“ေနာင္တို႔ေပ်ာ္ရာေျမ”

by Soe Min on Saturday, December 22, 2012 at 4:40am ·

          “က်ဳိးေဆာ႔ ကန္းေမာ႔” ဆိုတာ အလကားထားခဲ႔တဲ႔ ေရွးလူႀကီးစကားေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္က်ိဳးသြားလို႔ ပလာစတာကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ ေမာင္စံဖားရယ္လို႔ အတန္တန္တားတဲ႔ၾကားထဲက ေျခမက်ဳိးေသးေတာ႔လည္း မေနမနား တသြားတည္း သြားမိျပန္တယ္ဗ်။ ဟိုကလာငွား ေန႔မအား ဒီကလာငွား ညမအားဆိုတာ အခုမွပဲ ခြပ္ကနဲ ကြက္တိ ၿငိေတာ႔တယ္။ ဟိုရခိုင္အိမ္က ကိုေဂ်ဆင္ႀကီး သီခ်င္းလာဆိုမတဲ႔ဆိုလည္း သြားၾကည့္လိုက္ရ၊ တစ္ရာဖိုးေသာက္ၿပီး ရြာရိုးေလွ်ာက္ၾကစို႔ိုဆိုတဲ႔ ဟိုလူသည္လူေတြေခၚေတာ႔လည္း ေျပးေတြ႔လိုက္ရနဲ႔၊ ဂ်င္ေျခကိုလည္လို႔။ လက္ကဘယ္လိုမွ မလွည့္ႏိုင္လို႔သာ ထားခဲ႔ရတယ္။ ေဆးရုံကလူနာေတြ မခြဲနိုင္မစိတ္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ရတာလည္း ခဏခဏပါ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သားရွင္ျပဳမယ္ဆိုလို႔ သူ႔ဇနီးသည္ဇာတိေျမ ေတာင္ငူၿမဳိ႕ကိုဖိတ္တဲ႔အခါ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔အာရုံနဲ႔ကိုယ္ စိတ္၀င္စားမိတာနဲ႔ ေရာက္မိျပန္ပါေရာ။ အရင္က ေန႔တ၀က္ေလာက္သြားရတဲ႔ခရီးကို အခုေတာ႔ အျမန္လမ္းမႀကီးေက်းဇူးနဲ႔ ၄ နာရီအတြင္း ေရာက္ေလသတည္းေပါ႔။ ဒါေတာင္ ေဒးဗစ္ခ်န္းသိုင္းကြက္နဲ႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ေမာင္းသြားတာကိုး။ လူေတြက အရင္အက်င္႔အတိုင္းပဲ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေပကပ္ျငင္းဆန္ေနေပမယ္႔လည္း ၿမဳိ႕ေတြကေတာ႔ အရင္ကနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။
          ေတာင္ငူကို ပထမတစ္ႀကိမ္ေရာက္စဥ္က အေရးအခင္းေက်ာင္းပိတ္ထားခိုက္ အကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ စာေရး၀န္ထမ္းအျဖစ္နဲ႔ ပဲ၀ယ္ေျပာင္း၀ယ္ ထြက္စဥ္ကပါ။ သစ္ကိစၥလည္းပါတာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသးတဲ႔ ရန္ကုန္-မႏၱေလးလမ္းမႀကီးေပၚက ၿမဳိ႕ေတြရြာေတြဟာ အခုအခါမွာေတာ႔ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဆက္မတတ္ စည္ကားတိုးပြားေနပါၿပီ။ အလယ္ပိုင္းတိုင္းစစ္႒ာနခ်ဳပ္ ရုံးစိုက္ရာၿမဳိ႕မို႔လို႔ ဗ်ဴဟာအခ်က္အခ်ာက်တဲ႔ေနရာ လို႔ အလြယ္တကူသိႏိုင္ေပမယ္႔လည္း ေတာင္ငူဆိုတာ ကရင္ျပည္္နယ္အထက္ပိုင္း၊ ကယားျပည္နယ္နဲ႔ ပဲခုူးရိုးမရဲ႕ ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို႔ သိတဲ႔သူေတာ႔ သိပ္မရွိပါဘူး။ ပထ၀ီအေနအထားအရဆိုရင္ ဆင္ေသ၊ ေပါင္းေလာင္း၊ ငလိုက္ေခ်ာင္းတို႔ ေပါင္းဆုံျဖစ္တည္လာတဲ႔ စစ္ေတာင္းျမစ္ႀကီးထဲကို ခေပါင္းေခ်ာင္း စီး၀င္လာတဲ႔ေနရာမွာ ၿမဳိ႕တည္ထားပါတယ္။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔တဲ႔ အညာေျမလတ္ရာသီဥတုနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ စိမ္းလန္းေအးခ်မ္းသေလာက္ ေတာနဲ႔ေတာင္စြယ္  ေရေ၀ေရလဲမ်ားနဲ႔ သာသာယာယာလည္း ရွိပါတယ္။ ဆြာ၊ ေရနီ၊ စစ္ေတာင္း၊ ခေပါင္းဆိုတဲ႔ ပထ၀ီထဲကနံမယ္ေတြဟာ မဆလေခတ္တုန္းက အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးခဲ႔ဖူးသလို စစ္တပ္ထဲကလူေတြလည္း မစိမ္းၾကတဲ႔ေဒသေတြျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ သစ္ကုန္သည္၊ ပဲကုန္သည္၊ ပို႔ကုန္ကုမၸဏီေတြအတြက္လည္း စားက်က္စိမ္းစိမ္းႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
          ေတာင္ငူမွာ အဘျဖစ္ေနတဲ႔ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးကလည္း သူငယ္ငယ္ ဗိုလ္ကေလးမီးေသြးဘ၀တုန္းက ေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ေတာင္ငူနဲ႔ အခုလက္ရွိေတာင္ငူဟာ ဘာမွမဆိုင္ေအာင္ ကြာျခားသြားၿပီျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း သက္ေသထူပါတယ္။ အရင္ကဆို ညေနေစာင္းလို႔ ရန္ကုန္ကိုဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ရြာကေန ၿမဳိ႔ထဲအေရာက္ ေျခသလုံးေတာင္႔ေအာင္ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး လာေျပာရတာ။ အခုေတာ႔ အင္တာနက္ေတြ၊ ဖုန္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ထိုင္ရာမထ ကြန္တက္ရေနၿပီတဲ႔။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင္႔ပဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ႔ သူအခ်င္းခ်င္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာေတြ႔လို႔ ရသြားတာေပါ႔။ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနႀကီးရဲ႕ အံမခန္းတိုးတက္မႈႀကီးပါပဲလို႔ ေထာပနာျပဳခ်င္ေပမယ္႔ ဖုန္းတစ္လုံး သိန္းေလးငါးဆယ္ ေပး၀ယ္ထားရတဲ႔သူေတြ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာေၾကာက္လို႔ ေျပာရဲပါဘူး။ ကားတစ္စီး သိန္းေလးငါးေထာင္ေပး၀ယ္ ရင္းႏွီးထားရတဲ႔သူေတြထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေျပာတာ။ မတူရင္မတုပါနဲ႔လို႔။ သူမ်ားေတြ သိန္းေလးငါးေထာင္က လက္မွတ္ေလးတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ရုံပဲ။ ကိုယ္႔မွာ လူနာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ခတစ္ေသာင္းရရင္ေတာင္ လူေလးငါးေသာင္းျပည့္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ယူရမယ္ထင္သလဲ။
          ရင္းႏွီးေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ထိုက္သင္႔တဲ႔ေနရာ အဆင္႔အတန္းတစ္ခုကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႀကီးဆီကလည္း ဆီမန္းမန္းသလို ညီးညဴသံေတြ ၾကားရတာပါပဲ။ သူ႔ခမ်ာ ၀က္လည္းေမြးရ၊ ၾကက္လည္းေမြးရ၊ ကင္းလည္းစစ္ရ၊ ေန႔မအားညမအား အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေဆးကုတဲ႔ဆရာ၀န္ဘ၀ကိုသာ ျပန္လိုခ်င္ပါသတဲ႔။  အဲလိုက်ေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း ငါးသေလာက္ျပဳံးေလး ျပဳံးျပရတာေပါ႔။ ဆရာ၀န္ဆိုတာက ဘယ္ေနရာက ဘာရရ မရရ၊ ဘယ္သူေက်းဇူးတင္တင္ မတင္တင္၊ ေဆးကုေနရရင္ကို အလိုလို ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ၿပီးသားပါ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္ေလ။ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ႔သူက ဗိုလ္သင္တန္းတက္မယ္။ ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ႔သူက ဆရာအတတ္သင္သြားမယ္။ ေဆးကုခ်င္တဲ႔သူက ဆရာ၀န္လုပ္တာ ဘာဆန္းသလဲ။ (စီးပြားရွာခ်င္တဲ႔သူကေတာ႔ အာဏာရွိတဲ႔သူကို အိပ္ထဲထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာေပါ႔ေနာ္)။ ကဲ ျပန္လွည့္ဦးစို႔ဗ်ာ။ ေတာင္ငူကိုလြန္ၿပီး ေနပူေတာ္ေရာက္လုနီးေနၿပီ။
          လက္ရွိေတာင္ငူၿမဳိ႕ကေတာ႔ လူရႈပ္ရႈပ္၊ ကားရႈပ္ရႈပ္၊ ဆိုင္ကယ္ရႈပ္ရႈပ္ နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို စည္စည္ကားကားပါ။  ဘဏ္အေဆာက္အဦအႀကီးႀကီးေတြေတာင္ ေလးငါးခုေတြ႔ခဲ႔မိတယ္။ ဘီယာဆိုင္၊ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ပုဂၢလိကေဆးရုံေတာင္ သုံးေလးခုေတြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေတာင္ငူေရာက္တဲ႔ တို႔အကိုဆရာႀကီးေတြ ထိုင္ထိုင္သြားတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေတာ္၀င္ေကတုမတီဆိုတဲ႔ အဆင္႔ျမင္႔ဟိုတယ္အႀကီးႀကီးလည္း ေတြ႔ခဲ႔သား။ ရတနာပုံေနျပည္၊ ဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပုံစံခ်င္းမတူျခားနားတဲ႔ ဗိသုကာလက္ရာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ကေမၺာဇသာဒီနန္းေတာ္ရာလို လင္းႏို႔သားငါးရာ ေပ်ာ္စံရာ ဖုန္နန္းေဆာင္ႀကီးအျဖစ္ ျပတိုက္သက္သက္ထားတာထက္စာရင္ ေန႔စဥ္သန္႔ရွင္းေရး၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ ဟိုတယ္ပုံသ႑ာန္ ထိန္းသိမ္းထားတာ ပိုအသက္မ၀င္ႏိုင္ဘူးလား လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းေလးပါ၊ ယဥ္ေက်းမႈကေလးပါ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျဖစ္လာတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုတယ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္း အႏုစိတ္ျပင္ဆင္မႈကေတာ႔ ယိုးဒယားက ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ေတြ လက္ရာကိုမမီဘူးလို႔ သိရပါတယ္။   ေတာင္ငူရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ ေၾကးရုပ္ထုႀကီးေတြ မ်ားတာပါ။ ၿမဳိ႕တြင္းၿမဳိ႕ျပင္ လမ္းဆုံလမ္းခြေတြထားဦး အဲဒီဟိုတယ္ထဲမွာေတာင္ သုံးေလးရုပ္ေတြ႔ခဲ႔ပါတယ္။ ေၾကးရုပ္ဆိုေပမယ္႔ တကယ္႔ေၾကးသြန္္းအစစ္မဟုတ္ပဲ ပလာစတာရုပ္ႀကီးေတြကို ေၾကးရုပ္သ႑ာန္ လုပ္ထားတာလို႔ ထင္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က ၿပီးသြားတဲ႔ ၿမဳိ႕သက္တမ္း ၅၁၂ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔လိုပဲ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲႀကီး ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲသဲ က်င္းပမလို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကေလရဲ႕။ သူနဲ႔အတူ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ ရွိခဲ႔တဲ႔ ဟံသာ၀တီ၊ အင္း၀တို႔လို ၿမဳိ႕ပ်က္သြားၿပီးမွ ျပန္တည္ထားတာ မဟုတ္ပဲ တဆက္တစပ္တည္း ရွိေနခဲ႔တဲ႔ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံငယ္တစ္ခု လို႔ထင္ပါတယ္။ ၿမဳိ႔ထဲကေရကန္ေဟာင္းႀကီးကို ျပန္ဆည္လိုက္တဲ႔အခါ ေတာင္ငူရွင္ဘုရင္ေတြ လႊတ္ထားတဲ႔ ဧရာမကမာၻလိပ္ႀကီးေတြ ဖမ္းမိတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟိုတယ္ရဲ႕နံေဘးမွာ မူလနန္းၿမဳိ႕ရိုးအေဟာင္းႀကီးေတြ ရွိေနဆဲလို႔ဆိုၿပီး ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ႔ဟန္အတိုင္း ဟိုတယ္ေဆာက္ဖို႔ လယ္ယာေျမေတြသိမ္းလိုက္တဲ႔ သတင္းလည္း ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ ေကာလာဟလလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔ေနာ္။ လူေတြက သူမ်ားခ်မ္းသာရင္ မနာလိုျဖစ္ၾကစၿမဲ မဟုတ္လား။ (ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေတာင္ငူမွာ လာဖြေနမစိုးလို႔)
          ေတာင္ငူမွာရွိတဲ႔ တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြထဲမွာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကသိတာကေတာ႔ အေရွ႕ေတာက ျမတ္ေစာညီေနာင္ဘုရားႏွစ္ဆူပါ။ ျမတ္စြာဘုရားဆီမွာ ဗ်ာဒိတ္ရတဲ႔ လင္းႏို႔ညီအကိုက ရွင္ျမတ္၊ ရွင္ေစာ မင္းသားညီေနာင္အျဖစ္နဲ႔ ဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ဘုရားတည္ၾကတာ လို႔ ဘုရားသမိုင္းမွာ ဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ပုဂံမွာ နရပတိစည္သူနန္းတက္ေတာ႔ အိပ္မက္အရ ေတာထဲမွာလိုက္ရွာရာက ေစတီကုန္းႏွစ္ဆူကို ျပန္လည္ျပဳျပင္တည္ထားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဘုရားမွာ ထူးထူးျခားျခား ၾကက္ရုပ္ကေလးေတြ ကိုင္ထားတဲ႔ နတ္ရုပ္ေတြကိုျမင္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ဒီေဒသဟာ ဘုရားေလာင္းၾကက္မင္းဘ၀က ညီေနာင္ႏွစ္ေဖာ္ က်င္လည္ခဲ႔ရာအရပ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။ မႏၱေလးက ေရႊၾကက္ယက္၊ ေရႊၾကက္က် ၾကက္ညီေနာင္ဘုရားႏွစ္ဆူနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္သလဲေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဒီလိုၾကက္ရုပ္ေတြ အမ်ားအျပားေတြ႔ခဲ႔ဖူးတာကေတာ႔ အယုဒၶယက နရဆြန္နတ္နန္းမွာပါ။ ေရႊေရာင္၊ ေငြေရာင္၊ မွန္ကူကြက္ေရာင္စုံနဲ႔ ၾကက္ဖရုပ္ အရြယ္ရြယ္အစားစားကို ဥယ်ာဥ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရသလို အမွတ္တရ အရုပ္ကေလးေတြပါ ေရာင္းပါတယ္။ အစတုန္းကေတာ႔ ကိုယ္႔ဆီက ဦးမင္းေက်ာ္လို အရက္နဲ႔ၾကက္နဲ႔ ကစားတဲ႔မင္းလားလို႔ ထင္ခဲ႔မိပါတယ္။ ခုတစ္ေခါက္ ေတာင္ငူေရာက္ေတာ႔မွ သူလည္းပဲ ဘုရင္႔ေနာင္က ေခၚေမြးစားထားဖူးတယ္ဆိုေတာ႔ သူ႔အေဖဇာတိ ဒီေနရာကို ေရာက္ခဲ႔ဖူးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ (တခ်ဳိ႕ကလည္း တူေတာ္တယ္လို႔ အမ်ဳိးစပ္တယ္) ဒီေဒသက  ေရႊၾကက္ကေလးေတြကို အျမတ္တႏိုးထားတဲ႔ ပ႒ာန္းဆက္ကေလးလည္း ပါသြားလို႔ ေနမွာေပါ႔။ ဘုရင္႔ေနာင္ နတ္ရြာစံေတာ႔ နႏၵဘုရင္လက္ထက္မွာ ဘုရင္႔ေနာင္သင္ေပးတဲ႔ စစ္ပညာနဲ႔ ေထာင္ထားျခားနားတယ္ဆိုေပမယ္႔ ဘုရင္႔ေနာင္ကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ စစ္ႀကိဳေခတ္တုန္းက ဘုရင္႔ေနာင္ နံမယ္နဲ႔ ထိုင္းစကားေျပာ ရာဇ၀င္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးတစ္ကားေတာင္ ရိုက္ကူးခဲ႔ၾကပါသတဲ႔။
          ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေတြးမိတာက ေတာင္ငူေျမဆိုတာ ညီေနာင္သားခ်င္းေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ႀကီးျပင္းၾကတဲ႔ ေျမပါလား လို႔ သတိထားမိသြားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေတာင္ငူမင္းဆက္ရဲ႕ အစမွာေတာ႔ သ၀န္ႀကီး၊ သ၀န္ငယ္ မင္းညီေနာင္ႏွစ္ပါး အခ်င္းခ်င္း လုပ္ၾကံလို႔နန္းတက္ခဲ႔တာ ေနာက္ဆုံး မင္းႀကီးညိဳေရာက္တဲ႔အထိပဲတဲ႔။ အဲသလို ညီေနာင္သားခ်င္း သားအဖ တူ၀ရီးခ်င္း ေသြးေျမက်ေအာင္ သတ္ျဖတ္စိုးစံေနၾကရေတာ႔ ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာမွ အလြန္ဆုံး သုံးေလးႏွစ္ထက္ပိုၿပီး နန္းမစံႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ မင္းႀကီးညဳိရဲ႕ ရင္ေသြး တပင္ေရႊထီးနဲ႔ မင္းႀကီးေဆြကေမြးတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ျဖစ္လာမယ္႔ ရွင္ရဲထြဋ္တို႔ဟာ ကေလးဘ၀ကတည္းက အတူနို႔စို႔ဘက္အေနနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိခဲ႔ၾကတယ္။ အဆင္႔အတန္းခြဲျခားတတ္ရင္၊ ရွင္ဘုရင္ကေမြးမွ မင္းသားဆိုတဲ႔ မာန္ေတြရွိရင္ ေတြ႔ရခဲတဲ႔ လူႀကီးသားသမီးစရိုက္ကေလး မဟုတ္ဘူးလား။ ႏွစ္ေယာက္သား သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေရႊေမာေဓာဘုရားေပၚမွာ နားထြင္းမဂၤလာဆင္ယင္ၾကေတာ႔ အေၾကာက္အရြံ႕ကင္းတဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လူငယ္သဘာ၀ကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ေနာင္က်ေတာ႔ အမေတာ္ျဖစ္သူ သခင္ႀကီးနဲ႔ ရည္ငံတဲ႔အခါ ခမည္းေတာ္က ေတြ႔ရာသခၤ်ဳိင္း ဓါးမဆိုင္းသုတ္သင္ခိုင္းေတာ႔လည္း ေယာက္ဖေလာင္းႀကီးကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လႊတ္ေပးသလား မသိပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ ပိတ္မိေနေတာ႔လည္း ေယာက္ဖေတာ္ရဲ႕ ဇာတာေလးယူလို႔ ေျပေျပလည္လည္ ညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္း ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ဖတ္ဖူးၾကားဖူးတာကေတာ႔ ဥပုသ္ေစာင္႔ေနတဲ႔ ခမည္းေတာ္ဆီ ခစား၀င္တဲ႔အခါ ခါးတုတ္ႀကီးကို မသကၤာလို႔ မယ္ေတာ္မိဖုရားခင္ႏြယ္ကို ေမးၿပီး သိလည္းသိေရာ ဥပုသ္ႀကီးနဲ႔ အခုသြားသတ္ေစ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ေပးတာတဲ႔။ မင္းႀကီးညဳိနတ္ရြာစံလို႔ တပင္ေရႊထီးနန္းတက္ေတာ႔မွ ၁၄ ႏွစ္သားပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုရင္ သူ႔ထက္ ၃ လပဲ ႀကီးတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ ကိုမ်ဳိးေအာင္ျဖစ္တုန္းကအရြယ္ဟာလည္း အံ႔ဖြယ္သုတပါတကား။ ေရွးကာလသူငယ္မ်ားလည္း ေခေသာသူ မဟုတ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေပသိ ေရႊစည္းခုံဘုရားေက်ာက္စာမွာေတာ႔ သူတို႔လက္ဆက္ခဲ႔တဲ႔ သကၠရာဇ္က ဘုရင္႔ေနာင္ ၁၉ နွစ္အရြယ္ဆိုေတာ႔ တပင္ေရႊထီးေတာင္ ဘီယာႀကိဳက္တတ္ေနၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဘုရင္႔ေနာင္နဲ႔ အပ္ထားတဲ႔အခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘရက္ပစ္ နဲ႔ အိန္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီလို ကေလးေတြတျပဳံႀကီးနဲ႔မွ မဂၤလာေဆာင္ရင္ေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေရးၾကတဲ႔ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းေတြထဲမွာ တညီတညြတ္တည္း အျငင္းမပြားၾကတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ အဲဒီသမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကသားပဲ ဆိုတာပါ။   စစ္ပြဲေတြ အတူတိုက္ရင္းနဲ႔မွ ဒီႏိုင္ငံမွာ သူကလြဲရင္ ဘုရင္ပါပဲလို႔ ေက်ညာၿပီး ဘုရင္႔ေနာင္ဘြဲ႔ကိုေပးတယ္ဆိုတာ အိမ္ေရွ႕အရာ အပ္ႏွင္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး ငါမရွိေတာ႔မွ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဆိုတဲ႔ သေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။  ဘုရင္႔ေနာင္ဘက္ကလည္း တပင္ေရႊထီးအေပၚ ထားတဲ႔သစၥာဟာ သူမတူေအာင္ပါပဲ။ မူးေတြမတ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ သူ႔ကိုနန္းတင္တင္ တြင္တြင္ျငင္းလို႔ အသူရာနတ္ေမာင္ကို ဦးမာဃ နန္းခ်သလိုေတာင္ မၾကံစည္ရက္ဘူး။ ေျပာမႏိုင္ဆိုမရတဲ႔ ေယာက္ဖေရာင္းရင္းႀကီးကို အလိုလိုက္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္းလုံေအာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ရွာတယ္။ ေတာင္ငူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း တယ္စည္းလုံးၾကသကိုး လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေျပာလာရင္ အံ႔ေလာက္စရာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။
          ေတာင္ငူကထြက္တဲ႔ ေနာက္တစ္ေနာင္ကေတာ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ စာေပဂီတေလာကမွာ နံမည္ေက်ာ္ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံေရး ရာဇ၀င္မွာ နံမည္ေကာင္း မရရွာပါဘူး။ ရတုကဗ်ာ အလကၤာကို ဘုရင္တစ္ဆူအျဖစ္ လက္ရာေျမာက္ေအာင္ အမ်ားအျပား ေရးဖြဲ႔ခဲ႔ေသာ္ျငားလည္း လူေပါင္းမွားတ႔ဲ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးထဲ ထည့္ထားၾကတယ္။ သူက ဘုရင္႔ေနာင္ဘြဲ႔ေပးၿပီး သြားေပါင္းတာက သန္လ်င္က ဒီဘရစ္တို ျဖစ္ေနတာကိုး။  ဘုရင္႔ေနာင္ နတ္ရြာစံတဲ႔အခါ ေတာင္ငူမွာဘုရင္ခံျဖစ္တဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႕ညီေတာ္ မင္းရဲသီဟသူက ရခိုင္ဘုရင္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႕သားေတာ္ႀကီးနႏၵဘုရင္ကို တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ တပင္ေရႊထီးလုပ္ၾကံခံရေတာ႔ ေျခမဲ႔လက္မဲ႔နဲ႔ က်န္္ခဲ႔တဲ႔ဘုရင္႔ေနာင္က ေတာင္ငူကိုဗိုလ္ေျခမပါပဲ သြားသိမ္းခဲ႔စဥ္မွာ ေတာင္ငူဘုရင္ျဖစ္ေနတဲ႔ မင္းရဲသီဟသူအလြယ္တကူ နန္းစြန္႔ၿပီး ဘုရင္႔ေနာင္ေနာက္ပါးက တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါ စစ္တိုက္ေပးခဲ႔တာဟာ အိမ္ေရွ႕အရာကို ေျမွာ္မွန္းထားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရွင္ဘုရင္ထုံးစံအရ သားေတာ္အႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ညီေတာ္ကိုနန္းတင္ရိုးမရွိေတာ႔ ေနာင္ေတာ္ဘုရားနတ္ရြာစံတဲ႔အခါ တူေတာ္ဆီက ထီးနန္းကို လုပ္ၾကံတာပါ။ သူကမွ တူေတာ္ကို ရက္စက္ရဲေသးရင္ သူ႔မိဖုရားနဲ႔ သူ႔သားေတာ္အိမ္ေရွ႕စံ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔ သားအမိက နႏၵဘုရင္ကို ဘယ္ခ်မ္းသာေပးပါ႔မလဲ။  ဒီလိုနဲ႔ မင္းရဲသီဟသူလြန္ေတာ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္ဘုရင္ျဖစ္လာေရာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အင္း၀က မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိက ေတာင္ငူကိုလာသိမ္းတဲ႔အခါ ဖင္ေသြးစုနာေပါက္ေနတဲ႔နတ္သွ်င္ေနာင္က ျမင္းေပၚေတာင္မထိုင္ႏိုင္လို႔ စီးခ်င္းယွဥ္မထိုးႏိုင္ပဲ သစၥာခံလိုက္ရပါတယ္။ ေတာင္ငူသား စစ္ဘုရင္ဘ၀ကလာတဲ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္ဟာ နန္းက်ဘုရင္မျဖစ္ေသာ္ျငား စစ္ရႈံးဘုရင္ဆိုတဲ႔အျဖစ္ကို ခံႏိုင္ရည္မရွိရွာပါဘူး။ သန္လ်င္မွာရွိတဲ႔ ဒီဘရစ္တိုနဲ႔သြားေပါင္းပါတယ္။ ဒီဘရစ္တိုက ေတာင္ငူကိုလာတိုက္ၿပီး သူ႔ကို သန္လ်င္ေခၚသြားေလသတဲ႔။  စစ္ရႈံးဘုရင္၊ လက္ေအာက္ခံဘုရင္ကေန သုံ႔ပန္းဘုရင္အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတဲ႔ နတ္သွ်င္ေနာင္အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဟိုကသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေပါ႔။ ဘရင္ဂ်ီဘာသာထဲ၀င္ ဆိုေတာ႔လည္း ၀င္ေပါ႔။ ဒါမွ ဟိုက အင္း၀သားေတြကို ခံတိုက္ေပးမွာကိုး။ လတ္တေလာျပႆနာက လြတ္ေျမာက္မလားလို႔ လမ္းအေရြးမွားခဲ႔တာေၾကာင္႔ သန္လ်င္ေစ်းလယ္ေခါင္မွာ မရႈမလွကြပ္မ်က္ခံရတာ မေထာင္းတာေပမယ္႔ ရာဇ၀င္မွာ နံမည္ဆိုးႀကီးနဲ႔ တြင္က်န္ရစ္ခဲ႔ရမယ္႔အျဖစ္ကို အေျမွာ္အျမင္မရွိတာက သူ႔အတြက္ အခါခါ ေသရသလို အျဖစ္ဆိုးပါတယ္။ (ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္လူႀကီးမ်ားက အဲလိုအျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံလာရင္ ေအာက္လူေတြေၾကာင္႔ပါ။ အထက္ကအမိန္႔ေပးလို႔ပါ နဲ႔ လႊဲလႊဲခ်ေနၾကတာ။ သမိုင္းက ေပးတဲ႔ သင္ခန္းစာေတြ ယူတတ္သြားမွကိုး)။
          ညီေနာင္သားခ်င္း ရင္းနွီးစည္းလုံးမႈေၾကာင္႔ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ အက်ယ္ျပန္႔ဆုံးနယ္နိမိတ္ေရာက္ေအာင္ တိုက္ခိုက္စည္းရုံးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ ေရႊျပည္ႀကီးဟာ ဘုရင္႔ေနာင္လြန္တဲ႔ေနာက္ ၀ါးအစည္းေျပသလို ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ အာဏာလုၾကတဲ႔အခါ ေတာင္ငူ၊ ဟံသာ၀တီ၊ အင္း၀တင္မကဘူး။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး ၿပိဳကြဲသြားရတာေပါ႔။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာဆိုတာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား အေမြေပးသလို ငါေသရင္ ငါ႔သားေျမးမ်ားစံစားဖို႔။ ေရာ႔ဟဲ႔ အင္႔ဟဲ႔ နဲ႔ လႊဲေျပာင္းေပးတိုင္း ရတာမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ေနာက္တက္မယ္႔ ဆက္ခံသူမွာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အရည္အခ်င္းမရွိရင္ ထားခဲ႔သမွ်ကုန္ေရာပဲ။ အေၾကြးေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊ အက်င္႔ဆိုးေတြ အေမြအျဖစ္ထားခဲ႔ရင္ေတာ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေလ။ (မည္သူ႔ကိုမွ် မရည္ရြယ္ပါ။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလွ်င္ သနားပါ၏။)
          မၾကာေသးခင္က ဘုရင္႔ေနာင္ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကို ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားဦးေဆာင္လ်က္ ေငြက်ပ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ  စိုက္ထုတ္ ရိုက္ကူးေတာ႔မယ္လုိ႔ ၾကားလိုက္မိပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေယာင္းမမီးရထားစီးထြက္တဲ႔ ဇာတ္ကားႀကီးလို မ်က္ႏွာမည္းမည္းႀကီးေတြနဲ႔ ၾကည့္ရမွာလား။ အန္ကယ္ေလးရဲ႕ က်န္ဇီမင္းလို လဗ္ဆင္းအသားေပး မိန္းမေလးေယာက္ မျပည့္မခ်င္း လိုက္ရိုက္ျပမလားေတာ႔ မသိဘူးေပါ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေတာင္ငူဆိုတဲ႔နံမယ္ကေလး ျပန္ေခတ္စားလာဦးေတာ႔မွာ အမွန္ပဲ။ ယိုးဒယားကို ဘယ္လိုသိမ္းပိုက္လိုက္တာ။ မြန္္ေတြကို ဘယ္လိုေအာင္ပြဲခံလိုက္တာ။ စစ္ေရးဗ်ဴဟာက ဘယ္လို၊ ကေမၺာဇသာဒီနန္းေတာ္ႀကီး ခမ္းနားတာက ဘယ္႔ႏွယ္ဆိုတဲ႔ အတက္ပိုင္းေတြခ်ည့္ပဲ ဦးစားေပးျပတာဟာ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ တက္ၾကြေစတယ္လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ေတြးမိတာကေတာ႔ အက်ပိုင္းက သင္ခန္းစာယူစရာကေလးေတြကိုလည္း ဆင္ျခင္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာေပါ႔။ စည္းလုံးမႈဆိုတာ အႏိုင္တိုက္ခိုက္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ထားလို႔ မၿမဲဘူး။ ညီေနာင္သားခ်င္းဆိုတာ ခြင္႔လႊတ္စိတ္ထားရတယ္။ အျပန္အလွန္ အေလွ်ာ႔ေပးရတယ္။ ေသြးသားခ်င္း သစၥာမတည္တဲ႔သူဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ဘုန္းႀကီးသက္ရွည္ မတည္ၿမဲနိုင္ဘူး။ စသည္ျဖင္႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေတာင္ငူသြားလည္ၿပီး အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ လုပ္လိုက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ေတာင္ငူမွာလည္း စည္းလုံးျခင္းအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိေနပါလား လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီး ၀င္စားသလို စိတ္ႀကီး၀င္ေနတဲ႔သူမ်ားဟာ ေတာင္ငူက ရွင္ရဲထြဋ္ရဲ႕အပုံတစ္ရာပုံ တစ္ပုံေလာက္ သေဘာထားႀကီးႏိုင္ၿပီလား။ ခြင္႔လႊတ္စိတ္ေမြးႏိုင္ၿပီလား။ တိုင္းသူျပည္သားအေပၚမွာ ေစတနာထားႏိုင္ၿပီလားဆိုတာ မွန္ၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ၾကပါဦး။ သူရဲေကာင္းတို႔ ေမြးရာေျမက ဘုရင္႔ေနာင္ကို စံျပဳထုတ္လုပ္လိုက္တဲ႔ ေဗာင္းေတာ္ၿငိတ္ စိတ္ေတာ္သိအရုပ္ကေလးေတြမွာ သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ ရဲစြမ္းသတၱိ နဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈစြမ္းရည္အျပင္ သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားဆိုတာ ဘယ္လိုဘယ္ပုံရွိတယ္ဆိုတာေလးလည္း သေဘာမွေပါက္ၾကပါ႔မလား မသိပါဘူး။ ဘုရင္႔ေနာင္သိမ္းသြားတဲ႔ ေျမပုံႀကီးကို အထုပ္ထြာျပတာထက္ အဲသေလာက္အက်ယ္အ၀န္းက ျပည္သူေတြကို စည္းရုံးသြားတဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္ရဲ႕ နွလုံးသားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ေတာင္ငူေျမကိုနင္းရတာ ထူးျခားတဲ႔အရသာ ခံစားႏိုင္မွာ မလြဲပါဘူး။