ကိုညိဳ( ေအာ္စလို)
December 4, 2013 at 4:09pm
မဇိၥ်မ ခြပ္ေဒါင္း
၂၅နွစ္ကိုလည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလာကဓာတ္ပညာမၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္တေယာက္သက္သက္္သာျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ တိုင္းျပည္ၾကီးကို တေန႔ထက္တေန႔ပိုခ်စ္လာေအာင္သံေယာဇင္ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ေပးတာကလဲြလို႔ စစ္က်ြန္ဘ၀က လံုး၀ လြတ္က်ြတ္သြားဖို႔ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ အတူတိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္၊ ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ ေတြနဲ႔ တစစီခဲြေပးလိုက္သလို၊ တလမ္းစီလည္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ ကံၾကမၼာက သူ႔ရဲ႔လက္ထဲ ဆန္ကဲြတဆုပ္ ဆုပ္ယူပက္ၾကဲလိုက္သလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အားလံုးကိုတေယာက္တနိုင္ငံ၊ တျမိဳ႔တနယ္စီ လြင့္စင္ျပန္႔ၾကဲသြားေစပါတယ္။
ဒါေပမဲ့..အဲဒီ ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ နွလံုးသားေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ နဲ႔ ဘ၀ေတြကိုထာ၀ရရွင္သန္ေနေအာင္ေတာ့ လွလွပပထုဆစ္ေပးခဲ့တာပါ။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတခုျဖစ္ခဲ့သလို၊ ျမန္မာျပည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႔ေတာ္လွန္ေရး ေရေသာက္ျမစ္ၾကီးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတာကိုအသိအမွတ္ျပဳေပးလိုက္တယ္။
…………
သစၥာ ေမွ်ာ္မွန္း၊ ျမတ္ေသာလမ္းမွာ
ေျခလွမ္း ဆတ္ဆတ္ တုန္႔မရပ္ခဲ့
ခြပ္လပ္ေဒသ မဇိၥ်မခရီးေရာက္ခဲ့ျပီ။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
-----------------
မူလရည္မွန္းခ်က္ကအေနာက္ဖက္ေဒသမွာတပ္ဦးတခုဖြင့္ဘို႔ဘဲ။ ဘယ္အေရာင္၊ ဘယ္၀ါဒ၊ ဘယ္သူပုန္ေတြရဲ႔ အရိပ္မွ မမိုးပဲ ခတ္သန္႔သန္႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦး ရိွမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ကို က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ကိုယ္စီမက္ခဲ့ၾကတယ္။အေရွ႔ဘက္မွာ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားသူပုန္အဖဲြ႔အစည္းေတြရိွတယ္၊ သူတို႔ နယ္ေျမသြားရင္သူတို႔ကိုမွီခိုရမယ္၊ သူတို႔ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမယ္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ရိွၾကတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔သူပုန္သူကန္မရိွတဲ့ အေနာက္ဖက္ စစ္မ်က္နွာမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးအလံတလက္စိုက္ဖို႔ပါဘဲ..။စစ္အာဏာသိမ္းျပီး နွစ္လအတြင္းမွာ တမူး၊ ကေလး၊ မံုရြာ၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔၀န္ထမ္းေတြ အရပ္သားေတြ မဏိပူရ စခန္းကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရခဲလုမတတ္ေအးစိမ့္ေနတဲ့ မဏိပူရေတာင္တန္းၾကီးေတြၾကားက အမွတ္(၈) မဏိပူရ ၇ိုင္ဖယ္ စစ္တပ္ အနီး ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ေဆးရံုအေဆာက္အဦးသစ္မွာ ယာယီေနထိုင္ၾကတယ္။ေဘးပတ္ပတ္လည္ သံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႔ ၀န္းခတ္ထားေတာ့သူပုန္ေက်ာင္းသားတပ္ဦးစခန္းနဲ႔မတူပဲ ေခ်ြးတပ္စခန္းနဲ႔ ပိုတူတယ္။ ေစာင္မလံုေလာက္ဘူး၊အိမ္သာမေလာက္ဘူး၊ သမံသလင္းေပၚ ေကာက္ရိုးခင္းျပီး ရဲေဘာ္အားလံုး ၀ဲစို ၀ဲေျခာက္ေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ၄-၅ လေလာက္ေလထန္ကုန္းၾကီးမွာ ေလၾကမ္းၾကမ္းရႈ၊ မိႈတက္ေနတဲ့ ခဲ၊ သလဲ အျပည့္ ဆန္ကဲြဆန္ၾကမ္းနဲ႔ပဲနီဟင္းၾကဲၾကဲ၊ အာလူးဖတ္ လက္သဲခံြေလာက္ေလးကို ေန႔စဥ္ ျမိန္ေရရွက္ေရစားျပီး ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းအဆိုမျပတ္ခဲ့ဘူး။
“ ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ…ခြတ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္”
“ ဘာလုပ္ေနလဲ..ေလ့က်င့္ေနတယ္”
“ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ…ျပည္သူ႔အတြက္”
“ ဘာလိုခ်င္လဲ..ဒီမိုကေရစီ”
မနက္ေစာေစာအစာအိမ္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ၾကတယ္။ ယူနီေဖာင္းမရိွဘူး၊ အေႏြးထည္မရိွဘူး၊ေဆး၀ါးမရိွဘူး၊ ကားတာရာ ၾကိဳးသိုင္းဘိနပ္ၾကမ္းေတြေပါက္လို႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းေတြနဲ႔စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္း စိတ္ဓာတ္ေတြသံလိုမာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံတျပား တခ်ပ္မွလည္းမရ၊ အစားလည္းငတ္၊ ရာသီဥတုကဆိုး၊ အ၀တ္အထည္မလံုမလဲ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လည္း မေနရေပမဲ့က်ေနာ္တို႔ ၾကိတ္မွိတ္သီးခံျပီး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ အေမ့အိမ္မွာ စည္းမရိွ၊ကမ္းမရွိ၊အကိုအမေတြ ေငါက္ငမ္းခိုင္းတာကိုေတာင္ အေရးမစိုက္ထင္ရာစိုင္းေနခဲ့ေပမဲ့ ဒီစခန္းထဲမွာေတာ့ စာရြက္ေပၚက စည္းကမ္းခ်က္ေလးတေခါက္ဖတ္မိျပီးမိမိဘိနပ္ကို အမ်ားသူငါလို စီစီရီရီ ခ်ြတ္၊ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ အိပ္ရာေစာင္ ေတြကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ေခါက္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို တိတိက်က်လုပ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ့္တင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္အမိန္႔ကိုသူ႔ေက်းဇူးလည္းမရိွ၊ ကိုယ္နဲ႔လည္း အသက္အရြယ္မကြာေပမဲ့ တေလးတစားလိုက္နာတတ္ၾကတယ္။ အေမ့အိမ္မွာေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ရာထျပီး အဆင္သင့္ခူးခတ္ထားတဲ့ မနက္စာကို အခန္႔သားစားခဲ့တဲ့ သူေတြ မနက္ေစာေစာခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးဇိမ္နဲ႔ မနွပ္နိုင္ပဲ (ဘယ္သူမွ အတင္းခိုင္းေစေနတာမဟုတ္ပဲ) ခြတ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွာေက်ာင္းသားသမဂ သီခ်င္းကို မာန္ပါပါဟစ္ေအာ္ခဲ့ၾကတာဟာ အေရးေတာ္ပံုရဲ႔ မ်က္နွာနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာသက္သက္ေၾကာင့္သာျဖစ္တယ္။အနယ္နယ္က မတေထာင္ တေကာင္ဘြားေတြ၊ ဆရာ့ဆရာၾကီးေတြၾကီး လာစုေနေပမဲ့ တပ္စုမႈးစကားကို သိုးငယ္ေတြလိုက်ိဳးက်ိဳးႏံႊႏံႊနားေထာင္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ထမ္းၾကတာလည္း အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ကလဲြလို႔ မာန္မာနတစိုးတစိမွ မရိွခဲ့ၾကဘူး။ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မရပဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႔၀ံ႔တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္ အျမင့္မားဆံုး တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္သက္သက္သာျဖစ္တယ္။တနည္းေျပာရရင္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ရံြမုန္းတိုက္ဖ်က္ခ်င္စိတ္က ေသြးေၾကာေတြထိ ပ်ံ႔နွံ႔ေနျပီးရိုးတြင္းခ်င္ဆီအထိစိမ့္၀င္ေနတယ္။
အျပင္အလည္မထြက္ရလို႔ မဏိပူရ စစ္တပ္ အာဏာပိုင္ေတြကပိတ္ပင္ထားတဲ့ၾကားက ေတာင္ေအာက္က ရြာေလးဆီ ခိုးထြက္ျပီး ကသဲ လဘက္ေရ “က်ငန္း”( ကရေ၀းရြက္ထည့္ၾကိဳထားတဲ့လဘက္ေျခာက္နွပ္ရည္က်ဲက်ဲထဲ သၾကားနည္းနည္းထဲ့ေသာက္တဲ့ မဏိပူရ လဘက္ေရ) ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၾကတယ္။အိမ္ေျခ နွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္ေလာက္သာရိွတဲ့ ကသဲရြာေလးက လဘက္ေရက်ဲက်ဲေသာက္ျပီး တကၠသိုလ္ မွာ ထိုင္ေနက် လဘက္ေရဆိုင္ကို လြမ္းၾက၊သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းၾက၊ အိမ္ကိုလြမ္းၾက၊အေမကိုလြမ္းၾက ျပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို တမ္းတၾကနဲ႔ေပါ့။ အေတာ္ခံရခက္တဲ့ အိမ္အလြမ္းစိတ္ပါ။ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ လက္နက္ကိုင္ဖို႔လာၾကသူေတြက ကသဲလက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြလံုလံုျခံဳျခံဳေစာင့္ၾကပ္ျပီးအက်ဥ္းစခန္းနဲ႔တူတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းၾကီးထဲ ေနၾကရတဲ့ဘ၀ကို မေၾကနပ္ၾကေပမဲ့ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့အသိတခုထဲနဲ႔ဘ၀မွာ တခါမွ မရိွခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ရွည္သီးခံမႈေတြ ေမြးျမဴျပီး ေအာက္သက္သက္နဲ႔ရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။အျပင္ခိုးထြက္လို႔ မိသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို မၾကာခန လံုျခံဳေရးအေစာင့္စစ္သားေတြကဖမ္းမိျပီးျပစ္ဒါဏ္ေပးတာ၊ ၾကိမ္နဲ႔ ရိုက္တာကို မေက်နပ္ေပမဲ့ ေဒါသကို အံၾကိတ္ျမိဳခ်ခဲ့ၾကတယ္။
စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊အဟာရခ်ိဳ႔တဲ့ ငတ္မြတ္မႈ၊ ရာသီဥတုဆိုးျပီး အ၀တ္အစားလံုလံုျခံဳျခံဳ မ၀တ္နိုင္ၾကေပမဲ့က်ေနာ္တို႔အားလံုး သီးခံျပီး ေစာင့္စားေနတဲ့အရာဟာ တခုတည္းရိွတယ္။ အဲဒါက…လက္နက္ပါ။ ေသနပ္ပါ။စစ္ေရးအကူအညီပါ။ က်ေနာ္တို႔ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာလည္း အထက္အရာရိွေတြကတဆင့္ အစိုးရနားထဲေပါက္ေအာင္တမ်ိဳး၊ ကလကတၱားနဲ႔ မဏိပူရအေျခစိုက္မီဒီယာေတြကတဖံု သတင္းစကားပါးခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေပမဲ့ထူးမျခားနား။ ၾကာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ အဓိပၸါယ္မရိွပဲ အခ်ီးနွီးဒုကၡခံ ရပ္တည္ေနဖို႔ဒီလူေတြက ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ စက္ရုပ္ေတြမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဆီလက္နက္မလာရင္ လက္နက္ရိွရာကိုယ္သြားရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားေတြ၀င္လာတယ္။ ဒီေနရာဟာ ဗလာပဲ ဆိုတဲ့ အသိေတြ၀င္လာတယ္။ အဲဒီအေတြးအေခၚေတြကကိုယ့္ကို လံုျခံဳေရးအရ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ အမွတ္(၈) မဏိပူရ စစ္တပ္ အရာရိွေတြနဲ႔ထိတ္တိုက္လာေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းတရားျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး လံုျခံဳေရးရဲေတြ ျပစ္ဒါဏ္ေပးမႈကိုမေက်နပ္လို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး သပိတ္ေမွာက္ဆႏၵျပၾကတယ္။ ကသဲစစ္တပ္က အထုတ္ကုိယ္စီနဲ႔တန္းစီျပီး ထြက္ခါြဖို႔ျပင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို တားတယ္။ ဘားတိုက္ထဲျပန္ေနဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေပမဲ့က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အမာရြတ္ေတြရိွေနၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုး ဒီဒုကၡသည္စခန္းၾကီးထဲ မေနေတာ့ဘူး၊ နယ္စပ္ကိုပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုၾကတယ္။စစ္တပ္အာဏာပိုင္ေတြက ညအခ်ိန္မေတာ္ တိတ္တဆိတ္ ျမန္မာနယ္စပ္ဆီ ကားနဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္၊တခ်ိဳ႔က နယ္စပ္မွာပဲ ကုပ္ကက္ေနၾက၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မဏိပူရကေန ခ်င္းနယ္စပ္ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္ထဲထြက္ခါြၾက။အသိုက္ေတြပ်က္သြားေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြက တစိုးတစိမွ ပ်က္ျပယ္သြားၾကတာမဟုတ္။ဒါေပမဲ့ မွီခိုစရာေနရာတခုေတာ့ ပ်က္သြားခဲ့တယ္။
မိမိအတြက္ရပ္တည္ဖို႔ လြတ္ေျမာက္ရာ ေနရာတခုမရိွပဲ အမ်ားျပည္သူလြတ္ေျမာက္ေရးကို အိပ္မက္ မက္ေနလို႔မရပါ။
ရက္ေပါင္းအတန္ၾကာ လံုျခံဳရာအရပ္မရိွပဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေတာထဲလွည့္ပတ္က်က္စားခဲ့ရတယ္။ေနာက္ဆံုး ေနရာေဟာင္းကို ေခါင္းေဆာင္မႈအသစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မွႈးေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္က လြင့္စင္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ျပန္လည္ေကာက္သင္းေကာက္စည္းရံုးခဲ့တယ္။မူလ အမွတ္(၈) ရိုင္ဖယ္တပ္နယ္ေျမထဲမွာ ဆိုေပမဲ့ သီးျခားေတာင္ကုန္းတခုမွာ ဘားတိုက္နွစ္ခုေဆာက္ျပီး တသီးတျခားေနၾကတယ္။ လြတ္လပ္မႈအနည္းအက်ဥ္းရိွလာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာျပန္လည္ထူေထာင္တယ္။က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႔အတူ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြျပန္လုပ္ၾကတယ္။ လူသစ္တခ်ိဳ႔စခန္းထဲေရာက္လာတယ္။ ဒီကေန႔ ေအဘီအက္စ္ ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌ ကိုသံခဲနဲ႔ ကိုသံဒုတ္တို႔ ညီအကိုလည္းျပည္တြင္းကေန ေရာက္လာတယ္။ အရင္ကလို မဟုတ္၊ လက္နက္ကိုင္ျပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေနနိုင္ျပီ။စစ္သားလက္နက္္အစစ္ေတာ့မဟုတ္၊ သစ္သားလက္နက္အတု။ ဒါေပမဲ့ မျငီးမျငဴ တစ္ကျပန္စတယ္။ တပ္မေတာ္ကဗိုလ္မႈးစိုးျမင့္က တပ္မေတာ္စစ္ပညာေတြ မျခြင္းမခ်န္သင္ေပးတယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္က ေျပာက္က်ားစစ္ပညာသင္ေပးတယ္။ လက္နက္စစ္စစ္မကိုင္ရေပမဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းအဆင့္ စစ္ပညာစစ္စစ္ေတာ့ သင္ၾကားခြင့္ရၾကတယ္။လက္နက္အေၾကာင္းေတြသာမက၊ စစ္ခ်ီ၊ စစ္ဆင္၊ စစ္ထိုး၊ တပ္ဆုတ္၊ တပ္ခါြ၊ စစ္ေရးနည္းဗ်ဴဟာေတြသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ လက္နက္စစ္စစ္ မကိုင္နိုင္တာကလဲြလို႔ စစ္သည္ေတာ္ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္လို႔။ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြနဲ႔။
မဇၥ်ိမကား
အားေမြးရာတည့္...
မဇၥ်ိမကား
တရားေႏႊးရာတည့္...
မဇၥ်ိမကား
ဓားေသြးရာတည့္...။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
ရွာေဖြသူေတြအဖို႔ လမ္းဆံုးတခုကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းသစ္တခုကိုျပန္ေတြ႔တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ျပီးတဲ့ေနာက္ နယူးေဒလီျမိဳ႔ မွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ UNHCR (ကုလသမဂ မဟာမင္းၾကီးရံုး ရဲ႔ ဒုကၡသည္အျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈဟာ ရပ္တည္ဖို႔အေျခအေနအခြင့္အေရးတခုပါ။ လအနည္းငယ္ ၾကံဳရာက်ဘမ္း အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ျပီး ၀မ္းစာကို တဖက္ကရွာၾကတယ္။ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ နိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။အေနာက္ဖက္ေဒသမွာ နိုင္ငံေရးအရ ထိုးေဖာက္ဖို႔ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔အစည္းကို စနစ္တက်ထူေထာင္ၾကတယ္။နယ္စပ္က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားတယ္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႔ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ သံတမန္ေလာကၾကားထိုးေဖာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ပန္းခ်ီျပပဲြ၊ အနုပညာျပပဲြ ေတြ တဖက္ကလုပ္သလို၊ အိႏိၵယက သံတမန္ေတြ၊ နိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ တတ္သိပညာရွင္ေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးအဖဲြ႔အစည္းေတြ နဲ႔ပူးေပါင္းျပီး ျမန္မာ့အေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ အိႏိၵယ အစိုးရအပါအ၀င္နိုင္ငံတကာ အားေပးေထာက္ခံမႈေတြရေအာင္ လမ္းေဖာက္နိုင္ခဲ့တယ္။ အိႏိၵယေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို နိုင္ငံတကာသိေအာင္ အရိွန္ျမွင့္လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္။ထံုးစံအတိုင္း အရွိန္ေလးလည္းွေလးရလာေရာ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး အေပၚစည္းက ခြထိုင္မဲ့ နိုင္ငံေရးစားဖားေတြအေ၀းကေန ေရာက္လာတယ္။ အခြင့္ေရးသမားေတြ၊ ခါေတာ္မွီနိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီးငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္ၾကတယ္။ အေစာဆံုး အနစ္နာခံ လမ္းေဖာက္ျပီး အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြရဲ႔ က႑ေတြကို ျပစ္ပယ္ျပီး ေငြနဲ႔ ေရြးေကာက္တဲ့ အင္ဂ်ီအို နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈကအရိွန္ၾသဇာၾကီးသြားတယ္။ တခ်ိန္က ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ဘတ္စ္ကားစီး ျပီး နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူရဲ႔ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ပ်က္ရယ္ျပဳျပီး အင္ဂ်ီအို အလံေတြ တလူလူလႊင့္လာတယ္။ လူနွစ္ေယာက္တပိုင္းနဲ႔နာမည္ခံ အဖဲြ႔အစည္းေတြမိႈလိုေပါက္လာတယ္။ အခြင့္ေရးသမားေတြ ေတာထလာသလို နာမည္ခံ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ အေယာင္ျပ သင္တန္းေတြ၊ ဟန္ေဆာင္ လူ႔အခြင့္အေရးပညာေပးေတြလိႈင္လိႈင္ၾကီးလုပ္လာတယ္။ တကယ့္ ျပည္တြင္းထိုးေဖာက္ စည္းရံုးလႈပ္ရွားရမဲ့ နိုင္ငံေရးကိုမ်က္ေျချဖတ္ျပီး အေပၚယံ အက်ိဳးစီးပြားရွာ အမည္ခံ နိုင္ငံေရး လိႈင္းစီးျပီး မိန္းေမာခဲ့ၾကတယ္။လက္ေတြ႔မက်တဲ့၊ အနွစ္သာရ ကင္းမဲ့တဲ့ ေရေပၚဆီနိင္ငံေရးေတြကို အလုအယက္ တြန္းတိုက္ ခဲြတမ္းခ်လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းေတြကို ေရာင္းစားခဲ့တယ္။ လက္ငင္းအာဏာရွင္စနစ္္ တိုက္ဖ်က္ေရးလမ္းစဥ္ကို အတြင္းလူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမဲ့အစား၊ လိင္တူျခင္းခ်စ္ခြင့္ေတြ၊အမ်ိဳးသမီး ရာခိုင္နႈံုးဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ေရးဆိုတဲ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္နဲ႔ နႈတ္ခမ္းနာ ေပၚလစီေတြကိုNGO ေတြက ေဘးတီးေပးတယ္။ (ဒီကေန႔ျပည္တြင္းမွ ျဖစ္ေနတဲ့ NGO နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀ေလာက္က ျပည္ပမွာ ကြန္႔ျမဴးခဲ့တယ္) ခြတ္ေဒါင္းအေရာင္ေတြမွိန္ေမွးခဲ့တယ္။ အတူတူငတ္ခဲ့တုန္းကညီညြတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ေငြထုတ္ကိုင္ အင္ဂ်ီအိုေတြ၀င္လာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပိဳယိုင္သြားခဲ့ၾကတယ္။အရင္က အရက္မေသာက္ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ ဘီယာၾကိဳက္တတ္သြားတယ္။ သားသမီးရင္ေသြးေတြကအစည္းအေ၀းလုပ္တမ္းေဆာ့ျပီး အရက္ေသာက္ခန္္းပါထည့္သြင္းကစားၾကတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းေတြ အနစ္နာခံလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ေတာ္လွန္ေရး မွာ အျမီးက်က္ အျမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားအခြင့္အေရးရွာ သူဖုန္းစားေတြနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာညိႈးႏြမ္းၾကရတယ္။
--------------------
အားမာန္လွ်ံျဖိဳး
အသိတိုးခ်ိန္
အိမ္ျပန္ေအာင္ပြဲ၊ မုခ်ႏႊဲမည္
မဇၥ်ိမရဲ႕ ခရီးသည္...။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
“တာတိုမွာ ခြန္အား၊ တာလတ္မွာ အဆံုးအျဖတ္၊ တာေ၀းမွာ စိတ္ဓာတ္”ဆိုတဲ႔ ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္စိုင္းထီးဆိုင္သီဆိုခဲ့တဲ့ တာေ၀းအေျပးသမားသီခ်င္းေလးကိုစာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ၾကားဖူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးဟာ တာေ၀းေျပးလမ္းတခုေပၚေရာက္ေနပါတယ္။ ေအာင္ျမင္သူေတြ၊ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀သူေတြ ဟာ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ ခြန္အားျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။သူတို႔ဟာ တာတိုခရီးေတာ့ ေျပးနိုင္မွာပါ။ တပဲြတိုးပညာရွင္ေတြ၊ အေရးေတာ္ပံုမင္းသားေတြ၊ပူးစား ေပါင္းစား နိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႔ သက္တမ္းကေတာ့ အားၾကီးသူေတြရဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ေပၚမွာပဲ မွီတည္ေနမွာပါ။တကယ့္ ထိေရာက္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကို စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈနဲ႔သာ ဦးေဆာင္နိုင္ပါတယ္။ ခရီးၾကာလာတာနဲ႔စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ရင့္က်က္ခိုင္မာမႈက ပိုအေရးပါလာတယ္။ ၈၈ ခြပ္ေဒါင္းေတြဟာ အဖန္ဖန္မီးထဲက်ေပမဲ႔ ေလာင္ၾကြမ္းမသြားပဲလတ္ဆတ္ ပ်ိဳျမစ္တဲ့ ဖီးနစ္ငွက္ေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းရမဲ့လူငယ္ဘ၀ေတြကို အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ႔ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြေပြ႕ပိုက္ျပီးခရီးဆက္လာရတာျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ရလိုက္တာက ခံနိုင္ရည္စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြသာျဖစ္တယ္။ ၂၅နွစ္ကို လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္းမရိွ၊ေျမယာ အိုးအိမ္လည္းမပိုင္၊ ဘဲြ႔လြန္ပညာေတြလည္း မတတ္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ပိုင္ဆိုင္တာ က်ေနာ္အားလံုးတေန႔ထက္တေန႔ ပိုျပီးခ်စ္လာတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႔ ရင့္က်က္တဲ့ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ဒီအရာေတြထက္ ပိုမိုျပီးလည္းဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါ။ စိတ္ဓာတ္အားမာန္နဲ႔ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈ ဒိုင္းလႊားကိုကိုင္စဲြျပီးသာ တာေ၀းခရီးျပင္း ဆက္နွင္ၾကအံုးမွာပါ..။
ကိုညိဳ( ေအာ္စလို)
၂၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၃။
(ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၂၅ နွစ္ျပည့္ ေငြရတု ဂ်ာနယ္အတြက္ ေပးပို႔ထားတဲ့ ေဆာင္းပါး)
၂၅နွစ္ကိုလည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလာကဓာတ္ပညာမၾကြယ္၀တဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္တေယာက္သက္သက္္သာျဖစ္ေနပါတယ္။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ တိုင္းျပည္ၾကီးကို တေန႔ထက္တေန႔ပိုခ်စ္လာေအာင္သံေယာဇင္ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ေပးတာကလဲြလို႔ စစ္က်ြန္ဘ၀က လံုး၀ လြတ္က်ြတ္သြားဖို႔ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ အတူတိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္၊ ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ ေတြနဲ႔ တစစီခဲြေပးလိုက္သလို၊ တလမ္းစီလည္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ ကံၾကမၼာက သူ႔ရဲ႔လက္ထဲ ဆန္ကဲြတဆုပ္ ဆုပ္ယူပက္ၾကဲလိုက္သလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အားလံုးကိုတေယာက္တနိုင္ငံ၊ တျမိဳ႔တနယ္စီ လြင့္စင္ျပန္႔ၾကဲသြားေစပါတယ္။
ဒါေပမဲ့..အဲဒီ ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ နွလံုးသားေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ နဲ႔ ဘ၀ေတြကိုထာ၀ရရွင္သန္ေနေအာင္ေတာ့ လွလွပပထုဆစ္ေပးခဲ့တာပါ။
အဲဒီ၂၅နွစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတခုျဖစ္ခဲ့သလို၊ ျမန္မာျပည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႔ေတာ္လွန္ေရး ေရေသာက္ျမစ္ၾကီးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနတာကိုအသိအမွတ္ျပဳေပးလိုက္တယ္။
…………
သစၥာ ေမွ်ာ္မွန္း၊ ျမတ္ေသာလမ္းမွာ
ေျခလွမ္း ဆတ္ဆတ္ တုန္႔မရပ္ခဲ့
ခြပ္လပ္ေဒသ မဇိၥ်မခရီးေရာက္ခဲ့ျပီ။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
-----------------
မူလရည္မွန္းခ်က္ကအေနာက္ဖက္ေဒသမွာတပ္ဦးတခုဖြင့္ဘို႔ဘဲ။ ဘယ္အေရာင္၊ ဘယ္၀ါဒ၊ ဘယ္သူပုန္ေတြရဲ႔ အရိပ္မွ မမိုးပဲ ခတ္သန္႔သန္႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦး ရိွမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ကို က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ကိုယ္စီမက္ခဲ့ၾကတယ္။အေရွ႔ဘက္မွာ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားသူပုန္အဖဲြ႔အစည္းေတြရိွတယ္၊ သူတို႔ နယ္ေျမသြားရင္သူတို႔ကိုမွီခိုရမယ္၊ သူတို႔ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမယ္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ရိွၾကတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔သူပုန္သူကန္မရိွတဲ့ အေနာက္ဖက္ စစ္မ်က္နွာမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးအလံတလက္စိုက္ဖို႔ပါဘဲ..။စစ္အာဏာသိမ္းျပီး နွစ္လအတြင္းမွာ တမူး၊ ကေလး၊ မံုရြာ၊ မႏၱေလး၊ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔၀န္ထမ္းေတြ အရပ္သားေတြ မဏိပူရ စခန္းကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရခဲလုမတတ္ေအးစိမ့္ေနတဲ့ မဏိပူရေတာင္တန္းၾကီးေတြၾကားက အမွတ္(၈) မဏိပူရ ၇ိုင္ဖယ္ စစ္တပ္ အနီး ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ေဆးရံုအေဆာက္အဦးသစ္မွာ ယာယီေနထိုင္ၾကတယ္။ေဘးပတ္ပတ္လည္ သံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႔ ၀န္းခတ္ထားေတာ့သူပုန္ေက်ာင္းသားတပ္ဦးစခန္းနဲ႔မတူပဲ ေခ်ြးတပ္စခန္းနဲ႔ ပိုတူတယ္။ ေစာင္မလံုေလာက္ဘူး၊အိမ္သာမေလာက္ဘူး၊ သမံသလင္းေပၚ ေကာက္ရိုးခင္းျပီး ရဲေဘာ္အားလံုး ၀ဲစို ၀ဲေျခာက္ေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ၄-၅ လေလာက္ေလထန္ကုန္းၾကီးမွာ ေလၾကမ္းၾကမ္းရႈ၊ မိႈတက္ေနတဲ့ ခဲ၊ သလဲ အျပည့္ ဆန္ကဲြဆန္ၾကမ္းနဲ႔ပဲနီဟင္းၾကဲၾကဲ၊ အာလူးဖတ္ လက္သဲခံြေလာက္ေလးကို ေန႔စဥ္ ျမိန္ေရရွက္ေရစားျပီး ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းအဆိုမျပတ္ခဲ့ဘူး။
“ ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ…ခြတ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္”
“ ဘာလုပ္ေနလဲ..ေလ့က်င့္ေနတယ္”
“ ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ…ျပည္သူ႔အတြက္”
“ ဘာလိုခ်င္လဲ..ဒီမိုကေရစီ”
မနက္ေစာေစာအစာအိမ္ ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ၾကတယ္။ ယူနီေဖာင္းမရိွဘူး၊ အေႏြးထည္မရိွဘူး၊ေဆး၀ါးမရိွဘူး၊ ကားတာရာ ၾကိဳးသိုင္းဘိနပ္ၾကမ္းေတြေပါက္လို႔ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းေတြနဲ႔စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရင္း စိတ္ဓာတ္ေတြသံလိုမာခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံတျပား တခ်ပ္မွလည္းမရ၊ အစားလည္းငတ္၊ ရာသီဥတုကဆိုး၊ အ၀တ္အထည္မလံုမလဲ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လည္း မေနရေပမဲ့က်ေနာ္တို႔ ၾကိတ္မွိတ္သီးခံျပီး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ အေမ့အိမ္မွာ စည္းမရိွ၊ကမ္းမရွိ၊အကိုအမေတြ ေငါက္ငမ္းခိုင္းတာကိုေတာင္ အေရးမစိုက္ထင္ရာစိုင္းေနခဲ့ေပမဲ့ ဒီစခန္းထဲမွာေတာ့ စာရြက္ေပၚက စည္းကမ္းခ်က္ေလးတေခါက္ဖတ္မိျပီးမိမိဘိနပ္ကို အမ်ားသူငါလို စီစီရီရီ ခ်ြတ္၊ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ အိပ္ရာေစာင္ ေတြကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ေခါက္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို တိတိက်က်လုပ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ့္တင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္အမိန္႔ကိုသူ႔ေက်းဇူးလည္းမရိွ၊ ကိုယ္နဲ႔လည္း အသက္အရြယ္မကြာေပမဲ့ တေလးတစားလိုက္နာတတ္ၾကတယ္။ အေမ့အိမ္မွာေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ရာထျပီး အဆင္သင့္ခူးခတ္ထားတဲ့ မနက္စာကို အခန္႔သားစားခဲ့တဲ့ သူေတြ မနက္ေစာေစာခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးဇိမ္နဲ႔ မနွပ္နိုင္ပဲ (ဘယ္သူမွ အတင္းခိုင္းေစေနတာမဟုတ္ပဲ) ခြတ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေအာက္မွာေက်ာင္းသားသမဂ သီခ်င္းကို မာန္ပါပါဟစ္ေအာ္ခဲ့ၾကတာဟာ အေရးေတာ္ပံုရဲ႔ မ်က္နွာနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသစၥာသက္သက္ေၾကာင့္သာျဖစ္တယ္။အနယ္နယ္က မတေထာင္ တေကာင္ဘြားေတြ၊ ဆရာ့ဆရာၾကီးေတြၾကီး လာစုေနေပမဲ့ တပ္စုမႈးစကားကို သိုးငယ္ေတြလိုက်ိဳးက်ိဳးႏံႊႏံႊနားေထာင္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ထမ္းၾကတာလည္း အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ကလဲြလို႔ မာန္မာနတစိုးတစိမွ မရိွခဲ့ၾကဘူး။ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မရပဲ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႔၀ံ႔တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္ အျမင့္မားဆံုး တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္သက္သက္သာျဖစ္တယ္။တနည္းေျပာရရင္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ရံြမုန္းတိုက္ဖ်က္ခ်င္စိတ္က ေသြးေၾကာေတြထိ ပ်ံ႔နွံ႔ေနျပီးရိုးတြင္းခ်င္ဆီအထိစိမ့္၀င္ေနတယ္။
အျပင္အလည္မထြက္ရလို႔ မဏိပူရ စစ္တပ္ အာဏာပိုင္ေတြကပိတ္ပင္ထားတဲ့ၾကားက ေတာင္ေအာက္က ရြာေလးဆီ ခိုးထြက္ျပီး ကသဲ လဘက္ေရ “က်ငန္း”( ကရေ၀းရြက္ထည့္ၾကိဳထားတဲ့လဘက္ေျခာက္နွပ္ရည္က်ဲက်ဲထဲ သၾကားနည္းနည္းထဲ့ေသာက္တဲ့ မဏိပူရ လဘက္ေရ) ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ၾကတယ္။အိမ္ေျခ နွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္ေလာက္သာရိွတဲ့ ကသဲရြာေလးက လဘက္ေရက်ဲက်ဲေသာက္ျပီး တကၠသိုလ္ မွာ ထိုင္ေနက် လဘက္ေရဆိုင္ကို လြမ္းၾက၊သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလြမ္းၾက၊ အိမ္ကိုလြမ္းၾက၊အေမကိုလြမ္းၾက ျပီးေတာ့ ခ်စ္သူကို တမ္းတၾကနဲ႔ေပါ့။ အေတာ္ခံရခက္တဲ့ အိမ္အလြမ္းစိတ္ပါ။ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔၊ လက္နက္ကိုင္ဖို႔လာၾကသူေတြက ကသဲလက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြလံုလံုျခံဳျခံဳေစာင့္ၾကပ္ျပီးအက်ဥ္းစခန္းနဲ႔တူတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းၾကီးထဲ ေနၾကရတဲ့ဘ၀ကို မေၾကနပ္ၾကေပမဲ့ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့အသိတခုထဲနဲ႔ဘ၀မွာ တခါမွ မရိွခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ရွည္သီးခံမႈေတြ ေမြးျမဴျပီး ေအာက္သက္သက္နဲ႔ရပ္တည္ခဲ့ၾကတယ္။အျပင္ခိုးထြက္လို႔ မိသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို မၾကာခန လံုျခံဳေရးအေစာင့္စစ္သားေတြကဖမ္းမိျပီးျပစ္ဒါဏ္ေပးတာ၊ ၾကိမ္နဲ႔ ရိုက္တာကို မေက်နပ္ေပမဲ့ ေဒါသကို အံၾကိတ္ျမိဳခ်ခဲ့ၾကတယ္။
စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊အဟာရခ်ိဳ႔တဲ့ ငတ္မြတ္မႈ၊ ရာသီဥတုဆိုးျပီး အ၀တ္အစားလံုလံုျခံဳျခံဳ မ၀တ္နိုင္ၾကေပမဲ့က်ေနာ္တို႔အားလံုး သီးခံျပီး ေစာင့္စားေနတဲ့အရာဟာ တခုတည္းရိွတယ္။ အဲဒါက…လက္နက္ပါ။ ေသနပ္ပါ။စစ္ေရးအကူအညီပါ။ က်ေနာ္တို႔ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာလည္း အထက္အရာရိွေတြကတဆင့္ အစိုးရနားထဲေပါက္ေအာင္တမ်ိဳး၊ ကလကတၱားနဲ႔ မဏိပူရအေျခစိုက္မီဒီယာေတြကတဖံု သတင္းစကားပါးခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေပမဲ့ထူးမျခားနား။ ၾကာေတာ့ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ အဓိပၸါယ္မရိွပဲ အခ်ီးနွီးဒုကၡခံ ရပ္တည္ေနဖို႔ဒီလူေတြက ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ စက္ရုပ္ေတြမဟုတ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဆီလက္နက္မလာရင္ လက္နက္ရိွရာကိုယ္သြားရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားေတြ၀င္လာတယ္။ ဒီေနရာဟာ ဗလာပဲ ဆိုတဲ့ အသိေတြ၀င္လာတယ္။ အဲဒီအေတြးအေခၚေတြကကိုယ့္ကို လံုျခံဳေရးအရ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ အမွတ္(၈) မဏိပူရ စစ္တပ္ အရာရိွေတြနဲ႔ထိတ္တိုက္လာေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းတရားျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး လံုျခံဳေရးရဲေတြ ျပစ္ဒါဏ္ေပးမႈကိုမေက်နပ္လို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး သပိတ္ေမွာက္ဆႏၵျပၾကတယ္။ ကသဲစစ္တပ္က အထုတ္ကုိယ္စီနဲ႔တန္းစီျပီး ထြက္ခါြဖို႔ျပင္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို တားတယ္။ ဘားတိုက္ထဲျပန္ေနဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေပမဲ့က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အမာရြတ္ေတြရိွေနၾကျပီ။ ေနာက္ဆံုး ဒီဒုကၡသည္စခန္းၾကီးထဲ မေနေတာ့ဘူး၊ နယ္စပ္ကိုပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုၾကတယ္။စစ္တပ္အာဏာပိုင္ေတြက ညအခ်ိန္မေတာ္ တိတ္တဆိတ္ ျမန္မာနယ္စပ္ဆီ ကားနဲ႔ ပို႔လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဗမာျပည္ထဲျပန္၀င္၊တခ်ိဳ႔က နယ္စပ္မွာပဲ ကုပ္ကက္ေနၾက၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မဏိပူရကေန ခ်င္းနယ္စပ္ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္ထဲထြက္ခါြၾက။အသိုက္ေတြပ်က္သြားေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ေတြက တစိုးတစိမွ ပ်က္ျပယ္သြားၾကတာမဟုတ္။ဒါေပမဲ့ မွီခိုစရာေနရာတခုေတာ့ ပ်က္သြားခဲ့တယ္။
မိမိအတြက္ရပ္တည္ဖို႔ လြတ္ေျမာက္ရာ ေနရာတခုမရိွပဲ အမ်ားျပည္သူလြတ္ေျမာက္ေရးကို အိပ္မက္ မက္ေနလို႔မရပါ။
ရက္ေပါင္းအတန္ၾကာ လံုျခံဳရာအရပ္မရိွပဲ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေတာထဲလွည့္ပတ္က်က္စားခဲ့ရတယ္။ေနာက္ဆံုး ေနရာေဟာင္းကို ေခါင္းေဆာင္မႈအသစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ိန္က ျပည္ခ်စ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မွႈးေဒါက္တာမန္းျမင့္ဆိုင္က လြင့္စင္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ျပန္လည္ေကာက္သင္းေကာက္စည္းရံုးခဲ့တယ္။မူလ အမွတ္(၈) ရိုင္ဖယ္တပ္နယ္ေျမထဲမွာ ဆိုေပမဲ့ သီးျခားေတာင္ကုန္းတခုမွာ ဘားတိုက္နွစ္ခုေဆာက္ျပီး တသီးတျခားေနၾကတယ္။ လြတ္လပ္မႈအနည္းအက်ဥ္းရိွလာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာျပန္လည္ထူေထာင္တယ္။က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြနဲ႔အတူ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြျပန္လုပ္ၾကတယ္။ လူသစ္တခ်ိဳ႔စခန္းထဲေရာက္လာတယ္။ ဒီကေန႔ ေအဘီအက္စ္ ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌ ကိုသံခဲနဲ႔ ကိုသံဒုတ္တို႔ ညီအကိုလည္းျပည္တြင္းကေန ေရာက္လာတယ္။ အရင္ကလို မဟုတ္၊ လက္နက္ကိုင္ျပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေနနိုင္ျပီ။စစ္သားလက္နက္္အစစ္ေတာ့မဟုတ္၊ သစ္သားလက္နက္အတု။ ဒါေပမဲ့ မျငီးမျငဴ တစ္ကျပန္စတယ္။ တပ္မေတာ္ကဗိုလ္မႈးစိုးျမင့္က တပ္မေတာ္စစ္ပညာေတြ မျခြင္းမခ်န္သင္ေပးတယ္။ ဆရာမန္းျမင့္ဆိုင္က ေျပာက္က်ားစစ္ပညာသင္ေပးတယ္။ လက္နက္စစ္စစ္မကိုင္ရေပမဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းအဆင့္ စစ္ပညာစစ္စစ္ေတာ့ သင္ၾကားခြင့္ရၾကတယ္။လက္နက္အေၾကာင္းေတြသာမက၊ စစ္ခ်ီ၊ စစ္ဆင္၊ စစ္ထိုး၊ တပ္ဆုတ္၊ တပ္ခါြ၊ စစ္ေရးနည္းဗ်ဴဟာေတြသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ လက္နက္စစ္စစ္ မကိုင္နိုင္တာကလဲြလို႔ စစ္သည္ေတာ္ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္လို႔။ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြနဲ႔။
ဘယ္လိုပဲ
စိတ္ဓာတ္ေတြ အရင္းတည္ျပီး ဇဲြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အားထုတ္ၾကေပမဲ့ေနာက္ဆံုးေတာ့
အိႏိၵယအစိုးရဆီက ဘာမွ မရနိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေျဖဘဲျပန္ထြက္လာပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့တယ္၊လူငယ္ေတြရဲ႔ အားမာန္ေတြ က်ဆင္းခဲ့တယ္။ ထူးျခားတာက
ကိုယ္လိုခ်င္တာမရၾကေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ဘ၀ေတြက လံုးလံုးလွ်ားလွ်ား
ေၾကမသြားခဲ့ဘူး။က်ေနာ္တို႔ စခန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဏိပူရ
အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ေတြကို
ဒုကၡေတြကမလႊမ္းမိုးဘူး။ စခန္းထဲမွာ ဦးေဆာင္မဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္းမရိွေတာ့ဘူး၊ ျပည္ပအျပီးအပိုင္ထြက္သြားသူနဲ႔၊
ျပည္တြင္းမွာ ဇာတ္ျမႈပ္သြားၾကသူနဲ႔၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ရဲေဘာ္ေတြပဲ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ကိုင္ခြင့္မရတဲ့ အရပ္မွာ လက္နက္ကိုင္ဖို႔
မေရမရတဲ့အခ်ိန္ကာလေတြကိုသီးခံေစာင့္စားရတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး၊
ေခါင္းေဆာင္မဲ့တဲ့ကာလေတြမွာ စိတ္ဓာတ္ဖရိုဖရဲနဲ႔ အကာအကြယ္မဲ့တဲ့
ဘ၀ေတြျဖစ္မသြားေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့စိတ္ၾကံ႔ခိုင္ကို လက္ေတြ႔မွာ
လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လြယ္ကူတာေတာ့မဟုတ္။
အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရကနယ္စပ္ၾကိဳဆိုေရးစခန္းေတြဖြင့္ျပီး ဖိတ္ေခၚေနတာကို
မိမိယံုၾကည္ခ်က္မစြန္႔ပဲ အသလြတ္ဒုကၡကို ရင္ေကာ့ခံ အံတုရတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးပါ။
ေနာက္ဆံုးကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ တာ၀န္ယူျပီး ကိုယ္တိုင္
ရွင္သန္ဖို႔က်ိဳးစားၾကရတယ္၊ ထူေထာင္ၾကရတယ္။ကိုယ့္အရည္အေသြး
ကိုယ္ျမွင့္ယူရတယ္။ တခ်ိဳ႕ရဲေဘာ္ေတြက လက္နက္ရိွတဲ့ ကခ်င္ဘက္နဲ႔၊
ထိုင္းနယ္စပ္ဘက္ေရာက္သြားတယ္။တခ်ိဳ႔က နယူးေဒလီကိုခ်ီတက္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႔က
လြတ္ေျမာက္ရာနယ္ေျမတခုအျဖစ္ ဆုတ္ကိုင္ထားတယ္။
မဇၥ်ိမကား
အားေမြးရာတည့္...
မဇၥ်ိမကား
တရားေႏႊးရာတည့္...
မဇၥ်ိမကား
ဓားေသြးရာတည့္...။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
ရွာေဖြသူေတြအဖို႔ လမ္းဆံုးတခုကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းသစ္တခုကိုျပန္ေတြ႔တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ မဏိပူရေထာင္ထဲမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ျပီးတဲ့ေနာက္ နယူးေဒလီျမိဳ႔ မွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ UNHCR (ကုလသမဂ မဟာမင္းၾကီးရံုး ရဲ႔ ဒုကၡသည္အျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈဟာ ရပ္တည္ဖို႔အေျခအေနအခြင့္အေရးတခုပါ။ လအနည္းငယ္ ၾကံဳရာက်ဘမ္း အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ျပီး ၀မ္းစာကို တဖက္ကရွာၾကတယ္။ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ နိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။အေနာက္ဖက္ေဒသမွာ နိုင္ငံေရးအရ ထိုးေဖာက္ဖို႔ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔အစည္းကို စနစ္တက်ထူေထာင္ၾကတယ္။နယ္စပ္က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားတယ္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႔ဆႏၵျပပဲြေတြ၊ သံတမန္ေလာကၾကားထိုးေဖာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ပန္းခ်ီျပပဲြ၊ အနုပညာျပပဲြ ေတြ တဖက္ကလုပ္သလို၊ အိႏိၵယက သံတမန္ေတြ၊ နိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ တတ္သိပညာရွင္ေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးအဖဲြ႔အစည္းေတြ နဲ႔ပူးေပါင္းျပီး ျမန္မာ့အေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ အိႏိၵယ အစိုးရအပါအ၀င္နိုင္ငံတကာ အားေပးေထာက္ခံမႈေတြရေအာင္ လမ္းေဖာက္နိုင္ခဲ့တယ္။ အိႏိၵယေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို နိုင္ငံတကာသိေအာင္ အရိွန္ျမွင့္လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္။ထံုးစံအတိုင္း အရွိန္ေလးလည္းွေလးရလာေရာ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး အေပၚစည္းက ခြထိုင္မဲ့ နိုင္ငံေရးစားဖားေတြအေ၀းကေန ေရာက္လာတယ္။ အခြင့္ေရးသမားေတြ၊ ခါေတာ္မွီနိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီးငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္ၾကတယ္။ အေစာဆံုး အနစ္နာခံ လမ္းေဖာက္ျပီး အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြရဲ႔ က႑ေတြကို ျပစ္ပယ္ျပီး ေငြနဲ႔ ေရြးေကာက္တဲ့ အင္ဂ်ီအို နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈကအရိွန္ၾသဇာၾကီးသြားတယ္။ တခ်ိန္က ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ဘတ္စ္ကားစီး ျပီး နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူရဲ႔ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ပ်က္ရယ္ျပဳျပီး အင္ဂ်ီအို အလံေတြ တလူလူလႊင့္လာတယ္။ လူနွစ္ေယာက္တပိုင္းနဲ႔နာမည္ခံ အဖဲြ႔အစည္းေတြမိႈလိုေပါက္လာတယ္။ အခြင့္ေရးသမားေတြ ေတာထလာသလို နာမည္ခံ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပဲြေတြ၊ အေယာင္ျပ သင္တန္းေတြ၊ ဟန္ေဆာင္ လူ႔အခြင့္အေရးပညာေပးေတြလိႈင္လိႈင္ၾကီးလုပ္လာတယ္။ တကယ့္ ျပည္တြင္းထိုးေဖာက္ စည္းရံုးလႈပ္ရွားရမဲ့ နိုင္ငံေရးကိုမ်က္ေျချဖတ္ျပီး အေပၚယံ အက်ိဳးစီးပြားရွာ အမည္ခံ နိုင္ငံေရး လိႈင္းစီးျပီး မိန္းေမာခဲ့ၾကတယ္။လက္ေတြ႔မက်တဲ့၊ အနွစ္သာရ ကင္းမဲ့တဲ့ ေရေပၚဆီနိင္ငံေရးေတြကို အလုအယက္ တြန္းတိုက္ ခဲြတမ္းခ်လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းေတြကို ေရာင္းစားခဲ့တယ္။ လက္ငင္းအာဏာရွင္စနစ္္ တိုက္ဖ်က္ေရးလမ္းစဥ္ကို အတြင္းလူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမဲ့အစား၊ လိင္တူျခင္းခ်စ္ခြင့္ေတြ၊အမ်ိဳးသမီး ရာခိုင္နႈံုးဘယ္ေလာက္ပါ၀င္ေရးဆိုတဲ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္နဲ႔ နႈတ္ခမ္းနာ ေပၚလစီေတြကိုNGO ေတြက ေဘးတီးေပးတယ္။ (ဒီကေန႔ျပည္တြင္းမွ ျဖစ္ေနတဲ့ NGO နိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ ၂၀ေလာက္က ျပည္ပမွာ ကြန္႔ျမဴးခဲ့တယ္) ခြတ္ေဒါင္းအေရာင္ေတြမွိန္ေမွးခဲ့တယ္။ အတူတူငတ္ခဲ့တုန္းကညီညြတ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ ေငြထုတ္ကိုင္ အင္ဂ်ီအိုေတြ၀င္လာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပိဳယိုင္သြားခဲ့ၾကတယ္။အရင္က အရက္မေသာက္ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ ဘီယာၾကိဳက္တတ္သြားတယ္။ သားသမီးရင္ေသြးေတြကအစည္းအေ၀းလုပ္တမ္းေဆာ့ျပီး အရက္ေသာက္ခန္္းပါထည့္သြင္းကစားၾကတယ္။ ခြပ္ေဒါင္းေတြ အနစ္နာခံလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ေတာ္လွန္ေရး မွာ အျမီးက်က္ အျမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားအခြင့္အေရးရွာ သူဖုန္းစားေတြနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာညိႈးႏြမ္းၾကရတယ္။
--------------------
အားမာန္လွ်ံျဖိဳး
အသိတိုးခ်ိန္
အိမ္ျပန္ေအာင္ပြဲ၊ မုခ်ႏႊဲမည္
မဇၥ်ိမရဲ႕ ခရီးသည္...။
(ျမတ္ထက္ ၏ မဇၥ်ိမ ခရီးသည္ ကဗ်ာမွ)
“တာတိုမွာ ခြန္အား၊ တာလတ္မွာ အဆံုးအျဖတ္၊ တာေ၀းမွာ စိတ္ဓာတ္”ဆိုတဲ႔ ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္စိုင္းထီးဆိုင္သီဆိုခဲ့တဲ့ တာေ၀းအေျပးသမားသီခ်င္းေလးကိုစာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ၾကားဖူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးဟာ တာေ၀းေျပးလမ္းတခုေပၚေရာက္ေနပါတယ္။ ေအာင္ျမင္သူေတြ၊ ဓနဥစၥာၾကြယ္၀သူေတြ ဟာ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ ခြန္အားျပည့္ေနပါလိမ့္မယ္။သူတို႔ဟာ တာတိုခရီးေတာ့ ေျပးနိုင္မွာပါ။ တပဲြတိုးပညာရွင္ေတြ၊ အေရးေတာ္ပံုမင္းသားေတြ၊ပူးစား ေပါင္းစား နိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႔ သက္တမ္းကေတာ့ အားၾကီးသူေတြရဲ႔ အဆံုးအျဖတ္ေပၚမွာပဲ မွီတည္ေနမွာပါ။တကယ့္ ထိေရာက္တဲ့ အေျပာင္းအလဲကို စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈနဲ႔သာ ဦးေဆာင္နိုင္ပါတယ္။ ခရီးၾကာလာတာနဲ႔စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ရင့္က်က္ခိုင္မာမႈက ပိုအေရးပါလာတယ္။ ၈၈ ခြပ္ေဒါင္းေတြဟာ အဖန္ဖန္မီးထဲက်ေပမဲ႔ ေလာင္ၾကြမ္းမသြားပဲလတ္ဆတ္ ပ်ိဳျမစ္တဲ့ ဖီးနစ္ငွက္ေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းရမဲ့လူငယ္ဘ၀ေတြကို အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ႔ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြေပြ႕ပိုက္ျပီးခရီးဆက္လာရတာျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ရလိုက္တာက ခံနိုင္ရည္စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ ရင့္က်က္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြသာျဖစ္တယ္။ ၂၅နွစ္ကို လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာလည္းမရိွ၊ေျမယာ အိုးအိမ္လည္းမပိုင္၊ ဘဲြ႔လြန္ပညာေတြလည္း မတတ္ၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ပိုင္ဆိုင္တာ က်ေနာ္အားလံုးတေန႔ထက္တေန႔ ပိုျပီးခ်စ္လာတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႔ ရင့္က်က္တဲ့ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ဒီအရာေတြထက္ ပိုမိုျပီးလည္းဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါ။ စိတ္ဓာတ္အားမာန္နဲ႔ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈ ဒိုင္းလႊားကိုကိုင္စဲြျပီးသာ တာေ၀းခရီးျပင္း ဆက္နွင္ၾကအံုးမွာပါ..။
ကိုညိဳ( ေအာ္စလို)
၂၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၃။
(ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၂၅ နွစ္ျပည့္ ေငြရတု ဂ်ာနယ္အတြက္ ေပးပို႔ထားတဲ့ ေဆာင္းပါး)
No comments:
Post a Comment