ပါေဂ်ာင္လူသတ္ကုန္းမွ ပဲ့တင္သံမ်ား (အပိုင္း - ၂) (အပိုင္း - ၃) (အပိုင္း - ၄)

by Maw Kun Magazine on Tuesday, 22 January 2013 at 00:17 ·

ထြန္းဦးခိုင္(ေ႐ႊဘို) ေရးသည္


အေမေမွ်ာ္တဲ့သား

          စစ္ေၾကာင္းထိုးလို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ ေနရာေျပာင္းၿပီး စစ္ေၾကာင္းလိုက္ေနရ ပါသည္။ တစ္ခါေသာ္   ေျမ နီေတာင္ဘက္ တြင္ စစ္ေၾကာင္း ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကရပါ သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ (ေသာင္းၫြန္႔ - ေတာင္သာ)၊ သိန္းႏိုင္ခ်ဳိ၊ ကိုထိန္လင္း (ပန္းခ်ီ)၊ ထြန္းထြန္းစိုး (မံုရြာ)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုစုေပါင္း  ငါးေယာက္သည္ ေျမနီေတာင္၏ အေရွ႕ဘက္ ထိပ္ဂန္ ဂြယ္ရန္ရြာ ကိုျဖတ္ၿပီး ေတာင္ ေအာက္သို႔ ဆင္းရပါသည္။ မိုးဒါးေလး၊ မိုးဒါးႀကီးဘက္ကိုမသြားဘဲ မိုးညႇင္းပို႔စ္ ဘက္သို႔ သြားပါသည္။

          ထိုေနရာတြင္ အရင္ရွိေနေသာ ေကအိုင္ေအစစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေပါင္းေနပါ သည္။ ထိုစစ္ေၾကာင္းသြားရာေနာက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကရပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား စစ္ေၾကာင္းလည္း လာ ေရာက္ေပါင္းဆံုေနၾကပါသည္။ မိုးတြင္း ခရီး သြားလွ်င္ အလြန္ဒုကၡေရာက္ပါသည္။ စစ္ ေၾကာင္းနား လွ်င္ အိပ္ဖို႔ေနရာရွင္းရပါ သည္။ မိုးကာတစ္ထည္ကို အေပၚမွမိုး၍ တစ္ထည္ကို သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚခင္း ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းအံုးရပါသည္။ ထမင္းခ်က္လွ်င္ ထင္းစိုေန၍ မီးမေတာက္ပါ။ ထမင္းမွာ ေပ်ာ့၊ တူး၊ မနပ္ျဖစ္တာ မ်ားပါသည္။ ကိုယ့္တပ္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ထမင္းစားရပါသည္။ ႏွစ္ေပေလာက္ ရွိ ေသာ မိုးကာကိုခင္းၿပီး ထမင္းကိုပံုၿပီး စား ရပါသည္။ မိုးတြင္းေရာက္လွ်င္ ယားနာ ေပါက္ပါသည္။
လက္ဖမိုးမွာ ျမင္မေကာင္း ေအာင္ ေရာင္ကိုင္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြသည္ မရြံမရွာဘဲ အတူတူ ၀ိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ၾကပါသည္။ ရွိအတူတူ၊ မရွိအတူတူ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္။ မိုးရာသီ ေရာက္လွ်င္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ေနာက္အခက္အခဲ တစ္ခုမွာ ကၽြတ္ဟုေခၚေသာ ေက်ာ႐ိုးမဲ့ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္သည္။

          လူသံၾကားလွ်င္ တေထာင္ေထာင္ လုပ္ေနၿပီး ေျခသလံုးတြင္ တြယ္ကပ္ ၿပီးပါလာပါသည္။ ခြာခ်၍လည္းမရပါ။ ေသြးစုပ္ၿပီး ေသြး၀သြားမွ သူ႕အလိုလို ျပဳတ္က်သြားပါသည္။ တစ္ေကာင္တေလ ဆိုလွ်င္ ကိစၥမရွိ၊ မိုးေရတစြတ္စြတ္နဲ႔ဆို ေတာ့ တစ္ေတာလံုးတြင္ ႁပတ္သိပ္ေနပါ သည္။ စစ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေျခအိတ္ေတြၾကားတြင္ အတင္းတိုး၀င္ၾကပါသည္။ စစ္ေၾကာင္းနား ခ်ိန္တြင္ ေခ်ာင္းစပ္ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ထိုင္ကာ ဖိနပ္ခၽြတ္လိုက္လွ်င္ ေျခေခ်ာင္း ငယ္ေလးမ်ားၾကားတြင္ ေသြးစုပ္ေနတာ ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ လွ်င္ အနည္းဆံုး ငါးေကာင္ေလာက္ ေသြး စုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ ေပါင္ၾကား ေတြထိဆက္ၿပီး ေသြးစုပ္ၾကပါသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမ်ားအတြင္းအထိ ၀င္ ၿပီး ေသြးစုပ္ၾကပါသည္။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ေဘာင္းဘီခၽြတ္၍ ရွာလိုက္လွ်င္ အနည္းဆံုး ငါးေကာင္၊ ေျခာက္ေကာင္အထိ ေတြ႕ရပါသည္။

          စစ္ေၾကာင္းနား၍ ညအိပ္ရၿပီဆို လွ်င္လည္း တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သစ္ရြက္ေတြ  ကိုဖယ္ရွားရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးကာ ခင္း၍ အေပၚမွလည္း မိုးကာကို တစ္ဖက္ ေလွ်ာလုပ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ေထာင္ၿပီး အိပ္ရ ပါသည္။ မိုးတြင္းကာလတြင္ ျဖဳတ္အလြန္ ကိုက္၍ ျခင္ေထာင္ေထာင္ရပါသည္။ ကၽြတ္မလာေအာင္ကား လုပ္၍မရပါ။ ည အိပ္ၿပီဆိုလွ်င္ ခဏခဏထၿပီး ေက်ာပိုး အိတ္တြင္ ကၽြတ္ရွိ၊ မရွိ ၾကည့္ပါသည္။    

          ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္အသီးသီးတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကရေသာ သူငယ္ ခ်င္းေတြသည္ တိုက္ပြဲမျဖစ္ေသာ္လည္း သဘာ၀ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ လႊားၾကရပါသည္။ တိုက္ပြဲပါျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ ေတာ့ ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါ။ အသက္ရွင္ သန္ဖို႔အေရး အလြန္အားထုတ္ရပါသည္။ ဤေနရာတြင္ နမၼားသား ကိုေမာင္ေအးကို သြားသတိရမိသည္။ တဇြတ္ထိုးလူ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ရင္းအလြန္ေကာင္းသည္။ တစ္ခါတြင္ သူႏွင့္အတူအိပ္ရသည္။ မိုးကာ ခင္းတာ၊ မိုးကာကို အေပၚမွာမိုးတာ၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္တာ စသည့္ ကိစၥမ်ား အားလံုးကို သူတစ္ေယာက္တည္း အကုန္ လုပ္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွမလုပ္ တတ္ေသာ ညီငယ္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားသည္။

          ညအိပ္ေတာ့ ျခင္ေထာင္မၿပီး ေခါင္းရင္းဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က တံေတြး ေထြး လိုက္သည္။ ေနာက္မေထြးဖို႔ သူက ေျပာသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေခါင္း ရင္းဘက္မွာ တံေတြးေထြးလွ်င္ မိမိ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က သမုဒၵရာဆီကို သြားၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ရသည္တဲ့။ အဲဒီလို ကိုယ္ ေစာင့္နတ္က ပင္လယ္သမုဒၵရာဆီကို သြားသည့္အခါ မိမိအနားမွာ မရွိသည့္ အခ်ိန္မွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ေႏွာင့္ ယွက္တတ္သည္ဟု သူငယ္ငယ္တုန္းက တည္းက သူ႕အေမကေျပာဖူးသည္တဲ့။     “ေနာက္ မေထြးနဲ႔ေနာ္” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာရွာသည္။

          သူ႕အေမက သူျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ ေနတာတဲ့၊ လူႀကံဳ ခဏခဏေမး သည္တဲ့။ သူတို႔ဘ၀က သားအမိႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ။ ကိုေမာင္ေအးက ပန္းတိမ္ဆရာ။ ပန္းတိမ္ဖိုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း မိခင္အိုကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုေနတာ၊ ႐ိုး႐ိုး သားသားနဲ႔ သမိုင္းတာ ၀န္ကို၀င္ၿပီးထမ္းတာ၊ အေမ ကို ဖားကန္႔သြားၿပီး အလုပ္သြားလုပ္မယ္ ဆိုၿပီးထြက္လာတာ။ အေမကေတာ့ သား ေျပာတာကိုယံုၿပီး အဟုတ္မွတ္ေနတာ ေပါ့။ သတင္းတေမးေမးနဲ႔ သားျပန္အလာ ကိုေမွ်ာ္ေနရွာတာ။ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး ေျပာျပေသာ သူ႕ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းျဖစ္ ပါသည္။

          သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီညက အတူ အိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ သူ ခရီး ထြက္ သြားပါသည္။ အဲဒီေနာက္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရေတာ့။ ေနာက္ ေရွ႕တန္း တစ္ေနရာ တိုက္ပြဲတစ္ခုတြင္ ကိုေမာင္ေအး က်ဆံုးသြားသည္ဟု အေတာ္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္ သိရပါသည္။ ေသခ်ာစံုစမ္း ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေရာက္သည့္ ေနရာျဖစ္ေသာ နမၼားပို႔စ္တြင္ တိုက္ပြဲက် သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ရင္ထဲသို႔ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း စူး၀င္သြားပါသည္။ အေမ အိုက သားေျပာစကားကိုယံုၿပီး သားျပန္ အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာမည့္ သံေယာ ဇဥ္ဆူးပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိလိုက္ရသည့္ အညတရ ရဲေဘာ္မ်ား၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ား ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ရွိေနလိုက္မလဲ။ ဒီလိုဇာတ္ ေၾကာင္းေတြ ေနာက္ေနာင္ မေပၚေပါက္ ေစခ်င္၊ မရွိေစခ်င္ေတာ့ပါ။

တိုက္ပြဲမ်ားႏွင့္ သံသယ

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ တပ္ရင္း-၅ ၀န္းက်င္တြင္ သြားလာလႈပ္ရွား ေနပါသည္။ စခန္းေဟာင္းတြင္ကား မထိုင္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ တစ္ေန႔တြင္ ကိုေအာင္ေဆြဦး ေခါင္းေဆာင္ေသာ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေပါင္း မိပါသည္။ ကိုေအာင္ေဆြဦးက ၇၀၂ တပ္ ရင္းအသစ္ ထပ္ဖြဲ႕ေသာအခါ တပ္ရင္းမွဴး တာ၀န္ျဖင့္ တပ္ရင္း-၆ ေဒသ ဖားကန္႔သို႔ တာ၀န္က်ပါသည္။ ၇၀၂ တပ္ရင္း၏ ႐ံုး အဖြဲ႕တာ၀န္ခံမွာ ကိုညီညီလြင္၊ ၀န္းသိုသား ျဖစ္ပါသည္။ သူက ေရႊဘိုေကာလိပ္တြင္ ေက်ာင္းတက္ဖူးပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊဘိုသား ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ေနပါသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၇၀၂ တပ္ရင္းသို႔ ေခၚသြားပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက ကိုေအာင္ေက်ာ္ (ေသာင္း ၫြန္႔-ေတာင္သာ-ေရဆင္းတကၠသိုလ္)ႏွင့္ ကြဲသြားပါသည္။ ယေန႔အခ်ိန္ထိ သတင္း အတိအက် စံုစမ္းမရေသးပါ။ ကိုညီေက်ာ္ (မႏၲေလး)ကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုးသြားၿပီဟု ေျပာပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ဆားေမွာ္ႏွင့္ ေန႔တစ္၀က္ေလွ်ာက္ ခရီး အကြာအေ၀း ေတာထဲတြင္ ေနရာယူ ထားပါသည္။ တျခား ေကအိုင္ေအစစ္ ေၾကာင္းမ်ားလည္း လာေရာက္ ေပါင္းဆံု ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သိန္းထြန္း (ဇီးကုန္း)ကို ေကအိုင္ေအမွ တိုက္ခိုက္ေရး (Point)တပ္စိတ္ႏွင့္ ေတာထဲတစ္ေနရာ တြင္ သီးျခားတစ္ေယာက္တည္းေတြ႕၍ ျပန္ေခၚလာပါသည္။ အမွန္ကေတာ့ ႀကိဳး ခ်ည္၍ ဖမ္းလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေကအိုင္ ေအမွ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ သို႔ ျပန္အပ္ပါ သည္။ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕မွ တာ၀န္ရွိသူ အခ်ဳိ႕က သူ႕ကို စစ္ေမးေနတာကို ျဖတ္ သြားရင္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကလည္း သံလမ္းကို ျဖတ္ ကူးခါစအခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဆင္သင့္ အေန အထားျဖင့္ ကိုယ့္တပ္စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ေန ၾကရပါသည္။ အဲဒီ စစ္ေမးေနေသာ အခ်ိန္ ညမွာပင္ သိန္းထြန္း (ဇီးကုန္း)ကို သတ္ ပစ္လိုက္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ ျပန္ သြားတာလား၊ ျပန္မသြားဘူးလား၊ လူကြဲ သြားတာလားဆိုတာကိုေတာ့ သူကိုယ္ တိုင္ႏွင့္ ေမးသည့္သူမ်ားပဲ သိပါလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၿပီး ႐ႈပ္ေထြး ေနေသာအခ်ိန္၊ ေရွာင္တိမ္းေသာ စစ္ ေၾကာင္းက ေရွာင္တိမ္းဆိုေတာ့ သတင္း ေပါက္ၾကားလို႔ေတာ့ မရပါ။

          စစ္ဆင္ေရးကာလမဟုတ္သည့္ အခ်ိန္တို႔၊ ေနာက္တန္းဗဟိုတို႔လိုေနရာမ်ဳိး ေတြမွာဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီလုိျပႆနာေလာက္ ေတာ့ ေျဖရွင္း၍ရမည္ထင္ပါသည္။  ယခု ေနရာက ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ေနရာ စစ္ဆင္ေရးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေနရာကို အတည္တက်မေနဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီးသိုသို သိပ္သိပ္ေနရသည့္အေနအထားဆိုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက မတူညီေတာ့ပါ။ ည ေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္ ထြန္းသိန္း (မိႈႈ္င္းေ၀ အစ္ကို)၊ သိန္းထြန္း (ဘူးသီး)၊ ထြန္းသိန္း (ေဆးဆရာ)ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ ကို တပ္ရင္း-၆ ဖားကန္႔ဘက္သို႔ကူးမည့္ ေကအိုင္ေအစစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထည့္ေပး လိုက္ပါသည္။ ခရီးျပင္း ေလွ်ာက္ရပါသည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းအားလံုး ၀ပ္ေန ၾကရပါသည္။

          ဆားေမွာ္ဘူတာ႐ံုကို မီးေရာင္ ေၾကာင့္ လွမ္းျမင္ေနရပါသည္။ ရပ္ကြက္ လား၊ ရြာလား ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိပါ။ ဗီဒီ ယို႐ံုမွ ေကာ္နီ၏ ကိုကိုလို႔မေခၚေတာ့ဘူး ဆိုသည့္သီခ်င္းသံကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ ေတြ ၾကားေနရပါသည္။ လယ္ကြင္းျပင္ထဲ တြင္ အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနၾကရပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမိုးခ်ဳပ္လို႔ ဘာသံမွမၾကား ရေတာ့မွ ေကအိုင္ေအစစ္ေၾကာင္းမွဴးက သံလမ္းကို ျဖတ္မယ္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ သံလမ္း မတိုက္မိေစနဲ႔ဟု သတိေပးစကား ေျပာပါသည္။ ဆားေမွာ္ဘူတာ႐ံုမွ ၇၅ မီတာ အကြာအေ၀းေလာက္ ရွိမည္ထင္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ သံလမ္းကိုျဖတ္ကူးၿပီး မိုးေကာင္း၊ ဖားကန္႔၊ ကာမိုင္းကားလမ္းကို ျဖတ္ကာ ေတာ လမ္းခရီးအတိုင္း မနားေတာ့ဘဲ အျပင္းသြားၾကရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ကို ၂၅၁ တပ္ႏွင့္ ေျပာင္းၿပီးထည့္ေပး၍ အတူသြား ရပါသည္။ ဒူကၻာလွဆိုင္းက ဦးေဆာင္ပါ သည္။ ေတာလမ္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚ သြားၿပီး ဆိုင္းေတာင္ရြာေဟာင္းသို႔ သြားသည့္လမ္းကိုေရာက္ေသာအခါ လမ္းခြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ သည္ ဖားကန္႔သို႔ ညတြင္းခ်င္းအေရာက္ သြားၾကပါသည္။ အရင္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ ဖားကန္႔မွ ဆိုင္းေတာင္ ရြာသစ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရ ပါသည္။ ဆိုင္းေတာင္ရြာသစ္က အိမ္ တစ္အိမ္မွာ ရက္ ၂၀ခန္႔ ေနၾကရပါသည္။

          ထို႔ေနာက္ အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ ဖား ျပင္ဆိုေသာ ရြာေလး တစ္ရြာမွာ ကိုညီညီ လြင္ (၀န္းသို)၊ အန္တီေအး (ရန္ကုန္)၊ ဆန္းဆန္း (ျမစ္ႀကီးနား)၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး (ကသာ)၊ တပ္စိတ္တစ္စိတ္တည္း ေနရ ပါသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ညေတြမွာ ေတာင္ ေပၚ ရွိ ေမွာ္ေတြထဲတြင္ လွည့္ေန ရပါသည္။  ေအာင္ေက်ာ္၀င္း (အင္းေတာ္)က ဖားကန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ေရာက္ေနၿပီး ဂ်က္ေကာ့ခါးပတ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္း၍ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ခၽြတ္ေပးပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနေသာ ဖားျပင္ရြာမွ ဖားကန္႔သို႔ အလည္သြားရန္ ကိုညီညီ လြင္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးကို မုန္႔ဖိုးႏွစ္ရာစီ  ေပးပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ႏွစ္ခြက္ ေသာက္ပစ္လိုက္ပါ သည္။ မေသာက္ရတာ ၾကာေတာ့ လက္ဖက္ရည္က ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိ ပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ကိုပီတာ (မႏၲ ေလး)၊ ကိုရန္ရွင္း (ေရဆင္းတကၠ သိုလ္) တို႔ကိုလည္းေတြ႕ရပါသည္။ ဖားကန္႔ေဒသ တြင္ နယ္ေပါင္းစံုမွ အရင္း အႏွီးရွိ ေသာ လူမ်ား၊ အရင္းအႏွီးမရွိေသာလူမ်ား အားလံုးအလုပ္လာလုပ္ၾကပါသည္။ ေက်ာက္တူးသူမ်ားသည္လည္း ကိုယ္ အလုပ္လုပ္သည့္ေမွာ္တြင္ ကိုယ့္ေလာပန္း ႏွင့္ ကိုယ့္အဖြဲ႕လိုက္ သစၥာရွိရွိ ပူးေပါင္း အလုပ္လုပ္ၾကပါသည္။ ေက်ာက္ေအာင္ လွ်င္ေတာ့ ေက်ာက္တူးအလုပ္သမားမ်ား သည္လည္း ေလာပန္းျဖစ္ႏိုင္ခြင့္ အိပ္ မက္ကိုယ္စီရွိၾကပါသည္။ အရက္ ဆိုင္ကလည္း ေပါမွေပါ။ ဆိုင္ႀကီး၊ ဆိုင္ေသး ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေလာင္းကစား၀ိုင္း ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ ေလာင္းကစား နည္းေပါင္းစံုလင္ပါ သည္။ ကိုယ္မသိေသာ ကိုယ္ မၾကားဖူးေသာ ကစားနည္းေတြ မ်ဳိးစံုရွိပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္က ဖားကန္႔တြင္ ေန႔၀က္ ေလာက္ေနၿပီး ညေနေစာင္းတြင္ ဆိုင္း ေတာင္သို႔ ျပန္လာပါသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ဖားျပင္သို႔ ျပန္လာပါသည္။ ေက်ာက္စိမ္း ထြက္ေသာ ေဒသတြင္ ငါးလ၀န္းက်င္ ေလာက္ေနရၿပီး ဗဟိုသို႔ ျပန္လာၾကပါ သည္။ ယခုအျပန္ခရီးတြင္ ေကအိုင္ေအ စစ္ေၾကာင္းမပါဘဲ ကိုေအာင္ေဆြဦး ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေက်ာင္းသားစစ္ ေၾကာင္း သက္သက္ျဖင့္ ျပန္လာပါသည္။ ဆားေမွာ္အနီး၀န္းက်င္တြင္ သံလမ္းကို ျဖတ္မကူးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပိတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ေတာင္ ေပၚသို႔တက္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ တိုက္ပြဲျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား စစ္ေၾကာင္းသည္ နားမေနဘဲ အျပင္းအထန္ ခရီးျပင္းႏွင္ၾကရပါသည္။ ထမင္း စားခ်ိန္မွလြဲၿပီး ေန႔မနား ညမနား ခရီးျပင္း ေလွ်ာက္ၾကရပါသည္။ လမ္းတြင္ ရိကၡာ ႏွင့္လဲရန္၊ လိုအပ္ပါက ေဆးအျဖစ္သံုးရန္ ဘိန္းမည္းတစ္ပိႆာႏွစ္ထုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္တြင္ထည့္ၿပီး သယ္ရသည္ မွာ မေခ်ာင္လွေပ။ ေရရွည္ခရီးသြားသည့္ အခါ ေရခြက္ကေလးတစ္ခြက္ကပင္ သူ႕ အေလးခ်ိန္ႏွင့္သူ သိသာလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်သျဖင့္ သယ္ ခိုင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိႈင္းခံစကၠဴျဖင့္ ပတ္ထားၿပီး ဂုန္နီႀကိဳးျဖင့္ ပတ္ပတ္လည္ ခ်ည္ထားပါသည္။ ျမစ္ႀကီးနားအထက္ ခ်ီေဗြ-ေလာေခါင္လမ္းအထိ ေဖာက္ထြက္ ၾကရပါသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ေတာလမ္းထဲက ေလွ်ာက္လိုက္၊ လမ္းမႀကီးက ေလွ်ာက္ လိုက္ႏွင့္ ပူတာအိုက ေရခဲေတာင္ေဖြးေဖြး ကို ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လွမ္းျမင္ေတြ႕ရ ပါသည္။ ျမန္မာျပည္၏ ေျမာက္ဘက္ဖ်ား ႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ဖ်ား တို႔တြင္ ေတာင္တန္းျမင့္ႀကီးမ်ား အလြန္ထူထပ္ လွပါသည္။  ေျမျပန္႔ကို မေတြ႕သေလာက္ ပင္။ ေတာင္မတ္မတ္ေတြခ်ည္းပဲ တက္ ေနရပါသည္။

          မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ျမစ္ႀကီးနား အထက္နားတြင္ ထင္း႐ွဴးေတာင္ တစ္ ေတာင္ရွိပါသည္။ ေတာင္တစ္ခုလံုး ထင္း႐ွဴး ပင္ေတြခ်ည္းပဲ ေပါက္ပါသည္။ ၀ါး႐ံုပင္ လည္းရွိပါသည္။ အဲဒီေတာင္ေပၚတြင္ ကၽြန္ ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ရိကၡာဆန္ ျပတ္သြားပါသည္။ ဆန္ျပဳတ္စရာပင္ မရွိပါ။ ၀ါးပင္မွထြက္ေသာ မွ်စ္မ်ားကို လိုက္ခ်ဳိးရပါသည္။ မွ်စ္မ်ားကို မီးေသြးခဲ ထည့္ၿပီး အဆိပ္အေတာက္ေပ်ာက္ ေစရန္ျပဳတ္ၾကရပါသည္။ ေရသံုးခါ ေလာက္ငွဲ႔ၿပီး ဆားျဖင့္နယ္ၿပီး စားၾကရပါ သည္။ ေလးနပ္ေလာက္ မွ်စ္ျပဳတ္ စားခဲ့ရ ပါသည္။ မငတ္တာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ ရမည္။

          ေနာက္မွ ရြာဆက္ ျပန္ေတြ႕ၿပီး ထမင္း စားရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မွာပါလာေသာ ဘိန္းမည္းျဖင့္ ဟင္းလဲစား ရပါေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံျဖင့္ ၀ယ္၍မရပါ။ ဘိန္းမည္းျဖင့္ လဲမွသာ ရပါေတာ့ သည္။ ေမချမစ္ႏွင့္ မလိချမစ္ ႏွစ္ခုစလံုးကို ၀ါးေဖာင္ငယ္ ေသးေသးျဖင့္ ကူးျဖတ္ရပါ သည္။ တစ္ေခါက္ကူးမွ သံုး ေယာက္သာ လိုက္ပါရပါ သည္။ ျမစ္ကိုမကူးခင္မွာ ေရခ်ဳိးၾကပါသည္။ ျမစ္က နက္ေသာ ေၾကာင့္ ေရက စိမ္းၾကည္ေနပါသည္။ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြလည္း ေပါမ်ားပါသည္။ ေရက ေရခဲကဲ့သို႔ ေအးေသာေၾကာင့္ အၾကာ ႀကီးမခ်ဳိးႏိုင္ၾကပါ။ ခဏခ်ဳိးၿပီး ျပန္တက္ ၾကရသည္။ ေကအိုင္ေအ၏ တပ္ မဟာ-၁၊ တပ္မဟာ-၂ ႏွစ္တပ္စလံုးကို ျဖတ္သြား ၾကရပါသည္။

ေတာင္ေပၚအယူအဆႏွင့္ ဓေလ့

          လမ္းတြင္ လီဆူးရြာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ၾကရပါသည္။ နတ္ေၾကာ့ရြာဟုေခၚ ေသာ နတ္ကိုးကြယ္သည့္ရြာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြဲေခါင္းႀကီးမ်ား အိမ္တိုင္ မွာ ကပ္ခ်ည္ထားၿပီဆိုလွ်င္ နတ္ေၾကာ့ အိမ္ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီလိုအိမ္မ်ဳိးမွာ တည္း လွ်င္ အလြန္သတိထားရပါသည္။ သူတို႔ မေပးဘဲ ဘာမွမယူရပါ။ သူတို႔ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴ ေပးမွသာယူၿပီးစားၾကရပါသည္။ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီးထဲတြင္ဆိုေတာ့ လြဲ ေခ်ာ္သြားမွာကို အလြန္ စိုးရိမ္ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ရြာေတြဆိုလွ်င္ သူတို႔ရြာထဲ၀င္ေတာ့ မည္ဆိုလွ်င္ ၎င္းတို႔ရြာထိပ္တြင္ရွိေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးေပၚသို႔ ေျမႀကီး ေပၚရွိ ေႂကက်ေနေသာ သစ္ရြက္ကို ေကာက္တင္ၿပီးမွ၀င္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လည္း ေသခ်ာနားမလည္ပါ။ ေရွ႕ကလူ က ေကာက္တင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွ လိုက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ရပါသည္။

          ထိုေနရာတြင္ မွားသည္၊ မွန္သည္ဟု အယူအဆ ျငင္းခုံေန၍မျဖစ္ပါ။ သူ႕ဓေလ့၊ သူ႕ေဒသအလိုက္အ႐ိုအေသေပးလုပ္ ေဆာင္ရပါသည္။ တစ္ရြာလံုးမွ နတ္ေၾကာ့ ဟုေခၚေသာ နတ္ကိုးကြယ္သည့္အိမ္ဆို၍ သံုး၊ ေလးအိမ္သာရွိပါသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေတာ့ တစ္ရြာလံုးနီးပါး နတ္ကိုးကြယ္ပါ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာင္ေပၚေဒသ ကခ်င္တိုင္းရင္းသား၊ လီဆူး၊ ရ၀မ္၊ ရွမ္း လူမ်ဳိးမ်ားသည္ လူမ်ဳိးသာကြဲေနၾကေသာ္ လည္း ကိုးကြယ္မႈအမ်ားဆံုးမွာ ခရစ္ ယာန္ဘာသာကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈက မ်ားသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ ျမန္ မာျပည္၏ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းသို႔ ေရာက္လာ ေလေလ ေတာင္တန္းေတြက ျမင့္သထက္ ျမင့္လာေလ ျဖစ္ေနပါ သည္။ ေျမျပန္႔ကို မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ တက္ၿပီးရင္းတက္ရင္း ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ မနက္မိုးလင္းလို႔စစ္ ေၾကာင္း စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက ေတာင္ ကို စၿပီးတက္ရပါေတာ့သည္။ ရြာေတြကလည္း ေတာင္ကမ္းပါး ယံ၊ ေတာင္ထိပ္ေတြမွာ ရြာတည္ထားပါ သည္။ ေလကလည္း ေအးလွပါ သည္။ တ ခ်ဳိ႕ ရြာမ်ားဆိုလွ်င္  တိမ္ေတြက ေခါင္းေပၚ ေရာက္ေနၾကပါသည္။ နံနက္ေစာေစာဆိုလွ်င္ ျမဴေတြက ေတာင္ေတြၾကားတြင္ ပတ္ကာ ၀ိုင္းေနၾကပါသည္။ အလင္းအား မေကာင္းေသးေသာအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ျမစ္ေရ ျပင္ႀကီးဟု မွတ္ထင္ေနရပါသည္။

          ေတာင္မ်ားထူထပ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ နားနားေန ေန သြားၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ရြာႀကီးဆိုလွ်င္ ႏွစ္ညေလာက္ အိပ္ၾကရပါသည္။ စား စရာရိကၡာ၀ယ္လို႔ရလွ်င္ ညအိပ္ၾက ပါသည္။ ေရွာက္ပန္းသီး အခ်ဳိပင္ နိမ့္နိမ့္ ကေလးေတြ အလြန္ေပါမ်ားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရွာက္ပန္းသီးကို ခူးၿပီး ဆားႏွင့္တို႔ၿပီး စားၾကပါသည္။ ရြာ သားေတြက မစားၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကေတာ့ မစား ရတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေျပာင္ေနေအာင္ ခူးၿပီး စားၾကပါသည္။

          တစ္ခါတုန္းက ေတာင္ယာတစ္ခုကို အမွတ္ရမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တပ္စိတ္ ေနေသာ ယာတဲတြင္ ပိန္းဥကို ၀က္စာ ေကၽြးရန္အတြက္ ေျခတံအျမင့္ ေတာင္ ယာတဲတြင္ တစ္ႏွစ္စာ ေလွာင္ထားပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၎ေနရာတြင္ ေလးရက္ခန္႔ နားေနၾကရပါသည္။ အဲသည့္ အခ်ိန္တြင္ ပိန္းဥကို ျပဳတ္လိုက္၊ ျပာပံု ေအာက္ထဲထည့္ၿပီး မီးအံုးလိုက္ႏွင့္ ေန႔ ေရာ ညေရာ စားၾကပါသည္။ ထမင္း မစား ၾကပါ။ ေတာင္ယာရွင္က ပလိုင္းကို လြယ္၍ ၀က္ေကၽြးရန္ ပိန္းဥကိုလာသယ္ပါသည္။ ထိုအခါ သူမ၏ ပိန္းဥ ေတာ္ေတာ္ႀကီး နည္း သြားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး  ၀က္ေကၽြးရန္ သူမ ၏ပိန္းဥ မေလာက္ေတာ့ေၾကာင္း ရြာလူ ႀကီးမွတစ္ဆင့္ ေျပာျပပါသည္။

          ထိုမွသာ ပိန္းဥကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မစားၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပိန္းဥ ကိုအလြယ္ရၿပီး အပိုေလွာင္ထားသည္ဟု ယူဆေနၾကပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ပိန္းဥ ရာသီတြင္ စိုက္ပ်ဳိးၿပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္စာ ၀က္စာအတြက္ သိုေလွာင္ထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွန္တကယ္မသိပါ။ ေတာင္ ယာပိုင္ရွင္သည္ လင္ေယာက္်ား ေသဆံုးၿပီး မုဆိုးမကိုယ္တိုင္ ကေလးငယ္ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး စိုက္ပ်ဳိးထားသည္ဟု ေနာင္ မွသိရသည့္အတြက္ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ယေန႔ အခ်ိန္ထိ သတိရေနမိ ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ေတာင္ေပၚေဒသရွိ တိုင္းရင္းသားရြာမ်ဳိး စံုကို ျဖတ္သြားၾကပါသည္။ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕ ၀န္းက်င္ရွိ ဆမား၊ ဆတုန္းရြာေတြဆိုလွ်င္ အလြန္ဆင္းရဲ ပင္ပန္းၾကပါသည္။ စားစရာ အတြက္ အလြန္ခက္ခဲၿပီး ႐ုန္းကန္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕ ျမင္ရ ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ေတာင္ထူ ထပ္ေသာေနရာေဒသတြင္ တစ္ရြာမွတစ္ ရြာ ကူးၿပီးသြားၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ခရီးသြား ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လမ္းျပရြာသား မ်ားကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သြားၾကရ ပါသည္။ လမ္းျပမပါလွ်င္ေတာ့ မ်က္စိ လည္ သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းသြားလာေနထိုင္ေသာ ကခ်င္ ျပည္နယ္၏ ေတာေတာင္ထူ ထပ္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ ရြာသားမ်ား သည္ ေတာင္ယာခုတ္၍ စိုက္ပ်ဳိးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးပါသည္။ မိုးရာသီတြင္စိုက္ပ်ဳိး ၍ရေသာ သီးႏွံပင္မ်ားေပၚတြင္သာ အေျချပဳ၍ ဘ၀ရပ္တည္ ရွင္သန္ေနထိုင္ ၾကရပါသည္။ အလြန္ ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကပါသည္။

          ေတာင္ယာကလည္း အၾကာႀကီးစိုက္ပ်ဳိး၍ မရပါ။ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္ထပ္တစ္ေနရာကို ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းၾကရပါသည္။ ထိုသို႔ ခုတ္ထြင္ရာတြင္လည္း မသက္သာလွပါ။ သစ္ပင္မ်ားကို ဓားျဖင့္ ခုတ္လွဲရပါသည္။ ေပါက္ဆိန္ (ရဲတင္း) မရွိၾကပါ။ ဓား ႏွစ္လက္ သို႔မဟုတ္ သံုးလက္ေလာက္ျဖင့္ သာ သစ္ပင္မ်ားကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ခုတ္လွဲ ရပါသည္။ သစ္ပင္မ်ားကို အေျခာက္ထား ၿပီး မီး႐ိႈ႕ၾကပါသည္။ သို႔မွသာ မိုးရာသီတြင္ စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ပါမည္။ ေတာင္ယာခုတ္ရာတြင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ေယာက္်ားမ်ားထက္ပင္ ပိုၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ ရြာသား မ်ားသည္ မိုးလင္း သည္ႏွင့္ ေတာင္ယာသို႔ သြားၾကပါသည္။

          ေတာင္ယာတြင္ ေျခတံရွည္ ၀ါးၾကမ္းခင္း၊ ထရံကာျဖင့္ တဲတစ္လံုး ေဆာက္ထားပါသည္။ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္ မ်ားတြင္ နားေနရန္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေတာင္ယာတဲတြင္ အိပ္ၾကပါသည္။ ေတာင္ယာတြင္ တစ္ေန႔ လံုး အလုပ္လုပ္ၿပီး ညေနေစာင္းေတာ့မွ ရြာသို႔ ျပန္လာၾကပါသည္။  အဲဒီေတာ့မွ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ညေနစာအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကပါေတာ့သည္။ အမ်ဳိးသား မ်ားကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဦးခန္းတြင္ရွိေသာ မီးလင္းဖိုေဘး တြင္ ငွက္ေပ်ာရြက္အႏုစိမ္းစိမ္းကေလး ကို ဓားႏွင့္ ႏုတ္ႏုတ္စင္းၿပီး ဘိန္းမည္းျဖင့္ ေရာနယ္ၿပီးလွ်င္ ေလထြက္ေပါက္ျပဳလုပ္ ထားေသာ ၀ါးဆစ္ပိုင္းကို ေရသင့္ေအာင္ ထည့္ကာ ဘိန္းမည္းနယ္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာရြက္ အလံုးကေလးကို ၀ါးဆစ္ အတက္ ထိပ္၀တြင္မီး႐ိႈ႕၍ ဘိန္းမဲ႐ွဴကာ မွိန္း ၾကပါေတာ့သည္။

          အရြယ္ေရာက္ၿပီး ရြာသားတိုင္း ဘိန္းမည္း႐ွဴတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ မိမိ၏လင္ေယာက်္ားကိုအိမ္ဦးခန္းတြင္ ထားပါ သည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားထိုင္ေနပါက မိမိထက္ အသက္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးမ်ား သည္ ေရွ႕မွျဖတ္မေလွ်ာက္ဘဲေနာက္မွ ေကြ႕၀ိုက္ၿပီးသြားၾကသည့္ အျပဳအမူ ေလးသည္ အလြန္ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္း လွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အလြန္ နက္႐ိႈင္းေသာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ ျဖဴစင္႐ိုးသားေသာ ကခ်င္လူမ်ဳိး၊ ရွမ္းလူ မ်ဳိး၊ လီဆူးလူမ်ဳိး စသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားကို ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရပါသည္။

အပိုင္း(၃) ဆက္ရန္

https://www.facebook.com/notes/maw-kun-magazine/

ပါေဂ်ာင္လူသတ္ကုန္းမွ ပဲ့တင္သံမ်ား (အပိုင္း - ၃)

by Maw Kun Magazine on Tuesday, 22 January 2013 at 06:50 ·

အသက္႐ွဴလိုက္လွ်င္ ပလတ္စတစ္က ႏွာေခါင္းေပါက္ကို လာကပ္ၿပီး ေလေပါက္ ပိတ္သြားပါသည္။ ပလတ္စတစ္ကို ေခါင္းမွာစြပ္ၿပီး ၀ိုင္းကန္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အေနခက္ပါသည္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းမွ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေသာၾကာက ဓားေျမႇာင္ ကို ဓားအိမ္မွ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါသည္။

ထြန္းဦးခိုင္(ေ႐ႊဘို) ေရးသည္

ထင္မထားေသာ ကံၾကမၼာ

          ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းသည္ ဆား ေမွာ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္မွ မထင္မွတ္ဘဲ ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕အထက္ ဘက္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေျမာက္ ပိုင္းေဒသမ်ားထိ ေရာက္သြားည္။ ေမခ ျမစ္ႏွင့္ မလိချမစ္တို႔ကို ျဖတ္ ကူးၿပီး ေတာင္ထူထပ္ေသာ နယ္ေျမမ်ားႏွင့္ တပ္ရင္း-၃ ကိုေက်ာ္ျဖတ္ကာ တ႐ုတ္ ျပည္နယ္စပ္အနီးမွ ဌာနခ်ဳပ္တည္ရွိရာ လိုင္ဇာသို႔ ညေနေစာင္းတြင္ ေရာက္ရွိ ပါသည္။ ဤေနရာသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ နီးပါးခန္႔ကလည္း တစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိသည္၊ ေစ်းေန႔က ဘယ္ေန ရာ၊ အမ်ဳိးသမီးရဲေမ မ်ားေနေသာ ဘားတိုက္ (အေဆာင္)က ဘယ္ေနရာဆိုတာေတြကို ေသခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတာ တစ္ခုရွိပါသည္။ မနက္အိပ္ရာထအခ်ိန္ တဲအတြင္းမွ အျပင္ထြက္ လိုက္ေတာ့ ေရ
ခဲႏွင္းျပင္ ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အရင္က တစ္ခါ မွ မေတြ႕ဖူးပါ။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြ ထဲမွာ သာေတြ႕ဖူးၿပီး အျပင္မွာမေတြ႕ ဖူးပါ။ ယခုမွေတြ႕ရေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၿပီး ႏွင္းထုအေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါ သည္။ ႏွင္းထုေအာက္ကို လက္ႏိႈက္ၾကည့္ ေတာ့ လက္တစ္ထြာေလာက္ ထု ရွိပါသည္။

          မွတ္မိတာဆို၍ ဆီးႏွင္းက်တာရယ္၊ ႏွင္းထုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္တာရယ္ ဒါပဲ သတိရပါသည္။ ယခုခရီးက ဗဟို လိုင္ဇာသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ေရာက္ရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေကအိုင္ေအတပ္ကလည္း ဒီေဒသမွာပဲ ဌာနခ်ဳပ္ လုပ္ထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ေရာၿပီးမေနပါ။ သီး ျခားတစ္ေနရာစီ ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔စစ္ေၾကာင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ေရာက္ ေသာညတြင္ တီး၀ိုင္းျဖင့္ ႀကိဳဆိုပြဲျပဳလုပ္ပါ သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္လည္း သီခ်င္းသြားၿပီးနားေထာင္ပါ သည္။ ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း တက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကပါသည္။

          ကိုယ္မသိသည့္လူက မ်ားပါသည္။ တီး၀ိုင္းၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေရာ ၿပီး ျပန္ပါသည္။ ခက္တာက ေရာက္တာဆို ၍ ညေနတစ္ပိုင္းအခ်ိန္ပဲ ရွိေသးေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့တဲကိုပင္ မမွတ္မိပါ။ ကိုယ္နဲ႔ အတူတူအိပ္တဲ့သူေတြကိုလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုၿပီး သတိမရ ပါ။ စဥ္းစားၾကည့္လို႔လည္း မရပါ။

          ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ မွတ္ မိတာက သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လား၊ သံုးေယာက္လားမသိ၊ သူတို႔နဲ႔အတူ တျခားေနရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားပါသည္။ မနက္ခင္းပိုင္းေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပန္လာၾကပါ သည္။ တံတားေလးတစ္ခုကိုေတာ့ ျဖတ္ ရပါသည္။ ေခ်ာင္းလားေတာ့ မေျပာတတ္ ပါ။ အဲဒီ ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိပ္ေသာ တဲရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ျပန္ လာေတာ့ တဲေရွ႕မွာေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ ေလး၊ ငါးေယာက္ ရွိမည္ထင္ပါသည္။

          မင္းတို႔ထဲမွာ ထြန္းဦးခိုင္က ဘယ္သူ လဲဟု ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပါဟု ျပန္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့ပါဟု ေျပာၿပီး လက္ကို ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ ဘာျဖစ္ တာပါလိမ့္၊ ေနာက္မွၾကည့္ၿပီး အက်ဳိး အေၾကာင္းရွင္းျပမယ္၊ ငါ မဟုတ္တာ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မထားဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိသည္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ဗႀွီၤ မွာ ရန္ေတာင္မျဖစ္ဖူး ဘူး။ ေျဖရွင္း၍ရသည့္ကိစၥဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ က ထင္ေနသည္။ ဘာဆို ဘာမွ မသိ။

          ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စိုး၀င္းသန္း(မန္း)၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး (ကသာ) ၊ ဟန္၀င္းေအာင္ (ဇီးကုန္း)၊ ညီညီႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ဖမ္းၿပီးေခၚသြား သည္။ ေတာင္ကုန္း အေစာင္းေလးမွာရွိ ေသာ တဲတစ္ခုကို ေခၚသြားသည္။ ဘာ အတြက္ အသံုးျပဳသည့္ေနရာဆုိသည္ကို  ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။

          ေရာက္တာေတာင္ ႏွစ္ရက္မျပည့္ ေသး။ တစ္ညပဲ အိပ္ရေသးသည္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မသိသည့္ သူငယ္ ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးသည္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ တဲအတြင္းေရာက္ေတာ့ တျခားအရင္ ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း ရွိေနသည္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို မျမင္ရ ေအာင္ အ၀တ္စနဲ႔ စည္းရပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရ ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ဳိျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရန္အတြက္ အတင္း႐ိုက္ ေမးပါသည္။ တယ္လီဖုန္းကို ၀ါယာႏွစ္စထုတ္၍ လက္ျဖင့္လွည့္လိုက္ လွ်င္ ေရွာ့ခ္တိုက္ၿပီးသားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ခ်ဳိင္းၾကား တြင္ ညႇပ္ခိုင္းထားၿပီး လွည့္လိုက္လွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုးက်ဥ္လာၿပီး ေရွာ့ခ္ တိုက္ခံရ ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေအာ္ဟစ္သံသည္ ေက်ာင္းသားစခန္းတစ္ခုလံုး ဆူညံေနပါ သည္။ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေထာက္ လွမ္းေရး ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာၾကပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာေတြလည္း ကြဲၿပဲေန ၾကပါသည္။ ေသြးေတြကလည္းထြက္လို႔ တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ေနပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္က ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိေတာ့။ “ငါ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္း သား၊ တပ္ကို စေရာက္လာကတည္းက တပ္ရင္း - ၅ မွာ ေရာက္ကတည္းက တပ္ ရင္းမွဴး ေအာင္ေဆြဦး သိတယ္၊ ယခု တပ္ ရင္း ၇၀၂ ဖြဲ႕ေတာ့လည္း သူက တပ္ရင္းမွဴး တာ၀န္ယူတယ္။ ေအာင္ေဆြဦးကို ေမးၾကည့္၊ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သူေကာင္း ေကာင္းသိတယ္”ဟု ဇြတ္ေျပာလိုက္သည္။

          ေထာက္လွမ္းေရးဟု ၀န္မခံေလ ႐ိုက္ေလပင္။ ေထာက္လွမ္းေရး၀န္ခံလွ်င္ မ႐ိုက္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားက ႐ိုက္တာကို မခံႏိုင္၍ ဟုတ္ တယ္ဟု ညာေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဟု ဇြတ္ပဲ ျငင္းသည္။

          အဲဒီေတာ့ ပိုနာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ဖမ္းထားတဲ့လူေတြက မ်ားေနေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သံုး၊ေလးေယာက္ကို ထားရန္အတြက္ သီးသန္႔ေဆာက္ထား ေသာ ကုန္းေပၚသို႔ေခၚလာၿပီး ထား         လိုက္သည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထိပ္တံုးခတ္လိုက္ ၾကသည္။ ဖမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသားသူ ငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီး။ ခုနစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိသည္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို သံႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ထားသည္။ သံႀကိဳးေတြကိုျဖဳတ္ မရေအာင္ ေသာ့ႏွင့္ခတ္ထားတာ ေတြ႕ရ သည္။ ထိပ္တံုးခတ္ထားေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္းမ်ားသည္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မသိရပါ။ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကို မျမင္ရ ေအာင္ အ၀တ္စႏွင့္ တင္းေနေအာင္ အခ်ည္ခံရ သည္။ ဘာမွ မျမင္ရ၊ စကား မေျပာရပါ။ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ကိုပဲ ငံု႔ထားရသည္။ ေဘး၀ဲယာသို႔ ေငးမၾကည့္ ရ။ စည္းကမ္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ထားသည္။ စည္းကမ္း ေဖာက္လို႔ကေတာ့ ေသၿပီ သာမွတ္။

          ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္မွ မ်က္ႏွာ တြင္ စည္းထားသည့္အ၀တ္စကို ေျဖရ သည္။  ေကၽြးတာေပးတာပဲ စားရသည္။ ေျခတစ္ဖက္ကေတာ့ ထိပ္တံုးထဲမွာ ခတ္ထားသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျပန္ၿပီး စည္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစစ္ဘဲ သံုးရက္ေလာက္ ထားလိုက္ၾကသည္။ က်န္သည့္သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စစ္ေမးဖို႔ ညေရာက္လွ်င္ လာၿပီး ေခၚသြားသည္။

          ကၽြန္ေတာ့္ကို လာမေခၚေသး၍ အခ်ိန္ရေနေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ထဲကေန ပရိတ္၊ ဂါထာေတြကို အၿမဲ တမ္း ရြတ္ေနရသည္။ ရတနာသံုးပါးကို အာ႐ံုျပဳေနရသည္။ အရင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ဘုရားသြားၿပီး  ပုတီးစိပ္ သည့္ ဂါထာရြတ္သည့္ အေလ့ အထရွိ ေသာေၾကာင့္ ယခုလို အက်ဥ္းထဲ အက်ပ္ ထဲေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္တြင္ အၿမဲတမ္း လိုလို စိတ္ထဲမွာ ရြတ္ျဖစ္ေနသည္။ ၎အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္ဆီ ေရာက္၍ ဘာေတြလုပ္ေနသည္မသိ၊ အဆက္အသြယ္မရ။

          တစ္ေန႔ညေနေစာင္း ထမင္းစားခ်ိန္ မွာ ထင္လင္းေအာင္ (ငေကာက္)က ထမင္းစားေနတုန္း ျမန္ျမန္ဖတ္ဆိုၿပီး စာ ရြက္ အပိုင္းေသးေသးေလးတစ္ခုကို ထမင္းပံုေဘးမွာ ခ်ေပးသည္။ လက္ေရးက လည္း လူမသိေအာင္ အျမန္ေရးထား၍ သိပ္မပီ၊ ဖတ္ရတာလည္း အဆက္အစပ္ မရွိ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸာယ္ မေပါက္။ စာဖတ္ၿပီးလွ်င္ မ်ဳိခ်ရန္ေျပာ၍ ပါးစပ္ထဲ ၀ါးၿပီး မ်ဳိခ်လိုက္ရသည္။

          ေနာက္ထပ္ စာရြက္တစ္ပိုင္း ခ်ေပး သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္သည္။ အဲဒီ ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေတာ့သည္။ ဒါေပ မဲ့  လြန္သြားၿပီ၊ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးလို႔ မရ၊ စဥ္းစားလို႔လည္း မရေတာ့။ ပထမ ဖတ္သည့္ စာရြက္၏ အဓိပၸာယ္ကို မမွတ္မိ။ ေနာက္တစ္ရြက္ဖတ္ေတာ့မွ ဆက္စပ္မိ သည္။ စာရြက္က ေရွ႕ေနာက္မွားေနတာ ကိုး။ စာေရးေပးသည့္သူက ဇီးကုန္းသား ၀င္းျမင့္က ေရးေပးျခင္းျဖစ္သည္။                   ငေကာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထမင္းအတူတူ ၀ိုင္းၿပီးစားရတဲ့သူဆိုေတာ့ စာကို အသာ ကပ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံ ေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ေမးဖို႔ လာမေခၚေသးပါ။ အဲဒီညက ေက်ာ္ေက်ာ္ ဦး (ကသာ)ကို လာေခၚသြားသည္။ သူ႕ကို ျပန္မပို႔ၾကေတာ့။ စစ္ေမးရင္း က်ဆံုးသြား သည္ ထင္သည္။

ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ စပိုင္လုပ္

          ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ သံေျခခ်င္း ခတ္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကို အေပါ့အပါးသြားရန္အတြက္ တန္းစီးလုပ္ ေနေသာ ၀င္းျမင့္ (ဇီးကုန္း)က ဦးေဆာင္ ၿပီး ေခၚသြားသည္။ ေနာက္ေဖးသြားတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာ သည္။ “ကိုထြန္းဦးခိုင္၊ ခင္ဗ်ားကို ေထာက္ လွမ္းေရး စပိုင္လားလို႔ ေခၚစစ္လို႔ရွိရင္ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါ”ဟု သင္ေပးပါသည္။ “ငါမွ ေထာက္လွမ္း ေရးစပိုင္မွ မဟုတ္တာ ၀န္မခံႏိုင္ပါဘူး”ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေထာက္လွမ္းေရးစပိုင္ မဟုတ္၊ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ေထာက္လွမ္းေရး စပိုင္မဟုတ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးစပိုင္လို႔ ၀န္ခံလိုက္လွ်င္ သူတို႔က မ႐ိုက္ေတာ့ဘဲ အခ်ဳပ္ထဲလာပို႔မည္။ ၀န္မခံေသးလွ်င္ စပိုင္ဟုတ္ေၾကာင္း မေျပာမခ်င္း ႐ိုက္ၿပီး စစ္ေမးမည္။ ဒီလိုႏွင့္  လက္လြန္ၿပီး ေသဆံုး သြားသူေတြ အမ်ားႀကီးပဲဟု တန္းစီး၀င္း ျမင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွင္းျပ ပါသည္။

          “ကဲ...ဟုတ္ပါၿပီလို႔ ၀န္ခံလိုက္မယ္ ဆိုလွ်င္ ငါက ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာမွ မသိတာ” ဟုေျပာေတာ့ သူက “ကၽြန္ ေတာ္ ရွင္းျပမယ္၊ ကိုထြန္းဦးခိုင္နဲ႔ ေက်ာ္ ေက်ာ္မင္း (ကန္႔ဘလူ)က သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟုတ္လား။ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာထားတယ္၊ သူ႕ရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ထဲ မွာ ကိုထြန္းဦးခိုင္ကို ဆြဲထည့္ထားတယ္။ မေတြ႕ရတာၾကာေတာ့ ကိုထြန္းဦးခိုင္ ျပန္သြားၿပီထင္လို႔ ကိုေက်ာ္ ေက်ာ္မင္းက ဆြဲထည့္လိုက္တာ” ဟု ရွင္း ျပပါသည္။

          “ကိုထြန္းဦးခိုင္ကို ေထာက္လွမ္း ေရးစပိုင္ ဟုတ္သလားလို႔ စစ္ေမးလို႔ရွိရင္ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ၀န္ခံလိုက္၊ ေရႊဘိုစစ္တပ္ က လႊတ္လိုက္တာလို႔ေျပာ၊ ဘာအဆင့္ လည္းလို႔ေမးလို႔ရွိရင္ တပ္သားအဆင့္ပါ လို႔ေျပာ” ဟု သင္ေပးလိုက္ပါသည္။ ျငင္းေနလွ်င္ စစ္ေမးေနရင္း လက္လြန္ၿပီး ေသသြားလိမ့္မယ္ဟု ထပ္ၿပီး သတိေပးလိုက္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အေပါ့သြားရန္ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးစပိုင္ ဟုတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရန္ ၀ိုင္းၿပီးေျပာၾကပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို အခ်ဳပ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ဘားတိုက္ထဲတြင္ ျပန္ ထားၿပီး ထိပ္တံုးခတ္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖမ္းထားေသာ အခ်ဳပ္တြင္ လံု ၿခံဳေရးတပ္စိတ္ အၿမဲတမ္းရွိပါသည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အလြန္သတိ ထားရသည္။ သတိမထား၍ မရပါ။ သူတို႔ စိတ္ထဲ မထင္လွ်င္ မထင္ သလို ႐ိုက္ၾကပါ သည္။

          လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ေအာက္တြင္ အဖမ္းခံထားရေသာ ေက်ာင္းသားထဲမွ ေလးေယာက္ကို တန္းစီးအျဖစ္ ျပန္ၿပီး ခန္႔ ထားပါသည္။ ကိုစိုးေလး (ရန္ကုန္)၊               ကိုျမင့္သိန္း (ကသာ)၊ ကို၀င္းျမင့္ (ဇီး ကုန္း)၊ ကိုမ်ဳိးေဇာ္ေအာင္ (ကန္႔ဘလူ)တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ အဖမ္းခံရေသာ ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ (ရန္ကုန္)၊ မခင္ခ်ဳိဦး (ရန္ ကုန္)၊ နန္းေစာ၊ မတူးတူး (ဗန္းေမာ္)တို႔ ျဖစ္ပါ သည္။

          ညေနေစာင္း အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ၾကမွ  အလုပ္သြားလုပ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္တြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္ တြင္ “မင္း ငါ့ကို ဆြဲထည့္ထားတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။

          “မင္းမရွိေတာ့ဘူးထင္လို႔ မင္းနာ မည္ေျပာလိုက္တာ” ဟု သူကျပန္ေျပာပါ သည္။ ဒီထက္လည္းပိုၿပီး စကားေျပာခြင့္ မသာပါ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ ေယာက္ ျပန္ဆံုရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါ။ စိတ္တက္ႂကြမႈ မရွိေတာ့ပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ပါၿပီ။ ေရခဲပါသည္ဆိုေသာ  ပါေဂ်ာင္လိုင္ဇာ စခန္း၏ အေအးဓာတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲက အပူကို မေအးခ်မ္းေစပါ။ သူက ေျခေထာက္သံႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ တစ္ေန ကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ညေနေစာင္းမွ ျပန္ လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိပ္တံုးထဲမွာ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၏ ေတြ႕ဆံုမႈသည္ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါသည္။

          သူ႕မွာလည္း သူ႕ခံစားခ်က္ႏွင့္သူ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္         ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္။ ေရွ႕ခရီးက မေရရာေတာ့ပါ။ ခံယူခ်က္ေတြ  မယိမ္းယိုင္ေအာင္ အား တင္းထားၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ပန္းတိုင္ အေရာက္သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္လည္း ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

          ညခုနစ္နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္          ေတာ့္ကို စစ္ေမးဖို႔ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး အခ်ဳပ္ထဲ မွေခၚ ထုတ္သြားပါသည္။ ပထမဆံုး အစစ္ ခံရေသာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေျခေထာက္ဆင္းၿပီး ထိုင္ ခိုင္းပါသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္ထားပါသည္။ မင္း ေထာက္လွမ္း ေရးစပိုင္ဟုတ္တယ္မို႔လားဟုစၿပီး ေမးပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ဘူးဟု ျငင္း    ပါသည္။

          ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ဖိ နပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးကန္ပါေတာ့သည္။ “ကၽြန္ ေတာ္က ေရႊဘိုၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ တစ္ ေယာက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔မယံုရင္ လွမ္းၿပီး စံု စမ္းလို႔ရပါတယ္” ဟု ထပ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါသည္။

          ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ၀ိုင္းၿပီး ထိုး ၾကပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္း႐ိုက္ သူမ်ားကေတာ့ ေသာၾကာ၊ သန္းေဇာ္၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္း၊ ေအာင္စိုးျမင့္၊ နာမည္ေမ့ေန ေသာ အျခားေလးေယာက္ေလာက္ ရွိပါ ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာသူေတြ လည္း  ပါပါသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္စစ္ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အ၀တ္မစည္းေတာ့ ပါ။ ေအာက္က ေျမႀကီးကလည္း ညပိုင္း ေရာက္ေလ ပိုၿပီး ေအးေလပါပဲ။ သူတို႔ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းမာသည္ဟုေျပာပါသည္။

          တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမာ ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေျပာစရာအခ်က္အလက္ က နည္းေနေတာ့ တျခားသူေတြကိုပါ ထပ္ ၿပီး အထည့္ခံရမွာ စိုးရိမ္ၿပီး မိမိအသားကို အနာခံ၍ အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ တို႔စိတ္ႀကိဳက္ အေျဖမရေလ၊ ညႇဥ္းဆဲေလ လုပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ မီးဖိုမွ ထင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ဘယ္ဘက္နဖူး အေပၚကို ႐ိုက္လိုက္ရာ ေသြးမ်ား ပါးေပၚ သို႔ စီးက်လာပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ထင္းေခ်ာင္းျဖင့္ ဦးေခါင္းဘယ္ဘက္ျခမ္း ေပၚသို႔ သံုး၊ ေလးႀကိမ္ေလာက္ ႐ိုက္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေသြးျခင္း ျခင္းရဲပါေတာ့သည္။

          ကၽြန္ေတာ္က ေထာက္လွမ္းေရး ဟုတ္ေၾကာင္း ၀န္မခံေလ သူတို႔တစ္ေတြ စိတ္ဆိုးေလ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏  ခ်ဳိင္းၾကားသို႔ ၀ါယာပင္ႏွစ္စ ညႇပ္ၿပီး ေရွာ့ခ္တိုက္ပါသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး စူး က်ဥ္လာၿပီး မခံႏိုင္၍ ေအာ္ေနရပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္၏အသံသည္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပါေဂ်ာင္ကို ႏွင္းမႈန္ေတြ ၾကားမွာ လႈပ္ႏိႈးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ ေတာ့္ကို ႐ိုက္လိုက္၊ ေမးလိုက္ တစ္လွည့္စီ လုပ္ေနပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို စစ္ေဆးေနေသာ တဲေဘးမွနာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ေပၚလာပါသည္။ ညလည္း ေတာ္ေတာ္နက္လာပါသည္။ အေအးဓာတ္လည္း လြန္ကဲလာပါေတာ့ သည္။ သူတို႔လည္း စိတ္ရွည္ပံုမေပၚေတာ့။

“ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာ တာပဲ” ဟု ေျပာၿပီး ေသာၾကာက ႂကြပ္ ႂကြပ္အိတ္ (ပလတ္စတစ္အိတ္)အႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းကို စြပ္လိုက္ပါသည္။ အသက္႐ွဴလိုက္လွ်င္ ပလတ္စတစ္က ႏွာေခါင္းေပါက္ကို လာကပ္ၿပီး ေလေပါက္ ပိတ္သြားပါသည္။ ပလတ္စတစ္ကို ေခါင္းမွာစြပ္ၿပီး ၀ိုင္းကန္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အေနခက္ပါသည္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းမွ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေသာၾကာက ဓားေျမႇာင္ ကို ဓားအိမ္မွ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔သြားပါသည္။ လက္ လြန္သြားမွာကို ေၾကာက္ပါသည္။ ဓားခၽြန္ ျဖင့္  ကၽြန္ေတာ္၏လက္ေမာင္းကို ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာျခစ္ပါသည္။ ညာလက္ေမာင္း အက်ႌစမ်ား စုတ္ျပတ္သြားပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ ဓားေျမႇာင္ကို မီးကင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ကပ္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခံ ႏိုင္၍ ေအာ္ေနရပါ သည္။

          ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနပါသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးစပိုင္ဟု ေျပာလိုက္ပါ သည္။ ထိုအခါက်မွ သူတို႔စိတ္ေက်နပ္ သြားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ေတာ့ပါ။

“မင္းက အသားအနာခံၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတာပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀န္ခံရ တာပဲမဟုတ္လား” ဟု သူတို႔က ေျပာပါ သည္။ “မင္းကို ဘယ္တပ္က စပိုင္လုပ္ဖို႔ လႊတ္လိုက္တာလဲ” ဟု စေမးပါသည္။

   “ေရႊဘိုစစ္တပ္ကလႊတ္တာပါ”

“မင္းက ဘယ္ အဆင့္လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္က ႐ိုး႐ိုးတပ္ သားပါ”

 “မင္းဆရာက ဘယ္သူလဲ”

“ဆရာႀကီးျမင့္ဦး”

“ဘယ္ႏွေယာက္လႊတ္လိုက္တာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္တာ ပါ”

          တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္း အရာေတြကို ထြက္ဆိုဖို႔တန္းစီးလုပ္သည့္ ၀င္းျမင့္(ဇီးကုန္း)က သင္ေပးလိုက္ျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ သူသာ အခ်ိန္မီ မေျပာႏိုင္ ခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားမရွိ၍ စစ္ေမးေနရင္း လက္လြန္ၿပီး အသက္  ေသဆံုးႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ၏ လက္ေဗြရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ ထြက္ဆို ခ်က္တြင္ ႏွိပ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ဳပ္ထဲျပန္ပို႔ရန္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္မၿပီး ဆြဲထူရပါသည္။ ေျခ ေထာက္ေတြလည္း ထံုက်ဥ္ေနပါသည္။                   လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တရြတ္တိုက္ေနပါသည္။

          စစ္ေမးသည့္ တဲအျပင္ေရာက္ေတာ့ နာရီေခါက္သံမွာ ညတစ္နာရီျဖစ္ေနပါ သည္။ တဲအျပင္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အေအးဓာတ္က ဆီးႀကိဳေနပါသည္။ ဆီး ႏွင္းမ်ားက်ၿပီး ေလကတိုက္ေသာအခါ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းပါသည္။ စစ္ယူ နီေဖာင္း ရွပ္အက်ႌႏွစ္ထည္သာ ၀တ္ထား ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရခဲေတာင္ေဒသ ၏ ညသန္းေခါင္ယံ အေအးဓာတ္ကို အလူးအလဲ ခံရပါသည္။

          ေျခေထာက္မွာလည္း ဖိနပ္မပါ     ေသာေၾကာင့္ ေျခဖ်ားမ်ား ထံုက်ဥ္ေနၿပီး အခ်ဳပ္ဘားတိုက္ ေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ တရြတ္တိုက္ၿပီး သြားေနရပါသည္။ အခ်ဳပ္ ေဆာင္ေနရာတြင္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူရ ေသာ တပ္စိတ္မွဴးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပံုရပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ့္ကို မီးပံုေဘးတြင္ မီးလံႈခိုင္းၿပီး လက္ တြင္ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးမ်ားကို ေျဖခိုင္း ကာ ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ပါသည္။ ဆယ့္ငါး မိနစ္ခန္႔ မီးလံႈ၍ အခ်မ္းေျပေသာအခါ ထိပ္တံုးထဲတြင္ ခတ္လိုက္ပါသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္ရင္း - ၅ ကတည္းက သိကၽြမ္းခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။

အပိုင္း(၄) ဆက္ရန္
https://www.facebook.com/notes/maw-kun-magazine/

ပါေဂ်ာင္လူသတ္ကုန္းမွ ပဲ့တင္သံမ်ား (အပိုင္း - ၄)

by Maw Kun Magazine on Wednesday, January 23, 2013 at 5:07am ·

တြင္းကိုတူးခိုင္းမည္။ ၿပီးလွ်င္ တြင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္ ခိုင္းမည္။ ဦးေခါင္းေနာက္စိကို ေပါက္ျပား ႏွင့္႐ိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ လည္ကုပ္ကို ျပတ္ ေအာင္ ဓား သို႔မဟုတ္ ေပါက္ဆိန္ႏွင့္ ခုတ္မည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါၿပီ။

ထြန္းဦးခိုင္(ေ႐ႊဘို) ေရးသည္

လူသတ္ကုန္းႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္

          သူ၏အမည္မွာ ကိုလွေရႊျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူတူ ျပန္ လာေသာ ကိုေအာင္၀င္း (ျမစ္ႀကီးနား)၊ ကိုဂ်ဳိးျဖဴ (မၲေလး)တို႔လည္း အဖမ္းခံ ရပါသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားအလုပ္သြားလွ်င္ ထိပ္တံုးခတ္ ခံရေသာသူမ်ားသာအခ်ဳပ္ထဲတြင္ က်န္ ရစ္ပါသည္။ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္မ်ား တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ ေလက တအား တိုက္ေသာေၾကာင့္ အ၀တ္မ်ား ၿခံဳထားရပါ သည္။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ဘယ္သူဘယ္ေနရာမွာရွိသည္ကိုကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ လူေတြက အေယာက္ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ရွိပါသည္။ ညေရာက္လွ်င္ လံုၿခံဳေရးကင္းမွဴးက သီခ်င္း ဆိုခိုင္းပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္အစြန္ ေထာင့္ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေနရာမွ “နတ္သွ်င္ေနာင္” သီခ်င္းဆိုသံ ထြက္ေပၚ လာပါသည္။ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ျဖင့္ အသံ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အစကေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကို စိန္၀င္း (အမရပူရ)ဟု သိရပါသည္။ ညတိုင္းလိုလို သူက ဆိုရပါသည္။

          ေနာက္ ကိုစံမ်ဳိးလည္း မၾကာမၾကာ ဆိုရပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အသံက လည္းေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ ေနပါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ရက္ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို မေျပာင္းလဲေသာ  ပံုစံ ခြက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ၾကရပါသည္။ ေရွ႕ဆက္ခရီးကလည္း မွန္း ဆရန္ ခက္ခဲၿပီး မေသခ်ာ မေရရာေတာ့ဟု ရိပ္မိေနၾကမည္ ထင္ပါသည္။

          စစ္သင္တန္းကို အတူတူတက္ခဲ့ၾက ၿပီး ရွိအတူတူ၊ မရွိအတူတူ စားၿပီး အတူတူ အိပ္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေသနတ္ က်ည္ဆန္ေတြၾကားမွာ မိမိအသက္ကိုပင္ ထည့္မတြက္ဘဲ အတူတူျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စ ႏွင့္ ယုံုၾကည္ခ်က္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ တို႔အားလံုးကို ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ဳိဟု အမည္တပ္ၿပီး အေျခအျမစ္မရွိေသာ သံ သယအေတြးမ်ား၊ ယုတ္ညံ့ေသာ စိတ္ ဓာတ္မ်ားႏွင့္ အကြက္ဆင္ၿပီး ေသတြင္းထဲ တြန္းပို႔ခဲ့ၾကသည္။

          တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ေလာက္တြင္ အလုပ္ကို ေစာေစာသိမ္းလာသည္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႕ရသည္။ ခဏေနေတာ့ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္မ်ားကလည္း အရင္ ေန႔ေတြကထက္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ “ကိုယ့္ ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ၾက၊ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ စည္းထားၾက”ဟု အမိန္႔ေပးေနၾကသည္။ “ဒီေန႔ မင္းတို႔ေတြ စခန္းေျပာင္းၾက ရမယ္။ စခန္းသစ္ကိုသြားလို႔ရွိရင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ ေအာင္ ထမင္းကို ၀ေအာင္စားထားၾက” ဟုေျပာပါသည္။ ခဏေနေတာ့ တန္းစီး လုပ္သူေတြက ထမင္းအိုးေတြ သယ္လာၿပီး ထမင္းေကၽြးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြလည္း ထမင္းကိုသာ စားေနရတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္မိ ပါသည္။

          အေတြးရင့္သန္သူ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေတြးတတ္သူမ်ားကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ထမင္းစားျခင္းဟု သိေနၾကပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္စည္းခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ကေတာ့ သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ စက္ႀကီး တစ္ဆယ့္သံုးစက္၊ အ႒ာနေမတံဂါထာ၊ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဂါထာတို႔ကို စိတ္ထဲ ကေန အမွတ္ရတိုင္း ရြတ္ဖတ္ေနမိပါသည္။

          ထိုအခ်ိန္တြင္ အမည္အေခၚခံရ ေသာသူက အျပင္ထြက္ၿပီး တန္းစီမည္ဟု အမိန္႔ေပးသံကို ၾကားရပါသည္။ စာသင္ ေက်ာင္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲေအာင္ စာရင္း ေၾကညာခ်က္နဲ႔ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုခ်ဳိႀကီး (မၲေလး)၊ ကိုသာဓု၊ ကိုေအာင္ ဖုန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႂကယ္၊ ဦးစိန္ (ရန္ကုန္)၊ ကိုေအးျမင့္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ (ကသာ)၊ ကိုရန္ေအာင္ (မၲေလး)၊   ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (ကန္႔ဘလူ)၊ ကိုရဲေသြး (တပ္ကုန္း)၊ ကိုေဌးျမင့္၀င္း၊ မခင္ခ်ဳိဦး၊ ကိုသက္ႏိုင္ (ရန္ကုန္)၊ အမည္ အေခၚခံရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို႔အရပ္ ေဒသၿမိဳ႕ရြာမ်ား၌ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ရဲရင့္ျပတ္သားစြာ ျဖင့္ ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ စစ္မွန္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ ၾကပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္၏ေနာက္ေက်ာဘက္ တြင္ တန္းစီေနသံမ်ားကို ၾကားေနရပါ သည္။ “သြားၾကမယ္ေဟ့” ဟု အသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ဖိနပ္သံကို ၾကား ရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို စခန္းသစ္ဆီသို႔ ေခၚ ေဆာင္သြားၾက၏။

          တကယ္ေတာ့ စခန္းအသစ္ကို မဟုတ္ဘဲ လူသတ္ကုန္းဆီ တေရြ႕ေရြ႕ တန္း စီၿပီး ေလွ်ာက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၏ မာေက်ာေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ဦးၫႊတ္မိ ပါသည္။ ကာယကံရွင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ရင္ထဲမွ စိတ္ခံစားမႈကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာျပရန္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ က်န္ရစ္ ခဲ့ေသာ ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ လမ္း ေလွ်ာက္ႏိုင္မည္ မထင္ေပ။ အားလံုး တိတ္ ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ စိတ္ကို တည္ ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည္။

          အခ်ိန္ မမွတ္မိေတာ့။ ေသနတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေသနတ္သံ မၾကားရေတာ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ။ ေတာထဲတြင္က်င္လည္ခဲ့ရ ေသာ အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ မွန္းဆမိ လိုက္ပါသည္။ တြင္းကိုတူးခိုင္းမည္။ ၿပီး လွ်င္ တြင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္ ခိုင္းမည္။ ဦးေခါင္းေနာက္စိကို ေပါက္ျပား ႏွင့္႐ိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ လည္ကုပ္ကို ျပတ္ ေအာင္ ဓား သို႔မဟုတ္ ေပါက္ဆိန္ႏွင့္ ခုတ္မည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါၿပီ။

          အေတြးႏွင့္ပင္ တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္တိုင္း ၿပီးဆံုးတဲ့အထိ လုပ္ ေဆာင္မည္ဟု သႏိၷ႒ာန္ခ်ထားေသာ ရည္ မွန္းခ်က္သည္လည္း ခရီးလမ္းတစ္၀က္ တြင္ က်ဳိးပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ယံုၾကည္ ခ်က္အတိုင္း  ေပးဆပ္ထားေသာ ဘ၀ေတြ ကိုႏွေျမာလိုက္ပါဘိ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လွသည္။

          ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ကာကို ဆြဲတင္လိုက္သလို အေျပာင္းအလဲက ျမန္ သည္။ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားသည့္ ကံၾကမၼာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕လိုက္ရသည္။ အခ်ဳပ္ ေဆာင္တစ္ခုလံုး တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ တိတ္  ဆိတ္ေနၾကသည္။

          ထိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္း ေကာင္း အိပ္မရၾကေပ။ ေသဆံုးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတို႔သည္ စစ္မွန္ ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္ကို လာေရာက္ေျပာၾကဟန္တူပါ သည္။ အိပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀င္ပူးၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လန္႔ႏိုးၾကပါသည္။ ေလးေယာက္၊ ငါး ေယာက္ေလာက္ အပူးခံရပါသည္။ အခ်ဳပ္ ေဆာင္လည္း ေျဗာင္းဆန္သြားပါေတာ့ သည္။ ထိုေန႔ညကေတာ့ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။

          သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ကို သံႀကိဳးျဖင့္ေျပာင္းၿပီး ခတ္ပါ သည္။ ထိပ္တံုးျဖင့္ မေနရေတာ့ပါ။ ေျခ ေထာက္ေတြကို သံႀကိဳးခတ္ၿပီးေတာ့မွ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လိုက္လုပ္ရပါေတာ့ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္သာ အလုပ္နားရ ၿပီး က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရပါ သည္။ သစ္ပင္ခုတ္ျခင္း၊ ခုတ္လွဲထားေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ခက္ခက္ ခဲခဲ လူအားျဖင့္ ၀ိုင္းၿပီးဆြဲရပါသည္။ တိုင္ အတြက္ အသံုးလိုလွ်င္ ခုတ္လွဲၿပီးေသာ သစ္ပင္မ်ားကို  ပခံုးေပၚတြင္ထမ္း၍ လိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း သြားၿပီး  ပို႔ေပးရပါသည္။

          စခန္းတစ္ခုလံုးအတြက္ ထင္းေခြ ေပးရပါသည္။ အေဆာက္အအုံေဆာက္ရန္ လိုအပ္လွ်င္လည္း သြားၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေပးရပါသည္။ အသတ္မခံရဘဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြသည္လည္း ဘယ္ေန႔ မ်ားလဲဆိုၿပီး ထိတ္လန္႔ ေနရပါသည္။       အျပင္သို႔ထြက္ၿပီးအလုပ္လိုက္လုပ္ရေတာ့ လူမရွိေသာ ေနရာေရာက္မွသာ အခ်င္း ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရပါေတာ့သည္။ လူ လာတာျမင္ရလွ်င္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ကိုယ့္ အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနရပါသည္။

          စကားေျပာခြင့္ရမွသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြ အသတ္ခံရေသာေန႔မွာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္ေန႔မွန္း သိရပါ ေတာ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေဖာ္လုပ္ ဖက္အခ်င္းခ်င္း ရန္သူဟု သတ္မွတ္ခံရ ျခင္းသည္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ၿပီး ဘ၀မွာ အထိနာလွပါသည္။ ဒီလိုအျဖစ္ ဆိုးမ်ဳိးကို ေက်ာင္းသားတပ္အတြင္းမွာ ေပၚေပါက္၍ ကြဲၿပဲရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ မေျပာပေလာက္ေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ၊ အခြင့္အေရး၊ ခံစားရ မႈအေပၚ အရင္းခံ၍ စတင္ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ေနာက္တန္းဌာနခ်ဳပ္မွာ အေနမ်ား ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မွလာေသာ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ မ်ားကို ခင္းၿခံဳၿပီးအိပ္၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္၊ ခုတင္ေဘးမွာ မီးဖိုဖို၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္၊ အရက္ေသာက္ ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အရက္ေသာက္၊ အသားဟင္း ႏွင့္ထမင္းစား၊ အေႏြးထည္ဂ်ာကင္အက်ႌ ေကာင္းေကာင္းေတြ၀တ္၊ ပိုက္ဆံေတြ ကိုသံုး၊ မိမိလုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခြင့္ရၿပီး ဘ၀အေနေခ်ာင္ေသာ၊ အာဏာရွင္ကို တိုက္ရင္းျဖင့္ အာဏာ႐ူးသြားေသာ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ေကာ္မတီ၀င္ေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။

          ထိုေကာ္မတီ၀င္မ်ားမွာ ဒုဥကၠ႒(၁) ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဒုဥကၠ႒ (၂) သံေခ်ာင္း၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ေဒါက္တာ ေအာင္ႏိုင္၊ အတြင္းေရးမွဴး (၁) မ်ဳိး၀င္း၊ အတြင္းေရးမွဴး (၂) လွဆိုင္း၊ ေနဒြန္း၊         ေအာင္ႀကီး၊ စိန္ေအးတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎င္းေကာ္မတီက ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္ ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၁၅)ဦးကို တစ္ေန႔တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ ေနရာတည္းတြင္ ရက္စက္စြာ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ျဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္။

          ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ သတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ ေဆာင္မွ ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္ကို ၾကား လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ စစ္ေၾကာရာတြင္ လက္လြန္ၿပီး ေသဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္း သားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုပါ ထည့္ေပါင္း လိုက္လွ်င္ စုစုေပါင္း (၃၉)ေယာက္ျဖစ္ပါ သည္။ စစ္ေၾကာရာတြင္ ကိုယ္ထိလက္ ေရာက္႐ိုက္ႏွက္ၿပီး အဓိကပါ၀င္ခဲ့ၾကသူ မ်ားမွာ သန္းေဇာ္၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္း၊ ေအာင္စိုး ျမင့္၊ ေသာၾကာ၊ တျခားအမည္မသိရေသာ စစ္႐ံုးတြင္ တာ၀န္က်ေနသူမ်ားလည္း ပါ၀င္ႏွိပ္စက္ခဲ့ၾကပါသည္။

          တစ္ေန႔ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္တြင္ တန္း စီရမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားပါသည္။ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ျဖစ္ သြားပါသည္။ ဘာမ်ားထပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ ၾကဦးမွာလည္းဟုထိတ္လန္႔ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကိုတန္းစီခိုင္းၿပီး ဗႀွီၤ ေတာင္ပိုင္းမွလာေသာ ေဒါက္ တာႏိုင္ေအာင္က တစ္ေယာက္စီကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျဖစ္ မွန္ကို သိလိုက္ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ ထဲမွ အလံုးႀကီးက်သြားၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားပါသည္။

          အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ အသက္မေသ၍ က်န္ရွိေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားသည္ အစားဆင္းရဲ၊ အေန ဆင္းရဲ ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရပါသည္။ ေရခဲေသာ ေဒသတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ကိုယ္စီ အေႏြးထည္မရွိၾကပါ။ ဟိုအ၀တ္ပတ္ ဒီအ၀တ္ပတ္ျဖင့္ ပတ္ထားရပါသည္။ ေလကလည္း လူကို လြင့္ထြက္မတတ္ တ ၀ုန္း၀ုန္းေနေအာင္ တိုက္ခတ္ေနပါသည္။ ဒီၾကားထဲ မိုးကရြာလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ မတိတ္၊ တိတ္ျပန္ေတာ့လည္း ဆီးႏွင္းေတြကက်  ျဖင့္ ရာသီဥတုဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနၾက ရပါသည္။

          ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနရတဲ့သူေတြမွာ ေတာင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းၾက ပါသည္။ မျပည့္မစံုဘဲ ေနေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ ေျပာမျပ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းၾကပါသည္။ ဒီၾကားထဲ သန္႔ရွင္းေရး ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရေတာ့ ယားနာေတြက ေပါက္ဆို ေတာ့ အေနရအထိုင္ရ အလြန္ခက္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကတခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆိုလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး နီးပါး ေပါက္ၾက ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးခတ္ခ်ည္ၿပီး ေနာက္ ေနရာေျပာင္းၿပီး အိပ္ရသည္။ အရင္တုန္းက အခ်ဳပ္ေဆာင္၀င္ေပါက္၏ ညာဘက္တန္းမွာ အိပ္ရၿပီး ယခုေတာ့ အ၀င္ေပါက္၏ ဘယ္ဘက္အတန္း အစြန္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၏ အတြင္းဘက္ ငါးေယာက္ေျမာက္ေလာက္မွာ အိပ္ရသည္။

          မံုရြာသားမ်ားျဖစ္ေသာ ျမင့္ေဇာ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး၊ ေအာင္မြန္၊ မၲေလး သားေတြက မၲလာ၊ ကိုဇင္တို႔တစ္ေတြႏွင့္ ကပ္လ်က္ အိပ္ၾကရသည္။ ကိုဇင္ဆိုလွ်င္ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းပါ။ အထု အေထာင္းခံရေသာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနပါသည္။ ရာသီဥတုဒဏ္ ကလည္း ခံရေသးေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ သိပ္ မမႈေတာ့ေပ။ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနဆိုသလို သူထင္သလို ေနပါ သည္။ ဆံပင္ေတြကလည္း ဆီလိမ္းမထားရ ေတာ့ၾကမ္းၿပီး နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ ေန ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ေတြက အေပၚ သို႔ေထာင္ေနပါသည္။ ေထာင္ေနရတဲ့အထဲ ဘယ္ကအ၀တ္စမွန္းမသိ ေခါင္းမွာခ်ည္ ထားလိုက္ေသးသည္။ ေဘာင္းဘီေတြမွာ လည္း အ၀တ္စေတြ ခ်ည္ထားေသးသည္။ သေဘာေတာ့ေကာင္းသည္။ သူ႕ကို ဘာ ေျပာေျပာ ဟုတ္ကဲ့ပဲ ေျပာသည္။ ကိုဇင္နဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တက်က္က်က္၊ မင္းဟိုဘက္တိုး၊ ငါ ဒီဘက္ တိုးနဲ႔ ရယ္ရပါသည္။

          ညအိပ္လွ်င္ အနာေတြကယားေတာ့ ကုတ္တဲ့အခါ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ မရေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်ဳပ္ေဆာင္ သို႔ ေလးရက္ငါးရက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးကု ေပးပါသည္။ ေဆးသင္တန္းတက္ထား ေသာ မိန္းကေလးမ်ားလာၿပီး ကုေပးပါ သည္။ သူတို႔ထဲမွ စကားေျပာသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလး ခါးေတာင္ကို ေတာ့ အမွတ္ရေနမိသည္။ သူမက အလြန္ သေဘာေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ အႏြံအတာအလြန္ခံပါသည္။ စိတ္ ရွည္သည္းခံပါသည္။ သူေရာက္လာၿပီဆို လွ်င္ ဘယ္သူဘာျဖစ္သလဲ၊ ေနမေကာင္း ဘူးလား၊ ေခါင္းကိုက္ေနလား အၿမဲေမး ေလ့ရွိပါသည္။ သူက လူေစ့ေအာင္ ေမးပါ သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးဘာျဖစ္သလဲ၊ ျမင့္ ေဇာ္ ဘာျဖစ္သလဲ၊ မႏၲလာဘာျဖစ္သလဲ၊ ေအာင္မြန္ဘာျဖစ္သလဲ စသျဖင့္  အၿမဲ ေမးေလ့ ရွိပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ထြန္းဦးခိုင္က် ေတာ့ သူ မေခၚတတ္ပါ။ ထြန္းထြန္းခိုင္ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ေနေကာင္းသလား၊ ေစ တနာပါပါျဖင့္ သူေရာက္တိုင္း ေမးပါသည္။ ကိုဇင္ကိုက်ေတာ့ က႐ုဏာျဖင့္ ဆူေလ့ရွိ သည္။ ကိုဇင္ေရ ...အဲလိုမေနနဲ႔၊ ၾကားလား၊ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္းေန၊ ေျပာလည္းေျပာ ေဆးလည္းကုေပးလုပ္ေပးပါသည္။ ကိုဇင္ ကိုေတာ့ သူေရာက္တိုင္း ေဆးလိမ္းေဆးကု အၿမဲလုပ္ေပးပါသည္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို သူဆူလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲၿပံဳးပါသည္။ ၿပံဳး႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ပါသည္။ တဟားဟားႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ဘ၀ ဆိုေတာ့ သူမ်ားမၾကားေအာင္ဘဲ ၿပံဳးရပါ သည္။ မခါး၏စိတ္ ေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနပါသည္။ တစ္ေန႔ေန႔  တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ ဆပ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဆပ္ခ်င္ပါ သည္။ ထိုဆပ္ခြင့္ရမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြ လြတ္ ေျမာက္မွရပါလိမ့္မည္။ ထိုဘ၀ေတြ လြတ္ ေျမာက္ဖို႔အတြက္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ လမ္းစ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ  အေကာင္ အထည္ ေပၚ မလဲဟု ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ပါေဂ်ာင္

          တစ္ေန႔၌ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေန စဥ္ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ႏိႈးၾကပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ ႏိုးသြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထရဲပါ။ အိပ္မက္မက္ေနတာလားဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနပါသည္။ အကယ္၍ အိပ္ ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ပါက အေစာင့္မ်ား က ထြက္ေျပးရန္အတြက္ အိပ္ေနရာမွ ထ ထိုင္တာလားဆို ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ႐ုိက္တတ္ပါသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး စစ္ေမးရန္အတြက္လာ ၿပီး ႏိႈးေနတာလားဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ ၀င္မိပါသည္။ ညာဘက္ေစာင္းလ်က္ အိပ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။

          အသံ ခပ္အုပ္ အုပ္ျဖင့္ ေဟ့ေကာင္ ထြန္းဦးခိုင္ ထ,ထ ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ႏႈိးသံ ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရပါသည္။ စိတ္ထဲ တြင္လည္း သကၤာမကင္းျဖစ္မိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ လႈပ္ရွားသံသဲ့သဲ့ကို လည္း ၾကားရေသာအခါ မ်က္လံုးကို ပိတ္စည္းထားေသာအ၀တ္ကို လက္မျဖင့္ အသာလွန္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ အကုန္လံုး ငုတ္တုတ္ထထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ေနရာမွ အျမန္ ထထိုင္လိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာမွ အ၀တ္စကို ခၽြတ္ လိုက္ၿပီး လက္တြင္ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳး ကို မိမိဘာသာ အျမန္ေျဖရပါသည္။ ေဘး က သူငယ္ခ်င္းေတြက “ေဟ့ေကာင္ ျမန္ ျမန္လုပ္၊ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အျပင္ေရာက္ေနၿပီ”ဟု ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ သတိေပးပါသည္။


          ႀကိဳးေျဖၿပီးေသာအခါ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ တစ္ထည္ကို ယူၿပီး သံေျခက်င္းအသံမ ျမည္ေစရန္ အတြက္ အေပၚမွထပ္ၿပီး ၀တ္ပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ အ၀တ္စျဖင့္ ေျခသလံုး၊ ေပါင္တို႔ ကို သံေျခက်င္း မလႈပ္ခတ္ေစရန္အတြက္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးကိုခ်ည္လိုက္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ဳပ္ေဆာင္ အေပါက္၀သို႔ ျမန္ျမန္သြားပါသည္။ အေပါက္၀ေဘးတြင္ အေစာင့္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ကို သူတို႔ ေဘးမွျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း မီးပံုမီး၏အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ေတြ႕ ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္မရ၍ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းထားသည္ကိုလည္း အမွတ္ တမဲ့ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။

          ေမွာက္ထား ေသာ လက္ဖမိုးကို လွန္လိုက္ၿပီး လက္ဖ ၀ါးေျပာင္းလိုက္သလို အျဖစ္အပ်က္ေတြက အလြန္ျမန္လွပါ သည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္အျပင္သို႔ အျမန္ သြားၿပီး စစ္ဖိနပ္ကို ကိုယ္ႏွင့္ေတာ္ေအာင္ အျမန္ေရြးရပါသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ စစ္ဖိနပ္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနပါသည္။ မိမိ အရင္ေရာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေရြးထားပံုရပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ကလည္း မိမိေျခေထာက္ႏွင့္ေတာ္မည့္ဖိနပ္ကို ည အေမွာင္ထဲတြင္ ရွာေဖြရပါသည္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို ေတာ္မည့္ စစ္ဖိနပ္ကို ေရြးမိပါသည္။ ကိုယ္လုပ္သမွ်ကို ေသေသသပ္ သပ္ျဖစ္ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရပါသည္။ အမွားအယြင္း တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေပၚပါက သူ ငယ္ခ်င္း ေတြအကုန္လံုး မလြတ္ေျမာက္ဘဲ အသက္ ေသဆံုးသြားႏိုင္ပါသည္။

          စစ္ဖိနပ္စီးၿပီးေသာအခါ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔သြား ရမည့္လမ္းကို ၫႊန္ျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ အသံမထြက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားပါသည္။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက တန္းစီၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရပါ သည္။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က် ေနတာကို သတိထားမိပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္လည္း ေနာက္မွလိုက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရပ္ၿပီးေစာင့္ေနရပါ သည္။ ေရခဲေသာေဒသ၏ ညသန္းေခါင္ ယံတြင္ တိုက္ခိုက္ေသာေလသည္ အလြန္ ေအးပါသည္။ ဆီးႏွင္းမ်ားလည္း က်၍ ေနပါသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္သို႔ လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား တြင္ မႈန္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ရပါသည္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနၾကပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ေနေသာ ေနရာမွ ေအာက္ခ်ဳိင့္ထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ သဲသဲကြဲကြဲ ဘာမွမျမင္ရဘဲ တဲတခ်ဳိ႕ ကိုသာ မွန္းဆၾကည့္မိပါသည္။ ဘယ္ေန ရာမွာ ဘာရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ ခ်င္းမ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္သို႔သာ လိုက္ပါအသင္ရွင္ခြင့္ရသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

          ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဦး ေဆာင္ သူမွာ ကိုစိုးေလး၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကို၀င္းျမင့္၊ ကိုေက်ာ္ဇင္၊ ကိုဒႆ၊ ကိုေပၚဦး၊ ကိုထင္ လင္းေအာင္ (ငေကာက္)၊ ကို ထိန္လင္း၊ ကိုအီႏြတ္၊ ကိုေက်ာ္မ်ဳိး၊ ကိုထြန္းဇံ (တာေကာ)၊ တျခားအမည္ မမွတ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဦးေဆာင္ေဖာက္ထြက္မႈေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ေတာ့႐ုန္းကန္ရမည္ဟု ေတြးမိပါ သည္။ စိတ္ခ်ရေသာေနရာ မေရာက္ မခ်င္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခရီး ဆက္ရပါ ေတာ့မည္။ ေရွ႕ဆက္ ခရီးဘယ္လို ႀကံဳ ေတြ႕ရမည္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ မသိ ပါ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ လြတ္ ေျမာက္ရန္အတြက္ ျမန္ျမန္ေ၀းေ၀း ေရာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခရီး ဆက္ရပါမည္။

          အေတြးမ်ား၀င္ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ ဆံုးမွလိုက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း မ်ား၏ အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မက်န္ ေတာ့ဘူး၊ စထြက္လို႔ရၿပီ စသည့္ အေၾကာင္းၾကားခ်က္ကို ေရွ႕သို႔ ထပ္ဆင့္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ စထြက္မည္ဆိုေသာ အေၾကာင္း ၾကားခ်က္ႏွင့္အတူ ေနာက္က်တဲ့ ေျခ ေထာက္ သစၥာေဖာက္ဟု ခံယူရင္း သုတ္ ေျခတင္ၾကပါေတာ့သည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားေနေသာ ေတာင္ကုန္းေအာက္ဘက္ မွ လမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး လွ်ဳိႀကီးထဲ ဆင္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ ေဆး႐ံုအနီးမွေဖာက္ထြက္ၿပီး ရွားေဟာ့ ပါလမ္းအတိုင္း ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း သုတ္ေျခတင္ၾကပါ ေတာ့သည္။

          လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးေနရင္းမွ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းထဲ တြင္ အေတြးတစ္ခု ေတြးေနပါသည္။

          ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္ တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားလူ သတ္ပြဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈႀကီးသည္ ထိုစဥ္ က တာ၀န္ယူခဲ့ေသာ အသိဉာဏ္မဲ့ေသာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိေသာ၊ ေဖာက္ ျပန္ေရးသမား ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္မ်ားႏွင့္ ထိုေကာ္မတီ၏ေနာက္လိုက္ လူတစ္စု တို႔၏ ယုတ္ညံ့ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။            ။

(မွတ္ခ်က္ -  ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေတြ႕ ခြင့္ရ လွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကို ေလးေလး နက္နက္ေျပာရန္ စဥ္းစားထားေသာ္ လည္း ခတ္ခ်ဳိရြာဇာတိ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ ေဆးဆရာမေလးမခါးသည္ ေအးခ်မ္း ေသာ အမိရင္ခြင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ဳိေသာ အရြယ္မွာပင္ ေလာကအလွ တရား ေတြကို ရွာေဖြ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည့္ အတြက္ ႏွေမ်ာတသရင္း သူငယ္ခ်င္း ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘံုဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရာက္ပါေစလို႔ ႏွလံုးသားထဲမွ ေလးေလး နက္နက္ ဆု ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။)