by Soe Min on Sunday, January 6, 2013 at 1:19am ·
“အာကာယံထဲ စံၿမဲျမန္းလို႔ နန္းဖလ္ေဆာင္ လႈိင္းေရႊတိမ္ေတာင္။ ျမအေရာင္လို တစ္ေတာင္လုံး ၿပိဳမည့္ဟန္လို မိုးဆင္လာဖုံး။” တဲ႔။
ပတ္ပ်ဳိးသီခ်င္းႀကီးေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႏွစ္ၿခဳိက္မိတဲ႔ မိုးဖြဲ႔သီခ်င္းကေလးပါ။ ေကာင္းကင္အာကာ အဇ႒ာဆိုတာ လူေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္မထားတဲ႔ေခတ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားဟာ မိုးေပၚမွာပ်ံသန္းသြားလာႏိုင္တဲ႔ စက္ႀကဳိးယာဥ္ပ်ံေတြကို ေစလိုရာေစ နွင္ခဲ႔ၾကေသးတယ္။ “စာမရီသို႔ ထူးမျခား နတ္ျမင္းပ်ံမို႔ ျမဴးၾကြားၾကြား။” ဆိုတဲ႔ အႆထိုရ္ျမင္းပ်ံႀကီးေတြ ရွိသလို “နီေတြးေတြး ေရာင္ေဖြးေဖြး၊ ဘက္မဲ႔သာ ၿပိဳင္ႏႈိင္းေ၀း။” ဆိုတဲ႔ ဆင္ျဖဴရတနာမ်ားဟာလည္း အလိုရွိရင္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံႏိုင္သတဲ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာလည္း ဂရိဒ႑ာရီထဲကလိုပဲ ေကာင္းကင္အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ႔ၾကသားပဲ။ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး နီးနီးစပ္စပ္ စိတ္ကူးယဥ္လာေတာ႔ နံမယ္လွလွကေလးပါ ေပးထားႏွင္႔ၾကတယ္။ ပန္းၿမဳိင္လယ္ ယိုးဒယားထဲမွာေတာ႔ “ညာနန္းနတ္ကယ္သြင္ ေလယာဥ္ပ်ံ တိမ္ယံေတာင္စြယ္ မိုးလယ္ေ၀ယံဖ်ား။” တဲ႔။ ဘိုးေတာ္ဘုရား ေလးဘက္တြားကတည္းက ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ႔ “ေလယာဥ္ပ်ံ” ဆိုတဲ႔ ေ၀ါဟာရကေလးဟာ ကိုလိုနီေခတ္ကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူတို႔ဆီက aeroplane ဆိုတဲ႔ဟာႀကီးကို ဘာသာျပန္ယူဖို႔ ဂြပ္ကနဲ ကြက္တိက်သြားေရာ။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္ကေတာ႔ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံဆိုတဲ႔ဟာႀကီးကို မိုးေပၚမွာ ျမင္လိုက္ရရင္ေတာင္ လက္ညွဳိးတထိုးထိုးနဲ႔ ဟစ္ကာေအာ္ကာ ေငးၾကည့္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ေလယာဥ္မွဴးေတြ၊ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ၊ ေလယာဥ္မယ္ေတြဆိုတာ မိုးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ အလုပ္လို႔ အားက်ခဲ႔ရေသး။ ဒါေပမယ္႔ သတင္းစာထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္က်တဲ႔ သတင္းေတြ ဖတ္ရတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူတို႔အလုပ္ႀကီးက တယ္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား လို႔ သတိထားမိလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္၀င္ကာနီး လားရႈိးကိုသြားလည္တဲ႔အခါ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာႀကီးကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ စီးဖူးသြားတယ္။ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကို ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္း အမႈထမ္းေတြနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းလာတဲ႔အထိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ စီးျဖစ္တာကေတာ႔ အမ္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကေလးကို ေရာက္တဲ႔အခါက်မွပါ။ အသက္ကို ဖက္နဲ႔မကလို႔ ၾကြတ္ၾကြတ္အိပ္နဲ႔ပဲ ထုပ္ရထုပ္ရ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကေလး တားမရဘူးဆို ဒါပဲစီးစရာရွိတယ္ေလ။ လတ္တေလာ အဂၤလိပ္သၾကၤန္စာအရ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တာစားေနတာမို႔ ကိုယ္လည္းပဲ အဆင္႔ျမင္႔သြားေအာင္ မိုးေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံစီးလုံးငွားၿပီး ေရးထည့္လိုက္စမ္းမယ္။ ထိုင္ခုံခါးပတ္ပတ္ၿပီးသာ ဖတ္ၾကေပေတာ႔ဗ်ာ။
သဘာ၀တရားအရ လူဆိုတာ ကုန္းသတၱ၀ါမို႔ ရြာလြန္ရြက္တိုက္ၿပီး ေရေၾကာင္းခရီး၊ ေ၀ဟင္ခရီးဆန္႔ရတဲ႔အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေဘးအႏၱရာယ္ ၾကဳံရတတ္တာ မဆန္းပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ မျဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူး ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔သာ ေသျခင္းတရားကို ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးပန္းတိုင္ တူရူစိတ္ထားၿပီး သြားၾကလာၾကရတာ။ ျဖစ္မယ္မွန္းသိရင္ ဘယ္သူကလိုက္မွာတုန္း။ အဲဒါကို အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ risk ယူတယ္ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ မယူမျဖစ္ယူရတဲ႔ အဲဒီ risk ဆိုတာႀကီးကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ေတာ႔ လုပ္ထားရတာေပါ႔။ ဒီအခါမွာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေဆးပညာနယ္ပယ္ထဲက ေမ႔ေဆးေပးတာနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ခြဲစိတ္ကုသတဲ႔အခါ ေမ႔ေဆးမပါပဲ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ေမ႔ေဆးေပးတဲ႔အခါမွာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းတာ ဘယ္ဟာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲစိတ္ကုသမႈအတြက္ ေမ႔ေဆးထုံေဆးရဲ႕ အႏၱရာယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမဆို ယူၾကရတာပဲ။ သူလည္းပဲ အဲဒီ risk ေတြကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေမ႔ေဆးေပးရတာေပါ႔။
ေမ႔ေဆးေပးတယ္ဆိုတာ ေရာဂါကို ခြဲစိတ္ကုသေနတုန္း နာက်င္မႈေတြျဖစ္မလာေအာင္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဇီ၀ကမၼျဖစ္စဥ္ေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္မသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းညွိေစာင္႔ေရွာက္ေပးတာကို ေခၚပါတယ္။ မခြဲခင္မွာ လူနာရဲ႕ ပုံမွန္ နဲ႔ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ ေရာဂါအေျခအေနေတြကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးေမးျမန္းရသလိုပဲ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းတယ္ဆိုတာ သြားကာနီးမွ တက္ထိုင္ စက္ႏႈိးၿပီး ထြက္လို႔ရတဲ႔ အရာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အားလုံးစစ္ေဆး ျပည့္စုံၿပီးလို႔ စထြက္တဲ႔အခါ သူ႔အတြက္ စၿပီး ရင္ဆိုင္ရမွာက ဒီဆင္ေျပာင္ငါးစီး အတၱေဘာႀကီးကို ေကာင္းကင္ယံမွာ ေလဟုန္စီးႏိုင္ဖို႔အတြက္ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဆြဲတင္ယူရတာကို သူတို႔ဘာသာနဲ႔ Take off လို႔ေခၚတယ္။ လူနာကို ေမ႔ေဆးေပးတဲ႔အခါမွာလည္း သတိတရား (Concious level) ကေလးကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ေနရာအေရာက္ ေနာက္ေကာက္ခ်လိုက္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လုံး ကိုယ္ဆြဲရာပါလာေစဖို႔လုပ္တာကိုလည္း အဲဒီစကားလုံးပဲ သုံးတယ္။ နွစ္ေနရာစလုံး အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ပိုင္းေလာ႔ႀကီးေတြေရာ၊ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ႀကီးေတြပါ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ ေပါ႔တီးေပါ႔ဆ မလုပ္ဘူး။ ဒီအဆင္႔ၿပီးရင္ စက္ကိရိယာေတြက ၀င္ၿပီးတာ၀န္ယူေပးလို႔ရႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္သမွ်အားလုံးကို အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ဇယ္ဆက္သလို စီစဥ္ေပးရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဒီအဆင္႔မၿပီးမခ်င္း ဘယ္သူမွ အသက္၀၀မရွဴႏိုင္ဘူး။ အခန္႔မသင္႔တဲ႔ မေတာ္တဆမႈဆိုတာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ အမ်ားဆုံးျဖစ္ေလ႔ရွိတာကိုး။
ဒီအဆင္႔လြန္သြားရင္ေတာ႔ သက္ျပင္းကေလးခ်ၿပီး ခဏတျဖဳတ္ အေမာအပန္းေျဖလို႔ရတယ္။ မ်က္ေျခမျပတ္သာ ေစာင္႔ၾကည့္ေန။ “လူနာေမ႔သြားၿပီပဲ။ ခြဲလို႔ၿပီးေတာ႔ ေျပာေလ။ ျပန္ႏႈိးေပးမယ္။” ဆိုၿပီး ဂိမ္းထိုင္ေဆာ႔ေနလို႔ေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ။ (ပရိတ္ထိုင္ရြတ္တဲ႔သူေတာ႔ ရြတ္ၾကသား) ဒီအခ်ိန္မွာ လူနာက သူ႔အသက္ကို ကိုယ္႔လက္ထဲ အပ္သြားၿပီေလ။ သူဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခါက် ကိုယ္ေပါ႔ရင္ေပါ႔သလို လူနာခံရတာပဲ။ လူနာေအးမွာစိုးလို႔ ေရေႏြးအိပ္ပူပူေတြ ကပ္ထားေပးတာ အပူေလာင္ကုန္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္တတ္တာေပါ႔။ မိုးေပၚေရာက္ေနၿပီပဲဆို ေအာ္တိုပိုင္းေလာ႔ေလးနဲ႔လႊတ္ထားၿပီး ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြနဲ႔ ပလီေနရင္လည္း အလားတူ ျပႆနာေတြ ေပၚႏိုင္တာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဖတ္ကနဲဖတ္ကနဲလုပ္ရတဲ႔ ေျခေတြလက္ေတြကသာ ခဏအနားရသြားတာ မ်က္စိကေတာ႔ ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနရေသးတာပဲ။ ဒီအဆင္႔ကေတာ႔ Maintenance လို႔ေခၚတယ္။ Flying လို႔လည္း နွစ္ခုစလုံးမွာ သုံးတယ္။ လိုခ်င္တဲ႔ေနရာကိုေရာက္ေအာင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ေျငာင္းေျငာင္း သြားရတယ္။ တက္လိုက္ၾကလိုက္ ေျဗာင္းဆန္ေနလို႔ မရဘူး။
ခြဲတဲ႔စိတ္တဲ႔အမႈၿပီးသြားၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးလည္း လိုရာခရီးကိုေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ “ေရာက္ၿပီ။ ဆင္းေတာ႔။” လုပ္လို႔မရဘူး။ ေျမျပင္ေပၚျပန္ဆင္းေပးရသလို ေမ႔ေနတဲ႔လူနာကို ျပန္ႏႈိးေပးရေသးတယ္။ “Landing” လို႔ ႏွစ္ခုစလုံးမွာ သုံးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚက ခုန္ခ်တဲ႔ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာင္က်က်ဖို႔ အသားေသဖို႔လိုတယ္ဆိုရင္ ဟိုးမိုးေပၚ ေပတစ္ေသာင္းေက်ာ္အထက္က ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ဘုံႀကိဳးျပတ္က်လာတာလည္း အေလ႔အက်င္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားဖို႔ လိုတာေပါ႔။ ေမ႔ခ်င္တိုင္းေမ႔ခိုင္းထားၿပီး အရာရာ ကိုယ္႔လက္နဲ႔ႀကိဳးကိုင္လာခဲ႔ရာက ခြဲလို႔လည္းၿပီးေရာ ဖုတ္ဖက္ခါ ထခိုင္းဖို႔ကလည္း မလြယ္တာ အမွန္ပါ။ ေစာေစာတုန္းကေတာ႔ စက္ေတြနဲ႔ရွဴခိုင္းမွာမို႔လို႔ လူနာကို အသက္မရွူႏိုင္ေအာင္ အတင္းႏွိပ္ကြပ္ထားရာက အခုေတာ႔ စက္ေတြျဖဳတ္ခ်င္ၿပီ။ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ ျပန္ရွဴေခ်ဦးဆိုေတာ႔ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ႔ အသားက်ေအာင္ ျပန္ေစာင္႔ေသးတာေပါ႔။ စက္အရပ္နဲ႔ လူေကာင္းေကာင္းမႏိုးခင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံတက္တုန္းကလိုပဲ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ျပန္ထုပ္ရပါတယ္။ ေလယာဥ္အဆင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားတတ္သလဲ ဆိုတာကေတာ႔ ဥပမာေပးစရာေတာင္ မလိုေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပေနရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ လတ္တေလာ မီဒီယာေတြေပၚမွာ တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာသလို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခံေနၾကရတဲ႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေတြေရာ၊ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြဘက္ကေရာ စာနာနားလည္စြာ စဥ္းစားေတြးေတာေပးခ်င္လို႔ပါ။ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေသဆုံးမႈေတြမွာ တာ၀န္ရွိသူမွန္ေပမယ္႔လည္း သူတို႔က်င္လည္ရာ အသက္ေမြးမႈရဲ႕ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ အသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုပ္ထားရတဲ႔၊ သူမ်ားအသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ေပးရတဲ႔အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူသတိထားမိေအာင္ ရွင္းျပတာသာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေပါ႔ေလ်ာ႔မႈ ပါမပါဆိုတာကေတာ႔ ေဘးလူျဖစ္တဲ႔ကိုယ္႔အဖို႔ ၀င္ေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ႔ အေျခအေန မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ခါတိုင္းသုံးသလို ေရွ႕ေနလိုက္တယ္ဆိုတဲ႔စကားေတာင္ သုံးမထားဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ အျဖစ္အပ်က္ တစုံတရာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိပဲနဲ႔ တစုံတေယာက္ဘက္ကေန ကာကြယ္တုန္႔ျပန္ေပးသလို၊ တစုံတေယာက္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔။ ဒါေၾကာင္႔ အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ျခဳံငုံသုံးသပ္ေဆြးေႏြးတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ငါသာသူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးနဲ႔ ျဖည့္ေတြးနိုင္ခဲ႔ရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။
လူတစ္ေယာက္အသက္ဆုံးရႈံးသြားတဲ႔အခါ အရင္ဆုံးထြက္လာတဲ႔ေမးခြန္းကေတာ႔ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတာပါ။ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖဟာ ေသသြားၿပီးသားလူအတြက္ မထူးေတာ႔ဘူးဆိုေပမယ္႔လည္း က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔သူေတြအတြက္ ယူၾကဳံးမရ ေသာကဗ်ာပါဒေတြကို ေျဖသိမ္႔နိုင္တဲ႔အခါ ရွိသလို၊ ေနာက္လူေတြ အဲလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးနဲ႔ မၾကဳံရေအာင္ ေရွာင္ရွားႏိုင္တဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ရႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအေျဖဟာ ၾကားရသူအတြက္ အခါခပ္သိမ္း ေၾကနပ္မႈေပးစြမ္းနိုင္ဖို႔ေတာ႔ ခံယဥ္းပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ မျဖစ္သင္႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ေရတိမ္နစ္ခဲ႔သည္ရွိေသာ္ သူတို႔ဘက္က ဆက္ၿပီးလိုက္လာတဲ႔ေမးခြန္းကေတာ႔ “တရားခံ ဘယ္သူလဲေဟ႔။” ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင္႔လႊတ္တယ္ ခြင္႔မလႊတ္ဘူးဆိုတာကေတာ႔ ေနာက္မွ ဆက္စဥ္းစား။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေနရာမွာ လိ္မၼာပါးနပ္ေျပျပစ္စြာ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ငယ္ေသာအမႈက အႀကီးႀကီး ႀကီးေတာ႔မွာပါ။ သူ႔ဆီကေန ျဖစ္ႏိုင္စရာက ႏွစ္လမ္းပဲရွိတယ္ေလ။ ေျပလည္တဲ႔လမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ တရားခံလို႔ စြပ္စြဲခံရတဲ႔သူကို ေျဖရွင္းခြင္႔ ေပးရမွာေပါ႔။ ခိုင္လုံတဲ႔အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ ေနာက္ဆုံးရလာတဲ႔အေျဖဟာ မျပတ္မသားနဲ႔ သံသယျဖစ္စရာပဲ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ အဲဒီသံသယရဲ႕အက်ဳိးကို တရားဥပေဒအရ တရားခံသာလွ်င္ ခံစားခြင္႔ ရွိပါသတဲ႔။ ဆိုလိုတာက စြပ္စြဲခ်က္ မခိုင္လုံရင္ သူေျပာတာသာ ယုံေပးလိုက္ဖို႔ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာတာပါ။ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာ မရွိဘူး။ သူ႔ေၾကာင္႔ တဘက္လူ အသက္ဆုံးရႈံးသြားရတာ ေသခ်ာတယ္ လို႔႔ အေျဖထြက္လာၿပီ ဆိုပါစို႔။ ေပါင္ခ်ိန္လို ဓါးစက္ႀကီး ထျပင္ခိုင္းလို႔ မရေသးပါဘူး။ တရားခံမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေသေစလိုေသာ ေစတနာ (Intention to kill)၊ ေသေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ (Motive) ရွိေနခဲ႔သလားဆိုတာကို ဆက္သက္ေသျပရပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြ မရွိခဲ႔ရင္ လူသတ္မႈေတာင္မွ လူေသမႈ၊ မေတာ္တဆမႈအျဖစ္ ေျပာင္းသြားႏိုင္ေသးတာကိုး။ သို႔ေသာ္လည္း မၾကာေသးခင္က ေလယာဥ္ပ်က္က်တဲ႔ကိစၥမွာေရာ၊ ေမ႔ေဆးေပးရင္း လူနာ အသက္ဆုံးသြားတဲ႔ကိစၥမွာေရာ၊ အဲဒီအဆင္႔ေတြ တစ္ဆင္႔မွ မပါလိုက္ပဲ ေလသံၾကား တရားနာၿပီး ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တဘက္သတ္စြပ္စြဲ၊ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္၊ ေျပာဆိုတာေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး ၾကားလိုက္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ႔တဲ႔ ေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖကို မသိပဲနဲ႔ စြပ္စြဲထားတဲ႔သူေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔လည္း ဘုရားသခင္ကိုတိုင္တည္ရုံနဲ႔ သက္ေသျပလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္လာရင္ေတာ႔ စြပ္စြဲခံရသူဘက္ကလည္း မျဖစ္မေန ေျဖရွင္းလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ တရားမွ်တတဲ႔ အဆုံးအျဖတ္တစ္ခုထြက္လာရင္ေတာ႔ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ေစာဒကမတက္ေတာ႔ပဲ လက္ခံလိုက္၊ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အျဖစ္ေတြကို ေမ႔ပစ္လိုက္။ အဲဒါအေကာင္းဆုံး နိဂုံးပါပဲ။
လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ႔ အဆိုးဆုံး အဆုံးသတ္ေတြ မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အရပ္ထဲမွာ ေခြးရူးကိုက္လို႔ စည္ပင္က အမဲတုံးပစ္တဲ႔အခါ အရူးေရာအေကာင္းပါမက်န္ ေခြးဇာတ္တုံးကုန္သလိုပါပဲ။ ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ တကယ္ပဲ က်င္႔၀တ္စည္းကမ္း မေစာင္႔ထိန္းတဲ႔ အသျပာဆရာ၀န္၊ အာပလာဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေရတိမ္နစ္ရတဲ႔အတြက္ အရိုးေက်ေက် အေရခန္းခန္း လက္တုန္႔ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ အခက္ေတြ႔ရတာက အလုပ္ထဲမွာရွိေနတဲ႔ တျခားဆရာ၀န္ေတြအေပၚမွာ မလိုလားအပ္တဲ႔ အပိုဖိစီးမႈေတြ အဆမတန္တက္လာၿပီး လက္ေတြ႔မွာ နစ္နာရတာက ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ တျခားလူနာေပါင္းမ်ားစြာပါ။ အရင္ဆုံးကေတာ႔ ေန႔စဥ္လည္ပတ္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းယနၱရားေတြ အကုန္ ရပ္တန္႔သြားတာေပါ႔။ လက္ကေလးဗိုက္ေပၚတင္ရုံနဲ႔ ခြဲမယ္မခြဲဘူး ဆုံးျဖတ္လို႔ရေနေပမယ္႔ အေရးအေၾကာင္းဆို ကိုယ္႔ဘက္က ခိုင္လုံတဲ႔သက္ေသ အေထာက္အထားျဖစ္ေစဖို႔ ကြန္ျပဴတာဓါတ္မွန္အေျဖမရမခ်င္း မခြဲဘူး ျဖစ္လာသတဲ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေမရိကန္ေတြဆီမွာ ေဆးကုစားရိတ္ေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တက္ကုန္တာဆိုပဲ။ ဟိုမွာက ျပႆနာမရွိဘူးေလ။ အစိုးရကေပးတာ။ ဒီမွာ အဲဒီစားရိတ္ လူနာကေပးရတာ၊ ဆရာ၀န္လည္း ရတာမဟုတ္။ စြန္႔စားရေတာ႔ကိုယ္က၊ ေကာင္းသြားေတာ႔ ကိုယ္႔ေက်းဇူးတင္မွာလည္း မဟုတ္၊ ျပႆနာျဖစ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေခါင္းေပၚလာပုံတာလို႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေတြက ေတြးကုန္ရင္ က်ဳပ္တို႔လည္း အူေခါက္တဲ႔လူနာခြဲခ်င္ရင္ ဆရာဇီ၀ကတုန္းကလို ေရကူးညွာတင္နည္းနဲ႔ “ခုနွစ္ႏွစ္ အိပ္နိုင္ပါမည္ေလာ။” က စ ေမးေနရမယ္။
အာကာယံထဲ စံၿမဲျမန္းလို႔ကေန ေလယာဥ္ပ်ံအေၾကာင္း စလိုက္တာ အခုေတာ႔ ေမ႔ေဆးမိၿပီး အိပ္မက္ကမာၻထဲ အၾကာႀကီးပါပဲကြယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ နိဂုံးမခ်ဳပ္ခင္ အစဆြဲထုတ္စရာ တစ္ခုက်န္ပါေသးတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ သတင္းမီဒီယာေတြက သတင္းတက္တာ အင္မတန္ျမန္သဗ်။ အဲဒီေန႔ ေန႔လည္မေရာက္ခင္မွာကို ဟဲဟိုးမွာ အဲယားပုဂံေလယာဥ္ပ်က္က်တယ္လို႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ေနၿပီ။ ဘာမွမၾကာဘူး။ အဲဒါ သတင္းအမွားႀကီးပါလို႔ ေျဖရွင္းတာေတြ တက္လာေရာ။ ခဏေနေတာ႔ ပ်က္က်တာေတာ႔မွန္တယ္။ လူအေသအေပ်ာက္ မရွိပါဘူး ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတာ႔ ခရီးသည္အားလုံး ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္တဲ႔။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီး မီးေလာင္ထားတာျပၿပီး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေလာင္း ေတြ႔တယ္ လို႔ တခါ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ခရီးသည္စာရင္းနဲ႔တိုက္ၿပီး မႏြယ္လင္းရွိန္ဆိုတဲ႔ ဧည့္လမ္းညႊန္အမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕အေလာင္းပါလို႔ အတည္ျပဳလာတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ႔အခါ အဲဒီမိန္းကေလးက ခရီးသည္ေတြ အသက္ကုိကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေလယာဥ္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာ အာဇာနည္စန္းစန္းက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေလယာဥ္မယ္ကေလးရဲ႕ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပုံေတြကို အသားေပးၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဧည့္လမ္းညႊန္မကေလးက သူ႔အသက္ကို ပဓာနမထားပဲ ခရီးသည္ေတြကို ကယ္တင္ေပးခဲ႔ပုံကို ခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင္႔တယ္။
မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ခရီးသည္ေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ ေဘးလြတ္ရာပို႔ေဆာင္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ ဒီေျခရာလက္ရာမ်ဳိးဟာ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း လူစြမ္းေကာင္းလုပ္သြားတဲ႔ အက်ဳိးရလပ္ မဟုတ္မွန္းေတာ႔ သိသာပါတယ္။ စံနစ္တက် ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားထားေပးတဲ႔အတိုင္း အဖြဲ႔လိုက္ ကၽြမ္းက်င္စြာေဆာင္ရြက္သြားလို႔သာ ဒီအခ်ိန္ကေလးနဲ႔ ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီး အျပင္ကိုေရာက္သြားတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ကိုယ္႔လူမ်ဳိးေတြ အေပါက္၀ပိတ္ေအာင္ အတင္းတိုးပုံကို သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွေတာင္ အျပင္ေရာက္လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ “ႏွလုံးသားနဲ႔ စစ္တာ၀န္” ဇာတ္ကားထဲက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အထဲမ၀င္ အျပင္မထြက္ အေပါက္၀ပိတ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်တဲ႔ ေ၀သာလီေမာင္ဖုန္းႀကီးလို ခရီးသည္ေတြလည္း ပါဦးမွာေပါ႔။ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြဆိုတာက ဟိုးေရွ႕ကေျပာခဲ႔သလို risk ေတြ မွန္သမွ် ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔အတြက္ အေရးေပၚအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ေပးရတယ္ ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေလ႔က်င္႔ထားၿပီးသားပါ။ ခရီးစဥ္တိုင္းမွာ ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြက အသက္ကယ္၀တ္စုံကေလးေတြ ၀တ္ျပတာ။ ေျပးလမ္းဘယ္လိုရွာရမလဲ။ အေရးေပၚတံခါးေပါက္ ဘယ္မွာရွိသလဲ ျပေပးတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လွတပတ ရုပ္ရည္ကေလးေတြကို ျပၿပီး နမ္းမလားေမာင္ရဲ႕ ေမႊးတယ္ရွင္ လုပ္ဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ကိုက ေကာ္ဖီတိုက္ရုံ၊ သၾကားလုံးေ၀ရုံ ခန္႔ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း အဲဒီဘက္မွာ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာတဲ႔သေဘာရွိတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးကုန္မွ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းခဲ႔ပါတယ္ ဆိုတာ လိမ္ေျပာတာေတာ႔ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ခရီးသည္တစ္ေယာက္ အသက္ဆုံးခဲ႔ရတာကလည္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာပဲ။
ဧည့္လမ္းညႊန္ကေလးမေလးက ဧည့္သည္ေတြကို ဦးစားေပးၿပီး ထြက္ေပါက္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း သူ႔အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအရကို က်င္႔သားရၿပီးသား အေနအထားပါ။ အေရးၾကဳံလာလို႔ ဧည့္သည္ကိုပစ္ၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတယ္ဆိုတဲ႔ ဂိုက္က ျမန္မာေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါလိမ္႔မယ္။ အတက္အဆင္း ေလွကားထစ္ကေလးေတြမွာေတာင္ “Watch your step.” “Mind your head.” နဲ႔ ခလုပ္မထိ ဆူးမညိေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ေနၾကတာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး မီးေလာင္ကာနီးမွ အတင္းလုၿပီး ေက်ာ္ခြတက္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ အဲဒီကေလးမကေလးကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြေရွ႕မွာ ျမန္မာ႔သတၱိနဲ႔ အနစ္နာခံမႈကို ျပလိုက္ႏိုင္တဲ႔အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကေလးမေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ပို႔ေပးၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလာတဲ႔အခါ (ဒါကေတာ႔ သူလည္း ဖတ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္) ကိုယ္႔ဘက္က အေျဖတစ္ခု ျပတ္ျပတ္သားသား ထြက္လာတဲ႔အထိေတာ႔ ေစာင္႔ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကေလာင္ကၽြံသြားရင္ စကားကၽြံတာထက္ ဆိုးတယ္ေလ။ ကိုယ္ကလည္းသတင္းေထာက္ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ထုတ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔ မလိုဘူး ထင္တာပဲ။ အခ်က္အလက္ အျဖစ္အပ်က္ထက္စာရင္ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္တစ္ခုခု ရလာတဲ႔အထိ ေခါင္းထဲကို Data input လုပ္ရတာေပါ႔။
ပုလဲကုံးကေလးမ်ားသီသလို အစပ်ဳိးထားတဲ႔ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုမႈေတြကို ျပန္ေကာက္လိုက္ပါဦးမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါမသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ႀကီးကိစၥမွာ မႏြယ္လင္းရွိန္ကို အာဇာနည္မႊန္းၿပီး ေလယာဥ္အဖြဲ႔သားေတြ တာ၀န္မေက်ဘူး။ ေလယာဥ္မွဴးႀကီး အဲဒီညက မူးလိုက္တာ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတယ္။ ဆိုတဲ႔ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးကို သေဘာမတူပါဘူး။ အလားတူပဲ ေလယာဥ္မယ္ေတြက အကုန္လုံးရေအာင္ ကယ္ထုတ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက ေၾကာက္လြန္းလို႔ သတိလစ္ၿပီး က်န္ခဲ႔တာေနမွာေပါ႔ ဆိုတဲ႔ ထင္ေၾကးမ်ဳိးကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ (ခုန္အခ်မွာ ဘီးၾကားထဲက်သြားလို႔ ဦးေခါင္းကို ဒဏ္ရာရသြားတာ လို႔ အတည္မျပဳႏိုင္ေသးတဲ႔ သတင္းရပ္ကြက္က ေျပာပါတယ္။) ဒီအခါမွာ ငယ္ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးတဲ႔ Dustin Hoffman ရဲ႕ “Hero” ဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ကားကေလးကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္ၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ မဆီမဆိုင္ ခရီးသည္ေတြကို ေဘးလြတ္ရာကယ္ထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ျပန္သြားတဲ႔ ကားသမားေလးဟာ စင္ဒရဲလားပုံျပင္ထဲကလို ဘိနပ္ကေလးတစ္ရံေတာ႔ အဲဒီမွာ က်န္ခဲ႔သတဲ႔။ ခုံဘိနပ္ကို ေတာ္တဲ႔သူ ေတြ႔ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ႔အခါ တကယ္မဟုတ္ပဲ ေရာင္ေတာ္ျပန္နဲ႔ေရာလႊတ္တဲ႔ ကယ္တင္ရွင္အတုႀကီးက မီဒီယာေတြမွာ ဟိုးဟိုးေၾကာ္တဲ႔ သူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္လာၿပီး ဆုေငြေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္လာတဲ႔အခါ အဲဒီဘိနပ္ အမွားတစ္ရံကေန အမွန္တရားျဖစ္ဖို႔ ျပန္ႀကိဳးစားရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေလးပါ။ ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္လို႔ ေနာက္တစ္ခါသြားကယ္ဖို႔ ၾကဳံလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူ႔သားေလးကို စိတ္ခ်ရေအာင္ မွာထားခဲ႔တယ္။ “ငါ႔ဘိနပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္ထားဦး။” တဲ႔။
ကိုယ္႔ဆီကအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ႔ ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းရွိရမယ္ လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ကန္႔သတ္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္လုံးေတာင္ ကမယ္မထင္ဘူး။ အားလုံးပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြ စည္းကမ္းတက် နဲ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာလို႔လည္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကယ္လို႔ရတဲ႔အထဲမွာ တစ္ေယာက္ေလ်ာ႔ေနတဲ႔အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္း ယူၾကဳံးမရ ခံစားၾကရမွာခ်ည့္ပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဒီကေလးမေလးဟာ သူ႔အသက္ကိုမငဲ႔ပဲ ခရီးသည္ေတြကို ဦးစားေပးရင္း ေရတိမ္နစ္ခဲ႔ရရွာတယ္ ဆိုတဲ႔အထိကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ တာ၀န္မေက်လို႔ ဆိုတာကေတာ႔ သက္ေသရွိမွ လက္ခံႏိုင္မယ္။ အဲဒီလို သက္ေသျပတဲ႔အခါ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရွိလာရင္လည္း သံသယ၏အက်ဳိးကို စြပ္စြဲခံရသူကိုသာ ခံစားထိုက္တယ္။ သက္ေသခိုင္လုံတယ္ဆိုတာေတာင္ အေသခံဗုံးခြဲတိုက္ခိုက္တာမ်ဳိး မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာမွ ေသေစလိုေသာဆႏၵဆိုတာ မရွိဘူး။ မေတာ္တဆမႈတစ္ခုသာျဖစ္တယ္။ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ကိစၥမွာလည္း အတူတူပဲ။
ဒီတခါေတာ႔ေလ သည္ေကာင္ကေလးကို အရြဲ႕တိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါမည္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒီစကားကိုၾကားရတဲ႔အခါ ေမာင္စံဖားကေလးေတာ႔ သူတို႔ဆရာ၀န္ေတြဘက္က ပင္းျပန္ၿပီ။ ဦးေတဇႀကီးဘက္က လာဘ္စားထားလိုက္ျပန္ၿပီ။ စသည္ျဖင္႔ ေတြးေကာင္းေတြးမယ္ဗ်။ အဲသလိုိုရင္ ဆက္ေတြးၾကည့္လိုက္ပါဦးဗ်ာ။ အခုေျပာသြားတဲ႔ တရားခ်စကားေတြဟာ ဘယ္သူေတြကို နွလုံးစိတ္၀မ္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစသလဲဆိုတာ။ အဓိကကေတာ႔ အသက္ဆုံးရႈံးသူရဲ႕ က်န္ရစ္သူမိသားစုအတြက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း၊ ေသာကဗ်ာပါဒေတြအေပၚမွာ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမီးေတြ ဆက္မေလာင္ပဲ ၿငိမ္းရာၿငိမ္းေၾကာင္းကိုသာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ “ကလ်ာဏံ၀ါ ေကာင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ပါပကံ၀ါ မေကာင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ယံကမၼံ အၾကင္ကံကို ကရိသာမိ ျပဳျငားအံ႔။ တႆကမၼႆ ထိုေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကံ၏၊ ဒါယာေဒါ ေကာင္းေမြဆိုးေမြခံသည္၊ ဘ၀ိႆတိ ျဖစ္ရေခ်၏။” တဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားေဟာ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အကုသိုလ္အမႈရဲ႕ အတုံအလွည့္ဆိုတာ လြတ္ရိုးထုံးစံ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားျပဳတဲ႔အကုသိုလ္အေပၚမွာ ကိုယ္က လိုက္ေလာင္ၿမိဳက္ေနရင္ ေျမြပါလည္းဆုံး သားလည္းဆုံး ျဖစ္ရမွာစိုးလို႔ ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာပါတယ္ေနာ္။ ေသဆုံးသြားသူေတြလည္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ကိုယ္႔အလွည့္က်ေတာ႔လည္း လားရာဂတိၿမဲပါေစသားေပါ႔။ ေနာက္တခါ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေ၀ဇယႏၱာနတ္ရထားႀကီးနဲ႔ လာဆုံၾကရင္ေတာ႔ တာ႔တာျပၿပီး ဖလိုင္းကစ္စ္ေပးလိုက္မယ္။ မြ။ မြ။
ပတ္ပ်ဳိးသီခ်င္းႀကီးေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႏွစ္ၿခဳိက္မိတဲ႔ မိုးဖြဲ႔သီခ်င္းကေလးပါ။ ေကာင္းကင္အာကာ အဇ႒ာဆိုတာ လူေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္မထားတဲ႔ေခတ္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားဟာ မိုးေပၚမွာပ်ံသန္းသြားလာႏိုင္တဲ႔ စက္ႀကဳိးယာဥ္ပ်ံေတြကို ေစလိုရာေစ နွင္ခဲ႔ၾကေသးတယ္။ “စာမရီသို႔ ထူးမျခား နတ္ျမင္းပ်ံမို႔ ျမဴးၾကြားၾကြား။” ဆိုတဲ႔ အႆထိုရ္ျမင္းပ်ံႀကီးေတြ ရွိသလို “နီေတြးေတြး ေရာင္ေဖြးေဖြး၊ ဘက္မဲ႔သာ ၿပိဳင္ႏႈိင္းေ၀း။” ဆိုတဲ႔ ဆင္ျဖဴရတနာမ်ားဟာလည္း အလိုရွိရင္ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံႏိုင္သတဲ႔။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာလည္း ဂရိဒ႑ာရီထဲကလိုပဲ ေကာင္းကင္အိပ္မက္ေတြ ရွိခဲ႔ၾကသားပဲ။ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး နီးနီးစပ္စပ္ စိတ္ကူးယဥ္လာေတာ႔ နံမယ္လွလွကေလးပါ ေပးထားႏွင္႔ၾကတယ္။ ပန္းၿမဳိင္လယ္ ယိုးဒယားထဲမွာေတာ႔ “ညာနန္းနတ္ကယ္သြင္ ေလယာဥ္ပ်ံ တိမ္ယံေတာင္စြယ္ မိုးလယ္ေ၀ယံဖ်ား။” တဲ႔။ ဘိုးေတာ္ဘုရား ေလးဘက္တြားကတည္းက ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ႔ “ေလယာဥ္ပ်ံ” ဆိုတဲ႔ ေ၀ါဟာရကေလးဟာ ကိုလိုနီေခတ္ကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူတို႔ဆီက aeroplane ဆိုတဲ႔ဟာႀကီးကို ဘာသာျပန္ယူဖို႔ ဂြပ္ကနဲ ကြက္တိက်သြားေရာ။ ကိုယ္ေတြငယ္ငယ္ကေတာ႔ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံဆိုတဲ႔ဟာႀကီးကို မိုးေပၚမွာ ျမင္လိုက္ရရင္ေတာင္ လက္ညွဳိးတထိုးထိုးနဲ႔ ဟစ္ကာေအာ္ကာ ေငးၾကည့္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ေလယာဥ္မွဴးေတြ၊ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ၊ ေလယာဥ္မယ္ေတြဆိုတာ မိုးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ကို အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ အလုပ္လို႔ အားက်ခဲ႔ရေသး။ ဒါေပမယ္႔ သတင္းစာထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္က်တဲ႔ သတင္းေတြ ဖတ္ရတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူတို႔အလုပ္ႀကီးက တယ္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား လို႔ သတိထားမိလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္၀င္ကာနီး လားရႈိးကိုသြားလည္တဲ႔အခါ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာႀကီးကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ စီးဖူးသြားတယ္။ အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံႀကီးကို ျမန္မာ႔ေလေၾကာင္း အမႈထမ္းေတြနဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းလာတဲ႔အထိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ စီးျဖစ္တာကေတာ႔ အမ္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကေလးကို ေရာက္တဲ႔အခါက်မွပါ။ အသက္ကို ဖက္နဲ႔မကလို႔ ၾကြတ္ၾကြတ္အိပ္နဲ႔ပဲ ထုပ္ရထုပ္ရ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကေလး တားမရဘူးဆို ဒါပဲစီးစရာရွိတယ္ေလ။ လတ္တေလာ အဂၤလိပ္သၾကၤန္စာအရ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တာစားေနတာမို႔ ကိုယ္လည္းပဲ အဆင္႔ျမင္႔သြားေအာင္ မိုးေပၚမွာ ေလယာဥ္ပ်ံစီးလုံးငွားၿပီး ေရးထည့္လိုက္စမ္းမယ္။ ထိုင္ခုံခါးပတ္ပတ္ၿပီးသာ ဖတ္ၾကေပေတာ႔ဗ်ာ။
သဘာ၀တရားအရ လူဆိုတာ ကုန္းသတၱ၀ါမို႔ ရြာလြန္ရြက္တိုက္ၿပီး ေရေၾကာင္းခရီး၊ ေ၀ဟင္ခရီးဆန္႔ရတဲ႔အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေဘးအႏၱရာယ္ ၾကဳံရတတ္တာ မဆန္းပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီတစ္ေခါက္ေတာ႔ မျဖစ္ေလာက္ေသးပါဘူး ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔သာ ေသျခင္းတရားကို ေမ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးပန္းတိုင္ တူရူစိတ္ထားၿပီး သြားၾကလာၾကရတာ။ ျဖစ္မယ္မွန္းသိရင္ ဘယ္သူကလိုက္မွာတုန္း။ အဲဒါကို အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ risk ယူတယ္ လို႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ မယူမျဖစ္ယူရတဲ႔ အဲဒီ risk ဆိုတာႀကီးကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ေတာ႔ လုပ္ထားရတာေပါ႔။ ဒီအခါမွာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေဆးပညာနယ္ပယ္ထဲက ေမ႔ေဆးေပးတာနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ခြဲစိတ္ကုသတဲ႔အခါ ေမ႔ေဆးမပါပဲ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး။ ေမ႔ေဆးေပးတဲ႔အခါမွာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းတာ ဘယ္ဟာမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခြဲစိတ္ကုသမႈအတြက္ ေမ႔ေဆးထုံေဆးရဲ႕ အႏၱရာယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမဆို ယူၾကရတာပဲ။ သူလည္းပဲ အဲဒီ risk ေတြကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ေမ႔ေဆးေပးရတာေပါ႔။
ေမ႔ေဆးေပးတယ္ဆိုတာ ေရာဂါကို ခြဲစိတ္ကုသေနတုန္း နာက်င္မႈေတြျဖစ္မလာေအာင္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဇီ၀ကမၼျဖစ္စဥ္ေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္မသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိန္းညွိေစာင္႔ေရွာက္ေပးတာကို ေခၚပါတယ္။ မခြဲခင္မွာ လူနာရဲ႕ ပုံမွန္ နဲ႔ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ ေရာဂါအေျခအေနေတြကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးေမးျမန္းရသလိုပဲ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းတယ္ဆိုတာ သြားကာနီးမွ တက္ထိုင္ စက္ႏႈိးၿပီး ထြက္လို႔ရတဲ႔ အရာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အားလုံးစစ္ေဆး ျပည့္စုံၿပီးလို႔ စထြက္တဲ႔အခါ သူ႔အတြက္ စၿပီး ရင္ဆိုင္ရမွာက ဒီဆင္ေျပာင္ငါးစီး အတၱေဘာႀကီးကို ေကာင္းကင္ယံမွာ ေလဟုန္စီးႏိုင္ဖို႔အတြက္ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ဆြဲတင္ယူရတာကို သူတို႔ဘာသာနဲ႔ Take off လို႔ေခၚတယ္။ လူနာကို ေမ႔ေဆးေပးတဲ႔အခါမွာလည္း သတိတရား (Concious level) ကေလးကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ေနရာအေရာက္ ေနာက္ေကာက္ခ်လိုက္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လုံး ကိုယ္ဆြဲရာပါလာေစဖို႔လုပ္တာကိုလည္း အဲဒီစကားလုံးပဲ သုံးတယ္။ နွစ္ေနရာစလုံး အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ပိုင္းေလာ႔ႀကီးေတြေရာ၊ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ႀကီးေတြပါ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ ေပါ႔တီးေပါ႔ဆ မလုပ္ဘူး။ ဒီအဆင္႔ၿပီးရင္ စက္ကိရိယာေတြက ၀င္ၿပီးတာ၀န္ယူေပးလို႔ရႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္သမွ်အားလုံးကို အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ဇယ္ဆက္သလို စီစဥ္ေပးရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဒီအဆင္႔မၿပီးမခ်င္း ဘယ္သူမွ အသက္၀၀မရွဴႏိုင္ဘူး။ အခန္႔မသင္႔တဲ႔ မေတာ္တဆမႈဆိုတာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ အမ်ားဆုံးျဖစ္ေလ႔ရွိတာကိုး။
ဒီအဆင္႔လြန္သြားရင္ေတာ႔ သက္ျပင္းကေလးခ်ၿပီး ခဏတျဖဳတ္ အေမာအပန္းေျဖလို႔ရတယ္။ မ်က္ေျခမျပတ္သာ ေစာင္႔ၾကည့္ေန။ “လူနာေမ႔သြားၿပီပဲ။ ခြဲလို႔ၿပီးေတာ႔ ေျပာေလ။ ျပန္ႏႈိးေပးမယ္။” ဆိုၿပီး ဂိမ္းထိုင္ေဆာ႔ေနလို႔ေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ။ (ပရိတ္ထိုင္ရြတ္တဲ႔သူေတာ႔ ရြတ္ၾကသား) ဒီအခ်ိန္မွာ လူနာက သူ႔အသက္ကို ကိုယ္႔လက္ထဲ အပ္သြားၿပီေလ။ သူဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခါက် ကိုယ္ေပါ႔ရင္ေပါ႔သလို လူနာခံရတာပဲ။ လူနာေအးမွာစိုးလို႔ ေရေႏြးအိပ္ပူပူေတြ ကပ္ထားေပးတာ အပူေလာင္ကုန္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္တတ္တာေပါ႔။ မိုးေပၚေရာက္ေနၿပီပဲဆို ေအာ္တိုပိုင္းေလာ႔ေလးနဲ႔လႊတ္ထားၿပီး ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြနဲ႔ ပလီေနရင္လည္း အလားတူ ျပႆနာေတြ ေပၚႏိုင္တာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဖတ္ကနဲဖတ္ကနဲလုပ္ရတဲ႔ ေျခေတြလက္ေတြကသာ ခဏအနားရသြားတာ မ်က္စိကေတာ႔ ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနရေသးတာပဲ။ ဒီအဆင္႔ကေတာ႔ Maintenance လို႔ေခၚတယ္။ Flying လို႔လည္း နွစ္ခုစလုံးမွာ သုံးတယ္။ လိုခ်င္တဲ႔ေနရာကိုေရာက္ေအာင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ေျငာင္းေျငာင္း သြားရတယ္။ တက္လိုက္ၾကလိုက္ ေျဗာင္းဆန္ေနလို႔ မရဘူး။
ခြဲတဲ႔စိတ္တဲ႔အမႈၿပီးသြားၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးလည္း လိုရာခရီးကိုေရာက္သြားၿပီဆိုရင္ “ေရာက္ၿပီ။ ဆင္းေတာ႔။” လုပ္လို႔မရဘူး။ ေျမျပင္ေပၚျပန္ဆင္းေပးရသလို ေမ႔ေနတဲ႔လူနာကို ျပန္ႏႈိးေပးရေသးတယ္။ “Landing” လို႔ ႏွစ္ခုစလုံးမွာ သုံးတယ္။ သစ္ပင္ေပၚက ခုန္ခ်တဲ႔ေၾကာင္ေတာင္ ေၾကာင္က်က်ဖို႔ အသားေသဖို႔လိုတယ္ဆိုရင္ ဟိုးမိုးေပၚ ေပတစ္ေသာင္းေက်ာ္အထက္က ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ဘုံႀကိဳးျပတ္က်လာတာလည္း အေလ႔အက်င္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားဖို႔ လိုတာေပါ႔။ ေမ႔ခ်င္တိုင္းေမ႔ခိုင္းထားၿပီး အရာရာ ကိုယ္႔လက္နဲ႔ႀကိဳးကိုင္လာခဲ႔ရာက ခြဲလို႔လည္းၿပီးေရာ ဖုတ္ဖက္ခါ ထခိုင္းဖို႔ကလည္း မလြယ္တာ အမွန္ပါ။ ေစာေစာတုန္းကေတာ႔ စက္ေတြနဲ႔ရွဴခိုင္းမွာမို႔လို႔ လူနာကို အသက္မရွူႏိုင္ေအာင္ အတင္းႏွိပ္ကြပ္ထားရာက အခုေတာ႔ စက္ေတြျဖဳတ္ခ်င္ၿပီ။ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ ျပန္ရွဴေခ်ဦးဆိုေတာ႔ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ႔ အသားက်ေအာင္ ျပန္ေစာင္႔ေသးတာေပါ႔။ စက္အရပ္နဲ႔ လူေကာင္းေကာင္းမႏိုးခင္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံတက္တုန္းကလိုပဲ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ျပန္ထုပ္ရပါတယ္။ ေလယာဥ္အဆင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားတတ္သလဲ ဆိုတာကေတာ႔ ဥပမာေပးစရာေတာင္ မလိုေတာ႔ဘူးထင္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပေနရတဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ လတ္တေလာ မီဒီယာေတြေပၚမွာ တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာသလို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခံေနၾကရတဲ႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေတြေရာ၊ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြဘက္ကေရာ စာနာနားလည္စြာ စဥ္းစားေတြးေတာေပးခ်င္လို႔ပါ။ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေသဆုံးမႈေတြမွာ တာ၀န္ရွိသူမွန္ေပမယ္႔လည္း သူတို႔က်င္လည္ရာ အသက္ေမြးမႈရဲ႕ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ အသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုပ္ထားရတဲ႔၊ သူမ်ားအသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ေပးရတဲ႔အလုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူသတိထားမိေအာင္ ရွင္းျပတာသာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေပါ႔ေလ်ာ႔မႈ ပါမပါဆိုတာကေတာ႔ ေဘးလူျဖစ္တဲ႔ကိုယ္႔အဖို႔ ၀င္ေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ႔ အေျခအေန မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ခါတိုင္းသုံးသလို ေရွ႕ေနလိုက္တယ္ဆိုတဲ႔စကားေတာင္ သုံးမထားဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ အျဖစ္အပ်က္ တစုံတရာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိပဲနဲ႔ တစုံတေယာက္ဘက္ကေန ကာကြယ္တုန္႔ျပန္ေပးသလို၊ တစုံတေယာက္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔။ ဒါေၾကာင္႔ အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ျခဳံငုံသုံးသပ္ေဆြးေႏြးတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ငါသာသူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေလးနဲ႔ ျဖည့္ေတြးနိုင္ခဲ႔ရင္ အဆင္ေျပမွာပါ။
လူတစ္ေယာက္အသက္ဆုံးရႈံးသြားတဲ႔အခါ အရင္ဆုံးထြက္လာတဲ႔ေမးခြန္းကေတာ႔ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတာပါ။ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖဟာ ေသသြားၿပီးသားလူအတြက္ မထူးေတာ႔ဘူးဆိုေပမယ္႔လည္း က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔သူေတြအတြက္ ယူၾကဳံးမရ ေသာကဗ်ာပါဒေတြကို ေျဖသိမ္႔နိုင္တဲ႔အခါ ရွိသလို၊ ေနာက္လူေတြ အဲလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးနဲ႔ မၾကဳံရေအာင္ ေရွာင္ရွားႏိုင္တဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ရႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီအေျဖဟာ ၾကားရသူအတြက္ အခါခပ္သိမ္း ေၾကနပ္မႈေပးစြမ္းနိုင္ဖို႔ေတာ႔ ခံယဥ္းပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ မျဖစ္သင္႔ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ ေရတိမ္နစ္ခဲ႔သည္ရွိေသာ္ သူတို႔ဘက္က ဆက္ၿပီးလိုက္လာတဲ႔ေမးခြန္းကေတာ႔ “တရားခံ ဘယ္သူလဲေဟ႔။” ျဖစ္ပါတယ္။ ခြင္႔လႊတ္တယ္ ခြင္႔မလႊတ္ဘူးဆိုတာကေတာ႔ ေနာက္မွ ဆက္စဥ္းစား။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေနရာမွာ လိ္မၼာပါးနပ္ေျပျပစ္စြာ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ငယ္ေသာအမႈက အႀကီးႀကီး ႀကီးေတာ႔မွာပါ။ သူ႔ဆီကေန ျဖစ္ႏိုင္စရာက ႏွစ္လမ္းပဲရွိတယ္ေလ။ ေျပလည္တဲ႔လမ္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ တရားခံလို႔ စြပ္စြဲခံရတဲ႔သူကို ေျဖရွင္းခြင္႔ ေပးရမွာေပါ႔။ ခိုင္လုံတဲ႔အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ ေနာက္ဆုံးရလာတဲ႔အေျဖဟာ မျပတ္မသားနဲ႔ သံသယျဖစ္စရာပဲ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္ အဲဒီသံသယရဲ႕အက်ဳိးကို တရားဥပေဒအရ တရားခံသာလွ်င္ ခံစားခြင္႔ ရွိပါသတဲ႔။ ဆိုလိုတာက စြပ္စြဲခ်က္ မခိုင္လုံရင္ သူေျပာတာသာ ယုံေပးလိုက္ဖို႔ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာတာပါ။ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာ မရွိဘူး။ သူ႔ေၾကာင္႔ တဘက္လူ အသက္ဆုံးရႈံးသြားရတာ ေသခ်ာတယ္ လို႔႔ အေျဖထြက္လာၿပီ ဆိုပါစို႔။ ေပါင္ခ်ိန္လို ဓါးစက္ႀကီး ထျပင္ခိုင္းလို႔ မရေသးပါဘူး။ တရားခံမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေသေစလိုေသာ ေစတနာ (Intention to kill)၊ ေသေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ (Motive) ရွိေနခဲ႔သလားဆိုတာကို ဆက္သက္ေသျပရပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြ မရွိခဲ႔ရင္ လူသတ္မႈေတာင္မွ လူေသမႈ၊ မေတာ္တဆမႈအျဖစ္ ေျပာင္းသြားႏိုင္ေသးတာကိုး။ သို႔ေသာ္လည္း မၾကာေသးခင္က ေလယာဥ္ပ်က္က်တဲ႔ကိစၥမွာေရာ၊ ေမ႔ေဆးေပးရင္း လူနာ အသက္ဆုံးသြားတဲ႔ကိစၥမွာေရာ၊ အဲဒီအဆင္႔ေတြ တစ္ဆင္႔မွ မပါလိုက္ပဲ ေလသံၾကား တရားနာၿပီး ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တဘက္သတ္စြပ္စြဲ၊ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္၊ ေျပာဆိုတာေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး ၾကားလိုက္ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ႔တဲ႔ ေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖကို မသိပဲနဲ႔ စြပ္စြဲထားတဲ႔သူေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔လည္း ဘုရားသခင္ကိုတိုင္တည္ရုံနဲ႔ သက္ေသျပလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနအထိ ေရာက္လာရင္ေတာ႔ စြပ္စြဲခံရသူဘက္ကလည္း မျဖစ္မေန ေျဖရွင္းလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ တရားမွ်တတဲ႔ အဆုံးအျဖတ္တစ္ခုထြက္လာရင္ေတာ႔ ႏွစ္ဘက္စလုံးက ေစာဒကမတက္ေတာ႔ပဲ လက္ခံလိုက္၊ ၿပီးခဲ႔တဲ႔အျဖစ္ေတြကို ေမ႔ပစ္လိုက္။ အဲဒါအေကာင္းဆုံး နိဂုံးပါပဲ။
လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ႔ အဆိုးဆုံး အဆုံးသတ္ေတြ မၾကာခဏ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အရပ္ထဲမွာ ေခြးရူးကိုက္လို႔ စည္ပင္က အမဲတုံးပစ္တဲ႔အခါ အရူးေရာအေကာင္းပါမက်န္ ေခြးဇာတ္တုံးကုန္သလိုပါပဲ။ ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ တကယ္ပဲ က်င္႔၀တ္စည္းကမ္း မေစာင္႔ထိန္းတဲ႔ အသျပာဆရာ၀န္၊ အာပလာဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေရတိမ္နစ္ရတဲ႔အတြက္ အရိုးေက်ေက် အေရခန္းခန္း လက္တုန္႔ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ အခက္ေတြ႔ရတာက အလုပ္ထဲမွာရွိေနတဲ႔ တျခားဆရာ၀န္ေတြအေပၚမွာ မလိုလားအပ္တဲ႔ အပိုဖိစီးမႈေတြ အဆမတန္တက္လာၿပီး လက္ေတြ႔မွာ နစ္နာရတာက ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ တျခားလူနာေပါင္းမ်ားစြာပါ။ အရင္ဆုံးကေတာ႔ ေန႔စဥ္လည္ပတ္ေနတဲ႔ လုပ္ငန္းယနၱရားေတြ အကုန္ ရပ္တန္႔သြားတာေပါ႔။ လက္ကေလးဗိုက္ေပၚတင္ရုံနဲ႔ ခြဲမယ္မခြဲဘူး ဆုံးျဖတ္လို႔ရေနေပမယ္႔ အေရးအေၾကာင္းဆို ကိုယ္႔ဘက္က ခိုင္လုံတဲ႔သက္ေသ အေထာက္အထားျဖစ္ေစဖို႔ ကြန္ျပဴတာဓါတ္မွန္အေျဖမရမခ်င္း မခြဲဘူး ျဖစ္လာသတဲ႔။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေမရိကန္ေတြဆီမွာ ေဆးကုစားရိတ္ေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ တက္ကုန္တာဆိုပဲ။ ဟိုမွာက ျပႆနာမရွိဘူးေလ။ အစိုးရကေပးတာ။ ဒီမွာ အဲဒီစားရိတ္ လူနာကေပးရတာ၊ ဆရာ၀န္လည္း ရတာမဟုတ္။ စြန္႔စားရေတာ႔ကိုယ္က၊ ေကာင္းသြားေတာ႔ ကိုယ္႔ေက်းဇူးတင္မွာလည္း မဟုတ္၊ ျပႆနာျဖစ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေခါင္းေပၚလာပုံတာလို႔ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္ေတြက ေတြးကုန္ရင္ က်ဳပ္တို႔လည္း အူေခါက္တဲ႔လူနာခြဲခ်င္ရင္ ဆရာဇီ၀ကတုန္းကလို ေရကူးညွာတင္နည္းနဲ႔ “ခုနွစ္ႏွစ္ အိပ္နိုင္ပါမည္ေလာ။” က စ ေမးေနရမယ္။
အာကာယံထဲ စံၿမဲျမန္းလို႔ကေန ေလယာဥ္ပ်ံအေၾကာင္း စလိုက္တာ အခုေတာ႔ ေမ႔ေဆးမိၿပီး အိပ္မက္ကမာၻထဲ အၾကာႀကီးပါပဲကြယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ နိဂုံးမခ်ဳပ္ခင္ အစဆြဲထုတ္စရာ တစ္ခုက်န္ပါေသးတယ္။ ဒီကေန႔ေခတ္ သတင္းမီဒီယာေတြက သတင္းတက္တာ အင္မတန္ျမန္သဗ်။ အဲဒီေန႔ ေန႔လည္မေရာက္ခင္မွာကို ဟဲဟိုးမွာ အဲယားပုဂံေလယာဥ္ပ်က္က်တယ္လို႔ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ေနၿပီ။ ဘာမွမၾကာဘူး။ အဲဒါ သတင္းအမွားႀကီးပါလို႔ ေျဖရွင္းတာေတြ တက္လာေရာ။ ခဏေနေတာ႔ ပ်က္က်တာေတာ႔မွန္တယ္။ လူအေသအေပ်ာက္ မရွိပါဘူး ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတာ႔ ခရီးသည္အားလုံး ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္တဲ႔။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီး မီးေလာင္ထားတာျပၿပီး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေလာင္း ေတြ႔တယ္ လို႔ တခါ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ခရီးသည္စာရင္းနဲ႔တိုက္ၿပီး မႏြယ္လင္းရွိန္ဆိုတဲ႔ ဧည့္လမ္းညႊန္အမ်ဳိးသမီးေလးရဲ႕အေလာင္းပါလို႔ အတည္ျပဳလာတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ႔အခါ အဲဒီမိန္းကေလးက ခရီးသည္ေတြ အသက္ကုိကယ္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေလယာဥ္ထဲမွာ က်န္ေနခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ဒီအခါမွာ အာဇာနည္စန္းစန္းက ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေလယာဥ္မယ္ကေလးရဲ႕ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ပုံေတြကို အသားေပးၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဧည့္လမ္းညႊန္မကေလးက သူ႔အသက္ကို ပဓာနမထားပဲ ခရီးသည္ေတြကို ကယ္တင္ေပးခဲ႔ပုံကို ခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင္႔တယ္။
မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ ခရီးသည္ေတြကို တစ္ေယာက္မက်န္ ေဘးလြတ္ရာပို႔ေဆာင္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ ဒီေျခရာလက္ရာမ်ဳိးဟာ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း လူစြမ္းေကာင္းလုပ္သြားတဲ႔ အက်ဳိးရလပ္ မဟုတ္မွန္းေတာ႔ သိသာပါတယ္။ စံနစ္တက် ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားထားေပးတဲ႔အတိုင္း အဖြဲ႔လိုက္ ကၽြမ္းက်င္စြာေဆာင္ရြက္သြားလို႔သာ ဒီအခ်ိန္ကေလးနဲ႔ ဒီေလာက္လူအမ်ားႀကီး အျပင္ကိုေရာက္သြားတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ကိုယ္႔လူမ်ဳိးေတြ အေပါက္၀ပိတ္ေအာင္ အတင္းတိုးပုံကို သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွေတာင္ အျပင္ေရာက္လိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ “ႏွလုံးသားနဲ႔ စစ္တာ၀န္” ဇာတ္ကားထဲက ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အထဲမ၀င္ အျပင္မထြက္ အေပါက္၀ပိတ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်တဲ႔ ေ၀သာလီေမာင္ဖုန္းႀကီးလို ခရီးသည္ေတြလည္း ပါဦးမွာေပါ႔။ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြဆိုတာက ဟိုးေရွ႕ကေျပာခဲ႔သလို risk ေတြ မွန္သမွ် ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔အတြက္ အေရးေပၚအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ေပးရတယ္ ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ေလ႔က်င္႔ထားၿပီးသားပါ။ ခရီးစဥ္တိုင္းမွာ ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြက အသက္ကယ္၀တ္စုံကေလးေတြ ၀တ္ျပတာ။ ေျပးလမ္းဘယ္လိုရွာရမလဲ။ အေရးေပၚတံခါးေပါက္ ဘယ္မွာရွိသလဲ ျပေပးတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လွတပတ ရုပ္ရည္ကေလးေတြကို ျပၿပီး နမ္းမလားေမာင္ရဲ႕ ေမႊးတယ္ရွင္ လုပ္ဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ကိုက ေကာ္ဖီတိုက္ရုံ၊ သၾကားလုံးေ၀ရုံ ခန္႔ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း အဲဒီဘက္မွာ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာတဲ႔သေဘာရွိတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလုံးကုန္မွ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းခဲ႔ပါတယ္ ဆိုတာ လိမ္ေျပာတာေတာ႔ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ခရီးသည္တစ္ေယာက္ အသက္ဆုံးခဲ႔ရတာကလည္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာပဲ။
ဧည့္လမ္းညႊန္ကေလးမေလးက ဧည့္သည္ေတြကို ဦးစားေပးၿပီး ထြက္ေပါက္ေပးတယ္ဆိုတာလည္း သူ႔အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအရကို က်င္႔သားရၿပီးသား အေနအထားပါ။ အေရးၾကဳံလာလို႔ ဧည့္သည္ကိုပစ္ၿပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတယ္ဆိုတဲ႔ ဂိုက္က ျမန္မာေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါလိမ္႔မယ္။ အတက္အဆင္း ေလွကားထစ္ကေလးေတြမွာေတာင္ “Watch your step.” “Mind your head.” နဲ႔ ခလုပ္မထိ ဆူးမညိေအာင္ ေစာင္႔ေရွာက္ေနၾကတာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး မီးေလာင္ကာနီးမွ အတင္းလုၿပီး ေက်ာ္ခြတက္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ အဲဒီကေလးမကေလးကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြေရွ႕မွာ ျမန္မာ႔သတၱိနဲ႔ အနစ္နာခံမႈကို ျပလိုက္ႏိုင္တဲ႔အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကေလးမေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ပို႔ေပးၿပီး စာတစ္ပုဒ္ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းလာတဲ႔အခါ (ဒါကေတာ႔ သူလည္း ဖတ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္) ကိုယ္႔ဘက္က အေျဖတစ္ခု ျပတ္ျပတ္သားသား ထြက္လာတဲ႔အထိေတာ႔ ေစာင္႔ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကေလာင္ကၽြံသြားရင္ စကားကၽြံတာထက္ ဆိုးတယ္ေလ။ ကိုယ္ကလည္းသတင္းေထာက္ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ ထုတ္ျပန္ႏိုင္ဖို႔ မလိုဘူး ထင္တာပဲ။ အခ်က္အလက္ အျဖစ္အပ်က္ထက္စာရင္ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္တစ္ခုခု ရလာတဲ႔အထိ ေခါင္းထဲကို Data input လုပ္ရတာေပါ႔။
ပုလဲကုံးကေလးမ်ားသီသလို အစပ်ဳိးထားတဲ႔ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုမႈေတြကို ျပန္ေကာက္လိုက္ပါဦးမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါမသြားတဲ႔ ေလယာဥ္ႀကီးကိစၥမွာ မႏြယ္လင္းရွိန္ကို အာဇာနည္မႊန္းၿပီး ေလယာဥ္အဖြဲ႔သားေတြ တာ၀န္မေက်ဘူး။ ေလယာဥ္မွဴးႀကီး အဲဒီညက မူးလိုက္တာ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတယ္။ ဆိုတဲ႔ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးကို သေဘာမတူပါဘူး။ အလားတူပဲ ေလယာဥ္မယ္ေတြက အကုန္လုံးရေအာင္ ကယ္ထုတ္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက ေၾကာက္လြန္းလို႔ သတိလစ္ၿပီး က်န္ခဲ႔တာေနမွာေပါ႔ ဆိုတဲ႔ ထင္ေၾကးမ်ဳိးကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ (ခုန္အခ်မွာ ဘီးၾကားထဲက်သြားလို႔ ဦးေခါင္းကို ဒဏ္ရာရသြားတာ လို႔ အတည္မျပဳႏိုင္ေသးတဲ႔ သတင္းရပ္ကြက္က ေျပာပါတယ္။) ဒီအခါမွာ ငယ္ငယ္တုန္းကၾကည့္ဖူးတဲ႔ Dustin Hoffman ရဲ႕ “Hero” ဆိုတဲ႔ ရုပ္ရွင္ကားကေလးကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံပ်က္ၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ မဆီမဆိုင္ ခရီးသည္ေတြကို ေဘးလြတ္ရာကယ္ထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ျပန္သြားတဲ႔ ကားသမားေလးဟာ စင္ဒရဲလားပုံျပင္ထဲကလို ဘိနပ္ကေလးတစ္ရံေတာ႔ အဲဒီမွာ က်န္ခဲ႔သတဲ႔။ ခုံဘိနပ္ကို ေတာ္တဲ႔သူ ေတြ႔ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ႔အခါ တကယ္မဟုတ္ပဲ ေရာင္ေတာ္ျပန္နဲ႔ေရာလႊတ္တဲ႔ ကယ္တင္ရွင္အတုႀကီးက မီဒီယာေတြမွာ ဟိုးဟိုးေၾကာ္တဲ႔ သူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္လာၿပီး ဆုေငြေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဇာတ္လိုက္ႀကီးျဖစ္လာတဲ႔အခါ အဲဒီဘိနပ္ အမွားတစ္ရံကေန အမွန္တရားျဖစ္ဖို႔ ျပန္ႀကိဳးစားရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေလးပါ။ ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္လို႔ ေနာက္တစ္ခါသြားကယ္ဖို႔ ၾကဳံလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူ႔သားေလးကို စိတ္ခ်ရေအာင္ မွာထားခဲ႔တယ္။ “ငါ႔ဘိနပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္ထားဦး။” တဲ႔။
ကိုယ္႔ဆီကအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ႔ ကယ္တင္ရွင္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းရွိရမယ္ လို႔ ဘယ္သူကမ်ား ကန္႔သတ္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ တကယ္ဆို ႏွစ္ေယာက္လုံးေတာင္ ကမယ္မထင္ဘူး။ အားလုံးပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြ စည္းကမ္းတက် နဲ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာလို႔လည္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကယ္လို႔ရတဲ႔အထဲမွာ တစ္ေယာက္ေလ်ာ႔ေနတဲ႔အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္း ယူၾကဳံးမရ ခံစားၾကရမွာခ်ည့္ပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လို႔ ဒီကေလးမေလးဟာ သူ႔အသက္ကိုမငဲ႔ပဲ ခရီးသည္ေတြကို ဦးစားေပးရင္း ေရတိမ္နစ္ခဲ႔ရရွာတယ္ ဆိုတဲ႔အထိကို ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ တာ၀န္မေက်လို႔ ဆိုတာကေတာ႔ သက္ေသရွိမွ လက္ခံႏိုင္မယ္။ အဲဒီလို သက္ေသျပတဲ႔အခါ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရွိလာရင္လည္း သံသယ၏အက်ဳိးကို စြပ္စြဲခံရသူကိုသာ ခံစားထိုက္တယ္။ သက္ေသခိုင္လုံတယ္ဆိုတာေတာင္ အေသခံဗုံးခြဲတိုက္ခိုက္တာမ်ဳိး မဟုတ္တဲ႔အတြက္ ဘယ္သူ႔မွာမွ ေသေစလိုေသာဆႏၵဆိုတာ မရွိဘူး။ မေတာ္တဆမႈတစ္ခုသာျဖစ္တယ္။ ေမ႔ေဆးဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ကိစၥမွာလည္း အတူတူပဲ။
ဒီတခါေတာ႔ေလ သည္ေကာင္ကေလးကို အရြဲ႕တိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါမည္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒီစကားကိုၾကားရတဲ႔အခါ ေမာင္စံဖားကေလးေတာ႔ သူတို႔ဆရာ၀န္ေတြဘက္က ပင္းျပန္ၿပီ။ ဦးေတဇႀကီးဘက္က လာဘ္စားထားလိုက္ျပန္ၿပီ။ စသည္ျဖင္႔ ေတြးေကာင္းေတြးမယ္ဗ်။ အဲသလိုိုရင္ ဆက္ေတြးၾကည့္လိုက္ပါဦးဗ်ာ။ အခုေျပာသြားတဲ႔ တရားခ်စကားေတြဟာ ဘယ္သူေတြကို နွလုံးစိတ္၀မ္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေစသလဲဆိုတာ။ အဓိကကေတာ႔ အသက္ဆုံးရႈံးသူရဲ႕ က်န္ရစ္သူမိသားစုအတြက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း၊ ေသာကဗ်ာပါဒေတြအေပၚမွာ ေဒါသ၊ ေဒါမနႆမီးေတြ ဆက္မေလာင္ပဲ ၿငိမ္းရာၿငိမ္းေၾကာင္းကိုသာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ “ကလ်ာဏံ၀ါ ေကာင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ပါပကံ၀ါ မေကာင္းသည္လည္းျဖစ္ေသာ၊ ယံကမၼံ အၾကင္ကံကို ကရိသာမိ ျပဳျငားအံ႔။ တႆကမၼႆ ထိုေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကံ၏၊ ဒါယာေဒါ ေကာင္းေမြဆိုးေမြခံသည္၊ ဘ၀ိႆတိ ျဖစ္ရေခ်၏။” တဲ႔။ အဲဒါ ဘုရားေဟာ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အကုသိုလ္အမႈရဲ႕ အတုံအလွည့္ဆိုတာ လြတ္ရိုးထုံးစံ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားျပဳတဲ႔အကုသိုလ္အေပၚမွာ ကိုယ္က လိုက္ေလာင္ၿမိဳက္ေနရင္ ေျမြပါလည္းဆုံး သားလည္းဆုံး ျဖစ္ရမွာစိုးလို႔ ေရႊျပည္ေအးတရားေဟာပါတယ္ေနာ္။ ေသဆုံးသြားသူေတြလည္း ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။ ကိုယ္႔အလွည့္က်ေတာ႔လည္း လားရာဂတိၿမဲပါေစသားေပါ႔။ ေနာက္တခါ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေ၀ဇယႏၱာနတ္ရထားႀကီးနဲ႔ လာဆုံၾကရင္ေတာ႔ တာ႔တာျပၿပီး ဖလိုင္းကစ္စ္ေပးလိုက္မယ္။ မြ။ မြ။
No comments:
Post a Comment