ပင္လံုကို ခ်စ္ပါ

Dr Myan Aung - We all love "Pin Lon"

ပင္လံုကို ခ်စ္ပါ

ေဒါက္တာျမန္ေအာင္၊ ဇြန္ ၃၊ ၂၀၁၂

နိဒါန္း

ကတိသစၥာတည္ၿမဲမႈသည္ လူတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးပင္ျဖစ္သည္။ ကတိဆိုရာမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲေသးသည္။ ႏွဳတ္ကတိ စာကတိ နားလည္မႈကတိ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ျပသာနာအားလံုးမွာ ကတိမတည္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ေနရသည့္ ပဋိပကၡျဖစ္သည္ဟု ဆိုေသာ္လြန္အံ့မထင္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလ်င္ စစ္တန္းလ်ားျပန္မယ္ ဆိုေသာကတိ။ ဒီကတိကို မတည္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကတိေပးသူက ေပးၿပီး ေဖာက္ဖ်က္သူက မရွက္မေၾကာက္ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၾကသည္။ ကတိေပးသူက မပိုင္ႏိုင္ဘဲ၊ အားလံုးကို ကုိယ္စားမျပဳႏိုင္ဘဲ မိမိတစ္ဦးတည္းသေဘာျဖင့္ ကတိကၽြံခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ကြယ္မွလူမ်ား၏ မ်က္ႏွာအိုးမဲသုတ္ျခင္း ခံရသည္ဟုသာ အၾကမ္းဖ်င္းမွတ္ယူထားရေပမည္။ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတြင္ ကတိသစၥာေဖာက္ဖ်က္မႈသည္ ဤအျဖစ္အပ်က္မတိုင္မီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားကတညး္ကပင္ ရွိခဲ့ေပၿပီ။ ပင္လံုကတိက၀တ္ ခ်ိဳးေဖာက္မႈပင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကို သစၥာေဖာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သစၥာေဖာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသားမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ယံုၾကည္သည္။ ေလးစားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း ရိုသားေသာ ဗမာလူမ်ိဳးတစ္ဦးပီပီ ေျဖာင့္မတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ကြယ္မွ သေဘာထားေသးသိမ္သည့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ဗမာေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာ အိုးမဲသုတ္သည္။ အသက္ထက္ ကတိကို တန္ဖိုးထားတတ္သည့္ ဗမာတို႔အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကတိက၀တ္ခ်ိဳးေဖာက္သူပမာ အထင္ခံရစရာျဖစ္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္သူတိုင္း သတိျပဳဆင္ျခင္စရာပင္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေတြေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဘာေတြ ကတိေပးခဲ့ပါသလဲ

ကခ်င္ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေရး ေျပာလွ်င္ သမိုင္းႏွင့္ ပင္လံုကို မေျပာ၍မျဖစ္။ ဒါေတြက အသက္ျဖစ္သည္။ သမိုင္းတေလွ်ာက္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ဗမာ တကယ္က သူ႔ေအာက္ေရာက္လိုက္၊ ကိုယ့္ေအာက္ေရာက္လိုက္၊ သီးျခားလြတ္လပ္သြားလိုက္၊ ဘုရင့္တပ္မ်ားက သြားေရာက္ တိုက္ခုိက္လုယက္လိုက္၊ ျဖစ္ေနသည္သာရွိသည္။

ဘာမွမထူးဆန္း၊ ရိုးမယ္ဖြဲ႕စရာမလို။ တစ္ေျမတည္းေန၊ တစ္ေရတည္းေသာက္၊ တစ္အူတံုဆင္း ညီရင္းအစ္ကို ဆိုတာေတြႏွင့္ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕စရာမလို။ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးေတြအေၾကာင္းလည္း ခဏခဏေျပာၾကသည္။

ဒီလိုသာ ေျပာေၾကးဆိုလွ်င္ အယုဒၵယ၊ ဇင္းမယ္၊ အာသံ၊ မဏိပူရ စသည္တို႔ပါ ျမန္မာနယ္နိမိတ္အတြင္း သက္ဆင္းခဲ့ရဖူးသည့္အတြက္၊ ၎တို႔ကိုပါ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတြအျဖစ္ သြတ္သြင္းသိမ္းပိုက္သင့္သည္္။

ျမန္မာနယ္နိမိတ္အတြင္း သက္ဆင္းဖူးသည့္နယ္ပယ္ အခ်င္းခ်င္းတြင္ လက္ရွိျပည္နယ္မ်ားကိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားမ်ားဟု သတ္မွတ္ၿပီး အထက္ပါတိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးမ်ားကိုမူ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာတိုင္းရင္းသားျဖစ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းပင္မေဖာ္ျပဘဲ လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္နယ္ပယ္အျဖစ္သာ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ စိတ္မခ်င့္မရဲျဖစ္စရာပင္။

ဘာေတြမ်ားကြာေနလို႔ပါလိမ့္ စဥ္းစားစရာပင္။

မွန္ပါသည္။ ကြာသည့္အခ်က္မွာ အဆိုပါ ေဒသမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရခိ်န္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္းမရွိ၊ ျပည္မေန ဗမာတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရး ရယူရန္လည္း လက္မွတ္ထိုးမထားေသာအခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

            ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အင္အားေတာင့္တင္းေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ရန္ ေမွ်ာ္မွန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚေဒသေန ျပည္ေထာင္မ်ားကို လုိက္လံ စည္းရံုးသည္။ ကခ်င္၊ခ်င္း၊ရွမ္း။ ယခင္ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အဆက္ဆက္သည္ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ သိမ္းပိုက္ခဲ့သည့္ ကိုလိုနီနယ္ပယ္မ်ား စုစည္းမႈသာျဖစ္ရာ ယခုျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံကမူ ျပည္ေထာင္မ်ားအားလံုး မိမိတို႔ျပည္သားမ်ား၏ လြတ္လပ္ေသာ သေဘာထားျဖင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ပါ၀င္လိုေသာ သေဘာထားရွိမွ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ဤသို႔ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အတင္းအဓမၼ သိမ္းပိုက္သြတ္သြင္း၍ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ကိုလိုနီစုႏိုင္ငံကို သေဘာမက်ေခ်။ တိုင္းရင္းသားအားလံုး စိတ္တူကိုယ္တူႏွင့္ အခြင့္အေရးတန္းတူစြာ လက္တြဲခ်ီတက္သြားရန္ ဆႏၵရွိသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ဤကိစၥအတြက္ အသက္စြန္႔ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ကတိစကားတစ္ခြန္းအတြက္ ေဆာင္ရြက္စဥ္ အသက္စြန္႔သြားရွာသည္။ မည္မွ် ျမင့္ျမတ္ပါသနည္း။ မည္မွ် ေလးစားဖြယ္ေကာင္းပါသနည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆက္ခံၿပီး တုိင္းရင္းသားအေရးအာရံုမရသည့္ ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ကြားျခားလွသည္။ ဤသို႔ႏွယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မၿပီးျပတ္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းကိုဆက္လက္ ႀကိဳးပမ္းေဖၚေဆာင္ရန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေက်းဇူးတရားကို ခံယူသူ လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနရာ ဆက္ခံသူေတြ လူပါး၀ပံုက ရြံဖို႔ပင္ေကာင္းလွသည္။ ေနာက္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ပိုဆိုးသည္္။ ၀ါဒျဖန္႔ပံုမ်ားက ေအာက္တန္းက်လြန္းသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ကို နဂိုကပင္ ဆြဲထားၿပီးမွ ကခ်င္မ်ား ၀င္ေရာက္လာသျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အျဖစ္ ျပည္မဗမာအာဏာပိုင္တို႔က သေဘားထားႀကီးစြာ ရက္ေရာစြာ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ သေယာင္ေယာင္ ေရးသား၀ါဒျဖန္႔မႈေတြ ေတြ႔ေနရသည္။

အမွန္က ႏိုင္ငံသတ္မွတ္ၿပီးမွ ျပည္္နယ္ျပန္ခြဲျခင္းမဟုတ္၊ ျပည္ေထာင္မ်ား စုစည္း၍ ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပင္လံုရွိ ျပည္ေထာင္စု ေက်ာက္တုိင္ကိစၥျဖစ္သည္။ မူလေက်ာက္တိုင္တြင္ ေတာင္တန္း-ျပည္မ ေသြးစည္းေရး ေက်ာက္တိုင္ဟု ေရးထားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ေက်ာက္တိုင္ အသစ္ျပန္စိုက္ထူေသာအခါ ျပည္မ-ေတာင္တန္း ေသြးစည္းေရးျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာက္တိုင္ေပၚတြင္ပင္ ဦးစားမေပးလိုေသာ၊ အလြန္အက်ဴးေရွ႕ေရာက္ခ်င္ေနေသာ အင္မတန္ေလးစားထိုက္သည့္ အားကိုးထိုက္သည့္၊ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္သည့္ ျပည္မဗမာအစိုးရပါေပ။

ပင္လံုသစၥာအေဖာက္ခံရမႈ 

၁၉၆၂ မွစ၍ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို အတည့္အလင္း ေဖာက္ဖ်က္ၾကပါေတာ့သည္။ စာခ်ဳပ္အရ ဖယ္ဒရယ္မူ ေတာင္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ တရား၀င္ေတာင္းဆိုေသာအခါ စာခ်ုဳပ္ကို လက္နက္ႏွင့္ ခ်ိဳးေဖာက္ၾကေတာ့သည္။ ကတိက၀တ္ကို အင္အားျဖင့္ ပယ္ဖ်က္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျပည္္ေထာင္စု မရွိေတာ့ေပ။ ျပည္နယ္စု ကိုလိုနီသာရွိေတာ့သည္။

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ဆက္ေခၚေနသူမ်ား ရွက္တတ္လွ်င္ လဲေသဖို႔ေကာင္းသည္။ အမွန္က ျပည္နယ္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးသာ ျဖစ္သည္။

ဤသိို႔ပင္လံုကတိသစၥာခ်ိဳးေဖာက္မႈသည္ ျပည္မရွိ ဗမာအစိုးရအတြက္ ရာဇ၀င္တြင္ ျပန္၍ အဖတ္ဆယ္ရန္ခက္ခဲေသာ ေအာက္တန္းက်မႈပင္ျဖစ္သည္။ သာမန္ကတိေဖာက္ဖ်က္မႈသည္ ေထြးၿပီးသား တံေတြးျပန္ၿမိဳသကဲ့သို႔ ျဖစ္လွ်င္၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ိဳးေဖာက္မႈသည္ ျပည္မအစိုးရအဖို႔ မိမိမစင္ မိမိျပန္စားျခင္းႏွင့္ သ႑န္တူေပလိမ့္မည္။

ကိုလိုနီေခတ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ လက္ေအာက္ခံျပည္နယ္အျဖစ္ မေနလိုသျဖင့္ အသည္းအသန္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသူမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္လည္း ၿဗိတိသွ်ဓနသဟာယႏိုင္ငံအျဖစ္ပင္ မခံယူလိုသျဖင့္ သဲႀကီးမဲႀကီးကန္႔ကြက္ခဲ့သူေတြက တိုင္းရင္းသားတို႔၏နယ္ပယ္ပိုင္းစိုးမႈကို ျပည္နယ္အဆင့္သာ သတ္မွတ္ခ်ိဳးႏွိမ္ထားမႈက ကံ၊ ကံ၏အက်ိုဳးကို ယံုၾကည္ေသာ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားႀကီးစိုးသည့္ ျပည္မအစိုးရအတြက္ နားလည္ရန္ခက္ခဲသည့္ လုပ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ 

ပင္လံုစာခ်ဳပ္က အာမခံခဲ့သည့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌါန္းခြင့္ႏွင့္ တန္းတူညီမွ်မႈေတြ အကုန္လံုးသိမ္းပိုက္ခံလိုက္ၾကရၿပီ။ တန္းတူညီမွ်မႈအရ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ဗမာ စသည္ တိုင္းရင္းသားအားလံုး သာတူညီမွ်မႈရွိရမည္ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ဗမာေတြ၏ မင္းတစ္က်ပ္ ငါတစ္က်ပ္လုပ္မႈကို တိုင္းရင္းသားတုိင္း ခံေနရသည္။ ေသခ်ာအရင္းစစ္လိုက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားမ်ား တစ္က်ပ္စီ၊ ဗမာ (၇)က်ပ္ျဖစ္သြားသည္။ ျမန္မာဆိုေသာ စကားလံုးကိုပါ အပိုင္သိမ္းသြားၾကသည္။

လြတ္လပ္ေရးရခါစက ျမန္မာဆိုသည္ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္ေသာ အသံုးကဲ့သို႔ ပြဲထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူ လံုး၀ ဗမာသီးသန္႔ စကားလံုးလိုျပန္္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ စသည္ အားလံုးသည္ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ၿပီး အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စာ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈကို တစ္စံုတစ္ရာ ထင္ဟပ္ျပႏိုင္မႈမရွိေခ်။ ပိုဆိုးသည္ကား ယဥ္ေက်းမႈ သြတ္သြင္းျခင္း၊ သမိုင္းကို ျပင္ေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အဆို၊အက၊အေရး၊အတီးၿပိဳင္ပြဲကို ရွဳပါ။ ျမန္မာ့ရိုးရာဆိုေစကာမူ ဗမာအမ်ိဳးသားမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈမွ လြဲ၍ မည္သည့္လူမ်ိဳး၏ ယဥ္ေက်းမႈကိုမွ် ထည့္သြင္း ယွဥ္ၿပိဳင္ေစျခင္း အလ်င္းမရွိေသးပါ။ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားမ်ား မိမိတို႔၏ရိုးရာ၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္၍ ဗမာသီခ်င္းႀကီး တက္ဆိုေနျခင္းမ်ားသာ ေတြ႕ရသည္။ ယခုဆို ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ေတာ့မည္။ မၾကာမတင္မီကာလတြင္ ကခ်င္မိန္းမက ကခ်င္၀တ္စံု၀တ္၍ ဗမာသီခ်င္းႀကီးဆိုျခင္းကို တရား၀င္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟု သတ္မွတ္ကာ သမိုင္းကို ျပင္ေရးၾကေတာ့မည္။ ေျခလွမ္းေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္လိုက္ၾကည့္ႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။

Autonomy အေရးႀကီးသည္၊ ရမွျဖစ္မည္။

တိုင္းရင္းသားမ်ားကို Autonomy ေပးလိုက္ရ၍ ျပည္မ ငါးပါးေမွာက္မည္ေလာ က်ေနာ္စဥ္းစားဖူးသည္္။ ျပည္မအတြက္ မည္သို႔အက်ိဳးယုတ္သြားမည္နည္း။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္က မိမိတို႔အက်ိဳးယုတ္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ဗမာတို႔က ဤသံသယျဖင့္ တင္းခံေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ Autonomy ရၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း ျပည္မနည္းတူ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမည္ကို မရွဳစိမ့္၊ မနာလိုျဖစ္ေနၾကသည္။ မုဒိတာမပြားႏိုင္ၾက။ 

ဆိုပါစို႔။ လြတ္လပ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ကခ်င္ျပည္ကို ဖြဲ႕စည္းလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဗဟိုျပည္မအစိုးရမွ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ခြင့္ ကန္႔သတ္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ဒါကို သူတို႔က အျဖစ္မခံႏိုင္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး သူတို႔၏ ခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးမႈေအာက္တြင္ ထားခ်င္သည္။ တိုင္းရင္းသားနယ္ပယ္မ်ားကို မဆိုထားဘိ။ ျပည္မဗဟိုအစိုးရတြင္ပင္ အာဏာတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားရန္ လႊတ္ေတာ္တြင္း အမတ္ ၂၅% ၀င္ထုိင္ခိုင္းထားသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို မိမိတို႔ျပည္ေထာင္အေရးကို မိမိတို႔လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္ခြင့္မေပးျခင္းသည္လည္း လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ စာခ်ဳပ္စာတမ္းျဖင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္းသူမ်ားကို လက္နက္အားကိုးျဖင့္ ဓါးျပ(ဒျမ)တိုက္ တိုင္းျပည္လုယူလုိက္ျခင္းသည္ ရာဇ၀င္တြင္ မႀကံဳဖူးသည့္ ရက္စက္ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈျဖစ္သည္။

ကခ်င္ေတြ စစ္ေသြးၾကြလြန္းတာလား

တေလာက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ဤသို႔ေမးလာသည္။ ဗမာအစိုးရက အပစ္အခတ္ရပ္စဲရန္ ကမ္းလွမ္းလာပါလ်က္ႏွင့္ ကခ်င္တပ္မေတာ္က လက္မခံဘဲျငင္းဆန္ခဲ့သျဖင့္ တိုက္ပြဲမ်ား၏ တရားခံမွာ ကခ်င္တပ္မေတာျ္ဖစ္သေယာင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေျပာင္းသြားေၾကာင္းႏွင့္ အမ်ားအျမင္တြင္ စစ္ေသြးၾကြတပ္ အသြင္ျဖစ္လာမွာစိုးရေၾကာင္း သံုးသပ္ျပသည္။ အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထိုေမးခြန္းကို ေျဖရန္အတြက္ ဤစာစုကို ေရးသားျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 

အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း စာခ်ဳပ္စာတမ္း ကတိက၀တ္ကို လက္နက္အင္အားျဖင့္ ခ်ိဳးေဖာက္ကာ ထင္ရာစိုင္းခဲ့သည့္ သရုပ္သကန္အရ ကခ်င္တို႔သင္ခန္းစာယူခဲ့သည့္ ခံယူခ်က္မွာ ျပည္မရွိဗမာအစိုးရကိုမယံုႏွင့္ ဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို လံုး၀တန္ဖိုးမထား၊ အေလးအနက္မျပဳ၊ ကတိသစၥာမတည္သည့္ ျပည္မအစိုးရ၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလည္းၿပီး အစဥ္အၿမဲ ဆင္ႀကံႀကံေနသည္ ဗမာစစ္တပ္ စသည္တို႔ကိုယံုလွ်င္ အဖတ္ဆယ္မရျဖစ္သြားေပမည္။

ကတိေပးတိုင္း မယံုေတာ့ပါ။ ျပည္မအစိုးရ အထူးသျဖင့္ ဗမာစစ္တပ္ေပးေသာ ကတိကို ပို၍မယံုႏိုင္ပါ။ ကတိေပးခ်င္ရာေပးၿပီး ေသနတ္တစ္ခ်က္ေဖာက္ကာ ဘြာေတးခတ္တတ္သည့္ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကို ကခ်င္တို႔ လံုး၀ရွံဳ႕ခ်ပါသည္။ ျပည္မအစိုးရေပးေသာ ကတိသည္ အင္အားမဲ့သူ လက္နက္မဲ့သူအတြက္ အာမခံမႈလံုး၀မရွိေသာ လိမ္ဆင္ဇာတ္ထုပ္ သက္သက္ျဖစ္သည္။ ထိုကတိကို အာမခံႏိုင္ရန္ မိမိတို႔က အင္အားေတာင့္တင္းၿပီး လက္နက္အျပည့္အစံု ကိုင္ေဆာင္ထားမွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။ ကတိအတိုင္း အျပည့္အ၀ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွ တက္ေထာင္ႏိုင္ပါမည္။ ပင္လံုကတိက၀တ္ ျပည့္စံုမွ အပစ္ရပ္ႏိုင္ေပမည္။ 

ပင္လံုစာခ်ဳပ္တုန္းက ရိုးသားေသာတိုင္းရင္းသားမ်ားက ရိုးသားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လြယ္လြယ္ ယံုခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာက္ကြယ္မွ ၀ံပုေလြမ်ားကို သတိမထားမိခဲ့။ သေဘာတူထားေသာ ကတိကို တစ္ဘက္မွေဖာက္ဖ်က္လာပါက ျပန္လည္တံု႔ျပန္ရန္ လံုေလာက္ေသာအင္အားမရွိပဲ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မစဥ္းစားပဲ အယံုလြယ္ခဲ့ၾကသည္။ ယခု အားလံုးေျပာင္းလည္းကုန္ၿပီ။ တိုင္းရင္းသားအားလံုး ဗမာအစိုးရကို မယံုၾကေတာ့ေပ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း ဗမာအစိုးရကိုယ္တိုင္ကပင္ လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခင္လို လွည့္၍ပတ္၍ရေသာ၊ ႀကိဳက္သလို လူလည္က်ႏိုင္ေသာ လူမ်ိဳးမ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကခ်င္မ်ားသည္ ဗမာစစ္တပ္ႏွင့္အစိုးရ၏ ေအာက္တန္းစားစိတ္ဓာတ္ကို အတြင္းသိ အစင္းသိျဖစ္သည့္အေၾကာင္း၊ ဗမာအစိုးရ၏ မလိမ့္္တပတ္ထုပ္မႈကို ခါးစည္းခံရေအာင္ ယခင္ကဲ့သို႔ အင္အားမရွိသည့္ လက္နက္မရွိသည့္ လူမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္း ဗမာအစိုးရသိေစရန္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

 နိဂံုး

နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။

၁။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အရ စုစည္းခဲ့သည့္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ ယခုအခါ ျပည္မရွိ ဗမာအစိုးရက ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိႏိုင္ငံသည္ ျပည္ေထာင္စုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္နယ္စု ကိုလိုနီတိုင္းျပည္တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကခ်င္ေဒသတြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ရပ္စဲရန္မွာမူ၊ ရန္ျပဳက်ဴးေက်ာ္လာသူ ဗမာနယ္ခ်ဲ႕တပ္မ်ား ဆုတ္ခြာသြားပါက တိုက္ပြဲျဖစ္ရန္လံုး၀လိုအပ္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အပစ္ရပ္လက္မွတ္ထိုးရန္ မလိုပါ။ နယ္ခ်ဲ႕တပ္ျပန္ဆုတ္သြားရန္သာ လိုပါသည္။ မဆုတ္လိုပါက အပစ္ရပ္ရန္လည္း မလိုပါ။ ဆက္တိုက္ဖို႔သာ ရွိသည္။ နယ္ခ်ဲ႕တပ္ႏွင့္ နယ္ေစာင့္မ်ိဳးခ်စ္တပ္ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကမည္မွာ ေရွာင္လြဲ၍ မရေပ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပင္လံုစာခ်ုဳပ္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းလိုက္ပါမူ ဗမာတပ္သည္ နယ္ခ်ဲ႕႔တပ္မဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲလက္မွတ္ထိုးရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးမွ အပစ္ရပ္မႈ လာပါသည္။

 ၂။ တိုင္းရင္းသားတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ေသာ ကတိက၀တ္ကို လက္နက္အားကိုး၍ “မေက်နပ္ရင္ မင္းဘာတတ္ႏိုင္လဲ”ဟူသည့္ အခ်ိဳးျဖင့္ ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့သျဖင့္ ယခုခ်ိန္တြင္လည္း အလားတူ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား လက္နက္စြဲကိုင္ကာ ရန္ျပဳက်ဴးေက်ာ္လာသည့္ ဗမာစစ္တပ္ကို တြန္းလွန္ေနၾကပါသည္။ အမွန္တကယ္ အင္အားခ်င္း မယွဥ္သာပါ။ ဗမာတပ္မ်ားမွာ မ်ားစြာ အင္အားသာလြန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တိုင္းရင္းတပ္မ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္အင္အားသာလြန္ပါသည္။ မဟုတ္မခံ ရင္ဆိုင္တြန္းလွန္ေနရျခင္း သည္ပင္လွ်င္ တိုင္းရင္းသားတပ္မေတာ္တို႔၏ ေအာင္ပြဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကလို ျပဳသမွ်ႏုမည့္သူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကတိကို အင္အားျဖင့္ အာမခံယူထားေၾကာင္း ဗမာတပ္သိလွ်င္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။

၃။ ျပည္ေထာင္စုထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းရန္ တိုင္းရင္းသားအေရးသည္ အလြန္အခရာက်ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ေလးစားမႈမရွိ၊ အထင္အျမင္ေသး ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံေနမည္ဆိုပါက စစ္မွန္ေသာျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႔အခြင့္အေရးအတြက္ လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ဗမာအစိုးရကလည္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး တင္းခံခဲ့သည္။ အင္အားအလံုးအရင္းျဖင့္ ေခ်မွဳန္းခဲ့သည္။ အခြင့္အေရးဗန္းျပၿပီးလည္း စည္းရံုးသိမ္းသြင္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္တြင္းစစ္သာ သက္ဆိုးရွည္လာသည္။ ဘာမွ် အက်ဳိးထူးမလာခဲ့ေပ။ မိမိအခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္သူကလည္း ပစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရတပ္ကလည္း ပစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအျမင္ခိုင္မာသည့္ မည္သည့္ အဖြဲ႕ကို နယ္ခ်ဲ႕တပ္မ်ား ႏိုင္ေအာင္ မပစ္ႏိုင္။ မညွိႏိွုဳင္းႏိုင္။ ႏွစ္ဘက္လံုးက ဆက္ပစ္သည္။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ေသာင္တင္ ေရမက်ျဖစ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ၿပီ။ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္သြားၾကဦးမည္ေလာ။

၄။ ယခုအခ်ိန္သည္ပင္ ဗမာအမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ဗမာအစိုးရအတြက္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျပည္မႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေျပာင္းလည္းမႈ၊ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့မႈေတြႏွင့္အတူ တုိင္းရင္းသားအေရးအေပၚ လက္ရွိအစိုးရ၏ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းမႈတို႔ကို အထင္အရွား ေတြ႕ရသည္။ ယခုသည္ပင္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကို ျပန္လည္အသက္သြင္းကာ တိုင္းရင္းသားအေရး သင္ပုန္းေခ်ရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။

၀န္ခံခ်က္

မိမိအျမင္သည္ မိမိ၏အျမင္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလိုပါသည္။ စာရွဳသူအျမင္သည္ မိမိအျမင္၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္သလို မိမိအျမင္သည္လည္း စာရွဳသူအျမင္၏ အစြန္းထြက္သာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ မိမိအျမင္သည္ မိမိ၏ အျမင္သာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါသည္။

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ပါသည္။

ေဒါက္တာျမန္ေအာင္

(မိုုးမခမွတ္ခ်က္ - မုုိးမခ၏ ေပးစာက႑တြင္ Guest Writer(ေခတၱဖားကန္႔)၏ ေဆာင္းပါးအေပၚ တုုန္႔ျပန္မႈ အမ်ားအျပား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ယခုု ေဒါက္တာျမန္ေအာင္၏ သေဘာထားထုုတ္ေဖာ္ခ်က္ကိုု သူတိုု႔အာေဘာ္က႑တြင္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပလိုုက္ပါသည္၊ ဓာတ္ပုုံ - ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာလ၊ ေဘးဧရိယာမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ကခ်င္ျပည္တြင္းစစ္ေဘးသင့္ တိုုင္းရင္းသားမ်ားကူညီေရး ရန္ပုုံေငြပြဲက ပိုုစတာဓာတ္ပုုံျဖစ္ပါတယ္)