ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁)
==================
က်ေနာ္တို႔ ဘုရားသံုးဆူစခန္း စေရာက္ေတာ့ အတန္ေလးေနာက္က်ေနၿပီ။ ႏိုဝင္ဘာ ၃-ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာ ကို ေရာက္တာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တဲ့ မတိုင္မီကတည္းက အေရးႀကီးတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စခန္းကိုေရာက္ လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြက သူတို႔ဘာသာစုဖြဲ႔ၿပီး စခန္းစတင္တည္ေထာင္ၾကတယ္။ မုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္အုပ္စုက မ်ားေတာ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈမွာ သူတို႔ကေနရာရၾကတယ္။ သို႔ေပမယ့္လည္း စခန္းေခါင္းေဆာင္မယ့္သူေတြကုိ ေကာ္မီတီေရြးခ်ယ္ရာမွာ ပညာတတ္တဲ့သူ၊ တကယ္လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္မယ့္သူေတြကို ေနရာေပးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးလာၿပီး၊ ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႔အနီးက ရြာတရြာမွာ ေဆးခန္းထိုင္ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာႏိုင္ ေအာင္ကို စခန္းဥကၠ႒ တင္ေျမႇာက္ၾကတယ္။ မုဒံုအုပ္စုက စက္မႈတကၠသိုလ္ဆင္း ကိုတင္စိုးေနာင္က ဒု-ဥကၠ႒၊ ၾကာအင္း ဆိပ္ႀကီးက လူငယ္အုပ္စုကို ၾသဇာေညာင္းသူ ကိုဆန္းထြန္း (GTI ဆင္း) ကို ဒု-ဥကၠ႒၊ မုဒံုသပိတ္က ေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္မ်ဳိးဆန္းကို အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး တင္ေျမွာက္ၾကတယ္။ အဲဒီကာလမွာပဲ နယ္စပ္တေလွ်ာက္က ေက်ာင္းသား လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကို စုစည္းဖို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု (NDF) က ကမကထျပဳၿပီး ညီလာခံ တခုက်င္းပေစတယ္။ စခန္းအသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ဘန္ေကာက္ေရာက္၊ ရေနာင္းနယ္စပ္ေရာက္ ေက်ာင္းသား ေတြကို ညီလာခံတရပ္ျပဳလုပ္ၿပီး စုစည္းေစမယ္လို႔ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႀကိဳးပမ္းၾကတယ္။ NDF (မဒတ) ဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္မွာရွိတဲ့ တခုတည္းေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ တပ္ေပါင္းစုပါပဲ။ အဖြဲ႔ဝင္ တိုင္းရင္းသား ၁၀ ဖြဲ႔ ပါဝင္တယ္။
သူတို႔က ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ အေရွ႔ဘက္နယ္စပ္ေဒသကို ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အားလံုးနီးပါးကို စုစည္းေပးၿပီး အဖြဲ႔အစည္းတခု ျဖစ္ေစဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကတယ္။ ကရင္အမ်ိုးသားအစည္းအရံုး (KNU)၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (NMSP)၊ ကရင္နီ အမ်ိုးသားတိုးတက္ေရးပါတီ (KNPP) နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြဆီေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္း သားလူငယ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ကမကထျပဳ ဖိတ္ၾကားေပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္စပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ည္းပဲ၊ သူလည္း ဟိုေဒသက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္၊ သူလည္း ဒီေဒသက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ စသည္ျဖင့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္မက ရဲေဘာ္ အက်ိပ္တေထာင္ေလာက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ အရပ္သားလူငယ္ေတြ၊ သပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ လယ္သမားေတြ၊ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေရွ႔ေန၊ ေက်ာင္းဆရာစတဲ့ ပညာ ရွင္ေတြ၊ ျပည္သူ့ဝန္ထမ္းေတြ၊ စစ္သားေဟာင္းေတြ စသျဖင့္ ပါဝင္ေနၾကတယ္။ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢ စသည္ျဖင့္က လာတဲ့ ရဟန္းေတြလည္း ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဒသမဟုတ္တဲ့ ဘန္ေကာက္၊ ထိုင္းနယ္စပ္ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႔ ရေနာင္းစသည္မွာလည္း ေက်ာင္းသား အုပ္စုေတြ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက ကိုယ့္စခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေကာ္မီတီကို ေရြးခ်ယ္၊ ညီလာခံအတြက္လည္း လူလႊတ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ သူတို႔က မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္း ေတြ အကူအညီနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံျဖတ္လို႔ ညီလာခံက်င္းပမယ့္ ေနရာထြက္သြားၾကၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ေနာက္က်ၿပီး ကိုထြန္း ေအာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသား အုပ္စု ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔က ရန္ကုန္က ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ) ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီးလာတယ္။ သူတို႔က ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီညီလာခံကို တက္မွျဖစ္မယ္၊ မတက္ဘဲ ေနလို႔ကို မရဘူး။ ရေအာင္ပို႔ေပးပါဆိုလို႔ (မဒတ) တပ္ေပါင္းစု ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေနာက္က်မွ သူတို႔ကို ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးၾကရတယ္။ နယ္စပ္ေဒသ အသီးသီးက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ညီလာခံကို ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္၊ ၁၉၈၈ မွာ က်င္းပတယ္။
အခု ၾသစေၾတလ် ေရာက္ေနတဲ့ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာျမင့္ခ်ဳိကေတာ့ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကို ျပန္ေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္။ "ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္နဲ့ ပဲခူးတိုင္းအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ က႑ကို အေလးထားတဲ့ အေနနဲ့ "ေက်ာင္းသားလူငယ္" နဲ့ "ေက်ာင္းသားျပည္သူ" စာလံုးေတြပါတဲ့ အဖြဲ႔နာမည္မ်ိုးကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ့ အဆိုျပုခဲ့ၾက သလို၊ ရန္ကုန္ကလာၾကတဲ့ ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ုပ္ (ဗကသ) ကိုယ္စားလွယ္ ကိုကိုဦး၊ ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္နိုင္၊ ကိုဇာနည္၊ ကိုလွေအာင္တို့ (၅) ဦးအဖြဲ႔က "ျမန္မာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမို ကရက္တစ္တပ္ဦး- မကဒတ (All Burma Students’ Democratic Front – ABSDF)" နာမည္ကို အဆိုျပုခဲ့တယ္။ သူတို့ က ဆက္လက္ၿပီး စစ္တပ္က ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးကိုၿဖိုခြဲၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ့ ေျမေပါ္ မွာ လူ့ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ (DPNS)၊ ေျမေအာက္မွာ ဗမာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ုပ္ ဗကသ (ABFSU)၊ နယ္စပ္မွာ မကဒတ (ABSDF) အျဖစ္ ဆက္လႈပ္ရွားဖို႔နဲ့ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ေတြ က ဦးေဆာင္သြားဖို႔ ဗကသ (ABFSU) က ဆံုးျဖတ္ထားတယ္လို့လည္း ေျပာျပၾကတယ္" လို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ အစည္းအေဝးအၿပီး ႏိုဝင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွာ ABSDF ကို တည္ေထာင္ေၾကာင္း ေၾကညာႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔က အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စခန္းသစ္တည္ေဆာက္ရာ ေနရာမွာ ေဆးမွဴးမရွိဘူးဆိုၿပီး၊ နမ့္ကိတ္စခန္းသစ္ တည္ ေဆာက္ရာ ေနရာကို ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ က်န္ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက ကရင္-မြန္စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဘုရား သံုးဆူရြာမွာ က်န္ေနတုန္းပဲ။ စခန္းမွာေတာ့ မုဒံု၊ သံျဖဴဇရပ္အုပ္စုက လူေတြမ်ားတယ္။ အမ်ားစုက ေက်ာင္းသား မဟုတ္ဘဲ သာမာန္လူငယ္ေတြ၊ အရပ္သားေတြ မ်ားၾကတယ္။ တမ်ဳိးေကာင္းတာကေတာ့ သူတို႔ထဲမွာ လက္သမား ေတြ၊ အေျခခံက်ပန္းအလုပ္ ကၽြမ္းက်င္သူေတြလည္း ပါလာၾကေတာ့ စခန္းေဆာက္တာ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္တို႔ကို မြန္ျပည္သစ္ပါတီက သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့တဲ့အတိုင္း တေယာက္ကို တလ ဘတ္ ၅၀ ရတယ္။ [အဲဒီအခ်ိန္ ေငြလဲႏႈန္းက တေဒၚလာ ၂၅ ဘတ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္]။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စခန္းထဲဝင္ရင္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီေအာက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ တာေရာက္သြားမယ္၊ မဝင္ဘူးဆိုတဲ့ အုပ္စုေတြ ရွိလာတယ္။ ရန္ကုန္သားေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔က နယ္စပ္တဖက္ ေဟြးေကာ့ေခ်ာင္းနံေဘးကို စခန္းေျပာင္းၿပီး၊ 'ေဟြးေကာ့စခန္း' ကို တည္ေထာင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကေတာ့ သိပ္သိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ နမ့္ကိတ္စခန္းထဲကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တာဝန္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စခန္းတိုင္းက ကိုယ့္ဘာသာ အေထာက္အပံ့ရွာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ရဲေဘာ္ကိုေကၽြးေနၾကရတာပါပဲ။ စခန္း တိုင္းကလည္း တခ်ိန္မွာေတာ့ တို႔စခန္းက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္စခန္း ကို အေကာင္းဆံုးစံျပ တည္ေဆာက္ၾကမယ္လို႔လည္း စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မထြက္လာခင္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ကို စိတ္ဓာတ္က်လို႔ ျပန္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြ ရွိေနတယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ဳိး မ်ုိးရွိ္တယ္။ ငတ္ျပတ္လို႔ စိတ္ဓာတ္က်သလို၊ မိဘကို လြမ္းက်သူေတြလည္း ရွိမယ္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ေသေဘာဘိုး စခန္းမွာဆိုရင္ လူမ်ားလြန္းလို႔ မနက္စာေကၽြးဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၿပီးလို႔ လူကုန္ရင္၊ ညေနစာကို ဆက္တိုက္ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးရတာမ်ဳိး၊ အလွဴအိမ္ႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေနတာမ်ဳိး ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ေကၽြးေမြးရတာ တာရွည္လာတဲ့အခါ ေက်ာက္ဖရံုသီးျပဳတ္၊ ငွက္ေျပာအူျပဳတ္၊ ငါးပိ စသည္ျဖင့္ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ေနာက္တခုက ေရတို စိတ္ကူးယဥ္လာၾကသလို လက္နက္ယူ ျပန္တုိက္ဆိုတာမ်ဳိးက လက္ေတြ႔အေျခအေန မက်ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရကလည္း အသံုးအႏႈန္းကေတာ့ ပိုင္တယ္။ အေစာပိုင္းမွာ "လမ္းမွားေရာက္သြားသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစု" လို႔သံုးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ "လူငယ္ေသာင္းက်န္းသူ အကၽြင္းအက်န္တစု" စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းသံုးလာၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲမထြက္ခင္ ၁၉၈၈၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ ကတည္းက ျပန္လာမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႀကိဳဆိုေရးစခန္းေတြက တည္ေထာင္ၿပီးသား၊ ေတာထဲက ျပန္ေရာက္လာတဲ့ တကၠသိုလ္ဆရာ ကိုလွေအာင္၊ ေတာင္ ဥကၠလာက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဇာနည္ထြန္း၊ ရုကၡေဗဒ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုမင္းသိန္း၊ တတိယႏွစ္ ရူပေဗဒ ေက်ာင္းသား ကိုသိန္းေဌးနာမည္ေတြနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးၿပီး၊ ေတာတြင္းေရာက္ လူငယ္ေတြ ျပန္လာၾကဖို႔ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ စာေတြလည္း က်ဲခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ (၂၇) ခုမွာ ႀကိဳဆိုေရးစခန္းေတြ ဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီကိစၥေတြ လြန္မွ ေတာထဲ အေရာက္သြားခဲ့တာ။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စစ္အစိုးရက နယ္စပ္က ေကအဲန္ယူ အခိုင္အမာစခန္းေတြကို ထိုးစစ္ေတြ တခုၿပီး တခု ဆင္လာခဲ့တယ္။ မဲသေရ နဲ႔ ခလယ္ေဒးစခန္းက (၁၉၊ ၁၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ေမာ္ဖိုးေကစခန္းက (၂၆၊ ၃၊ ၈၉) မွ က်တယ္။ မဲလစခန္းက (၅၊ ၄၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ဝမ္းခ စခန္းေဟာင္းက (၁၊ ၅၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ဖလူးစခန္းက (၂၉၊ ၁၂၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ေသေဘာပိုး၊ ေဝါေလစခန္းက (၃၁၊ ၁၊ ၉၀) မွာ က်တယ္။ ဒါးကြင္းစခန္းက (၁၉၊ ၅၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ခိုၾကာခိုစခန္းက (၃၁၊ ၅၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ေက်ာက္ညႇပ္စခန္းက (၁၂၊ ၆၊ ၈၉) မွာ က်တယ္။ ဒီတိုက္ပြဲေတြ မွာ တိုက္ပြဲႀကီး ၆၆ ႀကိမ္၊ တိုက္ပြဲငယ္ ၃၆၁ ႀကိမ္ျဖစ္ပြား၊ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ၁၇၇ က်ဆံုး၊ ၃၇၇ ဒဏ္ရာရ၊ ေကအဲန္ယူ ဖက္က အေလာင္း ၄၆၆ က်ဆံုး ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေသာင္းေဝဦးက ျပန္ေရးတဲ့ "အမွတ္တရ တိုက္ပြဲမ်ား- က်ေနာ္တို႔ KNU ဗဟို မာေနပေလာကို တိုက္ခဲ့စဥ္က" (ေသာင္း၊ ၂၀၁၄၊ စာ-၂၃) စာအုပ္မွာ ဖတ္ရတယ္။ အခိုင္အမာ စခန္းေတြက်ေသာ္လည္း ေကအဲန္ယူတပ္ဖြဲ႔က ဒီေလာက္ႀကီး အေျခအေန ဆိုးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်သြားတဲ့ စခန္းေတြပတ္လည္မွာပဲ ဆက္လက္ စခန္းခ်တယ္။ ေျပာက္က်ားလႈပ္ရွားၾကတယ္။ ဒီလို စခန္းက်တဲ့ သတင္းေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေရဒီယို ထဲ ၾကားေနခဲ့ၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စခန္းသစ္ကို လူအကုန္မေျပာင္းခင္ ရြာေဟာင္းရွိ ဘုရားသံုးဆူ ေဘာလံုးကြင္းမွာ ပထမဦးဆံုး ခရစၥမတ္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ [အခုေတာ့ ဒီေနရာကို ေဂါက္ကြင္းလုပ္ထားတယ္] ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကိစၥ စတင္စဥ္းစားမိသူ ကေတာ့ အေမရိကန္ကလာတဲ့ အကူအညီေပးသူ မစၥတာ ဂရက္ ရွိတ္ဒ္ (Mr. Greg Shade) ပဲ။ သူက စဥ္းစားမိတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြ၊ မိေဝးဖေဝးနဲ႔ ေတာထဲမွာ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို မဆင္ႏြဲႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ မိသားစုေတြ ျပန္ေတြ႔ၾကရာ၊ ေပါင္းစည္းၾကရာ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ အခ်ိန္အခါ၊ ဒီေတာ့ သူက ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ကို က်င္းပေစတယ္။ ပြဲေတာ္က်င္းပေရးအတြက္ ဘုရားသံုးဆူမွာ ယခင္ကတည္းက အေျခခ်ၿပီးတဲ့ ဦးနုရဲ႔ ျပည္သူ႔ျပည္ခ်စ္ ပါတီ (ျပည္ခ်စ္) ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကလည္း ဝိုင္းကူညီ စီစဥ္ၾကတယ္။ အစီအစဥ္က က်ေနာ္တို႔ မီးပံုပြဲလုပ္မယ္။ သီခ်င္းေတြ ဆိုၾကမယ္။ လသာညေအာက္မွာ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲ ဆိတ္ကို ေကာင္လံုးကင္မယ္။ အိမ္ေတြကို ေတာ အရက္နဲ႔ (အရက္ေကာင္းလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးကိုး) ပဲဟင္းခ်ဳိကို ေဝထားတယ္။ ဆိတ္ကင္ကို အရက္နဲ႔ျမည္းရင္း သီခ်င္း ေတြဆို၊ ေပ်ာ္ၾကဖို႔ေပါ့။ အမွန္တကယ္က တြက္ဆထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ အိမ္ေတြမွာ ႀကိဳေဝထားတဲ့ ေတာအရက္ ကို ေသာက္ရင္း မူးပလပ္ေနၾကၿပီ။ ကြင္းထဲေရာက္လာေတာ့ ဆိတ္ကင္ကို က်က္ေအာင္ ထိုင္မေစာင့္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ တံက်င္ လွ်ဳိထားတဲ့ ဆိပ္ႀကီးကို တေယာက္က ထမ္းေျပးတယ္။ ေနာက္ကလူေတြက ဒါးေတြနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ဝရုန္း သုန္းကား။ သီခ်င္းဆိုဖို႔၊ ေအးေအးေဆးေဆး မီးပံုပြဲက်င္းပဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလွဴရွင္ မစၥတာ ဂရက္ ရွိတ္ဒ္ေတာ့ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ခရစၥမတ္ကေတာ့ လူရိုင္းေတြပြဲလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
 



ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၂)
==================
အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ့္မွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ရည္ရြယ္ခ်က္သိပ္ႀကီးႀကီးမားမား မရွိဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ ေနာက္လိုက္ ေကာင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စခန္းမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္သူေတြမ်ားေနတဲ့ၾကားထဲလည္း သိပ္ၿပီး ဝင္မၿပိဳင္ခ်င္ဘူး။ အုပ္စုႏိုင္ငံေရးသေဘာ အရႈပ္အရွင္းေတြၾကားထဲလည္း ကင္းကင္းပဲ ေနခ်င္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စခန္းေဆးရံုမွာပဲ က်ေနာ္က်ရာ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။
စခန္းေဆးရံုေရာက္ေတာ့လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ႏိုင္ငံေရးက ရွိျပန္တယ္။ သံျဖဴဇရပ္ေဒသက ရမ္းကု ကိုသားငယ္ ဆိုသူက တခါတေလလူတတ္ႀကီး ဝင္လုပ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကက္ေျခနီလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိး ဝင္လုပ္ဖူးတဲ့ ကိုသန္းႏြယ္ တို႔လည္း ေဆးခန္းမွာ ေဆးမွဴးအျဖစ္ ရွိေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာက ေဆးေက်ာင္းသားသာ ဆိုတယ္၊ လက္ေတြ႔ မရွိဘူး။ အေၾကာေဆးသြင္းဖို႔ ေဖာက္ရင္ အပ္က တန္းကနဲေသြးေၾကာထဲ ဝင္သြားတာ မရွိဘူး။ သူတို႔ကေတာ့ လက္ယဥ္ ေနေတာ့ အေၾကာေဆးသြင္းရင္ အပ္က ေလ်ာေလ်ာရႈရႈရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းလဲ စေနာက္ၾကတယ္။ ဘယ္ဆရာဝန္ ဆိုရင္ အပ္ဘယ္ႏွစ္ေပါက္ ထိမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဆးရံုမွာ ဒီလိုရမ္းကုလုပ္ေနတာမ်ဳိးကို စည္းစနစ္မရွိ လႊတ္ထားေပးလို႔ မရဘူး။ ပညာၿပိဳင္ၾကရတယ္။ ေဆးရံုကို ကိုယ္ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ကုသပံုက အစ၊ ေဆးေတြကို စနစ္တက် သိမ္းဆည္းမႈ၊ စာရင္းဇယား၊ လူနာရာဇဝင္ ထားရွိမႈ ဒါေတြကို စနစ္က်ေအာင္ လုပ္ရတယ္။
စခန္းသစ္မွာ စခန္းေဆာက္လုပ္ေနၾကတုန္း၊ တေန႔ ကခ်င္ဗိုလ္မွဴးတေယာက္လာလည္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ က်န္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔အတူ ေျပာက္က်ားအက်ၤ ီတပိုင္းဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ပါလာတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္ရီဟက္ကို ေဆာင္းလို႔၊ ေအာက္မွာေတာ့ ရိုးရိုးေဘာင္းဘီပါပဲ။ သူက ဘားတိုက္ေတြကို တခုခ်င္း လိုက္ၾကည့္တယ္။ အားေပးစကား ေျပာတယ္။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ တိုင္းရင္းသား အသံဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာတယ္။ "ေတာင္ေပၚက တစ္တီတူးနဲ႔ ေတာင္ေအာက္က တစ္တီတူး အတူတူပါပဲ။ ဟိုး… ကခ်င္ေဒသက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပင္ပန္းၾကတယ္၊ ဒီမွာလည္း ပင္ပန္းဆင္းရဲတာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ငတ္မယ္၊ ျပတ္မယ္၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမယ္။ စစ္ အာဏာရွင္ေတြကို တိုက္ခိုက္ဖို႔က စိတ္ဓာတ္လိုတယ္" စသည္ျဖင့္ ၾသဝါဒေခၽြတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အခ်ီႀကီးစေနာက္ တာ ခံရမွန္း သိတယ္။ ကိုမူးသာ (ယခု USA)။ သူက မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း တကယ္ ကခ်င္ဗိုလ္မွဴးထင္ၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ သူလည္း အိပ္ယာလိပ္ထမ္းၿပီး စခန္းသစ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
စခန္းသစ္ ဘားတိုက္-၁ မွာ မုဒံုအုပ္စုေတြ ေနၾကတယ္။ အဲသည္မွာ ယခင္ျပည္ခ်စ္ေခတ္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါဝင္ဖူးၿပီး အခုလည္း မေနႏိုင္ဘဲ ေတာထဲပါလာတဲ့ အဘဦးရဲေခါင္တို႔ လင္မယားေနတယ္။ သူ႔ဇနီးက ေဒၚခင္လိႈင္၊ သူတို႔လင္ မယား က တေယာက္ကိုတေယာက္ အေတာ္ၾကင္နာပံုရတယ္။ အရြယ္ေတာ့ အိုၾကၿပီ။ ဦးရဲေခါင္က စာတိုေပစေတြလည္း ေရးတယ္။ တခါတေလ စစ္ေရး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စဥ္မွာ သူ႔ကဗ်ာလိုလို၊ ေဆာင္ပုဒ္လိုလိုကိုလည္း လိုက္ဆိုခိုင္းတယ္။
"ေရလံုျပဳတ္ ကို ငါတို႔စား၊ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ေတာ္လွန္မည္။
ရန္သူ႔လက္နက္ ကိုယ့္လက္နက္ အျမတ္ထြက္ေအာင္ စစ္တိုက္မည္။
ရန္သူကို လက္စားေခ်မည္။ အာမဘေႏၱ…
တို႔ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ရပါေစ့မည္" …. ဒီလို ေဆာင္ပုဒ္လိုမ်ဳိးလည္း ဆိုၾကရေသးတယ္။
ဘားတိုက္-၂ လည္း မုဒံုသားေတြ မ်ားတယ္။ မုဒံုသပိတ္ကို ဦးေဆာင္လာတဲ့ ကိုေက်ာ့ခိုင္တို႔ ညီအစ္ကို၊ လက္သမား ကိုျမင့္ေအာင္ (ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ)၊ ကိုရႈၾကည္၊ ကိုယုၾကည္.. စသည္ျဖင့္က ဦးေဆာင္ၾကတယ္။ မုဒံုအုပ္စုမွာ ၾသဇာႀကီးတာ ကေတာ့ မုဒံုသပိတ္က ကိုတင္စိုးေနာင္ (ကြယ္လြန္)၊ ကိုတင္စိုးေမာင္ (ယခု ေရး)၊ ကိုသန္းလိႈင္ဦး (ယခု ရလလတ) တို႔ ရွိတယ္။ သူတို႔က မုဒံုသပိတ္ရန္ပံုေငြေတြ အတူပါလာၾကတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။ နည္းနည္းပါပါး သံုးစြဲႏိုင္တာ ေတြ႔႔ရ တယ္။ ဘားတိုက္-၃ က သံျဖဴ ဇရပ္အုပ္စု၊ ကိုဝင္းသိန္း (ယခု ကေနဒါ) တို႔အုပ္စုက ဦးေဆာင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုအစုက သူတို႔နဲ႔ အိုးတြဲစားၾကတယ္။ ဘားတိုက္-၄ နဲ႔ ဘားတိုက္-၅ က နယ္စံုကနဲ႔ ရန္ကုန္သားေတြ မ်ားတယ္။ ဘားတိုက္-၆ ကေတာ့ စခန္းေခါင္းေဆာင္မႈကလူေတြ ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က EC (Executive Committee) ဘားတိုက္လို႔ ေခၚတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး မလွမ္းမကန္းမွာ အမ်ဳိးသမီးအေဆာင္ ရွိတယ္။ ေလတပ္ကေန သပိတ္ဦးေဆာင္ ထြက္လာတဲ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚႏုႏုေအးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္နီးပါးေလာက္ ေနထိုင္ၾကတယ္။ မရီရီထြန္း (ကြယ္လြန္)၊ မသႏၱာ၊ မအတာ (ယခု USA)၊ မသူသူေအာင္၊ မသန္းသန္းျမင့္ (ယခု ကေနဒါ)… စသည္ျဖင့္ ရွိၾကတယ္။ စခန္းကရဲေဘာ္ မ်ားရဲ႔ ညေန စကားမျပည္ေျပာ၊ အပန္းေျဖရာ မာလာေဆာင္ေပါ့။
စခန္းထဲမွာ အျခားအေဆာင္အေနနဲ႔ ရံုးခန္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတခု ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြ လွဴထားတဲ့ အဂၤလိပ္ စာအုပ္စာတန္းမ်ားတယ္။ ေျပာင္းဖူးခင္း၊ ပဲေတာင့္ရွည္ခင္း… ခ်ဥ္ေပါင္ စတဲ့ စိုက္ခင္းကေလးလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ေသေဘာဘိုးစခန္းကို အတုယူလို႔ Jungle University (ေတာတြင္းတကၠသိုလ္) ဆိုၿပီး သင္တန္း ေက်ာင္းေဆာက္ ဖို႔ အေဆာင္ေတြကို ထပ္ၿပီးေဆာက္ၾကတယ္။ စခန္းထဲမွာ ဘယ္သူပိုင္မွန္းမသိတဲ့ သစ္ခြဲစက္ႀကီး တလံုးလည္း ရွိတယ္။
စခန္းကေန ကားနဲ႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ သြားရတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္းက စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလး ရွိတယ္။ ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သား ေတြက ကရင္၊ မြန္ေတြမ်ားတယ္။ မူစလင္အခ်ဳိ႔လည္း ရွိတယ္။ ယခင္ျပည္ခ်စ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ထဲက ေနလာၾကၿပီး၊ ျမန္မာျပည္ မျပန္လိုၾကတဲ့ ျပည္ခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းတခ်ဳိ႔လည္း ဒီစံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလးမွာ အေျခခ်တယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းက လိုအပ္တာေတြကို ဒီၿမိဳ႔ကေလးမွာ သြားဝယ္ၾကရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဦးဝီ (ျပည္ခ်စ္)၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ဳိးၾကည္ (ျပည္ခ်စ္)၊ ဆရာမ ေဒၚေဒစီတို႔က အထူးကူညီေပးၾကတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဘုရားသံုးဆူစခန္း ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးရံုးကို ဖြင့္ထား တယ္။ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရးဌာနမွာ ကိုေဇာ္ဦး (ယခု CESD)၊ ကိုမ်ဳိးျမင့္ (ယခု ကြယ္လြန္)၊ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္း (ယခု Equality Myanmar)၊ ကိုေက်ာ္သူရ (ယခု NPRC- ၿငိမ္း) တို႔က တာဝန္ယူၾကတယ္။ မုဒံုအုပ္စုက ဝယ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ အဝါေရာင္ႀကီး တစင္းလည္း ရွိတယ္။
ဒီစခန္းေနရာက ေရရွားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းလို ေရထြက္မရွိဘူး။ သို႔ေသာ္ စိမ့္သေဘာေရထြက္တာေတာ့ ရွိတယ္။ စံခရပူရီ ၿမိဳ႔ကေန လက္ေခ်ာင္းကေလးလို ထြက္လာတဲ့ လမ္းကေလးရွိတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးက ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးတခု ေဘးက ေကြ႔သြားၿပီး ယခုဘုရားသံုးဆူေနရာမွာ လမ္းဆံုးတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးကို ထိုင္းႏိုင္ငံကပိုင္တယ္ဆိုတယ္။ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္က ျမန္မာပိုင္လို႔ ယူဆထားၾကတယ္။ နယ္နိမိတ္ တိတိက်က် တိုင္းတာထားတာေတြ၊ သေဘာတူ ထားတာေတြမရွိၾကေတာ့ ထိုင္းကို ေျမခိုးတယ္လို႔လည္း စြပ္စြဲၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေျမလမ္းပဲ။ ထိုင္းက သစ္သူေဌး 'စီယာဟု'ရဲ႔ သစ္ကားႀကီးေတြ ျဖတ္သန္းသြားဖို႔အတြက္ အဓိကက်တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက လမ္း ေဘးမွာ ကပ္လ်က္၊ ေတာင္ေက်ာေလး (ေတာင္ပူစာကေလး) တခုျခားတယ္။ ေတာင္ေက်ာကေတာ့ သက္ႏုထံုးေက်ာက္ ေတြပဲ။ ဒီၾကားထဲက ေရထြက္ေနရာတခုကို တာတမံဖို႔လို႔ ေရသံုးႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ နမ့္ကိတ္ေက်းရြာကေလး ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အျခားရြာသားေတြ ေနၾက တယ္။ ရြာကေလးထိပ္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုတခု ရွိတယ္။ သစ္သားေတြနဲ႔ အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားတယ္။ စံခရပူရီၿမိဳ႕႔က မြန္သူေဌး 'ႏိုင္ဘရန္းဂဒီး' ပိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အမွန္ေျပာရရင္ စခန္းမွာ ေသနတ္ ၄ လက္ပဲရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီကေန ညေရးညတာ အိပ္ဖန္ေစာင့္သေဘာ ငွားထားတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းကို ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ၾကတယ္။ စစ္သင္တန္းလုပ္ဖို႔ စခန္းေခါင္းေဆာင္ ေတြက အစီအစဥ္ဆြဲၾကတယ္။ ယခင္ အစိုးရစစ္တပ္က ထြက္လာတဲ့ စစ္သားေတြ၊ အနားယူၿပီးေနတဲ့ စစ္သားေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေစၿပီး စစ္သင္တန္းလုပ္ေစတယ္။ ေသနတ္က မရွိေတာ့ ဝါး၊ သစ္သားေတြကို ခုတ္လို႔ ေသနတ္ပံုစံလုပ္ ေလ့က်င္ၾကရတယ္။ စစ္သင္တန္းလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေက်ာ္တင့္ (စစ္တပ္က အၿငိမ္းစားၿပီး မုဒံုအနီး ရြာတရြာမွာ ေနထိုင္ေနသူ)၊ ကိုျမင့္ေဝ၊ ကိုေဝလု၊ ကိုသက္ဦး (ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးေလတပ္)၊ ကိုသန္းထြန္း (ေလထီးတပ္ရင္း-၁၆ ေမွာ္ဘီ)၊ ကိုတင္ေမာင္ေဌး … စသည္တို႔က သင္တန္းဆရာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကရင္ေဒသက စခန္းေတြမွာေတာ့ ေကအဲန္ယူတပ္မွဴးေတြ၊ သင္တန္းဆရာေတြကို အကူအညီေတာင္းၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ျပည္တြင္းကအတူထြက္လာတဲ့ စစ္သားေဟာင္းေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ မနက္ဆိုရင္ ပီတီ (ကိုယ္ကာယ) ေလ့က်င့္ ခန္းဆင္းရတယ္။ ေျပးရတယ္။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္အထိ သင္တန္းေမာင္းတယ္။ ဒီလို သင္တန္းေမာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရိကၡာကို မီးဖိုႀကီးနဲ႔ စုၿပီး ခ်က္ေႂကြးတယ္။ ပံုမွန္ဟင္းေတြကေတာ့ မွ်စ္၊ မွ်စ္ခ်ဥ္၊ ငါးပိ၊ ပဲဟင္း ဒါေတြပဲ။ တခါ တေလေတာ့ ငါးတန္ နဲ႔ ၾကက္ရိုးဟင္းလည္း ေႂကြးတယ္။ စခန္းက ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးရံုက ေဆးမွဴးေတြ၊ ဆရာဝန္ဆိုသူေတြလည္း စစ္သင္တန္းဆင္းၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နမ့္ကိတ္စခန္း မဝင္လိုၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအစု (ရန္ကုန္သားေတြမ်ားတယ္) ကေတာ့ စံခရပူရီၿမိဳ႔ရဲ႔ အျခားတဖက္ ထိုင္းနယ္စပ္ ေဟြးေကာ့ေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ေဟြးေကာ့စခန္းဆိုၿပီး တည္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္းက သူ႔နယ္ေျမ ထဲဝင္တယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေမာင္းထုတ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေဘး ဂ်ပန္ေရတြင္း (ေဘာ္ယိပြန္) ရြာအနီးမွာ စခန္းသစ္ျပန္ ေဆာက္ ၾကရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ အဆိုေတာ္ ကိုသီရိညြန္႔က ဦးေဆာင္ၿပီး၊ ကိုကိုေလး၊ ကိုတိုးႀကီး၊ ကိုရဲမြန္၊ လုပ္သား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အုပ္စု (Workers' College အုပ္စု)၊ ေဆး-၁ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က) က ကိုေအးမင္း (ယခု USA) တို႔ ရွိၾကတယ္။ [ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔က ABSDF တပ္ရင္း ၁၀၁၊ သူတို႔က တပ္ရင္း-၁၀၂ ျဖစ္လာၾကတယ္။]
က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းက သိပ္ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ပထမပိုင္းမွာ အစိုးရစစ္တပ္က ၾကားဖူးတဲ့ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြပဲ သံုးၾကရတယ္။ "ရဲရဲေတာက္ တို႔ဗမာေတြ…" "မိုးေတြကလည္း မစဲဘဲ ရြာေနတယ္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေရေတြျပည့္လို႔ ငါတို႔တိုက္ရတယ္… " ဆိုတဲ့ BIA ေခတ္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ဳိးပဲ ရွိတယ္။ အခ်ဳိ႔သီခ်င္းေတြ က မြန္ဘုရင္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားတယ္၊ မဟာဗမာဝါဒကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆိုတဲ့ မြန္မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက စြပ္စြဲ ခ်က္ေတြလည္း ၾကားခဲ့ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ေရးတဲ့ "အေရးႀကီးၿပီ… ညီေနာင္ အေပါင္း တို႔" ဆိုတဲ့ စစ္ခ်ီသီခ်င္းရလာတယ္။ ေျပာရရင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးတို႔၊ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ျဖဳတ္ခ်ေရး တို႔ ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ေသနတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးဘူး။ အိပ္၊ စား၊ ဖ်ား၊ သင္တန္းတက္ ဒါပဲ ရွိေန ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ အျပည့္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းမွာ ညဆိုရင္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ရတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ လာရန္ျပဳဖို႔ မရွိပါဘူး။ နာရီအလွည့္က် ကင္းခ်တယ္။ စခန္းေကာ္မီတီကလည္း အလွည့္က် တာဝန္မွဴးေတြအေနနဲ႔ ကင္းစစ္ၾကတယ္။ ကင္းပ်က္ကြက္ရင္၊ အိပ္ရင္ ဒဏ္ေပးခံရတယ္။ ဒဏ္ေပးတာကို လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ ထမ္းေဆာင္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ စခန္းေကာ္မီတီက ေတာ္လြန္းလို႔ ဒီလိုစနစ္တက် ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူတဦးခ်င္းစီက အသိစိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ၊ ကိုယ္စီထည့္ဝင္ နာခံၾကလို႔သာ အခုလို စနစ္တက် ျဖစ္ေနၾကတာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က မြန္ရြာသားေတြကေတာ့ ရိုးသားပါတယ္။ သူတို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီကို 'မြန္အစိုးရ'လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ သိထားသလိုေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကိုေတာ့ 'ေက်ာင္းသားအစိုးရ' လို႔ ေခၚၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဘုရားသံုးဆူရြာမွာ တခါတေလ ကားနဲ႔လာ၊ ဖ်င္ကာ ရံုထိုးျပတဲ့ ရုပ္ရွင္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းနာက နမ့္ကိတ္ေက်းရြာထိပ္မွာ သစ္သားရုပ္ရွင္ရံုႀကီး တခုရွိတယ္။ အဲသည္မွာ ထိုင္းရုပ္ရွင္ေတြ ၃ ကားကို ၅ ဘတ္ေပးလို႔ ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ရုပ္ရွင္ျပတဲ့ေန႔ဆို "ပိြဳက္ကား ပစြန္းကီး" (၃ ကား ၅ က်ပ္) ဆိုၿပီး အသံခ်ဲ႔စက္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ရုပ္ရွင္တကားပီးရင္ ရံုဖြင့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က 'တကီးပါး ဖရီးကီး' (တကားပီးရင္ ဖရီး Free) လို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ညနက္တိုင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာက မနက္ သင္တန္း ပီတီထေျပးရဦးမယ္ဆိုေတာ့ ေသာၾကာ၊ စေနေန႔မ်ဳိးပဲ ၾကည့္ႏိုင္ၾကတယ္။ ေအးတဲ့ေဆာင္း တြင္း ျဖစ္လို႔ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႔ ႏွင္းမႈန္မႈန္မွာ ေစာင္ႀကီးျခံဳၿပီး၊ ေကာင္းဘြိဳင္ေတြလို ရံုအဖြင့္ကို ေစာင့္ၾကတယ္။ ေဘထုပ္က ရလာတဲ့ ဂ်က္ကက္၊ ဂ်ာကင္၊ ကုတ္အက်ၤ ီအရွည္နဲ႔ ရိႈးထုတ္ဟန္ေရးျပၾကတယ္။ စခန္းထဲမွာ လူဆိုးလည္း ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္ရလာ တဲ့ ေစာင္ကိုေရာင္း၊ အရက္နဲ႔လဲေသာက္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲသည္ေတာ့ "ေစာေစာထရင္ ဖိနပ္ ရမယ္။ ေစာေစာအိပ္ရင္ ေစာင္ရမယ္" ဆိုတဲ့ အဆိုလည္း ရွိေသးတယ္။ ေစာင္ေတြ ဖိနပ္ေတြ ေပ်ာက္ရွကုန္ေတာ့ ေစာင္ရဖို႔၊ ဖိနပ္ရဖို႔ လုယက္ၾကရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ႏွစ္၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူေက်းရြာမွာ '၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား' ကို ၁၀၁၊ ၁၀၂ တပ္ရင္းေတြ ေပါင္းစည္းက်င္းပတယ္။ မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလည္း ဖိတ္ၾကား ေဟာေျပာေစတယ္။ ေကအဲန္ယူအဖြဲ႔အစည္းက တပ္မဟာ-၆ (ဒူးပလာယာခရိုင္) ဥကၠ႒ ေစာတာအယ္ (ေစာတင္ဦး) တက္တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဒုတိယဥကၠ႒ ႏိုင္နြန္လာ၊ တြဲဘက္-အတြင္းေရးမွဴး ႏိုင္ဟံသာတို႔ တက္ေရာက္ စကား ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြကိုယ္စား ေရးၿမိဳ႔က ကိုကိုဦး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႀကီး (ႏွစ္ဦးလံုး ကြယ္လြန္) တို႔က အခမ္းအနားမွဴးလုပ္၊ စကားေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာေနဆဲမွာပဲ ႏိုင္နြန္လာ ေခါက္ကနဲ ပံုက်သြားတယ္။ မြန္ ရဲေဘာ္ေတြက ေသနတ္ေတြနဲ႔ စင္ေပၚေျပးတက္သြားၿပီး လံုျခံဳေရးယူၾကတယ္။ ထင္တာက လက္ေျဖာင့္ေသနတ္ သမား တေယာက္ေယာက္က ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံေလသလားေပါ့။ မြန္ေဆးမွဴးတေယာက္ စင္ေပၚတက္သြားၿပီး စစ္ေဆးတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ႏိုင္ႏြန္လာ (ေခၚ) ႏိုင္ဆိတ္ႏို႔ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ၈၈၈၈ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနား စင္ေပၚ မွာတင္ အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္လမ်ားအတြင္းမွာ ေဆး-၂ က ေနာက္တသုတ္အျဖစ္ ကိုဝင္းႏိုင္ဦး (ယခု ကိုရင္ေမာင္ BBC အသံလႊင့္ဌာန) စခန္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတာခိုမယ္ ၾကံစဥ္က စာရင္းရွည္ႀကီးေပးထားတဲ့ ကေလးေတြက အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာႏႈတ္ထြက္သြားၾကတယ္။ သူထြက္လာစဥ္က ေဆး-၂ က သူ တေယာက္ပဲ ပါေတာ့တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေအာင္၊ ရန္ကင္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတဇမင္း (သူကလည္း လူေနာက္ျဖစ္လို႔၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လို႔ က်ေနာ္တုိ႔က 'ဇာဇာ' လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကတယ္) ပါလာခဲ့တယ္။ သူကလည္း လူဆိုး၊ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရင္း ေဆးတပ္ထဲဝင္ဖို႔ စစ္တပ္ရဲ႔ ႀကိဳတင္လစာ (Army stipend) ခံစားေနသူ၊ သူေတာထဲထြက္လာေတာ့ သူမိဘေတြက အဲဒီေငြေတြကို ျပန္ေလ်ာ္ၾကရတယ္။







ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၃)
=================
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားစခန္းက ရဲေဘာ္ေတြက အားလံုး စာတတ္ေတြခ်ည္း၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္တလံုးနဲ႔ လာၾကတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ။ စာတတ္တယ္၊ စကားကတ္တယ္၊ စကားတလံုးကို သက္ေသ အကိုး အကားနဲ႔ မရအရ ျငင္းခုန္ၾကသူေတြ။ တခါတေလ မဟာမိတ္နယ္ေျမ တာဝန္ခံေတြကလည္း လွ်ာရွည္လြန္းလို႔ စိတ္ ညစ္ၾကရတယ္။
သူမ်ားစခန္းက သတင္းေတြၾကားရတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြ စာတတ္မ်ား ကပ္ပံုကလည္း မလြယ္ေၾကာ...။ ေသေဘာပိုး စခန္းက အျဖစ္အပ်က္တခု က်ေနာ္ၾကားဖူးေသးတယ္။ ေသေဘာပိုးစခန္းမွာ စစ္ပူလာေတာ့ ေက်ာင္းသားဆက္ဆံေရး တာဝန္ခံ ဖိုးေလာ္ကြားက အမိန္႔ထုတ္တယ္။ ညအခါ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး မသံုးရ။ မီးခြက္၊ မီးအိမ္မ်ားႏွင့္ သြားလာရမယ္.. စသျဖင့္ ဆိုတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ရန္သူ႔စစ္တပ္ေတြလာရင္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးသံုးၾကတဲ့အခါ၊ ညအခါ တက္လာရင္ လူခြဲျခား စစ္ေဆးႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသား ကိုစာတတ္ေတြက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ကပ္သီးကပ္သတ္ လုပ္တယ္။ မီးခြက္၊ မီးအိမ္ေတြနဲ႔ သြားလာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီး မထြန္းထားဘူး။ မီးခြက္ႀကီးကို ဒီအတိုင္းကိုင္ၿပီး သြားလာေနၾက တာ။ ေနာက္ေတာ့ "မီးထြန္း၍" ဆိုတဲ့ စာသားကို ထပ္ျဖည့္ေပးရတယ္။ အဲသည္မွာပဲ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ရြာသား တဦးရဲ႔ ႏြားကို သြားခိုးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို စစ္ေဆးေတာ့ ေျပာတယ္။ "က်ေနာ္ မခိုးရပါဘူး။ က်ေနာ္က ႀကိဳး ေလးကို အသာေလးကိုင္လာတာပါ။ အဲဒါ သူက ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္လာခဲ့တာ… " အဲသလိုလူေတြ။ ဒါ ေၾကာင့္လည္း ငွက္ဖ်ားပိုးထက္ဆိုးတဲ့ 'ေသေဘာပိုး' လို႔ သူတို႔စခန္းကို ေခၚၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဒု-ဥကၠ႒ ႏိုင္ႏြန္လာရဲ႔ စ်ာပနအခမ္းအနားကို ၇ ရက္တိုင္တိုင္လုပ္တယ္။ ေကၽြးေမြးတာ ၾကက္၊ ဝက္၊ အမဲ အလွ်ံ ပယ္ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေတြအားလံုးလည္း မီးခိုးတိတ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကလည္း အသားေကာင္း ငတ္ေနၾကတာ ၾကာၿပီ။ အသုဘမွာ ေန႔တိုင္း မနက္-ည ဆြဲေရးသြားေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းေတြလည္း ဒီကာလရပ္ထား လိုက္ၾကရတယ္။ စခန္းမွာဆို စခန္းအေစာင့္ေလာက္ပဲက်န္တယ္။ အားလံုးက စ်ာပနမွာပဲ သြားသြား ရွိေနၾကတယ္။ ၁၀၁- ၁၀၂ ဒီေနရာမွာေတာ့ အားလံုးက ညီၾကတယ္။ စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းေအာင္လည္း ဒု-ဥကၠ႒ႀကီး ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကေသးတယ္။ အခ်ဳိ႔ကဆို မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႔။ မြန္ေတြကေတာ့ သူတို႔ ဒု-ဥကၠ႒ႀကီးကို ေက်ာင္းသားေတြ တကယ္တန္ဖိုးထား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္ ထင္ေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေျပာတာ ၾကားရင္ သူတို႔ရင္ကြဲမွာ။ အခ်ဳိ႔က ေျပာၾကတယ္။ "ဒုဥကၠ႒ေတာင္ ဒီေလာက္ေကၽြးေမြးတာဆိုရင္၊ ဥကၠ႒ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကၽြးေမြးလိုက္မလဲ မသိဘူး" ဆိုၿပီး ေျပာၾကတာ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး ႏိုင္ေရႊက်င္လည္း မ်က္ခံုးလႈပ္ေနေလာက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔က ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ ေတာ္လွန္ေရး ဘာအေတြ႔အၾကံဳမွ မရွိပါဘူး။ အဲသည္ေတာ့ နီးစပ္ရာ မဟာမိတ္ကို ပံုတူ ကူးခ်ၾကတယ္။ မြန္နဲ႔နီးတဲ့ ေက်ာင္းသားက မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ သူ႔တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ၾကည့္တယ္၊ အတုယူတယ္။ အလားတူပဲ ကရင္ဖက္ေရာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ကရင္ဖက္က တပ္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အဖြဲ႔အစည္း ေဆာင္ရြက္ပံုကို အတုယူၾကတယ္။ ကခ်င္ဖက္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အလားတူပဲ။ ကခ်င္ ေကအိုင္ေအတပ္ဖြဲ႔စည္းပံုကို အတုယူၾက တယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ ABSDF ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို ဆြဲၾကေတာ့ ၁၉၇၄ (မဆလ) ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အတုယူၿပီး ေရးၾကတာ။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘာဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒမွ ျမင္ထားဖူးတာ မရွိဘူး။ မုဆိုးစိုင္သင္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေလ့လာျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတာ။ က်ေနာ္တို႔က မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ နီးေတာ့ သူတို႔ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ ႏိုင္ငံေရးကို အေလးေပးတယ္။ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးရဲ႔ ၾသဇာခံပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒက လက္ဝဲသေဘာဆန္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္အယူအဆ (က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ 'တိုးတက္တယ္'လို႔ သံုးႏႈန္းၾကတယ္) ကို အေျခခံထားတယ္။ အဲသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးက ဦးေဆာင္ တယ္။ တပ္ကိုဦးေဆာင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္ၿပီး စစ္ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔တယ္။ အဲသည္ေအာက္ကမွ မြန္အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (MNLA) ရွိတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္၊ ခရိုင္အဆင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြမွာလည္း ၿမိဳ႔နယ္ ေကာ္မီတီေတြက ၾသဇာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အာဏာရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း သူတို႔ပံုစံကို အတုခိုးၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စစ္ေၾကာင္းေတြ ဖြဲ႔တဲ့အခါ စစ္ေၾကာင္းႏိုင္ငံေရးမွဴး၊ စစ္ေၾကာင္းမွဴး စသည္ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကို အဓိကထား၊ ၿပီးေတာ့မွ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ကို ဒု-ေခါင္းေဆာင္သဖြယ္ ဖြဲ႔စည္းၾကတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ မြန္ ျပည္သစ္ပါတီ ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသမွာ ေနခဲ့စဥ္ သတ္ျဖတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ဆိုရင္ (၀) သုညပဲ။ က်န္တဲ့ ေဒသေတြမွာ ရွိခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ တာဝန္ခ်ေပးခံရသူေတြက မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ ဥကၠ႒ ႏိုင္ဗညားေအာင္၊ ေကအဲန္ယူဖက္ကဆိုရင္ ဆရာမန္းေအာင္ေဌး (ယခု နယူးဇီလန္) တို႔ ပါတယ္။ ဒီသူေတြဟာ သံတမာန္ ေရး ဆက္ဆံေရး ညက္ေညာၿပီး၊ ပင္ကိုယ္စိတ္ရင္းကလည္း ေကာင္းၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဒဏ္ကိုလည္း ခံၾကရတယ္။ ႏိုင္ဗညားေအာင္က ပုဆိုးတိုတို၊ ဂင္တိုတို၊ မဲမဲနဲ႔ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ လယ္သမားတေယာက္နဲ႔ ပိုတူတယ္။ သူ႔အိမ္မွာ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြက စားအိမ္ေသာက္အိမ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးသလို၊ တတ္ႏိုင္သမွ် ႏိုင္ငံေရးသေဘာတရားကိုလည္း သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကြယ္လြန္သြားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ ဆရာ မန္းေအာင္ေဌးကေတာ့ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚသားကရင္၊ ၁၉၆၂ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း အနည္းအက်ဥ္း ပါဝင္ ပတ္သက္ဖူးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူကစိတ္ေကာင္းရွိတယ္။ စကားေျပာရင္ ႏွာေခါင္းကို တရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔လုပ္ၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ တခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းဆင္းဖို႔ သြားေျပာေတာ့ သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလိုက္လာတယ္။ သူ႔အိမ္က မိန္းမ၊ ကေလးေတြ အတြက္ ဘာမွ မထားေပးခဲ့ဘူး။ သူ႔မိသားစုကလည္း ဒီဒဏ္ေတြကို အထာက်ေနပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မတတ္သာလို႔ ဆန္တအိပ္သြားပို႔ေပးရတယ္။ သူ႔ကေလးကလည္း အမ်ားသား၊ "ေအာင္သူရာ…. အႀကီးကို အငယ္က ထိန္းသြားလိမ့္ မေပါ့ကြာ" လို႔ ဆိုတယ္။ အဲသည္လိုပဲ ကေလးအငယ္ကို ကေလးအႀကီးက ထိန္းေက်ာင္းရင္း တြဲေလာင္းတြဲေလာင္းနဲ႔ မိသားစုဘဝ ျဖတ္ခဲ့ပံုရတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ ေကအဲန္ယူက ဗိုလ္မွဴးတူးတူးေလး၊ မန္းေအာင္တင္ျမင့္တို႔နဲ႔လည္း ေတြ႔ဆံုဆက္ဆံရတယ္။ (မန္းေအာင္တင္ျမင့္က ေနာက္ပိုင္း သုမုဟဲ တပ္ရင္း-၁၆ ခြဲထြက္လက္နက္ခ်ေတာ့ ပါသြားတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္သက္တန္းက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တခါ ျပန္ဆံုရတယ္)။
က်ေနာ္တို႔ စစ္သင္တန္းေတြ စလုပ္ေတာ့ တူညီဝတ္စံုအျဖစ္ စစ္ေရာင္တီရွပ္အေပၚမွာ ခြပ္ေဒါင္းကို အစိမ္းေရာင္ဆြဲ ထားတဲ့ အက်ၤ ီတထည္၊ ေဘာင္းဘီတိုတထည္ ရၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ဝတ္စံုတူညီ စစ္သင္တန္း ဆင္းႏိုင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က လူေပ်ာ့၊ အျမင့္မွာႀကိဳးတန္းဆင္ၿပီး တဖက္ကို တြားေလွ်ာက္ရတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ဳိးဆိုရင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအတာ တို႔လို မိန္းကေလးေတြကေတာင္ ရဲရဲေတာက္ လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ပင္ပန္းေတာ့ အဖ်ားအနာလည္း ထူၾကတယ္။ ဘုရား သံုးဆူေဒသမွာ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ငွက္ဖ်ားပဲ။ ကြီႏိုင္ေဆးမတိုးတဲ့ ငွက္ဖ်ားလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ရင္ လကၡဏာ ေပါင္းစံုျဖစ္တယ္။ ဗိုက္ေအာင့္တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္တယ္။ တုန္ဖ်ားမယ္၊ ေသြးဆုတ္လို႔ ျဖဴေလ်ာ့သြားမယ္။ အဆိုးရြားဆံုးက ငွက္ဖ်ား ဦးေဏွာက္ထဲပိုးဝင္ၿပီး ရူးသြပ္တာမ်ဳိး၊ ေသတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းမွာ ငွက္ဖ်ားဦးေဏွာက္ ထဲပိုးဝင္လို႔ ရူးသြပ္ဖူးသူ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ Black water fever လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ထဲမွာ ေသြးနီဥေတြေပါက္ကြဲ ၿပီး၊ ဆီးအမဲေရာင္သြားတဲ့၊ အသက္အႏၱရာယ္ အလြန္အမင္းစိုးရိမ္ရတဲ့ ငွက္ဖ်ားမ်ဳိးလည္း ၾကံဳရတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မုဆိုးစိုင္သင္ ငွက္ဖ်ားကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေဆးရံုမွာ လူနာေတြအတြက္ ဓာတ္စာခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ရဲေဘာ္ေတြလည္း ရွိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးဘားတိုက္က ရဲေဘာ္ေတြကလည္း လူနာျပဳစုမႈကို ဝိုင္းဝန္းကူညီ ၾကတယ္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကိစၥေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႔မွာတုန္းက မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစြဲတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္လာတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ၊ သူတို႔က ဒီေလာက္အရသာဆိုးတဲ့ ကြီႏိုင္ကို လာေတာင္းေသာက္ၿပီး၊ နားအူ ညံစီစီ ခပ္ေထြေထြျဖစ္ရတာကို အရသာ ယူၾကတဲ့ သူမ်ဳိးလည္း ရွိခဲ့တယ္။
စခန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု (က်ေနာ္၊ ကိုမင္းလြင္၊ ကိုသက္ေဌးႏိုင္၊ ကိုဝင္းႏိုင္ဦး၊ ကိုေအာင္ေအာင္၊ ကိုေတဇမင္း) အခ်င္းခ်င္း ပိုတြဲမိၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ စခန္းစာၾကည့္တိုက္တာဝန္ယူတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး (ယခု USA)၊ ကိုစိုးေအာင္ တို႔နဲ႔ ပိုတြဲျဖစ္ၾကတယ္။ [ကိုစိုးေအာင္က သံသယရွိဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေနာက္ပိုင္းျပန္ကို မေတြ႔ဘူး၊ ေပ်ာက္သြား တယ္]။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဝင္းမင္းကေတာ့ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ (၄)၊ မင္းသမီးစခန္း (တပ္ရင္း ၂၀၁) မွာ ေဆးမွဴးမရွိဘူး ဆိုလို႔ အကူအညီေတာင္းလို႔ ေပးလိုက္ၾကရတယ္။ တခါတေလ သူစံချပန္လာရင္ေတာ့ ေတြ႔ၾကတယ္။ တခါတေလ ရုပ္ရွင္ ရံုဖက္က ေကာ္ဖီ၊ ကြတ္တယိုဆိုင္ေလးကို မနက္စာ သြားစားၾကတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က ထိုင္း-ျမန္မာ ေငြလဲႏႈန္းက ဘတ္တိုက္-က်ပ္တိုက္ နီးပါးပဲ။ ျမန္မာေငြ ၁၀၀ ေပးရင္၊ ထိုင္းေငြ ၈၀ ဘတ္ေလာက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္း သမဂၢ ရန္ပံုေငြက ေငြက်ပ္ ၇၀၀၀ ေလာက္ ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီေငြေတြကို က်ေနာ္တို႔လည္း သံုးစရာ အထူးမရွိေတာ့ ကိုမင္းလြင္ ကိုပဲ ေငြကိုင္သေဘာ ေပးထားလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းရတဲ့ အသံုးစားရိတ္ ဘတ္ ၅၀ ကိုလည္း သံုးစရာ သိပ္မရွိလွဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္းအိုးအတူတူ စားတဲ့ သံျဖဴဇရပ္အုပ္စုက က်ေနာ္တို႔ ဆရာဝန္အုပ္စုက ရိကၡာေငြကို မယူဘူး။ က်န္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ တေယာက္ ဘတ္ ၃၀ ရိကၡာဖိုးထဲ ထည့္ၾကရတယ္။ က်န္တဲ့ ဘတ္ ၂၀ ကေတာ့ ေဆးလိပ္၊ သြားေရစာဖိုးေပါ့။ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္တတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရတဲ့ ဘတ္ ၅၀ က အသားတင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ တခါတေလ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ကြတ္တယို ေခါက္ဆြဲစား ေလာက္ပဲရွိတယ္။
ဒီကာလထဲမွာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ဖိႏွိပ္မႈေတြက တိုးလာေနတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ဗကသဥကၠ႒ ကိုမင္းကိုႏိုင္ကို ဖမ္းခံလိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ ဒု-ဥကၠ႒ကိုသက္ထြန္းကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္ျပန္တယ္။ ဧၿပီလထဲမွာ ကိုေအာင္ဒင္ အပါအဝင္ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေတြ ထပ္ၿပီး ဖမ္းဆီးခံရျပန္တယ္။ လူ႔ေဘာင္ သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ကိုမိုးသီးဇြန္ကေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္အၿပီးေလာက္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ကို ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။ သူနဲ႔အတူ လူ႔ေဘာင္သစ္ရဲေဘာ္မ်ားလည္း နယ္စပ္ေဒသကို တဖြဲဖြဲ႔ လိုက္လံထြက္ေျပးလာၾက တယ္။
ဒီကာလထဲမွာ ABSDF ဗဟိုကေတာ့ အခု NLD အစိုးရနဲ႔ တူလွတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ ေဘာလံုးကန္သလိုပဲ။ ေဘာလံုးတလံုးေနာက္ကို တအုပ္ႀကီးလိုက္ေနၾကတယ္။ အထူးဧည့္သည့္တေယာက္ကို လိုက္ပို႔တယ္ဆိုရင္လည္း သူလည္းပါ၊ ကိုယ္လည္းပါေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္က လာတဲ့ဧည့္သည္ မီမီျမင့္ဖူးက နာမည္ေက်ာ္လွတယ္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္၊ က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာထဲေနတာၾကာေတာ့ ဆင္မႀကီးေတာင္ လွလာသလိုလို ဆိုတာ မ်ုိး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာရွေက်ာင္းသား သမဂၢ (ASA)၊ ထိုင္းေက်ာင္းသား သမဂၢေတြနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ ရလာၾက တယ္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလမွာ အေရွ႔ဂ်ာမဏီနဲ႔ အေနာက္ဂ်ာမဏီကို ဒုတိယကမၻာစစ္ကတည္းက ပိုင္းျခားထားတဲ့ ဘာလင္တံတိုင္းကို စတင္ၿပီး တရားဝင္ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လမွာ ဘာလင္တံတိုင္းကို တရားဝင္စတင္ၿဖိဳခ်တာဟာ ၁၉၉၂ မွာ ၿပီးစီးသြားတယ္။ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႔ သံကြန္ခ်ာက်ဳိးပ်က္ျခင္းနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တံခါးပြင့္လာမႈလို႔ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာပဲ အိမ္နီးခ်င္း တရုတ္ႏိုင္ငံမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြက ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔၊ အစိုးရက ပိုၿပီး တာဝန္ယူ တာဝန္ခံမႈရွိဖို႔၊ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ေတြအတြက္ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ဒီလို သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပပြဲေတြဟာ တရုတ္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႔ႀကီး ၄၀၀ ေလာက္အထိ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားတယ္။ တရုတ္အာဏာပိုင္ေတြက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ မာရွယ္ေလာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေၾကညာတယ္။ တပ္နဲ႔ လံုျခံဳေရးအင္အား ၃ သိန္းေလာက္အထိ ျဖန္႔က်က္ခ်ထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသြးထြက္သံယို ၿဖိဳခြဲမႈေတြ၊ ဖမ္းဆီးမႈေတြ ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပပြဲကို စာနာ ေထာက္ခံၾကတဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္မႈေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြကို အၾကမ္းဖက္ေခ်မႈန္း တဲ့အေပၚ ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔စခန္းမွာလည္း အာရွေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ၾက ေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္း-ျမန္မာႏိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ တမ်ဳိးတဘာသာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်တ္ခ်ဳိင္းခ်ဴနာဝန္က ဦးေဆာင္ေနတယ္။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ သံတမာန္ေရးကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူက ထိုင္းစစ္ဦးခ်ဳပ္ (Supreme Commander) ခ်ာဗာလစ္ ေယာင္ခ်ဳိင္ယုပဲ။ သူက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတိုင္မီ ကာလမ်ား ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဝင္ထြက္လည္ပတ္ဖူးတယ္။ ျမန္မာစစ္အရာရွိေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းတယ္။ စစ္ အာဏာသိမ္းအၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားလည္ပတ္ခဲ့ၿပီး၊ စစ္အာဏာသိမ္း ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ကို 'အစ္ကိုႀကီး' လို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ ဆက္ဆံေရးေတြ ေျပျပစ္ေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့တယ္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရကလည္း ေက်ာင္းသားတဦး ျပန္ပို႔ ေပးရင္ ဘတ္ ၅၀၀၀ ဆုခ်မယ္ဆိုတာမ်ဳိး ကမ္းလွမ္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက သစ္ထုတ္ခြင့္၊ ငါးဖမ္း ခြင့္၊ စီးပြားေရး လုပ္ကြက္လုပ္ကြင္းေတြ အမ်ားအျပားရခဲ့တယ္။

ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၄)
============
ႏိုင္ငံေရးအကြက္မ်ား- အုပ္စုမ်ား
-----------------------
က်ေနာ္ထင္မွတ္မထားဘဲ ဘုရားသံုးဆူ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရတယ္။
ျဖစ္ပံုက ဒီလို၊ သံလြင္ ဥသုထစခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ABSDF အေရးေပၚ ညီလာခံမွာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းက ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္က ဒု-ဥကၠ႒ (၂) အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခံရတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ABSDF ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ညီလာခံတုန္းက ဥကၠ႒ -ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒု-ဥကၠ႒ ကိုဝင္းမိုး (ယခု USA)၊ ကိုသန္းဝင္း (အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး) (ယခု -USA)၊ တြဲဘက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး (၁) ကုိေအာင္ႏိုင္ (ယခု VOA ဦးသန္းလြင္ထြန္း)၊ တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး (၂) အျဖစ္ ကိုကိုဦး (ယခု USA) တို႔ကို ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၈၈ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔မွာ ညီလာခံၿပီးခဲ့ တယ္။
ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သံလြင္ျမစ္ေဘးက ဦးသုထစခန္းမွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔ကေန ၂၂ ရက္ ေန႔အထိ အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚဆိုတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က ဒု-ဥကၠ႒ (၂) အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအသစ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဥကၠ႒- ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ဒု-ဥကၠ႒ (၁) ဦးယုႏြယ္၊ ဒု-ဥကၠ႒ (၂) ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး- ကိုသန္းဝင္း၊ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး (၁) -စိုင္းဆာေခး၊ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး (၂)- ကိုတင္စိုးေနာင္.. အပါအဝင္ ဗဟိုေကာ္မီတီဝင္ ၁၄ ဦး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ [ဦးယုႏြယ္ကေတာ့ ဘားအံ အထက (၁) မွာ က်ေနာ္အထက္တန္းတက္စဥ္ သခ်ၤာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာအရင္းပဲ၊ ဘားအံသားေတြ အမ်ားစုေရာက္ရွိ လာတဲ့ ဝမ္းခစခန္းကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ညီလာခံ တက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။]
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ေရာ၊ ကိုတင္စိုးေနာင္ပါ ဗဟို ေကာ္မီတီ လူႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ခံရတဲ့အခါ ဘုရားသံုးဆူစခန္းမွာ ေကာ္မီတီျပန္ေရြးဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္က ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ အမ်ားစုက စခန္းဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကတယ္။ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေဇာ္ဦးကို ဥကၠ႒အျဖစ္ လ်ာထားပံုရတယ္။ သူက ဘန္ေကာက္အသိုင္း အဝိုင္းမွာ ေပါက္ေရာက္တယ္။ သို႔ေသာ္ စခန္းထုနဲ႔ အေနေဝးသလို ျဖစ္လာတယ္။ ေဆးခန္းမွာ ေစတနာထားကုေပးတဲ့ က်ေနာ့္ကို အမ်ားက ေရြးတင္လိုက္ပံုရတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးလည္း က်န္းမာေရး တာဝန္ခံ EC အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရတယ္။ ကိုတင္စိုးေနာင္ရဲ႔ညီ ကိုတင္စိုးေမာင္ (စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား) က အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီအခါမွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္က က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ နယ္ေျမေကာ္မီတီဆိုတာ ဖြဲ႔စည္းၿပီး၊ ကိုေဇာ္ဦးကို စခန္း (၁၀၁) နဲ႔ (၁၀၂) ေပါင္း နယ္ေျမေကာ္မီတီ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာဝန္ ေပးတယ္။ က်ေနာ့္စြမ္းေဆာင္မႈကို အားမရေသးလို႔ စိတ္မခ်ေသးလို႔ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အျခားကိစၥေတြကို တြက္ဆ ေဆာင္ ရြက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီမွာလည္း ျပႆနာေတြက အမ်ားသားပါ။ ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦးတို႔ က ေကအဲန္ယူကို ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္ၿပီး မဲေဆာက္မွာ စာထုတ္ေဝတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ေကအဲန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသထဲကို သူတို႔ကို ျပန္လာဖို႔ တားျမစ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီကာလက သတင္း ေတြကို ဘန္ေကာက္ပို႔စ္၊ သည္ေနးရွင္း သတင္းစာေတြမွာ ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ေတြမွာ 'ကရင္နဲ႔ တပ္ေပါင္းစု ေခါင္းေဆာင္ေတြက အိုမင္းေနၾကၿပီ၊ ေတြးေခၚပံု ေခတ္ေနာက္က်တယ္။ ဒီပံုမ်ဳိးနဲ႔ဆို ေတာ္ လွန္ေရး တသက္မေအာင္ျမင္ဘူး' ဆိုတာမ်ဳိး ေဝဖန္တာေတြ ဖတ္ရတယ္။ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း 'ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ခုမွလာၿပီး ေတာ္လွန္ေရးကို စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတယ္။ လက္ေတြ႔ျဖတ္သန္းမႈ နည္းေသးတယ္' ဆိုတာမ်ဳိး ျပန္လည္ေဝဖန္တာေတြ ဖတ္ရတယ္။ ၁၉၈၉ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဗဟိုေကာ္မီတီက ကိုဝင္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦး၊ ကိုေက်ာ္ထင္၊ ကိုဝမ္ဟုတ္၊ ကိုအာကာစိုးေနာင္တို႔ကို ရာသက္ပန္ထုတ္ပယ္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ တာဝန္လစ္ဟင္းတယ္၊ ABSDF ညီညြတ္ေရး ထိခိုက္ေစတယ္၊ မဟာမိတ္ေတြၾကား နားလည္မႈ လြဲေစတယ္… စသည္ျဖင့္ အေၾကာင္းျပတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ ဦးသုထစခန္း အေရးေပၚညီလာခံလုပ္တဲ့အခါမွာ ဗဟိုကို စင္ၿပိဳင္လုပ္တယ္လို႔ ယူေနၾကတဲ့၊ "ေကအဲန္ယူ နယ္ေျမ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီကိစၥ" ကိုလည္း အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးၾကရတယ္။ ေကအဲန္ယူေဒသအတြင္းမွာ ABSDF တပ္ရင္း (၂၀၁) ကေန- (၂၁၀) အထိ ၁၀-ရင္းရွိေနတယ္။ ဒီစခန္းေတြ စုစည္းၿပီး နယ္ေျမေကာ္မီတီတရပ္ ဖြဲ႔ခဲ့တယ္။ ေကအဲန္ယူက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားၿပီး ဗဟိုေကာ္မီတီကို စင္ၿပိဳင္ ထားတယ္လို႔ ယူဆေနၾကတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔မွာ ဖြဲ႔စည္းတဲ့၊ အဲဒီ ေကအဲန္ယူအစည္းအရံုးနယ္ေျမ ေကာ္မီတီမွာ ဥကၠ႒- ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ယခု မဲေဆာက္)၊ ဒုဥကၠ႒- ကိုေမာင္ေမာင္တိတ္ (ကြယ္လြန္)၊ ကိုစံေရႊေအာင္ (အတြင္းေရးမွဴး)၊ ကိုေမာင္ေမာင္စိုး (တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး-၁) (အေမရိကန္တြင္ကြယ္လြန္)၊ ကိုသန္းထိုက္ (တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး-၂) အျဖစ္ ပါဝင္ၾကတယ္။ ဒီလို ေကအဲန္ယူနယ္ေျမ ေကာ္မီတီကို ဖ်က္ေပးဖို႔ အစည္းအေဝးမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေျပာတဲ့အခါ၊ ေကအဲန္ယူ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဖဒိုဘသင္က "ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္… ေကအဲန္ယူနယ္ေျမ ေကာ္မီတီကို ဆက္ထား ေပးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗဟိုကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူညီပါ့မယ္" ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဖဒိုဘသင္အၾကား တင္းမာမႈလည္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ သူစာအုပ္မွာ ေရးထားတာ ဖတ္ရေသးတယ္။ [ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုယ္ေတြ႔ အေတြ႔ အၾကံဳမ်ား၊ လြင္ဦးစာေပ၊ ၂၀၁၇၊ စာ-၁၇၇)။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ေတြက မဲေဆာက္မွာလည္း တဗိုလ္ တမင္း ထင္ရာလုပ္ေနၾကတယ္။ ABSDF ဖြဲ႔ၿပီး ၃-လအၾကာ ေရေက်ာ္စခန္းမွာလည္း ဗဟိုကို အာဏာသိမ္းတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
ABSDF ဘုရားသံုးဆူ စခန္းမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနမယ္ဆိုေပမယ့္လည္း၊ သတင္းေတြက ရွိေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ (၁၀၁) စခန္းဟာ ABSDF စခန္းလား၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုရဲ႔သား ဦးေအာင္ႏုဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ အင္အားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု (ဒညတ) စခန္းတခုလိုလို ျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္က ရွိေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းမွာကလည္း အလွဴရွင္ေတြ လာရင္ လူထုတ္တန္းစီ ျပရတာလည္း အေမာ၊ အလွဴရွင္ ေတြက ဘယ္သူက ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းက လာတယ္မွန္း မသိရဘူး။ ခဏခဏေတာ့ လူေတြ တန္းစီျပၾကရတာမ်ဳိး ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စခန္းေကာ္မီတီထဲမွာ ျပည္တြင္းမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလတုန္းက ဦးႏုဖြဲ႔စည္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ (ယာယီ) မွာ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ကိုရာဇာ (၁၉၇၄ ေက်ာင္းသားေဟာင္း) နဲ႔ ဦးစိုးတင့္ ဆိုသူတို႔က စခန္းေကာ္မီတီမွာ ပါဝင္ၾကတယ္။ သူတို႔က "ဖုန္းေစာင့္ဦးမယ္… ၿမိဳ႔ေပၚက ဖုန္းေစာင့္ဦးမယ္" ဆိုၿပီးေတာ့ မၾကာခဏ ဆိုသလို စံခရပူရီၿမိဳ႔ကေလးကို တက္သြားၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔၊ သို႔မဟုတ္ အေမရိကန္ကေခၚဆိုလာမယ့္ ဖုန္းတခုကို သူတို႔က ေစာင့္ေနၾကတာ။ တေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ ဝမ္းသာၿပီး စခန္းကိုျပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔ ဝမ္းသာၾကတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ဦးေအာင္ႏုက ႏိုင္ငံျခားက အကူအညီေငြရွာလာတာ ရၿပီ၊ မၾကာခင္မွာပဲ (ဒညတ) တည္ေထာင္ ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သတင္းၾကာေတာ့ ေပ်ာ္လာၾကတာ။ စခန္းကို ဝင္ဝင္လာခ်င္း ဘားတိုက္တိုင္းကို ဆင့္ေခၚတယ္။ အလံ တိုင္ေရွ႔မွာ စုေဝးၾကမယ္။ ဝမ္းသာစရာ သတင္း ေျပာစရာရွိတယ္လို႔ ဆိုလာတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ဘားတိုက္အလိုက္ တန္းစီ ထြက္လာၾကတယ္။ အလံတိုင္ေရွ႔မွာ စုမိေတာ့ ဦးစိုးတင့္က စကားေျပာတယ္။ "ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွ မပူၾကနဲ႔ေတာ့၊ ဝမ္းသာစရာ အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ အားလံုးေကာင္းၿပီ" အဲသည္မွာ သူဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က ဦးေအာင္ႏု (ဒညတ) ဖြဲ႔ေတာ့မွာကို သူက ဝမ္းသာေနတာ၊ တကယ္က စခန္းနဲ႔ (ဒညတ) က တရားဝင္ ဘာမွ ပတ္သက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာရင္းတဝက္ေရာက္မွ သူသေဘာေပါက္သြားပံုရတယ္။ စကားေရွ႔မဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေဖာက္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ "က်ေနာ္တို႔ အခုအခ်ိန္အထိ ဝမ္းသာစရာလည္း မေတြ႔ရေသးပါလား၊ တိတိက်က် ေျပာပါ။ ဘာဝမ္းသာစရာလဲ"။ တေယာက္တေပါက္နဲ႔ အသံေတြ ဆူညံလာတယ္။ ဦးစိုးတင့္လည္း ငိုၿပီး စင္ေပၚက ဆင္းသြားရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ (ဒညတ) အဖြဲ႔အစည္းက ဘုရားသံုးဆူနဲ႔ နတ္အိမ္ေထာင္ ေဒသအၾကား ျပည္သိမ္းစခန္းမွာ စခန္းတခုတည္ေထာင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီက အခ်ဳိ႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း သူတို႔စခန္းကို ေဖာက္ခြဲေရးသင္တန္းတက္ဖို႔ဆိုၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကတာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ခုခ်ိန္အထိ လက္နက္မရွိ၊ ေငြေၾကးမရွိ ျဖစ္ေနတုန္းကိုး။ (ဒညတ) အဖြဲ႔ရံုးက ဘန္ေကာက္မွာ ရံုးစိုက္ၿပီး ဦးညီေထြးက ဥကၠ႒၊ ဦးေအာင္ႏုက ဒု-ဥကၠ႒၊ ဦးဇာလီေမာ္၊ သံမဏိ ဗိုလ္ခင္ေမာင္၊ ဦးေအာင္ျမင့္တို႔က ဦးေဆာင္ၾကတယ္။
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဘုရားသံုးဆူေဒသမွာ အျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢက အင္အားမမ်ားလွ ဘူး။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ရံုးမွာ အေျခခ် သီတင္းသံုးတယ္။ အၿငိမ္းစား ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဦးစိန္ျမ (ခ်င္းမိုင္တြင္ ကြယ္လြန္) ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔ (Peoples' Defence Force- PDF) အဖြဲ႔လည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဆရာဦးတင့္ေဇာ္ (အမည္ဝွက္- ဆရာတီ (ၾသစေၾတလ်တြင္ ကြယ္လြန္) က PDF ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ခံ ယူထားတယ္။ ဦးစိန္ျမက ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္တကၠ သိုလ္ဆင္း၊ ဝါရင့္စစ္သားႀကီးပါပဲ။ စမတ္က်တယ္။ ေနပံုထိုင္ပံုကအစ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး တပ္မွဴးတဦးလို ေနတယ္။ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ (၁၉၆၉၊ ၁၉၇၂)။ သူက ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဖက္က အႀကီး အက်ယ္ ထိုးစစ္ဆင္လာတဲ့ ကြမ္းလံု-ဟိုက္ကမ္းပါး ရက္ (၄၀) တိုက္ပြဲကို စီမံခုခံခဲ့သူ၊ ျမန္မာျပည္မွာ တပ္ေတြအမ်ားႀကီး ကို ကိုင္ၿပီး ခုခံစစ္ဆင္တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာမွဴး (မဟာဗ်ဴဟာ ကြပ္ကဲမႈ ဌာနခ်ဳပ္မွဴး) ဆိုတာ သူတေယာက္ပဲ ရွိခဲ့သူဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူေျပာဆိုတာ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီကာလအေျခအေနကို သူ႔ကို ေမးၾကည့္ဖူးတယ္။ "ဦးေနဝင္းက ဂ်ာမဏီကို ခရီးထြက္သြားတယ္။ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးစန္းယုက စစ္မတိုက္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ထဲ ေရးဝန္ႀကီးကေနၿပီး ငါထြက္တိုက္ရတာ" လို႔ သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။ စစ္ပြဲၿပီးလို႔ သူနာမည္တက္လာတဲ့အခါ ဦးေနဝင္းက မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၇၂ မွာ အနားေပးခံရတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ သူရယ္၊ ဦးစံသာ (ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း)၊ ဂၽြန္လွဝင္း၊ သံမဏိ ဗိုလ္ခင္ေမာင္တို႔ စစ္ေရးအရ ပူးေပါင္းၾကံစည္မႈ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ စစ္အစိုးရက စြပ္စြဲတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ရကသ) ေနာက္ကြယ္ က လႈပ္ရွားတယ္လို႔ စြပ္စြဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက နယ္စပ္ကို ထြက္လာခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ၿပီး မြန္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ထဲမွာ လက္နက္ယူၿပီး ျပန္တိုက္မယ္၊ တြံေတးေတာႀကီးတန္းကို ျပန္အေျခခ်မယ္ဆိုတဲ့ စိုးလွ သင္ (ကြမ္းျခံကုန္း) တို႔ အုပ္စု တခုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က သပိတ္ကာလက ေငြေၾကးေတြ အမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဆီက လက္နက္ဝယ္ၿပီး၊ ေရလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ တြံေတးေတာႀကီးတန္းဖက္ဝင္မယ္ဆိုတာမ်ဳိး ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔က မစပ္စု ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ေရွ႔တန္းဆင္းၾကေတာ့လည္း ေရးေတာင္ပိုင္းမွာ ဒီအဖြဲ႔ကို ေတြ႔ၾကရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လက္နက္ခ်သလား၊ အဖမ္းခံရသလား မသိဘူး။ စိုးလွသင္ (ကြမ္းျခံကုန္း) က က်ေနာ္တို႔ ျပည္ပေရာက္ ေတြကို အပုတ္ခ်တဲ့ "ျမက္ခင္းသစ္" စာေစာင္မွာ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ကို အိမ္ရွင္အျဖစ္ လက္ခံထားတဲ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီကလည္း ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံမႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ လမ္းပြင့္လာခဲ့တယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္းအသစ္ (၁၁၁) ကို တိုးခ်ဲ႔တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ က်ေနာ္ တို႔ စခန္းနဲ႔ မလွန္းမကမ္း (မြန္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္အနီးမွာ) ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတခုကို ထိုင္ဝမ္အဖြဲ႔အစည္းေတြ အကူအညီနဲ႔ ေဆာက္တယ္။ သင္တန္းကို သစ္လံုးခံတပ္သဖြယ္ ျခံစည္းရိုးေသခ်ာကာထားတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႔ဂိတ္မွာ စေကာခ်ပ္ေတြ ေပၚမွာ တရုတ္ဘူးသီး ငါးေပါင္းေၾကာ္လိုမ်ဳိး စာေတြ ေရးထားတယ္။ ဘာေရးထားတယ္ေတာ့ မသိရဘူး။ အၾကပ္သင္တန္း ကို ၃-လကာလ သတ္မွတ္ၿပီး သင္တန္းသား ၁၀၀ ကို သင္တန္းေပးတယ္။ ဗိုလ္သင္တန္းအဆင့္ကို ၆-လ သတ္မွတ္ၿပီး သင္တန္းသား (၆၀) ပါဝင္တယ္။ ဗိုလ္သင္တန္းကို ၁၉၈၉ ဇူလိုင္လမွာ စတင္ၿပီး၊ ထိုင္ဝမ္က နည္းျပဆရာ ၄ ဦးက သင္ ေပးတယ္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္ ရွိတယ္လည္း ဆိုၾကတယ္။ သင္တန္းစားရိတ္နဲ႔ လက္နက္ကိရိယာေတြကို ထိုင္ဝမ္ကုမၸဏီ တခုက ထုတ္ေပးတယ္။ အဓိက ၾကားခံဆက္သြယ္ေပးသူက ယခင္ မြန္ျပည္သစ္တပ္ဦးနဲ႔ ကူမင္တန္တပ္ေတြအၾကား (၁၉၅၁-၁၉၅၄) ကာလ စကားျပန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တဲ့ မစၥတာယပ္ (Mr. Yap) ပဲ။ (ႏိုင္ပန္းသာ၊ မြန္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ အေရွ႔ၾကယ္စာေပ၊ ဒု-ႀကိမ္၊ ၂၀၁၄၊ ႏွာ- ၂၅၉-၂၆၀)။ မစၥတာယပ္က ဘန္ေကာက္မွာ ေနတယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္သင္တန္းကို က်ေနာ္တို႔ ABSDF က ရဲေဘာ္ေတြကို မဖိတ္ခဲ့ဘူး။