၂၀၁၂ နဲ႔ မိုးမခ၊ ျပီးေတာ့ … ဦးႏုပါလီမန္မွသည္ ေဒၚစုပါလီမန္ ဆီသို႔

အယ္ဒီတာ့လက္ေရး (၁၈)

၂၀၁၂ နဲ႔ မိုးမခ၊ ျပီးေတာ့ … ဦးႏုပါလီမန္မွသည္ ေဒၚစုပါလီမန္ ဆီသို႔

ေမာင္ရစ္၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၃

၂၀၁၃ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ၂၀၁၂ ႏွစ္ကိုု ႏႈတ္ဆက္လွည့္ၾကည့္တဲ့စာ မေရးရေသးဘူး။ မိုုးမခရဲ့ လက္တဆုုပ္စာမရွိတဲ့ အယ္ဒီတာေတြကလည္း ႏွစ္ကူးကိုု အဖက္လုုပ္ျပီး မေရးၾကဘူး။ သည္ေတာ့ ကာတြန္းေရးတာေတြ ေဘးခ်ျပီး စာေလးဘာေလး ေရးရေတာ့မွာေပါ့။

မိုုးမခနဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ကေတာ့ ၂၀၁၂ မွာ စာမူေပါင္း ၂၉၂၈ ပုုဒ္ တင္ခဲ့တယ္။ တလကိုု ေဆာင္းပါး ၂၄၀ ေက်ာ္ေပါ့။ စာမူခ လက္ခ လဘက္ရည္ဖိုုး ဘာမွ မေပးႏိုုင္တဲ့ ကိုုယ္ထူကိုုယ္ထ စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ဟာ ၂၀၁၂ မွာ ပင္တိုုင္စာမူရွင္ ၈ ဦးေလာက္ကိုု တုုိးလာတယ္။ အရင္လူေတြလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ဆက္ေရးေနၾကတယ္။ ၀မ္းသာစရာပဲ။ ၀မ္းနည္းစရာက စာမူရွင္ေတြ နယ္က သတင္းေတြ ေပးစာေတြ ေရးေပးေနသူေတြကိုု စာမူခေလး၊ ခရီးစာရိတ္ေလးေတာင္ မေပးႏိုုင္တာ။ မေပးႏိုုင္ဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုုပဲ ဆက္သြားၾကမွာပဲ။ အင္း … ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခံမလဲ။ မသိဘူးဗ်။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ လူမိုုက္ေတြဆိုုတာ ကုုန္ခန္းသြားတဲ့အရာမဟုုတ္ဘူးေလ။ လူမိုုက္ေတြန႔ဲပဲ စခန္းသြားရမွာပဲ။ လူလိမၼာေတြဆိုုတာက မိုုးမခကိုု ဖတ္ေကာင္းတဲ့အရာလိုု႔ ထင္တာမဟုုတ္ဘူးမိုု႔လား။

၂၀၁၂ မွာ ကြန္ျမဴနီတီလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေဒသအသီးသီးမွာ တက္ၾကြလာတယ္။ ကြန္ျမဴနီတီေတြဆီက သတင္းနဲ႔ စာေတြကိုု တင္ဆက္တာ၊ လက္တြဲလႈံေဆာ္တာေတြ လုုပ္တဲ့ မိုုးမခမွာ ကြန္ျမဴနီတီက ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အေရာင္စုုံလာတယ္လိုု႔ ေျပာရမယ္။ ပင္တိုုင္ေရးလာသူေတြ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း သူတိုု႔ကြန္ျမဴနီတီထဲမွာ ၀င္ေရာက္ကူညီ လႈပ္ရွားေနၾကေတာ့ ေခတ္ေပၚအသံသစ္ေတြ ၾကားရတယ္လိုု႔ ဆိုုရမယ္။ ဆရာ (ဦး) ေမာင္စြမ္းရည္န႔ဲ ဆုုံေတာ့ ေခတ္ျပိဳင္စာေရးဆရာေတြ၊ မိုုးမခမွာ စာေရးသူေတြထဲမွာ ဘုုန္းၾကီးေတြလည္း အေတာ္ရွိတာပဲလိုု႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ ဟုုတ္တယ္ေနာ္။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေဒသခံျပည္သူေတြအတြက္ အရိပ္အာ၀ါသေပးသူေတြ အားေပးကူညီသူေတြဆိုုေတာ့ သူတိုု႔ရဲ့ အသံေတြ၊ အာေဘာ္ေတြဟာ အမ်ားၾကီး ၾသဇာရွိပါတယ္။ သူတိုု႔ေတြေရးတဲ့စာေတြ ထည့္ခြင့္ရတာလည္း မိုုးမခအတြက္ ဂုုဏ္ယူစရာ ၀မ္းေျမာက္စရာ ျဖစ္ရပါတယ္။

မိုုးမခမွာ စာေရးသူေတြအျပင္ ကာတြန္းေရးသူေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြအတြက္ Cartoon Box က႑ကိုု တင္ဆက္ထားမိေတာ့ ေခတ္ျပိဳင္ကာတြန္းဆရာေတြရဲ့ လက္ရာေတြ အေတာ္ကိုု စုုေဆာင္း ကူးယူ ေဖာ္ျပခြင့္ရတာကလည္း ၀မ္းသာစရာပါပဲ။ ပန္းခ်ီခန္းေတြ ဓာတ္ပုုံခန္းေတြ လုုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ခါးက မသန္ေသးဘူး။ တခ်ဳိ႔ကလည္း စိတ္ပ်က္စကားဆိုုၾကတယ္။ လက္ရွိျမန္မာ့အေရး စိတ္မေအးေတာ့ စာေတြလည္း မေရးခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ စိတ္ကူးရွိတာ ေရးခ်င္တာသာ ေရးပါဗ်ာ။ သည္မိုုးမခဆိုုတဲ့ေနရာဟာ ႏွလုုံးသားခ်င္း စိတ္ကူးတာခ်င္း တူတဲ့ သူေတြ စုုေနတဲ့ ဆုုံေနတဲ့ ဇရပ္လိုုေနရာေလးပဲ။ ေက်ာ္ဟိန္းသီခ်င္းထဲကလိုု “သည္ေနရာမွာ ခနေလာက္နားျပီးေတာ့ ျပန္ထြက္သြားမွာလည္း သိရက္နဲ႔ ကူညီခ်င္တယ္ …” သည္လိုုမ်ဳိးေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ဦးခ်စ္ဆိုုင္၊ ကာတြန္းေဘာက္စ္၊ စြယ္ေတာ္ရိပ္၊ ပန္းခ်ီခန္း၊ အဲသည္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဘူးတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး က်ေနာ္တိုု႔ သည္ေနရာကေန ေပးႏိုုင္ခဲ့ရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ သည္အပင္ သည္အရိပ္ကိုု က်ေနာ္တိုု႔ အတူစိုုက္ခဲ့တာ ဒီ ၂၀၁၃ မွာ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္မယ္။ မိုုးမခပင္ဟာ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြ မပါတဲ့ လူထုုထဲက အဟာရနဲ႔ ေအာ္ဂင္နစ္ သစ္ပင္ေလးေပါ့။

အင္း … ကိုု္ယ္ထူကိုုယ္ထဆိုုေတာ့ ေျပာခ်င္တာလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာရတာပဲ။ တေလာက ျပည္တြင္းကမိတ္ေဆြေတြက ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု႔က ေဒၚစုုတိုု႔ အင္န္အယ္ဒီတိုု႔ ၊ ၈၈ေတြ ၉၀ေတြ ၁၀၀ေတြ၊ ဘာတိုု႔ ညာတိုု႔ အတိုုက္အခံတိုု႔ကိုု အေတာ္ ေျပာခ်င္ဆိုုခ်င္ ခလုုတ္တိုုက္ခ်င္လွေခ်လားတဲ့။ ကာတြန္းေတြကလည္း အေတာ္ အေပါက္ဆုိုုးလိုုက္တာ တဲ့။ ကိုုယ္တုုိင္လည္း လာလုုပ္ၾကည့္ပါဦးလားတဲ့။ အင္း … ဒါကလည္း အေတာ္ကိုု လုုံလထုုတ္ျပီး အားစိုုက္ျပီး ေျပာရ ဆိုုရတာပါဗ်ာ။ လာေတာ့ မလုုပ္ပါဘူး။ သူတုုိ႔လည္း သူတိုု႔အလုုပ္လုုပ္ေပါ့။ ကိုုယ္လည္း ကိုုယ့္အလုုပ္ကိုုယ္ လုုပ္တာေပါ့။

မင္းကာတြန္းဆြဲတာ ေနရာမက်ပါဘူးကြာ ဖယ္ဖယ္ ငါဆြဲမယ္ဆိုုရင္ “ေဟ့ေကာင္ေရ … ကိုုယ့္မင္၊ ကိုုယ့္စာရြက္၊ ကိုုယ့္အိုုင္ဒီယာ၊ ကိုုယ့္လက္ရာနဲ႔ ဆြဲပါ” လိုု႔ ေျပာရမွာေပါ့။ ေရာ့ေရာ့ ငါ့ကေလာင္၊ ငါ့စင္၊ ငါ့ေနရာေတြ ယူျပီး ဆြဲပါလိုု႔ ဖယ္ေပးျပီးေတာ့ ေပးလုုပ္လိုု႔ရတာမွ မဟုုတ္ဘဲ။ ဟာ … အင္န္အယ္ဒီလုုပ္တာ ေနရာမက်ပါဘူး။ ဖယ္ဖယ္ ေဒၚစုု ဖယ္။ ဒီက ေဂ်ာ္ဒီးကိုု လႊတ္ျပီး လုုပ္ခိုုင္းလိုုက္မယ္လိုု႔ ေျပာလိုု႔ ရတာမ်ဳိးမွ မဟုုတ္တာပဲ။ အခုုဟာက သူတိုု႔လည္း သူတိုု႔အလုုပ္ေတြလုုပ္၊ ကိုုယ္လည္း ကိုုယ္လုုပ္ႏိုုင္တာ လုုပ္ေနၾကတဲ့သေဘာပဲ။ ေျပာတာ ဆိုုတာ ေ၀ဖန္ၾကတယ္ဆိုုတာကလည္း တိုုင္းျပည္နဲ႔ လူမႈ၀န္းက်င္ဆက္ဆံေရးဘ၀ အေျပာင္းအလဲကိုု ထူေထာင္ေနၾကတာ၊ ေလ့က်င့္ ျဖတ္သန္းေနၾကတာေလ။

ေျပာရရင္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ ေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ထူေထာင္လာတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သမိုုင္းမွတ္တိုုင္ေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြဆိုုတာ အစကေန ျပန္စလိုု႔ ရတာေတြ မဟုုတ္ဘူး၊ လူစားထုုိးလုုိ႔ လူစားလဲလိုု႔ ရတာေတြ မဟုုတ္ဘူး။ သူတိုု႔ ေပးဆပ္မႈေတြ စြမ္းေဆာင္မႈေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ပါတီေတြ ဘာေတြဆိုုတာကလည္း ခုုတမ်ဳိး ေနာင္တမ်ဳိး ေထာင္လိုုက္ လွဲလိုုက္ လုုပ္လိုု႔ရတာမ်ဳိးလည္း မဟုုတ္ပါဘူး။ ဆက္ျပီးေတာ့ ျဖတ္သန္းရဦးမွာ။ ဆက္ျဖတ္ေနဆဲပဲ။

ခုုခ်ိန္မွာ အစုုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တပ္မေတာ္၊ အတုုိက္အခံ၊ လက္နက္ကိုုင္အဖြဲ႔မ်ား၊ တုုိင္းရင္းသားမ်ား၊ ျပည္သူလူထုု၊ အရပ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္း၊ မီဒီယာ စသည့္ လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးဟာ ၂၀၁၂ အတြင္းမွာ ႏိုုင္ငံေရးအဆင့္ ပြင့္လင္းမႈေတြ ရလာတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြ ျမင္လာရပါတယ္။ ၾကိဳဆိုုပါတယ္။ ထစ္ခနဲ ရွိ ဆဲလိုုက္ ဆိုုလိုုက္ ရိုုက္လိုုက္ ဖမ္းလိုုက္ သတ္လိုုက္ ပစ္လိုုက္ကေနျပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ျဖစ္လာတယ္။ အိေျႏၵေလး ဘာေလး ဆည္လာတယ္။ ဒီကေန ေရွ႔ဆက္တိုုးဖုုိ႔မွာ လူတန္းစားအသီးသီးစိတ္ထဲမွာ အရင္တုုန္းကလိုု သံသယစိတ္ေတြ မသြင္းေစေတာ့ဘဲ သတိထားတဲ့စိတ္၊ ကမူးရႈးထိုုးမဟုုတ္ဘဲ သတၱိနဲ႔ ရင္ဆိုုင္တဲ့စိတ္ေတြ အက်င့္လုုပ္ၾကဖိုု႔ လိုုတယ္ ထင္မိတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ဒါေတြ ေျပာေနမိသလဲဆိုုေတာ့ တေလာက ကိုုကိုုေမာင္ၾကီးရဲ့ တရံေရာအခါကမ်ားဆိုုတာကိုု ဖတ္မိတာေၾကာင့္ပါ။

 လြတ္လပ္ေရး ရကတည္းက ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ၾကီးရေတာ့တာပဲ။ ပါလီမန္ဒီမုုိကေရစီစနစ္ေအာက္မွာ လူေတြဟာ တဖက္က ႏိုုင္ငံေရးျပသနာေတြ အၾကပ္အတည္းေတြကိုု ရင္ဆိုုင္ရ၊ တဖက္က ျပည္တြင္းစစ္မီးေတြကိုု ရင္ဆိုုင္ရ၊ ဒါေတြကိုု ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုုင္ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ရင့္က်က္ခြင့္ မရလိုုက္ဘဲနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ထဲကိုု က်ဳံးသြင္းခံလိုုက္ရတယ္လိုု႔ ေတြးျမင္မိေတာ့တယ္။ အဲသည္မွာ စာေရးဆရာ ေရးထားပုုံက ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ပါလီမန္စနစ္ဆိုုတာဟာ မသင့္ေတာ္၊ မေလ်ာ္ညီတဲ့အတြက္ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ပကတိအေျခအေနေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ စနစ္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာနည္း ျမန္မာ့ဟန္ ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္နဲ႔ တပါတီစနစ္ကိုု ထူေထာင္ အသက္သြင္း (သြတ္သြင္း) ရတယ္လိုု႔ ေရးထားပါတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ သံသယအမဲတုုံး မိေနတဲ့ ျပည္သူေတြ လူထုုလူတန္းစားေတြကိုု အေပၚယံ ဖြဲ႔စည္းပုုံေတြ၊ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြ၊ ဘာေတြ ညာေတြနဲ႔ ေခၽြးသိပ္ျပီး သကာလမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ တပ္မေတာ္ကိုု လက္ကိုုင္တုုတ္လုုပ္ျပီးေတာ့ တျပည္လုုံးကိုု ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ အုုပ္စိုုးခဲ့ေတာ့တာပဲ မဟုုတ္လား။

ျပန္ေတြးမိေတာ့ ႏိုုင္ငံေရးအာဏာကိုု အျပိဳင္အဆိုုင္ အႏိုုင္လုုၾကတဲ့ဆီမွာ ဦးႏုုပါတီနဲ႔ ဦးႏုု ဆိုုတာဟာ တျပည္လုုံးရဲ့ အသည္းစြဲပါ။ ဦးႏုုပါတီ ခြဲထြက္ေတြ၊ ေခတ္ျပိဳင္အျခားပါတီေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစား ၾကိဳးစား … ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏုုပဲ ႏိုုင္တာပဲ။ ဦးႏုုပါတီပဲ ဗိုုလ္စြဲခဲ့တာပဲ မဟုုတ္လား။ သိုု႔ေသာ္လည္း အစုုိးရအဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလီမန္ထဲမွာ ပဋိပကၡေတြ၊ အၾကပ္အတည္းေတြ၊ ျပသနာမ်ဳိးစုုံေတြ စီးပြားေရး၊ ႏိုုင္ငံေရး စားက်က္ေတြ၊ စားခြက္ေတြ လုုၾက၊ ျပိဳင္ၾက၊ ရင္ဆိုုင္ေျဖရွင္းၾကတဲ့အခါ အဲသည္တုုန္းက ဗုုိလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးကိုု လက္နက္ကိုုင္ စြက္ဖက္ခဲ့ၾက၊ လူေမြး၊ ပါတီေမြး၊ အတြင္းမီး အျပင္မီးေတြ ေမႊးခဲ့ၾကတာေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္မီးတလူလူကိုု ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ မေျဖရွင္းဘဲ သံသယမီးနဲ႔ ေသြးထိုုးခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆုုံးမွာ လက္နက္ကိုုင္ ဗုိလ္လုုပ္ျပီးေတာ့ ျငိမ္၀ပ္ပိျပားတည္ျငိမ္ေရးကိုု အင္အားသုုံးရွင္းေပးတဲ့ တပ္မေတာ္အစိုုးရ အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ေခၽြးသိပ္ခံခဲ့ရတယ္ မဟုုတ္ပါလား။

ဦးႏုုပါလီမန္မွာ၊ ဦးႏုုဆီမွာ လူထုု လူတန္းစား အဆင့္ဆင့္၊ ျမိဳ့နယ္၊ ေက်းရြာ အဆင့္ဆင့္၊ ေတာင္တန္း ေျမျပန္႔ အသီးသီးက ႏိုုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေနာက္လိုုက္ေတြ၊ အင္အားေတြကသာ အျခားအျပိဳင္အဆိုုင္ေတြ အတုုိက္အခံေတြကိုု တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္စြာ ရင္ဆိုုင္ႏိုုင္ရင္၊ ျပည္သူေတြကိုုလည္း ပကတိျပသနာေတြ အေျဖရွာဖိုု႔ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ အေျခအေနေတြ ဖန္တီးေပးႏိုုင္ခဲ့ရင္ စစ္အာဏာရွင္လက္ထဲ အာဏာထိုုးအပ္ရတဲ့ အျဖစ္ေရာက္ခဲ့မယ္ မဟုုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုုံး ၆၂ ခုုႏွစ္ အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဦးေန၀င္းဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကိုု ေခတ္ျပိဳင္အလႊာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေနာက္လိုုက္ ေနာက္ပါ ၀ိုုင္း၀န္း ေစာင္မခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ၁၉ ၇၄။ ၇၅ မွာ ျမန္မာဆိုုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ အေျခခံဥပေဒၾကီးနဲ႔ အုုတ္ျမစ္စြဲခဲ့ရတယ္ မဟုုတ္ပါလား။ (ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ အင္အားစုုေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိခဲ့ပါတယ္၊ သိုု႔ေသာ္ …)

အခုုလည္းပဲ သိပ္မ်ားမၾကာခင္မွာ ေဒၚစုုပါလီမန္ဆိုုတာ ေပၚထြန္းလာဖိုု႔ မေ၀းေတာ့ပါျပီ။ အဲသည္အခါက်ရင္ “ဟိတ္ သည္အခန္း ျဖတ္ …” ဆိုုျပီး ေမာင္ရစ္တိုု႔လိုု လြတ္လပ္စြာ ထုုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုုခြင့္ကိုု ကိုုင္စြဲ က်င့္သုုံး ေလ့က်င့္ေနသူေတြကိုု “ျဖတ္” ခိုုင္း “သတ္” ခုုိင္းခဲ့တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစဖိုု႔ ေရႊတိဂုုံဘုုရား အဂၤါေထာင့္မွာ ဠင္းတ ၆ ေကာင္ကိုု ေရႊခ်ျပီး ယၾတာေကာင္းေကာင္း ေခ်ၾကရင္ပဲ ေကာင္းေလမလားလိုု႔ ေတြးရင္းနဲ႔ အယ္ဒီတာ့လက္ေရးကိုု တခန္းရပ္လိုုက္တယ္။  ။

(လူမုုန္းမ်ားမယ့္ သည္စာကိုု မေရးခင္ ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ရယ္၊ ဦး၀င္းတင္ရယ္ကိုု ႏႈတ္ကေန ေျပာမိ၊ တင္ျပမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရးဖိုု႔ ခ်ိန္ရင္းကေန ခုုတေလာ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆုုိေတြ တင္လိုုက္၊ ေထာက္ခံလိုုက္၊ ကန္႔ကြက္လိုုက္ေတြ ျမင္မိလိုု႔ မေနႏိုုင္တာနဲ႔ ေရးမိပါေၾကာင္း)