ကြန္ကရစ္ေတာထဲက သားေကာင္၊ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ခ်ိဳးငွက္ အပုိင္း (၁)
အရွင္ဇဝန (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း)
ဘဝထဲက မလိုခ်င္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ႏုတ္ပစ္ပါဆိုလွ်င္ အခုေျပာမည့္ေန႔ရက္မ်ားကို ပယ္ထုတ္ပစ္မည္မွာ အေေသအခ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္လိုဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ႏိုင္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ေျပာပါဆိုလွ်င္လည္း ယခု ေျပာမည့္ ေန႔ရက္မ်ားကိုသာ ေရြးထုတ္ျပရေတာ့မည္။ ထိုရက္ကား ၁၉၉၃ ခု၏ မိုးကာလ ေန႔ရက္မ်ားပင္။ ပို၍ တိတိက်က် ဆိုရလွ်င္ ၉၃ ၾသဂုတ္ (၇) ရက္၊ ဒဏ္ရာတို႔၏ နိဒါန္း၊ အထီးက်န္ျခင္း၏ တံခါးဝ၊ ဤသို႔ သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ေသာ အနက္ေရာင္ကာလ။ အစမွဆုံး သည့္ အခ်ိန္အထိ အိပ္ေမာက်ေနလွ်င္လည္း အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ ႏိုးလွ်က္ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးကို မက္ေနရသည္။
အခန္းထဲကို စေရာက္ေတာ့့ ေလးေယာက္သား ေရငတ္ခဲ့ရေသာ ဒုကၡကို သူ႔ထက္ငါ လု၍ ေျဖရွင္းၾကသည္။ ထိတ္လန္႔ခဲ့ရသည့္ အရွိန္မေသေသးေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရေသာ ငရဲခန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳထက္ ပိုေကာင္းမြန္ေနမႈက သက္သာမႈေတာ့ ရရွိေနသည္။ နံေဘးအခန္းမွ ေအာ္ဟစ္ေခၚေနေသာ္လည္း ေလးေယာက္သား စကားေျပာ၍ မဝေသး။
အနားကို ေရာက္လာေသာ ဝန္ထမ္းက “ေဟ့ ေဟ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မိတ္ဆက္ေနတယ္” ဝန္ထမ္းက သံတိုင္အျပင္ကေန လာေရာက္ေျပာဆိုမွ စကားကို ရပ္နားၾကသည္။
နားစိုက္ၾကည့္ေတာ့ နံေဘးအခန္းမ်ား၏ ေအာ္သံက ဟိန္းေနသည္။
“အကိုႀကီးတို႔”
“ဗ်ိဳ႕မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ”
“အခန္း ၇ က ဧည့္သည္မ်ားခင္ဗ်ား” တခန္း တမ်ဳိးစီ အသံေတြ ထြက္ေနသည္။
အကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ခရီးအစကို ဧည့္ဝတ္ျပဳၾကေသာ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသူတို႔၏ ကမ္းလင့္မႈတို႔ကို အစေတာ့ နားမလည္မိေသး၊ ေရာက္စမို႔ စိုးရိမ္စိတ္ လႊမ္းမိုးေနသည္။ ဝန္ထမ္းကိုယ္တိုင္က ထပ္ၿပီး ေျပာေတာ့ ရြံ႕စိတ္က နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့သြားခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္။
“ေျပာပါခင္ဗ်ာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔က ေရႊျပည္သာကပါ” ေလးေယာက္ထဲက အႀကီးဆုံး ဦးဝင္းၾကည္ က ေအာ္ဟစ္ မိတ္ဆက္ေနၾကေသာ နံေဘးအခန္းမွ မိတ္ေဆြမ်ားကို အသံျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ တုံ႔ျပန္သည္။
“ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ဒီကိုေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြပါ ရဲေဘာ္တို႔ကို ၾကိဳဆိုပါတယ္ လိုတာကို က်ြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းၾကမွာပါ ရဲေဘာ္တို႔ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔” ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူတို႔၏ ႀကိဳဆိုမႈက ေႏြးေထြးလွသည္။ စိုးရိမ္စိတ္တုိ႔ တထစ္ ထပ္ေလွ်ာ့လိုက္သလို ခံစားရသည္။
“က်ြန္ေတာ္တို႔လဲ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းကို ျဖတ္သန္းဖူးသူေတြခ်ည္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ အစ ပထမေတာ့ ဒီလိုပဲ စိုးရိမ္တတ္ၾကပါတယ္”
ရက္စက္မႈတို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ေႏြးေထြးမႈတို႔ကို ရရွိလိုက္သည္။ အပူ ၿပီးေတာ့ အေအးကို ခ်က္ျခင္း ရရွိလိုက္သည္။
ေစာင္ေလးထည္ကို ယူ၍ ဝန္ထမ္းက လာေပးသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ထမင္းစားၿပီးၾကၿပီလား” ဝန္ထမ္းက တာဝန္အရ ေမးတာလား၊ ဧည့္ဝတ္ျပဳ ေမးတာလား ေဝခြဲရခက္ေသာ ေမးခြန္းျဖင့္ လာေမးသည္။
“မစားရေသးဘူးခင္ဗ်ာ့” ဦးဝင္းၾကည္ကပင္ ဦးေဆာင္ ေျဖၾကားသည္။ ဝန္ထမ္းက ခ်က္ခ်င္းပင္ အခန္း အားလုံးကို ရည္ညႊန္းဟန္ျဖင့္ “မစားရေသးဘူး ထမင္းမစားရေသးဘူး အားလုံးၾကားတယ္ေနာ္” ရပ္ကြက္ထဲ ရြာေဆာ္ဟန္ျဖင့္ အခန္းအားလုံးကို လွမ္း၍ အသံေပးသည္။ ဝန္ထမ္းကို လွမ္းေခၚၾကသံ တခန္းစီမွ ထြက္လာျပန္သည္။ တျခား အခန္းမ်ားရွိ လူမ်ားကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း အသံကိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။
“ကဲ ခဏေစာင့္” ဝန္ထမ္းက ေျပာျပီး အျခား အခန္းမ်ားဆီ ထြက္သြားသည္။
အျခားအခန္းမ်ားမွ အသံမ်ား ထြက္လာျပန္သည္။ “ဒီကိုေဟ့” အခန္းမ်ားဆီမွ ထြက္လာေသာ အသံမ်ား အျပင္ “လာမယ္ လာမယ္” ဝန္ထမ္း၏ အသံကိုပါ တဆက္တည္းၾကားရျပန္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုးလိုမ်ိဳး လူးလာတုန္႔ေခါက္ ေျပးလႊားရင္း အခန္းမ်ားက ေပးေသာ စားစရာ မ်ိဳးစုံကို လာေရာက္ ေပးပို႔သည္။
ဤလိုေဆာင္ရြက္ရသည္ကိုပင္ ဝန္ထမ္းက ေက်နပ္ေနပုံရသည္။ ဝန္ထမ္းယူလာေပးသည့္ အထုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အမဲသားေၾကာ္ ေလးတုံး၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေကာ္ဖီမစ္၊ မုန္႔ စသည္မ်ားကို ေလးေယာက္စာစီ အထုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ယူလာေပးသည္။ အားလုံးယူေပးၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ ရပ္ျပီး အထဲကို ၾကည့္သည္။
“အကုန္ မစားလိုက္နဲ႔ဦး၊ ပိုတာ ေနာက္ေန႔အတြက္ ခ်န္ထား” အၾကံေပးသလို သူက ေျပာသည္။ ခဏအၾကာ ဒန္ပန္းကန္ျပား ေလးခ်ပ္ကို ယူလာသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိ္ပ္ျဖင့္ ထည့္ထားသည့္ ထမင္းမ်ားကို ယူလာေပးျပန္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးငရဲခန္း၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက စားေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြကို ႏုတ္ယူထားဆဲျဖစ္သည္။ မုန္႔တခ်ပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးတလုံးသာ စားၾကသည္။
“လူသစ္အကိုၾကီးတို႔၊ ဗ်ဳိ႕ လူသစ္အကိုၾကီးတို႔”
နံေဘးအခန္းမွ ေအာ္ဟစ္ေခၚသံမ်ား ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ ဦးဝင္းၾကည္ကပင္ သံတိုင္တံခါးဝသို႔ ထြက္လာသည္။
“ေျပာပါခင္ဗ်ာ့”
ဦးဝင္းၾကည္ အျခားအခန္းမ်ား၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
“ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ အကိုၾကီးတို႔အတြဲေတြမ်ားလား မသိဘူး၊ အသစ္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အခန္းမ်ားရဲ႕ အေနာက္ဘက္က လူသစ္ေတြက ေမးခိုင္းလို႔ပါခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမးပါခင္ဗ်ာ” ဦးဝင္းၾကည္က တုံ႔ျပန္ေျဖဆိုရန္အသံျပဳလိုက္သည္။
“အကိုၾကီးတို႔ အထဲမွာ ဦးဇဝနပါလား”
“ပါ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ့”
“ထြန္းထြန္းဦးေကာ ပါလား”
“ပါ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ့” “ဒီလိုဆို ဟုတ္ၿပီ၊ အကိုႀကီးတို႔အတြဲေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ ေခၚ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခင္ေမာင္ေအး၊ ေမာင္ေမာင္သန္း၊ ျမင့္ထြန္း ေနာက္တေယာက္က ကိုသိန္းေအာင္ ရွိေသးတယ္၊ နာမည္ေမ့ေနလို႔” အမႈတြဲမ်ား ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။
“ဦးထြန္းျမင့္ ပါလား” ဦးဝင္းၾကည္ က ပါႏုိင္မည္ထင္ေသာ လူတေယာက္၏ နာမည္ကို လွမ္းေမးသည္။ ဦးဝင္းၾကည္၏ အေမးကို ခဏေနာ္ ဆိုျပီး အျခားတေနရာကို လွမ္းေမးသံ ၾကားရသည္။
“ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္ အကို၊ ဦးၾကိဳင္ရယ္္၊ ေနာက္ ေရႊညာေမာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကတဲ့ ကိုတင္လြင့္” “ေနာက္ထပ္ေမးတယ္္၊ အကိုတို႔ ေလးေယာက္ထဲမွာ ဦးဝင္းၾကည္ပါလားတဲ့” တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အသံျခင္း ဆက္သြယ္ေနခ်ိန္တြင္ အခန္းအားလုံးက ၿငိမ္ၿပီး နားေေထာင္ေနၾကသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ဝင္းၾကည္ပါခင္ဗ်ာ့” “ဒါဆို ပါတယ္ေပါ့” ေမးခြန္းေမးသူက “ပါတယ္ေဟ့” ဟု တဆက္တည္း လွမ္းေအာ္သံက ဟိန္းၿပီး ထြက္လာသည္။
“ေအးဗ်ာ က်န္တဲ့သူေတြ မနက္မွ ေမးေပးမယ္” စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ၾကသူမ်ား အားလုံး ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနသည္ကို မသိရေသး။ နည္းေတာ့ နည္းမည္ မဟုတ္။ အခု သိရသေလာက္ပင္ ဆယ္ေယာက္။ ပါႏုိင္မည့္သူမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္ တြက္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္ဦးမည္မထင္။ အခန္းထဲ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာသူ ေလးဦးတြင္လည္း သုံးေယာက္ကိုသာ သိသည္။ က်န္တေယာက္ကို မသိရေသး။
“ညီေလး ဘယ္မွာေနလဲ” မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေလးကို ေမးလိုက္ေတာ့။
သူက ပ်ာပ်ာသလဲပင္ “က်ေနာ္ ကမာရြတ္ကပါ”
သူ ရွင္းျပေနသည္မ်ားကိုလည္း ဘာမွ်မသိ။ သူေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ေရေရရာရာ နားမလည္။ ငါတို႔နဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္ၿပီး အမႈတြဲရတာလဲ။ တခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီဆိုတာကို သေဘာ ေပါက္မိသည္။ ေနာက္က်မွပဲ သူေျပာတာေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကဳိးစားရေတာ့မည္။ အခုေတာ့ ေလးေယာက္ ဘယ္လိုေနမည္ဆိုတာကို အထိုင္ခ်ရဦးမည္။
အခန္းက်ဥ္းထဲ ေလးေယာက္ ဘယ္လို လွည့္သာလူးသာ ရွိမည့္ အေနအထားကို စဥ္းစားၾကသည္။ မိလႅာခြက္ႏွင့္ ဆီးခြက္ ျဖစ္မည္ ထင္ရေသာ ခြက္ႏွစ္ခုက ေထာင့္တခုမွာ ေနရာယူထားသည္။
“ဒါ ဆီးခြက္လား မသိဘူး”
“ဟုတ္တယ္”
ေလးေယာက္ထဲက ဗဟုသုတ အရွိဆုံး ဦးဝင္းၾကည္က ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုခြက္မ်ား ရွိေသာဘက္ကို ေျခရင္းအျဖစ္ ထားလိုက္သည္။ အခန္းအက်ယ္က ဆယ္ေပ ဆယ့္ႏွစ္ေပေလာက္ရွိိမည္။
အျခားအခန္းမ်ား သီခ်င္းဆိုေသာ အသံကို ၾကားေနရသည္။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုံးတိုင္း ေကာင္းဗ်ာ ဟူေသာ အသံက ဟိန္းၿပီး ထြက္လာသည္။ တခ်ဳိ႕အခန္းမ်ားက ေကာင္းဗ်ာဟု မေအာ္ၾကဘဲ ဒီးဒီးဟု ေအာ္ၾကသည္။
“သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္” တေယာက္က တီးတိုးေျပာရင္း မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ မလာခ်င္ေသာ ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေနမည္ေတာ့ မထင္ပါ။ အရာရာကို မိမိ အတၱႏွင့္ ယွဥ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေျဖကေတာ့ နီးနီးစပ္စပ္ ရႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ခြဲေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ မိသားစုႏွင့္ ေဝးေဝး ေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရေသာ ဒီလိုေနရာ၌ မည္သူမွ ေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရသည့္ အျဖစ္ကို ဘယ္သူမွ သေဘာက်မည္ မထင္ပါ။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကသလဲ။ အႏုပညာ ဆိုတာက ေသာကေတြကို ခဏေတာ့ ေမ႔ျပစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဒီလို သီဆိုၾကသူေတြ ရင္ထဲ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ သီဆိုေသာ သီခ်င္းေတြကိုၾကည့္ မိသားစု အလြမ္း မ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္္။ ဒါကပင္ အေျဖဟု ေျပာရမည္ မဟုတ္ပါလား။ တျခား အေျဖ တခုေကာ ရွိေသးလား။ လွမ္းေအာ္လိုက္ေသာ အသံက အေျဖတခုကို ေပးလိုက္သည္။
“ေရာက္လာၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကိဳဆိုပါတယ္”
သူတို႔၏ ေသာကကို အသာထားလို႔ ကိုယ္ေတြ၏ ေသာကကို ဝိုင္းစဥ္းစားေပးေနျခင္းကို ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီခ်င္းသံက ေသာက တခ်ိဳ႕တဝက္ကိုေတာ့ ႏုတ္ယူေပးခဲ႔ပါျပီ။
“မိတ္ေဆြမ်ား ခဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ကို သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ျပန္ခ်ီးျမွင့္ေပးပါလား ခင္ဗ်ာ”
ေလးေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ ကေတာ့ ျပန္လည္၍ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ဆိုေပးရေတာ့မည္။ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ျပီး ဘယ္သူ ဆိုမလဲဟု အသံတိတ္ တိုင္ပင္ေနၾကသလို ရွိသည္။ ကမာရြတ္ကပါ ဟု မိတ္ဆက္ထားေသာ လူငယ္က “ကဲ က်ေနာ္္ ဆိုမယ္” ဟု ေျပာၿပီး သံတိုင္နား လာရပ္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုမ်ားကို သီခ်င္းတပုဒ္ က်ေနာ္ ဆိုျပပါ့မယ္၊ သည္းခံၿပီး နားဆင္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ”
ေကာင္ေလးက သူအသံ မေကာင္းလို႔ သည္းခံၾကပါဟု ပန္ၾကားၿပီး စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ အခ်စ္အတြက္ တဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီကို အပီအျပင္ ဆိုသြားသည္။
“အခု ဆိုသြားတဲ့သူ နာမည္က ဘာလဲခင္ဗ်” သီဆိုသူ နာမည္ကို ေမးေနသည္။
သံတိုင္နားက မခြါေသးေသာ လူငယ္ေလးက “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ့္ နာမည္ ေဇာ္ဟန္လို႔ ေခၚပါတယ္ ခင္ဗ်”
“က်ေနာ္တို႔ တိုက္ကို အဆိုေကာင္းတဲ့သူ တေယာက္ ေရာက္လာပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ကဲ အကိုတို႔ ဒီက အေၾကာင္းေတြကို မနက္ျဖန္က်မွ ေျပာၾကတာေပါ့၊ ဒီညေတာ့ အိပ္လိုက္ပါဦး၊ ဒီမွာက သီခ်င္း ဆိုတတ္ဖို႔လဲ လိုတယ္ဗ်၊ အားလုံး ဂြတ္နိုက္ပါ၊ ဂြတ္နိုက္” ဟူေသာ အသံမ်ား အခန္းမ်ားဆီမွ အသီးသီး ထြက္လာသည္။
“အခန္းခြန္က အသစ္အကိုႀကီးေတြ ဂြတ္နိုက္” “ဂြတ္နိုက္” ေလးေယာက္သား ၿပဳိင္တူ ေအာ္ လိုက္ၾကသည္။
သီခ်င္းဆိုသံေတြ တိတ္သြားေသာ္လည္း တီးတိုး စကားေျပာသံမ်ားကေတာ့ အခန္းတိုင္းမွ ထြက္ေပၚ ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ စကားသံမ်ား တၿပိဳင္နက္ တိတ္သြားၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စည္းကမ္းကို နားမလည္ဘူးလား၊ အိပ္ခ်ိန္ဆို အိပ္”
အားလုံးကို ရည္ရြယ္ဟန္ တူေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာေနသည္။ အသံကေတာ့ အေတာ္ ေမာက္မာဟန္ ရွိသည္။ အခန္းမ်ားေရွ႕ ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားေနရသည္။ လွမ္းလာေသာ ေျခသံ ရပ္သြား သည္။ အနီးကပ္ စကားေျပာလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ သည္။
“ညေနက ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ေတြပါ ဆရာ” အထဲမွ လူမ်ား မအိပ္ေသးတာကို ေတြ႔သျဖင့္ စကားေျပာရန္ ဟန္ျပင္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ေထာင္နဲ႔ မဆိုင္ေသးဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ကိစၥတိုင္း က်ဳပ္တို႔ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး၊ စည္းကမ္းနဲ႔ေတာ့ ေနေပါ့ဗ်ာ ဟုတ္လား၊ စည္းကမ္း ပ်က္ရင္ စည္းကမ္း ရွိလာေအာင္ လုပ္တဲ႔နည္းေတြ က်ဳပ္တို႔မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္”
သူ႔စကားက ၿခိမ္းေျခာက္တာလား၊ တာဝန္အရ ေျပာတာလား မေသခ်ာလွ၊ တာဝန္အရ ေျပာတာ ဆိုလွ်င္ သူတို႔ တာဝန္က အေတာ္ ရက္စက္မည့္ တာဝန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အေျခအေနက အခုန မိနစ္ပိုင္းေလးက အေနအထားႏွင့္ လုံးဝ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားသည္။
သံတိုင္ေတြ အထဲ ပိတ္ေလွာင္ ခံထားရေသာ သူမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း အေျခအေနက တမ်ိဳး၊ သံတိုင္ အျပင္ဘက္ေနသူ၏ စိတ္ဓာတ္အေျခအေနက တမ်ိဳးကို သူတို႔၏ ဆက္ဆံပုံက ညႊန္းျပေနပါၿပီ။
သံတိုင္အတြင္းက သီခ်င္းဆိုၿပီး ႀကဳိဆိုသူေတြေရာ၊ သံတိုင္ အျပင္က ရင့္ရင့္သီးသီး လာေျပာေနသူေရာ အားလုံး ျမန္မာလူမ်ဳိးခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြက ျမန္မာ လူမ်ိဳး ေနာက္မွ ေရာက္လာၾကသူေတြကို ႀကိဳဆိုုပုံ ကြာျခားလွပါသည္။ ဝန္ထမ္းမို႔ ဒီလို ဆက္ဆံတာဟု ေျပာခ်င္ ေျပာၾကပါမည္။ တာဝန္ထက္ ပိုေသာ ဆက္ဆံေရးက အထင္သား။ ဗူးဝတြင္ စတင္ ေတြ႔ခဲ႔ရေသာ ဝန္ထမ္းက အခုုလူထက္ ရာထူး ပိုျမင့္တာက အေသအခ်ာ။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာရွိက အခုလို မဆက္ဆံခဲ႔။
ဘာမွ မေျပာဘဲ ေလးေယာက္သား ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကသည္။ အေျခအေနမွန္ကို သူတို႔ ထြက္သြားၿပီး မိနစ္ပိုင္းမွာပဲ သိလိုက္ရသည္။ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ဝန္ထမ္းက ထိုအရာရွိ ျဖစ္ဟန္တူသူကို လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္လာသည္။
“ရစ္တဲ့ အရာရွိက ရစ္တာပဲ”
အျခား အခန္းမ်ားမွ ပစၥည္း ယူေပးေသာ ဝန္ထမ္း ျပန္လာၿပီး အခုန ဆက္ဆံသြားေသာ အရာရွိကို ရည္ရြယ္သည့္ စကားကို စတင္ ေျပာသည္။ ဝန္ထမ္းတိုင္း တသေဘာတည္း မျဖစ္ႏုိင္။ လူၾကည့္ ဆက္ဆံရမည္ကို အေျခအေနက စတင္ သင္ၾကားေနပါျပီ။ ယခု ဝန္ထမ္းေလးက်ေတာ့လည္း အေကာင္းသား။ သည္လို လူမ်ားလည္း ရွိရဦးမည္ေလ။
အိပ္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ အားလုံး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖစ္သြားမည္ဟု ထင္ခဲ႔သည္။ မၾကာမွီ ေပၚထြက္လာ ေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ မွန္းဆခ်က္ လုံးဝ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ႔သည္။
“ကိုး ဆယ့္တစ္ ဘာယာ ႏွစ္ေဆာင္ တစ္ခန္း အိပ္ေဆာင္ပိတ္ လူေပါင္း (၉၇) ေယာက္ သံတိုင္ သံဇကာ လုံၿခံဳစြာျဖင့္ အားလုံးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီး”
နံေဘးမွ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ မတူေသးေသာ ေကာင္ေလးကို
“ေကာင္ေလး မင္းနာမည္ ေဇာ္ဟန္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်ာ့”
“ဘာေတြ ေအာ္ေနတာလဲ မသိဘူး၊ အေပၚထပ္ကေလ”
“က်ေနာ္လဲ မသိဘူး” ထိုေအာ္သံမ်ိဳး အျခား အေဆာင္မ်ားဆီမွလည္း လြင့္ထြက္လာသည္။
“ဘာယာ ဆိုတာ ဘာလဲ မသိဘူးေနာ္”
“အင္း”
“ငါက ဘာယာေတာ့ မသိဘူး၊ ဘယာေၾကာ္ပဲ သိတယ္”
“ဟာ အကိုက ေနာက္ေနျပန္ျပီ”
“ေနာက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ၊ ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္ ေသာက က ဆုံးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရယ္စရာ ႀကံဖန္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ နည္းနည္း ေပါ့တာေပါ့”
ေကာင္ေလးက စကားမျပန္ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ရွိေစရန္ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ကိုယ္လဲ လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနေပးလိုက္သည္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စတင္ မိတ္ဆက္လိုက္ေသာ ေဝါဟာရ အသစ္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဘာယာ၊ သူ႕ရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို ေဖာ္မရ။ အထက္မွ ေအာ္သံမ်ားအျပင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္လွ်င္ တႀကိမ္ခန္႔ သံေခ်ာင္းေခါက္သံကို မွန္မွန္ ၾကားေနရသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္း တြင္ ဝေအာင္ မေသာက္ခဲ့ရေသာ ေရကို အတိုးခ် ေသာက္ထားၾက၍ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ေျခရင္းတြင္ ထားေသာ ဆီးခြက္ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ တခါတခါ ညဥ့္ငွက္တို႕ ေအာ္သံကို ၾကားေနရသည္။ အျပင္ဘက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ ေျခသံ တို႔က မၾကာခဏ ေပၚလာေသးသည္။ နံေဘးမွ အိပ္ေနသူ သုံးဦးမွာလဲ လူးကာလဲကာျဖင့္ ညကို ႀကိဳးစား ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
ဘဝထဲက မလိုခ်င္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ႏုတ္ပစ္ပါဆိုလွ်င္ အခုေျပာမည့္ေန႔ရက္မ်ားကို ပယ္ထုတ္ပစ္မည္မွာ အေေသအခ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘယ္လိုဖ်က္ဖ်က္ မပ်က္ႏိုင္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကို ေျပာပါဆိုလွ်င္လည္း ယခု ေျပာမည့္ ေန႔ရက္မ်ားကိုသာ ေရြးထုတ္ျပရေတာ့မည္။ ထိုရက္ကား ၁၉၉၃ ခု၏ မိုးကာလ ေန႔ရက္မ်ားပင္။ ပို၍ တိတိက်က် ဆိုရလွ်င္ ၉၃ ၾသဂုတ္ (၇) ရက္၊ ဒဏ္ရာတို႔၏ နိဒါန္း၊ အထီးက်န္ျခင္း၏ တံခါးဝ၊ ဤသို႔ သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ေသာ အနက္ေရာင္ကာလ။ အစမွဆုံး သည့္ အခ်ိန္အထိ အိပ္ေမာက်ေနလွ်င္လည္း အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ ႏိုးလွ်က္ အိပ္မက္ဆိုးၾကီးကို မက္ေနရသည္။
အခန္းထဲကို စေရာက္ေတာ့့ ေလးေယာက္သား ေရငတ္ခဲ့ရေသာ ဒုကၡကို သူ႔ထက္ငါ လု၍ ေျဖရွင္းၾကသည္။ ထိတ္လန္႔ခဲ့ရသည့္ အရွိန္မေသေသးေသာ္လည္း လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရေသာ ငရဲခန္း၏ အေတြ႔အႀကံဳထက္ ပိုေကာင္းမြန္ေနမႈက သက္သာမႈေတာ့ ရရွိေနသည္။ နံေဘးအခန္းမွ ေအာ္ဟစ္ေခၚေနေသာ္လည္း ေလးေယာက္သား စကားေျပာ၍ မဝေသး။အနားကို ေရာက္လာေသာ ဝန္ထမ္းက “ေဟ့ ေဟ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မိတ္ဆက္ေနတယ္” ဝန္ထမ္းက သံတိုင္အျပင္ကေန လာေရာက္ေျပာဆိုမွ စကားကို ရပ္နားၾကသည္။
နားစိုက္ၾကည့္ေတာ့ နံေဘးအခန္းမ်ား၏ ေအာ္သံက ဟိန္းေနသည္။
“အကိုႀကီးတို႔”
“ဗ်ိဳ႕မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ”
“အခန္း ၇ က ဧည့္သည္မ်ားခင္ဗ်ား” တခန္း တမ်ဳိးစီ အသံေတြ ထြက္ေနသည္။
အကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ခရီးအစကို ဧည့္ဝတ္ျပဳၾကေသာ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသူတို႔၏ ကမ္းလင့္မႈတို႔ကို အစေတာ့ နားမလည္မိေသး၊ ေရာက္စမို႔ စိုးရိမ္စိတ္ လႊမ္းမိုးေနသည္။ ဝန္ထမ္းကိုယ္တိုင္က ထပ္ၿပီး ေျပာေတာ့ ရြံ႕စိတ္က နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့သြားခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္။
“ေျပာပါခင္ဗ်ာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔က ေရႊျပည္သာကပါ” ေလးေယာက္ထဲက အႀကီးဆုံး ဦးဝင္းၾကည္ က ေအာ္ဟစ္ မိတ္ဆက္ေနၾကေသာ နံေဘးအခန္းမွ မိတ္ေဆြမ်ားကို အသံျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ တုံ႔ျပန္သည္။
“ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ဒီကိုေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့သူေတြပါ ရဲေဘာ္တို႔ကို ၾကိဳဆိုပါတယ္ လိုတာကို က်ြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းၾကမွာပါ ရဲေဘာ္တို႔ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔” ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူတို႔၏ ႀကိဳဆိုမႈက ေႏြးေထြးလွသည္။ စိုးရိမ္စိတ္တုိ႔ တထစ္ ထပ္ေလွ်ာ့လိုက္သလို ခံစားရသည္။
“က်ြန္ေတာ္တို႔လဲ ေထာက္လွမ္းေရးစခန္းကို ျဖတ္သန္းဖူးသူေတြခ်ည္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ အစ ပထမေတာ့ ဒီလိုပဲ စိုးရိမ္တတ္ၾကပါတယ္”
ရက္စက္မႈတို႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ေႏြးေထြးမႈတို႔ကို ရရွိလိုက္သည္။ အပူ ၿပီးေတာ့ အေအးကို ခ်က္ျခင္း ရရွိလိုက္သည္။
ေစာင္ေလးထည္ကို ယူ၍ ဝန္ထမ္းက လာေပးသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ထမင္းစားၿပီးၾကၿပီလား” ဝန္ထမ္းက တာဝန္အရ ေမးတာလား၊ ဧည့္ဝတ္ျပဳ ေမးတာလား ေဝခြဲရခက္ေသာ ေမးခြန္းျဖင့္ လာေမးသည္။
“မစားရေသးဘူးခင္ဗ်ာ့” ဦးဝင္းၾကည္ကပင္ ဦးေဆာင္ ေျဖၾကားသည္။ ဝန္ထမ္းက ခ်က္ခ်င္းပင္ အခန္း အားလုံးကို ရည္ညႊန္းဟန္ျဖင့္ “မစားရေသးဘူး ထမင္းမစားရေသးဘူး အားလုံးၾကားတယ္ေနာ္” ရပ္ကြက္ထဲ ရြာေဆာ္ဟန္ျဖင့္ အခန္းအားလုံးကို လွမ္း၍ အသံေပးသည္။ ဝန္ထမ္းကို လွမ္းေခၚၾကသံ တခန္းစီမွ ထြက္လာျပန္သည္။ တျခား အခန္းမ်ားရွိ လူမ်ားကို မေတြ႔ရေသာ္လည္း အသံကိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။
“ကဲ ခဏေစာင့္” ဝန္ထမ္းက ေျပာျပီး အျခား အခန္းမ်ားဆီ ထြက္သြားသည္။
အျခားအခန္းမ်ားမွ အသံမ်ား ထြက္လာျပန္သည္။ “ဒီကိုေဟ့” အခန္းမ်ားဆီမွ ထြက္လာေသာ အသံမ်ား အျပင္ “လာမယ္ လာမယ္” ဝန္ထမ္း၏ အသံကိုပါ တဆက္တည္းၾကားရျပန္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုးလိုမ်ိဳး လူးလာတုန္႔ေခါက္ ေျပးလႊားရင္း အခန္းမ်ားက ေပးေသာ စားစရာ မ်ိဳးစုံကို လာေရာက္ ေပးပို႔သည္။
ဤလိုေဆာင္ရြက္ရသည္ကိုပင္ ဝန္ထမ္းက ေက်နပ္ေနပုံရသည္။ ဝန္ထမ္းယူလာေပးသည့္ အထုပ္မ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အမဲသားေၾကာ္ ေလးတုံး၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေကာ္ဖီမစ္၊ မုန္႔ စသည္မ်ားကို ေလးေယာက္စာစီ အထုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ယူလာေပးသည္။ အားလုံးယူေပးၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ ရပ္ျပီး အထဲကို ၾကည့္သည္။
“အကုန္ မစားလိုက္နဲ႔ဦး၊ ပိုတာ ေနာက္ေန႔အတြက္ ခ်န္ထား” အၾကံေပးသလို သူက ေျပာသည္။ ခဏအၾကာ ဒန္ပန္းကန္ျပား ေလးခ်ပ္ကို ယူလာသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိ္ပ္ျဖင့္ ထည့္ထားသည့္ ထမင္းမ်ားကို ယူလာေပးျပန္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးငရဲခန္း၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက စားေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြကို ႏုတ္ယူထားဆဲျဖစ္သည္။ မုန္႔တခ်ပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးတလုံးသာ စားၾကသည္။
“လူသစ္အကိုၾကီးတို႔၊ ဗ်ဳိ႕ လူသစ္အကိုၾကီးတို႔”
နံေဘးအခန္းမွ ေအာ္ဟစ္ေခၚသံမ်ား ျပန္ထြက္လာျပန္သည္။ ဦးဝင္းၾကည္ကပင္ သံတိုင္တံခါးဝသို႔ ထြက္လာသည္။
“ေျပာပါခင္ဗ်ာ့”
ဦးဝင္းၾကည္ အျခားအခန္းမ်ား၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
“ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ အကိုၾကီးတို႔အတြဲေတြမ်ားလား မသိဘူး၊ အသစ္ေရာက္ႏွင့္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အခန္းမ်ားရဲ႕ အေနာက္ဘက္က လူသစ္ေတြက ေမးခိုင္းလို႔ပါခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေမးပါခင္ဗ်ာ” ဦးဝင္းၾကည္က တုံ႔ျပန္ေျဖဆိုရန္အသံျပဳလိုက္သည္။
“အကိုၾကီးတို႔ အထဲမွာ ဦးဇဝနပါလား”
“ပါ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ့”
“ထြန္းထြန္းဦးေကာ ပါလား”
“ပါ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ့” “ဒီလိုဆို ဟုတ္ၿပီ၊ အကိုႀကီးတို႔အတြဲေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ ေခၚ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခင္ေမာင္ေအး၊ ေမာင္ေမာင္သန္း၊ ျမင့္ထြန္း ေနာက္တေယာက္က ကိုသိန္းေအာင္ ရွိေသးတယ္၊ နာမည္ေမ့ေနလို႔” အမႈတြဲမ်ား ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။
“ဦးထြန္းျမင့္ ပါလား” ဦးဝင္းၾကည္ က ပါႏုိင္မည္ထင္ေသာ လူတေယာက္၏ နာမည္ကို လွမ္းေမးသည္။ ဦးဝင္းၾကည္၏ အေမးကို ခဏေနာ္ ဆိုျပီး အျခားတေနရာကို လွမ္းေမးသံ ၾကားရသည္။
“ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္ အကို၊ ဦးၾကိဳင္ရယ္္၊ ေနာက္ ေရႊညာေမာင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကတဲ့ ကိုတင္လြင့္” “ေနာက္ထပ္ေမးတယ္္၊ အကိုတို႔ ေလးေယာက္ထဲမွာ ဦးဝင္းၾကည္ပါလားတဲ့” တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အသံျခင္း ဆက္သြယ္ေနခ်ိန္တြင္ အခန္းအားလုံးက ၿငိမ္ၿပီး နားေေထာင္ေနၾကသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ဝင္းၾကည္ပါခင္ဗ်ာ့” “ဒါဆို ပါတယ္ေပါ့” ေမးခြန္းေမးသူက “ပါတယ္ေဟ့” ဟု တဆက္တည္း လွမ္းေအာ္သံက ဟိန္းၿပီး ထြက္လာသည္။
“ေအးဗ်ာ က်န္တဲ့သူေတြ မနက္မွ ေမးေပးမယ္” စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ၾကသူမ်ား အားလုံး ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနသည္ကို မသိရေသး။ နည္းေတာ့ နည္းမည္ မဟုတ္။ အခု သိရသေလာက္ပင္ ဆယ္ေယာက္။ ပါႏုိင္မည့္သူမ်ားကို စိတ္ကူးႏွင့္ တြက္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္ဦးမည္မထင္။ အခန္းထဲ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာသူ ေလးဦးတြင္လည္း သုံးေယာက္ကိုသာ သိသည္။ က်န္တေယာက္ကို မသိရေသး။
“ညီေလး ဘယ္မွာေနလဲ” မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေလးကို ေမးလိုက္ေတာ့။
သူက ပ်ာပ်ာသလဲပင္ “က်ေနာ္ ကမာရြတ္ကပါ”
သူ ရွင္းျပေနသည္မ်ားကိုလည္း ဘာမွ်မသိ။ သူေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ေရေရရာရာ နားမလည္။ ငါတို႔နဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္ၿပီး အမႈတြဲရတာလဲ။ တခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီဆိုတာကို သေဘာ ေပါက္မိသည္။ ေနာက္က်မွပဲ သူေျပာတာေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကဳိးစားရေတာ့မည္။ အခုေတာ့ ေလးေယာက္ ဘယ္လိုေနမည္ဆိုတာကို အထိုင္ခ်ရဦးမည္။
အခန္းက်ဥ္းထဲ ေလးေယာက္ ဘယ္လို လွည့္သာလူးသာ ရွိမည့္ အေနအထားကို စဥ္းစားၾကသည္။ မိလႅာခြက္ႏွင့္ ဆီးခြက္ ျဖစ္မည္ ထင္ရေသာ ခြက္ႏွစ္ခုက ေထာင့္တခုမွာ ေနရာယူထားသည္။
“ဒါ ဆီးခြက္လား မသိဘူး”
“ဟုတ္တယ္”
ေလးေယာက္ထဲက ဗဟုသုတ အရွိဆုံး ဦးဝင္းၾကည္က ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုခြက္မ်ား ရွိေသာဘက္ကို ေျခရင္းအျဖစ္ ထားလိုက္သည္။ အခန္းအက်ယ္က ဆယ္ေပ ဆယ့္ႏွစ္ေပေလာက္ရွိိမည္။
အျခားအခန္းမ်ား သီခ်င္းဆိုေသာ အသံကို ၾကားေနရသည္။ သီခ်င္းတပုဒ္ဆုံးတိုင္း ေကာင္းဗ်ာ ဟူေသာ အသံက ဟိန္းၿပီး ထြက္လာသည္။ တခ်ဳိ႕အခန္းမ်ားက ေကာင္းဗ်ာဟု မေအာ္ၾကဘဲ ဒီးဒီးဟု ေအာ္ၾကသည္။
“သီခ်င္းေတြ ဆိုလို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္” တေယာက္က တီးတိုးေျပာရင္း မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ မလာခ်င္ေသာ ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေနမည္ေတာ့ မထင္ပါ။ အရာရာကို မိမိ အတၱႏွင့္ ယွဥ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေျဖကေတာ့ နီးနီးစပ္စပ္ ရႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ခြဲေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ မိသားစုႏွင့္ ေဝးေဝး ေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရေသာ ဒီလိုေနရာ၌ မည္သူမွ ေနခ်င္မည္ မထင္ပါ။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရသည့္ အျဖစ္ကို ဘယ္သူမွ သေဘာက်မည္ မထင္ပါ။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကသလဲ။ အႏုပညာ ဆိုတာက ေသာကေတြကို ခဏေတာ့ ေမ႔ျပစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဒီလို သီဆိုၾကသူေတြ ရင္ထဲ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ သီဆိုေသာ သီခ်င္းေတြကိုၾကည့္ မိသားစု အလြမ္း မ်ားကိုသာ ၾကားေနရသည္္။ ဒါကပင္ အေျဖဟု ေျပာရမည္ မဟုတ္ပါလား။ တျခား အေျဖ တခုေကာ ရွိေသးလား။ လွမ္းေအာ္လိုက္ေသာ အသံက အေျဖတခုကို ေပးလိုက္သည္။
“ေရာက္လာၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားကို ၾကိဳဆိုပါတယ္”
သူတို႔၏ ေသာကကို အသာထားလို႔ ကိုယ္ေတြ၏ ေသာကကို ဝိုင္းစဥ္းစားေပးေနျခင္းကို ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သီခ်င္းသံက ေသာက တခ်ိဳ႕တဝက္ကိုေတာ့ ႏုတ္ယူေပးခဲ႔ပါျပီ။
“မိတ္ေဆြမ်ား ခဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ကို သီခ်င္းတပုဒ္ေလာက္ ျပန္ခ်ီးျမွင့္ေပးပါလား ခင္ဗ်ာ”
ေလးေယာက္ထဲက တေယာက္ေယာက္ ကေတာ့ ျပန္လည္၍ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ ဆိုေပးရေတာ့မည္။ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္ျပီး ဘယ္သူ ဆိုမလဲဟု အသံတိတ္ တိုင္ပင္ေနၾကသလို ရွိသည္။ ကမာရြတ္ကပါ ဟု မိတ္ဆက္ထားေသာ လူငယ္က “ကဲ က်ေနာ္္ ဆိုမယ္” ဟု ေျပာၿပီး သံတိုင္နား လာရပ္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုမ်ားကို သီခ်င္းတပုဒ္ က်ေနာ္ ဆိုျပပါ့မယ္၊ သည္းခံၿပီး နားဆင္ၾကပါ ခင္ဗ်ာ”
ေကာင္ေလးက သူအသံ မေကာင္းလို႔ သည္းခံၾကပါဟု ပန္ၾကားၿပီး စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ အခ်စ္အတြက္ တဖန္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီကို အပီအျပင္ ဆိုသြားသည္။
“အခု ဆိုသြားတဲ့သူ နာမည္က ဘာလဲခင္ဗ်” သီဆိုသူ နာမည္ကို ေမးေနသည္။
သံတိုင္နားက မခြါေသးေသာ လူငယ္ေလးက “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ့္ နာမည္ ေဇာ္ဟန္လို႔ ေခၚပါတယ္ ခင္ဗ်”
“က်ေနာ္တို႔ တိုက္ကို အဆိုေကာင္းတဲ့သူ တေယာက္ ေရာက္လာပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ကဲ အကိုတို႔ ဒီက အေၾကာင္းေတြကို မနက္ျဖန္က်မွ ေျပာၾကတာေပါ့၊ ဒီညေတာ့ အိပ္လိုက္ပါဦး၊ ဒီမွာက သီခ်င္း ဆိုတတ္ဖို႔လဲ လိုတယ္ဗ်၊ အားလုံး ဂြတ္နိုက္ပါ၊ ဂြတ္နိုက္” ဟူေသာ အသံမ်ား အခန္းမ်ားဆီမွ အသီးသီး ထြက္လာသည္။
“အခန္းခြန္က အသစ္အကိုႀကီးေတြ ဂြတ္နိုက္” “ဂြတ္နိုက္” ေလးေယာက္သား ၿပဳိင္တူ ေအာ္ လိုက္ၾကသည္။
သီခ်င္းဆိုသံေတြ တိတ္သြားေသာ္လည္း တီးတိုး စကားေျပာသံမ်ားကေတာ့ အခန္းတိုင္းမွ ထြက္ေပၚ ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ စကားသံမ်ား တၿပိဳင္နက္ တိတ္သြားၾကသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စည္းကမ္းကို နားမလည္ဘူးလား၊ အိပ္ခ်ိန္ဆို အိပ္”
အားလုံးကို ရည္ရြယ္ဟန္ တူေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာေနသည္။ အသံကေတာ့ အေတာ္ ေမာက္မာဟန္ ရွိသည္။ အခန္းမ်ားေရွ႕ ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားေနရသည္။ လွမ္းလာေသာ ေျခသံ ရပ္သြား သည္။ အနီးကပ္ စကားေျပာလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ သည္။
“ညေနက ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္ေတြပါ ဆရာ” အထဲမွ လူမ်ား မအိပ္ေသးတာကို ေတြ႔သျဖင့္ စကားေျပာရန္ ဟန္ျပင္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ေထာင္နဲ႔ မဆိုင္ေသးဘူး၊ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီေတာ့ ကိစၥတိုင္း က်ဳပ္တို႔ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး၊ စည္းကမ္းနဲ႔ေတာ့ ေနေပါ့ဗ်ာ ဟုတ္လား၊ စည္းကမ္း ပ်က္ရင္ စည္းကမ္း ရွိလာေအာင္ လုပ္တဲ႔နည္းေတြ က်ဳပ္တို႔မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္”
သူ႔စကားက ၿခိမ္းေျခာက္တာလား၊ တာဝန္အရ ေျပာတာလား မေသခ်ာလွ၊ တာဝန္အရ ေျပာတာ ဆိုလွ်င္ သူတို႔ တာဝန္က အေတာ္ ရက္စက္မည့္ တာဝန္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အေျခအေနက အခုန မိနစ္ပိုင္းေလးက အေနအထားႏွင့္ လုံးဝ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားသည္။
သံတိုင္ေတြ အထဲ ပိတ္ေလွာင္ ခံထားရေသာ သူမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း အေျခအေနက တမ်ိဳး၊ သံတိုင္ အျပင္ဘက္ေနသူ၏ စိတ္ဓာတ္အေျခအေနက တမ်ိဳးကို သူတို႔၏ ဆက္ဆံပုံက ညႊန္းျပေနပါၿပီ။
သံတိုင္အတြင္းက သီခ်င္းဆိုၿပီး ႀကဳိဆိုသူေတြေရာ၊ သံတိုင္ အျပင္က ရင့္ရင့္သီးသီး လာေျပာေနသူေရာ အားလုံး ျမန္မာလူမ်ဳိးခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ေရာက္ႏွင့္ေနၾကသူေတြက ျမန္မာ လူမ်ိဳး ေနာက္မွ ေရာက္လာၾကသူေတြကို ႀကိဳဆိုုပုံ ကြာျခားလွပါသည္။ ဝန္ထမ္းမို႔ ဒီလို ဆက္ဆံတာဟု ေျပာခ်င္ ေျပာၾကပါမည္။ တာဝန္ထက္ ပိုေသာ ဆက္ဆံေရးက အထင္သား။ ဗူးဝတြင္ စတင္ ေတြ႔ခဲ႔ရေသာ ဝန္ထမ္းက အခုုလူထက္ ရာထူး ပိုျမင့္တာက အေသအခ်ာ။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာရွိက အခုလို မဆက္ဆံခဲ႔။
ဘာမွ မေျပာဘဲ ေလးေယာက္သား ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကသည္။ အေျခအေနမွန္ကို သူတို႔ ထြက္သြားၿပီး မိနစ္ပိုင္းမွာပဲ သိလိုက္ရသည္။ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ဝန္ထမ္းက ထိုအရာရွိ ျဖစ္ဟန္တူသူကို လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္လာသည္။
“ရစ္တဲ့ အရာရွိက ရစ္တာပဲ”
အျခား အခန္းမ်ားမွ ပစၥည္း ယူေပးေသာ ဝန္ထမ္း ျပန္လာၿပီး အခုန ဆက္ဆံသြားေသာ အရာရွိကို ရည္ရြယ္သည့္ စကားကို စတင္ ေျပာသည္။ ဝန္ထမ္းတိုင္း တသေဘာတည္း မျဖစ္ႏုိင္။ လူၾကည့္ ဆက္ဆံရမည္ကို အေျခအေနက စတင္ သင္ၾကားေနပါျပီ။ ယခု ဝန္ထမ္းေလးက်ေတာ့လည္း အေကာင္းသား။ သည္လို လူမ်ားလည္း ရွိရဦးမည္ေလ။
အိပ္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ အားလုံး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖစ္သြားမည္ဟု ထင္ခဲ႔သည္။ မၾကာမွီ ေပၚထြက္လာ ေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ မွန္းဆခ်က္ လုံးဝ လြဲေခ်ာ္သြားခဲ႔သည္။
“ကိုး ဆယ့္တစ္ ဘာယာ ႏွစ္ေဆာင္ တစ္ခန္း အိပ္ေဆာင္ပိတ္ လူေပါင္း (၉၇) ေယာက္ သံတိုင္ သံဇကာ လုံၿခံဳစြာျဖင့္ အားလုံးေကာင္းပါတယ္ ဆရာႀကီး”
နံေဘးမွ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ မတူေသးေသာ ေကာင္ေလးကို
“ေကာင္ေလး မင္းနာမည္ ေဇာ္ဟန္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်ာ့”
“ဘာေတြ ေအာ္ေနတာလဲ မသိဘူး၊ အေပၚထပ္ကေလ”
“က်ေနာ္လဲ မသိဘူး” ထိုေအာ္သံမ်ိဳး အျခား အေဆာင္မ်ားဆီမွလည္း လြင့္ထြက္လာသည္။
“ဘာယာ ဆိုတာ ဘာလဲ မသိဘူးေနာ္”
“အင္း”
“ငါက ဘာယာေတာ့ မသိဘူး၊ ဘယာေၾကာ္ပဲ သိတယ္”
“ဟာ အကိုက ေနာက္ေနျပန္ျပီ”
“ေနာက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြာ၊ ေလွ်ာက္ေတြးေနရင္ ေသာက က ဆုံးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရယ္စရာ ႀကံဖန္ေတာ့ စိတ္ထဲေတာ့ နည္းနည္း ေပါ့တာေပါ့”
ေကာင္ေလးက စကားမျပန္ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ရွိေစရန္ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ကိုယ္လဲ လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနေပးလိုက္သည္။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စတင္ မိတ္ဆက္လိုက္ေသာ ေဝါဟာရ အသစ္ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဘာယာ၊ သူ႕ရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို ေဖာ္မရ။ အထက္မွ ေအာ္သံမ်ားအျပင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္လွ်င္ တႀကိမ္ခန္႔ သံေခ်ာင္းေခါက္သံကို မွန္မွန္ ၾကားေနရသည္။ ေထာက္လွမ္းေရး စခန္း တြင္ ဝေအာင္ မေသာက္ခဲ့ရေသာ ေရကို အတိုးခ် ေသာက္ထားၾက၍ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ေျခရင္းတြင္ ထားေသာ ဆီးခြက္ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ တခါတခါ ညဥ့္ငွက္တို႕ ေအာ္သံကို ၾကားေနရသည္။ အျပင္ဘက္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ ေျခသံ တို႔က မၾကာခဏ ေပၚလာေသးသည္။ နံေဘးမွ အိပ္ေနသူ သုံးဦးမွာလဲ လူးကာလဲကာျဖင့္ ညကို ႀကိဳးစား ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
No comments:
Post a Comment