ABSDF ေက်ာင္းသူရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ ေျမာက္ပိုင္းခရီး(၂၃)
by May Thingyan Hein on Sunday, January 6, 2013 at 10:55am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၆၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၂၃)
အခ်ိန္ကလည္း ၂နာရီ၊ လူတကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ အဲလို ဆိုေတာ႕ ေရက ခ်ိဳးခ်င္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ငါေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႕ ေရစီးကလည္း ၾကမ္းတယ္၊ က်မက ေရမကူးတတ္ဘူး ဆိုေတာ႕ ျမစ္ေဘးနားမွာပဲ ပံုးေလးနဲ႕ ေရခပ္ၿပီး ပံုးထဲက ေရကို ခပ္ခပ္ၿပီးေတာ႕ ေလာင္းခ်ိဳးတယ္။ ျမင္လည္း မျမင္ရဘူး။
ေရလည္း ခ်ိဳးၿပီးေရာ မိုးလည္း လင္းခ်င္ေနၿပီ။အဲဒီက ရြာတရြာမွာပဲ ခဏ တည္းလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ အဖီေလးထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကတယ္။
မိုးလင္းခါနီးမွာမွ အိပ္ယာဝင္ၾကေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ က်မ အိပ္ရာႏိုးတယ္။ ႏိုးလိုက္ေတာ႕လည္း ေရျပန္သြားခ်ိဳးတယ္၊ အိပ္ရာထ ေရမခ်ိဳးရရင္လည္း မေနႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႕မွ ေ၇ကို ၾကည္႔လုိက္တယ္ အား လားလား ေရက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာ ညတုန္းကေတာ႕ ေမွာင္ေနလို႕ မျမင္ဘူး။ ဟာ ျပႆနာပဲ ငါကေတာ႕ ဒီေရကို ခ်ိဳးခဲ႕လိုက္ၿပီ ဆုိၿပီးေတာ႕ တကယ္ကို စိတ္မသန္႕ေတာ႕တာ။
ေရကလည္း အနံ႕လည္း ရွိတယ္။ ဘာအနံ႕လည္း မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေနာက္္ၿပီး ရြံ႕ေရေတြလို ျဖစ္ေနတာၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ခ်ိဳးခဲ႕တဲ႕ ေနရာကလည္း တကယ္ကို စိတ္မသက္သာစရာၾကီး၊ အဲဒါနဲ႕ ေရသန္႕မဲ႕ ေနရာေလးကို မနည္းရွာၿပီး ေက်ာက္တံုးေလး ၾကားကေန ခပ္ခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းျပ ၂ဦးကေတာ့ ရြာထဲမွာေရွ႕ခရီးစဥ္အတြက္ သြားစံုစမ္းေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သား အေျပးအလႊားျပန္လာၾကျပီးသဗၼာန္ေရာက္ေနျပီ ။ခရီးဆက္ထြက္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ေက်ာပိုးအိတ္ဆြဲၿပီး မဲေခါင္ျမစ္ဘက္ကို ေျပးဆင္းလာခဲ႕တယ္။
ေျပးဆင္းလာၿပီး ကိုယ္စီးရမဲ႕ သဗၼာန္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ဟာ…လာျပန္ပါျပီ ေနာက္တေခါက္ .. တိရိစာၦန္တင္တဲ့ သဗၼာန္တစင္းပဲ။ ႏြားနဲ႕ဝက္ေတြအျပည့္တင္ထားပါတယ္။ ဟာ ငါ တလမ္းလံုး တိရိစၦာန္အနံ႕ေတြ နံၿပီးေတာ႕ လာတာ ခုလည္း ၾကည္႔ပါဦး ဒါၾကီးနဲ႕ သြားရဦးမယ္ေပါ႕။ စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ခရီးသည္ဆိုလို႕ က်မနဲ႕ လမ္းျပ ၂ ဦးနဲ႕ဘဲရွိတယ္။ ၀က္ေတြနဲ႕ ႏြားေတြနဲ႕ ၾကားမွာ အိပ္ဖို႕ ေနရာလည္း မရွိဘူး၊ လူလည္းမပါဘူး တကယ္ကို ကုန္ကူးတဲ႕ သဗၼာမန္ပဲ။ က်န္တာေတြက သဗၼာန္အလုပ္သမားေတြပါတယ္။ သူတို႕ကို တခ်က္လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း အသြင္အျပင္ေတြက ေၾကာက္စရာေတြ။ ၾကမ္တမ္းတဲ့ဘဝေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းခဲ့လို႕နဲဲ႕တူပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း က်မကို လွမ္္းၾကည္႔ၾကတယ္၊ ဒီက ေဒသခံနဲ႕ မတူဘူးဆိုတာလည္း သူတို႕ သတိထားမိပံုရတယ္။
သူတို႕က ၾကည္႔လာေတာ႕လည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ဒီေလွၾကီၚကိုမွ မစီးရင္လည္း မျဖစ္ေတာ႕ဘူး၊ မထူးပါဘူးေလ ငါ႕ဘ၀ကလည္း ဆိုၿပီး ဒီေလွနဲ႕ပဲ သြားေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တယ္။ေရကလည္း မကူးတတ္ေတာ႕ ပလပ္စတစ္ေရဗူးးေတြလည္း လမ္းျပက က်မအတြက္ ယူလာေပးတယ္၊ အဲဒီေရဗူးေတြလည္းပါတယ္။
အဲဒီရြာကေလးကေန နည္းနည္းေလး ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ဟာ…ဘယ္လိုေျပာမလဲ လွလိုက္တာ မဲေခါင္ျမစ္ေလ …။ ျမစ္ေၾကာင္းက သာယာလိုက္တာ။ အရမ္းကို လွတယ္၊ သာယ ာတာလည္း မေျပာနဲ႕ေတာ႕ ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။
က်မမွာ ကင္မရာလည္း မရွိဘူး၊ ဒီတိရိစၦာန္ေတြ ႏြားေတြၾကားေနၿပီးေတာ႕ေလ ထိုင္ၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းကို တစိမ္႔စိမ္႕ၾကည္႔ၿပီး လိုက္လာခဲ႕တာ။
ေနာက္ေတာ႕ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ၂ နာရီေလာက္ခရီး ဆက္ေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ လာေခၚတယ္။ ေကာက္ညွင္း၊ ငရုပ္သီးေထာင္း နဲ႕ငါးကင္ေပါ႕။ ဟာ ငါးကင္ကလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ က်မတသက္မေမ့ႏိုင္ဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မို႕လား၊ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးလို႕လားမသိဘူး။ အရမ္းေကာင္းတယ္။
စားျပီးေတာ့မွ သဗၼာန္သမားေတြနဲ႕ရင္းႏွီးမႈ႕ရလာေတာ့ သဗၼာန္အေရွ႕ဘက္မွာထြက္ထိုင္ျဖစ္ျပီး သဘာဝအလွေတြ ခံစားရင္း လိုက္လာတာ လက္ရွိ ဘ၀နဲ႕ အေျခအေနကိုေတာင္ ေမ႕သြားတယ္၊ တကယ္ကို ေမ႕သြားခဲ႕တာ။
တကယ္ေတာ႕ က်မ ဘ၀က ေမ႕လုိ႕ရတဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ က်မ KIAကေန ထြက္မလာခင္တုန္းကလည္း သစၥာဆိုခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကတိေပးထားခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ မေသပဲ က်န္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြက ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚဖို႕ တာ၀န္ယူရမွာပဲ။
က်မအေနနဲ႕ ခုလို အဆင့္ဆင့္လြတ္ေျမာက္လာျပီး ခုမဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ခရီးဆက္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကတိအတြက္ေရာ သစၥာအတြက္ေရာ က်မ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။
ၾကည္႔ရင္းရင္းနဲ႕ ျမစ္ေရက ေရးစီးၾကမ္းလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ႕ ျမစ္က က်ဥ္းေျမာင္းျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တုန္းေတြမ်ားတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ေကြ႕၀ွက္ၿပီး သြားေနလိုက္တာ ေလွေမာင္းတဲ႕ သူေတြ ေတာ္လိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈက ျမစ္ထဲမွာ လံုျခံဳေစတယ္ေလ။ ျမစ္ကလည္း အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာျမစ္က်ယ္ၿပီး ေရစီး ျငင္သာလိုက္တာ ဂီတသံေလး က်ေနတာပဲ။
က်မကျမိဳ႕ျပ လူေနထူထပ္တဲ့ေနရာထက္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာေတာင္သဘာဝကိုပိုႏွစ္သက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ည ၈ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။က်ိန္းေလာဆိုတဲ့ရြာေလးကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ တညအိပ္စခန္းခ်ရတာေပါ့.။ ေဒသခံလူေတြသိပ္ရိုးသားၾကတာဘဲ။ က်မတို႕ကို တည္းခိုခြင့္ေပးျပီးရွိတာေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းၾကတယ္။ က်မသတိထားမိတယ္။ ေလာဝ္ မွာက်မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းထက္ ေကာက္ညွင္းခ်က္စားၾကတာမ်ားတယ္။ ေကာက္ညွင္းနဲ႕ေလဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္းနဲ႕ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ကအရမ္းလိုက္ဘက္ညီတယ္။
၂ဝ. ၄ . ၁၉၉၃ ( အဂၤါေန႕) မနက္ေစာေစာက်ိန္းေလာမွ က်မတို႕ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္သဘာဝရဲ႕သာယာမႈ႕ေတြကိုေငးေမာေနရင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘဝမွာတခါမွ စိတ္ကူးထဲမထဲ့ခဲ့တာေတြ ၾကံဖန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ..။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ ရႈခင္းေတြတအားလွတာဘဲ ။ သမၺာန္ သမားတေယာက္ က်မနားလာထိုင္ျပီး စကားေျပာတယ္ ။
သူကလည္း ရွမ္းစကားေျပာေပမဲ့ ေလယူေလသိမ္းကြာေတာ့ ေဒသခံမဟုတ္မွန္းသိတယ္ေလ။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်မက က်မ အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပတယ္။ သူကလည္း သူ႕ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပာျပတယ္။
သူက ကေမာၻဒီးယားကျဖစ္ေနတယ္ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀မွာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္လာၾကတာျခင္း တူတယ္။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ အေျခအေနျခင္း ေတာ့ကြာျခားတာေပါ့ေလ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀ကို သူ ျပန္တည္ေဆာက္ေနခဲ႕ခ်ိန္ပဲ။
လမ္းတဝက္မွာ သမၺာန္ဆိုက္ျပီးခဏနားၾကတယ္။ မဲေခါင္ ျမစ္ေရက ေနာက္ေပမဲ့ အဲ့ဒီေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္ေနေရာ။ ျမစ္၂ ခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာနားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သမၺာန္သမားေတြကေတာ့ အက်ီာၤေတြ ခၽြတ္ၿပီး ေရထဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ခ်ိဳးၾကတယ္။
က်မလည္း ေရခ်ိဳးခ်င္လိုက္တာ။ ေရမကူးတတ္ဘူးေလ။ ၾကည္႔ေတာ႕လည္း ေရက ေတာ္ေတာ္ နက္တယ္။
ေနာက္မွ လမ္းျပနဲ႕က်မ ေခ်ာင္းေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္မွာ တေနရာမွာေက်ာက္ဖ်ာ အစြန္းတခုေတြ႕မွ က်မအတြက ္ေရခ်ဳိးဖို႕ေနရာကို ေတြ႕လိုက္တာပဲ။ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေရခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
ေနာက္က်မတို႕ ခရီးဆက္ၾကေတာ႕ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ဘက္ကို ေရာက္တယ္။ သိလား တခ်ဳိ႕ေနရာ ျမစ္ရဲ႕တဘက္တခ်က္မွာ တဲတလံုးစ ႏွစ္လံုးစေတြ႔တာေပါ့ေနာ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာျပည္ ဒီဘက္ကေလာဝ္ ေပါ့ေလ။ ျမန္မာျပည္ဘက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အဲ့ဒီ ရွမ္းရြာေတြဘက္မွာ ဘုန္းၾကီးတပါးနာမည္ၾကီးေနတယ္ .။ ေစဝ္ဝန္းစြန္႕ ဆိုလားဘဲ ..အဲ့ဒီဘက္ပိုင္းက လူေတြ
ေတာ္ေတာ္သြားဖူးၾကတယ္လို႕ သမၺာန္သမားကရွင္းျပေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညေနပိုင္း ၆ နာရီ ေလာက္မွာဒီေလာဝ္ ဘက္က မုမ္းမမ္း(Muangmom)ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္ ။ ဒါက်မရဲ႕ ေလာဝ္ ခရီးဆံုးတဲ့ ရြာေလးပါဘဲ ။ဒါပါဘဲ ။နာမည္ေက်ာ္ ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမ ။ ျမန္မာ ယိုးဒယား ေလာဝ္ ၃ ႏိုင္ငံ မဲေခါင္ျမစ္မွာ ဆံုတဲ့ေနရာေပါ့ ။ သိပ္ကို လွပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္သန္းခြင္႔ရခဲ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို အရမ္းေက်နပ္တယ္။ ဒီလိုေလး သြားႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္မွ မလြယ္ေတာ႕တာေနာ္။ ဘ၀မွာ ထပ္မေတြ႕ရေတာ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳပဲ။
ေနာက္ အဲဒီမွာ က်မ ေရာက္ေနတဲ့ ေလာဝ္ရြာ မုမ္းမမ္း(Muangmom) ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ မုမ္းလင္း(Monglin) ရြာေလးေပါ့ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံလႊင့္ထူထားတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲ ခံစားခ်က္တခုျဖစ္တာအမွန္ဘဲ ။ ဒါ…ငါတုိ႕ တိုင္းျပည္ေပါ႕။ အဲဒီအလံကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕လည္း ငိုခ်င္သလိုလုိနဲ႕ တခုခုကို နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရတာပဲ။ ဘာမွန္းေတာ့လဲ မေဖၚျပႏိုင္ဘူး။
ေလာဝ္ကလမ္းျပအမ်ဳိးသမီးရယ္ ၊ တရုပ္ကလမ္းျပ စိုင္းခမ္းပန္းရယ္ ၊ က်မ ရယ္ ေလာဝ္ပိုင္ မုမ္းမမ္းရြာေလးမွာေန ဖို႕အိမ္ သမၺာန္သမားကရွာေပးတယ္။က်မတို႕ သမၺာန္ဆိုက္တဲ့ေနရာက မနက္ဆိုေစ်း ေပ့ါေနာ္။ ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီည ရြာခံအိမ္တအိမ္မွာတည္းခိုခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ က်မ ဟိုဘက္ကို ကူးဖို႕ စဥ္းစားၾကတယ္။
ေနာက္တေန႕ မနက္မိုးလင္းက်မတို႕ေစ်းဘက္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ျမန္မာကမ္းဘက္က ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေလာဝ္ဘက္မွာေစ်းလာဝယ္ၾကတာေတြ႕တယ္။ က်မနဲ႕စိုင္းခမ္းပန္း နဲ႕ ေမာ္ေတာ္တစင္းငွားျပီး ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ ခ်ိန္းဆိုင္(Chiang Sane)ကိုသြားၾကတယ္။ခ်ိန္းဆိုင္ ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလာဝ္ ရြာေပါ့ ။ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွာParadise Resort ေတာင္မရွိေသးပါဘူး။
ဆိုေတာ့ က်မ ခ်ိန္းမိုင္ မွာက်မကိုေစာင့္ေနတဲ့ ပီစိုင္းထြန္းဆီ ဆက္သြယ္ေတာ့ က်မကို အကိုက ဘယ္ေရာက္ေနလဲတဲ႕။ က်မက ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမမွာ ဆိုေတာ႕ အကိုက အံ႕ၾသသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူက ေျပာတယ္။ ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ျမိဳ႕ မွာေစာင့္ေနဖို႕ ေျပာတယ္။ မယ္ဆိုင္မွာ က်မတို႕ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေလ၊ အကိုကေတာ႕ ခ်င္းမိုင္မွာပဲ။
တကယ္ေတာ႕ ခ်ိန္းဆိုင္ကေန က်မက တာခ်ီလိတ္ကို သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေျခအေနတုန္းက ယိုးဒယားပလိတ္ေတြက တအားစစ္တယ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာဘက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ျမန္မာ စစ္သားေတြက စစ္တယ္။ သိတယ္အတိုင္းပဲ က်မက အစစ္ေဆးကုိ မခံႏိုင္ေတာ႔တာေလ။
အဲဒီမွာ တခါ ဆံုးျဖတ္ရျပန္ၿပီ လမ္းျပ စိုင္းခမ္းပမ္းကို ေျပာလိုက္တယ္ ငါ႕ကို ေလာ၀္င္နာမည္တခုေပးပါ။ ဒီျမန္မာဂိတ္ဘက္ေန ျဖတ္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီျမန္မာရြာကေန တာခ်ီလိတ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသြားရမလဲ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး သြားမယ္ရင္ နာရီ၀က္ပဲတဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ အဲဒီလမ္းကပဲ ျဖတ္ေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ တခုေျပာခ်င္တယ္၊ တကယ္ေတာ႕ က်မမွာ ယူနီေဖာင္းတစံုကို ထည္႔ၿပီး ယူလာခဲ႕တယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရဲ႕ ယူနီေဖာင္း အဲဒါေလးကိုသိမ္းထားတာ။ အဲဒါကို ယူလာခဲ႕တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ႕ ျမန္မာဂိတ္ကေန ျဖတ္ရမယ္ဆိုေတာ႕ ဒါေလးကို ဆက္သယ္သြားဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး လို႕ စဥ္းစားၿပီး ထားခဲ႕ရတယ္။အဲလို ထားခဲ႕ရတာကို ေတြးမိရင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အဲဒီမွာ စိုင္းခမ္းပန္းက ေလာ၀္နာမည္တခု ေပးတယ္၊ ေလာ၀္အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ဒါနဲ႕ က်မက စုိင္းခမ္းပန္း ငါ ေလာ၀္နဲ႕ တူလား ဆိုေတာ႕ သူက ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္၊ အ၀တ္အစားကေတာ႕ တူတယ္တဲ႕ ရုပ္ကေတာ႕ မတူဘူးတဲ႕။ ကဲ…။
မတတ္ႏိုင္ဘူး မတူလည္း ငါကေတာ႕ ၀င္သြားေတာ႕မွာပဲလို႕ ဒါေပမဲ႕ ငါကေတာ႕ စကားတခြန္းမေျပာဘူးေနာ္လို႕ စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ အားလံုး ေျပာရမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ဂိတ္ကို ျဖတ္မယ္ေပါ႕။
အဲဒါတဲ႕ ေလွေလးနဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးၾကၿပီးေတာ႕ ဂိတ္ကို ျဖတ္ဖို႕ ဂိတ္ရွိတဲ႕ ေနရာကနည္းနည္းျမင္႔တယ္ ေျမၾကီးေလွကားအထစ္ထစ္ေလးေတြကေန တက္သြားတယ္။ အလံေတြကလည္း တထူထူနဲ႕ေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ ေလာ၀္၀တ္စံု၀တ္ၿပီး စစ္သားေတြၾကားထဲမွာ ဂိတ္ျဖတ္ဖို႕ လုပ္ရတယ္။ စိုင္းခမ္းပန္းက မယ္ဆိုင္ကိုသြားမယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပန္းကလည္း ဗမာစကားမတတ္ေတာ႕ ရွမ္း ဆိုက္ကယ္သမားေတြကို ငွားသြားတယ္။ အဲဒီရွမ္းေတြက တာခ်ီလိတ္ရွမ္းေတြကမွ က်မတို႕ ရွမ္းေတြ၊ သူတုိ႕ ေျပာတာေတြ နားလည္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ တခြန္းမွ ၀င္မေျပာဘူး။
က်မက အသာပဲ ၾကည္႔ေနတယ္ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဆိုက္ကယ္သမားေတြနဲ႕လည္း မေျပာဘူး ၊ အားလံုးကို စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ ေျပာတယ္။
ဂိတ္ကို ျဖတ္ၾကေတာ႕ သူတုိ႕ကတဆင္႕ စစ္သားေတြကို စကားေျပာရတယ္။ နယ္ျဖတ္ခြင္႔အတြက္ေပါ႕။ ဒီတာခ်ီလိတ္ျမိဳ႕ကေလးကို ျဖတ္ခြင္႔ေပးပါေပါ႕။ အဲဒီမွာ ရံုးထဲကို ၀င္သြားၿပီး နယ္စပ္ျဖတ္ခြင္႔ တံဆိပ္ထုတာကိုေစာင္႕ယူခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ဆိုက္ကယ္နဲ႕ တာခ်ိီလိတ္ကို ေရာက္တယ္၊ ေနာက္ ၂၂.၄.၁၉၉၃ မွာ က်မ မုမ္းမမ္း ကေန ထြက္ျပီး မယ္ဆိုင္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ မယ္ဆိုင္မွာလည္း သိပ္ၾကာၾကာမေနေတာ႕ဘူး။ တရက္ေနျပီး ေနာက္တေန႕ ၂၃ ရက္ေန႕မွာ ပီစိုင္းထြန္း အၾကိဳလႊတ္လိုက္ တဲ့သူနဲ႕ ခ်ိန္းမိုင္ကိုေရာက္တယ္။
အဲဒီကေန ညမွာဘဲ ပီထြန္းနဲ႕ အတူ ခ်ိန္းမိုင္ေလဆိပ္မွ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ က်မ ဘန္ေကာက္ျမီဳ႕မွာရွိေနစဥ္ အကိုေတာ္စပ္သူ ပီစိုင္းထြန္းအိမ္မွပဲေနခဲ႕တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာတုန္းက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ခဏခဏသြားခဲ႕တယ္။
ေနာက္ ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္ခဲ႕ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း …။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကုိေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၆၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၂၃)
အခ်ိန္ကလည္း ၂နာရီ၊ လူတကိုယ္လံုးလည္း ဖုန္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ အဲလို ဆိုေတာ႕ ေရက ခ်ိဳးခ်င္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ ငါေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ ဆိုေတာ႕ ေရစီးကလည္း ၾကမ္းတယ္၊ က်မက ေရမကူးတတ္ဘူး ဆိုေတာ႕ ျမစ္ေဘးနားမွာပဲ ပံုးေလးနဲ႕ ေရခပ္ၿပီး ပံုးထဲက ေရကို ခပ္ခပ္ၿပီးေတာ႕ ေလာင္းခ်ိဳးတယ္။ ျမင္လည္း မျမင္ရဘူး။
ေရလည္း ခ်ိဳးၿပီးေရာ မိုးလည္း လင္းခ်င္ေနၿပီ။အဲဒီက ရြာတရြာမွာပဲ ခဏ တည္းလိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ကေလးရဲ႕ အဖီေလးထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္ၾကတယ္။
မိုးလင္းခါနီးမွာမွ အိပ္ယာဝင္ၾကေတာ့ မနက္ ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ က်မ အိပ္ရာႏိုးတယ္။ ႏိုးလိုက္ေတာ႕လည္း ေရျပန္သြားခ်ိဳးတယ္၊ အိပ္ရာထ ေရမခ်ိဳးရရင္လည္း မေနႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ႕မွ ေ၇ကို ၾကည္႔လုိက္တယ္ အား လားလား ေရက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာ ညတုန္းကေတာ႕ ေမွာင္ေနလို႕ မျမင္ဘူး။ ဟာ ျပႆနာပဲ ငါကေတာ႕ ဒီေရကို ခ်ိဳးခဲ႕လိုက္ၿပီ ဆုိၿပီးေတာ႕ တကယ္ကို စိတ္မသန္႕ေတာ႕တာ။
ေရကလည္း အနံ႕လည္း ရွိတယ္။ ဘာအနံ႕လည္း မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေနာက္္ၿပီး ရြံ႕ေရေတြလို ျဖစ္ေနတာၿပီးေတာ႕ ကိုယ္ခ်ိဳးခဲ႕တဲ႕ ေနရာကလည္း တကယ္ကို စိတ္မသက္သာစရာၾကီး၊ အဲဒါနဲ႕ ေရသန္႕မဲ႕ ေနရာေလးကို မနည္းရွာၿပီး ေက်ာက္တံုးေလး ၾကားကေန ခပ္ခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းျပ ၂ဦးကေတာ့ ရြာထဲမွာေရွ႕ခရီးစဥ္အတြက္ သြားစံုစမ္းေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ႏွစ္ေယာက္သား အေျပးအလႊားျပန္လာၾကျပီးသဗၼာန္ေရာက္ေနျပီ ။ခရီးဆက္ထြက္ၾကမယ္ဆိုတာနဲ႕ က်မလည္း ေက်ာပိုးအိတ္ဆြဲၿပီး မဲေခါင္ျမစ္ဘက္ကို ေျပးဆင္းလာခဲ႕တယ္။
ေျပးဆင္းလာၿပီး ကိုယ္စီးရမဲ႕ သဗၼာန္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ဟာ…လာျပန္ပါျပီ ေနာက္တေခါက္ .. တိရိစာၦန္တင္တဲ့ သဗၼာန္တစင္းပဲ။ ႏြားနဲ႕ဝက္ေတြအျပည့္တင္ထားပါတယ္။ ဟာ ငါ တလမ္းလံုး တိရိစၦာန္အနံ႕ေတြ နံၿပီးေတာ႕ လာတာ ခုလည္း ၾကည္႔ပါဦး ဒါၾကီးနဲ႕ သြားရဦးမယ္ေပါ႕။ စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ခရီးသည္ဆိုလို႕ က်မနဲ႕ လမ္းျပ ၂ ဦးနဲ႕ဘဲရွိတယ္။ ၀က္ေတြနဲ႕ ႏြားေတြနဲ႕ ၾကားမွာ အိပ္ဖို႕ ေနရာလည္း မရွိဘူး၊ လူလည္းမပါဘူး တကယ္ကို ကုန္ကူးတဲ႕ သဗၼာမန္ပဲ။ က်န္တာေတြက သဗၼာန္အလုပ္သမားေတြပါတယ္။ သူတို႕ကို တခ်က္လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း အသြင္အျပင္ေတြက ေၾကာက္စရာေတြ။ ၾကမ္တမ္းတဲ့ဘဝေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းခဲ့လို႕နဲဲ႕တူပါတယ္။ သူတို႕ကလည္း က်မကို လွမ္္းၾကည္႔ၾကတယ္၊ ဒီက ေဒသခံနဲ႕ မတူဘူးဆိုတာလည္း သူတို႕ သတိထားမိပံုရတယ္။
သူတို႕က ၾကည္႔လာေတာ႕လည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ဒီေလွၾကီၚကိုမွ မစီးရင္လည္း မျဖစ္ေတာ႕ဘူး၊ မထူးပါဘူးေလ ငါ႕ဘ၀ကလည္း ဆိုၿပီး ဒီေလွနဲ႕ပဲ သြားေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တယ္။ေရကလည္း မကူးတတ္ေတာ႕ ပလပ္စတစ္ေရဗူးးေတြလည္း လမ္းျပက က်မအတြက္ ယူလာေပးတယ္၊ အဲဒီေရဗူးေတြလည္းပါတယ္။
အဲဒီရြာကေလးကေန နည္းနည္းေလး ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ဟာ…ဘယ္လိုေျပာမလဲ လွလိုက္တာ မဲေခါင္ျမစ္ေလ …။ ျမစ္ေၾကာင္းက သာယာလိုက္တာ။ အရမ္းကို လွတယ္၊ သာယ ာတာလည္း မေျပာနဲ႕ေတာ႕ ဘယ္လို ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။
က်မမွာ ကင္မရာလည္း မရွိဘူး၊ ဒီတိရိစၦာန္ေတြ ႏြားေတြၾကားေနၿပီးေတာ႕ေလ ထိုင္ၿပီး ျမစ္ေၾကာင္းကို တစိမ္႔စိမ္႕ၾကည္႔ၿပီး လိုက္လာခဲ႕တာ။
ေနာက္ေတာ႕ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ၂ နာရီေလာက္ခရီး ဆက္ေတာ့ ထမင္းစားဖို႕ လာေခၚတယ္။ ေကာက္ညွင္း၊ ငရုပ္သီးေထာင္း နဲ႕ငါးကင္ေပါ႕။ ဟာ ငါးကင္ကလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ က်မတသက္မေမ့ႏိုင္ဘူး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မို႕လား၊ မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးလို႕လားမသိဘူး။ အရမ္းေကာင္းတယ္။
စားျပီးေတာ့မွ သဗၼာန္သမားေတြနဲ႕ရင္းႏွီးမႈ႕ရလာေတာ့ သဗၼာန္အေရွ႕ဘက္မွာထြက္ထိုင္ျဖစ္ျပီး သဘာဝအလွေတြ ခံစားရင္း လိုက္လာတာ လက္ရွိ ဘ၀နဲ႕ အေျခအေနကိုေတာင္ ေမ႕သြားတယ္၊ တကယ္ကို ေမ႕သြားခဲ႕တာ။
တကယ္ေတာ႕ က်မ ဘ၀က ေမ႕လုိ႕ရတဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ က်မ KIAကေန ထြက္မလာခင္တုန္းကလည္း သစၥာဆိုခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကတိေပးထားခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ မေသပဲ က်န္ခဲ႕တဲ႕ သူေတြက ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚဖို႕ တာ၀န္ယူရမွာပဲ။
က်မအေနနဲ႕ ခုလို အဆင့္ဆင့္လြတ္ေျမာက္လာျပီး ခုမဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ခရီးဆက္ေနတယ္ဆိုေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကတိအတြက္ေရာ သစၥာအတြက္ေရာ က်မ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးေလ။
ၾကည္႔ရင္းရင္းနဲ႕ ျမစ္ေရက ေရးစီးၾကမ္းလာတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ႕ ျမစ္က က်ဥ္းေျမာင္းျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္တုန္းေတြမ်ားတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ ေကြ႕၀ွက္ၿပီး သြားေနလိုက္တာ ေလွေမာင္းတဲ႕ သူေတြ ေတာ္လိုက္တာလို႕ စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈက ျမစ္ထဲမွာ လံုျခံဳေစတယ္ေလ။ ျမစ္ကလည္း အခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာျမစ္က်ယ္ၿပီး ေရစီး ျငင္သာလိုက္တာ ဂီတသံေလး က်ေနတာပဲ။
က်မကျမိဳ႕ျပ လူေနထူထပ္တဲ့ေနရာထက္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေတာေတာင္သဘာဝကိုပိုႏွစ္သက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ည ၈ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။က်ိန္းေလာဆိုတဲ့ရြာေလးကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ တညအိပ္စခန္းခ်ရတာေပါ့.။ ေဒသခံလူေတြသိပ္ရိုးသားၾကတာဘဲ။ က်မတို႕ကို တည္းခိုခြင့္ေပးျပီးရွိတာေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းၾကတယ္။ က်မသတိထားမိတယ္။ ေလာဝ္ မွာက်မျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းထက္ ေကာက္ညွင္းခ်က္စားၾကတာမ်ားတယ္။ ေကာက္ညွင္းနဲ႕ေလဝ္ ဝက္အူေခ်ာင္းနဲ႕ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႕ ကအရမ္းလိုက္ဘက္ညီတယ္။
၂ဝ. ၄ . ၁၉၉၃ ( အဂၤါေန႕) မနက္ေစာေစာက်ိန္းေလာမွ က်မတို႕ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္သဘာဝရဲ႕သာယာမႈ႕ေတြကိုေငးေမာေနရင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ စဥ္းစားၾကည့္ရင္း မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘဝမွာတခါမွ စိတ္ကူးထဲမထဲ့ခဲ့တာေတြ ၾကံဖန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ..။ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ ရႈခင္းေတြတအားလွတာဘဲ ။ သမၺာန္ သမားတေယာက္ က်မနားလာထိုင္ျပီး စကားေျပာတယ္ ။
သူကလည္း ရွမ္းစကားေျပာေပမဲ့ ေလယူေလသိမ္းကြာေတာ့ ေဒသခံမဟုတ္မွန္းသိတယ္ေလ။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်မက က်မ အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပတယ္။ သူကလည္း သူ႕ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေျပာျပတယ္။
သူက ကေမာၻဒီးယားကျဖစ္ေနတယ္ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀မွာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္လာၾကတာျခင္း တူတယ္။ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ အေျခအေနျခင္း ေတာ့ကြာျခားတာေပါ့ေလ ။ သူကလည္း သူ႕ဘ၀ကို သူ ျပန္တည္ေဆာက္ေနခဲ႕ခ်ိန္ပဲ။
လမ္းတဝက္မွာ သမၺာန္ဆိုက္ျပီးခဏနားၾကတယ္။ မဲေခါင္ ျမစ္ေရက ေနာက္ေပမဲ့ အဲ့ဒီေခ်ာင္းေရက ၾကည္လင္ေနေရာ။ ျမစ္၂ ခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာနားၾကတယ္။
အဲဒီမွာ သမၺာန္သမားေတြကေတာ့ အက်ီာၤေတြ ခၽြတ္ၿပီး ေရထဲကို ဒိုင္ဗင္ထိုးၿပီး ခ်ိဳးၾကတယ္။
က်မလည္း ေရခ်ိဳးခ်င္လိုက္တာ။ ေရမကူးတတ္ဘူးေလ။ ၾကည္႔ေတာ႕လည္း ေရက ေတာ္ေတာ္ နက္တယ္။
ေနာက္မွ လမ္းျပနဲ႕က်မ ေခ်ာင္းေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္မွာ တေနရာမွာေက်ာက္ဖ်ာ အစြန္းတခုေတြ႕မွ က်မအတြက ္ေရခ်ဳိးဖို႕ေနရာကို ေတြ႕လိုက္တာပဲ။ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ေရခ်ိဳးခဲ႕တယ္။
ေနာက္က်မတို႕ ခရီးဆက္ၾကေတာ႕ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ဘက္ကို ေရာက္တယ္။ သိလား တခ်ဳိ႕ေနရာ ျမစ္ရဲ႕တဘက္တခ်က္မွာ တဲတလံုးစ ႏွစ္လံုးစေတြ႔တာေပါ့ေနာ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာျပည္ ဒီဘက္ကေလာဝ္ ေပါ့ေလ။ ျမန္မာျပည္ဘက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အဲ့ဒီ ရွမ္းရြာေတြဘက္မွာ ဘုန္းၾကီးတပါးနာမည္ၾကီးေနတယ္ .။ ေစဝ္ဝန္းစြန္႕ ဆိုလားဘဲ ..အဲ့ဒီဘက္ပိုင္းက လူေတြ
ေတာ္ေတာ္သြားဖူးၾကတယ္လို႕ သမၺာန္သမားကရွင္းျပေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညေနပိုင္း ၆ နာရီ ေလာက္မွာဒီေလာဝ္ ဘက္က မုမ္းမမ္း(Muangmom)ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္ ။ ဒါက်မရဲ႕ ေလာဝ္ ခရီးဆံုးတဲ့ ရြာေလးပါဘဲ ။ဒါပါဘဲ ။နာမည္ေက်ာ္ ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမ ။ ျမန္မာ ယိုးဒယား ေလာဝ္ ၃ ႏိုင္ငံ မဲေခါင္ျမစ္မွာ ဆံုတဲ့ေနရာေပါ့ ။ သိပ္ကို လွပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္သန္းခြင္႔ရခဲ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳကို အရမ္းေက်နပ္တယ္။ ဒီလိုေလး သြားႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္မွ မလြယ္ေတာ႕တာေနာ္။ ဘ၀မွာ ထပ္မေတြ႕ရေတာ႕တဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳပဲ။
ေနာက္ အဲဒီမွာ က်မ ေရာက္ေနတဲ့ ေလာဝ္ရြာ မုမ္းမမ္း(Muangmom) ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ မုမ္းလင္း(Monglin) ရြာေလးေပါ့ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံလႊင့္ထူထားတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲ ခံစားခ်က္တခုျဖစ္တာအမွန္ဘဲ ။ ဒါ…ငါတုိ႕ တိုင္းျပည္ေပါ႕။ အဲဒီအလံကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႕လည္း ငိုခ်င္သလိုလုိနဲ႕ တခုခုကို နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရတာပဲ။ ဘာမွန္းေတာ့လဲ မေဖၚျပႏိုင္ဘူး။
ေလာဝ္ကလမ္းျပအမ်ဳိးသမီးရယ္ ၊ တရုပ္ကလမ္းျပ စိုင္းခမ္းပန္းရယ္ ၊ က်မ ရယ္ ေလာဝ္ပိုင္ မုမ္းမမ္းရြာေလးမွာေန ဖို႕အိမ္ သမၺာန္သမားကရွာေပးတယ္။က်မတို႕ သမၺာန္ဆိုက္တဲ့ေနရာက မနက္ဆိုေစ်း ေပ့ါေနာ္။ ဒါနဲ႕ အဲ့ဒီည ရြာခံအိမ္တအိမ္မွာတည္းခိုခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ က်မ ဟိုဘက္ကို ကူးဖို႕ စဥ္းစားၾကတယ္။
ေနာက္တေန႕ မနက္မိုးလင္းက်မတို႕ေစ်းဘက္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ျမန္မာကမ္းဘက္က ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ ေလာဝ္ဘက္မွာေစ်းလာဝယ္ၾကတာေတြ႕တယ္။ က်မနဲ႕စိုင္းခမ္းပန္း နဲ႕ ေမာ္ေတာ္တစင္းငွားျပီး ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ ခ်ိန္းဆိုင္(Chiang Sane)ကိုသြားၾကတယ္။ခ်ိန္းဆိုင္ ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလာဝ္ ရြာေပါ့ ။ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားအျပားကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွာParadise Resort ေတာင္မရွိေသးပါဘူး။
ဆိုေတာ့ က်မ ခ်ိန္းမိုင္ မွာက်မကိုေစာင့္ေနတဲ့ ပီစိုင္းထြန္းဆီ ဆက္သြယ္ေတာ့ က်မကို အကိုက ဘယ္ေရာက္ေနလဲတဲ႕။ က်မက ေရႊၾတိဂံ နယ္ေျမမွာ ဆိုေတာ႕ အကိုက အံ႕ၾသသြားတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူက ေျပာတယ္။ ယိုးဒယား ႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ျမိဳ႕ မွာေစာင့္ေနဖို႕ ေျပာတယ္။ မယ္ဆိုင္မွာ က်မတို႕ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ေလ၊ အကိုကေတာ႕ ခ်င္းမိုင္မွာပဲ။
တကယ္ေတာ႕ ခ်ိန္းဆိုင္ကေန က်မက တာခ်ီလိတ္ကို သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေျခအေနတုန္းက ယိုးဒယားပလိတ္ေတြက တအားစစ္တယ္။ ဟိုဘက္က ျမန္မာဘက္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕လည္း ျမန္မာ စစ္သားေတြက စစ္တယ္။ သိတယ္အတိုင္းပဲ က်မက အစစ္ေဆးကုိ မခံႏိုင္ေတာ႔တာေလ။
အဲဒီမွာ တခါ ဆံုးျဖတ္ရျပန္ၿပီ လမ္းျပ စိုင္းခမ္းပမ္းကို ေျပာလိုက္တယ္ ငါ႕ကို ေလာ၀္င္နာမည္တခုေပးပါ။ ဒီျမန္မာဂိတ္ဘက္ေန ျဖတ္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီျမန္မာရြာကေန တာခ်ီလိတ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာသြားရမလဲ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ငွားၿပီး သြားမယ္ရင္ နာရီ၀က္ပဲတဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ အဲဒီလမ္းကပဲ ျဖတ္ေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ တခုေျပာခ်င္တယ္၊ တကယ္ေတာ႕ က်မမွာ ယူနီေဖာင္းတစံုကို ထည္႔ၿပီး ယူလာခဲ႕တယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရဲ႕ ယူနီေဖာင္း အဲဒါေလးကိုသိမ္းထားတာ။ အဲဒါကို ယူလာခဲ႕တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ႕ ျမန္မာဂိတ္ကေန ျဖတ္ရမယ္ဆိုေတာ႕ ဒါေလးကို ဆက္သယ္သြားဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး လို႕ စဥ္းစားၿပီး ထားခဲ႕ရတယ္။အဲလို ထားခဲ႕ရတာကို ေတြးမိရင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အဲဒီမွာ စိုင္းခမ္းပန္းက ေလာ၀္နာမည္တခု ေပးတယ္၊ ေလာ၀္အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္၀တ္တယ္။ ဒါနဲ႕ က်မက စုိင္းခမ္းပန္း ငါ ေလာ၀္နဲ႕ တူလား ဆိုေတာ႕ သူက ေသခ်ာၾကည္႔ၿပီး ေျပာတယ္၊ အ၀တ္အစားကေတာ႕ တူတယ္တဲ႕ ရုပ္ကေတာ႕ မတူဘူးတဲ႕။ ကဲ…။
မတတ္ႏိုင္ဘူး မတူလည္း ငါကေတာ႕ ၀င္သြားေတာ႕မွာပဲလို႕ ဒါေပမဲ႕ ငါကေတာ႕ စကားတခြန္းမေျပာဘူးေနာ္လို႕ စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ အားလံုး ေျပာရမယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘဲ ဂိတ္ကို ျဖတ္မယ္ေပါ႕။
အဲဒါတဲ႕ ေလွေလးနဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးၾကၿပီးေတာ႕ ဂိတ္ကို ျဖတ္ဖို႕ ဂိတ္ရွိတဲ႕ ေနရာကနည္းနည္းျမင္႔တယ္ ေျမၾကီးေလွကားအထစ္ထစ္ေလးေတြကေန တက္သြားတယ္။ အလံေတြကလည္း တထူထူနဲ႕ေပါ႕။ အဲဒါနဲ႕ ေလာ၀္၀တ္စံု၀တ္ၿပီး စစ္သားေတြၾကားထဲမွာ ဂိတ္ျဖတ္ဖို႕ လုပ္ရတယ္။ စိုင္းခမ္းပန္းက မယ္ဆိုင္ကိုသြားမယ္ေပါ႕။ စိုင္းခမ္းပန္းကလည္း ဗမာစကားမတတ္ေတာ႕ ရွမ္း ဆိုက္ကယ္သမားေတြကို ငွားသြားတယ္။ အဲဒီရွမ္းေတြက တာခ်ီလိတ္ရွမ္းေတြကမွ က်မတို႕ ရွမ္းေတြ၊ သူတုိ႕ ေျပာတာေတြ နားလည္တယ္၊ ဒါေပမဲ႕ တခြန္းမွ ၀င္မေျပာဘူး။
က်မက အသာပဲ ၾကည္႔ေနတယ္ စကားတခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဆိုက္ကယ္သမားေတြနဲ႕လည္း မေျပာဘူး ၊ အားလံုးကို စိုင္းခမ္းပန္းကပဲ ေျပာတယ္။
ဂိတ္ကို ျဖတ္ၾကေတာ႕ သူတုိ႕ကတဆင္႕ စစ္သားေတြကို စကားေျပာရတယ္။ နယ္ျဖတ္ခြင္႔အတြက္ေပါ႕။ ဒီတာခ်ီလိတ္ျမိဳ႕ကေလးကို ျဖတ္ခြင္႔ေပးပါေပါ႕။ အဲဒီမွာ ရံုးထဲကို ၀င္သြားၿပီး နယ္စပ္ျဖတ္ခြင္႔ တံဆိပ္ထုတာကိုေစာင္႕ယူခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ဆိုက္ကယ္နဲ႕ တာခ်ိီလိတ္ကို ေရာက္တယ္၊ ေနာက္ ၂၂.၄.၁၉၉၃ မွာ က်မ မုမ္းမမ္း ကေန ထြက္ျပီး မယ္ဆိုင္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ မယ္ဆိုင္မွာလည္း သိပ္ၾကာၾကာမေနေတာ႕ဘူး။ တရက္ေနျပီး ေနာက္တေန႕ ၂၃ ရက္ေန႕မွာ ပီစိုင္းထြန္း အၾကိဳလႊတ္လိုက္ တဲ့သူနဲ႕ ခ်ိန္းမိုင္ကိုေရာက္တယ္။
အဲဒီကေန ညမွာဘဲ ပီထြန္းနဲ႕ အတူ ခ်ိန္းမိုင္ေလဆိပ္မွ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ က်မ ဘန္ေကာက္ျမီဳ႕မွာရွိေနစဥ္ အကိုေတာ္စပ္သူ ပီစိုင္းထြန္းအိမ္မွပဲေနခဲ႕တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာတုန္းက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ခဏခဏသြားခဲ႕တယ္။
ေနာက္ ဘန္ေကာက္က ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္ခဲ႕ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း …။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကုိေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ABSDF ေက်ာင္းသူရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီး(၂၄)
by May Thingyan Hein on Monday, January 7, 2013 at 11:40am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၇၊ ၂၀၁၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပို္္င္း(၂၄)
က်မ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ႕ ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ စိုင္းထြန္းရဲ႕ ညီမေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ျပဴးၾကည္႔ေၾကာင္ၾကည္႔ေတာ႕ ၾကည္႔ၾကတာေပါ႕။ေနာက္ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုတာ ေရာက္လာတယ္ေပါ႕ ၊က်မလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။အဲဒါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္တုိ႕ ရံုးေပါ႕။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ဘာညာဆိုတာေတြေတာ႕ မေျပာၾကေတာ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ လွေ႒းရွိေနတယ္။ ဦးစီးလွေ႒းေပါ႕။ ဘန္ေကာက္ကရံုးမွာ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သူက အသားမည္းမည္းနဲ႕ေပါ႕။ ထားလိုက္ေတာ႕ ။
ေနာက္ က်မ မိုးသီးတို႕ရဲ႕ ABSDF ရံုးဘက္ကိုလည္း ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕က ကြဲေနတာ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီရံုးမွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနလဲဆိုတာေတာ႕က်မ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။
ABSDF ေတာင္ပိုင္းဗဟိုကိုမိုးသီးဇြန္ဘက္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုကိုဦး၊ ကိုဘတိုးတို႕သာပီစိုင္းထြန္းခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕က်မထံလာေရာက္ေတြ႕ဆံုခြင္႔ရခဲ႕တာ။ သူတို႕က ကိုမိုးသီးဇြန္ေစလႊတ္ထားတဲ့ သိုက္ထြန္းဦးကို ေတာင္ပိုင္းျပန္လည္ေခၚယူလိုတဲ့အတြက္ က်မျဖတ္သန္းလာတဲ့လမ္းေၾကာင္းခရီးစဥ္ကိုသိခ်င္တယ္ေျပာလို႕ ႕က်မရဲ႕ဒီခရီးစဥ္ကို ကိုကိုဦး ကိုေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ အဲဒီတုန္းက်မ အျမဲတမ္းသြားျဖစ္တာက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ပဲ။ ဦးတင္ေမာင္၀င္းတို႕၊ ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ ေမာင္ေအာင္တို႕နဲ႕လည္း ခင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ က်မက ေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႕ ပိုခင္သြားတယ္။ သူက ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူက လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္က။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသူကလည္း ေတာင္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြတ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံထားရတဲ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ေပါ႕။
ဆရာေန၀င္းေအာင္တို႕ စိုးလင္းတုိ႕က အဲဒီအခ်ိန္ထိ အဖမ္းခံေနရတုန္းပဲတဲ႕ ေမာင္ေမာင္ထြန္းေျပာျပေတာ႕ ဟာကနဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ က်မက လြတ္ေျမာက္ေပမဲ႕ အဖမ္းခံထားရတဲ႕ သူေတြ ရွိေသးတယ္လို႕ ၾကားရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲလို ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ေလ ပိုၿပီး ခံစားရေလပဲ။
အဲဒီမွာ ပီထြန္းကလည္း ေျပာတယ္၊ မင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ခ်င္သလား ဘာေတးလင္တာ သူေခၚေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ယင္ဒီးလည္း လာထားတာ သူတုိ႕ကိုလည္း ေခၚေပးမယ္ လုပ္မလားေပါ႕။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အခ်ိန္ေပါ႕ေလ။ အဲဒီမွာ က်မ စဥ္းစားတယ္။
မလုပ္သင္႕ေသးဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်မ ဒီမွာလုပ္ေနတုန္းမွာ ဟိုမွာ က်န္တဲ႕ သူေတြကလည္း က်န္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕က်မမွာ အခ်က္အလက္ေတြ လိုတယ္၊ ဒီအတိုင္း ခံစားရတဲ႕အတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာလို႕မရဘူး ဆိုတာ က်မ သိတယ္။ တခုခု က်မမွာ ရွိဖို႕လိုတယ္။ ဒီအတိုင္း ပါးစပ္ကေန ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႕မရဘူး။ က်မ ေသခ်ာတဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ စုရဦးမယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၅၅ ဦးထြက္ေျပးတဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကလည္း ျပည္တြင္းထဲမွာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ၊ဒါေပမဲ႕ လူေတြက အဲဒါကို လက္မခံဘူး၊ ေက်ာင္းသား ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးလာတယ္ဆိုတာကို အစိုးရက အကြက္ဆင္တာလို႕ ထင္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကဘူးေလ။
ၿပီးေတာ႕ က်မ ခံစားခ်က္ကလည္း ျပင္းထန္ေနတုန္းကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီကိစၥေတြကိုလည္း လံုး၀ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး၊ က်မ ခံစားခ်က္ကေလ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတာ၊ အခုလို ျပန္ေျပာတိုင္းလည္း ျပန္ခံစားရတယ္ဆိုေပမဲ႕ အဲဒီတုန္းကလိုိေတာ႕မဟုတ္ေတာ႕။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ေျပာခဲ႕တယ္။ အခ်ိန္ယူရမယ္ဆိုတာေလ ေသခ်ာေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစား မိငယ္ဆိုတာေတြ က်မ နားေထာင္တယ္။ နားေထာင္ခဲ႕တယ္။
ပီးထြန္းလို႕ က်ေနာ္႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အခ်ိန္ေလး တခုကို ေစာင္႕လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အဲဒါကို က်ေနာ္ နားေထာင္မယ္လုိ႕ ပီထြန္းကို အဲလို ျပန္ေျပာခဲ႕တယ္။ပီထြန္းကလည္း ေအးတဲ႕။ ေစာင္႕တဲ႕။ ငါလည္း ေစာင္႕ေစခ်င္တယ္တဲ႕ မင္းကို အခ်ိန္တခု ေစာင္႕ပါတဲ႕ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းမလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ႕ ေနာက္ေတာ႕ မင္းဟာမင္း ဆံုးျဖတ္တဲ႕ ပီထြန္းကလည္း အဲလို ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေခတျပိဳင္က ကိုတင္ေမာင္၀င္းကလည္း ရိုက္ထားခ်င္တယ္ဆိုတာကို ပီထြန္းက ကိုတင္ေမာင္၀င္းတဲ႕ ခဏေလာက္ေစာင္႔ပါတဲ႕။ က်ေနာ္႕ညီမ သူ႕ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလိုက္ပါတဲ႕။ပီထြန္းက အဲလုိ ေျပာေပးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းဒီကိစၥကို က်မ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ တရက္မွေတာ႕ မေမ႕ဘူး။ မိခ်ိဳကိုလည္း အိပ္မက္မက္တယ္။ မိခ်ိဳက စကားမေျပာဘူး ငို ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေပါ႕ သူက စကားမေျပာဘဲနဲ႕ ၾကည္႔ေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ကိုပဲ ခဏခဏ မက္ခဲ႕တယ္။ မက္ၿပီးရင္ ျပန္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ က်မက သူတုိ႕အတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္လို႕လား ေတာ႕ မသိဘူး။ ခဏ ခဏမက္တယ္။ ေမ႕လို႕လည္း မရဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ကေတာ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္လြတ္ေျမာက္ေရးတို႕ ဘာတို႕လုပ္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ဘန္ေကာက္မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ က်မက ေအးေအးေဆးေဆးေနရပါတယ္။ တျခားေက်ာင္းသားေတြလိုေတာ႕ ေျပးေျပးလႊားလႊားမဟုတ္ဘူးေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ABေက်ာင္းသားေတြက အရမ္း သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ ထိုင္းမွာ ေနရတဲ႕ အေနအထားကေလ၊ ပလိတ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ လာလာၿပီး ဖမ္းတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေပးရတယ္၊ အဲဒါေတြ ဒုကၡအရမ္းေရာက္တာ။ AB ေက်ာင္းသားေတြ တကယ္ သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြကသာ မဟုတ္ၾကလို႕ ABက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘ၀က သနားဖို႕ ေကာင္းတယ္။
ယိုးဒယားၾကြက္(ပလိတ္)ေတြက ေငြလိုတိုင္း လာလာဖမ္းၾကတယ္။ က်မမွာေတာ႕ အဲဒီလို ဒုကၡမရွိဘူး။ ပီထြန္းတို႕လည္းရွိတယ္။တျခား အမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေတာ႕ ေအးေဆး ေနရပါတယ္။
အဲလိုပဲ ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနတုန္း အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဟာ…သြားၿပီလို႕လည္း ခံစားရတယ္။ က်မ အေဖကို က်မ ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ က်မက ေတာခိုဖို႕ ထြက္လာကတည္းက အေဖနဲ႕ မေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ဘူး။ အေဖဆံုးသြားၿပီ။
ေနာက္အေဖဆံုးၿပီးေတာ႕မွ အေမေရာက္လာတယ္ က်မ ဆီကို ေမေမက ေဖေဖ ဆံုးတုန္းက ရိုက္ခဲ႕တဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြသျ၈ိဳလ္တုန္းက ပံုေတြ ယူလာေပးတယ္။ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြမွာ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲလင္းတုိ႕ ပံုေတြကို ေတြ႕ရေတာ႕ …ဟာ ဒါ ငါ႕ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြပါလား ဆိုၿပီး ၀မ္းသာ သြားတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဘိုဘ္ို႕ကို သူ႕အေမက ဒုတိယအၾကိမ္သြားျပန္ေခၚေတာ႕ ျပန္ခြင္႔ရသြားတယ္။ ကိုရဲလင္းကေတာ႕ သူ႕အင္တာဗ်ဴးထဲမွာလည္း ေျပာထားတယ္၊ သူက ထြက္ေျပးလာခဲ႕တာေလ။ ဒါေပမဲ႕ က်မက အဲဒီဓါတ္ပံုေတြထဲမွာသူတုိ႕ကို ေတြ႕မွ သူတုိ႕ လြတ္ၿပီဆိုတာကို သိရၿပီး ၀မ္းသာသြားတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ဘန္ေကာက္ကေန Australia က ေရွ႕ေနျဖစ္သူ ဖီးလစ္စမိုက္ က က်မကိုတရားဝင္ေနထိုင္ခြင့္ျဖင့္ ေခၚယူတဲ့အတြက္ UNHCR မွာ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ရတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္က ေမာင္ေမာင္ထြန္း တို႕ေန ကူညီေပးခဲကလို႕ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လေလာက္မွာ က်မ Sydney ကိုထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
Australia ကို ေရာက္ေတာ႕ ဖီးလစ္စမိုက္က ေျပာတယ္ အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးရေအာင္ အျမန္ဆံုးလုပ္ေပးမယ္တဲ႕…။ မလုပ္ေပးနဲ႕လို႕ က်မ ရရာအလုပ္တခုခုကို လုပ္မွာလို႕။ အစိုးရ ဆီက ငါးျပားတေစ႕ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ က်မ မလိုခ်င္ဘူးလုိ႕၊ အဲဒီအတုိင္းေျပာခဲ႕တာ၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ Australia အစိုးရဆီက ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ ယေန႕အခ်ိန္ထိ မယူခဲ႕ဘူး။
က်မ သူမ်ားႏိုင္ငံက အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးကို မလိုခ်င္ဘူး။ က်မ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚပဲ ကိုယ္ရပ္တည္ခ်င္တယ္ေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ အိမ္သာေဆးတဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘးမွာ အမိႈက္သိမ္းရတဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရွာခဲ႕တယ္၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ကယ္တင္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ လက္မ ေထာင္ခဲ႕တာေလ က်မက။
ျပီးေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ကို္ယ္႔ဘ၀ကိုယ္နားလည္ေနၿပီ။ ေနာက္ အဲဒီတုန္းကလည္းျမန္မာျပည္ကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္ေတြ ဘာေတြၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတဲ႕သူေတြကေတာ႕ သူတုိ႕သည္ အလုပ္ရွာလို႕မရလို႕ဘဲလား၊ ဘာေၾကာင္႕လဲေတာ႕ မသိဘူးAustralia အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပ႕ံေၾကးနဲ႕ ေနေနၾကတာေတြလည္း ရွိတာေပါ႕ေနာ္။လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေပါ႕ေလ။
က်မကေတာ႕ အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္ကို မခံခ်င္ဘူး။ အစိုးရဆီကေန လက္၀ါးျဖန္႕ၿပီး ေနေနတဲ႕ သူက ကိုယ္႕တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ဘယ္လို ကယ္တင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚေတာင္ ကိုယ္မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးေလ။
အဲဒါနဲ႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ရရာအလုပ္တခုကို ရွာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ပညာတတ္ၾကီး တေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ႏွိမ္႔ခ်ထားၿပီးသား။ သိလား တကယ္႕ကို အေျခခံအလုပ္ဆိုရင္လည္း လုပ္မွာပဲ။ ကိုယ္႕ဘ၀မွာ ဒါမ်ိဳး အလုပ္ဆိုတာ တခါမွ မလုပ္ထားဖူးဘူး။ မိဘလက္ထက္မွာ မိဘက ကိုယ္႕ကို ျပည္႔စံုေအာင္ထားေပးခဲ႕တယ္ ေကာင္းေကာင္း ထားေပးခဲ႕တယ္ေလ။
အဲဒါနဲ႕ကုမၸဏီတခုမွာ သာမန္အလုပ္ကေလးတခု ရခဲ႕တယ္။ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ ေနခဲ႕တယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္းက ၀မ္းေတာ႕ နည္းတယ္ သိလား။ ဘာကိုသြားသတိရလဲဆိုေတာ႕ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ က်မက စာမက်က္ခ်င္ေတာ႕ အေမက အျမဲတမ္းေျပာတယ္ အေျခခံ လူတန္းစား အလုပ္သမေလးေတြ ထမင္းခ်ိဳင္႔ေလးေတြနဲ႕ အလုပ္သြားေနၾကတာကို ေတြ႕ရင္ အေမက ေတြ႕လား ပညာမတတ္ရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရမယ္လို႕ အေမက ေျပာခဲ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကားေပၚကေန အေမ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဂရုကိုမစိုက္တာ အေမတို႕ ခ်မ္းသာတာလည္း သိတာကိုး။
ခုေတာ႕ကိုယ္တိုင္ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ စရေတာ႕ အဲဒါကိုသြားသတိရတယ္။ ငါ အေမဟိုတုန္းက ေျပာခဲ႕တဲ႕ ဘ၀ေရာက္ေနတာပဲလို႕ ဒီႏိုင္ငံမွာေလ။ တကယ္႕စက္ရံုအလုပ္သမားေလးတေယာက္။ ဒါေပမဲ႕ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြေပါ႕။ ဘာပဲေျပာေျပာ လမ္းေဘးမွာ တံျမက္စည္းလွဲေနရတာထက္စာရင္ေတာ႕ စက္ရံုေလးတခုက အလုပ္ကေလးကေတာ႕ မဆိုးဘူးေပါ႕။ ၿပီးေတာ႕ ဒါက်မရဲ႕ လုပ္အားနဲ႕က်မ ရပ္တည္တာေပါ႕။အဲလုိေလး ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ၿပီး အားေပးခဲ႕ရတယ္။အဲဒီအလုပ္ကေလးနဲ႕ စၿပီးရပ္တည္ခဲ႕တယ္ အဲဒီ႒ာနေလးမွာ တႏွစ္ေလာက္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၇၊ ၂၀၁၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပို္္င္း(၂၄)
က်မ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ႕ ABSDF ရံုးခန္းကို ေရာက္သြားတယ္။ သူတုိ႕ေတြကေတာ႕ စိုင္းထြန္းရဲ႕ ညီမေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ျပဴးၾကည္႔ေၾကာင္ၾကည္႔ေတာ႕ ၾကည္႔ၾကတာေပါ႕။ေနာက္ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ဆိုတာ ေရာက္လာတယ္ေပါ႕ ၊က်မလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ။အဲဒါ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္တုိ႕ ရံုးေပါ႕။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ဘာညာဆိုတာေတြေတာ႕ မေျပာၾကေတာ႕ဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီမွာ လွေ႒းရွိေနတယ္။ ဦးစီးလွေ႒းေပါ႕။ ဘန္ေကာက္ကရံုးမွာ က်မနဲ႕ သူနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သူက အသားမည္းမည္းနဲ႕ေပါ႕။ ထားလိုက္ေတာ႕ ။
ေနာက္ က်မ မိုးသီးတို႕ရဲ႕ ABSDF ရံုးဘက္ကိုလည္း ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕က ကြဲေနတာ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီရံုးမွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနလဲဆိုတာေတာ႕က်မ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။
ABSDF ေတာင္ပိုင္းဗဟိုကိုမိုးသီးဇြန္ဘက္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုကိုဦး၊ ကိုဘတိုးတို႕သာပီစိုင္းထြန္းခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕က်မထံလာေရာက္ေတြ႕ဆံုခြင္႔ရခဲ႕တာ။ သူတို႕က ကိုမိုးသီးဇြန္ေစလႊတ္ထားတဲ့ သိုက္ထြန္းဦးကို ေတာင္ပိုင္းျပန္လည္ေခၚယူလိုတဲ့အတြက္ က်မျဖတ္သန္းလာတဲ့လမ္းေၾကာင္းခရီးစဥ္ကိုသိခ်င္တယ္ေျပာလို႕ ႕က်မရဲ႕ဒီခရီးစဥ္ကို ကိုကိုဦး ကိုေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ အဲဒီတုန္းက်မ အျမဲတမ္းသြားျဖစ္တာက ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္ပဲ။ ဦးတင္ေမာင္၀င္းတို႕၊ ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ ေမာင္ေအာင္တို႕နဲ႕လည္း ခင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ က်မက ေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႕ ပိုခင္သြားတယ္။ သူက ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ သူက လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္က။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသူကလည္း ေတာင္ပိုင္းမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြတ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံထားရတဲ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ေပါ႕။
ဆရာေန၀င္းေအာင္တို႕ စိုးလင္းတုိ႕က အဲဒီအခ်ိန္ထိ အဖမ္းခံေနရတုန္းပဲတဲ႕ ေမာင္ေမာင္ထြန္းေျပာျပေတာ႕ ဟာကနဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ က်မက လြတ္ေျမာက္ေပမဲ႕ အဖမ္းခံထားရတဲ႕ သူေတြ ရွိေသးတယ္လို႕ ၾကားရတိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲလို ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ေလ ပိုၿပီး ခံစားရေလပဲ။
အဲဒီမွာ ပီထြန္းကလည္း ေျပာတယ္၊ မင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ခ်င္သလား ဘာေတးလင္တာ သူေခၚေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ယင္ဒီးလည္း လာထားတာ သူတုိ႕ကိုလည္း ေခၚေပးမယ္ လုပ္မလားေပါ႕။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အခ်ိန္ေပါ႕ေလ။ အဲဒီမွာ က်မ စဥ္းစားတယ္။
မလုပ္သင္႕ေသးဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင္႕လဲ ဆိုေတာ႕ က်မ ဒီမွာလုပ္ေနတုန္းမွာ ဟိုမွာ က်န္တဲ႕ သူေတြကလည္း က်န္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕က်မမွာ အခ်က္အလက္ေတြ လိုတယ္၊ ဒီအတိုင္း ခံစားရတဲ႕အတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာလို႕မရဘူး ဆိုတာ က်မ သိတယ္။ တခုခု က်မမွာ ရွိဖို႕လိုတယ္။ ဒီအတိုင္း ပါးစပ္ကေန ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႕မရဘူး။ က်မ ေသခ်ာတဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ စုရဦးမယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၅၅ ဦးထြက္ေျပးတဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကလည္း ျပည္တြင္းထဲမွာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီ၊ဒါေပမဲ႕ လူေတြက အဲဒါကို လက္မခံဘူး၊ ေက်ာင္းသား ၅၅ ဦး ထြက္ေျပးလာတယ္ဆိုတာကို အစိုးရက အကြက္ဆင္တာလို႕ ထင္ၾကတယ္၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားတပ္က ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ၾကဘူးေလ။
ၿပီးေတာ႕ က်မ ခံစားခ်က္ကလည္း ျပင္းထန္ေနတုန္းကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီကိစၥေတြကိုလည္း လံုး၀ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး၊ က်မ ခံစားခ်က္ကေလ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖစ္ေနတာ၊ အခုလို ျပန္ေျပာတိုင္းလည္း ျပန္ခံစားရတယ္ဆိုေပမဲ႕ အဲဒီတုန္းကလိုိေတာ႕မဟုတ္ေတာ႕။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ေျပာခဲ႕တယ္။ အခ်ိန္ယူရမယ္ဆိုတာေလ ေသခ်ာေခါင္းေအးေအးနဲ႕ စဥ္းစား မိငယ္ဆိုတာေတြ က်မ နားေထာင္တယ္။ နားေထာင္ခဲ႕တယ္။
ပီးထြန္းလို႕ က်ေနာ္႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အခ်ိန္ေလး တခုကို ေစာင္႕လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္လို႕ အဲဒါကို က်ေနာ္ နားေထာင္မယ္လုိ႕ ပီထြန္းကို အဲလို ျပန္ေျပာခဲ႕တယ္။ပီထြန္းကလည္း ေအးတဲ႕။ ေစာင္႕တဲ႕။ ငါလည္း ေစာင္႕ေစခ်င္တယ္တဲ႕ မင္းကို အခ်ိန္တခု ေစာင္႕ပါတဲ႕ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းမလုပ္ေစခ်င္ဘူးတဲ႕ ေနာက္ေတာ႕ မင္းဟာမင္း ဆံုးျဖတ္တဲ႕ ပီထြန္းကလည္း အဲလို ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေခတျပိဳင္က ကိုတင္ေမာင္၀င္းကလည္း ရိုက္ထားခ်င္တယ္ဆိုတာကို ပီထြန္းက ကိုတင္ေမာင္၀င္းတဲ႕ ခဏေလာက္ေစာင္႔ပါတဲ႕။ က်ေနာ္႕ညီမ သူ႕ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလိုက္ပါတဲ႕။ပီထြန္းက အဲလုိ ေျပာေပးခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းဒီကိစၥကို က်မ ဘယ္သူကိုမွ မေျပာေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ တရက္မွေတာ႕ မေမ႕ဘူး။ မိခ်ိဳကိုလည္း အိပ္မက္မက္တယ္။ မိခ်ိဳက စကားမေျပာဘူး ငို ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေပါ႕ သူက စကားမေျပာဘဲနဲ႕ ၾကည္႔ေနတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ကိုပဲ ခဏခဏ မက္ခဲ႕တယ္။ မက္ၿပီးရင္ ျပန္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ က်မက သူတုိ႕အတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္လို႕လား ေတာ႕ မသိဘူး။ ခဏ ခဏမက္တယ္။ ေမ႕လို႕လည္း မရဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ေမာင္ထြန္းတို႕ကေတာ႕ ဆရာေန၀င္းေအာင္လြတ္ေျမာက္ေရးတို႕ ဘာတို႕လုပ္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ ဘန္ေကာက္မွာပဲ ရွိေနေသးတယ္၊ က်မက ေအးေအးေဆးေဆးေနရပါတယ္။ တျခားေက်ာင္းသားေတြလိုေတာ႕ ေျပးေျပးလႊားလႊားမဟုတ္ဘူးေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ ABေက်ာင္းသားေတြက အရမ္း သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ ထိုင္းမွာ ေနရတဲ႕ အေနအထားကေလ၊ ပလိတ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ လာလာၿပီး ဖမ္းတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက ေပးရတယ္၊ အဲဒါေတြ ဒုကၡအရမ္းေရာက္တာ။ AB ေက်ာင္းသားေတြ တကယ္ သနားဖို႕ေကာင္းတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြကသာ မဟုတ္ၾကလို႕ ABက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘ၀က သနားဖို႕ ေကာင္းတယ္။
ယိုးဒယားၾကြက္(ပလိတ္)ေတြက ေငြလိုတိုင္း လာလာဖမ္းၾကတယ္။ က်မမွာေတာ႕ အဲဒီလို ဒုကၡမရွိဘူး။ ပီထြန္းတို႕လည္းရွိတယ္။တျခား အမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေတာ႕ ေအးေဆး ေနရပါတယ္။
အဲလိုပဲ ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနတုန္း အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ဟာ…သြားၿပီလို႕လည္း ခံစားရတယ္။ က်မ အေဖကို က်မ ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ က်မက ေတာခိုဖို႕ ထြက္လာကတည္းက အေဖနဲ႕ မေတြ႕လိုက္ရေတာ႕ဘူး။ အေဖဆံုးသြားၿပီ။
ေနာက္အေဖဆံုးၿပီးေတာ႕မွ အေမေရာက္လာတယ္ က်မ ဆီကို ေမေမက ေဖေဖ ဆံုးတုန္းက ရိုက္ခဲ႕တဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြသျ၈ိဳလ္တုန္းက ပံုေတြ ယူလာေပးတယ္။ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြမွာ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲလင္းတုိ႕ ပံုေတြကို ေတြ႕ရေတာ႕ …ဟာ ဒါ ငါ႕ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြပါလား ဆိုၿပီး ၀မ္းသာ သြားတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား ဘိုဘ္ို႕ကို သူ႕အေမက ဒုတိယအၾကိမ္သြားျပန္ေခၚေတာ႕ ျပန္ခြင္႔ရသြားတယ္။ ကိုရဲလင္းကေတာ႕ သူ႕အင္တာဗ်ဴးထဲမွာလည္း ေျပာထားတယ္၊ သူက ထြက္ေျပးလာခဲ႕တာေလ။ ဒါေပမဲ႕ က်မက အဲဒီဓါတ္ပံုေတြထဲမွာသူတုိ႕ကို ေတြ႕မွ သူတုိ႕ လြတ္ၿပီဆိုတာကို သိရၿပီး ၀မ္းသာသြားတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ဘန္ေကာက္ကေန Australia က ေရွ႕ေနျဖစ္သူ ဖီးလစ္စမိုက္ က က်မကိုတရားဝင္ေနထိုင္ခြင့္ျဖင့္ ေခၚယူတဲ့အတြက္ UNHCR မွာ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ရတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း ေခတ္ျပိဳင္ဂ်ာနယ္တိုက္က ေမာင္ေမာင္ထြန္း တို႕ေန ကူညီေပးခဲကလို႕ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လေလာက္မွာ က်မ Sydney ကိုထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
Australia ကို ေရာက္ေတာ႕ ဖီးလစ္စမိုက္က ေျပာတယ္ အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးရေအာင္ အျမန္ဆံုးလုပ္ေပးမယ္တဲ႕…။ မလုပ္ေပးနဲ႕လို႕ က်မ ရရာအလုပ္တခုခုကို လုပ္မွာလို႕။ အစိုးရ ဆီက ငါးျပားတေစ႕ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ က်မ မလိုခ်င္ဘူးလုိ႕၊ အဲဒီအတုိင္းေျပာခဲ႕တာ၊ အဲဒီအတိုင္းပဲ Australia အစိုးရဆီက ဘာေထာက္ပံ႕ေၾကးမွ ယေန႕အခ်ိန္ထိ မယူခဲ႕ဘူး။
က်မ သူမ်ားႏိုင္ငံက အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ႕ေၾကးကို မလိုခ်င္ဘူး။ က်မ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ေပၚပဲ ကိုယ္ရပ္တည္ခ်င္တယ္ေလ။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ အိမ္သာေဆးတဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေဘးမွာ အမိႈက္သိမ္းရတဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရွာခဲ႕တယ္၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆိုေတာ႕ တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ကယ္တင္မယ္ဆိုၿပီးေတာ႕ လက္မ ေထာင္ခဲ႕တာေလ က်မက။
ျပီးေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း ကို္ယ္႔ဘ၀ကိုယ္နားလည္ေနၿပီ။ ေနာက္ အဲဒီတုန္းကလည္းျမန္မာျပည္ကို ကယ္တင္ခ်င္တယ္ေတြ ဘာေတြၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတဲ႕သူေတြကေတာ႕ သူတုိ႕သည္ အလုပ္ရွာလို႕မရလို႕ဘဲလား၊ ဘာေၾကာင္႕လဲေတာ႕ မသိဘူးAustralia အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပ႕ံေၾကးနဲ႕ ေနေနၾကတာေတြလည္း ရွိတာေပါ႕ေနာ္။လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြေပါ႕ေလ။
က်မကေတာ႕ အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္ကို မခံခ်င္ဘူး။ အစိုးရဆီကေန လက္၀ါးျဖန္႕ၿပီး ေနေနတဲ႕ သူက ကိုယ္႕တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဳးကို ဘယ္လို ကယ္တင္ႏိုင္မလဲ။ ကိုယ္႕ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚေတာင္ ကိုယ္မရပ္တည္ႏိုင္ဘူးေလ။
အဲဒါနဲ႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ရရာအလုပ္တခုကို ရွာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ပညာတတ္ၾကီး တေယာက္မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ႏွိမ္႔ခ်ထားၿပီးသား။ သိလား တကယ္႕ကို အေျခခံအလုပ္ဆိုရင္လည္း လုပ္မွာပဲ။ ကိုယ္႕ဘ၀မွာ ဒါမ်ိဳး အလုပ္ဆိုတာ တခါမွ မလုပ္ထားဖူးဘူး။ မိဘလက္ထက္မွာ မိဘက ကိုယ္႕ကို ျပည္႔စံုေအာင္ထားေပးခဲ႕တယ္ ေကာင္းေကာင္း ထားေပးခဲ႕တယ္ေလ။
အဲဒါနဲ႕ကုမၸဏီတခုမွာ သာမန္အလုပ္ကေလးတခု ရခဲ႕တယ္။ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ ေနခဲ႕တယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္းက ၀မ္းေတာ႕ နည္းတယ္ သိလား။ ဘာကိုသြားသတိရလဲဆိုေတာ႕ က်မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ က်မက စာမက်က္ခ်င္ေတာ႕ အေမက အျမဲတမ္းေျပာတယ္ အေျခခံ လူတန္းစား အလုပ္သမေလးေတြ ထမင္းခ်ိဳင္႔ေလးေတြနဲ႕ အလုပ္သြားေနၾကတာကို ေတြ႕ရင္ အေမက ေတြ႕လား ပညာမတတ္ရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရမယ္လို႕ အေမက ေျပာခဲ႕တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႕ ကားေပၚကေန အေမ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ဂရုကိုမစိုက္တာ အေမတို႕ ခ်မ္းသာတာလည္း သိတာကိုး။
ခုေတာ႕ကိုယ္တိုင္ သာမန္အလုပ္သမေလး ဘ၀နဲ႕ စရေတာ႕ အဲဒါကိုသြားသတိရတယ္။ ငါ အေမဟိုတုန္းက ေျပာခဲ႕တဲ႕ ဘ၀ေရာက္ေနတာပဲလို႕ ဒီႏိုင္ငံမွာေလ။ တကယ္႕စက္ရံုအလုပ္သမားေလးတေယာက္။ ဒါေပမဲ႕ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြေပါ႕။ ဘာပဲေျပာေျပာ လမ္းေဘးမွာ တံျမက္စည္းလွဲေနရတာထက္စာရင္ေတာ႕ စက္ရံုေလးတခုက အလုပ္ကေလးကေတာ႕ မဆိုးဘူးေပါ႕။ ၿပီးေတာ႕ ဒါက်မရဲ႕ လုပ္အားနဲ႕က်မ ရပ္တည္တာေပါ႕။အဲလုိေလး ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလည္း ကိုယ္ျပန္ၿပီး အားေပးခဲ႕ရတယ္။အဲဒီအလုပ္ကေလးနဲ႕ စၿပီးရပ္တည္ခဲ႕တယ္ အဲဒီ႒ာနေလးမွာ တႏွစ္ေလာက္လုပ္ခဲ႕ရတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ABSDF ေက်ာင္းသူ ရဲေမေဟာင္း နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရဲ႕ ေျမာက္ပို္င္းခရီး(၂၅)
by May Thingyan Hein on Wednesday, January 9, 2013 at 7:09am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၉၊ ၂၀၁၃ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၂၅)
အဲဒီ ႒ာနေလးမွာ အလုပ္သမေလးဘ၀နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ႕တယ္။ တႏွစ္ေလာက္ ကာလမွာေတာ႕ က်မနဲ႕ အဲဒီ႒ာနက boss နဲ႕ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း က်မက စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲနဲ႕ ေဒါသထြက္ၿပီး ေပါက္ကြဲလို႕ ျဖစ္ရတာ။ က်မက ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲပစ္လိုက္တာ အဲလိုမ်ိဳးေတြေပါ႕။
ဒါေတြကလည္း ဒီေတာထဲမွာ ဒီလိုဖမ္းခံရၿပီး ႏွိပ္စက္ခံရတာေတြျဖစ္ၿပီးတဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး ေဒါသနဲ႕ေပါက္ကြဲမႈက အရမ္းျမန္တယ္။
အဲဒါေၾကာင္႕ ေမေမတို႕ အစ္တို႕အားလံုးက က်မ မိသားစုက က်မကို အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႕ ၾကည္႔ေနၾကတာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ ေပါက္ကြဲၿပီးရင္ က်မက အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္။ခံစားခ်က္ေတြကို မထိန္းႏိုင္ဘဲနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူးေပါ႕ေနာ္။
အဲလို မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ျပႆနာတက္ေတာ႕က်မ အလုပ္ဆက္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အလုပ္ေျပာင္းဖို႕ ၾကိဳးစားရတယ္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုကို ရွာရျပန္ေရာ။
ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာမလား၊ အခုခ်ိ္န္ထိ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ခဲ႕တယ္။ က်မလက္ရွိ အလုပ္မွာက၁၉၉၅ ကတည္းက စလုပ္ခဲ႕တာပဲေလ၊ ခုေတာ႕ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ Australia မွာလည္း စီးပြားေရးက်ဆင္းတာေတြ ဘာေတြရွိတယ္၊ အလုပ္ရံုေတြ စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြ ေလ်ာ႕ပစ္တာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ မပါခဲ႕ဘူး။ က်မတုိ႕ ႒ာနတခုလံုး ျဖဳတ္ခံရတာေတြ ရွိေပမဲ႕ က်မက အျမဲ က်န္ခဲ႕တယ္၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း သေဘာက်တယ္၊ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း ၾကိဳးစားတယ္၊ အလုပ္ကိုေလးစားတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တဲ႕အတြက္ အခု ဒီအလုပ္မွာ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ရာထူးလည္း တက္ခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕ ကံလည္းပါပါတယ္။
ေနာက္ က်မက ကိုုယ္႕ဘ၀ကိုယ္နားလည္တယ္။ ရတဲ႕ အလုပ္ကေလးကို အရမ္းၾကိဳးစားၿပီး လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းလည္း သြားမတက္ဖူး သိလား။ အလုပ္က ေက်ာင္းတက္ဖို႕လည္း ခြင္႔ျပဳတယ္ ဒါေပမဲ႕ က်မက ေက်ာင္းစာဆိုရင္ ထြက္ေျပးတဲ႕ လူတေယာက္၊ အလုပ္က ခြင္႔ျပဳရင္လည္း အလုပ္တဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။
အမရဲ႕ အမေတြ မိသားစုေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္၊ ေက်ာင္းလည္းတက္ဖို႕ေပါ႕၊ သိတဲ႕အတို္င္းပဲ အလုပ္ကိုပဲ ဖိလုပ္ခဲ႕တယ္၊ ေက်ာင္းလညး္ မတက္ခဲ႕ဖူး။
အိမ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ တက္ဖို႕ ေထာက္ပံ႕ေပးမယ္ေျပာတယ္၊ သူတုိ႕ကို မတက္ဖူးလုိ႕ တခြန္းမေျပာဘဲနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ဘဲနဲ႕ အလုပ္ပဲ ေပၿပီး လုပ္တာ။ သိတယ္မဟုတ္လား က်မက ျပန္မေျပာနားမေထာင္ေလ။အဲလိုနဲ႕ ေနေနရင္းနဲ႕ပဲ က်မက အလုပ္ထဲမွာ ျမဲေနခဲ႕တယ္။
အဲဒီတုန္းက မနက္ဆိုရင္ ဘုရားကိုပံုမွန္ရွစ္ခိုးျဖစ္တယ္၊ အဖြားကိုပံုမွန္ ကန္ေတာ႕ျဖစ္တယ္။ အဖြားပံုကိုလည္း အၾကီးၾကီး ပံုၾကီးခ်ဲ႕ၿပီး အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ က်မက အဖြားကို အရမ္းခ်စ္တာ။ အေဖအေမထက္ေတာင္ အဖြားကိုခ်စ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ က်မက အဖြားနဲ႕ၾကီးခဲ႕တာ။ အဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးခဲ႕တာေလ။
က်မက Australia မွာ တေယာက္တည္းေနတာ၊ အဲေတာ႕ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္က အေမတုိ႕ ဆီမွာသြားပံုလုိ႕မရေတာ႕ ပစၥည္းေတြ ေပၚမွာ သြားပံုတယ္။ လက္ပ္ေတာ႕ဆိုရင္ ခဏ ခဏပ်က္တယ္။ တခုခု ေဒါသျဖစ္လာရင္ ပစၥည္းေတြကို ခ်ပစ္တာ။
ေနာက္ က်မက သစၥာျပဳခဲ႕တယ္ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအေပၚ ကတိျပဳခဲ႕ေတာ႕ အျမဲတမ္း ဒါကလည္း ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အျမဲတမ္း မဟုတ္တာေတာင္မွ ဒီ မခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုလည္း အိပ္မက္ကို မၾကာခဏမက္တာပဲ။ သူတုိ႕ကို မက္ရင္ က်မ ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ တကယ္ကို ခံစားရတာေနာ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ က်မ ခံစားရတာက ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္တာလည္း ပါတယ္။
ကိုယ္႕ဘ၀ကိုယ္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုၿပီး ခံစားရတာေတြလည္း ပါတယ္။
က်မ အျဖစ္က အျဖစ္က အိပ္မက္ဆန္ေနတယ္။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ကျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ အျမဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာက ဂီတအႏုပညာရွင္သမားတေယာက္ဘဝ၊ အေရာင္ဆိုးသိမ္းသြင္းဖို႕ၾကိဳးစားခံခဲ့ရတာက အနီေရာင္ႏုႏုေလးဘဝ၊ တကယ္လက္ေတြ႕ ျပဳလုပ္ခဲ့တာက ABSDF-NB က ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္၊ ဒါေပမဲ့ အတင္းအဓမၼျပဳျခင္းေၾကာင့္ကိုယ့္ကို ကိုယ္ထြက္ဆိုခဲ့ၾကရတာက NIB ဒုဗိုလ္ ထလရ ပါတဲ့။ က်မရဲ႕ ထလရ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ ၁၇၅ဝ ဆိုတာကလည္း သန္းေဇာ္တို႕ကေျပာခဲ့တယ္… ငါတို႕အတိအက်ရထားတာေတြနဲ႕အကုန္ကိုက္ညီပါသတဲ့။
ဒုကၡပါလားေနာ္။ NIB က ဗိုလ္ၾကီးရာထူးယူခဲ့ရသူတဦးက သူ႕ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကိုအျမဲမွတ္မိေနေအာင္ ၁ဝ တန္းခုန္နံပတ္ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ ျဖစ္အင္ေတြမ်ားေတာ့ငိုအားထက္ရီအားသန္တာလား ၊ ရီအားထက္ဘဲငိုအားသန္ခဲ့တာလား။က်မတို႕ အေယာက္ ၁ဝဝ နင့္ေနေအာင္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲလို ဖမ္းဆီးၿပီး ႏွိပ္စက္တဲ႕ ရက္စက္မႈ႕ဒဏ္ေတြနဲ႕ ၁၄ ဦးေသခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၆ ဦး ရက္စက္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၂ ဦးေသနပ္နဲ႕ပစ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၅၅ ဦးထြက္ေျပးေတာ့ ၁ ဦးလမ္းမွာ ေသဆံုးခဲ့တယ္။စစ္ေၾကာေရးကာလေတြမွာ ၄ ဦးထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။
၉ဦးလြတ္ေျမာက္ျပီး ေက်ာင္းသားတပ္မွာျပန္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္။၉ ဦးထဲကက်မတေယာက္ကေတာ့ KIAက ကယ္ေပးလုိ႕ လြတ္ခဲ႕တယ္။
အဲေတာ႕က်မက ဒီခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို အိပ္မက္ မက္တိုင္း ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ႕ ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။ က်မတို႕ကလည္း သူတုိ႕ကို သမိုင္းမွန္ေပၚဖို႕ သူတုိ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္း လုပ္ေပးမယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေစရမယ္လို႕ ေပးခဲ႕တဲ႕ ကတိေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။
အဲဒီအိပ္မက္အေၾကာင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကလည္း ေျပာတယ္။ အန္တီ အမွ်ေပးေ၀တာထက္ စာရင္ သမီးတုိ႕ေတြ အမွ်ေပးတာကို ပိုလိုခ်င္တယ္ ထင္တယ္တဲ႕ …။ မေျပာတတ္တတ္ဘူး က်မအေနနဲ႕ မေျပာတတ္ဘူး။
က်မကေတာ႕ ဒီေဖေဖာ္၀ါ၇ီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း သတ္သတ္ လြတ္စားေပးတယ္။ တခါတေလ တပတ္ေပါ႕၊ တခါတေလက်ရင္ေတာ႕ ၂ ပတ္ေပါ႕။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ ရည္စုူးၿပီး စားေပးတယ္။
မန္ေလးမွာ ရွိေနတဲ႕ ကုိညီညီေက်ာ္တုိ႕ကလည္း သူတို႕ဟာသူတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ သူတုိ႕မွာလည္း ဟိုတုန္းက အက်ယ္တ၀င္႕လုပ္ပိုင္ခြင္႔မွ မရွိခဲ႕တာပဲ။ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ရွိၾကတဲ႕ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲတို႕ကလည္း သူတုိ႕ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႕ သူတို႕ ဆြမ္းေကၽြးတာတုိ႕ ဘာတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္ေပါ႕။ ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူအသတ္မခံရခင္မွာ ဘိုဘိုတုိ႕ ကိုရဲတို႕လို နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာေတြကို မွာခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ဒီဘက္ကလည္း မေသရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ေပးဖို႕ ကတိေတြ ေပးခဲ႕ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္က အျပန္အလွန္မွာခဲ႕ၾကတာ၊ က်မလည္း က်မ ေသသြားရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေဖာ္ေပးဖို႕ နန္းေစာကို မွာခဲ႕တယ္။
ေသသြားတဲ႕သူေတြအတြက္ က်မတို႕လုပ္ၾကပါတယ္ ႏွစ္တိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာေလးေတြေပါ႕။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တရက္ၾကေတာ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ က်မဆီကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ UK မွာ ရွိေနတဲ႕ ကိုထိန္လင္းက ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ႕ေျပာတယ္၊ မငယ္ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဒီေရာက္ေနၿပီတဲ႕။ ဘီဘီစီ ျမန္မာပို္င္း အစီစဥ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္တဲ႕။ သူက အဲလို ေျပာၿပီး ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အမတို႕ စဥ္းစားတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ကို ဒီေနရာမွာ မလုပ္သင္႕ေတာ႕ဘူးလုိ႕။
လူ႕အခြင္႔ေရးခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ သူတေယာက္က ေလလိွိဳင္းကေနၿပီးေတာ႕ ဒီမိုကေရစီေတြ လူ႕အခြင္႔ေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရေတာ႕ဘူး။ မေျပာသင္႕ေတာ႕ဘူး။
တျခားလူေတြ ေျပာရင္ေျပာၾက…ဒီလူေတြကေတာ႕ ေျပာကို မေျပာနဲ႕ နားခါးလွၿပီ။ လူ႕အခြင္႔ေရး ခ်ိဳးေဖာက္တဲ႕ လူေတြက ဒီလူ႕အခြင္႔ေရးကို ျပည္သူေတြကို ေျပာမယ္ဆိုတာ က်မတို႕ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရဘူး။ တျခားလူေတြ ေျပာပါ လူ႕အခြင္႔ေရးတုိ႕ ဒီမိုကေရစီ တို႕ဆိုတာ အန္ခ်င္စရာ စကားမဟုတ္ဘူး က်မတုိ႕ ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြေတာ႕ လာမေျပာနဲ႕ ျပည္သူေတြကို ဒီလိုေတြ လာမလုပ္နဲ႕ လက္မခံႏိုင္ေတာ႕ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ က်မတို႕အားလံုး တုိင္ပင္ၿပီး ဘီဘီစီကို ကန္႕ကြက္စာတင္ခဲ႕ၾကတယ္။ ဘီဘီစီ မွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က ABSDF ေျမာက္ပိုင္းမွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ အေၾကာင္း ေရးတင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အဲဒီတုန္းကလည္း ေရာ္နယ္ေအာင္နိုင္ကိုယ္တိုင္က ေထာက္လွမ္းေရးဘက္ကသူလွ်ိဳေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ သတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ယင္ဒီးတုိ႕ကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတာေတြရွိေတာ႕ ေနရွင္းသတင္းစာကိုလည္း က်မတုိ႕က တင္ျပခဲ႕တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဘီဘီစီကေန ႏႈတ္ထြက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႕ သိသြားတယ္။ ဟာ… လုပ္လုိ႕ရတယ္။ သတ္ျပတ္ခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထားရတဲ႕ ဟာေလးက ဒီေနရာမွာ လုပ္လို႕ရတာပဲ၊ ငါတုိ႕ အမွန္တရားကို ေဖာ္လုိ႕ရတာပဲ ဆိုတာ သိသြားတယ္။
ေရွ႕ဆက္ငါတုိ႕ ဘာလို႕ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ…ဒါဟာ အမွန္တရားေတြေလ။ လုပ္လို႕ရတာပဲ ငါတုိ႕ လုပ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုတာကို က်မတို႕ သိသြားၿပီ လက္ခံသြားၿပီ။
အရင္တုန္းကေတာ႕ ဒီကိစၥၾကီးကို အမွန္တရားေပၚေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ က်မက ကတိသာေပးခဲ႕ ၊ သစၥာသာဆိုခဲ႕ေပမဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာမသိခဲ႕ဖူး။ ဘယ္ကေန စရမွန္းလည္း မသိခဲ႕ဖူးေလ။ မစခဲ႕ႏိုင္ဘူးေလ အဲဒီခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ နင္႔ၿပီး ေအာင္႕ေနေအာင္ကို ခံစားရတယ္။ တကယ္႕ကိုပဲ ဒါေတြေၾကာင္႕ပဲ က်မက အိပ္မက္ေတြပဲ မက္ေနခဲ႕တာလား မသိဘူး။
အဲဒီ ၂၀၀၈ က စလိုက္တဲ႕ ကိစၥေလးကေန အားတက္သြားတယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၉ မွာ အြန္လိုင္းကေန ABက လူတေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလ ိုက္တယ္။ အဲဒီကေန အခ်ိတ္အဆက္ေတြ ရွာရင္း၊ အခ်က္အလက္ေတြရွာရင္း မတရားတာေတြကို လက္မခံႏိုင္တဲ႕ သူေတြက ကူညီေပးခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒီကေန စလိုက္တဲ႕ဇာတ္လမ္းပါပဲ။
(မိတ္ေဆြတို႕ေရ ....ဒီမွာ ရပ္လိုက္ရမလား၊ ဆက္ေရးရမလား ဆိုတာ အၾကံေပးၾကပါဦး၊ က်မကို အပိုင္းလိုက္ေရးၿပီး လုပ္စားေနတယ္လို႕ ေျပာဆိုၾကတာေတြ ရွိေနတယ္၊ အခု ေရးေနတဲ႕ ABSDF ႏွင္ပတ္သတ္ေသာ စာေတြအတြက္ က်မ တျပားမွ မရပါ၊ မရတဲ႕ အျပင္ အခ်ိန္ေပးရ၊ ေျပာဆိုခံရျခင္း၊ တုိက္ခိုက္ျခင္း ခံရတာေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္အေၾကာင္း ဆက္ေရးေစခ်င္ရင္ ဆက္ေရးပါမယ္၊ ရပ္ၿပီး အျခား တေယာက္အေၾကာင္း ေရးေစခ်င္ရင္ ေရးပါမယ္၊ က်မစာေတြကို ဖတ္ေနၾကတဲ႕ အမ်ားရဲ႕ ဆႏၵကို က်မ ေလးစားလိုက္နာပါမယ္ရွင္)
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၉၊ ၂၀၁၃ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၂၅)
အဲဒီ ႒ာနေလးမွာ အလုပ္သမေလးဘ၀နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ႕တယ္။ တႏွစ္ေလာက္ ကာလမွာေတာ႕ က်မနဲ႕ အဲဒီ႒ာနက boss နဲ႕ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုတာကလည္း က်မက စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲနဲ႕ ေဒါသထြက္ၿပီး ေပါက္ကြဲလို႕ ျဖစ္ရတာ။ က်မက ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲပစ္လိုက္တာ အဲလိုမ်ိဳးေတြေပါ႕။
ဒါေတြကလည္း ဒီေတာထဲမွာ ဒီလိုဖမ္းခံရၿပီး ႏွိပ္စက္ခံရတာေတြျဖစ္ၿပီးတဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး ေဒါသနဲ႕ေပါက္ကြဲမႈက အရမ္းျမန္တယ္။
အဲဒါေၾကာင္႕ ေမေမတို႕ အစ္တို႕အားလံုးက က်မ မိသားစုက က်မကို အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႕ ၾကည္႔ေနၾကတာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ ေပါက္ကြဲၿပီးရင္ က်မက အရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္။ခံစားခ်က္ေတြကို မထိန္းႏိုင္ဘဲနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူးေပါ႕ေနာ္။
အဲလို မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ျပႆနာတက္ေတာ႕က်မ အလုပ္ဆက္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ႕ဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အလုပ္ေျပာင္းဖို႕ ၾကိဳးစားရတယ္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုကို ရွာရျပန္ေရာ။
ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာမလား၊ အခုခ်ိ္န္ထိ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ရတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား လုပ္ခဲ႕တယ္။ က်မလက္ရွိ အလုပ္မွာက၁၉၉၅ ကတည္းက စလုပ္ခဲ႕တာပဲေလ၊ ခုေတာ႕ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီလဲ။
ဒီၾကားထဲမွာ Australia မွာလည္း စီးပြားေရးက်ဆင္းတာေတြ ဘာေတြရွိတယ္၊ အလုပ္ရံုေတြ စက္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြ ေလ်ာ႕ပစ္တာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ မပါခဲ႕ဘူး။ က်မတုိ႕ ႒ာနတခုလံုး ျဖဳတ္ခံရတာေတြ ရွိေပမဲ႕ က်မက အျမဲ က်န္ခဲ႕တယ္၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း သေဘာက်တယ္၊ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း ၾကိဳးစားတယ္၊ အလုပ္ကိုေလးစားတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တဲ႕အတြက္ အခု ဒီအလုပ္မွာ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ရာထူးလည္း တက္ခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕ ကံလည္းပါပါတယ္။
ေနာက္ က်မက ကိုုယ္႕ဘ၀ကိုယ္နားလည္တယ္။ ရတဲ႕ အလုပ္ကေလးကို အရမ္းၾကိဳးစားၿပီး လုပ္တယ္။ ေက်ာင္းလည္း သြားမတက္ဖူး သိလား။ အလုပ္က ေက်ာင္းတက္ဖို႕လည္း ခြင္႔ျပဳတယ္ ဒါေပမဲ႕ က်မက ေက်ာင္းစာဆိုရင္ ထြက္ေျပးတဲ႕ လူတေယာက္၊ အလုပ္က ခြင္႔ျပဳရင္လည္း အလုပ္တဖက္နဲ႕ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ဆိုတာ ေ၀လာေ၀းပဲ။
အမရဲ႕ အမေတြ မိသားစုေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္၊ ေက်ာင္းလည္းတက္ဖို႕ေပါ႕၊ သိတဲ႕အတို္င္းပဲ အလုပ္ကိုပဲ ဖိလုပ္ခဲ႕တယ္၊ ေက်ာင္းလညး္ မတက္ခဲ႕ဖူး။
အိမ္ကလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ဆိုရင္ တက္ဖို႕ ေထာက္ပံ႕ေပးမယ္ေျပာတယ္၊ သူတုိ႕ကို မတက္ဖူးလုိ႕ တခြန္းမေျပာဘဲနဲ႕ ေက်ာင္းမတက္ဘဲနဲ႕ အလုပ္ပဲ ေပၿပီး လုပ္တာ။ သိတယ္မဟုတ္လား က်မက ျပန္မေျပာနားမေထာင္ေလ။အဲလိုနဲ႕ ေနေနရင္းနဲ႕ပဲ က်မက အလုပ္ထဲမွာ ျမဲေနခဲ႕တယ္။
အဲဒီတုန္းက မနက္ဆိုရင္ ဘုရားကိုပံုမွန္ရွစ္ခိုးျဖစ္တယ္၊ အဖြားကိုပံုမွန္ ကန္ေတာ႕ျဖစ္တယ္။ အဖြားပံုကိုလည္း အၾကီးၾကီး ပံုၾကီးခ်ဲ႕ၿပီး အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ က်မက အဖြားကို အရမ္းခ်စ္တာ။ အေဖအေမထက္ေတာင္ အဖြားကိုခ်စ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕ က်မက အဖြားနဲ႕ၾကီးခဲ႕တာ။ အဖြားလက္ထဲမွာ ၾကီးခဲ႕တာေလ။
က်မက Australia မွာ တေယာက္တည္းေနတာ၊ အဲေတာ႕ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္က အေမတုိ႕ ဆီမွာသြားပံုလုိ႕မရေတာ႕ ပစၥည္းေတြ ေပၚမွာ သြားပံုတယ္။ လက္ပ္ေတာ႕ဆိုရင္ ခဏ ခဏပ်က္တယ္။ တခုခု ေဒါသျဖစ္လာရင္ ပစၥည္းေတြကို ခ်ပစ္တာ။
ေနာက္ က်မက သစၥာျပဳခဲ႕တယ္ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအေပၚ ကတိျပဳခဲ႕ေတာ႕ အျမဲတမ္း ဒါကလည္း ရင္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ အျမဲတမ္း မဟုတ္တာေတာင္မွ ဒီ မခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကိုလည္း အိပ္မက္ကို မၾကာခဏမက္တာပဲ။ သူတုိ႕ကို မက္ရင္ က်မ ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ႕ဘူး။ တကယ္ကို ခံစားရတာေနာ္။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ က်မ ခံစားရတာက ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္တာလည္း ပါတယ္။
ကိုယ္႕ဘ၀ကိုယ္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုၿပီး ခံစားရတာေတြလည္း ပါတယ္။
က်မ အျဖစ္က အျဖစ္က အိပ္မက္ဆန္ေနတယ္။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ကျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ အျမဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာက ဂီတအႏုပညာရွင္သမားတေယာက္ဘဝ၊ အေရာင္ဆိုးသိမ္းသြင္းဖို႕ၾကိဳးစားခံခဲ့ရတာက အနီေရာင္ႏုႏုေလးဘဝ၊ တကယ္လက္ေတြ႕ ျပဳလုပ္ခဲ့တာက ABSDF-NB က ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္၊ ဒါေပမဲ့ အတင္းအဓမၼျပဳျခင္းေၾကာင့္ကိုယ့္ကို ကိုယ္ထြက္ဆိုခဲ့ၾကရတာက NIB ဒုဗိုလ္ ထလရ ပါတဲ့။ က်မရဲ႕ ထလရ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ ၁၇၅ဝ ဆိုတာကလည္း သန္းေဇာ္တို႕ကေျပာခဲ့တယ္… ငါတို႕အတိအက်ရထားတာေတြနဲ႕အကုန္ကိုက္ညီပါသတဲ့။
ဒုကၡပါလားေနာ္။ NIB က ဗိုလ္ၾကီးရာထူးယူခဲ့ရသူတဦးက သူ႕ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကိုအျမဲမွတ္မိေနေအာင္ ၁ဝ တန္းခုန္နံပတ္ေပးခဲ့ပါသတဲ့။ ျဖစ္အင္ေတြမ်ားေတာ့ငိုအားထက္ရီအားသန္တာလား ၊ ရီအားထက္ဘဲငိုအားသန္ခဲ့တာလား။က်မတို႕ အေယာက္ ၁ဝဝ နင့္ေနေအာင္ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲလို ဖမ္းဆီးၿပီး ႏွိပ္စက္တဲ႕ ရက္စက္မႈ႕ဒဏ္ေတြနဲ႕ ၁၄ ဦးေသခဲ့ၾကရတယ္။ ၁၆ ဦး ရက္စက္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၂ ဦးေသနပ္နဲ႕ပစ္သတ္တာခံခဲ့ရတယ္။ ၅၅ ဦးထြက္ေျပးေတာ့ ၁ ဦးလမ္းမွာ ေသဆံုးခဲ့တယ္။စစ္ေၾကာေရးကာလေတြမွာ ၄ ဦးထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။
၉ဦးလြတ္ေျမာက္ျပီး ေက်ာင္းသားတပ္မွာျပန္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တယ္။၉ ဦးထဲကက်မတေယာက္ကေတာ့ KIAက ကယ္ေပးလုိ႕ လြတ္ခဲ႕တယ္။
အဲေတာ႕က်မက ဒီခင္ခ်ိဳဦးတုိ႕ ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ကို အိပ္မက္ မက္တိုင္း ကိုယ္ကလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ႕ ပိုၿပီး ခံစားရတယ္။ က်မတို႕ကလည္း သူတုိ႕ကို သမိုင္းမွန္ေပၚဖို႕ သူတုိ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လည္း လုပ္ေပးမယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေစရမယ္လို႕ ေပးခဲ႕တဲ႕ ကတိေတြကလည္း ရွိေနတာကိုး။
အဲဒီအိပ္မက္အေၾကာင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကိုလည္း ေျပာျပတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အေမကလည္း ေျပာတယ္။ အန္တီ အမွ်ေပးေ၀တာထက္ စာရင္ သမီးတုိ႕ေတြ အမွ်ေပးတာကို ပိုလိုခ်င္တယ္ ထင္တယ္တဲ႕ …။ မေျပာတတ္တတ္ဘူး က်မအေနနဲ႕ မေျပာတတ္ဘူး။
က်မကေတာ႕ ဒီေဖေဖာ္၀ါ၇ီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း သတ္သတ္ လြတ္စားေပးတယ္။ တခါတေလ တပတ္ေပါ႕၊ တခါတေလက်ရင္ေတာ႕ ၂ ပတ္ေပါ႕။ အသတ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ သူေတြအတြက္ ရည္စုူးၿပီး စားေပးတယ္။
မန္ေလးမွာ ရွိေနတဲ႕ ကုိညီညီေက်ာ္တုိ႕ကလည္း သူတို႕ဟာသူတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ သူတုိ႕မွာလည္း ဟိုတုန္းက အက်ယ္တ၀င္႕လုပ္ပိုင္ခြင္႔မွ မရွိခဲ႕တာပဲ။ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ရွိၾကတဲ႕ ဘိုဘိုတို႕ကိုရဲတို႕ကလည္း သူတုိ႕ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလးနဲ႕ သူတို႕ ဆြမ္းေကၽြးတာတုိ႕ ဘာတို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးေတြ လုပ္ၾကတယ္ေပါ႕။ ေနာက္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူအသတ္မခံရခင္မွာ ဘိုဘိုတုိ႕ ကိုရဲတို႕လို နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာေတြကို မွာခဲ႕တာေတြ ရွိတယ္။ ဒီဘက္ကလည္း မေသရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေအာင္လုပ္ေပးဖို႕ ကတိေတြ ေပးခဲ႕ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္က အျပန္အလွန္မွာခဲ႕ၾကတာ၊ က်မလည္း က်မ ေသသြားရင္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေဖာ္ေပးဖို႕ နန္းေစာကို မွာခဲ႕တယ္။
ေသသြားတဲ႕သူေတြအတြက္ က်မတို႕လုပ္ၾကပါတယ္ ႏွစ္တိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ရာေလးေတြေပါ႕။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တရက္ၾကေတာ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ က်မဆီကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ UK မွာ ရွိေနတဲ႕ ကိုထိန္လင္းက ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ႕ေျပာတယ္၊ မငယ္ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဒီေရာက္ေနၿပီတဲ႕။ ဘီဘီစီ ျမန္မာပို္င္း အစီစဥ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္တဲ႕။ သူက အဲလို ေျပာၿပီး ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အမတို႕ စဥ္းစားတယ္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ကို ဒီေနရာမွာ မလုပ္သင္႕ေတာ႕ဘူးလုိ႕။
လူ႕အခြင္႔ေရးခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ သူတေယာက္က ေလလိွိဳင္းကေနၿပီးေတာ႕ ဒီမိုကေရစီေတြ လူ႕အခြင္႔ေရးေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရေတာ႕ဘူး။ မေျပာသင္႕ေတာ႕ဘူး။
တျခားလူေတြ ေျပာရင္ေျပာၾက…ဒီလူေတြကေတာ႕ ေျပာကို မေျပာနဲ႕ နားခါးလွၿပီ။ လူ႕အခြင္႔ေရး ခ်ိဳးေဖာက္တဲ႕ လူေတြက ဒီလူ႕အခြင္႔ေရးကို ျပည္သူေတြကို ေျပာမယ္ဆိုတာ က်မတို႕ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႕မရဘူး။ တျခားလူေတြ ေျပာပါ လူ႕အခြင္႔ေရးတုိ႕ ဒီမိုကေရစီ တို႕ဆိုတာ အန္ခ်င္စရာ စကားမဟုတ္ဘူး က်မတုိ႕ ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြေတာ႕ လာမေျပာနဲ႕ ျပည္သူေတြကို ဒီလိုေတြ လာမလုပ္နဲ႕ လက္မခံႏိုင္ေတာ႕ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ က်မတို႕အားလံုး တုိင္ပင္ၿပီး ဘီဘီစီကို ကန္႕ကြက္စာတင္ခဲ႕ၾကတယ္။ ဘီဘီစီ မွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္က ABSDF ေျမာက္ပိုင္းမွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး လူသတ္ခဲ႕တဲ႕ အေၾကာင္း ေရးတင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အဲဒီတုန္းကလည္း ေရာ္နယ္ေအာင္နိုင္ကိုယ္တိုင္က ေထာက္လွမ္းေရးဘက္ကသူလွ်ိဳေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ သတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ယင္ဒီးတုိ႕ကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတာေတြရွိေတာ႕ ေနရွင္းသတင္းစာကိုလည္း က်မတုိ႕က တင္ျပခဲ႕တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ ဘီဘီစီကေန ႏႈတ္ထြက္သြားရတယ္။ အဲဒီမွာ က်မတို႕ သိသြားတယ္။ ဟာ… လုပ္လုိ႕ရတယ္။ သတ္ျပတ္ခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းထားရတဲ႕ ဟာေလးက ဒီေနရာမွာ လုပ္လို႕ရတာပဲ၊ ငါတုိ႕ အမွန္တရားကို ေဖာ္လုိ႕ရတာပဲ ဆိုတာ သိသြားတယ္။
ေရွ႕ဆက္ငါတုိ႕ ဘာလို႕ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ…ဒါဟာ အမွန္တရားေတြေလ။ လုပ္လို႕ရတာပဲ ငါတုိ႕ လုပ္ႏိုင္တာပဲ ဆိုတာကို က်မတို႕ သိသြားၿပီ လက္ခံသြားၿပီ။
အရင္တုန္းကေတာ႕ ဒီကိစၥၾကီးကို အမွန္တရားေပၚေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး၊ က်မက ကတိသာေပးခဲ႕ ၊ သစၥာသာဆိုခဲ႕ေပမဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာမသိခဲ႕ဖူး။ ဘယ္ကေန စရမွန္းလည္း မသိခဲ႕ဖူးေလ။ မစခဲ႕ႏိုင္ဘူးေလ အဲဒီခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္ခံစားရတယ္ေနာ္။ ရင္ထဲမွာ နင္႔ၿပီး ေအာင္႕ေနေအာင္ကို ခံစားရတယ္။ တကယ္႕ကိုပဲ ဒါေတြေၾကာင္႕ပဲ က်မက အိပ္မက္ေတြပဲ မက္ေနခဲ႕တာလား မသိဘူး။
အဲဒီ ၂၀၀၈ က စလိုက္တဲ႕ ကိစၥေလးကေန အားတက္သြားတယ္။ ေနာက္ ၂၀၀၉ မွာ အြန္လိုင္းကေန ABက လူတေယာက္နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရလ ိုက္တယ္။ အဲဒီကေန အခ်ိတ္အဆက္ေတြ ရွာရင္း၊ အခ်က္အလက္ေတြရွာရင္း မတရားတာေတြကို လက္မခံႏိုင္တဲ႕ သူေတြက ကူညီေပးခဲ႕ၾကတယ္။
အဲဒီကေန စလိုက္တဲ႕ဇာတ္လမ္းပါပဲ။
(မိတ္ေဆြတို႕ေရ ....ဒီမွာ ရပ္လိုက္ရမလား၊ ဆက္ေရးရမလား ဆိုတာ အၾကံေပးၾကပါဦး၊ က်မကို အပိုင္းလိုက္ေရးၿပီး လုပ္စားေနတယ္လို႕ ေျပာဆိုၾကတာေတြ ရွိေနတယ္၊ အခု ေရးေနတဲ႕ ABSDF ႏွင္ပတ္သတ္ေသာ စာေတြအတြက္ က်မ တျပားမွ မရပါ၊ မရတဲ႕ အျပင္ အခ်ိန္ေပးရ၊ ေျပာဆိုခံရျခင္း၊ တုိက္ခိုက္ျခင္း ခံရတာေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်မ ေက်နပ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္အေၾကာင္း ဆက္ေရးေစခ်င္ရင္ ဆက္ေရးပါမယ္၊ ရပ္ၿပီး အျခား တေယာက္အေၾကာင္း ေရးေစခ်င္ရင္ ေရးပါမယ္၊ က်မစာေတြကို ဖတ္ေနၾကတဲ႕ အမ်ားရဲ႕ ဆႏၵကို က်မ ေလးစားလိုက္နာပါမယ္ရွင္)
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment