ေက်ာင္းသားသူပုန္တုိ႔ရဲ့ ခရီးရွည္အမွတ္တရ (အပုိင္း-၈)

by Myat Thu on Friday, December 28, 2012 at 7:52am ·

ပြဲေတြ႔ေက်ာင္းသား

၉၂ အေစာပုိင္းေလာက္ ဒု-ရင္းမွဴးကုိခင္ထြန္းၾကည္ ဇီးေျပာင္းတုိက္ပြဲမွာ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းမွားပစ္မိၿပီး ေျခ ေထာက္မွာဒဏ္ရာရေတာ့ က်ေနာ္ ရဲေဘာ္ေလးငါးေယာက္နဲ႔ တက္ၿပီးႀကိဳတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ ကုိခင္ ထြန္းၾကည္ကုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္းေတြ႔ရတယ္။ ငါ့ေပါင္မွာမွန္တာပါကြာ။ ငါတုိ႔က ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း တစ္ဟုန္ထုိး တက္သိမ္းပစ္လုိက္တာ။ အဲဒါ တဲေပၚကဆင္းလာေတာ့ ေနာက္ကတက္လာတဲ့ မဟာမိတ္ရဲေဘာ္ေလးက လူမွားၿပီးပစ္လုိက္တာေလ။ ငါတုိ႔ကလည္း တက္ထရက္ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဂ်န္းဂဲဟက္ႀကိဳက္ေတာ့ လူမွားတာ ေပါ့တဲ့။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္တုိ႔က တက္ထရက္က ေရစုိရင္လည္းခဏနဲ႔ေျခာက္တယ္။ ပူအုိက္တဲ့ရာသီမွာ လည္း ေအးတယ္ဆုိေတာ့ တက္ထရက္စစ္စိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္းေတြကုိႀကိဳက္ၾကတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ရြာေတြက က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကုိ ရန္သူ စစ္တပ္စစ္ေၾကာင္းနဲ႔မွားၿပီးထြက္ထြက္ေျပးကုန္ၾက လုိ႔ ထမင္းငတ္ၾကရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေဆးရုံကလူနာေတြထဲမွာ အသက္ႀကီးႀကီးအဖုိးႀကီးတစ္ ေယာက္ကုိေတြ႔ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ အလာပသလာပေျပာလုိက္ဦးမယ္ဆုိၿပီး အဘက ေနမေကာင္းဘူး လား၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ေဆးရုံတက္ေနလဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ့ကုိမ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ၿပီး တဘက္ကုိလွည့္သြား တယ္။ ဟာ… ဒီအဖုိးႀကီး မာနႀကီးလွခ်ည့္လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ တျခားလူနာတစ္ေယာက္ကုိေမးၾကည့္ ေတာ့ ဒီအဖုိးႀကီးက ညေနေစာင္း သစ္ပင္ေပၚမွာပ်ားအုံေတြ႔လုိ႔ ပ်ားတက္ဖြတ္တယ္တဲ့။ အဲဒါကုိ ျဖတ္သြား တဲ့ ကရင္ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၀က္၀ံႀကီးပ်ားဖြတ္ေနတာကုိျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပစ္ခ် လုိက္တာ “အား” ဆုိတဲ့အသံၾကားမွ သတိရၿပီးသြားၾကည့္ေတာ့ ခါးမွာေသနတ္မွန္ထားအဖုိးႀကီးျဖစ္ေန တာတဲ့။ ညီအစ္ကုိမသိတစ္သိအခ်ိန္ ေတာေမွာက္တယ္ဆုိတာ ဒါဘဲျဖစ္ရမယ္။ သူက သူ႔အျဖစ္ကုိသူ စိတ္ တုိေနတာ က်ေနာ္ကသြားေမးမိေတာ့ ေဒါကန္ၿပီးျပန္မေျဖတာေနမွာ။

ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနရေပမယ့္ ကုိခင္ထြန္းၾကည္က ေဟ့.. မင္းလည္း တုိက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳတစ္ခါမွ မရေသး ဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီမွာေရာက္တုန္း ဟုိအေရွ႔ကုိဆက္လုိက္သြားပါလား။ ငါ့အတြက္မပူနဲ႔၊ ဒီက ကရင္ တပ္မွဴး ေတြက ငါျပန္တက္ဖုိ႔ ဆင္စီစဥ္ထားတယ္ဆုိလုိ႔ သူ႔အနားမွာတစ္ရက္ေလာက္ပဲေနၿပီး က်ေနာ့ေရွ႔တန္း ရဲေဘာ္ေတြဆီကုိ ဆက္ၿပီးဆင္းခဲ့တယ္။ တပ္မဟာ (၃) ဘက္ကုိဆင္းရတယ္ဆုိေပမယ့္လည္း။ တကယ္ ေတာ့ KNU တပ္မဟာ (၁) သထုံဘီးလင္းဘက္မွာ စစ္ေၾကာင္းလုိက္ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသား ေတြကုိ အၿမဲတန္းမ်က္ႏွာသာေပးတဲ့ ကရင္ဗုိလ္ ဗုိလ္မွဴးျမင့္သိန္းရဲ့စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပူးတြဲ လႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းနဲ႔ လုိက္ၾကရတာ။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း သူ႔ရဲ့အထူးလႈပ္ရွားစစ္ေၾကာင္းမွာ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ န၀တစစ္ေၾကာင္းေတြက မာနယ္ပေလာတစ္၀ုိက္က ေခြးအိပ္ေတာင္ကုိ စစ္သားေတြအမ်ားႀကီး အဆုံးရႈံး ခံၿပီး ထုိးစစ္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေအာက္ဘက္မွာ မဟာမိတ္ (ကရင္၊ေက်ာင္းသားပူးတြဲ) စစ္ေၾကာင္းႀကီး ရွိတယ္ဆုိတာ ရြာေတြကေတာင္သိပ္မရိပ္မိဘူး။ တုိက္ပြဲႀကီးေတြ အေတာ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ က်ေနာ္တုိ႔ ကုန္းတစ္ခုေပၚက ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းဆင္းလာေတာ့ ေအာက္ကရဲေဘာ္ ေတြ ၀ရုန္းသုန္းကားနဲ႔ ျပန္ေျပးတက္လာတာေတြ႔ေတာ့ ကုိယ္လည္း ေနာက္ျပန္လွည့္တက္ရမွာလား။ ဘာလဲ ရန္သူလားေပါ့။ ေနာက္မွ အဲဒါေအာက္က သစ္ဆြဲတဲ့ဆင္နဲ႔ပါလာတဲ့ ဆင္ေပါက္တစ္ေကာင္ကုိ ကင္းရဲေဘာ္ေတြ သြားစတာ အဲဒီဆင္က ထလုိက္လုိ႔တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆင္ထိမ္းပါလာလုိ႔။ တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြ ႀကံဳရတာ။


အေျမာက္သံစိန္သံ

ေနာက္တစ္ခါ ေက်ာက္ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကေန စစ္ေၾကာင္းအဆင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႔ကရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ထိပ္တုိက္တုိးၿပီး ရန္သူဖက္ကစၿပီးပစ္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အျမန္ဆုံးေနရာယူၾက ေပါ့။ အဲ ျပႆနာက ေက်ာက္တုံးေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာမွာ ထုိး၀ပ္ဖုိ႔ အရမ္းခက္ေတာ့ ျဖစ္သလုိေနရာယူၿပီး ျပန္ေဆာ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ့တုိက္စိတ္မွဴးက ‘ေခါင္းျဖဴ’လုိ႔ ေနာက္ၿပီးေခၚၾကတဲ့ ကုိတင့္လြင္ဦး။ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ရွိေတာ့ ေခါင္းျဖဴက ေရွ႔ကအငယ္ေလးကုိ လွမ္းၿပီးဆူတယ္။ “ေဟ့ေကာင္.. အငယ္ေလး မင္းအေသအျခာ၀ပ္ေလကြာ။ ဖင္ကုိမွန္ေတာ့မယ္” တဲ့။ က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အငယ္ေလးထုိး၀ပ္ တဲ့ေနရာက ေက်ာက္တုံးတစ္ခုေပၚမွာဆုိေတာ့ ဖင္ႀကီးေထာင္ထားသလုိျဖစ္ေနတာ။ သူလည္း အဆင္ေျပ သလုိပစ္ေနပုံရပါတယ္။ အငယ္ေလးက “ေဟ့.. ဖင္ထိခ်င္ထိပေစ။ ေခါင္းလာမမွန္ရင္ေတာ္ၿပီ” လုိ႔ျပန္ေအာ္ တယ္။ အဲဒီလုိႀကံႀကံဖန္ဖန္အျဖစ္ေတြဟာ ေနာက္ပုိင္းရီစရာျပန္ေျပာစရာေလးေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ အငယ္ ေလးလည္း တုိက္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရဖူးတယ္။

အဲဒီတုိက္ပြဲအၿပီး အေျပးဆုတ္ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ေျပးၿပီး ၀ါးေတာေတြထဲမွာ လူခြဲၿပီး နားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထမင္းခ်က္စားႏႈိင္တယ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔ကုိ စစ္ေၾကာင္းမွဴးဆီကရေတာ့ က်ေနာ္ တုိ႔ အနားပတ္၀န္းက်င္က သစ္ေျခာက္၀ါးေျခာက္ေတြနဲ႔မီးေမႊးၿပီး ထမင္းခ်က္ၾကတယ္။ ထမင္းခ်က္လုိ႔ က်က္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ “တုံ” ကနဲ အသံတစ္သံထြက္လာတယ္။ အကုန္လုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾက တယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဘာလဲဟ၊ အဲဒါ ၄၀ မမ (M79 Grenade Launcher) အသံလားေပါ့။ ဟုိးေရွ႔က ကရင္ရဲေဘာ္ေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ထဲတစ္ေယာက္က မ်က္ရိပ္ျပ လွမ္းၿပီးေမးေငါ့ၿပီး ေမးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အကုန္လုံးထေျပးၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ထမင္းအုိးပူပူႀကီးကုိ ႀကံဖန္မၿပီး သယ္ေျပးၾကရေတာ့တယ္။ ေနာက္မွ ထြက္သံၾကားၿပီး က်ၿပီးကြဲသံလဲမၾကားပါလားဘာလား ျပန္စုံစမ္းေတာ့ ၀ါးပင္က ေနပူလြန္းလုိ႔ ထေပါက္တာတဲ့။ ၀ါးေပါက္တဲ့အသံကလည္း ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး လက္နက္ႀကီးသံနဲ႔ လာတူေနရတယ္မသိဘူး။ တုိက္ပြဲပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္ၿပီးကာစ ထပ္ၿပီးေလွ်ာက္ၿပီးေျပးေနရတာ လွ်ာပါထြက္ တယ္။

က်ေနာ္က လက္ထဲက အမ္ဆယ့္ေျခာက္ M-16 ေသနတ္ေလးကုိ အၿမဲတမ္းသထားတယ္။ ေသနတ္ေမာင္း တုန္းေတြဘာေတြဆုိလည္း မၾကာခဏစစ္ၾကည့္ၿပီး အၿမဲအသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ တုိက္ခၽြတ္ထားတယ္။ ကရင္ အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး KNU နဲ႔ ေက်ာင္းသားပူးတြဲမဟာမိတ္စစ္ေၾကာင္းေတြမွာ နယ္ေျမကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကရင္ဗုိလ္ေတြက ဦးေဆာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသားဖက္က ဦးေဆာင္ တာေတြလည္းရွိလာတယ္။ တစ္ရက္ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္လာၿပီး ခဏနားေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္ ေမာင္းတုန္းကုိတစ္စစီျဖဳတ္ ေသနတ္တုိက္ဆီထုတ္ၿပီး ေသနတ္တုိက္ေနတုန္း “ကေတာ္” ဆုိတဲ့ အသင့္ ျပင္လုိ႔ ကရင္လုိေျပာသံၾကားရတယ္။ စစ္ေၾကာင္းခ်က္ျခင္းထထြက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း တစ္စစီျဖဳတ္ထား တဲ့ ေသနတ္ကုိ ပုဆုိးထဲထည့္ထုတ္ၿပီး လမ္းမွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေသနတ္ျပန္ဆင္သြားရေတာ့တာေပါ့။ ကုိသက္က အဲဒီအေၾကာင္းျပန္ျပန္ေျပာၿပီး က်ေနာ့ကုိရီတယ္။ “ဒီေကာင္ ေသနတ္တစ္သသနဲ႔ လုပ္ေနတာ အဲဒီက်မွမွတ္ကေရာ၊ ပုဆုိးထဲအျမန္ေကာက္ထည့္သြားရတာ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေသး..” တဲ့။

ဗုိလ္ျမင့္သိန္းက က်ေနာ့ကုိ တစ္ခါ စကားလာေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားက ႏွစ္ဖက္ခၽြန္တဲ့။ က်ေနာ္လည္း လန္႔ သြားတယ္။ ဟ… ဘာလဲေပါ့။ ေနာက္မွ.. ခင္ဗ်ားက သီခ်င္းဆုိလဲေတာ္တယ္၊ စစ္တုိက္တာလဲေတာ္တယ္ လုိ႔ သူထပ္ျဖည့္ေျပာလုိ႔သက္သာတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြက က်ေနာ့ကုိ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္ ႀကီး၊ ႏွစ္ဖက္ခၽြန္ႀကီးနဲ႔ ၀ုိင္းမေခၚၾကလုိ႔။ ေနာက္ပုိင္းက်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔တုိင္း ဗုိလ္ျမင့္သိန္းက အဆုိေတာ္ႀကီးလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆရာ အဘ (ဗုိလ္မွဴးႀကီးေအးျမင့္) က ဗုိလ္ျမင့္သိန္းနဲ႔ အရင္က ရန္သူ ေတာ္ တုိက္ေဖာ္တုိက္ဖက္၊ ၿပိဳင္ေဖာ္ၿပိဳင္ဖက္ေတြေလ။ အဘက ဗုိလ္ျမင့္သိန္းနဲ႔ မာနယ္ပေလာမွာျပန္ေတြ႔ ေတာ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ဟုိဖက္ဒီဖက္တုိက္ပြဲေတြအေၾကာင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး ဖလွယ္ခဲ့၊ ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာျပဘူးတယ္။

ဗုိလ္ျမင့္သိန္းကုိ ရန္သူကမိသြားၿပီး ရွင္းလုိက္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါဟာ သူ႔အဖြဲ႔အစည္းသာမက က်ေနာ္တုိ႔ဖက္က အနစ္နာႀကီးနစ္နာခဲ့တဲ့ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုပါ။


ရုိးသားသူမ်ား 

က်ေနာ္တုိ႔ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက ကြင္းျပင္ေတြနဲ႔၊ ျမစ္ေရျပင္က်ယ္ေတြနဲ႔ တစ္မ်ဳိးလွသလုိ ကရင္ျပည္နယ္က စိမ္းလန္းတဲ့ ေတာေတာင္ေတြအျပည့္နဲ႔နဲ႔ အရမ္းလွတယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက ရုိးသားၾကသလုိ၊ သေဘာ လည္းေကာင္းတယ္။ ျမန္မာစကားကုိ တတ္ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔က သူတုိ႔နားလည္သလုိေျပာၾက တာ။ တစ္ခ်ဳိ႔ေျပာႏႈိင္ၾကေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းကလူေတြလုိ စကားကုိ လုံးေစ့ ပတ္ေစ့ ေျပာႏႈိင္ၾကတာမဟုတ္ဖူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႔တန္းစစ္ေၾကာင္းတစ္ခုက ကရင္ရြာတစ္ရြာကုိေရာက္ေတာ့ ကရင္အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္က သူမွ်ားထားတဲ့ ငါးေသးေသးသုံးေလးေကာင္နဲ႔ ဆန္၊ ဟင္းရြက္တစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔၊ မွ်စ္ပါတဲ့ ကရင္တာလေပါ့ဟင္းနဲ႔ သူ႔ေတာင္ယာထဲကခူးၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေထာင္းထားတဲ့ ျငဳပ္သီး စိမ္းေထာင္း ခ်က္ေႂကြးတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း အရမ္းခံတြင္းေတြ႔ၿပီး ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ႏႈိင္ေအာင္ျဖစ္ ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အဖြားႀကီးက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေလးေတြ အဲဒီလုိအားရပါးရစားေနတာကုိ ၀မ္းသာ လုိ႔ ၿပံဳးၾကည့္ၿပီးေတာ့ “ဖုိးခြား… အားမနာဘူးလား၊ စားေလ” “ဖုိးခြား… အားမနာဘူးလား၊ စားေလ” လုိ႔ေျပာ ေတာ့ အကုန္လုံးစားေနတာေတြ ဂလုဆုိၿပီးရပ္သြားၾကၿပီး အဖြားႀကီးကုိျပန္ျပဴးၾကည့္ေတာ့ သူက ဘာမွမ ျဖစ္သလုိ ကေလးေတြကုိ စားေစခ်င္လြန္းလုိ႔ ၀မ္းသာအားရေျပာေနပုံျဖစ္ေနတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ ေတာ့မွ အကုန္လုံး တစ္ဟားဟားနဲ႔ရီၿပီး ဆက္စားျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။ သူက “သားတုိ႔ အားမနာနဲ႔ စားၾက” လုိ႔ ေျပာခ်င္ပုံရပါတယ္။ ေတာင္ေပၚသူေလးေတြက အပစ္ကင္းစင္ၿပီး လန္းဆန္းတဲ့အလွေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ထား ၾကတယ္။ သင္တုိင္းျဖဴနဲ႔ အပ်ဳိမေလးေတြကုိလည္း ဟုိနားဒီနားေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြ သေဘာေကာင္းပုံေျပာေနရင္း တစ္ခုသတိရလာၿပီ။ ေတာင္ေၾကာတစ္ခုေပၚမွာေနၾကတဲ့ ကရင္အဖြားႀကီးနဲ႔ သူ႔သမီးကရင္မေလးဆီကုိ အနား၀န္းက်င္မွာ စခန္းလာခ်တဲ့ န၀တစစ္ေၾကာင္းက တပ္ၾကပ္တစ္ေယာက္က သြားသြားပတ္ေနတယ္။ အဲဒါ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီရန္သူ႔တပ္ၾကပ္က ခါတုိင္းေခၚသြားေနၾကရဲေဘာ္ကုိ ထားခဲ့ ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း အႀကံနဲ႔တက္သြားတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အဖြားႀကီးက ဆန္ေထာင္းေနတာကုိ ေတြ႔ေတာ့ “အမိုး… နင့္သမီးေကာ၊ မေတြ႔ပါလား” လုိ႔ေမးလုိက္တယ္။ အဖြားႀကီးက “ဖုိးမူ (သမီး) ေတာင္ယာထဲသြားေနတယ္။ နင္ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ” လုိ႔ျပန္ေျပာေတာ့ ဟုိလူက ေကာင္မေလးကုိမေတြ႔ရတဲ့ အထဲ ေမးခြန္းျပန္အထုတ္ခံေနရေတာ့ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “ဘြတ္စမံေပးမလုိ႔” လုိ႔ေျပာထည့္လုိက္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားႀကီးထပ္ေျပာလာတဲ့စကားကုိၾကားၾကားခ်င္း အဲဒီငနဲ ခ်က္ျခင္းထၿပီး ျပန္လစ္သြား ေတာ့တယ္။ အဖြားႀကီးက “အမုိးကုိေပးခ်င္ရင္ ေပးထားခဲ့ေလ၊ ဖုိးမူျပန္လာရင္ျပန္ေပးလုိက္မယ္” တဲ့။


ကံတရား

KNU တပ္မဟာ (၁) ဂြင္ထဲက ပုိင္က်ဳံရြာေဘးကတုိက္ပြဲတစ္ခုမွာေပါ့။ ဒုိင္းဒုိင္းဒုိင္း…. ဒက္ဒက္ဒက္နဲ႔ အတြဲ လုိက္ေတြ ရန္သူဖက္ကစပစ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အျမန္ေနရာယူၿပီး ျပန္ပစ္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြကုိ “ဒင္းဒင္း” ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ဆီက အာပီဂ်ီ-၇ RPG-7 လက္နက္ႀကီးသံစုံက ဖုံးသြားတယ္။ လက္နက္ငယ္၊ လက္နက္ႀကီးအသံစုံသြားတယ္။ တုိက္ပြဲအေတာ္ေလးၾကာတယ္။ က်ေနာ့ေသနတ္က ယမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ေညွာ္ ေနေရာ။ “၀ုန္း” ကနဲ က်ေနာ့ေဘးကုိ က်ကြဲတဲ့ လက္နက္ႀကီးသံေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လုံးထုံက်င္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နားထဲမွာလည္း စီစီစီစီအသံေတြဘဲရွိေတာ့တယ္။ အနားပတ္၀န္းက်င္က ဖုန္ေတြ၊ ေျမမွဳန္႔ေတြကလည္း က်ေနာ့အေပၚမွာ။ က်ေနာ္တစ္ဟြတ္ဟြတ္နဲ႔ေခ်ာင္းဆုိးၿပီး ကုိယ္ဘာျဖစ္သြားေသး လည္း ျပန္စစ္ဖုိ႔သတိရတယ္။ က်ေနာ့ကုိယ္က်ေနာ္ ရဲရဲျပန္မၾကည့္ရဲဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေခါင္းကုိ ေနာက္ဖက္ေၾကာ ေပၚေက်ာ္ၿပီး တစ္ေျဖးေျဖးလွည့္၊ ေျခေထာက္ပုိင္းကုိ ျပန္ၾကည့္တယ္။ အုိေကသားဘဲ။ ေျခေထာက္ေတြကုိ ျပန္လွဳပ္ၾကည့္တယ္။ ရၿပီ.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လက္…၊ လက္ေတြေကာ။ လက္ေတြကုိလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း လွဳပ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းဘယ္ညာလွည့္ၿပီးၾကည့္ရတယ္။ လက္ေျခာင္းေလးေတြကုိ အဆုတ္အ ျဖန္႔လုပ္ၾကည့္အၿပီး လက္ေတြလည္းအုိေကတာေသခ်ာတယ္။ အဲ.. ပုခုံးက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔ စစ္အကၤ်ီထဲကုိ လက္လွ်ဳိၿပီး စမ္းတယ္။ လက္ထုတ္ၿပီးျပန္ၾကည့္တယ္။ လက္မွာေသြးပါမလာဘူး။ အာ.. ဒါ အီကြစ္မန္႔ ပြန္းတာဘဲဆုိၿပီး ကုိယ္ဟာကုိယ္ ဘာမွမျဖစ္တာေသခ်ာတာနဲ႔ ေသနတ္ျပန္ေကာက္ၿပီး ျပန္ပစ္ရတယ္။ က်ေနာ့ေဘးက ကရင္ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ တည့္တည့္က်ၿပီး တစ္စစီလြင့္စင္သြားတယ္။ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ခုနကေလးတြင္ဘဲ သူနဲ႔ စကားေျပာေနေသးတာ။

တုိက္ပြဲၾကာလုိ႔ ေသနတ္ၾကာၾကာပစ္ၿပီးရင္ ယမ္းနံ႔ေတြနဲ႔ေခါင္းေနာက္ၿပီး တုိက္ပြဲနားလုိ႔ ထမင္းစားတဲ့အခါ စားလုိ႔မ၀င္ေတာ့တာေတြလည္းရွိတယ္။ အေတြးအေခၚအရ အေျခအေနအရသာ က်ေနာ္တုိ႔ပစ္ခတ္ေနရ တာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအျခင္းျခင္း ဘယ္သူကပစ္ခ်င္မွာလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေသြးဆာလုိ႔ ေတာခုိၿပီး သူပုန္လုပ္ေနၾကတာမွမဟုတ္တာ။ စစ္ပြဲမွာေတာ့ တစ္ဖက္က ကိုယ့္ကုိသတ္ဖုိ႔လာတာ ကုိယ္က သူ႔ကုိ မသတ္ရင္ သူကုိယ့္ကုိသတ္သြားမွာပဲေလ။ တုိက္ပြဲမွာ အရွင္ဖမ္းမိတဲ့ စစ္သားေတြကုိ ေတြ႔ဖူးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခပ္ငယ္ငယ္ေတြမ်ားတယ္။ ေမးလုိက္ရင္ တုိင္းရင္းသားေတြပါဘဲ။ ကုိယ္နဲ႔လက္မတြဲခ်င္ တဲ့သူေတြကုိ ေသနတ္သိမ္း၊ တစ္လႏွစ္လတန္သည္ ထိမ္းသိမ္းထားၿပီး လမ္းေၾကာင္းရွင္းတာနဲ႔ ျပန္ပုိ႔ေပး ၾကရတာေတြ ရွိတယ္။

တႀကိမ္မွာလည္း ေဒသခံျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့ရဲေဘာ္ ၀င္းျမင့္ေအာင္ကုိေခၚၿပီး ေရွာက္ၿခံေတြထဲကုိ အေျခအေန သြားၾကည့္ရင္း ေရွာက္ၿခံထဲက ကရင္အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ တဲကုိေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေရေႏြးတုိ႔ ထန္းလွ်က္တုိ႔ဧည့္ခံရင္း စကားလက္ဆုံက်ေနတုန္း ေခါင္းေပၚတည့္တည့္က က်ီးႏွစ္ေကာင္သုံးေကာင္လာ ၿပီး ေအာ္ေနသံၾကားရတယ္။ ဒီကက်ီးေတြရဲ့အသံက ၀မ္းေခါင္းသံပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဖက္ က က်ီးေတြရဲ့အသံလုိ အသံမသာဘူး။ အဖြားႀကီးက “ဟဲ့.. ဖုိးခြား။ ပေယာ္ (ဗမာစစ္တပ္) လာေတာ့မယ္။ ျပန္ေတာ့” လုိ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ဒါေတြကုိ အယုံအၾကည္မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း ေသနတ္ပါတာပဲ။ သူတုိ႔လာလည္း ျပန္ပစ္မွာေပါ့လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ အရမ္းေၾကာက္ေနပုံရတယ္။ က်ေနာ္လည္း အလကားေနာက္တာပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔သြားေတာ့မယ္လုိ႔ ႏႈတ္ ဆက္ရင္း ခ်က္ခ်င္းထျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ကရင္ထုိင္ထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကုိေတာင္ တက္ၿပီး KNU ရဲေဘာ္ေတြကုိႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က တရုတ္ျပည္ကထုတ္တဲ့ စိမ္းၿဖဲၿဖဲယူနီေဖာင္း ကုိ ဘက္တံဆိပ္မပါပဲ ပုဆုိးအျပင္ထုတ္၀တ္ထားၿပီး ပါလာတဲ့ ေသနတ္အတုိကုိ ခါးၾကားထုိးထားတယ္။ ၀င္းျမင့္ေအာင္က သူ႔ရဲ့ ေအေက AK ေခါက္ဒင္ကုိ ဒင္ေခါက္လြယ္ထားၿပီး ပုဆုိးၿခံဳထားတယ္။ လွမ္းၾကည့္ ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္တယ္၊ ေသနတ္ပါတယ္ မပါဘူး မသိႏႈိင္တဲ့ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါလည္း ကံေကာင္းတာ ပါတာေပါ့။ မဟာမိတ္ကရင္တပ္က ရဲေဘာ္ေတြက ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတစ္ခု ေပ်ာက္ေန တယ္လုိ႔ေတာ့ သတင္းေပးလုိက္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခ်တဲ့ေတာင္ကုန္းကုိမေရာက္ခင္ ရြာသားေတြ ေရႊက်င္ေနၾကတဲ့ ယာယီစခန္းကုိျဖတ္လာ ၾကတဲ့အခ်ိန္ တပ္ရင္း ၂၀၅ က ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကုိေဇာ္ႏုိင္နဲ႔၊ ကုိခင္ေမာင္ထူးတုိ႔ M16 ေသနတ္ တစ္လက္နဲ႔ ငါးဖမ္းပုိက္ကြန္တစ္ခုဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကတာေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္က ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ေမးလုိက္ တယ္။ ကုိေဇာ္ႏုိင္က က်ေနာ္တုိ႔ ဖားေလး၊ ငါးေလး သြားၿပီး ဟင္းစားရွာလုိက္ဦးမယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖတဲ့အခါ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတစ္ခုေပ်ာက္ေနတယ္ၾကားတယ္၊ ညေနလည္းေစာင္းေနၿပီ သတိထားၿပီးသြားၾကလုိ႔ သတိေပးခဲ့တယ္။ ရြာထဲက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္က ဗုိလ္ႀကီး.. ညေန ထမင္းလာစားေလ။ ႏြားသားေရ သုတ္နဲ႔ ဟင္းခ်ဳိေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားမယ္လုိ႔ ထမင္းစားဖိတ္တယ္။ ႏြားသားေရသုတ္ဆုိတာက ႏြားသား ေရေျခာက္ျပားကုိ ႏူးအိေနေအာင္ျပဳတ္ၿပီး ေရွာက္ရြက္၊ ေရွာက္သီးနဲ႔ သုတ္ထားတာ။ ဘာမွမရွိတဲ့ေနရာမွာ သူက ဟင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ထမင္းသြားမစားခင္ ေရဆင္းခ်ဳိးဦးမွဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲကုိ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ တယ္။ ၂၀၅ တပ္ရင္းမွဴးကုိတင္စုိးကုိ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးေနတာေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခ်ာင္းေရေအး ထဲကုိ ဆင္းစိမ္ၿပီး ေရခ်ဳိးေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ေတာက္-ဖန္း ဆုိတဲ့ ေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ဟုိရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း အရမ္းစိတ္ပူသြားတယ္။ ကုိတင္ စုိးကုိ အဲဒါ ဘာေသနတ္သံလည္း သိတယ္မဟုတ္လားလုိ႔ေမးေတာ့ သူက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ က်ေနာ္က အျပင္မွာ ငါးသြားဖမ္းေနတဲ့ရဲေဘာ္ေတြရယ္၊ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းေပ်ာက္ေနတာရယ္ေျပာၿပီး သူ႔ကုိ မဟာမိတ္ KNU တပ္ေတြကုိ စကားေျပာစက္နဲ႔ ကုိယ့္ဆီကလူေတြ ကာဘုိင္ေသနတ္ကုိင္ထားတာ အဲဒီအေရွ႔ဖက္မွာ ရွိမရွိ လွမ္းေမးဖုိ႔ေျပာေတာ့ ကုိယ့္စစ္ေၾကာင္းကေရာ၊ မဟာမိတ္ဆီကပါ ကာဘုိင္နဲ႔လူ ေရွ႔မွာမရွိဘူးလုိ႔ သိရတယ္။ က်ေနာ္ ကုိတင္စုိးကုိက်ေနာ္တုိ႔ အေပၚကုိ ခ်က္ျခင္းတက္ၿပီး သတင္းနားေထာင္ဖုိ႔နဲ႔၊ လုိအပ္ရင္ တပ္လွန္႔ဖုိ႔ စီစဥ္ၾကရေအာင္ဆုိၿပီး အျမန္ျပန္တက္ခဲ့ၾကတယ္။

က်ေနာ္ ယူနီေဖာင္းျပန္၀တ္ၿပီး ေအာက္ဖက္ကုိေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကုိေဇာ္ႏုိင္ အူယားဖားယား ျပန္ေျပးလာတာေတြ႔လုိက္တယ္။ က်ေနာ္သိလုိက္ၿပီ။ က်ေနာ္အျမန္ဆင္းႀကိဳၿပီး သူ႔ကုိေမးေတာ့ သူက “ကုိခင္ေမာင္ထူး အပစ္ခံရတယ္တဲ့။ သူနဲ႔အတူေခ်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္သာတက္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး သူ႔ွဆီ ကေသနတ္ကုိ ယူၿပီး ေခ်ာင္းေဘးက ကုန္းကုိတက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေသနတ္သံထြက္လာၿပီး ဟုိလူ ပက္လက္ လန္က်သြားတာေတြ႔လုိက္တယ္တဲ့”။ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်က္ျခင္းရဲေဘာ္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာေနရာယူဖုိ႔နဲ႔ ေရွ႔က ရြာသားေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔အေနာက္က ေတာင္ေပၚမွာယာယီေနရာေရႊ႔ေပးၾကဖုိ႔စီစဥ္ၾကရတယ္။ ရန္သူက တက္လုိက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ထူးရဲ့ အေလာင္းကုိသြားေကာက္ၿပီး ေျမခ်ဖုိ႔ စီစဥ္ရေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ တက္လာတဲ့ရြာသားေတြကုိ အဲဒီရန္သူစစ္ေၾကာင္းက အရာရွိေတြက ေျပာလုိက္တယ္တဲ့ အေစာႀကီးကတည္းက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ေလွ်ာက္သြားေနတာေတြ႔တယ္။ မပစ္ခ်င္လုိ႔လႊတ္လုိက္ တာတဲ့။ ေန႔တုိင္း ဘုန္းႀကီးစားေစခ်င္ရင္ လာခဲ့ဆုိပဲ။ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ သူတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ႏြားကုန္ သည္ေတြလား၊ ဘာလား မေသခ်ာလုိ႔ အစကတည္းက ပစ္မခ်လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ကုိ အဲဒီလုိ အေခ်ာင္ရသြားတာကုိေတာ့ ႏွေျမာလုိ႔မဆုံးဘူး။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္အားလုံးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက ရတာေပါ့။ သူတုိ႔ကုိ စားေစခ်င္လုိ႔ ဟင္းစားရွာရွာေႂကြးတတ္တဲ့ ကုိခင္ေမာင္ထူးတစ္ေယာက္ သူတုိ႔အတြက္ ဟင္းစားထြက္ရွာရင္း က်ဆုံးခဲ့ရတယ္ေလ။


ဆႏၵ

တပ္မဟာ (၁) ဘက္မွာက သထုံ-ဘီးလင္းကားလမ္းမကုိ ဟုိဘက္ကျဖတ္လုိက္၊ ဒီဘက္ကျဖတ္လုိက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး ရန္သူ႔စခန္းေတြ၊ တပ္ေတြကုိ ေျမျပင္သတင္းအသာစီးယူၿပီး တုိက္ၾကတဲ့တုိက္ပြဲေတြပါ။ အဲဒီ ကားလမ္းကုိမျဖတ္ခင္ တပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္ေလာက္ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ကင္းရွည္ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ စစ္ေၾကာင္း ရဲေဘာ္ေတြက အေျပးျဖတ္ၾကရတာ။ တစ္ရက္ စစ္ေၾကာင္းခဏနားေနၾကတုန္း ကရင္ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ စုဖြဲ႔ၿပီး စကားစမည္ေျပာၾကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ဘာလုပ္မလဲဆုိတဲ့ေမးခြန္းကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ေျပာ ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္မယ္၊ မိန္းမယူမယ္၊ စုိက္ပ်ဳိးေရးေလးဘာေလးလုပ္စားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့ မယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေျပာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ကရင္ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သူကေျပာ တယ္။ “ေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ ဒီဘီလင္းကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာထုိင္ၿပီး ညာသုိအ၀ေသာက္ပစ္မယ္” တဲ့။ ညာသုိဆုိတာက ကရင္ေဆးလိပ္ေသာက္ေဆးေလ။ သတင္းစာနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ငွက္ေပ်ာရြက္ေျခာက္လုိ အရြက္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လက္ျဖစ္ပြတ္ခၽြန္းလိပ္ေသာက္ရတယ္။

ဟုတ္သားဘဲ ဒီကားလမ္းေပၚျဖတ္တုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ျဖတ္ခ်ည့္ေျပးေနရတာ၊ သူလဲပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္မွာေပါ့။ လူေတြရဲ့ဘ၀လုံၿခံဳမႈနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္မႈေတြရွိေနတယ္၊ တရားမွ်တမႈေတြရွိေနတယ္ဆုိရင္ စစ္ဆုိတာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ စစ္ေတြမရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေလးေတြကုိ အိပ္မက္လုိ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာ အရသာရွိလုိက္တာ။


က်ေနာ္စူပါမင္း

က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပြဲအၿပီး ေနရာေရႊ႔ၾကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းခ်ီတက္ရမယ့္ လမ္းက လူတစ္ဖက္နီးပါးေလာက္ သစ္လုံးေပၚကေန အားလုံး ဟုိဖက္ေၾကာကုိေရာက္ေအာင္ကူးရမွာ။ မုိးကလည္းတစ္ဖြဲဖြဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ တုိ႔ မုိးကာစေတြကုိ ပုခုံးေပၚမွာခ်ည္ၿပီးသြားၾကရတာ။ က်ေနာ္က မ်က္ေစ့သိပ္မေကာင္းရတဲ့အထဲ တပ္ မဟာ (၁) မွာ စစ္ေၾကာင္းသြားရင္ ေရေလးစပ္စပ္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုျဖတ္လုိက္၊ ေနာက္ထပ္မိနစ္ေလး ဆယ္ တစ္နာရီေလာက္ ေနပူထဲမွာေလွ်ာက္လုိက္၊ အဲဒီလုိေတာက္ေလွ်ာက္သြားေနရတာဆုိေတာ့ ပတၱဴစ နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စစ္ဘိနပ္၀တ္ထားတဲ့ေျခေထာက္က စုိလုိက္၊ ေျခာက္လုိက္၊ ေျခာက္ၿပီးရင္ ျပန္စုိလုိက္ေပါ့။ အဲဒါ မ်က္ေစ့ကုိအေတာ္ထိခုိက္တာေလ။ က်ေနာ္ မ်က္ေစ့မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီညေန သစ္လုံးတံတား ကုိျဖတ္ေတာ့ သစ္ျမက္ကုိခလုတ္တုိက္ၿပီး က်ေနာ္ အဲဒီသစ္လုံးတံတားေပၚက ျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ ေပႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ျမင့္တယ္။ က်ေနာ္လဲ ေျခလြတ္လက္လြတ္ျပဳတ္က်တာဆုိေတာ့ အက်မနာေအာင္ ေျခေထာက္ကုိ သတိထားၿပီးျပင္ထားတယ္။ ေအာက္မွာက ခါးလည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေခ်ာင္းတစ္ခုရွိေနလုိ႔ သက္သာတာ။ ေရထဲကုိ၀ုန္းကနဲက်ၿပီး မုိးကာနဲ႔လုံးေထြးေနတာကုိျပန္ျဖည္ၿပီး အေပၚကုိျပန္တက္ခဲ့ရတယ္။ မုိးကာက ပုခုံးမွာခ်ည္ရက္တန္းလန္းပါလာတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္ က်န္တဲ့လူေတြကုိေတာ့ ငါျပဳတ္က်တာ စူပါမင္းနဲ႔ မတူဘူးလားလုိ႔ ရီစရာျပန္ေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့မ်က္ေစ့အျမင္က အေတာ္ဆုိးသြားတယ္။ ကုိယ့္လူလား ရန္သူလား မခြဲျခားႏႈိင္ေတာ့တဲ့အေနအထားျဖစ္လာေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထဲမွာ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ခဏေတာ့ ေရွ႔တန္းအထုိင္စခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ၿပီးအနားယူမွရမယ္ဆုိၿပီး တပ္စုမွဴးလုပ္ေနတဲ့ကုိသက္က ျပန္ခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း တျခားတပ္ရင္းက ေဆးနားရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ စစ္ေၾကာင္းကေန ျပန္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။


ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္

ေတာင္ေၾကာေပၚကဆင္းတာနဲ႔ အိမ္ေျခ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ကၽြန္းပင္၀င္းရြာႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ရတယ္။ သူႀကီး ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္လာတယ္ဆုိတာအေၾကာင္းၾကားေတာ့ သူႀကီးအဖြားႀကီးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တစ္ျခား ကရင္အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္မွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေန႔တစ္၀က္ ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းၿပီး ဗုိက္ဆာေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ပါတဲ့ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္က ေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ခန္းမွာအထုတ္အပုိးခ်ၿပီး ေခြေနၾကၿပီ။ က်ေနာ့မွာပါလာတဲ့ ကုလားပဲကုိ ဟန္းေကာထဲထည့္ၿပီး ပဲဟင္းခ်က္ဖုိ႔နဲ႔ ထမင္းပါတစ္ခါတည္းတည္ဖုိ႔ လုပ္ရတယ္။ က်ေနာ္အိမ္ အတြင္းခန္း ထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေကာင္းေနတုန္း ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ေျခသံေတြၾကားရတယ္။ ကရင္လုိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေအာ္ေျပာေနသံေတြလည္းၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဆုိၿပီး အျပင္ကုိထြက္ ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ့ ဂီလာနရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေရွ႔မွာ အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးက က်ေနာ့ကုိ ေတြ႔ေတာ့ “ဖုိးခြား၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ သူတုိ႔ ပေယာ္ (ဗမာစစ္တပ္) လာတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ေျပးေလ” ဆုိေတာ့မွ အသံေတြကုိသဲသဲကြဲကြဲၾကားရတယ္။ “ပေယာ္ ဟဲလီး။ က်ီလီး။ က်ီလီး” ဗမာလာၿပီ ေျပးေျပးေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္ေသနတ္နဲ႔ပစၥည္းပစၥယေတြအျပင္ ဟုိဆရာေတြက်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ နဲ႔ဟားဗားဆုိဒ္ေတြကုိပါမၿပီး အိမ္ေပၚကခုန္ခ်ေျပးရတာ စစ္ဖိနပ္ကုိေတာင္ ျပန္စြပ္ခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။ ေရွ႔က ေျပးေနတဲ့ရြာသားတစ္ေယာက္ကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ကုိယ့္အီကြစ္မန္႔ကုိယ္ျပန္စြပ္၊ ေက်ာပုိးအိပ္ျပန္ လြယ္ၿပီး သူ႔ကုိ အနီးဆုံးရြာျပင္ကေျမာင္းတစ္ခုကုိေခၚသြားဖုိ႔ေျပာရတယ္။ ေနာက္ဖက္မွာ ေသနတ္သံေတြ အျပင္၊ လက္နက္ႀကီးသံေတြပါၾကားရတယ္။ ဟ.. သူတုိ႔ရြာကုိ ပစ္ၿပီး၀င္တာပါလား။ လားလား… ေတြ႔ၿပီ၊ ေရွ႔မွာ က်ေနာ့ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ခဏေလးနဲ႔မီလာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေျမမာေပၚမွာ ေျပးေနၾကတာ။ အဲဒီဆရာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး သဲေတာထဲသြားေျပးေနၾကတာကုိး။ က်ေနာ္ လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ “မင္းတုိ႔အဲဒီသဲေတာထဲမွာ ဘာသြားလုပ္ေနၾကတာလဲ။ မင့္အေဖေတြပစ္တဲ့ဟာ ေတြ ဖင္ထဲေရာက္လာလိမ့္မယ္” လုိ႔ေအာ္ေျပာေတာ့မွ သတိရၿပီးလမ္းေပၚျပန္တက္လာၾကတယ္။ ဒီလုိ အသဲအ သန္အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စကားကုိယဥ္ေက်းေအာင္ေျပာလုိ႔မရဘူး။ အခ်ိန္လဲမရွိဘူးေလ။

ေတာ္ေသးတယ္။ ရန္သူက ထြက္လုိက္မလာၾကလုိ႔။ က်ေနာ္က်န္ခဲ့တဲ့ ပဲဟင္းခ်က္လက္စဟန္းေကာနဲ႔ ဖိနပ္ ကုိ ေနာက္ပုိင္းမွ ရြာသားေတြယူလာေပးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေျမာင္းကုိေရာက္ေတာ့ အရင္ႀကိဳေရာက္ေနတဲ့ KNU က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔သူတုိ႔နဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကုိထပ္ေရႊ႔ၿပီး၊ အဲဒီတစ္ညလုံးလုိလုိ အတူရွိေနၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ က်ေနာ္တုိ႔ ေရွ႔တန္းအထုိင္စခန္းကုိ ဆက္သြားၾကရတာ။

အဲဒီရြာက ဘီးလင္းဖက္က အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ ေနာက္ေန႔မနက္ ဘီးလင္းေခ်ာင္ စပ္မွာ ေလွေစာင့္ေနတုန္း ရန္သူတပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က မုဒိန္းက်င့္တာခံလုိက္ရတယ္တဲ့။ အဲ ဒါကုိ စစ္ေၾကာင္းအရာရွိေတြကုိ သြားတုိင္ၾကေတာ့ အဲဒီတပ္ၾကပ္ႀကီးကုိ ႀကိမ္ဒဏ္ဆယ္ခ်က္ဆုိလား၊ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ဆုိလား ေပးၿပီးဆုံးမလုိက္တယ္တဲ့။

ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္ မ်က္ေစ့ျပဖုိ႔ ေနာက္တန္းကုိျပန္မယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ျပန္လုိက္ခဲ့ရတယ္။ မ်က္မွန္လည္း လုပ္ လုိက္ရတယ္။ ဒီဂရီကလည္း ျပည္တြင္းမွာတုန္းကစမ္းခဲ့တဲ့ ဒီဂရီရဲ့ႏွစ္ဆတုိးသြားေတာ့တာေပါ့။ တပ္ရင္း မွာေတာ့ ထုံးစံ အတုိင္း ေနာက္တန္းတာ၀န္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရျပန္တာေပါ့။

xxxxxxxxx
                                                                                                                                                                                                            ဆက္ေရးပါမည္.....