ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဒါသ ထြက္ေသာေန႕

 (ဗိုလ္တာရာ)
16 July 2013
ၾကီးမားတင့္တယ္လွ်က္ ေအးျမသည့္အရိပ္ဆာယာတုိ႕ကို ေပးအပ္ေသာ တစ္ပင္တည္းေသာ သစ္ပင္ၾကီး၏ သတင္းကား ခိုကုိးရာမဲ့ပူျပင္းလွေသာ အရိပ္အာဝါသ ကင္းသည့္ ေဒသႏွင့္ အခ်ိန္အခါ အဖို႕တြင္ မ်ားစြာ သတိရေတာင့္တ အမွတ္ရေစ၏။
ျငိ...မ့္ေျငာင္းသာယာသေလာက္ ပဲ့တင္ခတ္ေစသည့္ မဂၤလာစည္ေတာ္သံ၏ သာယာမႈသည္ ေဝးကြာေသာ ေဒသမွ နားေထာင္မွသာ စည္ေတာ္သံ၏ သာယာၾကည္ႏူးမႈ အရသာကုိ ခံစားနားေသာတ ဆင္ႏိုင္မႈကို တန္ဆာဆင္အပ္ေစ၏။
လူၾကီးမိဘ ဆရာသမား အစရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တုိ႕၏ ေမတၱာေစတနာကား အရိပ္အာဝါသ ေကာင္းလွသည့္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေအးခ်မ္းသာယာမႈကို ေပးေစႏိုင္၏။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာၾကီးမ်ား၏ ေျပာဆုိဆုံးမ ၾသဝါဒစကားမ်ား ကား မဂၤလာစည္ေတာ္သံကဲ့သို႕ပင္ ေဝးလန္ၾကာျမင့္ေသာ ကာလတုိ႕၌ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ဥဒါန္းစကားမ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေစ၏။ သူတုိ႕၏ ေျပာဆုိဆုံးမ ၾသဝါဒ စကားမ်ားသည္လည္း ကမၻာေက်ေသာ္ လည္း သူတို႕၏ စကားလုံးမ်ား ၊ မိန္႔ခြန္းမ်ား ၊ ၾသဝါဒ မ်ားကားဥဒါန္း မေၾကႏိုင္ေတာ့ပါတကား။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (ဝါ) သခင္ေအာင္ဆန္း ၊ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း၏ စကား မ်ား ၾသဝါဒ မ်ားကား ျမန္မာ့သမုိင္းဝယ္ ကမၻာတည္သ၍ တြင္ရစ္ေပဦးေတာ့မည္တကား။
ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းသားေလာက ဝယ္ အျမင္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ျမင္ခဲ့ၾက၏။ ၾကည္ခဲ့ၾက၏။ ေဝဖန္ခဲ့ၾက၏။ ေဝဖန္စရာလည္း ကိုေအာင္ဆန္း၏ ေနပုံ ထုိင္ပုံေတြကို ဖန္တီးေပၚေပါက္ေစခဲ့၏။
သူသည္တစ္စုံတရာ ျပႆနာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သူ႕ေခါင္းထဲဝယ္ စဥ္းစားမိခဲ့လွ်င္ သူ႕အဖို႕ မတုန္မလႈပ္ေသာ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးကဲ့သို႕ ဘယ္သူေခၚေခၚ ထူးခ်င္မွ ထူးသည္။ ဘယ္သူက စကားလာေျပာေျပာ သူက အဖက္ျပန္လုပ္ကာ စကားမေျပာခဲ့ေခ်။ ထုိင္လွ်က္ ငိုင္လွ်က္ အိပ္လွ်က္ သူ႕ေခါင္း ထဲမွ ျပႆနာကို ေက်ညက္ေအာင္ သုံးသပ္စဥ္းစားျခင္းျဖစ္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့၏။
အေၾကာင္းသင့္၍ သူက စကားျပန္ေျပာလွ်င္လည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ တယ္မရွိလွေခ်။ သူ၏ စကားေျပာ သံမ်ားကတိုတိုေတာင္းေတာင္း ျပတ္ျပတ္သားသားႏွင့္ စူးစူးဝါးဝါးေျပာေလ့ ရွိျပန္သည္။
ၾကာေသာအခါတြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းကို သူ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ``ဂြစာ`` ``အရူး``စသည္ျဖင့္ နင့္နင့္သီးသီး ေခၚေဝၚလာၾကသည္။
အာသေဝါ မကုန္ခမ္းေသးသည့္ ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် အရႈးခ်ည္းသာတည္း။ သို႕ရာတြင္ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အရူးကား အင္မတန္ဆန္းၾကယ္မြန္ျမတ္ လွပါေပ၏။ သူ႕ေခါင္းထဲ၌ ထပ္တလဲလဲ ေပၚေပါက္ ေရရြတ္ေနေစသည္။ ``ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး -----ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး`` စသည့္စကားလုံးမ်ား ေဆာင္ပုဒ္မ်ားကို ေမွာက္လွ်က္ ပက္လက္ ထုိင္ရင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စဥ္းစားရင္း သူ႕ကုိေဘးက ဝုိင္း၍ သမုတ္ခဲ့ၾကသည့္ အရူး ဘြဲ႕ထူးတြင္ လြတ္လပ္ေရး အရူးၾကီးအျဖစ္ ကိုေအာင္ဆန္းက ဖန္ဆင္းခဲ့ရွာ သည္။
"ရူးမွ ျမတ္မည္ ၊ ထူးမွတတ္မည္" ဟူေသာ စကားပုံသည္ ကိုေအာင္ဆန္း (သို႕မဟုတ္) လူ႕ဂြစာ (ဝါ) လြတ္လပ္ေရး အရူးအတြက္ တမင္ကလာ တည္ထြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သေလာ ဟူ၍ ဤအေၾကာင္းအရာကို ေရးရင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲ ၌ သံသယေတြ ဝင္ခဲ့ေတာ့၏။
ေက်ာင္းသားဘဝမွ သခင္ဘဝသို႕တဆင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝအထိ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မ်က္ႏွာထား တည္ၾကည္စြာ ေနထိုင္ခဲ့မႈသာ မ်ားခဲ့ျပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာ အေျခအေန ကို မ်ားစြာမေတြ႕၇ေခ်။ သုိ႕ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေဒါသထြက္ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ားကို လည္း ေတြ႔ၾကဳံရန္ အင္မတန္ရွားပါးခဲ့ေပသည္။ သူေဒါသထြက္ေနသည့္ အခါ၌လည္း အျခားႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြလုိ မုသားပရိယာယ္လုပ္ကာ အျပဳံးေရွ႕တင္ျပီး ေနာက္ပိုင္းက ေကာက္ေနေအာင္ ခ်ိတ္ေနေအာင္ ေဒါပြ ဟန္ေဆာင္ေလ့မရွိခဲ့။ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္ ေဒါသထြက္စရာရွိလွ်င္ ဟန္ပန္ပရိယာယ္ မလုပ္တန္း ရူးရူးဒုိင္းဒုိင္း ေဒါသထြက္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။ အတြင္းသေဘာျဖဴစင္ ေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၏ ပြင့္လင္းရိုးသားေသာ အျပဳအမူမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေပ၏။
စာေ၇းသူအေနျဖင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အႏွစ္သက္ဆုံး အျမတ္ႏိုးဆုံး အခ်က္မ်ားအနက္ အခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ထားတတ္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ရာထူး အဆင့္အတန္းအေနျဖင့္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားထက္ သာလြန္ၾကီးမားခဲ့ေသာ္လည္း အခြင့္အေရးကုိ ပုိမယူျခင္း။ သူရရွိ ခံစားေစခဲ့သလုိ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအတြက္လည္း ပထမ စဥ္းစားေဆာင္ရြက္ေစျပီးမွ တန္းတူညီမွ် ျဖစ္ေစသည့္ စိတ္ဓါတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူထုေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနသလို သစၥာရွိေနသလုိ သူ၏ ေ၇ာငး္ရင္း ရဲေဘာ္တုိင္းကုိ သူ႕အဓိ႒ာန္ ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ထပ္တူ လုိက္နာ က်င့္သုံးေစ၏။ သူကိုယ္တုိင္ ၎ ၊ သူ၏ ရဲေဘာ္ေနာက္လိုက္စစ္သည္မ်ားကို သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနသည့္ တုိင္းသူ ျပည္သားတို႕ႏွင့္အတူ အခြင့္အေရးရယူရာ၌ ညီညီမွ်မွ် တန္းတူ အခြင့္အေရးကုိ ရယူေစခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကို ေရႏွင့္ငါး ဥပမာအတုိင္း က်င့္သုံးေစခဲ့၏။ အနာဂတ္ကာလ ဗမာ့တပ္မေတာ္ၾကီးအတြက္ ဦးစီးပဲ့ကိုင္ မ႑ိဳင္အျဖစ္ စစ္သည္ေတာ္က်င့္ဝတ္ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ားကုိ ေရးဆြဲသတ္မွတ္ခဲ့၏။
တိုင္းျပည္ငတ္ေနသည့္အခါ၌ တပ္မေတာ္သည္ ဘဝတူ ငတ္ေနရမည္။ တုိင္းျပည္ခ်မ္းသာ လွ်င္ တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္ တိုင္းျပည္၏ သားေကာငး္မ်ားပီပီ ဝျဖဳိး သာယာမႈကိုခံရမည္ စသည့္သေဘာတရား မ်ားကို မၾကာခဏ ၾသဝါဒ ေပးခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမုန္းဆုံးအခ်က္ကား တပ္မေတာ္သားမ်ားသည္ တိုင္းျပည္၏ အေျခအေနကို မကိုက္ညီေစဘဲ ပိုမိုအခြင့္အေရးခံျခင္း ရယူေစခဲ့ျခင္း ေတာင့္တျခင္းစသည့္ ျပစ္မႈမ်ားပင္ ျဖစ္ေပ၏။
ထုိအထက္ေဖာ္ျပပါ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ စာေရးသူသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏အၾကီးအက်ယ္ ေဒါသ ထြက္ခဲ့ျခင္းကို အမွတ္မထင္ ၾကဳံၾကိဳက္သျဖင့္ ေတြ႕ရွိမွတ္သားမိသလို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ကာ မွတ္တမ္းတင္၍ အစီရင္ခံရေတာ့သည္။
--------------------
ရွင္းရွင္းေရးရလွ်င္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္မွ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (ဘီရုမာ ဘိုးေဟးဂြန္) အျဖစ္သို႕ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွစ၍ ဗိုလ္ ၊ အၾကပ္ ၊ တပ္သား အားလုံးလုိလိုပင္ စိတ္ထိခိုက္ကာ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေနခိုက္ျဖစ္ပါသည္

။
စိတ္ထိခိုက္ျခင္း စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ အင္အား သုံးေသာင္း မွ ငါးေသာင္းအထိ စုစည္းမိခဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ၾကီးကို ကိုေရႊဂ်ပန္ အာဏာပိုင္တို႕က ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္အျဖစ္ အင္အားစု သုံးေသာင္းအတြင္း၌ သာရွိေစသျဖင့္ လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႕သာ ရိွေတာ့သည့္ အေျခအေန သို႕ေရာက္ရွိသြားေအာင္ ဖန္တီးအကြက္ရိုက္ခဲ့ရျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ၏။
ေသေဘာ္ေသဘက္ အေပါင္းအသင္းရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ရုတ္တရက္ ကြဲကြာခဲ့ျခင္း ၊ ဂ်ပန္တပ္မ်ား၏ အခါအခြင့္ရတုိင္း ေစာ္ကားခံခဲ့ရျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းျခင္းလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္ရင္းသုံးရင္းလည္း ပ်ဥ္းမနားစခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕စုစည္းေရာက္ရွိ ခဲ့ရေသာ္လည္း တကယ္ အျမဲတန္းစစ္တပ္ (Regular Army) အေနႏွင့္ တန္းစီျခင္း စစ္ေရးျပျခင္း တပ္ဝင္းရွင္းလင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရ ေသာ္လည္း အျမဲတန္းစစ္တပ္အသြင္ အျဖစ္ျဖင့္ ေနလိုေနခဲ့သည္။ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကား စစ္ဝတ္စုံမ်ား မရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
ရဲေဘာ္အားလုံးကပင္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ထုိက္သင့္ေသာ စစ္ဝတ္စုံ ရာထူးတံဆိပ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ၾကသည္။ စစ္႒ာနခ်ဳပ္မွာလည္း စစ္ဝတ္စုံရရွိေရးအတြက္ အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားစီစဥ္ေနေၾကာင္း သတင္းျပန္႕ၾကားခဲ့သည္။
ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္ရင္း တာဝန္မႈးၾကီးတာဝန္ကုိ ဗိုလ္ၾကီးဇင္ေယာ္ထံမွလႊဲအပ္ ယူငင္ခဲ့ ျပီး စာရင္းအင္းမ်ားကို ျပန္လည္စစ္ေဆးၾကည့္လုိက္မိသည္။ လူသူ လက္နက္စာရင္းမွစ၍ စာရင္းအခ်ိဳ႕မွားေနေၾကာင္းကို ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ရျခင္း တပ္ရင္းမႈး ဗိုလ္မႈးေဇယ်ဆီသုိ႕ အေရးတၾကီး သတင္း ပို႕လုိ္က္ရေပ၏။ ဗိုလ္မႈးေဇယ် အေနႏွင့္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ရပ္ ရွိ၍ အျပင္ ထြက္ေနသည္ေၾကာင့္ တပ္ရင္းရုံး တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရာ ညေန ေလးနာရီ ထိုးမွ ဗိုလ္မႈးေဇယ် ျပန္ေရာက္လာေလေတာ့သည္။ အေျခအေန ကိုအစီရင္ ခံလုိက္ရာ ယခင္ရုံးမွ ေခတၱ ရုံးအုပ္လုပ္ေနသူမ်ား၏ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားက အစျပဳ၍ စာရင္းေတြ မွားေၾကာင္းေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား တာဝန္ေပးကာ စစ္႒ာနခ်ဳပ္၏ စစ္ေရးခ်ဳပ္၏ ရုံးအုပ္ႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံေစခုိင္းလုိက္ျပန္ပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ လက္ပတ္နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ရာ စစ္႒ာနခ်ဳပ္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္ေၾကာင့္ မွီလိုမွီျငား ဝီရိယကို အားကုိးျပဳ၍ တြဲဘက္တာဝန္မႈး အရာခံ ဗိုလ္ဗဟန္ကို ေခၚယူျပီး စစ္႒ာနခ်ဳပ္တည္ရာ ယခု ပ်ဥ္းမနား သစ္ေတာရုံး ဆီသို႕ တခ်ိဳးတည္း ေခ်လွ်င္လစ္ခဲ့ရေပသည္။ ထုိအခ်ိန္အခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တပ္မႈးမ်ား ဗိုလ္ၾကီးမ်ားအတြက္ အေရးရွိက စီးနင္းအသုံးျပဳရန္ ကိုယ္ပုိင္ ျမင္းတစ္ေကာင္မွလြဲ၍ မည္သည့္ဆလြန္းကားမည္သည့္ ယဥ္ရထားမွ မရွိခဲ့။ ျမင္းႏွင့္ ခရီးႏွင္ရန္မွာလည္း ျမင္းကိုျပင္ဆင္ရာတြင္ အခ်ိန္ ဖင့္ႏြဲ႕မည္ စိုးရိမ္မိေသာေၾကာင့္တည္း။ စစ္႒ာနခ်ဳပ္သို႕ အေရာက္တြင္ တခ်ိဳ႕တာဝန္ခံမ်ား ရုံးဆင္းသြားခဲ့ၾက ေပျပီ။ စာေ၇းမ်ားႏွင့္ ရုံးေစာင့္တာဝန္ခံရဲေဘာ္မ်ား ကင္းမႈးမ်ားသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားအေနႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ရေပ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ေရးခ်ဳပ္႒ာနမွ ရုံးအုပ္ကို အေရးတၾကီးေမးၾကည့္လို္က္ရာ အျပင္ခဏသြားေန ေၾကာင္း ၊ ရုံးမဆင္းေသးေၾကာင္း သိရသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားျပီး စစ္႒ာနခ်ဳပ္ရုံးတဝိုက္ကို လွည့္၍ ၾကည့္ရႈခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရုံးခန္း (ထုိအခ်ိန္အခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရာထူးမွာ ဗိုလ္မႈးၾကီး အဆင့္အတန္း၌ပင္ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ကို စတင္တာဝန္ယူ ဦးစီးခဲ့ရေပသည္) ဆီသို႕ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ လွမ္း၍ၾကည့္လုိက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ မေတြ႕ရသျဖင့္ ရုံးဆင္းခ်ိန္လြန္ခဲ့ျပီ ဟူ၍ ရုံးဆင္းသြားျပီဟု သိလုိက္ရသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ အိေျႏၵရရ ေခတၱအနားယူရင္း ရုံးအုပ္ကုိ အသင့္ေစာင့္ေနရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရုံးခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ရွိသည့္ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္ၾကီး၏ အခန္းဝယ္ ကုလားထုိင္ တစ္လုံးစီ ဆြဲယူကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ ဗဟန္တို႕က အနားယူရင္း ရုံးအုပ္တာဝန္ခံကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။
ရုံးဆင္းခ်ိန္က်မွပင္ ကတ္ကတ္သက္သက္ ပစၥည္းသတၱာအျပည့္ႏွင့္ ထရပ္ကားၾကီးမ်ား ေရာက္ရွိလာ ျပီး စစ္႒ာနခ်ဳပ္ေစာင့္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ကားေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ခ်ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ဗဟန္တုိ႕လည္း တပ္မေတာ္၏ ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးမ်ားကို ေျပာၾကားကာ အခ်ိန္ျဖဳံးေနမိသည္။
အျခားရုံးခန္းမွ ရုံးစာေရးမ်ား တာဝန္ခံမ်ားကလည္း ေသတၱာဖြင့္သူကဖြင့္ ပစၥည္းမ်ားကုိ လက္ခံ စစ္ေဆးသူက စစ္ေဆး ႏွႈင့္အေတာ္ကေလး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေပသည္။
နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဗိုလ္ဗဟန္က လက္ကုပ္၍ အေရးတၾကီး အခ်က္ေပးလုိက္သည္ေၾကာင့္ သူေမးေငါ့ရာသို႕ ေစာင္းငဲ့၍ၾကည့္လုိက္ရာ ရုံးခန္းအတြင္းသို႕ ဘယ္အခ်ိန္က ဝင္ေရာက္၍ ဟန္ရပန္ရ အလုပ္လုပ္ေနသည္ မသိေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕လုိက္ရေပ၏။ သူသည္ ဘယ္ကိုမွ် မၾကည့္ဘဲ စားပြဲေပၚဝယ္ စာရြက္ေတြ တေထြးၾကီးခင္းကာ စာကုန္း၍ေရးေနေၾကာင္း ေတြ႕လုိက္ရေပ၏။ သူ၏အဝတ္အစားမွာ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တူညီေသာ စစ္ဝတ္စုံ က်က်နန မဟုတ္ေခ်။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရွပ္လက္တုိကို ဝတ္ဆင္ကာ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီရွည္တြင္ စစ္ဘိနပ္ရွည္ တစ္ရံကုိ စီးနင္းထားလွ်က္ ခါးတြင္ ဂ်ပန္ခါးပတ္ျပားၾကီးကို ပတ္ထားသည္။
စားပြဲ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ သူ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ေခတ္ တေလွ်ာက္လုံး ေဆာင္းလာခဲ့သည္ ့ ဂ်ပန္စစ္တပ္အရာရွိမ်ား ေဆာင္းေလ့ရွိသည့္ ပုံမ်ိဳး စစ္ဦးထုပ္ အေဟာင္းတစ္လုံးကို ေတြ႕ရ ျပီး အခန္းေထာင့္တြင္မူကား သူ၏ ဂ်ပန္ဓါးရွည္တစ္လက္ကိုု ေတြ႕ျမင္ရျပန္ပါသည္။ သူ၏ဆံပင္မွာ ဆီႏွင့္ေဝးကြာျခင္း ျပဳျပင္ျခင္းမရွိခဲ့ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ျဖင့္ ရွည္ျပီး ေဇာင္းေမႊးေတြထိေအာင္ ဖရုိဖရဲ ႏုိင္လွေပသည္။
သူ၏ စစ္ဝတ္စုံ မ်ားမွာ ရာသီဥတုဒဏ္ သင့္ထားသည့္အတြက္ အျဖဴေရာင္ေတြ ေရာေႏွာကာ အေဟာင္း အႏြမ္းအေျခသို႕ ညႊန္ျပေနေပေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ စိတ္ပါလက္ပါ စာေတြေရးေနသျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးလုိ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာဆုိေနမႈကို ခ်က္ခ်င္းရပ္တန္႕လုိက္ရေပ၏။
သို႕ရာတြင္ အျပင္က ပစၥည္းသယ္ခ်ေနေသာ ရုံးတာဝန္ခံ ပစၥည္းထိမ္း႒ာန အရာရွိမ်ား အၾကပ္တပ္သား မ်ား အဖို႕မွာမူကား စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ေျပာခ်င္ရာစကားေတြကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆုိေနၾကသည္။ သူတုိ႕လူစုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုံးျပန္တတ္ျပီး သူ႕အခန္းထဲ၌ ေရာက္ရွိေနသည္ကုိ လုံးဝသိၾက ပုံမရေခ်။ သတိျပဳမိပုံမရေခ်။
အမွတ္တမဲ့ ႏွစ္ခန္းသုံးခန္းေက်ာ္က သူတုိ႕လူစု အေရးတၾကီးေဝဖန္ေနၾကသည့္ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္ နားစြင့္၍ေထာင္လုိက္မိသည္။
"ဒီေလာက္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အဝတ္အထည္ေတြ ဝတ္ရမွာ ေက်ာယားလုိက္ပါဘိကြာ-- အိမ္တုန္းက တစ္ခါမွ စိတ္မကူးခဲ့တဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ လက္ေတာင္မသုတ္ခဲ့တဲ့ အဝတ္ၾကမ္းေတြကြာ.."
က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္နဲ႕ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ရယ္ေမာကာ ေျပာလုိက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေရးလက္စ စာေရးျခင္းကို တန္႕ကနဲ ရပ္လုိက္ျပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း တဖက္ခန္းမွ တပ္မေတာ္ဝတ္စုံ အေၾကာင္း ေဝဖန္ခ်က္ကုိ နားစုိက္ကာေထာင္ေနေတာ့သည္။
"ခ်ီး မွဘဲ---- ဒို႕ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ စမတ္က်က်မဟုတ္ဘဲ လူရယ္စရာ အဝတ္ၾကမ္း ဖ်င္ၾကမ္းၾကီး ေတြနဲ႕လာတုိးေနျပီ ေကာင္းတယ္ကြာ သိပ္ေကာင္းတယ္ ၊ ကူလီေတြဝတ္တဲ့ အဝတ္မ်ိဳးေတြကြ"
တစ္ေယာက္က ဝင္၍ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္ တင္းမာခက္ထန္သြားေတာ့သည္။ သူ႕မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကလည္း အေရာင္ေတြ ဝင္းဝင္းေတာက္ ထြက္ခမန္း ေဒါသ ထြက္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရေပ၏။
တဖက္ခန္းမွ အသံမ်ားကလည္း မေလွ်ာ့ တမ္း ဟာသစြက္ကာ ျပက္လုံးထုတ္လုိက္ျပန္ေသး၏။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ-- ခုထုတ္ေပးတဲ့ စစ္ဝတ္စုံဝတ္ျပီး ျမိဳ႕ထဲသြားရင္ ဂ်ပန္တပ္က ခုိင္းတဲ့ ေဟးဟုိး တပ္သားေတြထင္ျပီး ဂ်ပန္ေတြက တန္းခိုင္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ မင္းတုိ႕ ၾကည့္သာေျပာၾကေပေတာ့ ၊ ဘယ္လို အဝတ္အစားေတြမွန္း မသိပါဘူးကြာ" ညည္းညည္း ျငဴျငဴႏွင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ျပန္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေတြေဝ၍ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ စဥ္းစားေန၏.။ ေဒါသျဖစ္ေနရာမွ ျဗဳံးကနဲ ေဖာင္တိန္ကို စားပြဲေပၚသုိ႕ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ တခ်ိန္လုံးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ သူ႕တစ္ခန္းေက်ာ္တြင္ ေရာက္ေနသည္ မေရာက္ေနသည္ကုိ အသိအမွတ္ လုံးဝမျပဳခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျဗဳံးကနဲ လွမ္း၍
"ေဟ့ တာရာ ဟုိဘက္က စကားေျပာေနၾကတဲ့ အေကာင္ေတြအကုန္လုံး ငါ့ဆီအျမန္ဆုံး ေခၚခဲ့စမ္း သြားစမ္း ျမန္ျမန္ကြ---"
ေအာ္ေငါက္ကာ ကၽြန္ေတာ့ဘက္သို႕ လွမ္း၍ အမိန္႕ေပးလိုက္၏။ ပါးစပ္သရမ္းေနၾကေသာ ဘသားေခ်ာမ်ားသည္ သူတို႕ေခါင္း မီးေလာင္ေတာ့မည့္ အေျခအေနကို လုံးဝမရိပ္မိၾကဘဲ ဆက္ျပီးူ စစ္ဝတ္စုံမ်ား အေျခအေနကို ေဝဖန္ရင္း ပ်က္လုံးထုတ္ကာ တဟားဟား တဝါးဝါး ပြဲက်ေနတုန္း အခ်ိန္ပင္။
ကၽြန္ေတာ့အဖို႕ တခ်ိဳးတည္း သြားေရာက္ကာ ထုိအခန္းၾကီးအတြင္းဝယ္ ေသတၱာၾကီးမ်ားကို ဖြင့္ကာ စစ္ဝတ္စုံမ်ားကို ကိုင္တြယ္စာရင္းယူေနၾကသည့္ ဗိုလ္ အၾကပ္တပ္သား စသည့္ ဘသားေခ်ာအားလုံးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႕အရ တစုတရုံးတည္း အေရးတၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အခန္းသို႕ေခၚယူခဲ့ရေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အခန္းထဲေခၚယူခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ္က စစ္ထုံးစံအတုိင္း အေလးျပဳကာ----
"အမိန္႕အတိုင္း ေခၚေဆာင္ျပီးပါေၾကာင္း" သတင္းပို႕ကာ အေလးျပဳလုိက္ျပီး မဆုံးမီပင္---
"မင္းတို႕ ဘာေကာင္ေတြတုန္းကြ --ဟင္ ေဟ့ ငါေမးေနတာ မၾကားဘူးလား"
စူးစူးဝါးဝါး ေမးျမန္းလုိက္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အသံသည္ စစ္႒ာနခ်ဳပ္ တစ္ရုံးလုံးကို လႊမ္းမိုးသြားပါေတာ့သည္။ သူတို႕သည္ ေၾကာင္၍ေနၾကျပီး မွင္သက္ေနသူမ်ားပမာ တစုံတရာအေျဖကို မေပးဝ့ံၾကေခ်။ သတိအေနႏွင့္ ျငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနၾကပါသည္။
"ေျပာၾကစမ္း----မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြတုန္း၊ ငါေမးေနတာ မင္းတို႔မၾကားဘူးလား၊ ခုတင္က မင္းတို႔ ရယ္လားေမာလား ေျပာေနၾကတာေတြေလ"
ဒုတိယအႀကိမ္ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကာ ေမးျမန္းလိုက္ျပန္ပါသည္။
အေမးခံရသူအားလံုးသည္ မ်က္ႏွာေသကေလးေတြႏွင့္ ကုေျႏၵပ်က္ကာ အနည္းငယ္တုန္ေနၾကသည္ ကို သတိရမိ၊ ျမင္မိပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္၀တ္စံုေတြ ညံ့တာနဲ႔ ေ၀ဘန္မိပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို "ဗိုလ္" အဆင့္ရွိသူတာ၀န္ခံတစ္ဦးက အရဲစြန္႔ကာ ေျဖၾကားသတင္းပို႔လိုက္ပါသည္။
"ဘာကြ၊ စစ္၀တ္ေတြညံ့တယ္၊ ၾကမ္းတယ္၊ လက္ေတာင္မသုတ္ခ်င္ဘူး ဟုတ္လား၊ ငါအကုန္ၾကား တယ္ မင္းတို႔ေ၀ဘန္ေနၾကတာေတြ"
က်ယ္ေလာင္စြာေျပာလိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ကုလားထိုင္မွ ျဗဳန္းကနဲထလိုက္ရင္း တန္းစီး ထားသူမ်ားေရွ႕သို႔ မတ္ခနဲတက္လာရင္း----
"မင္းတို႔ ငါအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တပ္ထဲကထြက္၊ ခုထြက္ၾက အလကားအေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ကို ငါနဲနဲမွ အထင္မႀကီးေတာ့ဘူး။ ႏြားေတြ၊ ဒို႔ရဲေဘာ္ေတြ ယိုးဒယားက ဒီအထိ ရန္သူေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္လာခဲ့တာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္စစ္၀တ္စံုေတြ၀တ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သလဲဟင္၊ ေျပာၾကစမ္း" စိတ္လိုက္မာန္ပါ လက္သီး လက္ေမာင္းဆန္႔တန္းကာ ေမးလိုက္ျပန္ပါသည္။
"မင္းတို႔ အခုမွ ယူနီေဖာင္းေလး ဘာေလး စစ္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႔ကြာ၊ ေဟ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ဆိုရင္ စစ္၀တ္စံုမပါလို႔ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီးတိုက္ရေရာ- ဘာျဖစ္ေသးသလဲကြာ၊ ေဟ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္လုိက္ရေရာ ဘာျဖစ္သလဲေျပာၾကစမ္း၊ စစ္တိုက္ႏိုင္ဘို႔သာ အဓိကကြ။ ခုေတာ့ မင္းတို႔က ႀကီးႀကိးက်ယ္က်ယ္ စကားေတြေျပာလို႔"
အရမ္းစကားေျပာမိၾကသည့္ အမႈထမ္းတစုကို တေယာက္ခ်င္းမ်က္ႏွာကိုလိုက္ရ်္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေအာ္ရင္း ေ၀ဘန္လိုက္ရင္း----
"ခုေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မင္းတို႔ေျပာပံု၊ သေဘာထားေတြ က သစၥာေဖာက္ေနတဲ့အေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ကို ငါ့တပ္ထဲက ထုတ္ပစ္မယ္၊ ထုတ္ရမယ္မျဖစ္ဘူး၊ အေခ်ာင္သမားေတြ" ႀကိမ္း၀ါးလိုက္ျပန္ပါသည္။
အႀကိမ္းခံရသူအမႈထမ္းမ်ားမွာ မ်က္ရည္မ်ားက်သူက်၊ ဒူးခ်င္းရိုက္ခတ္သူ ရိုက္ခတ္ အေတာ္စိတ္ ထိခိုက္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားေနပါၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ထိုကိစၥမ်ိဳး။ ျပႆနာမ်ိဳးႏွင့္ ထိုအခ်ိန္အခါ မ်ိဳးတြင္ မည္သို႔မွ်ပင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ရန္မ၀ံ့ေတာ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ရိပ္မိခဲ့သူ ပီပီ ဥေပကၡကာထားကာ အသာရပ္ရ်္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါသည္။
ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တခ်က္တခ်က္ ပါးစပ္သရမ္းသူေတြကို ေခါင္းငဲ့ကာစိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးႏွင့္ ၾကည့္လုိက္လုပ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္
"ဘာလဲကြ၊ မင္းတို႔ဂ်ပန္ေတြ ကားစီးၿပီး အ၀တ္ေကာင္း၀တ္တာေတြ အားက်လို႔လား----ေဟ၊ မင္းတို႔ မွတ္ထား၊ ငါတို႔တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ သားသမီးေတြဆိုတာ ၾကည့္လုိက္စမ္း၊ တို႔ျပည္သူလူထုေတြ ဟာ စစ္ေဘး၊ စစ္ဒဏ္သင့္ၿပီး တဖက္ကငပုေတြက ေတြ႔ကရာဆြဲယူအႏိုင္က်င့္ခ်င္တိုင္း အက်င့္ခံေနရတဲ့ဘ၀ မွာ မင္းတို႔လိုေကာင္ေတြက ဇိမ္ခံခ်င္တယ္၊ ကားသစ္ႀကီးေတြ စီးခ်င္တယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထု ထက္ အခြင့္အေရးပုိယူခ်င္ၾကတယ္၊ အစားေကာင္းေတြ ဖိစားခ်င္ၾကတယ္၊ လူထုက ၀တ္စရာပုဆိုး၊ အက်ႌမရွိ တဲ့ ဘ၀မွာ မင္းတို႔လို အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ အေကာင္မိုက္ေတြက စစ္၀တ္စံုအေကာင္းေတြ ၀တ္ခ်င္ၾက တယ္၊ မွတ္ထား ဒီလိုစိတ္မ်ိဳး၊ အျမင္မ်ိဳး၊ အက်င့္မ်ိဳးေတြရွိသမွ် ငါေမွ်ာ္မွန္းလာတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္နဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္ကြာ၊ ရွက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းတို႔ျပည္သူလူထုအတြက္ စစ္တိုက္ေနတယ္ဆိုတာ အလကား၊ လံုး၀အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး"
ေျပာလိုက္၊ ေဟာလုိက္၊ ႀကိမ္းလိုက္ျပန္ပါသည္။
ဆက္လက္၍ "မင္းတို႔ နားလည္ရဲ႕လား၊ စဥ္းစားမိရဲ႕လား၊ မင္းတို႔ဘာသာ ဗိုလ္ေတြ၊ စစ္သားေတြ၊ ရဲေဘာ္ေတြဆိုၿပီး တကယ္စစ္တိုက္ရမယ့္အခါမွာ စစ္ပညာေကာင္းေကာင္းတတ္ေနၿပီလား၊ ဘာတစ္ခုမွ မတတ္ ေသးဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အထင္ႀကီးၿပီး ဘဝင္ျမင့္ေနတဲ့အေကာင္စားေတြ ၊ မင္းတို႕ ဒီလိုျပည္သူလူထုနဲ႕ ၾကပ္ၾကပ္ ေသြးခြဲစကားေတြထားၾက ငပုေတြက မင္းတို႕ကိုေဆာ္ဖို႕ အျမဲတန္းအသင့္ရွိေနတယ္ဆိုတာ မင္းတုိ႕ ျမင္ရဲ႕လားေခြးေကာင္ေတြ ဘာမွအသုံးမက်တဲ့ မင္းတို႕ကို ငါ့တပ္ထဲက ထုတ္ရမယ္"
ေဒါနဲ႕ေမာနဲ႕ ၾကိမ္းဝါးလုိက္ျပန္သည္။
"မွားပါျပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္----- ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနာင္တရပါျပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ငိုသံမ်ားျဖင့္ အရာရွိႏွစ္ဦးက ကတုံကရင္သံမ်ားျဖင့္ ေတာင္းပန္တုိးရိႈးလုိက္ပါသည္။
"ငါ ဘယ္လိုဝတ္ထားသလဲ ၾကည့္လုိက္စမ္း ၊ မင္းတို႕နဲ႕ ဘာျခားလုိ႕လဲ ၊ မင္းတို႕က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႕ကြာ-----"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ စစ္ဝတ္စုံအႏြမ္းကို ပုတ္၍ ုျပသျပန္ပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မွားပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္-- ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အမွားကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပါ ရေစ--" မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္ျဖင့္ ဝုိင္း၍ေတာင္းပန္ကာ အသနားခံလုိက္ၾကျပန္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သိမ္းၾကဳံး၍ ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္လုံးၾကီးမ်ားျဖင့္ ေတာင္းပန္ေနသူမ်ားကို ဝင့္၍ ၾကည့္လိုက္ျပီး ----
"မွတ္ထား ငါ့တပ္ထဲမွာ အခြင့္အေရးယူခ်င္တဲ့ အေကာင္တစ္ေယာက္မွ မရွိရဘူး။ မပါေစရဘူးကြ။ လူထုငတ္ရင္ ဒို႕အားလုံးငတ္ရမယ္။ လူထုဆင္းရဲရင္ ဒို႕အားလုံး ဆင္းရဲရမယ္ ။ ငါလဲ ဆင္းရဲရမယ္။ ငါတုိ႕တေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ၾကီးဟာ ဒီဝါဒ ဒီလိုအမိန္႕နဲ႕ ခ်ီတတ္ဖို႕အေရးၾကီးတယ္ ခုေတာ့ မင္းတုိ႕အေကာင္ေတြကြာ --ငါထျပီး ကန္လုိက္ရရင္ကြာ---" ၾကိမ္းဝါးလိုက္ျပန္ပါသည္။
သူ႕ေရွ႕၌ ရပ္ေနၾကသူမ်ားမွာ သူျပဳသမွ်ကို သူေပးသမွ် အျပစ္ကို ၊ အျပစ္ဒဏ္ေတြကို မေသြတမ္း ခံယူၾကမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနပါျပီ။ အခိုက္အတန္႕အတြင္း အေျပာမွား အဆုိမွားခဲ့ရာ ယခုအခါ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ၾသဝါဒ ဆုံးမခ်က္အရ အျမင္မွန္ ျမင္လာခဲ့သည္။ လိမၼာလာၾကပါျပီ။
"သြားၾကစမ္း ျမန္ျမန္ထြက္သြားၾကစမ္း အေကာင္ရႈတ္ေတြ ၾကာၾကာေနရင္ မင္းတုိ႕ကို ငါေဆာ္ထည့္ မိလိမ့္မယ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၾကိမ္းဝါးကာ ေမာင္းႏွင္ထုတ္လုိက္သည္။ ပါးစပ္ သရမ္းၾကသူမ်ားမွာ အေရးတၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳကာ သုတ္သီး သုတ္ပ်ာႏွင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ကြက္ခြာသြားၾကပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ "ဟူး" ကနဲ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီး ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ လက္ကို ေနာက္ျပစ္၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနျပန္ပါသည္။ တခ်ီတခ်ီေခါင္းကုိ ေမာ့ကာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား ေနျပန္ပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ျဗဳံးကနဲလွည့္ကာ သူ႕ဓါးနဲ႕ ဦးထုပ္ကို လွမ္းဆြဲကာ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္း၍ ဓါးကို ခါးပတ္ျပား တြင္ ခ်ိတ္လိုက္ျပီး ရုံးခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားရန္ျပင္လုိက္ရာ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ညာလက္ကုိေမွ်ာက္ ၍ ဦးထုပ္ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ခပ္တင္းတင္းပစ္၍ ကပ္ကာ ခါတုိင္း စစ္ထုံးစံအရ အေလးျပဳျခင္းတို႕ထက္ အဆေပါင္းမ်ား စြာ သာလြန္၍ သူ၏ ေခါင္းေဆာင္ပီသမႈ ျပည္သူလူထုအေပၚ ညွာတာမႈ ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ဓါတ္ရွိမႈ အတြက္ ေရာင္ျပန္ဟပ္လာေသာ ရိုေသေလးစားမႈ အျပည့္ျဖင့္ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း စစ္ေသနာပတိေကာင္း ပီသလွသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႏႈတ္ဆက္အေလးျပဳလုိက္ရေပေတာ့သတည္း။
**ဗိုလ္တာရာ**
(ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္)