က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မဲေဆာက္မွာ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတုန္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အေစာပုိင္းမွာ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚမယ္ဆုိၿပီး ဖိတ္စာေရာက္လာပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေခၚဖုိ႔လုိသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ကုိ က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အၾကမ္းအားျဖင့္ကေတာ့ ဗဟုိ ဦးစီးအဖြဲ႕မွာ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ကိုသန္း၀င္းတုိ႔ပဲ ရွိေနၿပီး ဒုတိယ ဥကၠ႒ ကို၀င္းမုိး၊ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႈး ၂ ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္နုိင္ (အခု VOA ျမန္မာပုိင္းဌာနမႉး) နဲ႔ ဆလုိင္းကုိကုိဦး တုိ႔က မရွိၾကပါဘူး။ ထုိင္းရဲက ဖမ္းလုိ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနၿပီး နယ္စပ္ကို ျပန္လာလုိ႔မရ ျဖစ္ေနတယ္လုိ့ဆုိပါတယ္။ တခ်ိန္ တည္းမွာပဲ သူတုိ႔
၃ ဦးကို KNU ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမက ဖမ္းမိန္႔ထုတ္ထားလုိ႔ KNU နယ္ဆီ ျပန္မလာရဲျဖစ္ေနတယ္ လုိ႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ေပၚေနပါတယ္။
မာနယ္ပေလာေရာက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းတခု (ဓာတ္ပံု - စာေရးသူ၏ facebook)
ေသခ်ာတာကေတာ့ အေရးေပၚညီလာခံဆီ သူတုိ႔ ၃ ဦးေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ ထဲမွာလည္း ကုိထြန္းဦးနဲ႔ ကုိကုိေလးတုိ႔ ၂ ဦးကိုပဲေတြ႕ရၿပီး က်န္တဲ့လူေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။ ယူဂ်ီအတြက္ ျပည္တြင္းျပန္၀င္သြားသူ၊ အဖမ္းခံ လုိက္ရသူ၊ ဘန္ေကာက္ကေန ျပန္မလာေတာ့သူ စသျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လူမစုံေတာ့တာကလဲ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚယူရျခင္း အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္မယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ညီလာခံက်င္းပမဲ့သံလြင္စခန္းဆီ က်ေနာ္တုိ့ ေကအန္ယူ-နယ္ေျမက ပုဂိၢဳလ္ေတြဟာ မဲေဆာက္ကေန ကားေတြငွား၊ တခ်ိဳ႕လည္း KNU ကားႀကံဳစီးၿပီး လက္ေဒးနဲ႔ မယ္သေ၀ါဘက္ ျပန္လာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မက္သေ၀ါေတာင္ကို န၀တ-တပ္က သိမ္းထားလုိက္ပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ မယ္သေ၀ါ ကေန ေလွမစီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေတာလမ္းအတုိင္း ေနာက္ထပ္ တနာရီနီးပါး
ထပ္ေမာင္းရတဲ့ ခေလတလူ ဆုိတဲ့ေနရာကေန ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ ေလွစီးရပါတယ္။
အဲဒီေလွဆိပ္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာေတာ့ ေနာ္တ ခံစစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီေတာင္တန္းေဘးက ေသာင္ရင္းျမစ္အတုိင္း နာရီ၀က္ေလာက္ စုန္ဆင္းလာေတာ့ သစ္ေတာ၀န္ႀကီး ပဒုိေအာင္ဆန္း (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖ နဲ႔ အပစ္ရပ္သြားသူ) တုိ႔အိမ္နဲ႔ အထက ေက်ာင္းႀကီးရွိရာ ထီးတခီးဆုိတဲ့ ကရင္ရြာႀကီး တရြာကို ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ရပါတယ္။ ဆက္ဆင္းလာေတာ့ KNU ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပုေလာ စခန္း ျဖစ္ပါတယ္။
မာနယ္ပေလာကေန နာရီ၀က္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းေတာ့ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ဆုံရာ ျမစ္ဆုံ (၁၉၉၄-၉၅ မွာေတာ့ အဲဒီျမစ္ဆုံနားမွာ ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန စ ျပႆနာတက္ၿပီး DKBA ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မာနယ္ပေလာ
က်ဆုံးခဲ့ရပါတယ္) ကုိေသာင္းျမစ္အတုိင္း စုန္ဆင္းလာတဲ့ စက္ေလွဟာ သံလြင္ေရာက္ေတာ့ ေရဆန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ေရစီးသန္ေပမယ့္ စက္အားေကာင္းတဲ့ ေလွနဲ႔မုိ႔ ေလွသမားအတြက္ ျပႆနာ ရွိပုံမရ ပါဘူး။ ေသာင္းရင္းကေတာ့ ေရစုန္ဆင္းရတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေရတိမ္လြန္းတာေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေသာင္တင္တာ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ ၀င္ေဆာက္မိတာမ်ဳိးေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သံလြင္ကေတာ့
ေသာင္ရင္းထက္ ၃ ဆေလာက္ က်ယ္ၿပီး ေရကလည္း နက္တဲ့အတြက္ ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာခ်င္း မတူေတာ့ပါဘူး။
ျမစ္ဆုံကေန သံလြင္ကုိ ဆန္တက္တဲ့ ျမစ္ေၾကာင္းတေလ်ာက္မွာေတာ့ စီးပြားျဖစ္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းေတြနဲ႔ ကရင္ရြာေလးေတြကို ျမန္မာဘက္ကမ္းတေလ်ာက္ ျမင္ေနရပါတယ္။ သစ္ဆဲြေနတဲ့ ဆင္ေတြ။ ေခတ္မီ သစ္ျဖတ္၊သစ္သယ္ ယႏၱယားေတြ၊ နံပတ္ျပားမပါတဲ့ သစ္တင္ကားေတြ၊ ေသနတ္လြယ္ၿပီး သြားလာေနတဲ့ ကရင္စစ္သားေတြ၊ သဲေသာင္စပ္က
ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စုိက္ခင္းေလးေတြ၊ ေဒသခံ ကရင္ရြာသူရြာသား ေတြြကို စက္ေလွေပၚကေန လွမ္းျမင္ ေနရပါတယ္။ထုိင္းဘက္ကမ္းကုိ ၾကည့္လုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမန္မာဘက္ကမ္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ သစ္ခုတ္၊ သစ္ျဖတ္ ေနတာကုိ လုံး၀ မေတြ႕ရဘဲ ကၽြန္းပင္ ေသးေသးေလးေတြကို စနစ္တက် တန္းစီစုိက္ထားတဲ့ ကၽြန္းၿခံေတြကို သံလြင္ျမစ္ကမ္း တေလ်ာက္က
ေတာင္ကုန္းေတြမွာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ သစ္ခုတ္ခြင့္ လုံး၀မရွိပါဘူး။
သစ္ေတာ ထိမ္းသိမ္းေရးကုိ စနစ္တက် ေဆာင္ရြက္ေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာဘက္က သစ္ကိုေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ၀ယ္ယူ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။
သံလြင္ျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ တခုျခားလုိက္ရံု၊ နယ္စပ္မ်ဥ္း တေၾကာင္း ျခားလုိက္ရံုနဲ႔ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ၊ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈေတြကုိ တားဆီးထားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထုိင္းဘက္က တြက္ဆ ထားဆဲလားလုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ဒီလုိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္းနဲ႔ ငုိေငးဒီေငး တနာရီ နီးပါး ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစာ္လဲထာ ဆုိတဲ့ ေလွဆိပ္နဲ႔ ေစ်းတန္းႀကီး တခုကို ထုိင္းဘက္ကမ္းမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ေစာ္လဲထာမွာ ဆုိက္ထားတဲ့ ေလွေတြဟာ အရြယ္အစားမ်ဳိးစုံ ရွိေနၿပီး တခ်ဳိ႕ ေလွႀကီးေတြ ဆုိရင္ ႏြားေကာင္ေရ ၂၀ ေလာက္အထိ တင္ႏုိင္တဲ့ အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေစ်းဟာ မာနယ္ပေလာ အပါအ၀င္ ေသာင္းရင္းနဲ႔ သံလြင္ျမစ္တေလ်ာက္က KNU စခန္းေတြ၊ ကရင္ေက်းရြာေတြ အတြက္ အဓိက ေစ်းႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဒသတြင္း အစည္းကားဆုံး ေစ်းတန္းႀကီး တခုျဖစ္ၿပီး ပစၥည္းမ်ဳိးစုံ ၀ယ္ယူနုိ္င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ကေတာ့ အဲဒီေစ်းမွာ ခဏနား၊ ပစၥည္းေတြကုိ ဟုိေငးဒီေငး လုပ္ရံုမွတပါး ဘာမွ မ၀ယ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီကေန ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ ေရဆန္ ဆက္ေမာင္းတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဒသအေခၚ ဥသုထ စခန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေခၚ သံလြင္စခန္း ကိုေရာက္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ သံလြင္ စခန္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ အစည္းအေ၀း ခန္းမက ကလက္ေဒးထက္ေတာင္မွ ပိုေကာင္းေနသလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကလက္ေဒးမွာလုိ ကုန္သြယ္ေရးစခန္းနဲ႔ ကုန္သည္ရြာေတြကိုေတာ့ သံလြင္မွာ က်ေနာ္မေတြ႕မိပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအစည္းအေ၀း အခန္းေဘးက ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ၁၀၀ ေလာက္ မယ္ညား-ပါသား ေအာ္ၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္လုိ႔ ေကာင္းေနဆဲပါ။ သူတုိ႔ကုိျမင္ေတာ့မွပဲ
၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ေလ့က်င့္တာ ငါတုိ႔ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာပါလုိ႔ စိတ္ေျဖရာ ရခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီသင္တန္းမွာ သံလြင္နဲ႔ ေစာထစခန္း ၂ ခုစလုံးက ေက်ာင္းသားေတြ ပါ၀င္ၿပီး ေစာထစခန္းက ကိုေက်ာ္ဦးေခၚ
ကုိေက်ာ္နီ (၁၉၉၉ ေအာက္တုိဘာမွာ ဘန္ေကာက္က ျမန္မာသံရံုးကုိ ဝင္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ နာမည္ႀကီးလာတဲ့ ကုိေဂ်ာ္နီ) လည္း ပါ၀င္တယ္လုိ႔ ဒီေဆာင္းပါး ေရးခ်ိန္မွာ ေစာထစခန္းတုန္းက ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုေက်ာ္ဦးကို ဘယ္သူမွန္း က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ အစည္းအေ၀း ခန္းမမွာ ခဏနား၊ စစ္သင္တန္းကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအစည္းအေ၀းခန္းမ ေနာက္က အေဆာင္ တခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေလ့လာသူေတြကို ေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေပါၿပီး သစ္စက္ေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီေဒသက အေဆာက္အဦ အားလုံးဟာ သစ္မာေတြနဲ႔ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အေဆာင္ဟာလည္း အေတာ္ေကာင္းမြန္ ခုိင္ခန္႔တဲ့ အေဆာင္တခု ျဖစ္ပါတယ္။
ညေနပုိင္း ေရဆင္းခ်ဳိးတဲ့အခါမွာေတာ့ “အားပါးပါး … သံလြင္ေရဆုိတာ ဒီလုိလား” ဆုိၿပီး ေအာ္ရတဲ့အထိ ေအးစက္ေနတဲ့ ေရကုိ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ႀကံဳလုိက္ ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ ေရကိုမွ ဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း လက္ပုိက္ကူးတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းေတြက ရွိပါေသးတယ္။ သံလြင္ဟာ ေသာင္ရင္းထက္ ၃-ဆနီးပါး ပုိက်ယ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ခန္႔မွန္းမိၿပီး သံလြင္ စခန္းေရွ႕က ေရျပင္ဟာ ေပ ၁၀၀ ေလာက္က်ယ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
သံလြင္ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းက ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာေတာ့ စုိက္ခင္းတခုနဲ႔ တဲတန္းေလး တခုကိုျမင္ေနရၿပီး “သံလြင္ေခ်ာင္းျခား တုိ႔နွစ္ေယာက္သား” ဆုိတဲ့ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကုိေတာင္ သြား သတိရမိပါတယ္။
ကုိယ္စားလွယ္အသစ္နဲ႔ ဗဟုိေကာ္မတီအသစ္
ဒီတေခါက္ညီလာခံအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းကေန ကုိယ္စားလွယ္အသစ္ တဦးကုိ ထပ္လြတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မတီ ျပန္ၾကားေရးဌာန တာ၀န္ခံ ျဖစ္လာၿပီး အခု DVB ဒု ညြန္မႉး ျဖစ္ေနသူ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီထဲက ကုိေက်ာ္ထင္လည္း စခန္းကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္ေရြးခံရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔
ဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္အပါအ၀င္ နယ္ေျမ ေကာ္မတီ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေလ့လာသူအျဖစ္ လာတက္ၾကတာပါ။ ေနာက္တခါ ေမာေတာင္ စခန္းကလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေဇယ်
(ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာ္ေဇယ်ဟာ ေတာေက်ာင္းသား အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၀ ေလာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္) နဲ႔ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က က်ေနာ္နာမည္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ပါတယ္္။
ေနာက္တရက္ ညီလာခံစတဲ့ အခါမွာေတာ့ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ဗဟုိ ေကာ္မတီရဲ႕ အစီရင္ခံစာကုိ တင္သြင္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အစီရင္ခံစာပါ အခ်က္အလက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြကို က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ညီလာခံ က်င္းပတဲ့ ပထမေန႔လား၊ ဒုတိယေန႔လား မသိပါဘူး။ သီေဘာဘုိးစခန္းက တပ္ရင္းမႉးတဦး ျဖစ္သူ ကိုတင္ေမာင္ဆန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃၊ ၄ ဦး ေရာက္လာၿပီး
ညီလာခံမွာ အေရးေပၚ တင္ျပစရာရွိလုိ႔ သူ႔ကုိ ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးပါဆုိၿပီး ညီလာခံထဲ ၀င္လာပါတယ္။
တင္ေမာင္ဆန္းဆုိတာ အဲဒီကာလက ေခသူမဟုတ္ပါဘူး။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္က မနိမ့္မျမင့္၊ ခႏၱာကုိယ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အခ်ဳိးက်ၿပီး ပါးၿမိဳင္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ခပ္ေရးေရးနဲ႔ မင္းသားပုံ ေပါက္ေနသူပါ။ ၿပီးေတာ့ DSA (ေမၿမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္) ေက်ာင္း ဒုတိယ ႏွစ္ကေန ထြက္လာသူ၊ အင္အားအမ်ားဆုံး ေက်ာင္းသား စခန္းေတြထဲက သီေဘာဘုိး စခန္းခဲြတခုရဲ႕ တပ္ရင္းမႉးလည္း ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက ျမန္မာေက်ာင္းသား တဦးကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ သတင္းပုိ႔ႏုိင္ရင္ ဘတ္ ၅၀၀၀ နႈံး ေပးမယ္လုိ႔ ျမန္မာသံရံုးက ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အဲဒီေငြကို လုိခ်င္လို႔ ေတြ႕သမွ် ေက်ာင္းသားေတြကို မဲေဆာက္ကေန ရန္ကုန္ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ အက်ဳိးေဆာင္လုပ္ေပးေနတဲ့ မဲေဆာက္ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကို ေတာင္ ဖမ္းဆီးၿပီး သူ႔တပ္ရင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ပညာေပးခဲ့တဲ့ ကုိတင္ေမာင္ဆန္းပါ။ စသည္ျဖင့္ သတင္းႀကီး ေနၿပီး လမ္းသိပ္မယူသူအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ၾကား နားလည္ထားပါတယ္။
ကုိတင္ေမာင္ဆန္း ညီလာခံမွာ ဘာေတြ တင္ျပခဲ့သလဲ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ သူနဲ႔ ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ၂ ဦး အျပန္အလွန္ ေျပာတာကို နားေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ညီလာခံကိုေတာင္ ခဏရပ္ခဲ့ရ ေသးတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ မွတ္မိေနပါတယ္။
ယခင္ ဆက္စပ္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေဆာင္းပါး – သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၉
No comments:
Post a Comment