Wednesday, August 31, 2011

ပံုျပင္

Gingerbread Man ပံုျပင္

(စကားခ်ီး။ ။ ဒီကေန႕ သားသားရဲ႕ ေက်ာင္းလက္ဆြဲအိတ္ေလးထဲမွာ gingerbread man ပံုျပင္စာအုပ္ေလး ပါလာပါတယ္။ သားသားတို႕ေက်ာင္းမွာ တပတ္တခါ ပံုျပင္ေျပာတဲ့ေန႕ရွိတာေၾကာင့္၊ အဲဒီေန႕မတိုင္ခင္မွာ ကေလးရဲ႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲမွာ ပံုျပင္စာအုပ္ေလး ထည့္ေပးမယ္လို႕ ဆရာမေတြက ေျပာပါတယ္။ မိဘက အိမ္မွာ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပရျပီး ကေလးက ေနာက္ေန႕မွာ သူမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရျပီး၊ ဆရာမက ပံုျပင္ေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျပမယ္ဆိုပဲ။ ကေလးေတြရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ကို တိုးတက္ေစျပီး၊ စကားေျပာ စြမ္းရည္ကို တိုးတက္ေစရံုမက ဆယ္ေယာက္ရွိတဲ့ အတန္းဆိုရင္ ပံုျပင္ဆယ္မ်ိဳးသိခြင့္ရသြားေစတဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ၂၁ ရာစုရဲ႕ "မိဘဆရာ ပူးေပါင္း၊ ကေလး ပညာေကာင္း" အစီအစဥ္ေလးေတြက ကၽြန္မတို႕ ၂၀ ရာစုတုန္းကနဲ႕ မတူပဲ ပိုျပီး အားေကာင္းလာေလသလား မသိ။။ သားသားရဲ႕ ေက်ာင္းအိတ္ေလးထဲက သူ႕နာမည္နဲ႕ ဖိုင္ေလးတဖိုင္ဟာ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းနဲ႕ အိမ္ကို အသြားအျပန္ ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။

ဒီဖိုင္ေလးထဲမွာ သားရဲ႕ တေန႕တာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖတ္သန္းမွဳနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္ ဆိုတဲ့ တံဆိပ္တံုးေလ ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကို ၾကည့္ျပီး ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ကေလးကို မိဘက ခ်ီးက်ဴးရျပီး၊ ဆိုးတဲ့ တံဆိပ္ေလး ပါလာရင္ေတာ့ မိဘက ဆရာမေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျမန္းျပီး ဆံုးမစကားေျပာဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ တံဆိပ္တံုးေလးေဘးမွာ မိဘက လက္မွတ္ထိုးေပးရပါတယ္။ အလားတူပဲ အိမ္စာစာရြက္ေလး (ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ အေရးက်င့္တဲ့ စာရြက္ေလး) ပါလာရင္လဲ ကေလးကို အိမ္စာလုပ္ခိုင္းျပီးတဲ့အခါ မိဘက လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ဒီေန႕ေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပျပီးတဲ့အခါ ဖတ္ျပျပီးေၾကာင္းလဲ လက္မွတ္ျပန္ထိုးေပးရပါတယ္။ ျပီးရင္ စာအုပ္ေလးကို ေက်ာင္းလက္ဆြဲအိတ္ေလးထဲ ျပန္ထည့္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ျပန္မထည့္ ျဖစ္ပါဘူး။ ပံုျပင္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ ေရးသားခ်င္စိတ္ေလး ေပၚလာတာေၾကာင့္ပါ)

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့ရွင္။


ဟိုေရွးေရွးတုန္းက ယာခင္းတခုမွာ အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအို ဇနီးေမာင္ႏွံရွိပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီး မထြန္းကားတာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းစိတ္အားငယ္ေနၾကပါတယ္။

ကေလးငယ္ေလးနဲ႕ မိသားစုေတြကို ေတြ႕တိုင္း "တို႕ဆီမွာ သားေလးတေယာက္ရွိရင္" လို႕ေျပာျပီး အဖြားအိုက သက္ျပင္းခ်ေလ့ရွိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့
"ကၽြန္မသိျပီ။ gingerbread man ပံု သားငယ္ေလးတေယာက္ လုပ္မယ္" လို႕ အဖြားအိုက ဆိုပါတယ္။

အဖိုးအိုကလဲ သေဘာတူတာေၾကာင့္ သူမဟာ မုန္႕လုပ္နည္းစာအုပ္ေလးကို ထုတ္ပါတယ္။ gingerbread man ေလးလုပ္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ခ်ိန္တြယ္တိုင္းတာျပီး ေရာသမေမႊလိုက္ပါတယ္။

မုန္႕ကို နယ္ျပီး သ႑ာန္ေလး ေဖာ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးဖို (Oven)ထဲထည့္ျပီး ဖုတ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတိုရဲ႕ မီးဖိုေလးမွာ gingerbread ရနံ႕ေလး ေမႊးၾကိဳင္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဖြားအိုက အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလို႕ ဆိုျပီး မီးဖိုတံခါးေလးကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ gingerbread man ေလးက မီးဖိုထဲကေန ခုန္ထြက္လာပါေလေရာ။

gingerbread man ေလးဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားျပီး ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးကေန အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားပါတယ္။
"ရပ္ပါဦး"
အဖြားအိုက လွမ္းေခၚတယ္။
"ရပ္ပါဦး၊ ရပ္ပါဦး"
အဖိုးအိုကလဲ လွမ္းေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ gingerbread man ေလးကေတာ့ သီခ်င္းဆိုရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ေျပးလႊားသြားပါတယ္။ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးက
"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" ဆိုပဲ။

gingerbread man ေလးဟာ ႏြားတေကာင္နဲ႕ ျမင္းတေကာင္ေရွ႕က ျဖတ္ေျပးတယ္။
"သင့္ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္ျပီး အရသာရွိတဲ့ပံုပဲ" လို႕ ျမင္းက ဆိုတယ္။
ႏြားကေတာ့ "လူကေလး၊ ဒီကိုလာ" လို႕ ဆိုတယ္။

gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္းနဲ႕ ႏြားတို႕က လိုက္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ gingerbread man ေလးက လယ္ခင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လယ္သမားၾကီးေရွ႕က ျဖတ္ေျပးတယ္။ လယ္သမားၾကီးက
"အြန္း။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ့္ ပံုပဲ" ဆိုျပီး "လူကေလး၊ ဒီကိုလာ" လို႕ ေျပာတယ္။

gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ ႏြားၾကီးနဲ႕ ျမင္းၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္း၊ ႏြားနဲ႕ လယ္သမားၾကီးတို႕က လိုက္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ gingerbread man ေလးဟာ ေက်ာင္းတေက်ာင္းေရွ႕က ျဖတ္ေျပးသြားတဲ့အခါ ကေလးေတြက ေအာ္ၾကတယ္။
"တို႕တေတြ gingerbread ကို ၾကိဳက္တယ္။ ဒီကိုလာ၊ လူကေလး" တဲ့။

gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ ႏြားၾကီးနဲ႕ ျမင္းၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ လယ္သမားၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္း၊ ႏြား၊ လယ္သမားၾကီးနဲ႕ ကေလးေတြက လိုက္လာတယ္။

ဒီလိုေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႕ gingerbread man ေလးဟာ ျမစ္တခုကို ေရာက္လာပါေလေရာ။
သူက ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစိုမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။
ဒီလိုအေျခအေနကို ေျမေခြးၾကီးက သတိထားမိသြားပါတယ္။

"ငါ့ရဲ႕ အျမီးေပၚကို တြယ္တက္လာခဲ့ပါ။ ျမစ္တဘက္ကမ္းကို ေရာက္ဖို႕ ကူညီေပးမယ္" လို႕ ေျမေခြးၾကီးက ဆိုတယ္။
ဒါေၾကာင့္ gingerbread man ေလးက ေျမေခြးအျမီးေပၚကို တက္လိုက္တယ္။
ေျမေခြးက အျမီးကို ေရထဲမွာ ဆြဲျပီး ျဖတ္ကူးတယ္။
ျပီးေတာ့ "ေဆာရီးပါ။ ေရမစိုေအာင္ ေက်ာကုန္းေပၚ တက္ပါ" လို႕ ေျပာတယ္။

gingerbread man ေလးက ေက်ာေပၚကို တြယ္တက္လိုက္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေက်ာေပၚမွာလဲ ေရေတြ စိုလာျပန္ေရာ။

ဒါနဲ႕ ေျမေခြးက "ေဆာရီးပါ။ ေခါင္းေပၚကို တက္" လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

gingerbread man ေလးကလဲ ေခါင္းေပၚကို ေျခဖ်ားေလးေထာက္ျပီး ဆက္တက္တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႕ ေခါင္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ ေျမေခြးက ေခါင္းကို လွဳပ္ရမ္းျပီး gingerbread man ေလးကို ေလထဲမွာ ေျမွာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ gingerbread man ေလးရဲ႕ ေျခဖ်ားကို ဟပ္လိုက္ပါေလေရာ။

gingerbread man ေလးရဲ႕ ေလးပံုတပံုက ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။

ေျမေခြးက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ဟပ္လိုက္ေတာ့ တ၀က္ေလာက္ရာက္သြားတယ္။

မၾကာပါဘူး။ ေလးပံုသံုးပံုေလာက္ ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေရာ။

ေျမေခြးက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ဟပ္တယ္။

အဲဒီမွာတင္ gingerbread man ေလးဟာ ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ လံုး၀ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။


ရိုးရာပံုျပင္အား ျပန္ေျပာသူ- Mairi Mackinnon
ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၃၀၊ ၈၊ ၂၀၁၁)

ရည္ညႊန္းပံုျပင္စာအုပ္။ ။

The Gingerbread Man (Illustrated by Elena Temporin, Retold by Mairi Mackinnon), 2007, Usborne Publishing Ltd.

Gingerbread Man ပံုျပင္.pdfGingerbread Man ပံုျပင္.pdf
34K   View   Download  

ေဒၚစု မညံ့ပါ

ေဒၚစု မညံ့ပါ



ဒီတေလာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ ႀကံ႕ဖြတ္အစိုးရ တို႔ “ႏိုင္ငံေရးစကားဝုိင္း” ထဲ ေရာက္ေနၾကတာ အားလုံးအသိပါ။

ဒီလုိ “ႏိုင္ငံေရးစကားဝုိင္း” ထဲ ေရာက္လာဖုိ႔အေၾကာင္းက လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႀကဳံေတြ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအေရး … စတဲ့ အက်ပ္အတည္းေတြ ေတြ႕ေနရာကေန ေလ်ာ့ပါး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ “ဟန္ေဆာင္ စကားဝုိင္း” ဖဲြ႕တယ္ဆိုတာ အားလုံးသိၿပီးသား ျဖစ္ေလာက္ ပါတယ္။

ဒီအာဏာရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံမွာ အက်ပ္အတည္းေတြ႕တုိင္း ဒီလိုလုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာလည္း အားလုံးသိၿပီး ေလာက္ပါၿပီ။
ၿပီးရင္ အရင္အတိုင္း လူ႔အခြင့္အေရးကို ဆက္လက္ခ်ိဳးေဖာက္ တာပါပဲ။

အထင္ရွားဆုံးကေတာ့ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ - ၃၀ ရက္ ည ဒီပဲယင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ ဦးတင္ဦး တို႔အဖဲြ႔ကို လုပ္ႀကံတာျဖစ္တယ္။
ေဒၚစု၊ ဦးတင္ဦး တို႔ အသက္မေသခဲ့ေပမယ့္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားျခင္း ခံလုိက္ရပါတယ္။

အက်ယ္ခ်ဳပ္လြတ္ရက္ေစ့ခါနီးမွ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ယက္ေထာ နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ၿပီး၊ ေဒၚစု ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ သက္တမ္းထပ္တိုးခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚစု ခမ်ာ မိေအး(၃)ခါနာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
လုပ္ႀကံတာကိုလည္း ခံရေသး၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္လည္းခံလိုက္ရတဲ့အျပင္ အမွဳဖန္တီးၿပီး သက္တမ္းတိုးျခင္းကိုလည္းခံခဲ့ရပါတယ္။

နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ဒီလုိေကာက္က်စ္ယုတ္မာတယ္ ဆိုတာလည္း လူတိုင္းအသိပါ။
ဒါကိုလည္း ခံရသူ ေဒၚစု က သူမ်ားထက္ ပိုသိႏိုင္ပါတယ္။

ခုဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ အလုပ္သမားဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ၾကည္ တို႔ ၂၅-၇-၂၀၁၁ ရက္ေန႔က ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး “ႏွစ္ဘက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မယ္” လုိ႔ဆိုၿပီး ကမာၻကို လွည့္စားဦးမယ္ဆိုတာလည္း သိၿပီးသားပါ။



ေနာက္တစ္ဖန္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို ေနျပည္ေတာ္ကို ဖိတ္မႏၱက ျပဳၿပီး ၁၉-၈-၂၀၁၁ မွာ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးျပန္တယ္။
ဒါလည္း ႏိုင္ငံတကာကို “ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔လည္း ေဆြးေႏြးတယ္” ျဖစ္ေအာင္ ဟန္ျပလုပ္ျပတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အႏွစ္သာရ ရွိတဲ့ေဆြးေႏြးပဲြ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီလုိ ႀကံ႕ဖြတ္အစိုးရ အရာရွိ ၂ ဦးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကုိ ခ်ဥ္းကပ္တာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိလုိ႔ မဟုတ္ပါ။

အထက္ေဖၚျပပါ အက်ပ္အတည္းေတြ ေလ်ာ့ပါးလြတ္ေျမာက္ေအာင္နဲ႔ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ မွာ အာဆီယံ ဥကၠ႒ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ဒီလုိဟန္ျပ ေဆြးေႏြးပဲြလုပ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အားလုံးသိၿပီး သားပါ။
အဓိက ကေတာ့ သူတို႔ အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ အကြက္ဆင္တယ္ဆိုတာလည္း သိၾကပါတယ္။

ခုလတ္တေလာ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားသူေတြ၊ တက္ႂကြသူေတြထဲက တခ်ိဳ႕က “ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ဟာ ႀကံ႕ဖြတ္အစိုးရဘက္ ပါသြားၿပီလား” ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ဝင္ေနတာကို သိရပါတယ္။



ဒီလုိ စိုးရိမ္လုိ႔ ေတြးတာလည္း မွားတယ္လို႔ အျပစ္မေျပာသင့္ပါ။

ဒါေပမယ့္ ေဒၚစု က ဒီေလာက္မညံ့ပါဘူး။ စိတ္ခ်ပါ။
ေဒၚစု ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထု တရပ္လုံးကို ဒီမိုကေရစီ မရမခ်င္း ေက်ာခိုင္းသြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ရဲရဲႀကီး အာမခံရဲ ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့-
၁။ ေဒၚစု ကိုယ္တုိင္ တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံေရာက္ေန၊ ခံစားေနရတာ သိရွိေတြ႕ျမင္ ေနသလုိ ဘာ့ေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဆိုတာလည္း သိၿပီးသားပါ။

၂။ ေဒၚစု ကိုယ္တုိင္လည္း စစ္အာဏာရွင္ေတြေၾကာင့္ အသက္ေဘးက သီသီေလး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရတာ (၂)ႀကိမ္ ထက္ မနည္း ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရတယ္။

၃။ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအတြက္ လုပ္ေနရက္နဲ႔ ေဒၚစု ကိုယ္တိုင္ ထိန္းသိမ္းခံရတာလည္း သူ႕အသက္ ထက္ဝက္နီးနီး ရွိေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သူအသိပါ။

၄။ ႀကံ႕ဖြတ္အာဏာရွင္ အပါအဝင္ နဝတ၊ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ အာဏာတည္ျမဲေရး၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေရး အတြက္ ျမန္မာနဲ႔ ကမာၻ ကို အႀကိမ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ လိမ္ညာလွည့္စား ျဖားေယာင္း လက္တလုံးျခား လုပ္ခဲ့တာ၊ ျပည္သူေတြအေပၚ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္တာေတြလည္း ေဒၚစု သိၿပီးသားပါ။

ဒါေတြကိုသိၿပီး ကိုယ္တုိင္ခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ထပ္ဒီလုိမ်ိဳး ထပ္မခံရေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ စဥ္းစားထား ၿပီးၿပီလုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။



ဒါ့အျပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဟာ -
(၁) ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး စစ္ဖိနပ္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရး ျပန္လည္ရရွိေရးအတြက္ တုိက္ပဲြဝင္ခဲ့တာ ၂၃ ႏွစ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။

(၂) အဲဒီအတြက္ ေဒၚစု ကိုယ္တုိင္လည္း အပင္ပန္း၊ အနစ္နာ၊ အဆင္းရဲခံၿပီး လုပ္လာတာ ၂၃ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။

(၃) ျပည္သူလူထုအတြက္ မိသားစုကိုစြန္႔ခဲ့၊ စည္းစိမ္ဥစၥာကိုစြန္႔ခဲ့၊ ေနာက္ဆံုးအသက္ကိုပါ စြန္႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာလည္း ၂၃ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီးမွ ဒီလုိလူယုတ္မာေတြ ႀကိဳးဆဲြရာ “က” မယ္လုိ႔ မယုံၾကည္ပါ။


ေဒၚစု ရဲ႕ ခုိင္မာေသာ ခံယူခ်က္၊ မွန္ကန္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ ရင့္က်က္ေသာ အတြးအေခၚ အေျမာ္အျမင္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို သိရွိေတြ႕ျမင္ေနတာေၾကာင့္ ေဒၚစု ဟာ တခ်ိဳ႕ထင္သလုိ အာဏာရွင္ေတြဘက္ ယိမ္းယိုင္မသြားဘူး ဆိုတာ လုံးဝ သံသယ ကင္းပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ သူ႕ဘဝကို ၂၃ ႏွစ္ တိုင္တိုင္ ျမွဳပ္ခဲ့ၿပီး ႀကံ႕ႀကံ႕ခိုင္ခိုင္ တိုက္ပဲြဝင္ခဲ့ၿပီးမွ ဒီလူယုတ္မာ အာဏာရွင္ေတြကို ဒူးေထာက္မွာ မဟုတ္သလုိ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပည္သူေတြကို ဒီမုိကေရစီ၊ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ေဝးကြာေအာင္လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယုံၾကည္ေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါတယ္။


(ေလးစာလွ်က္ပါ။)

ေရႊျပည္စိုး
၂၉ -ၾသဂုတ္ - ၂၀၁၁

    • Zweleo Thiha “ဟန္ေဆာင္ စကားဝုိင္း”?? Daw Suu not doing for that, she well knew what she have to do for people of Burma freedom. The Regine may be doing for to hold (not to lost) their power, but not Daw Suu....ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို ယုံၾကည္ ပါတယ္။
      Thank AM
      2 minutes ago ·

Monday, August 29, 2011

ဘယ္သူ တရားခံလဲ

(၂၀၀၇) ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတုန္းက ေရးသားခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါတယ္။ 

ဘယ္သူ တရားခံလဲ (၀တၳဳတို)

()

အခ်ိန္ကား (၂၀၀၇) ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ။

ဓာတ္ဆီေစ်းေတြတက္လို႔ ကားခေတြတက္ကုန္ျပီ“

ေစ်းထဲသို႔ ပ်ံ့လြင့္လာသည့္ သတင္းစကားေၾကာင့္ မေအးတင္ တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္သြားရသည္။ ကားခေတြ ေစ်းတက္သည္ဆိုလွ်င္ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းေတြလဲ လိုက္တက္ေတာ့မွာပဲဆိုသည့္ ဘ၀ေပးအသိက ခ်က္ခ်င္း၀င္ လာ သည္။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္လွ်င္ အျခားေစ်းႏွဳန္းေတြလဲ လိုက္တက္ေတာ့မည္။ အေမ့ေရာဂါအား ျပေပးေနရသည့္ ဆရာ၀န္ကလဲ ေဆး၀ါးေတြတက္သည္ဆိုကာ ေဆးဖိုး၀ါးခ ပိုေတာင္းေတာ့မည္။

ဟဲ့ေအးတင္၊ ဟိုမွာ မမျမလာေနတယ္ေလ“

ဆိုင္ရွင္အစ္မၾကီးက လွမ္းေအာ္ေျပာမွ အေတြး၀ကၤဘာမ်ား ရပ္တန္႔သြားသည္။ မမျမဆိုသည္က သူမတို႔ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္သို႔ လာေနက်ေဖာက္သည္။ သူမအား ပိုက္ဆံေခ်းေပးေနသူမို႔ ေက်းဇူးရွင္ဆိုလဲမမွား။ အတိုးေပးရ သည္ဆိုေသာ္လဲ အေပါင္မပါပဲ ေငြေခ်းေပးေနသည္ကပင္ ေက်းဇူးၾကီးလွသည္။ ေငြဆိုသည္မွာ သူမဘ၀ အတြက္ေတာ့ ငရဲျပည္သို႔တိုင္ ဆင္းေနသည့္ တြင္းနက္ၾကီး။

သူမရွစ္တန္းအေရာက္တြင္ ကုန္စိမ္းသည္ အေမၾကီး ေလျဖတ္ကာ အိပ္ယာထဲလဲသြားသည္။ အေမတခု၊ သမီးတခုဘ၀မို႔ ပညာတတ္ ဆရာမေလးျဖစ္ခ်င္ေသာ အိပ္မက္တို႔ ပ်က္စီးသြားကာ ၾကံဳရာက်ပန္း စလုပ္ရ ေတာ့သည္။ “ကံဆိုးမသြားရာ၊ မိုးလိုက္လို႔ရြာ“ ဆိုသည္မွာ အမွန္ပဲလားမသိ။ ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ ခဲယဥ္းလွေလသည္။

အေမစုထားေသာ ေငြပိုေငြလွ်ံေလးမ်ားမွာလဲ ေဆးဖိုးႏွင့္ပင္ ကုန္သြားသည္မို႔ သူမတြင္ ေစ်းေရာင္းရန္ အရင္းအႏွီး ပင္မရွိ။ နံနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အိမ္ရွိ အ၀တ္အစားလက္က်န္ေလးမ်ား၊ ဒယ္အိုးဒယ္ခြက္မ်ားယူကာ ေန႔ျပန္တိုး အိမ္သို႔ သြားရသည္။ အေပါင္ပါလွ်င္ အတိုးႏွဳန္းေလ်ာ့သည္မို႔ ေပါင္လို႔ရတာ အကုန္ေပါင္ႏွံျပီးမွ ေငြေခ်းရသည္။ ရသည့္ပိုက္ဆံေလးႏွင့္ အေၾကာ္ဖိုသို႔ ေျပးရသည္။

တေန႔လံုး ေျခေညာင္းေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီးေသာ အခါတြင္ေတာ့ တေန႔တာ တြက္ေခ်ေလးကိုက္ေလသည္။ အျမတ္ေလးႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္စရာေလး နဲနဲပါးပါး၀ယ္ကာ ေန႔ျပန္တိုးအိမ္သို႔ ေျပးရျပန္သည္။ ေန႔ျပန္တိုးအိမ္ေလးတြင္ အတိုးအရင္းေပး၍ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ျပန္ယူရန္ကလဲ အေတာ္ပင္ၾကာလွသည္။ သူမတို႔လို လူေတြက အမ်ားၾကီး။

အေမ့ကိုကား ေဘးအိမ္မွ နဲနဲ၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ေပး၍ ေတာ္ေတာ့သည္။ သူမတို႔ ေဘးအိမ္မွ မစိမ္းကေတာ့ ႏွစ္လံုးထီဒိုင္ခံသူျဖစ္၍ အနည္းငယ္ေျပလည္သည္ ဆိုရမည္။ ရဲစခန္းမွ ရဲအုပ္မိန္းမႏွင့္ တြဲလုပ္ေနသူျဖစ္၍ အဖမ္းအဆီးလဲ ေၾကာက္စရာမလိုသျဖင့္ အလုပ္ျဖစေလသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ကိုတိုးေမာင္ကလဲ အိမ္ပြဲစား လုပ္သျဖင့္ သူမတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ေတာ့ အသင့္အတင့္ ေခ်ာင္လည္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူမအား စက္ခ်ဳပ္ သင္ရန္လဲ မစိမ္းပဲ တိုက္တြန္းကာ ေငြထုတ္ေခ်းေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။ က်ြမ္းက်င္လာေတာ့ ေစ်းထဲမွ ဆိုင္ေလး တဆိုင္တြင္ အလုပ္ရသည္။ ေန႔ျပန္တိုးအိမ္ေလးသို႔ သြားစရာ မလိုေတာ့သျဖင့္ အလြန္ပင္ ေက်းဇူးတင္ရသည္။

သို႔ေပမယ့္ တဘက္က အလုပ္ကေလး နဲနဲအဆင္ေျပလာေသာ္လဲ အေမ့က်န္းမာေရးအေျခအေနက တစတစ ပိုဆိုးလာသည္မို႔ ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြကား မမွ်လွ။ စားစရိတ္မ်ားကလဲ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် တက္ေနသည္။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးမွ ေဖာက္သည္ျဖစ္ေသာ မမျမႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားျပီး ေနာက္ပိုင္း သူမလိုေနေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ထုတ္ေပးေန၍သာ ေတာ္ေသးသည္။

မေအးတင္။ မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းပါလား။ ေနမေကာင္းဘူးလား“
မမျမက သူမအား ၾကည့္ရင္းေမးသည္။

မဟုတ္ပါဘူးမမျမရယ္၊ ကားခေတြ ေစ်းတက္ကုန္ျပီ ၾကားလို႔ပါ၊ က်ြန္မတို႔ ဘ၀မွာ ဘတ္စ္ကားပဲ အားကိုးေန ရတာ။ ကားကလဲ ႏွစ္ဆင့္စီးရတယ္။ ကားေပၚတခါတက္ (၁၀၀)ဆိုေတာ့ တေန႔ကို (၄၀၀)ထြက္ေနျပီ။ စားဖို႔ေတာင္ နဲနဲပဲက်န္တယ္။ အေမလူမမာနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာတဲ့လဲ“
အဲဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ဖို႔ ေျပာေနတာေပါ့“

မမျမက ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာထာေပမယ့္ သူမတကိုယ္လံုးကေတာ့ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ တုန္သြားရေလသည္။ အပ်ိဳစင္သူမဘ၀မွာ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ဖို႔မေျပာႏွင့္။ ၾကားတာႏွင့္ပင္ နားကရွက္လွျပီ။

မမျမရယ္။ အဲလိုမ်ိဳးၾကီးေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ႔“
ညည္းစဥ္းစားေပါ့ေအ။ ငါ့ဆီမွာလဲ ညည္းယူထားတဲ့ အေၾကြးေတြက သိန္းနဲ႔ခ်ီေနျပီေနာ္။ လူမွဳေရးအရ မေျပာခ်င္လို႔သာ ၾကည့္ေနတာ“
အတိုးမွန္မွန္ေပးပါ့မယ္ မမျမရယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိေတာ့ ရုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္“

()

အေမ၊အေမ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ“

အိမ္ထဲသို႔ ျပန္၀င္၀င္ခ်င္း ရပ္ကြက္ထဲမွ လူမ်ားအား ေတြ႔ရသျဖင့္ အလန့္တၾကား ေမးမိသည္။ သတိလစ္ေနေသာ အေမ့အား ၀ိုင္း၀န္းေပြ႔ထားၾကသည္။

အခုပဲ မစိမ္းေအာ္ေခၚလို႔ေရာက္လာတာ။ တို႔ေရာက္လာေတာ့ ညည္းအေမက သတိလစ္ေနျပီ“
မစိမ္းေကာ။ ေဆးရံု။ ေဆးရံုကို ျမန္ျမန္ပို႔ၾကရေအာင္ေလ“
သူမတကိုယ္လံုး ေသြးရူးေသြးတန္းျဖစ္ကာ တုန္ေနသည္။ အေမ့အသက္ကိုမွ မွီပါ့မလား။

လမ္းထိပ္သြားတယ္။ ကကသြားေခၚမယ္တဲ့“

အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ား ေကာင္းလို႔ေတာ္ေသးသည္။
ဟဲ့၊ ဘာေၾကာင္ေနတာလဲ။ ေဆးရံုကို ယူရမယ့္ ပစၥည္းေတြထည့္ေလ“

ေဘးမွမိန္းမတေယာက္ကသတိေပးမွ သတိ၀င္လာသည္။ ေဆးရံုကို ယူသြားသည့္ ပစၥည္းေတြ ထည့္ရမည္။ သို႔ေပမယ့္ အေရးၾကီးဆံုး ယူရမည့္အရာ သူမဆီမွာမရွိ။ ေငြ။ ေငြ။ ေဆးရံုသြားရင္ ေငြထုတ္ပိုက္သြားဖို႔ လိုသည္ မဟုတ္လား။

စဥ္းစားေနဆဲတြင္ မစိမ္း၀င္လာသည္။
ေအးတင္ျမန္ျမန္လုပ္။ ဘာမွစဥ္းစားမေနနဲ႔။ ငါ့မွာပါတယ္“

ကကသြားငွားရင္း သူ႔အိမ္သို႔၀င္ကာ တခါတည္း ပိုက္ဆံယူခဲ့ပံုေပၚသည္။ အေမ့အား ကကကားထဲသို႔ အျမန္ဆံုးမတင္ၾကရသည္။
ဘယ္ေဆးရံုကို ေမာင္းရမလဲ“
ကားေမာင္းသူကေမးသည္။

ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး“
သူမေယာင္အအျဖင့္ေျဖသည္။

ဟဲ့ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေဆးရံုၾကီးသြားလို႔ရမလား။ ေဆးရံုၾကီးမွာ ေဆးမွ မရွိတာ။ အနီးဆံုး အထူးကုေဆးခန္းကို ေမာင္းပါ ဦးေလး“
မစိမ္းက၀င္ေျပာေတာ့ သူမ မစိမ္းအားၾကည့္မိသည္။ သူမအၾကည့္ကို မစိမ္းသေဘာေပါက္ပံုရသည္။

ေငြကျပန္ရွာလို႔ရပါတယ္ေအ။ အေမတေယာက္ရဲ့ အသက္က ျပန္၀ယ္လို႔မရဘူး၊ ငါစုထားတာေလးေတြရွိတယ္။ နင္ခဏ ယူထားေလ“
မစိမ္းအား ေက်းဇူးတင္စြာၾကည့္မိသည္။ အေမတေယာက္ရဲ့ ေသေရးရွင္ေရးမွာ ေငြေရးေၾကးေရးကို စစဥ္းစား ရေလာက္ေအာင္ အျဖစ္ဆိုးေနရပါလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္လိုက္တာ။ ေငြ၊ေငြ၊ေငြ။

အထူးကုေဆးရံုမွ ဆရာ၀န္မ်ားကေတာ့ ေဆးရံုၾကီးမွ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္မတူပါ။ ျဖတ္လတ္သြက္လက္စြာျဖင့္ လိုသည္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးၾကသည္။ လိုသည့္ေဆး၀ါးမ်ားကလဲ ေဆးရံုထဲမွာတင္ရွိေနသည္။ ေငြမ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါကလား။

သို႔ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ပါ။

စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ အခ်ိန္နည္းနည္းသာ ေစာေရာက္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့“တဲ့။

ဆရာ၀န္ၾကီးေျပာလိုက္တဲ့စကားသံအဆံုးမွာ သူမဒူးေတြ ညႊတ္ေခြသြားရသည္။ အခ်ိန္နည္းနည္းသာ ေစာေရာက္ခဲ့ ရင္တဲ့။ သူမနားထဲသို႔ သံရည္ပူေလာင္းသလို စီးဆင္းသြားသည့္စကား။ အေမ အိမ္ထဲမွာ ေလထပ္ျဖတ္ျပီး လဲေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္မသိ။ အလုပ္မွအျပန္တြင္ စီးေနက်ကားလိုင္းက ဆီေစ်းတက္ သည္ကို မ၀ယ္ႏိုင္ဆိုကာ လိုင္းဆြဲတာရပ္ထားသည္တဲ့။ ၾကားကားေစာင့္စီးရတာမို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ျပန္မေရာက္ လိုက္။ နဲနဲေမွာင္လာျပီး၊ သူမတို႔အိမ္ဘက္တြင္ လူရိပ္လူေျခမေတြ႔သျဖင့္ မစိမ္းက အိမ္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့မွ အေမ့ကို ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဆို တကယ္လို႔မ်ား ဓာတ္ဆီေစ်းေတြ မတက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အေမ့အသက္ကို မွီမွာေပါ့။ အေတြးႏွင့္အတူ သူမနာနာၾကည္းၾကည္း ငိုခ်မိသည္။

()

ငါလဲေခါင္းမီးေတာက္ေနျပီ။ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ပိုက္ဆံ၊ ငါ့မွာလဲ မက်န္ေတာ့ဘူး။ စားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆိုေတာ့၊ ငါ့ပြဲစားအလုပ္ကလဲ အဆင္ေျပတာမဟုတ္ဘူး“

ကိုတိုးေမာင္၏ စကားသံက သူမနားထဲ ၀င္တခ်က္၊ မ၀င္တခ်က္။ အေမ့ရက္လည္ပင္ မရွိေသးပါ။ ၾကမၼာဆိုးတခုက ထပ္မံ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။

သည္တခါကိစၥကား အထူးကုေဆးခန္းမွ က်သင့္ေငြသာမက အေမ့စ်ာပနကိစၥမ်ားကိုပါ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးထားေသာ မစိမ္းအဖမ္းခ ထားရျခင္း။ အထူးစီမံခ်က္ဆိုကာ မစိမ္းတို႔ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေရာင္းသူမ်ား အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ မစိမ္းႏွင့္ တြဲလုပ္ေနသူ ရဲအုပ္မိန္းမေတာ့ပါမသြား၊ ယခု ရဲမ်ားက ပိုက္ဆံေတာင္းေနျပီ။ အမွဳေပါ့ရန္ ေငြေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။

ငါ့မိန္းမနင့္အေပၚဒီေလာက္ေကာင္းခဲ့တာ နင္အသိပါဟာ။ နင္ယူထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြျပန္ရမွ ျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ မလႊဲသာလို႔ ေတာင္းရတာပါ“

ကိုတိုးေမာင္က ခခယယေျပာေတာ့ သူမပိုအားနာသြားသည္။ မစိမ္းသည္ သူမေက်းဇူးရွင္။ သူမေၾကာင့္ မစိမ္းအား ဒုကၡမေရာက္ေစလိုပါ။

ႏွဳတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ျပီး တစံုတရာကို သူမဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ကိုတိုးေမာင္။ နံနက္ျဖန္ကိုေစာင့္ေပးပါေနာ္။ က်ြန္မ၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ယူလာေပးပါ့မယ္“
နင္ကတိေပးတယ္ေနာ္“
ေပးပါတယ္“

ကိုတိုးေမာင္ထျပန္သြားေတာ့ သူမမ်က္၀န္းထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား လွ်ံထြက္လာသည္။

()

ဒီလိုမွေပါ့ကြယ္။ ေစာေစာကတည္းက လိမၼာရင္ ဒီလိုေတြေတာင္ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ လိုတဲ့ေငြ ၾကိဳထုတ္ေပးမယ္ေလ။ မင္းဘက္ကသာ ကတိတည္ရမယ္။ ဒီညကစျပီး အိမ္မျပန္နဲ႔ေတာ့။ အလုပ္စရမယ္“

မမျမေပးထားေသာ လိပ္စာသို႔လိုက္သြားျပီး သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ဖြင့္ေျပာေတာ့ မမျမေျပာသည့္စကား။

ေငြေၾကးအတြက္ ခႏၵာကိုယ္ကို ေရာင္းစားရတာ လိမ္မာတယ္တဲ့လား မမျမရယ္။ ကမာၻၾကီးဘာေတြျဖစ္ေနျပီလဲ။ အေမေရ-အေမ့သမီးရဲ့အျဖစ္ဆိုး၊ ဘ၀ဆိုးကို ထၾကည့္လွည့္ပါဦး အေမရဲ့။

တကယ္တမ္းနဖူးေတြ႔၊ဒူးေတြ႔ၾကံဳမွ မမျမသည္ အဆက္အသြယ္ပြဲစား လုပ္ေနသည္တင္မဟုတ္ပဲ အိမ္တြင္ပင္ ျပည့္တန္ဆာခန္းဖြင့္ကာ လုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္. ေပါက္သည့္နဖူးကား မထူးေတာ့ျပီ။ သူမလိုပင္ ေလွေလွာ္ရင္းနစ္ေနၾကသူမ်ားကိုလဲ ေတြ႔ရွိရေလသည္။ သူမ၏ ကနဦးည ေဖာက္သည္သည္ အသက္အရြယ္ ၾကီးရင့္လွျပီျဖစ္ေသာ စစ္ဘက္အရာရွိတစ္ဦးျဖစ္ေလည္။ ကိုယ့္အသက္ကိုပင္ ကိုယ္မအားနာ၊ ကိုယ့္သမီး အရြယ္ေလးႏွင့္ လာေပ်ာ္ပါးေနသည့္ မ်က္ႏွာၾကီးကို ျမင္ရသည္မွာ ရြံ႔ရွာဖြယ္ ေကာင္းလိုက္ပါဘိျခင္း။ ထိုသူျပန္သြားေတာ့ ေခတ္ပ်က္သူေဌးတစ္ဦးအား မမျမက ထပ္သြင္းလာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမ၏ ပထမဆံုးအပ်ိဳရည္ပ်က္သည့္ညသည္ စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ရသည္။

နံနက္မိုးလင္းခါနီး ျပိတၱာလို သတၱ၀ါမ်ား ထသြားၾကေသာအခါတြင္မွ သူမတို႔အားလံုး အိပ္ခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ သူမေဘးမွ ခင္ခင္ဆိုသူ ေကာင္မေလး ၾကိတ္ငိုေနသျဖင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ညက ေဖာက္သည္တေယာက္အား စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိသျဖင့္ မမျမက ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရိုက္ထားတာ ခံရသည္တဲ့။ သူမ၏ ေရွ႔ဘ၀ခရီး အတြက္ ရင္ေလးသြားရသည္။

ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ၾကားဖူးပါသည္။
ပိုးဖလံမ်ိဳး၊ မီးကိုတိုး၊ ကိုယ္က်ိဳးနဲတတ္သည္“တဲ့။
သူမက မီးကိုမွ တိုးခ်င္သည့္ ပိုးဖလံမဟုတ္ပါ။ ဒီအိမ္ထဲမွာရွိေနေသာ ဘ၀တူ မိန္းကေလးမ်ားမွာလဲ ပိုးဖလံေတြ မဟုတ္ၾကပါ။ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို ဘယ္လို လူစားမ်ိဳးက လိုလိုခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ပါမတဲ့လဲ။ သို႔ေပမယ့္ မီးကိုမွ တိုးရသည့္ ပိုးဖလံဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေအာက္ အေျခအေနမ်ားက တြန္းပို႔ခဲ့ေလျပီ။

သြားပို႔ျပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာေနာ္။ ထြက္ေျပးမယ္ေတာ့ မၾကံနဲ႔။ ငါ့လက္ထဲက လြတ္တဲ့လူ အခုထိ မရွိေသးဘူး“

လိုေနေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ထုတ္ေပးလိုက္ေသာ္လဲ ျခိမ္းေခ်ာက္စကားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ခုပ္ထဲမွ ေရျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ သူျပဳသမွ်ႏုရေတာ့မည္ေပါ့။ ေငြထုပ္ကို ပိုက္ျပီး ကားႏွစ္ဆင့္စီးကာ ေနအိမ္သို႔ ျပန္ရသည္။ အ၀တ္အစားအခ်ိဳ႔ကို အိတ္ထဲထည့္သိမ္းျပီး၊ ကိုတိုးေမာင္အိမ္သို႔ ၀င္ကာ ပိုက္ဆံေပးရသည္။ ခရီးထြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရသည္။ သူမဘာျဖစ္ေနသည္၊ ဘာလုပ္ေနသည္ကို ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအမ်ား မသိေစလိုပါ။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္သည့္ကိစၥ။ သူမသည္ မိန္းမေကာင္းပီသစြာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူေလးပါ။

အ၀တ္အစားအိတ္ကို လက္တဘက္ကဆြဲရင္း မမျမဆီသို႔ အျပန္ခရီးအတြက္ သူမေျခလွမ္းမ်ားက ေလးကန္ ထိုင္းမွိဳင္းေနလသည္။ မသြားလို႔လဲမျဖစ္။ မမျမသည္ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ မိန္းမၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း သူမသိခဲ့ရျပီးျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နဲနဲေတာ့ အခ်ိန္ဆြဲထားခ်င္ေသးသည္၊ ငရဲခန္းမွ ခဏျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေနရင္လဲ အျမတ္ေပါ့၊ လွိဳင္ေစ်းဘက္သို႔သြားရန္ သူမစဥ္းစားလိုက္သည္။

()

ဘာေၾကာင့္ဒီအခက္အခဲေတြ ေရာက္ေနၾကတာလဲ။ က်ြန္မတို႔ျပည္သူလူထုဟာ ေၾကာက္ေနလို႔။ အဲဒါကို မေၾကာက္နဲ႔။ မေၾကာက္ရင္ က်ြန္မတို႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြ အားလံုးဟာ လမ္းပြင့္သြားလိမ့္မယ္“

ဦးတည္ရာမဲ့၊ စိတ္ညွိဳးႏြမ္းစြာ ေလွ်ာက္ေနေသာ သူမသည္ လွိဳင္ေစ်းၾကီးအေရွ႔တြင္ ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔ တုန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ခုနက ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္မို႔ သတိမထားမိ။ ယခုမွ ေစ်းၾကီး ေရွ႔တြင္ လူအမ်ား စုေ၀းေနတာ သတိရမိသည္။ မိန္႔ခြန္းသံမ်ားကို ေသခ်ာစူးစိုက္၍ နားေထာင္မိသည္။

ေလာင္စာဆီေစ်းႏွဳန္းက်ဆင္းေရးဟာ အစိုးရမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္“

ဒီစကားသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူမဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ေစာေစာက အခ်ိန္အထိ သူမဘ၀၏ ဆိုး၀ါးလွစြာေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၏ တရားခံသည္ မျမင္ရေသာ ကံၾကမၼာဟု သူမထင္ထားခဲ့သည္။ ယခုမွ တရားခံအစစ္ကို ရွာေတြ႔ေတာ့သည္။

ဟုတ္သည္။ အကယ္၍မ်ား ေလာင္စာဆီေစ်းေတြ ထိုရက္မ်ားက ခုန္တက္မသြားခဲ့ဖူးဆိုလွ်င္ သူမဘ၀အေျခအေန ဤမွ် ဆိုးခ်င္မွ ဆိုးမည္။ အေမ့အသက္ကိုလဲ ကယ္ခ်င္ကယ္ႏိုင္ခဲ့မည္။

မိမိတို႔ရဲ့ ဆံုးရွံဳးေနတဲ့အခြင့္အေရးေတြအတြက္“

မိန့္ခြန္းသံမ်ားက ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနသည္။ မိန္႔ခြန္းသံမ်ား ၾကားရမွ သူမေက်ာင္းမျပီးခဲ့ရျခင္း၊ ေဆးရံုတြင္ အေမတို႔လို ဆင္းရဲသားလူမမာမ်ားအား ကုသေပးရန္ ေဆးမရွိျခင္းမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရွံဳးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူမသိလိုက္ရသည္။

အကယ္၍ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္သာ ရွိခဲ့လွ်င္ သူမပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့လိမ့္မည္။ အကယ္၍ ျပည္သူ႔ေဆးရံုမွာ ေဆး၀ါးမ်ားသာ ရွိလွ်င္ အေမ့ကို ေဆးကုဖိုွ႔ ဤမွ်အထိ ေငြကုန္ခ်င္မွ ကုန္မည္။ အေတြးႏွင့္အတူ တရားခံမ်ားအေပၚတြင္ တစတစနာၾကည္းလာသည္။

ဟုတ္တယ္။

ငါ့အေမေသတာ-ဒီအစိုးရေၾကာင့္
ငါ့ဘ၀ပ်က္တာ-ဒီအစိုးရေၾကာင့္။

အေတြးႏွင့္အတူ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္မိသည္။

ေလာင္စာဆီေစ်းတက္တာကို ဆန္႔က်င္တဲ့အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြကိုယ္စား က်ြန္ေတာ္တို႔ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေပး ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်ြန္ေတာ္တို႔နဲ့အတူ ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖို႔ လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ဖိတ္ေခၚပါတယ္“

မိန္႔ခြန္းသံက ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာသည္။

ပါမယ္။ပါမယ္။ ဒုကၡမ်ိဳးစံုေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြကိုယ္စား ငါလဲ ပါ၀င္ ဆႏၵျပမယ္။ အဲဒီအစိုးရဆိုတဲ့ တရားခံၾကီးေၾကာင့္ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ ငါ့ဘ၀အေၾကာင္း လူေတြသိေအာင္ ေျပာျပရမယ္။ မေကာင္းတဲ့လူကို မေကာင္းသလိုု ေဖာ္ထုတ္ျပရမယ္“

ရင္ထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပေနေသာ လူအုပ္ၾကီးထဲသို႔ သူမတိုး၀င္လိုုက္ပါေတာ့သည္။


(မတရားအာဏာသိမ္းအစိုးရ၊ ေရြးေကာက္ခံ အာဏာရွင္အစိုးရ၊ ေရႊရည္စိမ္အစိုးရ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သက္ဆိုးရွည္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးၾကီး ပ်က္သုဥ္း၍ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ ဘ၀ပ်က္ရသူမ်ား ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ေစရန္ ရည္သန္လ်က္)

ခင္မမမ်ိဳး (၂၃၊ ၈၊ ၂၀၀၇)



ဘယ္သူတရားခံလဲ (၀တၱဳတို).pdfဘယ္သူတရားခံလဲ (၀တၱဳတို).pdf
56K   View   Download  

သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂


သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂

ကံဆုိးခ်င္းေတာ့ ျမစ္လယ္တည့္တည့္မွာ စစ္သေဘၤာႀကီးတစီး ရပ္ထားတာကို ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။

“ဘုရားေရ။ သြားၿပီထင္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဆႏၵျပပဲြအတြင္းမေသဘဲ ေရလယ္မွာ ပစ္သတ္ခံရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္” လုိ႔ စိတ္ထဲက အေတာ္စုိးရိမ္ၿပီး ဘုရားတလုိက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမလား၊ တမင္ သိရက္နဲ႔ လႊတ္ေပး လုိက္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ အဲဒီသေဘၤာႀကီးက တခ်က္မွမလႈပ္ဘူး။ ဆလုိက္မီးနဲ႔ ထုိးၿပီး သတိေပးတာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး။

minthamee_three_004ရင္တမမနဲ႔စီးလာရတဲ့ ေလွခရီးဟာ မနက္ ၅ နာရီခဲြေလာက္မွာေတာ့ ေစာ္၀ရြာကုိ ဆိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဗကပ ဆိုတာကို က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးၿပီး ထားဝယ္က ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕လည္း သူတို႔နဲ႔အတူ ရိွေနတာကို အံ့ၾသစြာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ (တကယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္အထိ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတဲ့ လွပတဲ့ စကားလုံးမ်ဳိး အတိအက်မသုံးတတ္ေသးပါ) က်ေနာ္ဟာ ဗကပ - ရဲေဘာ္ ၃ ဦး ကိုင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီသရီး ေလာက္ကိုသာ အေ၀းကေန ျမင္ဖူးေသးတဲ့ အတြက္ သူတုိ႔ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ကုိ ဘာအမ်ဳိးအစားမွန္း က်ေနာ္မေခၚတတ္ပါဘူး။ KNU နယ္ထဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ က်ေနာ့္ေဘးက ေက်ာင္းသားတဦး ေျပာတာကေတာ့ ေန၀င္း စတင္းကတလက္။ AK 47-ေခါက္ဒင္က တလက္နဲ႔ M 79 ေလာင္ခ်ာက တလက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။

တကယ္တမ္း ျပန္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား သြားခဲ့တဲ့ အဲဒီ တညတာ လမ္းေၾကာင္းဟာ ေဘးကေန ၾကည့္ေနသူအတြက္ ရယ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနနိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ေစာ္၀ရြာနဲ႔ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ဟာ ၅ မိုင္ေလာက္ပဲ ကြာၿပီး စက္ဘိီးနဲ႔ လာမယ္ဆိုရင္ နာရီဝက္အတြင္းေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို ႀကိဳမသိတာေရာ၊ စစ္တပ္က ဂိတ္ေတြကို ပိတ္ထားတာေရာ အေျခေန ေတြေၾကာင့္ ၅ မိုင္ခရီးကို သက္ေတာင့္သက္သာ စက္ဘီးေလး၊ ဆုိင္ကယ္ေလးနဲ႔ မသြားႏိုင္ဘဲ ထားဝယ္ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၃၊ ၄ မုိင္ေ၀းတဲ့ အေနာက္ဘက္က က်ေနာ္တို႔ရြာဆီ ေလွတတန္၊ ျမင္းလွည္းတတန္နဲ႔ အရင္လာ၊ အဲဒီကေန ၁ဝ မိုင္ခရီးကို ညႀကီးမင္းႀကီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္၊ တမုိင္ေက်ာ္ေလာက္ က်ယ္မယ့္ ပင္လယ္ဝကို လက္ေလွာ္ေလွေတြနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးမွ ဒီရြာေလးကို ခဲရာခဲဆစ္ လာခဲ့ရတာကုိက ဒီခရီးစဥ္ဟာ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာမဟုတ္ဘဲ အေရးေပၚ သင့္သလို သြားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီရြာကိုေရာက္တာနဲ႔ ဗကပ ထိမ္းခ်ဳပ္နယ္ထဲ ေရာက္ၿပီလို႔ မဆိုႏုိင္ေသးပါဘူး။ စစ္တပ္ တပ္စုတစု အေျခစိုက္တဲ့ ရွင္မုတၱီးေက်းရြာနဲ႔ ရဲစခန္းတခု အေျခစုိက္စုိက္တဲ့ ေပါက္တုိင္းတံတား ၾကားမွာ ေစာ္၀ရြာက ရွိေနတဲ့အတြက္ လုံၿခံဳေရးအရ ဘယ္လိုမွစိတ္မခ်ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစာ္၀ရြာကေန ထြက္ၿပီး ထားဝယ္ - သရက္ေခ်ာင္း ကားလမ္းမကို ျဖတ္ဖုိ႔ ျပင္ရပါတယ္။ တညလုံး အသံတိတ္စြာနဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္သဲဖုိ ခရီးကို ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒီမနက္မွာက်ေတာ့ မေန႔ကလုိ အသံမတိတ္ေတာ့။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေစာ္၀ဆီ ဒီမနက္ေရာက္လာသူေတြနဲ႔ သတင္းေမးရင္း၊ ဟိုေျပာဒိီေျပာ လုပ္ရင္းနဲ႔ အသံေတြက နည္းနည္းဆူညံေနလုိ႔ မနည္း ထိမ္းခ်ဳပ္ခုိင္းရၿပီး မနက္ ၈ နာရီ ေလာက္က်မွ ကားလမ္းမကိုျဖတ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ကားလမ္း ျဖတ္ကူးပုံကလဲ ၾကည့္ပါဦး။ ဗကပ စစ္သားေတြရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္အရ ၃ ေယာက္ တစုေလာက္ ခဲြၿပီး ကားလမ္းကိုျဖတ္ေျပး၊ ၿပီးေတာ့ ကားလမ္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္က ေယာင္းေမာ္ရြာထဲကုိ၀င္ၾကတာ။


အားလုံး စနစ္တက်နဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုလုိ ျပင္ဆင္ထားေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ အဲဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပးေနတာကို လမ္းေဘးကေန ထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ ရြာသားေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ မနက္ ၈ နာရီဆုိေတာ့ ရွင္မုတၱီး ေစ်းက ဖြင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေစာ္၀နဲ႔ ထား၀ယ္ၾကား ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အားလုံးက ရိပ္မိတဲ့ အတြက္ အခုလို လာၾကည့္ေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ရွင္မုတၱီးက စစ္တပ္ေရာ၊ ေပါက္တုိင္း တံတားဂိတ္က ရဲ ေတြေရာ၊ ေနာက္တခါ အဲဒီ ရဲစခန္းေရွ႕ ေညာင္ဇင္ရြာက စစ္တပ္ေတြပါ နည္းနည္းမွ လႈပ္ရွားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ အစီအစဥ္ေတြ သိပ္လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေသသပ္လြန္းလို႔ စစ္တပ္က မသိတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အေျခေနအရ လြတ္ေပး ထားလုိက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမိန္႔မရလုိ႔ စခန္းထဲကေန မထြက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္လုိ႔ တြက္ဆမိပါတယ္။

လွ်ိဳ႕၀ွက္သိပ္သည္းမႈ ရွိလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းကို ရွင္မုတၱီးတေစ်းလုံးနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ အားလုံး သိသြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ထမင္းထုပ္ေတြ လာပုိ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္တခါ ေစာ္၀ - ထား၀ယ္ အသြားအျပန္ လုပ္ေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္စီးသူေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အထက ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားစုပါတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ ထား၀ယ္ကေန ထြက္ၿပီး က်ေနာ္ တုိ႔ဆီ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒီညက က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းခ်ျဖစ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာမွာ ေက်ာင္းသားအင္အား ၁ဝဝ ေလာက္ဟာ ရြာလယ္မွာ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနၿပီး အိမ္တိုင္းက ထမင္းဖိတ္ေႂကြး ၾက၊ သူ႔အိမ္မွာတည္းပါ၊ ငါ့အိမ္မွာတည္းပါဆိုၿပီး ဖိတ္ေခၚၾကနဲ႔ အဲဒီညဟာ အရင္ညလို မ်ိဳး ပင္ပန္းမႈ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္တဲ့ ေယာင္းေမာ္ရြာရဲ႕ေရွ႕က ကင္းေရွ႕ဆုိတဲ့ရြာရဲ႕ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ လူစုၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ခရီးရွည္အေၾကာင္း ေဟာေျပာ၊ ေတာတြင္းခရီးကို စတင္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။

“ေတာလမ္းခရီးက ၾကမ္းမယ္။ ၃၊ ၄ ရက္သြားမွ KNU နယ္ေျမဆီ ေရာက္မယ္၊ အဲဒီကမွ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေနာက္ထပ္ ၃၊ ၄ ရက္ ထပ္သြားရမယ္၊ ခရီးၾကမ္းမယ္၊ ထမင္း ငတ္ႏုိင္တယ္၊ ငွက္ဖ်ားမိမယ္၊ တိုက္ပဲြနဲ႔လည္း တိုးနို္င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါ ဆိုၿပီး ဗကပ အရာရိွ တဦးက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဒီတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ လိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးထင္တယ္၊ မိန္းကေလးအားလံုး ဒီမွာပဲေနခဲ့ေတာ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ခရီးဆက္မယ္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ပါတယ္။

အဲဒိီမွာ မိန္းကေလးေတြကို ေတာထဲေခၚသင့္၊ မသင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာထားကဲြမႈ စတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္တမ်ိဳးစီ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္နဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသူ ေတြနဲ႔ မခဲြနိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၂ဝ ေလာက္ဟာ အဲဒီရြာမွာက်န္ေနခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။


“ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြ ေနခဲ့ကြာ။ အသက္စြန္႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ပါမယ္ဆိုမွ ဖြန္ေၾကာင္တဲ့ေကာင္က ရိွေသး” ဆိုၿပီး ေလွာင္တဲ့ သူကေလွာင္၊ က်န္တဲ့လူက က်န္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“က်မတို႔လည္း ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခြင့္ရိွတာပဲ။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္လို႔ ေတာထဲလိုက္ခြင့္ မျပဳဘူးဆိုတာကေတာ့ တရားမွ်တမႈ မရိွဘူး” ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသူတဦးက ေဆြးေႏြးပဲြအတြင္း ေျပာခဲ့တာကိုလည္း က်ေနာ္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္းေရာက္ၿပီး ကံေပါက္နဲ႔ ပုေလာဘက္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၁၀ ဦးေက်ာ္ကုိေတြ႕ေတာ့ မွပဲ အမ်ဳိးသမီးေတြကို မေခၚဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တာ မွားၿပီလို႔ ေတြးမိၾကပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဒီလုိက်န္ခဲ့သူေတြထဲမွာ အားလုံးဖြန္ေၾကာင္ၿပီး က်န္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကဆို ၃ ဦးပါလာေပမယ့္ တဦးက သူ႕မိသားစု ကိစၥရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ခ်က္ခ်င္း လုိက္လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး ဆုိၿပီး ဒီရြာမွာ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ အလားတူ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ ခ်န္ေနခဲ့သူေတြလည္း ရွိနုိင္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခိုင္ထူးရဲ႕သီခ်င္း “ေတြေဝလမ္းခဲြ” ဆိုၿပီး သူတို႔ကို ထားရစ္ခဲ့လို႔ က်ေနာ္အပါဝင္ က်န္တဲ့လူ ၅ဝ ေက်ာ္ကေတာ့ ဗကပ လမ္းျပနဲ႔အတူ ေတာတြင္းခရီး ၾကမ္းကိုစတင္ခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒီမွာ ေတာတြင္းခရီး စၿပီ၊ ေတာခုိၿပီဆုိေပမယ္ က်ေနာ္တုိ႔ လက္ထဲမွာ ဘာေတြပါလာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ က်ေနာ္ဆုိရင္ ရြာမွာ ညစဥ္ကင္းေစာင့္ရင္း အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္တလုံး၊ အဲဒီထဲမွာ ေစာင္ပါးပါးေလး တထည္နဲ႔ ေလာက္ေလးခြတခု၊ ကုိယ္ေပၚမွာေတာ့ စက္ဘီးစီး အက်ႌတထည္။ အဲဒီေပၚမွာ ဂ်င္းဂ်က္ကင္တထည္၊ ေအာက္မွာက ပေလကပ္ လုံခ်ည္၊ ဖိနပ္က ျမမာလာ ကတၱီပါဖိနပ္။ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ထြက္လာသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ စနစ္တက် ျပင္လာသူကို က်ေနာ္မေတြ႕မိဘူး။

ေတာတြင္းခရီး ဆိုေပမယ့္ တကယ့္ေတာထဲကုိ ေရာက္ေသးတာမဟုတ္ဘဲ ဗကပ ၾသဇာလႊမ္းတဲ့ ေတာရြာေတြကို ျဖတ္သြားရတဲ့ ခရီးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ထားဝယ္ၿမိဳ႕ကေန ၇ မိုင္ ၈ မိုင္ သာေဝးတဲ့ ဒီေဒသမွာ ေတာရြာေတြ ဒီလိုရိွေနမွန္း၊ ဗကပ လက္နက္ကိုင္ေတြက ဒီရြာေတြကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားမွန္း က်ေနာ္ လံုးဝ ႀကိဳမသိခဲ့ပါဘူး။ ေတာရြာေတြ ဆုိတဲ့အတုိင္း ကားလမ္းက မရွိေတာ့ လွည္းလမ္းနဲ႔ လူသြားလမ္းေတြ အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းႀကီး ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။

ေတာင္အဆင္းအတက္ မရွိေသးဘူး ဆုိေပမယ့္ ေခ်ာင္းတခ်ဳိ႕ကိုျဖတ္ရတာ၊ မုိးက တဖြဲဖြဲ ရြာေနတာေၾကာင့္ အ၀တ္အစား ေတြက ေရစိုတဲ့အျပင္ ျမမာလာဖိနပ္ေၾကာင့္ မိုးေရထဲမွာ ေခ်ာ္လဲတာ၊ ဖိနပ္ႀကိဳျပတ္တာေတြ စျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗကပ ေဒသမွာ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ရြာသားေတြဟာ ဆင္းရဲၾကၿပီး ထားဝယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ၿမိဳ႕ဝန္းက်င္က ရြာေတြလို စားေသာက္ေရး အဆင္မေျပတာပါ။ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကိုမေရာက္မီ ေတာင္ဇင္းရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္စာ ေႂကြးေတာ့ ႏြားႏို႔ရယ္၊ ထားဝယ္ငါးပိေထာင္းနဲ႔ ထမင္းပန္းကန္ ရယ္ပဲ ေတြ႕ရလို႔ ဘယ္လိုစားရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တခါ ညေနစာကို ၄ နာရီေလာက္မွာ ေကၽြးၿပီး ညစာ မေကၽြးေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒိီေဒသက ရြာေတြရဲ့ ထံုးစံမွန္း ေနာက္မွသိရၿပီး ကရင္ရြာေတြနဲ႔ ေတာတြင္းကာလ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ လံုးလံုးမွာလည္း တေန႔ ထမင္း ၂ နပ္နဲ႔ပဲ တင္းတိမ္ခဲ့ရပါတယ္။

တျခားေဒသေတြမွာ တေန႔ ထမင္းဘယ္ႏွခါ စားသလဲ က်ေနာ္အေသအခ်ာ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရြာေတြမွာေတာ့ တေန႔ ထမင္း ၃ ခါ စားက်င့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ လယ္ထဲမဆင္းခင္ ထမင္းၾကမ္းစား၊ ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီမွာ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညေန ၆ နာရီမွာ ညစာစားပါတယ္။ ေနာက္ ထမင္းစားပဲြေပၚမွာ ထား၀ယ္ငါးပိ ေထာင္းဘူး အၿမဲတမ္း ရိွေနၿပီး အဲဒါကို ဒီတိုင္းစားမလား၊ သံပုရာသီး ညႇစ္ၿပီး ဒါမွမဟုတ္ ပအုန္းရည္နဲ႔ ငါးပိေဖ်ာ္လုပ္မလား၊ ငါးပိဖုတ္ၿပီး ဆီးဆမ္း၊ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ စားမလား။ စသျဖင့္ စားေလ့ရိွပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လယ္စာနဲ႔ ညစာမွာ ငါးပိတမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တို႔စရာအျပင္ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳး၊ အသားဟင္းတမ်ိဳး။ ဒါမွမဟုတ္ ငါးဟင္းေတာ့ ပါၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု က်ေနာ္ေျပာေနတဲ့ ဗကပ ရြာေတြမွာေတာ့ ငါးပိနဲ႔ တို႔စရာကိုသာ ျပင္ေပးထားတဲ့အတြက္ တခုခု ထပ္ျပင္ေနဆဲထင္ၿပီး ၃ မိနစ္ေလာက္ ထမင္းမစားေသးဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ထိုင္ေစာင့္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၿပံဳးခဲ့ရတာေတြကို အခုထိ သတိရေနဆဲပါ။

ဒါေပမဲ့ ေတာခိုရင္ ငတ္မယ္ျပတ္မယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့အတြက္ ဒီလိုစားရတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ဟင္းမပါတဲ့ ထမင္းကိုစားၿပီး ခရီးဆက္၊ ေတာစပ္ကိုေက်ာ္၊ ရြာေတြကိုျဖတ္၊ ေခ်ာင္းေတြကိုကူးၿပီး မြန္းလဲြပိုင္းမွာေတာ့ ဗကပ ထားဝယ္ခရိုင္ ရံုးစိုက္တဲ့ မကဲ ေက်းရြာကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပစၥည္းမဲ့ အလံေတာ္ တူ - တံစဥ္ ဆိုတာေတြကို စ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

Wednesday, August 17, 2011

တေစၦ ဦးသိန္းစိန္ ကေျခာက္တဲ့ အႏၱရာယ္

ျပည္ပေရာက္ေတြ ျပန္လာခဲ့ၾက လို ့ဖိတ္ေခၚတိုင္းလဲ မယုံၾကဖို ့

၈ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးကိုစစ္တပ္က ျဖိဳခြင္းတယ္။ ေက်ာင္းသား ၁ေသာင္းခြဲေက်ာ္နယ္စပ္ေဒသေတြကို ထြက္ေျပးလာတယ္။ ထြက္ေျပးလာတဲ့သူေတြ က လက္နက္ရွာျပီး ျပန္တိုက္မယ္ဆိုတဲ့ၾကီးမားတဲ့  ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ ့ပါ။  ေတာထဲေရာက္ေတာ့ အေျခေနက ျပည္တြင္းမွာလို မဟုတ္ဘူး။ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြ ။ မေမ်ာ္လင့္ထားတာေတြ။ တခ်ို ့စိတ္ဓါတ္က်လာတယ္။ တခ်ိဳ ့အားမေလ်ာ့ဘူး။ 
ဒီအေျခအေနကို စစ္အစိုးရက အခြင့္ေကာင္းယူတယ္။ ျပန္လာခဲ့ၾက။ ခြင့္လြတ္တယ္။ နိင္ငံေရးလုပ္ျခင္ရင္ 
ျပည္တြင္းမွာလုပ္လို ့ရတယ္ ဆိုျပီး မိ္န္ ့ခြန္းေတြ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြနဲ ့အဆက္မျပတ္ 
ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။  ျပည္တြင္းမွာ နိင္ငံေရးပါတီေတြ တည္ေထာင္လႈပ္ရွားခြင့္ကိုလည္း ခုထက္ေပးထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ထိုင္းနိင္ငံ တပ္ခ္ ခရိုင္ စစ္တပ္ေလဆိတ္ကေန တပ္မတာ္
ေလယ်ဥ္နဲ ့အေခါက္ေခါက္အခါခါ သယ္ျပီး ျပန္ပို ့ပါတယ္။  ျပန္တဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္ရွိတယ္။ တခ်ို ့က အလံေထာင္ျပီး ခ်ီတက္ျပီးေတာ့ေတာင္ျပန္သြားလိုက္ၾကေသးတာ။ ပံုမွာျမင္တဲ့အတိုင္းေပါ့။ 
ဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက နယ္စပ္ ကရင္ ၊ မြန္ နဲ ့ကရင္နီစခန္းေတြမွာ ။ ၾကိဳဆိုေရးစခန္းေတြက
တပ္ခရိုင္နဲ့ ကန္ ခ်နပူရီ ျမိဳ ့ေတြမွာဖြင့္ထားတာ ၊ ျပန္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြျပန္နိင္ဖို ့အတြက္ ထိုင္းရဲေတြက ကူညီတယ္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ျပန္ပို ့ေပးတဲ့  ထိုင္းရဲကို စစ္အစိုးရကဘတ္ေငြ ၅ ေထာင္ ဆုေပးပါေသးတယ္။ ဘတ္ေငြ ၅ ေထာင္ေပးမယ္ဆိုတာကိုလဲ တရား၀င္သတင္းစာေတြမွာေၾကညာတာ။  ျပန္ခ်င္သူေတြ ၊ စိတ္မခိုင္သူေတြအတြက္ေပ်ာ္စရာၾကီၚေပါ့ 
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကလဲရိွတယ္။ 
မာမီကိုလြမ္းျပီ၊ အေမ့ကိုသတိရတယ္။ ျပည္တြင္းမွာနိင္ငံေရးလုပ္လို ့ရျပီ။ ကရင္ေတြဆိုးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကြဲေနတယ္။ စသျဖင့္ေတြေပါ့ဗ်ာ။  က်ေနာ္တို ့ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ 
ျပန္ခ်င္တဲ့သူေတြ ျပန္ပါေစ ေပါ့။  ျပန္လာတဲ့သူေတြကို အစိုးရရဲ သတင္းစာေတြ တီဗီြေတြမွာသူရဲေကာင္းေတြလို ေဖၚျပၾကတယ္။ က်န္ ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို ့ကိုေတာ့  အစြန္းေရာက္စစ္ေသြးၾကြ၊ ကရင့္ေနာက္လိုက္။


ယံု လို ့ ျပန္မိတဲ့ သူ ေတြ ရိွခဲ့တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္နဲ့  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့က ကိုယ္သားသမီးလိုသေဘား ထားတယ္ 
ျပန္လာခဲ့ၾကပါဆိုလို ျပန္သြားမိတဲ့ ၈၈ တံုးက ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ခုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္လည္း အသတ္ခံရ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့လည္း အဖမ္းခံရ၊ ျပန္သြားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ထဲ လည္းေျမာင္းထဲေရာက္ေပါ့။ လက္နက္ကိုင္နယ္စပ္ကိုေရာက္ျပီးမွာ ျပန္သြားတဲ့သူေတြထဲမွာ မင္းသား သီဟတင္စိုး နဲ ့ ထူးအိမ္သင္ (ခ) ကိုငွက္ၾကီးေတာင္ ပါသြားခဲ့တယ္။ 

သီဟတင္စိုးက အရင္က ဗကသ က ။ ေတာ္လွန္ေရးကိုဆန္က်င္တဲ့ ၀ါဒျဖန္ ့ခ်ီေရးကားေတြ ကို အေတာ္မသတ္ေတာင္ရိုက္လိုက္ေသးတယ္။  ထူးအိမ္သင္ကေတာ့ ဧရာ၀တီလို သီခ်င္း နဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြနဲ ့ တိုင္းျပည္အတြက္  ျပန္လည္ အလုပ္အေၾကြးျပဳခဲ့တယ္။

တပ္မေတာ္ေစတနာအမွန္ကို သိခဲ့ျပီး ျပီ။

အျမင္မွန္ ရပါျပီ  တပ္မေတာ္ရဲ ့ေစတနာအမွန္ကို သိပါျပီ  ဆိုျပီ မိဘေတြကို ကန္ ေတာ့တဲ့သူကန္ ေတာ့ၾက။ 
သူတို ့ျပန္သြားတဲ့အခါမွာသူတို ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း  ေတာထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြမေကာင္းေၾကာင္းမဟာမိတ္ ေတြမေကာင္း ေၾကာင္းကို သူတို ့ေျပာရပါတယ္။ 
သူတို ့ကိုသင္ေပးထားတဲ့စကားေတြမွာ 
၁- တပ္မေတာ္ကို မိဘ လို ပံုေဖၚရတယ္။ 
၂-သူတို ့ကိုသူတို ့ရိုးသားသူေတြ၊ အေပါင္းသင္းမေကာင္းလို ့လမ္းမွားေရာက္သူ၊ 
၃- ေတာ္လွန္ေရးကိုဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူတို ့သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို 
လူဆိုးေတြ၊ အာဏာရူးသူ၊ စစ္ေသြးၾက၊ မိန္းမလိုက္စားသူု၊အရက္သမား စတဲ့ သရုပ္ေတြကို ေဖၚၾကတယ္။ 
၄- ျမက္ခင္းသစ္ဆိုတဲ့  မဂဇင္းက ေတာ္လွန္ေရးကိုနည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ထိုးနက္တိုက္ခိုက္တယ္။ 

နစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာေတာ့ ေရေနာက္ေနတဲ့သမိုင္းက ၾကည္လင္လာတယ္။  
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္အသတ္ခံရ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့ အထိမ္းသိမ္းခံ၊ ျပန္သြားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြေျမာင္းထဲေရာက္၊ ကိုယ္ကိုကို ငါေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ငါ ၈၈မွာပါခဲ့တယ္လို ့မဆိုရဲၾကဘူး။  ျမက္ခင္းသစ္ ဆိုတဲ့အစိုးရ၀ါဒျဖန္ ့ စာေဆာင္ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့  
ဒါရိုက္တာညိဳမိႈင္းေ၀ ဟာ ထြက္ေျပးရတယ္။ ေငြလိမ္မႈနဲ ့အဖမ္းခံရတယ္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္နဲ့ ကိုမိုးသီးဇြန္ နဲ့ေအဘီကေခါင္းေဆာင္ေတြ ကို ထိုးနက္တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့    စိုင္းထီးဆိုင္ သီဆိုခဲ့တဲ့ ပါပီမ ဆိုတဲ့ဇတ္ကား ထဲက မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြ လူပံုအလည္မွာမ်က္ႏွာမေဖၚ၀ံၾကဘူး။ 


ခုတခါလည္း ဦးသိန္းစိန္က ၈၈ ေနာက္ပိုင္းထြက္သြားသူေတြကို  ျပန္လာခဲ့ၾကပါ ဆိုေတာ့ ။   

၁- ဦးသိန္းစိန္ အတြက္ ေတာင္ စိုးရိမ္တယ္။ 
၂- ဆြမ္းၾကီးေလာင္းပြဲဆိုျပီး ျပန္ျခင္တဲ့သူေတြကိုလည္း သတိထားၾကဖို ့  သမိုင္းမွာဒီလိုေတာ့ရိွခဲ့တယ္ဆိုတာကို ရိုးသားစြာ အသိေပးျခင္တယ္။ 
၃- ကိုယ္လုပ္စရာရိွတာေတြဆက္လုပ္ၾကဖို ့ပါပဲ။ 






ဦးသိန္းစိန္က ျပည္ပေရာက္ ျပန္လာဖို ့ဖိတ္ေခၚ


မေန ့က ၾကပ္ေျပးမွာလုပ္တဲ့ အစည္းေ၀းမွာ  ဦးသိန္းစိန္က ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းအေၾကာင္း
အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလုံး အမိႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခြင့္ျပဳလိုက္ေၾကာင္း ေျပာသြားပါတယ္။
သူမိန္ ့ခြန္ းနဲ ့ပတ္သက္လို ့ကိုမိုးသီးဇြန္က  ျပည္ပက ၈၈ ေနာက္ပိုင္းထြက္သူေတြကို  ျပန္လာဆိုရင္ ၊ ျပည္တြင္းအဖမ္းခံေနရတဲ့ ၈၈ ေတြ ကို ဘာေၾကာင့္ မလြတ္ ေသးတာလဲ လို ့ဆိုပါတယ္။
သူမိန္ ့ခြန္းမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံ အျပစ္ကို ခြင့္လြတ္တယ္ဆိုတာကိုကရွင္းေနတယ္ဗ်  ေတာ္ရံုတန္ရံုမကေတြေတာ့ မလာနဲ့ေပါ့ဗ်ာ ။  
မင္းကိုနိင္နဲ ့ တကြ အဖမ္းခံရတဲ့ နိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ  ကို ျပန္လြတ္ေပးဖို ့ကိစၥနဲ ့ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ စစ္ဆင္ေနတာေတြကို ရပ္ဆိုင္းဖို ့ကိစၥေတြမပါတာက ထူးျခားေနပါတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။

နိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလြတ္ေပးတဲ့ကိစက ပိုမိုအေရးၾကီးေၾကာင္း အစိုးရက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို တကယ္ဆႏၵရိွေနျပီဆိုတာကို တကယ္ျပသရာျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ကဒီမိန္ ့ခြန္းကိုၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာကြန္ဗင္းရွင္းစင္တာတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ျပည္တြင္းစီးပြားေရးႏွင့္႔ လူမႈေရးနယ္ပယ္အသီးသီးမွ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္းတြင္ ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။