“ဗီအိုင္ပီ”

Soe Min

April 27, 2014 at 2:48am

            လူေတြဟာ ဘီပိုးတို႔ စီပိုးတို႔ ေအပိုးတို႔ဆိုရင္ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိဘူးဆို အသည္းအသန္ ေၾကာက္ၾကလန္႔ၾကေလရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္ေတြကေတာ႔ အရွင္းမေပ်ာက္ႏိုင္ေတာင္ ကိုယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ေဆးပညာအားကိုးနဲ႔ လူနာရဲ႕ ေ၀ဒနာ သက္သာေအာင္ ကုစားေပးလို႔ရတာေၾကာင္႔ အဲ႔လိုလူနာမ်ဳိးကို ကုရမွာ တီ ဆားနဲ႔တို႔သလို ျဖစ္ေနေလ႔မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လို႔ ဆရာ၀န္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ “တျခားမွာ သြားကုပါလား ဟင္။” လို႔ ထမင္းရည္ပူလာ လွ်ာလႊဲ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ႔ ေရာဂါတစ္ခု ရွိပါတယ္။ သူလည္းပဲ ေဆးကု၍မရပါ ဆိုတဲ႔အထဲကပါပဲ။ ဆိုိုးတာက ဆရာ၀န္ပါ တိုင္ပတ္ပတ္သြားတတ္လို႔။ အဲသည္ေရာဂါကေတာ႔ ဗီအိုင္ပီေရာဂါ လို႔ ေခၚပါတယ္။

            ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြဟာ အားႀကီးကို ဗီအိုင္ပီျဖစ္ခ်င္ၾကတာ သူသူကိုယ္ကိုယ္ပဲ။ ေဆးခန္းျပလို႔ လူနာေလးငါးဆယ္ေယာက္ တန္းစီေနရင္ ကိုယ္ေရာက္တဲ႔ေနရာက အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင္႔မျပခ်င္ဘူး။ ေနာက္မွေမြး မိဦးမွည့္ၿပီး စြတ္ကနဲစြတ္ကနဲ တန္း၀င္ျပခ်င္တာ။ ကားေတြဘာေတြတိုက္လို႔ လူ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ ဒဏ္ရာရေနလည္း အသက္နဲ႔အေ၀းႀကီးလူေတြက သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ ဆရာ၀န္လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ မီးပြဳိင္႔နီေနရင္ေတာင္ “ဒါ လူႀကီးအိမ္ကကား။ နားမလည္ဘူးလား။ ေဘးကပ္ေပးစမ္း။” ဆို မီးႀကီးထြန္းၿပီး နင္းျဖတ္ၾကတဲ႔သူခ်ည့္ပဲ။ အလွဴအတန္းမ်ားလုပ္လို႔ကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးအရင္ ဦးဖယ္တာ ဗီအိုင္ပီလာရင္ ဧည့္ခံဖို႔။ အားလုံးကို အခေၾကးေငြမယူပဲ အလကားေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္ဆိုတဲ႔ ကိုႀကီးစိုးသူ စတိတ္ရႈိးေတြေတာင္ ဗီအိုင္ပီတင္မကဘူး။ ဗီအိုင္႔ဗီအိုင္ပီေတြကိုပါ နတ္ေနကိုင္းခ်န္ရတယ္။ ၿမဳိ႕ထဲမွာ မေတာ္မတည့္ လမ္းပိတ္ရပ္ထားတယ္ဆိုၿပီး ကရိန္းႀကီးနဲ႔ ဘဲဥခ်ီသြားတဲ႔အထဲမွာ ဗီအိုင္ပီကားမ်ား ပါသြားလို႔ကေတာ႔ ဒဏ္ေငြတင္ ကိုယ္႔ဘာသာ စိုက္ေဆာင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ကရိန္းဖိုးပါ အကုန္အက်ခံၿပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ျပန္ပို႔ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေျခသလုံးဖက္နိုင္ကာမွ အလုပ္မျပဳတ္တာ။ (ဒါေၾကာင္႔ ေတာ္ရုံတန္ရုံ မွတ္ဥာဏ္ေလာက္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ လူႀကီးအိမ္က ကားမွန္သမွ် အမ်ဳိးအစားေရာ နံပတ္ပါ အလြတ္က်က္ထား။ ႏို႔မို႔ ပါးခ်ည့္ အရိုက္ခံေနရမယ္။) ဗီအိုင္ပီဆိုတာ ရီးတီးယားတားသြားလုပ္ရင္ ဆီးသီးႏြားစားတတ္တယ္ဗ်။

          အမ်ားနည္းတူ သာတူညီမွ် အတူတကြဆိုတဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားပဲ ဇမၺဴေပၚ လူေဇာ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္အေျခခံနဲ႔မို႔ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ အလွည့္က်တန္းစီေစာင္႔တဲ႔ထုံးစံ မရွိဘူး။ တို႔က သည္လိုအတန္းအစားထဲက မဟုတ္ဘူးလို႔ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကတာကိုး။ အထူးသျဖင္႔ အဲဒီဗီအိုင္ပီေရာဂါဟာ ကိုယ္တို႔၀န္ထမ္းေလာကမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာႀကီး အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ျပည္သူေတြက ရုံးျပင္ကႏၷားလာရင္ ၀န္ထမ္းကိုေၾကာက္ရတယ္။ ၀န္ထမ္းကေတာ႔ အထက္အရာရွိကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဒီအခ်က္ကိုသိထားတဲ႔သူေတြက နိုင္ကြက္ကို အပိုင္ကိုင္ကစားႏိုင္ဖို႔ ကုိယ္ဆက္ဆံမယ္႔ ၀န္ထမ္းရဲ႕ အထက္အထက္မွာ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္း ရွာၿပီး သူတို႔နဖူးမွာ ဗီအိုင္ပီ တံဆိပ္တုံး ထုၾကတယ္။ အထက္ကလည္း မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း ရွိရင္ “ၾကည့္ၾကက္လုပ္ေပးလိုက္ပါကြာ။” ဆို တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း ၀တၱရားေက်ေလတယ္။ စားေနက် ေၾကာင္ဖားမ်ားက်ေတာ႔ ၾကာၾကာ၀ါးမယ္႔သြား အရိုးၾကည့္ေရွာင္ ဆိုသလို ဗီအိုင္ပီဆိုတာ အစားမေတာ္ရင္ လည္ပင္းတစ္မယ္႔ အရိုးႀကီး။ အေလ်ာ္ဇယားခင္းေပးလိုက္ၿပီး  ေနာင္က်မွ အလွည့္သင္႔သလို ျပန္အပူကပ္ဖို႔ ေမွ်ာထားလိုက္တာ အေကာင္းဆုံးလို႔ သေဘာထားၿပီး မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင္႔ကာနမ္းၾကတယ္။

            တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ခ်စ္လြန္းလို႔ ဗီအိုင္ပီမွ ဗီအိုင္ပီကိုပဲ အလုအယက္ ကုခ်င္တာလည္း ရွိတာေပါ႔ေလ။ လူႀကီးေဆးရုံလာရင္ စီးလာတဲ႔ဘိနပ္ကအစ ကိုယ္တိုင္ေကာက္သိမ္းၿပီး ေရၾကည္ေတာ္ဆက္၊ လန္းဆန္းပု၀ါကမ္း၊ လိုေလေသးမရွိ ဧည့္ခံနိုင္လို႔ လူႀကီးခရီးစဥ္ကျပန္တာနဲ႔ ရာထူးတက္သြားတဲ႔ ေဆးရုံအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ (လက္ညွဳိးႀကီးေထာင္မလာနဲ႔ ဘိုးေတာ္။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။) ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း ဗီအိုင္ပီလာရင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္တာေပါ႔။ ဘုရားေတာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားမွာ ပန္းေရခ်မ္းဆီမီး ထိန္္ထိန္ညီးတာ သဘာ၀ေလ။ လူမွာလည္း ဗီအိုင္ပီႀကီးေတြ ကုလိုက္ရင္ အနည္းဆုံးေတာ႔ ဆုေတာင္း မျပည့္ေတာင္ မ်က္နွာလိုမ်က္ႏွာရ မျဖစ္ပါလား။ ဆရာ၀န္ခ်င္းတူေတာင္ နန္းတြင္းသမားေတာ္မ်ားသာ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္ရိုးထုံးစံ ရွိခဲ႔တာလည္း အထင္အရွားပဲ။ အဲ႔ဒါက်ေတာ႔ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ ဗီအိုင္ပီေရာဂါဟာ လူနာေတြဆီမွာတင္ မေနေတာ႔ပဲ ဆရာ၀န္ေတြဆီမွာပါ ကူးစက္ေနတာေပါ႔ေနာ္။

             သည္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ ဗီအိုင္ပီဆိုတာ ပို၍ေကာင္းမြန္ေသာ ၀န္ေဆာင္မႈကို က်ဳိးႏြံစြာ ျဖည့္ဆည္းေပးအပ္သူ၊ တဘက္ကလည္း အပၸမာဒတရား လက္ကိုင္ထားလ်က္ အဆိပ္ရွိေသာ ေျမြသဖြယ္ လိမ္မာစြာ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းအပ္သူ၊ ဦးစားေပးစာရင္း၀င္ ေပါ႔ေသးေသး မဟုတ္ေသာ ေလးႀကီးႀကီးမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ သာယာတတ္ေသာလူ႔မေနာနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ေသာ လူ႔သေဘာတို႔ အညမညျဖစ္ေနတဲ႔ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရး တစ္ရပ္ေပါ႔။ ထိုထိုဆိုအပ္ခဲ႔ၿပီးေသာ ဗီအိုင္ပီေရာဂါႀကီးဟာ ေမာင္စံဖားတို႔အလုပ္လုပ္ေနေသာ ျပည္သူလူထု က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈေပးရာ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကို ေရာက္လာေတာ႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သလဲ။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွ ကုန္စင္ နတ္သံေႏွာကာ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္ေလ။

            စတုဒီသာ ေလးမ်က္ႏွာမွ ေနမေကာင္းထိုင္မသာ မက်န္းမာသူမ်ားဟာ အေရးေပၚလို႔ေခၚၾကတဲ႔ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ဘက္က လူနာ၀င္တဲ႔တံခါးေပါက္ကို ကားဆိုက္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔အရင္ဆုံး ေတြ႔ခ်င္တဲ႔ မ်က္ႏွာဟာ “ဆရာ၀န္ ဘယ္မွာလဲ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဆရာ၀န္ေတြဟာ အဲသည္တံခါး၀မွာ ေျခလွမ္းငါးလွမ္းစာထက္ မေ၀းပဲ အခ်ိန္ျပည့္ အရံသင္႔ ကုညီရန္ အသင္႔ရွိပါတယ္။ သၾကၤန္လို က်ိတ္က်ိတ္တိုးတဲ႔ရက္မ်ဳိးမွာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဆရာ၀န္မ်ားစြာကို အဲသည္ေနရာမွာ ဂ်ဴတီခ်ထားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕တာ၀န္က အေရးေပၚအသက္ကယ္ဆယ္ေရး ကုသမႈမ်ား အျမန္ဆုံးေပးဖို႔သာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဆုံးျဖတ္ရမွာက လူနာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ျပေပးဖို႔လိုသလဲကို တထိုင္တည္း ဆုံးျဖတ္ရပါတယ္။သူ႔ေနာက္မွာ ကၽြမ္းက်င္ရာ ကုသမႈေပးမယ္႔ ဆရာ၀န္ေတြ တစ္ေလွႀကီးေစာင္႔ေနပါေသးတယ္ ခင္ဗ်။ သူမ်ားဌာနေတြ မေျပာနဲ႔။
ကိုယ္တို႔အလွည့္က်တာ၀န္ယူရတဲ႔ အေရးေပၚခြဲစိတ္ကုသမႈ ေစာင္႔ၾကည့္လူနာဌာနမွာ ဂ်ဴတီတစ္ခါဆင္းရင္ ဆရာ၀န္ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ထိုင္စရာေနရာေတာင္ မေလာက္ပဲ ဆင္းၾကပါတယ္။ (လူနာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ သူတို႔လည္း ထိုင္ေတာင္ မထိုင္နိုင္ပါဘူး) အဲ႔ဒီတစ္ဖြဲ႔လုံးဟာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္၊ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မ်ားနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ေအာင္ၿပီးသား အထူးကုဆရာ၀န္မ်ားပါ ပါပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ သူတို႔အထက္က ဆရာ၀န္အႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အခ်ိန္မေရြးေခၚဆိုနိုင္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္အတြင္းကို ေရာက္လာရပါေစ႔မယ္။ အဲသည္ေလာက္ အစီအမံဟာ ဗီအိုင္ပီလူနာနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ႔ ဘယ္လုံေလာက္ပါ႔မလဲ။ သည္ေလာက္မ်ားျပားလွတဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြကို ဆရာ၀န္လို႔ကို မျမင္ေတာ႔ဘူး။ “ဆရာ၀န္ ဘယ္မလဲ။ အႀကီးေခၚ။” လို႔ ႀကိမ္စၾကာရိုက္ပါေတာ႔တယ္။

           ျမန္မာနိုင္ငံအတြက္ ႀကီးစြာေသာ ဆုံးရႈံးမႈေတြ ျဖစ္သြားေစတဲ႔ မခင္နွင္းဆီတို႔ ဟိုအကိုႀကီး ေဆးရုံလာတုန္းကဆို ႏွလုံးေရာဂါအထူးကု သမားေတာ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ အေရးေပၚမွာ လာေစာင္႔ကုခဲ႔လ်က္သားနဲ႔ အသက္မကယ္ႏိုင္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္ေတြမွာ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ အေျပာခံအေရးခံခဲ႔ရသဗ်။ သူတို႔ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ အဂၤလန္ အေမရိကားမွာဆို ဘယ္ေသပါ႔မလဲ။ အဲ႔လူႀကီးက ဟိုမွာမေနပဲ သည္မွာလာေနမိလို႔ သူ႔ခမ်ာ အရြယ္ေကာင္းကေလးနဲ႔ ပန္းညြန္႔ညွာေၾကြ ျဖစ္ရေလတယ္။ ကဲ အဲသည္ေတာ႔ သင္ခန္းစာယူလိုက္ၾကရေအာင္ကြယ္။ ဗီအိုင္ပီဆိုတာ လူခ်င္းတူေပမယ္႔ အသက္ခ်င္း မတူဘူး။ သာမာန္လူေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေသ။ ေသလို႔ရတယ္။ ဗီအိုင္ပီလူနာတစ္ေယာက္ ေသၾကည့္လိုက္။ မိုးမီးေလာင္သြားမယ္။ ခိုင္လုံတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုနဲ႔ မိမိဘက္မွ မေပါ႔မေလ်ာ႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ႔ပါေၾကာင္းကို သက္ေသသကၠာယနဲ႔တကြ ရွာထားဖို႔ လိုေပလိမ္႔မယ္။ တရားနဲ႔ေျဖရမယ္႔သူက ကိုယ္သာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ မဟုတ္ဘူး။

            မၾကာေသးခင္က “ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးမွာ စေန တနဂၤေႏြဆိုရင္ အထူးကုဆရာ၀န္ေတြ လာမၾကည့္ပါဘူး။” ဆိုတဲ႔ စြပ္စြဲခ်က္တစ္ခုဟာ သမၼႀကီးထံေပးစာအျဖစ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ရင္နာလိုက္တာ။ သူက ငါတို႔ကို အထူးကုဆရာ၀န္လို႔ မျမင္ပဲကိုး လို႔ ေအာင္႔ေမ႔မိတယ္။ ဆင္းပါတယ္ဗ်။ ပိတ္ရက္တိုင္းမွာ Round Duty ေရာ၊ On Call Duty ေရာ အငယ္နဲ႔မထားပါဘူး။ အႀကီးလာတာပါ။ ပိတ္ရက္မွတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အေဆာင္ထဲက လူနာ အတက္အဆင္း၊ အေသအေပ်ာက္၊ အသည္းအသန္္လူနာမ်ားရဲ႕ အေျခအေနကို ပါေမာကၡဆရာႀကီးေတြဆီကို အေသးစိတ္ အစီရင္ခံၿပီး မျပတ္မသားျဖစ္ေနတဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္သမွ် ညႊန္ၾကားဆုံးျဖတ္ေပးေနပါတယ္။ လူနာေတြကေတာ႔ ဆရာ၀န္ႀကီး သူတို႔ကို လာမၾကည့္ဘူးဆို ေဆးခန္းမွာ ၀က္ခုတ္ေနတယ္ပဲ ထင္တာ။ လူနာေဆာင္ထဲ ျဖစ္သမွ် ပ်က္သမွ် သူတို႔ အဆက္ျပတ္မယ္ မထင္ပါနဲ႔ေလ။

           အဲသည္ ေမာင္စံဖားတစ္ေယာက္ဟာေလ။ ျဖစ္လာသမွ် ဟိုစပုတ္တိုင္ဘဘႀကီးလို ဖင္ပိတ္ျငင္းၿပီး ေရွ႕ေနလိုက္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားတယ္။ သူတို႔ဘက္ ေပါ႔ေလ်ာ႔ေနတာေတြက်ေတာ႔ ဆင္ေသကို ဆိတ္ေရနဲ႔ ဖုံးလို႔ရသလား။ ဂလိုေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔ေညာ္။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ သူမ်ားဖြလို႔ ပြတက္လာရင္ အရင္ဆုံးဖတ္မိတာက လတ္လ်ားလတ္လ်ားေနတဲ႔ အီစကိုကေလးတစ္ေယာက္ရွိတာ။ သူတို႔ ေျပာသမွ်ေတြက အဟုတ္လား အမွန္လား အရင္ ဆန္းစစ္ရေသးတာေပါ႔။ အင္ေတြမိတာ ခနခနဆိုေတာ႔ လူကနပ္လာၿပီ။ ကိုယ္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္းအရင္ သတင္းပလင္းေလး နားစြင္႔ရတယ္။ “ဟိတ္ေကာင္။ အဲ႔လိုအဲ႔လို ေျပာေနၾကပါလား။ ဂယ္ႀကီးလား။ ဘလိုဖစ္။ ေအာ္ ေအး ေပါက္ၿပီ။” ဒါက သူေျပာတဲ႔သူ႔စကား။ နွစ္ဘက္စလုံးကိုေတာ႔ နားေထာင္ရတာပဲ။ ဘယ္ဘက္ကမွ မွန္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္မထားပါဘူး။

            စကားေျပာတဲ႔သူေတြက စကားကုန္ေအာင္ ေျပာၿပီးသြားရင္ စကားမေျပာတဲ႔ ေျခရာလက္ရာ၊ အေထာက္အထားေတြကိုလည္း ဆက္ၾကည့္ရတယ္။ ေဆးမွတ္တမ္းဌာနကိုလည္း သြားတယ္။ ဥပေဒေရးရာ ေဆးပညာဌာနကိုသြားၿပီး ရင္ခြဲစစ္ေဆးမႈ မွတ္တမ္းေတြလည္း ေတာင္းၾကည့္တယ္။ ကိုယ္႔ဘယ္သူကမွ ေဒါက္တာေဟာက္စ္လုပ္ၿပီး စံရွား ဒိန္းေဒါင္ တာ၀န္ေပးမထားဘူး။ ေျပာေရးဆိုခြင္႔ရွိသူ ျပန္ၾကားေရးအရာရွိလို႔လည္း ခန္႔ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ စြတ္စြတ္တင္မိမွာစိုးလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ ေရေရရာရာ သိေအာင္ အရင္လုပ္တာ သက္သက္ပဲ။ သိလာတာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတလန္ပန္းတလန္ ျပန္ရန္ေတြ႔ဖို႔ စကားလုံးရွာတာပဲလား။ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ။ သူမ်ားလက္ညွဳိးမထိုးခင္ ကိုယ္႔မ်က္ေခ်းကိုယ္ အရင္ မွန္ၾကည့္ရတာပ။ ကုိယ္႔ဘက္က ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြမ်ား ေပါ႔ေလ်ာ႔ခဲ႔မိသလဲ။ ကိုယ္႔ေပါင္ကိုယ္ အရင္လွန္ေထာင္းတယ္။ သင္ခန္းစာယူစရာရွိလည္း ယူတယ္။ ျပင္စရာရွိလည္း ျပင္တယ္။ တိုင္မွာေၾကာက္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အမႈပတ္မွာ ေၾကာက္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။

             ဒါေပမယ္႔ အဲသလို Peer Review လုပ္ျခင္းအားျဖင္႔ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္မွာ ဆင္ျခင္တုံတရား၊ ဆုံးျဖတ္မႈစြမ္းရည္ တက္လာတယ္။ သူမ်ားအတြက္ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အတြက္ကိုယ္ လုပ္တာ။ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာကိုယ္ ျဖစ္ဖို႔ လူနာေတြဆီက Feedback ျပန္ယူရတယ္။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာလို Like ကေလးေတြခ်ည့္ပဲ မေနာေခြ႔ၿပီး သာယာေနလို႔မရဘူး။ ဟဲဟဲ။ ဗီအိုင္ပီအေၾကာင္းဆိုၿပီး ရိုးရာမပ်က္ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေၾကာ္ျငာထိုးေနတာေပါ႔ေနာ္။ မွတ္လက္စနဲ႔ မွတ္ထားလိုက္ပါဦးေလ။ အဲသလို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို္ယ္ အေကာင္းေျပာခ်င္ရင္ ေျပာစရာေလးေတြရွိေလာက္တဲ႔အထိ ေကာင္းေအာင္ေနရတယ္ သိလား။ ဘယ္သူမဆို သူ႔ကိုယ္သူေကာင္းေျပာလာရင္ မဟုတ္လို႔ကေတာ႔ ဖြပလိုက္ဦးမယ္ဆို မ်က္လုံးေဒါက္ေထာင္ၾကည့္ေနတဲ႔သူေတြ တပုံႀကီး။ (ကိုယ္႔ကို ဘေလာက္ထားပါတယ္ေျပာၿပီး သူမ်ားေ၀ါမွာ စကားသြားေျပာတာေတာင္ မခၽြင္းမခ်န္ လိုက္ဖတ္တဲ႔သူေတြ ရွိေသး။ ဟိဟိ) အေကာင္႔တုနဲ႔ လာၾကဴၿပီး စကရင္ေရွာ႔နဲ႔ ဖြတဲ႔ေခတ္မွာေတာင္ သားသားတို႔ သက္ရွည္က်န္းမာ ဧကမာၻျဖစ္ေနတာ ေရွ႕တင္ေရာ ကြယ္ရာမွာပါ မကျမင္းတတ္လို႔ လို႔ မွတ္လို္က္ပါေလ။ (ဤကား ေစာင္းကာေျမာင္းကာ အတင္းတုပ္ေနသူတို႔အား ေစာင္းကာေျမာင္းကာ ေခ်ပျခင္း မည္သတတ္။)

             အဲသေလာက္ ေပြလီခေလာက္ဆန္တတ္ေသာ ေမာင္စံဖားကေလး မ်က္စိေအာက္မွ ထြန္႔ထြန္႔လူးေရာဂါလာတက္တဲ႔ ဗီအိုင္ပီလူနာအေၾကာင္းလည္း ေဖာက္သည္ခ်ရပါဦးမယ္ေလ။ ခုေခတ္ ဗီအိုင္ပီဆိုတာ လူႀကီးအိမ္နွင္႔ ပတ္သက္သမွ်ခ်ည့္ပဲ မေအာင္႔ေမ႔နဲ႔ဗ်။ မယ္မယ္ဖ်ား ေဆးရုံလာမယ္ဆိုလို႔ သားသားတို႔တေတြ ေနရာေတာ္ခင္း အိပ္ယာခင္း ဆြတ္ဆြတ္လြလြကေလးေတြ ျပင္ဆင္ေနသခိုက္ အဲသည္ကိုကိုဗီအိုင္ပီႀကီးဟာ ၀ုန္းဆို ကုတင္ေပၚ မတ္တပ္တက္ရပ္ၿပီး ရွပ္ျဖဴလည္ကတုံးကေလးနဲ႔ ကခ်င္လုံခ်ည္ကေလး ထဆင္ပါတယ္။ ေကာင္းတာေပါ႔။ အခန္႔မသင္႔လို႔ တီဗီထဲပါသြားရင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး။ လက္ခုပ္မတီးေပမယ္႔ ျပဳံးၿပီး အားေပးလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းကေလးဆတ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔အေၾကာင္း မူယာေၾကာ႔ကေလးနဲ႔ နိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုရဲ႕ ရင္ထိုးတံဆိပ္ကို ေကာက္တပ္ပါတယ္။ ေၾသာ္။ ဂလိုလား။ ရပါတယ္။ ရပါတယ္။ အေမလာၿပီ။ ေရပါသည္။ ကိုႀကီးေက်ာ္ လာမယ္႔လမ္း ဆီးႀကိဳလွည့္စမ္း လုပ္မလို႔ကိုး။ သို႔ေသာ္လည္း သူက စကားစျမည္ သြားမေျပာရဲေလာက္ေအာင္ အာေဘာင္အာရင္းေတြ သန္လာပါတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္အထိ ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ႔ၿပီး နိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေျခစုံပစ္၀င္လာတဲ႔အေၾကာင္း၊ ရာထူး စည္းစိမ္ အာဏာေတြ အလိုမရွိတဲ႔အေၾကာင္း တရားထေဟာေတာ႔မတတ္ ေတာ္ကီေတြလႊတ္ေတာ႔ အေဆာင္ထဲမွာ ဟိုလူၾကည့္သူလူၾကည့္ ျဖစ္လာတာေပါ႔။

            အလိုေလးေလး။ တကယ္႔ဗီအိုင္ပီႀကီးပါလားကြယ္။ ဦးစားေပး ကုသမွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ အဲသည္ေန႔က မွန္ေျပာင္းၾကည့္ဖို႔လူနာ တစ္ဒါဇင္ထဲမွာ သူ႔ကို ပထမဦးစားေပးအျဖစ္ အရင္ ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကုသမႈအတြက္ သေဘာတူမတူ ရွင္းျပလက္မွတ္ထိုးရင္း စက္ကိရိယာပစၥည္းမ်ား ထိန္းသိမ္းခအတြက္ ေဆးရုံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးကို တရား၀င္ေကာက္ခံလႊဲအပ္ရတဲ႔ ေငြေၾကးအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပတဲ႔အခါ ဇနီးသည္က “အဲ႔ဒါေတြ သူ႔ဘာမွ လာမေျပာနဲ႔။ သူဘာမွ နားမလည္ဘူး။” လို႔ ဘုေတာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပဲ တျခားလူနာေစာင္႔ ေလးငါးေယာက္နဲ႔အတူ လူပုံအလယ္မွာ ရွင္းျပေနတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ဟာ လူနာကုတင္ေဘး ျပန္ေရာက္သြားေတာ႔ သူ႔ကို ဆရာမက ရိုက္ပါတယ္ဆို ျဖစ္သြားၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မျဖစ္တဲ႔သူျဖစ္၊ ၀ုန္းဆို အာဠာ၀က ၀င္စီးတဲ႔သူစီး ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ ေျပလည္ေခ်ငံစြာ ၀င္ရွင္းေပးေပမယ္႔လည္းပဲ သူ႔ဘက္ကေတာ႔ ဟင္ ဆို လွည့္မၾကည့္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေဆးရုံကေတာင္းဆင္းၿပီး မီဒီယာသမားေတြနဲ႔ေတာင္ အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေခၚထားသတဲ႔။ လူလယ္ေခါင္ လမ္းလယ္ေခါင္ အမ်ားေရွ႕မွာ ျဖစ္တဲ႔ကိစၥမို႔ အရွင္းႀကီးကေန ရႈပ္ရေလတာေၾကာင္႔ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး မသကၤာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အပါအ၀င္ သူ႔ကို ျမင္တဲ႔သူတိုင္း စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားရတဲ႔ ခံစားခ်က္က အားလုံး အတူတူပဲ။ “ျမတ္စြာဘုရား။ သူတို႔မ်ား အာဏာရသြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။” လို႔။ သူဟာ တကယ္ပဲ အဲ႔ဒီပါတီက ဟုတ္ပါ႔မလား။ ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ သူ႔အျပဳအမူဟာ သူ႔ပါတီကို အႀကီးအက်ယ္ သိကၡာက်ေစတယ္။ ေထာက္ခံမႈေတြ က်ဆင္းေစတယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား။ ေတြးစရာႀကီးေနာ္။

             သူကေတာ႔ ဆရာ၀န္ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြအေပၚမွာ ဘယ္ေတာ႔မွ အျပစ္မယူပဲ ခြင္႔လႊတ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ မၾကာမီ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးစရာရွိလို႔ အိတ္စက်ဳမီလုပ္ေနတဲ႔အခါ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သနားလာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလတယ္ဟယ္။ သူ႔ခမ်ာ ငါနဲ႔မွ ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမိဳက္ႀကီး လာေတြ႔တတ္ပေလတယ္။ သူ႔ဂ်ာနယ္ေတြ ထည့္ေပးမေပးေတာ႔ မေသခ်ာဘူး။ ခုေတာ႔ ငါ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ဒင္းေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ အဖြခံရေတာ႔မယ္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အမယ္ ဒါလည္း ေသြးရိုးသားရိုး ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာေနာ။ နန္းေတာ္ထဲက သိန္း၊ ေဒ၀ိန္း၊ ကာမိန္း၊ ပဂုတ္ဆိုတဲ႔ အမတ္ႀကီးေတြက မေဟာ္သထာသုခမိန္ကို ပညာစမ္းဖို႔ ႏြားတရား ေျမြတရားေတြ စီရင္ခိုင္းသလိုမ်ဳိး “မင္း ေလာ္ဘီလုပ္ခ်င္လွတဲ႔ပါတီ။ ေရးစမ္းကြာ။ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။” ဆို ကုန္ၾကမ္းေတြ ေစပို႔ေလသလားမွ မသိတာ။ (ဟိဟိ ေဆးကုလို႔မရတဲ႔အထဲမွာ ကိုယ္လည္းပါတယ္)

              တကယ္ေတာ႔ ေျပာခ်င္တာက ခုေခတ္မွာ ဗီအိုင္ပီစာရင္းထဲ ထုံးတို႔ထားသင္႔တာက မီဒီယာမ်ားႏွင္႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္သမွ်ေသာ ဆိုတာေတြလည္း ပါေနတယ္။ တစ္ခုတစ္ခုဆို သူတို႔က “ဂ်ာနယ္ထဲထည့္ပလိုက္မွာေနာ္။” “ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ တင္ပလိုက္မွာေနာ္။” “သမၼတႀကီးရွင္႔၊ ၀န္ႀကီးမင္းခင္ဗ်ား။” နားကားသြားေအာင္ လိပ္စာတပ္ၿပီး အရပ္ရွစ္မ်က္နွာ မိတၱဴေပးလိုက္ရင္ ရွင္းေပေတာ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ ေနာက္ထား။ ရွင္းရမွာက အရင္။ မထူးေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ။ ျမင္ျမင္သမွ် ဗီအိုင္ပီ၊ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးသာ ဆက္ဆံၾကပါေတာ႔။ ဆရာ၀န္ဆိုတာ အေနလည္းစုတ္တယ္။ အေျခလည္း လႈပ္တယ္။ သူမ်ားတကာလို မိုးမႊန္ေအာင္ ဆိုဆဲႀကိမ္းေမာင္းသမွ် မုန္လာဥလုပ္မရေအာင္ ဗီဒီယိုဖိုင္ႀကီးနဲ႔ထြက္လာတာေတာင္ ပန္းပန္လ်က္ပါ ျဖစ္ေနနိုင္တဲ႔ ကိုယ္ခံအားမ်ဳိး ရွိတာလည္း မဟုတ္။ ဆူးနဲ႔ဖက္ဘ၀ပါဗ်ာ။

              ဒါေၾကာင္႔ ေမာင္စံဖားကေလးလည္း လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ မီဒီယာမန္းဘက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလို႔ စာတိုေပစကေလးေတြ ေရးေနပုံရတယ္ လို႔ ထင္ၾကေပမယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕. အားက်စရာႀကီးဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားျဖစ္ရင္ေလ စာတစ္ပုဒ္ေရးရင္ ေဟာသေလာက္ ေဟာသေလာက္ကို ၀င္ေငြရပါတယ္ဆိုတဲ႔ ဆရာ႔ဆရာႀကီးမ်ားထက္ အံ႕ၾသေလာက္ဖြယ္ မီဂါ႔မီဂါ ဆရာႀကီးေတြ ေပၚေနၿပီဆရာ။ အဲ႔ဒါ ကမာၻမွာေတာင္ မေပၚေသးဘူး။ ကိုယ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာသာ အံ႔ဖြယ္သရဲ ထူးကဲလွစြာ ျမင္ရၾကားရေလတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ နံမယ္ႀကီးတဲ႔စာေရးဆရာမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ စာမူခဆိုတာ သူေရးတဲ႔စာအတြက္သာ ရၾကေလတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ႔ “မေရးပဲေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။” ဆိုတဲ႔ စာေရးဆရာႀကီးေတြေပၚေနၿပီဗ်။ အင္မတန္ေပါက္ေနတဲ႔ အ၀ါေရာင္ ဂ်ာနယ္တိုက္ႀကီးက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အိမ္ျခံေျမေစ်းကြက္နဲ႔ စီးပြားေရးေလာကကို ကိုင္လႈပ္ခ်ဳပ္ကိုင္ကစားေနတဲ႔ တရုတ္တရာအသင္းႀကီးအေၾကာင္း ေရးလိုက္ရမလားလို႔ ေလသံပစ္လိုက္တဲ႔အခါ ေလာ္ပန္ႀကီးမ်ားက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ သိန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေပးၿပီး အသံတိတ္ေစလိုက္ရသတဲ႔။ “ဟယ္ ဒါမ်ဳိး ေကာလာဟလေတြလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ဖြတတ္ေပသကိုး” လို႔ လာမေျပာနဲ႔။ အဲ႔ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္လုံး အဲ႔ဒါမ်ဳိးသတင္းေတြခ်ည့္ပဲ။ သြားေလသူ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ႔ ဘဘဦး၀င္းတင္တို႔၊ လူထုဦးလွ လူထုေဒၚအမာ ဘိုးဘုိးဘြားဘြားတို႔မ်ား ၾကားရင္ျမင္ရင္ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေပးေလမယ္ မသိ။ ကဲ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြေရ။ သားသားလည္း ဖြလိုက္ၿပီေနာ္။ စိုက္ၾကည့္ရင္ အလိုက္သိ။ လက္တို႔ေတာင္းေတာ႔ ရွက္ဖို႔ေကာင္းသတဲ႔။ လာထား အာဘြား။ လိုင္းေလာ လိုင္းေလာ။