န၀တ
ဘက္ကေန ABSDF တပ္ရင္း ၂၀၁ ဆီ ဘက္ေျပာင္း လာတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး တင္ျမင့္ဦး
(ေနာက္တန္း ၃ ဦးမွ ယာအစြန္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္) ကုိ ၆၀ မမ လက္နက္ႀကီး
သင္တန္းဆင္းပဲြမွာ ေတြ႔ရစဥ္
က်ေနာ္ဟာ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္လာၿပီး တပ္မဟာ ၄ တပ္မႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေအာ္လီဗာ၊ ခ႐ုိင္ဥကၠ႒ ပဒုိကြယ္ထူး၀င္းတုိ႔နဲ႔ အေသအခ်ာ ေဆြးေႏြးေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈမရခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကူညီရင္ က်န္တဲ့ ကုိနုိင္ေအာင္နဲ႔ ကိုမုိးသီးဇြန္တုိ႔ဘက္က တပ္ေတြျပန္လာေရးကိုလည္း သူတုိ႔ကူညိီမွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တဖြဲ႔တည္းကုိ ကြက္္ၿပီးကူညီရင္ “ဘက္လုိက္တယ္လုိ႔ စြပ္စဲြခံရမယ္။ အခုေတာင္ တပ္မဟာ ၄ က ဘက္မလုိက္အဖြဲ႔ကုိ မ်က္နွာသာေပးေနတယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲသံေတြၾကားေနရတယ္” လုိ႔ တပ္မဟာမႉးက ေျဗာင္ေျပာၿပီး က်ေနာ္ရဲ့တင္ျပခ်က္ကုိ ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ လုိက္ကူညီေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေရး ရာတာ၀န္ခံ ပဒုိမန္းၿငိမ္းေမာင္လည္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပုံ ရပါတယ္။ တပ္မဟာမႉး အိမ္ေအာက္ထပ္က ေနက်ေနာ္နဲ႔ မန္းၿငိမ္းေမာင္ အတူထြက္လာၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔ ေဆြးေႏြးေပမယ့္ တိက်တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ထြက္မလာခဲ့ပါ။
တပ္ရင္းျပန္ဆင္းၿပီး ေကာ္မီတီေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေတာ့ ဘုိင္သိန္းျမင့္တုိ႔ တပ္ခြဲ ၂ ရွိရာ နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသဆီ သြားၿပီး အဲဒီမွာရွိတဲ့ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးကို အကူညိီေတာင္းရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ထြက္လာပါတယ္။ ဘာလက္မွတ္မွ မရွိဘဲ ထုိင္းတဦးလုိ သ႐ုပ္ေဆာင္ၿပီး ထုိင္းနုိင္ငံ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ကုိျဖတ္ၿပီး ခရီးသြားေနတဲ့က်ေနာ္ဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္အထိ တခါမွ အဖမ္းမခံခဲ့ရေသးပါဘူး။ လုိင္းကားအဆင့္ဆင့္စီးၿပီး နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္းဆီ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ အေျခအေနက အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းကုိ န၀တ က သိမ္းထားလုိက္ၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ နတ္အိမ္ေတာင္ရြာထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြအရင္လုိ ေပၚေပၚတင္တင္ ေနလုိ႔မရေတာ့ပါ။
ေနာက္တခါ န၀တစစ္သားေတြလည္း နတ္အိမ္ေတာင္ရြာထဲ မၾကာခဏဆင္းလာၿပီး ေစ်းလာ၀ယ္ေနတယ္လုိ႔ သိရတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလုံၿခံဳလွ။ ဒါေပမယ့္ တပ္ခြဲမႉး ဘုိင္သိန္းျမင့္ (၁၉၉၇ ပင္လယ္ျပင္တုိက္ပဲြအတြင္း က်ဆုံး) က သူ႔နယ္ကုိ သူပုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အထာမ်ဳိးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနျပေနေတာ့ ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူထားတဲ့ က်ေနာ္က စိုးရိမ္မႈျပေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ သ႔ူနယ္ကုိ သူပုိင္တယ္ဆုိေပမယ့္ အရင္ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္း မက်ခင္က က်ေနာ္တုိ႔ ၂၀၁ တပ္ရင္း ႐ံုးခန္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ၂ ထပ္တုိက္အိမ္ႀကီး ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ့ အိမ္မွာေတာ့ ေပၚတင္သြားမတည္းရဲေတာ့ပါ။ ဟုိဆုိင္ဒီဆုိင္၀င္ျပီး လဖက္ရည္ေသာက္၊ ရြာသားေတြနဲ႔ စကားေျပာ လုပ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္မွာတည္းသလဲ ဆုိတာကို မေျပာရဲပါ။
ေနာက္တရက္ မုိးလင္းေတာ့ ဘုိင္သိန္းျမင့္နဲ႔ က်ေနာ္ဟာ စကားျပန္တဦးကိုေခၚ၊ နတ္အိမ္ေတာင္ရြာအ၀င္၀ ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရး ႐ံုးခန္းဆီတက္ၿပီး မာနယ္ပေလာေရာက္ ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္ေခၚေရးကိစၥ အကူညီေပးဖုိ႔ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အရင္းနွီးဆုံး၊ နားလည္မႈအရိွဆုံးလုိ႔ ထင္ထားေပမယ့္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ နုိင္ငံေရးအေျခအေန၊ နယ္ေျမစိုးမုိးမႈ အေျခေနေတြအရ သူတုိ႔တာဝန္က်ရာနယ္ျဖစ္တဲ့ ကန္ခ်နပူရီခ႐ိုင္ကို ေက်ာ္ၿပီး လူ ၂၀ ေက်ာ္ သယ္ယူဖုိ႔ကိစၥဟာ မျဖစ္နုိင္ဘူးလုိ႔သာ အေျဖရခဲ့ပါတယ္။
ေဆြးေႏြးသမွ် အဆင္မေျပျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဟာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကုန္းေပၚကေန ဆင္းလာၿပီး အေျခေနေတြကို တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ မာနယ္ပုေလာက တပ္စုဆီ ေၾကးနန္းပုိ႔နုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ခဲြ အေျခစုိက္ရာ ေလးအိမ္စုရြာဆီ ဆက္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ကားမရွိ။ ကားလည္း မငွားနုိင္ပါ။ ဒီေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ကေန ေလးအိမ္စုကုိသြားဖုိ႔ ေရပူရြာဆီ ကားလမ္းအတုိင္း ကုန္ေၾကာင္းခရီး တနာရီေလာက္ နွင္လုိက္ရပါတယ္။ ေတာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ႐ုိးေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ကတၱရာလမ္းေပၚ တနာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မဘ၀င္မက်လွပါ။
ဒီလုိနဲ႔ ေရပူရြာထိပ္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ရြာနေဘးရွိ ကားလမ္းၾကမ္းေလးအတုိင္း ၀င္လာေတာ့ ပထမဆုံး ေတြ႔ရတာက ၀ါး႐ံုေတာထဲမွာ တပ္ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၃ ခုရဲ့ ပူးတြဲကင္းပုန္းစခန္း။ အဲဒီမျမင္ရတဲ့ လုံၿခံဳေရးဂိတ္ကုိျဖတ္ၿပီး ၀င္လာေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးတခုကို ေတြ႔ရၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းေဘးက တလုံးတည္းေသာ သြပ္မုိး၊ သစ္သားအိမ္ဟာ KNU တပ္ခြဲမႉး ဗုိလ္လွေခ်ာ ယာယီေနတဲ့အိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူအိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့ ဗုိလ္လွေခ်ာက အိမ္မွာမရွိတဲ့အတြက္ စကားေျပာခြင့္ မရလုိက္ပါဘူး။ သူ႔အိမ္ကုိေက်ာ္ၿပီး ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ထပ္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ သက္ကယ္မုိး ၀ါးတဲ ၁၀ တဲေက်ာ္ ေတြ႔ရၿပီး အဲဒါဟာ “ဒီမုိကေရစီ ဒုကၡသည္ေက်းရြာ” ျဖစ္ပါတယ္။
“ေက်းရြာ ေဆးေပးခန္း” ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ၀ါးတဲတလုံးထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ေဆးမႉးေတြက က်ေနာ္တုိ႔တပ္ရင္းနဲ႔ ၁၀၁၊ ၁၀၂ ရဲေဘာ္ေတြ။ လူနာေတြထဲမွာေတာ့ ငွက္ဖ်ားမိ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဒုကၡသည္ကေလးငယ္တခ်ဳိ႕။ ေဆးခန္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိး တျခား တဲတလုံးမွာေတာ့ “ေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္း” ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကို ေတြ႔ရၿပီး ေက်ာင္းဆရာေတြထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းက ရဲေမတဦးကုုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ေနာက္ တဲတလုံးမွာေတာ့ ရြာဥကၠ႒ ဦးရွိန္ (အခု အေမရိကန္) တုိ႔ မိသားစုကုိ ေတြ႔ရၿပီး စကားထုိ္င္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တရက္မုိးလင္းေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္အေျခစုိက္ ခလရ ၂၀၈ ကေန ၆၀ မမ လက္နက္ႀကီးတလက္၊ လက္နက္ငယ္ ၄ လက္နဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF တပ္ေတြဆီ ဘက္ေျပာင္းလာတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး တင္ျမင့္ဦး (အခု ကေနဒါ) အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၅ ဦးကို ဘုိင္သိန္းျမင့္က ေခၚလာၿပီး က်ေနာ္နဲ့ ေပးေတြ႔ပါတယ္။ ဒီလုိ ပူးေပါင္းနုိင္ေအာင္ စည္း႐ံုးခဲ့သူကေတာ့ တပ္ခြဲမႉး ဘုိင္သိန္းျမင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းအျပင္ ABSDF တခုလုံးအတြက္ပါ လက္နက္ႀကီးနဲ႔အတူ လာေရာက္ပူးေပါင္းတဲ့ ပထမဆုံး ရွားရွားပါးပါး န၀တ စစ္သည္ေတြလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ကိုတင္ျမင့္ဦးက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္စပဲ ရွိပုံရေသးၿပီး တပ္ၾကပ္တဦး၊ ဒုတပ္ၾကပ္တဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ ၂ ဦးဆုိရင္ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ အခုမွ က်ေနာ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ့ဓာတ္ပုံနဲ႔ သတင္းကိုေတာ့ မာနာပေလာမွာ ေရာက္ေနစဥ္ကတည္းက ၾကားခဲ့ရၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ သူတုိ႔ ၅ ဦးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မာနယ္ပေလာ တုိက္ပဲြကာလအတြင္း နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းကေန ဘက္ေျပာင္းလာသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒိီကာလ ၁၀၂ မွ ဗဟုိေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ကိုဉာဏ္လင္းေရႊက သတင္းဌာနေတြဆီ ထုတ္ျပန္ေျပာဆုိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘက္ေျပာင္း ထြက္ေျပးလာသလဲဆုိတာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ အေပၚေအာက္ ခဲြျခားဆက္ဆံမႈ၊ အထက္အရာရွိေတြရဲ့ အနုိင္က်င့္မႈကို မခံနုိင္လုိ႔ ထြက္လာတယ္လုိ႔ ေျပာတာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ န၀တ တပ္တြင္းက အေျခေနကုိေမးျမန္း၊ သူတုိ႔ ၅ ဦးကို အားေပးစကားေျပာ၊ မင္းသမီးခစန္းဆီ မၾကာခင္ ေခၚယူနုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ ကုိတင္ျမင့္ဦးတုိ႔ ၅ ဦး ဘက္ေျပာင္းလာေအာင္ စည္႐ံုးနုိင္ခဲ့တဲ့ တပ္ခဲြမႉး ဘုိင္သိန္းျမင့္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဳးမိပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသဆီ လာရင္းကိစၥ အဆင္မေျပေသးတဲ့အေၾကာင္း၊ စိတ္ရွည္သီးခံၿပီး ဆက္ေစာင့္ဖုိ႔ လုိတဲ့အေၾကာင္း မာနယ္ပေလာရွိတပ္စုနဲ႔ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ေတြဆီ ေၾကးနန္းပုိ႔ရပါတယ္။ ေန႔လည္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းေနာက္ေက်ာ နယ္စပ္ေတာင္ကုန္းမွာ ယာယီတဲထုိး စခန္းခ်ေနၾကတဲ့ တပ္ခြဲ ၂ ရဲေဘာ္ေတြဆီ သြားေရာက္ အားေပးစကားေျပာခဲ့ပါတယ္။ နယ္စပ္ေတာင္ထိပ္ ဆုိေပမယ့္ နတ္အိမ္ေတာင္လုိေတာ့ ျမင္ကြင္းက သိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ နယ္စပ္ကုန္ သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းလဲ မရွိပါ။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုဟာ နတ္အိမ္ေတာင္ကုိ လြမ္းေနပုံရၿပီး နတ္အိမ္ေတာင္ခစန္းကုိ ျပန္သိမ္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနျကပါတယ္။ ညေနပုိင္းမွာ လူစုၿပီး “လက္ရွိနုိင္ငံေရး အေျခအေန ရွင္းလင္းတင္ျပျခင္း” လုပ္ခဲ့ေသးတယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ အေသးစိပ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေလးအိမ္စုေဒသရွိ ဒီမုိကေရစီေက်းရြာ ေဆးေပးခန္းမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ ေလးအိမ္စုမွာ သတင္းတပတ္ခန္႔ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။ မာနယ္ပေလာတပ္စုကုိ သည္းခံၿပီး ဆက္ေစာင့္ဖုိ႔ ေၾကးနန္းပုိ႔ၿပီး ေျပာထားေပမယ့္ ရဲေဘာ္ေတြက စိတ္ရွည္သည္းခံနုိင္စြမ္း ရွိပုံမရေတာ့ပါ။ “ကိုယ္အစီစဥ္နဲ႔ကုိယ္ ျပန္လာေတာ့မယ္။ ခရီးစရိတ္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းကိုသာ ဥကၠ႒စီစဥ္ေပးပါ” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ဆီ ေၾကးနန္းျပန္၀င္လာပါတယ္။ ဒီေၾကးနန္းကိုၾကည့္ၿပီး ထား၀ယ္မွာေခတ္စားတဲ့ “ထား၀ယ္သားအိမ္ျပန္” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို သြားသတိရမိပါတယ္။
ထား၀ယ္သားေတြ အိမ္ျပန္ခ်င္ရင္ ဘယ္လုိမွတားမရ၊ ဆီးမရေတာ့ဘဲ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲဲ႔ ရေအာင့္ျပန္ေလ့ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမတတ္နုိင္ေတာ့ပါ။ မာနယ္ပုေလာ-ေစာ္လဲထာ-မယ္စရီးယန္း-ဘန္ေကာက္ကုိ ေလွတဆင့္၊ လုိင္းကားတဆင့္၊ ဘတ္စကားတဆင့္ ဘယ္လုိစီးရမယ္။ တစုကုိ လူ ၄ ဦးထက္မပိုေစဘဲ အုပ္စုခဲြသြားပါ။ စစ္ပစၥည္းေတြ လုံး၀သယ္မလာမိေစပါနဲ႔ စသျဖင့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကုိ စက္ေပၚတက္ၿပီး တခါတည္း ေျပာလုိက္ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ သြားဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးကုိ မင္းသမီးစခန္းကေန ဘန္ေကာက္ အျမန္ဆုံးတက္ၿပီး ဒီလူေတြကိုႀကိဳဆုိဖုိ႔၊ ေနာက္တဦးက ေဟြးနန္းေခါင္ရွိ ဦးဟန္လင္းရဲ့အိမ္မွာ ႀကိဳဖုိ႔ အေရးေပၚညႊန္ၾကားမႈေတြ လုပ္လုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီကာလက ဦးဟန္လင္း မိသားစုဟာ ေဟြးနန္းေခါင္ရြာစပ္က ထုိင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးၿခံတခုမွာ ေနထုိင္ခြင့္ရထားပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ မာနယ္ပေလာကေန ေစာလဲထာကို ေလွစီးၿပီး ေန႔လည္ခ်ိန္ အေရာက္လာ၊ ေစာလဲထာကေန မဲစရီယန္းကုိ ညေနကားမီေအာင္စီး၊ ဘန္ေကာက္-ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ကို မနက္ေစာေစာ ေရာက္ရမယ္ဆုိတဲ့ စီမံကိန္းကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ပါေတာ့တယ္။ မယ္စရီးယန္းကေနလာတဲ့ ဘတ္စ္ကားဟာ ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္မွ ဘန္ေကာက္-ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္ကို ေရာက္တဲ့အတြက္ အဲဒီကတဆင့္ ေတာင္ပုိင္းကားဂိတ္ဆီသြားၿပီး ကန္ခ်နပူရီကားကို စီးဖုိ႔အခ်ိန္က စေကာစက ျဖစ္ေနပါတယ္။ တခါ ကန္ခ်နပူရီ-ေဟြးနန္းေခါင္ လုိင္းကားက ေန႔လည္ ၁ နာရီ ထြက္တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိင္းကားကို ဘယ္လုိမွ မမီနုိင္ေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ တညတာအိပ္ဖုိ႔ စခန္းေထာက္ ရွာရပါေတာ့တယ္။
ဘန္ေကာက္မွာ ႐ံုးခြဲမရွိလုိ႔ ခုိနားရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြကို အႀကိဳ-အပုိ႔ လုပ္ေပးၿပီး သူတုိ႔အခန္းမွာ လက္ခံေကြ်းေမြးေပးတဲ့ ဘုရားသုံးဆူေဒသက ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ကိုခ်စ္ဘြယ္၊ ကုိယဥ္ေထြး၊ ကုိမ်ဳိးေအးတုိ႔ကုိ အမည္တပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္မိပါတယ္။ တေခါက္မွာ လူ ၄ ဦးစီကုိ စက္ေလွတဆင့္၊ လုိင္းကား တဆင့္၊ ဘတ္စကား ၃ ဆင့္ ေလာက္နဲ႔ မာနယ္ပေလာ-ေစာလဲထာ-မယ္စရီးယန္း-ဘန္ေကာက္-ကန္ခ်နပူရီ-ေဟြးနန္းေခါင္-မင္းသမီး အထိ သယ္တဲ့၊ ျဖစ္သလုိ အေရးေပၚစီစဥ္လုိက္တဲ့ ထုိင္းနုိင္ငံျဖတ္ လူေမွာင္ခုိသယ္နည္း စစ္ဆင္ေရးဟာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ တဦးမွ အဖမ္းဆီးမခံရဘဲ သတင္း ၂ ပတ္အတြင္း ရဲေဘာ္ ၂၄ ဦးစလုံး မင္းသမီးစခန္းအထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တဦးကေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေသာင္တင္ေနတုန္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေလွ်ာက္လုိက္တဲ့အတြက္ မင္းသမီးစခန္းဆီ ျပန္မလာေတာ့ပါ။
“ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့ စစ္သည္ေတာ္မ်ား” လုိ႔ နာမည္ႀကီးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ ၂၅ ဦး သယ္ယူမႈ စစ္ဆင္ေရး ေအာင္ျမင္သြားတဲ့သတင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းေဘးက ကုိနုိင္ေအာင္တုိ႔၊ ကိုမုိးသီးဇြန္တုိ႔ တပ္ဖြဲ႔ေတြအတြက္ အံၾသစရာျဖစ္ေနခဲ့သလုိ မာနယ္ပေလာ၀န္းက်င္ရွိ သက္ဆုိင္ရာ ဗဟုိအသီးသီး ကလည္း အေတာ္အံ့ၾသေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္အတြက္ ဘယ္အဖြဲ႔ဆီကမွ အကူညီမရလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မာနယ္ပုေလာ စစ္ေၾကာင္းပုိင္ Mizuho ဆက္သြယ္ေရးစက္ကုိ ေရာင္းခ်ၿပီး အဲဒီကရတဲ့ ေငြတေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ေလွခ၊ ကားခ၊ စားစရိတ္အျဖစ္ အသုံးျပဳကာ အခုလို ျပန္လာနုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကိုပါ သူတုိ႔သိရင္ ပုိၿပီးေတာင္ အံၾသေနမလားလုိ႔ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
စစ္ေၾကာင္းမႉး
ကိုမင္းေဇာ္သူ (ေရွ႕ဆုံးတန္း ၀ဲဘက္မွ စစ္ေရာင္ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားသူ) နဲ႔
၂၀၁ မွ တပ္စုကုိ မာနယ္ပေလာမွ ေနာ္တ ခံစစ္ေၾကာင္းသုိ႔အသြား
ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲတြင္ ေတြ႔ရစဥ္
ဒါေပမယ့္ မာနယ္ပုေလာကေန မင္းသမီးစခန္းဆီ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ဘာမွ မစီစဥ္ေပးေတာ့ဘဲ “မဲေဆာက္က ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔တပ္စုကို ဒီအတုိင္းပစ္ထားခဲ့တယ္” လုိ႔ အဲဒီေက်ာင္းသားက ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္မလိုက္ အဖြဲ႔ ၂၅ ဦး ျပန္လာသလုိပဲ ကုိယ္အစီစဥ္နဲ႔ကုိယ္ ေတာလမ္းတဆင့္၊ လုိင္းကားတဆင့္ စီးၿပီး ျပန္လာခဲ့ရဖူးတယ္လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ တပ္ေပါင္းစုဖက္က အေသအခ်ာ စီစဥ္ေပးသင့္တယ္ဆုိၿပီး အဲဒီရဲေဘာ္က ေ၀ဖန္ေထာက္ျပခဲ့တာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။
No comments:
Post a Comment