ႏိုင္ငံျပဳတည္ေဆာက္သူ ေက်ာင္းဆရာမ်ား



Written by ေမာင္သန္း၀င္း(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

Wednesday, 23 May 2012 13:00

'ဆရာျဖစ္သင္ၾကားရန္ လူေရြးခ်ယ္ရာ၌ အထူးအေရးႀကီးေသာ အခ်က္မႇာ တကယ္ဆရာအလုပ္ႏႇင့္ ေတာ္မည့္သူကိုသာ ေရြးၾကရန္ သတိျပဳရမည္။ အျခားအလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္လိုေသာ္လည္း မရႏုိင္၍ ေနာက္ဆုံးဆရာပဲ လုပ္ပါေတာ့မည္ဟု စိတ္ထားေသာသူ၊ အက်င့္စာရိတၲပ်က္ ျပားေသာသူ၊ က်န္းမာေရး မ်ားစြာခ်ဳိ႕တဲ့ေသာသူ၊ စိတ္ထား အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းေသာသူ၊ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား စံနမူနာယူျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးမဲ့ေစမည့္သူတို႔ကို မေရြးခ်ယ္ေစရ။  အစိုးရ အမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ားတြင္ လက္ေရြးစင္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကရမည္။ 'ေက်ာင္းဆရာဘ၀ႏႇင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေတြးမိတိုင္း သတိရမိေသာ အဆိုအမိန္႔ စကားတစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုမိန္႔သူမႇာ အျခားမဟုတ္။ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ဦးလည္းျဖစ္ ကမၻာသိ ျမန္မာ့သားေကာင္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည့္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႇဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔(၁၉၀၉-၁၉၇၄) ျဖစ္သည္။ ထိုအဆိုအမိန္႔ထဲမႇ 'ဆရာသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ စံနမူနာ ျဖစ္ရမည္။ အစိုးရ အမႈထမ္းအရာထမ္းမ်ားတြင္ လက္ေရြးစင္မ်ား ျဖစ္ရမည္'ဟူ ေသာအခ်က္မႇာ အလြန္အေလးအနက္ ထားမႇတ္သားရမည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆရာသည္ စာေပသင္ၾကားရသူသက္သက္မဟုတ္။ တပည့္မ်ားအား အသိအလိမၼာ ၪာဏ္ပညာႏႇင့္ စိတ္ထားအျပဳအမူမ်ားကို နည္းေပးလမ္းျပ ဆုံးမသြန္သင္ ပဲ့ျပင္ေပးရသူျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေတာ္ႏႇင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားအား အေျခခံေကာင္း၊ အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ားကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းမႇထြက္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲသို႔ ေရာက္သည့္အခါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစရန္ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ေပးရပါမည္။ ေက်ာင္းဆရာ၏ တာ၀န္ႏႇင့္ ၀တၲရားမႇာ ႀကီးမားသည့္ အခန္းက႑တြင္ ရပ္တည္လ်က္ရႇိပါသည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈႏႇင့္ တိုင္းျပည္ထူေထာင္မႈတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားသည္ ေရႇ႕တန္းမႇ မားမားမတ္မတ္ပါ၀င္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ ပထမေက်ာင္းသား သပိတ္ ေပၚေပါက္ၿပီး ေနာက္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားျဖစ္ တည္လာရာ ထုိေက်ာင္းမ်ားမႇ ေက်ာင္းဆရာမ်ားႏႇင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေနာင္အခါ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးႏႇင့္ ထူေထာင္ေရးတို႔တြင္ ပါ၀င္ၾကသည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာၾကပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္၊ စာေပပညာရႇင္အျဖစ္၊ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကြၽမ္းရာ၊ က်ရာက႑မႇ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ငံျပဳတည္ေဆာက္သူ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကို စဥ္းစားလိုက္လ်င္ ဦး စားသတိရမိသူမႇာ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း(၁၈၇၅-၁၉၆၄) ျဖစ္သည္။ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္အၿပီး ဗဟန္းအမ်ဳိးသားေကာလိပ္ကို တည္ေထာင္သည့္အခါ ဆရာႀကီးသည္ ထိုေကာလိပ္တြင္ ျမန္မာစာေပ ႏႇင့္ ျမန္မာရာဇ၀င္ပါေမာကၡအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ တပည့္ရင္း ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိႏႇင့္အတူ ဗဟန္း အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ပ်က္သည့္ တိုင္ေအာင္ အမ်ဳိးသားေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္၊ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ကို အရင္းခံ၍ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ထမ္းရြက္ခဲ့သည္။ တပည့္မ်ား၏ အမ်ဳိးသားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဘြိဳင္းေကာက္ဋီကာတြင္ ယူနီဗာစီတီဘြဲ႕ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ စိတ္အားတက္စရာ ဂုဏ္ျပဳမႇတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္တုိင္လည္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံကာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးတြင္ နာယက တစ္ဦးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ တပည့္ရင္းျဖစ္သူ ၀တ္လုံေတာ္ရ ဦးေမေအာင္က အဂၢမဟာပ႑ိတ ဘြဲ႔တံဆိပ္လက္ခံရန္ ကမ္းလႇမ္းရာ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေ၀လမင္းသားဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေရးပါက ဆုေငြတစ္ေထာင္ ခ်ီးျမႇင့္မည္ဟု တိုက္တြန္းသည္ကိုလည္း လက္မခံခဲ့ပါ။ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ ရပ္တည္ခ်က္ ျပတ္သားမႇန္ကန္စြာျဖင့္ ရာထူးစည္းစိမ္ ဂုဏ္ပကာသနကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပုံမႇာ နမူနာယူထိုက္ပါသည္။  ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ (၁၈၈၈-၁၉၇၃)သည္ သိပၸံေမာင္၀၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ေမာင္ထင္၊ ျမေကတု၊ ေဒါက္တာလႇေဘတို႔ကဲ့သို႔ တပည့္လူေတာ္မ်ားစြာကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာေပ သင္ၾကားႏုိင္ေရးအတြက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ သူ၏ တပည့္ျဖစ္သည့္ ေမာင္စိန္တင္(သိပၸံေမာင္၀) သည္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္း၏ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ထူးတန္းကို ပထမအဆင့္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဘီအိုင္ေအ စစ္တပ္ရန္ပုံေငြ အတြက္ ေငြသုံးရာ၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးသို႔ လစဥ္ေငြသုံးရာ ထည့္၀င္လႇဴဒါန္း ကူညီခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကို ဆရာေမာင္ထင္(၁၉၀၉-၂၀၀၆)က 'ပုဂၢလ အဘိဓာန္'တြင္' ဆရာေပၚထြန္းေသာ ေခတ္သည္ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသားမႇန္သမွ် မိမိလူမ်ဳိးမိမိႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္စြမ္းရႇိသမွ် ၪာဏ္စြမ္းရႇိသမွ် အဆီးအတားမရႇိ လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသာ ေခတ္မဟုတ္ေခ်။ နယ္ခ်ဲ႕၏ ေလႇာင္အိမ္ထဲတြင္ နယ္ခ်ဲ႕ကန္႔သတ္ေပးေသာ နယ္နိမိတ္အတြင္း၌သာလွ်င္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရႇားႏိုင္ၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး ႐ုန္းေတာ့ဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူ႐ုန္းရေသာ ဥႆာဟသည္ မည္မ်ႀကီးမားမည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္၍ ၾကည့္ၾကပါ။ လက္ထိပ္မပါဘဲ လြတ္ေအာင္႐ုန္းေသာ သူကဲ့သို႔ လြယ္လိမ့္မည္မဟုတ္'ဟု ဥဒါဟ႐ုဏ္ ေဆာင္ကာ သုံးသပ္ျပပုံမႇာ ထိမိေပၚလြင္လႇပါသည္။  စာေပနယ္တြင္ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား(၁၈၉၀-၁၉၄၂) ဟုထင္ရႇားသည့္ စာေရးဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသည့္အခါ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အစိုးရရာထူးကို မယူခဲ့။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေရးအတြက္ ကြယ္လြန္သည့္တိုင္ေအာင္ အစဥ္တစိုက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းႏႇင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း 'ထိုေက်ာင္းတို႔မႇာ အမ်ဳိးသားကေလးတို႔ကို လူျဖစ္ေအာင္သင္ၾကားေပးရာ ဗဟိုဌာနျဖစ္၏။ အမ်ဳိးသား စစ္သည္ေတာ္ကေလးမ်ား ထြက္ရာ အရပ္ျဖစ္၏'ဟု ခ်ီးက်ဴးေရးသားခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာစာေပႏႇင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတို႔ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားမႈအတြက္ စာေပျဖင့္ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည့္ ႏုိင္ငံျပဳ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ေတြ႔ရပါသည္။  ေက်ာင္းဆရာသည္ လူကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရသူ၊ ပဲ့ကိုင္ထိန္းေက်ာင္းရသူ၊ ကိုယ္တြယ္ပုံသြင္းရသူ ျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ သိမ့္ေမြ႔ၿပီး နက္နဲေသာ တာ၀န္ကိုယူၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္ ... ဆရာႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ (၁၈၉၃-၁၉၄၇)သည္ ၁၉၂၀ ျပည့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္အၿပီးတြင္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဗဟန္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ထူေထာင္ရာ၌ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းႏႇင့္အတူ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္တြင္ သတင္းႏႇင့္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ဂီတေလာက၏ မႇီျငမ္းျပဳက်မ္းျဖစ္ေသာ ဂီတ၀ိေသာဓနီက်မ္းႀကီးကို တည္းျဖတ္ေပးခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဆရာ စာေပပညာရႇင္ အာဇာ နည္အျဖစ္ ႏုိင္ငံအက်ဳိးျပဳခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီးေရႊျပည္ဦးဘတင္ (၁၈၉၄-၁၉၆၆)သည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဗဟိုအမ်ဳိးသားေက်ာင္းႀကီး စတင္တည္ေထာင္ရာ၌ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္၏ စီမံေပးမႈအရ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဗဟိုအမ်ဳိးသားေက်ာင္း၏ မဟာဂီတ သင္တန္း၌ ျမန္မာေရႇးသီခ်င္းႀကီးမ်ားကို သင္ၾကားေပးရသည္။ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ဆယ္ႏႇစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ မႏၲေလး ျမဴနီစီပယ္လူႀကီး၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္အျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ သခင္ျမ(၁၈၉၇-၁၉၄၇)ကမူ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အမ်ဳိးသား ေနရႇင္နယ္ေက်ာင္းဆရာႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၁ ခု ၾသဂုတ္လ ၁၄ ရက္  ဗဟန္း ေရႊက်င္ေက်ာင္းတိုက္၌ ဖြင့္လႇစ္ခဲ့ သည့္ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္မႇ ပထမဆုံး သိပၸံဘြဲ႔ရသူျဖစ္သည္။ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ႏိုင္ငံျပဳ တည္ေဆာက္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။  အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္(၁၈၉၈-၁၉၄၇)သည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ဗဟိုအမ်ဳိးသားေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္မႇ ပထမဆုံး ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရသူျဖစ္သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အစိုးရပညာေရးႏႇင့္ အမ်ဳိး သားစီမံကိန္းဌာန ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္သည္ ကိုယ္တိုင္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သကဲ့သို႔ သူ႔တပည့္မ်ားကိုလည္း ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ဆရာႀကီး၏ လက္သုံးၾသ၀ါဒမႇာ'ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ကလည္း မလိုက္နဲ႔၊ေဘးကလည္း ကန္႔လန္႔ကန္႔ လန္႔ မလိုက္နဲ႔၊ ေရႇ႕ထိပ္က ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ ယုတ္စြအဆုံး ဓားျပတိုက္စားရင္ေတာင္ ဓားျပေခါင္းေဆာင္သာ ျဖစ္ပါေစ။ ဒါမႇသာ ဆရာႀကီးရဲ႕တပည့္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ ပီသမယ္'ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ 'သူမ်ားေက်ာင္းက အိုင္စီအက္စ္တစ္ေယာက္ ထြက္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းက ၿဗိတိသ်အစိုးရကို ပုန္ကန္မယ့္ သူပုန္ဆယ္ေယာက္ ထြက္ရမယ္'ဟုလည္း ဆိုပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ အေျခခံစစ္ပညာကို တတ္ထားရမည္ဟု ယုံၾကည္ကာ ဗဟိုအမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ အမ်ဳိးသားအေပ်ာ္တမ္း ရဲတပ္၊ ရဲညြန္႔တပ္၊ ရဲဘင္ခရာ တပ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အားကစားထူးခြၽန္ၿပီး ရဲစြမ္းသတၲိထက္သန္ရန္  အေနာက္တိုင္း လက္ေ၀ႇ႔သင္တန္း ဖြင့္ေပးသည္။ ျမန္မာမႈဂီတကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ရန္ မဟာဂီတသင္တန္း ဖြင့္ေပးသည္။ အဂၤလိပ္စာ တတ္ကြၽမ္းထူးခြၽန္ရန္ အၿမဲအားေပးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္႐ုံးရည္ ႏႇလုံးရည္ ျပည့္၀ေအာင္၊ ဘက္စုံထူးခြၽန္ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္သားေကာင္းမ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးဘ၀င္း(၁၉၀၁-၁၉၄၇)သည္ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ငယ္စဥ္ကပင္ အဂၤလိပ္စာ ထူးခြၽန္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။  ၁၉၄၇ ခုႏႇစ္ အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ ေထာက္ပံ့ေရးႏႇင့္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရးဌာန ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးကို စတင္တည္ေထာင္သူ ဆရာႀကီးသခင္ဘေသာင္း(၁၉၀၁-၁၉၈၁)သည္လည္း ေက်ာင္းဆရာႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မႏၲေလး၊ ေရႊဘို၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မ်ားရႇိ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ႏုိင္ငံျပဳ တည္ေဆာက္ေရးတြင္ စာေပျဖင့္ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဘာသာျပန္စာေပ ေပၚထြန္းေရးအတြက္ တပ္လႇန္႔ေပးခဲ့သည္။'ေယာက္်ားတံခြန္ လူရည္ခြၽန္က ေကာင္းကင္တမြတ္ ၾကယ္ကိုဆြတ္လည္း မလြတ္စတမ္း ရၿမဲလမ္းတည္း။ ဘာသာျပန္ေရးသည္ မိုးေပၚက ၾကယ္မို႔ ခက္ရမည္ေလာ။ မိုးေပၚကၾကယ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား လာၾကေလာ့။ ယခုပင္ငါတို႔ ဆြတ္ခူးၾကကုန္အံ့။'ဟူေသာ ႏိုးၾကားေရး စာတမ္းလာ ႏႈိးေဆာ္ခ်က္မႇာ ထက္ သန္တက္ႂကြစိတ္ကို ျဖစ္ေစပါသည္။ စာေပဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရး ျမန္မာျပည္သူတို႔ အသိအျမင္ ပြင့္လင္းႏိုးၾကားေရးအတြက္ တစ္တပ္တစ္အား ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္၊ သီရိပ်ံခ်ီ၊ စည္သူ၊ မဟာသေရစည္သူဘြဲ႔ရ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႇဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔သည္ မူလက ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၂၈ မႇ ၁၉၃၀ တြင္ ပန္းတေနာ္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းျပဆရာ ျဖစ္သည္။ ၁၉၃၁ မႇ ၁၉၄၂ တြင္ ပန္းတေနာ္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဆရာမ်ားႏႇင့္ပတ္သက္၍ သူ၏ အဆိုအမိန္႔တစ္ရပ္ ရႇိပါ ေသးသည္။ 'ေက်ာင္းဆရာ တိုင္း၏ အႀကီးဆုံးေသာအရည္အခ်င္းသည္ အက်င့္စာရိတၲ ေကာင္းမြန္ေရးျဖစ္၏။ သို႔မႇသာလွ်င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားမ်ားသည္ အက်င့္စာရိတၲ ေကာင္းႏုိင္ေပမည္။ မည္သည့္အတန္းကိုပင္ ေအာင္ျမင္ေစကာမူ၊ မည္ကဲ့သို႔ပင္ အသင္အျပ ေကာင္းေစကာမူ အက်င့္စာရိတၲ မေကာင္းေသာသူသည္ ဆရာအျဖစ္ႏႇင့္မေလ်ာ္'ဟု ဆိုခဲ့ရာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျပဳတည္ေဆာက္သူ ေက်ာင္းဆရာ အေျမာက္အျမား ရႇိပါဦးမည္။ ေက်ာင္းဆရာမႇ စာေရးဆရာ၊ သံအမတ္၊ ၀န္ႀကီး၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ အာဇာနည္ျဖစ္သြားသူ အမ်ားအျပား ရႇိပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးရရန္ လက္တစ္ကမ္း အလိုတြင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားသူ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကိုးဦးအနက္ ေလးဦးမႇာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ သာမန္ေခါင္းေဆာင္(Leader) သက္သက္မဟုတ္။ ႏုိင္ငံျပဳတည္ေဆာက္သူ(Statesman)ေက်ာင္းဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ခုနစ္တန္းေအာင္လွ်င္ ပင္ ၿမိဳ႕အုပ္ျဖစ္ခြင့္ရေသာ ေခတ္၌ ခုနစ္တန္းေအာင္ပါလ်က္၊ ဘြဲ႔ရပါလ်က္ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ ရာထူးကိုမယူဘဲ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို စြန္႔လႊတ္ကာ ဆင္းရဲမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုခံ၍ တိုးတက္မႈလမ္းစ မရႇိ၊ လစာအခြင့္အေရး နည္းပါးသည့္ ဆရာဘ၀ကို ခံယူခဲ့ၾက သည္မႇာ ေတာ္႐ုံစိတ္ဓာတ္ႏႇင့္ မဟုတ္။ ျပင္းျပထက္သန္သည့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ သာျဖစ္သည္မႇာ ယုံမႇားသံသယျဖစ္ဖြယ္ မရႇိေခ်။ ထိုဆရာႀကီးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျပဳတည္ေဆာက္ရာ၌ ကိုယ္တိုင္ေရႇ႕ေဆာင္ေရႇ႕ရြက္ျပဳ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသလို တပည့္မ်ားကိုလည္း ထိုအရည္ အခ်င္းမ်ဳိး စိတ္မ်ဳိးရႇိေအာင္၊ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ လမ္းျပႏုိင္ၾကသည္။  ေက်ာင္းဆရာသည္ လူကိုျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္ရသူ၊ ပဲ့ကိုင္ထိန္းေက်ာင္းရသူ၊ ကိုယ္တြယ္ပုံသြင္းရသူ ျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ သိမ့္ေမြ႔ၿပီးနက္နဲေသာ တာ၀န္ကို ယူၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ဘ၀ရပ္တည္ရန္ ေရြးခ်ယ္ၿပီးေနာက္ ထိုတာ၀န္၏ ေလးနက္ေသာ အႏႇစ္သာရကို ေပၚလြင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမည္။ တကယ့္ဆရာစိတ္ ရႇိရမည္။ အက်င့္စာရိတၲ ေကာင္းမြန္ရမည္။  စိတ္သေဘာထား အျမင္က်ယ္ရမည္။ ယုံၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာရမည္။ အေတြးအေခၚ ဆန္းသစ္ရမည္။ အယူအဆ ေခတ္မီရမည္။ ေခတ္ႏႇင့္ယႇဥ္သည့္ ပညာ၀မ္းစာ ကိုယ္ခံအားေကာင္းရမည္။ ႏုိင္ငံႏႇင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ တပည့္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးရမည္။ ကိုယ္တိုင္က စံျပျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာႏႇင့္ ပညာတြင္ တပည့္မ်ားကိုလည္း ထိုအရည္အခ်င္း မ်ဳိးစိတ္မ်ဳိးရႇိေအာင္၊ လူတစ္လုံးသူ တစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ လမ္းျပႏုိင္ၾကသည္။ ထိုဆရာႀကီးမ်ားကို စံနမူနာယူၾကရပါမည္။ ဆရာေကာင္းတို႔၏ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာမႇာ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ထူးခြၽန္ေျပာင္ေျမာက္စြာ ၀င္ဆံ့ႏုိင္ၾကပါသည္။ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ဦးစားေပး ေရႇ႕တန္းတင္ရေသာ  ေခတ္သမယတြင္ ေက်ာင္းဆရာတို႔၏ အခန္းက႑မႇာ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။    က်မ္းကိုး - စိန္တင္၊ တကၠသိုလ္။ (၁၉၇၅)ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပိသုကာ ဦးသန္႔(စတုတၳအႀကိမ္)။ တေကာင္းစာအုပ္တိုက္။ - ေဇယ်ာ၊ ေမာင္။(၂၀၀၃)။ စာေပသမိုင္းပုဂၢိဳလ္ေရး အေတြးအျမင္မ်ား။ ရန္ကုန္၊ ခ်စ္စရာစာေပ။ - ထင္၊ ေမာင္။(၂၀၀၉)။ ပုဂၢလအဘိဓာန္။ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ။ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏႇင့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတၳဳပၸတၲိ။ (၁၉၆၆)။ အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမႇတ္စာေစာင္။ - သူ႔တပည့္မ်ားက ေျပာျပတဲ့ ဆရာႀကီးဦးရာဇတ္ အေၾကာင္း။ (၁၉၉၅။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးအသင္း။ )- သန္႔၊ဦး။(၁၉၆၇)။ ဦးသန္႔၏ စာ။ ယမုံနာစာေပ။