ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ

“လူငယ္ေတြ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွားပါးမႈႏွင့္ ပညာေရး နိမ့္က်မႈေၾကာင့္ အလုပ္ရရွိေရး အဆုိမ်ားကို လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းမည္” ဟူသည့္ သတင္းကို ဖတ္လုိက္ရပါသည္။ (ျမန္မာႏုိင္ငံ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုး) မွ ေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိသူ တစ္ဦးက ေျပာၾကားေၾကာင္း (၂၁-၈-၂၀၁၃) ရက္ စြဲထုတ္ ျမန္မာ့ပို႔စ္မွာ ေတြ႕မိၿပီး ၿပံဳးမိလုိက္ေပသည္။ အဲဒီအဆုိပါ ပုဂၢဳိလ္က လူငယ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အထိ၊ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနသလဲ ဆုိတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ မႏၲေလးမွာ နည္းပညာ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ဖြင့္ၿပီး လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အလုပ္ရသည္အထိ ပို႔ေပးေနသည့္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး တစ္ေယာက္မုိ႔ လူငယ္ေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိထားသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မႏၲေလးက ျမန္မာလူငယ္မ်ား သိပ္ဟန္မက်လွ။ အရည္အေသြး၊ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္၊ စိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ အလုပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ စည္းကမ္း လုိက္နာမႈ ဘာတစ္ခုမွ် မစြံ။ အလုပ္ ရရွိဖုိ႔ လႊတ္ေတာ္က စီစဥ္ေပးေတာ့ေရာ ျမန္မာ လူငယ္ေတြက ဘာတတ္ လုိ႔လဲ။ ဘာေတြ လုပ္တတ္ၾကလုိ႔လဲ။ အတတ္ပညာ ဘာမွမရွိ။ ေက်ာက္ပြဲလိုလုိ၊ ေဘာလံုး ပြဲလုိလုိ၊ ႏွစ္လံုးထီလုိလုိ၊ ဟိုလုိလုိ၊ ဒီလုိလုိနဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ေတြသာ မ်ားသည္။ တစ္ခါတေလ ေရွ႕က ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ စီးသြားရင္း၊ ကြမ္းေသြးေတြ ကို ေဘးတုိက္ ေလထဲ လွမ္းေထြးလုိ႔၊ ေနာက္က ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ကြမ္းေသြးေတြ ရႊဲခဲ့ဖူးတာလည္း အႀကိမ္ မနည္းေတာ့။ ဆုိင္ကယ္စီးရင္း ဦးထုပ္ မေဆာင္းၾကလုိ႔ မ်က္စိေရွ႕ ပိုးစိုးပက္စက္ ေသသူေတြလည္း မနည္းေတာ့။ ျမင္ရ ေတြ႕ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာ။ အေပ်ာ္အပါး က်ေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက။ ဝါဆုိလျပည့္ဆုိ ျပင္ဦးလြင္္ကို ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ အုပ္လိုက္ တက္ၾက။ မူးၾက ႐ူးၾက။ သႀကၤန္ဆုိလည္း မူး႐ူးၿပီး လဲၾက ကြဲၾက။ ေတာင္ျပဳန္းဆုိလည္း မလြတ္လုိက္ရ။ ခါးခ်ဳိးၿပီး အလုပ္ လုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြ မရွိၾကေတာ့။ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ လူငယ္ေတြ အလုပ္ကို အ႐ူးအမူး လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ လူငယ္ေတြက အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားၿပီး အေလလုိက္ ေကာင္းေနၾကတုန္း။ မိဘေတြက သင္တန္း တက္ခုိင္းလုိ႔သာ တက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းဆင္းလုိ႔ အလုပ္ထဲ ဝင္မည့္သူ စာရင္းေပးပါ။ အလုပ္ခန္႔မယ္ဆုိေတာ့ လူ (၁၀၀) မွာ (၁၀) ေယာက္ေတာင္ မရွိ။ အဲဒီ လုပ္တဲ့ (၁၀) ေယာက္ကလည္း ေနာက္ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေတာ့ သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ တကယ္ လုပ္စားရေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး ထြက္ေျပးၾကေရာ။

အမွန္ေတာ့ လူငယ္ေတြ အလုပ္မရွိတာ မဟုတ္။ အလုပ္ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကတာပါ။ သူတို႔က အတတ္ပညာ ကြၽမ္းက်င္ေအာင္ သင္ယူ ေလ့က်င့္ၿပီး ကြၽမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိၾက။ အလုပ္ လုပ္ဖုိ႔ ေခ်ာ့ေခၚေနတာေတာင္ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အလုပ္လုပ္ၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အေခ်ာင္လိုက္ၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနၾကတာ။

တစ္ခါတုန္းကလည္း B.E ဘြဲ႕ရ လူငယ္ အုပ္စု တစ္စု ကြၽန္ေတာ့္ သင္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္လာၾက ပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႕ရေတြပါ။ လွ်ပ္စစ္၊ စက္မႈနဲ႔ ဘြဲ႕ရေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြေရာ၊ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ။ “သူတုိ႔ အလုပ္ မရွိၾကလို႔ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ဆရာႀကီးက အေျဖရွာေပးပါ” ဆုိၿပီး ေရာက္လာၾက တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အိုေကေပါ့။ ေဆြးေႏြးပြဲေလး စေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေမးတယ္။ သူတုိ႔ကို ဘာဘြဲ႕ေတြ ရသလဲ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ထေျဖတယ္။ B.E ေတြ၊ B.Tech ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ဆက္ေမး ပါတယ္။ “မင္းဘာလုပ္တတ္သလဲ၊ ဆရာ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထဲ သြင္းေပး မယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ကား ျပင္တတ္သလား၊ အဲယားကြန္း ျပင္တတ္ သလား၊ အီလက္ထရြန္နစ္ ပစၥည္းေတြ ျပဳျပင္တတ္သလား၊

ဂေဟ ေဆာ္တတ္သလား၊ တြင္ခုံ ကုိင္ တတ္သလား။ ဟာ ! ဘယ္သူမွ ဘာမွကုိ မလုပ္တတ္ၾကတာ။ ရွက္ၿပဳံးေလးေတြ ၿပဳံးၿပီး “မတတ္ပါဘူး ဆရာ” ဆုိတဲ့ စကားကုိပဲ ေျဖၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း သူတုိ႔ေလးေတြ အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ G.T.U ေက်ာင္းေတြကို ကြမ္းယာဆုိင္ ေပါသလုိ ေပါေအာင္ ဖြင့္ၿပီး လက္ေတြ႕ မပါတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ‘အၿမဳံပညာေရးစနစ္’ ေၾကာင့္ ကေလးေတြ ဘာမွ မတတ္ၾကတာပါ။ ဒီအထိေတာ့ သူတုိ႔မွာ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဘြဲ႕ရ ပညာမတတ္ေတြကုိ အခုဆရာ့ နည္းပညာေက်ာင္းမွာ လာတက္ၾကပါ။ ေစာေစာက ေမးတဲ့ မင္းတုိ႔ မတတ္ဘူးဆုိတဲ့ ပညာေတြ အားလုံးကုိ အခမဲ့ သင္ေပးမယ္။ သင္ၿပီးလုိ႔ ေလ့က်င့္ေရး ကာလေတြ ၿပီးရင္ အလုပ္ပါ ခန္႔ေပးမယ္။ လုပ္မယ့္ သူ စာရင္းေပးၾကပါ ဆုိၿပီး စာရင္းေကာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ စာရင္းမေပး ၾကပါဘူး။ တကယ့္ ကုိယ္ေတြ႕ပါ။ သူတုိ႔က ဘြဲ႕လက္မွတ္ ျပၿပီး အရာရွိ လုပ္စားခ်င္ေနၾကတာ။ တကယ့္ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ပညာ တတ္ေအာင္ သင္ၿပီး လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္ လုပ္ခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အေခ်ာင္ ႀကီးပြားခ်င္တဲ့ စိတ္ပဲ ျဖစ္ေနၾကတာကုိ စစ္ေဆး ေတြ႕ရွိလုိက္ ရပါတယ္။ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကသာ ႀကီးစုိးေနၾက ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္မရလုိ႔ ဆုိၿပီး တျခားကုိ အျပစ္ေတြ တင္ၾကေရာ။

အဲဒီေတာ့ အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ အရည္အခ်င္း ရွိလာေအာင္ အရင္ လုပ္ေပးၾကပါဦး။ လႊတ္ေတာ္ကုိ ေနာက္မွ တင္ၾကပါ။ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိၿပီး လုပ္တတ္၊ ကုိင္တတ္ေတြ ျဖစ္လာၾကရင္လည္း အလုပ္ကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ အလုပ္လုပ္ၿပီး ရတဲ့ ေခြၽးႏွဲစာကုိ တန္ဖုိးထားတတ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြ ရွိေအာင္လည္း လူငယ္ေတြကုိ အရင္ သင္ေပးၾကပါဦး။ တစ္ခါလာလည္း လႊတ္ေတာ္တင္၊ ေနာက္တစ္ခါလာလည္း လႊတ္ေတာ္တင္။ အဲဒီတင္တဲ့ လူေတြက လူငယ္ေတြအတြက္ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဘာေတြမ်ား ေပးဆပ္ၿပီးခဲ့ၾကၿပီလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ရင္ ေျပာရဲပါတယ္၊ အဲဒီလူေတြ ေတာင္းဆုိတာက လြဲၿပီး ဘာမွ မေပးဖူးတဲ့ လူေတြပဲ ဆုိတာ ေသခ်ာ ေျပာရဲပါတယ္။ Pain and Blame Game ဒါေတြပဲ။ အဖြဲ႕အစည္းေတြကလည္း မေျပလည္မႈေတြ ညည္းညဴၾက၊ နာက်င္ေၾကကြဲ ၾက။ တစ္ဖြဲ႕က အျခား တစ္ဖြဲ႕ကုိ အျပစ္တင္ၾက။ ျပည္သူက အစုိးရ လႊဲခ်။ အစုိးရက ျပည္သူတစ္ခါ ျပန္လႊဲခ်။ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း အေျဖ မေပးဘူး။ ပုစၦာေတြ ပုိ႐ႈပ္ၿပီး ပုိခက္ေအာင္ ဖြေပးၾက။ လူငယ္ေတြ ပ်က္စီးေနလုိ႔ မပ်က္စီးေအာင္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အႏုပညာသမားေတြကလည္း ဝုိင္းဝန္း ေဝဖန္ ေထာက္ျပတဲ့ အလုပ္၊ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္တဲ့အလုပ္၊ အတင္းေျပာတဲ့ အလုပ္၊ သမုိင္းကုိ ျပန္ရစ္ၾကည့္တဲ့ အလုပ္ ဒါေတြပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္ သေလာက္ ျမန္မာစာ တတ္ရင္ ျမန္မာစာ လုိက္သင္ေပးေပါ့။ အဂၤလိပ္စာ တတ္ရင္ အဂၤလိပ္စာသင္ ေပးေပါ့။ လက္သမား တတ္ရင္ လက္သမား ပညာေတြ သင္ေပးေပါ့။ စက္ခ်ဳပ္၊ ပန္းထုိး၊ ႀကိမ္ထုိးတတ္ ရင္ တတ္တာေတြ သင္ေပးေပါ့။ အခုေတာ့ ေဟာေျပာၾက၊ ေရးၾကသားၾကနဲ႔။ အလုပ္ကုိ လက္ေတြ႕ ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကပါဘူး။ အလုပ္မပါ အေျပာသက္သက္ သမားေတြခ်ည္းပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ တုိင္းျပည္က စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ ဒီလုိ အတုိင္းသာ ဆက္သြားေနရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဟစ္တလာရဲ႕ နာဇီေတြ ပုိင္တဲ့ ဆုိင္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ခ်ိတ္ခံခဲ့ရတာ ဖတ္ဖူး၊ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဂ်ဴးနဲ႔ ေခြးမဝင္ရတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ႐ုပ္ရွင္မုိ႔ သိပ္မခံစားရဘူး။

အခုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ပူလွၿပီ။ ေနာင္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ လူငယ္ေတြ အပ်င္းထူပုံ၊ စည္းကမ္းမဲ့ပုံ၊ အရည္အခ်င္းမရွိဘဲ အပ်င္းႀကီး အေကာင္း ႀကဳိက္ပုံေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ပုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ မွာ ေခြးသာသာ ေနရာက အလုပ္ေတြပဲ လုပ္ၾကရေတာ့မယ္။ အေပါက္ေစာင့္၊ မိလႅာသိမ္း၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ တံျမက္စည္းလွည္း အဲဒါေတြေတာင္ လုပ္ခြင့္ရရင္ ကံေကာင္းလုိ႔မွတ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဂ်ဴးေတြတုန္းကလုိ ‘ျမန္မာႏွင့္ ေခြးမဝင္ရ’ လုိ႔မ်ား ဆုိင္းဘုတ္ အတပ္ခံခဲ့ရရင္ . . .။

ေအာင္စိုးဦး (ျမင္းၿခံ)