မုတ္သံုအေတြး -ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

30 August 2013

“မုတ္သံု” ဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ က်မတိို႔အတြက္ေတာ့ အၿမဲနား၀င္ခ်ိဳလွပါတယ္။ က်မတို႔ ၿမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ မိုးရာသီဆို အတိတ္ဆီကို လြမ္းေဆြးတမ္းတတာထက္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အၿဖစ္ မွတ္ယူၾကပါတယ္။

ကေလးဘ၀တုန္းက က်မေမြးဖြားၾကီးၿပင္းခဲ့တဲ့ အိမ္၀ရံတာကေနၿပီး မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ထူထပ္တဲ့ မိုးတိမ္ေတြဆီကေန တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးသံေတြကို နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ မိုးစက္ေတြက်လာၿပီ ဆိုရင္ၿဖင့္ သီခ်င္းအင္မတန္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ဟာ ေခတ္ေပၚသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ထဲက “အို….ေရႊမိုးရယ္ ညိဳၿပီေပါ့ကြယ္…” ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ေလးကို ညည္းပါေတာ့တယ္။ သူညည္းတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ကဗ်ာ စကားလံုးလား၊ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ညည္းတာလားဆိုတာကိုေတာ့ က်မလည္း မဆံုးၿဖတ္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ မိုးတိမ္ညိဳေနာက္ကြယ္ကေန အလင္းေရာင္ရဲ႕ ရုိက္ခတ္မွဳေၾကာင့္ က်လာတဲ့ မိုးစက္ေတြဟာ တစ္ခါတေလမွာ ေရႊေရာင္တလက္လက္နဲ႕ ေတြ႕ၿမင္ရတဲ့အတြက္ ဒီစကားလံုးနဲ႔ ေဖာ္က်ဴးတာဟာ လိုက္ဖက္သင့္ေတာ္တယ္လို႔ က်မအေနနဲ႔ လက္ခံပါတယ္။

ဒီလိုမိုးရြာၿပီဆိုရင္ အတိအက် ေၿပာလို႔မရတဲ့ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို လြမ္းသလိုလို၊ ေဆြးသလိုလို ခံစားၾကတဲ့ လူၾကီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္မ်ိဳး က်မသိပ္ခံစားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၿခာက္ႏွစ္အရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အတိတ္ကာလဆိုတာ ကလည္း ဘာမွ မည္မည္ရရ မရွိေသးပါဘူး။ မွိဳင္းမွဳန္ေနတဲ့ မုတ္သံုမိုးေန႔ကို မေဖာ္ၿပႏိုင္တဲ့ အလြမ္းအေဆြးနဲ႔ၾကည့္ရင္း ၾကီးၿပင္းလာခဲ့ပါတယ္။

က်မ ပထမဆံုး သင္ယူခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေတြထဲက ၿမန္မာကေလးတိုင္း သိတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ ေရးသားထားတဲ့ မိုးရာသီ အေၾကာင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။
“၀ါဆို၀ါေခါင္ေရေတြၾကီးလို႔ သေၿပသီးမွည့္ေကာက္စို႔ကြယ္…” ဆိုတာပဲၿဖစ္ပါတယ္။ က်မဟာ က်မရဲ႕မိခင္ကို သေၿပသီးဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲဆိုတာကို ၿမင္ဖူးခ်င္ေၾကာင္း ေၿပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သေၿပသီးဆိုတာက ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ အင္မတန္ရွားပါးေတာ့ နမူနာေလးတစ္လံုးေလာက္ ေတာင္ၾကည့္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ က်မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ က်မရဲ႕မိခင္နဲ႔ အတူ အိႏၵိယကို လိုက္သြားေတာ့မွပဲ ကေလးဘ၀တုန္းက က်မ အင္မတန္ ၿမင္ေတြ႕ခ်င္လွတဲ့ ကဗ်ာထဲမွ သေၿပသီးမွည့္ကို က်မရဲ႕မိခင္က ေပးႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ က်မ ရဲ႕မိခင္ဟာ အထုပ္ေဖာင္းေဖာင္း တစ္ထုပ္ကို က်မကိုေပးရင္း သူ႕ရဲ႕ ႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္နားက ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚေအာင္ အားပါးတရၿပံဳးရင္း “ေရာ့ သမီး၊ သမီးကေလးဘ၀ကတည္းက ေမေမ သမီးကို မေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ သေၿပသီးမွည့္ပဲ” လို႔ေၿပာပါတယ္။

ေဒလီမွာေတာ့ သေၿပသီးကို ဇမၺဳလို႔ေခၚပါတယ္။ က်မတို႔ေနတဲ့ လမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ သေၿပပင္ေတြ သီးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေတာင္းေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ေကာက္လို႔ရပါတယ္။ ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႔ ခပ္ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာရွိၿပီး ေၿပာင္ေနတဲ့ ဇမၺဳသီးေတြဟာ စားလိုက္ရင္ခ်ိဳၿပီး ႏူးည့ံကာ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ၊ လွ်ာေတြမွာ နီညိဳေရာင္စြဲၿပီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ မွန္းခဲ့တာကေတာ့ ေၿခေခ်ာင္းေလး ေတြၾကားထဲမွာ ရႊ႕ံေတြနဲ႔ မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ၊ မိုးေအးေအးထဲ အသားညိဳညိဳ၊ ပိန္ပိန္နဲ႔ ကေလးမေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ၊ ၾကည္လင္သန္႔စင္တဲ႔ မိုးေရထဲမွာ လြတ္လပ္မွဳရဲ႕ အရသာကို ခံစားေနတာ စတာေတြပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ မိုးေရထဲ ေရခ်ိဳးရတာေလာက္ အင္မတန္ေပ်ာ္ရတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလို ကေလးဘ၀ဟာ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီဆိုတာ က်မသိခဲ့ပါတယ္။

ကေလးေလးေတြက ဆူးခ်ံဳေတြၾကားတိုးရမွာကိုလည္း မေၾကာက္၊ ေမွ်ာ့တြယ္မွာကိုလည္း မေၾကာက္ဘဲ သူတို႔အတြက္ အဖိုးတန္လွၿပီး အင္မတန္ အရသာရွိလွတဲ့ သေၿပသီးေကာက္ဖို႔သြားၾကတဲ့ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ သီကံုးထားတဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ မတူဘဲ ေနာက္ထပ္သေၿပသီးနဲ႔ မိုးအေၾကာင္းဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ တစိမ့္စိမ့္ရြာက်ေနတဲ့ မိုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လြမ္းေဆြးဖြယ္ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းအရာဟာ ဗုဒၶ၀င္ ဇာတ္ေတာ္ၿဖစ္တဲ့ ပဋာစာရီဇာတ္ထဲက ၿဖစ္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ လယ္သမားမိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ သမီးၿဖစ္သူ ပဋာစာရီဟာ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူရင္းငွားနဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေၿပးသြား ခဲ့ပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္ေမြးဖြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ပဋာစာရီဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို လြမ္းေဆြး သတိရတဲ့အတြက္ သူ႕ေယာက္်ားၿဖစ္သူကို အိမ္ၿပန္ပို႔ဖို႔ ေၿပာပါတယ္။ အိမ္အၿပန္ခရီးမွာေတာ့ သူမဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အၿဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရၿပီး ေယာက္်ားေရာ သားႏွစ္ေယာက္ပါ ဆံုးရွဳံးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူမဟာ အားတင္းၿပီး မိဘေတြရွိရာ ၿပန္္ခဲ့ေပမယ့္လည္း အေဖေရာ အေမေရာ အစ္ကိုၿဖစ္သူပါ မီးေလာင္ေသဆံုးေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကံဆိုးလွတဲ့ မိန္းမငယ္ဟာ ရူးသြပ္သြားကာ ေဆာက္တည္ရာမရ ေတာ့ဘဲ ေၿခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနရာက ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶၿမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဗုဒၶက စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳရေအာင္ ေဟာၾကားဆံုးမမွပဲ စိတ္တည္ၿငိမ္ကာ ၿငိမ္ခ်မ္းမွဳရသြားေတာ့တယ္။ ပဋာစာရီ ကိုေသာကမီး ေလာင္ၿမိဳက္ေနသူအၿဖစ္ ၿမင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လည္းသူမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဟာ အင္မတန္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာပါပဲ။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ေအာင္ႏိုင္လိုက္လို႔ပါပဲ။

လင္ေယာက်္ားေရာ သားပါ ဆံုးရွဳံးသြားလို႔ ပူေဆြးေသာကဖံုးလႊမ္းကာ ေဆာက္တည္ရာမရဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ သူမရဲ႕ပံုကို မိုးနဲ႔ မုန္တိုင္း ေနာက္ခံထားၿပီး ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။

ဒီရုပ္ပံုကားေတြဟာ စိုစြတ္တဲ့ ရာသီဥတုကို ပံုေဖာ္ၿပေနရံု မကဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ရလာဒ္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ အၿမဲေလ်ာ့က်ေနတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုပါ ေဖာ္ၿပေနတယ္လို႔ အားလံုးက သိေနၾကပါတယ္။

ၿမန္မာၿပည္က၀င္တဲ့ မုတ္သံုအခါ ပြက္ပြက္ဆူမတက္ပူၿပင္းလွတဲ့ ဧၿပီလရဲ႕ အပူဒဏ္ကေန လြတ္ေၿမာက္ဖို႔ ေအးၿမတဲ့ မိုးကိုပါ သယ္ေဆာင္လာပါတယ္။ အခုလို အခိ်န္္အခါမွာပဲ က်မတို႔ တုိင္းၿပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀အတြင္း ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္အၿဖစ္ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းက်တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

ၿမန္မာၿပည္သူလူထုဟာ ဆယ္စုႏွစ္သံုးခုေလာက္ ေနခဲ့ရတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ ဆိုးေအာက္က လြတ္ေၿမာက္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵေတြကို ေလးစားအသိအမွတ္ၿပဳခံရမယ့္ စနစ္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ တာ၀န္သိသိ စည္းကမ္းရွိရွိနဲ႔ မဲရံုေတြကို သြားၿပီးမဲေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီအေၿခခံမ်ားနဲ႔ အညီ တိုင္းၿပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မယ့္ စနစ္တစ္ခုေပၚေပါက္ရန္ ဆက္လက္ၾကိဳးပမ္းႏိုင္ေရး အတြက္ ရာသီဥတုအသစ္က အားသစ္အင္သစ္ ေလာင္းေပးေနပါတယ္။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္

http://www.dawnmanhon.com/2013/08/blog-post_2753.html#sthash.E0hIRz4j.dpuf