အာရဖတ္ရဲ႕အေတြးအေခၚဟာျမန္မာႏိုင္ငံကိုစစ္ကြ်န္ဘဝကလြတ္ခ်င္ရင္ထားရမဲ့စိတ္မ်ိဳးမို႔အမ်ားေလ့လာႏိုင္ေအာင္ရွယ္ေပးလိုက္တယ္။
“အမွတ္တရမ်ား…”
‘အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းၾကမလား’
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္ကလား မသိ။ တရက္မွာ ABSDF ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဥကၠဌ ကိုမိုးသီးဇြန္ ေနာ္ေဝးကိုေရာက္လာတာနဲ႔ ေအာ္စလိုေလဆိပ္မွာ က်ေနာ္ သြားႀကိဳပါတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္က ေနာ္ေဝအစိုးရ ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ ႏိုင္ငံတကာ NGO အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရးအတြက္ ေတြ႔ဖို႔လာတာပါ။
ေအာ္စလို ေလဆိပ္ကို က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့၊ လားလား။ ေအာင္မယ္ေလး။
ကိုမုိးသီးတေယာက္။ (ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္)
ယာဆာအာရဖတ္ေခါင္းေပါင္းႀကီးေပါင္းလို႔။ သူမို႔လို႔ ၾကံႀကီးစည္ရာဗ်ာ။
(ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္။ ကိုမိုးသီးက အဲဒီလို စြတ္စက္လုပ္တတ္တာကလား။) က်ေနာ္
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနတာကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုမိုးသီးက…
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…”
“အဲဒါႀကီး…”
က်ေနာ္လည္း အဲဒီအာရဖတ္ေခါင္းေပါင္းႀကီးကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ေဘးဘီလည္း ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ရွက္လိုက္တာ။
“ဘာျဖစ္လဲ”
“ေသေတာ့မွာပဲ။ ဒီပံုနဲ႔ဆို မင္းကို ပုလိပ္ဖမ္းလိမ့္မယ္”
“ဖမ္းဖမ္းေပါ့။ ေသာက္ဂရုစိုက္လို႔”
က်ေနာ္လည္း ေဘးဘီဝဲယာ မလံုမလဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးရင္းၾကည့္။ မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ့္ကို ပူလွေနပါၿပီ။
“မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ငါေျပာခ်င္တာက။ ဒီလို။ ခဏေနဦး။ ခဏ။ ဒီလို။ ဟာ…ေနဦး၊ ေအာ္စလိုကို မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာတာ…ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္”
“ဟ…ေသာက္ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ေပါ့ဟ။ မသာရ”
“ေအး…ဒီေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ မင္း ေသာက္ဆံတစ္ျပားမွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“မရ ဘာျဖစ္တုန္း”
ဒါေပမယ့္ ေအာ္စလိုေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လားမသိမွာ ရဲေဘာ္မိုးသီးတေယာက္ အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္းခၽြတ္ပါတယ္။ ေအာ္စလိုကေန ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕လည္း ရသြားပါတယ္။ ေတာထဲက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ပါ။
ကိုမိုးသီးနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္စဥ္းစားျဖစ္တာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ ‘အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္း’ ေပါင္းရံုနဲ႔ေတာ့ အာရဖတ္မျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္ေသြးထဲမွာ အာရဖတ္ ဝင္မစီးပါ။ သိုးေဆာင္းေတြေျပာနည္းကားအရဆိုရင္ အာရဖတ္ဟာ အာရဖတ္ျဖစ္မွပဲ အာရဖတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို အာရဖတ္က ဘာပါလိမ့္။ ဒီလိုစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုမိုးသီးတေယာက္ ျပန္သြားေတာ့ တေန႔ အာရဖတ္ကို က်ေနာ္ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္စလိုဒီဗြီဘီစာအုပ္စဥ္မွာပါ။ စာအုပ္ထဲမွာပါ။ အီတာလ်ံသူ သတင္းစာဆရာမ ေဒၚဖဲလ္လက္ခ်ာ(Oriana Fallaci)ကေနတဆင့္ပါ။ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က။ Fallaci ရဲ့ ‘ရာဇဝင္ႏွင့္အင္တာဗ်ဴးျခင္း (Interview With History)’။ (တခ်ိဳ႕မူေတြမွာေတာ့ ‘အာဏာနဲ႔အင္တာဗ်ဴးျခင္း၊ သမိုင္းနဲ႔စကားေျပာျခင္း’ စသျဖင့္လည္း ေတြ႔ရပါတယ္)။ Fallaci ရဲ့အင္တာဗ်ဴးေတြကို ကမၻာ့ဘာသာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔လည္း ျပန္ဆိုၿပီးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ေတြ႔တဲ့အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္စာအုပ္က ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ထုတ္။ (တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ Fallaci က ဖဲလက္စီလို႔ အသံထြက္ရမယ္မဟုတ္လား။ ဖဲလ္လက္ခ်ာျဖစ္သြားရတာကေတာ့ အီတာလ်ံအသံထြက္ေၾကာင့္ပါ)။
Fallaci ဗ်ဴးခဲ့သူေတြက အဲဒီကာလေတြတုန္းက ကမၻာမွာ ဘုန္းမီးေနလအေတာက္ပဆံုး ထိပ္တန္းကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ကမၻာတရိုး နာမည္ဟိုးဟိုးေက်ာ္သူေတြပါ။ ဥပမာ..Dalai Lama, the Shah of Iran, Ayatollah Khomeini, Henry Kissinger, Yasir Arafat, Indira Gandhi, Golda Meir, Nguyễn Văn Thiệu, Lech Walesa… စသူစသူေတြ။ “…အင္တာဗ်ဴးခဲ့သမွ်ထဲမွာ ဖဲလ္လက္ခ်ာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့မိတာေလာက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တာ မႀကံဳဖူးဘူး”လို႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ကို ကိုင္လႈပ္ဖူးသူ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးေဟာင္း ကစ္ဆင္းဂ်ားႀကီးတစ္ေယာက္ ၿငီးဖူးပါတယ္။ (ဗမာလိုတည့္ေျပာရင္ေတာ့ “ဘဝမွာ ဒီေကာင္မနဲ႔ ဗ်ဴးမိတာ ငါးပါးကိုေမွာက္ေတာ့တာပဲ” လို႔ ျဖစ္မလား မေျပာတတ္ပါ။)
က်ေနာ္ ေအာ္စလိုမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အာရဖတ္အေၾကာင္း ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ Fallaci နဲ႔ Arafat အင္တာဗ်ဴးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၉၉၉ ခုုႏွစ္တုန္းက က်ေနာ္ဘာသာျပန္ခဲ့တာပါ။ မူရင္းစာအုပ္ ျပန္ရွာတာ မေတြ႔ေတာ့တာနဲ႔ ျပန္မစစ္လိုက္ႏိုင္ပါ။ ဘာသာျပန္ခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း အာရဖတ္နဲ႔ဖဲလ္လက္ခ်ာတို႔ရဲ့ အင္တာဗ်ဴးအတတ္ပညာ၊ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ရပ္ရဲ့ ျပင္းအား ညႇိဳ႕အား၊ အဲဒီေနာက္ကြယ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ စရိုက္သဘာဝခြန္အားနဲ႔ လိုရင္းအခ်က္ေတြကိုသာ အဓိကထုတ္ႏႈတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ (ဖဲလ္လက္ခ်ာက အင္မတန္ လွ်ာရွည္ပါတယ္။ အဲဒီလွ်ာနဲ႔ပဲ ေသပါတယ္။)
အာရဖတ္(Yasir Arafat, Yasser Arafat) ကို ဖဲလ္လက္ခ်ာ ဗ်ဴးတုန္းက ပါလက္စတုိင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔တပ္ေတြနဲ႔ အစၥေရးလ္တပ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ လံုးေထြးတိုက္ေနၾကခ်ိန္ပါ။ အာရဖတ္ကလည္း သူ႔လံုျခံဳေရးအရ အင္တာဗ်ဴးေတြ မေပးခ်ိန္။ ဒီၾကားတည္းကမွ မရ ရေအာင္ အာရဖတ္ရဲ့လွ်ိ႕ဝွက္ဌာခ်ဳပ္ကို အေရာက္သြားၿပီး ဖဲလ္လက္ခ်ာက ဒီအင္တာဗ်ဴးကို လုပ္ခဲ့တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၂ ႏွစ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။ ပါလက္စတိုင္းလွ်ိ႕ဝွက္ဌာနခ်ဳပ္။ ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိင္ငံ။ ‘အဘူအမ္မာ’ဆိုတာက အာရပ္ယဥ္ေက်းမႈအရ ယာဆာအာရဖတ္ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ ေခၚေဝၚတာပါ။
ဟုတ္္ကဲ့။ ကမၻာေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကပါၿပီ။ ကစ္ဆင္းဂ်ားႀကီးရဲ့‘ကမၻာၾကည့္မ်က္မွန္ႀကီး’ကို ဆြဲခၽြတ္ခဲ့သူ Fallaci က Arafat ကို ခုလို စေမးပါတယ္။ (အမွန္က ‘အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္း’ကို ဆြဲခၽြတ္ၾကည့္တာပါ။ ရေလမလားေပါ့။)
ဖဲလ္လက္ခ်ာ ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင့္အေၾကာင္း လူေတြ ေျပာေျပာၾကလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မသိရသေလာက္ပဲ။ ရွင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ။ လူေတြ အမ်ိဳးမ်ိးေျပာေနၾကလြန္းလို႔။
အာရဖတ္ ေျဖ။ ။ ႏိုး။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မေမးနဲ႔။
ဖဲလ္လက္ခ်ာ။ ။ အဘူ အမ္မာ။ ရွင့္အသက္ေမးရံုပဲ က်မေမးတဲ့ဟာ။ ရွင္က မိန္းမမွ မဟုတ္တာ၊ ေျဖႏုိင္ရမွာေပါ့။ (မိတ္ေဆြသိတဲ့အတိုင္း အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈမွာက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အသက္သြားေမးမိရင္ ျပႆနာ တက္တတ္တယ္၊ ရိုင္းရာက်သြားတယ္မဟုတ္လား။ ေယာက္်ားဆို ကိစၥမရွိ။ Fallaci က အဲဒါကို ကိုင္တာပါ။)
အာရဖတ္။ ။ က်ဳပ္ ေျပာၿပီးၿပီေကာ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ ‘ႏိုး’လို႔။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင့္အသက္ေလာက္ေတာင္မွ ရွင္မေျပာခ်င္ရင္ ဘာလုိ႔ တစ္ကမၻာလံုးက အာရံုစိုက္ေအာင္ အျမဲတမ္း ရွင္လုပ္ေနတာလဲ။ ပါလက္စတိုင္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ဘာလို႔ ကမၻာကို ျမင္ခုိင္းေနတာလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္ က်ိန္ရဲတယ္။ က်ဳပ္ဟာ ဗဟုိ ေကာ္မတီဝင္တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ။ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ေယာက္။ က်ဳပ္ကို ေခါင္းေဆာင္လို႔ေျပာတာကိုက တကယ့္ အမွားႀကီးပဲ။ ပါလက္စတုိင္းလြတ္ေျမက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ တစ္ဦးခ်င္းေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈပဲ ရွိတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္သစ္အေတြးအေခၚလည္းျဖစ္သလို တိုက္ပြဲဝင္ေနသူအမ်ားစုႀကီးအေပၚမွာ အမွား မက်ဴးလြန္မိေစဖုိ႔အတြက္လည္း ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္သာေသသြားရင္ က်ဳပ္အသက္ေတြ ဘာေတြ မင္းစိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
ေမး။ ။ ရွင့္ရဲေဘာ္ေတြက ရွင္ေသမွာကို လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္ ‘ရွင္’ေနတာက ပို အသံုးဝင္လိမ့္မယ္လုိ႔ သူတို႔ကယူဆေနၾကတာ။
ေျဖ။ ။ ႏိုး…။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ရွင္ေနတာထက္စာရင္ ေသတာက အမ်ားႀကီး ပို အသံုးဝင္ရင္ဝင္မွာေပါ့။ က်ဳပ္ေသတာက (ပါလက္စတိုင္း)ေတာ္လွန္ေရးကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ ျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္တာပဲ။ ခုည၊ မနက္ဖန္၊ အခ်ိန္ မေရြး။ က်ဳပ္ေသသြားရင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ကံဆိုးမုိးေမွာင္က်စရာ မရွိပါဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္က ကမၻာအႏွံ႔သြားျပီး (က်ဳပ္တို႔ရဲ့) အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ကို ကိုယ္စားျပဳလိမ့္မယ္။ စစ္ပြဲေတြကို ဆက္ ညႊန္ၾကားလိမ့္မယ္။ မင္းထင္သလို ငါ့အသက္ကို ငါ ‘ေမြး’မေနပါဘူး။
ေမး။ ။ (ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႔ အစၥေရးလ္) နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး အစၥေရးလ္နယ္ေျမထဲကို ရွင္ ႏွစ္ႀကိမ္ဝင္ဖူးတယ္လို႔ အစၥေရးလ္ေတြက ေျပာတယ္။ ၾကားျဖတ္ျခံဳခုိအတိုက္ခံရမယ့္ၾကားထဲကမွ ရွင္လြတ္သြားတာတဲ့။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ႏုိင္သူဟာ တကယ္စြမ္းတဲ့လူမွတဲ့။ သူတို႔ကေျပာၾကတယ္။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္လို႔ မင္းတို႔ေခၚေနတဲ့ေနရာက (တကယ္က) ငါတို႔ ‘အိမ္’ပဲ။ ငါ အစၥေရးလ္မွာမေနဘူး။ ‘ငါ့အိမ္’မွာပဲဲ ငါေနတယ္။ အစၥေရးလ္နယ္ေျမထဲကို ငါဝင္ဖူးတာ ႏွစ္ႀကိမ္မကပါဘူး။ ငါဝင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဝင္တာပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ပါလက္စတိုင္းေတာ္လွန္ေရး(ေအာင္ျမင္ဖို႔က) ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရွင္တို႔က ခုခံႏိုင္စြမ္းရွိမွာလဲ။
ေျဖ။ ။ အဲဒီလိုအတြက္အခ်က္မ်ိဳး က်ဳပ္တို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ေရရွည္…။ သိပ္ကို ေရရွည္ၾကာမယ့္စစ္ပြဲအတြက္ က်ဳပ္တို႔ အခုမွ စ ျပင္ေနရံုရွိေသးတယ္။ ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပြဲဟာ မ်ိဳးဆက္အဆက္ဆက္ ၾကာရင္လည္း ၾကာမယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ အဲဒီတုိက္ပြဲရဲ့ ပထမမ်ိဳးဆက္ပဲ။ အခု အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ ဖြဲ႔ၿပီးကတည္းက က်ဳပ္တုိ႔အင္အားေတြ တအားတိုးလာၿပီ။ မင္းကေမးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခုခံႏုိင္မွာလဲတဲ့။ ဒီမယ္…မင္းေမးခြန္း မွားေနၿပီ။ မင္းေမးရမွာက အစၥေရးလ္ေတြက ငါတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခုခံႏုိင္မွာလဲလို႔ ေမးရမွာ။ ငါတို႔အိမ္ေတြကို ငါတို႔ ျပန္မယ္။ အစၥေရးလ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကို ကိစၥတံုးျပစ္မယ္။ အဲဒီလုိမျဖစ္မခ်င္း စစ္ပြဲကို ငါတုိ႔ မရပ္ဘူး။ အာရပ္ကမၻာရဲ့ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈနဲ႔ အဲဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အာရပ္ကမၻာတို႔ အာရပ္ညီညြတ္ေရးတို႔အေၾကာင္း ရွင္ အျမဲပဲေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္အသိပဲ။ ပါလက္စတိုင္းေတြဘက္က စစ္ဝင္တုိက္ေပးဖို႔အတြက္ အာရပ္ႏုိင္ငံေတြအားလံုးက အဆင့္သင့္ရွိေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္ကိုပဲ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာ။ ျဖစ္ႏုိင္တာကလည္း အဲဒါပဲ။ နာဆာလည္း အဲဒီလုိပဲ ေျပာတာပဲ(အီဂ်စ္သမၼတ Nasser)။ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္လာဖုိ႔ ရုရွားကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ရွင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္တုိ႔ လက္မခံဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ။ ပါလက္စတိုင္းႏိုင္ငံကိုျပန္ရတဲ့အထိ အစၥေရးလ္ေတြကို က်ဳပ္တုိ႔ဖာသာ ဆက္တိုက္မယ္။ အစၥေရးလ္ေတြနိဂံုးခ်ဳပ္သြားဖို႔က က်ဳပ္တို႔ရဲ့ အႏၱိမရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ။ ေစ့စပ္ေျပေအးတာေတြ ညႇိႏႈိင္းတာေတြ အလုိမရွိဘူး။
ေမး။ ။ ခ်ဳံ႕ေျပာရရင္ လူတိုင္းေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရွင္ မလိုလားဘူးေပါ့။
ေျဖ။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ဳပ္တို႔ မလုိခ်င္ဘူး။ ေအာင္ပြဲပဲ လိုခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ဟာ အစၥေရးလ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးေခ်မႉံးျပစ္ႏုိင္ေရးကို ေျပာတာ။ တျခား ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မင္း ေျပာေနတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာမ်ိဳးက အစၥေရးလ္ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါကြာ။ ငါတို႔အတြက္ေတာ့ အဲဒါ မတရားပါဘူး။ ရွက္စရာ။ ေအာင္ပြဲမရမခ်င္း ငါတို႔ ဆက္တိုက္မယ္။ ဆယ္ႏွစ္ၾကာရင္ၾကာမယ္။ လုိအပ္ရင္ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္။ ဆက္တိုက္မယ္။
ေမး။ ။ လက္ေတြ႔က်စမ္းပါ အဘူအမ္မာရယ္။ ရွင္တို႔တပ္ေတြ အခုစြဲထားတာက ေဂ်ာ္ဒန္မွာ၊ လက္ဘ္ႏြန္မွာ။ လက္ဘ္ႏြန္က စစ္တိုက္ခ်င္စိတ္ မရွိသေလာက္ပဲ။ ေဂ်ာ္ဒန္ကလည္း စစ္ပြဲေတြကေန ထြက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဆုိပါေတာ့…အဲဒီႏုိင္ငံေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္တို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာဖုိ႔တို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိပါေတာ့။ သူတို႔ေျမေပၚကေန အစၥေရးလ္ေတြကိုတုိက္ေနတာ လက္မခံေတာ့ပဲ ဟန္႔တားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အရင္ကလဲ ျဖစ္ဖူးၿပီးၿပီ။ ေရွ႕လည္းျဖစ္လာဦးမယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာရင္ ရွင္တုိ႔ပါလက္စတိုင္းေတြ ဘာလုပ္မလဲ။ လက္ဘ္ႏြန္နဲ႔ ေဂ်ာ္ဒန္ကို ရွင္တို႔ စစ္ေၾကညာမွာလား။
ေျဖ။ ။ ‘ျဖစ္လာရင္’ တို႔၊ ‘ျဖစ္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္’ တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတဲ့အတြက္အခ်က္ေတြေပၚမွာ က်ဳပ္တို႔ စစ္တုိက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔က က်ဳပ္တို႔အာရပ္ေတြအလုပ္ပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ခ်င္လည္းလုပ္မယ္၊ စစ္တုိက္ခ်င္လည္း တုိက္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စစ္ဆက္တိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ ‘အိမ္’ ျပန္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို ေထာက္ခံသူေတြရွိတယ္၊ မေထာက္ခံသူေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အယ္လ္ဖာတာကို ငါတို႔ဖြဲ႔လိုက္ႏိုင္တာဟာ အေမွာင္တကာ့အေမွာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္ ထြန္းညႇိလိုက္တာပဲ။ အခု ဖေယာင္းတိုင္ေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ အာရပ္ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကိုေတာင္ အလင္းေရာင္ ေပးႏုိင္ၿပီ။ အာရပ္ကမၻာတင္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ကဗ်ာလည္းဆံ၊ သံတမန္လည္းက်လိုက္တဲ့ အေျဖ။ ဒါေပမယ့္ က်မေမးခြန္းအတြက္အေျဖေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဘူအမ္မာ၊ က်မေမးေနတာက ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိင္ငံက ရွင္တို႔ကို အလုိမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေဂ်ာ္ဒန္ကို ရွင္တို႔စစ္ေၾကညာမွာလား။ အဲဒါပဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္ကစစ္သား။ စစ္ေခါင္းေဆာင္။ က်ဳပ္တုိ႔လွ်ိ႕ဝွက္ခ်က္ကို က်ဳပ္တုိ႔ထိမ္းရမယ္။ ဒါကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ႀကီးက က်ဳပ္ကို စစ္ခံုရံုးတင္လိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ေျပာႏုိင္တာက ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အဆံုးတိုင္တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္ဆိုတာပဲ။
ေမး။ ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အတူ ပါလက္စတိုင္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားလကၡဏာလည္း ေပ်ာက္လာေနၿပီ။ ပထဝီနယ္နိမိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ နယ္နိမိတ္အရေျပာရင္ ပါလက္စတိုင္းဆိုတာ ဘယ္နယ္ေျမကိုေခၚတာလဲ။
ေျဖ။ ။ နယ္နိမိတ္ေတြအၾကာင္း က်ဳပ္တုိ႔မေျပာဘူး။ နယ္နိမိတ္ေတြ ခြဲျခားေျပာေနတာ နယ္ခ်ဲ႕ေတြအလုပ္။ ပါလက္စတုိင္းဆိုတာ အာေရဗ်သမုဒၵရာထဲက အစက္ေလးတစ္စက္ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အာရပ္ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံပဲ။
ေမး။ ။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ပထဝီအေနအထားနဲ႔နယ္နိမိတ္ကို ေျပာရမွာပဲ။ ႏုိင္ငံဆိုတာ နယ္နိမိတ္အပိုင္းအျခားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပဲ။ အဘူအမ္မာ၊ က်မ ထပ္ေမးမယ္။ ပါလက္စတိုင္းႏုိင္ငံရဲ့ ပထဝီနယ္နိမိတ္ဆိုတာ ဘယ္ဟာကိုေခၚတာလဲ။
ေျဖ။ ။ ေကာင္းၿပီ။ ပါလက္စတိုင္းရႈေဒါင့္အရေျပာရင္ က်ဳပ္တို႔နယ္ေျမဟာ ေျမာက္ဘက္ နာခူရာကေန ေတာင္ဘက္ အကၠဘာအထိ။ ေျမထဲပင္လယ္ကေန ဂါဇာကမ္းေျခအထိ။
ေမး။ ။ အိုး… ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္းဆုိရင္ ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမထဲမွာ ေဂ်ာ္ဒန္ႏိုင္ငံထဲကေျမေတြ ပါေနပါေရာလား။ အေနာက္ေဂ်ာ္ဒန္တခုလံုးပဲ။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ ထပ္ေျပာမယ္။ နယ္နိမိတ္ေတြက လံုးဝအေရးမႀကီးးဘူး။ အာရပ္ညီညြတ္ေရးသာ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါပဲ။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ နယ္နိမိတ္ေတြထပ္သြားတယ္ဆိုရင္ နယ္နိမိတ္ေတြက အေရးႀကီးလာတာပဲ။ ရွင္က ေျပာတယ္၊ အာရပ္ကမၻာတို႔ အာရပ္ညီညြတ္ေရးတို႔။ ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔ ပါလက္စတိုင္း(လႈပ္ရွားမႈ)ထဲမွာကိုပဲ အဖြဲ႔ေတြ ကြဲေနၾကတာပဲ။ ေပၚျပဴလာဖရန္႔အဖြဲ႔ကိုပဲ ၾကည့္။
ေျဖ။ ။ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ျပႆနာ ရွိတာခ်ည့္ပဲ။ ကြဲျပားတာေတြ ရွိတာခ်ည့္ပဲ။ (ဂ်ာမန္) နာဇီေတြကိုတိုက္ၾကတုန္းက ဥေရာပတိုက္ကိုၾကည့္မလား၊ ကြဲခဲ့ၾကတာပဲ။ ဗီယက္နမ္စစ္မွာလည္း ၾကည့္။ အဖြဲ႔ေတြကြဲလိုက္ၾကတာမွ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဗီယက္ေကာင္းေတြက အႀကီးဆံုးအဖြဲ႕ပဲ။ ဒီလိုပဲ ပါလက္စတိုင္း လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အဖြဲ႔ေတြအမ်ားႀကီးရွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အယ္လ္ဖာတာက အဓိကပဲ။ အခု အဲဒီ (ကြဲေနတဲ့)အဖြဲ႔ေတြ ငါတို႔နဲ႔ လာေပါင္းေနၾကၿပီ။
ေမး။ ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚျပဴလာဖရန္႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ။
ေျဖ။ ။ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြၾကားထဲ အယူဝါဒအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိမွာပဲ။ ေတာ္လွန္တဲ့နည္းနာေတြလည္း ကြဲမွာပဲ။ ငါတို႔ အယ္လ္ဖာတာေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေလယဥ္ျပန္ေပးမဆြဲဘူး။ မဆုိင္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကို သြားၿပီး ဗံုးမေထာင္ဘူး။ က်ည္မေဖာက္ဘူး။ တကယ့္စစ္ပြဲစစ္စစ္ေတြကိုပဲ တုိက္မယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ မင္းတို႔အေခၚ အစၥေရးလ္နယ္ေျမ၊ ငါတို႔အေခၚ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမထဲမွာ ေဖာက္ခြဲေရးေတြမလုပ္ဘူးလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ အျမဲလိုပဲ တဲလ္အဗစ္တို႔၊ ေဂ်ရုဆလင္တို႔၊ ေအးလက္တို႔မွာ ေဖာက္ခြဲေရးေတြလုပ္တယ္။
ေမး။ ။ အဲဒီလိုေဖာက္ခြဲေရးလုပ္ေတာ့ အစၥေရးလ္အရပ္သားေတြ မေသဘူးလား။ ဒါ စစ္ပြဲတဲ့လား။
ေျဖ။ ။ သိပ္ ဟုတ္တာေပါ့။ အရပ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္ အစၥေရးလ္မွန္သမွ် ငါတို႔ ပါလက္စတိုင္းျပည္သူေတြကို ဖ်က္ဆီးထားတဲ့ ‘အျပစ္’ ရွိတယ္။ ငါတို႔ ပါလက္စတိုင္းအရပ္သား တစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ (၁၆၀၀၀) အဖမ္းခံထားရတယ္။ အိမ္ေျခ ရွစ္ေထာင္ (၈၀၀၀) အဖ်က္ဆီး ခံထားရတယ္။ သူတို႔အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ငါတုိ႔ညီအစ္ကိုေတြ အႏွိပ္စက္အညႇင္းပမ္းခံေနရတာေတြ ေရေတာင္ မေရႏုိင္ဘူး။
ဒီေတာ့ အစၥေရးလ္မွာ ငါတို႔ ေဖာက္ခြဲေရးေတြလုပ္တယ္။ အရပ္သားေတြကိုထိမွာပဲ။ ‘ထိ’ ဘာျဖစ္လဲ။ ႏုိင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစၥေရးလ္အစိုးရဆုိတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ အစၥေရးလ္အရပ္သားေတြဟာ တႀကိပ္တည္းတညာဏ္တည္းေတြပဲ။ အရပ္သားဆုိတဲ့ေကာင္ေတြေထာက္ခံမဲေပးလုိ႔သာ ဒီအစၥေရးလ္အစိုးရဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ရွိလာတာ။ ဒါေတာင္ အဲဒီအစိုးရေကာင္ေတြကို မေထာက္ခံတဲ့အစၥေရးလ္ေတြ အမ်ားႀကီး။ မင္း သြားၾကည့္ပါလား။ တဲလ္အဗစ္က ကေနဒါသံရံုးတို႔၊ အေမရိကန္သံရံုးတို႔ကို။ အဲဒီမွာ အစၥေရးလ္မွာမေနခ်င္ေတာ့လို႔ပါဆိုၿပီး ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔တင္ထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြ တစ္ပံုႀကီး။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ က်မေမးတာေတြကို တိုက္ရိုက္မေျဖဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ေျဖရမယ္။ မိုေရွဒါးယန္း(အဲဒီတုန္းက အစၥေရးလ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္)ကို ရွင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။
ေျဖ။ ။ တကယ့္ ကတ္သီးကတ္သတ္ေမးခြန္းပဲ။ က်ဳပ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆိုပါစို႔။ မိုေရွဒါးယန္းဟာ တကယ့္ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ျဖစ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးဆိုတာကလည္း သူတို႔ကိုသူတို႔ေပးထားတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ရင္ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္အျဖစ္ စစ္ခံုရံုး အတင္ခံရမယ့္ေကာင္ပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အစၥေရးလ္ေတြက ရွင့္ကိုေလးစားသေလာက္ ရွင္က အစၥေရးလ္ေတြကိုမေလးစားဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ရန္သူကို ရွင္ ေလးစားတတ္သလား။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္ေတြကို စစ္သားေတြအေနနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ စစ္ပညာသမားေတြအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ သူတို႔ကို ေလးစားတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္။ အစၥေရးလ္ေတြရဲ့စစ္ဗ်ဴဟာတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္ေျမာက္ၿပီး ေလးစားေလာက္တယ္ဆုိတာကို ဝန္ခံရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အစၥေရးလ္ေကာင္ေတြကို က်ဳပ္မေလးစားဘူး။ သူတို႔ဟာ လူစိတ္ဆိုလို႔ တစ္စက္ကေလးေတာင္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက သူတို႔ေအာင္ပြဲေတြအေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာဆိုၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔သေဘာမတူဘူး။ သူတို႔ရဲ့ေအာင္ပြဲေတြဟာ အေမရိကန္ေတြကူလို႔ ရတာ။ အေမရိကန္ေတြက အစၥေရးလ္ေတြကို ေငြေတြ ေအာတုိက္ကူတယ္။ တကယ့္ဗ်ဴဟာေျမာက္လက္နက္ေတြကို သေဘၤာေတြနဲ႔ အစီးလိုက္ခ်ေပးတယ္။ ထိပ္တန္းနည္းပညာေတြ ေပးတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူတို႔ ႏိုင္ေနတာပါ။
ေမး။ ။ ရိုးရိုးပဲ ေျပာၾကပါစို႔…အဘူအမ္မာရယ္။ သူတို႔ဟာ တကယ့္စစ္သားေကာင္းေတြပဲ။
ေျဖ။ ။ ႏုိး..။ ႏိုး…။ ႏုိး…။ ႏိုး…။ မဟုတ္ဘူး။ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲေတြမွာဆို ဟုတ္ကိုမဟုတ္ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရေၾကးဆုိရင္ အစၥေရးလ္ေတြဟာ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔။ စစ္သားေတာင္ မ‘စစ္’ဘူး။ ေသမွာ သိပ္ေၾကာက္ၾကတာ။ သတၱိျပတာဆိုလို႔ တစ္ခါမွေတာင္ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စစ္ပြဲေတြမွာ သူတို႔တိုက္ပံုတိုက္နည္းက အရင္ဆံုး ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ဗံုးမိုးရြာခ်မယ္၊ ဟယ္လီေကာ့ပတာေတြနဲ႔ မီးေလာင္ဗံုးေတြ ၾကဲခ်မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေစ့ေစ့ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ထုမယ္၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ ‘လူ’ တက္မယ္၊ ဒါပါပဲကြာ။
အယ္အင္ေမရီေတာင္ၾကားတိုက္ပြဲအေၾကာင္း က်ဳပ္ ေျပာျပမယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့တဲ့နည္းနဲ႔ သူတို႔တိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးနာရီၾကာတဲ့အထိ အဲဒီေတာင္ၾကားကို သူတို႔မသိမ္းႏုိင္ဘူး။ မသိမ္းႏုိင္ရံုမက က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ကို ျပန္ေတာင္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ႏုိင္ေသးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ သိလား။ က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ထက္ သတၱိပိုရွိလို႔။ သူတုိ႔ကို က်ဳပ္တို႔ ဝိုင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ဒင္ေတြနဲ႔ တက္ထုတယ္။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေသမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္ အလွ်င္းမရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးဘာျဖစ္သလဲ။ အစၥေရးလ္ေတြ ထြက္ေျပးၾကေရာ။ အသက္မစြန္႔ရဲတာ စစ္သားေကာင္းတဲ့လား။ တိုက္ပြဲကေန ထြက္ေျပးတာ စစ္သားေကာင္းရဲ့လကၡဏာတဲ့လား။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အစၥေရးကြန္မန္ဒိုေတြရဲ့ အစြမ္းသတၱိကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့…(ရန္သူ)အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ေရဒါစနစ္ကိုေတာင္ အဲဒီႏုိင္ငံထဲဝင္၊ သြားျဖဳတ္ၿပီး အစၥေရးလ္ကို သယ္ထုတ္လာႏုိင္ခဲ့တာပဲ။
ေျဖ။ ။ သြားစမ္းပါ။ လုပ္လို႔ရဖို႔ေသခ်ာတာကိုသာ အစၥေရးလ္ေတြ ေရြးလုပ္တာပါ။ ခက္တဲ့ဟာဆို ဘယ္ေတာ့မွ အစၥေရးလ္ေတြမလုပ္ဘူး။
ေမး။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲမွာ အေသအေပ်ာက္ ဘယ္သူကပိုမ်ားသလဲ။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံဘူး။ အေမရိကန္ေတြရဲ့ စာရင္းဇယားအရ ကာရာမဲတုိက္ပြဲမွာ အစၥေရးလ္ ၁၂၄၇ ေယာက္ ေသတယ္။
ေမး။ ။ ရွင္တုိ႔ဘက္ကေရာ…။
ေျဖ။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲ က်ဆံုးစာရင္းေလာက္ကို မေျပာနဲ႔။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ကတည္းကအခုခ်ိန္ထိ အစၥေရးလ္နဲ႔ရင္ဆုိင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ဘက္က က်တာ ကိုးရာ (၉၀၀) ထက္ နည္းနည္းေလးပဲ စြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစား။ အစၥေရးလ္ေလယာဥ္ေတြ ဗုံးၾကဲလို႔ ပါလက္စတိုင္းအရပ္သားေတြေသတာ ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္တယ္။
ေမး။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲမွာ ရွင္တုိ႔ဘက္က အင္အားဘယ္ေလာက္နဲ႔ တုိက္တာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒီေမးခြန္းေျဖႏိုင္ဖို႔ စစ္ေကာင္စီရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေတာင္းရမယ္။ ထားပါေလ။ က်ဳပ္ ေျဖလိုက္ပါမယ္။ အဲဒီတုိက္ပြဲမွာ က်ဳပ္တို႔ဘက္က အင္အား ၃၉၂ ေယာက္။ အစၥေရးလ္ဘက္္က ၁၅,၀၀၀။
ေမး။ ။ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္…။ ဟုတ္ပါ့မလားအဘူအမ္မာရယ္…တစ္ေထာင့္ငါးရာမ်ားလား။
ေျဖ။ ။ ႏိုး။ ႏုိး။ ႏုိး၊ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္မွ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္၊ အတိအက်။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အစၥေရးလ္(ေျခလ်င္တပ္)ေတြနဲ႔အတူ လက္နက္ႀကီးေတြ၊ တင့္ကားေတြ၊ တိုက္ေလယာဥ္ေတြ၊ ဟယ္လီေကာ့ပတာေတြ၊ ေလထီးစစ္သားေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေျပာတာေတြဆိုရင္ မင္းတို႔အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး။ အစၥေရးလ္ေတြေျပာတာပဲ မင္းတို႔ နားေထာင္တယ္။ ဒါပဲ။ အစၥေရးလ္ေတြကိုပဲ မင္းတို႔ယံုတယ္။ ဒါပဲ။ အစၥေရးလ္ေတြေျပာတာပဲ မင္းတို႔ သတင္းပို႔တယ္။ ဒါပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင္ မတရားမေျပာနဲ႔။ က်မ ဒီမွာရွိတယ္။ ရွင္ေျပာတာကို က်မနားေထာင္တယ္။ အခု အင္တာဗ်ဴးကိုလည္း သတင္းစာကို ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ပို႔မွာပဲ။
ေျဖ။ ။ မင္းတို႔ ဥေရာပသားေတြဟာ အျမဲပဲ အစၥေရးလ္ေတြဘက္ကပါကြာ။ မင္းတုိ႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ငါတို႔ကို နားလည္စ ျပဳရင္ျပဳလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလထဲမွာပါပဲ။ အဲဒီလို နားလည္စျပဳတယ္ဆိုတာ အနံ႔ေလးေလာက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ မင္းတို႔ဟာ အစၥေရးလ္ေတြအတြက္ပါပဲ။
ေမး။ ။ အခုစစ္ပြဲက ရွင္တို႔စစ္ပြဲပါ အဘူအမ္မာရယ္။ က်မတို႔စစ္ပြဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္တို႔စစ္ပြဲမွာ က်မတို႔က ပရိတ္သတ္ပဲ။ ရွင္တို႔က အဲဒီပရိတ္သတ္ေတြကို အစၥေရးလ္ေတြကို သြားမုန္းခိုင္းလုိ႔ ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ တခါတုန္းက ဂ်ဴး(အစၥေရးလ္)ေတြဟာ ဥေရာပတိုက္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡၾကံဳခဲ့ၾကရတယ္။ က်မတို႔ဥေရာပသားေတြပဲ သူတို႔ကို ဒုကၡေပးခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါမ်ိဳး သူတို႔ကို ထပ္မၾကံဳေစခ်င္ဘူး။
ေျဖ။ ။ ဒါေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ မင္းတို႔အေပၚတင္ေနတဲ့အေၾကြးေတြကို မင္းတို႔ဖာသာမင္းတို႔ ဆပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔အေၾကြးေတြကို မင္းတို႔ေသြးေတြနဲ႔ ဆပ္ရမယ့္အစား ငါတို႔ေသြး၊ ငါတို႔ေျမေတြနဲ႔ ဘာလို႔ လာဆပ္ခိုင္းခ်င္ရတာလဲ။ ဒီဂ်ဴးေတြကို ငါတို႔ေျမေတြ မေပးႏုိင္ဘူး။
ေမး။ ။ ကမၻာႀကီးမွာ ဂ်ဴးေတြကို အိမ္မဲ့ယာမဲ့၊ ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ေတြ လုပ္ခုိင္း။ ၿပီးေတာ့ ေအာ့ရွ္ဝစ္ဇ္အက်ဥ္းေထာင္လိုမ်ိဳး ညႇင္းပမ္းေရးစခန္းေတြကိုပို႔၊ သြားေသခိုင္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ကိုက်ေတာ့ ဂ်ဴးေတြလို ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ဘဝကို မင္းတို႔က ေရာက္ေစခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား။
ေမး။ ။ ႏိုး…။ က်မတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ရွင္တို႔ကိုလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ေျဖ။ ။ ဒါေပမယ့္ အခု အိမ္မဲ့ယာမဲ့ ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ဘဝေရာက္ေနတာ ငါတို႔ပါလက္စတိုင္းေတြပဲေလ။ တကယ္လို႔ အစၥေရးလ္ေတြ အိမ္ေျခယာေျခမရွိမွာ နယ္ေျမမရွိမွာကို မင္းတို႔ သိပ္ပူပန္ေနတယ္ဆိုရင္ မင္းတုိ႔ေျမေတြ သူတို႔ကိုေပးလုိက္ပါလား။ ဥေရာပတိုက္မွာ ေျမေတြအမ်ားႀကီး။ အေမရိကားမွာလည္း ေျမေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီေျမေတြ ဂ်ဴးေတြကို ေပးလိုက္ပါလား။ တစ္ေန႔က်ရင္ မင္းအျမင္မွန္ ရလာမွာပါ။ အဲဒီေန႔အထိ တို႔ မေတြ႔ၾက၊ မျမင္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။
ဖဲလက္ခ်ာ။ ။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္မွန္အမည္းႀကီးကို ရွင္ တပ္ထားတာလား။ (အာရဖတ္က အျမဲလို ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ပါတယ္။)
အာရဖတ္။ ။ ႏိုး…။ က်ဳပ္ အိပ္ေနလား ႏိုးေနလားဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိေစခ်င္လို႔။ က်ဳပ္ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ မေမးနဲ႔လို႔ဆိုမွ။
ဖဲလ္လက္ခ်ာ။ ။ ကဲ တစ္ခုပဲ ေမးပါေတာ့မယ္ရွင္။ အဘူအမ္မာ…ရွင္ အိမ္ေထာင္မရွိဘူး။ ရွင့္ဘဝမွာ ဘယ္မိန္းမမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးလို႔ေျပာၾကတယ္။ ရွင္ ‘ဟိုခ်ီမင္း’ ျဖစ္ခ်င္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွင့္ေဘးမွာထားရတာကိုပဲ စက္ဆုပ္စရာလို႔ယူဆေနလို႔လား။
အာရဖတ္။ ။ ဟိုခ်ီမင္း…။ ႏိုး…။ ထားပါေတာ့၊ က်ဳပ္နဲ႔ လိုက္ဘက္တဲ့ မိန္းမ တစ္ခါမွမေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူးပဲ ထားပါေတာ့။ အခု လက္ထပ္ဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ‘ပါလက္စတိုင္းလို႔ေခၚတဲ့မယား’နဲ႔ က်ဳပ္ လက္ထပ္ထားၿပီးၿပီ။
ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။ ‘ကစ္ဆင္းဂ်ား’ႀကီးကို မ်က္မွန္ဆြဲျဖဳတ္ခဲ့သူ ဖဲလ္လက္ခ်ာတစ္ေယာက္၊ အာရဖတ္ႀကီးရဲ့ေခါင္းေပါင္းကိုေတာ့ ခမ်ာ မခၽြတ္ႏုိင္ခဲ့ရွာပါ။
ေမာင္ဝင္းႏုိင္ဦး
၁၄၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္။
ေအာ္စလိုၿမိဳ႕၊ ေနာ္ေဝ။
နိဂံုး။ ။ တစ္ခုေျပာပါရေစခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္က ‘အာရဖတ္သမား’ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ကို ‘အသိအမွတ္ျပဳသူ’မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဖဲလ္လက္ခ်ာကို ‘စိုးစဥ္းမွ်အျပစ္မျမင္သူ’လည္း မဟုတ္ပါ။ ဖဲလ္လက္ခ်ာရဲ့ အင္တာဗ်ဴးနည္းဟာ အဲဒီကာလတုန္းက အေမရိကားနဲ႔ကေနဒါမွာ (ေျမာက္အေမရိကမွာ) အင္မတန္ၾသဇာႀကီးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဖဲလ္လက္ခ်ာကို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မဲ့အင္တာဗ်ဴးအတတ္ပညာရွင္အျဖစ္ က်ေနာ္မယံုပါ။ ဒါေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴးရာမွာ လိုအပ္ရင္ ‘မ်က္မွန္ဆြဲခၽြတ္တတ္ဖို႔’ ‘ေခါင္းေပါင္းစဆြဲခၽြတ္တတ္ဖို႔’ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ယံုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက ေရဒီယိုသတင္းဌာနတစ္ခုရဲ့တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ Fallaci ရဲ့ အင္တာဗ်ဴးစာအုပ္ထဲက စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖြယ္ရွိမယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့ Arafat အင္တာဗ်ဴးကို က်ေနာ္ ေရြးၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့မိတာပါ။ အမွန္က ဆက္ျပန္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ့ ‘မေအာင္ျမင္ပံု’က Fallaci ရဲ့ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးဘာသာသာျပန္ကို ဒီဗြီဘီမွာ ဘယ္သူကမွ စိတ္မဝင္စားၾကပါ။ မဖတ္ၾကပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဝမ္းနည္းစြာ Fallaci နဲ႔ က်ေနာ္ လမ္းခြဲလိုက္ရပါတယ္။ အခုစာကို ဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ…။.
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…”
“အဲဒါႀကီး…”
က်ေနာ္လည္း အဲဒီအာရဖတ္ေခါင္းေပါင္းႀကီးကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ေဘးဘီလည္း ၾကည့္ရင္းေပါ့။ ရွက္လိုက္တာ။
“ဘာျဖစ္လဲ”
“ေသေတာ့မွာပဲ။ ဒီပံုနဲ႔ဆို မင္းကို ပုလိပ္ဖမ္းလိမ့္မယ္”
“ဖမ္းဖမ္းေပါ့။ ေသာက္ဂရုစိုက္လို႔”
က်ေနာ္လည္း ေဘးဘီဝဲယာ မလံုမလဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးရင္းၾကည့္။ မ်က္ႏွာကလည္း အေတာ့္ကို ပူလွေနပါၿပီ။
“မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ငါေျပာခ်င္တာက။ ဒီလို။ ခဏေနဦး။ ခဏ။ ဒီလို။ ဟာ…ေနဦး၊ ေအာ္စလိုကို မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာတာ…ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္”
“ဟ…ေသာက္ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ေပါ့ဟ။ မသာရ”
“ေအး…ဒီေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ မင္း ေသာက္ဆံတစ္ျပားမွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“မရ ဘာျဖစ္တုန္း”
ဒါေပမယ့္ ေအာ္စလိုေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လားမသိမွာ ရဲေဘာ္မိုးသီးတေယာက္ အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္းခၽြတ္ပါတယ္။ ေအာ္စလိုကေန ပိုက္ဆံတခ်ိဳ႕လည္း ရသြားပါတယ္။ ေတာထဲက ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ပါ။
ကိုမိုးသီးနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္စဥ္းစားျဖစ္တာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ ‘အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္း’ ေပါင္းရံုနဲ႔ေတာ့ အာရဖတ္မျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္ေသြးထဲမွာ အာရဖတ္ ဝင္မစီးပါ။ သိုးေဆာင္းေတြေျပာနည္းကားအရဆိုရင္ အာရဖတ္ဟာ အာရဖတ္ျဖစ္မွပဲ အာရဖတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆို အာရဖတ္က ဘာပါလိမ့္။ ဒီလိုစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုမိုးသီးတေယာက္ ျပန္သြားေတာ့ တေန႔ အာရဖတ္ကို က်ေနာ္ ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေအာ္စလိုဒီဗြီဘီစာအုပ္စဥ္မွာပါ။ စာအုပ္ထဲမွာပါ။ အီတာလ်ံသူ သတင္းစာဆရာမ ေဒၚဖဲလ္လက္ခ်ာ(Oriana Fallaci)ကေနတဆင့္ပါ။ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က။ Fallaci ရဲ့ ‘ရာဇဝင္ႏွင့္အင္တာဗ်ဴးျခင္း (Interview With History)’။ (တခ်ိဳ႕မူေတြမွာေတာ့ ‘အာဏာနဲ႔အင္တာဗ်ဴးျခင္း၊ သမိုင္းနဲ႔စကားေျပာျခင္း’ စသျဖင့္လည္း ေတြ႔ရပါတယ္)။ Fallaci ရဲ့အင္တာဗ်ဴးေတြကို ကမၻာ့ဘာသာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔လည္း ျပန္ဆိုၿပီးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္ေတြ႔တဲ့အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္စာအုပ္က ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ထုတ္။ (တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ Fallaci က ဖဲလက္စီလို႔ အသံထြက္ရမယ္မဟုတ္လား။ ဖဲလ္လက္ခ်ာျဖစ္သြားရတာကေတာ့ အီတာလ်ံအသံထြက္ေၾကာင့္ပါ)။
Fallaci ဗ်ဴးခဲ့သူေတြက အဲဒီကာလေတြတုန္းက ကမၻာမွာ ဘုန္းမီးေနလအေတာက္ပဆံုး ထိပ္တန္းကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ကမၻာတရိုး နာမည္ဟိုးဟိုးေက်ာ္သူေတြပါ။ ဥပမာ..Dalai Lama, the Shah of Iran, Ayatollah Khomeini, Henry Kissinger, Yasir Arafat, Indira Gandhi, Golda Meir, Nguyễn Văn Thiệu, Lech Walesa… စသူစသူေတြ။ “…အင္တာဗ်ဴးခဲ့သမွ်ထဲမွာ ဖဲလ္လက္ခ်ာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့မိတာေလာက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်တာ မႀကံဳဖူးဘူး”လို႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ကို ကိုင္လႈပ္ဖူးသူ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးေဟာင္း ကစ္ဆင္းဂ်ားႀကီးတစ္ေယာက္ ၿငီးဖူးပါတယ္။ (ဗမာလိုတည့္ေျပာရင္ေတာ့ “ဘဝမွာ ဒီေကာင္မနဲ႔ ဗ်ဴးမိတာ ငါးပါးကိုေမွာက္ေတာ့တာပဲ” လို႔ ျဖစ္မလား မေျပာတတ္ပါ။)
က်ေနာ္ ေအာ္စလိုမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အာရဖတ္အေၾကာင္း ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ Fallaci နဲ႔ Arafat အင္တာဗ်ဴးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၉၉၉ ခုုႏွစ္တုန္းက က်ေနာ္ဘာသာျပန္ခဲ့တာပါ။ မူရင္းစာအုပ္ ျပန္ရွာတာ မေတြ႔ေတာ့တာနဲ႔ ျပန္မစစ္လိုက္ႏိုင္ပါ။ ဘာသာျပန္ခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း အာရဖတ္နဲ႔ဖဲလ္လက္ခ်ာတို႔ရဲ့ အင္တာဗ်ဴးအတတ္ပညာ၊ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ရပ္ရဲ့ ျပင္းအား ညႇိဳ႕အား၊ အဲဒီေနာက္ကြယ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ စရိုက္သဘာဝခြန္အားနဲ႔ လိုရင္းအခ်က္ေတြကိုသာ အဓိကထုတ္ႏႈတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ (ဖဲလ္လက္ခ်ာက အင္မတန္ လွ်ာရွည္ပါတယ္။ အဲဒီလွ်ာနဲ႔ပဲ ေသပါတယ္။)
အာရဖတ္(Yasir Arafat, Yasser Arafat) ကို ဖဲလ္လက္ခ်ာ ဗ်ဴးတုန္းက ပါလက္စတုိင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔တပ္ေတြနဲ႔ အစၥေရးလ္တပ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ လံုးေထြးတိုက္ေနၾကခ်ိန္ပါ။ အာရဖတ္ကလည္း သူ႔လံုျခံဳေရးအရ အင္တာဗ်ဴးေတြ မေပးခ်ိန္။ ဒီၾကားတည္းကမွ မရ ရေအာင္ အာရဖတ္ရဲ့လွ်ိ႕ဝွက္ဌာခ်ဳပ္ကို အေရာက္သြားၿပီး ဖဲလ္လက္ခ်ာက ဒီအင္တာဗ်ဴးကို လုပ္ခဲ့တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄၂ ႏွစ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။ ပါလက္စတိုင္းလွ်ိ႕ဝွက္ဌာနခ်ဳပ္။ ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိင္ငံ။ ‘အဘူအမ္မာ’ဆိုတာက အာရပ္ယဥ္ေက်းမႈအရ ယာဆာအာရဖတ္ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ ေခၚေဝၚတာပါ။
ဟုတ္္ကဲ့။ ကမၻာေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကပါၿပီ။ ကစ္ဆင္းဂ်ားႀကီးရဲ့‘ကမၻာၾကည့္မ်က္မွန္ႀကီး’ကို ဆြဲခၽြတ္ခဲ့သူ Fallaci က Arafat ကို ခုလို စေမးပါတယ္။ (အမွန္က ‘အာရဖတ္ေခါင္းေပါင္း’ကို ဆြဲခၽြတ္ၾကည့္တာပါ။ ရေလမလားေပါ့။)
ဖဲလ္လက္ခ်ာ ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင့္အေၾကာင္း လူေတြ ေျပာေျပာၾကလြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မသိရသေလာက္ပဲ။ ရွင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိၿပီလဲ။ လူေတြ အမ်ိဳးမ်ိးေျပာေနၾကလြန္းလို႔။
အာရဖတ္ ေျဖ။ ။ ႏိုး။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ မေမးနဲ႔။
ဖဲလ္လက္ခ်ာ။ ။ အဘူ အမ္မာ။ ရွင့္အသက္ေမးရံုပဲ က်မေမးတဲ့ဟာ။ ရွင္က မိန္းမမွ မဟုတ္တာ၊ ေျဖႏုိင္ရမွာေပါ့။ (မိတ္ေဆြသိတဲ့အတိုင္း အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈမွာက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အသက္သြားေမးမိရင္ ျပႆနာ တက္တတ္တယ္၊ ရိုင္းရာက်သြားတယ္မဟုတ္လား။ ေယာက္်ားဆို ကိစၥမရွိ။ Fallaci က အဲဒါကို ကိုင္တာပါ။)
အာရဖတ္။ ။ က်ဳပ္ ေျပာၿပီးၿပီေကာ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ ‘ႏိုး’လို႔။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင့္အသက္ေလာက္ေတာင္မွ ရွင္မေျပာခ်င္ရင္ ဘာလုိ႔ တစ္ကမၻာလံုးက အာရံုစိုက္ေအာင္ အျမဲတမ္း ရွင္လုပ္ေနတာလဲ။ ပါလက္စတိုင္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ဘာလို႔ ကမၻာကို ျမင္ခုိင္းေနတာလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္လည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္ က်ိန္ရဲတယ္။ က်ဳပ္ဟာ ဗဟုိ ေကာ္မတီဝင္တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ။ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ေယာက္။ က်ဳပ္ကို ေခါင္းေဆာင္လို႔ေျပာတာကိုက တကယ့္ အမွားႀကီးပဲ။ ပါလက္စတုိင္းလြတ္ေျမက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ တစ္ဦးခ်င္းေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈပဲ ရွိတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္သစ္အေတြးအေခၚလည္းျဖစ္သလို တိုက္ပြဲဝင္ေနသူအမ်ားစုႀကီးအေပၚမွာ အမွား မက်ဴးလြန္မိေစဖုိ႔အတြက္လည္း ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္သာေသသြားရင္ က်ဳပ္အသက္ေတြ ဘာေတြ မင္းစိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။
ေမး။ ။ ရွင့္ရဲေဘာ္ေတြက ရွင္ေသမွာကို လက္ခံႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္ ‘ရွင္’ေနတာက ပို အသံုးဝင္လိမ့္မယ္လုိ႔ သူတို႔ကယူဆေနၾကတာ။
ေျဖ။ ။ ႏိုး…။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ရွင္ေနတာထက္စာရင္ ေသတာက အမ်ားႀကီး ပို အသံုးဝင္ရင္ဝင္မွာေပါ့။ က်ဳပ္ေသတာက (ပါလက္စတိုင္း)ေတာ္လွန္ေရးကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ ျပဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ အခ်ိန္မေရြးေသႏုိင္တာပဲ။ ခုည၊ မနက္ဖန္၊ အခ်ိန္ မေရြး။ က်ဳပ္ေသသြားရင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ကံဆိုးမုိးေမွာင္က်စရာ မရွိပါဘူး။ တျခားတစ္ေယာက္က ကမၻာအႏွံ႔သြားျပီး (က်ဳပ္တို႔ရဲ့) အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ကို ကိုယ္စားျပဳလိမ့္မယ္။ စစ္ပြဲေတြကို ဆက္ ညႊန္ၾကားလိမ့္မယ္။ မင္းထင္သလို ငါ့အသက္ကို ငါ ‘ေမြး’မေနပါဘူး။
ေမး။ ။ (ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႔ အစၥေရးလ္) နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး အစၥေရးလ္နယ္ေျမထဲကို ရွင္ ႏွစ္ႀကိမ္ဝင္ဖူးတယ္လို႔ အစၥေရးလ္ေတြက ေျပာတယ္။ ၾကားျဖတ္ျခံဳခုိအတိုက္ခံရမယ့္ၾကားထဲကမွ ရွင္လြတ္သြားတာတဲ့။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ႏုိင္သူဟာ တကယ္စြမ္းတဲ့လူမွတဲ့။ သူတို႔ကေျပာၾကတယ္။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္လို႔ မင္းတို႔ေခၚေနတဲ့ေနရာက (တကယ္က) ငါတို႔ ‘အိမ္’ပဲ။ ငါ အစၥေရးလ္မွာမေနဘူး။ ‘ငါ့အိမ္’မွာပဲဲ ငါေနတယ္။ အစၥေရးလ္နယ္ေျမထဲကို ငါဝင္ဖူးတာ ႏွစ္ႀကိမ္မကပါဘူး။ ငါဝင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဝင္တာပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ပါလက္စတိုင္းေတာ္လွန္ေရး(ေအာင္ျမင္ဖို႔က) ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ရွင္တို႔က ခုခံႏိုင္စြမ္းရွိမွာလဲ။
ေျဖ။ ။ အဲဒီလိုအတြက္အခ်က္မ်ိဳး က်ဳပ္တို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ေရရွည္…။ သိပ္ကို ေရရွည္ၾကာမယ့္စစ္ပြဲအတြက္ က်ဳပ္တို႔ အခုမွ စ ျပင္ေနရံုရွိေသးတယ္။ ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးစစ္ပြဲဟာ မ်ိဳးဆက္အဆက္ဆက္ ၾကာရင္လည္း ၾကာမယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ အဲဒီတုိက္ပြဲရဲ့ ပထမမ်ိဳးဆက္ပဲ။ အခု အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ ဖြဲ႔ၿပီးကတည္းက က်ဳပ္တုိ႔အင္အားေတြ တအားတိုးလာၿပီ။ မင္းကေမးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခုခံႏုိင္မွာလဲတဲ့။ ဒီမယ္…မင္းေမးခြန္း မွားေနၿပီ။ မင္းေမးရမွာက အစၥေရးလ္ေတြက ငါတို႔ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခုခံႏုိင္မွာလဲလို႔ ေမးရမွာ။ ငါတို႔အိမ္ေတြကို ငါတို႔ ျပန္မယ္။ အစၥေရးလ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကို ကိစၥတံုးျပစ္မယ္။ အဲဒီလုိမျဖစ္မခ်င္း စစ္ပြဲကို ငါတုိ႔ မရပ္ဘူး။ အာရပ္ကမၻာရဲ့ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈနဲ႔ အဲဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အာရပ္ကမၻာတို႔ အာရပ္ညီညြတ္ေရးတို႔အေၾကာင္း ရွင္ အျမဲပဲေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္အသိပဲ။ ပါလက္စတိုင္းေတြဘက္က စစ္ဝင္တုိက္ေပးဖို႔အတြက္ အာရပ္ႏုိင္ငံေတြအားလံုးက အဆင့္သင့္ရွိေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္ကိုပဲ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာ။ ျဖစ္ႏုိင္တာကလည္း အဲဒါပဲ။ နာဆာလည္း အဲဒီလုိပဲ ေျပာတာပဲ(အီဂ်စ္သမၼတ Nasser)။ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္လာဖုိ႔ ရုရွားကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။ ရွင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္တုိ႔ လက္မခံဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ။ ပါလက္စတိုင္းႏိုင္ငံကိုျပန္ရတဲ့အထိ အစၥေရးလ္ေတြကို က်ဳပ္တုိ႔ဖာသာ ဆက္တိုက္မယ္။ အစၥေရးလ္ေတြနိဂံုးခ်ဳပ္သြားဖို႔က က်ဳပ္တို႔ရဲ့ အႏၱိမရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ။ ေစ့စပ္ေျပေအးတာေတြ ညႇိႏႈိင္းတာေတြ အလုိမရွိဘူး။
ေမး။ ။ ခ်ဳံ႕ေျပာရရင္ လူတိုင္းေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရွင္ မလိုလားဘူးေပါ့။
ေျဖ။ ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ဳပ္တို႔ မလုိခ်င္ဘူး။ ေအာင္ပြဲပဲ လိုခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ဟာ အစၥေရးလ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးေခ်မႉံးျပစ္ႏုိင္ေရးကို ေျပာတာ။ တျခား ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ မင္း ေျပာေနတဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာမ်ိဳးက အစၥေရးလ္ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ နယ္ခ်ဲ႕ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပါကြာ။ ငါတို႔အတြက္ေတာ့ အဲဒါ မတရားပါဘူး။ ရွက္စရာ။ ေအာင္ပြဲမရမခ်င္း ငါတို႔ ဆက္တိုက္မယ္။ ဆယ္ႏွစ္ၾကာရင္ၾကာမယ္။ လုိအပ္ရင္ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ၿပီးတစ္ဆက္။ ဆက္တိုက္မယ္။
ေမး။ ။ လက္ေတြ႔က်စမ္းပါ အဘူအမ္မာရယ္။ ရွင္တို႔တပ္ေတြ အခုစြဲထားတာက ေဂ်ာ္ဒန္မွာ၊ လက္ဘ္ႏြန္မွာ။ လက္ဘ္ႏြန္က စစ္တိုက္ခ်င္စိတ္ မရွိသေလာက္ပဲ။ ေဂ်ာ္ဒန္ကလည္း စစ္ပြဲေတြကေန ထြက္ခ်င္ေနၿပီ။ ဆုိပါေတာ့…အဲဒီႏုိင္ငံေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္တို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာဖုိ႔တို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိပါေတာ့။ သူတို႔ေျမေပၚကေန အစၥေရးလ္ေတြကိုတုိက္ေနတာ လက္မခံေတာ့ပဲ ဟန္႔တားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အရင္ကလဲ ျဖစ္ဖူးၿပီးၿပီ။ ေရွ႕လည္းျဖစ္လာဦးမယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္လာရင္ ရွင္တုိ႔ပါလက္စတိုင္းေတြ ဘာလုပ္မလဲ။ လက္ဘ္ႏြန္နဲ႔ ေဂ်ာ္ဒန္ကို ရွင္တို႔ စစ္ေၾကညာမွာလား။
ေျဖ။ ။ ‘ျဖစ္လာရင္’ တို႔၊ ‘ျဖစ္လာခဲ့သည္ရွိေသာ္’ တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတဲ့အတြက္အခ်က္ေတြေပၚမွာ က်ဳပ္တို႔ စစ္တုိက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ဖို႔က က်ဳပ္တို႔အာရပ္ေတြအလုပ္ပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ခ်င္လည္းလုပ္မယ္၊ စစ္တုိက္ခ်င္လည္း တုိက္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စစ္ဆက္တိုက္မယ္။ ၿပီးရင္ ‘အိမ္’ ျပန္မယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို ေထာက္ခံသူေတြရွိတယ္၊ မေထာက္ခံသူေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အယ္လ္ဖာတာကို ငါတို႔ဖြဲ႔လိုက္ႏိုင္တာဟာ အေမွာင္တကာ့အေမွာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္ ထြန္းညႇိလိုက္တာပဲ။ အခု ဖေယာင္းတိုင္ေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ အာရပ္ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကိုေတာင္ အလင္းေရာင္ ေပးႏုိင္ၿပီ။ အာရပ္ကမၻာတင္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ကဗ်ာလည္းဆံ၊ သံတမန္လည္းက်လိုက္တဲ့ အေျဖ။ ဒါေပမယ့္ က်မေမးခြန္းအတြက္အေျဖေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဘူအမ္မာ၊ က်မေမးေနတာက ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိင္ငံက ရွင္တို႔ကို အလုိမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ေဂ်ာ္ဒန္ကို ရွင္တို႔စစ္ေၾကညာမွာလား။ အဲဒါပဲ။
ေျဖ။ ။ က်ဳပ္ကစစ္သား။ စစ္ေခါင္းေဆာင္။ က်ဳပ္တုိ႔လွ်ိ႕ဝွက္ခ်က္ကို က်ဳပ္တုိ႔ထိမ္းရမယ္။ ဒါကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ အယ္လ္ဖာတာအဖြဲ႔ႀကီးက က်ဳပ္ကို စစ္ခံုရံုးတင္လိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ေျပာႏုိင္တာက ပါလက္စတိုင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အဆံုးတိုင္တိုက္ပြဲဝင္သြားမယ္ဆိုတာပဲ။
ေမး။ ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အတူ ပါလက္စတိုင္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားလကၡဏာလည္း ေပ်ာက္လာေနၿပီ။ ပထဝီနယ္နိမိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ နယ္နိမိတ္အရေျပာရင္ ပါလက္စတိုင္းဆိုတာ ဘယ္နယ္ေျမကိုေခၚတာလဲ။
ေျဖ။ ။ နယ္နိမိတ္ေတြအၾကာင္း က်ဳပ္တုိ႔မေျပာဘူး။ နယ္နိမိတ္ေတြ ခြဲျခားေျပာေနတာ နယ္ခ်ဲ႕ေတြအလုပ္။ ပါလက္စတုိင္းဆိုတာ အာေရဗ်သမုဒၵရာထဲက အစက္ေလးတစ္စက္ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ အာရပ္ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံပဲ။
ေမး။ ။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတြအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ပထဝီအေနအထားနဲ႔နယ္နိမိတ္ကို ေျပာရမွာပဲ။ ႏုိင္ငံဆိုတာ နယ္နိမိတ္အပိုင္းအျခားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပဲ။ အဘူအမ္မာ၊ က်မ ထပ္ေမးမယ္။ ပါလက္စတိုင္းႏုိင္ငံရဲ့ ပထဝီနယ္နိမိတ္ဆိုတာ ဘယ္ဟာကိုေခၚတာလဲ။
ေျဖ။ ။ ေကာင္းၿပီ။ ပါလက္စတိုင္းရႈေဒါင့္အရေျပာရင္ က်ဳပ္တို႔နယ္ေျမဟာ ေျမာက္ဘက္ နာခူရာကေန ေတာင္ဘက္ အကၠဘာအထိ။ ေျမထဲပင္လယ္ကေန ဂါဇာကမ္းေျခအထိ။
ေမး။ ။ အိုး… ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္းဆုိရင္ ပါလက္စတိုင္းနယ္ေျမထဲမွာ ေဂ်ာ္ဒန္ႏိုင္ငံထဲကေျမေတြ ပါေနပါေရာလား။ အေနာက္ေဂ်ာ္ဒန္တခုလံုးပဲ။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ ထပ္ေျပာမယ္။ နယ္နိမိတ္ေတြက လံုးဝအေရးမႀကီးးဘူး။ အာရပ္ညီညြတ္ေရးသာ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါပဲ။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံနဲ႔တစ္ႏုိင္ငံ နယ္နိမိတ္ေတြထပ္သြားတယ္ဆိုရင္ နယ္နိမိတ္ေတြက အေရးႀကီးလာတာပဲ။ ရွင္က ေျပာတယ္၊ အာရပ္ကမၻာတို႔ အာရပ္ညီညြတ္ေရးတို႔။ ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔ ပါလက္စတိုင္း(လႈပ္ရွားမႈ)ထဲမွာကိုပဲ အဖြဲ႔ေတြ ကြဲေနၾကတာပဲ။ ေပၚျပဴလာဖရန္႔အဖြဲ႔ကိုပဲ ၾကည့္။
ေျဖ။ ။ ႏုိင္ငံတုိင္း၊ လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ျပႆနာ ရွိတာခ်ည့္ပဲ။ ကြဲျပားတာေတြ ရွိတာခ်ည့္ပဲ။ (ဂ်ာမန္) နာဇီေတြကိုတိုက္ၾကတုန္းက ဥေရာပတိုက္ကိုၾကည့္မလား၊ ကြဲခဲ့ၾကတာပဲ။ ဗီယက္နမ္စစ္မွာလည္း ၾကည့္။ အဖြဲ႔ေတြကြဲလိုက္ၾကတာမွ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဗီယက္ေကာင္းေတြက အႀကီးဆံုးအဖြဲ႕ပဲ။ ဒီလိုပဲ ပါလက္စတိုင္း လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ အဖြဲ႔ေတြအမ်ားႀကီးရွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အယ္လ္ဖာတာက အဓိကပဲ။ အခု အဲဒီ (ကြဲေနတဲ့)အဖြဲ႔ေတြ ငါတို႔နဲ႔ လာေပါင္းေနၾကၿပီ။
ေမး။ ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚျပဴလာဖရန္႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ။
ေျဖ။ ။ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြၾကားထဲ အယူဝါဒအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိမွာပဲ။ ေတာ္လွန္တဲ့နည္းနာေတြလည္း ကြဲမွာပဲ။ ငါတို႔ အယ္လ္ဖာတာေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေလယဥ္ျပန္ေပးမဆြဲဘူး။ မဆုိင္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကို သြားၿပီး ဗံုးမေထာင္ဘူး။ က်ည္မေဖာက္ဘူး။ တကယ့္စစ္ပြဲစစ္စစ္ေတြကိုပဲ တုိက္မယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ မင္းတို႔အေခၚ အစၥေရးလ္နယ္ေျမ၊ ငါတို႔အေခၚ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမထဲမွာ ေဖာက္ခြဲေရးေတြမလုပ္ဘူးလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ အျမဲလိုပဲ တဲလ္အဗစ္တို႔၊ ေဂ်ရုဆလင္တို႔၊ ေအးလက္တို႔မွာ ေဖာက္ခြဲေရးေတြလုပ္တယ္။
ေမး။ ။ အဲဒီလိုေဖာက္ခြဲေရးလုပ္ေတာ့ အစၥေရးလ္အရပ္သားေတြ မေသဘူးလား။ ဒါ စစ္ပြဲတဲ့လား။
ေျဖ။ ။ သိပ္ ဟုတ္တာေပါ့။ အရပ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္ အစၥေရးလ္မွန္သမွ် ငါတို႔ ပါလက္စတိုင္းျပည္သူေတြကို ဖ်က္ဆီးထားတဲ့ ‘အျပစ္’ ရွိတယ္။ ငါတို႔ ပါလက္စတိုင္းအရပ္သား တစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ (၁၆၀၀၀) အဖမ္းခံထားရတယ္။ အိမ္ေျခ ရွစ္ေထာင္ (၈၀၀၀) အဖ်က္ဆီး ခံထားရတယ္။ သူတို႔အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ငါတုိ႔ညီအစ္ကိုေတြ အႏွိပ္စက္အညႇင္းပမ္းခံေနရတာေတြ ေရေတာင္ မေရႏုိင္ဘူး။
ဒီေတာ့ အစၥေရးလ္မွာ ငါတို႔ ေဖာက္ခြဲေရးေတြလုပ္တယ္။ အရပ္သားေတြကိုထိမွာပဲ။ ‘ထိ’ ဘာျဖစ္လဲ။ ႏုိင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစၥေရးလ္အစိုးရဆုိတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ အစၥေရးလ္အရပ္သားေတြဟာ တႀကိပ္တည္းတညာဏ္တည္းေတြပဲ။ အရပ္သားဆုိတဲ့ေကာင္ေတြေထာက္ခံမဲေပးလုိ႔သာ ဒီအစၥေရးလ္အစိုးရဆိုတဲ့ေကာင္ေတြ ရွိလာတာ။ ဒါေတာင္ အဲဒီအစိုးရေကာင္ေတြကို မေထာက္ခံတဲ့အစၥေရးလ္ေတြ အမ်ားႀကီး။ မင္း သြားၾကည့္ပါလား။ တဲလ္အဗစ္က ကေနဒါသံရံုးတို႔၊ အေမရိကန္သံရံုးတို႔ကို။ အဲဒီမွာ အစၥေရးလ္မွာမေနခ်င္ေတာ့လို႔ပါဆိုၿပီး ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔တင္ထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြ တစ္ပံုႀကီး။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ က်မေမးတာေတြကို တိုက္ရိုက္မေျဖဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ေျဖရမယ္။ မိုေရွဒါးယန္း(အဲဒီတုန္းက အစၥေရးလ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္)ကို ရွင္ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။
ေျဖ။ ။ တကယ့္ ကတ္သီးကတ္သတ္ေမးခြန္းပဲ။ က်ဳပ္ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ ဆိုပါစို႔။ မိုေရွဒါးယန္းဟာ တကယ့္ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ျဖစ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးဆိုတာကလည္း သူတို႔ကိုသူတို႔ေပးထားတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ရင္ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္အျဖစ္ စစ္ခံုရံုး အတင္ခံရမယ့္ေကာင္ပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အစၥေရးလ္ေတြက ရွင့္ကိုေလးစားသေလာက္ ရွင္က အစၥေရးလ္ေတြကိုမေလးစားဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ရန္သူကို ရွင္ ေလးစားတတ္သလား။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္ေတြကို စစ္သားေတြအေနနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ စစ္ပညာသမားေတြအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ သူတို႔ကို ေလးစားတယ္လုိ႔ ေျပာမယ္။ အစၥေရးလ္ေတြရဲ့စစ္ဗ်ဴဟာတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္ေျမာက္ၿပီး ေလးစားေလာက္တယ္ဆုိတာကို ဝန္ခံရမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အစၥေရးလ္ေကာင္ေတြကို က်ဳပ္မေလးစားဘူး။ သူတို႔ဟာ လူစိတ္ဆိုလို႔ တစ္စက္ကေလးေတာင္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြက သူတို႔ေအာင္ပြဲေတြအေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာဆိုၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔သေဘာမတူဘူး။ သူတို႔ရဲ့ေအာင္ပြဲေတြဟာ အေမရိကန္ေတြကူလို႔ ရတာ။ အေမရိကန္ေတြက အစၥေရးလ္ေတြကို ေငြေတြ ေအာတုိက္ကူတယ္။ တကယ့္ဗ်ဴဟာေျမာက္လက္နက္ေတြကို သေဘၤာေတြနဲ႔ အစီးလိုက္ခ်ေပးတယ္။ ထိပ္တန္းနည္းပညာေတြ ေပးတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူတို႔ ႏိုင္ေနတာပါ။
ေမး။ ။ ရိုးရိုးပဲ ေျပာၾကပါစို႔…အဘူအမ္မာရယ္။ သူတို႔ဟာ တကယ့္စစ္သားေကာင္းေတြပဲ။
ေျဖ။ ။ ႏုိး..။ ႏိုး…။ ႏုိး…။ ႏိုး…။ မဟုတ္ဘူး။ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲေတြမွာဆို ဟုတ္ကိုမဟုတ္ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရေၾကးဆုိရင္ အစၥေရးလ္ေတြဟာ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔။ စစ္သားေတာင္ မ‘စစ္’ဘူး။ ေသမွာ သိပ္ေၾကာက္ၾကတာ။ သတၱိျပတာဆိုလို႔ တစ္ခါမွေတာင္ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စစ္ပြဲေတြမွာ သူတို႔တိုက္ပံုတိုက္နည္းက အရင္ဆံုး ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ဗံုးမိုးရြာခ်မယ္၊ ဟယ္လီေကာ့ပတာေတြနဲ႔ မီးေလာင္ဗံုးေတြ ၾကဲခ်မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေစ့ေစ့ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ထုမယ္၊ ေနာက္ဆံုးက်မွ ‘လူ’ တက္မယ္၊ ဒါပါပဲကြာ။
အယ္အင္ေမရီေတာင္ၾကားတိုက္ပြဲအေၾကာင္း က်ဳပ္ ေျပာျပမယ္။ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့တဲ့နည္းနဲ႔ သူတို႔တိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးနာရီၾကာတဲ့အထိ အဲဒီေတာင္ၾကားကို သူတို႔မသိမ္းႏုိင္ဘူး။ မသိမ္းႏုိင္ရံုမက က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ကို ျပန္ေတာင္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ႏုိင္ေသးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ သိလား။ က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ထက္ သတၱိပိုရွိလို႔။ သူတုိ႔ကို က်ဳပ္တို႔ ဝိုင္းလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ဒင္ေတြနဲ႔ တက္ထုတယ္။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေသမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္ အလွ်င္းမရွိဘူး။ ေနာက္ဆံုးဘာျဖစ္သလဲ။ အစၥေရးလ္ေတြ ထြက္ေျပးၾကေရာ။ အသက္မစြန္႔ရဲတာ စစ္သားေကာင္းတဲ့လား။ တိုက္ပြဲကေန ထြက္ေျပးတာ စစ္သားေကာင္းရဲ့လကၡဏာတဲ့လား။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ အစၥေရးကြန္မန္ဒိုေတြရဲ့ အစြမ္းသတၱိကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့…(ရန္သူ)အီဂ်စ္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ေရဒါစနစ္ကိုေတာင္ အဲဒီႏုိင္ငံထဲဝင္၊ သြားျဖဳတ္ၿပီး အစၥေရးလ္ကို သယ္ထုတ္လာႏုိင္ခဲ့တာပဲ။
ေျဖ။ ။ သြားစမ္းပါ။ လုပ္လို႔ရဖို႔ေသခ်ာတာကိုသာ အစၥေရးလ္ေတြ ေရြးလုပ္တာပါ။ ခက္တဲ့ဟာဆို ဘယ္ေတာ့မွ အစၥေရးလ္ေတြမလုပ္ဘူး။
ေမး။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲမွာ အေသအေပ်ာက္ ဘယ္သူကပိုမ်ားသလဲ။
ေျဖ။ ။ အစၥေရးလ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံဘူး။ အေမရိကန္ေတြရဲ့ စာရင္းဇယားအရ ကာရာမဲတုိက္ပြဲမွာ အစၥေရးလ္ ၁၂၄၇ ေယာက္ ေသတယ္။
ေမး။ ။ ရွင္တုိ႔ဘက္ကေရာ…။
ေျဖ။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲ က်ဆံုးစာရင္းေလာက္ကို မေျပာနဲ႔။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ကတည္းကအခုခ်ိန္ထိ အစၥေရးလ္နဲ႔ရင္ဆုိင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ဘက္က က်တာ ကိုးရာ (၉၀၀) ထက္ နည္းနည္းေလးပဲ စြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစား။ အစၥေရးလ္ေလယာဥ္ေတြ ဗုံးၾကဲလို႔ ပါလက္စတိုင္းအရပ္သားေတြေသတာ ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္တယ္။
ေမး။ ။ ကာရာမဲတိုက္ပြဲမွာ ရွင္တုိ႔ဘက္က အင္အားဘယ္ေလာက္နဲ႔ တုိက္တာလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒီေမးခြန္းေျဖႏိုင္ဖို႔ စစ္ေကာင္စီရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ေတာင္းရမယ္။ ထားပါေလ။ က်ဳပ္ ေျဖလိုက္ပါမယ္။ အဲဒီတုိက္ပြဲမွာ က်ဳပ္တို႔ဘက္က အင္အား ၃၉၂ ေယာက္။ အစၥေရးလ္ဘက္္က ၁၅,၀၀၀။
ေမး။ ။ တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္…။ ဟုတ္ပါ့မလားအဘူအမ္မာရယ္…တစ္ေထာင့္ငါးရာမ်ားလား။
ေျဖ။ ။ ႏိုး။ ႏုိး။ ႏုိး၊ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္မွ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္၊ အတိအက်။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အစၥေရးလ္(ေျခလ်င္တပ္)ေတြနဲ႔အတူ လက္နက္ႀကီးေတြ၊ တင့္ကားေတြ၊ တိုက္ေလယာဥ္ေတြ၊ ဟယ္လီေကာ့ပတာေတြ၊ ေလထီးစစ္သားေတြေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေျပာတာေတြဆိုရင္ မင္းတို႔အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုဘူး။ အစၥေရးလ္ေတြေျပာတာပဲ မင္းတို႔ နားေထာင္တယ္။ ဒါပဲ။ အစၥေရးလ္ေတြကိုပဲ မင္းတို႔ယံုတယ္။ ဒါပဲ။ အစၥေရးလ္ေတြေျပာတာပဲ မင္းတို႔ သတင္းပို႔တယ္။ ဒါပဲ။
ေမး။ ။ အဘူအမ္မာ။ ရွင္ မတရားမေျပာနဲ႔။ က်မ ဒီမွာရွိတယ္။ ရွင္ေျပာတာကို က်မနားေထာင္တယ္။ အခု အင္တာဗ်ဴးကိုလည္း သတင္းစာကို ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ပို႔မွာပဲ။
ေျဖ။ ။ မင္းတို႔ ဥေရာပသားေတြဟာ အျမဲပဲ အစၥေရးလ္ေတြဘက္ကပါကြာ။ မင္းတုိ႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ငါတို႔ကို နားလည္စ ျပဳရင္ျပဳလာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလထဲမွာပါပဲ။ အဲဒီလို နားလည္စျပဳတယ္ဆိုတာ အနံ႔ေလးေလာက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ မင္းတို႔ဟာ အစၥေရးလ္ေတြအတြက္ပါပဲ။
ေမး။ ။ အခုစစ္ပြဲက ရွင္တို႔စစ္ပြဲပါ အဘူအမ္မာရယ္။ က်မတို႔စစ္ပြဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္တို႔စစ္ပြဲမွာ က်မတို႔က ပရိတ္သတ္ပဲ။ ရွင္တို႔က အဲဒီပရိတ္သတ္ေတြကို အစၥေရးလ္ေတြကို သြားမုန္းခိုင္းလုိ႔ ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ တခါတုန္းက ဂ်ဴး(အစၥေရးလ္)ေတြဟာ ဥေရာပတိုက္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡၾကံဳခဲ့ၾကရတယ္။ က်မတို႔ဥေရာပသားေတြပဲ သူတို႔ကို ဒုကၡေပးခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါမ်ိဳး သူတို႔ကို ထပ္မၾကံဳေစခ်င္ဘူး။
ေျဖ။ ။ ဒါေပါ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ မင္းတို႔အေပၚတင္ေနတဲ့အေၾကြးေတြကို မင္းတို႔ဖာသာမင္းတို႔ ဆပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔အေၾကြးေတြကို မင္းတို႔ေသြးေတြနဲ႔ ဆပ္ရမယ့္အစား ငါတို႔ေသြး၊ ငါတို႔ေျမေတြနဲ႔ ဘာလို႔ လာဆပ္ခိုင္းခ်င္ရတာလဲ။ ဒီဂ်ဴးေတြကို ငါတို႔ေျမေတြ မေပးႏုိင္ဘူး။
ေမး။ ။ ကမၻာႀကီးမွာ ဂ်ဴးေတြကို အိမ္မဲ့ယာမဲ့၊ ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ေတြ လုပ္ခုိင္း။ ၿပီးေတာ့ ေအာ့ရွ္ဝစ္ဇ္အက်ဥ္းေထာင္လိုမ်ိဳး ညႇင္းပမ္းေရးစခန္းေတြကိုပို႔၊ သြားေသခိုင္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။
ေျဖ။ ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ကိုက်ေတာ့ ဂ်ဴးေတြလို ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ဘဝကို မင္းတို႔က ေရာက္ေစခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား။
ေမး။ ။ ႏိုး…။ က်မတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ရွင္တို႔ကိုလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ေျဖ။ ။ ဒါေပမယ့္ အခု အိမ္မဲ့ယာမဲ့ ေျခသားလံုးအိမ္တိုင္ဘဝေရာက္ေနတာ ငါတို႔ပါလက္စတိုင္းေတြပဲေလ။ တကယ္လို႔ အစၥေရးလ္ေတြ အိမ္ေျခယာေျခမရွိမွာ နယ္ေျမမရွိမွာကို မင္းတို႔ သိပ္ပူပန္ေနတယ္ဆိုရင္ မင္းတုိ႔ေျမေတြ သူတို႔ကိုေပးလုိက္ပါလား။ ဥေရာပတိုက္မွာ ေျမေတြအမ်ားႀကီး။ အေမရိကားမွာလည္း ေျမေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီေျမေတြ ဂ်ဴးေတြကို ေပးလိုက္ပါလား။ တစ္ေန႔က်ရင္ မင္းအျမင္မွန္ ရလာမွာပါ။ အဲဒီေန႔အထိ တို႔ မေတြ႔ၾက၊ မျမင္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္။
ဖဲလက္ခ်ာ။ ။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္မွန္အမည္းႀကီးကို ရွင္ တပ္ထားတာလား။ (အာရဖတ္က အျမဲလို ေနကာမ်က္မွန္ တပ္ပါတယ္။)
အာရဖတ္။ ။ ႏိုး…။ က်ဳပ္ အိပ္ေနလား ႏိုးေနလားဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသိေစခ်င္လို႔။ က်ဳပ္ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ မေမးနဲ႔လို႔ဆိုမွ။
ဖဲလ္လက္ခ်ာ။ ။ ကဲ တစ္ခုပဲ ေမးပါေတာ့မယ္ရွင္။ အဘူအမ္မာ…ရွင္ အိမ္ေထာင္မရွိဘူး။ ရွင့္ဘဝမွာ ဘယ္မိန္းမမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးလို႔ေျပာၾကတယ္။ ရွင္ ‘ဟိုခ်ီမင္း’ ျဖစ္ခ်င္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွင့္ေဘးမွာထားရတာကိုပဲ စက္ဆုပ္စရာလို႔ယူဆေနလို႔လား။
အာရဖတ္။ ။ ဟိုခ်ီမင္း…။ ႏိုး…။ ထားပါေတာ့၊ က်ဳပ္နဲ႔ လိုက္ဘက္တဲ့ မိန္းမ တစ္ခါမွမေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူးပဲ ထားပါေတာ့။ အခု လက္ထပ္ဖို႔လည္း အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ‘ပါလက္စတိုင္းလို႔ေခၚတဲ့မယား’နဲ႔ က်ဳပ္ လက္ထပ္ထားၿပီးၿပီ။
ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။ ‘ကစ္ဆင္းဂ်ား’ႀကီးကို မ်က္မွန္ဆြဲျဖဳတ္ခဲ့သူ ဖဲလ္လက္ခ်ာတစ္ေယာက္၊ အာရဖတ္ႀကီးရဲ့ေခါင္းေပါင္းကိုေတာ့ ခမ်ာ မခၽြတ္ႏုိင္ခဲ့ရွာပါ။
ေမာင္ဝင္းႏုိင္ဦး
၁၄၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္။
ေအာ္စလိုၿမိဳ႕၊ ေနာ္ေဝ။
နိဂံုး။ ။ တစ္ခုေျပာပါရေစခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္က ‘အာရဖတ္သမား’ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ကို ‘အသိအမွတ္ျပဳသူ’မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဖဲလ္လက္ခ်ာကို ‘စိုးစဥ္းမွ်အျပစ္မျမင္သူ’လည္း မဟုတ္ပါ။ ဖဲလ္လက္ခ်ာရဲ့ အင္တာဗ်ဴးနည္းဟာ အဲဒီကာလတုန္းက အေမရိကားနဲ႔ကေနဒါမွာ (ေျမာက္အေမရိကမွာ) အင္မတန္ၾသဇာႀကီးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဖဲလ္လက္ခ်ာကို ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မဲ့အင္တာဗ်ဴးအတတ္ပညာရွင္အျဖစ္ က်ေနာ္မယံုပါ။ ဒါေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴးရာမွာ လိုအပ္ရင္ ‘မ်က္မွန္ဆြဲခၽြတ္တတ္ဖို႔’ ‘ေခါင္းေပါင္းစဆြဲခၽြတ္တတ္ဖို႔’ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ယံုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းက ေရဒီယိုသတင္းဌာနတစ္ခုရဲ့တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးအေနနဲ႔ Fallaci ရဲ့ အင္တာဗ်ဴးစာအုပ္ထဲက စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖြယ္ရွိမယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့ Arafat အင္တာဗ်ဴးကို က်ေနာ္ ေရြးၿပီး ဘာသာျပန္ခဲ့မိတာပါ။ အမွန္က ဆက္ျပန္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ့ ‘မေအာင္ျမင္ပံု’က Fallaci ရဲ့ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးဘာသာသာျပန္ကို ဒီဗြီဘီမွာ ဘယ္သူကမွ စိတ္မဝင္စားၾကပါ။ မဖတ္ၾကပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဝမ္းနည္းစြာ Fallaci နဲ႔ က်ေနာ္ လမ္းခြဲလိုက္ရပါတယ္။ အခုစာကို ဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ…။.
No comments:
Post a Comment