သည္ႏွစ္ေတာ႔
ေစာေစာစီးစီး သၾကၤန္မုဒ္၀င္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ နားထဲမလည္း
ျမဴးၾကြတဲ႔ေတးသံ ပ်ံ႕လြင္႔လို႔ေနသပ။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တက္ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း
“သၾကၤန္ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲ” ပဲ အေမးခံရတယ္။ ေရပက္မ႑ပ္ေတြေတာင္ ေဆာက္တဲ႔သူက
ေဆာက္ကုန္ၿပီ။ အဂၤလိပ္လို နံမည္ေပးလို႔ကေတာ႔ အမ်ားႀကီးကို
ဒဏ္ရိုက္ပလိုက္မယ္လို႔ သတင္းလႊင္႔တဲ႔သူေတြကလည္း လႊင္႔ကုန္ၿပီ။ ဦးမာဃႀကီးလည္း
ခုေလာက္ရွိ “ေက်ာက္ပ်ဥ္ႀကီးရယ္နွင္႔ မွန္ဘီးကို ယူခဲ႔ပါ႔ ညဳိႏြဲ႔ရဲ႕ေလး”
လို႔ သၾကၤန္ဖက္ရွင္ ျပင္လွေရာ႔မယ္။ “ေအာင္စည္ရြမ္းသံ ၾကားရင္ျဖင္႔
ျပည္ေတာ္၀င္မယ္ေလ။” ဆိုတဲ႔သူေတြက ေလယာဥ္လက္မွတ္ျဖတ္ကုန္သလို ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ကေလးရသခိုက္
ယာဥ္အမီ ရီရီျပဳံး ျပန္ခ်င္တဲ႔သူေတြကလည္း “ရထားဆိပ္ကားဂိတ္နားက
နာရီစင္ၾကည့္ရင္း မင္းပစ္သြားတာ ေလးငါးေျခာက္လၾကာ” လို႔ အိမ္ျပန္လမ္းကို
ေျခလွမ္းျပင္ကုန္ၾကၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းပဲ ေငးရင္းငိုင္ရင္းက
မီးပြဳိင္႔စိမ္းသြားမွန္းမသိလို
သၾကၤန္ကို အေစာဆုံးမွတ္မိေနတာကေတာ႔ ေရပက္တာေလ လို႔ ေျပာရင္ ေနာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နွစ္နွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ သၾကၤန္က်ေတာ႔ အေမမရွိဘူး။ ေဆးရုံမွာ ညီမေလး သြားေမြးေနတယ္။ သၾကၤန္တြင္းႀကီးက်မွ အိမ္ျပန္လာတာ။ အိမ္နားက အေဒၚႀကီးေတြက ေရခြက္ကေလးနဲ႔ ေဆာ႔ဖို႔ေပးရင္း မင္႔ညီမကေလးက ဘယ္လိုေနသလဲ။ ဘာလဲ ေမးတယ္။ အိမ္မွာကေလးေလး နီတာရဲတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေပ်ာ္လို႔ ေရေတြလိုက္ပက္တယ္။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကေလးေပါက္စနနဲ႔မို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေရပက္ကစားခိုင္းၿပီး ေခၚထိမ္းေပးထားတာကိုး။ ဒီ႔ထက္ေစာတဲ႔သၾကၤန္ေတာ႔ ဘယ္မွတ္မိနိုင္ပါ႔မလဲ။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႕ အေစာဆုံးမွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ သၾကၤန္ပါေနတယ္။ အဲသည္ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ႔ ေရျပြတ္ကေလးနဲ႔ ပက္တတ္လာၿပီ။ သၾကၤန္နားနီးမွ ေခါင္းေပါက္သြားတာမို႔ ခ်ဳပ္ရိုးပတ္တီးကေလးနဲ႔ ေရလိုက္ပက္ဖူးတယ္။ အဖြားက ေခ်ာ္လဲမွာစိုးလို႔ ကေလးစီး စင္ၾကယ္ဘိနပ္ကေလး ၀ယ္ေပးတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္သၾကၤန္ကို အညာမွာျပန္က်တယ္။ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး စားရလို႔ ရြာမွာ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေရေလာင္းရတာေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ေျခေထာက္ျပန္ျပန္ေဆးရတာနဲ႔ မကာမိဘူး လို႔ ထင္တယ္။ အဲသည္ေနာက္နွစ္ေတြမွာ ရြယ္တူကစားေဖာ္ကေလးေတြ ရလာၿပီမို႔ သၾကၤန္ဟာ ပိုပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္။
ကိုယ္႔အိမ္မွာလည္း ညီေလး ညီမေလးေတြ တိုးတိုးလာသလို အိမ္နား၀န္းက်င္မွာလည္း အရြယ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္း ကစားေဖာ္ေတြ တိုးတိုးလာၿပီ။ သၾကၤန္က်လို႔ ေရမပက္ပဲ ေနတဲ႔ကေလးဆိုတာ ဘယ္အိမ္မွာမွ မရွိဘူး။ (ခုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီေပါ႔ေလ) အိမ္ကလူႀကီးေတြက အိမ္ေရွ႕မွာ စည္ပိုင္းျပတ္ကေလးနဲ႔ ေရျဖည့္ထားေပးၿပီး မ်က္စိေအာက္တင္ ေရကစားခိုင္းတယ္။ ကားလမ္းမဆင္းရဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ လက္ဖ်ားကေလးေတြ ျပာလာၿပီး လူႀကီးေတြက အိမ္ေပၚမတက္ခိုင္းမခ်င္း ကစားတယ္။
ေနာက္နွစ္ေတြက်ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရခိင္မ႑ပ္ႀကီး လာေဆာက္လို႔ ေရပက္သူကေန ပြဲၾကည့္သူအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႕က ရခိုင္ရိုးရာ ေရကစားမ႑ပ္က အႀကီးဆုံးပဲ။ ေလာင္းေလွႀကီးေတြနဲ႔ ရခိုင္အမႀကီးေတြ ေရလာကစားတယ္။ ၀ီစီမႈတ္လိုက္ရင္ အကိုႀကီးေတြက ၀ါးလုံးတန္းကေလးေရွ႕က တန္းစီ၀င္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင္႔ကေလးေတြနဲ႔ ဖလားေသးေသးေလး တစ္လုံးစီ ပါလာတယ္။ ေနာက္ခရာတြတ္ေတာ႔ အမႀကီးေတြက ေလွထဲကေရေတြကို အကိုႀကီးေတြ လက္ထဲကေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင္႔ထဲ ျဖည့္ေပး၊ ေနာက္ခရာတစ္ခ်က္ထပ္တြတ္ေတာ႔ အျပန္အလွန္ ေရပက္ၾက။ ခရာသံၾကားမွ ရပ္ၾကတယ္။ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္တာက အိမ္နားက ဓည၀တီဦးေစာျဖဴဆိုတဲ႔ ရခိုင္ေဆးဆရာႀကီး မိသားစုက လုပ္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႕လာလုပ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြ တေနကုန္ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ တစ္အိမ္လုံး တုပ္တုပ္ရႊဲေအာင္ လူအ၀င္အထြက္မ်ားတယ္။ ရခိုင္မုန္႔တီတို႔ ၾကာဆံလက္သုပ္တို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္း၊ ဘိလပ္ရည္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ အစပ္မစားနိုင္လို႔ မႀကိဳက္ပါဘူး။ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ သူတို႔ခြံ႕လို႔ ၀င္စားၾကည့္ရင္ မ်က္ရည္ေတြလည္ေနေအာင္ စပ္တာ။ ရခိုင္သီခ်င္းေတြ သံခ်ပ္ေတြကို အဲသည္အရြယ္မွာကတည္းက နားယဥ္သြားတယ္။ ပိုး၀ါနတ္သမီးလည္းသိတယ္။ “အသူကေက လွပါေရ။ အပုေခ်ကေရ သွ်င္ဒိုင္လွပါေရ။” ဆိုတာလည္း အဲသည္အရြယ္ကတည္းက ဆိုတတ္သြားေရာ။ အိမ္ကအၿမဲသြားတဲ႔ မဂၤလာရာမဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း ရခိုင္ေက်ာင္းဆိုေတာ႔ ကေလးကတည္းက ရခိုင္စကားကို ေျပာသာ မေျပာတတ္တာ။ သူမ်ားေျပာသမွ်ေတာ႔ အကုန္နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘုန္းႀကီးသီလေပးလို႔ “ဗုဒၶသရဏံ ဂိုက္ဆာမိ” လို႔ ၾကားရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ “ဂစၦာမိ” ပလိုက္တာပဲ။
ေန႔ဘက္မွာ ရခိုင္မ႑ပ္က ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစည္သလို ညဘက္က်ေတာ႔ ဆုေပးမ႑ပ္ေတြကို လိုက္ေမာ႔စရာ ကိုယ္တို႔အိမ္နားမွာ ႏွစ္ခုေတာင္ ရွိပါသေလ။ တစ္ခုက ၄၆လမ္းထိပ္က ဗမာသစ္ ေရကစားမ႑ပ္။ ေနာက္တစ္ခုက အိမ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုး ေအာင္ေဇယ်တုေဆးတိုက္ေရွ႕က မ႑ပ္။ အလွျပကားႀကီးေတြနဲ႔ သံခ်ပ္ေတြ လိုက္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ကေလးဆိုေတာ႔ သံခ်ပ္ေတြကို နားမလည္ေသးပါဘူး။ မင္းသမီး မင္းသားကေလးေတြ ခုႏွစ္ေထြအကတို႔၊ ယိုးဒယားအကတို႔ ကျပရင္ေတာ႔ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ရယ္စရာေတြလုပ္ျပရင္ေတာ႔ အူတက္ေနေအာင္ သေဘာက်တယ္။ ရယ္ရတဲ႔အဖြဲ႔ကို သားသား အႀကိဳက္ဆုံးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ မွတ္မိမွတ္ရာ ဘာေတြမွန္းမသိ မွတ္မိေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြတိုင္းက ျပည္သူ႔ဆိုင္အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဆိုင္းသမားေတြတီးတဲ႔ ေရႊပေလာင္ ေငြပေလာင္ဆိုတဲ႔ နတ္သီခ်င္းကို “ဥကၠ႒ ေတာ္ေတာ္ေထာင္သည္။ ဥကၠ႒ ေတာ္ေတာ္ေထာင္သည္။ သားေရကြင္းနဲ႔ ပစ္ခ်င္သည္။” လို႔ဆိုတာကို အဲသည္တီးလုံးသံၾကားတိုင္း မွတ္မိတယ္။ စံေတာ္ခ်ိန္တီးလုံးအတိုင္း “ကိုသန္း၀င္းနဲ႔ မေအးျမင္႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ကိုသန္း၀င္း နဲ႔ မေအးျမင္႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။” ဆိုတာလည္း ဘာလို႔ မွတ္မိေနမွန္းကို မသိဘူး။ အခုနံမယ္ႀကီးေနတဲ႔ ကိုေမတၱာတို႔၊ ဦးကုသိုလ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔သိန္းတို႔ဆိုတာ သၾကၤန္မွာေတာ႔ အရမ္းကို နံမယ္ႀကီးတဲ႔၊ ရယ္လည္းရယ္ရတဲ႔ ျပည္ေတာ္ခ်စ္ သံခ်ပ္တိုင္သူႀကီးေတြေလ။ တီဗီမွာ ဦးဇာဂနာ မေပၚခင္ကတည္းက အဲသည္လူႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ၀င္းဦးဆိုတဲ႔ ျမန္မာရႈခင္းသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လိုဆိုျပမယ္ဆိုၿပီး “Green Grass Grass, swing dance သလိုကြယ္၊ old plant young plant တို႔အလယ္။ See my beloved tourist ႀကီးရယ္။” လို႔ ဆိုေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ အူေတြကိုနာေရာ။ ေတာက္မယ္႔မီးခဲ တရဲရဲတဲ႔။ ကေလးေပါက္စနကတည္းက သၾကၤန္ၿပီးသြားတဲ႔အခါ ဘယ္အဖြဲ႕က သံခ်ပ္ဘယ္လိုထိုးၿပီး ဟာသဘယ္လို သရုပ္ေဖာ္တာ၊ ဘယ္လူႀကီးက ဘယ္လိုကျပေတာ႔ ဘယ္လိုရယ္စရာေကာင္းတာ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဲ႔ ျပန္ျပန္ေျပာတာ သိပ္၀ါသနာပါတာပဲ။ ပြဲၾကည့္ၾကည့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကည့္ ျပန္လာရင္ စားျမဳံ႕မျပန္ရလို႔ကေတာ႔ အစာကိုမေၾကဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဟာ သည္ငေပါကေလး အေလနေတာ ေျပာေျပာသမွ်ေတြကို သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးခဲ႔လို႔ စကားေျပာစြမ္းရည္ေတြ တက္လာတာ။ သူတို႔ေက်းဇူးက နည္းမွမနည္းပဲကိုးလို႔ ေတြးမိတယ္။
ရွစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္တာ လိုက္ခဲ႔ဖို႔ ေခၚတယ္။ ေန႔တိုင္းေတာ႔ မလိုက္နိုင္ပါဘူး။ တစ္ရက္လည္ရင္ ၃၅က်ပ္ႀကီးေတာင္ ေပးရတာကိုး။ သူတို႔ကေတာ႔ အႀကိဳေန႔ကတည္းက ဒလဘက္ကိုကူးၿပီး ဂ်စ္ကားကို အတက္ေန႔အထိ ပုတ္ျပတ္ငွားထားၿပီးသား။ ခြက္ေစာင္းခုတ္ခံရတာရယ္၊ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔အထိုးခံရတာရယ္။ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းတာရယ္ေၾကာင္႔ သိပ္မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းေခၚတာနဲ႔ လိုက္ရတယ္။ သူတို႔က မခ်မ္းေအာင္ အခ်မ္းေျပေဆးေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က မေသာက္တတ္ေသးဘူး။ ဘီယာသံဗူးတစ္ဗူးကို လက္ထဲကိုင္ၿပီး စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္နဲ႔ တေနကုန္ေအာင္ ေသာက္ယူရတယ္။ အဲဒါေတာင္ ညက်ေတာ႔ တစ္ကိုယ္လုံးယားတာ အိပ္လို႔ကို မရဘူး။ လူဆိုတာ သည္လိုပဲ အရိုင္းကေန အယဥ္ျဖစ္ေအာင္ က်င္႔ရတာေပါ႔။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွ နင္ကပဲ ယားနိုင္မလား ငါကပဲ ေသာက္နိုင္မလားဆို ဓါတ္ၾကမ္းတိုက္ပလိုက္တာ ေနာက္ မယားေတာ႔ဘူး။
ေဆးလိပ္ နဲ႔ အရက္ကို ကိုယ္က ႀကိဳက္လွခ်ည့္ မဟုတ္ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ လူေတာမတိုးမွာစိုးလို႔ အတင္းကို အက်င္႔လုပ္ယူတာ သူတို႔ေတြက အဆြယ္ေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္သေဘာထားကိုက ကိုယ္နဲ႔အတူတူတြဲတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္တဲ႔အလုပ္ကို တန္းတူလိုက္မလုပ္ႏိုင္ရင္ လူစဥ္မမီဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ မင္းတို႔ထက္ေတာင္ ပိုလုပ္နိုင္ေသးတယ္ကြာ လို႔ ေသးေသးတင္ခ်င္တဲ႔စိတ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကို္ယ္႔ထက္အႀကီးဆို မိန္းမသားေတြခ်ည့္ပဲ ရွိတဲ႔အိမ္မွာ မၾကာခဏ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဆင္ႏႊဲရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္လာေလေသာ သၾကၤန္မ်ားဟာ ကိုယ္႔အတြက္ အမူးသၾကၤန္ အေမွာက္သၾကၤန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ စတုန္းကေတာ႔ မႏၱေလးရမ္နဲ႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ အာမီရမ္ဘ၀ေရွာ။ ေပါက္ေျမာက္လာေတာ႔ အရက္ျဖဴ ကို ေဆးေပါ႔လိပ္နဲ႔ ျမည္းတာေပါ႔။ တေနကုန္မူးမယ္။ ညေနေစာင္းေတာ႔ ဥၾသဆြဲမယ္။ ညနက္လာေတာ႔ ရီေ၀ရီေ၀နဲ႔ သံခ်ပ္ေတြ လိုက္နားေထာင္မယ္။ အိမ္ကိုျပန္၀င္ေတာ႔ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္။ စိတ္ပူလို႔ မအိပ္ေသးပဲ ေစာင္႔ေနတဲ႔ အဖြားနဲ႔ဆို တက်က္က်က္ေပါ႔။ ကိုယ္ဆိုးသမွ် ေတသမွ် ထူေပဒဏ္ေပခံတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆို အရမ္းခ်စ္။ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုခ်စ္ရမယ္႔ ရည္းစားသနာကလည္း ရွိမွမရွိပဲကိုး။
ဒါေပမယ္႔လည္း သၾကၤန္ဆိုရင္ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွာခ်င္တဲ႔ ေရာဂါကလည္း အသက္အရြယ္အရေရာ၊ ဇီ၀ကမၼသေဘာတရားအရပါ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ရင္႔သထက္ရင္႔လာပါတယ္။ ရွာပုံေတာ္ မင္းသားႀကီး မ႑ပ္တကာလည္း ေရာက္ခဲ႔တာပဲ။ ပဲေတြမ်ားလိုက္ရတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းအထီးေတြအကုန္ တစ္ေကာင္မွ ကိုယ္႔ၾကည့္မရ။ အခုလိုမ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အျပင္ကေနထြက္ၾကည့္တတ္ခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္မိမွာ မလြဲဘူး။ အီစကိုေလးဟာ လြန္စြာမွပင္ သည္းညည္းခံႏိုင္ေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္ လူလားေျမာက္လာရသျဖင္႔ သည္အသက္ သည္ဘ၀ ေရာက္လာတာေပပဲ။ အေၾကာင္းမသိတဲ႔သူေတြက အထင္တႀကီး သၾကၤန္ဇာတ္လမ္းေတြ ဖြေတာ႔မယ္ ထင္ေနပါဦးမယ္။ ဖြစရာကို မရွိတာ။ အဲသည္အရြယ္က ကိုယ္႔ပုံေတြျပန္ၾကည့္ရင္ နစ္ကီဘိုမင္းေအာင္က ကိုယ္႔ထက္ ဆယ္ဆသာတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ သၾကၤန္မွတ္ဥာဏ္ေတြ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ရင္ ရင္ခုန္စရာ အိပ္မက္မ်ား လုံး၀မပါဘူး။
ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အရက္သမားပါတယ္။ ဖဲသမားပါတယ္။ (ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္း အေပ်ာ္ေဆာ႔တာ အေပ်ာ္ေသာက္တာ ေျပာတာေနာ္။) ဒါေပမယ္႔ ၾကက္သမားေတာ႔ မပါဘူး။ (အနည္းဆုံးေတာ႔ အေဖာ္စပ္စပ္ၿပီး မသြားၾကဘူး) အဲ႔ဒါေၾကာင္႔႔ လူငယ္သၾကၤန္ေတြက တေျဖးေျဖး အရက္သၾကၤန္ ၾကက္သၾကၤန္ ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔အဖြဲ႕က အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲ ပါမသြားဘူး။ ကိုယ္တို႔ကားဆို အၿမဲတမ္း “၀ါရွာမပါဘူး။” လို႔ အေလွာင္ခံရတယ္။ သၾကၤန္တြင္းတစ္တြင္းစာ အရက္ေရာင္းအားရယ္၊ သၾကၤန္တစ္ရာသီ အဲသည္မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀င္ေငြရယ္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိလား။ ေျပာျပလိုက္ရင္ ယုံမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အခါႀကီးရက္ႀကီးအေတာအတြင္း PSI က ပစၥည္းေတြ ျဖဳန္းအား သူတို႔ကိုသာ ေမးၾကည့္လိုက္ပါေလ။ မေျပာခ်င္ဘူး။ မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး။
အဲလိုေျပာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကို အသံေကာင္းဟစ္တဲ႔ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြလို႔ ထင္ေနပါဦးမယ္။ သည္စကားခင္းရတဲ႔အေၾကာင္းက လူငယ္ေတြအၾကားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ အရက္ေသာက္တာကို လူလားေျမာက္တဲ႔ အမူအယာတစ္ခု၊ ေယာက်ၤားပီသတဲ႔ အျပဳအမူတစ္ခုလို႔ ယူဆထားခဲ႔တာ အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္လမ္းကိုပဲ ေလွ်ာက္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ မိန္းမလိုက္စားတဲ႔ အက်င္႔ကိုေတာ႔ မေနႏိုင္လို႔သာ သြားတဲ႔သူကသြားတယ္။ အဲဒါ ဂုဏ္ေဖာ္ၾကြား၀ါစရာ၊ ဒါမွ ေယာက်ၤားပီသတာလို႔ေတာ႔ မထင္ေသးဘူး။ (ေတာ္ေသးတာေပါ႔) အဲ႔ဒါ အခု နည္းနည္းေလး ေျပာင္းခ်င္ေနၿပီ။ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ထြက္ထြက္လာတာၾကည့္ရင္ သိသာတယ္။ “ဒါ ဘာမွ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ငါမို႔လို႔ ဘုန္းႀကီးႏွမရတာ” လို႔ တလြဲဆံပင္ေကာင္း မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္လာၿပီ။ “မီးက ဆက္ဆီပုံနဲ႔မွ လိုက္တာမို႔ အရြယ္ေလးရွိတုန္း မွတ္တမ္းခ်န္တာ” လို႔ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က ေပထက္အကၡရာတင္ေနၿပီ။ ေနာင္ဆို ယပက္လက္ေတြလို သားလူပ်ဳိ အရြယ္ေရာက္ရင္ အေဖကိုယ္တိုင္ ဟိုအိမ္ေခၚသြားေတာ႔ ဘယ္႔နွယ္လုပ္ၾကမတုန္း။
သၾကၤန္ဟာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အရွိန္တက္တက္လာတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ အတာကူးေသာလ၊ ထန္းဖူးေသာလ လို႔ တင္တင္ျမအသံနဲ႔ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီထဲက သၾကၤန္ကေန ကိုၿငိမ္းေမာင္ နဲ႔ ထားတို႔ရဲ႕ ၿမဳိ႕မသၾကၤန္၊ သက္ေထြး နဲ႔ ေ၀တို႔ရဲ႕ ေႏြဦးကဗ်ာသၾကၤန္ဟာ အခုဆို သူတို႔ေအာက္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ဆင္းၾကရေတာ႔မယ္။ အခုေခတ္သၾကၤန္ေတြကေတာ႔ စပြန္ဆာသၾကၤန္လို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ ေၾကာ္ျငာ၀င္မယ္႔ ကုမၸဏီအႀကီးႀကီးေတြက ဆယ္လီဗ်စ္တီေတြကို ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီး အရပ္သားေတြကို လက္ပတ္ေရာင္းစားၾကတယ္။ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ တန္ေၾကးက သိန္းဂဏန္းနီးေနၿပီ။ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက ပုလင္း၀ ပဲေလွာ္တစ္သလို တစ္ေနတဲ႔ ကားေတြက ၿမဳိ႕ထဲကို ဘယ္လိုလွည့္ၾကမလဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သံခ်ပ္ကားေတြကို စီးပြားေရး စီးပြားေရး လို႔ ေအာ္လာတဲ႔သူေတြဆိုေတာ႔ ခါေတာ္မီ သၾကၤန္အေခြ စီစဥ္သူေတြ၊ မ႑ပ္စပြန္ဆာေတြကိုလည္း အဲသလိုပဲ ေအာ္ၾကရေကာင္းမလား မသိဘူး။
သၾကၤန္ကရင္႔လာသလို ကိုယ္႔အသက္ကလည္း ေခါင္ခိုက္လာတာ ေျပာဦးမွေပါ႔ေလ။ ငယ္တုန္းကလို ဘယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႔မွာလဲ။ ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ ေနရမယ္႔အခ်ိန္ ေရာက္လာမွကို။ ဒါလည္း ေနခဲ႔ဖူးပါတယ္ေလ။ သၾကၤန္တြင္း တရားစခန္းေတြ ၀င္ဖူးတယ္။ ဒုလႅဘလည္း ၀တ္ဖူးတယ္။ အခါခါပဲ။ သူမ်ားေတြလို တရားထူးတရားျမတ္ေတြရၿပီး ေသာတာပန္တည္လာတယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ သမာဓိေတာင္ အနိုင္နိင္ ထူေထာင္ရတာ။ ဒါေပသိ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းသလဲေတာ႔ လက္ေတြ႔သိခဲ႔တယ္။ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္ေစတတ္မွန္း နားလည္ခဲ႔တယ္။ မဟာစည္၊ ေရႊေတာင္ကုန္း၊ သဒၶမၼရံသီ၊ ဖားေအာက္ေတာရ၊ ေနရာေတြသာ ကြဲခဲ႔တယ္။ တရားအရသာေတာ႔ အတူတူပဲ။ အဲသည္ေနရာေတြ မေရာက္ဖူးရင္ လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ တစ္ကျပန္စလို႔ရရင္ ကိုရင္ကေလးက ရဟန္းတက္ တစ္သက္လုံး သာသနာ႔ေဘာင္မွာေနတာ အေအးခ်မ္းဆုံး လို႔ တမ္းတမိတယ္။ (ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး နဲ႔ မဟန အၾကားသာ မ၀င္မိေစနဲ႔ ငါ႔ရွင္) သာသနာ႔ေဘာင္ ၊ ရဟန္းေဘာင္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္နိုင္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ ကိုယ္႔အတြက္ ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါက သီခ်င္းသံၾကားရင္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘူး။ လိုက္လိုက္ဆိုမိတယ္။ သူမ်ားဆီက မၾကားရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း နားထဲၾကားေယာင္ေနတတ္ပါတယ္ဆိုမွ။
သၾကၤန္ကို အေစာဆုံးမွတ္မိေနတာကေတာ႔ ေရပက္တာေလ လို႔ ေျပာရင္ ေနာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နွစ္နွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ သၾကၤန္က်ေတာ႔ အေမမရွိဘူး။ ေဆးရုံမွာ ညီမေလး သြားေမြးေနတယ္။ သၾကၤန္တြင္းႀကီးက်မွ အိမ္ျပန္လာတာ။ အိမ္နားက အေဒၚႀကီးေတြက ေရခြက္ကေလးနဲ႔ ေဆာ႔ဖို႔ေပးရင္း မင္႔ညီမကေလးက ဘယ္လိုေနသလဲ။ ဘာလဲ ေမးတယ္။ အိမ္မွာကေလးေလး နီတာရဲတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာေပ်ာ္လို႔ ေရေတြလိုက္ပက္တယ္။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကေလးေပါက္စနနဲ႔မို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ေရပက္ကစားခိုင္းၿပီး ေခၚထိမ္းေပးထားတာကိုး။ ဒီ႔ထက္ေစာတဲ႔သၾကၤန္ေတာ႔ ဘယ္မွတ္မိနိုင္ပါ႔မလဲ။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႕ အေစာဆုံးမွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ သၾကၤန္ပါေနတယ္။ အဲသည္ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ႔ ေရျပြတ္ကေလးနဲ႔ ပက္တတ္လာၿပီ။ သၾကၤန္နားနီးမွ ေခါင္းေပါက္သြားတာမို႔ ခ်ဳပ္ရိုးပတ္တီးကေလးနဲ႔ ေရလိုက္ပက္ဖူးတယ္။ အဖြားက ေခ်ာ္လဲမွာစိုးလို႔ ကေလးစီး စင္ၾကယ္ဘိနပ္ကေလး ၀ယ္ေပးတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္သၾကၤန္ကို အညာမွာျပန္က်တယ္။ မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး စားရလို႔ ရြာမွာ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေရေလာင္းရတာေတာ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ ေျခေထာက္ျပန္ျပန္ေဆးရတာနဲ႔ မကာမိဘူး လို႔ ထင္တယ္။ အဲသည္ေနာက္နွစ္ေတြမွာ ရြယ္တူကစားေဖာ္ကေလးေတြ ရလာၿပီမို႔ သၾကၤန္ဟာ ပိုပိုေပ်ာ္စရာေကာင္းလာတယ္။
ကိုယ္႔အိမ္မွာလည္း ညီေလး ညီမေလးေတြ တိုးတိုးလာသလို အိမ္နား၀န္းက်င္မွာလည္း အရြယ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္း ကစားေဖာ္ေတြ တိုးတိုးလာၿပီ။ သၾကၤန္က်လို႔ ေရမပက္ပဲ ေနတဲ႔ကေလးဆိုတာ ဘယ္အိမ္မွာမွ မရွိဘူး။ (ခုေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီေပါ႔ေလ) အိမ္ကလူႀကီးေတြက အိမ္ေရွ႕မွာ စည္ပိုင္းျပတ္ကေလးနဲ႔ ေရျဖည့္ထားေပးၿပီး မ်က္စိေအာက္တင္ ေရကစားခိုင္းတယ္။ ကားလမ္းမဆင္းရဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ လက္ဖ်ားကေလးေတြ ျပာလာၿပီး လူႀကီးေတြက အိမ္ေပၚမတက္ခိုင္းမခ်င္း ကစားတယ္။
ေနာက္နွစ္ေတြက်ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရခိင္မ႑ပ္ႀကီး လာေဆာက္လို႔ ေရပက္သူကေန ပြဲၾကည့္သူအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႕က ရခိုင္ရိုးရာ ေရကစားမ႑ပ္က အႀကီးဆုံးပဲ။ ေလာင္းေလွႀကီးေတြနဲ႔ ရခိုင္အမႀကီးေတြ ေရလာကစားတယ္။ ၀ီစီမႈတ္လိုက္ရင္ အကိုႀကီးေတြက ၀ါးလုံးတန္းကေလးေရွ႕က တန္းစီ၀င္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင္႔ကေလးေတြနဲ႔ ဖလားေသးေသးေလး တစ္လုံးစီ ပါလာတယ္။ ေနာက္ခရာတြတ္ေတာ႔ အမႀကီးေတြက ေလွထဲကေရေတြကို အကိုႀကီးေတြ လက္ထဲကေမာင္းေထာင္ခ်ဳိင္႔ထဲ ျဖည့္ေပး၊ ေနာက္ခရာတစ္ခ်က္ထပ္တြတ္ေတာ႔ အျပန္အလွန္ ေရပက္ၾက။ ခရာသံၾကားမွ ရပ္ၾကတယ္။ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္တာက အိမ္နားက ဓည၀တီဦးေစာျဖဴဆိုတဲ႔ ရခိုင္ေဆးဆရာႀကီး မိသားစုက လုပ္တာ။ ဒါေပမယ္႔ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႕လာလုပ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြ တေနကုန္ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ တစ္အိမ္လုံး တုပ္တုပ္ရႊဲေအာင္ လူအ၀င္အထြက္မ်ားတယ္။ ရခိုင္မုန္႔တီတို႔ ၾကာဆံလက္သုပ္တို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေပါင္း၊ ဘိလပ္ရည္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံတာ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ အစပ္မစားနိုင္လို႔ မႀကိဳက္ပါဘူး။ တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္ သူတို႔ခြံ႕လို႔ ၀င္စားၾကည့္ရင္ မ်က္ရည္ေတြလည္ေနေအာင္ စပ္တာ။ ရခိုင္သီခ်င္းေတြ သံခ်ပ္ေတြကို အဲသည္အရြယ္မွာကတည္းက နားယဥ္သြားတယ္။ ပိုး၀ါနတ္သမီးလည္းသိတယ္။ “အသူကေက လွပါေရ။ အပုေခ်ကေရ သွ်င္ဒိုင္လွပါေရ။” ဆိုတာလည္း အဲသည္အရြယ္ကတည္းက ဆိုတတ္သြားေရာ။ အိမ္ကအၿမဲသြားတဲ႔ မဂၤလာရာမဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း ရခိုင္ေက်ာင္းဆိုေတာ႔ ကေလးကတည္းက ရခိုင္စကားကို ေျပာသာ မေျပာတတ္တာ။ သူမ်ားေျပာသမွ်ေတာ႔ အကုန္နားလည္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘုန္းႀကီးသီလေပးလို႔ “ဗုဒၶသရဏံ ဂိုက္ဆာမိ” လို႔ ၾကားရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ “ဂစၦာမိ” ပလိုက္တာပဲ။
ေန႔ဘက္မွာ ရခိုင္မ႑ပ္က ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစည္သလို ညဘက္က်ေတာ႔ ဆုေပးမ႑ပ္ေတြကို လိုက္ေမာ႔စရာ ကိုယ္တို႔အိမ္နားမွာ ႏွစ္ခုေတာင္ ရွိပါသေလ။ တစ္ခုက ၄၆လမ္းထိပ္က ဗမာသစ္ ေရကစားမ႑ပ္။ ေနာက္တစ္ခုက အိမ္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုး ေအာင္ေဇယ်တုေဆးတိုက္ေရွ႕က မ႑ပ္။ အလွျပကားႀကီးေတြနဲ႔ သံခ်ပ္ေတြ လိုက္ၿပိဳင္ၾကတယ္။ ကေလးဆိုေတာ႔ သံခ်ပ္ေတြကို နားမလည္ေသးပါဘူး။ မင္းသမီး မင္းသားကေလးေတြ ခုႏွစ္ေထြအကတို႔၊ ယိုးဒယားအကတို႔ ကျပရင္ေတာ႔ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ရယ္စရာေတြလုပ္ျပရင္ေတာ႔ အူတက္ေနေအာင္ သေဘာက်တယ္။ ရယ္ရတဲ႔အဖြဲ႔ကို သားသား အႀကိဳက္ဆုံးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ မွတ္မိမွတ္ရာ ဘာေတြမွန္းမသိ မွတ္မိေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သံခ်ပ္အဖြဲ႔ေတြတိုင္းက ျပည္သူ႔ဆိုင္အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဆိုင္းသမားေတြတီးတဲ႔ ေရႊပေလာင္ ေငြပေလာင္ဆိုတဲ႔ နတ္သီခ်င္းကို “ဥကၠ႒ ေတာ္ေတာ္ေထာင္သည္။ ဥကၠ႒ ေတာ္ေတာ္ေထာင္သည္။ သားေရကြင္းနဲ႔ ပစ္ခ်င္သည္။” လို႔ဆိုတာကို အဲသည္တီးလုံးသံၾကားတိုင္း မွတ္မိတယ္။ စံေတာ္ခ်ိန္တီးလုံးအတိုင္း “ကိုသန္း၀င္းနဲ႔ မေအးျမင္႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ကိုသန္း၀င္း နဲ႔ မေအးျမင္႔နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။” ဆိုတာလည္း ဘာလို႔ မွတ္မိေနမွန္းကို မသိဘူး။ အခုနံမယ္ႀကီးေနတဲ႔ ကိုေမတၱာတို႔၊ ဦးကုသိုလ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ေမာင္ေမာင္ျမင္႔သိန္းတို႔ဆိုတာ သၾကၤန္မွာေတာ႔ အရမ္းကို နံမယ္ႀကီးတဲ႔၊ ရယ္လည္းရယ္ရတဲ႔ ျပည္ေတာ္ခ်စ္ သံခ်ပ္တိုင္သူႀကီးေတြေလ။ တီဗီမွာ ဦးဇာဂနာ မေပၚခင္ကတည္းက အဲသည္လူႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ၀င္းဦးဆိုတဲ႔ ျမန္မာရႈခင္းသီခ်င္းကို အဂၤလိပ္လိုဆိုျပမယ္ဆိုၿပီး “Green Grass Grass, swing dance သလိုကြယ္၊ old plant young plant တို႔အလယ္။ See my beloved tourist ႀကီးရယ္။” လို႔ ဆိုေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ အူေတြကိုနာေရာ။ ေတာက္မယ္႔မီးခဲ တရဲရဲတဲ႔။ ကေလးေပါက္စနကတည္းက သၾကၤန္ၿပီးသြားတဲ႔အခါ ဘယ္အဖြဲ႕က သံခ်ပ္ဘယ္လိုထိုးၿပီး ဟာသဘယ္လို သရုပ္ေဖာ္တာ၊ ဘယ္လူႀကီးက ဘယ္လိုကျပေတာ႔ ဘယ္လိုရယ္စရာေကာင္းတာ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဲ႔ ျပန္ျပန္ေျပာတာ သိပ္၀ါသနာပါတာပဲ။ ပြဲၾကည့္ၾကည့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကည့္ ျပန္လာရင္ စားျမဳံ႕မျပန္ရလို႔ကေတာ႔ အစာကိုမေၾကဘူး။ ကိုယ္တို႔အိမ္နီးနားခ်င္းေတြဟာ သည္ငေပါကေလး အေလနေတာ ေျပာေျပာသမွ်ေတြကို သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးခဲ႔လို႔ စကားေျပာစြမ္းရည္ေတြ တက္လာတာ။ သူတို႔ေက်းဇူးက နည္းမွမနည္းပဲကိုးလို႔ ေတြးမိတယ္။
ရွစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္တာ လိုက္ခဲ႔ဖို႔ ေခၚတယ္။ ေန႔တိုင္းေတာ႔ မလိုက္နိုင္ပါဘူး။ တစ္ရက္လည္ရင္ ၃၅က်ပ္ႀကီးေတာင္ ေပးရတာကိုး။ သူတို႔ကေတာ႔ အႀကိဳေန႔ကတည္းက ဒလဘက္ကိုကူးၿပီး ဂ်စ္ကားကို အတက္ေန႔အထိ ပုတ္ျပတ္ငွားထားၿပီးသား။ ခြက္ေစာင္းခုတ္ခံရတာရယ္၊ မီးသတ္ပိုက္နဲ႔အထိုးခံရတာရယ္။ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းတာရယ္ေၾကာင္႔ သိပ္မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းေခၚတာနဲ႔ လိုက္ရတယ္။ သူတို႔က မခ်မ္းေအာင္ အခ်မ္းေျပေဆးေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္က မေသာက္တတ္ေသးဘူး။ ဘီယာသံဗူးတစ္ဗူးကို လက္ထဲကိုင္ၿပီး စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္နဲ႔ တေနကုန္ေအာင္ ေသာက္ယူရတယ္။ အဲဒါေတာင္ ညက်ေတာ႔ တစ္ကိုယ္လုံးယားတာ အိပ္လို႔ကို မရဘူး။ လူဆိုတာ သည္လိုပဲ အရိုင္းကေန အယဥ္ျဖစ္ေအာင္ က်င္႔ရတာေပါ႔။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွ နင္ကပဲ ယားနိုင္မလား ငါကပဲ ေသာက္နိုင္မလားဆို ဓါတ္ၾကမ္းတိုက္ပလိုက္တာ ေနာက္ မယားေတာ႔ဘူး။
ေဆးလိပ္ နဲ႔ အရက္ကို ကိုယ္က ႀကိဳက္လွခ်ည့္ မဟုတ္ေပမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ လူေတာမတိုးမွာစိုးလို႔ အတင္းကို အက်င္႔လုပ္ယူတာ သူတို႔ေတြက အဆြယ္ေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္သေဘာထားကိုက ကိုယ္နဲ႔အတူတူတြဲတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္တဲ႔အလုပ္ကို တန္းတူလိုက္မလုပ္ႏိုင္ရင္ လူစဥ္မမီဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ မင္းတို႔ထက္ေတာင္ ပိုလုပ္နိုင္ေသးတယ္ကြာ လို႔ ေသးေသးတင္ခ်င္တဲ႔စိတ္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကို္ယ္႔ထက္အႀကီးဆို မိန္းမသားေတြခ်ည့္ပဲ ရွိတဲ႔အိမ္မွာ မၾကာခဏ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဆင္ႏႊဲရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္လာေလေသာ သၾကၤန္မ်ားဟာ ကိုယ္႔အတြက္ အမူးသၾကၤန္ အေမွာက္သၾကၤန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ စတုန္းကေတာ႔ မႏၱေလးရမ္နဲ႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ အာမီရမ္ဘ၀ေရွာ။ ေပါက္ေျမာက္လာေတာ႔ အရက္ျဖဴ ကို ေဆးေပါ႔လိပ္နဲ႔ ျမည္းတာေပါ႔။ တေနကုန္မူးမယ္။ ညေနေစာင္းေတာ႔ ဥၾသဆြဲမယ္။ ညနက္လာေတာ႔ ရီေ၀ရီေ၀နဲ႔ သံခ်ပ္ေတြ လိုက္နားေထာင္မယ္။ အိမ္ကိုျပန္၀င္ေတာ႔ နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္။ စိတ္ပူလို႔ မအိပ္ေသးပဲ ေစာင္႔ေနတဲ႔ အဖြားနဲ႔ဆို တက်က္က်က္ေပါ႔။ ကိုယ္ဆိုးသမွ် ေတသမွ် ထူေပဒဏ္ေပခံတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆို အရမ္းခ်စ္။ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုခ်စ္ရမယ္႔ ရည္းစားသနာကလည္း ရွိမွမရွိပဲကိုး။
ဒါေပမယ္႔လည္း သၾကၤန္ဆိုရင္ ရင္ခုန္စရာ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ရွာခ်င္တဲ႔ ေရာဂါကလည္း အသက္အရြယ္အရေရာ၊ ဇီ၀ကမၼသေဘာတရားအရပါ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ရင္႔သထက္ရင္႔လာပါတယ္။ ရွာပုံေတာ္ မင္းသားႀကီး မ႑ပ္တကာလည္း ေရာက္ခဲ႔တာပဲ။ ပဲေတြမ်ားလိုက္ရတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းအထီးေတြအကုန္ တစ္ေကာင္မွ ကိုယ္႔ၾကည့္မရ။ အခုလိုမ်ား ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အျပင္ကေနထြက္ၾကည့္တတ္ခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္မိမွာ မလြဲဘူး။ အီစကိုေလးဟာ လြန္စြာမွပင္ သည္းညည္းခံႏိုင္ေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္ လူလားေျမာက္လာရသျဖင္႔ သည္အသက္ သည္ဘ၀ ေရာက္လာတာေပပဲ။ အေၾကာင္းမသိတဲ႔သူေတြက အထင္တႀကီး သၾကၤန္ဇာတ္လမ္းေတြ ဖြေတာ႔မယ္ ထင္ေနပါဦးမယ္။ ဖြစရာကို မရွိတာ။ အဲသည္အရြယ္က ကိုယ္႔ပုံေတြျပန္ၾကည့္ရင္ နစ္ကီဘိုမင္းေအာင္က ကိုယ္႔ထက္ ဆယ္ဆသာတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ သၾကၤန္မွတ္ဥာဏ္ေတြ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ရင္ ရင္ခုန္စရာ အိပ္မက္မ်ား လုံး၀မပါဘူး။
ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အရက္သမားပါတယ္။ ဖဲသမားပါတယ္။ (ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္း အေပ်ာ္ေဆာ႔တာ အေပ်ာ္ေသာက္တာ ေျပာတာေနာ္။) ဒါေပမယ္႔ ၾကက္သမားေတာ႔ မပါဘူး။ (အနည္းဆုံးေတာ႔ အေဖာ္စပ္စပ္ၿပီး မသြားၾကဘူး) အဲ႔ဒါေၾကာင္႔႔ လူငယ္သၾကၤန္ေတြက တေျဖးေျဖး အရက္သၾကၤန္ ၾကက္သၾကၤန္ ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တို႔အဖြဲ႕က အဲဒီေရစီးေၾကာင္းထဲ ပါမသြားဘူး။ ကိုယ္တို႔ကားဆို အၿမဲတမ္း “၀ါရွာမပါဘူး။” လို႔ အေလွာင္ခံရတယ္။ သၾကၤန္တြင္းတစ္တြင္းစာ အရက္ေရာင္းအားရယ္၊ သၾကၤန္တစ္ရာသီ အဲသည္မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ၀င္ေငြရယ္ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိလား။ ေျပာျပလိုက္ရင္ ယုံမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အခါႀကီးရက္ႀကီးအေတာအတြင္း PSI က ပစၥည္းေတြ ျဖဳန္းအား သူတို႔ကိုသာ ေမးၾကည့္လိုက္ပါေလ။ မေျပာခ်င္ဘူး။ မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး။
အဲလိုေျပာေတာ႔ ကိုယ္တို႔ကို အသံေကာင္းဟစ္တဲ႔ ေၾကာင္သူေတာ္ေတြလို႔ ထင္ေနပါဦးမယ္။ သည္စကားခင္းရတဲ႔အေၾကာင္းက လူငယ္ေတြအၾကားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာနဲ႔ အရက္ေသာက္တာကို လူလားေျမာက္တဲ႔ အမူအယာတစ္ခု၊ ေယာက်ၤားပီသတဲ႔ အျပဳအမူတစ္ခုလို႔ ယူဆထားခဲ႔တာ အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္လမ္းကိုပဲ ေလွ်ာက္ခဲ႔တာ။ ဒါေပမယ္႔ မိန္းမလိုက္စားတဲ႔ အက်င္႔ကိုေတာ႔ မေနႏိုင္လို႔သာ သြားတဲ႔သူကသြားတယ္။ အဲဒါ ဂုဏ္ေဖာ္ၾကြား၀ါစရာ၊ ဒါမွ ေယာက်ၤားပီသတာလို႔ေတာ႔ မထင္ေသးဘူး။ (ေတာ္ေသးတာေပါ႔) အဲ႔ဒါ အခု နည္းနည္းေလး ေျပာင္းခ်င္ေနၿပီ။ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြ ထြက္ထြက္လာတာၾကည့္ရင္ သိသာတယ္။ “ဒါ ဘာမွ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ငါမို႔လို႔ ဘုန္းႀကီးႏွမရတာ” လို႔ တလြဲဆံပင္ေကာင္း မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္လာၿပီ။ “မီးက ဆက္ဆီပုံနဲ႔မွ လိုက္တာမို႔ အရြယ္ေလးရွိတုန္း မွတ္တမ္းခ်န္တာ” လို႔ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္က ေပထက္အကၡရာတင္ေနၿပီ။ ေနာင္ဆို ယပက္လက္ေတြလို သားလူပ်ဳိ အရြယ္ေရာက္ရင္ အေဖကိုယ္တိုင္ ဟိုအိမ္ေခၚသြားေတာ႔ ဘယ္႔နွယ္လုပ္ၾကမတုန္း။
သၾကၤန္ဟာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အရွိန္တက္တက္လာတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။ အတာကူးေသာလ၊ ထန္းဖူးေသာလ လို႔ တင္တင္ျမအသံနဲ႔ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီထဲက သၾကၤန္ကေန ကိုၿငိမ္းေမာင္ နဲ႔ ထားတို႔ရဲ႕ ၿမဳိ႕မသၾကၤန္၊ သက္ေထြး နဲ႔ ေ၀တို႔ရဲ႕ ေႏြဦးကဗ်ာသၾကၤန္ဟာ အခုဆို သူတို႔ေအာက္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ဆင္းၾကရေတာ႔မယ္။ အခုေခတ္သၾကၤန္ေတြကေတာ႔ စပြန္ဆာသၾကၤန္လို႔ ေျပာရမလားမသိပါဘူး။ ေၾကာ္ျငာ၀င္မယ္႔ ကုမၸဏီအႀကီးႀကီးေတြက ဆယ္လီဗ်စ္တီေတြကို ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီး အရပ္သားေတြကို လက္ပတ္ေရာင္းစားၾကတယ္။ ေရပိုက္တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ တန္ေၾကးက သိန္းဂဏန္းနီးေနၿပီ။ သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက ပုလင္း၀ ပဲေလွာ္တစ္သလို တစ္ေနတဲ႔ ကားေတြက ၿမဳိ႕ထဲကို ဘယ္လိုလွည့္ၾကမလဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက သံခ်ပ္ကားေတြကို စီးပြားေရး စီးပြားေရး လို႔ ေအာ္လာတဲ႔သူေတြဆိုေတာ႔ ခါေတာ္မီ သၾကၤန္အေခြ စီစဥ္သူေတြ၊ မ႑ပ္စပြန္ဆာေတြကိုလည္း အဲသလိုပဲ ေအာ္ၾကရေကာင္းမလား မသိဘူး။
သၾကၤန္ကရင္႔လာသလို ကိုယ္႔အသက္ကလည္း ေခါင္ခိုက္လာတာ ေျပာဦးမွေပါ႔ေလ။ ငယ္တုန္းကလို ဘယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ႔မွာလဲ။ ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ ေနရမယ္႔အခ်ိန္ ေရာက္လာမွကို။ ဒါလည္း ေနခဲ႔ဖူးပါတယ္ေလ။ သၾကၤန္တြင္း တရားစခန္းေတြ ၀င္ဖူးတယ္။ ဒုလႅဘလည္း ၀တ္ဖူးတယ္။ အခါခါပဲ။ သူမ်ားေတြလို တရားထူးတရားျမတ္ေတြရၿပီး ေသာတာပန္တည္လာတယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ သမာဓိေတာင္ အနိုင္နိင္ ထူေထာင္ရတာ။ ဒါေပသိ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းသလဲေတာ႔ လက္ေတြ႔သိခဲ႔တယ္။ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္ေစတတ္မွန္း နားလည္ခဲ႔တယ္။ မဟာစည္၊ ေရႊေတာင္ကုန္း၊ သဒၶမၼရံသီ၊ ဖားေအာက္ေတာရ၊ ေနရာေတြသာ ကြဲခဲ႔တယ္။ တရားအရသာေတာ႔ အတူတူပဲ။ အဲသည္ေနရာေတြ မေရာက္ဖူးရင္ လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ တစ္ကျပန္စလို႔ရရင္ ကိုရင္ကေလးက ရဟန္းတက္ တစ္သက္လုံး သာသနာ႔ေဘာင္မွာေနတာ အေအးခ်မ္းဆုံး လို႔ တမ္းတမိတယ္။ (ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး နဲ႔ မဟန အၾကားသာ မ၀င္မိေစနဲ႔ ငါ႔ရွင္) သာသနာ႔ေဘာင္ ၊ ရဟန္းေဘာင္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္နိုင္စရာ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ ကိုယ္႔အတြက္ ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါက သီခ်င္းသံၾကားရင္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ဘူး။ လိုက္လိုက္ဆိုမိတယ္။ သူမ်ားဆီက မၾကားရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ဘာသာတစ္ေယာက္တည္း နားထဲၾကားေယာင္ေနတတ္ပါတယ္ဆိုမွ။
No comments:
Post a Comment