တဒဂၤအတြင္း အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ

ေရးသားသူ- ဥကၠာကိုကို၊ အိျဖဴမြန္
“ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ေသသြားတဲ့ သံုးႏွစ္ကေလးမေလးကို ျမင္ေယာင္တိုင္း ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး မႀကံဳခ်င္ေတာ့ဘူး”
ရခုိင္႐ိုးမတစ္ေနရာက ေပတစ္ရာ နီးပါးနက္ေသာ ေခ်ာက္အတြင္း၌ ကို၀င္းေဇာ္သတိရလာခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ လူသံုးဦးလဲက်ေနသည္။ သံုးဦးအနက္ တစ္ဦးက ေသဆံုးေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဦးက ညည္းညဴေနသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ခ်မ္းေအးလွေသာ ညအေမွာင္ထုထဲတြင္ ကယ္ပါ၊ ယူပါ တစာစာႏွင့္ အကူအညီေတာင္းသံ၊ ငိုေႂကြးသံ၊ နာက်င္စြာ ညည္းညဴသံမ်ားျဖင့္ ကမၻာပ်က္ေနသည့္အလား။

ကိုယ္ေပၚမွာ ပိေနသည့္လူမ်ားကို ကို၀င္းေဇာ္တစ္ေယာက္ ရွိသမွ်အင္အားေလးျဖင့္ ဖယ္ထုတ္ရန္ ႀကဳိးစားေသာ္လည္း ထုိင္ခုံၾကားမွာ ညပ္ေနသည့္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က လံုး၀လႈပ္ရွား၍ မရေတာ့။ ထိုအခ်ိန္မွာ ညအလင္းေရာင္ မႈန္၀ါး၀ါးေအာက္တြင္ ကို၀င္းေဇာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္က သူ႔နံေဘးလဲက်ေနေသာ သံုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ဦး...

“ကေလးကို လႈပ္ၾကည့္တယ္။ လံုး၀မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ႏွာေခါင္းမွာ ေသြးေတြထြက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမေကာင္းလြန္းလို႔ ေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္” ဟု ေျပာျပသည့္ ကို၀င္းေဇာ္၏ အသံက တုန္ယင္ေနသည္။

ထုိျဖစ္စဥ္မွာ ရန္ကုန္မွ ေတာင္ကုတ္သုိ႔ ထြက္ခြာသြားေသာ ေအာင္သစၥာေလအိတ္ကား တိမ္းေမွာက္မႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ခရီးသည္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ၃၂ႏွစ္အရြယ္ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕သား ကို၀င္းေဇာ္က ျပန္လည္ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။

ဇန္န၀ါရီ ၂၂ ရက္ ညေန သံုးနာရီခန္႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၊ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပး၀င္းမွ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ သံတဲြၿမဳိ႕သို႔ ခရီးသည္ေလးဆယ္ေက်ာ္ကို တင္ေဆာင္၍ ထြက္ခြာလာေသာ ေအာင္သစၥာေလအိတ္ကားသည္ ရခိုင္႐ိုးမအဆင္း၊ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕နယ္အပိုင္၊ ေနပူေတာင္ေၾကာရွိ လမ္းေကြ႕တြင္ဘရိတ္ေပါက္၍ အျမင့္ေပတစ္ရာေက်ာ္ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးက်သြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္မွာ ဇန္န၀ါရီ ၂၃ ရက္ နံနက္ သံုးနာရီ၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။

ယခု ယာဥ္တိမ္းေမွာက္မႈေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ခုနစ္ဦး၊ အမ်ဳိးသမီးခုနစ္ဦး ေသဆံုးၿပီး ၃၃ ဦး ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာၾကသူမ်ားမွာ သံတဲြ၊ ေတာင္ကုတ္၊ ေမာင္ေတာ၊ စစ္ေတြ၊ ေတာင္ႀကီး၊ လႈိင္သာယာ၊ ေျမာက္ဥကၠလာ၊ ပဲခူး၊ ေမာ္လၿမဳိင္၊ ျပည္၊ ေျမာက္ဦး၊ ရန္ကုန္၊ ပုဏၰား ကၽြန္း၊ ရမ္းၿဗဲ၊ ရမည္းသင္း၊ မာန္ေအာင္၊ ေတာင္ငူၿမဳိ႕တို႔မွ ပါ၀င္ၾကသည္။

ကို၀င္းေဇာ္သည္ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕ရွိ ၎၏လုပ္ငန္းတြင္ ကူညီလုပ္ကိုင္ရန္အတြက္ ရန္ကုန္၊ လႈိင္သာယာၿမဳိ႕နယ္မွ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ သားျဖစ္သူ ေမာင္ရွင္းသန္႔ေမာင္ကို သြားေရာက္ေခၚေဆာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ ေအာင္သစၥာကားသည္ ႐ိုးမေတာင္ေပၚရွိ ေရေပၚႀကီးစခန္းတြင္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔နားၾကၿပီး ခ်မ္းေအးလွေသာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ား မီးဆင္းလႈံခဲ့ၾကေသးသည္။

“ဆက္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ကစေမာင္းလာတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးကားသမားအစား ခပ္၀၀ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ အခုေသသြားတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာတက္ေမာင္းတယ္။ စေမာင္းၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ အခုလိုျဖစ္တာ” ဟု ကို၀င္းေဇာ္က ဆိုသည္။

သူသတိထားမိသည့္အခ်ိန္တြင္ ကားသြားေနသည့္အရွိန္က အလြန္ျမန္ေနၿပီး လမ္းၾကမ္းသျဖင့္ ခုန္ေပါက္ေနသည္ဟု ကို၀င္းေဇာ္က ေျပာသည္။ ႐ုတ္တရက္ေခ်ာက္ထဲသုိ႔ ထိုးဆင္းသြားခ်ိန္တြင္ ကားမီးေရာင္ေၾကာင့္ ေခ်ာက္ထဲမွ ေရနီပင္မ်ား၊ ၀ါးပင္မ်ားကို ျမင္ေနရသည္ ဟု သူက ဆိုသည္။

ေခ်ာက္ထဲမက်ခင္ ကားအရွိန္ျပင္းေနစဥ္ကပင္ ကားအတြင္းမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ဘုရားတသံမ်ား၊ အာေမဋိတ္သံမ်ား ထြက္ေပၚေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေခ်ာက္ထဲက်သြားသည့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာေတာ့ ကားတစ္စီးလုံး ေအာ္သံငိုသံမ်ားျဖင့္ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားခဲ့သည္။ ကို၀င္းေဇာ္ မ်က္စိစံုမွိတ္ထားမိလိုက္စဥ္တြင္ ကားႀကီးက တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္လိမ့္ထြက္ၿပီး ေခ်ာက္အတြင္း ေခ်ာင္းငယ္နံေဘးေတာင္နံရံကို ၀င္တုိက္ကာ ျပန္က်၍ ရပ္သြားခဲ့သည္။

ကို၀င္းေဇာ္ ျပန္သတိရလာခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေပၚ၌ လူသံုးဦးပိမိေနျခင္းႏွင့္အတူ ကားထိုင္ခုံၾကားညပ္ေနေသာ သူ႔ဘက္ဘက္ေျခေထာက္ကလည္း ေပါင္မွ က်ဳိးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေဘးမွန္တံခါးမွေန ႐ုန္းထြက္ရန္ ႀကဳိးစားေသာ္ လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။

“ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတာင္ေပၚကားတစ္စီး လာေနသံၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားထဲက အေကာင္းပကတိက်န္ခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္က ဓာတ္မီးနဲ႔ ေတာင္ေပၚတက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္” ဟု သူက ေျပာျပသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ႀကီးႀကီးမားမား ဒဏ္ရာမရသူတစ္ဦးက ေတာင္ေပၚသို႔တက္၍ လာေနသည့္ ကားတစ္စီးကုိတားကာ အကူအညီေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ထိုကားတြင္ ပါလာေသာ လူေျခာက္ဦး ေခ်ာက္အတြင္းဆင္းလာခဲ့ သည္။ ထိုအထဲမွ ႏွစ္ဦးက ကို၀င္းေဇာ္တို႔ကို ကားအတြင္းမွဆဲြထုတ္ၿပီး ေခ်ာက္အတြင္းကြက္လပ္ တစ္ေနရာတြင္ ေနရာခ်ေပးၾကသည္။

ထုိအခါမွ လႈိင္သာယာမွ ေခၚလာေသာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္ ေမာင္ရွင္းသန္႔ေအာင္ကို ကို၀င္းေဇာ္သတိရ၍ ေအာ္ေခၚၾကည့္ရာ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာရွိေနသည့္ ေမာင္ရွင္းသန္႔ေအာင္က ေျခေထာက္က်ဳိးေန၍ မထႏိုင္ဟု ျပန္ထူးသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါပထမဆံုးခရီးထြက္ဖူးတာ။ ရခိုင္ကိုလည္း ခုမွစသြားဖူးတာ။ ေမွာက္မယ္မွန္းဘယ္သိမလဲ။ ကားကေခ်ာက္ထဲဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ျပန္၊ သံုးျပန္ လိမ့္သြားတယ္။ လိမ့္တဲ့အထဲ ကၽြန္ေတာ္ပါသလား၊ မပါခဲ့သလား မမွတ္မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သတိရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲက ထိုးထြက္ေနတဲ့ ေတာင္ကမူေလးနဲ႔ သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ကားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး။ ကားေခါင္းႀကီးက စိုက္က်ေနတယ္။ ကားထဲမွာ ငိုသံေတြ၊ ညည္းသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းရင္းနဲ႔ ဓာတ္မီးနဲ႔ေရဘူးတစ္ဘူးေတြ႕တယ္။ ထိုးၾကည့္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့လူက ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေသေနတယ္။ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခက္ခဲခဲ ဆဲြထုတ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္” ဟု ကို၀င္းေဇာ္ႏွင့္အတူပါလာေသာ ေမာင္ရွင္းသန္႔ေအာင္က ၎၏ အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပသည္။

ကားအတြင္း လူေလးဆယ္ေက်ာ္ပါလာျခင္းေၾကာင့္ ကယ္ဆယ္ရန္ အင္အားနည္းပါးေနသည့္အတြက္ ကူညီေနသူ ေျခာက္ဦးက ဖုန္းဆက္၍ အကူအညီမ်ား ေတာင္းခံၾကရသည္။

ထို႔ေနာက္အကူအညီမ်ား တျဖည္းျဖည္းေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ကားအတြင္းမွ တစ္ဦးခ်င္းစီကို ဆဲြထုတ္ၾကေတာ့သည္။ ေသဆံုးသူ အေလာင္းမ်ားႏွင့္ ဒဏ္ရာရရသူမ်ား ေခ်ာက္အတြင္း စုၿပံဳလာသည္။ “ကားထဲက လူတစ္ေယာက္က အရမ္းေအာ္ေနတယ္။ ကယ္တဲ့လူေတြကလည္း သူ႔ဆီသြားဖို႔ အခက္အခဲေတြ႕ေနၾကတယ္ထင္တယ္။ မနက္မိုးလင္းခါနီးေလာက္မွ သူ႔ကို သြားထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ သူေသသြားသလား၊ ရွင္သလားေတာ့မသိဘူး” ဟု ကို၀င္းေဇာ္က သူမွတ္မိသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေျပာသည္။

ေတာင္နံရံကို မွီ၍လဲေနသည့္ ကို၀င္းေဇာ္အနီးမွ လူတစ္ဦးက ေရဆာသည္ဟု ညည္းညဴေနေသာ္လည္း မည္သူမွ ေရေပးရန္ မအားၾက။ ထိုအခ်ိန္က သူတို႔အတြက္ ရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။ နံနက္ ငါးနာရီခန္႔တြင္ မိုင္သံုးဆယ္ ခန္႔ေ၀းသည့္ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕မွ နာေရးကားတစ္စီးေရာက္လာၿပီး အသက္ရွင္က်န္ရစ္ၿပီး ဒဏ္ရာျပင္းထန္သူမ်ားကို တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္တင္ေဆာင္လ်က္ရွိသည္။ ကို၀င္းေဇာ္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္တြင္မွ အေလာင္းမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါရသည္။ သူ႔နံေဘးမွ ေရေတာင္းေနသည့္လူနာလည္း ပါလာၿပီး နာေရးကားေပၚမွ လူတစ္ဦးက ေရတစ္ဘူး ထုတ္တိုက္သည္။

“အဲဒီေရဘူးကို သူ႔ဘာသာ ကိုင္ေသာက္တယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ သူဆံုးသြားတယ္” ဟု ကို၀င္းေဇာ္က ေျပာသည္။

ကို၀င္းေဇာ္တစ္ေယာက္ ေခ်ာက္အတြင္းရွိေနစဥ္အခ်ိန္မွာ ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕ရွိ သူ၏မိခင္ျဖစ္သူခမ်ာ မပဋာေျမလူးျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ေဆး႐ံုသုိ႔ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လာသည့္ လူနာတင္ယာဥ္မ်ားကို အေျပးအလႊားသြားၾကည့္ၿပီး တစ္စီးမွာမွ ပါမလာသည့္အခါ သားအေပၚ စိုးရိမ္မႈက ပိုမိုျမင့္မားလာခဲ့ရသည္။

ဒဏ္ရာရသူမ်ားကိုသာ ဦးစြာ ပို႔ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ေသဆံုးသည့္အေလာင္းမ်ားကို ေနာက္ဆံုးမွ သယ္ေဆာင္လိမ့္မည္ဟု တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ေၾကးေပးေနၾကသည့္ စကားသံတို႔က စိတ္ႏွလံုးကို လႈပ္ခါေနခဲ့သည္။

“အရီးရင္ထဲမွာ မီးလာေမႊးသလိုပဲ ပူေနတယ္။ ငိုလိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ပါလာတဲ့သူေတြကလည္း အေကာင္းပကတိ တစ္ေယာက္မွ မပါလာ။ က်ဳိးပဲ့ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေသြးသံတရဲရဲ။ သားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ ေမြးထားတာမွ သားႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ ဒီသားက အငယ္ဆံုး။ အေမနဲ႔ေနတယ္။ အ႐ူး တစ္ေယာက္လိုခံစားေနရတယ္” ဟု ကို၀င္းေဇာ္၏ မိခင္က ခံစားခ်က္ကိုေျပာသည္။

ေနာက္ဆံုး လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ ကို၀င္းေဇာ္ပါလာၿပီဟု အသိတစ္ဦးက ဖုန္းျဖင့္လွမ္းေျပာေသာ္လည္း မိခင္ျဖစ္သူက မယံုၾကည္ႏိုင္ရွိေနခဲ့သည္။ “ေသတဲ့လူက အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္မွမျမင္ရတာ ဘယ္ယံုမလဲ။ ေရာက္လာေတာ့ သားမ်က္ႏွာကို မမွတ္မိဘူး။ ဖူးေရာင္ေနတယ္။ ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနတာ” ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ သားအမိႏွစ္ဦးဖက္၍ အားပါးတရ ငိုေႂကြးမိၾကသည္။

သံတြဲၿမိဳ႕ခံ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ကံေကာင္းခဲ့သည္။ ကားစထြက္စဥ္ကတည္းက ယမကာမွီ၀ဲလာခဲ့ၿပီး ထမင္းစားနား၍ ကားဆက္ထြက္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာက္ျဖဴသုိ႔သြားမည့္ တျခားေအာင္သစၥာကားတစ္စီး ေပၚသုိ႔ မွားတက္ခဲ့၍ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေအာင္သစၥာကားတိမ္းေမွာက္သည့္ ေနရာတြင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုးမေတာ္တဆမႈ ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ေပၚတတ္ေၾကာင္း၊ ေနပူေတာင္ဆင္းလမ္းတြင္ ႏွစ္ဖာလံုခန္႔ ေျပျပစ္သည့္ေနရာအလြန္ မတ္ေစာက္ေသာ ဂငယ္ေကြ႕ရွိ ၿပီး ေမာင္းႏွင္မႈမကၽြမ္းက်င္ပါက တိမ္းေမွာက္မႈျဖစ္ေပၚႏိုင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။

“အခုက ႐ိုးေတာင္ေပၚက ကားမေတာ္တဆမႈေတြထဲမွာ လူေသတာအမ်ားဆံုးနဲ႔ ဒဏ္ရာရတာအမ်ားဆံုးပဲ။ ၁၉၉၇ တုန္းက တစ္ခါျဖစ္တာ တစ္ေယာက္ပဲ ေသတယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ အရွိန္မထိန္းႏုိင္လို႔ ကုန္တင္ကားေတြ ခဏခဏ ေခ်ာက္ထဲက်တယ္။ လူေတာ့မေသဘူး” ဟု ေတာင္ကုတ္ၿမဳိ႕ခံတစ္ဦးက ေျပာသည္။

ေအာင္သစၥာယာဥ္လိုင္းက ေသဆံုးသူမ်ားအတြက္ ကူေငြ က်ပ္ႏွစ္သိန္းစီေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ ၿပီး သံတဲြၿမဳိ႕ေဆး႐ံုတြင္ ကုသမႈ ခံယူေနသည့္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို ေငြက်ပ္ငါးေထာင္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား လာေရာက္ေပးအပ္ခဲ့ေၾကာင္း သံတဲြၿမဳိ႕ခံတစ္ဦးက ေျပာသည္။

“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကို ဘယ္လိုေလ်ာ္ရမလဲ။ သိန္းငါးဆယ္ေပးေတာင္မရဘူး။ အခုေပးတာက ေလ်ာ္ေၾကးမဟုတ္ဘူး။ အသုဘစရိတ္အတြက္ ကူေငြေပးတာပါ။ ေလ်ာ္တာက အာမခံက လုပ္ပါလိမ့္မယ္” ဟု ေအာင္သစၥာ (ေတာင္ကုတ္) ယာဥ္လိုင္းပိုင္ရွင္ ဦးေစာေရႊက ေျပာသည္။

ေသဆံုးသြားသည့္ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ႏွင့္ ၎၏မိခင္ျဖစ္သူတို႔မွာ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမဳိ႕နယ္မွျဖစ္ၾကၿပီး သံတဲြၿမဳိ႕မွ အမ်ဳိး တစ္ဦးနာေရးသို႔လာေရာက္ရင္း အျဖစ္ဆိုးႀကံဳၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာရရွိသူမ်ားကို ေတာင္ကုတ္ ေဆး႐ံု၊ သံတဲြေဆး႐ံုတို႔မွ ကုသေပးခဲ့ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ လာေရာက္ကုသေနၾကသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ေသသြားတဲ့ သံုးႏွစ္ကေလးမေလးကို ျမင္ေယာင္တိုင္း ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိး မႀကံဳခ်င္ေတာ့ဘူး” ဟု ကို၀င္းေဇာ္က ေျပာရင္း အသံတိမ္၀င္သြားသည္။ ျမင့္မားေသာ ႐ိုးမေတာင္ေပၚမွ ေကြ႕ေကာက္သည့္ လမ္းႀကီးမွာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္အျပင္ လမ္းသားမေကာင္းျခင္းကလည္း ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္မွျပန္လာ၍ ရခိုင္႐ိုးမေပၚ ျဖတ္သန္းတိုင္း ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေျမ ျပန္ေရာက္ၿပီဟူ၍ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္မိသည့္ ကို၀င္းေဇာ္တစ္ေယာက္ ယခုအခါမွာေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ ႐ိုးမကိုျဖတ္သန္းတိုင္း အျဖစ္ဆိုးကို သတိရသည့္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ၀င္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ။