Za Gar Nar & Thee Lay Thee

ဇာဂနာ ႏွင့္ သီးေလးသီး ရဲ႔ ေဆးေရာင္စုံ အျငိမ့္ ျပက္လုံးခြင္မ်ား
ဇာဂနာ
ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၀၇ စိန္သီး။ ။ အရႊမ္းမေဖာက္ဘဲ ခြန္းေထာက္ ဆိုသြားတာ ညီေလးပန္းသီး မွတ္တယ္

ပန္းသီး။ ။ ဟုတ္ပ … အကိုစိန္သီး ခင္ဗ်။
--[endif]-->

စိန္သီး။ ။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အျငိမ့္ကရတာ ပါပဲ။ ဒီက အကိုေတာ္၊ အမေတာ္မ်ားက ဖိတ္ၾကားေတာ့ သူတို႔ ေက်းဇူးနဲ႔ ေရာက္ရတာပါ။

ၾကယ္သီး။ ။တစ္သက္နဲ႔ တကိုယ္ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး ခုမွ စီးဖူးေတာ့တယ္။

ေဂၚဇီလာ။ ။ ေခတ္ကာလရဲ့ တိုးတက္မွဳေပါ့ကြာ။ ေျမေၾကာေတြ ရွဳံ ႔သြားျပီ၊ စကၤာပူ ရန္ကုန္ လာတာ … ရန္ကုန္ - မႏၱေလး ထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။

ဇီးသီး ။ ။ ေခတ္က တိုးတက္လာျပီကိုး၊ အရင္က စာေရးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္တယ္ ခုေတာ့ အီးေမးလ္ ပို႔တယ္၊ အေျပာင္းအလဲေတြ သိပ္ ျမန္လာျပီ။
--[endif]-->

စိန္သီး။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေခတ္ ကေလးေတြ သင္ပုန္းၾကီး ဖတ္စာေတာင္ ေခတ္နဲ႔ အညီ ေျပာင္းလဲေနျပီ။

ပန္းသီး။ ။ ဘယ္လိုမ်ားတုန္း။

စိန္သီး။ ။ ဟိုတုန္းက ဇြန္ပန္းရံုအနီး လွည္းဘီး ႏြံထဲ ကြ်ံေနသည္၊

ကူျပီး တြန္းေပးၾကပါ၊

ေလးလြန္းလို႔ မတြန္းႏိုင္ဘူးလား၊

ျပိဳင္တူ တြန္းလ်င္ ေရြ ႔ႏိုင္ပါသည္ … တဲ့။

ေဟာ … ခု … ေျပာင္းသြားျပီ။

ပန္းသီး။ ။ ဘယ္လို ေျပာင္းသြားတုန္း။
စိန္သီး။ ။ ရယကအိမ္အနီး ဖဲ၀ိုင္း ေထာင္ေနသည္

ကူျပီးဖမ္းေပးၾကပါ၊

အခ်င္းခ်င္းမို႔ မဖမ္းခ်င္ဖူးလား၊

ျပိဳင္တူ ဖမ္းလ်င္ မိနိုင္ပါသည္ … တဲ့။ ကဲ …

ပန္းသီး။ ။ ေအာင္မာ … ဒါဆို ငါလည္း ေျပာခ်င္ပါ့ဗ်ာ။ ေျပာင္းလဲသြားပံု ကေလး --[endif]--> ၾကယ္သီး။ ။ ေျပာစမ္းပါဦး … ပန္းသီး။ ။ ေစာေစာထ … သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ … အစာစား အ၀တ္လဲ … အိပ္ယာသိမ္း အိပ္ယာခင္း … ျပန္အိပ္ အိပ္ရာထ … သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ …. အစာစား ျပန္အိပ္ … အိပ္ယာထ … ေဂၚဇီလာ။ ။ ငါ့သား … မင္း ဒီေန႔ ေက်ာင္းေကာ သြားဦးမွာလား။ ပန္းသီး။ ။ အေဖတို႔ ပိုက္ဆံ ကုန္ပါတယ္။ ေဂၚဇီလာ။ ။ေၾသာ္ … ရွာပါ့မယ္ကြာ။ ပန္းသီး။ ။ ဆရာမ ေစ်းဖိုး၊ တံပ်က္စည္းဖိုး၊ ဆရာမသမီး က်ဳရွင္ဖိုး၊ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ကာရာအိုေက ဆိုဖို႔ … အဲဒါေတြ ေပးႏိုင္လို႔လား။ ေဂၚဇီလာ။ ။ ငါ့သား ဆယ္တန္း ေအာင္ရင္ ျပီးေရာ … ပန္းသီး။ ။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ေဂၚဇီလာ။ ။ ဘဲြ ႔ရေအာင္ ဆက္သင္ေပါ့။ --[endif]--> ပန္းသီး။ ။ဘဲြ႔ ရေတာ့ေရာ … ေဂၚဇီလာ။ ။ အင္း … အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္း တက္ေပါ့။ ပန္းသီး။ ။ အဲဒါ တတ္ေတာ့ေကာ … ေဂၚဇီလာ။ ။ အင္း … အဲ … ကြန္ပ်ဳတာ တက္ေပါ့ … ပန္းသီး။ ။ အဲဒါ တတ္ ေတာ့ေရာ … --[endif]--> ေဂၚဇီလာ။ ။ ဟာ … ငါ့သားရယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္ တတ္ေနမင့္ဟာ ဆိုက္ကားသာ နင္းစားေတာ့ ေပါ့ကြာ။ (၀ိုင္းရိုက္) --[endif]--> ေဂၚဇီလာ။ ။ ဟုတ္ပ … ငါ့ ဘာေျပာရေတာ့မလဲ။ ေခတ္က တိုးတက္ေနျပီ။ ဒီ မေလးရွားမွာ ပရိုတြန္ ကားေတြ ထုတ္တယ္။ ကိုးရီးယားက ဟြန္ဒိုင္း။ ေဟာ … ငါတို႔ ျမန္မာက ျမန္မာ ဆလြန္း ထုတ္ျပီ ဗ်ား။ ဇီးသီး။ ။ တယ္ဟုတ္ပါလား --[endif]--> ေဂၚဇီလာ။ ။ ကားတစ္စင္းလံုး … စတီယာရင္ မပါဘူး၊ ဂီယာ မပါဘူး၊ ဘရိတ္ မပါဘူး။ ပန္းသီး။ ။ ဘယ္လို ေမာင္းလဲ … ေဂၚဇီလာ။ ။ အသံနဲ႔ အမိန္႔ ေပးရတာ။ ေမာင္းဆို ကားက ထြက္ေရာ၊ ျမန္ဆို အရိွန္ တင္လာေရာ၊ ညာေကြ႔ဆို ေကြ႔တယ္၊ ရပ္ဆို ရပ္တယ္၊ ကားထဲက ကက္ဆက္ကိုလည္း အမိန္႔ေပး ခိုင္းတာ။ သီခ်င္းၾကီး ဆို “ျမမန္းဂီရိ ေသလာေတာင္” ဆိုျပီး အသံ ထြက္လာေရာ။ ငါက ေလးျဖဴ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ကက္ဆက္က အလိုအေလ်ာက္ “အလင္းေရာင္ … သန္းေကာင္ယံ ညဥ့္နက္ထဲ” ဆိုျပီး အသံ ေျပာင္းသြားေရာ။ အဲဒီတုန္း ေနာက္က ကားက ဟြန္း အက်ယ္ၾကီး တီးျပီး ေက်ာ္တက္ေတာ့၊ ငါ စိတ္ဆိုးျပီး “ေခ်းထုပ္ ေတြ ေခြးသူခိုး …” လို႔ ဆဲ လိုက္တာ၊ ကက္ဆက္က သီခ်င္း ေျပာင္းသြားတယ္။ စိန္သီး။ ။ ဘာ သီခ်င္း လဲ ေဂၚဇီလာ။ ။ ႏိုင္ငံေတာ္ ျပိဳကြဲမဲ့ အေျခအေန ကို တို႔ လက္မခံ ႏိုင္ပါ … တဲ့။ အားလံုး။ ။ ဟာ … ... … (ဇာဂနာ စာၾကြင္းမ်ား - ) ၾကားေပါက္ေလး တခု ေတြးမိတာေလး ေရးပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ကာစ က ဖားခဲြ ရပါတယ္။ ဦးထြန္းေမာင္ ဆိုတဲ့ ကုလားၾကီး ဆီကေန ဖားအရွင္ ၃ေကာင္ တရာ နဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဖားေတြကို ပံု မပ်က္ေအာင္ ကြ်က္ကြ်က္ဆူ ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ျပီး သတ္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဘာ သိမလဲ။ ဖားေတြကို ေရေႏြးအိုးၾကီးထဲ ပစ္ ထည့္ လိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ဆတ္ကနဲ ေရေႏြးကို ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ပဲ ထိျပီး ခုန္ ထြက္ သြားလိုက္တာ ၃ ေကာင္လံုး လြတ္သြားေရာ။ ကုလားၾကီးက ရယ္ သေလ့။ ဒီလို သတ္ရတယ္ကြ … တဲ့ ဆိုျပီး ေရေအးေတြထည့္၊ ဖားကို ေရေအး ဇလံုထဲ ထည့္ လိုက္တာ၊ ေရႊဖားေလးေတြက ေရေအးကန္ထဲ ေပ်ာ္လို႔ ကူးခတ္ ေနလိုက္တာ။ ဒီမွာတင္ ကုလားၾကီးက အပူခ်ိန္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တရစ္ခ်င္း တိုး လာလိုက္တာ၊ ငါး ဒီဂရီ ေလာက္ တိုးေတာ့လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ၊ ေနာက္ထပ္ ငါး ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သူေကာင့္ ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုျပီး ကူးခတ္ဆဲပ၊ဲ အပူခ်ိန္ ၆၀ ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ ဖားေတြ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွစ္ဆယ္ ေလာက္လည္း ေရာက္ ေရာ အားလံုး … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔ … ဂန္႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခုေတာ့ ဒီ ၀ဋ္္ေတြ လည္ပါျပီ။ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္း က်ပ္လာျပီ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ေနလို႔ ရေသးတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဖူး ဆိုျပီး … ဆက္ျပီး ကူးမွာလား၊ ခုန္ ထြက္ မွာလား။ အပူခ်ိန္ျမွင့္ေနတဲ့ လက္ကို ေျပး ကိုက္ ၾကမလား။ မ်က္ႏွာကို ခုန္အုပ္ ၾကမလား။ တခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ ရေတာ့မွာပဲ။ ဆံုးျဖတ္ျပီးရင္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ေသရတာ သိပ္ မတန္ လွေပဘူး။ (သီးေလးသီး စကၤာပူတြင္ ေတြ႔ရစဥ္)