“အညာေက်း”ဖံုးႏွင့္ေဖြးေဖြး၊ အညာေက်းကား
ဟိုးေရွးတုန္းက ျမင္ကြင္းလို။
ျပႆဒ္ပမာ၊ ပဒုမၼာလည္း
ရြာ၏စည္းရိုး၊ အိမ္စည္းရိုး၌
မိုးတိုးမတ္တတ္၊ အၿမဲရပ္။
ေရၾကည္ကရွား၊ မိုးကပါးလည္း
ရွားပင္ညိဳျမ၊ ေတာလိုထလ်က္
အာဂစိတ္ဓာတ္၊ ခါးတံမတ္ႏွင့္
မီးခတ္တိုင္းေတာက္၊ အင္ၾကင္းေက်ာက္သို ့
ေယာက်္ားဘသား၊ အညာဖြား။
မန္က်ည္းေတာလည္း
ေဟာဟဲလိုက္သူ၊ ေမာဟိုက္သူတို ့
ေနပူကိုေဖ်ာက္၊ အရိပ္ေဆာက္ဖို ့
ေခ်ာင္းေကာက္နဖူး၊ သဲျဖဴးျဖဴးႏွင့္
ဖူးလိုက္ပြင့္လိုက္၊ ရြက္ႏုကိုက္။
ေတာစပ္နားတြင္
ျခင္းယား တခ်ဳံ၊ ခံတခ်ဳံႏွင့္
ကင္းပံုတသီး၊ က်ီးအာသီး။
တမာပင္လမ္း၊ ျမေစာင္တန္းလည္း
ေလၾကမ္းအတိုက္၊ တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ႏွင့္
ပိုက္ကာေၾကြဆင္း၊ ေရႊလို၀င္း။
လွည္းသံအီအီ၊ ျမဴရီရီႏွင့္
ဖုံနီလံုးလံုး၊ ဆူးရစ္ကုန္းတြင္
ရုန္းဟ ယက္ဟ၊ သဲေတာမ။
မ်က္ခမ္းစပ္စပ္၊ ေလွ်ာ္ဖိနပ္ႏွင့္
တန္လွပ္ရိပ္ရိပ္၊ ဆီးပင္ရိပ္တြင္
ဆိတ္ေက်ာင္းသမား -
ဆီးသီးေကာက္၍ ေျဖာက္ေျဖာက္၀ါး။
သစ္ပင္ပုပ်ပ္၊ လူပုပ်ပ္ႏွင့္
ေရငတ္ စာငတ္၊ ပညာငတ္ဟု
အငတ္သံုးပါး၊ ကပ္ဆိုက္ျငားလည္း
ရွားႏွင့္ခဲသို ့ ရဲသကို။
ေခတ္ကႏွိပ္စက္၊ ေႏြႏွိပ္စက္ႏွင့္
မိုးကႏွိပ္စက္၊ ေလႏွိပ္စက္ႏွင့္
ႏွိပ္စက္သမွ်၊ ခံခဲ့ရလည္း
ခံရမွန္းမသိ၊ ငံုးတိတိပင္
သား၏ေျမး၏ လက္ထက္ထိ။
ေရွးကဆင္းရဲ၊ ခုလည္းမဲြလ်က္
သည္၀ဲမကြ်က္၊ သည္၀ဋ္မေျပ
ေႏြတစခန္း၊ ေရတြင္းကန္းႏွင့္
ရြာလမ္းမေျပာင္း၊ လွည္းကိုေမာင္သည္
ဖံုေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ပါေပတကား။ ။
တင္မိုး
ရႈမ၀
(၁၄-၂-၇၂ မွ ၂၃-၂-၇၃)
No comments:
Post a Comment