ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား က်ဆုံးရစဥ္က

  (ဝန္ၾကီးေဟာင္း ဦးဘဂ်မ္း)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း (၁၈)

14 July 2013 at 14:23

ရက္ကား ၁၉၄၇ -ခု ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ျဖစ္၍ ေန႕ကား စေနေန႕ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းပမ္း အေဆာက္ အဦးႏွင့္ ျပန္ လည္ထူေထာင္ေရး ႒ာနကို အုပ္ခ်ဳပ္ရ သည္ ျဖစ္ ရာ ထုိ႒ာန၏ အတြင္းဝန္မွာ အိုင္-စီ-အက္စ္ ဦး အုန္းျဖစ္၍ ဒုတိယ အတြင္းဝန္ မွာ အုိင္-စီ-အက္စ္ ဦးခ်မ္း သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွတ္ ၈ ၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္း ၊ ဗ-လ-သ ႒ာနခ်ဳပ္တြင္ ေနထိုင္လွ်က္ရွိရာ ဟသၤာတ ခရိုင္ သို႕  ခရီးထြက္ခဲ့သည္မွ အျပန္ အေအးမိ၍ အနည္းငယ္ဖ်ားလွ်က္ရွိ၏။
ထုိေန႕တြင္ ဝန္ၾကီးမ်ာအစည္းအေဝး က်င္းပမည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အေၾကာင္း ထူး သာ မရွိခဲ့လွ်င္ ထုိအစည္းအေဝးသို႕ တတ္ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထုုိေန႕က်င္းပမည့္ ဝန္ၾကီးမ်ား အစည္း အေဝးတြင္ ေျပာျပသင့္ေသာ သတင္းထူးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ရရွိထား၏။ သတင္းထူးပုံမွာ စစ္တပ္မွ မလိမ့္ တပတ္ ျဖင့္ စက္ေသနတ္ (ဘရင္းဂန္း) အလက္၂၀၀ ထုတ္ယူသြားသူမွာ ဦးေစာျဖစ္ေၾကာင္း ထုိသုိ႕ ထုတ္ ယူစဥ္က ဦးေစာသည္ ရွမ္းေဘာင္းဘီ ၊ မ်က္မွန္နက္ ၊ ဆြယ္တာ လက္ျပတ္ ျဖင့္ျဖစ္၍ ထုတ္ယူ သြားေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕တန္း ကားေမာင္းသူ၏ ေဘးတြင္ ထိုင္လွ်က္ပါေၾကာင္းမ်ားအျပင္ ဦးေစာတို႕ လူစု သည္ ကုဒီတား (ေခၚ) လက္နက္ျဖင့္ အာဏာသိမ္းယူရန္ ၾကံစည္လွ်က္ရွိၾကေၾကာင္းကုိ သတင္း ရရွိ ထား၏။ သုိ႕ေသာ္ သတ္ျဖတ္သည္အထိ အၾကံပက္စက္ၾကမည္ဟူ၍ကား ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္ လုံးဝ မေတြးေတာမိခဲ့ေပ။
ရရွိထားေသာ သတင္းထူးကုိ ဝန္ၾကီးမ်ားအစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပလုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေန မေကာင္းလွ်က္ႏွင့္ပင္ အဝတ္အထူထူ အထပ္ထပ္ ဝတ္၍ အစည္းအေဝးသို႕ သြား၏။
အစညး္အေဝး က်င္းပမည့္ေနရာသည္ အတြင္းဝန္မ်ားရုံး ၊ အလယ္ထပ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရုံးခန္း တြင္ျဖစ္၍ စမည့္အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၁၀ နာရီျဖစ္၏။
မစည္းအေဝးမစမီ မိနစ္ အနည္းငယ္ခန္႕အလုိတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အစည္းအေဝးခန္းမ တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံမိျပီး အခန္းတြင္းသုိ႕ အတူ ဝင္သြားၾကသည္။ ထုိေန႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဝတ္ေနက် စစ္ဝတ္ စစ္စား မဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား အရပ္ဝတ္ႏွင့္ အရပ္စားႏွင့္ လာ၏။ ေရႊဖလားေရာင္ ဘန္ေကာက္ လုံျခည္ ၊ ပိုးအက်ီ ီတုိ႕ႏွင့္ ျဖစ္၍ ဆံပင္မွာလည္း ခါတုိင္းကဲ့သို႕ စုတ္ဖြားဖြားၾကီးမဟုတ္ဘဲ ညွပ္ျပီး မွ ျဖစ္၍ သပ္ယပ္ေန၏။
``ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီလုိေတာ့ အေခ်ာၾကီးပဲ----`` ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာင္၍ ေျပာလိုက္၏။
``ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရျပီးရင္ စစ္သားစိတ္ေဖ်ာက္ျပီး အရပ္သားစိတ္ ေမြးျမဴၾကဘုိ႕ အေရးၾကီးတယ္ ``ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျပန္ေျပာ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အခန္းမွာ အေတာ္က်ယ္၍ မ်က္ႏွာစာတြင္ လူဝင္တံခါးၾကီးသုံးေပါက္ ၊ ၎လက္ယ်ာ ဘက္ေဘး တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အတြင္းေရးအတြင္းဝန္ ဗိုလ္ထြန္းလွ၏ အခန္းသုိ႕ ကူးေသာတံခါး ၊ ၎လက္ ဝဲဘက္ ေဘးတြင္ ဝန္ၾကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္းဝန္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းသို႕ ကူးေသာတံခါးသည္ ၎ ရွိျပီး လွ်င္ အခန္း၏ ေက်ာဘက္တြင္ ျပဴတင္းေပါက္ သုံးခု ရွိ၏။ အခန္းတြင္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္စားပြဲရွိ၍ အခန္း၏ ေတာင္ဘက္နံရံတြင္ ဝန္ၾကီးမ်ား အစည္းအေဝးစားပြဲ ရွိ၏။
ဝန္ၾကီးမ်ားအစည္းအေဝး စားပြဲသည္ စားပြဲရွည္ သုံးခုကို ေဒါင့္ခ်ိဳး ဂငယ္ပုံ သုံးဘက္ပိတ္ တစ္ဖက္ဖြင့္ ဆက္ ၍ ထား၏။ ထိပ္စားပြဲသည္ ဆယ္ေပခန္႕ရွည္၍ သုံးေပခန္႕က်ယ္၏။ ထုိထိပ္စားပြဲ၏ အစြန္း တစ္ ဖက္တစ္ခ်က္ တြင္ ယွဥ္၍ ေဒါင္လုိက္ဆက္ထား ေသာ စားပြဲမ်ားမွာ ဆယ့္ရွစ္ေပ ခန္႕ရွည္၍ သုံးေပ ခန္႕ က်ယ္၏။
ထိပ္စားပြဲ၏ အလယ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထုိင္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၏လက္ဝဲဘက္တြင္ ဝန္ၾကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္းဝန္ ဦးေရႊေဘာ္ထုိင္၏။ လက္ယာဘက္နေဘးရွိ စားပြဲရွည္တြင္ သခင္ျမ ၊ ဦးဘခ်ိဳ ၊ ဦးရာဇတ္ ၊ ဦးဘဝင္း ၊ မန္းဘခိုင္ တို႕ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ယွဥ္ျပီး ထုိင္ၾက၏။ ထိပ္စားပြဲ၏ လက္ဝဲနေဘး၏ စားပြဲရွည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေအာင္ဇံေဝ ေပ်ာ္ဘြယ္ ဦးျမ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီးတို႕ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ယွဥ္၍ထုိင္ ၾက၏။
အစည္းအေဝးသည္ ခ်ိန္းထားသည့္အတုိင္း ၁၀- နာရီမွာ အခ်ိန္မွန္စ၏။ အစဥ္အလာအတုိင္း အေရးၾကီးေသာ ကိစၥမ်ား စဥ္းစားေသာအခါ သက္ဆုိင္ရာ႒ာန အတြင္းဝန္သည္ လိုအပ္က သြားေရာက္၍ ရွင္း လင္းေျပာျပရ၏။ ထုိေန႕က ကိစၥအခ်ိဳ႕ စဥ္းစားျပီးသည့္ေနာက္ ၁၀ -နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ လမ္း ပမ္းဆက္သြယ္ေရး စီမံကိန္းစဥ္းစားရန္ အလွည့္က်သျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ႒ာန၏ ဒုတိယ အတြင္း ဝန္ ျဖစ္ေသာ အိုင္-စီ-အက္စ္ ဦးအုန္းေမာင္သည္ အစီးအေဝးခန္းသို႕ေ၇ာက္ရွိလာျပီးလွ်င္ လက္ယ်ာဘက္ စားပြဲထိပ္ သခင္ျမ၏ အနီး၌ ကပ္လွ်က္ထိုင္၏။
ဦးအုန္းေမာင္ေရာက္ရွိျပီး ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ အစည္းအေဝးခန္းမၾကီး၏ မ်က္ႏွာစာ ရွိ တံခါး သုံးေပါက္အနက္ ေျမာက္ဆုံးတံခါးေပါက္ကို တြန္း၍ဖြင့္ျပီးလွ်င္စစ္ဝတ္စုံ ဝတ္ထားေသာ လူ ေလး ငါးေယာက္ သည္ ေတာ္မီဂန္း စတင္းဂန္း စသည့္ ေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္၍ အစည္းအေဝး ခန္းမအတြင္း သို႕ ဝင္လာၾကသည္။
ထုိအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႕ဝင္လာသည့္ တံခါးကို မ်က္ႏွာမူ၍ ထုိင္ေနသျဖင့္ ဝင္လာသည့္အခ်ိန္ မွ စ ၍ ေကာင္းစြာ သတိျပဳမိ၏။ ဝင္လာသူမ်ားသည္ တပ္မေတာ္၏ အဝတ္အစားမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ လာၾက သျဖင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားဟုပင္ ထင္မိ၏။ သူတို႕သည္ အလြန္အေရးၾကီး၍ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚေသာ ကိစၥ တစ္ခုကို ဝန္ၾကီးအစည္းအေဝးသုိ႕ အစီရင္ခံလုိသျဖင့္ လာၾကသည္ ဟုေတြးမိ၏။ နားမလည္ေသး ရိုင္းေသးသျဖင့္ သာ တစ္ေယာက္တည္းမလာပဲ လူအမ်ားစု၍ ေသနတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္လာ ျခင္း တို႕ ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္ဟု တစ္ဆက္တည္းေတြးကာ ေနာက္ေနာင္ ဝန္ၾကီးအစည္းအေဝးသုိ႕ ကိစၥရွိ၍ လာေရာက္လွ်င္ တပ္မေတာ္သားတစ္ဦးသည္ လက္နက္ကို အျပင္မွာ ထားခဲ့ရန္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း လာရန္ အမိန္႕ထုတ္ထားပါဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ေျပာမည္ဟုပင္ စဥ္းစားမိ၏။


ဝင္လာသူ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္တုိ႕သည္ အစည္းအေဝးစားပြဲၾကီး၏ စားပြဲသုံးခုအနီး ဂငယ္ ဝမ္း ပိုက္၏ အဝင္ဝသို႕လာ၍ သုံးေယာက္ခန္႕ ေရွ႕ေနာက္စီကာ ရပ္ျပီးလွ်င္ ေရွ႕ဆုံးမွ ဝင္လာသူသည္ ``ဟိတ္`` ဟု အသံက်ယ္စြာတစ္ခြန္းတည္း ေအာ္လုိက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ေတာ္မီဂန္းျဖင့္ စ၍ျပစ္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မတ္ တပ္ရပ္လုိက္ကာ ေသနတ္ျပစ္သူတုိ႕ဘက္သို႕ လက္ကာျပျပီးလွ်င္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေျပာလုိက္၏။ ဘာေျပာ သည္ဟူ၍ကား ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လုိက္ေပ။
ထုိသုိ႕ပစ္လုိက္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမႏွင့္ ဦးေရႊေဘာ္တုိ႔သည္ ေက်ာဘက္ ရွိ ျပဴ တင္းေပါက္ မွေက်ာ္ထြက္ျပီးလွ်င္ ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္ရွိ ႏွစ္ေပခန္႕ က်ယ္ေသာ ၾကမ္းျပင္စြန္းကို ကြယ္၍ ဦးေရႊေဘာ္ ၏ အခန္းသို႕ ကူးေျပးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိပ္စားပြဲႏွင့္ အလ်ားလုိက္ယွဥ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တြင္ ေမွာက္၍ အိပ္လိုက္၏။ ထုိသုိ႕ အိပ္လိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ဝဲဘက္တြင္ ရွိေသာ ဦးေအာင္ ဇံေဝ ၏ လက္ကိုလည္း ဆြဲ၍ခ်လို္က္သျဖင့္ ဦးေအာင္ဇံေဝသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ အိပ္လိုက္၏။
ထုိသုိ႕ ရန္သူ႕လက္နက္ႏွင့္ ၾကဳံၾကိဳက္ေသာအခါ လွဲ၍ အိပ္လိုက္ျခင္းသည္ ဂ်ပန္ေခာတ္ စစ္အတြင္းက ရရွိ ခဲ့ေသာ အေလ့အက်င့္ အေမြျဖစ္၏။ ဗုံးၾကဲေလယဥ္ပ်ံမ်ား လာသျဖင့္ အာရွလူငယ္ သူနာျပဳ အဖြဲ႕မ်ားကုိ ဗုံးက် ရာသို႕ ေစလႊတ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲမွာေသာ ေနာက္ဆုံးစကားမွာ ဗုံးက်ဲလွ်င္ စက္ေသ နတ္ျဖင့္ ပစ္လွ်င္ အျမန္ဆုံးလွဲ၍ အိပ္လို္က္ပါ ဟူ၍ျဖစ္ေနေလရာ ကိုယ္ေရးၾကဳံေသာအခါ လွဲ၍ အိပ္ေနျပီးျဖစ္ေန သည္ကို သတိျပဳမိ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သမၺဳေဒၶ ဂါထာ ၊ သိရသၼိ ံဂါထာႏွင့္ ဓမၼခဏ္ ဂါထာမ်ားကို စစ္အတြင္းက အျမဲရြတ္ေလ့ ရွိ သည့္ အတုိင္း ထုိသုိ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေမွာက္၍ လွဲေနစဥ္ အခ်ိန္တြင္ပင္ ရြတ္လွ်က္ ရွိေနေၾကာင္း သတိိျပဳ မိ၏။ ဦးေအာင္ဇံေဝသည္ ၂၄ ပစၥည္းေခၚ ပ႒ာန္းက်မ္း၏ အက်ယ္ျဖစ္ေသာ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသ ပါဠိေတာ္ ကို အႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္မွ် တစ္ေန႕မပ်က္ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ ခဲ့သည့္အေလွ်ာက္ ၾကမ္းေပၚသို႕ လွဲ လိုက္သည့္အခ်ိန္မွ စ၍ ရန္သူမ်ားထြက္သြားသည့္အခ်ိန္ အထိ စိတ္တြင္ အာရုံျပဳ၍ ရြတ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ စုံစမ္းသိရွိရ ေလသည္။
ထုိသုိ႕ ေမွာက္လွ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ဝဲလက္ နံေဘးသည္ ပူကနဲ ျဖစ္သြား၏။ က်ည္ဆံ တစ္ ခု ေဘးသို႕ ယွက္၍ ေဖာက္ဝင္သြားသည္ဟု ထင္ ျမင္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ေသႏိုင္ေသာ ေနရာ မဟုတ္ ဟူ၍လည္း ေတြးလုိက္ေသး၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ၾကည့္ေသာအခါ ထုိသုိ႕ ပူကနဲျဖစ္သည့္ေနရာ နံရံစြန္းႏွင့္ တင္ပါးရုိးအၾကား အသားတြင္ လက္သန္းဖ်ားခန္႕ မဲ၍ ေနေသာ အဝုိင္းငယ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိေနရာႏွင့္ တည့္တည့္ သကၠလပ္ အေပၚ အက်ီၤတြင္ လက္မဝက္ခန္႕ ရွည္၍ မန္က်ီးေစ့ခန္႕ က်ယ္ေသာ အေပါက္ငယ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိုသို႕ က်ည္ ဆန္မွန္ေသာေနရာတြင္ လုံျခည္ ေဘာင္းဘီ ရွပ္အက်ီ ၤ ဆြယ္တာလက္ျပတ္ ႏွစ္ခု စြတ္က်ယ္ႏွင့္ အေပၚအက်ီ ၤပါ အားလုံး ၇-ထပ္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ယ်ာဘက္ လက္သူၾကြယ္အဖ်ားတြင္ တစ္ခ်က္ထိမွန္၏။ က်ည္ဆန္သည္ လက္ဖ်ားမွ ဝင္ျပီး လွ်င္ အလယ္ဆစ္၏ ေဘးမွထြက္၏။ လက္ဖ်ားဆစ္၏ အတြင္းသားႏွင့္ အရိုးတစ္ပိုင္း ပဲ့၍ ပါသြား သျဖင့္ လက္ဖ်ားဆစ္တြင္ စပါးေစ့တစ္ျခမ္း ေလာက္မွ်ေသာ အရိုးတစ္ပုိင္းႏွင့္ အေပၚအေရသာ က်န္ရစ္ သည္ျဖစ္ရာ အဖူးကို ႏႈတ္ယူထားသည့္ ေပ်ာင္းဖူးႏွင့္တူ၏။
သူသတ္ေယာက်ၤားတုိ႕ကား သုံးေယာက္ ျပိဳင္တူ ပစ္ၾက၏။ ပထမ ရပ္၍ပစ္ၾက၏။ ေနာက္ဒူးေထာက္၍ ပစ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ဇံေဝတုိ႕ကို မူကား ၾကမ္းေပၚတြင္ ေမွာက္လွ်က္ရွိသျဖင့္ ေသျပီထင္ျပီး မပစ္ဟန္ လကၡဏာရွိ၏။
အပစ္အခတ္ရပ္စဲျပီး သူသတ္မ်ားျပန္ထြက္ေနစဥ္ တံခါးဝေလာက္အေရာက္မွာ ဦးေအာင္ဇံေဝ သည္ ေမွာက္ေန ရာမွ ထထိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လဲေနသည့္ဘက္သို႕ လက္ညိဴးထိုး၍ ျပျပီးလွ်င္ ``ေသ ကုန္ၾကျပီ--ေသကုန္ၾကျပီ`` ဟု ညည္းတြား လိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးေအာင္ဇံေဝအား ဆြဲ၍ လွဲလုိက္ျပီးလွ်င္ ``မထနဲ႕ အုံး ျပန္ဝင္လာရင္ ခင္ဗ်ားကို ပစ္လိမ့္ မယ္-`` ဟုေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မိနစ္ဝက္ခန္႕ဆက္၍ ေမွာက္ေနၾကျပီးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္အတူထ ၾက၏။ တစ္ခန္း လုံး မီးခုိးျဖင့္ ေမွာင္လွ်က္ ယမ္းေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထလွ်က္ရွိ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ပက္လက္ လဲလွ်က္ရွိ၏။
ဦးေအာင္ဇံေဝႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းဘက္သို႕ ကူးသြားကာ တယ္လီဖုန္းဆက္ရန္ ၾကိဳးစားၾက၏။ တယ္လီဖုန္းက ဆက္၍မရ။ ပ်က္ေနဟန္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းသို႕ သြားရန္ ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းျပင္သို႕ ထြက္လို္က္၇ာ ထုိအခ်ိန္က ရန္ကုန္ ပုလိပ္မင္းၾကီးျဖစ္သူ ဦးေအာင္ခ်ိန္ အား အခန္းဝတြင္ ေတြ႕ရ၏။
``ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ``ဟု ဦးေအာင္ခ်ိန္က ေမးေသာအခါ ``လာ---- လာ ---- လုိက္သာ ၾကည့္ေတာ့`` ဟုေျပာ ကာ ဦးေအာင္ခ်ိန္အား ဦးေရႊေဘာ္၏ အခန္းကို ျဖတ္၍ အစည္းအေဝးခန္းသို႕ ဦးေအာင္ဇံေဝႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေခၚသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျပန္ဝင္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား ၾကီး သည္ ေသြးေပလွ်က္ရွိေသာ ေမးႏွင့္ ပါးစပ္တစ္ျခမ္းကို လက္ယ်ာ လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကာ ဗိုလ္ထြန္းလွ၏ အခန္းဘက္သို႕ ေလ်ာက္သြား၏။ သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ထြန္းလွ ထြက္လာသျဖင့္ လမ္းတြင္ပင္ ဆုံမိၾက၏။ ဗိုလ္ထြန္း လွ သည္ အစည္းအေဝးခန္းမသို႕ ဝင္လာျပီးလွ်င္ သူသတ္တုိ႕ထြက္သြားေသာ တံခါးကို ပိတ္၍ ခ်က္ထုိးလိုက္၏။
ဦးေအာင္ခ်ိန္ကား အစည္းအေဝးခန္းတြင္ ထားခဲ့ျပီးလွ်င္ ဦးေအာင္ဇံေဝ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းသို႕ သြားၾက၏။ အခန္းသို႕ေ၇ာက္လွ်င္ ဦးေအာင္ဇံေဝသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္တြင္ရရွိေသာ ဒဏ္ရာကို ၾကည့္၍ က်ည္ဆန္မွာ အဆိပ္ပါမွာ စိုးရသည္ ၊ ခ်က္ခ်င္းေဆးထည့္ပါဟု သတိေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္းေရး ၊ အတြင္းဝန္ ေမာင္သန္းျမင့္အား ဆရာဝန္ေခၚထားေပးရန္ မွာထားျပီးလွ်င္ အိမ္ သို႕ျပန္၏။ ကုလားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဗိုလ္လက်ၤာ၏ ညီ ေဒါက္တာလွေရႊတုိ႕ မၾကာမီေရာက္ လာျပီးလွ်င္ လက္ဖ်ားကို ေဆးထည့္ ဂြမ္းဆုိ႕၍ ခ်ဳပ္ၾက၏။
ေဒါက္တာ လွေရႊက လက္ျပာေနတာကို သေဘာမက်။ အဆိပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာကာ အဆိပ္ေျဖသည့္ ထုိးေဆးကို အရွာခိုင္းသျဖင့္ ေမာင္သန္းျမင့္ကို လႊတ္၍ စစ္တပ္တြင္ ရွာေစ၏။ ထုိးေဆးရွာေန စဥ္အတြင္း ေဆးရုံၾကီးကို လုိက္ခဲ့ပါ ေဆးရုံၾကီးမွာ ကရိယာစုံသည္ဟု ေဒါက္တာ လွေရႊက အၾကံေပးသျဖင့္ လုိက္သြား၏။
ေဆးရုံၾကီးသို႕ေ၇ာက္ေသာအခါ ေဒါက္တာဘသန္းႏွင့္ ေဒါက္တာလွေရႊတုိ႕ တုိင္ပင္ျပီးလွ်င္ ကု သ ၍ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ကုသေပးၾက၏။ စစ္တပ္တြင္ရွာေသာ အဆိပ္ေျဖ ထုိးေဆးလည္း အလြယ္တကူ ပင္ ရရွိလာသျဖင့္ ထုိးရ၏။ ဦးဘခ်ိဳႏွင့္ မိုင္းပြန္ေစာ္ ဘြားၾကီးတုိ႕အား ခြဲစိပ္ကုသ ရန္ျပင္ဆင္လွ်က္ရွိေၾကာင္း ဒဏ္ရာရသူ က်န္ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အားလုံးေသ ဆုံးၾကျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရုံမွ မျပန္မီ သိခဲ့ရ၏။
ည ၈-နာရီခန္႕တြင္ ေဒါက္တာလွေရႊထံမွ စကားေျပာေၾကးနန္းႏွင့္ ဝန္ၾကီးမ်ား၏ အေလာင္းကို ညႊန္ၾကား ခ်က္ တစ္စုံတရာ မရရွိသျဖင့္ ေရခဲတုိက္သုိ႕ မပို႕ရေသးဘဲ ေဆးရုံမွာပင္ ရွိေသးေၾကာင္းေျပာ သည္။ ေရခဲတုိက္ကို ပို႕သာပို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လုံးဝတာဝန္ယူပါမည္ ဟု အေၾကာင္းျပန္ၾကားလုိက္၏။
ယခုကဲ့သို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ႏိုင္ငံ့မ်က္ႏွာဖုံး ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား က်ဆုံးရျခင္းမွာ မိမိ၏ေစတနာကို မိမိ ယုံၾကည္ လြန္းအားၾကီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႕မျဖစ္မီ အခ်ိန္အေတာ္အၾကာကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ဝန္ၾကီးမ်ားအား သတ္ျဖတ္ရန္ ၾကံစည္စိုင္းျပင္းလွ်က္ရွိေၾကာင္း အစီရင္ခံစာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အၾကိမ္ၾကိမ္ရခဲ့၏။ ထုိသုိ႕ အစီရင္ခံစာမ်ား ရရွိ၍ ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က----
``ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေစတနာသန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းနဲ႕ အဘက္ဘက္က စင္ၾကယ္တဲ့လူေတြကို သတ္မယ္ ဆုိ တာ မဟုန္ႏိုင္ပါဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို သတ္ရင္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးက အုံၾကြျပီး သူတုိ႕ကုိေကာ မသတ္ ဘဲ ေနပါ့မလား----``ဟု ေျပာဘူး၏။
ဝန္ၾကီးအစည္းအေဝး အခန္းအနား စသည္တုိ႕တြင္ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ အေစာင့္အေရွာက္ ၊ စစ္တပ္ အေစာင့္အေရွာက္တုိ႕ကို ဗိုလ္ထြန္းလွက စီမံလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာမက်။
``ဒို႕က လူထုရဲ႕ အစိုးရပါ။ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္အေရွာက္ မလုိပါဘူး--``
ဟု ေျပာေလ့ ရွိ၏။
ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ေဒဝဒတ္ ၊ စိဥၥာမာန စေသာ ရန္သူမ်ားရွိေနေၾကာင္း ကို ပညာရွိေသာလည္း သတိျဖစ္ခဲ ဆုိေသာစကားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မဆင္ျခင္မိပဲ ေပါ့ေပါ့ ဆဆေနလြန္းလွသျဖင့္သာ ယခု ကဲ့သို႕ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးအမ်ား ေရတိမ္မွာ နစ္ၾကရရွာေပသည္။
ဦးေစာ၏ အၾကံသည္ တစ္ရက္တည္းေစာသြားသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။ စစ္တပ္မွ ဘရင္းဂန္းအလက္ ၂၀၀ ဦးေစာလိမ္၍ ထုတ္သြားေၾကာင္း သတင္းကို သခင္ျမတြင္၎ ၊ ကၽြန္ေတာ့္တြင္၎ အခုိင္အလုံ ရရွိထားျပီးျဖစ္၍ ထုိေန႕ ဝန္ၾကီးမ်ားအစည္းအေဝးေနာက္ပိုင္း အေထြေထြ အခန္းတြင္ ဦးေစာအား ဖမ္းရန္ ညႊန္ၾကားဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္ဖြယ္ရွိ၏။
ဦးေစာႏွင့္ အေပါင္းအပါတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံ့မ်က္ႏွာဖုံး အျခားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အား သတ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားအားသာ ေသေစသည္မဟုတ္ ၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုံးကိုပင္ ေသေစသည္ မည္၏။
**ကံေကာင္းသူ ဝန္ၾကီးမ်ား**
ထုိေန႕အစည္းအေဝးတြင္ မတတ္ေရာက္သျဖင့္ ကံေကာင္းေသာ ဝန္ၾကီးမ်ားမွာ ဦးေက်ာ္ျငိမ္း ၊ ဆမားဒူးဝါး၊ ေစာစံဘုိးသင္ ႏွင့္ ဦးဝမ္ကုိေဟာ တို႕ျဖစ္ၾက၏။ ထုိအခါက ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီး႒ာနျဖစ္ေသာ ဦးေက်ာ္ျငိမ္းမွာ အဂၤလန္သို႕ သြားေနခိုက္ျဖစ္၍ ျပည္ထဲေရး႒ာနကို ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက အုပ္ခ်ဳပ္လွ်က္ရွိ၏။ က်န္ဝန္ၾကီးသုံးဦးမွာ နယ္သုိ႕ေ၇ာက္ရွိ ခရီးလြန္ေန၍ အစည္းအေဝး မတက္ျဖစ္ဟု သိရ၏။
(ဝန္ၾကီးေဟာင္း ဦးဘဂ်မ္း)