by May Thngyan Hein on Tuesday, 1 January 2013 at 13:19 ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၁၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
KIA တပ္ထဲမွာ ရဲေမအျဖစ္နဲ႕ ေနတုန္း တညမွာ ျဖဳန္းခနဲ က်မ အိပ္မက္ မက္တယ္။
က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ မခ်ိဳကို ေတြ႕တယ္။ သူ ငိုေနတယ္၊ ငိုေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ကိုၾကီး… ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လို႕ သိရတဲ႕ သူ တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္တယ္။
မခ်ိဳနဲ႕ ကိုၾကီး အသတ္ခံရၿပီး ေသၿပီလို႕ သိလိုက္ေတာ႕ က်မ လန္႕သြားတယ္။ အိပ္မက္ပဲလို႕ သိၿပီး လန္႕နိုးလာေတာ႕ အိပ္ရာကေန ၀ုန္းကနဲ ထလိုက္မိတာ။ ရဲေမ တေယာက္က မငယ္ ဘာျဖစ္တာ လဲလို႕ ေမးတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အိမ္မက္ မက္တာလို႕ က်မ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ ရင္ခုန္ မေျပေသးဘူး။
ေၾကာက္တာေရာ…။ စိတ္ထိ ခိုက္တာေရ…။ က်မ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီညမွာ စၿပီး က်မ သတိရ သြားတယ္။ ကိုၾကီး က်မကို မွာခဲ႕တယ္ေလ။ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးဖို႕ အျဖစ္မွန္ေတြကို ျပည္သူကို အသိေပး ဖို႕ ၿပီးေတာ႕ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးပါလို႕ က်မကို ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ လာလာ မွာခဲ႕တဲ႕ ကိုၾကီးကို က်မ မွတ္မိလာတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလို မွာေတာ႕ က်မ စိတ္ထဲမွာ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေန႕ အသတ္ခံရမလဲ ဆိုတာကို မသိတဲ႕ အေျခအေနျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ က်မကို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္။
အဲဒါကို က်မ KIA မွာ ရဲေမအျဖစ္ေရာက္ေတာ႕မွ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မအေနနဲ႕ ဘာမွ ျပန္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕ကိုရဲတို႕ အတြက္လည္း က်မ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ တဲ႕ အေျခအေနေပါ႕ေနာ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ သမိုင္းမွန္ကိုေတာ႕ ေပၚေစ ခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႕ က်မက KIA မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို အကိုေတာ္စပ္သူပီစိုင္းထြန္း ဆီသြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ႕တယ္။
က်မအေနနဲ႕ KIA တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုေပမဲ့ က်မအတြက္မေနသင့္တဲ့ အေၾကာင္း တရားေတြ ရွိလာၿပီေလ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ပီထြန္းဆီအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ပါေဂ်ာင္ေဒသ KIA တပ္ကို က်မရဲ႕ အကို ေတာ္တဲ႕ ပီထြန္း ေရာက္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ႕ သူက ၂ ရက္ခန္႕ပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္တာေတြကို ေျပာခ်င္တယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ေလ အဲဒီေန႕က စေနေန႕။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ( စေနေန႕) ။
ဒီရက္ေတြ လေတြ ဟာ က်မဘဝအတြက္ ထူးျခားမႈ ရွိတယ္လို႕က်မ မၾကာခဏေတြးေတာမိခဲ့တယ္။
၁၂.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးကို ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္း က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ရက္စက္စြာ ၊ လူမဆန္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ့ၾက တယ္။ တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ေန႕ ၁၂.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာက်မက ပါေဂ်ာင္ေဒသ နယူးကင့္ KIA တပ္မေတာ္ မွာ ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
၁၃.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ယိုးဒယား သတင္းေထာက္ ယင္ဒီအ ပါအဝင္ မေလးရွား ၊ ဂ်ပန္ တို႕မွသတင္း မွတ္တမ္းတင္သူတို႕နဲ႕က်မအပါအဝင္ ၅ ဦး ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္)။ကိုတိုးၾကည္။ ကိုညီညီ(စမား)။ ဂ်ဳိးျဖဴတို႕ကိုေတြ႕ဆံုေစခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကေန တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ ၁၃.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မွာေတာ့က်မပါေဂ်ာင္ေဒသလိုင္စင္စခန္းမွ ထာဝရထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
က်မ မထြက္ခြာခင္မွာ KIA စစ္ရံုးခ်ဳပ္ရဲေမေဆာင္ကေန ၁၅ ဦး အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း သားတပ္ နယ္ေျမ အတြင္းရွိ အာဆံကုန္း ဘဲေခၚေခၚ ဆိုင္းေရာ္ကုန္းဘဲဆိုဆို ၁၅ ဦးကုန္းလို႕အမည္သစ္တြင္ခဲ့တဲ့ လူသတ္ ကုန္း ရွိရာကိုမွန္းျပီး က်မ ေပးထား ခဲ့တဲ့ဂတိကိုတည္ေစပါ့မယ္လို႕ က်မ သစၥာဆိုခဲ့ သစၥာျပဳခဲ့လိုက္တယ္။
အဲဒီေန႕က က်မ ေပးခဲ့တဲ့ကတိျပဳခဲ့တဲ့သစၥာကိုတေန႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္ ဆိုတာကို အေသြး အသား ထဲမွာနစ္ေနေအာင္ကို သိမ္းဆည္းထားတာ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႕ေသခဲ့ၾကရတ ဲ့ABSDF-NB ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းကိုျပန္ လည္ေဖာ္ေဆာင္ေရးဟာ ခက္ခဲမႈ႕ရွိေနမယ္ဆိုတာကို အဲဒီကတည္း က်မယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ ္မနက္ခင္းမွာပဲ က်မကို ကယ္တင္ေပး ခဲ႕တဲ႕ ေက်းဇူး ရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္၊ ပီထြန္းနဲ႕က်မတို႕ ေနာက္ ဆံုးအၾကိမ္မနက္စာစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့သြားရေတာ့မွာမို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို ဘာသာေရးကြဲျပားေပမဲ့လည္း ဂါရဝျပဳခ်င္တဲ႕ အတြက္ ပဆစ္တုတ္ထိုင္ျပီးထိျခင္း ၅ ပါးနဲ႕ရွိခိုးဦးခ်ကံေတာ့ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်မကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႕ အၾကံေပးခဲ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။
ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႕ ဖမ္းဆီးၿပီး ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ ဖ်က္ခံရတဲ႕ က်မတို႕ အေယာက္ ၁၀၀ အတြက္ကို တေန႕ သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပး မယ္ဆို တဲ႕ က်မရဲ႕ ကတိကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုထိ ေစာင္႕ပါ ဆိုတဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စကားတခြန္းပါပဲ။
အဲဒီတုန္းကလည္း ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ က်မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ေစာင္႕ရမလဲ
ဆို တာ တကယ္ ကို မသိခဲ႕ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲမနက္ ၉ နာရီခန္႕မွာဘဲ KIA မွကားနဲ႕ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ။ ထိုလိုင္စင္စခန္းအဝင္ဂိတ္မွျဖတ္ေက်ာ္လွ်င္ ABSDF-NB စခန္းသို႕ေရာက္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ညာဘက္က ေက်ာင္းသားတပ္တည္ရာလမ္းကိုေငးၾကည့္မိျပီး နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရ တယ္။ ေျပာရရင္ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။
က်မ ေတာထဲကို ထြက္လာတုန္းက တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ုိးအတြက္ ဘဝကိုစြန္႕လႊတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထြက္ခဲ႕ တယ္၊ မိသားစုကိုေတာင္ စြန္႕ၿပီး ထြက္လာခဲ႕ၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းခဲ့တယ္။
တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ငါ…ဟာ သဲပြင့္ေလးတပြင့္အေနနဲ႕ေပးအပ္တဲ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႕အတြက္ က်မ အရာရာကို ေပးဆပ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေပမဲ့ က်မရဲ႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့မႈ႕ေတြဟာ ဘာတခုမွအရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။
ဒီလို က်မရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းကာလမွာပဲ အရာရာကိုအရႈံးမ်ားစြာနဲ႕သိကၡာအခ်ခံ သမိုင္းအဖ်က္ခံခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ရွင္ ဆံုးရံႈးမႈ႕မ်ားစြာနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ မွေခါင္းငံု႕ ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ အဲလို ေတြးမိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရွက္မိတယ္။
က်မတို႕မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ တရုပ္ျပည္အတြင္း ရွိရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ့ရြာအေရာက္ မွာေတာ့ ပီထြန္း ဆီခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ က်မတို႕ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့တဲ့ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ကံေတာ့ခ်င္လို႔ ခြင္႔ေတာင္း ပါတယ္။
က်မကို ေတြ႕ေတာ႕ မႏွင္းေမကေတာ့မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ မႏွင္းေမ က မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ ကုန္ၾကတာလဲ မေအာင္.. ငါနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာၿပီး က်မလက္အစံုကို လႈပ္ကိုင္ျပီး တတြတ္ တြတ္ နဲ႕ေမးေနလို႕က်မ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ အားလံုးအတြက္ငါစိတ္မေကာင္းဘူး..တဲ့။
မခ်ဳိအတြက္ငါဝမ္းနည္းတယ္..တဲ့။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလမွာက်မဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။ က်မငိုေၾကြးမိျပီးတေန႕ေတာ့အမနားလည္လာမွာပါ အမရယ္ လို႕ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ႕တယ္။
က်မ မႏွင္းေမကို ခင္တယ္။ က်မကို မေအာင္ လို႕ေခၚတာအမႏွင္း ေမ တဦးဘဲရွိတယ္။
အရင္ကဆိုက်မကို မေအာင္လို႕ေခၚျပီးတိုင္း အားေမာင္ေရ..မင္းကို မေအာင္ ေခၚတိုင္း ငါေတာ့ဆင္ၾကီး ဘဲေျပးျမင္ျပီေကာညယ္ .. လို႕ စတတ္ေနာက္တတ္တာေလး ေတြရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့က်မ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီးခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာဘဲ ဆီမားေခၚတဲ့ တရုပ္ျမိဳ႕ေလးဆီကို ေရာက္တယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။.
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၁၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
KIA တပ္ထဲမွာ ရဲေမအျဖစ္နဲ႕ ေနတုန္း တညမွာ ျဖဳန္းခနဲ က်မ အိပ္မက္ မက္တယ္။
က်မ အိပ္မက္ထဲမွာ မခ်ိဳကို ေတြ႕တယ္။ သူ ငိုေနတယ္၊ ငိုေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ကိုၾကီး… ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လို႕ သိရတဲ႕ သူ တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္တယ္။
မခ်ိဳနဲ႕ ကိုၾကီး အသတ္ခံရၿပီး ေသၿပီလို႕ သိလိုက္ေတာ႕ က်မ လန္႕သြားတယ္။ အိပ္မက္ပဲလို႕ သိၿပီး လန္႕နိုးလာေတာ႕ အိပ္ရာကေန ၀ုန္းကနဲ ထလိုက္မိတာ။ ရဲေမ တေယာက္က မငယ္ ဘာျဖစ္တာ လဲလို႕ ေမးတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အိမ္မက္ မက္တာလို႕ က်မ ေျပာလိုက္ေပမဲ႕ ရင္ခုန္ မေျပေသးဘူး။
ေၾကာက္တာေရာ…။ စိတ္ထိ ခိုက္တာေရ…။ က်မ ျပန္မအိပ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီညမွာ စၿပီး က်မ သတိရ သြားတယ္။ ကိုၾကီး က်မကို မွာခဲ႕တယ္ေလ။ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးဖို႕ အျဖစ္မွန္ေတြကို ျပည္သူကို အသိေပး ဖို႕ ၿပီးေတာ႕ သမိုင္းမွန္ကို ေဖာ္ေပးပါလို႕ က်မကို ေရေသာက္ရင္းနဲ႕ လာလာ မွာခဲ႕တဲ႕ ကိုၾကီးကို က်မ မွတ္မိလာတယ္။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အဲလို မွာေတာ႕ က်မ စိတ္ထဲမွာ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ေန႕ အသတ္ခံရမလဲ ဆိုတာကို မသိတဲ႕ အေျခအေနျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ ဒါေပမဲ႕ သူ က်မကို ေသခ်ာ မွာခဲ႕တယ္။
အဲဒါကို က်မ KIA မွာ ရဲေမအျဖစ္ေရာက္ေတာ႕မွ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေပမဲ႕သိတဲ႕အတိုင္းပဲ က်မအေနနဲ႕ ဘာမွ ျပန္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေက်ာင္းသားတပ္မွာ က်န္ခဲ႕တဲ႕ကိုရဲတို႕ အတြက္လည္း က်မ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ တဲ႕ အေျခအေနေပါ႕ေနာ္။ စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ သမိုင္းမွန္ကိုေတာ႕ ေပၚေစ ခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႕ က်မက KIA မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို အကိုေတာ္စပ္သူပီစိုင္းထြန္း ဆီသြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ႕တယ္။
က်မအေနနဲ႕ KIA တပ္မေတာ္မွာ ဆက္လက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုေပမဲ့ က်မအတြက္မေနသင့္တဲ့ အေၾကာင္း တရားေတြ ရွိလာၿပီေလ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ပီထြန္းဆီအေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ပါေဂ်ာင္ေဒသ KIA တပ္ကို က်မရဲ႕ အကို ေတာ္တဲ႕ ပီထြန္း ေရာက္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ႕ သူက ၂ ရက္ခန္႕ပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်မရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္တာေတြကို ေျပာခ်င္တယ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ေလ အဲဒီေန႕က စေနေန႕။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႕ ( စေနေန႕) ။
ဒီရက္ေတြ လေတြ ဟာ က်မဘဝအတြက္ ထူးျခားမႈ ရွိတယ္လို႕က်မ မၾကာခဏေတြးေတာမိခဲ့တယ္။
၁၂.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးကို ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္း က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ရက္စက္စြာ ၊ လူမဆန္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ့ၾက တယ္။ တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ေန႕ ၁၂.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာက်မက ပါေဂ်ာင္ေဒသ နယူးကင့္ KIA တပ္မေတာ္ မွာ ေနာက္ဆံုးညအျဖစ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
၁၃.၂.၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ယိုးဒယား သတင္းေထာက္ ယင္ဒီအ ပါအဝင္ မေလးရွား ၊ ဂ်ပန္ တို႕မွသတင္း မွတ္တမ္းတင္သူတို႕နဲ႕က်မအပါအဝင္ ၅ ဦး ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ေၾကာင္)။ကိုတိုးၾကည္။ ကိုညီညီ(စမား)။ ဂ်ဳိးျဖဴတို႕ကိုေတြ႕ဆံုေစခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကေန တႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့တဲ့ ၁၃.၂.၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မွာေတာ့က်မပါေဂ်ာင္ေဒသလိုင္စင္စခန္းမွ ထာဝရထြက္ခြာလာခဲ့တယ္။
က်မ မထြက္ခြာခင္မွာ KIA စစ္ရံုးခ်ဳပ္ရဲေမေဆာင္ကေန ၁၅ ဦး အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း သားတပ္ နယ္ေျမ အတြင္းရွိ အာဆံကုန္း ဘဲေခၚေခၚ ဆိုင္းေရာ္ကုန္းဘဲဆိုဆို ၁၅ ဦးကုန္းလို႕အမည္သစ္တြင္ခဲ့တဲ့ လူသတ္ ကုန္း ရွိရာကိုမွန္းျပီး က်မ ေပးထား ခဲ့တဲ့ဂတိကိုတည္ေစပါ့မယ္လို႕ က်မ သစၥာဆိုခဲ့ သစၥာျပဳခဲ့လိုက္တယ္။
အဲဒီေန႕က က်မ ေပးခဲ့တဲ့ကတိျပဳခဲ့တဲ့သစၥာကိုတေန႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္ ဆိုတာကို အေသြး အသား ထဲမွာနစ္ေနေအာင္ကို သိမ္းဆည္းထားတာ။ အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႕ေသခဲ့ၾကရတ ဲ့ABSDF-NB ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းကိုျပန္ လည္ေဖာ္ေဆာင္ေရးဟာ ခက္ခဲမႈ႕ရွိေနမယ္ဆိုတာကို အဲဒီကတည္း က်မယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ ္မနက္ခင္းမွာပဲ က်မကို ကယ္တင္ေပး ခဲ႕တဲ႕ ေက်းဇူး ရွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္၊ ပီထြန္းနဲ႕က်မတို႕ ေနာက္ ဆံုးအၾကိမ္မနက္စာစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့သြားရေတာ့မွာမို႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္ကို ဘာသာေရးကြဲျပားေပမဲ့လည္း ဂါရဝျပဳခ်င္တဲ႕ အတြက္ ပဆစ္တုတ္ထိုင္ျပီးထိျခင္း ၅ ပါးနဲ႕ရွိခိုးဦးခ်ကံေတာ့ခဲ့ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်မကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႕ အၾကံေပးခဲ႕ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။
ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရသူေတြနဲ႕ ဖမ္းဆီးၿပီး ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ ဖ်က္ခံရတဲ႕ က်မတို႕ အေယာက္ ၁၀၀ အတြက္ကို တေန႕ သမိုင္းမွန္ေပၚေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပး မယ္ဆို တဲ႕ က်မရဲ႕ ကတိကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတခုထိ ေစာင္႕ပါ ဆိုတဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စကားတခြန္းပါပဲ။
အဲဒီတုန္းကလည္း ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ က်မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ထိ အခ်ိန္ေစာင္႕ရမလဲ
ဆို တာ တကယ္ ကို မသိခဲ႕ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ဘဲမနက္ ၉ နာရီခန္႕မွာဘဲ KIA မွကားနဲ႕ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ။ ထိုလိုင္စင္စခန္းအဝင္ဂိတ္မွျဖတ္ေက်ာ္လွ်င္ ABSDF-NB စခန္းသို႕ေရာက္ပါတယ္။
က်မရဲ႕ညာဘက္က ေက်ာင္းသားတပ္တည္ရာလမ္းကိုေငးၾကည့္မိျပီး နင္႔နင္႕သည္းသည္း ခံစားရ တယ္။ ေျပာရရင္ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။
က်မ ေတာထဲကို ထြက္လာတုန္းက တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ုိးအတြက္ ဘဝကိုစြန္႕လႊတ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ထြက္ခဲ႕ တယ္၊ မိသားစုကိုေတာင္ စြန္႕ၿပီး ထြက္လာခဲ႕ၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ႕ က်မတို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႕ စြတ္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ က်မျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းဟာ အင္မတန္တိုေတာင္းခဲ့တယ္။
တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ငါ…ဟာ သဲပြင့္ေလးတပြင့္အေနနဲ႕ေပးအပ္တဲ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႕အတြက္ က်မ အရာရာကို ေပးဆပ္စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေပမဲ့ က်မရဲ႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့မႈ႕ေတြဟာ ဘာတခုမွအရာမေရာက္ခဲ့ဘူး။
ဒီလို က်မရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ေတာ္လွန္ေရးသက္တမ္းကာလမွာပဲ အရာရာကိုအရႈံးမ်ားစြာနဲ႕သိကၡာအခ်ခံ သမိုင္းအဖ်က္ခံခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ရွင္ ဆံုးရံႈးမႈ႕မ်ားစြာနဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ မွေခါင္းငံု႕ ထြက္ခြာလာခဲ့ရတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ အဲလို ေတြးမိတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းရွက္မိတယ္။
က်မတို႕မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ တရုပ္ျပည္အတြင္း ရွိရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ့ရြာအေရာက္ မွာေတာ့ ပီထြန္း ဆီခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ က်မတို႕ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့တဲ့ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ကံေတာ့ခ်င္လို႔ ခြင္႔ေတာင္း ပါတယ္။
က်မကို ေတြ႕ေတာ႕ မႏွင္းေမကေတာ့မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ မႏွင္းေမ က မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ ကုန္ၾကတာလဲ မေအာင္.. ငါနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာၿပီး က်မလက္အစံုကို လႈပ္ကိုင္ျပီး တတြတ္ တြတ္ နဲ႕ေမးေနလို႕က်မ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရေသးတယ္။ အားလံုးအတြက္ငါစိတ္မေကာင္းဘူး..တဲ့။
မခ်ဳိအတြက္ငါဝမ္းနည္းတယ္..တဲ့။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလမွာက်မဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။ က်မငိုေၾကြးမိျပီးတေန႕ေတာ့အမနားလည္လာမွာပါ အမရယ္ လို႕ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ႕တယ္။
က်မ မႏွင္းေမကို ခင္တယ္။ က်မကို မေအာင္ လို႕ေခၚတာအမႏွင္း ေမ တဦးဘဲရွိတယ္။
အရင္ကဆိုက်မကို မေအာင္လို႕ေခၚျပီးတိုင္း အားေမာင္ေရ..မင္းကို မေအာင္ ေခၚတိုင္း ငါေတာ့ဆင္ၾကီး ဘဲေျပးျမင္ျပီေကာညယ္ .. လို႕ စတတ္ေနာက္တတ္တာေလး ေတြရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့က်မ အမႏွင္းေမကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီးခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာဘဲ ဆီမားေခၚတဲ့ တရုပ္ျမိဳ႕ေလးဆီကို ေရာက္တယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။.
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment