ေလစိမ္းေတြ တုိက္ေနတယ္

၁။

စိမ္းႏုေ၀ရြက္ မဂၢဇင္း တိုက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တယ္လီဖုန္း ဆက္လိုက္ေသာ အခါ ကဗ်ာဆရာ အယ္ဒီတာက “ဟာ- အေတာ္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုက္ရွာ ရမွန္း မသိဘူး။ အခုလက္မွတ္ ရၿပီ။ ဒီေန႔ဆင္းခဲ့ ေပေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ေနမယ္”ဟု ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။



သူျပန္ေျပာ လိုက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္မွာ မိတ္ေဆြ သခင္ဖုန္းတင့္ အိမ္တြင္ ေရာက္ေနစဥ္ ျဖစ္သည္။ ကုိဖုန္းတင့္က ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ ေရာက္ေနခိုက္ “စားရင္းေသာက္ရင္း ေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာၿပီး ခ်ိန္းေလ့ ရိွသည္။ ယခုလည္း နံနက္စာ သူ႔အိမ္တြင္ စားရန္ ေရာက္ေနခိုက္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ လက္မွတ္ လိုခ်င္သည္ဟု ေျပာထားေသာ္လည္း ထုိေန႔က လုိရမည္ရ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ဦး မွပဲဟု စိတ္ကူးရ၍ စိမ္းႏုေ၀ရြက္ မဂၢဇင္း တိုက္သုိ႔ တယ္လီဖုန္း ဆက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၂၁ ရက္ေန႔ကို အေစာဆံုး ထား၍ ၂၂-၂၃-၂၄ ရက္ တစ္ေန႔ေန႔ ရလွ်င္ ေတာ္ပါၿပီဟု သူတို႔အား ေျပာထားခဲ့သည္။ ေျပာထားသည့္ ရက္ထက္ပင္ တစ္ရက္ေစာ၍ လက္မွတ္ရ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဧၿပီလ ရက္ ၂၀။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေႏြရက္ တုိင္းတြင္ ကေမာၻဇ ရ႒သာ မုိင္းခမ္းသို႔ ထြက္ေျပး ဆုတ္ခြာ ေလ့ရိွသည္။ ခါတုိင္း ေဟမာေလးက မီးရထားလက္မွတ္ လုပ္ေပးေလ့ရိွသည္။



ေဟမာေလး သူငယ္ခ်င္းက လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေဟမာေလးမွာ အလုပ္မ်ားေန၍ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုက္။ စိမ္းႏုေ၀ရြက္ မဂၢဇင္း တိုက္က ကဗ်ာ ဆရာက “ဟာ-ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးပါမယ္” ဆုိ၍ သူက လက္မွတ္လုပ္ေပး ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘူတာ႐ံုသို႔ ၁ နာရီခြဲ ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။



ယခု ၁၂ နာရီခန္႔ ရိွမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကမန္း ကတန္းပင္ ငမုိးရိပ္ ဆိပ္ကမ္းသာသုိ႔ သြားရမည္။ သခင္ဖုန္းတင့္ ဇနီး ေဒၚရင္ရင္ျမက ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တတ္ေသာ ငါးပုပ္ေျခာက္ႏွင့္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္စံု ခ်ဥ္ရည္ ခ်က္ထားသည္။ ခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ဇိမ္ဆြဲ၍ စားေသာက္တတ္သည္။ ယခု မစားႏိုင္။ သုတ္ေျခတင္ စားရသည္။ တည္းခိုရာသို႔ အျမန္ သြားရမည္။ အထုပ္ အပိုးမ်ား ျပင္ရမည္။ ကားငွားရမည္။ ဘူတာႀကီးသုိ႔ ဆင္းရမည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ စိတ္က လႈပ္ရွားေန၍ ခါတိုင္းလုိ ေအးေအးေဆးေဆး မစားႏိုင္။ အျမန္ စားေသာက္ရသည္။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းက ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ပင္။ ကန္ပဲ့ရိွ သခင္ဖုန္းတင့္ အိမ္မွတည္းရာ ျမင္သာသို႔ အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္၍ ကားငွားရသည္။ သခင္ဖုန္းတင့္ အိမ္မွ နံနက္စာ စားၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕အစြန္ ေျမာက္ဘက္ရိွ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရိွရာသို႔ သြားရမည္။ ညေနဘက္ အျပန္တြင္ ခ်မ္းေျမ့ ရိပ္သာရိွ ၀တၳဳေရး ဆရာမထံ သြားမည့္ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္ရသည္။ ကားခ ႏွစ္ဆယ္ ေပးရသည္။ မနည္းဆစ္၍ ႏွစ္ဆယ့္ေပးရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ကမန္းကတန္း ထုပ္ပုိးၿပီး ဘူတာ႐ံုသို႔ ေျပးရသည္။ ကားက အေတာ္ေစာင့္ ငွားရသည္။ တကၠစီ ခက မဆိုးပါ။ ၃၅ က်ပ္ ေပးရသည္။



ဘူတာ႐ံုသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လက္မွတ္က မရ။ ေမာရသည္။ ဟာ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါလိမ့္။ သူတို႔ကလည္း လက္မွတ္ ၀ယ္ေနက်လူ မဟုတ္။ ရမယ့္ရေတာ့ ပါမစ္က ႏွစ္ေစာင္တည္း။ သုိ႔ေသာ္ ပထမ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြပိေတာက္ မဂၢဇင္းမွ သီခ်င္းေရး ဆရာ အယ္ဒီတာ လုပ္ေပးေသာ ပါမစ္ႏွင့္ သြား၍၀ယ္သည္။ ပါမစ္က ရိွေနေသာ္လည္း လက္မွတ္က ေရာင္းကုန္ၿပီ ဆို၍ လက္မွတ္က မရေတာ့။ ၁၀ နာရီခြဲ ၁၁ နာရီေလာက္က သြား၍ ပါမစ္ကို ျပ၍ လက္မွတ္ သြား၀ယ္ခဲ့ ေသာ္လည္း မရခဲ့။ ေနာက္က် သြားၿပီတဲ့။ ဌာန အႀကီးအကဲ မ်ားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ပါမစ္ ရသူမ်ား ၂ နာရီခြဲ အထိ ၀ယ္ႏိုင္သည္ဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဤကိစၥ မ်ားကို မသိ၍ ကဗ်ာ ဆရာအား “ဟာ- ဘယ္တတ္ႏုိင္မွာ လဲဗ်ာ။ ရတ့ဲေန႔ သြားရမွာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ အရာရိွႀကီး တစ္ဦး လုပ္ေပးေသာ ပါမစ္တစ္ခု က်န္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အထုပ္အပိုး ေတြႏွင့္ တည္းခိုရာသို႔ ျပန္ရသည္။



သုိ႔ေသာ္ ယင္းပါမစ္ ျဖင့္ပင္ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ လက္မွတ္ရသည္။ ရမည့္ရေတာ့ အိပ္ခန္းပါ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ့္ တူမ၏ သမီးငယ္ေလး ပါေန၍ အိပ္စင္ ရသည္ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရသည္။ ကဗ်ာ ဆရာမ်ား လက္မွတ္ေရာင္းသူ အားလံုးကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရေသးသည္။ ေက်းဇူး မတင္၍ မျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလကား အေကာင္။ ဘာေကာင္မွ် မဟုတ္။ သူတို႔ လုပ္ေပးမွ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေရး မႀကီးဆံုး ပုဂ္ၢိဳလ္မဟုတ္ ပါလား။



၂။

ေျပးလႊား၊ ပြတ္တုိက္ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ယွက္သန္း႐ႈပ္ ေထြးေသာ ဘူတာ႐ံု ျမင္ကြင္းကုိ ခံစားရင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဒါက္တာ ဇီးဗားဂိုး ဇာတ္ကားကို စိတ္ကူးဖန္တီး လိုက္သည့္ ေဒးဗစ္လင္းကို သတိရမိသည္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ီးက်ဴး မိသည္။ စိတ္ကူး ေကာင္းေသာ အႏု ပညာရွင္။ ဒီဇယ္ရထား ႀကီးသည္ ၃ နာရီ မီနစ္ ၄၀ ခန္႔တြင္ ဥၾသရွည္ မႈတ္ကာ တံု႔ခနဲ တံု႔ခနဲ ေရွ႕ထိုးေနာက္ငင္ ေရြ႕လ်ားၿပီး ထြက္ခြာလာ ခဲ့သည္။ ဘူတာ႐ံု အေဆာက္အအံု အမိုး အကာမ်ား၊ ခံုးတံတား ႀကီးမ်ား၊ သစ္ပင္၊ အုတ္တုိင္မ်ား ေဘးမွာ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ ေနသည္။



ေစာင့္စား ေနရေသာ ေ၀ဒနာ မရိွေတာ့ၿပီ။ ရထားသည္ ပုဇြန္ေတာင္ ဘူတာကို ျဖတ္၍ သု၀ဏၰကုိ ေက်ာ္လာေသာ အခါ အလင္းေရာင္သည္ ပို၍ အခန္းထဲ၀င္ ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လိုက္ပါလာေသာ ေလးေယာက္ခန္းတြင္ အခန္းေဖာ္မ်ား မနည္းလွ။ ေျခာက္ေယာက္ ခန္႔ရိွမည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ က်န္လူမ်ားမွာ အသက္ငယ္ေသာ အမ်ဳိးသမီး မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၅၀ ခန္႔ငယ္သူမ်ား။ သူတို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိရယ္ေမာ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခံု ေနၾက၍ အေတာ္ပင္ စည္စည္ေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေကာင္မေလးေတြ ကေတာ့ ယေန႔ေခတ္ေပၚ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈ၊ ဘေလာက္စ္ အက်ႌမ်ားႏွင့္ ပါတိတ္ အေျပာင္သားႏွင့္၊ ဆံပင္အေၾက ေကာက္ႏွင့္၊ ေဟမာေန၀င္း ေကႏွင့္၊ အက်ႌႏွင့္၊ ဆင္တူေရာင္စံု ပလတ္စတစ္ ညႇပ္နားကပ္ ေတြႏွင့္။ သူတို႔ ေျပာစကား မ်ားတြင္ ယေန႔ေခတ္ေပၚ အေဆာင္ အေယာင္ေတြ အားလံုး ပါ၀င္ေနသည္။



တီဗီ အစီအစဥ္၊ ဗီဒီယို ဇာတ္လမ္း၊ ေအာင္ႀကီးကိတ္မုန္႔၊ ခ်ိစ္၊ သံဘူးဘီယာ၊ ယိုးဒယားမွ လာေသာ ပလတ္စတစ္ဘူး အခ်ဳိရည္၊ ကိုကာကိုလာ၊ ပလတ္စတစ္ တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လုပ္ထားေသာ စုတ္ျပားေခၚသည့္ သၾကားလံုး၊ ယိုးဒယား ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္၊ ယိုးဒယား ေရွာက္သီးေဆးျပား၊ ယိုးဒယား ဂ်င္တန္၊ ယိုးဒယား ပူရိွန္း၊ ယိုးဒယား ပီေက၊ စင္ကာပူမွ လာသည့္ သံဘူး ဘီစကြတ္၊ ဂိုးဒ္ဒင္းပတ္ဖ္ ဘူးကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ စင္ကာပူ ဘက္မွ ၀င္ေသာ အမ်ဳိးအစား။ ျမန္မာ ျဖစ္ဆို၍ အရီးေတာင္း ပြဲထိုင္လက္ဖက္ သုပ္ႏွင့္ ပုသိမ္ ဟာလ၀ါ။ သူတုိ႔ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ဤယိုးဒယား စကားလံုး မ်ားသည္ ေလးေယာက္ခန္းတြင္ ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္ လ်က္ရိွသည္။ သူတို႔တြင္ ပါလာေသာ ပစၥည္း ပစၥယ အသံုးအေဆာင္ မ်ားကလည္း အပ်ံစား ေခတ္ေပၚသံုး သံမဏိ (စတီး) ထမင္းခ်ဳိင့္၊ သံမဏိ ေရခြက္၊ သံမဏိ ထမင္းစား ပန္းကန္ျပား၊ သံမဏိ ေရခြက္ႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ ယိုးဒယားႏွင့္ စင္ကာပူသို႔ ေရာက္သြားရ ေပသည္။



ရထားႀကီးသည္ တဂ်ဳံးဂ်ဳံးႏွင့္ တံတားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားမွ ဌာေန ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တူမ၏ ကေလးငယ္ ကေတာ့ ရထားႀကီး တဂ်ဳံးဂ်ဳံး ျမည္ကာျဖတ္ သြားသည္ကို ေငးရင္း ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္၊ ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂ်က္ဂ်က္ဟု ႏႈတ္မွအသံ ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ရြတ္ဆုိေနသည္။ သူမသည္လည္း ဤပဲ့တင္ ႐ိုက္ခတ္ေနေသာ ယိုးဒယားႏွင့္ စင္ကာပူ ေ၀ါဟာရ စကားလံုး မ်ားေၾကာင့္ အသံတိုး ေနသည္ဟု ထင္ရေစသည္။



၃။

ရထားသည္ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္၊ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ ျမည္သံျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ ရိွသည္။ ဤရြင္လန္း တက္ႂကြစြာ ေျပာဆုိ သံုးႏႈန္းေနေသာ စကားလံုးကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေခတ္ေပၚ အလႊာသစ္မ်ား လားဟု အကဲခတ္ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ ေခတ္မွ စတင္၍ ႀကီးျပင္း လာရသူ ျဖစ္သည္။ လြန္ခ့ဲေသာ အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္က ဖ်ားၿပီဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က အဂၤလန္လုပ္ ဂိုးလ္ဒင္းပတ္ဖ္ ဘီစကြတ္ တစ္ပံုးႏွင့္ ေဟာလစ္၊ အိုဗာတင္းႏွင့္ ေရာက္လာျမဲ။ အဂၤလိပ္ ကုိလုိနီ လက္ထက္ျဖစ္၍ ဤႏိုင္ငံျခား ပစၥည္းမ်ားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ေနရာတကာ ၀ယ္၍ရသည္။ ထုိအခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အဂၤလန္ႏွင့္ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္မွ လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အထင္ႀကီးခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ပစၥည္း ဆုိလွ်င္ပင္ သိပ္ၿပီး အထင္မႀကီး။ ဂ်ပန္ ပစၥည္းသည္ ပ်က္လြယ္သည္ဟု ထင္ခဲ့ၾကသည္။



ယခုေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ကမာၻေပၚတြင္ ပစၥည္းေကာင္းမ်ား ထုတ္လုပ္ေသာ တုိင္းျပည္အျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ ကမာၻေပၚရိွ ဒီမို ကေရစီ စက္မႈႏုိင္ငံ ၇ ႏိုင္ငံတြင္ ဂ်ပန္ကလည္း တစ္ႏိုင္ငံ ပါ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကုိလုိနီေခတ္ ကမူ ယိုးဒယား ဆို၍ ယိုးဒယား ကႏုတ္ပန္းႏွင့္ ယိုးဒယား သီခ်င္းကိုသာ သိသည္။



လြန္ခဲ့ေသာ ၂၇ ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆီြဒင္ျပည္သုိ႔ ေရာက္သြားရာ အျပန္တြင္ ဖီလစ္ ေရဒီယို တစ္လံုး ၀ယ္ခဲ့သည္။ စစ္မျဖစ္ခင္ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္တြင္ ဖိလစ္ ေရဒီယို ကိုပင္သံုးသည္။ ထုိအခါက ကမာၻ ေပၚတြင္ အေကာင္းဆံုး ေရဒီယိုဟု နားလည္ ခဲ့ၾကသည္။ ယခုကား ဖိလစ္ ေရဒီယိုကို ရွာ၍ ပင္မရ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းေဖာ္ ေကာင္မေလး မ်ားက ေနရွင္နယ္ ေရဒီယို အေသးစား ကေလးကို ဖြင့္သည္။ ရထားက လႈပ္ေန၍လား၊ ဘက္ထရီက အားေလ်ာ့ ေန၍လား မသိ။ အသံက မပီမသ။



ယေန႔ ေခတ္တြင္ကား အေနာက္ ႏိုင္ငံမွ အရင္းရွင္ ကုမၸဏီ မ်ားသည္ အာရွရိွ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အရင္း တင္ပို႔ကာ လုပ္ငန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ၾကသည္။ ဤသို႔ လုပ္ငန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ ၾကျခင္းေၾကာင့္ ကုန္ပစၥည္း မ်ားကို ယခင္မူလ နာမည္ျဖင့္ပင္ ေရာင္းခ်လ်က္ ရိွၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရွးကမူလ တံဆိပ္လက္ေဟာင္း မ်ားကို ၀ယ္ယူစားသံုး ၾကသည္။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီေခတ္ ကမူ ၿမိဳ႕ရြာမ်ားတြင္ ႐ိုး၊ ဂင္းမဲ ကေနဒီ၊ ၀ပ္ဆင္၊ ၀ႈိက္ေ၀းစေသာ ကုမၸဏီ မ်ားမွ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ကုန္ပေဒသာ ဆုိင္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကုန္ပစၥည္း မ်ားကို ၀ယ္ယူ ႏုိင္ၾကသည္။



ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္၍ စားၾက ေသာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခန္းေဖာ္ အသိုင္းအ၀ုိင္း ကလည္း စားၾကသည္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဟင္းေကာင္းေတြ ပုစြန္တုပ္ေၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္၊ ၀က္သားေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္၊ ရႊန္းလက္ေတာက္ပ ေနသာ သံမဏိ ပန္းကန္ႏွင့္ စားၾကသည္။ သူတုိ႔ အသံေတြ ကလည္း ဆူညံလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိမ္ျခင္းမွ ယြန္းခ်ဳိင့္ကို ထုတ္ခုိင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တူမ ကေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပင္ ထုတ္သည္။



သံမဏိ ထမင္းခ်ဳိင့္မွာ ဟင္းမ်ား သိုးတတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က မယူခိုင္းခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွ ေၾကာ္ယူလာေသာ ငါးရံ႕ေျခာက္ ေထာင္းေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ႏွင့္ စားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟင္းဇီဇာ ေၾကာင္သူျဖစ္သည္။ တူမမ်ား ကပင္ ညည္းၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ခရီး သြားစဥ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုက္နာ၊ ဘာနာ ျဖစ္မည္စိုး၍ ခပ္႐ိုး႐ိုးပင္ စားခ်င္သည္။



အခန္း ေဖာ္မ်ားကပင္ “ဟင္းယူစားပါ။ အားမနာနဲ႔။ ကၽြန္မတုိ႔ အမ်ားႀကီး ခ်က္လာတာပါ”ဟု အတင္းေပး ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က မစား။ ယင္းမာပင္ ဘူတာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းထုပ္ တစ္ထုပ္ ၀ယ္စားသည္။ ၾကက္သားေၾကာ္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ တစ္ေထာင့္၊ သရက္သီး အစိမ္းသနပ္ ႏွစ္ဖတ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာဆန္ဆန္ လက္ေပၚတြင္ ဖက္တင္ စားရသည္ကို ေက်နပ္ေနသည္။ အခန္းေဖာ္ မ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လုိထင္သည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာစားလွ်င္ ဂၽြန္ဆင္ေရႊေရး ပန္းကန္ႏွင့္ စားရသည္ကို ေက်နပ္ေနသည္။ အခန္းေဖာ္မ်ား ကေတာ့ ရႊန္းလက္ေျပာင္၀င္း ေတာက္ပေနေသာ ယိုးဒယားလုပ္ သံမဏိ ပန္းကန္ႏွင့္။



ထမင္းစားၿပီး တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ သူတုိ႔ ထံမွ နက္စ္ကေဖးနံ႔ သင္းပ်႕ံလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေသာက္ပါလားဟု လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဖိတ္ေခၚသလို ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပဳံးကာ ေခါင္းခါလုိက္သည္။ ကိတ္မုန္႔ေတြလည္း စားၾကသည္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ စစ္မျဖစ္ခင္က ပလန္းကိတ္ ဟုေခၚေသာ သစ္သီး ကိတ္မုန္႔သာ ႀကိဳက္သည္။ အျခား မလုိင္မ်ား ပါေသာ ကိတ္မုန္႔ကို မႀကိဳက္။ ပလန္းကိတ္မုန္႔ ဆုိသည္မွာ အေရာင္က မည္းမည္း၊ အရသာက အခ်ဳိထဲတြင္ ခပ္ခါးခါးေလး ခပ္စီးစီး၊ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ ပလန္းကိတ္။ ယခုေတာ့ ဘယ္မွာမွပင္ သိပ္မေတြ႕ ရ၍ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ကိတ္မုန္႔ကို စားခ်င္စိတ္ မရိွခဲ့ သည္မွာၾကာၿပီ။



ျခင္းထဲတြင္ လက္ေဆာင္ေပးရန္ ကရပ္ဖ္ခ်ိစ္ ဒိန္ခဲ ႏွစ္ဘူး ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တူမေလးအား စကၠဴျဖင့္ ပတ္၍ ထည့္ရန္ ေျပာထားသည္။ လူမျမင္ရန္ ျဖစ္သည္။ တူမေလး ကေတာ့ ေငးကာ ၾကည့္ေနသည္။ တူမက စကၠဴ ပတ္ထားသည္ ကို ဘယ္လုိ နားလည္သည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေရာကုန္ လိမ့္မယ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သူမက နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မည္။



သူတုိ႔သည္ပင္ ယေန႔ေခတ္ေပၚ စာေပ အႏုပညာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာဆုိေနသည္။

ေဆြေဆြေအာင္၊ ေ၀ေ၀ေအာင္၊ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္၊ ရန္ေအာင္၊ စိုးသူ၊ ေကာ္နီ။

ကၽြန္ေတာ့္ တူမက ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ စကားအလြမ္း သင့္ကာ စပ္စုသည္ဟု ထင္သည္။ “ဘယ္သြားမွာလဲ” ဟု ေမးသလား မသိ။ သူတို႔စကားထဲမွ “ကာစတန္ ဆုိလား ရွာစတန္” ဆုိလား အသံထြက္ မကြဲမျပား စကားလံုးမ်ား ပါလာသည္။ မိသားစု အလုပ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ လိုက္ပါလာ ၾကပါကလား။



၄။

ရထားသည္ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္စျပဳလာ ေပၿပီ။ အေ၀းတြင္ အစိမ္းႏု၊ အစိမ္းရင့္၊ နီညိဳေရာင္ ေတာင္တန္းမ်ား၊ စိန္ပန္းျပာ၊ စိန္ပန္းနီ တို႔ျဖင့္ မႊမ္းေျပာက္ကာ ထားေသာ ေတာင္နံရံ။ သာမိုင္းခမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထင္းရွဴး ရနံ႔က သင္းပ်ံ႕လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လန္းဆန္းလာသည္။ ဤျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မစိမ္း။ ဤသဘာ၀ အလွမ်ား ႏွင့္သာ ကၽြန္ေတာ္က ေမြ႕ေလ်ာ္ခ်င္သည္။



ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ ထင္းရွဴးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေသာ၊ ခ်စ္ခင္ေသာ၊ ပဲပုပ္နံ႔ သင္းေသာ၊ ေတာဆန္ေသာ၊ သစ္ခြပန္း ခရမ္းေရာင္၊ ေရႊ၀ါေရာင္၊ ေၾကးနီေရာင္၊ အနီေရာင္ သစ္ခြပန္း မ်ားျဖင့္ လွပေသာ သာမိုင္းခမ္းသို႔ ေျခခ် ရေပေတာ့မည္။





ဆရာႀကီး ဒဂုံတာရာအမွတ္တရ

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂)

ေ႐ႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။