အသက္ ၄၁ ႏွစ္တြင္းလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ပါ၀င္သူတစ္ဦး

ကုိသုခ

(အသက္ ၄၁ ႏွစ္တြင္းလုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ပါ၀င္သူတစ္ဦး)
လူထုုဦးလွ
ဇူလုုိင္ ၁၆၊ ၂၀၁၃

 ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇ၀င္တြင္ မႀကံဳဘူး၊ မၾကားဘူးေအာင္ အထိနာလုိက္ရသည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးကုိ လူတုိင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မွတ္မိ ေနၾကဦးမည္ဟု ယူဆပါသည္။ ၁၉၄၇ ခု ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳေသာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္၀န္ ႀကီးမ်ားကုိ ဦးေစာတုိ႕လူစုက ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္သည့္ အမႈအခင္းႀကီးကုိ ဆုိလုိပါသည္။

 ဤအမႈႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ လူတုိင္းလုိလုိ စိတ္၀င္စားၾကသည့္နည္းတူ ကၽြန္ေတာ္လည္းအမွန္ကုိ သိလုိသျဖင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေနထုိင္ရစဥ္ ထုိအမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ တသက္တကၽြန္း အျပစ္ေပးခံေနၾကရေသာ ခင္ေမာင္ရင္၊ ကုိနီ၊ ကုိသုခ တုိ႕ႏွင့္ စကားစမည္ေျပာခြင့္ ၄င္းတုိ႕ အားေမးျမန္းခြင့္ရ႐ွိခဲ့သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ မပါေသးသည့္ ထုိလုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ ထပ္မံသိ႐ွိခဲ့ရပါသည္။

 ထုိ႕ျပင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ဤကဲ့သုိ႕ေသာမႈႀကီးခင္းႀကီးတြင္ ဘယ္သုိ႕ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ပါ၀င္ခဲ့ရသည္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းကုိ လည္း ေလ့လာလုိသျဖင့္ ကုိသုခအား မိဘမ်ိဳး႐ုိးမွစ၍ လူ႕ဘ၀ေရာက္လာပံု၊ ဤအမႈႀကီးတြင္ မည္သုိ႕မည္ပံု ပါ၀င္လာခဲ့ရပံုမ်ားကုိ ေျပာျပ ရန္ေတာင္းပန္သျဖင့္ ကုိသုခသည္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ေျပာျပ႐ွာပါသည္။

 ကုိသုခေျပာျပသည္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳတင္ေ၀ဘန္ျခင္းမျပဳလုိပါ။မူရင္းအတုိင္းယခုတင္ျပလုိက္သည္ ျဖစ္ရာ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ား သည္ လူတစ္ေယာက္ဘ၀ကုိေလ့လာေသာသေဘာျဖင့္ အခ်ိန္ယူ၍က်က်နန ဖတ္ေစလုိပါသည္။

 လူထုဦးလွ

++++++++

● ကုိသုခေျပာျပသည္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အထက္သားပါ။ ျမင္းၿခံခ႐ိုင္ တလုပ္ၿမိဳ႕ကျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့အေမက ေဒၚငယ္မ ပါ။ အေဖ့နာမည္ကေတာ့ ဦးေမွာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေမွာ္ႏွင့္ သူရဲ၀န္ကေတာ္ ေဒၚေ႐ႊမယ္မွာ ေမာင္ႏွစ္မ တ၀မ္းကြဲ ေတာ္ပါသည္။ သူရဲ၀န္သည္ ျမင္ကြန္းျမင္းခုန္တုိင္ အေရးေတာ္အခါက မင္းတုန္းမင္းဘက္က လုိက္၍ တုိက္သူျဖစ္ပါသည္။

အေဖ့အကုိက ဦးေ႐ႊေဘာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ဘႀကီးတုိ႕မွာ တုိင္းျပည္အေျခအေနေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ အလုပ္အဆင္မေျပမႈမ်ားေၾကာင့္တေၾကာင္း အလြန္ပင္ဆင္းရဲၾကပါသည္။

ရပ္႐ြာမွာမေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အေျခအေနဆုိးေသာေၾကာင့္ ဦးေ႐ႊေဘာ္ႏွင့္ ဦးေမွာ္ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ လည္းေအာက္ျပည္သုိ႕ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သည့္အခါေလွ်ာက္ ၊ ေလွရသည့္အခါ ေလွႏွင့္ ဆင္းခဲ့ၾကရင္း လမ္းတြင္ရပ္နားၿပီး အလုပ္အကိုင္မ်ား လုပ္ၾကရသည့္အခါလည္းလုပ္ၾကရပါသည္။ ေနာက္ဆံုး
တြင္ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္သည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ က်ိဳက္လတ္နယ္သုိ႕ ေရာက္လာၾက ပါသည္။ ထုိေဒသမွာ ထုိစဥ္အခါက လယ္ယာေျမေကာင္းေကာင္းမ႐ွိေသးပါ။ သစ္ေတာ ကုိင္းေတာႀကီးသာ ျဖစပါသည္။ သစ္ပင္ေတြလွဲ၊ေတာခုတ္ ဂရံယူ ၃ႏွစ္ဆုိလွ်င္ ဓါးမဦးခ်လုပ္ကုိင္သူပုိင္ပါသည္။ ဤနည္းေကာင္း ကုိ ေတြ႕ၾကရာ ညီအစ္ကို၂ေယာက္သည္ အထက္ျပန္သြားၿပီးေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ေခၚခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က သီေပါမင္းမပါေသးပါ။သစ္ပင္ေတြလွဲလုိက္သည့္အခါ ေမ်ာက္ေတြၾကက္တူေ႐ြးေတြ ေျပးလႊား ပ်ံသန္းၾကသည္ ဟု ဆုိၾကပါသည္။

၁၂၄၇သီေပါဘုရင္ပါေတာ္မူေသာႏွစ္တြင္ အေမတုိ႕ကလည္း မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္အတူ ေအာက္ျပည္သုိ႕ေရာက္ လာပါသည္။ ထုိအခါကအေမမွာ ၂ႏွစ္သမီးသာ ႐ွိပါေသးသည္။ ဇာတိကေတာ့ႏြားထုိးႀကီးနယ္ငကြ႐ြာကပါ။

အေဖႏွင့္အေမမွာ ေအာက္တြင္လာေရာက္ဆံုဆည္းမိၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေဖကအေမ့ထက္ အသက္မ်ားႀကီး ႀကီးပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ႀကီးပါသည္။



အေဖ့ပထမအိမ္ေထာင္မွာ ေဒၚယုျဖစ္ပါသည္။ မ၀က္ႏွင့္ ကုိေ႐ႊသီးဆုိေသာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထြန္းကား ပါသည္။ မ၀က္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ေသဆံုးသြားပါသည္။

ေဒၚယုႏွင့္ လက္ထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ စီးပြားေရးက အသင့္အတင့္သာလွ်င္ တက္ပါေသးသည္။ အေဖမွာအလြန္ကပ္ေစးနဲသူျဖစ္ပါသည္။ဟင္းကုိဆီမထည့္ရပါ။ဟင္းတြင္ဆီပါလွ်င္ေဒၚယုကုိ ထေထာင္းသည္ ဟုအဆုိ႐ွိပါသည္။ 涛ဆီပါရင္ မြဲေရာေပါ့ဟဲ့粕 ဟုႀကိမ္းေမာင္းေလ့႐ွိေၾကာင္းလည္း ေျပာၾက ပါသည္။

ေဒၚယုေသဆံုးသြားသည့္ေနာက္ ဦးေမွာ္သည္ က်ံဳေပ်ာ္သူ ေဒၚက်င္ႏွင့္လက္ထပ္ျပန္ပါသည္။ ေဒၚက်င္ႏွင့္ မစံတင့္ဆုိေသာ သမီးတစ္ေယာက္ထြန္းကားပါသည္။ အမ မစံတင့္ ယခု႐ွိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လယ္ဧက အေတာ္အသင့္ စီးပြားတက္လာပါသည္။ ေဒၚက်င္ႏွင့္ေပါင္းရေသာႏွစ္မွာ မမ်ားလွပါ။

ေဒၚက်င္ဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္ ေဒၚသာယာႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ပါသည္။ ေဒၚသာယာႏွင့္ သား၃ေယာက္ သမီး တစ္ေယာက္ထြန္းကားရာကၽြန္ေတာ္မွာ တတိယသားျဖစ္ပါသည္။ ယခုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာက်န္ပါေတာ့ သည္။အေမႏွင့္ေပါင္းေသာ၁၀ႏွစ္အတြင္းတြင္စီးပြားအလြန္ပင္တက္ပါသည္။အလွဴႀကီးမ်ားလည္းေပးပါသည္။ ေက်ာင္း၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ားကုိ ႐ြာတကာရပ္တကာမွာ ေဆာက္လုပ္တူးေဖၚလွဴဒါန္းပါသည္။ ရာ၀င္အုိးႀကီး မ်ားႏွင့္ဆီေတြေလွာင္ထားၿပီး ေရာင္းလည္းေရာင္း လွဴလည္းလွဴပါသည္။ အရပ္ထဲက လာေတာင္းလွ်င္လည္း ေပးပါသည္။ ငယ္ငယ္ကကပ္ေစးနဲသေလာက္ ႀကီးေသာအခါလွဴပါသည္။ မုိးဦးက်လာေသာအခါ ေမွ်ာတုိင္၊ ဓနိ ၀ါးေတြပံုထားပါသည္။ ယူေသာသူမ်ားက ကုိယ္တုိင္စာရင္းမွတ္ၾကရၿပီး ျပန္ေပးလွ်င္လည္းယူသည္။ မေပးလွ်င္လည္း ဘာမွမေျပာပါ။

ေႏြမုိးေဆာင္းဥတုသံုးပါးလုံး၌အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ကနဖ်င္းတဲႀကီးထုိးထားၿပီးထန္းလ်က္၊ငါးေျခာက္၊ပဲေလွာ္ လက္ဖက္ ေျခာက္မ်ားအျပည့္အစံုထားပါသည္။စားခ်င္သူစားဆုိေသာသေဘာပင္ျဖစ္ပါသည္။ဒူးရင္းယုိတုိ႕ ဟာလ၀ါတုိ႕ ပါ ပါသည့္အခါ ပါပါေသးသည္။ တခါတရံေက်း႐ြာမ်ားမွာ ဓါးျပပူပါသည္။ အေဖကေတာ့ ေသနတ္လုိင္စင္လည္း မေတာင္း ေသနတ္လည္းမေဆာင္ပါ။ အိမ္ကုိလည္း ေန႕ညဥ့္ တံခါးပိတ္သည္မ႐ွိလွပါ။ အၿမဲပင္တံခါးဖြင့္ထားပါသည္။

အေဖတုိ႕အေမတုိ႕ေနေသာ က်ိဳက္လတ္ႏွင့္ ၁၀မုိင္ခန္႕ေ၀းသည့္ ပ႐ိုက္အေနာက္စု ႐ြာတြင္ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိး အိမ္ေတြအမ်ားႀကီး အေဖကေဆာက္ထားပါသည္။ လယ္လုပ္သူေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ ထုိအိမ္မ်ားေပၚတက္ၿပီး ေနၾကပါသည္။ အေဖေသဆံုးေသာအခ်ိန္တြင္ ထုိအိမ္မ်ားကုိ ေနထုိင္သူမ်ားက ပုိင္ၾကပါသည္။ အေမတုိ႕ ကလည္း ဘာမွမေျပာၾကေတာ့ပါ။ ၀က္သားေရာင္းေသာ တ႐ုတ္မ်ားသမ္ၺန္ႀကီးမ်ားႏွင့္လာလွ်င္ တစ္႐ြာလံုးဘယ္သူဆင္းယူယူ အလွဴႀကီးေပးလုိက္ ပါသည္။တ႐ုတ္မ်ားကစာရင္းမွတ္ထားၿပီး အေဖ့ထံတြင္ေငြ႐ွင္းရပါသည္။ငါးသည္မ်ားေလွ၀မ္းျပည့္မွ်တင္လာ လွ်င္ ငါးေလွကုိ ဆင္းၾကည့္ ပါသည္။ အ႐ွင္ေတြ မ်ားသည္ေတြ႕က 涛အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ဘယ္ေစ်းလဲ粕 ေမးၿပီး ေလွနံကုိ နင္းေမွာက္ပစ္ပါသည္။ အ႐ွင္ေတြကို လႊတ္၍ အေသေတြကို အလွဴလုပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

႐ြာအနီးအနားက အင္းမ်ားကုိ အားလံုးေလလံအုပ္ဆြဲထားၿပီး ငါးမ်ားကို ေဘးမဲ့ေပးထားပါသည္။ သူေလလံ ႀကိဳဆြဲထားေသာေၾကာင့္ သူေသၿပီး ၇ႏွစ္အထိ အစုိးရက ေလလံမပစ္ႏုိင္ပါ။ ဘယ္သူမွ အင္းမလုပ္ရပါ။ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ ၁၁ျဖတ္လမ္းက ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးထဲတြင္ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ျပီး လွဴသည္။ က်ိဳက္လတ္ ဘုရားႀကီး၀င္သည့္ ေစာင္းထန္းႀကီးကုိ ၿမိဳ႕ကတ၀က္ သူကတ၀က္ ေငြထည့္ၿပီးေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ဘုရားႀကီးထဲတြင္ တံခြန္တုိင္ႀကီးတစ္လံုးလဲလွဴသည္။

ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ေအာက္ သမံသတင္းခံ တုိက္ခံပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မုိးအိမ္ ၃၀ ခန္႕ေဆာက္သည္။ မိတ္ေဆြေတြ အသိအကၽြမ္းေတြက အေဖ့ကုိ ေျပာၿပီးေနၾကသည္ကမ်ားသည္။

၁၂၈၀ ျပည့္ႏွစ္ အသက္ ၆၇ႏွစ္မွာ အေဖဆံုးပါသည္။

ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္မွာ ၄ႏွစ္သာသာ ကေလးသာ႐ွိပါေသးသည္။ အေဖဆံုးခ်ိန္မွာ အျခားအစ္ကုိ တစ္ေယာက္ႏွင့္အေဖတူအေမတူေမြးခ်င္းအရင္း၂ေယာက္သာက်န္ပါသည္။ ေဒၚယုႏွင့္ရေသာ သားကိုေ႐ႊသီးမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမေနပါ။ က်ိဳက္လတ္တြင္ရန္ကုန္မွဆရာတစ္ေယာက္ ေခၚထားျပီး အိမ္တစ္လံုးႏွင့္ သားကုိစာသင္ ေစရာတြင္လည္း ေလွ်ာက္လည္၍သာေနပါသည္။ အေဖကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး မေထေလးစား လုပ္ပါသည္။ ထုိသားကုိ အေဖအသက္႐ွိစဥ္ကတည္းက က်ိဳက္လတ္မွာ အိမ္တစ္လံုး ေပးထားပါ သည္။ တျခားစီေနပါသည္။ လယ္ေတြဘာေတြလည္းေပးထားပါသည္။

ေႏြရာသီစပါးသိမ္းရန္ အေဖႏွင့္အေမ ေတာသြားရင္း အေဖကက်ိဳက္လတ္မွာ ကိစ္ၥ႐ွိသျဖင့္ က်ိဳက္လတ္ကို ဆက္အသြား ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနၾကေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ အေဖ႕ကုိ ၀မ္းေရာဂါ ကူးစက္ပါသည္။ အေမလုိက္သြားရာ ၃ရက္သာ အသက္မွီလုိက္ပါသည္။ အေမက ႐ိုး၍ အလြန္ပင္ပူပင္ တတ္ပါသည္။ အစ္ကုိ ကုိေ႐ႊသီးက အေမ့ကုိ ေတာျပန္ရေအာင္ဆုိၿပီး ၇ရက္ျပည့္ဆြမ္းသြပ္ၿပီးေသာအခါ သူကေသာ့ရေအာင္ ယူထားကာေ႐ွ႕ကသမ္ၺန္ႏွင့္ သြား ပါသည္။ မီးခံေသတၱာထဲက စာခ်ဳပ္ႏွင့္ေ႐ႊ၊ေငြ၊ စိန္ေတြယူၿပီး ယူနီေဖါင္းေသတ္ၱာႏွင့္ထည့္၍ အခန္းတစ္ခန္း ထစု ထားကာ အပုိင္စီးထားပါေတာ့သည္။ အိပ္လည္းစိတ္မခ်ရ။ စားလည္း စိတ္မခ်ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြမွာ ထမင္းစားလွ်င္ပင္ ေဆးခပ္မွာ ေၾကာက္၍ ထမင္းပြဲကုိ လဲၿပီးမွ စားရဲၾကပါသည္။

涛ေမာင္ေ႐ႊသီး ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ တုိ႕စားဘုိ႕ေသာက္ဘုိ႕ေပးပါ粕 ဟု အေမကဆုိသည္ကုိလည္း သူက လက္မခံပါ။ ေနာက္ဆံုးအမအိမ္သုိ႕ သား၂ေယာက္လက္ဆြဲၿပီး လက္ခ်ည္းဆင္းသြားရပါသည္။ လယ္တဖြဲ႕ က်ိဳက္လတ္မွာ အိမ္တစ္လံုး၊ေတာမွာတစ္လံုးေပးထားရန္ က်န္သည္ကုိ ေနာက္မွ ခြဲေပးရန္ေျပာရာ 涛တပဲမွမေပးဘူး၊ က်န္တာ ေရထဲ အကုန္သြန္ပစ္မယ္粕 ဟု ေျပာပါသည္။

႐ြာသားမ်ားႏွင့္ ေျပာသည္ကုိပင္မရေတာ့၍ တဘက္ကမ္း႐ွိ ပ်ဥ္းမကုန္း႐ြာမွ ႐ြာသူႀကီး သူေဌးဦးၫြန္႕ ကုိေျပာခုိင္း ရာ ဦးၫြန္႕တုိ႕လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အေပၚထပ္က မဆင္းဘဲ၊ အိပ္ယာထဲမွပင္ 涛 မေတြ႕ႏုိင္ဘူး၊ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပဖုိ႕မလုိဘူး粕ဟုျပန္ေျပာပါသည္။ ဦးၫြန္႕တုိ႕မွာ ႐ွက္လည္း႐ွက္ စိတ္လည္းနာ ျဖစ္ၾကပါသည္။အေမ က တစ္ႏွစ္ၾကာ ေစာင့္ေသာ္လည္း ဘာမွ အေၾကာင္းမထူးပါ။ ဦးၫြန္႕ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အေဖမွာ ဆာေဂ်ေအ ဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ သိၾကပါသည္။ ဦးၫြန္႕ႏွင့္ အတူ အေမတုိ႕က ဆာေဂ်ေအဆီ လုိက္လာၾကသည္။ ဆာေဂ်ေအ ကမူ စိတ္မေကာင္း႐ွာပါ။ သူက၀တ္လံုသာျဖစ္သည္။ မတတ္ႏိုင္။ သုိ႕ရာတြင္ ေငြအကုန္ခံၿပီး အမႈေဆာင္႐ြက္ ေပးမည့္သူ ႐ွာေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ ျပန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။

ေနာက္ေဆာင္႐ြက္မည့္သူ ေတြ႕၍လာေခၚရာအမႈအေၾကာင္းေမးသျဖင့္ေျပာျပရပါသည္။ ၇ရက္ေစာင့္ရန္ ေျပာၿပီး ၇ရက္ၾကာေသာအခ ါသူတုိ႕လည္း မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း စကားျပန္ပါသည္။ ေနာက္တခါတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕၍ ဆာေဂ်ေအ က ထပ္ေခၚသျဖင့္ သြားၾကရပါသည္။ သည္တခါတြင္မူ ၀ါးခယ္မက ေျမပုိင္႐ွင္ ေက်ာင္းတကာ ဦးေဖႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ဆာေဂ်ေအက အမႈအေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ဦးေဖႀကီး မႏ္ၱေလးသုိ႕ ခဏသြားရာမွ ျပန္လာေသာအခါ ပစၥည္းေတြ ႐ွိမ႐ွိစံုစမ္း၍ ေတြ႕လွ်င္ 涛 ေအးေအးဘဲခြဲေပးမလား 粕 ဟု ကုိေ႐ႊသီးကုိေမးရာ ကုိေ႐ႊသီးက ျငင္းလုိက္ပါသည္။

သည္ေတာ့မွဦးေဖႀကီးႏွင့္ အေမသည္အမႈၿပီးလွ်င္ ကုန္က်စရိတ္အကုန္ႏႈတ္ၿပီးအေမက က်န္ပစ္ၥည္း တ၀က္ခြဲေပး မည္ဆုိေသာစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရပါသည္။ ဖ်ာပံုတြင္ စက္႐ွင္႐ံုးတြင္ တရားစြဲပါသည္။ ေနထုိင္ စားေသာက္ စရိတ္ကုိမူ ဦးေဖႀကီးထံမွ စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ေခ်းရပါသည္။ ဖ်ာပံုတြင္ အိမ္ငွားၿပီးေနၾကရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္မွဖ်ာပံုက ေ႐ွကေနႀကီးဦးသာခင္ကုိငွားပါသည္။ ကုိေ႐ႊသီးဘက္က ၀တ္လံု ဦးဘဦးလုိက္ပါ သည္(ယခုသမတႀကီးဟုထင္ပါသည္)။ ဘာမွမၾကာခင္ ဦးဘဦးက ဖ်ာပံုတြင္ စက္႐ွင္တရားသူႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤအမႈကုိလည္း သူလုိက္ခဲ့၍ သူမစစ္ထုိက္ဟုဆုိေသာေၾကာင့္ မအူပင္စက္႐ွင္သုိ႕ ေျပာင္းေပးပါသည္။ ထုိအခါ အစ္ကုိ ကုိေ႐ႊသီးက၀တ္လံုဦးေအးေမာင္ (တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရား၀န္ႀကီးေဟာင္းေဒါက္တာဦးေအးေမာင္ ဟုထင္ပါသည္) ကိုငွားပါသည္။

အမႈမွာ ဤသုိ႕ႏွင့္ပင္ ၃ႏွစ္မွ်ၾကာသြားသည့္တုိင္ေအာင္ အစ္ကုိက ပစ္ၥည္းကုိ သိမ္းယူထားလွ်က္႐ွိပါသည္။ ထုိ ၃ႏွစ္အတြင္းမွာ က်ိဳက္လတ္မွ မင္းကေတာ္ေဒၚမမေမက လယ္အခ်ိဳ႕ကုိအစ္ကုိ႕ထံမွ၀ယ္ပါသည္။မအူပင္႐ံုးေရာက္ ေသာအခါအေရးပုိင္ဦးသာႏုိးသား ဗိလပ္ျပန္၀တ္လံုဦးလွေဖကုိငွားပါသည္။ ပစ္ၥည္းမ်ားကုိအစ္ကုိ ကုိေ႐ႊသီးထံ
တြင္စိတ္မခ်ရ ဟုဆုိကာ အစုိးရကထိန္းသိမ္းထားဖုိ႕ေလွ်ာက္ရာ႐ံုးေတာ္ကထိန္းသိမ္းရန္ အဆံုးအျဖတ္ေပးလုိက္ ပါသည္။

ထုိအခါလယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတြင္းပစ္ၥည္းအခ်ိဳ႕ေရာင္းထား၍မျပည့္မစံုေတြ႕ရာ ကုိေ႐ႊသီးအား၀ရမ္းႏွင့္ ဘမ္းဖုိ႕ျဖစ္ လာပါသည္။ သူ႕အေဖမ်က္ႏွာေၾကာင့္မဘမ္းရသည့္နည္းႏွင့္လုပ္ေပးပါဟု အေမက ၀တ္လံုကိုေျပာ၍ရာဇ၀တ္မႈ မလုပ္ပါ။ သုိ႕ရာတြင္ လယ္၀ယ္ေသာ မင္းကေတာ္ ေဒၚမမေမမွာကား တရားခံထဲ ပါလာပါသည္။

ယေန႕နာမည္ေက်ာ္ ၀တ္လံုေတာ္ရဦးေက်ာ္ျမင့္(တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္တရား၀န္ႀကီးေဟာင္း)မွာဗိလပ္မွျပန္လာ ခါစျဖစ္ၿပီး ေဒၚမမေမ တူေတာ္သည္ဟုသိရပါသည္။ သူ႕ကုိပါ ကိုေ႐ႊသီးက ထပ္ငွားလုိက္ပါသည္။ ေဒၚမမေမ လယ္မ်ား၀ယ္ရာတြင္ မေစာမူ၊ မျမမူ၊ မတင္မူ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေတြပါပါသည္။ ၀တ္လံုဦးေက်ာ္ျမင့္ ႏွမငယ္ေလးမ်ား နာမည္မ်ားဟုလည္း ေျပာၾကပါသည္။

မအူပင္ကုိ အမႈေျပာင္းသြားကတည္းက အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ၀ါးခယ္မတြင္ ေျပာင္းေနၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးဘုိႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းစေနရပါသည္။ ယခုဦးလွရဲ႕ ၀တ္လံုဦးေအးေမာင္ ႏွမ မတင္ျမႏွင့္ တစ္တန္းတည္းျဖစ္ပါသည္။

မအူပင္သုိ႕အမႈသြားဆုိင္သည့္အခါကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြ၀တ္လံုဦးလွေဖထံတြင္သြားတည္းၾကပါသည္။ ထုိအိမ္ မွာပင္ ၀တ္လံုဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္မင္းကေတာ္ေဒၚမမေမတုိ႕ကလည္းတည္းၾကပါသည္။ သုိ႕ႏွင့္ပင္ ဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ခင္ေနၾကပါေတာ့သည္။

၀တ္လံုဦးလွေဖကို ငွားသည္မွာ ၃ႏွစ္႐ွိပါၿပီ။ သူကေတာ္ေတာ္ေသာက္သျဖင့္ စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဖ်ာပံုကအမတ္ဦးစိန္က အႀကံေပးတုိက္တြန္းသျဖင့္ ဗိလပ္ကျပန္လာခါစဦးေပၚထြန္းကုိ ဦးလွေဖအစားငွားပါ သည္။ ( ဆာေပၚထြန္းပင္ျဖစ္ပါသည္ )

မအူပင္ စက္႐ွင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဦးဘုိးခ၊ ဦးေအာင္လွ စသည္တုိ႕လည္း ေျပာင္းၾကပါၿပီ။ အမႈကမၿပီးေသးပါ။ ဦးေပၚထြန္းခ်ည္း ၇ႏွစ္လံုးလံုး လုိက္ရပါသည္။ စုစုေပါင္း အမႈၾကာသည္မွာ ၁၄ႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။

(၁) အစ္ကုိ႕ဘက္က ကာကြယ္သည္မွာ အေပ်ာ္မယားသာျဖစ္သည္။ တရား၀င္မယား မဟုတ္ သျဖင့္ အေမြမေပးထုိက္၊ သားသမီးမ်ား လည္းမရထုိက္ ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။

(၂) ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္မွသက္ေသမ်ားျဖင့္တရား၀င္မယား ျဖစ္ေၾကာင္းထင္႐ွားစြာျပႏုိင္ သျဖင့္

မအူပင္စက္႐ွင္တရားသူႀကီးက-
(က) ေဒၚသာယာႏွင့္ မညားမီက ပြားေသာ ပစ္ၥည္းမ်ားအတြက္ ၄ ပံုပံုလွ်င္ ၃ ပံုကုိ အထက္ သားႀကီး သမီးႀကီးကယူ၊ တစ္ပံုကို ေဒၚသာယာႏွင့္ သားသမီးမ်ားကယူ။
(ခ) ေဒၚသာယာလက္ထက္ပြား ပစ္ၥည္းမ်ားကုိ ၈ ပံုပံုလွ်င္ ၇ ပံုကုိ ေဒၚသာယာႏွင့္သားသမီးမ်ားကယူ၊ တပံုကုိ အထက္ သားႀကီး သမီးႀကီးမ်ားကယူ။

ကုန္က်စားရိတ္ကုိ တရားခံကခံရမည္ဟုအမိန္႕ခ်လုိက္ရာ၊ ကုိေ႐ႊသီးက ဟုိက္ကုတ္တက္ပါသည္။ ဟုိက္ကုတ္မွာလည္း ေအာက္႐ံုးစီရင္ခ်က္အတည္ျဖစ္ပါသည္။

ဤမွ်သာသူတတ္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ဗိလပ္ ဏမငလပ ဃသကညခငူ ပရီဗီေကာင္စီ မသြားႏုိင္ေတာ့ပါ။ သူမြဲေလၿပီ။

ဤသို႕အမႈျဖစ္ေနခုိက္ အမ မစံတင့္မွာ ရန္ကုန္က ဦးေဖျဖဴႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာ၊ ဦးေဖျဖဴကလည္း သက္ဆုိင္ ေသာ အေမြရလုိေၾကာင္း တရားထပ္စြဲၿပီး ၀င္လာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ဦးေဖျဖဴဆံုးသြားျပန္ပါသည္။

သုိ႕ႏွင့္ စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း အေမြခြဲေ၀ရ ခက္ေနျပန္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၀တ္လံု ဦးေပၚထြန္း ၊ အေမ၊ မစံတင့္ႏွင့္ သူမ ဒုတိယေယာက္်ား ဦးဘျမင့္ တုိ႕တုိင္ပင္ၿပီး ေျမပံုမ်ားကုိၾကည့္၍ တြက္ခ်က္ကာ ရန္ကုန္တြင္ ခြဲၾကပါသည္။

ကိုေ႐ႊသီးမွာမြဲေနပါၿပီ။သူ႕မွာဘာမွမရႏုိင္ေတာ့သည့္ျပင္တရားစားရိတ္မ်ားလည္းမေပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ကလည္းမေတာင္းေတာ့ ပါ။ သူကမ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ရန္ကုန္လုိက္လာၿပီး သူမွားေၾကာင္း အေမ့ကုိေျပာကာ အတူလာေနပါသည္။ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုး အေမြခြဲလုိက္ရာ၊ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ေပၚမွ အိမ္၁၁လံုးႏွင့္ လယ္ဧက၂၅၀ ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကရပါသည္။ မစံတင့္တုိ႕ကလည္းအခ်ိဳ႕အ၀က္ရၾကပါသည္။ ကိုေ႐ႊသီးကုိမူ သူလုပ္ကုိင္စားရန္ လယ္ႏွင့္ ေနရန္အိမ္ကို အေမကပင္ ေတာမွာေပးထားလုိက္ပါသည္။ သူ လည္း၂ ႏွစ္ေလာက္သာ ေကာင္းေကာင္းေနၿပီး ေသ႐ွာပါသည္။

အမႈၿပီးခ်ိန္တြင္ကား ဆရာစံ သူပုန္ထသျဖင့္ စပါးေစ်းက်၊ လယ္ေစ်းက်ႏွင့္ ေငြေၾကး က်ပ္တည္းလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀ါးခယ္မ ဦးဘုိႀကီးေက်ာင္းတြင္ ၃တန္းအထိေန၍ ၀ါးခယ္မအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ၅တန္း ေအာင္သည္ အထိေနၿပီး ရန္ကုန္ ကူ႐ွင္ဟုိက္စကူး ေက်ာင္းသုိ႕ ေျပာင္းေနပါသည္။ ၆တန္းႏွင့္၇တန္း ကူ႐ွင္မွာေနၿပီး၈တန္းႏွင့္၉တန္းကုိမူ အစုုိးရဟုိက္စကူး ေက်ာင္းတြင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕သင္ပါသည္။ ၉တန္း ေအာင္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မစ္ၥတာေဘာ္လဒြင္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သပိတ္ေမွာက္ၾကရာကၽြန္ေတာ္ လည္းေက်ာင္း ျပန္မေနရေတာ့ပါ။

အေမကလည္းကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ေက်ာင္းလာေနသည္ကုိမခြဲခ်င္၍ ရန္ကုန္မွာအိမ္ငွားၿပီး အတူလာေနပါ သည္။ အစ္ကိုမွာမူအေမအမႈဆုိင္ခုိက္သူ႕ကိုဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္၍၊ ဟုိေနသည္ေနႏွင့္ပင္ပညာမတတ္႐ွာပါ။ သူလည္း ရန္ကုန္မွာအေမႏွင့္လုိက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းထြက္ေသာအခါ အေမေရာအစ္ကိုပါ က်ိဳက္လတ္အနီး ပ႐ိုက္အေနာက္စု႐ြာသို႕ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္ၾကပါသည္။ရန္ကုန္မွာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနထုိင္ စားေသာက္ရင္း က်ိဳက္လတ္က အိမ္ ၁၁ လံုးမွာ ေရာင္းစား၍ကုန္ပါသည္။ အေမကလည္း နားမလည္၊ သူမ်ားေတြကလည္း အမဲဘမ္းၿပီး ၀ယ္ၾကပါသည္။ အိမ္မ်ားကုန္သည္သာမက ေႂကြးေတြႏွင့္ေတာသုိ႕ေျပာင္းသြားရပါသည္။

အေႂကြးေတြက အတုိးေတြတက္တက္္လာသည္။ လယ္တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲေရာင္းဆပ္ရေသာ္လည္း လယ္ေစ်းက ေကာင္းေကာင္းမရ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကလည္းစီးပြားမထိန္းတတ္၊ မ႐ွာတတ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဘုိ႕ျဖဳန္းဘုိ႕သံုးဘုိ႕ ေလာက္သာ တတ္ၾကပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္တေျဖးေျဖးႏွင့္ စီးပြားေလွ်ာက်ခဲ့ပါေတာ့သည္။

သုိ႕ႏွင့္ ဂ်ပန္မ၀င္လာမီကုိယ့္လယ္ကုိ ကုိယ္လုပ္ၾကပါသည္။ လယ္မွာလည္း ဧက၇၀ေက်ာ္၈၀မွ်သာ က်န္ပါ ေတာ့သည္။ လယ္၂ႏွစ္လုပ္ၿပီး တတိယႏွစ္မွာ ဂ်ပန္၀င္ လာပါသည္။ လယ္ဆက္လုပ္ရန္ ႀကံေသာ္လည္း ဓါးျပေတြတုိက္ၾကသျဖင့္ က်ိဳက္လတ္သုိ႕ ေျပာင္းလာၾကရပါသည္။ အစ္ကုိကလည္း အိမ္ေထာင္ခြဲ၍ေနပါ သည္။ ေတာက မေရာင္းရေသးသည့္ စပါးမ်ားကုိတံုကင္း တစ္စင္းငွားၿပီး ခေနာင္တုိမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လာေရာင္း ရာ ဟန္က်ပါသည္။ ညီအစ္ကုိ ၂ေယာက္ ဤအလုပ္ႏွင့္ ဟန္ေနၾကပါသည္။

ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂုန္ညင္းတန္း႐ြာက ေျမပုိင္႐ွင္ ေက်ာင္းအမတစ္ေယာက္သမီး မျမေသာင္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ပါသည္။

တံုကင္းႏွင့္စပါးပုိ႕ေသာအလုပ္က ေစ်းမကိုက္သျဖင့္ ဆန္အိတ္ ၁၅၀ပါ သမ္ၺန္တစ္စင္းႏွင့္ အထက္ကို ျပန္တက္ပါသည္။ စေလ၊ ပခန္းငယ္စသည္တုိ႕ကုိေရာက္ပါသည္။ ထုိအလုပ္က တြက္ေခ် ကုိက္ပါသည္။ ဤဂ်ပန္ေခတ္မွာပင္ ႏုိင္ငံေရးစာေပမ်ားကုိ မိတ္ေဆြမ်ားမွတဆင့္ ေလ့လာရပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္တြင္အထက္သုိ႕လည္းမတက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲလယ္ဆက္လုပ္ပါသည္။ဂ်ပန္ကုိေတာ္လွန္သည့္အခ်ိန္တြင္ဂုန္ညင္းတန္းသို႕ေျပးရပါသည္။ တပ္မေတာ္မွ လူမ်ားကေတာ္လွန္ေရးစလွ်င္ ပ႐ုိက္ အေနာက္စုကို ေျပးလာမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပဳထားေသာ္လည္း၊ သူတုိ႕လာေသာအခါကၽြန္ေတာ္က တစ္႐ြာေရာက္ေနပါ သည္။ သုိ႕ရာတြင္ ပ႐ုိက္တစ္႐ြာလံုးမွာ ေဆြမ်ိဳးခ်ည္းျဖစ္သျဖင့္ လုိေလေသးမ႐ွိပါ။ အဆင္ေျပပါသည္။ ညီအစ္ကုိ ၀မ္းကြဲမ်ားက ဂ႐ုစုိက္ၾကပါသည္။ ထုိ႐ြာမွေန၍ တပ္မေတာ္က မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႕မွာ အႀကိမ္၄၀မွ် ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေက်ညာပါသည္။

သခင္စုိးက ပ႐ုိက္အေနာက္စုကိုမႀကိဳက္ပါ။ ပ႐ုိက္ေခ်ာင္းကူးက ကၽြဲကူး႐ြာကုိ ႀကိဳက္သျဖင့္ ကၽြဲကူး႐ြာက ကရင္အမ်ိဳးသား ေစာေနႏုိင္အိမ္မွာ သြားေနပါသည္။ ပ႐ုိက္အေနာက္စုမွ တပ္မေတာ္ပါ ေ႐ႊ႕သြားပါသည္။ ထုိစဥ္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တတ္ႏုိင္သမွ် အသိပညာအလုိက္ အကူအညီေပးပါ သည္။

ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေသာအခါ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕သုိ႕ ေျပာင္းလာၾကပါသည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဃဗွ (ႀ)ေခတ္မွာ ဖဆပလကုိစဖြဲ႕ေသာအခါ ဥက္ၠဌ ကိုေဌးေအာင္၊ အတြင္းေရးမွဴးကုိေအာင္ၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကဘ႑ာေရးမွဴး ျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကလည္းဆုိင္းဘုဒ္တင္၊ ဆုိ႐ွယ္လစ္ကလည္း ဆုိင္းဘုဒ္ခ်ိတ္ ေနခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျခအေနအရ စီးပြားေရးဘက္သုိ႕ေခ်ဦးလွည့္ေနရပါသည္။

ရန္ကုန္သုိ႕တစ္ေယာက္တည္းလာပါသည္။ တ႐ုတ္မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ စပ္တူ ကားတစ္စီး၀ယ္ၿပီး အထက္ကုန္ ေအာက္ကုန္႐ွမ္းျပည္ကုန္ကူးၾကပါသည္။ ဤအလုပ္ကမဟန္ပါ။ သုိ႕ႏွင့္ ေ႐ႊေတာင္တန္းတုိက္နံပါတ္ ၁၀၁မွာ ၃ဦးစပ္ ဗမာ့သမဂ္ၢေရာင္း၀ယ္ေရးဌာနဆုိၿပီး ပြဲ႐ံုတစ္႐ံုဖြင့္ပါသည္။ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး လည္းေထာင္ထားပါ သည္။ ဤဘတ္စကားေထာင္၍ပင္ ကားေမာင္းတတ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အထက္ႏွင့္ကုန္ကူးစဥ္ကမေမာင္းတတ္ ေသးပါ။

ပြဲ႐ံုေထာင္ေနစဥ္မွာပင္ က်ိဳက္လတ္မွကုိသက္ႏွင္းဆုိသူသည္ ရန္ကုန္သို႕ မၾကာမၾကာ လာေရာက္ကုန္ကူး ပါသည္။ က်ိဳက္လတ္တြင္ ေနၾကစဥ္က သိ႐ံုသာသိ၍မခင္မင္ခဲ့ပါ။ ၃ေယာက္စပ္တူ လုပ္သူအနက္ ကုိေအးေက်ာ္ ဆုိသူႏွင့္ခင္မင္ၿပီး သူ႕ကုန္မ်ားကုိ ပြဲ႐ံုမွာခ်၊ ပြဲ႐ံုမွာပင္တည္းပါသည္။ သုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္မင္လာၾကပါ သည္။

တစ္ေန႕တြင္ အလုပ္အကိုင္မ်ားအတြက္ သြားလာရင္း ကုိသက္ႏွင္းက ဦးေစာ ယူဂႏ္ၵာက ျပန္လာၿပီး သူရိယ တုိက္တြင္ မန္းေနးဂ်င္းဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ သူရိယတုိက္သုိ႕ေခၚသြားသျဖင့္ ဦးေစာႏွင့္ စသိရပါသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ပါ၊ ေပါင္း ၂ေခါက္ ေရာက္ဖူးပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ စစ္မျဖစ္မီကတည္းက က်ိဳက္လတ္ တြင္ မိ်ဳးခ်စ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၍ ဦးေစာကိုလည္း အလြန္ဆရာတင္ပံုရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ပြဲ႐ံုအလုပ္မွာ ေလွာ္ရင္းနစ္ေနသျဖင့္ ျဖဳတ္လုိက္ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလး ကလည္း အတူလုိက္ေနခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ေခၚခဲ့ရပါသည္။ ၁၃၃လမ္းအိမ္မွာ အိမ္၂ခန္းကို ၆၀၀က်ပ္ အေပ်ာက္ေပးငွားၿပီး ေနရပါသည္။ ေလာ္ရီတစ္စီးထပ္၀ယ္ၿပီးေနာက္ ေဘာ္ဒီတင္ကာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ထပ္တုိးလုိက္ျပန္ပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဗိလပ္သုိ႕လြတ္လပ္ေရးကိစ္ၥအတြက္ သြားၾကေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အခိ်န္ျဖစ္ပါသည္။ တေန႕တ၌ ကုိသက္ႏွင္းသည္ အေဖၚ၂ေယာက္ႏွင့္ ၁၃၃လမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္တြင္ လာတည္း ပါသည္။ သူတုိ႕လာေသာကိစ္ၥမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေစာဗိလပ္ သြားရမည္ျဖစ္၍ လုိက္ပုိ႕ရန္ ျဖစ္သည္ဟုေျပာပါသည္။

နံနက္၄ နာရီခန္႕ထၿပီး ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ အေဖၚတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကားႏွင့္ လုိက္ပို႕ရာ ဦးေစာႏွင့္ ကမ္းနားလမ္းစထရင္းဟုိတယ္ထဲမွာ ေတြ႕ရပါသည္။ အျခားပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားကုိ လုိက္ပုိ႕သူမ်ားပါမနည္းပါ။ ဦးေစာမ်က္စိမွာ ထုိအခ်ိန္က မ်က္ရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲႏွင့္ မေကာင္းေသးသည္ကုိ သတိျပဳမိပါသည္။ မုိးစင္စင္လင္း ေသာအခါ ဆိပ္ကမ္းသုိ႕လုိက္ပို႕ၾကရပါသည္။ ေရယာဥ္ပ်ံႏွင့္ သြားၾကပါသည္။ ဦးေစာတုိ႕ အသုတ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိေတာ့ မေတြ႕ပါ။ ဦးေစာကုိ ကၽြန္ေတာ္ တတိယအႀကိမ္ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဘတ္စ္ကားေျပးေသာ အလုပ္မွာလည္းတ႐ံႈးတည္း႐ႈံးေနပါသည္။ မခံႏုိင္ေတာ့ပါ။ မိန္းမကလည္း မေပ်ာ္ေတာ့။ ေတာသာျပန္ခ်င္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တစ္ေသာင္းကိုးေထာင္က်ထားေသာ ဒုတိယကားႀကီးကုိ ေရာင္းလုိက္ရာ တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္သာရပါသည္။ ပဌမကားကေလးကေရာင္း၍မရပါ။ ကုိယ္ထည္ကလည္း သံုးမရေတာ့ သျဖင့္ စက္ကုိျဖဳတ္ၿပီးအိမ္အခန္းေပၚတြင္တင္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းစာရင္းစစ္ လင္မယားက အိမ္တစ္ခန္းလုိခ်င္ေၾကာင္း ေျပာ၍၂၅၀ႏွင့္ ေပးရာသူတုိ႕ ကတလံုးတခဲတည္း မေပးႏုိင္ပါ။ရန္ကုန္လာတုိင္းတလတခါ ယူရန ္သေဘာတူရၿပီး အခန္းတခန္းကုိလည္း ေရာင္းေပးရန္ သူ႕ကုိပင္အပ္ခဲ့ရပါသည္။

သုိ႕ႏွင့္က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က ၀ယ္ႏုိင္ေသာအိမ္တြင္ ျပန္ေနၾကၿပီး၊ ဂုန္ညင္းတန္းမွာ လယ္လုပ္ ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က အခန္းေရာင္းထားရေသာ ေငြေတာင္းရန္ ႏွင့္ ထပ္ေရာင္းရမည့္ အခန္းအတြက္ ရလုိရျငား၊ ေမာ္ေတာ္ကား စက္ကေလးကုိ ေယာက္ၡမေဆာက္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိ လွဴခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ရန္ကုန္ လာရန္ျပင္ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းကသူလည္း လုိက္ဦးမည္ဆုိၿပီး လုိက္လာပါသည္။ ဤအေခါက္ တြင္ကုိသက္ႏွင္းက ဦးေစာအိမ္သုိ႕ ေခၚသြားသျဖင့္ ခဏတျဖဳတ္ေရာက္ပါသည္။ ဘာမွလည္း အေၾကာင္းမထူးပါ။

ရန္ကုန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီ၁၁ေစာင္ထုိးခဲ့ပါသည္။ ကားစက္ကေလးမွာလည္းကူလီခ၊ သေဘၤာခ၈၀ခန္႕ ကုန္က် မည္ျဖစ္၍ မသယ္ႏုိင္ပါ။ အိမ္ဘုိးကမူ နည္းနည္းပါးပါး ရပါသည္။ အခန္းကလည္းမေရာင္းရေသးပါ။ စက္ကေလးကို လမ္းမေတာ္ကမ္းနားလမ္းဘက္႐ွိ ဂီေမာ္ပြဲ႐ံုတြင္ ထားခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္တခါ သမ္ၺန္ႏွင့္ လာၿပီး တင္ဘုိ႕စိတ္ကူးပါသည္။

က်ိဳက္လတ္သုိ႕ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွမတုိင္ပင္ဘဲ စာ႐ြက္ ၃၀၀ခန္႕ပံုႏွိပ္စက္မွာ ႐ိုက္ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းအိမ္တြင္ဘယ္ေန႕ဘယ္ရက္က အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီးမ်ိဳးခ်စ္ ပါတီ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလုိက္ေၾကာင္း၊ ဥက္ၠဌဦးၾကည္တင္၊ အတြင္းေရးမွဴးကုိသက္ႏွင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ စည္း႐ံုးေရးမွဴးစသည္ျဖင့္ ထည့္ထားၿပီးေ၀ငွပါသည္။အမွန္အားျဖင့္မည္သည့္ အစည္းအေ၀း မွေခၚသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဖါသာစာ႐ြက္႐ုိက္ ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမသိရဘဲ ကၽြန္္ေတာ့္နာမည္ ဤသို႕ပါလာပါသည္။သုိ႕ရာတြင္လူခ်င္း ကလည္းအလြန္ခင္ ေနေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ ဘာမွလည္းျဖစ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟုယူဆေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေနလုိက္ပါသည္။ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီအေနႏွင့္ က်ိဳက္လတ္တြင္ဘာမွအစည္းအေ၀းမလုပ္ပါ။ တစ္ခါမွလည္း အစည္းအေ၀း မေခၚရပါ။ တျခားအမႈေဆာင္မ်ား လည္း စာ႐ြက္ထဲ နာမည္ပါလာမွ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႕ သိၾကသူ ခ်ည္းျဖစ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ေတာသုိ႕သြား၍ခဏတစ္ျဖဳတ္လယ္ကုိၾကည့္ပါသည္။ၿမိဳ႕တြင္အလုပ္မ႐ွိလွပါ။ ကုိသက္ႏွင္းက လည္းအလုပ္အထူးမ႐ွိလွပါ။ဓါတ္႐ွင္႐ံုပုိင္႐ွိသည္ကိုငွားစားပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္အားလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူသြားေလ့႐ွိၾကပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္ခင္ၾကပါသည္။

တလသာသာၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သုိ႕လာျပန္ရာ လူအားျဖစ္သည့္အတုိင္း ကုိသက္ႏွင္းလည္း လုိက္ျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ကားစက္တင္ဘုိ႕ သမ္ၺန္လုိက္ခဲ့ရန္ မွာခဲ့ပါသည္။ စက္ကေလးကုိ ၄င္းသမ္ၺန္ႏွင့္ တင္ပုိ႕လုိက္ပါသည္။ အိမ္ခန္းမွာ မငွားရေသးပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္ကပါလာေသာ ေငြကုိပင္ သံုးရပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္တုိင္း ကိုသက္ႏွင္းက ဦးေစာထံ တေခါက္တေခါက္ သြားေလ့႐ွိရာ ဤအႀကိမ္ တြင္လည္း သြားျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ ေခၚသြားသည္။

ဦးေစာသည္ ပဌမတြင္ ဟုိစကားသည္စကား ေျပာၿပီးေနာက္-
涛ကုိသုခကိုကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာတခု႐ွိတယ္ဗ်ာ၊ကုိသက္ႏွင္းကေျပာျပထားလုိ႕ကုိသုခရဲ႕သမာဓိကုိေတာ့ယံုၾကည္ ၿပီးပါပဲ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏုိင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ေငြလုိတယ္ဗ်။ ေငြ႐ွိမွျဖစ္မယ္။

ဒီေတာ့ နာရီ၀က္အတြင္း သိန္း ၅၀ ေလာက္ေသခ်ာေပါက္ရဘုိ႕ အလုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္။ မာကင္တုိင္ဘဏ္ကုိ ဓါးျပတုိက္ရမယ္။ဒါေသခ်ာတာပဲ။ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားရယ္လုိ႕ေတာ့ ေတြးမေနနဲ႕ေတာ့။ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္တယ္။ ဒါ- အဂၤလိပ္ကုိ တုိက္ထုတ္တဲ့ တနည္းနည္းပဲ၊ သူတုိ႕စီးပြားေရး လုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္တာပဲ။ 粕 စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။

ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြား ပါသည္။ ဦးေစာဤသို႕ ႀကံစည္လိမ့္မည္၊ ေျပာလိမ့္မည္ဟူ၍ မထင္မိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္တြင္ ဓါးျပတုိက္ရန္ အေျပာခံရဖူးသည္မွာ ဤအႀကိမ္သည္သာလွ်င္ ပဌမအႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အလြန္စိတ္ညစ္မိပါသည္။ ဟန္မပ်က္ေအာင္ သတိအလြန္ထားၿပီး ေနရပါသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤသို႕လွ်င္သူ႕အားၾကည့္ ေနရပါသည္။ သူေျပာသမွ် နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။

ဤမွ်အထိေျပာၿပီး စကားျဖတ္ကာ အျခားစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ခဏၾကာ ေသာအခါ ထျပန္လာၾကပါသည္။ ဤ္ရက္အထိ သူ႕အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းတစ္ခါမွ မစားဖူးေသးပါ။ ေရာက္သည့္ အခါတုိင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳတုိက္ပါသည္။

ဦးေစာအိမ္မွ ျပန္လာေသာအခါ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း လုိက္ခဲ့ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းကုိပင္ စကားေျပာ၍မရပါ။ မေျပာခ်င္ပါ။ စိတ္လည္းနည္းနည္းမွ မေကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ တြင္ ၀ယ္ျခမ္းစရာ႐ွိသည္မ်ားကုိ ၀ယ္ျခမ္းျပီး က်ိဳက္လတ္သုိ႕ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။

ရန္ကုန္တြင္ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ ဤအေၾကာင္းကုိ တခြန္းမွစကားစပ္၍မေျပာပါ။ က်ိဳက္လတ္သုိ႕ျပန္ေရာက္ေတာ့ လည္း အစတြင္တစ္ခြန္းမွ စပ္မေျပာ။ သုိ႕ရာတြင္ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ပင္ ၀င္ထြက္ သြားလာ ေနပါသည္။

ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ တညေနတြင္ က်ိဳက္လတ္ကန္ႀကီးဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း ကုိသက္ႏွင္းက涛ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်၊ ဦးေစာေျပာတာ သိပ္ေတာ့မဆုိးဘူးတင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၿပီးပလား粕 စသည္ျဖင့္ ေျပာစမ္းလာပါသည္။ ထုိသုိ႕ေျပာဖန္မ်ားလာေသာအခါ ဤစကားမ်ားသည္ ယဥ္ပါး လာပါသည္။ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တြင္လည္း ဤလုပ္ငန္း အထေျမာက္လွ်င္ မိမိအတြက္အထုိက္အေလွ်ာက္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိကာ涛အေကာင္းသားဘဲ粕ဟု တစ္ခါ ေျပာလုိက္မိပါသည္။ ဤတခါသာ ေျပာမိပါသည္။ ေနာက္လည္းဤကိစ္ၥကုိ မေျပာၾက ေတာ့ပါ။

မုိးဦးက်ေသာအခါ လယ္လုပ္သည့္ေနရာတြင္ တဲအံုေဆာက္လုပ္ရန္ သြားပါသည္။ တဲေဆာက္ေနစဥ္ သမ္ၺန္တစ္စင္းေရာက္လာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက စာေပးလႊတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 涛ကုိသုခ အေရးႀကီး လုိ႕ ဤသမ္ၺန္ႏွင့္ အျမန္လုိက္ခဲ့ပါ粕 ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။

အေရးႀကီးေသာကိစ္ၥဆုိသည္မွာဦးေစာေျပာေသာကိစ္ၥပင္ျဖစ္မည္ဟုေတြးမိပါသည္။လုိက္သင့္မလုိက္သင့္လည္း စဥ္းစားပါသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ကိစ္ၥတရပ္ မိမိအားေျပာထားသည္ကုိ ေ႐ွာင္ေနလွ်င္ မေတာ္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ တြက္ဆၿပီး လုိက္သြားပါသည္။ ညေနေစာင္းမွ က်ိဳက္လတ္သုိ႕ ေရာက္ပါသည္။

ကုိသက္ႏွင္းကမူ ဦးေစာက အေခၚလႊတ္လုိက္သျဖင့္ နက္ျဖန္ ရန္ကုန္သုိ႕ဆက္လုိက္ရန္ ေျပာျပပါသည္။ အိမ္သို႕ျပန္ကာ အ၀တ္အစားျပင္၍ နက္ျဖန္ ရန္ကုန္လုိက္မည့္အေၾကာင္းမိန္းမကုိ ေျပာျပသည့္အခါ မိန္းမက နည္းနည္းမွ မသြားေစခ်င္ပါ။ 涛ကုိယ့္ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႕၊ အလုပ္အကုိင္၀င္ခါနီး ခရီးသြားမလုိ႕လား粕 ဟူ၍သာေျပာပါသည္။ သြားခါလာခါနီး စိတ္စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္မည္ကုိလည္း သူစုိးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အစီအစဥ္မ်ားကုိမူ မသိ႐ွာပါ။

ဤၾကားထဲတြင္ ယခင္တေခါက္က ထုိးထားခဲ့ေသာထီလက္မွတ္ ၁၁ေစာင္အနက္မွ တေစာင္က ၅၀၀ ဆုေပါက္ေၾကာင္း သတင္းစာထဲတြင္ ပါလာသျဖင့္ ထုိထီလက္မွတ္ကုိပါ ကၽြန္ေတာ္ယူခဲ့ပါသည္။ ယခုတေခါက္တြင္ ဦးေစာအိမ္မွ ကားႏွင့္လာႀကိဳကာ တခါတည္း အင္းယားအိမ္သို႕ ေခၚသြားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကား၀င္သြားသည္ဆုိလွ်င္ပင္ဦးေစာက涛ဟာ လာၾကၿပီ၊ လာၾကၿပီ 粕ဟုေဖၚေဖၚေ႐ြေ႐ ြႏႈတ္ဆက္ပါ သည္။ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳမ်ား ခ်က္ခ်င္းတုိက္ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ သူ႕၀င္းထဲ၌ လူ ၃၀ေလာက္ စုမိေနပါၿပီ။

လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဦးေစာက သူ႕လူမ်ားကို 涛ကဲ ျပင္ၾက၊ ျပင္ၾကေဟ့粕 ဟုဆုိလုိက္ ပါသည္။ လူအခ်ိဳ႕လည္းလုပ္ဘူးလက္စ႐ွိၾကသည္ထင္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္ၿပီးေလွ၂စင္းေပၚ တက္ၾက ပါသည္။ ေတာ္မီ၊ စတင္း၊ ဘရင္း၊ အစံုပါပါသည္။ ဟုိေကြ႕ဒီေကြ႕ႏွင့္ အင္းယားထဲေလွာ္သြားရရာ အတန္ၾကာ လွ်င္ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းသုိ႕ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထုိကၽြန္းသုိ႕ေရာက္ေသာ အခါဦးေစာက 涛တျခားလူေတြ ကေတာ့အားလံုး သိေနၾကၿပီ။ ကုိသုခတစ္ေယာက္ပဲမသိေသးတာ၊ (ကိုသက္ႏွင္းလည္း ေတြ႕ဖူးၿပီးျဖစ္ ဟန္႐ွိပါ သည္) ကဲ ဒီလုိ၀င္၊ မိေအာင္ဘမ္း၊ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္႐ွ္႐ွာက ဗုိလ္ေတြ၊ ဒီေကာင္ ေတြကုိမိေအာင္ဘမ္း။ မလႈပ္ေစနဲ႕။ သူတုိ႕ အေရးႀကီးတယ္။ စာေရးေတြအေရးမႀကီးဘူး။ ဟုိေကာင္ေတြ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲ မႏႈိက္ေစနဲ႕။ အံဆြဲမဖြင့္ေစနဲ႕။ သူတုိ႕မွာ ေျခာက္လံုးျပဴး ပါခ်င္ပါမယ္။ မတတ္သာ ပစ္ရမွာပဲ။ ႐ုိက္လုိ႕ရရင္ ႐ိုက္ရမယ္။ လုပ္ငန္းေတာ့အထိမခံရဘူး။ 粕 စသည္ျဖင့္ေျပာေနစဥ္ အခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ၾကား ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္ႏွင့္ ဘဏ္ကုိတုိက္ေသာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနၾကပါသည္။ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ 涛တေန႕ကေျပာတဲ့ ကိစ္ၥေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါ- ရီဟာဇယ္ အစမ္းေပါ့粕  ဟုေျပာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေမွာင္လာ ေသာေၾကာင့္ 涛ကဲ ကဲ ေနာက္တစ္ခါမွ ဆက္ၾကတာေပါ့ 粕 ဟုေျပာၿပီး ေလွႏွင့္ ျပန္လာၾကပါသည္။

ေနာက္တေန႕နံနက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္အၿပီးတြင္ ဘဏ္ကုိ သြား၍ၾကည့္ရပါသည္။ ထုိဘဏ္တြင္ဦးေစာက ေငြ၄ေသာင္းေက်ာ္၅ေသာင္းအပ္ထားပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေန႕စဥ္တစ္ေထာင္ထုတ္လုိက္၊ ႏွစ္ေထာင္ သြင္းလုိက္ လုပ္ကာ တပည့္မ်ားကုိ ၾကည့္ခုိင္းေလ့လာခုိင္းေနပါသည္။ ထုိေန႕တြင္မူ 涛 တျခားလူေတြက ေရာက္ဖူးၾကၿပီ ကုိသုခ လုိက္ၾကည့္ပါ 粕 ဆုိ၍ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္သြားရပါသည္။ ဘဏ္ေရာက္သြား၍ ၾကည့္ေသာအခါတြင္ ေအာက္ထပ္မွာ ျပင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ အေပၚတက္ရသည္မွာလည္း တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ၀င္ရသျဖင့္ အေပၚမွာ လုပ္ေနသည္ကုိ ေအာက္က မသိႏုိင္ပါ။ သုိ႕ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီးျပန္လာ ၾကပါသည္။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ၆ရက္ ၇ရက္မွ် ဘာမွမလုပ္ရဘဲ ဤသုိ႕ပင္ေနၾကရပါသည္။ သူကလည္းအလြန္ေဖၚေ႐ြပါသည္။ တအိမ္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ကုိယ္ႀကိဳက္ေသာ လူႏွင့္တြဲၿပီး ထြက္လည္ ႏုိင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ေသာ ထီလက္မွတ္ အတြက္လည္း ေငြ ၅၀၀ထုတ္ကာ အိမ္သုိ႕ပုိ႕ေပး လုိက္ပါေသးသည္။

တေန႕ညေန ေနေတာ္ေတာ္ ေစာင္းခ်ိန္တြင္ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ္ပါ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္ကုိ သူ႕၀င္းၿခံႀကီး အတြင္းမွ အိမ္ကေလးတစ္အိမ္သုိ႕ ေခၚသြားပါသည္။ ထုိအိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အား ဘဏ္ကုိ မည္သုိ႕စီးရမည္ ဆုိသည္ကုိ အေသးစိတ္ၫႊန္ၾကားခ်က္ေပးပါသည္။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ကက္႐ွ္႐ွာ ေငြကုိင္ကုိ အထူးသတိျပဳၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ရေအာင္ ဘမ္းရမည့္အေၾကာင္း၊ မန္ေနဂ်ာကို ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္သူကဘမ္း၊ ကက္႐ွ္႐ွာကုိ ဘယ္သူႏွင့္ဘယ္သူကဘမ္း၊ စာေရး၅၀ေလာက္႐ွိသည္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါက ေတာ္မီ၃လက္ႏွင့္ အခန္းမႀကီး အလယ္တြင္ ၀ပ္ခုိင္းထားရမည္။ တစ္ေယာက္မွ အျပင္ မထြက္ေစရ။ 涛ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီက ပစ္ၥည္း ဘာမွမယူဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိလဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘဏ္ကုိစီးေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကရင္ၿပီးေရာ粕 ဟုေျပာရန္ သင္ၾကားပါသည္။ 涛မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္႐ွ္႐ွာကုိ ဘမ္းသူေတြက လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ၊ ေသာ့ေတြယူၿပီး ွဗၤႏအာမခံေသတ္ၱာေတြ ဖြင့္ခုိင္းရမယ္၊ အထဲက စိန္၊ ေ႐ႊ ေသတ္ၱာေတြ ေငြစက္ၠဴအသစ္ အေဟာင္းေတြကို တေနရာထဲမွာ တခါတည္းပံု အသင့္ယူသြားတဲ့ ဂံုနီအိပ္ေတြထဲထည့္။ ေနာက္ေဖးေပါက္က ေလွခါးကို ေျခာက္လံုးျပဴးနဲ႕ တစ္ေယာက္ေစာင့္။ ေနာက္ေဖးက ၀င္လာသူျဖစ္ျဖစ္၊ ေ႐ွ႕အေပါက္က ၀င္လာသူ ျဖစ္ျဖစ္ ၀င္လာသူကုိခြင့္ျပဳရမယ္။ အထြက္ကုိ ခြင့္မျပဳရ။ ၀င္လာသူမ်ားကို #4097;င္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ပုိက္ဆံကို လက္နဲ႕မတုိ႕ဘူး၊ ဘဏ္ကုိစီးေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕၀ပ္ေနၾက#4124;ုိ႕ေျပာၿပီး စာေရးေတြ ၀ပ္ေနတဲ့ေနရာကုိပုိ႕ၿပီး ၀ပ္ခုိင္းရမယ္။ 粕

涛အေပၚ၂ထပ္က တစ္ထပ္မွာ႐ွိတဲ့ လူေနအိမ္ခန္းမွာ လူ၃ေယာက္၊ အထက္ခန္းမွာ လူတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္။ ေတာ္မီစတင္းေတြနဲ႕ သံုးေလးေယာက္စီသြားၿပီးစီးထား။ ပစ္ၥည္းဘာမွ ယူဖုိ႕မလုိဘူး။ တယ္လီဖုန္းႀကိဳး ႐ွိရင္ျဖတ္ထားရမယ္။ ေ႐ွ႕အေပါက္၀မွာ ႐ုိင္ဖယ္ကုိင္ထားတဲ့ ကုလားဒရ၀မ္ တစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ အဲဒီကုလား ဘယ္နည္းနဲ႕မွမလြတ္ေအာင္အမိဘမ္းၿပီး စာေရးေတြထဲ၀ပ္ခုိင္း၊ လြယ္လြယ္နဲ႕မရရင္ ႐ုိက္လွဲၿပီး ႀကိဳးတုပ္ ထားရမယ္။ 粕

涛ေ႐ွ႕အေပါက္၀မွာ ဒရ၀မ္ကုိ စာေရးေတြဆီပုိ႕ၿပီး ွ.ႈ.ဏရဲအုပ္လုိ၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အ၀မွာ ေစာင့္ေနရမယ္။ ရဲအုပ္အနားမွာ ပုလိပ္လုိ၀တ္ထားတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေနရမယ္။ ၀င္လာသူတုိင္းရဲ႕ ေနာက္က လုိက္သြားၿပီး ေလွကားေကြ႕ကုိ ေရာက္သြားတုိင္း ေျခာက္လံုးျပဴးနဲ႕ခ်ိန္ၿပီး #4097;င္ဗ်ား ဟုိေ႐ွ႕က လူအုပ္ထဲမွာ သြားၿပီး၀ပ္ေနပါ။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္တုိ႕ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ျငိမ္ျငိမ္ေနဖုိ႕ပဲလုိတယ္။ ဘဏ္ကုိသာတုိက္ေနတာ လုိ႕ေျပာၿပီး ၀ပ္ခုိင္းရမယ္။ 粕

涛အ၀င္ဒရ၀မ္ကုိ မိေအာင္ဘမ္းဖုိ႕က အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္။ သူ႕ကုိ အလြတ္မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူ႕ကုိ ႐ုိက္မွပဲျဖစ္မယ္။ သူက အၾကမ္းဖက္ခ်င္ဖက္မယ္။ ပစ္လုိ႕လဲမျဖစ္ဘူး။ တုတ္ထစ္ခု သပ္သပ္ေဆာင္သြား ရလိမ့္မယ္။ ဒရ၀မ္ကုိ လုပ္ဘုိ႕ကိစ္ၥၿပီးရင္ အဲဒီတုတ္ကုိ ေလွကားေကြ႕ မွာထားရမယ္။ 粕

涛 အထဲ၀င္လာသူတစ္ေယာက္ဟာ မူလ အစီအစဥ္အတုိင္း စာေရးမ်ားနဲ႕သြား၀ပ္ရင္၀ပ္။ မ၀ပ္ဘဲကလန္ကဆန္ လုပ္ရင္တုတ္စာေကၽြးရမယ္။အလဲခ်ရမယ္။ သူ႕ကုိအထြက္မခံနဲ႕။ လူတစ္ေယာက္ထြက္သြားရင္ ပ်က္သြားမယ္粕
ဟုဆက္ေျပာၿပီး ရဲအုပ္အနားကေနကာ လူ႐ုိက္ရမည့္ ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမည္ ဟုခုိင္းပါသည္။

涛မန္ေနဂ်ာနဲ႕ကက္႐ွ္႐ွာက ထုတ္ေပးလုိ႕ပစ္ၥည္းအေျမာက္အျမား မူလအစီအစဥ္အတုိင္းရၿပီး အသင့္ျဖစ္တဲ့ အခါ ၀ီစီကေလး တစ္ခုနဲ႕အခ်က္ ေပးရမယ္။ကုိယ့္တာ၀န္အတုိင္း ေ႐ႊအိတ္၊ေငြအိတ္ ထမ္းတဲ့သူကထမ္း၊ ဆုိင္ရာဌာနမ်ား ကုိတာ၀န္ ယူထားၾကတဲ့သူမ်ားကလဲ ဘဏ္ေ႐ွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ေလာ္ရီကားႀကီးတစ္စီးေပၚနဲ႕ဘားလမ္းနဲ႕ကုန္သည္ လမ္းေထာင့္ ကားလမ္းအတြင္း ရပ္ထားတဲ့ဂ်စ္ကားေပၚကုိ အျမန္ဆံုးအေရာက္လာ ၾကရမယ္။ ကားတစ္စီးကုိ စိန္ႀကီးေမာင္းရမယ္။ေနာက္တစ္စီးကုိခင္ေမာင္ရင္ေမာင္းရမယ္။ကားႀကီးေပၚပစ္ၥည္းတင္ၿပီး ေ႐ွ႕ကသြားရမယ္။ ေနာက္ကရန္သူလာရင္ ေနာက္ကားကခုခံရမယ္။ ကက္႐ွ္႐ွာနဲ႕မန္ေနဂ်ာကုိ မိမိခ်င္း သူတုိ႕အံဆြဲေတြဖြင့္ၿပီး လက္နက္႐ွာ ရမယ္။ လက္နက္ေတြ႕လုိ႕ မသိမ္းရင္ အထြက္မွာ ရန္႐ွာႏုိင္တယ္။ 粕

涛မာကင္တုိင္ဘဏ္ဟာ စိန္ေတြ ေ႐ႊေတြ ေငြေတြကုိ ညဥ့္မသိပ္ဘူး။ မနက္၁၀နာရီက်မွ ၽြန်နမလနဘဏ္ကေန သြားထုတ္တယ္။ ညေနနာရီျပန္၂ခ်က္မွာပစ္ၥည္းေတြအားလံုးျပန္ပုိ႕တယ္။ ဒါေၾကာင့္မနက္၁၁နာရီနဲ႕၁ခ်က္ၾကား မွာ အၿပီးတုိက္မွျဖစ္မယ္။ ဘဏ္ကိုသြားစီးတဲ့အခါ ယူသြားရမယ့္စတင္း၊ ေတာ္မီ စတဲ့လက္နက္ေတြကုိ ကုိင္ၿပီး ဘဏ္ထဲ၀င္သြားဖုိ႕ကိစ္ၥမွာ မုိးကာအိကၤီ်ပါၾကရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လုပ္မဲ့အခ်ိန္မွာ မုိး႐ြာေနဖုိ႕ လုိတယ္ ။ ဒါမွျဖစ္မယ္။ 粕 ဟုဦးေစာက ေျပာျပၿပီး ရဲအုပ္တံဆိပ္၊ ၾကယ္စသည္တုိ႕လည္း ၀ယ္ခုိင္းပါေသးသည္။

အစစျပည့္စံုေသာအခါ အ၀တ္အစား၀တ္ၿပီးလက္နက္ပစ္ၥည္းကိရိယာအစံုအလင္ႏွင့္ နံနက္၁၀နာရီမွ တစ္ခ်က္ ထိုးထိေစာင့္ၾကရပါသည္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုလံုးမွာ ၁၅မိနစ္ႏွင့္ၿပီးႏုိင္ပါသည္။ ၿပီးေအာင္လုပ္ရမည္ဟုလည္း ဦးေစာက အမိန္႕ေပးပါသည္။

ဦးေစာေျပာျပစီစဥ္ခ်က္မ်ားမွာ အားလံုးျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု သူ႕တပည့္အားလံုးက ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၾကပါသည္။ ဤသုိ႕ျဖစ္ေအာင္လည္း သူက ျပင္ဆင္မႈအရပ္ရပ္ လုပ္ထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ေန႕စဥ္အသင့္၀တ္၊ အသင့္လက္နက္ျပင္ၿပီး မိုးအ႐ြာေစာင့္ရာ ၆ရက္တိတိ မုိးမ႐ြာပါ။ ၀ါဆုိလဆန္း အခါေလာက္ျဖစ္သျဖင့္ မုိး႐ြာမည္မုခ်ဟု တြက္ထားခ်က္မွာ မကိုက္ဘဲျဖစ္ေနပါသည္။

၆ရက္ေစာင့္၍မွ မုိးမ႐ြာသျဖင့္ အားလံုးစိတ္ပ်က္ၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တုိင္ပင္ၾကရသည္ လည္းမဟုတ္၊ ဦးေစာကလည္း လက္ေလွ်ာ့ပါေတာ့မည္ဟုမေျပာ၊ သုိ႕ရာတြင္ အားလံုးပင္တညီတည္း စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့ၾကၿပီး ထုိလုပ္ငန္းအစီအစဥ္ႀကီးမွာ ပ်က္ျပယ္ျပယ္ျဖစ္သြားပါသည္။ အားလံုးစိတ္ထဲတြင္ ဦးေစာက ခုိင္းေစေသာေၾကာင့္ မျငင္းဆန္သာ၍သာ အားတင္းၿပီးလုပ္ဖုိ႕ ရည္႐ြယ္ထားၾကေသာ္လည္း တကယ္အားျဖင့္ မလုပ္လုိၾက၊ ၀န္ေလးၾကေၾကာင္းကုိ အားေလွ်ာ့ေသာအခါ ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိႏုိင္ပါသည္။

ထုိလုပ္ငန္းႀကီးပ်က္သြားေသာအခါ ဘာမွ အလုပ္မ႐ွိၾကေတာ့ဘဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ေနၾကျပန္ပါသည္။ ကုိယ့္အတြဲ ကုိယ့္အုပ္စုႏွင့္ လည္ၾက ပတ္ၾကပါသည္။ ဦးေစာကလည္း မခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသးပါ။ ေတာ္ေတာ္ပင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကရပါသည္။ အားလံုးကုိ ေဖၚေဖၚေ႐ြေ႐ြႏွင့္ ဆက္ဆံပါသည္။

ဦးေစာအိမ္သုိ႕ေန႕ေန႕ညညပင္ ကားႀကီးကားေကာင္းမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္မ်ား၊ ဗမာမ်ား ၀င္ထြက္သြားလာ ေနၾကပါသည္။ ဂိတ္တံခါးတြင္ အေစာင့္႐ွိပါသည္။ ပထမတြင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သာေစာင့္ၿပီး ေနာက္တြင္ ႐ုိင္ဖယ္ ႏွင့္ေစာင့္ရပါသည္။

ဤသုိ႕ ျငိမ္ေနစဥ္မွာပင္ ကုိဘၫြန္႕၊ ကုိစိန္ႀကီး၊ ကုိသက္ႏွင္း၊ ကုိစုိးတုိ႕ႏွင့္ ဦးေစာကုိယ္တုိင္လုိက္ပါၿပီး ဘရင္းဂန္းအလက္၂၀၀ကုိ ေလာ္ရီႀကီးေပၚတင္ကာ ေန႕ခင္းႀကီးမွာပင္ ယူလာပါသည္။ ထုိေန႕က က်ည္ဆံမ်ား မပါပါ။ ဘရင္း၂၀၀ႏွင့္ ေျပာင္းပုိ ၂၀၀ သာျဖစ္ပါသည္။

ကား၀င္လာေသာအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လူအုပ္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ေနၾကပါ သည္။ ဦးေစာမွာအိမ္သုိ႕ေရာက္ေနႏွင့္ပါသည္။ ကားေရာက္လွ်င္အိမ္ထဲမွဆင္းလာၿပီးကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘက္သုိ႕ လွည့္ကာ 涛ဂဠဳန္ကြ粕ဟုလက္သီးဆုပ္၍ ၿပံဳးၿပံဳး႐ႊင္႐ႊင္ႏွင့္ေအာ္ဟစ္ေႂကြးေၾကာ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕အထဲ က涛ဘာပါလိမ့္粕ဟုေျပာလုိက္ရာ၊ သူက涛အိမ္ေ႐ွ႕မွာသြားၾကည့္ၾကစမ္း粕ဟုေျပာပါသည္။ အိမ္ေ႐ွ႕ သရက္ပင္ ေအာက္တြင္ ရပ္ထားေသာေလာ္ရီကားႀကီးေပၚတြင္ ဘရင္း၂၀၀ႏွင့္ ေျပာင္းပုိ၂၀၀ တင္လာသည္ကုိ ျမင္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း မ်ားစြာအံ့ၾသေနၾကပါသည္။ ယခင္ကဘရင္းဆုိ၍ တစ္လက္မွမေတြ႕ဖူးေသးပါ။ စတင္း၊ ေတာ္မီ၊ စပ္မ႐ွင္း၊ ပစ္ၥတုိ၊ အေမရိကန္ေမာ္ဇာ၊ ဂ်ပန္ေမာ္ဇာ၊ ကာဘုိင္၊ အေမရိကန္႐ုိင္ဖယ္ စသည္တုိ႕သာ ျမင္ဖူးပါသည္။ ထုိ႕ျပင္ ဦးေစာတြင္ အလြန္ထူးဆန္းသည့္ လက္နက္တစ္မ်ိဳးလည္း႐ွိပါ ေသးသည္။

ထုိလက္နက္ကေလးမွာ ေဖါင္တိန္ေလာက္သာ႐ွိ၍ အတြင္းက စပရင္သံပတ္ပါပါသည္။ တစ္ခါစမ္းျပသည္မွာ ထုိလက္နက္ကေလးကုိ ေျမႀကီးေပၚတြင္ေထာင္ထားၿပီး က်ည္ဆံဖ်ားခဲကေလးကို တင္ထားရပါသည္။ ထုိခဲေပၚသုိ႕ ႏွီးဖ်ားကေလးႏွင့္သြားတုိ႕လုိက္ရာ ႐ုိင္ဖယ္ပစ္သကဲ့သုိ႕ အထက္သုိ႕ ထြက္သြားပါသည္။ မိမိဆီသုိ႕ တြားသြားၿပီးတက္လာေသာ ရန္သူမ်ားကုိ ထုိလက္နက္မ်ိဳး လမ္းတြင္ခ်ထားၿပီးကာကြယ္လွ်င္ ရန္သူ မတက္ႏုိင္ဟု ဦးေစာကေျပာျပပါသည္။

ဘရင္းဂန္းအလက္၂၀၀အတြက္ ဦးေစာမွာ ဘာမွ အစီအစဥ္႐ွိဟန္မတူပါ။ ၃ရက္လံုးလံုး ေလာ္ရီကားေပၚတြင္ တာလပတ္အ၀တ္ အုပ္ၿပီးထားပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဗုိလ္တေထာင္ ေသာ္မဆင္လမ္းမွဟုထင္ရေသာ ကမ္းနား ဘက္က ကန္ထ႐ုိက္တာ အဖတ္ဆုိသည့္ တ႐ုတ္ႀကီးထံတြင္ ေပပါပံုးႀကီးမ်ား ေရလံုေလလံုမွာၿပီး ဂရိစ္ေတြ သုတ္ကာထည့္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ပိတ္ၿပီး ညဖက္တြင္ အင္းယားကန္ထဲ၌ သူေျပာသည့္ အကြက္အတုိင္း ခ်ၾကရပါသည္။ သူကေျမပံုႏွင့္စာရင္းယူထားပါသည္။ ေပပါတစ္လံုးတြင္မွ ဘရင္း၇လက္ ၈လက္သာ၀င္ရာ ေပပါပံုးမွာ မေလာက္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ပါသည္။ လူေတြလည္း တစ္ေယာက္မွ အလုပ္မအားေတာ့ပါ။

ေပပါပံုးမ်ားရသေလာက္ရေသာ္လည္းကားေပၚမွဘရင္းပံုႀကီးမွာေလွ်ာ့သည္မ႐ွိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္ဦးေစာကုိယ္တုိင္ ထင္း႐ူးေသတ္ၱာဆုိင္မ်ားကုိလုိက္ၾကည့္ကာ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။အျခားသူမ်ားကုိလည္း၀ယ္ခုိင္းပါသည္။ ထုိေသတ္ၱာ မ်ားသည္ ၇လက္၈လက္ဆန္႕ပါသည္။ေလာ္ရီတစ္စင္းကုိ အုတ္ဖုိက ထပ္ယူခုိင္းၿပီး ထင္း႐ူး ေသတ္ၱာႏွင့္ ဘရင္းကုိ ေရျမႇဳပ္၍ မျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျပည္လမ္း႐ွိ မိတ္ေဆြမ်ားထံ လုိက္အပုိ႕ခုိင္း ပါသည္။
ဘရင္းမ်ား ေရာက္ကတည္းကဦးေစာမ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္း တင္းမာလာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ အိမ္အ၀င္ ဂိတ္မွာလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ၃ေယာက္တတြဲ၄ေယာက္တတြဲေတြ႕လွ်င္ေခၚၿပီး涛က်ဳပ္တုိ႕အခု လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာရာဇ၀တ္မႈ ေတြျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သစ္ၥာေဖါက္ရင္ လူ၃၀ေက်ာ္တခါထဲ ဒုက္ၡျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္တစ္ေယာက္ ေဖါက္ရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ကုိ ေျဖာင္ ပစ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ လူတုိင္းက 涛ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာအတြက္ ေလာကႀကီးကုိ စိတ္ပ်က္သျဖင့္ အသက္႐ွင္ လွ်က္မေနလုိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္ပါသည္粕လုိ႕ စာတစ္႐ြက္စီေရး ေပးထားရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါမွစိတ္ခ်ရမယ္粕စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။ မည္သူမွ်မေတာ္ပါဟုမေျပာရဲ။ 涛ေကာင္းပါ တယ္粕ဟုေျပာကာသေဘာတူၾကပါသည္။ ဤသုိ႕အစုလုိက္ေခၚေျပာၿပီးေနာက္၊တစ္ေန႕တြင္ အားလံုးလူ၃၀ေက်ာ္ ကုိ သူ႕ဘုရားစင္႐ွိရာသုိ႕ေခၚၿပီး သစ္ၥာေရတုိက္၊ သစ္ၥာဆုိခုိင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိကုိယ့္ဖာသာ သတ္ေသေၾကာင္း စာကုိ ေရးခုိင္းၿပီး သူကသိမ္းထားပါသည္။

အကယ္၍တစ္ေယာက္ေယာက္က သစ္ၥာေဖါက္မည့္ လက္ၡဏာကုိ သူေတြ႕လွ်င္ ထုိလူကုိသတ္ၿပီး၊ ထုိလူ ေရးသည့္စာကုိ အိတ္ထဲထည့္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ထုိလူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ဟန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး လူျပတ္ရာတေနရာ၊ ျပည္ကားလမ္းေပၚတြင္ျဖစ္ေစ သြား၍ခ်ထားလုိက္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤအစီအစဥ္မ်ားလုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ ညဥ့္ဘက္တြင္ အျပင္သုိ႕ အလြန္ထြက္ပါသည္။ တခါတရံ အေဖၚပါ၍ တခါတရံ သူကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျပန္လာ တတ္ပါသည္။ စိန္ႀကီးတုိ႕ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႕က တခါတရံ ကားေမာင္းၿပီး လုိက္ၾကရပါသည္။ ကုိဘၫြန္႕ ျဖစ္ေစ၊ ကုိသက္ႏွင္းျဖစ္ေစ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ပါတတ္ပါသည္။ ညထြက္သည့္အခါ အေဖၚမွာ တစ္ေယာက္ထက္မမ်ားပါ။

အေဖၚမ်ားအား ဘယ္သြားဘယ္လာေၾကာင္း မေျပာရန္လည္း မွာထားဟန္မတူပါ။ လုိက္ပါသြားသူမ်ား ထဲမွ တခါတခါ ေျပာျပခ်က္အရ မဂၤလာဒံုဘက္ေရာက္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

မဂၤလာဒံုစစ္တပ္ကဟုသိရေသာအဂၤလိပ္ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႀကီးတစ္ေယာက္လည္းအိမ္ကုိ မၾကာမၾကာ လာပါသည္။ ထုိစစ္ဗိုလ္ႀကီးမွာ အမႈကိစ္ၥျဖစ္လာေသာအခါ ပါသည္ဟုမၾကားပါ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိသည္ ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

ဤသို႕ညပုိင္းတြင္ ထြက္ထြက္ေနၿပီး သည့္ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ေတာ္မီ၊ ေျခာက္လံုးျပဴး၊ စတင္း၊ ဘရင္း စေသာ ေသနတ္မ်ားအတြက္ က်ည္ဆံေပါင္း တစ္သိန္းသံုုးေသာင္းေက်ာ္ကို ေလာ္ရီကားႀကီး၂စင္းႏွင့္ ေန႕လယ္မွာပင္ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အားလံုးေသတ္ၱာအသစ္မ်ားႏွင့္ ေရလံုေလလံု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦးေစာက ေရကန္ထဲတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ဘုရားေဆာင္ကေလးတုိင္ေျခရင္းမ်ား အနီး၌ ၄င္းက်ည္ဆံမ်ားကုိ ခ်ေစပါသည္။ အျခားဟုိေနရာ ဒီေနရာမ်ားတြင္လည္း ထားေစပါသည္။ ဦးေစာကုိယ္တုိင္ ေျပာျပခ်က္အရ ထုိမွ်မ်ားျပားေသာက်ည္ဆံမ်ားကို ေစ်းေပါေပါကေလးႏွင့္ ရေၾကာင္း၊ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆံဆယ္သိန္းခန္႕မၾကာမီ ရဘုိ႕႐ွိေၾကာင္း၊ ေငြတစ္သိန္းခြဲခန္႕ေပးလွ်င္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္သိ႐ွိရပါသည္။ ျဗိတိသွ်စစ္တပ္သည္ ဤယမ္း ေတာင့္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖ်က္ဆီးသည့္ စာရင္းထဲတြင္ျပၿပီး တဘက္ကလွည့္ကာ ခုိးေရာင္း ျခင္းေၾကာင့္ ဤမွ်ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း ေျပာျပပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လက္ဖက္ရည္ခံုသို႕ဦးေစာတခါတရံ လာတတ္ပါသည္။ တေန႕တြင္ဆံုမိ ေသာေၾကာင့္ ဦးေစာက ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

႐ုိင္ဖယ္ေခတ္ ေဟာင္းေဟာင္းႏွင့္ ၂လံုးျပဴးပါ ေပါင္း ေသနတ္ ၁၅၀၀ခန္႕ အားလံုးေကာင္းစြာ သံုး၍ရသည္မ်ား ကိုလည္း ရရန္႐ွိေသးေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကို လက္နက္တုိက္တစ္ခုတြင္ အေစာင့္မ်ားႏွင့္ထားေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကုိ သရက္ၿမိဳ႕ဆီမွ လာထုတ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၄င္းတုိ႕လာမထုတ္မီ အခ်ိန္၁နာရီ ၂နာရီ ခန္႕ေစာၿပီး လက္မွတ္တုႏွင့္ မိမိတုိ႕ကထုတ္ယူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ထုိကိစ္ၥအတြက္လည္း မိမိစီစဥ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပပါသည္။

႐ွိႏွင့္ၿပီး လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကုိ သိမ္းရဆည္းရႏွင့္ အားလံုးအလုပ္အလြန္မ်ားေနၾကပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ား လာၾကေသာလည္း အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္မ်ားကုိ မေတြ႕ႏုိင္ပါ။ ထုပ္ပုိးျပင္ဆင္ၿပီးအခ်ိဳ႕လက္နက္မ်ားကို ျပည္လမ္းပို႕၊ အခိ်ဳ႕ကုိရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားထံ ပုိ႕ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ပုိ႕၍မႏုိင္၊ သိမ္း၍ မႏုိင္ျဖစ္ေနေသးသျဖင့္ ဘရင္းဂန္းမ်ား ထည့္ထားေသာ ထင္း႐ူးေသတ္ၱာ ၂လံုးကို ဦးေစာက က်ိဳက္လတ္ ဘက္တြင္ ၀ွက္ထားရန္ ကုိသက္ႏွင္းကုိ ေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိင္ပင္ေျပာ ေျပာျပန္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာတူ လုိက္ပါသည္။

၀ါဆုိလျပည့္ေန႕မနက္ေစာေစာမုိးမလင္းမီ ေလာ္ရီေပၚတင္ၿပီး က်ိဳက္လတ္သေဘၤာဆိပ္ဘက္သုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကားကို ေမာင္းလာရာ၊ ေခါင္းေပါင္းနီႏွင့္ ပထန္အမ္ပီမ်ား ဂ်စ္ကားႏွင့္ လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ေတာ္ေတာ္ပင္ လန္႕သြားပါသည္။ အမ္ပီမ်ားက ရပ္ၿပီး စစ္၍ ေတြ႕သြားလွ်င္ မည္သုိ႕မ်ားျဖစ္မည္နည္း ဟုလည္းေတြးမိ ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဦးေစာအေပၚအထင္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ဦးေစာ႐ွိသားဘဲ ဟုေတြးကာ မေၾကာက္လွပါ။ အမ္ပီ ကားလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိေက်ာ္ၿပီး မဂၤလာဒံုဘက္သုိ႕ ဆက္၍ေမာင္းသြားပါသည္။ အမ္ပီတစ္ေယာက္ကမူ ေနာက္သုိ႕ျပန္လွည့္ၾကည့္ပါေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလး လွမ္းေသာအခါ အမ္ပီဂ်စ္ကားရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ကားဘက္ဆီသုိ႕ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေမာင္းလုိက္လာျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး စုိးရိမ္ေနၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္သူတုိ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုိက္မလာၾကပါ။ သူတုိ႕ကိစ္ၥႏွင့္သူတုိ႕ တလမ္းသုိ႕ခ်ိဳးၿပီး ေမာင္းသြားၾကပါသည္။ မိန္းမ ေနာက္ လုိက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။

ေလာ္ရီကားႀကီး ဆိပ္ကမ္းသုိ႕ေရာက္ေသာအခါ မုိးထိန္ထိန္လင္းေနပါၿပီ။ ကူလီေတြ အမ်ားႀကီး ေခၚၿပီး သမ္ၺန္ ေမာ္ေတာ္ေပၚသုိ႕တင္ရပါသည္။ ကူလီမ်ားက 涛ေလးလုိက္တာ၊ ဘာေတြပါလိမ့္粕 လုိ႕ ညည္းၾက၊ ေမးၾက ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားပစ္ၥည္းမ်ား သံထည္ေတြခ်ည္းျဖစ္၍ ေလးေၾကာင္း ေျပာရပါသည္။ ျမစ္ဆိပ္တြင္ ပုလိပ္ မ်ားလည္း ႐ွိၾကပါသည္။ တင္ေနခ်ေနသည္ကုိပင္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။

ပစ္ၥည္းမ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္၀မ္းထဲသုိ႕ခ်ၿပီး ေမာ္ေတာ္သမားမ်ားက ပိတ္လုိက္ပါသည္။ မည္မွ်ပင္ေလးေစကာမူ သူတုိ႕က သေဘာက်ေနၾကပါသည္။ ေလးေလ ပုိက္ဆံ ရေလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေနၾကပါသည္။ ၇နာရီ ထုိးေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ထြက္ပါသည္။ လမ္းမွာပင္ တစ္ေယာက္တစ္ေသတ္ၱာယူထားရန္ သေဘာတူၾက ပါသည္။ က်ိဳက္လတ္သို႕ မြန္းလြဲ ၁နာရီ ၂နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေရာက္သြားပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းမွာျမဴနီစပယ္လူႀကီး ျဖစ္ဖူး၍ တပည့္လက္သားေပါသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တပည့္ တခ်ိဳ႕အားေခၚၿပီး ေသတ္ၱာ ၂လံုးကို လွည္းႏွင့္တင္ကာ တစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ တစ္လံုးကုိ သူ႕အိမ္သို႕ခ်ေပးရန္ ခုိင္းလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကမူ ျပန္ႏွင့္ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားေနခုိက္မွာပင္လွည္းေရာက္လာပါသည္။ကူလီမ်ားကလည္း涛 ေလးလုိက္တာေလးလုိက္တာ粕ႏွင့္ ညည္းရင္း ေသတ္ၱာႀကီးကုိ ခ်ေပးကာ ေလွကားေအာက္တြင္ သြင္းေပးသြားပါသည္။

ဤေသတ္ၱာႀကီးကုိ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ထား၍ မလံုၿခံဳ၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္တြင္႐ွိေသာကုိ ခ်စ္တီးအား သမ္ၺန္တစ္စင္းႏွင့္ ဂုန္ညင္းတန္း႐ြာသူႀကီး ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕ကုိ ေခၚခဲ့ရန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။ ညဥ့္သန္းေခါင္ သန္းလြဲ ေရာက္ရင္ေရာက္၊ ထုိလူ၂ေယာက္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ခဲ့ရန္လည္း မွာလုိက္ပါသည္။

မုိးခ်ဳပ္ေသာအခါ ေသတ္ၱာကိုဖြင့္ၿပီး ေသနတ္မ်ားကုိ ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ထုပ္၍ လူမ႐ွိေသာတဘက္ အိမ္ေအာက္တြင္ သြားထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနကုိင္ ေနသည္မ်ားကုိ ထိန္၀ွက္ထား၍ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္ေစာေစာက 涛ကုိသက္ႏွင္းရဲ႕ေမာ္ေတာ္ကားပစ္ၥည္းေတြ ခဏလာထားတာပါ粕 ဟုေျပာထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမအား ဖြင့္ေျပာရပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့မိန္းမမွာ ဤအေၾကာင္းကုိၾကားၿပီး ဤပစ္ၥည္းမ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ အလြန္စုိးရိမ္ပူပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း မေျပာရဲပါ။ ရန္ကုန္သုိ႕ ကုိယ့္စီးပြားေရး ကိစ္ၥမဟုတ္ဘဲ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ သြားေနကတည္းကသေဘာမက်ျဖစ္ေနရာယခုမူ အလြန္ပူပင္ ေသာကျဖစ္ေန ႐ွာပါေတာ့သည္။ သူႀကီးဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်စ္ခင္ေလးစားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အေရးႀကီး၍ အေခၚလႊတ္လုိက္သည္ဆုိရာ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထလုိက္လာၾကသျဖင့္ နံနက္ ၂နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာၾကပါသည္။ ကုိခ်စ္တီးကုိမူ ဘာမွ အသိမေပးဘဲ ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတို႕ကုိသာ ၀ွက္စရာ ေနရာမွစ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးဂံုနီအိတ္ ထုပ္ပစ္ၥည္းမ်ားကုိ လူတြန္းလွည္းကေလးႏွင့္ တင္ကာ သမ္ၺန္ေပၚ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။

နံနက္မုိးလင္းေသာ္ ကုိသက္ႏွင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္သုိ႕ေပါက္လာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ဤမွ်ႀကီးက်ယ္ ေသာ ကိစ္ၥႀကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်ဟန္မတူပါ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ား သစ္ၥာေဖါက္ ေလမလားဟုလည္း အနည္းငယ္သံသယ႐ွိဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ျခည္ အျပတ္မခံပါ။ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္သုိ႕သြား၍ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကၿပီးလွ်င္ နံနက္၁၀နာရီထုိးေသာ္၊ ဦးေစာက 涛တစ္ညအိပ္ထက္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ပုိမၾကာၾကေစႏွင့္粕ဟူေသာအမိန္႕အတုိင္း ဖ်ာပံုသေဘၤာႏွင့္ရန္ကုန္သုိ႕ျပန္လုိက္လာၾကပါသည္။

ပတ္သက္ရာလူအားလံုးကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြမွာအစက ဦးေစာကဲ့သုိ႕ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးႏွင့္ေပါင္းသင္းရ၍ဂုဏ္႐ွိသည္ ဟုထင္မိပါသည္။သူသည္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ရက္ကေလး အေတာ္ၾကာေသာအခါ သူ႕ကုိယ္က်င့္တရားခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ ဓါးျပတုိက္ရန္ႀကံစည္ခ်က္၊ အက်ပ္ကုိင္ေလ့႐ွိျခင္း အစ႐ွိသည္တုိ႕အတြက္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ႏွင့္နီးစပ္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာရေသာ အေျခအေနမွ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ပ်က္ရေသာ ဘ၀သုိ႕ ေရာက္လာရပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ပါ။ သူ႕အႀကံ အစည္မ်ားကုိ ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ အလိမ္ၼာႏွင့္ ခြဲထြက္ရန္ စိတ္ကူးပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူအနည္းငယ္ သံသယ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း အသက္ႏွင့္ ခႏ္ၶာ အုိးစားကြဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလာက္လူစားကုိ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေခ်မႈန္းပစ္ႏုိင္ပါသည္။ အ႐ွိန္အ၀ါ ကလည္းႀကီးပါသည္။ အစုိးရပုိင္းႏွင့္ ေနရာအမ်ားတြင္ သူ႕ၾသဇာမွာ ႀကီးမားတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တခါတရံ သူငယ္စဥ္က သူႏွင့္ရန္သူျဖစ္ခဲ့သူမ်ားကို မည္သုိ႕လုပ္လုိက္ပံုမ်ားကို ေျပာျပေလ့႐ွိသည့္ျပင္၊ သူ႕ကုိ မေကာင္းႀကံသူမွန္လွ်င္ တိမ္ဖ်ားတြင္ တက္ကပ္ေနသည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ ရေအာင္ခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေသာ အရာ႐ွိႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ႕အားအစ္ကုိႀကီးဟုေခၚေၾကာင္း၊ ထုိသူသည္ သူ႕အား နိမ့္က်ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ ေခ်ာက္တြန္းခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ သုိ႕ရာတြင္ မၾကာေသးမီက သူ႕ကုိ လာေရာက္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေ႐ွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္သူ႕ေျခေထာက္ကုိလာဆုပ္ေၾကာင္း၊ သူက 涛ကိစ္ၥမ႐ွိပါဘူး粕 ဟုေျပာလုိက္ေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ဤလူမ်ိဳးကုိ ဘယ္နည္းနဲ႕မွမေၾကေၾကာင္း၊ တိမ္ဖ်ားတြင္ကပ္ေနေစဦး၊ ေျမႀကီးကလူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေျမႀကီးေရာက္လာလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူ႕လက္ကမလြတ္ေၾကာင္း၊ စသည္ျဖင့္လည္း အာရပါးရ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာေလ့႐ွိပါသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာက 涛တစ္ညဥ့္အိပ္ထက္ပုိမၾကာေစနဲ႕粕ဟု မွာသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါ။ အိပ္ေမြ႕ခ် ထားျခင္းခံရေသာ သူမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕ၾသဇာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတြင္သာမက အားလံုးေသာကၽြန္ေတာ္တို႕လူစုအေပၚတြင္ လႊမ္းအုပ္လ်က္႐ွိပါသည္။

ယေန႕အထိ ဦးေစာအိမ္သုိ႕ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ တလေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိပါၿပီ။ ဦးေစာအိမ္က လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳေသာက္၍ ထမင္းသာစားပါသည္။ ေဆးလိပ္ဖုိး တစ္ျပားပင္ မယူဖူးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ေငြ၂၀၀ခန္႕ ပါခဲ့သည့္အထဲမွပင္ ေဆးလိပ္၀ယ္ေသာက္ပါသည္။ ဦးေစာကလည္း ပုိက္ဆံမေပးပါ။ အျခားလူမ်ားအား ေပးသည္ကုိလည္း မျမင္ မေတြ႕မိပါ။ လူအမ်ားအတြက္ ခ်က္ရသျဖင့္ တခါတရံ ဟင္းမေကာင္းပါ။ ထုိအခါ မ်ိဳးတြင္ အျခား ၄၊ ၅ေယာက္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ကုိယ့္ပုိက္ဆံႏွင့္ ကိုယ္ ထမင္း၀ယ္စားၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ၂ေယာက္တည္းလည္း မသြားပါ။ သံသယအျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ သူအယံုၾကည္ဆံုး လူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူသြား၍ အတူျပန္ၾကပါသည္။ က်ပ္တည္း လာေသာရက္ပုိင္းမ်ားတြင္မူ လံုးလံုးမထြက္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါ။

ဘရင္းဂန္းမ်ားမေရာက္မီက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမမွာ ကုိယ္ေလးလက္၀န္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ျပန္လုိေၾကာင္း ကိုသက္ႏွင္းကုိ ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းကဦးေစာကိုသူေျပာေပးမည္ဟုေျပာပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း ဘရင္းဂန္း မ်ား သြားပုိ႕မွပင္ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုလည္း ကုိသက္ႏွင္းအား ေခတ္ၱျပန္လုိေၾကာင္း သံုးေလးႀကိမ္မွ် ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းက အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာေပးပါမည္ဟု ေျပာပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူကိုယ္တုိင္လည္း ေျပာရဲဟန္မတူလွပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တုိက္႐ုိက္မေျပာ၀ံ့ပါ။ ဦးေစာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ ေရာက္ခါစႏွင့္ မတူေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္တင္း၍ စိတ္အေတာ္ ခက္ထန္ေနပါသည္။

ဦးေစာအိမ္သုိ႕ေရာက္သည့္အထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေနာက္အက်ဆံုးေလာက္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာကလည္း လူႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ဆက္ဆံပါသည္။ သို႕ရာတြင္ တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္အတူေရာ၍ ထမင္းမစားဘူးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေရာက္ခါစကေတြ႕ရသည္မွာ အိမ္ေဘးကန္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳေသာေနရာကေလးတြင္ လသာသာ
ေအာက္၌ သူတစ္ေယာက္တည္းထမင္းစားေလ့႐ွိပါသည္။ ေဒၚသန္းခင္ႏွင့္ ေဘဘီေစာတုိ႕ပင္ အတူစားသည္ ကုိ မေတြ႕ဘူးပါ။ ဟင္းတစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ လာခ်သည္ကုိ စားလုိက္၊ ကန္ဘက္ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ဇိမ္႐ွိ႐ွိ စားေလ့ အႀကံထုတ္ေလ့႐ွိပါသည္။ သူ႕ထမင္းပြဲနားသုိ႕ အိမ္သားမ်ား မည္သူမွ် မလာၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ေရာက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူစားေနေသာ ျမန္မာထမင္း၀ုိင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာ႐ွိစားပြဲကေလးတြင္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ေနမိၾကပါသည္။ သူၾကိဳက္သည္ မၾကိဳက္ သည္လည္းမသိပါ။ ဘယ္ဟာကုိဦးေစာႀကိဳက္၍ ဘယ္ဟာကုိ မႀကိဳက္သည္ အိမ္မွာ ဘာစည္းကမ္း ေတြ႐ွိသည္ ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မသိၾကပါ။

အရက္ကေလးကုိ ဇိမ္ခံေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးေစာသည္ ထမင္းစားေနရာမွေန၍ တခါတရံ တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆီကုိစကား လွမ္းေျပာပါသည္။သူေျပာမွပင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္းျပန္ေျပာၾကပါသည္။ သူကလည္း တစ္ခြန္းတေလေျပာၿပီး ေနာက္မွီကေလးကို မွီလုိက္၊ လက္သုတ္ပ၀ါႏွင့္ လက္မ်ားကို ပြတ္လုိက္၊ စားလုိက္ႏွင့္ စိတ္ကူးထုတ္ေနဟန္ တူပါသည္။ လမသာလွ်င္လည္း အိမ္တြင္းမွ မီးေရာင္ကေလးက လသာေရာင္မွ်ေလာက္ ထုိးေပးလွ်က္ ႐ွိပါသည္။ ေရဒီယုိတီး၀ုိင္း ကလည္းအိမ္ခန္းထဲမွ ေန၍ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျဖင့္ လွ်ံထြက္ လွ်က္႐ွိပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ရယ္စရာေမာစရာ လွမ္းေျပာတတ္ ပါေသးသည္။ တစ္ခါ ထမင္းစားလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီခန္႕ၾကာပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ သူထမင္းစားၿပီးသည္ အထိထုိစားပြဲကေလး တြင္မ႐ွိၾကပါ။ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သူ႕ေနရာ ႏွင့္သူ အခ်ိန္ယူၿပီး အႀကံၪဏ္ ထုတ္ေနေလ့႐ွိပါသည္။

၀ါဆုိလ မုိးရာသီေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ တုိက္တြင္းအလယ္ခန္း႐ွိ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္း ပင္ စားေလ့႐ွိပါသည္။ မည္သူမွသူႏွင့္ အတူစားသည္ကုိ မေတြ႕ဘူးပါ။ တစ္အိမ္လံုးကသူ႕ကုိ အလြန္ေၾကာက္ၾက ရဟန္တူပါသည္။ ေရာက္ခါစတြင္ ေဒၚသန္းခင္ေရာ ေဘဘီေစာပါ အိမ္တြင္ ႐ွိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေဘဘီေစာကေလးသည္ ေက်ာင္းအိမ္ေက်ာင္းစား သြားေနပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ ေဒၚသန္းခင္ကုိ လည္းမေတြ႕ေတာ့ပါ။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ အင္းစိန္သုိ႕သြား၍ ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္ေနေၾကာင္းသိရပါသည္။

ဦးေစာေနေသာအိမ္တြင္ ဦးေစာ ၊ ကုိဘၫြန္႕ ႏွင့္ ဆံပင္ဆံတုိႏွင့္ အခုိင္းအေစ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ အိပ္ၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားမွာ ၀င္းႀကီးအတြင္း႐ွိ အျခားအိမ္မ်ားတြင္ အိပ္ၾကပါသည္။ ဤအခိ်န္ပုိင္းတြင္ အခ်ိဳ႕ကုိ ေနရာခြဲ၍အိပ္ေစသည္။ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေန႕တာ၀န္ညဥ့္တာ၀န္ ခ်ထားဟန္တူပါသည္။ ဦးေစာမွာ လည္းခါတုိင္းႏွင့္မတူအားလံုး အေပၚတြင္တင္းက်ပ္ လာပါသည္။ မ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့ပါ။ ဇိမ္႐ွိ႐ွိေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း စိတ္ကူးထုတ္ရင္း ထမင္းစားေလ့႐ွိေသာ သူ႕ထံမွ ေဒါပြၿပီး ဆူညံသံ တခါတရံ ၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ စကားစျမည္ေျပာေနေသာ အခ်ိန္အခါဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ပါ။

ေစာေစာပုိင္းကဆုိလွ်င္၀င္းႀကီးထဲ၌ေတာ္မီေသနတ္ေလ့က်င့္သူကေလ့က်င့္ေလ့႐ွိၾကပါသည္။ဦးေစာကုိယ္တုိင္္လည္း ေတာ္မီ၊ သုိ႕မဟုတ္ စတင္းကို ထုတ္လာကာ ကန္ေဘးတြင္ တန္းစုိက္ထားေသာ သရက္ပင္မ်ား အရင္းတြင္ ထား႐ွိသည့္ သံပံုးေပါက္ စသည္တုိ႕ကုိ လက္တည့္စမ္း ေလ့႐ွိပါသည္။ က်ည္ဆံေတြ ကလည္းေပါ၊ ၿခံႀကီးကလည္းႀကီး သျဖင့္ ၿခံႀကီးအတြင္း ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ အျပင္လူမ်ား သိၾကဟန္မတူပါ။

အေၾကာင္းသိ၍ တစံုတေယာက္က ျပည္လမ္းမေပၚမွ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္မူ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ပါမည္။ ေသနတ္ပစ္သည္ မွာလည္း ျပည္လမ္းဘက္သို႕ ဦးတည္၍ သစ္ပင္ ေျခရင္းကုိ ခ်ိန္ၿပီးပစ္သျဖင့္ က်ည္ဆံမွာ အေပၚသုိ႕ ေထာင္မတက္ပါ။ သရက္ပင္ႏွင့္ လြဲသြားေစကာမူ ေရကန္ထဲသုိ႕သာ ေရာက္ပါသည္။

ယခုမူဤေလ့က်င့္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ရပ္ဆုိင္းေနၾကပါသည္။ဦးေစာလည္းကားႏွင့္အျပင္ထြက္လုိက္၊ ျပန္လာလုိက္ ႏွင့္အလြန္ အလုပ္႐ႈပ္ ေနပါသည္။ေန႕ေရာညဥ့္ပါ အလုပ္မ်ားေနပါသည္။ အမႈထဲပါၾကေသာ ေမဂ်ာ ဗီဗီယန္းႏွင့္ ကက္ပတိန္ဘီဗင္တုိ႕လည္း အိမ္ကို အ၀င္အထြက္ မ်ားၾကေသာ လူမ်ိဳးျခား မ်ားထဲတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ကက္ပတိန္ဘီဗင္မွာ ဘရင္းဂန္း ထုတ္သည့္ ေနရာတြင္ပင္ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္၍ ဘရင္းဂန္းထုတ္စဥ္က လက္မွတ္တု လုပ္ေပးသူဟုသိရပါသည္။ ေစာဘဦးႀကီးႏွင့္ အတူေသၿပီဟု သတင္းစာထဲတြင္ပါဘူးၿပီး မၾကာမီက ႐ွိေသးသလုိလုိ သတင္းစာတစ္ေစာင္တြင္ ေတြ႕လုိက္ရေသာ ကက္ပတိန္ ဘီဗင္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။

အိမ္ျပန္လုိေသာ သူမ်ားမွာေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၾကပါလိမ့္မည္။ ကုိသက္ႏွင္း ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေျပာမေပး သျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ၱျပန္လုိေၾကာင္း အရဲစြန္႕၍ ေျပာဘုိ႕ႀကံမိပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္တစ္ေန႕ေသာညေန၌ဦးေစာ သည္အိမ္၀င္းထဲတြင္ စိတ္ကူးထုတ္ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သံုးေယာက္မွာ လည္း ဦးေစာႏွင့္သိပ္မေ၀းပါ။ အုတ္ဖုိနယ္ဖက္မွ ကုိ႐ွိန္ကေလးဆုိသူသည္ (ပုိ၍အသက္ႀကီးေသာ ကုိ႐ွိန္ကုိမူ ကို႐ွိန္ႀကီးဟုေခၚသည္) ဦးေစာအနီးသုိ႕ ႐ုိ႕႐ို႕ကေလးသြားကာ 涛ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ဖို႕ ခြင့္ခဏေပးပါ၊ ၂ရက္ အတြင္းကၽြန္ေတာ္ျပန္လာပါမယ္粕ဟုေျပာရာ၊ ဦးေစာက涛လူေတြ ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ေနရသည့္အထဲ ခင္ဗ်ားက အိမ္ျပန္ခ်င္သလား၊ ျပန္ ျပန္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာခဲ့နဲ႕粕 စသည္ျဖင့္ ေငါက္ငန္းမန္မဲလုိက္ပါသည္။ ဤသို႕ေျပာေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ၾကားလည္းၾကားေန ရပါသည္။ျမင္လည္း ျမင္ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေလ်ာ့ လုိက္ပါသည္။

လူ၃၀ေက်ာ္႐ွိၾကသည့္အနက္ ဦးေစာက ဘယ္သူေတြသည္ အရင္းဆံုး၊ စိတ္အခ်ရဆံုး၊ ဘယ္သူေတြကုိ အစစ တုိင္ပင္ႏုိင္သည္။ ဘယ္သူေတြကိုမူမတုိင္ပင္ႏုိင္၊ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္လုိေနရာမွာအသံုးခ်ရမည္ စသည္တုိ႕ကုိ ေ၀ဘန္တိက ျပဳထားၿပီးဟန္႐ွိပါသည္။ ဤလူစုထဲတြင္ ကိုစုိးမွာ အရင္းက်ဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူဤအိမ္သို႕ေရာက္ေနသည္မွာ လည္းအၾကာဆံုးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂဠဳန္အစစ္ဆံုးလည္းျဖစ္ပါ သည္။ကုိစုိးမွာ မင္းလွၿမိဳ႕နယ္ကျဖစ္၍ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္၄၀ေက်ာ္ ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။

ကုိဘၫြန္႕မွာ အုိးသည္ကုန္းၿမိဳ႕ တရား႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ ေ႐ွ႕ဖတ္စာေရးလုပ္ဖူး၍ အႀကံၪဏ္ေကာင္းသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူ႕အိမ္တြင္ အတူေနေစ၍ အေတာ္လည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ အသက္၃၀ေအာက္မွာပင္ ႐ွိပါလိမ့္မည္။

ကုိသက္ႏွင္းမွာလည္း က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕က ဂဠဳန္လက္ေဟာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာကုိ အလြန္ေလးစား၍ ဦးေစာ ကလည္း အလြန္ယံုၾကည္ ပါသည္။ ထုိအခါက အသက္၄၀ေက်ာ္ေလာက္႐ွိပါၿပီ။

မံႈႀကီးမွာ အုတ္ဖုိအနီးအနားတ၀ုိက္ ေတာ႐ြာကေလး တစ္႐ြာက ျဖစ္ပါသည္။ ပညာလည္းမတတ္႐ွာပါ။ ႐ုိး႐ုိးအလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူခုိင္းသမွ်ရမည္ ဆုိေသာသေဘာႏွင့္ ေခၚထား ဟန္႐ွိပါသည္။ အိမ္တြင္လည္း အခုိင္းအေစသေဘာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ပင္ ေနရ႐ွာပါသည္။ အမႈျဖစ္စဥ္က အသက္ ၃၀နီးပါး ေလာက္႐ွိပါလိမ့္ဦးမည္။

ရန္ႀကီးေအာင္မွာ ဦးေစာတူ ေတာ္ပါသည္။ ဦးေစာ ညီအစ္ကုိ တ၀မ္းကြဲက ေမြးသူျဖစ္ပါသည္။ ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ရန္ႀကီးေအာင္ ရန္ႀကီးႏုိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရက္ေပါင္း ၅၀လံုးလံုးအတူေနရရာ ထုိအခါမွပင္ သူတုိ႕ႏွင့္စကားေျပာဘူးၿပီး သူတုိ႕ ဘ၀ျဖစ္အင္ မ်ားကိုလည္း သိရပါသည္။

ရန္ႀကီးေအာင္မွာအဘမ္းခံရစဥ္က ၁၆ႏွစ္သာ ႐ွိပါေသးသည္။ ရန္ႀကီးႏုိင္ဆုိေသာ ကေလးမွာလည္း မတိမ္းမယိမ္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ပင္ငယ္ၾက ပါေသးသည္။ ရန္ႀကီးေအာင္သည္ သတ္ရဲျဖတ္ရဲပစ္ရဲခတ္ရဲ မုိက္ေသြး႐ွိေသာ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ လူကုိယ္တုိင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ အတြင္း၀န္႐ံုးကုိ မည္သုိ႕၀င္ မည္သုိ႕ထြက္ရသည္ကုိ သိဖုိ႕ေ၀း၍ အတြင္း၀င္႐ံုး ဆုိသည္မွာ ဘာဆုိသည္ကုိပင္ သူမသိ႐ွာပါ။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ လုိက္သြားၿပီး၊ အျခားသူမ်ားပစ္ခတ္ေသာ လူစုထဲသို႕ခုိင္းေစၫႊန္ၾကားသည့္ အတုိင္း ၀င္ေရာက္ပစ္ခတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလည္း ဘာမွနားမလည္ပါ။ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ခန္းအတြင္း၌ အတူေနရစဥ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးထဲသုိ႕သူပါလာရပံုကို ရန္ႀကီးေအာင္က ေျပာျပ၍ ဤအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရပါသည္။

စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ထုိနယ္၌တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေသာ တပ္မေတာ္သားကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သာယာ၀တီ ေပါင္းတည္နယ္ တ၀ုိက္မွ တပ္မေတာ္ထဲတြင္ ႀကီးပြားေနၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သူႏွင့္မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ ပင္ခင္မင္ၾကေၾကာင္း သိ႐ွိရပါသည္။

စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးႀကိဳးတုိက္အတြင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနခဲ့ရသျဖင့္ သူေျပာျပခ်က္အရ ကၽြန္ေတာ္သိ႐ွိရသည္မွာ အလြန္ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားမွာပစ္ၥည္းဥစ္ၥာအေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာ ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးအားျဖင့္ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီကုိ ေထာက္ခံၿပီးဦးေစာကုိ ပုဂ္ၢဳိဳလ္အရအလြန္ေလးစားၾကည္ညိဳ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူ႕အစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ကမူ ႐ုိး႐ုိးကုန္သည္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ေတာ္လွန္ေရးၿပီးသည့္ ေနာက္စိန္ႀကီးသည္ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ အေရးႀကီးေသာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ျဖင့္ ပါ၀င္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႕ေနာက္စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး မ်ားစြာတက္တက္ႂကြႂကြ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္သည္။ သူ႕မိဘမ်ားမွာ ဦးေစာဘက္သာ အားသန္သူမ်ားျဖစ္၍ စိန္ႀကီးယခုကဲ့သုိ႕ လုပ္ကုိင္ေန သည္ကုိနည္းနည္းမွသေဘာမက်ၾကပါ။ ဦးေစာကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ၄င္းတုိ႕သားတစ္ေယာက္သည္ ဦးေစာကုိဆန္႕က်င္ေသာျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕တြင္မားမားႀကီးေဆာင္႐ြက္ ေနသည့္အတြက္ ၄င္းတုိ႕စိတ္ထဲတြင္ မသက္သာၾကဟု ဆုိပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အဖြဲ႕သည္ ျပည္လမ္းဘက္သုိ႕ စည္း႐ံုးေရးထြက္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း သူ႕လူစု ႏွင့္သူ ထြက္ျပန္သည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႕၍ စိန္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ စကားစပ္မိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဦးေစာမွာ လူငယ္လူ႐ြယ္၊ လူေတာ္လူေကာင္း အလြန္လုိေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္လူထုေထာက္ခံမႈ႐ွိ၍ ေခါင္းေဆာင္မႈအေတာ္အသင့္ရေနေသာစိန္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေသာအခါ ငန္းငန္းတက္ လုိခ်င္ေလေတာ့သည္။

စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားအား ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕မွထြက္၍ ဦးေစာေနာက္သုိ႕လုိက္ရန္ေျပာရာ စိန္ႀကီးက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆခ်င္း မတူသူတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္း၍ မလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ဦးေစာ၀ါဒကုိ မႀကိဳက္ေၾကာင္းလည္း အတိအလင္းေျပာျပသည္။ မိဘမ်ားကမူ စိတ္မေလွ်ာ့ၾက၊ ၄င္းတုိ႕သားအား အတင္းေရာအဓမ္ၼပါ ဦးေစာႏွင့္ထည့္ေတာ့သည္။ သားျဖစ္သူက မိမိမွာျပည္သူ႕ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္၍ ဤသို႕မလုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း ဦးေစာႏွင့္ေတြ႕ဆံုေပးၾကသည္။ ဦးေစာသည္ လူခ်င္းေတြ႕စ က်ေအာင္လုပ္ႏုိင္ေသာ၀ိဇ္ၹာတစ္ေယာက္ဟုဆုိလွ်င္လြန္မည္မထင္ပါ။ ကုိသက္ႏွင္း ေခၚသြား၍ စိန္ႀကီးထက္ အသက္ႀကီးသျဖင့္ အေတြ႕အႀကံဳ အေတာ္အတန္႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ ဦးေစာ အဆြဲဓါတ္ကုိ မခံႏုိင္ဘဲ ႐ွိခဲ့ပါသည္။ သတိ္ၱေကာင္း၍ တက္ႂကြေသာ လူငယ္ကေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးေစာကမူ မရအရဆြဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဆြဲလည္းဆြဲခဲ့ပါသည္။

စိန္ႀကီးသည္ မိဘကုိ အားနာ၍၄င္း ဦးေစာကုိ အားနာ၍၄င္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္တရားပြဲတြင္ ဦးေစာအနား၌ ေနရပါသည္။ ဦးေစာကလည္းသူႏွင့္ ေ၀းေ၀းမခြာေစဘဲ ေနရာေပးသည္။ ကားႏွင့္သြားလည္း သူ႕ေဘးမွာပင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။ စိန္ႀကီးကမူ အနည္းငယ္မွ်စိတ္မခ်မ္းသာ။ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းလည္း ႐ွက္၍ေနသည္။ မ်က္ႏွာပင္ မျပခ်င္။ထုိ႕ေၾကာင့္ဦးေစာျပည္ဘက္သုိ႕ဆက္၍မတက္မီတစ္ခ်ိန္တြင္စိန္ႀကီးသည္လစ္ၿပီးေ႐ွာင္ေျပး သည္။ ဦးေစာသည္ ခရီးဆက္မထြက္ဘဲ ေစာင့္ေနသည္။ မိဘမ်ားက လုိက္၍႐ွာကာ ဦးေစာႏွင့္အတူ လုိက္ေစျပန္ ပါသည္။ ဦးေစာကလည္းကားေပၚတြင္ သူ႕ေဘးကပင္ ထုိင္လုိက္ေစပါသည္။ လမ္းတေနရာတြင္ စိန္ႀကီးထပ္၍လစ္ျပန္သည္။ ဦးေစာကလုိက္၍႐ွာၿပီး ထပ္ေခၚျပန္ပါသည္။ ေနာက္တေနရာတြင္မူ စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အေရာက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ဦးေစာလည္းလုိက္မ႐ွာႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ျပည္ဘက္သုိ႕ဆက္၍ တက္သြားေတာ့သည္။

အသြားတြင္သာအေစာင့္အေ႐ွာက္လုိ၍ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ အျပန္တြင္ ေခၚေတာ့မည္မဟုတ္ ဟုစိန္ႀကီးကယူဆ ကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္အိမ္၌ေနလုိက္သည္။ က်ားကုတ္က်ားခဲ ႏုိင္ေသာဦးေစာသည္အျပန္ခရီးတြင္ စိန္ႀကီးမိဘ မ်ားထံ ၀င္ေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စိန္ႀကီးျပန္ေရာက္ မေရာက္ေမးသည္။ ထုိအခါစိန္ႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းပါေတြ႕ ေနရာ ခက္ျပန္ေတာ့သည္။ မိဘမ်ားက ၄င္းတို႕သားကို ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ထဲတြင္ မျမင္လုိ၍ ဦးေစာႏွင့္ ရန္ကုန္လုိက္သြားရန္ အတင္းတြန္းထုိးထည့္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း ဇြတ္တ႐ြတ္ေခၚျပန္သည္။ စိန္ႀကီးသည္ မိဘမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စုိးသည္။ ဦးေစာကိုလည္း အားနာသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာေဘးက ထုိင္ကာ ရန္ကုန္သုိ႕လုိက္ခဲ့သည္။

ထုိ႕ျပင္စိန္ႀကီးမွာ အျခားစိတ္ကူးလည္းေပၚလာသည္။ အင္းယားေစာင္းဦးေစာအိမ္သို႕ေရာက္လွ်င္ ဦးေစာသည္ စိန္ႀကီးအား အျခားသူမ်ားထက္ မ်က္ႏွာသာ ပုိေပးသည္။ ဂ်စ္ကား ေကာင္းေကာင္းႏွစ္စီး႐ွိရာ စိန္ႀကီးသည္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးကုိ ဘယ္အခါမဆုိ ထုတ္ေမာင္းသြားလာႏုိင္သည္။ မၾကာမၾကာလည္း ကားေမာင္းၿပီးထြက္သြား ေလ့ ႐ွိသည္။

စိန္ႀကီးသည္ လူရည္သန္႕သည္။ စကားမွန္မွန္ေျပာသည္။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္။ သပ္ရပ္ေကာင္းမြန္စြာ၀တ္စား ေလ့႐ွိသည္။ ဦးေစာကိုလည္း ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တည္တည္ပင္ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းပါသည္။ မ်က္ႏွာလုိ မ်က္ႏွာရအပိုအလုိ ေျပာဆုိဆက္ဆံျခင္းမ႐ွိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာကလည္း သူ႕ကုိ အထင္မေသးႏုိင္။

ဂ်ပန္ေခတ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္နယ္သုိ႕ ရန္ကုန္မွ စစ္ေျပးေျပးကာ လာေရာက္ေနသူမ်ားအနက္ ေက်ာင္းသူ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရး၌ ပါလာသည္။ သူနာျပဳလုပ္ငန္း တာ၀န္မ်ားကုိ ေဆာင္႐ြက္ေနသည္။ ထုိမိန္းကေလးႏွင့္စိန္ႀကီးသည္ လူငယ္တုိ႕ဘာ၀သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႕ရာတြင္ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားကို ထုိမိန္းကေလးႏွင့္ သေဘာမတူ။ မိန္းကေလးမိဘမ်ားကလည္း သူတုိ႕သမီးကုိ စိန္ႀကီးႏွင့္ သေဘာမတူ။ စစ္ၿပီးေသာအခါမိန္းကေလးႏွင့္မိဘမ်ားသည္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႕ ျပန္၍ေျပာင္းလာရာ ပ်ိဳ႐ြယ္သူႏွစ္ဦးမွာ ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးစ၌ပင္ ခြဲခြာလုိက္ၾကရသည္။ မလႊဲသာ၍ ဦးေစာႏွင့္ရန္ကုန္လုိက္ခဲ့ရေသာစိန္ႀကီးသည္ သူ႕ခ်စ္ရည္းစားကုိေတြ႕ေအာင္႐ွာရန္ အခြင့္ ေကာင္းရေတာ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးယူကာ စိန္ႀကီး ထြက္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံသူ႕သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ မ်ား႐ွိရာျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕သုိ႕လည္းအလည္အပတ္ သြားေလ့႐ွိသည္။ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာမသိေပ။

သူ႕ရည္းစားသည္သည္ ေက်ာင္းျပန္၍ေနသည္။ ဂါ၀န္ကေလးႏွင့္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသုိ႕တက္သည္။ စိန္ႀကီးက ႐ွာ၍ေတြကေသာအခါ ၀မ္းသာၾကသည္။တခါတရံ ေက်ာင္းေျပးၿပီးစိန္ႀကီးႏွင့္ အတူအင္းယားဘက္သုိ႕ သြားကာ အခ်ိန္ကုန္သည္အထိ စကားေျပာ ေနတတ္ၾကသည္။ စိန္ႀကီးကမူ မိန္းကေလးကို ညႇာတာသည္။ သစ္ၥာမေဖါက္။ အတူမေနႏုိင္ေသးသည့္ အေျခေနကုိလည္း ေျပာျပထားသည္။ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ စိန္ႀကီးမျပန္ႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွာ ဤအေၾကာင္း လည္းတစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္ေလသည္။

ထုိ႕ျပင္ သေဘာလည္းေကာင္း၊ ငယ္႐ြယ္သူကိုလည္း ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ စိန္ႀကီးအား ကေလးငယ္အ႐ြယ္ ၁၃ႏွစ္သမီး ခန္႕သာ႐ွိေသးေသာ ေဘဘီေစာကေလးကလည္း အလြန္ ခင္သည္။ 涛အစ္ကုိ-အစ္ကို粕ႏွင့္ ေခၚ၍ ေနေလ့႐ွိသည္။ စိန္ႀကီးကလည္း ေဘဘီေစာအား ႏွစ္မငယ္ကေလးအရင္းသဖြယ္ ယူဆသည္။

ဤကေလးကုိခင္မင္မႈသည္လည္း ဦးေစာ၀ါဒအစစကိုမႀကိဳက္ေသာ စိန္ႀကီးအဘုိ႕ ဦးေစာထံမွ ထြက္မသြားႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

တေန႕ညေနတြင္ ခါတုိင္းညေနမ်ားကဲ့သုိ႕ အင္းယားကန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးဆင္းၿပီးအ၀တ္အစားလဲကာ အနည္းငယ္အေညာင္းဆန္႕ရန္အတြက္ အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္လပ္ဘက္သုိ႕ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ဦးေစာႏွင့္ အျခား ၃ဦးေလာက္သည္ အိမ္ေ႐ွ႕ပုိင္း တေနရာတြင္ ထုိင္ကာ တစံုတခု တုိင္ပင္ေနၾကပါသည္။ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ လွမ္းေခၚၿပီး 涛 ကဲ ကုိသုခ အေတာ္ဘဲ 粕 ဟုဆုိပါသည္။း ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုလားထုိင္အလြတ္တစ္ခုတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ပါသည္။ 涛ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစ္ၥ တစ္ခု႐ွိတယ္။ ကုိသုခ ကားေမာင္းရလိမ့္မယ္။ အရင္ကိစ္ၥထက္ အေရးႀကီးတဲ့ကိစ္ၥဘဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေမာင္းႏုိင္ပါ့မလား။粕 ဟုေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း 涛ဘာကိစ္ၥျဖစ္ပါသလဲ粕 ဟုပင္ မေမးေတာ့ပါ။ 涛ေမာင္းတာေပါ့粕 ဟု ေျဖလုိက္ပါသည္။ သူဘာခုိင္းခုိုင္းလုပ္ရမည့္အေျခအေနတြင္႐ွိရကားေမာင္းခုိင္းသည္ကိုေမာင္းရမည္ပင္ျဖစ္ပါ သည္။ တစ္အိမ္လံုး ဦးေစာအိမ္တြင္ ႐ွိေနေသာပရိတ္သတ္ ၃၀ေက်ာ္တြင္ ကားေမာင္းတတ္သူက ၃ေယာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ခင္ေမာင္ရင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာသိၿပီးျဖစ္၍သူ႕အစီအစဥ္တြင္ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ၿပီး ၿဖစ္ဟန္တူပါသည္။

涛ေမာင္းပါ့မယ္粕ဆုိေသာစကားျပန္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ မူလလူ၃ေယာက္ႏွင့္ပင္ ဆက္လက္၍ စကား ေျပာေနပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္ျဖစ္ပါသည္။ 涛ဗုိလ္ခ်ဳပ္粕စသည္ျဖင့္သူ႕စကားမ်ားထဲတြင္နာမည္နာမ တစ္လံုးမွ မပါပါ။ သုိ႕ရာတြင္ မည္သုိ႕တက္၊ မည္သုိ႕၀င္၊ မည္သုိ႕ပစ္ခတ္ရမည္စသည္မ်ားကို ေျပာေနျခင္းျဖစ္ရာ တစုံတခုေသာ သတ္ျဖတ္မႈကို စီစဥ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိကား အနီးတြင္ ထုိင္လ်က္ ႐ွိေသာကၽြန္ေတာ္သည္ ေကာင္းစြာ ရိပ္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အားတမင္ ေခၚယူတုိင္ပင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။အိမ္ေ႐ွ႕ထြက္လာ၍ ေခၚေျပာျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူ၃ေယာက္ကမူ အပုိင္းအဆစ္ေတြသိၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္လူစုကြဲသြားၾကပါသည္။ မည္သူေတြႏွင့္ မည္သုိ႕ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည္ကုိကား ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိပါ။ ယခုလူစုခြဲၾကရာ တြင္လည္းဘယ္သူက ဘာတာ၀န္စသည္ျဖင့္ေသေသခ်ာခ်ာခြဲသည္ဟုလည္းမၾကားပါ။ ဦးေစာထသြား၍ အျခားသူမ်ားလည္း ထသြားၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။သူတုိ႕ကုိၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ျဖစ္၍ တစံုတရာအခက္အခဲ႐ွိမည္ကုိပူပင္ေသာဟန္အမူအရာကုိမေတြ႕ရပါ။ထုိေန႕မွာ၁၉၄၇ခု၊ဇူလုိင္လ၁၈ရက္ေန႕ျဖစ္ပါသည္။

ညမုိးခ်ဳပ္ေသာ္ဤလူစုသည္တေနရာတည္းတြင္အတူတူအိပ္ၾကပါသည္။ ဤကိစ္ၥႏွင့္ ပတ္သက္၍စကားတစ္ခြန္း မွ မေျပာၾကပါ။ တစ္ေယာက္မွလည္း စကားမစပ္ၾကပါ။ ဦးေစာ မ်က္ကြယ္တြင္ ေတာ္သည္မေတာ္သည္ ဘာဘယ္သို႕ဟူ၍ လံုးလံုးတုိင္ပင္ရဲျခင္း မ႐ွိၾကပါ။တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္းဘယ္ေလာက္ယံုၾကည္ရသည္ ဆုိသည္ကို မသိႏုိင္ပါ။ တုိင္ပင္မိရာတြင္ အစြန္းအစထြက္၍ သံသယျဖစ္ဖြယ္စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာမိပါလွ်င္ ထုိသူမွာ မုခ်ေသရဘုိ႕သာ ႐ွိပါသည္။

အိပ္ယာထဲမလွဲမီ၀ုိင္းဖြဲၿပီးဟုိစကားသည္စကား ရယ္စရာမ်ားကုိ ေျပာေနၾကပါသည္။ ဦးေစာသည္ ႐ုတ္တရက္ ၀င္လာပါသည္။ ရယ္ေမာေနၾက၍ျဖစ္ပါသည္။ 涛မထၾကနဲ႕ မထၾကနဲ႕粕ဟုလည္းလက္ကျပကာၿပံဳးေနပါသည္။
涛ဘာေတြမ်ား ေျပာေနၾကလည္း粕ဟုလည္း ေမးလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထဲမွတစ္ေယာက္က 涛အလကား ရယ္စရာေတြေျပာေနတာပါ粕ဟုေျဖလုိက္ပါသည္။ ခဏသာ မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာသူ႕အိမ္သို႕ျပန္သြား ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ ရက္ေပါင္း၄၀ခန္႕အတြင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေနရေသာ ဤအိမ္ကေလးသို႕ ဦးေစာလာသည္မွာ ဤတစ္ႀကိမ္သာျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္ပုိင္းျဖစ္၍ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခ်င္း ဘာေတြ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ေနသည္။စိတ္ခ်ရမည္။ မခ်ရမည္စသည္တုိ႕ကုိ အကဲလာခတ္ ျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕္ၢ႐ွိရာ အိမ္ထဲသုိ႕မ၀င္မီက အျပင္ဘက္မွ မည္မွ်ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ အကဲခတ္ၿပီး နားေထာင္ၿပီး ဆုိသည္ကို လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မသိပါ။

နံနက္မုိးလင္းၿပီး ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ၾကပါသည္။ ၁၉၄၇ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕၊ ၁၃၀၉ခု ၀ါေခါင္လဆန္း ၂ရက္ စေနေန႕ျဖစ္ပါသည္။

ဦးေစာက ေခၚခုိင္း၍ အမႈထဲပါသူတခ်ိဳ႕ သြားၾကပါသည္။ ယူနီေဖါင္းမ်ား၀တ္ၾကရန္။ အသင့္ျပင္ၾကရန္ေျပာ ပါသည္။ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္အစံုႏွင့္ စစ္ယူနီေဖါင္းအစံုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာအထပ္လုိက္အပံုလုိက္ ဦးေစာအိပ္ေသာအခန္း ထဲတြင္ ႐ွိပါသည္။ စစ္ဦးထုပ္မ်ားလည္း ကား႐ံုအခန္း ၂ခန္းထဲတြင္ အမ်ားႀကီးျဖစ္ပါသည္။

မွတ္မိပါေသးသည္။ ဘဏ္တုိက္ကုိ စီးရန္ႀကံစဥ္က ပါရမည့္သူမ်ား ယူနီေဖါင္း ၀တ္ၾကည့္ၾကရာ ေတာ္သူ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိ၍အားလံုးျပင္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထုိအစီအစဥ္တြင္ ပါခဲ့သူမ်ားအတြက္မူ ဦးေစာအခန္း ထဲမွယူနီေဖါင္းယူရန္မလုိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကားေမာင္းရမည့္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ 涛ကၽြန္ေတာ္ေကာ ယူနီ ေဖါင္း၀တ္ဖုိ႕လုိပါသလား粕 ဟုေမးရာ ၊ ဦးေစာက 涛ေဘာင္းဘီေတာ့၀တ္ပါ။ အကၤ်ီေတာ့ ကိစ္ၥမ႐ွိဘူး။粕ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။

အိမ္ကေလးသုိ႕ျပန္ၿပီးေဘာင္းဘီစိမ္းႏွင့္႐ွပ္လက္တုိအျဖဴကို၀တ္ကာကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေသာအခါ 涛 ပစ္ဖုိ႕ထဲက တစ္ေယာက္ လုိေနတယ္ 粕ဦးေစာႏွင့္ကုိစုိးတုိ႕ လူစုေျပာေနၾကပါသည္။ သဲသဲကြဲကြဲဆံုးျဖတ္ၾကရ ေသးဟန္မတူပါ။ ထုိ႕ေနာက္ 涛ရန္ႀကီးေအာင္ဘဲေကာင္းတယ္粕 ဟုေျပာၾကကာ ရန္ႀကီးေအာင္ကုိ ေခၚၿပီး ယူနီေဖါင္းမ်ား ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕က ၀ုိင္း၀တ္ ဆင္ျပင္ ေပးၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္စစ္တပ္ တံဆိပ္မ်ားတပ္ဆင္ၾကပါသည္။ ေကာင္းစြာ မတပ္တတ္ၾကသျဖင့္ ရယ္ၾကရ ပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတပ္ျပီးသည့္တုိင္ေအာင္ စနစ္တက် မွန္ကန္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ဘိနပ္မ်ားကလည္း သားေရစစ္ဘိနပ္ထူႀကီးမ်ားမဟုတ္။ ကုိယ့္ဖာသာ ကိုယ္၀ယ္ၿပီး တခါတရံစီးၾကေသာ ကင္းဘတ္စ္ဘိနပ္အညိဳမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက ၀ယ္မေပးပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုျပဳၾကည့္လွ်င္ စစ္သား မဟုတ္ေၾကာင္းသိသာလွပါသည္။

အသင့္ျဖစ္ၾကေသာအခါ ဦးေစာက ခပ္တုိးတုိး ဟန္အမူအရာခပ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွာစရာမ်ားကုိ မွာေနပါသည္။ ထုိအခိ်န္တြင္တယ္လီဖုန္းလာ၍ဦးေစာသည္တယ္လီဖုန္း႐ွိေသာအခန္းတြင္းသုိ႕ထသြားပါသည္။ က်န္ရစ္ေသာ လူစုသည္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာၾကပါ။ ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကုိယ္ေတြးေနၾကပါသည္။ ဦးေစာသည္ တယ္လီဖုန္း ကုိ အသံအုပ္ၿပီး တုိးတုိးပင္ေျပာေနပါသည္။ ဘာေျပာေနသည္ ကုိမသိႏုိင္။ ဦးေစာႏွင့္မည္သူ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာေနၾကသည္ကိုလည္းကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ခင္ေမာင္ရင္၊ မံႈႀကီး၊ ကုိနီႏွင့္၀ ကုိဘၫြန္႕တုိ႕ ေစာေစာ ကတည္းက ေဒါဂ်စ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲသြား ေနၾကသည္ကို အမႈျဖစ္လာမွသာ သိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ကမူ မသိေသးပါ။ အိမ္အတြင္း တေနရာတြင္ အေစခံမိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက္်ားေလးတစ္ဦး႐ွိၾကပါသည္။ ဦးေစာက ထုိကေလးမ်ား ႏွင့္တာ၀န္ ေပးထားသူထဲက အခ်ိဳ႕လူမ်ားကုိအသိမေပးလုိ၍ ဤအေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္တြင္ တုိးတုိးျဖည္းျဖည္း လုပ္ေန ေျပာေနဟန္ တူပါသည္။

တယ္လီဖုန္းေျပာၿပီးေနာက္ ေျခကုိပင္ခပ္ျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး ဦးေစာျပန္လာပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္။ သုိ႕ရာတြင္ ေဒါပါပါႏွင့္ ျပန္ဆက္၍ 涛ဘာမွေၾကာက္စရာမ႐ွိဘူး။ လုပ္စရာ႐ွိတာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ဖုိ႕လုိတယ္။ သတိေတာ့႐ွိရမယ္။ သတိဆုိတာကေတာ့ ပုိတယ္လုိ႕မ႐ွိဘူး粕 စသည္ျဖင့္ မွာၾကားေနပါသည္။ တယ္လီဖုန္း လာျပန္ပါၿပီ။ ယခင္ကအတုိင္းဦးေစာထၿပီး တုိးတုိးေျပာျပန္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ျပန္လာၿပီး ဆက္ကာ အားေပး စကား၊သတိေပး စကားမ်ားေျပာေနျပန္ပါသည္။မၾကာမီတယ္လီဖုန္းမည္သံၾကားရျပန္ပါသည္။ဦးေစာထသြား၍ ျဖည္းျဖည္းျပန္လာျပန္ပါသည္။ စကားတုိးတုိးေျပာေနခုိက္ တယ္လီဖုန္းတစ္ႀကိမ္ထပ္လာၿပီးေနာက္ ဦးေစာက
涛 ကဲ- သြားၾကမယ္၊ ထၾကျပင္ၾက粕 ဟုဆုိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၁၀နာရီခန္႕ ႐ွိေနမည္ဟုထင္ပါသည္။ မုိးအနည္း ငယ္႐ြာေနပါသည္။ အိမ္ေပၚကအဆင္းလုိက္ အ၀တ္ဖိနပ္ ေရာ္ဘာခံဖ၀ါးႏွင့္ ေရညႇိေပၚနင္းမိ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာ္လဲရာ ေတာ္ေတာ္ပင္ တင္ပါးဆံု နာသြားပါသည္။ ဦးေစာက 涛ဘယ္ႏွယ္ေနလဲ။ ဘယ္ႏွယ္ေနလဲ粕 လုိက္ေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အသာထၿပီး ကိစ္ၥမ႐ွိပါဘူးဟုျပန္ေျပာကာ ကားဆီသုိ႕ဆက္သြားပါသည္။ ထုိအခါကသာ တင္ပါးမနာဘဲ လက္က်ိဳးသြားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကားေမာင္းလုိက္ရမည္မဟုတ္ပါ။

ဂ်စ္ကားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ အသင့္ျပင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေတာ္မီ၃လက္ႏွင့္ စတင္းတစ္လက္လဲ ကားေပၚတြင္အဆင္သင့္႐ွိပါသည္။ဦးေစာကသူ႕တာ၀န္ႏွင့္သူ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ တာ၀န္ခ်ထားၿပီး လုပ္ခုိင္းတားဟန္႐ွိပါသည္။ ကားေပၚ တက္ၿပီးေမာင္း ထြက္သြားရန္ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကုိစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္း၊ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ကားေပၚေရာက္လွ်င္ထြက္ပါေတာ့သည္။ဦးေစာက လက္လွမ္းျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကားေပၚကလည္း ျပန္ျပ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ ျပဳၾကပါသည္။

အတြင္း၀န္႐ံုးသုိ႕သြားရာတြင္ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ကင္း၂ကင္း႐ွိပါသည္။ကမာ႐ြတ္ဂတ္အနီးတြင္ တစ္ကင္း ၊ ေျမနီကုန္းတြင္တစ္ကင္းျဖစ္ပါသည္။ စိန္ႀကီးသည္ဤလမး္မ်ားႏွင့္ ဤကင္းမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းေလ့လာၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး ျပည္လမ္းအတုိင္း ေမာင္းေနရာမွ ၁၀မိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ စိန္ႀကီးက ဘယ္ေကြ႕ခုိင္းၿပီး ထုိလမ္းဤလမ္းစသည္ျဖင့္ၫႊန္ျပကာ ေမာင္းခုိင္းပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ဆက္ေမာင္း သြားရာ ဘယ္လမ္းက ဘယ္သို႕ေမာင္းရသည္ ဆုိသည္ကုိမူ ယခုမမွတ္မိေတာ့ပါ။ မၾကာမီ ဤေထာင္ႀကီးေနာက္ေဖးက ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚသုိ႕ေရာက္လာ ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေကာ္မ႐ွင္နာလမ္း၊ေမာင့္ဂုိမာရီလမ္း(ယခုဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း)မွ စပတ္လမ္းကိုခ်ိဳးျပီး အတြင္း၀င္႐ံုး စာတုိက္ကေလးအနီး႐ွိစပတ္လမ္းေပၚမွ ပထမအေပါက္က်ယ္အတုိင္း ၀င္ရပါသည္။ ဂိတ္အ၀င္တြင္ဘာျဖစ္သည္မသိပါ။ ကားအမ်ားပိတ္ဆုိ႕ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စိန္ႀကီးေမာင္းခုိင္းသည့္လမ္းအတုိင္း ဆက္၍ေမာင္းကာ သူတို႕ကုိတစ္ေနရာ တြင္ခ်ထားၿပီး သူတုိ႕ကုိတစ္ေနရာတြင္ေစာင့္ေနရပါသည္။ စိန္ႀကီးက 涛ကားစက္မရပ္နဲ႕粕 ဟုလည္း မွာခဲ့ပါသည္။

အတြင္း၀န္႐ံုးေပၚသုိ႕ ၄ေယာက္တက္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ 涛 ေျဖာက္-ေျဖာက္ 粕 ႏွင့္ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ပစ္ကုန္ၾကၿပီဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ အသံမွာ သိပ္လည္းမက်ယ္ပါ။ ၀ံုး၀ံုးဒုိင္းဒုိင္းလည္း မျဖစ္ပါ။ အ႐ြက္ေတြမ်ားေသာ သရက္ပင္ကုိ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးမ်ား ႏွင့္ ဆုပ္၍ လွမ္းပစ္သည္ကုိ မလွမ္းမကမ္းမွ ၾကားရေသာ အသံေလာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ေနသလဲ။ သူတုိ႕ကပဲ ပစ္ေနၾကသလား၊ အျပန္အလွန္ ပစ္ေနၾကသလား၊ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာေနမိပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူတုိ႕လူသုိက္ ေလွကားမႀကီး အတုိင္း ခပ္သုတ္သုတ္ အေျပးကေလး ဆင္းလာၾကပါသည္။ ကားစက္မွာ ႏုိးေနရာမွ သူတုိ႕ပစ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားပါသည္။ ႏိႈးေသာလည္းမရပါ။ သူတုိ႕ဆင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕၍ ထပ္ႏႈိးေသာ္လည္း မႏုိးပါ။ ကားေပၚလူေတြတက္မိ၍ စိန္ႀကီးအတင္းႏႈိးေတာ့မွ ႏုိးပါသည္။ ဤကားမွာ စိန္ႀကီးကုိင္ေနၾက ကားျဖစ္သည့္ျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္လည္း သူက နားလည္ပါသည္။

စပတ္လမ္းဘက္သုိ႕ပင္ေမာင္းထြက္ရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳး ဘယ္တစ္ခါခ်ိဳး ျပီး စေတာ့ကိတ္ လမ္းအတုိင္းက ကန္ေတာ္ႀကီးသုိ႕တက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းသည္ကို အားမရၾကပါ။ 涛ခင္ဗ်ားကား ေမာင္းတာေႏွးတယ္၊ ေႏွးတယ္粕ျဖင့္ ကုိသက္ႏွင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုိယ့္အခ်ိန္အဆႏွင့္ကုိယ္ အျမန္ဆံုးေမာင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဗဟန္းဘက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖယ္ခုိင္းၿပီး စိန္ႀကီးေမာင္းပါသည္။ ၃တန္ ကုန္တင္ကားႀကီး ေတြကလည္းသြား၊ အျခား႐ုိး႐ုိး ကားမ်ားကလည္းခရီးမ်ား ခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္အျမန္ေမာင္းရန္ အလြန္ခက္ေသာေနရာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္စိန္ႀကီးသည္ လွ်င္ျမန္ျခင္းကို နည္းနည္းမွ်မေလွ်ာ့ဘဲ ကားေတြပိတ္ဆုိ႕ေနသည့္ၾကားထဲမွပင္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းေနပါသည္။ ၃တန္ကားေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ၿပီးၿပီ။ ကားတစ္ကားကုိေက်ာ္တက္လုိက္ ေနာက္ေရာက္သြားလုိက္၊ လမ္းက်ယ္လွ်င္ ထပ္ေက်ာ္တက္လုိက္၊ တခါတရံ ကပ္တရာေစးလမ္းေပၚတ၀က္၊ ေျမနီလမ္းေပၚ တ၀က္ေမာင္းျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ တေနရာရာတြင္ ကားေမွာက္၍ေသလိမ့္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ဂ်စ္ကားမွာ ဤထက္ပုိ၍ လွ်င္ျမန္ႏုိင္စြမ္း မ႐ွိႏုိင္ေတာ့ပါ။

ၿခံ၀င္း၀သုိ႕ေရာက္လွ်င္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ ေစာင့္မေနရပါ။ အသင့္ေစာင့္ေနသူက ဖြင့္ေပးပါသည္။ ကားေပၚကေနၿပီး ဦးေစာကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကရာမေတြ႕ပါ။ ေအာက္ေရာက္၍ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကေလး ၾကာမွကန္ေစာင္းဘက္မွ လာေနသည္ကုိ ေတြ႕သျဖင့္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕က လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ 涛ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ粕ဟုလွမ္းေအာ္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဦးေစာမ်က္ႏွာမွာ မေကာင္းလွပါ။ ႐ႊင္႐ႊင္ျပျပ အားရ၀မ္းသာ ႐ွိသည့္အသြင္ကုိလည္း ေတြ႕ရပါ။ သုိ႕ရာတြင္ သူကလည္း လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ 涛ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ粕 ဟု ျပန္လွန္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အိမ္ထဲသုိ႕ ေရာက္၍ ထုိင္မိေသာအခါ၊ ပစ္ခတ္သူမ်ားက ဘယ္လုိပစ္လုိက္တာပဲ။ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာပဲ။ စသည္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ၾကသည္မွာ ဆူညံေနပါေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ဦးေစာက အရက္တုိက္ပါသည္။ သူလည္းေသာက္ပါ သည္။ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကမူ မေသာက္ၾကပါ။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ပုတီးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ တစ္သက္လံုး အရက္ေ႐ွာင္ပါသည္။

တယ္လီဖုန္းလာ၍ ယခင္ကအတုိင္း ဦးေစာ စကားထေျပာပါသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ဦးေစာက 涛ထမင္းစားၾက၊ အပန္းေျဖၾက粕 ဟုေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း လူစုခြဲလုိက္ကာ ထမင္းစားပြဲတြင္ ျပန္စုၾကပါသည္။ ၀မ္းဗုိက္ထဲတြင္ကားဘာမစာမွမ႐ွိပါ။ ၀မ္းဟာသည္ ကုိကား ေျပာစရာမ႐ွိပါ။ သို႕ရာတြင္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ လည္းမ႐ွိ၊စား၍လည္းမရပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အိပ္ယာထဲသုိ႕သြားကာ လွဲေန လုိက္ပါသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း အိပ္ယာသုိ႕ေရာက္လာၾကပါသည္။

ညေန၃နာရီအခ်ိန္ခန္႕တြင္ အိပ္ရာမွႏုိး၍ၾကည့္လုိက္ရာ အိမ္၀င္း အျပင္ဘက္၌ သံခေမာက္စစ္ဦးထုပ္ေတြ အေျမာက္အျမားစီလွ်က္ ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ မ်ားစြာ အံ့အားသင့္သြားပါသည္။ အျခားသူမ်ားလည္း ႏုိးလာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာသျဖင့္ၾကည့္ၾကရာ၀င္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ရဲ စစ္တပ္စသည္တုိ႕က ေနရာယူၿပီး ၀ုိင္းထားၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ကုိစုိးကမူဆပ္မ႐ွင္းဂန္း ေသနတ္အငယ္စားကို ထဆြဲပါေသးသည္။ အျခားသူမ်ားက သူ႕ကုိဆြဲထားၿပီး 涛ဒီလုိလုပ္လုိ႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အားလံုး ေသကုန္မွာေပါ့粕ဟုေျပာၾကေသာေၾကာင့္သာ သူမပစ္ဘဲ ေနလုိက္ပါသည္။

မိနစ္အနည္းငယ္မွ်ၾကာေသာ္ ရဲအမႈထမ္းတစ္ေယာက္လာၿပီး 涛 ဦးေစာက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ေခၚခုိင္းလုိက္တယ္粕 ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထလုိက္သြားခ်ိန္တြင္ ရဲစေသာ လက္နက္ကုိင္မ်ားသည္ ၀င္းထဲတြင္ျပည့္ေနပါၿပီ။
涛 ကဲ-ကဲ၊ လာၾက၊ လာၾက粕 ဟုဦးေစာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို လွမ္းေခၚၿပီး 涛ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကုိ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သြားလုိ႕ မသကၤာတာနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ နဲနဲပါးပါး ႐ွာခ်င္လုိ႕တဲ့粕 ဟု လွမ္းေျပာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ခ႐ိုင္ရဲ၀န္ခန္႕ အဆင့္အတန္း ႐ွိမည္ထင္ရေသာ အရာ႐ွိအား 涛႐ွာခ်င္တယ္ဆုိ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီမွာ ႐ွာေဖြဖုိ႕ ၀ရမ္းပါသလား 粕 ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ေမးလုိက္ရာအရာ႐ွိႀကီးက တယ္လီဖုန္းဆက္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ 涛႐ွာေဖြခြင့္ အမိန္႕ေပးပါတယ္粕 ဟုျပန္ေျပာလုိက္ရာ ၊ ဦးေစာက 涛ဒီလုိဆုိရင္ ႐ွာၾကေပါ့粕 ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာပါသည္။ လက္တစ္ဘက္က ၀ီစကီဖန္ခြက္ကေလးကုိ ကုိင္လွ်က္ တခါတခါ ျဖည္းျဖည္းေသာက္လုိက္ ခပ္႐ြႊင္႐ႊင္ စကားလွမ္းေျပာလုိက္ႏွင့္လုပ္ေနပါသည္။ ရဲမ်ား႐ွာသည့္ေနာက္သုိ႕ လုိက္မသြားပါ။ ထုိင္ၿမဲ ထုိင္ေနပါသည္။ သူ႕အိပ္ခန္းထဲမွက်ည္ဆံ အေျမာက္အျမားကိုရဲမ်ား ဆြဲထုတ္လာၾကသည္ ကုိလည္း သူလွည့္မၾကည့္ပါ။ 涛 ကဲ- ႐ွာေဖြၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အစီအစဥ္က ဘာတဲ့တုန္း 粕 ဟု ရဲအရာ႐ွိအား ဦးေစာကလွမ္းေမးလုိက္ပါသည္။ အရာ႐ွိႀကီးလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ပါသည္။ 涛လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေရးအတြက္ ေခၚခဲ့ဖုိ႕အမိန္႕ေပးပါတယ္粕ဟု ႐ုိေသစြာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာင္းေျပာင္းျပန္ေျပာ ပါသည္။ ဦးေစာက涛က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တည္းလား粕 ဟုေမးျပန္ရာတယ္လီဖုန္း ဆက္ျပန္ပါသည္။ 涛အားလံုးကိုဘဲအႏ္ၱရာယ္ မ႐ွိရေအာင္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေရး အတြက္ ဘမ္းဘုိ႕အမိန္႕ေပးပါတယ္粕 ဟုျပန္ေျပာပါသည္။

涛ကဲ-ကဲ၊ မသကၤာလုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ ခဏဘမ္းမလုိ႕ တဲ့။ အသင့္ျပင္ၾက။ အိပ္ရာလိပ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ ယူခဲ့ၾက။ ဟုိေရာက္ေတာ့ သူတုိ႕ေပးဖုိ႕လြယ္ခ်င္မွ လြယ္လိမ့္မယ္။ သံုးေလးရက္ၾကာခ်င္လဲ ၾကာလိမ့္မယ္粕 စသည္ျဖင့္ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အား ခပ္ေအးေအးပင္ လွမ္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေယာက်္ားခ်ည္း ၃၀ေက်ာ္ အားလံုးကိုအင္းစိန္ေထာင္သုိ႕ပုိ႕ပါသည္။ ကုိနီ႕မိန္းမ၊ ခင္ေမာင္ရင္႕မိန္းမႏွင့္ အခုိင္းအေစ ကေလးမကေလး၊ အခုိင္းအေစ ေယာက်္ားကေလးတုိ႕ကုိလည္း ဘမ္းသည္ဟု ေနာက္ေတာ့ၾကားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အင္းစိန္ ေထာင္သုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေမွာင္ေနပါၿပီ။

ပဌမညတြင္ အားလံုး အတူတူအိပ္ၾကရပါသည္။ ေနာက္ေန႕ေန႕လယ္တြင္ ဦးေစာကို ခြဲထားလုိက္ပါသည္။ ၃ရက္ခန္႕ၾကာေသာအခါခင္ေမာင္ရင္ကိုလာေခၚသြားပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္အျခားသူမ်ားကုိပါေခၚေခၚသြားပါ သည္။ဘားလမ္း တြင္အခ်ိဳ႕သြားစ ုမိၾကျပန္ပါသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုဘၫြန္႕အား 涛ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ粕 ဟုတုိးတုိးေမးရာ ကုိဘၫြန္႕က 涛ဒီအမႈမွာေဖၚရမွာပဲ။ မေဖၚရင္ အားလံုးေသကုန္မယ္။ေဖၚရင္ က်န္တဲ့လူက်န္လိမ့္မယ္粕ဟုေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းကုိ ေမးျပန္ရာ涛မေဖၚရင္ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ ဘူး粕 ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာမွနားမလည္၊ သူတုိ႕ကုိပင္ ေမးၾကည့္ရပါသည္။

涛ေဖၚေကာင္ဘၫြန္႕粕ဟုဆုိေသာ္လည္း ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးကုိ ပဌမဆံုး အျပည့္အစံုေဖၚသူမွာ ခင္ေမာင္ရင္ျဖစ္ပါ သည္။ ခင္ေမာင္ရင္က ဥပေဒကိုနားမလည္။ ကုိဘၫြန္႕မွာ မူ႐ံုးတြင္ေ႐ွ႕ဖတ္စာေရး လုပ္လာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္
涛သူေဖၚမည္။ ဤအမႈအတြက္ ဘာမဆုိျဖစ္ေအာင္သူလုပ္ေပးမည္။ ဦးေစာလည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္း တပ္ေပးမည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဒိစႀတိတ္ ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီး(အေရးပုိင္)ကုိ ေခၚေပးပါ粕 ဟုေျပာသျဖင့္ ရဲက စီစဥ္ေပးရပါသည္။ တရာသူႀကီးႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူေျဖာင့္ခ်က္ ေပးလုိေၾကာင္း ေဖၚေကာင္ လက္မွတ္လည္း ထုတ္ေပးပါမည့္ အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ တရားသူႀကီးက ထုတ္ေပးလုိက္ပါသည္။

ခင္ေမာင္ရင္သာမက အျခားတရားခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရဲအရာ႐ွိမ်ားထံ အိတ္သြန္ဖါေမွာက္ ေဖၚထုတ္၀န္ခံၾကၿပီးသည့္ ေနာက္မွေဖၚသည့္ ကုိဘၫြန္႕က涛ေဖၚေကာင္粕 ျဖစ္ၿပီး၊ ခင္ေမာင္ရင္က 涛ေဖၚေကာင္粕 မျဖစ္သည္မွာ ဥပေဒကုိ နားမလည္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

တရားခံအခ်ိဳ႕စစ္ခ်က္မ်ားကို လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ အျပည့္အစံု႐ုိက္ထားၿပီးေနာက္ က်န္တရားခံ အခ်ိဳ႕ကုိ ခပ္နာနာ ကေလးတီးၿပီး ဖတ္ခုိင္းရာ 涛အားလံုးမွန္ပါသည္။粕 ဟု ၀န္ခံၾကရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ထြက္ခ်က္မ်ား မွာအေသးစိတ္ တစ္ခုမက်န္ ဘာကေလးမ်ားလုိ ပါေသးလားမ႐ွိ ေလာက္ေအာင္ စံုေစ့ပါသည္။အမႈႏွင့္အဆုိင္သည့္ ကိစ္ၥမ်ား ပင္ပါပါေသးသည္။ အခ်ိ႕ကအပိုအမုိ ကေလးမ်ားပင္ ပါပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာအေၾကာင္းအ ရာ မ်ားလည္းပါပါသည္။

ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ခန္းသုိ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ရန္ႀကီးႏုိင္၊ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ႏွင့္ အတူေနရ သျဖင့္ 涛ကုိစိုးတုိ႕နဲ႕ ဒီကိစ္ၥ ႀကံစည္ေနတာၾကာၿပီ။ သူ႕ကုိတုိက္႐ုိက္မေျပာျပဘူးေပမယ့္ သူသိတယ္粕 ဟု ရန္ႀကီးေအာင္က ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပပါသည္။

ဤအခ်ိန္တြင္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွလြဲ၍ အျခားသူမ်ားသည္ျဖစ္ပ်က္ရေသာ ကိစ္ၥ အရပ္ရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဦးေစာသည္ သူ႕ဆႏ္ၵမ်ားျပည့္၀မႈ၊ သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္ေျမာက္မႈအတြက္ မိမိတုိ႕အားလက္ပါးေစ၊ ဓါးစာခံမ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူ နားလည္ၾကကာ ဦးေစာအေပၚ စိတ္နာလာၾက၊ မုန္းလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အမူအရာ ေျပာင္းလာျခင္း၊ ဦးေစာအား မေကာင္းေျပာလာၾကျခင္းမ်ားကို ေတြ႕႐ွိၾကရာ ကိုစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕သည္ တစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ မၾကာမၾကာ မသိမသာ လာေရာက္ေခ်ာ့ေလ့ ႐ွိၾကပါသည္။ 涛ဂုဏ္႐ွိတဲ့ အထက္တန္းလူတစ္ေယာက္နဲ႕တြဲၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ကိစ္ၥမွာ ပူစရာမ႐ွိပါဘူး။ သူ႕ဖါသာ ၾကည့္လုပ္သြားလိမ့္မေပါ့粕 စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့႐ွိၾကပါသည္။ ဤနည္းႏွင့္ေဒါသူပုန္ထမႈမ်ားကို လွီးလြဲေပးၾက ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ မရပါ။ မယံုၾကည္ၾကပါ။

အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးထဲတြင္ အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍ ပဌမဦးဆံုး တရားသူႀကီးမ်ားေ႐ွ႕သုိ႕ ေရာက္ရေသာေန႕တြင္ ဦးေစာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလံုးျပန္ေတြ႕ၾကရပါသည္။ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္သုိ႕လွမ္း၍ 涛ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား粕 စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္က ကိုစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းကလြဲ၍ အျခားသူမ်ားကစိတ္ပါ လက္ပါျပန္လည္ႏႈတ္မဆက္ၾကပါ။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေသာ စိတ္မ႐ွိေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ ပါသည္။အမႈအခင္းေ႐ွ႕ေနေ႐ွ႕ရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံု႐ံုးဥက္ၠ႒ တရား၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က涛တရားခံမ်ားဘက္မွ ေ႐ွ႕ေနဘယ္သူေတြ ေဆာင္႐ြက္ၾကမလဲ涛 ဟုေမးလုိက္ရာ ဦးေစာက သူ႕အတြက္ ၀တ္လံုေတာ္ရ မစ္ၥတာ ဘတားနီးစ္ႏွင့္ အဂၤလန္ျပည္မွ နာမည္ႀကီး၀တ္လံု ကားတစ္(စ္) ဘဲနက္ ( ေကစီ ) ( ဘုရင့္ေကာင္စီအဖြဲ႕၀င္ ) ၀တ္လံုႀကီးမ်ားက ေဆာင္႐ြက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားသူမ်ားအတြက္အျခားေ႐ွ႕ေန ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထ၍ျပန္ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ လုိက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ဆုိေသာ ေ႐ွ႕ေနမ်ားမွာ အုတ္ဖုိႏွင့္ သာယာ၀တီနယ္မွ ေ႐ွ႕ေနမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးမွာ ဒုတိယတန္းေ႐ွ႕ေနျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဤအျပဳအမူ ေစတနာထားခ်က္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လူစု ဦးေစာကို သာ၍စိတ္နာၾကပါသည္။ သူ႕အတြက္ မွာမူ ပဌမတန္း၀တ္လံုမ်ား သူ႕အတြက္ ဓါးစာခံရခဲ့သူမ်ားအတြက္ကား ေတာေ႐ွ႕ေနမ်ား ငွားေပးသည္ဟု ျမင္ကာ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြၾကပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္တရား၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ျမင့္က၀တ္ၱရားအတုိင္းတရားခံမ်ားအားမိမိတုိ႕အတြက္ေ႐ွ႕ေနမည္သူလုိက္မည္နည္း ဟုေမးပါသည္။ ကုိစုိးႏွင ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕ကဦးေစာနာမည္ေပးသြားေသာေ႐ွ႕ေနႏွစ္ဦးပင္္ ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၍စိန္ႀကီးအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီးက 涛ကၽြန္ေတာ္ေ႐ွ႕ေနမငွားပါ粕 ဟုထေျဖလုိက္ ပါသည္။ ဦးေစာသည္ စိန္ႀကီးကုိၾကည့္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး 涛ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္粕ႏွင့္ လွမ္းေခၚ ပါသည္။ စိန္ႀကီးကလွည့္မၾကည့္ပါ။

ရန္ႀကီးေအာင္ကုိ ေမးေသာအလွည့္တြင္ ဦးေစာတူေတာ္၍ ၁၆ႏွစ္သားသာ႐ွိေသးေသာ ရန္ႀကီးေအာင္သည္ ဘာေျဖရမွန္းမသိဘဲ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးေနပါသည္။ ကုိစုိးႏွင့္ ကိုသက္ႏွင္းတုိ႕က涛စာရင္းေပးထားတဲ့အတုိင္းပဲလုိ႕ေျပာ粕 ဟုလွမ္းေျပာေနၾကသျဖင့္ ရန္ႀကီးေအာင္လည္း ၾကည့္တိ ေၾကာင္ေတာင္ႏွင့္ ပါးစပ္ကေျပာကာ ထုိင္လုိက္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္ေသာအခါ 涛အစိုးရငွားေပးပါ။粕 ဟု ထေျပာလုိက္ပါသည္။ ထုိအခါ ဦးေစာက 涛ကုိသုခ ကုိသုခ粕 ဟု လွမ္းေအာ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလွည့္မၾကည့္ပါ။

ထုိ႕ေနာက္ဦးေစာကထ၍ 涛ဟုိဘက္က ကေလးေတြကို သူတုိ႕ဘာေတြေျပာလုိ႕ ဘယ္လုိလုပ္ထားမွန္းမသိပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ အထင္မွား အျမင္မွား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ေပးပါ粕 ဟု ခံု႐ံုးသဘာပတိ တရား၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္အား ခြင့္ေတာင္းပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေတြ႕ခြင့္မေပးပါ။

အမႈအတြက္ ပဌမဆံုးထြက္ရေသာထုိေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ အ၀တ္အစား စုတ္ျပတ္ညစ္ေပေနပါၿပီ။ ထည္လဲ လည္းမ႐ွိၾကသျဖင့္ အလြန္ညစ္ပတ္ေနပါၿပီ။ ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕ခြင့္လည္း မရသျဖင့္ မိဘေဆြမ်ိဳး သားမယားမ်ားကလည္း မပုိ႕ႏုိင္။ မေပးႏုိင္ၾကပါ။ ဤအေျခအေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ စိတ္ဓါတ္ကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္လားမေျပာတတ္ပါ။ ေနာက္ေန႕တြင္ ဦးေစာက တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီ အေစာင့္ ေတြႏွင့္ ေနၾကရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထံ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္တစ္ကြင္းစီ ပုိ႕ေပးလုိက္ပါသည္။ စိန္ႀကီးက မယူဘဲ ျပန္ေပးသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မယူလုိက္ပါ။ အျခားသူေတြထဲက မယူမည့္ သူေတြ႐ွိပါလိမ့္မည္။ မည္သူေတြဟူ၍ေတာ့ မသိပါ။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္႐ံုးတက္ေသာေန႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အစုိးရကငွားေပးေသာ ေ႐ွ႕ေနမွာ ဦးဘထြန္းဆုိသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အားမရသျဖင့္ တရား၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေမးေသာအခါ 涛ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွ႕ေနမငွားေတာ့ပါ粕 ဟူ၍ ထေျပာလုိက္ပါသည္။ တရား၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က 涛 ေမာင္သုခက ဦးဘထြန္းကုိ မေကာင္းဘူးထင္လုိ႕လား၊ ဦးဘထြန္း ေကာင္းပါတယ္၊ စမ္းၾကည့္ပါဦး粕 ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ မလႈပ္ပါ။

ဤသုိ႕အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍စစ္ေဆးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကုိမူ အင္းစိန္ေထာင္ တြင္တလွည့္၊ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္တလွည့္ ထားပါသည္။ ဦးေစာကုိလည္း အားလံုးႏွင့္ ခြဲထားပါသည္။ စိန္ႀကီး သည္ တပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္၊ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရဲမ်ားစစ္ရာ၌ ၄င္း၊ ႐ံုး၌၄င္း တစ္ခြန္းမွမေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းကုိသာ စကားစပ္မိသျဖင့္ ေျပာပါသည္။ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ျပည္သူ႕ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၊ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်က္ ဤအမႈႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရာတြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းက မုိက္မဲစြာ ပါခဲ့မိသည့္အတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနသည္ကုိ
သိႏုိင္ပါသည္။ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာမႈ ကင္း၍ အေဖကိုသတ္မိ မွားေသာ သားျဖစ္ေနၿပီကုိ သူေကာင္းစြာ သတိရေနဟန္ တူပါသည္။ သို႕ရာတြင္ အမွားႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ၿပီးၿပီ။ ျပင္၍မရႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ျမန္ျမန္ကိစ္ၥၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားလ်က္႐ွိပါသည္။

ရဲမ်ားစစ္စဥ္က ေသလုေမ်ာပါး အ႐ုိက္အႏွက္ခံ ရၿပီးမွ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ႐ံုးတြင္မူ ေမးသမွ် အားလံုးကို 涛ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္တယ္粕 စသည္ျဖင့္သာ တေလွ်ာက္လံုးေျဖပါသည္။ ေမးၿပီးေျဖၿပီးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္သည္။ အဆုိးဆံုးအတြက္အသင့္ျပင္ထားၿပီးျဖစ္၍ ဤကိစ္ၥႀကီး ေက်ာ္လြန္ၿပီးစီး သြားေစခ်င္သည္။ ႀကိဳးတုိက္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း သူသည္မည္သူကုိမွ ဤအမႈအေၾကာင္းအေျပာ၊ သူမ်ားေျပာသည္ကုိလည္း မႀကိဳက္၊ သူ႕ထံသုိ႕မူ အေမႏွင့္ အစ္မတုိ႕သာမက သူ႕ရည္းစားကေလးလည္း မၾကာမၾကာ ေထာင္၀င္စာ လာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

အထူးခံု႐ံုးက ႀကိဳးမိန္႕ေပးလုိက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါပါသည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ကုိနီ၊ ခင္ေမာင္ရင္မွစ၍ ႀကိဳးဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရၿပီး တရားခံ မ်ားထံ အိမ္သူအိမ္သား ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ား ေထာင္၀င္စာလာေနၾကပါသည္။ အင္းစိန္ႀကိဳးတုိက္မွာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမႏွင့္ အစ္မတုိ႕လည္း လာၾကပါသည္။ သူတုိ႕ငုိသည္ကုိကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ေၾကာင္းသိ၍ ေအာ္မငုိဘဲမ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ရင္ထဲကသာ ပူေလာင္ေနၾကပါသည္။ အေမက မေနႏုိင္သျဖင့္ ႐ႈိက္လာပါသည္။ ထုိအခါ အစ္မက 涛 ငါ့ေမာင္ကေလး ေဒ၀ဒတ္နဲ႕ေပါင္းမိလုိ႕ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဟဲ့粕 ဟုေအာ္ဟစ္ငုိပါေတာ့သည္။

အျခားဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ေထာင္ပုိင္၊ ေထာင္မွဴး၊ ၀ါဒါေတြေတာ့ ၾကားၾကပါလိမ့္မည္။

ရန္ကုန္ႀကိဳးတုိက္သုိ႕ေျပာင္းခဲ့ရေသာအခါကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာေသဘုိ႕ရက္ကနီးလာပါၿပီ။ ေနာက္တြင္ျဖစ္ခဲ့သည္ မ်ားမွာ ဆုိး၀ါးလြန္း သျဖင့္စိတ္ထဲတြင္ ေပၚ၍မလာေစလုိပါ။ ေ႐ွ႕ျဖစ္ရမည့္အတြက္လည္းမေတြးလုိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္ လက္ငင္းအခ်ိန္ထဲမွာပင္ စိတ္၀င္စားေနေအာင္၊ အလုပ္မ်ားေနေအာင္ လုပ္ၿပီးေနၾကပါသည္။

စိန္ႀကီးရည္းစားကေလးႏွင့္ စိန္ႀကီးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္ ၁၉၄၈ခု၊ေမလ၇ရက္ေန႕တြင္နံနက္ေစာေစာပုိင္း မွစ၍ စိန္ႀကီးထံ ေထာင္၀င္စာ လာေနၾက သည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ တေန႕လံုး ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ ေနၾက ပါသည္။ 涛နက္ဖန္ခါဒီအခ်ိန္ေတာ့ ငါဒီမွာ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ခရီးသြားစရာ႐ွိလုိ႕ သြားရဦးမယ္။ နံနက္ေစာေစာ ငါခရီးထြက္မယ့္အခ်ိန္မွာ မင္းတုိ႕၃ေယာက္လံုးအရက္ေသာက္ၾကပါ။ စီးကရက္အပိုတစ္လိပ္လဲမီးညႇိထားပါ粕 ဟု စိန္ႀကီးကမွာလုိက္ပါသည္။ ယခုမေဖါက္ေသးဘဲ ေနာက္တေန႕မွ သံုးေယာက္စံုညီေဖါက္ရန္ စာတစ္ေစာင္ ကုိလည္း စိန္ႀကီးကသူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ထဲသုိ႕ထည့္ေပးလုိက္ပါသည္။ ထုိစာထဲတြင္ သူပုိင္ေသာ ပစ္ၥည္း၅၀၀၊ ၆၀၀က်ပ္ဘုိးခန္႕ဘယ္မွာဘာ႐ွိသည္၊ ထုိပစ္ၥည္းမ်ားကို တေန႕ေန႕၌သူ႕ရည္းစားကေလး လက္ထပ္ လွ်င္လက္ဖြဲ႕ လုိက္ပါဟူ၍ ေရးထားေၾကာင္း စိန္ႀကီးကဧည့္သည္မ်ား ျပန္သြားၿပီးေနာက္ေျပာျပပါသည္။

ေသဒဏ္မွလြတ္ေသာအမိန္႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္းမရေသးပါ။နက္ဖန္ႀကိဳးစင္တက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယေန႕နံနက္ပုိင္းတြင္ ဘုန္းႀကီး၃ပါးႂကြလာၿပီး ႀကိဳးသမားမ်ားကို ထံုးစံအတုိင္း သရဏဂံုတင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိန္ႀကီးကမူ တုိက္ခန္းထဲက ထြက္မလာပါ။ သြားေခၚရာ 涛ဒီဘ၀ ဒီေလာက္
အဆုိး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေ႐ွ႕ဘ၀ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္စမ္းဆုိၿပီး လႊတ္ေပးထားလုိက္မယ္၊ ေနေပေစေတာ့ 粕 ဟုျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။

ေတာ္ေတာ္ကေလးေနေစာင္းေသာအခါ ကုိနီႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အား ႀကိဳးဒဏ္အျပစ္မွ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းသုိ႕ ေျပာင္းလုိက္ေသာအမိန္႕ေရာက္လာသျဖင့္ ႀကိဳးတုိက္မွ၅ေဆာင္သုိ႕ ခ်က္ျခင္းေျပာင္းရပါသည္။ ေနာက္တရက္ နံနက္ေစာေစာ ေထာင္မဖြင့္ေသးေသာအခ်ိန္တြင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကို ႀကိဳးေပးလုိက္ ပါသည္။ စိန္ႀကီးမွာ အသက္၂၂ႏွစ္သာ႐ွိပါေသးသည္။

ဦးေစာ၊ ကိုစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ မံႈႀကီးတုိ႕ကုိလည္း အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးတြင္ ထုိအခ်ိန္ေလာက္မွာပင္ ႀကိဳးေပးလုိက္ပါသည္။
ထုိေန႕မွာ ၁၉၄၈ခု၊ ေမလ ဂရက္ျဖစ္ပါသည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=

ဦးလွေမး၍သာ ဤအမႈႀကီးအေၾကာင္းကုိ မခ်န္မခ်န္ အေသးစိတ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆုိး၀ါးလြန္းေသာ ႏုိင္ငံေရးမုိက္ျပစ္ႀကီးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ဤထက္႐ွက္စရာ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းေသာအလုပ္ကို လူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဤေလာကမွာ ျပဳမိႏုိင္စရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မည္သူ ေမး၍မွ ဤအေၾကာင္းကုိ ေျပာမျပခ်င္ပါ။ ေမ့မည့္သူဆုိလွ်င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ေ႐ွာင္ေနပါသည္။ ေမးသည္ကုိေျဖရန္ အမႈအေၾကာင္း ကုိေျပာျပရန္ မဆုိထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေတြးရန္ ပင္အင္မတန္ ၀န္ေလးေနမိပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ပင ္ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ ဆုိလွ်င္လြန္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေတြးေတာ သတိရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ မိမိကုိယ္ကို မိမိ အျပစ္ မလႊတ္ႏုိင္သလုိျမင္ၿပီး ထုိမုိက္မွားမႈႀကီး အတြက္ ရင္နာလွ်က္ ႐ွိပါသည္။

မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာကုိသက္ႏွင္းကုိခင္မင္ရာမွ သူက ဦးေစာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဦးေစာႏွင့္ ေပါင္းရသည္ကို ဂုဏ္႐ွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ေခတ္ႏုိင္ငံေရးအယူအဆ ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈတြင္ ဘာမွ နားမလည္ ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးေစာႏွင့္ေပါင္းရ ေသာေၾကာင့္ မိမိတြင္ ဘာမွ နစ္နာစရာ မ႐ွိဟု တြက္ဆ မိခဲ့ပါသည္။ ဦးေစာသည္လည္း ရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားကုိ ႀကံစည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မယူဆ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္၍ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ဟူ၍သာ ကၽြန္ေတာ္ယံုမွတ္ ေလးစား ခဲ့ပါသည္။

မိတ္ေဆြကုိသက္ႏွင္းဆြဲေဆာင္ခ်က္၊ ကိုသက္ႏွင္းအေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ခင္မင္မႈမ်ားႏွင့္ ဦးေစာအေပၚ အထင္ႀကီး မႈေၾကာင့္သူတုိ႕ အတြင္းပုိင္းစည္း၀ုိင္း အတြင္းသုိ႕ ရက္ေပါင္းအနည္းငယ္ၾကာမွ် ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ သြားရပါသည္။

မႀကိဳက္ေသာအမူအရာ အစီအမံမ်ား အက်ပ္ကုိင္မႈမ်ားကို အထုိက္အေလ်ာက္ ရိပ္မိေတြ႕႐ွိရ၍ ခြာရန္ႀကံေသာ အခါတြင္မူ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

ဦးေစာသည္ ၾသဇာလည္းႀကီး၊ ေငြလည္းေပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိလူတစ္ေယာက္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ရန္ ဘာမွ မခဲယဥ္း။ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေခ်ျခင္းထက္ ပုိမိုခက္စရာမ႐ွိ။ သူႏွင့္ သူ႕လူရင္းမ်ားကသံသယျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူသည္ မည္သုိ႕မွ် တတ္ႏုိ္င္ ေတာ့မည္မဟုတ္။ သူတုိ႕အေၾကာင္း ေတြသိေနေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ သူတုိကအျငိဳအျငင္မခံရဘဲေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ေတာ့။သူတုိ႕ကို အတုိက္အခံ လုပ္ရန္အထိလည္း ကၽြန္ေတာ္မ၀ံ့။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစတစႏွင့္ ဦးေစာပုိင္စက္႐ုပ္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာ ၾကပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ္ပုိင္စဥ္းစားမႈဟူ၍ လည္းဘာမွမ႐ွိေတာ့ပါ။ စဥ္းစားခ်င္စိတ္ လည္းမ႐ွိ။ စဥ္းစားရန္လည္း မႀကံ႐ြယ္ေတာ့။ လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားရန္ ပင္ မ၀ံ့ေတာ့ဘဲ ေမွ်ာလုိက္ရာက နစ္ေသာ ဘ၀သို႕ ေရာက္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဦးေစာၿခံ၀င္းႀကီးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လာေရာက္ေနထုိင္ေသာ ရက္ေပါင္းမွာ ၄၀ေက်ာ္ခန္႕မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ထုိရက္မွ် အတြင္းမွာပင္ ထုိမွ်ဆုိး၀ါးေသာ အမႈႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း စက္႐ုပ္လက္ပါးေစအျဖစ္ျဖင့္ ဓါးစာခံပါခဲ့ရပါသည္။

ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးကုိ ဦးေစာသည္ ကၽြန္ေတာ္သူတုိ႕အထဲ မပါေသာ္လည္း လုပ္မည္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သာမက ယခုအမႈတြင္အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူမ်ားမ႐ွိလွ်င္လည္း ဦးေစာသည္ တစ္နည္းနည္း ႏွင့္ တေန႕ေန႕တြင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆပါသည္။

တုိင္းျပည္တြင္၄င္း၊ ကမ္ၻာတြင္၄င္း မခန္႕မွန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အက်ိဳးယုတ္ နစ္နာေစသည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးတြင္ တရားခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းလူျဖစ္႐ံႈးပါၿပီ။ ေငြေၾကး တစ္ေသာင္း တစ္သိန္း မည္မွ်ပင္ေႂကြးတင္ပါေစ၊ စီးပြားႀကိဳးစား႐ွာၿပီးဆပ္လွ်င္ တစ္ေန႕ေသာ္ ေက်ႏုိင္ပါေသးသည္။ ဤရာဇ၀င္ေႂကြး ဆုိးႀကီးကိုမူ ဆပ္၍ေက်ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ယခုေထာင္အႏွစ္၂၀က်ခံၿပီးသည့္ ေနာက္အကယ္၍ ေထာင္ထဲမွာ မေသဘဲလြတ္ခဲ့သည့္ တုိင္ေအာင္ဤ အျပစ္ႀကီးအတြက္ အျပစ္မ႐ွိေတာ့ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေသသြားသည့္ တုိင္ေအာင္လည္း ဤအမဲမွတ္ႀကီးသည္ ေပ်ာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ထိခုိက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ ဤႏုိင္ငံေရး အကုသုိလ္ႀကီး ပေပ်ာက္သြားမည့္ ကုစားမႈအလုပ္ဆုိလွ်င္ ယခုခ်က္ခ်င္း ပင္ေသရပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ထဲေရာက္မွ ရ႐ွိေသာ ႏုိင္ငံေရးဗဟုသုတ ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေ႐ွ႕အဖုိ႕တြင္ လမ္းမွန္ကို ေ႐ွ႕ေဆာင္ေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ အခြင့္သာေသာ တစ္ေန႕တြင္ ျပဳခဲ့မွားေသာ လူသတ္၀ါဒ ႏုိင္ငံေရးအကုသုိလ္ႀကီးကို ဖံုးအုပ္သြားႏုိင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးေကာင္းမႈရပ္ မ်ားကို သက္စြန္႕ႀကိဳးပမ္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

ဤမွ်ေလာက္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္စံုေလာက္ၿပီဟုထင္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႕က်ဆံုးသည့္ေန႕ဆုိလွ်င္ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပုိင္မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္အရ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ လူသတ္၀ါဒ႐ႈတ္ခ်ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္အတြင္း ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ေန႕ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ ၅ေဆာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေဆာင္တည္း ေနၾကေသာ ကိုသုခႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္ တုိ႕သည္ အခမ္းအနား အတြက္ စားပြဲထမ္း၊ ခံုေ႐ႊ႕အလုပ္မွစ၍ လုပ္စရာ မ်ားကို ၀ုိင္းလုပ္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕ရသည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကုိနီကုိလည္း အစည္းအေ၀း၌ ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕သည္ ကုစားဘုိ႕ ခက္လွေသာ အျပစ္ဆုိး အတြက္ ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရလ်က္ ႐ွိသည္မွာလည္း ထင္႐ွားသည္။

ကိစ္ၥႀကီး ျဖစ္ပြားခါစက သူတုိ႕ကုိအစိမ္းလုိက္ ၀ါးစားခ်င္သူမ်ားကလည္း ရန္မမူၾကေတာ့။ အားလံုးအေပါင္း အသင္းျဖစ္ေနၾက ေခ်ၿပီ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေတာင္းပန္ခ်က္။
ေ႐ွ႕ပုိင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ား ႐ုိက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကိုသုခအစ္မ မစံတင့္ ပဌမခင္ပြန္း ဦးေဖျဖဴ အနိစ္ၥ ေရာက္ၿပီဆုိသည္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ယခုတုိင္က်န္းမာစြာ႐ွိေၾကာင္းႏွင့္စာေရးလုိက္ပါသည္။မွားယြင္းသြားသည့္ အတြက္ မ်ားစြာ၀မ္းနည္းပါသည္။
လူထုဦးလွ

၁၉၅၇ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္ စာပေဒသာဆုရစာအုပ္
涛ေထာင္ႏွင့္လူသား粕 လူထုဦးလွေရးသည္။
( စာမ်က္ႏွာ ၅၈ မွ ၁၃၁ထိ )

涛ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ အသက္႐ွင္ျခင္းကား အေရးမႀကီး၊
ဘယ္သုိ႕ အသက္႐ွင္မည္သာ အေရးႀကီးသည္။粕
ေဘလီ