ထိုအခ်ိန္က တဆိတ္ရွိရင္ ေဖါက္ခဲြေရးသမား ဆိုျပီး ျပည္တြင္းျပန္၀င္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စြပ္စဲြတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျပည္သူအတြက္ အသက္စြန္႕ျပီး လက္နက္မဲ့ အၾကမ္းမဖက္ ေတာ္လွန္သူခဲ့သူေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ေတြခ်စ္တဲ့ ျပည္သူေတြ အသက္ေတြ ေသေၾကေစမယ့္ ေဖါက္ခဲြေရး လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ျပည္သူေတြၾကားမွာ ေဖါက္ခဲြေရးလုပ္ဖို႔ဆိုတာ သတ္ရဲတဲ့ သတိၱရွိရပါ့မယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြ ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အျပစ္မဲ့လူေတြကို သတ္ရဲတဲ့ သတိၱမ်ိဳး က်ေနာ္တို႔မွာ မရွိပါဘူး။
ေသရဲတဲ့ သတိၱေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ရွိပါတယ္။
ေသရဲတဲ့သတိၱကို က်ေနာ္တို႔ျပသခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဆက္လက္ျပီးေတာ့လဲ ျပသေနတုန္းပါပဲ။
ေသရဲတဲ့သတၱိနွင့္ တိုက္ပဲြ၀င္ေနၾကေသာ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွ နို္င္ငံေရးအက်ဥ္းသား အားလံုးကို ရိုေသစြာ ဦးညႊတ္ပါသည္။
ေသရဲတဲ့ သတိၱနွင့္ တိုက္ပဲြ၀င္ျပီး က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ ၀ိဥာဥ္ကို ရိုေသစြာ ဦးညႊတ္ပါသည္။
-------
"ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္တုန္း စျပီးေတာ့ ဆူပူမႈေတြကို ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့တာလဲ"
"ရွစ္ေလးလံုးတုန္းကပါ" ။ ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ပါးရိုက္ခံလိုက္ရတယ္။
ဘာေၾကာင့္ရိုက္လဲ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္အထင္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ကို သူတို႔ နား၀င္ပီယံ ျဖစ္ပံုမရဘူး။
" မင္းတို႔ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နွင့္ တေထာင့္ကိုးရာရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွာ ဆူပူမူေတြ လုပ္တာလဲ" ေမးေတာ့
"မဆလ အစိုးရကို မၾကိဳက္လို႔ပါ"
"ဘာလို႔ မၾကိဳက္တာလဲ"
က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုေျဖရရင္ေကာင္းမလဲေတာင္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းကိုက ရိုက္ခ်င္လို႔ ေမးေနတာေလ။
စိတ္ကိုတင္းျပီး........
"ပိုက္ဆံေတြ သိမ္းလိုက္တာနွင့္ ေက်ာင္းသားေတြ သတ္တာကို မၾကိဳက္လို႔႔ပါ" လို႔ က်ေနာ္ေျဖခ် လိုက္တယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေနာက္ပါးတခ်က္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဒီတခါတခ်က္ေတာ့ မရိုက္ဘဲ ဆက္ေျပာတယ္။
"ေအး.. ေကာင္းျပီ အခု တပ္မေတာ္က နိုင္ငံေတာ္အာဏာကို လဲြေျပာင္းယူျပီး ေျဖရွင္းေပးေနျပီေလကြာ"
"မင္းတို႔ ဘာေၾကာင့္ အာခံေနေသးလဲ" က်ေနာ္ေတာ့ နာျပီလို႔ သိလိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးအေျဖကို က်ေနာ္ေရြးလိုက္တယ္။
"........." က်ေနာ္မေျဖေတာ့ဘူး။
"ေဟ့ေကာင္ ေျဖေလကြာ"
" မင္း မေျဖဘူးလား"
"........" က်ေနာ္ျငိမ္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္ တမိနစ္ဟာ တကမာၻေလာက္ၾကာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ က်ေနာ့္ကို ထိုးထားတဲ့ မီးစေလာင္းက က်ီး ဆိုျပီး ျမည္ေနတဲ့ အသံကလဲြလို႔ တျခားဘာသံမွ မၾကားရဘူး။
ဒီ့ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အျပင္ထြက္သြားၾကတယ္။
က်ေနာ္ တေယာက္တည္းပဲ မီးေမာင္းေတြ အျပင္းထိုးခံေနရရင္းနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းက အဖ်ားအပူရွိန္ေရာ၊ အျပင္က မီးထိုးခံထားရတဲ့ အပူရွိန္ေၾကာင့္ပါ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ပူေလာင္လာတယ္။ ေရကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ငတ္လာတယ္။ စူးရွတဲ့ မီးေမာင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ မ်က္လံုးေတြကို ၾကိဳးစားျပီး ပိတ္ထားေပမယ့္လည္း ခဏပါပဲ။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာ တခုလံုး ပူက်က္လာျပီး မီးျမွဳိက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
.................." အား "....................
မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ႐ွိ႐ွိသမွ် အင္အားေတြကိုစုစည္း ညွစ္ထုတ္ျပီး အသားကုန္ကို ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။
အဓိပၸာယ္မဲ့ အသံေတြ က်ေနာ့္ဆီက စူး႐ွက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေအာ္ေနမိမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အေျခအေနကေတာ့ ဘာမွထူးမလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေအာ္ႏိုင္တဲ့ အင္အားမ႐ွိေတာ့လို႔ က်ေနာ္ အလိုလိုရပ္သြားတယ္။ ေမာဟိုက္ျပီး ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲကို ၀ုန္းဝုန္း ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ လူတေယာက္၀င္လာတယ္။
"ေဟ့ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္သူ စစ္ေၾကာေနတာလဲ"
"ဘယ္မွာလဲ ဒီေကာင္ေတြ"
အာဏာရွိပံုရတဲ့ ေစာေစာက ဝင္လာတဲ့ လူက ေမးတယ္။ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ လူေတြအသံနဲ႔အတူ ေျဖေနတာေတြကိုပါ ခပ္တိုးတိုး ၾကားေနရတယ္။ ခဏၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူၾကီးက " မီးေတြ ပိတ္လိုက္စမ္းကြာ" တဲ့။
မီးေတြပိတ္လုိက္ေတာ့ မီးက်ီခဲကို ေရနဲ႔ေလာင္းလိုက္သလိုပါပဲ။ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အေငြ႕ေတြထြက္ေနသလိုမ်ဳိး ခံစားလိုက္ရတယ္။
" ေဟ့ ေကာင္ေလး မင္းကို ငါေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ မင္းကို အခု ေရတိုက္မယ္ ထမင္းေကၽြးမယ္ ဟုတ္ျပီလား" က်ေနာ္ ၾကိဳးစားျပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ေအး မင္းကို မေသေစခ်င္ဘူးကြာ ဟုတ္ျပီလား။ ငါ့သားေတြေတာင္ ဗိုလ္ၾကီးေတြ၊ နိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ေနတာ"
" မင္းက ငါ့သားေလာက္ေတာင္ မရွိဘူး။ ငါသနားလို႔ ဟုတ္ျပီလား"
"မင္း လုပ္ခဲ့သမွ်ကို မင္းထိုင္စဥ္းစား၊ မင္းကို စာရြက္နွင့္ ေဘာလ္ပန္ ေပးမယ္ မင္းအကုန္ေရး"
" မင္း ဘာလုိလဲ ေရခ်ိဳးမလား၊ မင္းလုပ္ခ်င္တာ အကုန္လုပ္ မင္းေရးတာေတာ့ မွန္ကန္ပါေစ၊ ေအး.... မင္း မမွန္မကန္ေရးရင္ေတာ့ ငါလည္း မတတ္နိုင္ဘူး"
"မင္းဆီ ဟိုအဖဲြ႕ေတြ ျပန္လာလိမ့္မယ္"
" ၾကားလား " လို႔က်ေနာ္ကို ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း
"ဟုတ္ကဲ့" လို႔ အသံထြက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဝမ္းသာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..... က်ေနာ္ ေရေသာက္ရေတာ့မယ္။
ဝမ္းသာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..... က်ေနာ္ ေရေသာက္ရေတာ့မယ္။
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သတိဆဲြ အေလးျပဳသံ၊ ေျခေထာက္ရိုက္သံေတြ က်ေနာ့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ထြက္လာသည္။ ထိုလူၾကီး ထြက္သြားပံုရသည္ တံခါးပိတ္သြားတာနဲ႔
အခန္းထဲက လူေတြ တီးတိုးတီတိုး စကားေျပာသံေတြၾကားရျပန္ေရာ။ အခန္းတံခါးကို ေသာ့မခတ္ထားလို႔ တေယာက္နွင့္ တေယာက္ အျပစ္တင္ေနတာေတြလည္း ၾကားရတယ္။ က်ေနာ့္ကို စာေရးဖို႔ ေျပာသြားတဲ့ လူၾကီးကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကပံုရတယ္။
ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ က်ေနာ့္ ေခါင္းေတြ မူးတက္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္လို႔ျဖစ္မယ္။ သူတို႔က
က်ေနာ့္ကို ထိုင္ခံုနဲ႔ လက္ထိပ္ကို ျဖဳတ္ျပီးဆဲြထူလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ပံုရက္သား ေခြက်သြားေတာ့တယ္။ ၾကိဳးစားျပီး ျပန္အထမွာေတာ့ အေနာက္ကေန
"မေအ+ိုးေလး ေစာက္ပိုလုပ္မေနနဲ႕ ငါရိုက္သတ္လိုက္ဦးမယ္ ျဂိဳလ္ေကာင္" လို႔ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကန္ထည့္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ ဝုန္းကနဲဆိုျပီး အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျပိဳလဲက်သြားတယ္။ က်ေနာ္တကယ္ပဲ မရပ္ႏိုင္တာပါ။ ရပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း ေျခေထာက္ေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္။ တကယ္ မဟန္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္းျပဖို႔ အသံလည္း မထြက္ေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ျပန္စြပ္ျပီး အက်ီခၽြတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ပုဆိုးပါ ဆဲြခၽြတ္လိုက္တယ္။ လက္ထိပ္လည္း ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ တေယာက္တဖက္ဆီမျပီး ဆြဲေခၚသြားတယ္။ ဘယ္ကိုလဲ။ ဘာလုပ္ၾကဦးမွာလဲ။ က်ေနာ္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ေရာျပြန္းျပီး အရမ္းကို ဝမ္းနည္းေသာက ေရာက္ရပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ အခုဆို က်ေနာ့ကိုယ္မွာ ဗလာက်င္းေနျပီ။ လူေတြၾကားထဲ ေခၚထုတ္သြားမွာလား၊ တကုိယ္လံုးခၽြတ္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ......
ထိုအခိုက္မွာ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ လတ္ဆတ္တဲ့ ျပင္ပေလထုက က်ေနာ့္ေခါင္းစြပ္ ညွီစို႕စို႕ ကို တိုးေဝွ႕ျပီးဝင္လာတယ္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေလရွဴဖို႔ အခြင့္အေရးရခိုက္ ေခါင္းစြပ္ထဲကေနပဲ ျပင္ပေလကို အငမ္းမရ ရွဴပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဆြဲေခၚရာကို ဒရြတ္ဆြဲျပီး ပါသြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေနရာတခုမွာ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ၾကမ္းကစိုစြတ္ျပီး ေခ်ာေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေရရွိတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး ေအးျမျမ ခံစားရလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။ မျမင္ႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္ ေခါင္းစြပ္ထဲကေန မ်က္လံုးကို အစြမ္းကုန္ ျပဴးၾကည့္မိတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ရင္ေတြကို တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာတယ္။ ဘုရား ဘုရား....ေရေတြရွိရာကုိ ေခၚလာတာပဲ။ ေရေတြ......ေရေတြ......ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္။
သူတို႔ က်ေနာ့္ကို ဘာမ်ား လုပ္ၾကဦးမလို႔ပါလိမ့္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ........
" ေဟ့ေကာင္ ေခါင္းငံုထား ေမာ့မၾကည့္နွင့္ ေဘးဘယ္ညာမၾကည့္နဲ႕"
"ဘာမွလုပ္ဖို႔ မၾကိဳးစားနဲ႔။ ပစ္သတ္လိုက္မယ္ ၾကားလား" လို႔ ေငါက္သံနဲ႔အတူ ေသနတ္ေမာင္းတင္တဲ့ အသံကိုပါၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ေခါင္းစြပ္ကို ဆဲြခၽြတ္လိုက္သည္။ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ သဘာဝေလႏုေအးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ညင္သာစြာ ပြတ္သတ္လိုက္သလိုပါပဲ။ ဘ၀မွာ မၾကံဳစဖူး ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေလႏုေအးရဲ႕ အထိအေတြ႕။
ဒါေတာင္ သူတို႔ေျပာသလို ေခါင္းငံုထားရလို႔ေပါ့ေနာ္။ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ျပီးသား အားရပါးရ ခံစားလိုက္ရရင္.................
ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္း ေခါင္းကို ငံု႕ထားပါတယ္ ။ ေဘးဘီကို ၾကည့္ဖို႔လည္း က်ေနာ္ မၾကိဳးစားဘူး။ ေရပံုးနဲ႔ ေရခပ္လိုက္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚကို ေရေတြ ဗြမ္းကနဲ က်လာတယ္။ တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ သံုးေလးပံုး ဆက္တိုက္က်လာတယ္။ က်ေနာ္၀မ္းသာလိုက္တာ။ တကိုယ္လံုးကို လန္းသြားတာပဲ။ ေလာင္းတဲ့သူကလည္း ဆက္တိုက္ ေလာင္းေနတယ္။ က်ေနာ္ခ်မ္းတက္လာတဲ့အထိ ဆက္ေလာင္းေနတယ္။
ထိုအခိုက္မွာပဲ "ဘာလုပ္တာလဲ " လို႔တေယာက္က လွမ္းေအာ္ေမးသံ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေရေလာင္းေနတဲ့ လူက အဘဆိုလား အဘၾကီးဆိုလား ခိုင္းတာလို႔ ျပန္ေျဖတာသံပါ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေမးတဲ့ လူကဆဲဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ကို ေခါင္းစြပ္ျပန္စြပ္ျပီး အထဲကို ျပန္ေခၚသြင္းလာတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေစာေစာကခၽြတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးနဲ႔ အက်ီ ၤကို ျပန္ဝတ္ေပးျပီး ခံုမွာထိုင္ခိုင္းတယ္။ လက္တဖက္ကိုေတာ့ ထိုင္ခံုနဲ႔တဲြျပီး လက္ထိပ္ခတ္လိုက္တယ္။
က်ေနာ့္ေရွ႔က စားပြဲေပၚမွာေတာ့ စစ္စိမ္းေရာင္ သံပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ထဲမွာ ခ်ဥ္ဟင္းဆမ္းထားတဲ့ ထမင္းကို ဘဲဥတလံုး။ ထို႔အျပင္ ဝမ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုး ျမင္ကြင္းကေတာ့ အတူ စစ္မက္ခြက္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ေရတခြက္ပါ။ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေရကိုအရင္ဆံုး ေကာက္ေသာက္လိုက္ပါတယ္။ ေရဟာ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ကို အက္စစ္စီးေၾကာင္းလို ျဖတ္ဆင္းသြားတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြ ဆူးျပီး ရွလိုက္တဲ့ ဒဏ္ဟာ နားထဲအထိကို ထိုးတက္သြားျပီး မခိ်မဆန္႔ခံလိုက္ရတယ္။ " အား ".. ဆိုျပီး က်ေနာ္အသံေတာင္ ထြက္သြားတယ္။
ေဘးကတေယာက္က သနားတဲ့ ဂရုဏာသံနွင့္ "ေကာင္ေလး ေျဖးေျဖး ေသာက္ လည္ေခ်ာင္းစိုရံုေလာက္ ေသာက္" လို႔ ေျပာတယ္။ နားၾကားမ်ား လြဲသြားသလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ အရိုင္းေတြၾကားက ဂရုဏာသံတခု။ က်ေနာ္က အသံလာရာဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္ မလိုျဖစ္သြားေတာ့ "ဟိတ္ ေကာင္ မင္းေသခ်င္လား မင္းကိုေကၽြးတာကို ျမန္ျမန္မ်ိဳကြ" ဆိုတဲ့ ရိုက္နွက္ေနတုန္းက ၾကားေနက် အသံတခုထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေရွ႕က ထမင္းပန္ကန္ကို လက္ထိပ္ဖြင့္ထားတဲ့ လက္နဲ႔ လွမ္းနိႈက္လိုက္တယ္။ ထမင္းလုပ္ကို ဆုပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ လက္ေတြ တုန္ေနတယ္။ ထမင္းလုပ္ကို ပါးစပ္ထဲေရာက္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားသြင္းျပီးသြင္းလို
က္တယ္။ အမေလး ဆိုးလိုက္တဲ့ ေဝဒနာ။ သံမႈိအေထြးလိုက္ ျမိဳခ်လိုက္သလိုမ်ဳိး နာက်င္ဆူးရွစြာ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ဆင္းသြားတဲ့ ခံစားမႈကို ရလိုက္တယ္။ မ်က္လံုးကိုမိွတ္၊ စိတ္ကိုတင္းျပီး ေနာက္တလုပ္ ထပ္ထည့္၊ ေနာက္ တလုပ္ ထပ္ထည့္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း က်ေနာ့္ဗို္က္ေတြ ဆာလာျပီး အရမ္းစားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံခါးက" ၀ုန္း "ဆိုပြင့္ လာျပီး "ဟာ" ဆိုတဲ့ အသံနက္ၾကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ထမင္းပန္ကန္ရွိတဲ့ စားပဲြကို ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ထမင္းပန္ကန္ေတြက လြင့္ပ်ံက်ျပီး က်ေနာ့ေရွ႕က စားပဲြလည္း ေဘးကိုေရာက္သြားတယ္။ ထိုလူက က်ေနာ့္ကို ဆက္ကန္လိုက္တယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ရင္၀ကို မထိပဲ ဗိုက္ကို ထိျပီး က်ေနာ္နဲ႔တြဲျပီး လက္ထိပ္ခတ္ထားတဲ့ ခံုက ေဘးတိုက္ လဲျပိဳက်သြားတယ္။
"ဘယ္မေအ+ိုးက ေကၽြးတာလဲ ဘယ္ေကာင္လဲ မင္းတို႔ ဘယ္သူအမိန္႕ရလဲ"
" ဒါငါ့ေက့စ္ ငါ့စိုစ့္ကြ ငါ့တာ၀န္ ဘယ္ေကာင္ရႈပ္တာလဲ ငါ+ိုးမသားေတြ"
"ငါက +++လွမ္း ကို ရီပို႔တင္ရေတာ့မွာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ဘယ္ေကာင္ ဆရာလုပ္တာလဲ"
(က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး သူေျပာတာ ကကလွမ္း ဆိုလား ဘာလား မေသခ်ာဘူး)
ေျပာဆိုၾကိမ္းေမာင္းရင္း ေဘးေစာင္းခံုနဲ႔အတူ လဲက်ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ထပ္ကန္ပါတယ္။ ေခါင္းကိုထိျပီး က်ေနာ္ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲျဖစ္ျပီး မူးေနာက္တက္သြားတယ္။
က်ေနာ့္ကို ခံုနဲ႔အတူ ျပန္ေထာင္လိုက္တယ္။ ခံုနွင့္တဲြထားတဲ့ လက္တဖက္က လက္ေကာက္၀တ္ကေန ျပဳတ္ထြက္သြားျပီလားလို႔ေတာင္ ထင္လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့၀မ္းဗိုက္ကို ဆက္တိုက္ထိုး ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ထိုးသြင္းလိုက္တာ က်ေနာ္ၾကိဳးစားျပီး စားထားသမွ် ေရနဲ႔ ထမင္းေစ့ေတြ ျပန္အံထြက္လာတယ္။ အြန္႔ အြန္႔ ဆိုျပီး က်ေနာ့္ တကုိယ္လံုး တုန္ခါေနျပီး အသက္ဆက္ရႈလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေဘးကေန တေယာက္က က်ေနာ့္ ဂုတ္ပိုးကို ဖုန္းဖုန္း နွင့္ ရုိက္ေပးေတာ့မွ အသက္ျပန္ရူလို႔ရသြားတယ္။
"ေသေပ့ေစ ထားလိုက္ ေသသြားရင္ မင္းတို႔ ဒီဖိုင္ကို မင္းတို႔ဆက္ေရး ငါ++မသားေတြ"
" သြားထြက္သြားၾကစမ္း ငါ+++++ " အဲဒီလူအေတာ္ေသာင္းက်န္းတာ။ က်န္တဲ့ လူေတြကလဲ တလံုးမွ မရွင္းျပဘူး။ ဘာမွမေျပာဘူး ေၾကာက္လိုက္ၾကတာ ျငိမ္ေနတာပဲ။ တံခါးျပန္ပိတ္သြားေတာ့ အဲဒီလူက စားပဲြကို တက်ီက်ီ ျမည္ေအာင္ ျပန္ဆဲြလိုက္ျပီး ေအာက္က ထမင္းပန္ကန္နွင့္ ေရခြက္ေတြကို သူအားရပါးရ ဂလံုဂလန္ျမည္သံေတြ ဆူညံသြားေအာင္ ကန္လိုက္တယ္။ ခြက္က ကေလာင္ေလာင္နွင့္ လည္ေနတဲ့ အသံေတာင္ ၾကားရသည္။
သူက က်ေနာ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနတဲ့ စားပဲြေစာင္းမွာ ထိုင္ျပီး က်ေနာ့္ဆံပင္ဆဲြျပီး ေျပာလိုက္တယ္။
"ေဟ့ေကာင္ မင္း well-train ဆိုတာ ငါသိတယ္ မင္းကို ဘယ္သူသင္ေပးလဲ ငါသိတယ္"
"ငါ့ကို ဘာမွ မူယာမာယာေတြ မ်ားဖို႕ မၾကိဳးစားနဲ႕"
" မင္းတို႔ ဘယ္မွာ ေဖါက္ခဲြမွာလဲ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သူေတြ က်န္ေသးလဲ ငါ့ကို ေျပာ" သူက အံၾကိတ္ျပီး က်ေနာ့္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ အေတာ္ေၾကာက္သြားတယ္။
" ဗ်ာ... က်ေနာ္ က်ေနာ္ ဘာကိုမွ ေဖါက္ခဲြဖို႔ လာတာမဟုတ္ပါဘူး ဗ်ာ"
"က်ေနာ္ အၾကမ္းမဖက္တဲ့လိုင္းကပါ" လို႔ တုန္တုန္ရီရီနွင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ပါးကို ေျဖာင္းေျဖာင္းေနေအာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူထလိုက္ျပီး သူထိုင္တဲ့ စားပဲြကို ကန္တြန္းလိုက္သည္။
"မင္းေအးေဆးေဆး ေျပာလိုက္ရင္ မင္းကို ငါအစိုးရသက္ေသ အျဖစ္ထားေပးမယ္"
"မင္းဘ၀ေအးေအးေဆးေဆး မင္းအိမ္ျပန္ မင္းအေဖနဲ႕ ေနလို႔ရမယ္ ပံုမွန္ေပါ့ကြာ"
"မင္းကို နိုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့ကူညီမယ္ မင္းဘာမွမပူရဘူး အကုန္စီစဥ္ေပးမယ္"
"ဘယ္လိုလဲကြ ေကာင္ေလး မင္းေျပာလိုက္ အကုန္ေအးေအးေဆးေဆး ျပီးသြားမယ္"
"မင္းလဲ အသားမနာေတာ့ဘူး မေသေတာ့ဘူး ဘယ္လိုလဲ ေျပာျပမလား"လို႔ က်ေနာ့ကို သူေမးလိုက္တယ္။
"ဗ်ာ.. တကယ္ကို က်ေနာ္ဘာမွ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ ဘာသင္တန္းမွလဲ မတက္ဖူးတာ အမွန္ပါ"
သူေဒါသတၾကီး က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ကို ပစ္ကန္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။
" အျပင္က ဟိုေကာင္ေတြ စက္ယူလာခဲ့ ၾကိဳးအပိုပါဆဲြလာ"
" မင္းက ငါ့ကို စမ္းတယ္ ဟုတ္လား မေအ+++ေလး"
သူေျပာေနရင္း ေဆးလိပ္ထုတ္ေသာက္လိုက္သည္။
"မင္းစဥ္းစား စဥ္းစား ငါ့ေဆးလိပ္ကုန္ရင္ မင္းအခ်ိန္ေစ့ျပီ" သူေသာက္ေနခ်ိန္မွာပဲ လူသံုးေယာက္ေလာက္ ၀င္လာသည္။ စားပဲြကို ဆဲြလိုက္သည္။ စားပဲြေပၚမွာ တစံုတခုကို တင္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကလိေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ လွည့္လိုက္ရင္ " ေ၀ါ " ဆိုျပီး ဒိုင္နမို အရာမ်ိဳး ေလးေလးပင္ပင္ လည္သံလိုတခု ၾကားလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္လိုက္တယ္။ ငါ့ကို က်ဥ္စက္ဆိုတာနဲ႔ စစ္ျပီလို႔။
သူေျပာတာေတြ ေျဖရေအာင္ က်ေနာ္မွ ဘာသင္တန္းမွ မတက္ဖူးသလို၊ ဘယ္ေနရာမွလဲ ေဖါက္ခဲြဖို႔ တိုင္ပင္ဖိုေနေနသာသာ မစဥ္းစားဖူးပါဘူး။ ဘာေတြေျပာရမွာလဲ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဘူး။ က်ေနာ္ရင္ထဲျပီး ဆို႔နင့္လာတယ္။ ေသနတ္ေတြပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လမ္းမေပၚကို က်ေနာ္ တက္ရဲခဲ့ေပမယ့္၊ အခုလို နွိပ္စက္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မခံနိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း မခံခ်င္လို႔မွမရတာ။ ဘုရားတရားသာ အာရုံျပဳထားလိုက္ေတာ့တယ္။
(ဆက္ေရးပါမည္)
( က်ေနာ့္တို႔ကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ နွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ သနက(၄)တပ္လဲ ေနာက္ေတာ့ ဂိုဏ္းေတြကဲြတဲ့အခါ အာဏာရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ကိုယ္တိုင္က တပ္အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာခဲြ ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို နွိပ္စက္ျပီး ရဲရဲေတာက္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ အျဖစ္ေျပာဆိုခဲ့တဲ့သူေတြ နိုင္ငံေတာ္သစၥာေစာင့္သိသူေတြ အျဖစ္ရင္ေကာ့ခဲ့ၾကသူေတြ သနက(၄)မွ စစ္ေထာက္လွမ္းအရာရွိေတြ အခုေတာ့ လူၾကီးမင္းတို႔ ေစာင့္သိခဲ့ေသာ သစၥာေတြ သတိၱေတြ ရက္စက္မႈေတြ လက္မရြ႕ံမႈေတြက နိုင္ငံေတာ္အတြက္လား လက္တဆုပ္စာ လူတန္းစားအတြက္လား ဆိုတာကို သိေနေလာက္ျပီလို႔ ထင္ပါတယ္။)
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ရဲမင္းထြန္း
ပန္းခ်ီလက္ရာကို အသံုးျပဳခြင့္ေပးတဲ့အကိုၾကီးထိန္လင္း(ပန္းခ်ီထိန္လင္း) ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ သတ္ပံုအမွားမ်ားကို ျပဳျပင္ေပးတဲ့ မေအးနႏၵာေအာင္(လမ္းျပၾကယ္-ဂ်ပန္)ကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။
No comments:
Post a Comment