James Myint Swe – Author

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၁)
============
ဘုရားသံုးဆူ ၁၀၂ စခန္းမွာ ေတာင္ယာခုတ္ၿပီး ေက်ာက္ဖရံုသီး အႀကီးအက်ယ္ စိုက္ၾကတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြကေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ေခါင္းေဆာင္ ကိုတိုးႀကီးနဲ႔ ကိုရဲမြန္၊ က်န္သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြပဲ။ ကိုတိုးႀကီးက ဂ်ီတီအိုင္ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း၊ စိတ္ရင္းေကာင္းတယ္။ လူခ်စ္လူခင္လည္း ေပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက စကားမပီတာ၊ 'တ' နဲ႔ 'သ' နဲ႔ မကြဲ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို စေနာက္ၾကတယ္။ "ကဲ… တိုတိုတိပ္တိပ္နဲ႔ ေတေတတပ္တပ္ သြားၾကမယ္။" တို႔၊ "ဝက္သားကြာ အတစ္တစ္ေလးေတြတံုးၿပီး ခ်က္ထားတာ၊ တိုးလို႔ တံမံတလင္းေပၚ တြန္လိုက္ရတယ္" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုရဲမြန္ကလည္း အသက္ႀကီးတဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ဆင္း ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ။ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) မွာ တေထာင့္ တေနရာ ဦးေဆာင္မႈ ယူထားၾကတယ္။
တရက္မွာ ကိုတိုးႀကီးက ႂကြားလာတယ္။ သူတို႔ ေတာင္ယာစိုက္ထားတဲ့အေၾကာင္း။
ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာက ေက်ာက္ဖရံုသီးက တလံုးကို ၅ ဘတ္ေစ်းရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ေရရွည္အထားအသို ခံၿပီး၊ မပုတ္မသိုးတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အိမ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေရရွည္ရိကၡာအတြက္ ဝယ္ယူစုေဆာင္းၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးကို ၿမိဳ႔ေစ်းက လာဝယ္တာ နည္းနည္းပါးပါးပဲရွိတယ္။ ေဒသေစ်းကြက္ စားသံုးမႈအတြက္ ေလာက္သာ ဝယ္ယူေနၾကတာ။ သူတို႔က တပ္ရင္း ၁၀၂ ေနာက္ေက်ာ ေတာင္ကုန္းကို ေတာင္ယာခုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေတာင္ယာမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ေရႊဖရံုသီးေတြ စိုက္ထားတယ္။ သူတို႔က တြက္ေရးေတာ့ စက္သူေဌး။
"ေအာင္သူ ရ.. ဒီလိုကြ၊ ေက်ာက္ဖရံုသီးက တပင္ကို ၁၀ လံုးထြက္မယ္။ ငါတို႔က အပင္ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္ စိုက္ထားတာ။ အဲသည္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး အလံုး ၁၀၀,၀၀၀ (တသိန္းရမယ္)။ ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးကို ၅ ဘတ္ဆိုရင္ကြာ ဝင္ေငြက ၅ သိန္းရမယ္။ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ၄ သိန္းတြက္ကြာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေအေကေသနတ္တလက္က ၅,၀၀၀ ဘတ္ပဲ ရွိတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေသနတ္ဝယ္ရင္ အလက္ ၈၀ ရမယ္။ က်ည္ေတြဘာေတြေတာ့ ထပ္ဝယ္ဖို႔ လိုေသးတာေပါ့။" သူတို႔တြက္ကိန္းနဲ႔ သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီကာလမွာ နယ္စပ္မွာ လက္နက္ေမွာင္ခိုေတြက ရွာရသိပ္မခက္လွဘူး။ ေအေက ေသနတ္တလက္ ၅,၀၀၀ ဆိုတာလည္း လူတိုင္းသိတဲ့ ေစ်းလိုျဖစ္ေနတယ္။ ကမ္ေဘာဒီးယား ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးလို႔ အဲဒီ ဖက္ကေန ပိုလွ်ံလာတဲ့ လက္နက္ေတြက ထိုင္းနယ္စပ္ဖက္ကို ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီးဆိုတာ လူတိုင္းလိုခ်င္ေနတဲ့ ရွားပါးပစၥည္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုတိုးႀကီးတို႔ တြက္ထားသလို အလုပ္မျဖစ္ ေၾကာင္း ျပလာတယ္။ အေစာပိုင္းမွာ ေက်ာက္ဖရံုသီး ဝယ္လက္ရွိတယ္။ ခဏေနေတာ့ ရြာအတြက္က ေန႔ဖို႔ညစာ ေရွ႔ေရး အတြက္ ေက်ာက္ဖရံုသီးက ဖူလံုသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရားသံုးဆူေစ်းက မျဖဴ -မနီတို႔ဆိုင္မွာ ေက်ာက္ဖရံုသီးနဲ႔ ေကာ္ဖီ ဘာတာစနစ္နဲ႔ ဖလွယ္ေသာက္ၾကရတယ္။ ေက်ာက္ဖရံုသီး တလံုး ၅ ဘတ္- ေကာ္ဖီတခြက္ ၅- ဘတ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးသယ္သြား၊ ၅ မိုင္ေလာက္ ခရီးကိုလမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးေတာ့ မျဖဴ-မနီကို ပိုးပန္းရင္း လက္ဖက္ရည္-ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေက်ာက္ဖရံုသီးတလံုးနဲ႔ လဲလွယ္ေသာက္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာ။
ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဆိုင္မွာလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြ ပံုလာၿပီ။ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုး ၅ ဘတ္ျဖစ္လာတယ္။ အရင္က တလံုး ေကာ္ဖီတခြက္ဆိုရင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္ဖရံုသီး ၂-လံုးေပးမွ ေကာ္ဖီတခြက္ရေတာ့တယ္။ စခန္းဂိုေဒါင္ထဲလည္း ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြပံုလို႔။ ဒါနဲ႔ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းက ထိုးစစ္ဆင္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုတိုးႀကီး တို႔က "တို႔ ေက်ာက္ဖရုံသီးေတြကို လိုခ်င္လို႔ လာလုတဲ့စစ္ပြဲပဲ။ 'ေက်ာက္ဖရံုသီးစစ္ပြဲ' လို႔ သမုတ္ၾကတယ္။
စစ္ပူလာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းအနား ေက်ာက္ေတာင္မွာ အေျခခ်တဲ့ အေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးကလည္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။ "ဒီေနရာမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး၊ သူထြက္သြားရေတာ့မယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းခ်ရာ အနီး ေက်ာက္ေတာင္ဂူထဲမွာ အေမရိကန္ဘုန္းႀကီးတပါး သီတင္းသံုး စခန္းခ်ေနခဲ့တယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရသလို၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း စပ္စုၿပီး မေမးျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ သတင္းၾကားဖူးတာေတာ့ တခါက သူက ေလယာဥ္မွဴးျဖစ္ခဲ့ ဖူးတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းဖို႔ တခါ ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ပံေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က ရဟႏၱာ ဘုန္းႀကီးတပါးကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေရွာေရွာရႈရႈ ဆင္းသက္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ပံုျပင္တပုဒ္ၾကားရဖူး တယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးဟာ အဲဒီပံုျပင္ဇာတ္လမ္းထဲက ေလယာဥ္မွဴးလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေမရိကန္ ဘုန္းႀကီးက ဝိနည္းေစာင့္လြန္းတယ္။ မနက္ဆြမ္းခံရင္ ဖိနပ္မစီးဘူး။ မ်က္လႊာကိုခ်ထားတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေျခလွမ္းက လြဲလို႔ ေရွ႔ကိုမၾကည့္ဘူး။ ဆြမ္းခံတဲ့အခ်ိန္အခါမွာလည္း သတ္မွတ္အေရအတြက္ရွိတဲ့ အိမ္ကိုပဲ ဆြမ္းခံတယ္၊ ရရင္ဖုန္းေပးတယ္။ မရခဲ့ရင္လည္း မရတဲ့အတိုင္း အငတ္ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း တခါ တေလ ဆြမ္း၊ စားဖြယ္သြားကပ္လွဴဖူးတာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတခါငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနလို႔ ေဆးသြားခ်ိတ္ေပးဖူး တယ္။ အခုေတာ့ ဒီေဒသဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္း ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စစ္ေၾကာင္းတက္လာရင္ေတာင္ ခုခံဖို႔ ေသနတ္မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘန္ေကာက္တက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကို အကူအညီေပးေနၾက အဖြဲ႔အစည္း၊ မိသားစုေတြဆီကို အလွဴခံ ၾကရတယ္။ ေျပာရရင္ ဘန္ေကာက္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ဳိ႔က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ကူညီေရးနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေရး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခုကေတာ့ ကုလသမဂၢ ဌာနတခုက အရာရွိ ေဒါက္တာတင္ျမင့္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (Emergency Relief Fund-- ERF) အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔မိသားစု ေနထိုင္ရာ တိုင္ပင္းတာဝါ (Taipen Tower) အေဆာက္အဦကို စြဲလို႔၊ "အိမ္ႀကီး" လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ ေနာက္တဖြဲ႔ကေတာ့ ဦးေမာင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ႂကြယ္၊ ေဒၚျပံုးနဲ႔ ဦးစိုင္းထြန္းတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ (United States of Burma--USB) အဖြဲ႔ပဲ။ သံရံုးတခု မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဦးစိုးပိုင္တို႔ မိသားစုကလည္း ကူညီၾကတယ္။ ဦးေအာင္ႏု ဦးေဆာင္တဲ့ (ဒညတ) အဖြဲ႔ကေတာ့ ယခင္က စခန္းေတြကို ကူညီတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔လည္း ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႔ တခုျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔နဲ႔ အလြမ္းသင့္သူေတြကိုပဲ ကူညီေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို USB အဖြဲ႔က ဘတ္ေငြတသိန္းေက်ာ္ ကူညီတာနဲ႔ တပ္စိတ္ တစိတ္စာ ေသနတ္ေတြ ခ်က္ခ်င္ဝယ္ယူ တပ္ဆင္ႏိုင္လိုက္တယ္။ (တပ္စိတ္ တစိတ္စာဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူ ၁၀ ေယာက္ အတြက္ လက္နက္ငယ္ ၉ လက္၊ က်ည္နဲ႔ RPG-2 ခြင္းဒံုးတလက္ ပါဝင္တယ္။) အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္စခန္းအသီးသီးက လည္း ေငြရွာၾကတယ္။ ဗဟိုျပန္ၾကားေရးဌာနက ကိုကိုေလးလည္း ေငြေတြနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီက ေသနတ္အခ်ဳိ႔ဝယ္ယူ၊ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို တပ္ဆင္ၿပီး သူလည္း ေရွ႔တန္းဆင္းဖို႔ လုပ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတက္လာခဲ့တဲ့ မုကၠနင္ေက်းရြာမွာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အာဏာသိမ္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အစိုးရစစ္တပ္ ခလရ (၁၀၆) က တပ္ရင္း ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းမွဴးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း နာမည္ႀကီးလာမယ့္ ဒု-ဗမက သီဟသူရ သူရစစ္ေမာင္ပဲ။ အခု ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ကိုလည္း သူကပဲ ဗ်ဴဟာမွဴးလုပ္ၿပီး ထိုးစစ္ဆင္လာမယ္။ တပ္ရင္း ၃ ရင္း ပါမယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္မဟာမိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး သံုးသပ္ေနၾကတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းက လည္း ဘုရားသံုးဆူေဒသကို လာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ဖူးတာ ရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခခ်သိမ္းပိုက္ စခန္းထိုင္ထားတာ မ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူး။ စခန္းေတြကို သိမ္းပိုက္၊ မီးရႈိ႔ဖ်က္ဆီးၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကတာ မ်ားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္တန္း ကေန ေထာက္ပံ့ရတာ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္လွတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုပဲ တခဏတာ လာေရာက္သိမ္းပိုက္တဲ့ ထိုးစစ္မ်ဳိး ျဖစ္မယ္လို႔ မွန္းဆၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကအဲန္ယူေဒသက စခန္းေတြ ကိုလည္း တခုၿပီးတခု ထိုးစစ္ဆင္သိမ္းပိုက္ တိုက္ခိုက္ေနၿပီ၊ ဒီတခါ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရရင္ လက္လႊတ္ဖြယ္ မရွိဘူး၊ အတည္တက် စခန္းခ်သြားႏိုင္တယ္လို႔ သံုးသပ္ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ စစ္သတင္းေၾကာင့္ စည္ကားစ ေက်းရြာလူထု ေတြလည္း ေဘးလြတ္ရာ ေျပာင္းေရႊ႔ကုန္ၾကတယ္။ တရက္မွာ ဘုရားသံုးဆူအနီးက သစ္စက္မွာ လူအခ်ဳိ႔ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္တဲ့ ဝရုန္းသုန္းကား သတင္းေၾကာင့္ပဲ ရြာလန္႔ၿပီး ေျပးတယ္။ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ ေျခာက္ကပ္သြားတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီကေတာ့ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔ က်င္းပဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီႏွစ္ပြဲကို စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္။ ဘုရားသံုးဆူရြာက ကြင္းမွာ က်င္းပမယ္ ျပင္ဆင္ထားလို႔၊ မုတ္ဦးေတြလည္း ရြာလမ္းမမွာ ျပင္ဆင္ထားၾက တယ္။ ရြာလူထုေတြ မလန္႔ရေအာင္လည္း ရြာထဲမွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ဗမာ-မြန္-ကရင္ ဘာသာေတြနဲ႔ ေၾကညာ တယ္။ "မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ရန္သူ႔ရဲ႔ ထိုးစစ္အေပၚ ဘာမွ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ မရွိၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ေျခက ရြာေတြမွာ ခံစစ္ေတြ ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားၿပီး ရွိေနပါတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အင္အား… မည္မွ်၊ ေကအဲန္ယူနဲ႔ ေကအဲန္ ဒီအို ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်၊ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔… အင္အား မည္၍မည္မွ်… ခုခံစစ္ကို ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္၊ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔…. " စပီကာနဲ႔ လွည့္ၿပီး ေၾကညာသံေတြကို ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာက ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ လူေတြ မရွိတဲ့အခါ ေခြးေတြက အစာရလိုရျငား က်ေနာ္တို႔ သြားေလရာေနာက္ကို တေကာက္ ေကာက္ လိုက္ေနၾကတယ္။ အရင္လို မေဟာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီက တခုခု စားရႏိုးနဲ႔ ႏွာေခါင္း တရႈံ႔ရႈံ႔၊ အသနားခံတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ဖူးတဲ့ "ပါရီက်ဆံုးခန္း" ဝတၳဳႀကီးက ပိုလို႔ ပီျပင္လာသလိုပဲ။ ျပင္သစ္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ မင္းေတြက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေဆြးေႏြးေနၾကပံုကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ဟာ ဂ်ာမန္ရဲ႔ ထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္ပါတယ္။ ဟစ္တလာရဲ႔ တပ္ေတြဟာ ျပင္သစ္တပ္မေတာ္ေရွ႔ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္ခစားရမွာ။ ျပင္သစ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႔ နီေမာင္းတဲ့ ေသြးေတြ၊ သတၱိေတြကို ျပသဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ပါၿပီ" စသည္ျဖင့္ ၾကားေယာင္လာတယ္။ ျပင္သစ္ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဝိုင္အရက္ခြက္ေတြ ေျမႇာက္ရင္း၊ ကခုန္ပြဲ အခမ္းအနားေတြကို ရႈစားရင္း။ တခ်ိန္တည္းမွာ စစ္မတိုက္ခ်င္ဘဲ ေရွ႔တန္းကို လိုက္သြားရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ "လူဆန္း" အျဖစ္ကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေယာင္ေနၾကတယ္။
"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး။" ဒီလို ေရရြတ္ရင္း လူဆန္းတေယာက္ ေရွ႔တန္းကို တရြတ္တိုက္ ပါသြားရပံု။
ဘုရားသံုးဆူ ထိုးစစ္မတိုင္ခင္မွာ ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရး ညိႇႏိႈင္းဖို႔ အစည္းအေဝးေခၚတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဖိတ္ေခၚတယ္ ဆိုေပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္မွာ ရွိတဲ့ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ဦးစီးေနတဲ့ တိုင္ဝမ္လူမ်ဳိး မစၥတာရပ္ (Mr. Yap) က ဖိတ္ေခၚ တာ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္အနားမွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္း ခမ္းမေဆာင္ တခုမွာ ဒီအစည္းအေဝးကို က်င္းပတယ္။ ဒီသင္တန္းေက်ာင္းကေတာ့ သစ္လံုးေတြကို ခံတပ္ေတြသဖြယ္ ကာရံထားၿပီး၊ ဘူးသီးငေပါင္းေၾကာ္လို တရုတ္စာေတြကိုလည္း စေကာခ်ပ္ႀကီးေတြေပၚ ေရးလို႔ ဆိုင္းပုတ္ေတြသဖြယ္ ကပ္ထားေသးတယ္။ အစည္းအေဝးကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္၊ စစ္ဦးစီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္တို႔ တက္ၾကတယ္။ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ေတြဖက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တာမလာေဘာ၊ ဖူးတာအယ္၊ ဗိုလ္မွဴးတူးတူးေလး နဲ႔ အခ်ဳိ႔ တက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖက္ကေတာ့ က်ေနာ္၊ ဦးျမင့္လိႈင္ (၁၀၁ ခြဲ ၂)၊ ကိုသီရီညြန္႔၊ ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုဝင္းမိုး (၁၀၂)၊ ဆရာေက်ာ္တင့္၊ ကိုသန္းႏိုင္ (၁၀၁) တို႔ တက္ၾကတယ္။
မစၥတာရပ္က အမွာစကား စေျပာတယ္။ အဂၤလိပ္လို။ "အခု အေျခအေနမွာ ရန္သူဟာ အေရွ႔ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ က စစ္ဗ်ဴဟာ (၂) ဦးေဆာင္ၿပီး တက္လာတယ္။ ခလရ (၃၁)၊ ခလရ (၁၀၁)၊ ခလရ (၁၀၆) တပ္ရင္းေတြပါတယ္။ ရန္သူ အင္အားနဲ႔ မြန္၊ ကရင္၊ ေက်ာင္းသား အင္အားပူးေပါင္းလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အင္အားကလည္း မငယ္လွဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ညီညြတ္ရင္ ဒီထိုးစစ္ကို ရိုက္ခ်ဳိးႏိုင္မယ္" မိန္႔ခြန္းေတြ ေႁခြေနတယ္။ သူက ေမာ္စီတုန္းရဲ႔ ေျပာက္က်ားစစ္ ဗ်ဴဟာေတြ ျဖစ္တဲ့ "ရန္လာ ငါနား၊ ရန္နား ငါရႈပ္၊ ရန္ဆုတ္ ငါတိုက္၊ ရန္ေျပး ငါလိုက္" စတဲ့ ဗ်ဴဟာေတြကို ကိုးကားေျပာ ေသးတယ္။ အမွည့္ေခၽြစစ္၊ ခံစစ္ထဲက ထိုးစစ္ စသျဖင့္ သီအိုရီေတြကိုလည္း ရြတ္ေနတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ဥကၠ႒ ႏိုင္ေရႊက်င္က ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ "မစၥတာရပ္… ခင္ဗ်ားေတာ္သင့္ၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးေပၚေနၿပီ၊ က်ေနာ္ တို႔ခ်င္း ေဆြးေႏြးပါရေစ" လို႔ ေျပာတယ္။ မစၥတာရပ္လည္း ၿငိမ္သြားတယ္။ ေကအဲန္ယူဖက္ကေတာ့ ကိုယ္ဖက္ကိုယ္သာ လံုေအာင္ကာ ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး ေပးတယ္။ တိတိက်က် ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ဳိး သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ အေရးေပၚ စက္ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ စကားဝွက္ စက္လိုင္းလဲလွယ္တာေလာက္ေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ အစည္းအေဝးက ဒီလုိပဲ ၿပီးသြားခဲ့ တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ တိုင္ဝမ္အဖြဲ႔ရံုးက ေကၽြးေမြးတဲ့ တရုတ္စာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားၿပီး ျပန္လာခဲ့ ၾကတယ္။ လူသူရွင္းေနတဲ့ ေက်းရြာ ဖုန္ထူထူလမ္းမထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းၿပီး ရြာထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ဖိုးဝီးကား ေနာက္ပြင့္ ေတြအေပၚမွာ ေသနတ္ေတြ တေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေကာင္းဘိြဳင္ေတြလို။
"ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္မဟုတ္ဘူး။" က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါရီ က်ဆံုးခန္းထဲက လူဆန္းလို ေရရြတ္ရင္း ေရွ႔တန္းကို ဆင္းသြားၾကတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၂)
==================
အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေတြက ၁၉၉၀ ဇန္နဝါရီ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတင္ ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္လာတယ္။ စစ္ပြဲစျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက တပ္စိတ္တစိတ္စာပဲ လက္နက္ရွိေတာ့ သူတို႔ကို အျခားအင္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းေပး လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းရွိရာ ဘုရားသံုးဆူရြာ ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေရွ႔ကၽြံေနတယ္။ မြန္နဲ႔ကရင္ၾကား သတင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မရွိရင္ခက္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယခင္တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္းရွိတဲ့ ေနရာကို ေနာက္ဆုတ္ ျပန္ေပါင္းၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အၾကံျပဳတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကို တစုတည္း ျပန္စုဖြဲ႔ဖို႔၊ ဦးစိန္ျမ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ (PDF) မွာ စစ္ေရးအရ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူပါ။ စစ္ေရးမွာ ယာယီစုဖြဲ႔မႈ လုပ္ပါလို႔ ဆိုလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သေဘာတူ လိုက္ၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို တကယ္တိုက္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေတြ၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္ေတြကို ယခင္က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း၊ ေဆးရံုေနာက္ေက်ာဘက္က ေတာင္ေက်ာ ေလးေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္ ၆၀ ေလာက္ ရွိေပမယ့္၊ လက္နက္က တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ေျပာင္းဆက္ထားတဲ့ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း (ေျပာင္းရွည္) တလက္ ထုတ္ေပးထားတယ္။ ဦးစိန္ျမရဲ႔ (PDF) အဖြဲ႔က ဆရာဘ (ဗိုလ္မွဴးေဟာင္းလိုဆိုတယ္၊ 'ဆရာဘ' ဆိုတာကေတာ့ သူရဲ႔ေတာ္လွန္ေရး နာမည္ဝွက္ပဲ။ နာမည္ရင္းကို မသိဘူး) ကို က်ေနာ္တို႔ကို ကြပ္ကဲဖို႔ လာပူးေပါင္းထားတယ္။
"၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၆ ရက္၊ မြန္ဂ်ေထေက်းရြာမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ အစိုးရတပ္ ထိေတြ႔တယ္။ ေဖေဖၚဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ရံုးနဲ႔ ဂ်ပန္ေရတြင္း (ေဘာ္ယိပြန္) ေက်းရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ သမိန္ဗရမ္းစခန္းနဲ႔ မြန္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲတခုလံုးမွာ အစိုးရတပ္က တပ္သား ၂၀ က်ဆံုးတယ္။ ၄၆ ဦးနဲ႔ ေရွ႔တန္းလုပ္အားရွင္ (ေပၚတာ) ၁၀ ဒဏ္ရာရတယ္။
ေသာင္းက်န္းသူဖက္က အေလာင္း ၄၀ ႏွင့္ လက္နက္မ်ဳိးစံု ၅၀ ရတယ္။"
ဒီလိုမ်ဳိး "၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြင္း ျဖတ္သန္းလာေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းအက်ဥ္းႏွင့္ တပ္မေတာ္ က႑ (ပ တြဲ)၊ တပ္မေတာ္သား သုေတသီတဦး၊ (ပႀကိမ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီ၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း (စာ- (ႏွာ- ၂၈၄၊ ၂၈၅) မွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ မမွန္ပါဘူး။ ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲ တခုလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အက်အဆံုး၊ လက္နက္ အဆံုးအရႈံး နည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲေဘာ္ေတြဖက္က ဒဏ္ရာအနည္းအက်ဥ္းသာရွိတယ္။ လက္နက္အဆံုးရႈံးလည္း မရွိသေလာက္ပဲ။ အစိုးရစစ္တပ္ဖက္က စာရင္းေတြ ပိုျပပံုရတယ္။
အဲဒီည၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုးစစ္ညက က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ေနာက္ေက်ာဖက္က ေတာင္ကုန္း ေလးေပၚမွာ စခန္းခ်ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဒု-စစ္ဦးစီး ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏိုင္ နဲ႔ ပါသြားၾကတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ စကတည္းက ယဥ္သလိုဆိုသလို၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကီး မကိုက္ေတာ့ဘူး။ သူက မဆလစစ္တပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးတာဝန္ယူဖူးတယ္ဆိုတယ္။ အဲသည္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးစတိုင္ခ်ဳိးေန ၿပီး၊ PDF ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းတာ လုပ္ေပးေနၾကရတယ္။ သူ႔ကိုေျခအိပ္စြပ္ေပးတာကအစ၊ မ်က္ႏွာ သစ္ဖို႔ ေရခပ္ေပးတာကအစ လုပ္ေနလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔က အမ်ား အားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္-ရဲေဘာ္ တန္းတူရည္တူ ျဖတ္သန္းလာၾကသူေတြ၊ အဲဒါအျပင္ မလိုအပ္တာေတြ အာေခ်ာင္ေန တယ္။ အခ်ဳိ႔အခ်က္ေတြကေတာ့ ေျပာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ "က်ည္ေခၽြပစ္၊ မျမင္ရင္ မပစ္နဲ႔… မလိုအပ္ရင္ မပစ္နဲ႔၊ က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ယူထား၊ တေတာင့္ခ်င္းပစ္…" ဒါမ်ဳိး ေျပာတာမ်ဳိးက အိုေကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မလိုအပ္တာ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။
"မင္းတို႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါက တပ္မွဴး၊ ဒီစစ္ပြဲကို ငါက ဦးေဆာင္မယ္၊ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾက။ မြန္ဗဟို က်သြားရင္လည္း ငါက ဦးေဆာင္ ေခၚသြားမယ္။ ေအာက္ဆင္းၿပီးတိုက္မယ္။ ယံုတဲ့ေကာင္ လိုက္ခဲ့… " ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ မလိုအပ္တာေတြ ေဖာင္းေနၿပီလို႔ ျမင္မိတယ္။ စကားနဲ ရန္စဲ က်ေနာ္တို႔လည္း ယာယီသေဘာေနၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္ ထိုးစစ္ဆင္မယ့္ညမွာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ အခ်ဳိ႔လူႀကီးတို႔ပါ က်ေနာတို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေဆာင္း တြင္းျဖစ္ေတာ့ ေအးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ယူနီေဖာင္းေလာက္နဲ႔ အေႏြးမလံုဘူး။ လိုအပ္သေလာက္ ပစ္က်င္းေတြ တူးထား ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အမိုးအကာရွိတဲ့ စနစ္တက် ဘန္ကာမ်ဳိး လုပ္မထားၾကဘူး။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ကင္းေစာင့္ဖို႔ ခ်ထားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ တာဝန္က်တာက 'တရုတ္မ' လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚၾကတဲ့ ယဥ္ေထြး။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို သြားအိပ္ဖို႔ သူေစာင့္ထားမယ္ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။ ေသနတ္က ႏွစ္ေယာက္ တလက္တည္း။ က်ေနာ္လည္း ေအးတာနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ မနက္ ၄-နာရီေလာက္ၾကေတာ့ အသင့္ (stand to)။ အားလံုး ႏိုးေနၾကၿပီ။ ႏွင္းသိပ္မကြဲေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ လက္နက္ငယ္သံ၊ လက္နက္ႀကီးသံ အခ်ဳိ႔ ၾကားေနရတယ္။ စစ္ပြဲဆိုလို႔ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ေဘးနာက တရုတ္မယဥ္ေထြးကိုၾကည့္ေတာ့ သူကေတာ့ ခပ္ေအး ေအးပါပဲ။ ယဥ္ေထြးက ငယ္ေသးတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ေတာခိုလာသူ၊ စကားနည္းၿပီး၊ သူလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနတတ္တဲ့ ခပ္ေအးေအးရဲေဘာ္မ်ဳိးပါပဲ။
မနက္ နည္းနည္းလင္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ဖက္ ဂ်ပန္ေရတြင္း ေက်းရြာေရွ႔ဖက္လမ္းေပၚမွာ စစ္ေၾကာင္းတခု ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြလည္း အတူပါလာတာ ျမင္ေနရတယ္။ စကားေျပာစက္နဲ႔ ေမးတယ္။ ပစ္ရမလား… "မပစ္နဲ႔… အဲဒါ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္း" အဲသလိုမ်ဳိး မြန္တပ္ဖက္က သတင္းျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ " မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္း … ပစ္" လို႔ ေျပာတယ္။ လြန္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း ေျပာင္းရွည္နဲ႔ ပစ္တယ္။ သူက သာမန္ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းထက္နည္းနည္း ပိုေျပးၿပီး (ပို႔ယမ္း) အေပၚမူတည္လို႔ ေဝးေဝးေရာက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားေတာ့ နည္းနည္း အားတက္သြားတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နားက်မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အကဲၾကည့္ (OP) ေပးမယ့္ သူလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ုပ္ဖက္ကို ၈၁-မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး က်သံေတြ ၾကားရတယ္။ ေၾကးလင္ပန္းကြဲႀကီး ထုလိုက္တဲ့ အသံမ်ဳိးနဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကိုေတာ့ ဘာမွ မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရွိတာ မသိလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အေရးပါတဲ့ ေနရာမဟုတ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
၈၁-မမ ေမာ္တာ ၈-လံုးလည္း က်ၿပီးေရာ၊ စက္လာတယ္။ "မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီ၊ ထြက္ေတာ့" တဲ့။ ဒီေနရာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႔တန္းမွာကတည္းက နားလည္မႈအခ်ဳိ႔ လြဲၾက တာ ရွိတယ္။ မြန္ေတြက ေနာက္ဆုတ္ဆိုရင္၊ မြန္ဘာသာနဲ႔ 'တက္… တက္' လို႔ ေအာ္တယ္။ အဓိပၸါယ္က "ထြက္ေတာ့၊ ထြက္ေတာ့" ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက တက္…တက္ဆိုေတာ့ ေရွ႔ကို တက္ခိုင္းတယ္ ထင္ၾကတာ။ အခုမွာ ေနပြင့္ ကာစ မနက္ခပ္ေစာေစာပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္က်သြားၿပီ။ ထြက္ေတာ့ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ကားလမ္းတဖက္ကိုကူး၊ တဖက္ျခမ္းက ထံုးေက်ာက္ေတာင္ေပၚ တက္ၾကတယ္။ အေပၚတဝက္ေလာက္မွာ လိႈဏ္လိုမ်ဳိး နားေနရာ ေနရာေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္ၾကတုန္း ၈၁-မမ ေမာ္တာသီး တခ်ိဳ႔က်တယ္။ အထိအခိုက္ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။
ေျပာရရင္ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးစီမံမႈ အေတာ္အားနည္းတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ စစ္ ကစားတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အင္အား၊ သင္တန္းေက်ာင္းဆင္း အင္အားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ၊ ေကအဲန္ယူ ဒီထက္အဆက္အစပ္ ရွိရွိေပါင္းရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး စစ္ကစားႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ သိ သေလာက္ ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အခုေတာ့ မစရေသးဘူး။ ၈၁-သီး ၈ လံုးက်တာနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မခံစားႏိုင္ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ ဗဟိုက စစ္ေရးအရ ေနရာေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လွ်ဳိ-ခ်ိဳင့္ထဲမွာ… ခုခံစစ္ဆင္ဖို႔ ေနရာေကာင္းလည္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ တေန႔လံုးေနၾကတယ္။ စားစရာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ငါးေသတၱာေတြ ရွိေနတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္း ႏိုင္ပန္းသာကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ (မြန္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ သမိုင္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ ဒု-ႀကိမ္၊ ၂၀၁၄ ဇန္၊ အေရွ႔ၾကယ္စာေပ၊ စာ-၂၇၃-၂၇၇) မွာ ဒီလိုသံုးသပ္ထားတာ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသံုးဆူကို ထိုးစစ္ဆင္မွာကို သူတို႔ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားၾကတယ္။ ထိုင္ဝမ္အကူအညီ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္မႈေတြ ရေနတာ၊ ထိုင္းသစ္ကုန္သည္တို႔ သစ္ထုတ္လုပ္ရာ အစိတ္အပိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားသံုးဆူက ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာေၾကာင့္ ထိုးစစ္လာမယ္လို႔ မွန္းထားၾကတယ္။ တပ္ရင္း ခလရ (၁၀၆) က ျပင္ဆင္ေနတာလည္း သူတို႔ သတင္းရထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဦးစီး တာဝန္ခံေတြ ခံစစ္ျပင္ဖို႔ ပ်က္ကြက္တယ္လို႔ ႏိုင္ပန္းသာက စြပ္စြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း (၁၀၁) (၁၀၂) အင္အားေတြကို ေသခ်ာစုစည္း အသံုးမခ်ႏိုင္ဘူး။ တဖက္က တာဝန္အတိအက် ယူထားတဲ့ ေကအဲန္ယူကလည္း တိုက္ပြဲျဖစ္တာနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္.. စသည္ျဖင့္ ေဝဖန္ထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ရႈံးရတဲ့ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ (၁) မြန္-ကရင္ ပဋိပကၡကို အကြက္က်က် အသံုးခ်သြားျခင္း (၂) မြန္ျပည္သူတို႔ မြန္တပ္ကို ေထာက္ခံမႈအားနည္းျခင္း.. လို႔ သူက သံုးသပ္ပါတယ္။
ထိုးစစ္မလာမီကတည္းက ျပင္ဆင္မႈအေနနဲ႔ 'ဗဟိုစခန္းသစ္' ကို ေရးေခ်ာင္းဖ်ားဖက္ကို ေရႊ႔ထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ား မဆံုးရႈံးခဲ့၊ စစ္ေရးအေနနဲ႔ စစ္ေရးတာဝန္ခံေတြကို လႊဲအပ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆုတ္ရာမွာ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆုတ္ရလို႔ မလိုအပ္တဲ့ ေငြသိန္းခ်ီကုန္က်ရမႈ၊ စစ္လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ဆံုးရႈံးရမႈ ေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သူ႔စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ ဆရာဘရဲ႔ အညိဳအညင္က စပါေတာ့တယ္။ သူမိန္႔ခြန္းေတြ တရစပ္လႊတ္ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္က စၿပီး သူထိန္းခ်ဳပ္မယ္၊ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သြားတိုက္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့။ သူ႔ဦးေဆာင္မႈ ကိုနာခံ… စသည္ျဖင့္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾသဝါဒေတြ လႊတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ၾကပါတယ္။ လူ (၆၀) ေလာက္မွာ လက္နက္ရွိသူ အင္အားကလည္း တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ညေနေစာင္းလာေတာ့ လက္နက္မရွိတဲ့ က်န္တဲ့ အင္အားစုေတြ ခုေနရာကခြာမယ္။ စံခလယ္ (Songkhlia) ေက်းရြာမွာရွိေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းကို သြားပူးေပါင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ က်န္ လက္နက္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ခဏေနခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္မွ ျပန္ပူးေပါင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ အရိႈက္ထိုးခံရသလိုပဲ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး 'သြားၾက… ငေၾကာက္ေတြ၊ ေ-ာက္ သံုးမက်တဲ့ေကာင္ေတြ' ဒီလို ေရရြတ္ၿပီး၊ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ သူ႔ PDF ရဲေဘာ္ေတြထက္၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF လက္နက္ကိုင္က မ်ားေနလို႔သာ သူမလြန္ဆန္ႏိုင္တာပါ။ သို႔မဟုတ္ရင္ စစ္ေျမျပင္စြန္႔ခြာမႈ… စသျဖင့္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ လုပ္ ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း 'ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး' ဆိုၿပီ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ကားလမ္းႀကီးအတိုင္း စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ယာယီမီးေဘးဒုကၡသည္ စခန္းလို ရြက္ဖ်င္မိုး ယာယီတဲေတြမွာ တလေလာက္ ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီကာလမွာပဲ ဦးျမင့္လိႈင္က ထိုင္းရဲေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္ၿပီး၊ ဘန္ေကာက္ကို ထြက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အေစာပိုင္းက မြန္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းစစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ရဲေဘာ္ ၄၀ ေလာက္က ေဖေဖၚ ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ညမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုနား ကပ္ထားၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့နယ္ေျမ ျဖစ္တာေၾကာင့္ လည္း အခက္အခဲမရွိပါ။ အရုဏ္လင္းလာေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္ထဲ တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ကိုမင္းေဇာ္တို႔၊ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြ အပါအဝင္ပါ။ အစိုးရစစ္တပ္က အေတာ္အထိနာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကေတာ့ ၇၉-မမ က်ည္စ ထိတာေလာက္သာ ဒဏ္ရာ တေယာက္-ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားသံုးဆူကို ျပန္ရဖို႔ မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရစစ္တပ္ေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္ေပမယ့္၊ ျမန္မာျပည္ဖက္ကေန ရိကၡာပို႔စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ထိုင္းဖက္က သစ္ကုန္သည္ႀကီး 'စီယာဟု'က ျမန္မာစစ္တပ္ေတြ အတြက္ ထိုင္းဖက္ကေန ရိကၡာေထာက္ပံ့ေပးတာေတြ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳိ႔မြန္တပ္မွဴးေတြကေတာ့ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ "သူတို႔က ေတာမွာလာေနေတာ့ ငါတို႔က ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္" ဆိုပါတယ္။ "ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္" ဆိုတာက ေတာ့ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသေဘာမ်ဳိး လုပ္ၾကမွာပါ။ ၿမိဳ႔ကိုသိမ္းပိုက္မယ္လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ စစ္ေရးလွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္ဆိုေပမယ့္ ေရးၿမိဳ႔ ကို ျပန္သြားၿပီး တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုတာ ကုန္သည္ေရာ၊ အရပ္သားေရာ၊ လူတိုင္းကပါ သိေနၾကပါၿပီ။
 ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၃)
===============
စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ တလေလာက္ေနၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ရဲ႔ အျခားတဖက္ျခမ္း 'ကလိန္ကန္စခန္း' ကို ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ်ၾက ရတယ္။ စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနၾကရတုန္းက ယာယီပဲ။ မီးေဘးဒုကၡသည္ေတြလို ယာယီဖ်င္တဲေတြနဲ႔ မလံုမျခံဳ ေနၾကရတယ္။ ဘုရားသံုးဆူေဒသက ထြက္ေျပးလာတဲ့ မြန္-ကရင္ဒုကၡသည္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိမယ္။ ဘုရားသံုးဆူကို ထိုးစစ္ မလာခင္နဲ႔ အဲသည္စခန္းမွာေနတုန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ABSDF အဖြဲ႔ဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား ဘန္ေကာက္ကို တက္သြား ၾကတယ္။ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး (UNHCR) မွာ ႏိုင္ငံေရး နဲ႔ အျခားစိုးရိမ္ဖြယ္အေၾကာင္းမ်ားရွိရင္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ကလည္း မက္စရာ အေၾကာင္းရွိ တယ္။ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားဖ်ား၊ ငတ္မြတ္၊ အေနအစားဆင္းရဲတဲ့ ဘဝမ်ဳိးထက္စာရင္ ဘန္ေကာက္လိုၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုေပမယ့္ သက္သက္သာသာ ေနႏိုင္တယ္။ UNHCR က တလကို ဘတ္ ၃,၀၀၀ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ (အဲသည္ အခ်ိန္က USD တစ္ေဒၚလာက ၂၅ ဘတ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္။) လူရွိေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ UN ရံုးေလးမွာ တလ တခါ လက္မွတ္ထိုးၾကရတယ္။ လကုန္ရင္ ATM ဘဏ္ကဒ္ျပားထဲကို ထည့္ေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေရာက္လာမယ္။ စုေပါင္းအိမ္ငွားေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ကုလသမဂၢ အသိအမွတ္ျပဳ ဒုကၡသည္ကဒ္ျပားက လည္း ထိုင္းရဲေတြရန္က တစံုတရာ လံုျခံဳမႈေပးႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း တတိယႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ဖို႔ လည္း အခြင့္အလမ္း ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ဒုကၡသည္ ခံယူေရး-မခံယူေရးကိစၥက စခန္း ေတြအတြက္ အေရးတႀကီး စဥ္းစားရတဲ့ မူဝါဒ တခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) က ဒုကၡသည္ ခံယူေရးမူကို ဆန္႔က်င္တယ္။ 'ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရးမဆန္ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရးကို ေဖာက္ျပန္ရာက်တယ္' လို႔ က်ေနာ္တို႔ အစုက ခံယူတယ္။ တလတခါ ၿမိဳ႔တက္လက္မွတ္ထိုးလိုက္၊ စခန္း ျပန္လာလိုက္ဆိုတာ လက္ေတြ႔မက်ဘူး။ အဲဒါအျပင္ ဒီလိုခြင့္ျပဳထားရင္ စခန္းမွာ ရဲေဘာ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲရမွာ ခက္ခဲတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဦးခ်င္းဆႏၵအရ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ခ်င္ ရင္ေတာ့ သြားေပါ့။ တားျမစ္လို႔ေတာ့ မရႏိုင္ဘူး။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကေတာ့ ဒုကၡသည္မူဝါဒအေပၚမွာ လိုက္လိုက္ ေလ်ာေလ်ာ ရွိတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႔ စဥ္းစားခ်က္နဲ႔ သူတို႔ေပါ့။ တပ္ရင္း (၁၀၁) ကလည္း က်ေနာ္တို႔လိုပဲ ဒုကၡသည္ ကိစၥကို စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ ေကအဲန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ေဒသက ABSDF တပ္ရင္းေတြကေတာ့ ဘန္ေကာက္တက္ဖို႔ အလားအလာနည္းတယ္။ ခရီးေဝးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ ျပႆနာသိပ္ၿပီး ရိုက္ခတ္မႈ မရွိလွဘူး။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေအာက္က မြန္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြမွာလည္း အဲသလို ဒုကၡသည္ေထာက္ပံ့ေၾကး ယူမယ္-မယူဘူး ျပႆနာရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။
ဘုရားသံုးဆူ ေဒသမွာ နယ္စပ္က ေကြ႔ဝိုက္သြားတယ္။ ၾကားထဲမွာ ထိုင္းက စံခရပူရီ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေလးရွိတယ္။ ၿမိဳ႔ ကေလးကေတာ့ ကရင္-မြန္လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစုေနထိုင္ၾကၿပီး၊ ထိုင္းကေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ အပါအဝင္၊ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ဝန္းက်င္ ေလာက္ပဲရွိလိမ့္မယ္။ ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ စံခလပူရီၿမိဳ႔က ကီလိုမီတာ ၂၀ ေလာက္ ေဝးတယ္။ ေျမနီလမ္း ကားလမ္းေပါက္တယ္။ (အခုေတာ့ ကတၱရာလမ္းက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ)။ စံခလပူရီကေန အျခား နယ္စပ္တဖက္ကို ဘီးခီးေခ်ာင္းအတိုင္း ေလွစီးခရီးသြားရင္ ၃-နာရီေလာက္အၾကာမွာ က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းရွိတယ္။ ဒါလည္း မြန္ဒုကၡ သည္ရြာႀကီးပဲ။ နယ္စပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေတာထူၿပီး တနာရီအၾကာ ခရီးေလာက္ရွိမယ္။ အဲသည္မွာ မြန္ဗဟိုစခန္း အသစ္လုပ္ထားတဲ့ေနရာ၊ "လွပဒပ္" စခန္း ရွိတယ္။ ေတာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ရင္ တနသၤာရီ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္း ႀကီး ျဖတ္ရမယ္။ ၿပီးရင္ တနသၤာရီတိုင္းနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္အစပ္ေဒသေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္းသြားရင္ ေရးၿမိဳ႔ ေတာင္ဖက္ ေဒသ ေတြကို ေရာက္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္းခ်ဖို႔ေတာ့ ရြာေနာက္ေက်ာဖက္က စမ္းေခ်ာင္းေလးျဖတ္စီးေနတဲ့ ေတာင္ၾကားလွ်ဳိေနရာကေလးတခုကို ေပးထားတယ္။ ကလိန္းကန္းစခန္းကေန ေခ်ာင္းေအာက္ဖက္ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ေနရာမွာ ဗိုလ္မွဴးႏိုင္ကားေရာ့ ဦးေဆာင္တဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္း (၃၃၃) တပ္ရင္းစခန္း (ပနန္းေထာ္ေက်းရြာ) ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ တပ္ရင္း (၁၀၁)၊ တပ္ရင္း (၁၀၂)၊ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁-ခြဲ ၂) သံုးအုပ္ေပါင္းၿပီး၊ အုပ္စုလိုက္ စခန္းခ်ေနၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လိုအပ္ခ်က္အရ နယ္ေျမပံုစံ စုဖြဲ႔မႈ ျပန္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူေဒသ ႏိုင္ငံေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ဒု-ႏိုင္ငံေရးမွဴး အျဖစ္ ၁၀၂ က [အမည္မမွတ္မိ] တာဝန္ယူတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) စခန္း ဥကၠ႒ ကိုသီရိညြန္႔က ဒုတိယအႀကိမ္ မင္းသမီးစခန္းညီလာခံ (၁၉၈၉ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ) အၿပီးမွာ ဗဟိုေကာ္မီတီမွာ အတြင္းေရးမွဴး (၁) တာဝန္ျဖစ္သြားတယ္။ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ဆရာေက်ာ္တင့္က တာဝန္ယူ တယ္။ သူက စစ္တပ္ကအၿငိမ္းစားၿပီး သူ႔ရြာမွာ နားေနခဲ့တဲ့၊ တိုက္ပြဲအေတြ႔အၾကံဳမ်ားတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းေတြ လုပ္တုန္းကလည္း သူက ဦးေဆာင္သင္တန္းေပးတဲ့အထဲ ပါတယ္။ တပ္ေရးအျဖစ္ ကိုတိုးႀကီး (၁၀၂) က တာဝန္ယူတယ္။ တပ္ေထာက္တာဝန္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး၊ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုရဲမြန္ တို႔က တာဝန္ယူၾကတယ္။ ျပင္ပဆက္ဆံေရးရံုး၊ ေထာက္ပံ့ေရးရံုးအျဖစ္ စံခပူရီမွာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ကေလးတလံုးငွားထား ၾကတယ္။
လက္နက္ရွိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြကေတာ့ ဘုရားသံုးဆူအက်မွာပဲ ေရွ႔တန္းကို အျခားလမ္းေၾကာင္းက ဆင္းသြားၾက တယ္။ အခ်ဳိ႔ကလည္း ေရွ႔တန္းဆင္းဖို႔ ျပင္ၿပီးေစာင့္ေနၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေရးၿမိဳ႔ကို စစ္ဆင္ေရး သြားတိုက္ ၾကမယ္ဆိုတာ တစံုတရာ သိၿပီး ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုကိုေလးဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ဖြဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ဆီက ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုမင္းလြင္တို႔ အပါအဝင္ အခ်ဳိ႔တပ္ေတြက ဘုရားသံုးဆူက်ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အရင္ ေရွ႔တန္းဆင္း ေနၾက ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးၿမိဳ႔နယ္ထဲက ေတာင္ေပါက္ ၂၄ ရြာဖက္ကို ဆင္းသြားၾကတယ္။ မြန္-ကရင္ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသေတြပဲ။ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ဦးနႏၵ၊ ကိုတင္စိုးေမာင္ သူ႔တပ္ေတြနဲ႔ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုကိုဦး၊ ကိုေအးမင္း၊ ကိုဘတိုးတို႔ အုပ္စုေတြက ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသဘက္ကို စစ္ေၾကာင္းဆင္းၾကတယ္။ အခု ေခါဇာၿမိဳ႔၊ ကဗ်ာဝကမ္းေျခ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒသေတြပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္လို႔ ႏိုင္ပန္းသာက သူ႔စာအုပ္မွာ ေရး ထားခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလထဲမွာပဲ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ႏိုင္တင္ေအာင္၊ ထိုင္ဝမ္ အဆက္အသြယ္ မစၥတာယပ္ (Mr. Yap)၊ ဦးဇင္းဝိဇ်ာန္၊ ဦးဥတၱမတို႔ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး လွ်ဳိ႔ဝွက္ ေဆြးေႏြးပြဲတခုလုပ္တယ္။ ဦးဇင္းဝိဇ်ာန္က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး မြန္ဆရာဝန္ႀကီး တဦး ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္စုအက္ကို သမၼတ၊ ႏိုင္တင္ေအာင္ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ မစၥတာယပ္ကို ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးထားၿပီး မြန္အစိုးရအဖြဲ႔ တခု ဖြဲ႔ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မစၥတာယပ္ကိုယ္တိုင္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီကို တိုင္ၾကားခဲ့တယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဖက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကေတာ့ ဒီႀကိဳးပမ္းမႈက ေအာက္ေျခထုအေပၚ သက္ေရာက္မႈမရွိခဲ့ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဂယက္ထမႈလည္း နည္းပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ (ႏိုင္ပန္းသာ၊ စာ- ၂၇၆-၂၇၇)
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ဒု-စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ေရးၿမိဳ႔ကိုတိုက္ဖို႔ စစ္ျပင္ဆင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒါကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔က သိၿပီးေတာ့ တားျမစ္တယ္၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ ဥကၠ႒ကိုယ္တိုင္က တားျမစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးၿမိဳ႔ကို တိုက္ဖို႔ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၄)
=========
ဘုရားသံုးဆူရြာက ျပန္လည္စည္ကားစျပဳေနခ်ိန္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့ ကုန္သည္လမ္းေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ သိမ္း လိုက္တဲ့ အစိုးရစစ္ေၾကာင္းကိုယ္တိုင္က လမ္းေတြေသခ်ာ ျပန္မဖြင့္ႏိုင္ေသးဘူး။ ထိုင္းသစ္ကုန္သည္ႀကီး 'စီယာဟု' ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ႔ ရွင္သန္ေနရတယ္။ တခါတေလ စံခရပူရီေစ်းမွာ ျမန္မာစစ္တပ္အတြက္ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားေတြ ရိကၡာ လာဝယ္တာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္စစ္ေမာင္အျပန္ကားကို ေကအဲန္ယူက ေခ်ာင္းပစ္တယ္။ RPG ဒံုးနဲ႔ ထုတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းသြားတယ္။ သူစီးရမယ့္ကားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးကို ေရွ႔ကေပးစီးၿပီး၊ သူက ေနာက္က ကားမွာထိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကံသီၿပီး လြတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ကုန္သည္လမ္းေၾကာင္း မဖြင့္ႏိုင္ေသး ေတာ့ ကုန္သည္ေတြက ေသာင္တင္ၿပီး၊ ျပန္ဖို႔ေစာင့္ေနရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရးကိုထိုးစစ္ျပန္လုပ္ဖို႔ မြန္စစ္ေၾကာင္းေတြ ဆင္းေတာ့ ကုန္သည္ေတြပါ တအံုတမႀကီး လိုက္ပါလာခဲ့တယ္။ ေရးၿမိဳ႔ တိုက္ဖို႔ စစ္ဆင္ေရးကို က်ေနာ္တို႔ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ညိႇႏိႈင္းတိုင္ပင္တာ မရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ေတြက မြန္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔အတူ စစ္ေၾကာင္းဆင္းတာ လိုက္ပါသြားၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္ဆင္ေရး ဘယ္ေလာက္ စနစ္မက်ပံုကို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြဆီက ျပန္ၾကားၾကရတယ္။ ဆင္းသြားတဲ့တပ္ေတြက ေအာက္ေျခၿမိဳ႔နားကပ္တဲ့အခါ သတင္းမေပါက္ေအာင္ ကုန္သည္ေတြကို သစၥာေရတိုက္၊ သစၥာဆိုခိုင္းၾကတယ္။ မြန္တပ္ေတြမွာ ဓေလ့တခုရွိတယ္။ ခင္လြန္းၾကၿပီဆိုရင္ က်ည္ဆံ၊ ဓားေတြကို ေရပံုးထဲထည့္ ေရထည့္၊ သစၥာေရေသာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔၊ သစၥာမေဖာက္ၾကဖို႔ သစၥာဆို မိတ္ေဆြဖြဲ႔ေလ့ ရွိၾကတယ္။ ABSDF အခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မြန္တပ္မွဴးေတြ အဲသလုိ သစၥာဆိုမိတ္ေဆြဖြဲ႔တာ လည္း ရွိခဲ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ က်ည္ဆံ၊ ဓားေတြကို ေရပံုးထဲထည့္၊ သစၥာေရတိုက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြကို သတင္း မေပါက္ၾကားေစဖို႔ ကတိျပဳေစၾကတယ္ဆိုတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ မြန္တပ္မွဴးအခ်ဳိ႔က ေရးၿမိဳ႔ထဲမွာရွိတဲ့ သူတို႔ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြကို အႏၱရာယ္ကေန ေရွာင္ေနၾကဖို႔ သတိေပးစာေတြ မွာၾကားၾကတယ္လည္း ဆိုတယ္။
မြန္တပ္မွဴးေတြကို သူတို႔တာဝန္နဲ႔ ပူးတြဲၿပီး တပ္ခြဲအေရႊ၊ တပ္ခြဲအလႊိန္း၊ တပ္ခြဲထာဝရ စသည္ျဖင့္ ေခၚၾကတယ္။ သေဘာ ကေတာ့ တပ္ခြဲတခုကို ကိုင္တဲ့ ႏိုင္အေရႊ၊ ႏိုင္အလႊိန္း … စသည္ျဖင့္ သိသာေအာင္ ေခၚၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြက အခ်ဳိ႔က တပ္ခြဲထာဝရနဲ႔ ပူးတြဲရတယ္။ တပ္ခြဲအေရႊ၊ တပ္ခြဲအလႊိန္း၊ ၁၁၁ တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးျမင့္ေဆြ၊ ဒု-ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္စိုး.. စသည္တို႔နဲ႔လည္း အလ်င္းသင့္သလို စစ္ေၾကာင္း ပူးတြဲေလွ်ာက္ၾကရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ ေရးၿမိဳ႔ ကို စစ္ဆင္ေရး တိုက္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ မြန္-ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္း အင္အား ၃၀၀ ခန္႔ရွိမယ္။ မနက္အာရံုတက္မွာ သတ္မွတ္ေနရာ ေရာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၾကေပမယ့္ အခ်ဳိ႔တပ္ေတြက သတ္မွတ္ေနရာ မေရာက္ဘူး။ ပ်က္ကြက္တယ္။ သတင္းေပါက္ၾကားေတာ့ ေရးၿမိဳ႔ပင္လယ္နားမွာ ေရတပ္သေဘၤာ ၂ စင္း အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ တိုက္ေလယာဥ္ေတြလည္း အသင့္လုပ္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အစိုးရ စစ္တပ္ေတြက ေရးၿမိဳ႔ ထဲမွာ အိမ္ေတြေအာက္မွာ ကတုတ္က်င္းေတြတူးၿပီး ေနရာယူထားၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲအရင္ ကၽြံဝင္သြားတဲ့ တပ္ခြဲ တခုက လံုးဝပိတ္မိၿပီး လက္နက္ခ်လိုက္ရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အကယ္၍ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္မယ္ဆိုရင္လည္း အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ေနရာယူထားတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္ရမယ္။ အရပ္သား အထိအခိုက္ မ်ားမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူ (၄၀) ေလာက္ တပ္ခြဲတခြဲက လက္နက္ခ် အရွင္မိခံလိုက္ၾကရတယ္။ ABSDF က ရဲေဘာ္ ၅ ေယာက္က ၿမိဳ႔ခံေတြဆိုၿပီး၊ အဲဒီ တပ္ခြဲနဲ႔အတူ ပါသြားၾကေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း အရွင္မိတယ္။ အရွင္မိတဲ့ ရဲေဘာ္အားလံုး ႀကိဳးတုတ္ၿပီး၊ ၿမိဳ႔လည္မွာပဲ ရိုက္သတ္ခံလိုက္ၾကရတယ္။ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မြန္တပ္ေတြက ရဲစခန္းတခု၊ စခန္းတခု၊ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္တို႔ကို တၿပိဳင္ နက္တိုက္ခိုက္တယ္။ တိုက္ပြဲအၿပီး သူပုန္ အေလာင္း ၄၃ ေလာင္းရတယ္။ အစိုးရစစ္သား ၄ ဦး ေသဆံုးတယ္၊ အျခား ၁၄ ဦး ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ အစိုးရသတင္းကို ကိုးကားၿပီး ဘီဘီစီသတင္းဌာနက ျပန္ေဖာ္ျပတယ္။ (BBC quotes Rangoon Radio, 03/27/90).
က်ဆံုးသြားတဲ့ ABSDF ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ ကိုေရြဘပါတယ္။ သူက ေရးၿမဳိ႔အေျခစိုက္ (ခလရ) ၆၁ က ထြက္လာခဲ့တာ။ စစ္တပ္ထဲက ဖိႏွိပ္မႈေတြကို မေက်နပ္လို႔ထြက္လာတာ။ တပ္ၾကပ္အဆင့္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ စစ္သင္တန္းေတြပို႔ခ် တဲ့ေနရာမွာ သူတို႔ပါခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ သူက ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၁) က၊ ေနာက္ေတာ့ (၁၀၂) က စစ္သင္တန္းပို႔ခ် ဖို႔ လူလိုလို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့တာ ။ "သူက ေရးၿမိဳ႔ထဲက တပ္ေတြအေနအထားကို သိေတာ့၊ ေရးၿမိဳ႔ကို ဝင္စီးဖို ့လုပ္တဲ့အခါ တပ္စု တစ္စုကို ေခါင္းေဆာင္ဖို ့ တာဝန္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလို တာဝန္ေပးခံရတဲ့အခါမွာ သူက တစ္ခု ေမတၱာရပ္ခံတယ္ တဲ့။ ေရးၿမဳိ႔ ထဲမွာ မသန္မစြမ္း စစ္သည္ေတြ စုထားတဲ့ေနရာ တေနရာ ရွိတယ္။ အကယ္၍ ေရးကို ဝင္သိမ္းပိုက္လို႔ ရတဲ့အခါ အဲဒီ မသန္မစြမ္း စစ္သားေတြကိုေတာ့ သူ မပစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါဟာ အေျခအေနရ ရပ္တည္မႈ မတူေတာ့ေပမယ့္ သူဟာ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ တပ္မေတာ္သားေတြ အေပၚ စာနာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္ထားရွိတယ္ဆိုတာကို ျပတာပဲ။ သူတို႔ ဟာ ရန္သူဘက္က ပိတ္ဆို႔တာ ခံလိုက္ရၿပီး အရွင္ ဖမ္းမိသြားတဲ့ ဆရာေရႊဘတို႔ တေတြဟာ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံ လိုက္ရတယ္လို႔ ၾကားသိခဲ့ရတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ဆရာေရႊဘ၊ ရဲေဘာ္တင္ထြန္း၊ ရဲေဘာ္ခန္႔ စိုး၊ တင့္လြင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္ အပါအ၀င္ ၅ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ၿပီး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ၃၈ ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္" လို႔ ကိုေဌးဝင္းက ေရးတိုက္ပြဲအေၾကာင္း ျပန္လည္ေမးျမန္းေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ေဌးဝင္း၊ "စစ္သား သူပုန္ ကိုေရႊဘ"၊ ၂၀၁၇ ေအာက္တိုဘာ ၁၊ သံလြင္တိုင္းမ္ဂ်ာနယ္) ေရးၿမိဳ႔ထဲမွာ ၿမိဳ႔နယ္ဆရာဝန္ႀကီးက ဒီမို ကေရစီအေရးလိုလားတယ္။ အခု ဝင္လာတဲ့သူပုန္တပ္ဖြဲ႔ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း သူသတင္းၾကား ထားေတာ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြ ေၾကာ္ၿပီး ႀကိဳဆိုဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးအၿပီး သူလည္း အဖမ္းခံ ရတယ္။ ျပန္လည္ဆုတ္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ကေန ေလတပ္က PC-7 တိုက္ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ လိုက္ပစ္ တယ္။ ေလေၾကာင္းက ပစ္တာ ပထမဦးဆံုး ခံၾကရတာပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အထိအခိုက္ေတာ့ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီလို က်ေနာ္တို႔ရဲ ေဘာ္ေတြ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ သတင္းကို က်ေနာ္ကို မြန္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႏိုင္ကားေရာ့က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေခၚေျပာျပတယ္။
အဲသည္ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ သိပ္မရွိလွဘဲ၊ (အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ရွိၿပီး၊ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ဖက္ က က်ဆံုးတာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္) ေရးၿမိဳ႔နယ္ ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြမွာပဲ စည္းရံုးေရးသေဘာ စစ္ေၾကာင္း လွည့္ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္က စစ္ေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးလည္းျဖစ္၊ တဖက္မွာ ေဆးမွဴးအျဖစ္နဲ႔ ေရွ႔တန္းကို ဆင္း သြားခဲ့တယ္။ အမွန္က စစ္ေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးမွဴးသာ ဆိုတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ သိပ္ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တခါတရံ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ အရင္က ဖြဲ႔စည္းပံုအတိုင္း (၁၀၁)၊ (၁၀၂)၊ ခြဲ (၂) စသည္ျဖင့္ အုပ္စုဖြဲ႔ လွည့္လည္သြား လာေနၾကတာပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း အရင္ကထက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းပိုလို႔ ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေနာက္ေျပာင္က်ီဆယ္တာ ေတြ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တာေတြလည္း ပိုလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔တန္းဆင္းေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဆးဝါးေတြ သယ္ၾကရတယ္။ ေအာက္ရြာေတြမွာ ေဆးကုေပးႏိုင္ေအာင္ရယ္၊ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးႏိုင္ ေအာင္ရယ္ပဲ။
က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္မ်ဳိးသန္႔ (ယခု ကေနဒါ)၊ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ (ဂုရု) (ပြင့္သစ္-ကလိန္ကန္ဆိုၿပီးလည္း စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြေရးတယ္၊ သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ခင္ က ရန္ကုန္မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၄၈၂၈ အမႈတြဲနဲ႔ ဖမ္းခံရတယ္။) ကိုမင္းေဇာ္ (ယခု ABSDF တပ္ရင္းမွဴး) တို႔ ပါၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေျမေအာက္ရဲေဘာ္ (ယူဂ်ီ) ႏွစ္ ေယာက္လည္း ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အမ်ားအားျဖင့္ လွည့္လည္က်က္စားတဲ့ ရြာေတြကေတာ့ ေရး ေတာင္ပိုင္းေဒသက ေခါဇာရြာ၊ ကဗ်ာဝ၊ ရင္းရဲ၊ ရင္းဒိန္း၊ ေရးၿမိဳ႔နဲ႔ ၄ မိုင္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ ဟန္ဂံရြာ .. စသည္ျဖင့္ ရွိတယ္။ လွည့္သြားလွည့္လာ၊ ဒီရြာေတြကို ျပန္ဆိုက္တယ္။ မြန္တပ္ေတြက ေခါဇာရြာကို စကားဝွက္နဲ႔ "ၿမိဳ႔ေတာ္" လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ရြာႀကီးပဲ။ "ေခါဇာအပ်ဳိ ေျပာစရာမလို" ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ေခါဇာရြာသူေတြက ေခ်ာတယ္။ အခါႀကီး ရက္ႀကီး ပြဲလမ္းေတြရွိတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ လွလွပပ ဝတ္စားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ အပီငန္းဖို႔ ျဖစ္တာေပါ့။ ေခါဇာကေန မိနစ္အနည္းငယ္ေလွ်ာက္ရင္ ကဗ်ာဝတံငါရြာ ရွိတယ္။ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းရွိတယ္။ ပင္လယ္ စာ ေဖာေဖာသီသီ စားရႏိုင္တယ္။ က်န္တဲ့ရြာေတြမွာ ျခံေတြရွိၿပီး ဒူးရင္းသီး၊ နာနတ္သီး အသီးအႏွံလည္း ေဖာေဖာသီသီ စားရတယ္။ (အခုေတာ့ ေခါဇာၿမိဳ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကဗ်ာဝလည္း ပင္လယ္အပန္းေျဖဆိပ္ကမ္းလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးဆက္ေတြလို႔ ဆိုႏိုင္မယ္)။
ဒါေပမယ့္ ျပႆနာရွိတာက ရြာမွာ အိမ္သာဆိုလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ရွိတယ္။ မနက္ေဝလီေဝလင္းဆိုရင္ ရြာသား ရြာသူေတြ ရြာျပင္ထြက္ ေတာထိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တန္းစီ ၾကရတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေတာထိုင္။ ဒီကိစၥကေတာ့ ၿမိဳ႔ႀကီးသား ကိုရဲေဘာ္ေတြအတြက္ အေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက ရြာမွာ 'အေမ'ေမြးၾကတယ္။ စည္းရံုးေရးအပိုင္ဆိုၿပီး မိသားစုသဖြယ္ တအိမ္၊ ႏွစ္အိမ္ရွိထားတတ္ၾကတယ္။ တပ္မွဴးေတြကေတာ့ "အိမ္ႀကီးႀကီး၊ ေရတြင္းနီးနီး၊ သမီးအပ်ဳိလည္း ရွိရမယ္" ဆိုတာမ်ဳိး အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းကို ရွာလို႔ စတည္းခ်တတ္ၾကတယ္။ အိမ္မွာစခန္းခ်ရင္ မွတ္စုစာအုပ္ကိုထုတ္၊ ဟိုေရးသည္ေရး အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေဆးကုေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြဆိုေတာ့ စားေရး ေသာက္ေရး မခက္ခဲလွဘူး။ စားအိမ္ေပါတယ္။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တို႔က တပ္ခြဲအလႊိန္းနဲ႔ တြဲရတာမ်ားတယ္။ သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသံက်ယ္က်ယ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ စိတ္လည္းေကာင္းတယ္။ ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသက သူ႔ဇာတိ၊ သူက နည္းနည္းေတာ့ ဖြန္ေၾကာင္တယ္ ေျပာရမလား။ မိန္းမႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာဆို ေနရၿပီဆိုရင္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့။ ေဒသခင္တဲ့အေလ်ာက္ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ အကြဲအျပဲေတြမွာလည္း သူက ဒီေဒသကို အေျချပဳက်န္ေနခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြရွိတယ္။ (ေနာက္ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ အပစ္ရပ္သေဘာတူညီခ်က္ လက္မွတ္ထိုးေတာ့၊ ပါတီက ခြဲထြက္ ဓားျပျဖစ္သြားခဲ့တယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ဓားျပျဖစ္ေတာ့ လည္း ဒီခြင္ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး အခုေတာ့ ေရးၿမိဳ႔မွာ ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္)။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ထဲက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ကိုစိုးေလး (သူက မြန္လူမ်ဳိး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ (ကြယ္လြန္) ႏိုင္ထင္နဲ႔လည္း တူေတာ္တယ္)၊ အသားမဲမဲနဲ႔ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဦးနႏၵ (၁၀၁ စခန္းမွာ အလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္)။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုဝင္းမိုး၊ ေဆးမွဴးလုပ္တဲ့ ကိုဘတိုး၊ ေဆးတကၠသိုလ္-၁ ေက်ာင္းသား ကိုေအးမင္း၊ က်ေနာ္တို႔ခြဲ-၂ က ကိုေနမ်ဳိး၊ ကိုမင္းေဇာ္၊ ကိုေဇာ္ဝင္းလြင္ အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ေတြ ရွိၾကတယ္။ မြန္ရြာေတြမွာ ေအာက္ႏိႈက္ မိန္းမပိုးတဲ့ ဓေလ့ရွိတယ္။ သေဘာကေတာ့ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ အိမ္က အပ်ဳိမရွိရာကိုသြား၊ သူတို႔ အိမ္ေတြက ေျခတံ ရွည္ေတြ၊ ေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ၿပီးျဖစ္ေစ၊ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ျဖစ္ေစ ဝင္သြားလို႔ရတယ္။ အပ်ဳိမအခန္းၾကမ္းျပင္မွာ အေပါက္ တခုရွိမယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ စကားေျပာၾကလို႔ရတယ္။ အဆင္ေျပရင္ လက္ကိုင္လို႔ရမယ္။ ဒီထက္အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ဆင္းလာမွာေပါ့။ ဒီလိုမိန္းမပိုး ေျပာဆိုၾကတာကိုလည္း မိဘေတြက ခြင့္ျပဳထားၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာသာစကား အခက္အခဲေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက ေအာက္ႏိႈက္ဖို႔ မစြမ္းၾကဘူး။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ညညဆိုရင္ သြားၿပီး ေအာက္ႏိႈက္ပိုးပန္းၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီး မေျပာမဆို သြားေနလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ကင္းေစာင့္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ နဲ႔လည္း မၾကာခဏဆိုသလို ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အပ်ဳိပိုးပန္းဖို႔၊ ငန္းဖို႔ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ လက္မေႏွးၾကဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရင္းရဲရြာကုိ ေရာက္ရင္ အပ်ဳိ ေခ်ာေခ်ာရွိတဲ့ အိမ္တအိမ္ကို ဝင္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အမ်ဳိးသမီးကလည္း ျခံထြက္သီးႏွံေတြျဖစ္တဲ့ နာနတ္သီး၊ ဒူးရင္းသီး ခြဲေကၽြးေလ့ရွိေတာ့ အစားလည္းစားရ၊ ပိုးလည္းပိုးရေပါ့။ တရက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး လာေခၚတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ေဆးမွဴးကိုဘတိုးကလည္း ခ်က္ခ်င္းထလိုက္သြားတယ္။ မိုးဥတု ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနလို႔ ေကာင္ မေလးကလည္း အေႏြးထည္ပါးပါးေလး ဝတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုဘတိုးက အိမ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မေျပာ မဆို ေကာင္မေလး လက္ကိုဖမ္းဆြဲၿပီး၊ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးခုန္ႏႈန္းကို တိုင္းလိုက္တယ္။ "မွန္း…. ဘယ္လိုအေျခ အေနရွိလဲေပါ့"။ ဟိုက အေျပာရခက္ေနတယ္။ ရွက္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ မေျပာမျဖစ္လို႔ ထုတ္ေျပာရတယ္။ ေန မေကာင္းတာက သူမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေဖ။ ျဖစ္တာက ဝမ္းေလွ်ာေနတာ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဒီလို လြဲတာမ်ဳိးေလးလည္း ရွိခဲ့ ဖူးတာေပါ့။
ဒီလို အပ်ဳိငန္းၾကပံု ဇာတ္လမ္းေတြကို တပ္ရင္း (၁၀၂) က 'မာမီ' လို႔ နာမည္ေျပာင္ေခၚတဲ့ သီဟမင္းက စစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တုန္း တဟားဟားရယ္လို႔ အူနာရေအာင္ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းေတြကို လက္ထိုးဇာတ္ ဖန္တီးေျပာတတ္တယ္။ သီဟမင္းေျပာဖူးတဲ့ ဟာတတခုက မွတ္မွတ္ရရ ရွိတယ္။ တခါက ရြာတခုမွာ အေမက သမီးျဖစ္သူကို လွမ္းေျပာတယ္။ "သမီးေရ… ကၽြဲေတြသိမ္း၊ ႏြားေတြ သိမ္း၊ မြန္တပ္လာတယ္"။ သူဆိုလိုတာက မြန္တပ္ေတြက ကၽြဲ၊ ႏြားေတြကို သိမ္းတာ၊ အခြန္ေကာက္တာေတြ ရွိတတ္တယ္ေပါ့။ "သမီးေရ… ထမီေတြရုပ္၊ အဝတ္စုတ္ေတြရုပ္… ဗမာစစ္တပ္လာတယ္"။ သူက ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာတာ။ စစ္တပ္ စစ္ေၾကာင္းလာရင္ ထဘီစုတ္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူးေပါ့။ ခိုးဝွက္ၾကပံု ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ အေမက သမီးကိုေျပာတယ္။ "သမီးေရ… လူသာလြတ္ေအာင္ေျပးေပေတာ့၊ ေက်ာင္းသားတပ္ လာတယ္"။ သူဆိုလိုခ်င္တာ… ဘယ္အပ်ဳိမွ မလြတ္ေစရဆိုတဲ့ အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြပါပဲ။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၅)
========
က်ေနာ္တို႔ စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ကိုေဇာ္ထြန္းကို ABSDF ဗဟိုက လွမ္းေခၚတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဝေဒသဖက္ကို ေဆးကုေပးဖို႔ မစ္ရွင္တခုမွာ လိုက္သြားဖို႔ပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးကလည္း ေတာင္ေပါက္ ၂၄-ရြာ စစ္ေၾကာင္းကေန၊ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ-၆ လမ္းက တဆင့္ ဗဟိုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူလည္း ဝေဒသမွာ က်န္းမာ ေရး အကူအညီေပးဖို႔ မစ္ရွင္မွာ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးစစ္ေၾကာင္းကပဲ ကိုပိန္ (ေခၚ) ေဇာ္လြင္စိုး (၁၀၂) (ယခု USA) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေမႊးႀကိဳင္ (ခ) ကိုထြန္းခင္တို႔ကလည္း ဝေဒသမစ္ရွင္မွာ ပါသြားၾကတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ျဖစ္မယ္။
ဝတိုင္းရင္းသား တပ္ဖြဲ႔ေတြက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) ေခါင္းေဆာင္မႈကို ပုန္ကန္ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီး ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ အာဏာသိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အရင္ ဗကပေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကိုေတာ့ တရုတ္ျပည္ဘက္ ပို႔လိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက ဝျပည္ ေသြးစည္း ညီၫြတ္ေရးပါတီ (ဝသပ) UWSA ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးက (ဝသပ) ဘာလုပ္မလဲ စိတ္ဝင္တစား နားစြင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တိုက္ခိုက္ေရးအင္အားက ၂-ေသာင္းေက်ာ္၊ ျပည္သူ႔စစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ အင္အား ၃ ေသာင္းေက်ာ္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ေကာင္းတဲ့တပ္ႀကီး။ အရင္ တရုတ္ျပည္ က ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ လက္နက္က်ည္ေတြကလည္း ဂိုေဒါင္ေတြနဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး ေကာလာဟလေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (DAB) တပ္ေပါင္းစုကို လာဆက္သြယ္တယ္။ သူတို႔မွာ ယာယီ ဆန္အခက္အခဲ ရွိေနတယ္။ ကူညီပါ။ သူတို႔ ဆက္တိုက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္ဆိုတာမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ တဆင့္ျပန္ၾကား ရတယ္။ DAB တပ္ေပါင္းစုဖက္က မကူညီလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ (ဝသပ) တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္အစိုးရနဲ႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ABSDF (ဗဟို) ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဝေတာင္ပိုင္းေဒသ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ ABSDF ဖက္က ေဆးကုသေရး အကူအညီ၊ ပညာေရး (ေက်ာင္းဆရာ) အကူအညီ ေပးမယ္။ အလားတူပဲ ဝဖက္တက္မယ့္ အဖြဲ႔ ေတြနဲ႔အတူ ပေလာင္ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္လည္း ပေလာင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သေဘာ တူညီထားတဲ့ မစ္ရွင္လည္း ပါတယ္။ တပ္ရင္း (၅၀၁) ဖြဲ႔ဖို႔ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သံလြင္စခန္း တပ္ရင္း (၂၀၉) က မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ ၂ က ကိုသိုက္ထြန္းဦး (ယခု ၾသစေၾတလ်) က တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပး ခံရတယ္။
ဝေတာင္ပိုင္းေဒသကို လႊတ္မယ့္ ေဆးမစ္ရွင္အဖြဲ႔မွာ ၅-ဦး ပါတယ္။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္က ေဒါက္တာပါက်င္ (ယခု ၾသစေၾတလ်)၊ သူက ခ်င္း လူမ်ဳိး၊ ဆရာဝန္။ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၿပီးေတာ့ ေတာထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ အေလွ်ာက္ ရိုးသား ျဖဴစင္တယ္၊ သေဘာေျဖာင့္တယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ တက္ႂကြစိတ္လည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်င္းေတာ္လွန္ေရးပါတီ CNF ကိုလည္း သူက မဝင္ခ်င္ဘူး။ ဆရာက ႏိုင္ငံေရး ပါတီတခုခုမွာလည္း ေျခစံုပစ္ မဝင္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခု တာဝန္ေပၚလာေတာ့ သူႏွင့္ အံက်ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ -၂ မွ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုေဇာ္ထြန္း (ေဆး-၂) တို႔ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဇာတိ က်ေနာ္တို႔ခြဲ-၂ ကရဲေဘာ္ ကိုေမႊးႀကိဳင္ (ေခၚ) ကိုထြန္းခင္ (ယခု က်ဆံုး) နဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုပိန္ (ေဇာ္လြင္စိုး) တို႔ ပါတယ္။ ကိုပိန္ကေတာ့ ရန္ကင္းသား၊ ေဆးပညာနဲ႔ေဝးေပမယ့္ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔ ရင္းႏွီးလို႔ ပါသြားပံု ရတယ္။
ABSDF က ေျမာက္ပိုင္းကို လႊတ္တဲ့ တျခားယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္းဆရာယူနစ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု ျပည္ေထာင္စု အပစ္ရပ္စဲေရး ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ JMC)၊ ေရွ႔ေနကိုဝင္းေမာင္ (ယခုကေနဒါ) တို႔က ေက်ာင္းဆရာေတြအျဖစ္ ပါသြားၾကတယ္။ ကိုေအာင္ ႏိုင္ဦးက ဒုတိယအႀကိမ္ ABSDF ညီလာခံအၿပီး အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္၊ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ။ ယခု ဝေတာင္ပိုင္းဌာနခ်ဳပ္ကို တာဝန္ေပၚလာေတာ့ သူက ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ (မစ္ရွင္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မေရွးမေႏွာင္း ႀကိဳၿပီးထြက္သြား ၾကတဲ့ ယူနစ္ကေတာ့ ကိုသိုက္ထြန္းဦးက တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုသူရေဇာ္ က ဒု-တပ္ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပးထားတဲ့ ပေလာင္ ေဒသတြင္ ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း (၅၀၁) ထူေထာင္ဖို႔ကိစၥ။ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ပါသြားတယ္။ ABSDF ဗဟိုႏွင့္ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (PSLP)၊ (ဝသပ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ညိႇၿပီး တာဝန္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ က အခုဝတပ္ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေတာင္ပိုင္းေဒသကို ျဖတ္သြားၿပီး၊ ပေလာင္ေဒသကို သြားရမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ မိုးကုတ္ေဒသကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ပဲ။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႔က အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီေတြအတြက္ အမာခံ လူထု အမ်ားအျပားရွိတဲ့ ေဒသလို႔ ျမင္ထားၾကတယ္။ [ဒါေပမယ့္ ပေလာင္အဖြဲ႔က ေနာက္ေတာ့ သေဘာတူထားတာကို ခ်ဳိးေဖာက္တယ္။ ၅၀၁ မဖြဲ႔ျဖစ္ပဲ၊ သူတို႔တပ္ဖြဲ႔ေတြက ABSDF ကခ်င္ေဒသကို သြားလိုက္ၾကရတယ္။] ကိုေဇာ္ႏိုင္ႀကီး (ယခု ကေနဒါ)၊ ကိုေအာင္ဝင္းတင္ (ေနာက္ပိုင္း ABSDF ဆက္သြယ္ေရးတပ္မွဴး) တို႔လည္း ပါတယ္။ ထူးျခားတာက ေမာင္ သန္းထိုက္ပဲ။ သူက ပီဘိကေလး၊ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ကေလးစစ္သားဆိုတာမ်ဳိးလည္း အထူး သတိမျပဳမိၾကဘူး။ သူတို႔ေလးေတြကလည္း တိုက္စိတ္ခိုက္လိုစိတ္ ျပင္းျပေနၾကတယ္။
ေမာင္သန္းထိုက္က ၇၄-ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတဦး ျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္ဝင္း ေမာင္ရဲ႔သား၊ သူဇာတ္လမ္းကလည္း အဆန္း။ ၈၈-အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာ လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး အျခား အထက္ တန္းေက်ာင္းသား တစ္ရာေက်ာ္နဲ႔အတူ မုန္း၊ ေက်ာက္ႀကီးလမ္း (ပဲခူးတိုင္း) ဘက္က ေကအန္ယူေဒသကို တက္လာၾက တယ္။ သူတို႔ကို စစ္အစိုးရ တပ္ရင္းတခုက ဖမ္းမိတယ္။ တအုပ္လံုးက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၾက ဘူး။ စစ္တပ္ တပ္ရင္းထဲမွာ ဖမ္းထားရင္း၊ ေရတြင္တူး၊ အိမ္သာေဆာက္၊ ထမင္းခ်က္ ၾကံဳသလို ခိုင္းေနၾကတယ္။ ျပန္ပို႔ဖို႔ အထက္ အမိန္႔ေစာင့္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔ တခ်ဳိ႔က စစ္တပ္အလစ္မွာ ထြက္ေျပးၿပီး၊ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ ၃ ကတဆင့္ သံလြင္စခန္းကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးအုပ္စုပဲ။ အဲသည္ရဲေဘာ္ေတြထဲမွာ တပ္ရင္းေတြက လိုက္ခ်င္ တယ္ ပူဆာၾကလို႔ ဝမ္းခ တပ္ရင္း (၂၁၁) က ရဲေဘာ္ေတြလည္း ပါလာၾကတယ္။ မာနာပေလာ၊ ပေလာင္ကုန္းမွာ လူစု ၁၀ ရက္ခန္႔ေနၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ ေျမာက္ဖက္ ခရီးစဥ္ကို အဲဒီအခ်ိန္က ဗဟုိေကာ္မတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး/စည္းရံုးေရး တာဝန္ခံ ကိုေအာင္ထူး (ယခု BLC) တို႔ ဝဌာနခ်ဳပ္အထိ လိုက္ ပို႔ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ABSDF ဥကၠ႒ တာဝန္ယူခဲ့သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အခုမစ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပန္ေမးမိတယ္။ အဲသလို ကိစၥႀကီးႀကီးကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္က အသက္ ၂၃-၂၄ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ။ "အဲသည္တုန္းက တို႔လူေတြက တိုက္ခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ေသနတ္ေတြလည္း မရွိၾကဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကရုမစိုက္ဖူး။ လုပ္ခ်င္ေနတာပဲ သိတယ္။ နယ္ေျမ သစ္လည္း ထိုးေဖာက္ခ်င္တယ္။ ရတာ ဘာမဆိုလုပ္ၾကမွာပဲ။ အခု စီးပြားေရးမွာ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ enterpreneur လိုေပါ့။ အရဲစြန္႔ၿပီး ဘာျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္" လို႔ ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔စား စြန္႔ဦးတီထြင္ ၾကံ စည္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ကိုလံဘတ္တို႔ နယ္ေျမသစ္ ရွာခဲ့ၾကဖူးသလိုေပါ့။ စြန္႔ဦးတီထြင္ သူပုန္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။
သူတို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာက အင္အားေကာင္းတဲ့၊ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ဝတပ္ဖြဲ႔မ်ား ေသနတ္ျပန္ေပါက္ေစေရး၊ အဲဒီအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ည္းကပ္စည္းရံုးေရး။ အနည္းဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရွင္းျပႏိုင္မယ္ ထင္ထားခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ လက္နက္ဂိုေဒါင္ေတြထဲက ေသနတ္ေတြ အကူအညီ ေတာင္းမယ္ေပါ့။
ဝတပ္ဖြဲ႔ေတြက အစုအျပံဳလိုက္ ေျမာက္ပိုင္းတရုတ္နယ္စပ္ကေန၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရႊ႔လာၾက တယ္။ အဲဒီမွာ မူလေဒသခံ ခြန္ဆာရဲ႔ ေမာင္ထိုင္းတပ္ (MTA) ေတြနဲ႔ နယ္ေျမလု စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဝတပ္မဟာ ေတြ ဆင္းလာၿပီၾကားေတာ့ ခြန္ဆာတပ္ေတြက လမ္းက ျဖတ္တိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကို သြားၾကတာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဆရာကိုမင္းလြင္က ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး၊ ဖားျပေက်းရြာမွာ ေပ်ာ္ေနတုန္း ေကအဲန္ယူေထာက္လွမ္း ေရးက ဖမ္းတာခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြက ေရွ႔တန္းဆင္းရင္း ရြာကလူထုေတြနဲ႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾက တယ္။ ဖားျပေက်းရြာမွာ အစိုးရက ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းရွိေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စာဝင္သင္တယ္။ အရင္တုန္းကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ဖူးၾကတယ္။ ေဆးကုတယ္။ လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြကို ရြာက ပိုက္ဆံစိုက္ၿပီး ၿမိဳ႔ကို မွာေပးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ရမ္းကု ကရင္ေဆးမွဴးက သူ႔ေစ်းကြက္ပ်က္လာတယ္။ ကိုမင္းလြင္ကို ရန္သူလို႔ျမင္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လီဆယ္တိုင္ၿပီး သူ႔ကိုဖမ္းခိုင္းတယ္။ ဖားျပေက်းရြာက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလည္း ဖမ္းခံရတယ္။ အခ်ိန္မီ မသိရ ရင္ ေသသြားႏိုင္တယ္။ စြပ္စြဲခ်က္ကႀကီးတယ္။ ရန္သူ႔အတြက္ သူလွ်ဳိလုပ္ေပးသလို သူ႔ကို စြပ္စြဲထားတာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းလြင္က ေကအဲန္ယူက တပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကို ေဆးကုေပးဖူးတယ္။ ရင္းႏွီးတယ္။ "မင္းတို႔ ငါ့ကို သတ္မယ္ဆို ရင္ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးကိုေတာ့ ေျပာေပးဦး၊ အရမ္းေတာ့ မသတ္နဲ႔" ဆိုၿပီး သူက ေတာင္းဆိုတယ္။ ဗိုလ္မွဴးဂ်ဳိးက သိေတာ့ ABSDF ဗဟိုကို အေၾကာင္းၾကားေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗဟိုက ေဒါက္တာေသာင္းထြန္း နဲ႔ ကိုေအာင္ထူးတို႔က သူ႔ကို လာ ကယ္ထုတ္ေပးတယ္။ မာနယ္ပေလာကို ေခၚသြားတယ္။ သူက မေနဘူး ျပန္လာၿပီး၊ အဲဒီရြာမွာပဲ ဆက္ေဆးကုေပးျပန္ တယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေရးေတာင္ပိုင္းေဒသမွာ လွည့္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္တဲ့ အုပ္စုထဲက ဆိုရင္ ကိုသက္ေဌးႏိုင္ က်န္ေနေသးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးနဲ႔အတူ လိုက္လာခဲ့တဲ့ ကိုေအာင္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္သြားၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစည္းအေဝးတခုေၾကာင့္ ေရးေခ်ာင္းဖ်ား၊ ေရးအေရွ႔ျခမ္းကိုလည္း ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ အင္အား ၁၀၀ ေလာက္ရွိမယ့္ ဗိုလ္လယ္ဝါးဦးေဆာင္တဲ့ ေကအဲန္ယူ ဗဟိုတပ္ (သဝခ) အခ်ဳိ႔နဲ႔ ဆံုတယ္။ သိရသေလာက္ အဲသည္တပ္ေတြက အရင္ကဓားျပေတြ၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက စည္းရံုးသိမ္းသြင္းလို႔ ေကအဲန္ယူျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ကို ဗဟိုတပ္ (သဝခ) တံဆိပ္တပ္ေစၿပီး ေကအဲန္ယူက ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ရြာေတြကို တြဲသြားၾကေတာ့ ရြာေတြက မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းမွာေနစဥ္ကာလ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ (ယခု မြန္ျပည္သစ္ပါတီ က နားလိုက္ၿပီး၊ ေရးၿမိဳ႔႔နယ္မွာ ေနတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္အေျခစိုက္ သံလြင္တိုင္းမ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေနတယ္) နဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူတို႔အိမ္က က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္ရင္ နီးတဲ့ရြာလမ္းေဘးမွာ ရွိၿပီး၊ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက လည္း စိတ္ထားေကာင္းတယ္။ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ႏိုင္ငံေရး သင္ၾကား ပို႔ခ်မႈေတြ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
သူက ေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ အရြယ္ေကာင္းတုန္း သြားႏိုင္သေလာက္သြားပါ။ ဒါဟာ တခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း ကိုယ့္အခန္းက႑အတြက္ အေရးႀကီးလာလိမ့္မယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ရဟတ္ယာဥ္ရွိေတာ့ သူက ရဟတ္ ယာဥ္နဲ႔ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲသည္အခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္၊ ေနရာတကာ သူ႔မ်က္ႏွာ လွည့္လည္ ေနခ်ိန္။ "က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္ေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္အားကိုး သြားလာရမွာေပါ့။ အရြယ္ေကာင္းတုန္းမွာ သြားႏိုင္သမွ် သြားသာသြားပါ။ ေရွ႔တန္းမွာလည္း မ်ားမ်ားေနပါ" သူက တိုက္တြန္းတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ဘာျဖစ္လို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက နားသြားသလဲ၊ က်ေနာ္ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ အေၾကာင္းေတြေတာ့ ရွိမွာ ေပါ့။
ေနာက္တခုက ေရးအေရွ႔ျခမ္းေဒသက ေက်ာင္းရြာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ေက်ာင္းရြာမွာ အစိုးရစစ္တပ္က တပ္စုတစု လာထိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ရြာသူေတြ အိမ္ေထာင္က်၊ ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းရြာက အစိုးရတပ္အတြက္ အမာခံရြာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကပ္လို႔မရဘူး။ ရြာသားေတြက သတင္းေပးတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး ဒီမိုကေရစီအေရး ဒီေလာက္ စိတ္ဝင္စားေထာက္ခံေနၾကတာ ေက်ာင္းရြာက စစ္အစိုးရ အမာခံဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သြားရာလမ္းက ေက်ာင္းရြာက ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ တရက္မွာ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔နဲ႔ ဆံုတုန္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔က လူငယ္ပီပီ "ေက်ာင္းရြာကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ထဲ့ရင္မျဖစ္ဘူးလား၊ ပညာေပးၾကရေအာင္" ဆိုတာမ်ဳိး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတယ္။
ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ "အဲသလို လုပ္လို႔မရဘူး ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က အစားထိုးစရာ အျခားတခု (alternative) ကို ရွာဖို႔လိုတယ္။ ဒီရြာလူႀကီးက ရန္သူ႔အမာခံျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူ႔ကို သြားသတ္လိုက္တာက အေျဖ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူ႔ကို အစားထိုးႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အမာခံတေယာက္ ကို ေရြးဖို႔လိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔လူက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တဖက္လူကို ၿပိဳင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္လာရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ အမာခံလူက အဆင္သင့္ ရယ္ဒီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာမွသာ တဖက္လူကို ဖယ္ရွားဖို႔ လုပ္ရတယ္။ ျပည္သူလူထုက နားလည္သေဘာ ေပါက္လာဖို႔လည္း အခ်ိန္ေပးရမယ္၊ စည္းရံုး ရမယ္" သူက အဲသလို ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္တသက္စာ မွတ္မိသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဒီလိုအျဖစ္ေတြကို သတိထားၾကည့္မိတယ္။
အီရတ္ႏိုင္ငံကို အေမရိကန္ ၉/၁၁ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈအၿပီး အေမရိကန္တပ္ေတြ ၂၀၀၃ မွာ ဝင္တိုက္ေတာ့ ၾကားျဖတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေပါ ဘရီမာက လက္မွတ္တခ်က္ထိုးၿပီး၊ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႔ အီရပ္တပ္ႀကီး ကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္တယ္။ အစားထိုးစရာ ျပင္ဆင္မထားခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဆံုးႏိုင္၊ မၿပီးႏိုင္ သူပုန္ထတိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာ ခဲ့တယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ အီရတ္တပ္မေတာ္သားေတြကပဲ ထႂကြပုန္ကန္ၾကေတာ့တာ။ အလားတူပဲ၊ အခု NLD အစိုးရတက္လာေတာ့ အရင္လူလုပ္သမွ် ခပ္လြယ္လြယ္ ပယ္ဖ်က္ပစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အစားထိုးျပင္ဆင္မႈ (alternative) ကို ေသခ်ာမျပင္ဆင္ထားဘူး ထင္မိတယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၆)
==============
က်ေနာ္တို႔ ေရးေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီ ကိုယ္၌က ရပ္တည္ခ်က္ မေသခ်ာလွဘူး။ အေစာပိုင္းမွာ စစ္အစိုးရက က်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲဟာ တရား မွ်တမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္၌ကလည္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားရတယ္။ က်န္ပါတီေတြကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ စည္းရံုးမဲဆြယ္ခြင့္ မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေထာက္ခံဘူး၊ ဆန္႔က်င္ဖ်က္ဆီးရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား ေၾကညာ ခ်က္မ်ဳိး ေတြ႔ဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလာေတာ့ သေဘာထားေျပာင္းျပန္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႔ သေဘာ ထားကို ေလးစားလိုက္နာမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာမ်ဳိး ျပန္ၿပီး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ ျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗဟိုနဲ႔ တိုက္ရိုက္ စက္ဆက္သြယ္ေရး ရွိေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေရဒီယိုက သတင္းေတြကပဲ နားေထာင္ၿပီး ၾကားေနရတာ။
အဲသည္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲနီးတဲ့ကာလမွာ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြက မြန္ျပည္သစ္ပါတီက (၁၁၁) တပ္ရင္း၊ ဒု-ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးေက်ာ္စိုးနဲ႔ တြဲေနရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာရြာေတြမွာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရးၿမိဳ႔ပတ္ဝန္း က်င္တဝိုက္ လံုျခံဳေရးေကာင္းတဲ့ရြာေတြမွာသာ သူတို႔ေရြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပႏိုင္ၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဗိုလ္မွဴး ေက်ာ္စိုးက မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ "ဒီေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ ေရးၿမိဳ႔မွာ အေျမာက္သံ၊ ဗံုးသံေတြ ၾကားေနေစရမယ္" လို႔ ဆိုတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကာစစ္ အေနနဲ႔ စစ္အစိုးရတပ္ေတြက ေရွ႔တန္းထြက္လာလို႔ က်ေနာ္တို႔လည္း ရြာေတြကေရွာင္တိမ္း၊ ကင္းခ်၊ စစ္ေၾကာင္းကို ေခ်ာင္းေနၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကဆိုတယ္။ "ဗံုးသံ၊ ေသနတ္သံေတြကို ကက္ဆက္တိပ္နဲ႔ သြင္းၿပီး၊ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔မွာ ေရးၿမိဳ႔ မွာမ်ား သြားဖြင့္ထားေလသလား" လို႔ ရယ္စရာအျဖစ္ ဆိုၾကတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ႏိုင္တာကို၊ က်ေနာ္တို႔က ေရဒီယိုကေန နားေထာင္ၿပီး ႀကိတ္ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ ႏိုင္တာကိုလည္း ႏွစ္ေထာင္းအားရ ရွိလွတယ္။ အကယ္၍ NLD က အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္အစိုးရနဲ႔ NLD ညိႇႏိႈင္း ေဆြးေႏြးမႈေတြ ျဖစ္လာရင္၊ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ျပန္ရဖို႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔လည္း စဥ္းစားၾကရ မယ္။ ဒီလိုလည္း တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေျခအေနကို မယံုရဲရဲ ရွိလွတယ္။
အဲဒီကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိစၥတခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ေနာက္တန္း ျပန္တက္ရဖို႔ ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကိုျမင့္ေအာင္ (ဂုရု)၊ ကိုဝင္းဆန္း၊ ရံုးအဖြဲ႔က တဦး-ႏွစ္ဦး.. စသည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ရဲေဘာ္ နည္းနည္းပဲပါလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ခါနီး ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေကာ္မီတီတဦးက လူတေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔အတူ ေခၚသြားေပးဖို႔ေပါ့။ အဲဒီ မြန္တေယာက္လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ပါလာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ငါးပက္လိုက္၊ ဟင္းစား ရွားလိုက္၊ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္တာေတြ သူကလည္း ကူညီပါလာခဲ့တယ္။ ဆိုးတာက အဲဒီသူက မြန္ဗဟိုေရာက္ရင္ အခ်ဳပ္က် ခံရမယ့္ အခ်ဳပ္သား၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကို အခ်ဳပ္သားမွန္း မေျပာလိုက္ဘူး။ အခ်ဳပ္သားမွန္းသာသိရင္ က်ေနာ္တို႔ လည္း လံုျခံဳေရးသတိပိုရွိမွာေပါ့။ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလို႔ ထင္ေတာ့ သူ႔ကိုလည္း အေဖာ္ပါလာသလို ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ထားမိ တယ္။ ဗဟိုေရာက္လို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္မွသာ အခ်ဳပ္က်ခံရမယ့္ရဲေဘာ္မွန္း သိရတယ္။ လမ္းမွာ ဘာမွျပႆနာမတက္ တာ ေတာ္ေသးရဲ႔လို႔ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့သူေတြ။
က်ေနာ္တို႔ ျပန္တက္တဲ့လမ္းက ေခါဇာရြာကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ 'အလယ္စခန္း' ဆိုတဲ့ရြာကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီရြာက နည္းနည္းသြားၿပီး၊ ေရး-ထားဝယ္ ကားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၾကရတယ္။ တခါတေလ ဒီလမ္းေပၚမွာ စစ္ကားေတြ၊ အရပ္ ကားေတြ ျဖတ္တတ္တယ္။ ကားလမ္းကေတာ့ ခုေခတ္လို မက်ယ္ေျပာ၊ မေကာင္းေသးဘူး။ ကားလမ္းျဖတ္တဲ့အခါ သတိ ထားၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ တဖက္ကို ကူးၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္နယ္ျဖစ္သြားၿပီ၊ အဲဒီကမွ တနသၤာရီ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းႀကီး ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ ၂ ရက္ခြဲေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ နယ္စပ္ေရာက္တယ္။ အဲသည္ေတာင္တန္းႀကီးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခါ ေခါင္းေပၚကျဖတ္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို အျမဲလိုလို ျမင္ရတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ဖက္ကိုဆင္းမယ့္ ေလယာဥ္ေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္းက်ပံုရတယ္။ ညဆိုရင္ ေလယာဥ္ေတြ မီးတထိန္ထိန္နဲ႔ ျဖတ္ပ်ံသြားတာ ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေလယာဥ္ေတြေပၚမွာ ဘယ္လိုလူေတြမ်ား စီးေနမွာ လဲကြာ၊ အဲသလိုမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ညည္းတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိန္ ရန္ကုန္ကိုေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာေတာ့ လည္း လမ္းမွာ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ တခ်ိန္က ဒီေတာင္တန္းႀကီးေတြေပၚမွာ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေသြးခဲ့ရတဲ့ ဘဝ ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ အျပန္လမ္းမကူးခင္မွာ အလယ္စခန္းရြာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္စပ်ဳိးေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ႀကီးႀကီးတလံုး ကို ေရြးၿပီး နားၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရံုးအဖြဲ႔ကို ေနရာခ်တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္၊ ေအာက္ေျခမွာ ဝါးထရံကို အျပည့္ မကာထားႏိုင္ဘူး။ အခ်ဳိ႔အျခမ္းေတြ လြတ္ေနၾကတယ္။ အေပၚထပ္မွာေတာ့ အိပ္ခန္းတခန္းရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႔နဲ႔ ဝရံတာမွာ ေနရာခ်ၾကတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး၊ နည္းနည္းေမွာင္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ လူတအုပ္ ထပ္ေရာက္လာၾကတယ္။ ႏြားကုန္သည္ေတြပဲ။ သူတို႔က ႏြားေတြကို ေမာင္းလာၿပီး၊ နယ္စပ္မွာ သြားေရာင္းဖို႔ ေရာက္လာ ၾကတာ။ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့ အိမ္မွာပဲ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မီးမရွိေမွာင္ေနတာရယ္၊ ခရီး ပန္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ ေစာေစာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။
မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားရတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ငိုသံေတြပါ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔လည္း လန္႔ႏိုးလာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးအခန္းထဲကို လူဝင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ အေမျဖစ္သူကေတာ့ မီးခြက္တခုထြန္းၿပီး တရြာလံုးကို အသံက်ယ္ က်ယ္နဲ႔ မြန္လိုလွည့္ေျပာေနတယ္။ ရြာလူႀကီးျဖစ္သူကိုလည္း သြားတိုင္တယ္။ "ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ သူ႔သမီး အခန္းကို တက္တယ္ေပါ့"။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သမီးက ငိုေနတာ။ တရြာလံုး ႏိုးထလာၿပီး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းလူစစ္တယ္။ ကိုယ့္လူေတြ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ လြတ္ကင္းတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထုပ္ပိုး သိမ္းဆည္းဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရြာဥကၠ႒နဲ႔သြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က တေယာက္မွ မပါေၾကာင္း၊ လြတ္ကင္းေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းပဲ၊ ေမွာင္ရီပ်ဳိးျပမွာ ရြာကထြက္လာခဲ့တယ္။
ျဖစ္ပံုကေတာ့ အဲသည္က်ေနာ္တို႔တည္းတဲ့အိမ္မွာ အမ်ဳိးသမီး ၂ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အေမရယ္၊ သမီးရယ္၊ သမီးမွာ ေယာက္်ားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္သူက ထိုင္းမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနၿပီး၊ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ တခုလပ္လို ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔ၾကံမိၾကံရာ ၾကံေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က တေယာက္ေယာက္ကို အမိဆြဲတာ၊ ညပိုင္း ေသးထေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးေလာက္မွာ ေလွခါးထိပ္ကေန၊ လူခ်င္းလံုးၿပီး အခန္းထဲကိုဆြဲထည့္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က လူေတြက လြတ္သြားၿပီး၊ ႏြားကုန္သည္အုပ္စုထဲက တေယာက္က ေတာ့ 'ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္' ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျပႆနာကို ဘယ္လိုဆက္ရွင္းၾကသလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ တို႔လည္း ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေခါင္းႀကီးတယ္။
ဒီလို ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားျပႆနာနဲ႔ မိသားစု၊ အိုးအိမ္ၿပိဳကြဲရတာေတြက မြန္ေက်းရြာအမ်ားစုမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ရြာေတြမွာ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေတြ နည္းသြားတယ္။ အခ်ဳိ႔ရြာေတြမွာ နယ္စပ္က ျပန္သယ္လာၾကတဲ့ ကိုယ္ခံအားက် ကူးစက္ေရာဂါ ခံစားေနရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ၾကာေလေလ၊ ပိုဆိုးလာေလေလ။ ရြာေတြမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ မြန္ရြာေတြမွ မဟုတ္ဘူး။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ေက်းရြာေတြမွာလည္း ျဖစ္လာေနတယ္။ ဒါဟာ တဖက္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ပဋိပကၡနဲ႔ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္းနည္းပါးမႈေတြေၾကာင့္လို႔ အျပစ္ပံုခ်ရင္ ရသလို၊ တဖက္မွာလည္း ဒီလုိေရႊ႔ေျပာင္းအေျခခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္း စစ္မွာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ စစ္သားနည္းပါးလာမႈ ျပႆနာကို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ေရာ၊ ေတာ္လွန္ေရးဖက္က တပ္ေတြေရာ ၾကံဳေတြ႔လာေနရတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရတာကေတာ့ မိသားစုတခုအတြင္း အိမ္ေထာင္စုၿပိုကြဲမႈ၊ အားကိုးရာ ၿပိဳကြဲမႈ၊ ၾကံရာမရျဖစ္မႈအဆင့္ အနိမ့္ဆံုး ျပႆနာေတြပါပဲ။ ကံေကာင္းလို႔ လြတ္လာ တယ္ပဲ ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္သာ အခန္းထဲလံုးၿပီး လွဲခ်ခံရတဲ့သူဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ မေတြးရဲဘူး။ ဘာစစ္ပြဲတပြဲ မွ မတိုက္လိုက္ရဘဲ က်ရႈံးသြားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္အနာဂတ္ႀကီးေတာင္ ေစာက္ထိုးေမွာက္ခံု ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ေသးတာေပါ့။
အကယ္၍ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္တေယာက္ေယာက္ လွဲခ်ခံရတယ္ဆိုရင္ေရာ။ ရွင္းပါေတာ့ မၿပီးမစီးႏိုင္ ျပႆနာေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက်မယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ စီရင္ရတာ၊ ရြာကို မဟုတ္ဘဲ ေတာင္းပန္ ရတာေတြ၊ မဟာမိတ္မြန္ျပည္သစ္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတာေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္မယ္။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္တို႔ အျပန္ခရီးစဥ္က ရက္အနည္းငယ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ျပန္ေတြးမိရင္ ေက်ာခ်မ္းေနေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္ၿပီး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်န္တဲ့တပ္ဖြဲ႔ေတြပါ ျပန္ေခၚရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကာင္းက ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက က်ေနာ္တို႔ ကလိန္ကန္စခန္းကေနၿပီး လအနည္းငယ္အခ်ိန္ယူၿပီး ထြက္ခြာၾကဖို႔၊ ပိုၿပီး ေတာင္ပိုင္းက်တဲ့ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းမွာ ေျပာင္းၿပီးအေျခခ်ၾကဖို႔ ေျပာလာတယ္။ နတ္အိမ္ေထာင္စခန္းကေတာ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ သံုဖာဖံု (Thom Pha Phom) ၿမိဳ႔ကေလးကေန သြားရင္၊ ဘန္အိေတာင္ (Ban I-Tong) ဆိုတဲ့ နယ္စပ္ရြာကေလး ရွိတယ္။ ျမန္မာဖက္အျခမ္းကေတာ့ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ႀကီးရွိၿပီး နယ္စပ္စခန္းကို "နတ္အိမ္ေထာင္"လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီေနရာက မြန္-ကရင္ စပ္ၾကားေဒသလို႔ ဆိုႏိုင္သလို၊ ေကအဲန္ယူတပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF က တပ္ရင္း (၂၀၁) တပ္ခြဲတခုလည္း ရွိေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ ဖိအားေပးတာမွန္း က်ေနာ္တို႔ နားမလည္ ၾကဘူး။ မြန္လူႀကီးေတြကလည္း ေသခ်ာမေျပာၾကဘူး။
လတ္တေလာျပႆနာကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔က အရက္မူးၿပီး၊ ထိုင္းသစ္တင္ကားအခ်ဳိ႔ကို ေသနတ္ျပ ျပႆနာ သြားရွာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မိုလို႔ ျပႆနာတက္တယ္လို႔လည္း အခ်ဳိ႔က ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရ အမတ္ေတြကို အာဏာမလႊဲေတာ့ဘူး။ ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါ NLD အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားအျပား ေတာခိုလာၾကမယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဦးစိန္ျမဦးေဆာင္တဲ့ PDF (ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္) မွာ ပူးေပါင္းလာၾကမယ္။ မြန္ျပည္ သစ္ပါတီက ဒီအေျခအေနကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး၊ NLD တပ္ကို လက္ခံမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း တြက္ဆ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မယ္။
အခုမွ က်ေနာ္ျပန္ေမးေတာ့၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (ေဟာင္း) ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ "ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏွင္ထုတ္ရတဲ့ကိစၥကေတာ့ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ (EC) ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္တာပါ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ ထိုင္းဖိအားေပါ့။ ထိုင္းက က်ေနာ္တို႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို အပစ္ရပ္စဲေရးလုပ္ရ ေအာင္ ဖိအားတိုးေပးလာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တြက္ဆတာက ခင္ဗ်ားတို႔ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြက ပိုလို႔ အာရံုစူးစိုက္စရာ အေၾကာင္းျဖစ္ေစတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္ေတြအတြက္ ဖိအားသက္သာသြားမလားဆိုၿပီး၊ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာ လည္း ပါတာေပါ့"။ အမွန္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီအေပၚ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈလုပ္ဖို႔ ထိုင္းက ဖိအားတိုးေပးလာေနခဲ့တယ္။ တဖက္မွာလည္း တနသၤာရီတိုင္းမွာ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ ေတြ႔တာ၊ TOTAL တိုတယ္နဲ႔ ေရနံကုမၸဏီေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း တင္ပို႔မယ့္ ပိုက္လိုင္းေဖာက္ဖို႔ ကိစၥနဲ႔ ထိုင္းေတြက အက်ဳိးစီးပြားေတြ ျမင့္မားလာေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္၊ ႏိုင္ရသ၊ ႏိုင္ဟံသာတို႔ကို ဖမ္းဆီး တာေတြေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ကိုပိတ္ဆို႔တယ္။ ေနာက္ဆံုး မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ အပစ္ ရပ္စဲေရး သေဘာတူစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ခ်မ္းတြဲ႔ရဲ႔ မိန္းမကေတာ့ ျမန္မာလို သိပ္မတတ္-တတတ္နဲ႔ ေျပာတယ္။ "နင္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္ ငါတို႔ မြန္မေလးေတြ အလွရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး" တဲ့။ သူဆိုလိုတာက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ မရွိေတာ့ရင္၊ မြန္မေလးေတြ အလွ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မရွိေတာ့ဘဲ ေနမွာကိုေျပာတာ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မီတီဝင္ေတြ တိုင္ပင္အစည္းအေဝး ထိုင္ၾကတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ (၁၀၂) က နတ္ အိမ္ေထာင္ေဒသဖက္ အကဲၾကည့္ဖို႔ အဖြဲ႔ေတြလႊတ္ၾကတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ နို၀င္ဘာလထဲမွာ ကရိန္းကန္းစခန္းကေနၿပီး၊ နတ္အိမ္ေထာင္ေဒသကို ရဲေဘာ္ေတြကို စစ္ေၾကာင္း ၂ေၾကာင္းခြဲလႊတ္တယ္။ ပထမစစ္ေၾကာင္းက စခန္းေနရာ ရွာေဖြေရး နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးစစ္ေၾကာင္း၊ က်န္စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းကေတာ့ တပ္ရင္း (၁၀၂) မွ ကိုကိုဦး ဦးေဆာင္တဲ့ ေရး ေတာင္ပိုင္းေဒသကတဆင့္ စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခြဲ (၂) ကေတာ့ မာနယ္ပေလာ ေဒသဖက္ကို တက္မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဆက္သြယ္ေတာ့ သူကလည္း သူရွိေနရာ မာနယ္ပေလာေဒသကို လာေစခ်င္တယ္။ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ ၅၀ နီးပါးက (အခ်ဳိ႔ထြက္သြားၾကသူေတြ ရွိသလို၊ အခ်ဳိ႔လည္း တာဝန္ေတြနဲ႔ အျခားေဒသ ေရာက္ေနၾကတယ္) မာနယ္ပေလာကို ေရႊ႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။
ေရးေတာင္ပိုင္းဆင္းတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကာလတေလွ်ာက္မွာ အရုေတာင္ေက်းရြာ တိုက္ပြဲမွာ ABSDF က ၆ ဦးက်တယ္။ စစ္အစိုးရစစ္ေၾကာင္းက အေဝးထိုးသေဘာ ထိုးလာၿပီး၊ မနက္ေဝလီေဝလင္း ထိုးစစ္ဆင္တာ။ (၁၉၈၉ ၾသဂုတ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီလမွာ ရင္းရဲေက်းရြာတိုက္ပြဲမွာ ေရးၿမိဳ႔သား တပ္ရင္း (၁၀၂) က တပ္မွဴးကိုကိုဦး က်တယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ ကေတာ့ RPG လက္နက္ေပါက္ထြက္ၿပီး ေနာက္ထြက္မီးနဲ႔ က်ဆံုးရတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၇)
=============
ကလိန္ကန္းစခန္းမွာေနရေတာ့ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကို ပိုၿပီး အေရာက္အေပါက္မ်ားလာတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ စခန္းကေန ေလွစီးရင္ ၃ နာရီေလာက္ဆို ၿမိဳ႔ကိုေရာက္ၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ထိုင္းဂိတ္က စစ္ေဆးတာမ်ဳိး မရွိဘူး၊ ပိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္ ထြက္လို႔ရတယ္။ တဖက္မွာလည္း စံခရပူရီၿမိဳ႔ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေထာက္ပံ့ေရးရံုးအတြက္ သြပ္မိုးသြပ္ကာ အိမ္ကေလး တလံုးကိုလည္း ငွားထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေရကန္ႀကီးထဲမွာလည္း ပင္လယ္ျပင္စစ္ဆင္ေရးဆိုၿပီး ေဖာင္အိမ္တလံုး ဝယ္ထားေသးတယ္။ စခန္းအတြက္ စက္ေလွငယ္တစင္းလည္း ရွိတယ္။
စံခပူရီၿမိဳ႔က ေသးေသးပါ။ ေတာင္ႏွေမာင္းေတြေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ျဖန္႔ကားထားသလို တည္ထားတဲ့ၿမိဳ႔၊ ၿမိဳ႔နဲ႔ ေရကန္ တဖက္ျခားထားတဲ့ မြန္ရြာကိုေတာ့ 'ဝင္က'လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႔နဲ႔ ဝင္းကရြာဟာ အရင္တုန္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသံုးခုဆံုရာ (ဘီးခီး၊ စံခလယ္ (ေစာင္ခလီယာ) နဲ႔ ရမ္တီး) ေနရာမွာ ရွိခဲ့တယ္။ ေခ်ာင္းသံုးခုဆံုရာကေန ျဖစ္လာတဲ့ 'ေကြးႏိုင္ျမစ္' ကို ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ဆည္ပိတ္လိုက္ၿပီး၊ ဆည္တည္ေဆာက္တာၿပီးဖို႔ ၅ ႏွစ္ၾကာတယ္။ အရင္ကေတာ့ ေခါင္လိုင္ဆည္လို႔ ေခၚတယ္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ထိုင္းလက္ရွိဘုရင္နာမည္ 'ဗာဂ်ီရာေလာင္ကြန္' ဆည္အျဖစ္ အမည္ေျပာင္းတယ္။ ဆည္ ပိတ္လိုက္ေတာ့ ရြာေဟာင္းကေရျမဳပ္သြားတယ္။ ေရျမဳပ္သြားတဲ့ ရြာသားေတြကို ေတာင္ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ျပန္ၿပီး ေနရာခ် ေပးတယ္။ ဆည္ပိတ္လိုက္လို႔ ေရေတြေတာင့္သြားတဲ့အခါ ေရကန္ႀကီးသဖြယ္ ၿမိဳ႔ရဲ႔အလွအပ ေပၚလာတယ္။ တဖက္မွာ ထိုင္းနဲ႔ ကရင္အမ်ားစုေနရာ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကတဖက္၊ က်န္တဖက္မွာ မြန္အမ်ားစုေနထိုင္တဲ့ ဝင္ကရြာျဖစ္လာတယ္။ မြန္ဆရာ ေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမရဲ႔ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ထိုင္းဘုရင္က ကိုးကြယ္တဲ့အခါ မြန္ရြာသားေတြလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို ခိုလႈံ ေနထိုင္စရာ ျဖစ္လာတယ္။ မြန္ဖက္ကမ္းကို သာသနာနယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးၿပီး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႔ ေလာင္းရိပ္ခိုေစ တယ္။ မြန္ဘုန္းႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမကလည္း "ေစတီ ဗုဒၶဂါယာ"ဆိုၿပီး၊ ဗုဒၶဂါယာပံုစံ ေစတီတဆူ တည္ထားတယ္။
ရြာႏွစ္ခုၾကားက ေရျပင္မွာေတာ့ အပန္းေျဖတည္းခိုခန္း (Guest house) ေတြ ရွိသလို၊ ေလာရွမ္းလူမ်ဳိးေတြ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေဖာင္အိမ္ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မြန္ေတြလည္း ေဖာင္ေတြေပၚ အိမ္သေဘာ တဲထိုး ေနထိုင္ၾကတယ္။ (၁၀၁) အဖြဲ႔က ေဖာင္အိမ္တလံုးကို ဝယ္ၿပီး စတည္းခ်တယ္။ ခ်က္ျပဳတ္စားလိုက္၊ ေလွေမာင္းလိုက္၊ ေရကူးလိုက္ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိန္က်ရင္ ပင္လယ္ျပင္စစ္ဆင္ေရးလုပ္ဖို႔ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ေနတာလို႔ ဆိုၾက တယ္။ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္အၾကံ ျဖစ္ပံုရတယ္။ :P :P :P က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ လာတဲ့အခါ ေထာက္ပံ့ေရးတဲမွာ တည္းခိုေန ႏိုင္ၾကသလို၊ ေဖာင္အိမ္မွာလည္း ေနႏိုင္တယ္။ ဘုရားသံုးဆူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ မျဖဴ-မနီတို႔ ညီအမကလည္း ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက်တဲ့အခါ ဝင္ကရြာကေလးမွာ ေျပာင္းလာၿပီးေနထိုင္ၾကတယ္။ (လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာ့ မဖြင့္ေတာ့ ဘူး)။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္မသီတာနဲ႔ စေတြ႔တယ္။ သူတို႔အိမ္မွာက လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေကြ႔သယိုေရာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ မနက္စက္က်ရာ ေနရာျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္၊ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ႏိုင္ငံေရးေတြ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေခတ္ကိုသံုးသပ္ၾက လုပ္ေနတတ္ၾကတယ္။ မသီတာက ငယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုႀကီးတပံုကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ သူက အသက္ပိုႀကီးနည္းနည္း ႀကီးပံုရတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲက သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဝိုင္းစက္ေနတယ္။ နားဆြဲကေလးနဲ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု ကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ လူကိုယ္တိုင္ကိုေတာ့ တခါတေလမွသာ ျမင္ရတယ္။ သူ႔မိသားစုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ အေတာ္ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႔အမျဖစ္သူ မစႏၵာက က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က မုဒံုၿမိဳ႔သား ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေစာေစာစီးစီးကပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ မုဒံုအုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ကို တင္စိုးေနာင္၊ ကိုတင္စိုးေမာင္တို႔က ကိုေအာင္ဆန္းကို ၿမိဳ႔ျပမွာ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ စံခလီယာဟိုတယ္မွာ စားပြဲထိုး လုပ္ေစရင္း၊ တာဝန္ေပးထားတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္ေရးက ခက္ခဲေတာ့ ၿမိဳ႔ေပၚက၊ အျခားေဒသ က ဆက္ခ်င္ရင္ ကိုေအာင္ဆန္းကို မက္ေဆ့ခ်္သတင္း ေပးထားခဲ့ႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔အမေတာ္သူ မစႏၵာနဲ႔ေတြ႔ၿပီး အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူ႔အမက ျမန္မာစကား ပိုၿပီးေရေရလည္လည္ ေျပာဆိုတတ္သလို၊ ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း မြန္လို ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔အဖို႔ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ေနာက္တခုကလည္း သူ႔အေဖ ဦးလွအိမ္က ျမန္မာေရလည္ၿပီး၊ ဟိုးအရင္ တေခတ္ ဦးႏုရဲ႔ ပါလီမာန္ဒီမိုကေရစီပါတီ (PDP) ေတာ္လွန္ေရးကာလကတည္းက၊ အဲဒီေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တလံုးလံုး လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့သူ။ က်ေနာ္တို႔ ဘဝေတြကို စာနာမႈရွိတယ္။
သူမ်ားေတြက မျဖဴ-မနီ ပိုးပန္းေနၾကခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ကိုေရွာင္ၿပီး၊ မသီတာကို သေဘာက်ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က ၂၅ ႏွစ္၊ သူက ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကျမန္မာစကား မတတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အဖို႔ ေျပာရလည္း အေတာ္ခက္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဒသက တပ္ေရးတာဝန္ယူသူ ကိုရဲမြန္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္ခြဲက ကို ေအာင္မ်ဳိးဆန္းတို႔ကလည္း က်ေနာ့္ကို ေရာဂါတက္ေအာင္ က်ပ္ေပးၾကတယ္။ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္း၊ ကိုရဲမြန္တို႔က က်ေနာ္ တို႔ထက္ အသက္ႀကီးၿပီး၊ လူေပါင္းလည္း ဆန္႔ၾကတယ္။ ဦးလွအိမ္ကို သူငယ္ခ်င္းလို ေျပာဆိုေပါင္းသင္းၾကတယ္။ ဦးလွ အိမ္ကလည္း လူငယ္စိတ္၊ အဲသည္အခ်ိန္အထိ ေက်ာကုန္းမွာ လင္းယုန္ရုပ္ႀကီး မင္ေၾကာင္ထိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ႂကြားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အက်ၤီခၽြတ္၊ ဆိုင္ကိုေက်ာေပးထိုင္ၿပီး သူ႔အရုပ္ကို လူသူျမင္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသး တယ္။ မသီတာတို႔ အေမကေအးတယ္။ သူ႔အေဖၿပီးရင္ၿပီး၊ ျမန္မာလိုလည္း သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။
သူတို႔က မသီတာကို က်ေနာ္သေဘာက်ေနေၾကာင္း နားေဖာက္ၾကတယ္။ စေနာက္ေျပာၾကတယ္။ အဲသည္လို အခ်ိန္မ်ဳိး ဆိုရင္ က်ေနာ့္အဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ အေတာ္အေနခက္တယ္။ ဦးလွအိမ္ကလည္း က်ေနာ္စခန္းလူႀကီး တေယာက္မွန္း သိထားေတာ့၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ "ခင္ဗ်ား-က်ေနာ္" နဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရခ်ိန္။
ဒီလိုနဲ႔ ေရာဂါတက္လာတယ္။ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္းကလည္း စာေပးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးတယ္။ စာေပးရင္လည္း ဟိုက ျမန္မာလို ဖတ္တတ္မွာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တဖက္မွာလည္း က်ေနာ္တို႔ စခန္းကရဲေဘာ္ေတြ မာနယ္ပေလာေဒသဖက္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ရ မွာမို႔ အလုပ္ရႈပ္ ျပင္ဆင္ေနၾကရတယ္။ က်ေနာ့္အဖို႔လည္း ခ်ီတုံခ်တံု။ က်ေနာ္မေျပာျဖစ္ရင္ သူဘယ္လိုသိမွာလဲ။ တနယ္ ကို ေျပာင္းသြားတဲ့အခါ ေဝးၾကရခ်ည္ရဲ႔။ က်ေနာ္ ဖြင့္ေျပာၿပီးျပန္ရင္လည္း ခရီးသြားၾကရမွာ၊ ေဝးၾကရမွာ။ တာဝန္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာႏိုင္မယ္… မသိျပန္ဘူး။ ကံမကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကေသးတာေပါ့။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စံခရပူရီၿမိဳ႔မွာ ေကအဲန္ယူဖက္က ဆက္ဆံဖို႔ ဖဒိုမန္းေအာင္ေဌး ရွိတယ္။ သူက ၁၉၆၂ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိတယ္။ စကားေျပာရင္ ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ ေျပာတတ္သူ။ သူ႔အိမ္ကိုသြားရင္ ၁၉၇၀ ပတ္ဝန္း က်င္ေလာက္က ဦးေနဝင္းကို လုပ္ၾကံဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတဲ့၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ေက်ာ္ထူးေခၚ (အသံလႊင့္ရံုကို ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ပစ္ဖူးတဲ့ မန္းေငြေအာင္တို႔ အစု) က တေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တပ္မဟာ ၆-က ဖဒိုမန္းေအာင္တင္ျမင့္ ရွိတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ရင္း ၁၆ က သုမူဟဲက ေကအဲန္ယူက ခြဲထြက္လက္နက္ခ်ေတာ့ သူပါသြားတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ အမ်ဳိးသားလႊတ္ ေတာ္အမတ္အေနနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေကာ့ကရိတ္မဲဆႏၵနယ္က မဲေရြးေကာက္ခံရတာ။] သူတို႔ကတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ တပ္မဟာ-၆ နယ္ေျမကို ျဖတ္ၿပီး မာနယ္ပေလာကို သြားႏိုင္ဖို႔ ညိႇႏိႈင္းရတယ္။ သြားရမယ့္လမ္းက က်ေနာ္တို႔ စံခရပူရီကေန တဖက္ ထိုင္းနယ္စပ္ မဲကသာစခန္းကို သြားရမယ္။ မဲကသာကေန ေတာလမ္းရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းတေလွ်ာက္ ထိုင္းနယ္ကို ဝင္လိုက္၊ ထြက္ လိုက္ေဖာက္ထားတဲ့ ခဲမိုင္းတူးတဲ့ လမ္းေၾကာင္းရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး တပ္မဟာ ၆- တဖက္နယ္စပ္ အဇင္း၊ က်ဳိက္ဒံု ေက်းရြာကို ေပါက္မယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အုန္းဖ်ံၿမိဳ႔၊ မဲေဆာက္နီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ လက္နက္အခ်ဳိ႔ ယူသြားႏိုင္ဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားစုက ၿမိဳ႔မွာ သြားလာတဲ့အခါ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို သံုးၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေျခေထာက္ပဲရွိတယ္။ ၿမိဳ႔ကို ဟိုဖက္ျဖတ္ေလွ်ာက္၊ သည္ဖက္ျဖတ္ေလွ်ာက္ လူကလည္း ေနေလာင္မဲတူး၊ ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ခရီးစားရိတ္အတြက္ ေငြေၾကး အကူ အညီေတာင္းၾကရေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ 'လက္ဖက္ရည္ဆိုင္' ဆိုၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
စစ္ျပန္ႀကီးေတြ စတိုင္နဲ႔
ကိုယ္တို႔လာထိုင္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့
ဘိုင္က်ၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေဆြးေနတဲ့
ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားေတြေပါ့...။
အီၾကာေကြးအေၾကာ္နဲ႔
နက္စ္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကိုပဲ
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုၿပီး သူတို႔ထိုင္ၾက
ရြာလမ္းမကို စတိုင္က်က် ရႈတတ္တယ္။
နယ္စပ္မ်ဥ္းေပၚက ေစ်းကေလးမွာ
ၿမိဳ႕စရိုက္ကိုေပးတာဆိုလို႔ ဒီဆိုင္
ေလေသနတ္ေတြထိုင္ပစ္
ဦးခ်စ္ဆိုင္အလား ထင္လိုက္ေသးတယ္။
ေျပာက္က်ားေဘာင္းဘီေဂါက္ဂက္နဲ႔
မနက္ဆိုထြက္လာ
ရြာခမ္းလွည့္လည္ေတာ္မူၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လသာတယ္...
ျပန္လာေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေျပာမကုန္
စုေပါင္းစပ္ေပါင္း အကုန္ႀကိဳက္ၾကရတဲ့
အႀကီးမ အငယ္မအေၾကာင္းေလ။
ၿမိဳ႕ေဝးျပေဝးမွာ အာသာေျဖေဆး
ေဖ်ာ္ေျဖေရးလည္း ဒီဆိုင္
မိေဝးဖေဝး သံေယာဇဥ္ေပး
အိပ္မက္ေတြေမြးတာလည္း ဒီဆိုင္။
ဒီလိုနဲ႔....
ေတာင္ျပာတန္းနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္သီခ်င္းဆို
တေနရာကို သြားရဦးမယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခတ္ႀကီးလြယ္ထားပံုနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္
ထားရက္ရေတာ့မွာပဲ ဆိုင္ကေလးေရ...။
မလြမ္းေလာက္ပါဘူး။
တံတားႀကီး
ဘုရားႀကီး
ခ်ဲပြဲနဲ႔ လူမိုက္ေတြႀကီးစိုးတဲ့ ရြာကေလးေလ...။
ေသခ်ာပါရဲ႕
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေကာင္တာထိုင္ေနတဲ့ ပန္းကေလးဟာ
ပူပံုပန္းနဲ႔ မိႈင္ေငးေနေတာ့မွာပဲ။
သူခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာ
စစ္ေသြးႂကြ ဘာသာျခား၊ တရြာသားက်ေနာ္ေလ...။
ေယာဟန္ေအာင္ (၁၉၉၀၊ ၂၀၀၄)
==================
ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား အမွတ္ (၁၈) ေတာ့ စာအုပ္ထြက္မွ ဝယ္ဖတ္တာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၅)
===============
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းရွိစဥ္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေတြလည္း စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ က ေစ်းကြက္အသစ္ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဂ်ိန္းဘာသာလိုမ်ဳိး အဖြဲ႔ပဲ။ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္း အေျခခံအယူဝါဒကို PROUT (Progressive Utilization Theory) လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယပညာရွင္ နဲ႔ လူမႈေရးလႈပ္ရွားသူ ပရာဘတ္ ရာဂ်န္ ဆာကာ (Prabhat Ranjan Sarkar) က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး အယူအဆလို႔လည္း ဆိုၾက တယ္။ သူက မာ့စ္ဝါဒနဲ႔ အရင္းရွင္ဝါဒၾကားက အျခားေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းေၾကာင္းတခုရွာတယ္ လို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူတို႔ဘာသာတရားက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ အပင္၊ တိရိစၦာန္ စသည့္ျဖင့္ အားလံုးကို ကာကြယ္မႈ ေပးတယ္ ဆိုတယ္။ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္ျဖစ္သူေတြက အဝါေရာင္ျခံဳထည္ကို ဝတ္ၾကရတယ္။ သတ္သတ္လြတ္စားၾကရ တယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကို 'ဒါဒါ' လို႔ေခၚၿပီး၊ သီလရွင္ေတြကို 'ဒီးဒီး' လို႔ ေခၚၾကတယ္။ စခန္းမွာ ေဟာေျပာခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေဟာေပါ့။ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ သည္းညည္းခံနားေထာင္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံရတယ္။ ဒီေဟာေျပာပြဲၿပီးရင္ သူတို႔က အခ်ဳိ႔ ပစၥည္းေတြ လွဴဒါန္းမယ္။ ဖိနပ္ေတြလည္း ေဝေပးဖို႔ ပါလာတယ္။ "ေစာေစာအိပ္ရင္ ေစာင္ရမယ္၊ ေစာေစာထရင္ ဖိနပ္ ရမယ္" ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ တစံုတရာ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေဟာေျပာ ပြဲ စီစဥ္ေပးရတယ္။ သူတို႔ ေဟာေျပာတာကလည္း ဟုတ္သား၊ သိပၸံနည္းက်သလိုလို။
"တိရိစၦာန္ေတြဟာ မူလက ေရေန သတၱဝါေတြ၊ ကမၻာႀကီး ေရလႊမ္းစဥ္ကာလ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔က ကုန္းတပိုင္း၊ ေရတပိုင္းသတၱဝါ (amphibious animals) ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေရထဲကေန ကုန္းေပၚကိုတက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အတြက္ေၾကာင့္ ကုန္း (ေျမ) ကို သိပ္ခင္တြယ္တယ္။ ငါ့ေျမ၊ ငါ့လယ္ကြက္၊ ငါ့ေဒသ၊ ငါ့ႏိုင္ငံ …စသည္ျဖင့္ တြယ္တာ ၾကတယ္"။ ေျမႀကီးကို အစြဲအလန္းႀကီးၾကပံုေတြကို ေဟာတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ အိႏၵိယဗံုတိုသံနဲ႔ ကၾကရေသး တယ္။ "ဘာဘာနမ္၊ ေကဘာလံ" ဒီလိုစာသားကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆိုၿပီး ကၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ ကေတာ့ ဘာာဘာနမ္တင္ မကေတာ့ဘူး။ 'ျမနႏၵာ ေနညိဳညိဳ ရစ္ကာသန္းေတာ့' ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔လည္း ေက်နပ္ ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဖိနပ္ေတြ၊ အေထာက္အပံ့ေတြရတယ္။ တခုပဲ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ သြားေတာ့ ဒီဗီဒီယိုကိုမ်ား စစ္အစိုးရ ရသြားရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ေတြးမိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါရၿပီး ရူးေၾကာင္ကုန္ၾကၿပီလို႔ ဝါဒျဖန္႔ရင္ ဒုကၡ။ [အဲသည္အဖြဲ႔က ယခုတိုင္ စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလးမွာ တရားထိုင္စခန္းတခုေဆာက္ ထားတယ္။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးဖို႔ PROUT School ေက်ာင္းေလးတခု ဖြင့္ထားဆဲပဲ။]
ေနာက္တခုကေတာ့ ထိုင္ဝမ္အဆက္အသြယ္ တာအိုဝါဒ (Taoism) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပဲ။ ၾကည့္ရတာ မြန္ျပည္သစ္ကို စစ္ သင္တန္းေက်ာင္းေပးတဲ့ အကူအညီနဲ႔အတူ ဘာသာေရးအဖြဲ႔လည္း ေရာက္လာပံုရတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကို မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္နားမွာ ေဆာက္ထားတယ္။ ဘုန္းႀကီး၊ သီလရွင္က သာမန္အခ်ိန္မွာ လူလိုပဲ ဝတ္တယ္။ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္း ခါနီးမွ အျဖဴေရာင္ ဝတ္ရံုရွည္ႀကီးကို ျခံဳလိုက္ရတယ္။ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကိုသြားရင္ သတ္သတ္လြတ္ ထမင္းေကၽြးတယ္။ သတ္သတ္လြတ္ ဆိုေသာ္လည္း တကယ့္ အသား၊ ငါးေတြလို အျမင္အရ ေကာင္းေကာင္းစီမံထား သလို၊ အရသာကလည္း ေကာင္းလွတယ္။ ဒီေနရာကလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ ငတ္ႀကီးက် စားေသာက္ဖို႔ ေနရာတခုပါပဲ။ သူတို႔ကန္ေတာ့ရတဲ့ နတ္ဘုရားထဲမွာ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ပါတယ္။ ဗိုက္ပူပူဘိုးေတာ္ပါတယ္။ အျခား က်ေနာ္တို႔ အမည္အားျဖင့္ မသိႏိုင္ေသးတဲ့ တရုတ္နတ္ဘုရားေတြလည္း ပါေသးတယ္။ သူတို႔ဆီသြားတဲ့အခါ က်ေနာ္ တို႔ အမည္ေတြကို ေကာင္းကင္မွာရွိတဲ့ ဘုရားဆီမွာ မွတ္ပံုတင္ register လုပ္ၾကရတယ္။ မိုင္းကိုင္စကၠဴလို စာရြက္ကေလး ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြကို တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ေရးတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အဂၤလိပ္ေရးေရး၊ ျမန္မာလိုေရးေရး ရတယ္။ ဘုရားသခင္က ဘာသာေပါင္းစံု ဖတ္တတ္တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါ အဲဒီစကၠဴပါးကေလးကို မီးရိႈ႔လိုက္တဲ့အခါ ေလထဲ လြင့္ပ်ံသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နာမည္ေတြလည္း ဘုရားဆီမွာ မွတ္ပံုတင္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ေကာင္းေပါ့ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
အဲဒီမွာ ေျပာျပထားတဲ့ လွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္တခု ရွိလာတယ္။ သိပ္ၿပီး အေရးၾကံဳရင္၊ အသက္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ့္ ကာလမ်ဳိးမွာ ဒီ ဂါထာေလးကို ရြတ္ပါတဲ့။ ဘာမွန္းေတာ့ အဓိပၸါယ္ မသိပါဘူး။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါကို အသံထြက္ ရြတ္လို႔ မရဘူး။ တိတ္တိတ္ပဲ စိတ္ထဲက ရြတ္ရမယ္။ အသံထြက္ရြတ္ရင္ ဘုရားက ၾကားၿပီး သူ႔အတြက္ အလုပ္ရႈပ္မယ္၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဒီလို ဂါထာရြတ္လိုက္တာကို ဘုရားက ၾကားတဲ့အခါ အကယ္လႊတ္ပါလိမ့္မယ္ .. စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မြန္အမ်ဳိးသားေန႔အႀကိဳ တပ္ဖြဲ႔ေပါင္းစံု ေဘာလံုးပြဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း တပ္ရင္း ၁၀၁၊ ၁၀၂ ေပါင္းၿပီး ဒိုင္းယူဖို႔ ေဘာ္လံုးတဖြဲ႔ ထြက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း တပ္ရင္းအလိုက္ ေဘာလံုးအဖြဲ႔ေတြ ထြက္ၾကတယ္။ ဘူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္စာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အသင္းကလည္း ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား ေဘာလံုးပြဲ မွာ လာယွဥ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အသင္းမွာေတာ့ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေတြပါတယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) က ကိုယဥ္ေထြး ဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ဂိုးသမား၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က မင္းလြင္ႀကီးဆိုရင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ ေဘာ္လီေဘာသမား၊ အျခားနယ္အဆင့္ လက္ေရြးစင္၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း အာဟာရ က မျပည့္၊ ေလ့က်င့္မႈက မရွိ၊ ငွက္စားထားတာလည္း ရွိေနၾကေသး။
ဒီလိုနဲ႔ ကန္လာၾကတာ ဖိုင္နယ္ပြဲမွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔နဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔တို႔ ေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ဒိုင္းဆုႀကီး ကို မက္သလို၊ ဆုရမယ့္ေငြသားကလည္း မက္စရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဗိုက္ပြဲခံသြားႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဘာပြဲက အႀကိတ္ အနယ္။ အရႈံးမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဘာလံုးက က်ေနာ္တို႔ ဂိုးဘက္လည္း နီးလာေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအစုဆီက အသံႀကီး တခဲနက္ထြက္လာတယ္။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ေဘာလံုးက ဂိုးတိုင္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ဘုရားကယ္လိုက္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ မြန္ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း အဖြဲ႔ဖက္ ဂိုးတိုင္နားကို ကပ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဂိုးသြင္းေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရင္တခုန္ခုန္ တခဲနက္ အားေပးေနၾကရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြဖက္က အသံႀကီးထြက္လာတယ္။ "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"။ သူတို႔ကလည္း တာအိုဘာသာေရး စည္းရံုးမႈ တစံုတရာ ခံၾကရတဲ့သူေတြ၊ ဒီအေၾကာင္းလည္း သိသင့္သေလာက္ သိထားၾကသူေတြ။
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
"ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား"
ဒီလိုနဲ႔ ေဘာ္လံုးကြင္းတကြင္းလံုး "ဝူးထိုက္ေဖာ္ မီလား" ဆုေတာင္းသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနခဲ့တယ္။ တာအို ဘာသာေရး အဖြဲ႔ လည္း ေဘာလံုးပြဲပရိသတ္ထဲပါတယ္။ သူတို႔လည္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ အေစာကပဲ ကြင္းထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ သေရက်တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေဘာလံုးကန္ေနစဥ္ကာလမွာ ဘုရားသခင္ကေတာ့ ေဘာလံုးကို ဟိုဖက္ သယ္ေျပးလိုက္ရ၊ ဒီဖက္သယ္ေျပးလိုက္ရ လုပ္ေနမွာေတာ့ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ [ဒါေပမယ့္ အခုထက္တိုင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မြန္ရြာသူကေတာ့ တာအိုဘာသာကို ဆက္လက္ကိုးကြယ္တုန္းပဲ။ အိမ္မွာလည္း ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ ဘုရားစင္တခု ရွိတယ္။]
ဓာတ္ပံုကို မိုက္တယ္ေျပာသူေတြအတြက္ အပိုထည့္ေပးပါတယ္။


ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၆)
===============
က်ေနာ္ စခန္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ၊ စစ္သင္တန္းဆင္းပြဲ က်င္းပဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ရက္စြဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေပမယ့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လထဲ ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္၊ ဘင္ခရာတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ခ်ီတက္အေလးျပဳ ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အမွန္တကယ္က အခုစစ္သင္တန္းက်င္းပေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သင္တန္းသားပဲ။ လုပ္အား ထည့္ဝင္မႈကလည္း သာမန္သင္တန္းသား တေယာက္လုိပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ကံတရားအရ သင္တန္းဆင္း စစ္ေၾကာင္းက စခန္းဥကၠ႒ က်ေနာ့္ကို ခ်ီတက္အေလးျပဳရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ယူနီေဖာင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ သိပ္မေတာ္တဲ့ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းတစံုကို လက္ေခါက္၊ ေျခေခါက္ဝတ္၊ သိပ္မေတာ္တဲ့ စစ္ဖိနပ္တစံု နဲ႔ သင္တန္းဆင္းပြဲ ၿပီးသြားတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ ဘယ္လိုမိန္႔ခြန္း ေပးမိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြၾကား ညီညြတ္ေရးနဲ႔ မၿပီးေသးတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ ေလာက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
သင္တန္းၿပီးေတာ့ ေရွ႔တန္းဆင္းၾကဖို႔ ျပင္ဆင္မႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ရံုးနဲ႔ သြား ေဆြးေႏြးၾကရတယ္။ လက္နက္ေတြ၊ က်ည္ေတြ ငွားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္က လုပ္ခ်င္တဲ့ စစ္ေရးအစီအစဥ္ကိုလည္း တင္ျပၾကရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က က်ေနာ္အဓိက ဆက္ဆံရတာက ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္နဲ႔ စစ္ေရးကိစၥဆိုရင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ပန္းသာနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ သူက အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ ခပ္ပိန္ပိန္ပါးပါးပဲ။ စကားေျပာရင္ ေလေအးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႏိုင္ငံေရးပို႔ခ်ေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္ေလးစားမိတဲ့ မြန္ေခါင္းေဆာင္ထဲမွာပါတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ လက္နက္ခ်သြားတယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရတယ္၊ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္မိတယ္။] ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာမြန္ (ယခု ပါတီဥကၠ႒)၊ အဲသည္အခ်ိန္က ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ထင္ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ အဓိက ဆက္ဆံရတယ္။ ဥကၠ႒ႏိုင္ေရႊက်င္ကေတာ့ ၿမိဳ႔နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုမွာ ေနတာမ်ားၿပီး၊ တခါတေလမွ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ရတယ္။ သူကေတာ့ လူျဖဴျဖဴ ေက်ာ့ေက်ာ့၊ အက်ၤီပုဆိုးဝတ္ရင္လည္း ႏုတဲ့အေရာင္ေတြ ေရြးခ်ယ္ဝတ္ တတ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ထက္စာရင္၊ မင္းသားတေယာက္နဲ႔ေတာင္ ပိုတူေနေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၂၀ ေရွ႔တန္းထြက္ဖို႔ လက္နက္၊ က်ည္ရတယ္။ မြန္ရဲေဘာ္ေတြက ပထမပိုင္းမွာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက ဗမာအခ်င္းခ်င္းတိုက္ပါ့မလားဆိုတဲ့ သံသယေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တိုက္ပြဲအခ်ဳိ႔ျဖစ္ၿပီးမွသာ ယံုၾကည္မႈရလာ ၾကတယ္။ အဲသလို ေရွ႔တန္းထြက္ၾကဖို႔ လူေရြးၾကတဲ့အခါမွာလည္း ျပႆနာႀကီးတယ္။ သူလည္း ေရွ႔တန္းသြားခ်င္၊ ကိုယ္ လည္း ေရွ႔တန္းသြားခ်င္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မိန္းကေလးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရွ႔တန္းသြားပါရေစ ေတာင္းဆိုေနၾက တယ္။ ေနာက္ဆံုး သင့္ေတာ္သူ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ေရြးလိုက္တယ္။ (ေရွ႔တန္းထြက္ဖို႔ မပါရလို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေရး အဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္ေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒညတစခန္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းသြားၾကတယ္။) ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းစထြက္ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ေဆးမွဴးလိုအပ္ခ်က္အရေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ဦးေဆာင္ ဖို႔ပါ။ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပါသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) က စစ္ေၾကာင္းေတြကို နာမည္ေပးရာမွာ ေရာင္နီ-၁၊ ေရာင္နီ-၂ စသည္ျဖင့္ ေပးတယ္။ ေရာင္နီ-၄ အထိ ရွိခဲ့တယ္။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကလည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္သင္တန္းေတြ ၿပီးသြားတဲ့အခါ စစ္ေၾကာင္းေတြ စုဖြဲ႔လႈပ္ရွားတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေအာင္ဆန္း-၁၊ ေအာင္ဆန္း-၂ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ မုဒံုဂြင္နဲ႔ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး ေတာင္ေပါက္ ၂၄-ရြာ မြန္-ကရင္ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသမွာ စစ္ေၾကာင္းလႈပ္ရွားၾကတာ မ်ားတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ႏြန္လာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ ၈-ရက္ (၈၈၈၈) ပထမႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား မွာေတာ့ ကိုတင္စိုး ေနာင္၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးတို႔ စစ္ေၾကာင္းက မုဒံုအေပၚဖက္ ေတာင္ေၾကာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူတို႔အစီအစဥ္ က မုဒံု၊ ကမာဝက္မွာရွိတဲ့ တပ္ရင္းစခန္းတခုကို ေရာ့ကက္နဲ႔ ပစ္ဖို႔ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ေတြနဲ႔အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေထာမြန္လည္း ပါလာတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက ျပန္ေျပာျပတယ္။ "က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းပဲ။ ေအာက္မွာ မီးေရာင္ေတြနဲ႔ ကားေတြသြားေနတာ၊ တပ္ရင္းစခန္းကို အေဆာင္ေတြ အစီအရီေလး ေတြ႔ေနရတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအေဆာက္အဦးေတြ မီးေလာင္ပ်က္စီးမွာကို ေတြးေနမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာက 2.75 Rocket launcher ေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ နက္ျဖန္ေတာ့ အပီ ပစ္ၿပီ" သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ ေျပာတဲ့ 2.75 ေရာ့ကက္ဆိုတာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ထဲ ေဖာေဖာသီသီ ဝယ္လို႔ရတယ္။ ေဒၚလာ ၁၀၀ ေအာက္ပဲ ေစ်းရွိတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကထုတ္မွန္း ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္က ေလယာဥ္ေပၚကေန ေဝဟင္၊ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမျပင္ကို ပစ္တဲ့လက္နက္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေလွ်ာ့တိုက္ပစ္လို႔ ရေအာင္ စီစဥ္တဲ့အခါ ပစ္လို႔ရတယ္။ ၁၀-ကီလိုမီတာ ေက်ာ္ သြားတယ္။
[ https://en.wikipedia.org/wiki/Folding-Fin_Aerial_Rocket ]
ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာ့ကက္ပစ္ဖို႔ စီစဥ္ေတာ့ သူစိတ္ဓာတ္က်ပံုကို ေျပာတယ္။ ေရာ့ကက္ပစ္ရေအာင္ ေလွ်ာက္ေျမာင္း၊ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ရတဲ့ စနစ္ေတြ ေသခ်ာပါမလာဘူး။ ေရာ့ကက္ကို သစ္ပင္မွာ ဖာ့ခယ္မ (ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားဝတ္တဲ့ ခါးပတ္ နံငယ္ပိုင္း) နဲ႔ ခ်ည္လိုက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားတယ္။ ဘယ္က်မွန္း မသိဘူး။ ပစ္မွတ္ထက္ကို အေဝးႀကီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ခ်ိန္၊ ပြဲၿပီးေတာ့ ေရာ့ကက္ ၁၁ လုံးေလာက္ပစ္တာ ၁ လုံးပဲ စစ္တပ္ဝင္းထဲက်ခဲ့ တယ္။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာလည္း မရွိေလာက္ဘူးထင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကခ်င္ ေကအိုင္အို ဥကၠ႒ ဦးဘရန္ဆိုင္းက မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး၊ ဘုရားသံုးဆူေဒသက ေက်ာင္းသားစခန္းေတြအတြက္ လက္နက္ (၈၀) ဝယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ဳိးၾကားရတယ္။ ABSDF ဥကၠ႒ ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္လည္း သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ဒီအခ်က္ကို ေရးထားတယ္။ ဟုတ္-မဟုတ္ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး။ သူေရးထားတာ ေတာ့ ဒီသတင္းၾကားၿပီးေနာက္ ကိုစိုးေလး (ဘုရားသံုးဆူစခန္း ၁၀၁ က EC)၊ ကိုေအာင္ၾကည္ဦး၊ ကိုကိုႏိုင္ (တပ္ရင္း ၁၀၂) နဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဗဟိုကို လက္နက္ထုတ္ဖို႔ သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မရခဲ့ဘူး။ ေပးၿပီးၿပီလို႔ ႏိုင္ထင္က ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ အဆိုးျမင္နဲ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ (ထြန္း၊ စာ ၃၁၂-၃၁၃) က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ၁၀၁-၁၀၂ တပ္ရင္းေတြကို ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက အလက္ (၈၀) မရွိတာေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြၾကားထဲမွာ စိတ္အပန္းေျဖစရာ ကိစၥေလးေတြ ရွိေနတယ္။ စခန္းက ထြက္ခြင့္ရတဲ့အခါ မြန္ဗဟို ထဲက အမ်ဳိးသမီးတပ္ကို သြားလည္တဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ မြန္-ကရင္စစ္ပြဲတုန္းက မြန္အမ်ဳိးသမီးတပ္က နာမည္ႀကီးၿပီး တပ္မွဴးမပုက နာမည္ေက်ာ္တယ္။ တပ္အဝင္မွာ သူတို႔မြန္စာနဲ႔ ဒပ္စမြတ္ဗရဲ (ဒပ္သြပ္ၿဗဲ) [အမ်ဳိးသမီးတပ္] လို႔ ေရးထား တာကို က်ေနာ္တို႔က ေပါင္းဖတ္လို႔ရတဲ့ အသံထြက္အတိုင္း 'ဒပ္သြပ္ျဗဲ' လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အဲသလို သြားလည္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ဟိုက ဖမ္းထားၿပီး ျပန္လႊတ္မေပးတာလည္း ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေရးရာ တာဝန္ခံ ႏိုင္ဗညားေအာင္ လိုက္ထုတ္ေပးမွ ဒီရဲေဘာ္ေတြ စခန္းျပန္ၾကရတယ္။ ႏိုင္ဗညားေအာင္လည္း အဲသလိုကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ရေသးတယ္။
စခန္းအနီးမွာ အရက္ပုန္းေရာင္းတဲ့ ေလာရွမ္း (Lao-Thai) မေလး အမြန္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ သူက အရက္ေရာင္း ေတာ့ သူ႔ကို သြားပိုးပန္းခ်င္သူေတြက အရက္ဝယ္ေသာက္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔က (ဗကသ) က လႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္မွဴးႀကီး ေတြလည္း အမြန္ဆိုင္မွာ ပြဲက်ေနတာ ျမင္ရတယ္။ (အသိေတြပါ)။ တရက္မွာေတာ့ အမြန္က က်ေနာ္တုိ႔ေဆးရံုကို ေရာက္ လာတယ္။ သူ႔အေဖကို ဘိန္းျဖတ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လာျပတာ။ က်ေနာ္လည္း ဘိန္းတခါမွ မျဖတ္ဘူးသလို အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အစိမ္းျဖတ္ရတယ္။ သူ႔အေဖ ဘိန္းျဖတ္လို႔ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာေတြ သက္သာေအာင္၊ ဆားရည္ခ်ိတ္ေပး၊ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ လုပ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေစာပိုင္းမွာ ဘိန္းျဖတ္ရင္ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတြ သူ႔ အေဖမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ ၂-၃ ရက္ၾကာေတာ့ သက္သာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွခ်ည္လား ဆိုၿပီး နည္းနည္းဘဝင္ျမင့္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သိတယ္။ သူ႔သမီး 'အမြန္'က ထမင္းခ်ုိင့္လာပို႔ရင္း ဘိန္းကိုခိုးေပးေန တာကိုး။ အဲသည္ေတာ့ လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္သြားတာေပါ့။ ဘိန္းကေတာ့ မျပတ္ပါဘူး။ အမြန္တို႔ဆိုင္မွာလည္း က်ေနာ္ တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ စက္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူစခန္းအေၾကာင္း ေျပာရင္၊ မပါမျဖစ္ကေတာ့ မြန္ပ်ဳိျဖဴေခ်ာ မျဖဴ-မနီပဲ။ သူတို႔က ဘုရားသံုးဆူရြာမွာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားၾကတယ္။ သူတို႔က ႏြမ္းပါးေပမယ့္၊ ဣေျႏၵသိကၡာရွိတယ္၊ အေနအထိုင္တတ္တယ္။ သူတို႔ကို လာ ပိုးပန္းမွန္း သိေပမယ့္၊ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ဆက္ဆံတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ခရီးတနာရီေက်ာ္ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာေစ်းကို ခ်ီတက္၊ ရွိသမွ် ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ ဟန္ေရး ျပၾကရတယ္။ ၁၀၁-၁၀၂ ABSDF တပ္ရင္း ၂ ရင္းေပါင္း စုစပ္ႀကိဳက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာ သူတို႔ညီအမ ႏွစ္ေယာက္က ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆိုးတာလား မသိဘူး၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔က လူေတြနဲ႔ မစြံခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုေနစဥ္မွာပဲ တေန႔ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႔မွာ ဓါးထိုးမႈ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ တပ္ရင္း ၁၀၂ က ကိုတင္လွကို တပ္ရင္း ၁၀၁ က ရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔ ဓါးနဲ႔ထိုးလိုက္တာ။ ဒီဒဏ္ရာနဲ႔ ကိုတင္လွေသတယ္။ ကိုတင္လွက ရဲအရာရွိေဟာင္းလို႔လည္း ဆိုတယ္။ သူက ကိုယဥ္ေအး၊ ကိုထြန္းျမင့္တို႔ အုပ္စုက။ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ေရာက္လာတာ ေနာက္က်တယ္။ ေရာက္ လာတဲ့အခါ သူတို႔က တပ္ရင္း (၁၀၂) ကို ဝင္ပူးေပါင္းၾကတယ္။ သူတို႔အုပ္စုက ၿမိဳ႔ကလာၾကေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ ေယာင္ရွိတယ္။ အဲဒါအျပင္ ရုပ္ရွင္ရံုသြားရင္၊ နမ့္ကိတ္ေကာ္ဖီဆိုင္ကို သြားရင္ စစ္တပ္က အီေကြးမင့္ခါးပတ္မ်ဳိးနဲ႔ ဓားေျမာင္ထိုးလို႔ သြားလာၾကတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးေတြကေတာင္ "ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ… ဒီေဒသမွာ အႏၱရာယ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဓားေတြဘာေတြေဆာင္ သြားလာဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါဘူး" လို႔ သတိေပးၾကေသးတယ္။ ျဖစ္ေန ၾကတာက က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းက မုဒံုအုပ္စုေတြ၊ က်န္ရဲေဘာ္ေတြက သူတို႔ကို ၾကည့္မရဘူး။ ကိုတင္လွက ေထာင္ ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ ့ပိုၿပီး မိုက္တီးပံုေပါက္တယ္။ က်န္တာကေတာ့ ၿမိဳ ့သား-ေတာသားကိစၥေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တညမွာ ရုပ္ရွင္ရံုမီးေရာင္ေအာက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းက ရဲေဘာ္တေယာက္က ကိုတင္လွကို ဓားနဲ႔ထိုး လိုက္တယ္။ ေသသြားတယ္။ သူေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမာင္နဲ႔ပဲ သူ႔ကိုျပန္ထိုးထဲ့လိုက္တာ။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္လာၾကတယ္။ စခန္းက ဆရာေက်ာ္တင့္ကေတာ့ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ အေလ်ာက္ တပ္ရင္း (၁၀၂) က လာတိုက္ရင္ ျပန္ခုခံရေအာင္ ညတြင္းခ်င္းမွာပဲ၊ ကင္းပုန္းဝပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၀၂) ဖက္က လက္တုံ႔ျပန္လာတိုက္တာ မရွိခဲ့ေတာ့ ကံေကာင္းတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ဓားထိုးတယ္လို႔ သကၤာမကင္း ျဖစ္ရတဲ့ ရဲေဘာ္ ၂-ေယာက္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ စခန္းမွာ အခ်ဳပ္မရွိေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ခရိုင္ရံုးမွာ သြားခ်ဳပ္ရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသီရိညြန္႔ (တပ္ရင္း ၁၀၂ စခန္းဥကၠ႒) ဦးေဆာင္ၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႔တယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္း မရွိၾကဘူး။ ဒီလိုဘဲ စစ္ေဆးေမးျမန္းေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဘူးခံျငင္းေနတယ္။ ၁၉၉၀၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ဘုရားသံုးဆူထိုးစစ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ခရိုင္ရံုးက သူတို႔အက်ဥ္းသားေတြကို မထိန္းသိမ္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟိုျပန္ၾကားေရးအေနနဲ႔ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို သတင္းေပးႏိုင္ဖို႔ အရုဏ္ဦး စာေစာင္ (Dawn journal) ကို အဂၤလိပ္လိုနဲ႔၊ ေဒါင္းအိုးေဝဂ်ာနယ္ကို ျမန္မာလို ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုကိုေလး က ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာေစာင္ကိစၥမွာေတာ့ Burma Issue အဖြဲ႔က မက္စ္ အက္ဒီဂါ (Max Ediger) ကို ေက်းဇူးတင္ရလိမ့္မယ္။ သူက အေသအခ်ာ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ျပန္ဝင္ခြင့္မရဘဲ ကေမၻာဒီးယားမွာ ကြယ္လြန္သြားတယ္ ၾကားတယ္။) က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ေတာခိုလာတဲ့ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာ မင္းဆန္းမင္းကေတာ့၊ ျပန္ၾကားေရးဌာနကို ကူမယ္ဆိုၿပီး၊ ဘန္ေကာက္တက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ABSDF ႏိုင္ငံျခားေရးရံုးကိုေရာက္၊ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူပါလာတဲ့ ေရွ႔ေန ကိုမ်ဳိးညြန္႔ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္သြားတယ္ မသိဘူး။
စကားမစပ္ အဲသည္အခ်ိန္က ဘုရားသံုးဆူကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူက ဘုရား သံုးဆူ ေက်းရြာမွာ ေကအဲန္ယူရဲ႔ အေကာက္ဂိတ္မွာ ဖဒိုနန္းဒိုနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တယ္။ အေကာက္ဂိတ္ဆိုတဲ့ သေဘာ အတိုင္း ေငြရႊင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF စခန္းကိုလာရင္ေတာ့ ငတ္မယ္။ ျပတ္မယ္။ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ ပဲသာ စားရ မယ္။ သူ ဘာတာဝန္နဲ႔ လာသလဲ မသိပါဘူး။ ၃-၄ လေလာက္အၾကာမွာ တိတ္တဆိတ္ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အခု NLD အစိုးရမွာေတာ့ တာဝန္ႀကီးႀကီး ထမ္းေဆာင္ေနတယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၇)
===============
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို လာခဲ့တဲ့ေတာလမ္း ခရီးမွာပဲ ရြာပ်က္တရြာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေရးအေရွ႔ဖ်ားေဒသ ျဖစ္လိမ့္ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီရြာပ်က္စီးသြားရသလဲ၊ ေသခ်ာ မသိခဲ့ရဘူး။ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ မြန္သူပုန္ေတြအၾကား တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ေလာေလာလတ္လတ္ မြန္-ကရင္တိုက္ပြဲေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြ ေရွ႔တန္းဆင္းေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႔ ဒုကၡအဖံုဖံုကို ပိုလို႔နားလည္ ခံစားမိလာၾကတယ္။ မြန္ရြာေတြမွာ ကေလးေတြငိုေနရင္ "ဟမယ္.. ကလိန္း" (ဗမာလာၿပီ) ဆိုရင္၊ ကေလးေတြ အငိုတိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က 'ေဒေဝါႀကီးလာၿပီ' ဆိုၿပီး မိဘေတြေျခာက္လွန္႔ၾကသလိုေပါ့။ ကရင္ေက်းရြာေတြမွာလည္း အလားတူပါပဲ။ "ပေရာ္.. ဟဲလီး" (ဗမာလာၿပီ) လို႔ ကေလးေတြ အငိုတိတ္ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဗမာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား နားလည္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ပ်က္ယြင္းေနၿပီလဲ ဆိုတာ ပိုလို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔တန္းဆင္းၾကတဲ့အခါ ေခါဇာရြာ (ယခု ေခါဇာၿမိဳ႔၊ ေရးၿမိဳ႔နယ္) မွာ ရွိစဥ္လည္း အစိုးရစစ္တပ္လာရင္ ရြာက အစိုးရခန္႔ မူလတန္းျပဆရာမေတာင္ ရြာသား ေတြနဲ႔အတူ ေရာေျပးတာကို ျမင္ၾကရေသးတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲထြက္လာတုန္းက ျပႆနာ၊ ပဋိပကၡေတြကို ဒီေလာက္ အေလးအနက္ မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ မစဥ္းစား ထားၾကဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔မွန္းတာက ေတာထဲသြားမယ္၊ လက္နက္ယူမယ္၊ ျပန္လာတိုက္မယ္။ (ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္တို႔ ဂ်ပန္ကို စစ္သင္တန္းသြားယူၾကသလိုေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရေရာ)။ ဒီေလာက္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ထားၾကတာက ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ျပႆနာက ဒီမိုကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းမႈ ျပႆနာ နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားမႈ ျပႆနာ။ တဖက္မွာလည္း ေရရွည္မဟုတ္ဘူးလို႔ တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္မွန္းထားမိတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳထားတယ္။ သိပ္မယံုၾကည္လွေပမယ့္ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရြးေကာက္ပြဲ က ျဖစ္လာမွာပဲ။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေနာက္ပိုင္းသိပ္မၾကာခင္မွာ ေၾကညာလိုက္တယ္။ ဒီအခါမွာ ဒီမို ကေရစီလိုလားတဲ့ ပါတီေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို အႏိုင္ရမွာပဲ။ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းရမႈေတြ ျဖစ္လာမယ္။ အနည္းဆံုး ေတာတြင္းေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေခၚေရးတို႔၊ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာမွာပဲတို႔ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲက တိတ္ တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ထားမိတယ္။ ေတာထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ေမးခြန္းက "ခင္ဗ်ားတို႔.. က်ေနာ္တို႔ တိုင္းရင္းသား အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုစဥ္းစားထားသလဲ။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို ဘယ္လိုသေဘာ ထားသလဲ"… က်ေနာ္တို႔ အေျဖေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ "ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ မဟာဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို က်င့္သံုးေနတာ၊ လူမ်ဳိးစု လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားေတြကို ဖိႏွိပ္ေနတယ္။ ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္ေရး ဇာတ္သြတ္သြင္းေနတယ္"။ က်ေနာ္တို႔က ဒီ မဟာဗမာ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အခုမွ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ "ဖက္ဒရယ္မူ ကို ဘယ္လိုသေဘာထားပါသလဲ" အဲဒါမွ ပိုဆိုးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေက်ာင္းသင္တန္း ကာလတေလွ်ာက္လံုး 'ဖက္ဒရယ္' ဆိုတာ ျပည္ေထာင္စုကေန ခြဲထြက္ၾကမွာ၊ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ၿပိဳကြဲမယ့္ အေရးလို႔ သင္ၾကားခဲ့ၾကရဖူးတာ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ယူဂိုဆားဗီယားမွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာၿပီး၊ ေဘာ့ဇနီးယား၊ ဟာဗီဂိုဗီးနား၊ ကရိုေအးရွား၊ ဆလိုေဗးနီးယား (၁၉၉၂)၊ မက္ဆီဒိုးနီးယား (၁၉၉၃) ဆားဗီးယား၊ မြန္တီနီဂရိုး (၂၀၀၀) မွာ ခြဲထြက္လို႔ ကုလသမဂၢဝင္ ႏိုင္ငံျဖစ္လာၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြ ၿပိဳကြဲ တာကို ေဘာလ္ကန္ႏိုင္ေဇးရွင္း (Balkanization) သရုပ္လကၡဏာလို႔ေတာင္ သမုတ္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။ အာဏာသိမ္း ၿပီး စစ္အစိုးရကလည္း ဒီလိုတိုင္းျပည္ၿပိုကြဲမွာပဲဆိုတဲ့ သတင္းစကားကို ေပးေနတဲ့အခ်ိန္။ ရုပ္ရွင္ေတြမွာလည္း "အေဖနဲ႔ သားမ်ား" ဆိုၿပီး အဖႀကီးစိုးေရးဝါဒ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ျပသေနတယ္။ သီခ်င္းေတြမွာလည္း "အခိုင္မာဆံုးေသာ ျပည္ေထာင္စုေတြ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ၿပိဳကြဲလွ်က္ ရွိၾကေပ" ဆိုတာမ်ဳိး သီခ်င္းေတြကို ေရဒီယိုေတြက လႊင့္ေပးေနတဲ့ ကာလ။
က်ေနာ္တို႔ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အသိပညာေပးသြားတာက မဟာမိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ။ ႏိုင္ဗညားေအာင္၊ ႏိုင္တင္ေအာင္ (ႏိုင္ငံျခားေရး၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ)၊ ႏိုင္ပန္းသာ (မြန္ျပည္သစ္ပါတီ) တို႔ပါတယ္။ ေကအဲန္ယူဖက္ကဆိုရင္ ဒူးပလာယာခရိုင္ ဥကၠ႒ ဖူးတာအယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႀကီး အသံက်ယ္က်ယ္၊ ေလးေလးနဲ႔ စကားေျပာပံုကို သေဘာက်သလို၊ သူကလည္း က်ေနာ့္ကို သေဘာက်ပံုရတယ္။ သူက လူေကာင္ႀကီးတယ္။ အသက္ ႀကီးလာေတာ့ စကားေျပာရင္း၊ အစည္းအေဝးထိုင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာလည္း ရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြဆိုရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္တတ္တယ္။ အႏုပညာကိုလည္း ခံုမင္ပံုရတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ တပ္မဟာ (၆) ဒူးပလာယာခရိုင္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းဖူးေသးတယ္။ ျပည္တြင္းက ပါလာတဲ့ ကိုထက္ေခါင္ (ျပည္သူ႔အသံ သတင္းစဥ္) နဲ႔ အျခားအႏုပညာသမားေတြ ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔က လူေတြကို မင္းသား၊ မင္းသမီးေရြးေစတယ္။ ရုပ္ရွင္ တကားရိုက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ဇာတ္ပစၥည္း၊ အဝတ္အစား၊ ယူနီေဖာင္းေတြ ဝယ္ဖို႔ ေငြထုတ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြက လက္နက္ခ်အိမ္ျပန္၊ အခ်ဳိ႔လည္း က်ဆံုး၊ ေသဆံုးနဲ႔ အဲဒီရုပ္ရွင္ကားႀကီးကို အခုတိုင္မျမင္လိုက္ ၾကရဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာ (ကြယ္လြန္ ေကအဲန္ယူ ဥကၠ႒) ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာ ေကအဲန္ဒီအို (ကရင္ကာကြယ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္) အျဖစ္ လာရွိေနတတ္တယ္။ အလုပ္ကေတာ့ သိပ္ရွိပံု မရဘူး။ ေအးေအးလူလူ ပုခက္တလံုး ခ်ည္အိပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူနဲ႔ စကားသြားေျပာဆိုရင္ ကရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းေၾကာင္းေတြ၊ ၿဗိတိသွ်တပ္မေတာ္တြင္း သူတို႔တာဝန္ယူဖူးခ်ိန္ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာျပတတ္ တယ္။
သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ကို တမ်ဳိးတဖံု အဓိပၸါယ္ ျပန္ဖြင့္ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ က ေပးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္မွာ တကၠသိုလ္အထိ ဖတ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းျဖစ္စဥ္မွာ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ ကို ျဖတ္ၾကရတယ္။
၁။ သမိုင္းဦး ဘံုေျမေခတ္
၂။ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္
၃။ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္
၄။ အရင္းရွင္ေခတ္
၅။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ .. စသည္ျဖင့္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ေရာက္မွသာလွ်င္ မတရားမႈ အဖံုဖံု ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမယ္။ လူလူခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ ကင္းေဝးလို႔ သာယာ ဝေျပာေသာ လူ႔ေဘာင္သစ္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ စသျဖင့္ သင္ၾကားခဲ့ၾကရသကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ ေတြမွာ သူတို႔က ထပ္ၿပီး အေသးစိတ္ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္မႈမရွိတဲ့၊ အားလံုး ညီတူညီမွ် ပိုင္ဆိုင္ ၾကတဲ့ သမိုင္းဦး ဘံုေျမကို ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းလာၾကရတယ္။ အဲဒီမွာ လူေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား ျပႆနာနည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျဖစ္လာၾကတဲ့ အခါ အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္တယ္၊ သိမ္းသြင္းတယ္။ အင္အားႀကီးသူက အင္အား နည္းသူကို အႏိုင္ယူတဲ့ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ လူတခ်ဳိ႔က သခင္ျဖစ္ၿပီး လူတခ်ဳိ႔က ကၽြန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီမွာ ဖိႏွိပ္ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊ ဂုတ္ေသြးစုတ္မႈေတြ စတင္လာခဲ့တယ္။ လူဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈပစၥည္းတခုသဖြယ္ ျဖစ္သြားၿပီး ေက်းကၽြန္ေတြသဖြယ္ ေရာင္းစားစရာ ကုန္ပစၥည္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တဆင့္မွာေတာ့ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံေတာ္ေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဘုရင္ေတြက သူတို႔ ခြန္အားရွိၿပီ ထင္တဲ့အခါ ေဘးနားကၿမိဳ႔ျပ ႏိုင္ငံေတာ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ၾကတယ္။ သိမ္းပိုက္ ႏိုင္ငံထူေထာင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရာဇဝင္ေတြထဲက စကားနဲ႔ ေျပာရင္ လက္ရံုးဆန္႔တန္းၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ဒီအဆင့္ဟာ မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာဘုရင္ အင္အားႀကီးလာရင္ မြန္ကိုတိုက္တယ္၊ ရွမ္းကိုတိုက္တယ္၊ ယိုးဒယားကိုတိုက္တယ္။ လာအိုအထိ တိုက္တယ္။ ဒီလို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာဟာ မလြဲမေရွာင္သာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကရတဲ့ သမိုင္းပဲ။ သူတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ နားလည္တယ္။ စစ္ပြဲေတြဟာ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း မုန္းလို႔တိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ (ပေဒသရာဇ္) ေတြ၊ အင္ပိုင္ယာျပည့္ရွင္ ေတြရဲ႔ ဆႏၵေတြနဲ႔သာ တိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္… လို႔ သူတို႔က ရွင္းျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ အခုတိုင္ စစ္တိုက္ေနၾက တာလဲ… ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း မုန္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ အုပ္စိုးသူလူတစုရဲ႔ လိုအင္ဆႏၵေၾကာင့္ သာ စစ္တိုက္ေနၾကတာ။ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းက မုန္းလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ခ်စ္ၾကည္ၾကရမယ္။ စစ္တိုက္ခိုင္းေနတဲ့ စစ္အစိုးရသာ ဘံုရန္သူျဖစ္တယ္… စသည္ျဖင့္ သူတို႔ ေတာ္လွန္စစ္ဆင္ႏႊဲေနၾကရျခင္းရဲ႔ တရားကို ထူေထာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သေဘာက်ၾကတယ္။
တခါ က်ေနာ္တို႔ကို တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက ေဆြးေႏြးျပတယ္။
"က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပႆနာက ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းမႈ ျပႆနာ နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအေရး ျပႆနာ၊ တခုတည္း ေျဖရွင္းလို႔ မရႏိုင္ဘူး" က်ေနာ္တို႔ လက္ခံၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာထဲ ထြက္လာခါစေတာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးပဲ။ အခုေတာ့ တိုင္းရင္း သားအေရးကိုပါ ေက်ာပိုးဖို႔ လက္ခံလာၾကတယ္။ "အဆက္ဆက္ အုပ္စုိးခဲ့တဲ့ ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္နဲ႔ ဗမာပါတီ အဆက္ဆက္က တုိင္းရင္းသား ျပႆနာကို ဘယ္လိုသေဘာထားၾကသလဲ။ တိုင္းရင္းသားျပႆနာကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ စိတ္ဆႏၵမရွိၾကဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အာသီသ မရွိၾကဘူး။ ဖိႏွိပ္တယ္။ မဟာဗမာ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒကို က်င့္သံုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ က်ရႈံးရတာပဲ" လို႔ ဆိုတယ္။ က်ရႈံးသြားတဲ့ ဖဆပလ အစိုးရနဲ႔ ဖဆပလ ပါတီႀကီး၊ ေလာေလာလတ္ လတ္ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) အစိုးရနဲ႔ (မဆလ) ပါတီ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ အင္အား ေသာင္းခ်ီရွိေနရာကေန ၿပိဳကြဲသြားတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ-ဗမာျပည္ (ဗကပ) ကို ဥပမာေပးၾကတယ္။ "တိုင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မူဝါဒမမွန္တဲ့ ပါတီေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ျမန္မာျပည္မွာ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးၾကရတာပဲ။" သူတို႔က ဒီလိုနိဂံုးခ်ဳပ္ၾက တယ္။ [အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အာဏာရပါတီ NLD ရဲ႔ တိုင္းရင္းသားေရးရာ မူဝါဒေတြက ဘယ္သို႔ရွိမလဲ စသည္ျဖင့္လည္း ေစာေၾကာစဥ္းစားေနမိတယ္။]
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီ အစည္းအေဝး၊ ညီလာခံေတြမွာ တိုင္းရင္းသားေရးရာ မူဝါဒေတြကို စဥ္းစားၾက တယ္။ တိတိက်က်ေဆြးေႏြးၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖက္ဒရယ္မူကို အတည္ျပဳလက္ခံၾကတယ္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး/ ေပၚထြန္းေရးဟာ အေရးႀကီးေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖက္ဒရယ္မူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလ့လာဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။
ဒီကာလထဲမွာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြက တိုးလာေနတယ္။ ေက်ာင္းေတြက ပိတ္ထားဆဲ၊ အစိုးရက ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားသူေတြကို ၿဖိဳခြဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ထဲမွာ အံတုလႈပ္ရွားမႈ နည္းနည္းကေလးကိုမွ် သည္းညည္းမခံႏိုင္တဲ့ မူဝါဒကို က်င့္သံုးလာတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔ မိခင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ ကြယ္လြန္တဲ့ စ်ာပနအခမ္းအနားမွာလည္း ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ) ဥကၠ႒ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ဖမ္းလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ကိုသက္ထြန္းကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ျပန္တယ္။ ဧၿပီလထဲမွာ ကိုေအာင္ဒင္ အပါအဝင္ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေတြ ထပ္ၿပီး ဖမ္းဆီးခံရျပန္တယ္။ လူ႔ေဘာင္ သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း ဖမ္းဆီးခံရမယ့္ အေရးျမင္ပံုရတယ္။ အဲသည္ေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီးေလာက္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ မ်ားလည္း သူနဲ႔အတူ နယ္စပ္ေဒသကို တဖြဲဖြဲ လိုက္လံထြက္ေျပးလာၾကတယ္။ အခ်ဳိ႔က ရွမ္းျပည္နယ္ အက္စ္၊ အက္စ္၊ ေအ စခန္းေတြဖက္ တက္သြားၾကသလို၊ အခ်ဳိ႔က က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ (၁၀၁) စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ေဆးတကၠသိုလ္-၂ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသား (က်ေနာ္တို႔အေပၚ စီနီယာတန္းက) ကိုေဇာ္ ထြန္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔လည္း ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ပူးေပါင္းေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ က်ေနာ္တို႔ ABSDF ဖြဲ႔စည္းၿပီး မၾကာခင္ေလာက္မွာပဲ၊ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ အႀကီးဆံုးတပ္ေပါင္းစု Democratic Alliance of Burma (DAB)- ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (မဒမခ) တပ္ေပါင္းစုကို ဖြဲ႔တယ္။ ဒီေအဘီမွာ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံု ပါဝင္ၾကၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢလိုမ်ဳိး သပိတ္တုန္းက ပါဝင္လာၿပီး၊ ထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဟန္းပ်ဳိေတြလည္း ပါဝင္ၾကတယ္။ ရဟန္းေတြက ႏိုင္ငံေရး-စစ္ေရးမွာ ပါဝင္သင့္သလားဆိုၿပီး အေစာပိုင္းမွာ ကန္႔ကြက္မႈေတြ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စစ္ေရးဆိုင္ရာဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွအပ ပါဝင္ေဆြးေႏြးခြင့္ ရွိသည္ဆိုၿပီး၊ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢကို လက္ခံပါဝင္ေစတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဇီဝေဗဒဌာနက နည္းျပ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္၊ ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာကတည္းက သူတို႔ဦးေဆာင္ပါဝင္ေတာ့ အေထြေထြသပိတ္ေကာ္မီတီ (General Strike Committee- GSC) ကို ဒီေအဘီမွာ အဖြဲ႔ဝင္ ဝင္တယ္။ ျပည္တြင္းကိုယ္စားျပဳ ဆိုေပမယ့္ လူနည္းနည္းပဲ ပါတယ္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ သူတို႔က ကရင္နီတိုးတက္ေရးပါတီ (KNPP) နယ္ေျမကတဆင့္ ျဖတ္လို႔ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း (ဗကပ) တပ္ဖြဲ႔ ေတြ ရွိရာဆီ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ၾကဖို႔ အစီအစဥ္လုပ္ၾကတယ္ ဆိုတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ေရွ႔ေနကိုေက်ာ္လင္း၊ ရခိုင္တဦးတို႔ ပါဝင္တယ္။ သူတို႔ကို ေကအဲန္ပီပီဥကၠ႒ ေစာေမာ္ရယ္က ခရီးဆက္မသြားဖို႔ ဟန္႔တားထားလိုက္တယ္။ ဖမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲသည္ ကရင္နီစခန္းမွာ အတန္ၾကာေနလိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း တိုက္တြန္း တာနဲ႔ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ (DPNS) လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဝင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြ က်ေနာ္တို႔စခန္းကို ေရာက္လာတာ တခုေကာင္းတယ္။ ျပည္တြင္းကို ေျမေအာက္ (UG) ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ပြင့္လာတယ္။ ဆိုးက်ဳိးတခုကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္ရင္း (၁၀၁) ၂-ျခမ္းကြဲဖို႔ အေၾကာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၈)
===============
ဓာတ္ဆားရည္ထဲမွာ ေရာထားတဲ့ အဝါေရာင္ကြီႏိုင္ေဆးရည္ေတြက ေသြးေၾကာထဲကို တစက္ၿပီးတစက္ စီးဝင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ငွက္ဖ်ား ဖ်ားေနတာ ၃-၄ ရက္ရွိၿပီ။ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ နားထဲမွာ ကြီႏိုင္ေဆးေတြရဲ႔ ေနာက္ဆက္ တြဲ အာနိသင္ေၾကာင့္ နားအူေနတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္း စားမဝင္ဘူး၊ ခါးခါး အရည္ေတြ ထိုးထိုးအံတယ္။ ဒီတခါ ကိုယ္တိုင္ဖ်ားတဲ့ ငွက္ဖ်ားက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက က်ေနာ့္ကို ဓာတ္ဆားရည္နဲ႔ ကြီႏိုင္ ဒရစ္ (drip) ခ်ိတ္ ေပးၿပီး၊ အစည္းအေဝးတခု သြားတက္ေနတယ္။ ကြီႏိုင္နဲ႔ ဓာတ္ဆားရည္ေတြ… တစက္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစက္။ ေခါင္းထဲ လည္း ရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။
ကိုဝင္းႏိုင္ဦး သြားတာက စခန္းအစည္းအေဝးတခုပဲ။ အခု စခန္းမွာ အုပ္စုအဖြဲ႔ေတြၾကား ျပႆနာတက္ေနတယ္။ ေနာက္ ဆံုး စခန္းကြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာေနတဲ့ အစည္းအေဝးပဲ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အခုစခန္းသစ္ ေဆာက္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္တုန္းက က်ေနာ္က အေျခခံက်လွတဲ့ မုဒံုသား၊ သံျဖဴဇရပ္သားေတြကို သေဘာက်လွတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ အတတ္ပညာ၊ လုပ္အားေၾကာင့္သာ ဒီစခန္းႀကီး ျဖစ္လာတာ။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြက ႏွီးေတာင္ေကာင္းေကာင္း ဖ်ာတတ္တာ မဟုတ္ၾကဘူး။ သူတို႔ပဲ ဘားတိုက္ေဆြေဆာက္ဖို႔ ပံုစံဆြဲ၊ ထုတ္တန္းေတြ ေရခ်ိန္ကိုက္၊ တိုင္ထူ၊ အမိုးကာ လုပ္ၾကတာ။ ဒါတင္မက သူတို႔က ရိုးသားလွတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘာမွ သိပ္မသိၾကဘူး။ တခါတေလ စေနာက္ၿပီး ေျပာၾကတာ… မုဒံုရရင္ေတာ့ သူတို႔ေရွ႔ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီမုဒံု မွာပဲ က်န္ေနရစ္မယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ေရွ႔ဆက္တိုက္ ၾကေပေတာ့လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေဒသစြဲကလည္း ႀကီးလွတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ တသက္လံုးေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီဝင္ေတြနဲ႔ အုပ္စုပဋိပကၡသေဘာမ်ဳိး စလာတယ္။ ေျပာရရင္ အေျခခံကေတာ့ ၿမိဳ႔စြဲ၊ နယ္စြဲ၊ အုပ္စုစြဲပါပဲ။ ကိုမိုးသီးဇြန္ ထိုင္းနယ္စပ္ေရာက္လာေတာ့ သူကပထမပိုင္း မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေတြ႔သင့္တဲ့လူနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ ဘန္ေကာက္ေရာက္လာတယ္။ ျမန္မာသံရံုးေရွ႔ ဆႏၵျပပြဲတခုမွာ ဥကၠ႒ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔အတူ လူလံုးျပ ဆႏၵျပေနတာ ဓာတ္ပံုေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ သူက အရင္ ဘုရားသံုးဆူေဒသကို ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္က လိုက္ၿပီးေတာ့မွ စခန္းကို ျပန္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း သြားေရးလာေရးမွာ အခုကာလလို သိပ္ၿပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ မရွိလွဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ဝတ္စားရင္ သြားလို႔ရတယ္။ တခါတေလ မေတာ္မဆ ထိုင္းရဲဖမ္းဆီးခံရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို ကိုအိုက္စံ (ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး/ ေထာက္ပံ့ေရး အဖြဲ႔ဝင္) နဲ႔ အတူ ဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔စခန္းက မရီရီထြန္းက ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္လို႔ ကုသရင္း သူ႔အတြက္ ဘန္ေကာက္မွာ အခန္းတခု ငွားေပးထားတယ္။ စခန္းကလူေတြသြားရင္လည္း အဲသည္စခန္းမွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုအိုက္စံက အဲသည္ အခန္းကေလးမွာ ဆံုၾကၿပီး၊ အတူတူစခန္းကို ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႔ေၾကာင္း သူ႔စကားအရ သိရတယ္။ က်ေနာ့္သေဘာထားကေတာ့ အျဖဴထည္ပါပဲ။ အဓိက က်န္ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႔ၾကတာက ၿမိဳ႔က လာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက အေျပာႀကီးၾကတယ္။ (ဗကသ) ရဲ႔ အခန္းက႑ကို သိပ္ေရွ႔တန္းတင္လြန္းတယ္။ နယ္စပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့၊ သူတို႔တည္ေဆာက္ေနရတဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္ခ်င္းမစာနာႏိုင္ၾကဘူး။ နားမလည္ၾကဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ စခန္းျပန္ေရာက္လာတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္က သူနယ္စပ္မထြက္လာခင္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ "အမ်ဳိးသား နုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ သံုးသပ္ခ်က္" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းတေစာင္ ေရးသားေပးပို႔တယ္။ အဲဒီစာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိုးႏွက္ခ်က္ အခ်ဳိ႔ပါတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ NLD ရဲ႔ ပကတိအေျခအေနမွန္ကို ထင္ဟပ္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီစာတမ္းမွာ "NLDပါတီသည္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးကို ပုဂၢိဳလ္ေရး ေရွ႔တန္းတင္လြန္းေနေၾကာင္း၊ ယင္းသည္ ေကာင္းသည့္ လကၡဏာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္လြန္းလွ်င္ အဖြဲ႔အစည္းပါ က်ဆံုးသြားနုိင္ေၾကာင္း ၊ NLDသည္ ဆြမ္းေလာင္း အသင္း၊ သာေရးနာေရးအသင္း၊ ေရၾကည္ေတာ္ဝတ္အသင္း တစ္ခုထက္မပိုေၾကာင္း၊ လူထုကို ကိုယ္စားမျပဳ၊ နုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈမေပးဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကိုသာ အာရံုစိုက္လုပ္ေနေၾကာင္း၊ လူထုကနုိင္ငံေရး ပါတီေတြအေပၚ စိတ္ပ်က္ေနၾက ေၾကာင္း၊ 'စည္းကမ္းရွိပါ၊ ညီညြတ္ပါ'ဆိုသည့္ အဘိဓမၼာမွာ က်ဆံုးသြားျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္းအဘိဓမၼာျဖင့္ ဒီမိုကေရစီကို မရနုိင္ေၾကာင္း၊ လူတန္းစားပ်က္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေထာင္ထားသည့္ ပါတီျဖစ္၍ နုိင္ငံကို ေခါင္းမေဆာင္နုိင္ေၾကာင္း" စတဲ့ အခ်က္ေတြ ေဖာ္ျပၿပီး ေဝဖန္သံုးသပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္ပါတီပါတီ (DPNS) အခ်ဳိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက "မိုးသီးဇြန္ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးမဲ့ေလတံခြန္" စာတမ္းကို ထုတ္လို႔ ကိုမိုးသီးဇြန္ စာတမ္းအေပၚ တုံ႔ျပန္ ေဝ ဖန္ၾကျပန္တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ နယ္စပ္ကို ထြက္ခြာလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ 'ဝါးရံုပင္ညီလာခံ' လို႔ ေခၚတဲ့ DPNS ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ ပါတီၾကားထဲ ေသြးကြဲၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အခ်ဳိ႔ေခါင္းေဆာင္၊ ရဲေဘာ္ေတြ စခန္းကို တဖြဲဖြဲေရာက္ လာၾကတယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကုန္မႈနဲ႔ မ်က္ကြယ္ေသဒဏ္ ေပးခံရတယ္။
ထူးျခားတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ ကိုေဌးေအာင္ပါ။ သူက သံလွ်င္လူ႔ေဘာင္သစ္ကို ေခါင္းေဆာင္ၿပီး၊ စကားေျပာ ေအးေဆး ညက္ေညာတယ္။ ေရွ႔ေနတဦးျဖစ္ၿပီး စကားေျပာရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးအႏွစ္အသား ျပည့္ဝတယ္။ သူက မူစလင္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္သူ႔ကို "ကုလားေလး ေဌးေအာင္" လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္။ သူက မူစလင္ တဦးျဖစ္ေတာ့ သူမ်ားထက္စာရင္ အစားအေသာက္ခက္တယ္။ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီး၊ သူလုပ္ေနက် အလုပ္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အတိုင္း ဟိုဖက္သည္ဖက္ စၾကၤန္ေလွ်ာက္ စဥ္းစားေနတတ္တာမ်ဳိးပဲ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး (ေခၚ ေမာင္စိုးခ်ိန္ပါ)။ သူက ေမာင္စိုးခ်ိန္ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ကဗ်ာ ေတြလည္း ေရးဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူက လယ္သမားေကဒါတေယာက္နဲ႔ ပိုတူတယ္။ အသားျဖဴျဖဴေပမယ့္ အက်ၤီ လက္တိုတိုကို ေခါက္ဝတ္၊ ပုဆိုးတိုတိုနဲ႔ အျမဲတမ္း တက္ႂကြတဲ့အသြင္ ဖမ္းထားတတ္တယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း "ရဲေဘာ္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ႀကီး" လို႔ ေခၚတတ္တယ္။ တနသၤာရီတိုင္းဖက္ တကၠသိုလ္တခုမွာ ျမန္မာစာပို႔ခ်ေနတဲ့ နည္းျပ ဆရာ တဦးလို႔လည္း သိရတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီထဲမွာ လွ်ဳိ႔ဝွက္သဖြယ္ (ျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တရားဝင္ဖြဲ႔စည္းပံုေတာ့ မရွိဘူး) ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေပၚလစ္ဗ်ဴရို (ႏိုင္ငံေရးဦးေသွ်ာင္) အဖြဲ႔ဝင္တဦးလိုလိုလည္း သိရတယ္။ ဆရာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေနာက္ပိုင္းမွာ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို EC ဘားလို႔ ေခၚတဲ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္တဲ့ ဘား-၆ မွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ၿမိဳ႔ထဲက လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကို ေဇာ္ေလး၊ ကိုျမင့္ေအာင္ (သူကေတာ့ မ်က္မွန္ထူထူ စကားလံုးႀကီးေတြေျပာလို႔ ဂုရု လို႔ေခၚၾကတယ္)၊ ကိုထြန္းခင္ (ကိုေမႊးႀကိဳင္)၊ မ်ဳိးႀကီး၊ ကိုခင္ေမာင္လင္း… စသည္ျဖင့္ ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က တက္ႂကြတဲ့၊ ထက္ျမက္တဲ့ လူငယ္ ေတြျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အကိုႀကီးတေယာက္သဖြယ္ ဆက္ဆံၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာရတာေကာင္းတယ္။ အခ်ဳိ႔ကို ဘား-၄ မွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ က်ေနာ္ မသိခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႔ျပႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို ရွင္းျပႏိုင္တယ္။ သူတို႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ဖိ႔ုလည္း ရဲရဲေတာက္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း သူတို႔ ဖတ္ မွတ္ အာဂံုေဆာင္ထားၾကတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ စခန္းေရာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ စခန္းခ်တယ္။ စာၾကည့္တိုက္မွဴး ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု USA)၊ ကိုေတဇာမင္းတို႔နဲ႔ အဖြဲ႔က်တယ္။ သူ႔ကံၾကမၼာပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သူနဲ႔ေတြ႔ဖူးတဲ့သူေတြက ခ်စ္လံုးလံုး၊ မုန္းလ်ားလ်ားပဲ။ ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြကလည္း သူဘာလုပ္လုပ္ သည္းညည္းခံ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ မုန္းတဲ့သူ ေတြကလည္း စကားတခြန္းမေျပာၾကည့္ဘဲ နာမည္ၾကားဖူးရံုနဲ႔ မုန္းေနတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ သူနယ္စပ္ေရာက္ခါစက ABSDF ဗဟိုက သူ႔ကိုအၾကံေပးအျဖစ္ ခန္႔ထားလို႔လည္း တာဝန္တိတိက်က် မရွိ၊ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွာ လာေနႏိုင္တယ္။ သူ႔ ျပႆနာကေတာ့ စည္းကမ္းလံုးဝ မရွိတာပဲ။ ေစာင္ကို တေနရာက ျခံဳလာတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ ခ်သြားတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႔ ပုဆိုးကို၊ အက်ၤီကို မေျပာမဆို ယူဝတ္သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာထားခဲ့တယ္။ ျမင္တဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စြပ္ သြားတယ္။ ၾကံဳတဲ့ဖိနပ္ ေကာက္စီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ အဝတ္အထည္၊ အသံုးအေဆာင္ ရွားပါးက်ပ္တည္းလွတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္အေတာ္ဒုကၡ ျဖစ္ၾကရတယ္။ တရက္မွာ နမ့္ကိတ္စခန္း မုဒံုအုပ္စုက ကိုျမင့္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ လက္လုပ္ ယမ္းေထာင္းေသနတ္ (ေတာပုန္းလို႔ ေခၚၾကတယ္) ကို ယူပစ္တယ္။ ေသနတ္က ေတာ္ရံုကိစၥေတြမွာ အမဲပစ္ဖို႔ လုပ္ထားတာ။ ယမ္းေငြ႔ေတြ မဲကနဲ တေထာင္းေထာင္း ေမွာင္ထၿပီး၊ က်ည္ထြက္သြားေတာ့ သူသိပ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ "ျပည္သူတရပ္လံုး အိမ္တိုင္း ယမ္းေထာင္ေသနတ္ ကိုယ္စီေဆာင္ၾက" ဆိုတာမ်ဳိး ေရးတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ စခန္းထဲ လူနည္းေနတယ္။ ေရာင္နီ (၁) (၂) ေရွ႔တန္းစစ္ေၾကာင္း ဆင္းေနၾကသလို၊ DAB (ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကရက္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) က စစ္ေၾကာင္းေတြဖြဲ႔မယ္ဆိုၿပီး၊ ABSDF နဲ႔ DAB အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုသန္းဝင္းက လူေခၚတာရွိလို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လေလာက္မွာ စခန္းကေန လူပို႔လႊတ္လိုက္ရတာလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တိုက္ခ်င္ ခိုက္ခ်င္ ေသြးရဲ ေနၾကသူေတြ။ ေသနတ္က လက္ထဲမရွိျဖစ္ေန။ ဒီအခ်ိန္မွာ DAB စစ္ေၾကာင္း အတြက္ လူေခၚတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားတက္သြားၾကတယ္။ တပ္ရင္းတခုကို (၁၀) ေယာက္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္ေပးဖို႔ ေခၚတာ။ စခန္းမွာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကေတာ့ စစ္သင္တန္းေတြၿပီးလို႔ တစံုတရာ စစ္တပ္ ပံုစံက်ေနၾကၿပီ။ တပ္ရင္း (၁၀၂) ကေတာ့ ေနာက္က်ေသးတယ္။ အခုမွ စစ္သင္တန္းေတြလုပ္တုန္း၊ အဲသည္ေတာ့ အနစ္နာခံတဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းကပဲ ရဲေဘာ္ (၂၀) ပို႔လႊတ္လိုက္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ သြားခ်င္သူေတြ မ်ားေနလို႔ လူလည္က်လိုက္တာ။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက ကိုေနမ်ဳိး (RIT)၊ ကိုမင္းလြင္ႀကီး (ေဘာလီေဘာ လက္ေရြးစင္)၊ ကိုဝင္းသိန္း (သံျဖဴဇရပ္အုပ္စု) အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၂၀ ကို ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ [ဟိုေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔ဖို႔က အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာေနတယ္။ စစ္ေၾကာင္း အစီအစဥ္ဆိုတာ ကလည္း မေသမခ်ာ၊ ဒုကၡေရာက္ ေသာင္တင္ေနရေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဝမ္းခါခံစစ္စခန္းထဲ ဝင္တိုက္ေပးရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ခဲ့တယ္။]
အဲသည္အခ်ိန္မွာ စခန္းထဲမွာ သင္တန္းေက်ာင္းေဆာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီး "ေတာတြင္းတကၠသိုလ္ (Jungle University) အေဆာင္မ်ားအျဖစ္ စခန္းနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ ေျမကြက္လပ္မွာ ေဆာက္ေနတယ္။ ကိုတင္စိုးေနာင္က တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴး (၂) ျဖစ္ေပမယ့္၊ ဗဟိုမွာ အေျခမစိုက္ဘူး။ စခန္းမွာပဲ လာျပန္ေနတယ္။ အဲဒီစခန္းေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ မုဒံုရဲေဘာ္တစုနဲ႔ မူးေနတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ တခါတေလ သူတို႔ေသနတ္ေဖာက္ၾကတာကလည္း က်န္သူေတြအတြက္ နားလည္မႈလြဲစရာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ညီ ကိုတင္စိုးေမာင္ (RIT) က စခန္းအေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး တာဝန္ယူထားၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲလုပ္ရတယ္။ ျပႆနာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ ၾကားထဲမွာ မူးၿပီး က်ေနာ့္ကို ျပႆနာလာရွာတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အုပ္စုစြဲ၊ ေဒသစြဲေတြေၾကာင့္ ယခင္စခန္းရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ေနာက္မွ ေရာက္လာသူ ရဲေဘာ္မ်ားအၾကား တင္းမာမႈေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းမွာပဲ ခြဲထြက္ဖို႔အထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အရင္က ရိုးသားတယ္ထင္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေနာက္က ေသြးထိုးေျမႇာက္ေပးတဲ့အခါ မဆင္မျခင္ ျပဳမူ တတ္တာကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရတယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ကလည္း စခန္းမွာရွိေနတဲ့ သူေတြကိုအုပ္စုဖြဲ႔၊ က်န္တဲ့တဖက္ကလည္း ေျမႇာက္ေပး၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စခန္း ျဖစ္လာ ေစေရး ေသြးထိုးေနတယ္လို႔လည္း ယူဆႏိုင္တယ္။ အမွန္တကယ္က ကိုမိုးသီးဇြန္က ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၄) မွာ အဖြဲ႔ဝင္ နဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ၿပီးသား။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လဲတာပဲ။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းစားနဲ႔ ရူးမတတ္ျဖစ္တယ္။ ငွက္ဖ်ားကတဖက္၊ စခန္း ျပႆနာက တဖက္။
 ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၉)
===========
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူ (၁၀၁) စခန္းကြဲဖို႔ တကယ္ လိုအပ္သလား။ မကြဲရင္ေကာ မျဖစ္ဘူးလား။
အခုထိတိုင္ ေသခ်ာအေျဖမရွိပါဘူး။ အကယ္၍ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုေတြ၊ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုး၊ ကိုေဌးေအာင္တို႔က ေခါင္းေဆာင္မႈ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အခ်ိန္တခုေစာင့္၊ စခန္းမွာ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ျပန္က်င္းပတဲ့အခါ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိသေလာက္ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲလဲ ပါလာႏိုင္ပါ တယ္။ အျခားရဲေဘာ္မ်ားလည္း ဒီေလာက္အျမင္မက်ဥ္းၾကပါဘူး။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ အမ်ားၾကားထဲ တခ်ဳိ႔ သူတို႔လူေတြ ပါလာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စခန္းတခုလံုး ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အေျခအေနမ်ဳိးထိေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ တဖက္ကလည္း သူတို႔လက္ သူတို႔ေျခ သူတို႔က မူဝါဒကို ခ်ဳပ္ကိုင္ ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းမ်ဳိး တခုရည္ရြယ္ထားပံုလည္း ရတယ္။ သူတို႔ ကေတာ့ အရင္ေရာက္ၿပီး၊ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈကို အခ်ဳိ႔သူေတြ ႀကီးစိုးထားတာကို "ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ဝါဒ" လို႔ ဆိုၾကတယ္။
အကယ္၍ စခန္းမကြဲၾကရင္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္မွာလား။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာဘူး။ စခန္းထဲမွာ အုပ္စုလိုက္ တင္းမာမႈ ရွိေနတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ ေလာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႔ေသာမုဒံုအုပ္စုက လူေတြ မူးၿပီးယမ္းတာ၊ ေသနတ္ေဖာက္ေနတာက တဖက္အတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ ျဖစ္ေစတယ္။ လံုျခံဳမႈ မရွိဘူးလို႔ ခံစားရေစတယ္။
ေနာက္တခါ တပ္ရင္း (၁၀၂) က စခန္းဥကၠ႒ ကိုသီရီညြန္႔ အပါအဝင္၊ ခင္မင္ရတဲ့ အုပ္စုေတြက ေျပာတယ္။ အကယ္၍ (၁၀၁) မွာ ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း သူတို႔ (၁၀၂) နဲ႔ လာပူးေပါင္း ေနႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚၾကတယ္။ သြားေန ရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ျပန္ကြဲမွာပဲ။ စခန္းကြဲမယ့္ကိစၥကို အခ်ိန္ေရႊ႔ဆိုင္းထားတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ကြဲသြားတယ္။ ေျပာရရင္ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္အုပ္စုနဲ႔အတူ၊ အခ်ဳိ႔ေသာ ရဲေဘာ္ေတြက ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေစာက ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္ဒီျပႆနာမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ငွက္ဖ်ား အျပင္းအထန္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ငွက္ဖ်ားသက္သာလာတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူတို႔ခြဲထြက္တဲ့ အုပ္စုဘက္ ရပ္တည္ေပး မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စခန္းကေန ခြာၾကမယ္ဆိုေတာ့ ခြာၾကတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ ပံုစံမ်ဳိး "ထုတ္ျပန္ ရွင္းလင္းမႈ" လုပ္တယ္။ အဓိကကိစၥအျဖစ္ ဘုရားသံုးဆူေဒသ နယ္ေျမဥကၠ႒ ကိုေဇာ္ဦးရဲ႔ ေအာက္ေျခနဲ႔ မနီးစပ္မႈ၊ အခြင့္ထူးခံမႈေတြကို ျပစ္တင္ထားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ရပ္တည္ေထာက္ခံေပးေနသလိုမ်ဳိး ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာၾကမ္းကို ကိုေဌးေအာင္က ေရးတယ္။ က်ေနာ္က ဖတ္ရမယ့္သူဆိုေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း ေတြကို က်ေနာ္ျပန္ျဖဳတ္တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ စခန္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လူစု၊ က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ျပန္ရွင္းျပခ်က္ကို ဖတ္ၿပီး စခန္းက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးစီးပြားတို႔၊ ေဖာက္ျပန္တယ္တို႔… ဒီလို ပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးေအာင္မွာ မဟုတ္ဘူး… စသည္ျဖင့္ လက္ဝဲဆန္ဆန္ အသံုးအႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါဝင္ေန ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးစခန္းကထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ (၆၂) ေယာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေဆးကုေပး လို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ခင္မင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလည္း သိပ္ နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ထြက္သြားၾကတာကိုလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။
စခန္းမကြဲခင္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာကို မဟာမိတ္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေကအဲန္ယူ ေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကို ရွင္းျပ ေျပာဆိုထားတာ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္အားစုအားလံုးက ညီညြတ္ၾကဖို႔၊ ေပါင္းစည္းၾကဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းၾက တယ္။ ခြဲထြက္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အားမေပးၾကဘူး။ အဲသလို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔လို လူႀကီးေတြကလည္း ျပႆနာရွိျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြကိုက်ေတာ့ မဟာမိတ္ေတြက ကေလး၊ လူငယ္ေတြ လိုပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဆက္ဆံမႈ ျပႆနာက ရိုးရွင္းတယ္။ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္က်ေတာ့ အရင္က ေျမာက္ဖက္ကို တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖူးတ့ဲကိစၥေတြကိုလည္း သိတယ္။ သူကလည္း က်န္တဲ့သူေတြကို ဗိုလ္မထားတဲ့ အခ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ေတာ့ ျပႆနာ ပိုရွိရတယ္။ တခါမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက စည္းရံုးေရးနဲ႔ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး တာဝန္ခံ ႏိုင္ေဖသိန္းျဇာနဲ႔ ေတြ႔ ၾကတယ္။ ေတြ႔တာနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရိေထ့ေနၾကတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။
"ဆရာႀကီး၊ လုပ္ပါဦးဗ်… ေတာ္လွန္ေရးက ဘယ္ေတာ့ေအာင္မွာလဲ" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာႏိုင္ေဖသိန္းျဇာဖက္က စကားစ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ တိုင္းရင္းသားအျမင္ေတြ အရင္စြန္႔ရမယ္၊ တပ္ေပါင္းစုကို ေသခ်ာလုပ္၊ ဒီလိုမဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး တသက္လံုးမေအာင္ဘူး" အဲသလိုမ်ဳိး ဆရာဦးျမင့္ လိႈင္က တုံ႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ ဇစ္ပို (Zippo) မီးျခစ္ကို ဟန္ပါပါ ထုတ္ျခစ္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးညိႇတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္မွန္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ ဒီလိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပဖို႔ ေဝးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ တခါတေလ အဲသလို ဆက္ဆံေရးျပႆနာ ရွိလာရင္ေတာင္ ရူးသလို၊ ေပါသလိုလုပ္ ျဖတ္သန္း လိုက္ရင္ ေတာ္ရံုကိစၥက ၿပီးသြား တတ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔က်ေတာ့ အလိုလိုကမွ အဖုအထစ္ ျဖစ္ရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ ေအးေဆးတယ္။ ညက္တယ္။ သူတပါး နားက်ေအာင္ ပိုၿပီး ခ်ည္းကပ္ေျပာတတ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကအဲန္ယူက ဘုရားသံုးဆူတာဝန္ခံ ဆရာမန္းေအာင္ေဌးက က်ေနာ္တို႔ စခန္းကထြက္လာတဲ့ အုပ္စုကို ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ အျပင္ဖက္က ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဇရပ္တခုမွာ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဘုရား သံုးဆူေက်းရြာက စစ္ႀကီးၿပီးလို႔၊ ျပန္နာလံထ အေတာ္လည္း စည္ပင္ေနခဲ့ၿပီ။ ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက ဆရာေတာ္ တပါးပဲ ရွိတယ္။ ဇရပ္ေဆာင္ႀကီးက အတန္ႀကီးၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုး ေနလို႔ရေလာက္ေအာင္ ဆန္႔တယ္။ ဇရပ္ က အမိုးသာရွိၿပီး၊ အကာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာခ်စရာ ေနရာတခုရလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းသာၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္ထဲမွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္ေတြသာမက၊ ယခင္ ဘုရားသံုးဆူစခန္း အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္း၊ စာၾကည့္တိုက္က ရဲေဘာ္ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၊ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုက ရဲေဘာ္ေတြအျပင္၊ အခ်ဳိ႔တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကိုေနမ်ုိး၊ ကိုေဇာ္ဝင္းလြင္၊ ကိုမင္းေဇာ္တို႔လည္း ပါလာၾက တယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းစခန္းေရာက္တဲ့အခါ လူ ၁၁-ဦး ပါဝင္တဲ့ ေနာက္ထပ္စခန္းေကာ္မီတီကို ထပ္မံေရြးခ်ယ္တင္ ေျမႇာက္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ္က အခုအစုရဲ႔ ဥကၠ႒၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းက က်ယ္ေျပာတယ္။ ျခံစည္းရိုးခတ္ထားတာေတာ့ မရွိဘူး။ ေနာက္ဖက္မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေတာင္ပူစာ တခုရွိၿပီး၊ အဲသည္ ေတာင္ပူစာအေပၚမွာ ဇရပ္တခုရွိတယ္။ အဲဒီဇရပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပံုမွန္အစည္းအေဝး ထိုင္စရာ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းထိုင္ကရင္ ဆရာေတာ္ကို ေဆးကုေပးတာ၊ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးတာ၊ ေက်ာင္း ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေပးတာနဲ႔ စည္းရံုးထားၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း စကားနည္းတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လူရွိ ေနတာကိုလည္း နည္းနည္းအားတက္ေနပံုရတယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ လံုေလာက္တဲ့ရိကၡာ ရွိၿပီ။ ေသနတ္တလက္မွ မရွိပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွသာ လံုျခံဳေရးသေဘာမ်ဳိး တလက္၊ ႏွစ္လက္ မဟာမိတ္က ငွားေပးတယ္။ ေစာင္ရွိၿပီ။ ဘုရားသံုးဆူေဆာင္းမွာ ေစာင္က အေရးႀကီးတယ္။ စားဖို႔ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ကေတာ့ သေဘၤာသီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို၊ ဘုရားသံုးဆူေစ်းကလည္း ဝယ္ျခမ္းစားေသာက္လို႔ရတယ္။ စခန္း အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံစည္းကမ္းေတြလည္း ခ်ၿပီးၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အတြင္း-အျပင္ အဓိကျပႆနာ ၂-ရပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ရင္ဆိုင္ၾကရျပန္တယ္။ ျပင္ပ ျပႆနာႀကီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခြဲထြက္လာခဲ့တာကို ဗဟိုေကာ္မီတီက အသိအမွတ္ မျပဳဘူး။ ပိုဆိုးတာက တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး (၂) ကိုထြန္းဦးက က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ေယာက္လံုးကို ဖမ္းဆီးဖို႔ မဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကုိ အေၾကာင္းၾကားတယ္။ မဟာမိတ္အင္အားစုေတြက ေၾကးနန္းစာကို က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ျပတယ္။ [အဲဒီ ကိစၥ ေၾကာင့္ပဲ ကိုထြန္းဦးအေပၚ အျမင္မေကာင္းၾကဘူး။ အာဏာကို အဆံုးစြန္သံုးတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ျဖစ္ပ်က္ေန တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရင္နားေထာင္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ABSDF ထဲမွာ ေသခ်ာတည္ၿငိမ္မႈ မရေသးတဲ့အခ်ိန္၊ မရင့္က်က္ၾကေသးတဲ့အခ်ိန္၊ အခုလိုဖမ္းမိန္႔ ထုတ္တာဟာ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲ သူ ေရနစ္က်ဆံုးရတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ဝမ္းနည္းတယ္ မခံစားၾကရဘူး။]
ဒုတိယျပႆနာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကားထဲက ေကာ္မီတီထဲ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာပါ။ တခါတေလ အေသးအဖြဲ႔လို႔ က်ေနာ္တို႔ထင္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အရွည္ႀကီး ေဆြးေႏြးေနၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ ဦးၾကား ဖြဲ႔ထားတဲ့ စခန္းေကာ္မီတီ ထဲမွာ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္က ၈ ဦး၊ တဖက္မွာ ၃ ဦးလိုလို အျမဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ၃-ဦး ဆိုတာက ဦးျမင့္လိႈင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္စိုးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ ေက်ာင္းသား ကိုေဇာ္ထြန္းတို႔ပဲ။ ဘာျပႆနာျဖစ္ျဖစ္ ေယဘုယ် မဲခြဲရင္ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲသည္ေတာ့ ဦးျမင့္လိႈင္က လုပ္တယ္။ "မဲ မခြဲနဲ႔၊ မဲခြဲရင္ မင္းတို႔က လူအုပ္နဲ႔ ႏိုင္မွာပဲ။ အဲသည္ေတာ့ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ေဆြးေႏြးမယ္" လုပ္တယ္။ ျပႆနာတိုင္းကို ဖင္ပူ ေအာင္ အစည္းအေဝးထိုင္ရတယ္။ သေဘာတရားအရ ေက်လည္ေအာင္ ဆိုတဲ့အခါ ဘာမွန္းမသိ ဟိုကိုးကား၊ သည္ကိုးကား ျငင္းခုန္ၾကရျပန္တယ္။ အစည္းအေဝးေခၚမယ္ဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလို၊ ေခါင္းေလးသလိုလို ျဖစ္လာရတယ္။ ရဲေဘာ္အမ်ားစုကေတာ့ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိၾကပါတယ္။
တခါတေလ ျပႆနာေတြမွာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္း မသိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိးႀကီး (စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား) ကို ၾကည့္ေနရတယ္။ သူက အေျဖာင့္စဥ္းစားတယ္။ ေကာက္ေကာက္ေကြ႔ ေကြ႔ေတြ မရွိဘူး။ အဲသည္ေတာ့ ေနမ်ဳိး (ႀကီး) ရပ္တည္တဲ့အတိုင္း က်ေနာ္လိုက္ၿပီး ရပ္တည္တာမ်ားတယ္။ အဲဒီ ၆၂-ဦး အစည္း အေဝးေတြက က်ေနာ့္ကို ေလ့က်င့္ေပး လိုက္သလိုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ္ရံုအစည္းအေဝးေလာက္ေတာ့ မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ထုသားေပသား က်သြားတယ္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ျငင္းခုန္တတ္သူမ်ဳိးလည္း မျဖံဳေတာ့ဘူး။ ၆၂-ဦး ေကာ္မီတီက ေလ့က်င့္ေပးလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းက ေျမေအာက္ (UG) အဆက္သြယ္လုပ္ေပးတဲ့ ဦးအုန္းသန္း ဘုရားသံုးဆူကို တက္လာရင္း က်ေနာ္ တို႔ စခန္းကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႔ခရီးစဥ္အတြက္ ဘယ္သူက စားရိတ္စားက ထုတ္ေပးတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ (ထင္မိတာ တပ္မဟာ-၆ မွဴး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရႊဆိုင္းက ေပးပံုရတယ္)။ ဒါေပမယ့္ သူလာတိုင္း ျပည္တြင္းက စာအုပ္ေတြ ဂုန္နီ အိပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ပါလာတတ္တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြပဲ။ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဆိုတဲ့အခါ လက္ဝဲ အယူအဆ စာအုပ္ေတြက မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အခ်ိန္အမ်ားစု အားေနေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ဖတ္ျဖစ္ ၾကတယ္။ လူေလ်ာက္ခ်ီေရးတဲ့ "ပါတီ"၊ တရုတ္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း "ဒီေရျမင့္သစ္"၊ ေမာ္စီတုန္းေရးတဲ့ စစ္ေရးက်မ္း (၆) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ၊ အဘိဓမၼာ (၄) ေစာင္ စာအုပ္ကေလးေတြ အဲသည္ေတာ့မွ ျမင္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အမ်ားစုၾကားမွာ အႀကိဳက္ဆံုး၊ ေရပန္းအစားဆံုးကေတာ့ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ (အီလ်ာ အာရင္ဘတ္ေရးတဲ့) ပါရီ က်ဆံုးခန္းပဲ။ အဲသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ တက္ႂကြေနတဲ့ ျပင္သစ္ကြန္ျမဴနစ္ လူငယ္ "လူဆန္း" ရဲ႔ ထံုအပံုမ်ဳိးကို သေဘာက်တယ္။ ေျပာတမ်ဳိး လုပ္တမ်ဳိး လုပ္တတ္တဲ့ ျပင္သစ္ေရေပၚဆီ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ႔ ဟာသေျမာက္ပံုကို သေဘာက်တယ္။ စခန္းမွာ တေယာက္က စာေၾကာင္းတခုေျပာလိုက္ရင္ ေတာင္ ဘယ္စာအုပ္ကဟာကို ရည္ညႊန္းတယ္ဆိုတာမ်ဳိး သေဘာေပါက္မိၾကတယ္။ "ေျခေလးေခ်ာင္း ေတာ္လွန္ေရး" ကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အဲဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ ျမင္းႀကီးကလိုဗာ… စသည္ျဖင့္လိုမ်ဳိး အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း ျမင္းႀကီး၊ ႏြားႀကီး နာမည္ေတြ ရကုန္ၾကတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေကအဲန္ယူက ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာလာေပါင္းၿပီး၊ ရင္းႏွီးမႈရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလာ တယ္။ မန္းၿငိမ္းေမာင္ပဲ။ သူက အရင္တုန္းက ကိုးကိုးကၽြန္းကို ပို႔ခံရၿပီး၊ မေအာင္ျမင္တဲ့ ေလွခရီးနဲ႔ ထြက္ေျပးလာတဲ့သူ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႔ "ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္မည္" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္သံေခ်ာင္းက သူ႔ကို ပံုထားေရးထားတာ ဆိုေတာ့ ေလးစားမႈလည္း ရွိၾကတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို တိုးတက္တဲ့အစု (တနည္း လက္ဝဲယံုၾကည္တဲ့ အုပ္စု) လို႔ ယူဆထားပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔အႀကိဳက္ေတြ ေျပာၿပီး၊ ယံုၾကည္မႈရေအာင္ စည္းရံုး၊ လာေထာက္လွမ္းေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၀)
============
ကိုေဇာ္ထြန္းနဲ႔က က်ေနာ္ ေက်ာင္းမွာကတည္းက သိတယ္။ သူက ေဒသေကာလိပ္ၿပီးေတာ့မွ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လာ တာ ျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔က ၁၀-တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ တန္းရတဲ့ႏွစ္မွာ ေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ရ တယ္။ သူတို႔ အတန္းက က်ေနာ္တို႔ထက္ ၆-လေလာက္ေစာၿပီး၊ စီနီယာ အတန္းျဖစ္လာတယ္။ ကိုေဇာ္ထြန္းကို သိရတဲ့ အေၾကာင္းက သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္း (ေဒါက္တာေဇာ္မင္း) နဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ က်ေနာ္၊ ကိုမင္းလြင္တို႔က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းကိစၥေတြ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္ရင္း ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေဆး-၂ မွာလည္း စာေပဝါသနာပါတဲ့ အုပ္စုက နည္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတန္းမတူေပမယ့္ ေပါင္းမိၾကတယ္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို စကားဝိုင္းဖြဲ႔မိၾကတယ္။ ကိုေဇာ္မင္းက အဲသည္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အင္းစိန္၊ ေဖာ့ကန္ဖက္မွာ ေဆးခန္းတခုဖြင့္ၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အင္းစိန္မွာ ေနေတာ့ တခါတေလ သူ႔ေဆးခန္းကို လိုက္သြားတယ္။ လူနာရွင္းေနတဲ့အခါ စကားေျပာဆိုၾကေပါ့။ တခါတေလလည္း က်ေနာ္တို႔က RIT ေရွ႔မွာရွိတဲ့ (စိုက္ပ်ဳိးေရးဌာန ဝင္းအတြင္းက) သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္တတ္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ အစိုးရက ေပးထားတဲ့ အရာရွိအိမ္ျဖစ္ၿပီး၊ ေျခတံရွည္ တထပ္အိမ္ကေလးပဲ။ က်ေနာ္က သူ႔အစ္ကို ကိုေဇာ္မင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ေနာ့္ထက္အတန္းႀကီး (စီနီယာ) ဆိုေပမယ့္ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လို႔မရဘူး။ သူ႔အစ္ကိုက သူ႔ညီကို ဟန္႔ထားပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စကားထိုင္ေျပာေနရင္ ကိုေဇာ္ထြန္းက အိမ္ အေပၚတက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္း လိုက္နဲ႔ ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈၊ ဇြန္လသပိတ္ ေက်ာင္းမတက္ေရးကိစၥမွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္းက ေက်ာင္းမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ဦးေဆာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္-၂ မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း မတ္လ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ၿပီး၊ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုမင္းလြင္ (3rd M.B.,B.S) နဲ႔ အတန္းတူ ကိုမင္းတို႔ သပိတ္ပါဝင္ခဲ့မႈနဲ႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ ေဆး-၁ မွာလည္း ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႔ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္တက္ခြင့္ေပးေရးနဲ႔ အကယ္၍ ခြင့္မေပးရင္ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ဆႏၵျပၾကမယ္လို႔ စည္းရံုးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းကလူေတြက စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပၾကဘူး။ "ဒီေမာင္ေတြက သူ႔ဘာသာေနလည္း စာေမးပြဲက က်မွာပဲ။ ေက်ာင္းလည္း သူ႔ဘာသာ ထြက္ၾကရမွာပဲ။ သိပ္မထူးပါဘူး။ သူတို႔ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရေရးလည္း စိတ္မဝင္စားေပါင္" ဆိုတာမ်ဳိး တုံ႔ျပန္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲဒီတဝိုက္မွာ စာေမးပြဲေတြက ဘာသာတခုၿပီးတခု ဆက္တိုက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေမးပြဲေတြ ကို အနည္းဆံုး ဆိုင္းငံ့တာ၊ ေရႊ႔ေပးတာမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ေစခ်င္ၾက တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက နံရံကပ္ပိုစတာ ေတြ ကပ္တာ၊ အခန္းတိုင္းကို စာတန္းေတြ လိုက္ထည့္ ထားတာလုပ္ၿပီး စည္းရံုးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ေရး ကမ္ပိန္း လႈပ္ရွားမႈကို ေဆး-၂ က စခဲ့တယ္။ [ေဆး-၂ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးသြယ္က သူတို႔ကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူတယ္၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကပါ ဆိုေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္မွာ ေက်ာင္းမတက္ေရး 'ဖဲဝိုင္း'ေတြက အရွိန္ရေနၾကၿပီ။ ရႈံးသူရႈံးလို႔ ႏိုင္သူႏိုင္ ပြဲႀကီး ပြဲေကာင္း ျဖစ္ေနၾကၿပီ။]
ေဆး-၂ က ေက်ာင္းသားေတြ ဇြန္လသပိတ္အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ မိန္း (ပင္မ) ထဲ သြားပူးေပါင္းၾကေတာ့ အဲဒီ သပိတ္စင္ျမင့္မွာ ခြဲစိတ္ခန္းဝတ္ရံု အစိမ္းကိုဝတ္၊ ခြဲစိတ္ခန္းက မ်က္ႏွာဖုန္းကိုတပ္လို႔ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းတက္ေျပာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းမွန္း ခ်က္ခ်င္း သိၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၈၈၈၈ ကာလ၊ သပိတ္ေတြ အရွိန္ျမင့္ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔ၾကေတာ့ အတန္းႀကီးျဖစ္တာရယ္၊ သူ႔တက္ႂကြစိတ္ရယ္ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ကိုေဇာ္ထြန္းကို ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေနရာေပးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လာ မလႈပ္ရွားဘူး။ သပိတ္အင္အားစုေတြ စုဖြဲ႔ထားတဲ့ အေထြေထြ သပိတ္ ေကာ္မီတီ (GSC) မွာ တာဝန္ယူ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ တယ္။ သပိတ္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဦးႏုဦးေဆာင္တဲ့ ဒီ/ၿငိမ္းေကာ္မီတီမွာ 'ငါ.. ထိန္းရမယ္ကြ' ဆိုၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္ၾကားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး နယ္စပ္ေရာက္မွသာ DAB တပ္ေပါင္းစုမွာ (GSC) အေနနဲ႔ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ပါဝင္ေၾကာင္း သိၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆး-၂ က အတန္းႀကီး ေဒါက္တာ ေက်ာ္သက္ဦးနဲ႔ ဘားအံက ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီသူ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိလည္း အျခား မဲသေရစခန္းကို ေရာက္လာေၾကာင္း သိရတယ္။
ကိုေဇာ္ထြန္းက တက္ႂကြတယ္။ ရိုးသားတာလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ မလိုဘူး။ ေဆးပညာအေပၚမွာလည္း ေလးနက္ တယ္။ ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ္၊ စစ္အက်ၤီလက္ေခါက္ဝတ္လို႔ ေကဒါေကာင္းတေယာက္လို ေနတတ္တယ္။ ေဆးကုသေပးစရာ ရွိရင္ လည္း စိတ္ပါလက္ပါ ကုသတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေျမာက္ႂကြႂကြ ႏိုင္သလို ထင္ရတယ္။ ဒါေပ မယ့္ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႔ မရင္းႏွီးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနရတယ္။ တခုခု ခံေနသလိုပဲ။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနသလို ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ စခန္းေကာ္မီတီထဲမွာ ၈ မဲ-၃ မဲ ျဖစ္ေနရ တဲ့ကိစၥမွာ သူက တဖက္ ၃-မဲထဲ ပါေနရတဲ့အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနရေသးတယ္။ အဲဒါအျပင္ အဲဒီကာလမွာ ကိုေဇာ္ထြန္းက က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ေခ်ေဂြဗားရားေရးတဲ့ "ေျပာက္က်ားစစ္" စာအုပ္ကိုလည္း အဂၤလိပ္ဘာသာကေန၊ ျမန္မာဘာသာကို ျပန္ေနေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ပဲ ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္သိ၊ သေဘာထား မတူညီၾက ေပမယ့္ တကယ့္ရဲေဘာ္အရင္းေတြလို ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ စခန္းမွာ ကက္ဆက္ေလးတလံုး ရွိတယ္။ ဆရာႀကီးေတြက ခင္ညြန္႔ရည္ရဲ႔ "စမ္းေခ်ာင္းေလး ရွိရာအရပ္ဆီ က်မသြားရပါဦးမည္" ဆိုတာမ်ဳိး ကက္ဆက္ေခြကိုဖြင့္ဖို႔ လုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႔ "ဂႏၶဝင္စိမ္း" တို႔၊ စိုင္းထီဆိုင္တို႔၊ ခိုင္ထူးတို႔ ေခတ္ေပၚေတးသြားေတြကို ပိုလို႔ သေဘာ က်ၾကတယ္။ စခန္းမွာ ဂီတာလည္းရွိေတာ့ တခါတေလ ဂီတဆည္းဆာလည္း ျဖစ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ည မအိပ္ခင္မွာ လည္း ေတာင္ေတာင္အီအီ သူ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဘဝရဲ႔ ဒႆနပဲဆိုဆို အခ်စ္၊ ဘဝ၊ မိန္းမ… အိမ္ေထာင္ေရး၊ မိသားစု စသည္ျဖင့္ ရႈျမင္ပံုေတြကို ဖလွယ္မိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက လူပ်ဳိေတြ၊ ဆရာႀကီးေတြ အမ်ားစုကေတာ့ အိမ္ေထာင္ရွိၾကၿပီးသား၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္၊ အလုပ္အကိုင္အားျဖင့္လည္း က်ေနာ္ တို႔ထက္ လူ႔ဘဝကို လက္ေတြ႔ျဖတ္သန္းမႈ ပိုမ်ားၾကသူေတြ…။
လသာတဲ့ ညေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အလြမ္းေတြက ဘယ္ကိုလြမ္းရမွန္း မသိၾကဘူး။ အလြမ္းေတြက ပရမ္းပတာ။ ရည္းစားဆိုလို႔ နာမည္ခံရံုေလာက္သာ ရွိခဲ့ၾကတာ။ အေဆာင္ေရွ႔ သီခ်င္းဆိုဖူးရံု၊ ေျခေအးဝမ္းေယာင္ သူမသိ ကိုယ္ပိုး ဘဝေတြေလာက္နဲ႔။ အေဝးကေန ဇီးကြက္လိုလို ညငွက္ ေအာ္သံလည္း ၾကားေနရတယ္။ လေရာင္က က်ေနာ္တို႔အိပ္ေန တဲ့ ဇရပ္ထဲကို ျဖာက်ေနတယ္။ တခါတေလ ေဆာင္းရနံ႔ သင္းလာတဲ့ ေလျပည္နဲ႔အတူ ညေမႊးတတ္တဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြက က်ေနာ္တို႔ျခံဳေစာင္ေတြအေပၚကို ျဖတ္ၿပီး တိုက္ခတ္သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က မိန္းမယူမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္စံထားတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။
"က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ယူမယ့္ မိန္းကေလးကို စံ ၃-မ်ဳိး သတ္မွတ္ထားတယ္ဗ်" က်ေနာ္က ေျပာမိတယ္။
"အယ္လဲ့… လုပ္ပါဦး" တေယာက္က ဝင္ေထာက္ေပးတယ္။
" ပထမအခ်က္က အေရွ႔ကို သိပ္မထြက္ရဘူး၊ အေနာက္ကို သိပ္မဝင္ရဘူး။ ဆုိလိုတာက သိပ္ၿပီးထက္တဲ့ မိန္းမမ်ဳိးကို က်ေနာ္ မႀကိဳက္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတာမတိုးတဲ့ တုံးတံုးႀကီးလည္း ျဖစ္မေနရဘူး။ ေနာက္တခ်က္က.. ၾကည့္လိုက္ ရင္ အခု ေရခ်ဳိးထားသလို သန္႔စင္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ…. က်န္တဲ့ တခ်က္လုပ္ပါဦး"
"က်ေနာ့္ကိုခ်ည္း သိပ္မမွီခိုရဘူး။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚလည္း ရပ္တည္ႏိုင္ရမယ္" … က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္ေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သူက မွီခိုလြန္းတဲ့အခါ သူ႔လြတ္လပ္မႈ ဆံုးရႈံးသြားရတယ္လို႔ ထင္မိ တယ္။ သူ႔ဘာသာ ေျခေထာက္ေပၚရပ္တည္တာဟာလည္း အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးအတြက္ ပိုၿပီးေကာင္းေစတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။
"ငါကေတာ့ ဘာမူမွ မရွိဘူး။ အဆင္ေျပရင္ လာေဟ့… ေကာက္ရိုးပံုပဲ" က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဝင္ေနာက္တယ္။
ကိုမိုးသီးဇြန္ကေတာ့ "လ- ၃ လံုးမူ" လို႔ ေျပာဖူးတယ္ဗ်။ ရဲေဘာ္တေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။ အမွန္က သူအတည္ေျပာ တာလို႔ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ က- ၃ လံုးမူ (အက်ဳိးအေၾကာင္း ခိုင္လံုရမယ္၊ အကန္႔အသတ္ ရွိရမယ္၊ အက်ဳိးအျမတ္ ရွိရမယ္) စတဲ့ မူဝါဒမ်ဳိးေတြ ၾကားဖူးတဲ့အခါက်ေတာ့ လ-၃ လံုးမူဆိုၿပီး တမင္ ေနာက္တာလို႔ ထင္ေနတယ္။ "လုပ္ပါဦး လ-၃ လံုးမူ" .......
"ပထမဗ်ာ လြတ္လပ္ရမယ္ (လ)၊ သူမ်ားပိုင္ရွင္ ရွိေနရင္ မျဖစ္ဘူးေလ" ဟုတ္သား။
"ဒုတိယကေတာ့ လြယ္ရမယ္ (လ)၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကြာ၊ အခ်ိန္လည္း မ်ားမ်ားမေပးႏိုင္ဘူး။ သူက သိပ္ႀကီး အိုင္တင္ခံေနရင္လည္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ၃-ႏွစ္ ၃-မိုးဆိုတာေတြနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးကြ၊ လြယ္ရမယ္" ဒုတိယ (လ) ကို ဒီလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္တယ္။
"တတိယ (လ) ကေတာ့ လူလစ္ရမယ္။ လူမလစ္ရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးေလ။ မဟုတ္ဘူးလား" ဟား… ဟား…ဟား… ရယ္သံေတြ ဆူသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဟုတ္မွတ္လို႔ နားေထာင္ေနၾကတာ။
က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ သြားရင္း၊ လာရင္း လူငယ္ပီပီ မိန္းကေလးလွလွ
ျမင္ရင္ သေဘာက်တတ္ၾကပါတယ္။ ဘုရား သံုးဆူေဒသက အလွပေဂး မျဖဴ၊ မနီ တို႔ကို ပိုးပန္းတာလည္း က်ေနာ္တို႔စခန္းက မနည္းလွပါ။ စခန္းေခါင္းေဆာင္ေတြက အစ၊ ရဲေဘာ္ေတြအထိ ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႔ႀကီးသားေတြ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို႔ တခ်ိန္ ၿမိဳ႔ျပန္ ၾကရမယ္လို႔ အိပ္မက္ေတြ ရွိေန တုန္း။ ေတာထဲမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ ျဖစ္သလို အိမ္ေထာင္ျပဳတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ၾကဘူး။ အနည္းဆံုး ေစ်းတင္ထားခ်င္ၾကပါေသးတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး ဘယ္အခ်ိန္ေအာင္မယ္ဆိုတာ မက်ိန္းေသလွေပမယ့္၊ စစ္ျပန္ေတြအတြက္ ရြာက်န္ေလးေတြေတာ့ ရွိေကာင္းပါရဲ႔ ဆိုတာမ်ဳိး စိတ္တင္းထားၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္တို႔၊ ဆရာဦးေအာင္ျမင့္စိုးတို႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခ်စ္ကိစၥကို ၾကားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရုပ္ၾကမ္း ဆန္လြန္းတယ္ ထင္မိတယ္။ ကိုေဌးေအာင္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူပ်ဳိႀကီး၊ မိန္းမ မရွိေသးဘူး။ သူကေတာ့ ဒီဘာသာ ရပ္မွာ ခပ္မဆိတ္ပဲေနတယ္။
"အမ်ဳိးသမီးကလည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ကိုယ္ကလည္း အမ်ဳိးသမီးကို ခ်စ္တယ္ကြာ၊ ႏွစ္ဦးၾကည္ျဖဴရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသိုင္းအဝိုင္းေတြ၊ အေျခအေနေတြကို ထည့္စဥ္းစားေနရမွာလဲ" ဆိုတယ္။ ဟုတ္ေတာ့၊ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါျဖင့္ဆိုရင္ "အခ်စ္ဟာ တႀကိမ္ထက္ ပိုရွိႏိုင္သလား"။
"ရွိႏိုင္တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာၾကတာ။ ေယာက္်ားကလည္း မိန္းမကိုလိုအပ္တယ္။ မိန္းမကလည္း ေယာက္်ားကို လိုအပ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာေတြက လူမႈအဖြဲ႔အစည္းက တနည္းအားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားမႈေတြပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာက ဒီလိုစည္းေႏွာင္ထားမႈေတြ ထက္ ပိုၿပီးလည္း ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါေသးတယ္။" သူတို႔ေျပာတာကို က်ေနာ္တို႔ လူငယ္အမ်ားစုက လက္မခံခ်င္ၾကဘူး။ က်ေနာ္ တို႔က စံရည္အျပည့္အဝကို ေမွ်ာ္မွန္းထားလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ က်ေနာ္တုိ႔က သိပ္ၿပီး စံျပအေျခအေနကို မွန္းထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လက္ေတြ႔မရွိၾကေသးတဲ့ အူရိုင္း မလယ္မဝယ္ေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သူတို႔ ပတ္သက္ ေတြ႔ၾကံဳေျပာေနၾကတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ လက္ေတြ႔မၾကံဳရေသးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒီလို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စခန္းသစ္မွာ ေနစဥ္မွာပဲ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၄)၊ မင္းသမီးစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ABSDF အေရး ေပၚ ညီလာခံကို တက္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကိုမိုးသီးဇြန္က ေသေဘာပိုးစခန္း တပ္ရင္း (၂၀၄) က ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ လာတက္တယ္။ မင္းသမီးစခန္း ညီလာခံအၿပီးမွာ ကိုမိုးသီးဇြန္ကို ဗဟိုေကာ္မီတီ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရ တယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ဒု-ဥကၠ႒၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ေရာက္တယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ မဟုတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ေနရာခ်ထားတဲ့ အိမ္တလံုးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေဌးေအာင္ ၂ ေယာက္သား ေကြးေနၾကရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းလည္း ျဖစ္တဲ့ အေလ်ာက္ အခ်မ္းေျပ ေနပူစာလႈံလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ ညီလာခံက်င္းပခ်ိန္ေတြမွာ ျပင္ပမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကရ တယ္။ က်ေနာ္တို႔အေရး တင္ျပဖို႔ ညီလာခံအလွည့္၊ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ၆၂ ေယာက္ရဲ႔ ရပ္တည္မႈကို ညီလာခံက အသိအမွတ္ျပဳေရး အတြက္ ေရာက္လာၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔က အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ က်ေနာ္တို႔အစုကို ဘုရားသံုးဆူ ေဒသမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၃) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးဖို႔၊ အကယ္၍ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အနိမ့္ဆံုး ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳေပးဖို႔ ရည္မွန္းထားတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားေရွ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ျပႆနာကို တင္ျပရတယ္။ ေလွ်ာက္လဲၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ တေနရာအတြက္ ေတာင္းၾကရတယ္။ ကိုေဌးေအာင္က ေရွ႔ေနတဦးပီပီ တင္ျပပံု အေျပာ အဆိုေကာင္းတယ္။ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္အမ်ားကေန စာနာမႈရေအာင္ တင္ျပေျပာဆိုႏိုင္တယ္။ ညီလာခံကေန က်ေနာ္တို႔ကို ယာယီအျဖစ္ တပ္ရင္း (၁၀၁) ခြဲ (၂) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ မင္းသမီးစခန္းက ျပန္လာေတာ့ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္တဲ့အတြက္ အားလံုးက ဝမ္းသာၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႔ ေနာက္ဖက္၊ ေတာင္ပူစာေလးရဲ႔ ေဘး၊ ေရကန္နံေဘးမွာ က်ေနာ္တို႔ စခန္းသစ္ေဆာက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ဘုရားသံုးဆူကို ရန္သူ႔ထိုးစစ္၊ စစ္ေၾကာင္း တက္လာမယ့္ အသံက ၾကားေနရၿပီ။

 https://www.facebook.com/aung.nyeen/posts/10214573735087903

Aung Thu Nyeen