''ကိုယ့္အေရျပားကိုယ္ လွန္ၾကည့္ျခင္း''

( ဇာဂနာ )
အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္မေသမီ လုပ္ခ်င္သည့္ အရာမ်ားကို ခ်ေရးခဲ့ဖူးသည္။
၁ - အဖမ္းခံရသည့္ အေၾကာင္း။ ေထာင္အေၾကာင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ေရးရမည္(ခုေတာ့ ေရးၿပီးၿပီ။ ထုတ္လည္းထုတ္ေ၀ ျဖန္႔ခ်ီၿပီးၿပီ)။
၂ - အၿငိမ္႔အေၾကာင္း ေရးရမည္။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ခံစားမွ ျဖစ္ရမည္။(ခုေတာ့ ေရးၿပီးၿပီ။ ထုတ္ေ၀ ျဖန္႔ခ်ီေနၿပီ ျဖစ္၏)။
၃ - ျမန္ာမျပည္ ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းအလဲကို ေရးခ်င္
သည္။ ေရးေနဆဲလည္း ျဖစ္သည္။ မစံုလင္ေသး။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရွိ
စဥ္က ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့။ ခုျမန္မာျပည္
၏ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနက အ႐ူးကို ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ လုပ္ခိုင္းထားသလို ျဖစ္ေနသည္။
သူလည္း ျပခ်င္ရာျပ ကားေတြလည္း ေမာင္းခ်င္ရာ ေမာင္းေန
သည္။ ေတာ္ေတာ္ေရး ရေခ်ဦးမည္။ သို႔ေသာ္ မေသခင္ ၿပီးရမည္ဟု အာမခံပါသည္။
၄ - ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ လုပ္ခ်င္သည္။ လုပ္လည္း လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ရပ္လိုက္ၿပီ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထြက္ခါစ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အေတြ႕မွာ လူငယ္ေတြ အတြက္ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ လုပ္ေပးရန္
ေဆြးေႏြးမိခဲ့သည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ အန္တီ အားေပးလို႔ The Art of Freedom Film Festival လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုနာမည္ကို ဒါ႐ိုက္တာ မင္းထင္ ကိုကိုႀကီးက ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ၀သန္ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ တစ္ခုသာ ရွိသည္။ သို႔တေစ ၀သန္ကား ဆင္ဆာကို မေက်ာ္ႏိုင္။
ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ံုးကို ခြင့္ျပဳ
ခ်က္ ေတာင္းေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
လိုခ်င္တာ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာရွင္၏ ဖန္တီးမႈကို မည္သို႔ေသာ သူတစ္ဦးဦးကမွ ၀င္ေရာက္ ေစညြန္ ခိုင္းေစတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္။
တကယ့္ လက္ေတြ႕က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ တြန္းတြန္း တိုက္
တိုက္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီးႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးတာခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္စကားလည္း သူနားမေထာင္ေတာ့ ကိုယ္ကလည္း သူ႕စကား နားေထာင္စရာ လိုသည္ဟု မထင္ေတာ့ေခ်။
ေတာ္၀င္စင္တာလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ဒါ႐ိုက္တာ စိုင္းေက်ာ္ခိုင္၏ ၂၀၀၇ သံဃအေရးအခင္းလို ႐ုပ္ရွင္မ်ိဳးကို ဆုေပးၿပီး အမ်ားျပည္သူကို ျပသႏိုင္
ခဲ့သည္။ လမ္းမေပၚမွာ ေထာင္ထားေသာ
ေၿမစိုက္ LED ဘုတ္ႀကီးေရွ႕ထိုင္ေနေသာ ပရိသတ္ေတြ ျပည္လမ္းေပၚက ကားေတြ ယခုတိုင္ ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။
ဒီၿပိဳင္ပြဲ၏ ေနာက္ဆက္တြဲကား ျပႆ နာေပါင္းစံု ရွင္းရျခင္းပင္။
အျမတ္ထြက္သည္က ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးကို ႐ုပ္ရွင္သမား ေတြ ျပန္ရခဲ့ျခင္းပင္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လူငယ္မ်ိဳးဆက္
ဒါ႐ိုက္တာေတြ အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ အႏုပညာရွင္သည္ လြတ္လပ္၏။ မည္သို႔ေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို ခံမည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မလြတ္လပ္ေတာ့ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း အႏုပညာ ႐ုပ္ရွင္ ပြဲေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္း လိုက္ခဲ့ၿပီ။
၅ - ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ အသင္းေတြ ျပန္ေပၚလာေစခ်င္သည္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ
မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္သို႔ ေရာက္စဥ္ ထိုမွ
ၿမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားကို ႀကၤန္သံခ်ပ္ေတြ ျမင္ရပါေစ့မယ္ဟုအာမ
ခံေပးမိခဲ့သည္။
ေျပာသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ ေခ်ာင္မည္
ထင္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဒိုင္ဗင္ထိုးသူေတြေၾကာင့္ ပ်က္မလို ျဖစ္သြားၿပီး မွန္းသလို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့။ ၂၀၁၃က်မွ ဒါ႐ိုက္တာ ကိုမီးပြား၊ ကိုဘိုစန္း
တို႔မွ ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ျပည္သူ႔သႀကၤန္ ျပည္သူ႔ထံသို႔ ျပန္လည္ ခိုနားခြင့္ရခဲ့သည္။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ ဆင္ဆာ ကိစၥဆိုတာေတြသည္ ပါးစပ္က ေၿပာ႐ံုျဖင့္ အလြယ္ေက်ာ္ျဖတ္
နိုင္ သည္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေခ်။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မရတတ္။ အရင္းမ်ားမွ အျမတ္မ်ားေပ။ ဘာမွမရင္းပဲ တာ၀န္မယူဘဲ ဘာမွမျဖစ္လာႏိုင္ ဆိုတာကို မီးေမာင္း ထိုးျပလိုက္ျခင္းပင္။
၆ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ရွင္ကို မွတ္တမ္း က်န္ခဲ့ေစခ်င္သည္။ ထို႔အတူ ဆရာဦးသန္႔ အေၾကာင္း၊ ဂဠဳန္ဦးေစာအေၾကာင္း တို႔ကိုလည္း ႐ိုက္ကူးခ်င္သည္။ ၁၉၈၈ အေျခခံ ၂၂ ႏွစ္တာ ဒီမိုကေရစီ
ခရီးၾကမ္း တစ္ခုကို ပံုေဖာ္ခဲ့ခ်င္သည္။
အဆင္သင့္ ေရးသားၿပီးသည္မ်ား ရွိသလို ျဖည့္တန္ျဖည့္ ျဖဳတ္
တန္ျဖဳတ္ ရဦးမည္။ အေကာင္အထည္ မေပၚေသးသျဖင့္ ကိုယ့္
ကိုကိုယ္ေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ေသး။ လတ္တေလာ ကိုယ္ေသ
သြားခဲ့ေသာ္ ဇာတ္ညြန္းေတာ့ က်န္ခဲ့ေပမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ့ ကိုယ္မပိုင္၊ တိုင္းျပည္က ပိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္တစ္ခါ အလုပ္ႀကံ မခံရေစခ်င္။
၇ - မထင္မွတ္ပဲ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတက တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့
သည့္ ေကာ္မတီႏွစ္ခုမွာ ပါခဲ့ရသည္။ ပါခဲ့ရသေလာက္ လုပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ရခိုင္ ေကာ္မရွင္ႏွင့္ လက္က်န္
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား စိစစ္ေရး ေကာ္မတီတို႔ ျဖစ္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့သည္။ လမ္းေပါင္း
မ်ားစြာ ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စကားေပါင္း မ်ားစြာေျပာခဲ့ရ၏။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနစဥ္က ခ်ေရးထားခဲ့ေသာ လုပ္ရမည့္ စာရင္းထဲမွာ တစ္ခု တိုးလာသည္။ ရခိုင္ ေကာ္မရွင္မွာ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြကို စာအုပ္ေတာ့ ေရးဖို႔ ေကာင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ အစၥလာမ္ ဘာသာ ကိုးကြယ္သူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။ ထို႔အတူ ရခိုင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း တစ္ပံုတပင္။ ယခုျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ျပႆနာက လူမ်ိဳးေရး ျပႆနာ မဟုတ္ ဘာသာေရး ျပႆနာ မဟုတ္။ တစ္ဖက္ဖက္ကေန ရပ္ေျပာ
လိုက္သည္ႏွင့္ ဆဲခံ ရေတာ့သည္။
ဘယ္ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ကမွ မေ၀ဖန္ရဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပင္လ်င္ အတိုက္အခိုက္ ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာ္မတီ၀င္ အန္တီ ေဒၚသန္းသန္းႏု ကိုပင္လ်င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၏ သမီးဆိုၿပီး ဦးႏုေၾကာင့္ ဒီျပႆ နာ ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ
ဟု ဆိုကာ အတြယ္ခံရသည္။
အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္မ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာ စကားေျပာမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရခိုင္(အစြန္းေရာက္) တစ္ခ်ိဳ႕က ဆဲၾက
သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတာ မရွိပါဖူးလို႔
ေၿပာေတာ့ ကိုယ့္ကို ႐ိုဟင္ဂ်ာဟု တံဆိပ္ကပ္ေနသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းဆဲၾက ျပန္၏။
ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေလးတစား လာေတြ႕ၿပီး စကားေျပာခဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ျမန္မာျပည္မွာ မရွိေသာ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆဲျပန္ေတာ့၏။ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ စကားကိုမွ နားမေထာင္ခဲ့ျခင္းပင္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့့္ျဖင့္ ေကာ္မရွင္ တာ၀န္ကို ခရီးဆံုးေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ဒီေနရာမွာ သင္ခန္းစာေတြ တပံုတ
ပင္ႀကီး ရခဲ့သည္။ ဒီသင္ခန္းစာေတြကို တစ္ေန႔စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ပါဦးမည္။
သို႔ေသာ္ လက္တေလာ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ေနသည့္ ျပႆ နာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား မုန္းလိုက မုန္းပါေစ၊ ဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္ တင္ျပခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတာသည္ ဇစ္ျမစ္ ျပႆနာ မဟုတ္ေခ်။
႐ိုဟင္ဂ်ာကို အသက္သြင္းရန္ ႐ုပ္လံုးႂကြရန္ ဖန္တီးေနသူေတြက မီးေလာင္ၿပီးမွ လက္ခေမာင္းခတ္ျခင္း သက္သက္သာ။ ခ်ဳပ္၍ ဆိုရပါလွ်င္
(၁) ရခိုင္ျပည္သည္ ဘဂၤလီမ်ားကို ထမ္းထားရတာၾကာၿပီ။ အရင္က ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ပူးလို႔တြဲလို႔ ေနခဲ့ပဲေလဟု ဗမာေတြက လာေျပာတာမ်ိဳး တရားမ၀င္ေခ်။ ရခိုင္ ျပည္နယ္၏ အေရးကို ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားကသာ ဖန္တီးခြင့္ ရခဲ့မည္ဆိုလ်င္သည္ ျပႆနာ ၿငိမ္းခ်မ္း
သြားမည္မွာ အမွန္။
(၂) နယ္စပ္စည္း႐ိုး ျပႆနာဟု ေျပာေနဆိုေနၿပီး နယ္စပ္စည္း႐ိုး လံုေအာင္ မလုပ္တာလည္း မေကာင္းလွေခ်။ အေရွ႕ဖက္ တ႐ုတ္နယ္စပ္မွာ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား လံုး၀ မေျပာေတာ့။ သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္ကျပားသည္၊ ျပႆာနာ မျဖစ္ေအာင္ေန၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္း ရခိုင္သား ေျပာစကားကို ျပန္ဆိုရလွ်င္ ရွမ္းမွာ၊ ၀မွာ လက္နက္ရွိတယ္၊ ငါတို႔မွာ လက္နက္ မရွိလို႔ဟူေသာ စကားက တာသြားလွေပသည္။
(၃) အေရးႀကီးဆံုး တစ္ခုကိုေတာ့ ေျပာခ်င္သည္။ မေတာ္တဆ ဆိုတာေတြ မ်ားလာလွ်င္ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ လုပ္ယူတာျဖစ္ၿပီး၊ ယူနန္ပိုက္လိုင္း လာရာလမ္းမွာၿပႆ နာ လာလာ ျဖစ္ေနတာ တိုက္
ဆိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဟု ထင္လာသည္။ သန္းေခါင္
စာရင္း ကိစၥမွာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ ထည့္ထည့္ မထည့္ထည့္ ဒါအေရးမႀကီးေခ်။
သာသနာ့ အလံ ကိစၥကလည္း ယခုခ်ိန္ထိ သက္ေသမေတြ႕။ တစ္ေယာက္က ဖြလိုက္တာသာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာက္ျဖဴ
က ပိုက္လိုင္းႀကီး စခန္းသိမ္းတာကသာ ပဓာန ျဖစ္ေန
ေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ စာခ်ဳံ႕ပါမည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ္ထမ္းႏိုင္သမွ် ထမ္းၾက႐ံုသာရွိသည္။ မထမ္းႏိုင္ပါကလည္း ထမ္းႏိုင္သူကို ေရတစ္ခြက္ ကူေပရမည္။
ကိုယ့္ေျမ အသိမ္းခံရလို႔ အဖ်က္ခံရလို႔ ေအာ္ေနသူေတြကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ ခုျဖစ္ေနသည္ ကေတာ့ ရပ္ကြက္တစ္ခု ရြာတစ္ခု မဟုတ္။ အေသအခ်ာ ဂ႐ုတစ္စိုက္
စိစစ္ၿပီး ဗ်ဴဟာ ဆင္ၾကပါဟုသာ ေျပာခ်င္ပါေတာ့သည္။
( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္ အမွတ္(ရ) ပါ ေဆာင္းပါး )
Kyaw Swar Myint