| Civil Society ဆိုရာ၀ယ္
နိဒါန္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ လူမွဳေရးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက paradigm of social orderမွာ မ႑ိဳင္သံုးမ်ိဳးရွိတယ္လို႕ ရွဳျမင္သံုးသပ္ထားၾကပါတယ္။ ဒီသံုးမ်ိဳးကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ (The state)၊ ေစ်းကြက္ (The Market) နဲ႕ အရပ္ဘက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (The Civil Society) တို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ေစ်းကြက္ကို ပထမ မ႑ိဳင္နဲ႕ ဒုတိယမ႑ိဳင္လို႕ သတ္မွတ္ၾကတဲ့အတြက္ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကိုက်ေတာ့ တတိယ မ႑ိဳင္ လို႕ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ Civil societyဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို လူမွဳ ဖြဲ႕စည္းပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုထားၾကျပီး၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အၾကားက ဆက္ႏြယ္မွဳေတြမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳရွိတဲ့ သေဘာတရား တခုအျဖစ္ ယူဆထားၾကပါတယ္။ Civil society သေဘာတရားကို အထင္ရွားဆံုး ကိုယ္စားျပဳေဖာ္ေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းေတြကေတာ့ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား (non-government organizations or NGOs) ေတြပဲ ျဖစ္ျပီး၊ အန္ဂ်ီအိုေတြကို (civil society organizations or CSOs) ေတြအျဖစ္လဲ သတ္မွတ္ေခၚဆိုၾကပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (civil society) ဆိုတဲ့ သေဘာတရားနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရေတြအေပၚ သက္ေရာက္မွဳေတြဟာ ၂၁ ရာစု၊ ကမၻာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ ျပယုဂ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႔အစည္းၾကားက ဆက္ႏြယ္မွဳဆိုင္ရာ သ႑ာန္မ်ား (State – Civil Society Relational Models) ေလးမ်ိဳးကို အေျခခံျပီး၊ civil society သေဘာတရားကို ရွဳျမင္သံုးသပ္ပံုနဲ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ပံုေတြ ကြဲျပားပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးကေတာ့ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မွဳေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ confrontational model ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ collaborative model ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း- ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းမရွိပဲ သီးျခားရပ္တည္မွဳေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ autonomous model၊ ၾကား၀င္ေစ့စပ္ေျဖရွင္းျခင္း အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ mediational modelတို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Confrontational Model of Civil Society ဆယ့္ခုနစ္ရာစုနဲ႕ ဆယ့္ရွစ္ရာစုကာလေတြမွာ ဥေရာပမွာ modern state systemဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ထြန္းကားလာခဲ့ပါတယ္။ အၾကြင္းမဲ့ အာဏာက်င့္သံုးမွဳစနစ္၊ ဘုရင္စနစ္ေတြနဲ႕ အျပိဳင္ေပၚထြက္လာခဲ့တဲ့ ဒီအေတြးအေခၚေတြ ထဲမွာ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (civil society) ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကလဲ စတင္ေပါက္ဖြားလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚ ပညာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ Montesquieu နဲ႕ Kant တို႕ရဲ႕ ေရးသားခ်က္ေတြထဲမွာ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဆိုတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ အၾကြင္းမဲ့အာဏာကို ထိန္းညွိစစ္ေဆးဖို႕ လိုအပ္တဲ့ မ႑ိဳင္တခုအေနနဲ႕ ရည္ညႊန္းထားၾက ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလက အစျပဳျပီး ဥေရာပႏိုင္ငံေရးဒႆနိကရဲ႕ Liberal tradition တခုလံုးမွာ အရပ္ဘက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း အသြင္သ႑ာန္နဲ႕ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
Neo-conservative tradition မွာလဲ civil society ဆိုတာကို ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္အေနနဲ႕ သံုးသပ္ျပီး၊ ေစ်းကြက္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမပါေသာ မ႑ိဳင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ ပညာရွင္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ Vaclav Havel ကလဲ civil society ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးဆန္႕က်င္ျခင္း ဒိုမိန္း (domain of anti-politics) ျဖစ္ျပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ အရပ္ဘက္ လူ႕အဖြဲ႕အၾကားက ဆက္ႏြယ္မွဳဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ ဆက္ႏြယ္မွဳ လို႕ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ Ernest Gellner နဲ႕ Şerif Mardin ဆိုသူတို႕ကလဲ civil society ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေတြကို ထိန္းညွိေပးဖို႕ ေပၚထြက္လာတဲ့ counter-balancing mechanism လို႕ ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီလို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း၊ ထိန္းညွိေပးျခင္းဆိုင္ရာ Confrontational Model ကို အေျခခံျပီး Civil Society အားေကာင္းလာေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕အစည္းေတြ ယေန႕ကမၻာမွာ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။
Autonomous Model of Civil Society
၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္း အေတြးအေခၚက ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ civil society ကို ဆန္႕က်င္ဘက္အေနနဲ႕ သတ္မွတ္မွဳအေပၚမွာ အေျခခံျပီး၊ anti-statist ideological agenda အေပၚမွာ အေျခခံထားတယ္လို႕ ရွဳျမင္ သံုးသပ္သူေတြလဲ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ Civil Society ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ကြဲျပားျခားနားတာ မွတ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆန္႕က်င္တာ မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ပိုင္သီးျခား ရပ္တည္တဲ့ မ႑ိဳင္တခုသာ ျဖစ္တယ္လို႕ Robert Hefner, Keith Tester, David Anderson, Jean Cohen နဲ႕ Andrew Arato စတဲ့ civil society theorists ေတြက ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။
Charles Taylor, Larry Diamond, Gordon White, John A. Hall နဲ႕ He Baogang စတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္မ်ားကလဲ ဒီအဆိုကို လက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ Civil Society ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မွဳက လြတ္ကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အစုအဖြဲ႕မ်ား ပါ၀င္ေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း Charles Taylor က ဆိုခဲ့ပါတယ္။ Hall ကလဲ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ပါ၀င္ပတ္သက္မွဳမရွိပဲ မိမိတို႕ဘာသာ သီးျခားစုဖြဲ႕မွဳ ‘societal self-organization’ ဟာ civil society ရဲ႕ သြင္ျပင္လကၡဏာ တရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။ Baogang ကေတာ့ civil society တည္ရွိမွဳဆိုတာကို သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံရဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္းမွာ ေပၚထြက္ေနတဲ့ အသင္းအပင္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မွဳ ဘယ္ေလာက္ကင္းသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႕ တိုင္းတာႏိုင္ေၾကာင္း ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။
Autonomous Model of Civil Society သေဘာတရားေတြကို လူမွဳေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြ၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားစြာက လက္ခံ က်င့္သံုးေန ၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီသေဘာတရားေတြဟာ neo-conservative paradigm မွာ အေျခခံတဲ့ civil society ဆိုတာ depoliticized sphere ဆိုတဲ့ အျမင္ကိုေတာ့ ဆန္႕က်င္ပါတယ္။ လူထုအေျချပဳ ႏိုင္ငံေရး လွဳပ္ရွားမွဳေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ voluntary social movements paradigm အယူအဆေတြနဲ႕ ပိုျပီး ဆက္ႏြယ္မွဳ ရွိပါတယ္။
Collaborative Model of Civil Society
၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းနဲ႕ ၂၁ ရာစု ကနဦးပိုင္းကာလေတြမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြဟာ ျပည္သူ႕အက်ိဳးစီးပြားကို ဦးတည္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီလို ေျပာင္းလဲမွဳေတြနဲ႕အတူ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ျခင္းေပၚ အေျခတည္တဲ့ confrontational model နဲ႕ သီးျခားရပ္တည္တဲ့ autonomous model ေတြအျပင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းအေပၚ အေျခတည္တဲ့ collaborative model ကိုလဲ ပညာရွင္အမ်ားစုက ဦးစားေပး တင္ျပလာၾကပါတယ္။ civil society ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးရွဳေထာင့္ (political dimension) ကို အာရံုစိုက္ျခင္း မရွိပဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳ ေလွ်ာ့ခ်ေရး စတဲ့ မူ၀ါဒေရးရာေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ Civil Society Organizations ေတြ ပူးေပါင္းပါ၀င္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဒီအယူအဆေတြဟာ civil society ဆိုတာကို depoliticized sphere အျဖစ္ ရွဳျမင္တဲ့ neo-conservative paradigm အေပၚမွာ အေျခတည္တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမွဳေလွ်ာ့ခ်ေရး၊ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ မူ၀ါဒေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရမဟုတ္တဲ့ အာဏာရွင္အစိုးရေတြနဲ႕ အဆင္အေျပဆံုးလို႕ ယူဆရတဲ့ အတြက္ collaborative model ကို ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြျဖစ္တဲ့ WHO, UNESCO, UNDP အဖြဲ႕အစည္းေတြ အပါအ၀င္ Civil Society Organizations ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ Civil Society ဆက္လက္ရွင္သန္ ရပ္တည္ႏိုင္မွဳကို အေထာက္အကူေပးႏိုင္ဆံုး model တရပ္အေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။ အေရးၾကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ဒီ Model ကို အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာ အသံုးျပဳမယ့္ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕ေတြ (အထူးသျဖင့္ အဖြဲ႕ငယ္ေလးေတြ) အေနနဲ႕ civil society ဆိုတာကို depoliticized sphere အျဖစ္ ကနဦးရွဳျမင္ထားဖို႕ လိုပါတယ္။ collaborative model ကို အသံုးျပဳျပီးမွ political dimension ကို ထည့္သြင္းလာခဲ့ရင္ေတာ့ အာဏာရွင္အစိုးရနဲ႕ ျပႆနာတက္ရင္တက္၊ မတက္ရင္လဲ အာဏာရွင္ အစိုးရရဲ႕ အာဏာတည္ျမဲေရး အသံုးခ်ခံ လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
Mediational Model of Civil Society
တခ်ိဳ႕ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကားက ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးကို လုပ္ေဆာင္ေပးမယ့္ mediating sphere အေနနဲ႕ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ Norton က ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႕ အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကားမွာ mediating structure လိုအပ္ခ်က္ကို civil society က ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တယ္လို႕ အဆိုျပဳခဲ့ပါတယ္။ Sunar ဆိုသူကလဲ အတင္းအၾကပ္တိုက္တြန္းျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခယ္ျခင္းစတာေတြ မပါတဲ့ စုဖြဲ႕မွဳ ၾကားခံ ဒိုမိန္းတခုအေနနဲ႕ civil society ကို သတ္မွတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ပါတယ္။ Mediational Model ကို လက္ခံက်င့္သံုးတဲ့ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕အစည္းေတြက အရပ္ဘက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာကို ႏိုင္ငံေတာ္ (state) နဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Society) တို႕နဲ႕ သီးျခားရွိေနတဲ့ ၾကားခံေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး sphere တခုအေနနဲ႕ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။
အျငင္းပြားမွဳမ်ား
အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Civil Society)နဲ႕ Civil Society Organizations (CSOs) ေတြအျဖစ္ ပါ၀င္ေနတဲ့ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႕ အျငင္းပြားမွဳေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ အျမင္ေတြကေတာ့
(၁) အန္ဂ်ီအိုလုပ္ရင္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဘူး။ ဒီအျမင္က Collaborative Model of Civil Society အေပၚမွာ အေျခခံျပီး ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။Confrontational Model နဲ႕ Autonomous Model ေတြအေပၚမွာ အေျခခံျပီး အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးနဲ႕ လူထုအေျချပဳႏိုင္ငံေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
(၂) ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပဲ လူမွဳေရးအလုပ္ေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုအလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္။ ဒီအျမင္က အန္ဂ်ီအိုအလုပ္ဆိုတာကို depoliticized sphere အေနနဲ႕ ရွဳျမင္သံုးသပ္ခ်က္ကေန ေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါ၀င္ပတ္သက္မွဳ (political participation) ဆိုတာမွာ ပါတီတည္ေထာင္ျပီး ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႕ လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္တဲ့ conventional politics ဆိုင္ရာ ပါ၀င္ပတ္သက္မွဳ ဆိုတာ ရွိသလို၊ ေတာ္လွန္ေရးေတြ၊ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳ၊ စည္းရံုးေရးအသြင္ေဆာင္တဲ့ လူထုအေျချပဳႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္တဲ့ contentious politics ဆိုင္ရာ ပါ၀င္ပတ္သက္မွဳဆိုတာလဲ ရွိပါတယ္။ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳမွာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူေတြပဲ ပါ၀င္ဦးေဆာင္ရံုနဲ႕ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳေတြ ေပၚထြက္လာျခင္း မရွိႏိုင္ပါ။ တပ္ဦးကၽႊံတဲ့ မေအာင္ျမင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေတြပဲ ေပၚထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ လူထုနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြ တသားတည္းျဖစ္လာမွသာ ေအာင္ျမင္မွဳ အလားအလာ ေကာင္းတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳေတြ ေပၚထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ လူထုကို ေလွကားခ် စည္းရံုးႏိုင္ဖို႕ အန္ဂ်ီအိုအလုပ္ေတြ၊ Civil Society အားေကာင္းလာေအာင္ ခ်ဲ႕ထြင္မွဳေတြကိုလဲ politicized sphere အေနနဲ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရမွဳေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။
(၃) အန္ဂ်ီအိုေတြ အာဏာရွင္ေတြနဲ႕ ေပါင္းလုပ္ေနၾကတယ္။
Collaborative Model ကို အေျခခံျပီး ဖြဲ႕စည္းတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြက အာဏာရွင္အစိုးရေတြနဲ႕ မျဖစ္မေန အလုပ္တြဲလုပ္ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို တြဲလုပ္ၾကတာကို အျပစ္ျမင္စရာ မရွိပါ။ သို႕ေပမယ့္ ဒီလို တြဲလုပ္တဲ့အခါ depoliticized sphere အေနနဲ႕ သတ္မွတ္ျပီး တြဲလုပ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကိုေတာ့ အာဏာရွင္အစိုးရေတြက လက္ကိုင္ဒုတ္အျဖစ္ အသံုးမခ်ရဲၾကပါဘူး။ Constructive engagement ျပဳလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ တံခါးေလးကို ဖြင့္ထားေပးရံုေလာက္ပါပဲ။ သို႕ေပမယ့္ စာနယ္ဇင္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမွဳေရး အဖြဲ႕ငယ္ေလးေတြကိုေတာ့ လက္ကိုင္ဒုတ္အျဖစ္ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာရွနဲ႕ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသေတြမွာ အာဏာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္က collaborative Model ကို အေျခခံမယ့္ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ငယ္ေလးေတြကို ေနာက္ကြယ္ကေန ၾကိဳးကိုင္ဖြဲ႕စည္းထားေလ့ရွိေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာေတြ႕ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ အန္ဂ်ီအို အားလံုးကိုေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႕ ပူးေပါင္းလုပ္ေနတဲ့၊ အာဏာရွင္လက္ကိုင္ဒုတ္ေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္လို႕ မရႏိုင္ပါ။
နိဂံုး
နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ Civil Society အားေကာင္းမွဳဟာ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းမွဳျဖစ္စဥ္ (democratization) ရဲ႕ ဒုတိယပိုင္းျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ခိုင္မာမွဳ (democratic consolidation) အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ paradigm of social order ရဲ႕ မ႑ိဳင္ၾကီးတခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Civil Society အားေကာင္းလာေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာ ရွဳေထာင့္တမ်ိဳးတည္းကေန တေၾကာင္းဆြဲအျမင္နဲ႕ မၾကည့္ပဲ၊ ရွဳေထာင့္စံုကေန သံုးသပ္ဆန္းစစ္မွဳ ျပဳလုပ္ရန္ အေရးၾကီးပါတယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ Model ေတြကို ကိုင္စြဲျပီး အျငင္းပြားေနၾကတာထက္၊ မိမိကိုင္စြဲ အသံုးျပဳေနတဲ့ Model ေပၚအေျခခံျပီး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ေအာင္ျမင္စြာအေကာင္အထည္ေပၚလာေရးကိုသာ အာရံုစိုက္သင့္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။
ခင္မမမ်ိဳး (၁၆၊ ၃၊ ၂၀၁၁)
ရည္ညႊန္းကိုးကား။ ။
Diamond L. (1994) “Rethinking Civil Society: Toward Democratic Consolidation”, Journal of Democracy, July
Kumar, K. (1993) “Civil Society: An Inquiry into the Usefulness of an Historical Term”, British Journal of Sociology, vol. 44, pp. 375-95
Havel, V. (1988) “Anti-political Politics”, in Civil Society and the State: New European Perspectives, ed. John Keane, London and New York: Verso, pp. 381-98.
Mardin, S. (1995) “Civil Society and Islam”, in Civil Society: Theory, History and Comparison, ed. John Hall Cambridge: Polity
Mbogori, E. and Chigudu, H. (1999) “Civil Society and Government: A Continuum of Possibilities”, in Civil Society at the Millennium, West Hartford, Conn.: Kumarian Press in cooperation with CIVICUS
Norton, A. (1995) “Introduction”, in Civil Society in the Middle East, ed. Andrew Richard Norton, vol. I, Leiden: E.J. Brill
Richter, M. (1998) “Montesquieu and the Concept of Civil Society”, The European Legacy, vol.3, no. 66, pp. 33-41
Seligman, A. (1992) The Idea of Civil Society, New York: Free Press
Serrano, I. (1994) Civil Society in the Asia-Pacific Region, Washington D.C.: Civicus
Taylor, C. (1990) “Modes of Civil Society”, Public Culture, vol. 3. no. 1, p. 111
White, G. (1994) “Civil Society, Democratization and Development (I): Clearing the Analytical Ground”, Democratization, vol. 1, no. 3, p. 379
Burmese Earthquake
|
| | | | | | | Please find attached UNOCHA Situation Report No. 5, dated 30 March 2011, on the earthquake in Burma. Best regards,
02 April 2011: Naypyidaw's authorities have published a new state-run daily newspaper called 'Myawaddy', another mouthpiece of Burma's ruling junta published by the Department of Psychological Warfare.
Click the link to read more:
Dear all
Send Anti Government Poster.
Thanks
Aung Myint Htun ( 88gse )
__._,_.___ Attachment(s) from aung htun 1 of 1 File(s)
ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ အထူးသျဖင့္ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာေနရသူေတြဟာ အခ်ိန္ကုိလု ေနၾကရတယ္။ မအားၾကဘူး၊ စားဝတ္ေနေရး ရုန္း ကန္ေနၾကရတယ္။ မအားတဲ့ၾကားထဲက တခ်ိဳ႕က ကုိယ့္ႏိုင္ငံအေရးကုိလည္းအခ်ိန္ရရင္ ရသလုိေဆာင္ရြက္ေနၾကတာက ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိရင္ေတာ့ အားရစရာေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းလည္းျဖစ္၊ ေအဘီအက္ဒီအက္ဖ္ ဥကၠဌေဟာင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္တေယာက္လည္း အေမရိကန္မွာအႏွစ္၂၀ ေလာက္ေနထုိင္ေနတဲ့အေတာ အတြင္း ျမန္မာ့အေရး၊ စီဗာဆုိဆုိ္က္တီအေရးကုိ တတ္ႏိုင္သမွ်လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းအေပၚ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြဝင္ဖုိ႔အတြက္ အကူအညီေတာင္းဆုိတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္တာရွင္းရွင္းေလးပါ။ အဓိက က နယ္စပ္က ေအဘီအက္စ္ ဒီအက္ဖ္ အပါအဝင္ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္ေရးကုိ Initiate လုပ္တယ္၊ စတင္တယ္ဆုိရင္ ပုိသဘာဝက်တယ္။ သူတုိ႔ကလက္ေတြ႔ စစ္တုိက္ေနတဲ့သူေတြကုိး။ လက္ေတြ႔စစ္ မတုိက္တဲ့ သူကဝင္လုပ္တာ လုပ္ခြင့္မရွိဘူးလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးဝင္လုပ္ရာမေရာက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိ ညီညြတ္မွဳပုိရတာေပါ့။ ေနာက္တခုက ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္ဖုိ႔ေတာင္းတာထက္ နယ္စပ္မွာ တုိက္ေနသူေတြကို အကူအညီေပး တာကမ်ိဳး က ပုိသင့္ေလွ်ာ္ေၾကာင္းပါ။ ဒီသေဘာတင္ျပတာပါ။ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္ကူေရးေပၚမွာ အစြဲအလန္းႀကီးေနပုံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအေပၚမွာ စဥ္းစား ခ်က္က နဲနဲလႊဲေနတယ္ထင္ပါတယ္။ If you look at the regime change in Burma in Burmese history you should see all the regime changes were initiated by foreign invasion. ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေရးတဲ့ ဒီအခ်က္ကုိ က်ေနာ္နဲနဲ ေျပာလုိပါတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ regime change အစုိးရအေျပာင္းအလဲ အားလုံးဟာ invasion ႏုိင္ငံျခားစစ္တပ္ရဲ႕က်ဴးေက်ာ္မွဳ ပါတာခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူးဆုိတာရယ္၊ ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္တုိင္းခံရတာခ်ည္းဆုိတာပါ။ သီေပါမင္းကုိ ဖမ္းဆီးသြားတဲ့ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ ေစတနာနဲ႔ သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္ စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္တည္ေဆာက္ေပးဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မဟုတ္ခဲ့ ဘူး။ ရီဂ်င္းမ္ေတာ့ခ်ိန္းပါရဲ႕ ကိုယ့္မင္းေပ်ာက္ၿပီး ကုိလုိနီွအစုိးရမင္းျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း ကြ်န္ျပဳခံလုိက္ရ တယ္၊ ျမန္မာ့သယံဇာတ၊ ျမန္မာ့စီးပြားေရးလည္း ေသြးစုပ္ခံလုိက္ရတယ္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ဂ်ပန္တပ္ကုိ ပင့္လာတယ္။ တုိင္းျပည္အက်ိဳးျဖစ္ မလားလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ လြတ္လပ္ ေရးရမလား ဆုိၿပီး အား ကုိးေခၚလာတာဘဲ၊ အစုိးရအေျပာင္းအလဲေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီအစုိးရကေန ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္အစုိးရျဖစ္လာ တယ္။ ဘသားေခ်ာမ်ားကလည္း ျပန္မထြက္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သယံဇာတနဲ႔ မက္ေလာက္စရာစီးပြားရတနာေတြကုိျမင္ တာကုိးဗ်။ ဒါတင္မကဘူး၊ လူထုကုိပါ ဖက္ဆစ္တုိ႔ထုံးစံ အတုိင္းႏွိပ္စက္လုိက္ေသးတယ္။ ျပည္သူေတြဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါ…ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္သိပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြလည္းသိၾကပါတယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မွာ နယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္တုိ႔လဲ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ဝင္လာတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြကဂ်ပန္ကုိေမာင္းထုတ္ၿပီး ျမန္မာ ျပည္ ကုိျပန္ဝင္လာတာ ေစတနာနဲ႔ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ regime change လုပ္ဖုိ႔ ဒီမုိကေရစီအစုိးရတည္ေဆာက္ေပးဖုိ႔မဟုတ္ ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေပးျခင္လုိ႔လဲ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျပန္ခ်ဖုိ႔သာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိလုိနီေခတ္ ေနဝင္ခ်ိန္က ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကုလသမဂ ပ႗ိညာဥ္ပါ ကုိယ္ပုိင္ဌာန္းခြင့္မူ အရ ကုိလုိနီလက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံေတြကုိ လြတ္လပ္ေရးေပးကုိ ေပးရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ အဂၤလိပ္ျပန္လာအုပ္ခ်ဳပ္တာကုိ ႏုိင္ငံေရးအရ တုိက္ပြဲမဝင္ရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္ ကြ်န္ဆက္ျဖစ္ေနမွာပါ။ အဲလုိအျဖစ္မခံခ်င္လုိ႔၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေခါင္း ေဆာင္မ်ားနဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔က လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆုိ တုိက္ပြဲဝင္ၾကတဲ့အခါ ဒီရီဂ်င္းခ်ိန္းက ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒီ အစုိးရ အေျပာင္းအလဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားတပ္ အင္ေဗးရွင္း မပါခဲ့ဘူး။ (အဲဒီတုန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေျပာတယ္ ရရင္ရ မရရင္ခ် ဆို တာေလ… အင္အားႀကီး အဂၤလိပ္စစ္တပ္ကုိ စစ္ေရးအရတုိက္ဖုိ႔က ႏိုင္ငံျခားအကူအညီ မပါဘဲေတာ့ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္လုိ႔မ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားတပ္ တခုခုကုိေခၚဖုိ႔စဥ္းစားခဲ့ရင္ ဂ်ပန္ေခၚမိသလုိထပ္မွားေလမလား ဆုိၿပီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္း ေဆာင္ ေတြအၾကားျငင္းခုံၾကမွာ အမွန္ဘဲဗ်၊ သံဃာေတာ္ေတြကလည္းကန္႔ကြက္မွာဘဲ..ဗ်။ ပူပူေႏြးေႏြးသခၤန္းစာက ရွိထား တယ္မဟုတ္လား။) အဲ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ရီဂ်င္းခ်ိန္းသြားတဲ့ေနာက္ကာလတခုကေတာ့ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီေခတ္ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအာဏာ သိမ္းတဲ့အခ်ိန္ကေပါ့။ အစုိးရေတာ့ေျပာင္းသြားတာဘဲ ဘာႏိုင္ငံျခားတပ္ အင္းေဗးရွင္းမွမပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အႏွစ္ ၃၀ နီးပါးအၾကာမွာ ၈၈၈၈ ကာလ မဆလရီဂ်င္းခ်ိန္းသြားတာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတပ္ အင္ေဗရွင္းမပါပါဘူူး။ အေမရိကန္ေရတပ္ ႀကီးေရာက္ေနလုိ႔ လည္းမဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ေရတပ္ကုိ ဘယ္သူမွ ဖိတ္ေခၚ မထားဘူး။ အေမရိကန္ကလည္း မင္းတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔ စစ္သေဘၤာ အကူအညီလာေပးေနၿပီလုိ႔လည္း မေက်ညာခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေကာလာဟဠလုိလုိ တကယ္လုိလုိ ျဖစ္ေနခဲ့ တယ္။ အေမရိကန္တပ္ႀကီးကူညီရင္ ေကာင္းမွာဘဲလုိ႔သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕အပါအဝင္ ႀကိဳဆုိဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိသူေတြ ရွိေကာင္းမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဗကပ အားေကာင္းဆဲျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္တပ္ဝင္လာရင္ တဘက္က တရုပ္ျပည္ကလည္း ဗကပ နဲ႔အတူ ဝင္လာမွာကုိ တြက္ဆၿပီး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားတပ္ကုိမွ အဝင္မခံလုိတဲ့ ျပည္သူေတြ သံဃာေတာ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတပ္မေျပာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္ၿမိဳ႔ေတာ္ ေတာင္ႀကီး အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ ရလလဖတုိ႔၊ ပီအဲအုိတုိ႔၊ စတဲ့ လက္နက္ ကုိင္ အဖြဲ႔ေတြကုိေတာင္ ၿမိဳ႔ထဲမဝင္လာဖုိ႔ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးမ်ားက ေမတၱာရပ္ခံထားရပါတယ္။ ရွဳပ္ကုန္မွာ၊ လူထုေတြနာမွာစုိးလုိ႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပည္သူေတြသိေနတာ People power လူထုအားဘဲ။ လူထုအားနဲ႔ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့လုိ႔သာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္း ျပဳတ္သြားရတာပါ။ ရီဂ်င္းခ်ိန္းသြားရတာပါ။ အေမရိကန္ စစ္သေဘၤာေရာက္ေနလုိ႔ အဲဒီအရွိန္နဲ႔ ဦးေနဝင္းျပဳတ္သြားရတာ လုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုအင္အား၊ ျပည္သူ႔အင္အားကုိအသိအမွတ္မျပဳရာက်ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္တပ္ကဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံျခားစစ္တပ္ကဘဲျဖစ္ျဖစ္ တုိက္လုိ႔ခုိက္လုိ႔ လူေတြ ေသေက်၊ အတိဒုကၡေရာက္ၾကမွာ ကုိ ဘယ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကမွ လုိလားၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ တနည္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ ႏိုင္ငံျခားတပ္က ဝင္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လုိ႔ ျပည္သူေတြေသၾက ေက်ၾကမွာပုိလုိ႔ေတာင္ လုိလားၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာကႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္ခဲ႔ ရင္အေမရိကန္ျပည္ သူေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားကျပည္သူေတြ ေသမွာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေနတဲ့ ျမန္မာေတြလည္းေသမွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ျပည္သူ ေတြဘဲနာမွာ။ ဒါေၾကာင့္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတြက ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္မွာကုိ လုိလားၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ တရားဓမၼနဲ႔ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကုိ မဆုိထားနဲ႔၊ အစုိးရ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ႔ အေလးအနက္ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူထုေခါင္း ေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ပင္လွ်င္ ႏုိင္ငံျခားတပ္က်ဴးေက်ာ္လာတာကုိလုိလားသလားလုိ႔ေမးၾကည့္လုိက္ပါ။ သူမ က အက်ိဳးအျမတ္ကုိပုိျမင္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က ….. The French were very out spoken about the R2P. …..ဆုိတာ.. ဘယ္ႏိုင္ငံျခားအစုိးရမဆုိ သူတုိ႔အက်ိဳးမရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ပါဘူူး။ R2P ဆိုတာက အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။ အက်ိဳးရ ေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းျပတာသာျဖစ္တယ္။ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္သိပါတယ္။ ေနာက္တခုက လူမ်ိဳးစုတပ္ေတြ နဲ႔ ေအဘီအက္စ္ ဒီအက္ဖ္ တပ္ေတြကုိ အပစ္ေျပာျခင္းမဟုတ္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ့ အရင္စာမွာ အထက္ဆုံးက စာေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပါပုိဒ္ကို ၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။ ၿခဳံေျပာရရင္… ႏိုင္ငံျခား က်ဴးေက်ာ္မွဳ (foreign invasion) ဆုိတာကုိ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္က အက်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ျမင္ေနပုံရတယ္။ ဒါျမင္ခြင့္ရွိ ပါတယ္။ ကုိယ္ျမင္ေနတာကုိ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း အဲဒီလုိဘဲျမင္ၾကတယ္လုိ႔ ဆြဲၿပီးၿပီးမေျပာသင့္ဘူးလုိ႔ေတာ့ထင္ပါ တယ္။ အကိ်ဳးရွိတယ္ လုိ႔ျမင္တဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီး ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကုိသာ ဖိတ္ ေခၚၾကတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားစစ္တပ္ေတြက လာၿပီးကုိယ့္ေျမေပၚမွာ သတ္ျဖတ္ၾကမဲ့ကိစၥ၊ ကုိယ့္ျပည္သူေတြကုိေသၾကမဲ့ကိစၥ ကုိဘယ္သံဃာေတာ္ကမွ ဖိတ္ေခၚမယ္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ကမယုံၾကည္ပါ။ သမုိင္းေၾကာင္းကုိျပန္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ကုိ အင္ေဗးရွင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားတပ္ေတြအက်ိဳးျပဳခဲ့တာမရွိခဲ့ပါဘူး။ အက်ိဳးသာျပဳမယ္ဆုိရင္၊ လြတ္လပ္ေရးယူစရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ ဒီကေန႔အထိ ၿဗိတိသွ်အစုိးရရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔စြာ ေနေနၾကမွာဘဲျဖစ္တယ္၊ ၿဗိတိသွ်အစုိးရကလည္း R2P ေတာ့ေပးထားမွာပါ။ ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံျခားတပ္က ဝင္က်ဴးေက်ာ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံကျပည္သူေတြ အဲဒီတပ္ေတြကုိ ထြက္ပါေတာ့လုိ႔ ေတာင္းဆုိေနတာ ေတာင္ ဒီတပ္ေတြ မထြက္ၾကဘူး။ အင္တင္တင္လုပ္ေနၾကတာ ကုိထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသိပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲကုိ ႏိုင္ငံျခားတပ္ဝင္ေရာက္လုိ႔ ျပည္သူေတြအတိဒုကၡေရာက္ မွာကုိ မလုိလားေၾကာင္းဗ်ား။ ေလးစားလွ်က္။ ဝင္းေမာင္
Dear Ko Win Maung
We have been fighting against the regime for more than four decades, if you only count from 1988, it has been two decades, so as you said we are not capable enough to remove the regime. It is the truth.
If you look at the regime change in Burma in Burmese history you should see all the regime changes were initiated by foreign invasion. Burma last King Thibaw was over thrown by British troops, The British colonialist regime was kicked out not by General Aung San, it was pushed away by the Japanese troops, and the Japanese troops were pushed back by allies. All the regimes in Burma were removed by foreign invasion. British finally left Burma because its parliament decided to give independent to all most all its colonies.
The world has more and more sophisticated weapons invented by the West, USA, China, Russia and North Korea. All those weapons are available and easy to buy by rogue regimes like Burma, it is hard to fight against the rogue regime with bare hands or swords like in the ancient times. A group of 20 soldiers can slaughter hundreds with automatic weapons and have power to control thousands.
Do not blame ethnic troops and ABSDF if we cannot fight the regime because Western countries are looking at the U.S failure in Vietnam and unfinished war in Iraq and now in Afghanistan. So West in hesitant to come into Burma because they do not want to see offended by the native people.
Before U.S.A attacked Iraq, minority Sunni were the ruling clan and the majority Shi’ite were discriminated. But after US invasion Shiite became a ruling clan but Shiite never thank to the USA and see the US as an occupational forces. But Burma is different, in 1988 when the people heard that US No.7 Fleet was stationed near Burmese’s water, they hoped that US might invade Burma and willing to accept it, including the Buddhist monks, unlike Muslim leaders in Iraq. Burmese monks are not like Muslim fanatics, they understand the benefit of the foreign invasion.
Also in Nergis, people were hoping that foreign troops would come into Burma even though the regime refused to give a green light. The French were very out spoken about the R2P. In conclusion, possibility of foreign invasion is dim but we have to try it nothing to lose for doing it. As you said asking for foreign invasion means we have no capacity that is true. We have no capacity to remove the cruel regime because they can buy weapons from China, Russia and North Korea, we cannot. That is the difference between them and us. Asking for arm and ammunition from the West is also difficult but I agree with you, we can try this option too. For me, I do not care people look down on me, if foreign troops will come, I will beg for my country to get help.
Regards Htun Aung Gyaw
| | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | | |
| 
No comments:
Post a Comment