Friday, March 31, 2017

Aung San Suu Kyi: Myanmar's great hope fails to live up to expectations

A year after her party swept to power, the Nobel laureate faces questions over her leadership and silence on persecution
by in Yangon
-----------------------------------------------------------------------
ၿဗိတိန္ကဂါးဒီးယန္းသတင္းစာကေတာ့
အထူးေဆာင္းပါးပံုစံနဲ႔
ေဒၚစုကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဝဖန္ထားပါတယ္
ဦးဝင္းထိန္မေျဖတတ္တာလည္းပါမွာေပါ့
ဂ်ာနယ္လစ္ကိုအင္တာဗ်ဴးမေပးဘူးျငင္းေနရင္း
ဂ်ာနယ္လစ္ကလွည့္ပတ္ေမးေနတာကို
ျပန္ေျဖမိရက္သားျဖစ္ပံုရပါတယ္
ဒီလိုသတင္းစာႀကီးေတြကဂ်ာနယ္လစ္ေတြကဝါရင့္ေတြေလ
ေဒၚစုတေန႔တာအလုပ္လုပ္ပံုေျပာရင္းနဲ႔
ေဒၚစုကဂီတေနာက္ခံ႐ုပ္ရွင္ေတြႀကိဳက္ေၾကာင္း
မၾကာခင္ကLa La Land ႐ုပ္ရွင္ေခြဝယ္ေပးလိုက္ေၾကာင္း
ဆိုးသြားတာတခုက
ဦးဝင္းထိန္အေနနဲ႔ေဒၚစုကိုယ္စား
စကားေျပာေနတာမဟုတ္တာကိုသိပါတယ္
ဒါေပမယ့္ေဒၚစုစိတ္ထဲမွာ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြအေပၚ
စာနာသနားမႈရွိမယ္ထင္ပါသလားလို႔ေမးတာကို
ဘယ္လိုေျဖရမလဲခဏစဥ္းစားၿပီး
No လို႔ေျဖလိုက္တယ္
တကယ္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးအရ
Yes လို႔ေျဖရမွာပါ
ဂ်ာနယ္လစ္ကလည္းအဲဒီအေျဖနဲ႔
အရွိန္တဆံုးတင္ၿပီးေဆာင္းပါးကိုအဆံုးသတ္ထားပါတယ္


It was never meant to be this way.
The script called for the lead actor, a Nobel prize winner, to seize control of a country, bring peace where there was conflict and prosperity where there was poverty. A nation emerging from years of military dictatorship was to become a beacon of hope not only for its cowed population but also for much of a fractured and turbulent south-east Asia.
But like many political dramas – especially over the past 12 months – the script has not been followed by Myanmar and its de facto leader, Aung San Suu Kyi.
Now, a year since one of the world’s most famous prisoners of conscience came to power in the specially created position of state counsellor, the talk is not of progress.
Instead, it is of drastically escalating ethnic conflicts that have simmered and sporadically exploded for decades; a new Rohingya Muslim insurgency that has prompted an army crackdown some say may amount to crimes against humanity; a rash of online defamation cases that have fostered a panic over freedom of speech; and a repressive legal framework that allowed the generals to jail so many still being in place. And all the while, Aung San Suu Kyi is accused of remaining mostly silent, doggedly avoiding the media.

Interviews by the Guardian with more than a dozen diplomats, analysts and current and former advisers reveal frustrations with a top-down government struggling to cope with immense challenges. Aung San Suu Kyi’s questionable leadership style, her inability or unwillingness to communicate a vision, and her reluctance to speak out against the persecution of minorities have raised the question of whether the popular narrative is misplaced.
And although some defend her, saying it takes time to right the wrongs of decades, others see a fundamental misunderstanding of the woman herself.
“Many of the people who led the campaign [to free Aung San Suu Kyi] … were more on the liberal side of the spectrum,” one diplomat put it. “I think she’s closer to a Margaret Thatcher.”
It’s a stark contrast to the Aung San Suu Kyi who, during 15 years of house arrest at her lakeside villa on University Avenue in Yangon, stood on rickety tables and delivered speeches about human rights over the gate.
“And she was electric,” said David Mathieson, a longtime Myanmar researcher for Human Rights Watch who is now an independent consultant. “She was funny. She was informative. She was principled … And I think it’s lamentable that she’s not doing the equivalent of that now.”

‘Sole decision-maker’

Advertisement
Five hours north by car from Yangon, Myanmar’s dystopian capital Naypyidaw stands surrounded by densely forested mountains.
It is here, in the so-called Abode of Kings supposedly built to insulate Myanmar’s generals from attack, amid a landscape of deserted 20-lane highways and grandiose hotels, that Aung Sun Suu Kyi lives her life in power.
The 71-year-old is a disciplined ruler. Her habit, established during imprisonment, is to wake before dawn and meditate in the house she shares with her pet dog and a small retinue of maids.
She has breakfast with an adviser, often Kyaw Tint Swe, a former ambassador who spent decades defending the junta’s actions.
An aide, Win Htein, says Aung San Suu Kyi eats very little. “The amount of food she is taking is like a kitten,” he said. “She doesn’t eat carbohydrates. Fruit and vegetables. No pork, or mutton, or beef. Only fish.”
Her few indulgences include a vast wardrobe of luxurious silk longyis and evening film viewings, musicals being her favourite. Win Htein recently gave her a copy of La La Land.
But mostly she works. And there is a lot of work.

As well as state counsellor – a position created to get around the military-drafted constitution that bars her from the presidency – she is foreign minister, minister of the president’s office and chair of numerous committees. Widely described as a micromanager, she pores over documents after hours. A source close to the attorney general’s office says she asks to see a copy of every draft bill before it is submitted to parliament. Ministers routinely pass decisions upwards.
“The problem is there are no policymakers in her cabinet,” said Burmese political analyst Myat Ko.
People who know her say Aung San Suu Kyi inspires both devotion and fear. She is variously described as charming and charismatic, and sharp and authoritarian. “She feels like a real leader,” one diplomat said. “Intelligent, quick-witted, quite funny.” At the same time, he added: “I would say that she has appeared to be very keen to be the sole decision-maker to have no chance of establishing rival power centres.”
Echelons above her subordinates in stature, the state counsellor is often depicted as living in a bubble, surrounded by a cabal of advisers who are too nervous to convey hard truths. A Yangon-based analyst working on the peace process said bad news often does not reach her.
“In meetings, she is dismissive, dictatorial – in some cases, belittling,” said a senior aid worker who, like many others interviewed for this story, insisted on anonymity because he works with the administration. The government, he said, has become “so centralised, there is complete fear of her”.

A bumpy transition

This is not the administration many hoped for when the National League for Democracy (NLD) took over the government last year following victory in the 2015 election. The circumstances of this seismic shift in Myanmar has admittedly been far from ideal for cohesive, effective government. The army has retained control over key ministries as well as the security forces. But the election and transfer of power from the previous military-backed government were smooth.

“Most transitions end badly: the Arab spring and many other examples,” said Richard Horsey, a Yangon-based political analyst. “At the same time, transitions are always bumpy and I think Myanmar is going through a particularly bumpy moment in its transition.”
Advertisement
Before those bumps, the first few months brought good news for the new administration. Aung San Suu Kyi released scores of political prisoners. She announced the creation of a Kofi Annan-led advisory commission on Rakhine state, where the minority Rohingya Muslim community has been persecuted for decades. Major peace talks were held in August with armed groups. By mid-September, the US pledged to lift all sanctions.
But cracks were there from the start. The announcement of her cabinet was met with ridicule when it emerged several of her new ministers had phoney degrees.
Aung San Suu Kyi did not have much choice. The only people with experience in government were from the previous regime. But she is said to have a small network and is slow to trust people, a legacy of her house arrest and persecution.
Obsession with party loyalty soon became a theme. NLD legislators were told not to speak to the media in the run-up to the election and then were ordered not to raise tough questions in parliament.
The silence held through October, as a fresh crisis unfolded in Rakhine state, and November, when four ethnic armed groups formed a new alliance in the north.
Peace was Aung San Suu Kyi’s priority, she said before taking office. But conflict has escalated to unprecedented levels in Shan and Kachin states, with tens of thousands of refugees driven over the border into China.
As a Bamar Buddhist, Aung San Suu Kyi hails from the dominant ethnic group. “The Lady”, as she is lovingly referred to across the country, built a following across Myanmar’s fractured ethnicities by taking trips to the border regions since 1989, often wearing local dress.

But ethnic leaders have recently questioned the extent of her sympathies with minorities. Her government has put out statements condemning abuses by ethnic armed groups, ignoring aggressions from the military. In one case it labelled a major ethnic organisation a terrorist outfit. The peace process analyst said she has one strategy: “to have good relationships with the Tatmadaw [army]”.
Aung San Suu Kyi’s squeaky-clean image had already begun to blur in 2012, when she did not speak out after a surge in sectarian violence that led to the deaths of hundreds of people, mostly Rohingya Muslims, in Rakhine state. In an apparent concession to domestic racist factions, her party blocked Muslims from running for parliament in 2015.
Many people put her ruthlessness down to political expedience and fear of an unpredictable military. Win Htein, her adviser, cited something she told him in 1988: “She told me, since she decided to get involved with politics, she would change everything. Any criticism directed towards her, she wouldn’t care.”

‘Potential for genocide’

The biggest moral challenge of her leadership is posed by Rakhine state, a tinderbox of tension between minority Rohingya Muslims and majority Buddhists.
The northern part of the region exploded into violence on 9 October after nine police officers were killed on the western border with Bangladesh by Rohingya armed with swords and makeshift rifles.
Aung San Suu Kyi got the news in the middle of the night. The morning after, she convened a sombre meeting with government and police officials. “She was not worried, [but] she was not calm. She was upset,” Win Htein recalled.

Soldiers sealed off the remote corner of the country, barring media and aid access. Tens of thousands of Rohingya, whom many in Myanmar regard as illegal “Bengali” immigrants from Bangladesh, fled across the border to refugee camps. They have recounted mass killings and rape, accusations which the military denies. One woman who spoke to the Guardian said troops raped her, killed her husband and seven of her children. One child survived, she said.
Advertisement
Aung San Suu Kyi’s government has angrily dismissed many of the claims as “fabrications”. The words “fake rape” were plastered over her official Facebook page. A report by a government-appointed committee cited the presence of mosques and “Bengalis” to dismiss the accusations. It was a clumsy response. “We have had conversations about messaging,” said one diplomat.
Yet the foreign ministry last week said a UN resolution to send an independent international fact-finding mission to Myanmar “would do more to inflame, rather than resolve, the issues at this time”.
A south Asian envoy said three months passed before Aung San Suu Kyi’s deputy at the foreign ministry visited the Bangladesh embassy. According to the diplomat, they offered to repatriate some Rohingya but made no reference to hundreds of thousands of others living in Bangladeshi camps since fleeing previous waves of violence.
“I can say that the government is only round about a year old but we haven’t seen a concrete indication towards really addressing the situation as far as Rakhine state is concerned,” the diplomat said. The Myanmar foreign ministry did not immediately respond to requests for comment.
And then a personal blow. In December, more than a dozen fellow Nobel laureates wrote an open letter to the UN security council warning of a tragedy “amounting to ethnic cleansing and crimes against humanity”. It cited the “potential for genocide”.

‘Not the change they promised’

Advertisement
Few people who know her believe Aung San Suu Kyi is prejudiced, though they do say she is afraid of being painted as cosy with Muslims by powerful, radical Buddhist influencers.
“I think she sees it sort of like older white guys in America: they’re not racists but they don’t prioritise [race],” said one diplomat.
But when, 10 months into her rule, one of her advisers, a prominent Muslim lawyer, was assassinated, her silence left many dumbfounded.
Ko Ni, a constitutional lawyer who helped create the state counsellor position, was shot dead on 29 January as he stood outside Yangon international airport, holding his grandson in his arms. For a month, Aung San Suu Kyi made no public comment. She did not even call the family.
It was only after she attended his memorial service at the end of February that she made her first public statement on the matter.
The immense authority retained by the military means the state counsellor has limited power over what happens in conflict areas. But even in sectors well within its purview, the government is seen to be falling short.
Foreign investment is set to plunge 30% for the year ending 31 March, according to a report in the regional business publication the Nikkei Asian Review. The downturn is attributed in part to a vague economic vision.
The NLD’s parliamentary majority gives it the ability to amend and remove oppressive laws, including the notorious 66D clause in the telecommunications law that has been used to jail scores of people for Facebook posts critical of the government and army. But, instead, senior NLD officials began using it with an order to pursue some of the cases against critics coming from the highest levels of government.
By the start of 2017, at least 38 people had been charged with online defamation, some unrelated to the NLD, including two men who allegedly went on a drunken rant about Aung San Suu Kyi and one who called her puppet president, Htin Kyaw, an “idiot”.
Champa Patel, Amnesty International’s regional director for south-east Asia and the Pacific, said: “This is not the change the NLD promised to deliver during last year’s elections.”

Meanwhile, western diplomats continue to give Aung San Suu Kyi the benefit of the doubt. Few supported the establishment of a UN-backed commission of inquiry – the highest level of probe – on the Rohingya crisis.
“There’s a belief by some important actors that we just need to support her to steer the country,” said the analyst who works on the peace process. “That’s not been successful.”

Misplaced expectations

Advertisement
Aung San Suu Kyi’s aides turned down requests for an interview. Win Htein, who also works as the NLD spokesperson, praised her silence as politically astute and said media interviews were too “time-consuming”.
Win Htein – a man in his mid-70s who sleeps with an oxygen tank – has a reputation as the party disciplinarian.
Speaking at his home, a military-style dormitory for MPs in Naypyidaw, he added: “Please tell those who are disappointed in Daw Aung San Suu Kyi or in us just [to] look at the history … More than 27 years we have struggled. Through real hardship. So this point is too early. They have too high expectations.”
So far, the government has successfully clamped down on corruption and fostered a climate of free speech, he said, adding that “there is an argument for both sides” for the 66D clause. He said claims that Aung San Suu Kyi was the sole decision-maker in her cabinet were “rubbish”.
Governance, he said, has meant constant negotiation with the army. Members of the military-backed Union Solidarity and Development party have told him they plan to challenge Aung San Suu Kyi’s state counsellorship as unconstitutional.
Win Htein’s views on the Rohingya reflect common prejudices in Myanmar. He said the “Muslim lobby” exaggerates the plight of the group, even though 120,000 have been confined to camps in Rakhine state since 2012. He said the “illegal immigrants are flowing into our country like a stream since many decades ago” and that Islamic practices are incompatible with Buddhist beliefs.
Win Htein cannot speak for Aung San Suu Kyi. But it seemed pertinent to ask if he thought she might have private sympathy for the Rohingya.
He paused and then said: “No.”

Military Officer: ‘Rambo IV’ Defames Burma Army







By Kyaw Kha 30 March 2017
RANGOON — U Min Htay, a central committee member of the All Burma Students’ Democratic Front (ABSDF) facing trial under Article 17(1) of Burma’s Unlawful Association Act, is now likely to face another charge for his appearance in the 2008 Hollywood blockbuster “Rambo IV” which is deemed to defame the Burma Army.
U Min Htay was arrested by the Burma Army on Dec. 28 last year at the Sein Lone military checkpoint on the Bhamo–Lwegel road in Momauk Township, Kachin State, and charged for allegedly associating with Kachin Independence Army (KIA), which has opted out of signing the Nationwide Ceasefire Agreement (NCA) with the government.
As he appeared at Momauk Township court on Wednesday, Maj Nay Lin Htike of Bhamo-based 21st Military Operations Command (MOC-21), who is a prosecution witness, told the court that “Rambo IV,” in which U Min Htay played a military officer of a ruthless military regime in Burma, vilified the Burma Army.
“Rambo IV” is a 2008 action film and the fourth and final installment in the Rambo franchise which Hollywood star Sylvester Stallone wrote, directed and starred in.
The film depicts the rescue of Christian missionaries who came to an ethnic Karen village in Burma to provide medical aid and were kidnapped by Burmese government troops. It includes scenes of the Burma Army brutally torturing and massacring Karen people.
The character played by Stallone single-handedly killed dozens of Burmese soldiers to rescue hostages.
“The major told the court that he also found photos of my husband and Stallone, which defames the army,” Daw Nan Yin, wife of U Min Htay told The Irrawaddy.
After U Min Htay was arrested, the ABSDF central committee complained that both the government and the army already knew at the point of signing the NCA that ABSDF was based in both areas controlled by the government and by NCA non-signatories.
U Min Htay is currently being detained at Bhamo Prison and has lamented his arrest as the ABSDF is a NCA signatory, according to his wife.
There will be 10 prosecution witnesses to testify in the trial that is expected to last for at least the next six months. The next court appearance is set for April 5.
Burma Army chief Snr-Gen Min Aung Hlaing, in a meeting with NCA signatories on Jan. 24 in Naypyidaw, said the Burma Army had no plan to release U Min Htay, but would proceed in line with the law, ethnic leaders who attended the meeting told the media.
Together with seven other ethnic armed groups, the ABSDF signed the NCA with the previous U Thein Sein government on Oct. 15, 2015 and attended the 21st Century Panglong peace conference held in August last year under the National League for Democracy (NLD) government.
U Min Htay also played a part in “The Lady,” a 2011 film about Daw Aung San Suu Kyi, as well as Burmese movies critical of the Burma Army and the Parliament under the previous government.

Thursday, March 30, 2017

နိဗၺာန္ဆိုတာ

ဓမၼရတနာ
နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းလား၊ ဘာမွ မရွိျခင္းလား
************
ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။
နိဗၺာန္ဆိုတာ လူ႔ဘဝ၌ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါသလား။
ဘဝကုန္ဆံုးၿပီး ဘာမွမရွိျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလား။

(မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔
မေခၚပါဘူး။
အဘာဝပညတ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။
နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္
ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နားေထြးသြားပါသလား။
ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီ
သဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။
မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။
ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သေဘာမေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔
လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။
မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာ ရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။
‘အသခၤတ’ ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝပါ။
“အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီ အသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ မူလ သဘာဝ
အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။
အဲဒီ အရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတ ေခၚတဲ့
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္ မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။
အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။
အျဖစ္တရား မဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ
ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္း ေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္ မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။
အသခၤတ ေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲ
နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း -
“ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊
သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။
အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊
နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။” လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား
မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာ ဌာန မရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔
ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာန မရွိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့
အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စတဲ့ တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့ တရား၊
ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီ ကိေလသာေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။
ဒီ ကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။
ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ
က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခ ေခၚတဲ့ တကယ္
အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္
မသိႏိုင္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့
အရွိသဘာဝႀကီးပါ။
႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ
ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့
သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထား စီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့
အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္
စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို
ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။
တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔
ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။
အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့
အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။
ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။
မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း ဆိုတဲ့
နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။
အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို
ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္
ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။”လို႔
မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။
ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။
အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ = အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။
ဆင္းရဲ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရား ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့
ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္
ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။
မီးခိုးကို မျမင္ မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို
ပယ္သတ္ရမွာပဲ။
ဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကို လိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္
ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္
ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီ တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္
ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း
အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။
အဲဒီ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ
ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။
ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။
ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။
(ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။
ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့
အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။
(ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
ကဲ ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူ ေသခ်င္သလဲ။
(ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါ ဘုရား။)
ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။
(ရွင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္း
ျဖစ္ေနတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ
မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူ လိုခ်င္မလဲ။
(ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။
“အမယ္ေလး ... ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က ၁၀-တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔
တားထားရတယ္” လို႔။
ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့
ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ... သူ
ေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။
(မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ဆိုတဲ့ ရွင္မႈ ျဖစ္ရတာ။
စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။
ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု
ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။
ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္
ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။
(ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။)
ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါ ဘုရား။)
လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့
ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
“အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္း
ေခၚတယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။
ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ
ျဖစ္ရတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ...
(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကို ပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ ရွိမွာပဲ။
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ = တဏွာ = သမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ အပါအဝင္ ေလာကမွာ ေတြ႕ရတဲ့
ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ = ဆင္းရဲအမွန္ေတြပဲ။
ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။
အဲဒီ လိုခ်င္ တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
မေသခ်ာဘူးလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခု မရွိရင္ အဲဒီ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခု ၿငိမ္းတာပဲ။
ကိုင္း ... ေမးမယ္။
ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။
ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ
စိုးရိမ္စိတ္ ရွိပါ့မလား။
(မရွိပါဘူး ဘုရား။)
ဘာေၾကာင့္ မရွိသလဲ။
(ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါ ဘုရား။)
ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
ဆင္းရဲ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သား ဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။
(ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။)
အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီး မရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီ တဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕
သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ
ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္
ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာ ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။
သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။
အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။
အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ က်န္တဲ့ ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။
အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ
ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။)
မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။
(ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။
ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။
တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။
ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။
ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္း
မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာ တပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။
(ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။
(က်န္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ
အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့ နိဗၺာန္ = သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ
ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။
(ရပါတယ္ ဘုရား။)
ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။
အဲဒီ ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ
အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။
(မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။)
မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲ အားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။
(ၿငိမ္းသြားပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ
လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွ မရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။
ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။
(ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
(ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဘာရွိတာလဲ။
(ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။
ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။
(ဘာမွ မရွိပါ ဘုရား။)
ရွိတယ္။
(ရယ္ၾကသည္။)
မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ္ ဘုရား။)
အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။
(မပူေတာ့ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ သခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီး
ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။
ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္
မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလ သဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။
အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။
ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ =
ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မဟုတ္ဘူး။
ခ်မ္းသာ ခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ =
ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ
ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ
ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း
ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့
မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။
အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။
(ဆင္းရဲပါ ဘုရား။)
ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။
(မႀကိဳက္ပါ ဘုရား။)
မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲ ေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာ
ေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အားရစရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕
ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု
ကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေန
ကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္း ပ်က္။
နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ
ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။
အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။
(စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘုရား။)
စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသပါဆိုရင္ သူ ေသဝံ့ပါ့မလား။
(မေသဝံ့ပါ ဘုရား။)
မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြ ကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့
ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆး
ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့
အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။
ည ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈ နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူ
ဆင္းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)
မသိဘူး ေနာ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းေနတယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။
(ဘာမွ မခံစားရပါ ဘုရား။)
ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)
ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။
(ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
နံနက္ ၈ နာရီမွာ ႏိုးလည္း လာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။
ျပန္ ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။
ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္

ႏုိင္ငံေတာ္၏အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရတာဝန္ယူမႈ တစ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္း (အစအဆံုး)

ႏုိင္ငံေတာ္၏အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရတာဝန္ယူမႈ တစ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္း (အစအဆံုး)
================= (၃၀-၃-၂၀၁၇)

 ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ားအေပါင္းရွင္။ ကၽြန္မတုိ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ၂၀၁၅ ႏိုဝင္ဘာလက က်င္းပတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ရလဒ္အရ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ၃၀ ရက္ေန႔ မတ္လမွာ ႏုိင္ငံ့ရဲ႕ အစိုးရတာဝန္ေတြကို စတင္ၿပီးေတာ့ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ျပည္သူလူထုကို အစီရင္ခံရမယ့္ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးဌာနအသီးသီးနဲ႔ တုိင္း/ ျပည္နယ္ အစိုးရမ်ားအသီးသီးဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ၊ မိမိတို႔ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈ ေတြနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို တင္ျပၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့ေတာ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေတာ့ ကိစၥႀကီးသံုးရပ္ကို အဓိကထားၿပီးေတာ့ တင္ျပသြားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကိစၥႀကီးသံုးရပ္ဆိုတာ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္က ျပည္သူလူထုကို ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ စည္းရံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုေျပာင္းလဲခ်ိိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ခရီးေရာက္သလဲ ဆိုတာကို စမ္းသပ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေျပာင္းလဲတယ္ဆိုတာ အဓိကအားျဖင့္ စနစ္ကိုေျပာင္းလဲျခင္းနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေျပာင္းလဲျခင္း ႏွစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုစလုံးမွာ ျပည္သူေရာ၊ အစိုးရေရာ ပါဝင္ရပါတယ္။ ျပည္သူခ်ည္းပဲလည္း လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ အစိုးရခ်ည္းပဲလည္း လုပ္လုိ႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စနစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ အစိုးရကေနၿပီးေတာ့ ဦးေဆာင္သြားရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ စနစ္ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ဆုိတာဟာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ကေနၿပီးေတာ့ အျမစ္တြယ္ခဲ့တဲ့ စနစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းလဲရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ေျပာင္းလဲတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အစိုးရဆုိတာဟာ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို ထင္ရွားေအာင္လုိ႔ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ အစိုးရဟာ ျပည္သူ႔အတြက္လား၊ ျပည္သူဟာ အစိုးရသံုးဖို႔အတြက္ လား ဆုိတာကို ဘာကထင္ရွားေစလဲဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အစိုးရအေပၚမွာ အျမင္ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး အားျဖင့္ ကၽြန္မယံုၾကည္တာကေတာ့ အခုႏွစ္အတြင္းမွာ ျပည္သူေတြဟာ အစိုးရကို ေၾကာက္ဖို႔ မလုိဘူး ဆုိတာ အမ်ားကသိလာတယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ ဒီဟာကို တုိးတက္မႈ တစ္ခုလုိ႔ပဲ ကၽြန္မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ျပည္သူကေနၿပီးေတာ့ အစိုးရကုိေၾကာက္ဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ရည္ရြယ္တာကေတာ့ ျပည္သူက အစိုးရကို ေလးစားဖို႔၊ တန္ဖိုးထားဖု႔ိ၊ ယံုၾကည္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီအဆင့္ေရာက္တဲ့ အထိေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားသြားရမွာပါ။
အခုအခ်ိန္အခါမွာဆုိလု႔ိရွိရင္ ျပည္သူလူထုကို အကာအကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္ ဥပေဒေတြျပဌာန္းတဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ရာေရာက္တဲ့ ဥပေဒေတြကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ ေျပာင္းလဲသင့္တာကို ေျပာင္းလဲတယ္၊ ဖယ္ရွားသင့္တာကို ဖယ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ စနစ္ကိုေျပာင္းလဲျခင္းရဲ႕ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေျပာင္းလဲလား မေျပာင္းလဲလားဆုိတာဟာ ျပည္သူေတြ ကိုယ္တုိင္သိမွာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ အစိုးရအဖဲြ႔ဝင္ေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ေျပာင္းလဲျခင္းဆုိတာဟာ ကၽြန္မတုိ႔ အဂတိတရား ေလးပါးမွ ကင္းဖို႔ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က အဂတိတရားဆုိတာဟာ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ လုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ မၾကာခဏ သတိေပးရပါတယ္။ အဂတိတရား ေလးပါး ဆုိတာ ဆႏၵ၊ ေဒါသ၊ ဘယာ၊ ေမာဟ။ ဒီေတာ့၊ အစိုးရတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ဆႏၵ၊ ေဒါသ ကင္းရမယ္ဆိုုတာ မိမိတို႔ခ်စ္ခင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ မိမိတို႔နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ အက်ိဳး အတြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ရဘူး။ အမွန္တရားကိုပဲ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရမယ္။ ဒါ ဆႏၵဂတိ ကင္းျခင္းဆုိတာ ဒါပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံယူမွ အဂတိတရားနဲ႔ မကင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ အက်ိဳးကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕အက်ိဳးမၾကည့္ဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အသိုင္းဝုိင္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မိသားစု၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး လုပ္တယ္ဆုိတာဟာ ဒါဟာလည္း အဂတိတရားတစ္မ်ိဳးပါပဲ။
ေဒါသဂတိ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့သူေတြ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့သူေတြကို ႏွိမ္တာ၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တာ၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပႆနာရွာတာ ဒီဟာေတြလည္း ကၽြန္မတို႔အစိုးရက ကင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘယာဂတိ ဆုိတာကေတာ့ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈက ကင္းေဝးျခင္းပါ။ ဒါကေတာ့ အဓိက အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈမွ ကင္းေဝးဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရဆုိတာလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈကေန ကင္းရမယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို လုပ္ရဲရမယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ ထုိက္တာကို မလုပ္ရဲ လုိ႔ရွိရင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာဝန္ကို မယူသင့္ပါဘူး။
ကၽြန္္မတို႔ အခုတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာဆုိရင္ စိန္ေခၚမႈအမ်ားႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အားလံုးကသိတဲ့ အတုိင္းပဲ ကၽြန္မတုိ႔ ႏုိင္ငံဟာ စီးပြားေရးအရ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ ဟာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခ်ိန္ကေန စၿပီးေတာ့ အခုထိ အျပည့္အ၀ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ မရရွိခဲ့ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီဟာကေတာ့ ဒုတိယကိစၥရပ္ႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥရပ္ေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဆိုတာဟာ ဆက္ႏႊယ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးရရွိဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိဖို႔ဆိုလို႔ရွိရင္ အဂတိတရား ကင္းစင္ရ မယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ အစုအဖြဲ႔ အသီးသီးနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ ဆိုရင္ ကိုယ္ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ အမွန္တရားကို ေရွ႕ရႈၿပီးေတာ့ လုပ္ကိုင္ဖို႔ လုိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒါေတာ့ ျပည္သူလူထုက သံုးသပ္ရမွာပါ။ ကၽြန္မအျမင္မွာေတာ့ ဒီ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ကိုမွ တိုက္ခိုက္ခဲ့တာ၊ ေစာင္းေျမာင္းခဲ့တာ၊ ေစာင္းခ်ိတ္ ၿပီးေတာ့ ေ၀ဖန္ခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေျပာစရာရွိရင္ေတာ့ တည့္တည့္ပဲ ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု၊ ပုဂၢိဳလ္တစ္ခုကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရး မလိုလားခ်က္ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥကို လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို မလုပ္လို႔ရွိရင္၊ ဒီလို လမ္းစဥ္ကို မသြားလို႔ရွိရင္ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတာ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီႏိုင္ငံထဲမွာ အဖြဲ႔အစည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ ဘာသာ ကိုးကြယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ိဳးစံုရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ တစ္ကယ္ပဲ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို လိုလားတယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ အားလံုးကို ဆက္ဆံတဲ့ေနရာမွာ မွ်မွ်တတရွိရမယ္။
ပုထုဇဥ္လူသားမ်ား ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟာ မႀကိဳက္တဲ့ဟာ ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္ ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိမယ္။ ေမတၱာမထားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါ အစိုးရ တစ္ရပ္ရဲ႕ အလုပ္ထဲမွာ ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြဟာ ပါ၀င္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ ေရြးေကာက္ပြဲစည္းရံုးေရးကာလတုန္းက ျပည္သူလူထုကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မဲေပးပါ။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ မဟုတ္မမွန္တာ လုပ္လို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူၿပီးေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို လုပ္ပါမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ကတိေပးခဲ့ပါ တယ္။ ဒီကတိအတိုင္းလည္း ကၽြန္မတုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြထဲက ကၽြန္မတို႔ ခန္႔အပ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထဲက တိုင္းျပည္ ရဲ႕ တာ၀န္ကို မေက်ပြန္ဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔ျမင္ခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မတို႔ပါတီရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာတာေတြလည္း ကၽြန္မတို႔ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မတုိ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ အေရးယူပါတယ္။ ေနာင္လည္း ဒီလိုပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္သြားမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ေခ်ာေမြ႔ဖို႔ အတြက္ဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ဟာ ဆႏၵကတိအရ ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့လူေတြကို မကာကြယ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကာကြယ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာဟာ ဆက္ႏႊယ္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာဖို႔လုိမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ဟာ လြယ္တဲ့ျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုလို႔ရွိရင္ အခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယပင္လံုညီလာခံအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး တိုးပြားလာပါတယ္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာဟာ ကၽြန္မတို႔ လက္ထဲမွာ ဆုပ္ရထားတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အရာတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းသြားတဲ့အခါမွာ အျခားလမ္းေတြ သြားသလိုပဲ ေရွ႕ကို တက္ရတာ ေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရပ္ေနရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း နည္းနည္း ျပန္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ပန္းတိုင္က ဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႔က ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိပါတယ္။ ပန္းတိုင္က ဘာလဲလို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိလို႔ ကၽြန္မတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီပန္းတိုင္ကို ခ်ီတက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပန္းတိုင္။ အမ်ိဳးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးပန္းတိုင္။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလုိ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ လုပ္တဲ့အခါမွာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လုပ္တဲ့အခါမွာ ကမၻာတစ္၀ွမ္းက ကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈ၊ ကူညီမႈ၊ စာနာမႈကို ကၽြန္မတုိ႔ တန္ဖိုးထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ျငား လည္း ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ကၽြန္မတုိ႔ ကိုယ္တိုင္သာ ထမ္းေဆာင္ရမယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္မတို႔က နားအလည္ဆံုးပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းတဲ့ ေနရာမွာလည္း မွန္ကန္တဲ့လမ္းကို ကၽြန္မတို႔ ေရြးခ်ယ္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတယ္လို႔ ကၽြန္မ လံုး၀ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါဟာ စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။
ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ျပည္သူ ျပည္သားေတြဟာလည္း ဒီလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ သိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္သူမ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဒီလုိသတင္းေတြကို လိုက္ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ၾကတယ္။ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။ ေလ့လာၾကတယ္ဆိုတာ ကေတာ့ ကၽြန္မက မသိပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ဆိုလို႔ရွိရင္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာင္စီကေနၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဟာကို ကၽြန္မတုိ႔ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ လက္မခံခဲ့တာဟာ ကၽြန္မတို႔ ကုလသမဂၢကို မေလးစားလို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရးေကာင္စီထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ကၽြန္မတို႔ မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ မျမင္လို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကၽြန္မတုိ႔ႏိုင္ငံနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔ ယူဆလို႔ လက္မခံတာပါ။ ကၽြန္တို႔ ႏုိင္ငံနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္လို႔ ယူဆတဲ့အႀကံဉာဏ္ေတြဆိုရင္ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ လက္ခံမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အႀကံဉာဏ္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔လည္း ကၽြန္မတို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အခု တစ္ႏွစ္အတြင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥရပ္အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕ရႈၿပီးေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
တဒဂၤ လတ္တေလာ အမ်ားႀကိဳက္မယ့္ကိစၥေတြ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႔ ေရြးမလုပ္ပါဘူး။ တဒဂၤ လတ္တေလာ ၾသဘာေပးမယ့္ကိစၥေတြဆိုၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႔ ေရြးၿပီးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ကိစၥေတြကို ကၽြန္မတို႔ စြန္႔စားၿပီးေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စြန္႔စားတယ္လို႔ ကၽြန္မ ေျပာရျခင္းဟာ လူ႔ဘ၀မွာဆိုလို႔ရွိရင္ ဘာကိစၥပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္လို အက်ိဳးဆက္ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ တိတိက်က် တြက္လို႔မရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကိုင္စြဲထားတဲ့ မူ၀ါဒေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ကိစၥေတြကို လုပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီကိစၥ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း ျပည္သူလူထုဟာ ကြ်န္မတို႔ကို စမ္းသပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ အေျခအေနဟာ ျပည္သူလူထု လိုခ်င္တဲ့အေျခအေန ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ျပည္သူ မွာ ရွိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ႏုိင္ငံမို႔လို႔ ေတာ္ေတာ္မွ ရႈပ္ေထြးတဲ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ ကိစၥေလးေတြကို ကြ်န္မတို႔ ကိုင္တြယ္ရပါ တယ္။ ရင္ဆိုင္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း မတူကြဲျပားမႈဆိုတာဟာ ကြ်န္မတို႔အတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္တဲ့ အင္မတန္မွ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သယံဇာတႀကီးတစ္ခုပဲလို႔ ကြ်န္မေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ မတူကြဲျပား မႈေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံ ပိုၿပီးေတာ့ တိုးတက္ေအာင္လို႔၊ ပိုၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႏုိင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္လို႔ ကြ်န္မတို႔ လုပ္ႏုိင္မယ္ဆိုတာလည္း အဓိကယံုၾကည္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ဒီ အဂတိတရား (၄) ပါးကင္းဖို႔လုိပါတယ္။ ဆႏၵ၊ ေဒါသ၊ ဘယာ၊ ေမာဟ။ မႀကိဳက္လို႔ မလုပ္တာတို႔၊ ႀကိဳက္လို႔ လုပ္တာတို႔၊ ေၾကာက္လို႔လုပ္တာတို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အသိတရားကင္းမဲ့လို႔ လုပ္တာတို႔၊ မလုပ္တာတို႔ ဒါေတြအားလံုးဟာ အဂတိတရားေတြပါပဲ။ ဒါေတြကေန ကင္းစင္ဖုိ႔ အစိုးရတစ္ရပ္ဟာ အင္မတန္မွ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။
အရင္ႏွစ္က ကြ်န္မတို႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ အစိုးရတာ၀န္ကို စၿပီးထမ္းေဆာင္ၿပီး ကာလမၾကာခင္ ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္မျပည္သူလူထုကို မိန္႔ခြန္းတစ္ရပ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္မ ကတိတစ္ခုေပးခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားမယ္။ ႏိုင္ငံအေပၚမွာ သစၥာေစာင့္မယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္မ အဓိကေျပာခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥရပ္ႀကီး (၃) ခုထဲက ေနာက္ဆံုးေျမာက္ ကိစၥရပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားမယ္ဆိုတာ ျပည္သူရဲ့ဘ၀ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ကြ်န္မတို႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုးႀကိဳးစားသြားမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေရာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေမတၱာ ထားတယ္ဆိုတာ ပါးစပ္ေျပာရံုနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ တကယ့္ကို ေမတၱာထားတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ကိုယ္ ေမတၱာထား တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ ဘ၀ေနေရး ပိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းမြန္ေအာင္လို႔၊ စိတ္ေအးခ်မ္းႏုိင္ေအာင္လို႔၊ ကိုယ္က်န္းမာ ႏုိင္ေအာင္လို႔ ဒီလိုဟာေတြကိုလုပ္ေပးမွ တကယ္ေမတၱာရွိရာ ေရာက္ပါတယ္။ ေမတၱာရွိပါတယ္၊ ေမတၱာရွိပါတယ္လို႔ ပါးစပ္ကေျပာၿပီးေတာ့ တကယ္ေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုလုိ႔ရွိရင္ ဒီေမတၱာဟာ စကားလံုးတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ထိေရာက္တဲ့အင္အား မဟုတ္ပါဘူး။ အဲေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားမယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ ကတိျပဳသြားတဲ့အတိုင္းပဲ တတ္ႏုိင္သမွ် ျပည္သူ႔ရဲ့ ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေအာင္ျမင္တယ္၊ မေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုတာ ကေတာ့ ေစာေစာက ကြ်န္မေျပာတဲ့အတုိင္းပဲ ကြ်န္မတို႔ ၀န္ႀကီးဌာန အသီးသီးက တင္ျပၿပီးပါၿပီ။
ကြ်န္မအေနနဲ႔ အေလးထားတဲ့ ကိစၥေလးတခ်ိဳ႕ကိုပဲ အခုေျပာသြားခ်င္ပါတယ္။ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာ ထားတယ္ဆိုတာ ျပည္သူ႔ရဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးကို ကြ်န္မတို႔ အထူးဂရုျပဳဖို႔လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အခု ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ဒီႏွစ္ဘတ္ဂ်က္ထဲမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးအတြက္ကို အထူး ကြ်န္မတို႔ သံုးထားတာ ရွိပါတယ္။ အရင္တုန္းကနဲ႔မတူေအာင္လို႔ ပိုမိုၿပီးေတာ့ သံုးစြဲထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီသံုးစြဲတဲ့ေငြမ်ားဟာ အလဟႆ မျဖစ္ေစဘူးဆိုတာလည္း ကြ်န္မတို႔ အာမခံႏိုင္ပါတယ္။ အခု ဒီတစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာကို ကြ်န္မတို႔ရဲ့ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဟာ တိုးတက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အင္မတန္မွ ျမန္ပါတယ္။ တုိးတက္တယ္ ဆိုတာဟာ ကမာၻကေတာင္မွ အသိအမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ တိုးတက္ပါတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား ကိစၥ တစ္ခုကေတာ့ တီဘီ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငွက္ဖ်ား၊ HIV AIDS နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဒီေရာဂါႀကီး (၃) ခု တိုက္ဖ်က္ေရး စီမံကိန္းေပါ့။ တစ္ကမာၻလံုးကေန ပါ၀င္ေနတဲ့ စီမံကိန္းႀကီးမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ကြ်န္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ့ တိုးတက္မႈဟာ အံ့မခန္းပါပဲဆိုၿပီးေတာ့ Global funds ဆိုတဲ့ ဒီေရာဂါႀကီး (၃)ခုကို တိုက္ဖ်က္မႈအတြက္ ထူေထာင္ထားတဲ့ ကမာၻ႔ေငြေရးေၾကးေရးအဖြဲ႔ကေနၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔ကို ခ်ီးမြမ္းရပါတယ္။
အရင္တုန္းကဆိုလို႔ရွိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ဒီေရာဂါႀကီး (၃) ခု တိုက္ဖ်က္မႈမွာ ေနာက္ဆံုးနားက ရွိေနေပမယ့္ အခုဆိုရင္ ကမာၻ႔အဆင့္နဲ႔ကို ထိပ္တန္းကို တက္လာၿပီဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းရပါတယ္။ ခ်ီးမြမ္းတယ္ ဆိုတာကလည္း စကားနဲ႔တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေနာင္ (၃) ႏွစ္မွာဆိုလို႔ရွိရင္ ကြ်န္မတို႔ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ နဲ႔ ေထာက္ပံ့မယ္။ ဒီကိစၥေတြ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္သြားဖို႔ ေထာက္ပံ့မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ကြ်န္မအေနနဲ႔ ေက်နပ္စရာေတြထဲမွာ တစ္ခုပါ။
ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္မတို႔ ေက်နပ္စရာေတြထဲမွာ ဘာရွိလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ့ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ ေရးေတြ အင္မတန္မွ ေကာင္းလာပါတယ္။ မႏွစ္တုန္းက ကြ်န္မတို႔ရဲ့ စီးပြားေရး ေပၚလစီေတြ မူ၀ါဒေတြ ခ်မွတ္တဲ့အခါမွာ အေရးႀကီးဆံုးဟာ အလုပ္အကိုင္ဖန္တီးေရးပဲလို႔ ကြ်န္မတို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကြ်န္မတို႔ ဘာေတြ႔ခဲ့ရလဲဆိုေတာ့ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းသြားၿပီ။ လွ်ပ္စစ္မီး ရသြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေရးဟာ ပိုၿပီးေတာ့တိုးတက္လာတယ္။ လ်င္ျမန္လာတယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း မိမိတို႔ကိုယ္တုိင္ မိမိဘာသာ အလုပ္အကိုင္ေတြကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ခြင့္လည္း ရလာ တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဘက္က လည္း ဒီလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ လ်ွပ္စစ္မီးရတဲ့ေနရာမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံခ်င္တဲ့စိတ္ ေတြျဖစ္လာတယ္။
ဒီေတာ့ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္မတို႔ အခုကေနစၿပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္ဖန္တီးေရးနဲ႔ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔တန္းတူ လ်ွပ္စစ္မီးရရွိေရးကို ကၽြန္မတို႔ အဓိကထား ၿပီးေတာ့ လုပ္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ျပည္သူကို အက်ိဳးျပဳမယ့္ စီမံကိန္း ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာေတာ္ေငြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က်သံုးစြဲဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔လည္း ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မတို႔ အင္မတန္မွ ဂုဏ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္တစ္ခ်ိဳ႕မွာဆိုလို႔ရွိရင္ အရင္ႏွစ္တုန္းက ခ်ထားခဲ့တဲ့ ဘ႑ာေငြေတြ အရင္တုန္းကေနၿပီးေတာ့ စၿပီးသားစီမံကိန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီးေတာ့ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ ေငြပိုေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့အတြက္ မလိုအပ္တဲ့ေငြေတြ အလဟာသ မျဖစ္သြားပါဘူး။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ ဘာေငြမွ အလဟာသ မျဖစ္သြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ စီမံကိန္းေတြရဲ႕ အဆင့္ နိမ့္သြားလားဆိုေတာ့ မနိမ့္သြားပါဘူး။ ပိုလည္းျမင့္လာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ အဆင့္မီေရးကိုလည္း အဓိကထားၿပီးေတာ့ လုပ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ေတြမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ပိုလ်ွံေငြဟာ နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ပါဘူး။ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေတာ့ကို ပိုတာေတြရွိပါတယ္။ သန္းမဟုတ္ဘဲ ဘီလီယမ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ ပိုတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဒီေနရာမွာလည္း ေက်နပ္စရာ တစ္ခုပါပဲ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဘ႑ာေငြကို ကိုယ္ပိုင္ေငြလို ကၽြန္မတို႔ မသံုးပါဘူး။ ျပည္သူ႔ေငြဟာ ျပည္သူ႔ ေငြပဲ။ ႏုိင္ငံ့ေငြဟာ ႏိုင္ငံ့ေငြပဲ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာပဲ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ အရင္းအျမစ္ပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ကို တာဝန္ရွိစြာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔သံုးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဒါဟာလည္း ႏုိင္ငံ့အေပၚမွာ သစၥာေစာင့္တယ္ဆိုတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံအေပၚမွာ သစၥာေစာင့္တာ နဲ႔ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားတာဟာ တကယ္ေတာ့ ခြဲျခားလို႔မရပါဘူး။
ႏိုင္ငံအေပၚမွာ သစၥာေစာင့္တယ္ဆိုရင္ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားရမယ္။ ျပည္သူရဲ႕ တိုးတက္ ေရးအတြက္ကို စြမ္းေဆာင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ျပည္သူအေပၚမွာ ေမတၱာထားတယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံအေပၚမွာလည္း သစၥာေစာင့္ရမယ္။ ဒါမွသာ အစုိးရတစ္ခုရဲ႕တာဝန္ဟာ ေက်ပြန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အစိုးရအေနနဲ႔၊ ကၽြန္မက အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အစိုးရလို႔ေျပာတဲ့ အခါမွာ အားလံုးကို သတိေပးခ်င္တာကေတာ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ ေရး အစိုးရလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အစိုးရလို႔ ေျပာရျခင္းအေၾကာင္းဟာ ကၽြန္မတို႔ပိုင္တဲ့ အစိုးရ လို႔ ေျပာခ်င္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ တာဝန္ယူပါတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ စတက္ကတည္းက အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ဦးတည္တဲ့အစိုးရဆုိတာ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ပါတီဝင္ေတြနဲ႔တင္ ဖြဲ႔ထားတဲ့အစုိးရ မဟုတ္ပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ဖြဲ႔ထားတဲ့အစုိးရ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ ျပည္သူ႔အတြက္ ရွိတဲ့ အရည္အခ်င္း ေတြ အားလံုးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ သံုးခ်င္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေရြးထားတဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ားဟာ အားလံုး အေတာ္ဆံုးလား အေကာင္းဆံုးလား ဆိုတာဟာ ဒါေတာ့လည္း အခ်ိန္ကပဲ ျပသြားမွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တိုးတက္မႈ ပိုေႏွးတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က တိုးတက္မႈ ပိုျမန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သင့္ေတာ္ခ်င္မွ သင့္ေတာ္မယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းသင့္ေျပာင္းထိုက္တာကို ေျပာင္းရမွာပဲ။ ဒါ ျပည္သူေတြကလည္း ဒီကိစၥေတြကို သိပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အစိုးရတစ္ခုဟာ ဘာလုပ္ေနလဲ။ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိလဲ ဆိုတာဟာ ျပည္သူဟာ သိပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ျပည္သူကိုမေျပာဘူးဆိုတာ တစ္နည္း အားျဖင့္ ျပည္သူကို မယံုၾကည္ဘူး မေလးစားဘူး၊ ျပည္သူမွာ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္သလိုပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရဲ႕ အေျခခံအားျဖင့္ ျပည္သူကို ေလးစားျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္ဆိုတာဟာ ျပည္သူဟာ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္ သိသင့္သိထိုက္တဲ့သူမို႔လို ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အစိုးရေကာင္းမ်ားအားလံုးရဲ႕ အေျခခံဟာ ပြင့္လင္းျမင့္သာမႈနဲ႔ တာဝန္ယူမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔ တာဝန္ယူမႈကို ကၽြန္မတို႔ လက္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးနဲ႔ ႏုိင္ငံအက်ိဳးအတြက္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူေတြအားလံုး တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္ခ်င္သေလာက္ မတိုးတက္ေသးဘူးဆိုတာလည္း ကၽြန္မတို႔ သိပါတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ရွည္ၾကာတဲ့ကာလမဟုတ္ပါဘူး ဒီလိုပဲ ကၽြန္မတို႔ လို စနစ္အေျပာင္းအလႊဲကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံက ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္မေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ၂ လ ၃ လ ေလာက္က ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္ႏႈန္းက အေတာ္ျမန္ပါတယ္တဲ့။ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ တိုးတက္ႏႈန္းေလာက္ တိုးတက္မႈရေအာင္ ၃ ၊ ၄ ႏွစ္ေတာင္မွ ႀကိဳးစားရပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔ အားတက္ပါတယ္။
အားတက္တယ္ဆိုတာဟာ ေက်နပ္ၿပီးေတာ့၊ ေတာ္လွၿပီဆိုၿပီးေတာ့ အားတက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္တယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အားတက္မႈျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ အရင္ႏွစ္တုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ႏိုင္ငံ့ရဲ႕ တာဝန္ကို စၿပီးေတာ့ ယူစဥ္အခါတုန္းကဆိုလို႔ရွိ္ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အခု တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေဆာင္ပုဒ္ကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ နဲနဲေျပာင္းၿပီးေတာ့ သြားရရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မစဥ္းစားပါတယ္။ ဘယ္လိုေဆာင္ပုဒ္မ်ဳိးနဲ႔ ဆက္သြားရင္ေကာင္းမလဲဆိုေတာ့ တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ အဓိပၸာယ္ေပၚလြင္ေအာင္ “ျပည္သူနဲ႔အတူ” လို႔ ကၽြန္မတို႔ဆက္ၿပီး ေတာ့ ဒီခရီးလမ္းကို ျပည္သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္သြားခ်င္ပါတယ္။
ဒီလို ျပည္သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္သြားခ်င္တဲ့အခါမွာ အခုေခတ္ေပါ့ေနာ္ ႏုိင္ငံတကာမွာသံုးႏႈန္းေနတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေလးတစ္ခုေပါ့။ အဲ့ဒါဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈေပါ့။ ေျပာခ်င္တာက ႏုိင္ငံတိုင္း ႏုိင္ငံတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိစၥေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ျပႆနာေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ႕တိုးတက္မႈေတြအတြက္ကို ကိုယ့္ဖာသာကို တာ၀န္ယူႏိုင္ ခြင့္ ရွိရမယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုတာကလည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တာ၀န္ယူမႈလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ကိစၥေတြအတြက္ကို ျပည္သူနဲ႔ အတူတူ တာ၀န္ယူမယ္။ ျပည္သူနဲ႔ အတူတူ ကၽြန္မတို႔ ဒီတာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္မယ္။ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ ဒီတာ၀န္ေတြကို ေက်ပြန္ဖို႔အတြက္ ျပည္သူရဲ႕အားကို ကၽြန္မတို႔ယူသလို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕စြမ္းအားေတြအားလံုးကိုလည္း ျပည္သူေတြ အတြက္ ကၽြန္မတို႔သံုး ပါမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပည္သူနဲ႔အတူ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ႏွစ္ကို ခ်ီတက္သြားခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုခ်ီတက္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူျပည္သားအားလံုး၊ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ား အားလံုးဟာ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ပံ့ပိုးကူညီၾက လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေလးစားမႈ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ အလကားရတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ ပါဘူး။ လုပ္ယူမွရတဲ့ကိစၥပါ။ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ ရပိုင္ခြင့္ရွိၿပီးလို႔လည္း မသတ္မွတ္ပါဘူး။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕ ေလးစားမႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ေထာက္ခံမႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈရေအာင္လို႔ ဆထက္ထမ္းပိုး တိုးၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ႀကိဳးစားသြားပါမယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္မရဲရဲႀကီး ကတိျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မႏုိင္ငံေရးေလာကကို ၀င္လာကတည္းကအတိုင္း ကၽြန္မ တစ္ခုတည္းေသာ ကတိတစ္ခုကို ျပဳမယ္။
ကၽြန္မအေကာင္းဆံုးလုပ္မယ္။ ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုးထက္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ လုပ္လို႔ မရဘူး။ ကၽြန္မအေကာင္းဆံုးက ႏိုင္ငံအတြက္ ျပည္သူအတြက္ မလံုေလာက္ဘူးဆိုရင္ ပိုၿပီး လံုလံုေလာက္ေလာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုလုပ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္၊ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုက တာ၀န္ယူမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ဟာေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔အဆင္သင့္ပါပဲ။
ဒါဟာ အစိုးရတိုင္း ဒီမိုကေရစီတိုင္းဟာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲနားလည္ေနရမယ့္ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရဆိုတာ ထာ၀ရမဟုတ္ပါဘူး။ အစဥ္အၿမဲႏုိင္ငံ ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ အစဥ္အၿမဲ ငါတို႔သာေတာ္တယ္။ ငါတို႔ေလာက္ေတာ္ တဲ့သူဘယ္သူမွမရွိဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ရပ္တည္သြားဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရဆိုတာဟာ အနိစၥတရားကို အၿမဲပဲ သံုးသပ္ေနရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ မၿမဲျခင္း ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသေဘာတရားအရ အစုိးရရဲ႕အေျခအေနဟာ ျပည္သူလူထု ၾကည္ျဖဴသေလာက္ပဲ ခိုင္မာမယ္ဆိုတာကို လက္ခံတယ္။ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အစိုးရကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာပါ။ ေ၀ဖန္သင့္တာလည္း ေ၀ဖန္ပါ။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးသင့္တာေတြလည္း ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးၾကပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ျပည္သူကို ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မသတိျပဳမိတာကေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕အဖဲြ႕အစည္းေတြ၊ အစုအဖြဲ႕ေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ကၽြန္မတို႔ကို ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မတို႔ျပည္သူေတြက ကၽြန္မတို႔ကို နားလည္မႈ ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို ၀န္းရံခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥေတြကိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ကူညီေပးခဲ့တယ္။
အားလံုးသိတဲ့ကိစၥတစ္ခုဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ရင္ၾကားေစ့ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စင္တာအတြက္ ျပည္သူေတြကို အလွဴခံလိုက္တဲ့အခါ ကာလတိုတုိ ေလးအတြင္းမွာ အခုဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္တို႔ဟာ ၁၄ ဘီလီယံ က်ပ္ေတာင္မွ ရရွိေနပါၿပီ။ ဒီရန္ပံုေငြကို၀ိုင္းၿပီးထည့္ၾကတဲ့အထဲမွာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြလည္း ပါပါတယ္။ ကၽြန္မသေဘာအက်ဆံုးက ဟိုနားက ငါးေထာင္၊ ဒီနားက တစ္ေသာင္း၊ တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏုိင္သလို ျပည္သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ၀န္းရံၾကတာ။ အဲ့ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရန္ပံုေငြအတြက္တြင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ႀကိဳးပမ္းမႈေတြအတြက္ အင္မတန္မွ အားျဖစ္ေစပါတယ္။
ဒီလိုပဲ ျပည္သူတိုင္း ျပည္သူတိုင္းဟာ တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကၽြန္မတို႔အစိုးရ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့လုပ္ငန္းအပိုင္းေတြ ေအာင္ျမင္ေအာင္လို႔ ၀န္းရံေပးမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ကၽြန္မတို႔ ႏုိင္ငံဟာ တိုးတက္ဖို႔လံုး၀ေသခ်ာတယ္ လို႔ေျပာႏုိင္ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ရဲ႕ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားဟာ ဒီအခ်ိန္ ကာလျပန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ ႏိုင္ငံႀကီးအတြက္ အလင္းေရာင္သန္းခဲ့တဲ့ကာလဟာ ဒီကာလပါပဲလို႔ မလြဲမေသြ ေျပာႏုိင္ပါတယ္၊ ယံုၾကည္ပါတယ္လို႔ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။
Credit - MSCO

NCA (သိုု႕) သေဘာ ႏွစ္ခါတူခဲ့ရတဲ့ စာခ်ဳပ္

NCA (သိုု႕) သေဘာ ႏွစ္ခါတူခဲ့ရတဲ့ စာခ်ဳပ္
မတ္လ (၃၁) ရက္ေန႕ဟာ ျမန္မာႏိုုင္ငံျငိမ္းခ်မ္းေရးသမိုုင္းေၾကာင္းမွာ အေရးပါတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕ပါ။
၂၀၁၅ ခုုႏွစ္၊ မတ္လ (၃၁)ရက္ ေန႕မွာ ဦးေအာင္မင္းဦးေဆာင္တဲ့ အစိုုးရကိုုယ္စားလွယ္မ်ား နဲ႕ ႏိုုင္ဟံသာဦးေဆာင္တဲ့ Nationwide Ceasefire Negotiation Team (NCCT) တိုု႕ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းကိုု အတည္ျပဳခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ (၁၇)လၾကာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုုံ ခဲ့ၾကတဲ့ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းကိုု ႏိုုင္ငံတကာသက္ေသ ဘယ္သူပါမယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႕ေတြ လက္မွတ္ထိုုးမယ္ဆိုုတဲ့ အခ်က္ကလြဲရင္ က်န္အခ်က္ေတြ အားလုုံးကိုု သေဘာတူခဲ့ၾကျပီးျဖစ္တဲ့ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းကိုု ႏွစ္ဖက္ကုုိယ္စားလွယ္မ်ား လက္မွတ္ထိုုး လဲလွယ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ရဲ႕ အဓိက အဖုုအထစ္က ၂၀၁၅ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလာက္ကုုိင္ထိုုးစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ NCCT ထဲမွာပါေနတဲ့ အဖြဲ႕ (၃)ဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ MNDAA, TNLA နဲ႕ AA တိုု႕က စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းသေဘာတူညီမႈ ရခါနီးမွာ ဒီစစ္ဆင္ေရးကိုု လုုပ္ခဲ့တဲ့ အေပၚမွာ အစိုုးရဖက္ နဲ႕ တပ္မေတာ္ဖက္တိုု႕မွာ စဥ္းစားစရာေတြ ခံျပင္းစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
၂၀၁၄ ခုုႏွစ္ဆိုုတာ ျမန္မာျပည္သမိုုင္းမွာ လက္နက္ကိုုင္ တိုုက္ပြဲေတြ အနည္းဆုုံး ႏွစ္တစ္ခုုအျဖစ္ ျငိမ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ NCA ညိွႏိူင္းေနစဥ္မွာ အားလုုံးက ဝိုုင္းထိန္းတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ NCA လာညိွႏိူင္းတဲ့ EAO ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕တပ္မေတာ္က ကိုု္ယ္စားလွယ္ေတြအၾကား ေဘးတိုုက္ေဆြးေႏြးမႈေတြလုုပ္ျပီး အခ်ိဳ႕တိုုက္ပြဲေတြကိုု ေလ်ာ့ခ်ႏိုုင္ေအာင္ ေရွာင္ကြင္းႏိုုင္ေအာင္ လုုပ္ႏိုုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုုးကန္႕ေဒသ စစ္ဆင္ေရးစတင္လိုုက္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီကစျပီး ယုုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အမ်ားၾကီး အခက္အခဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုုတာကိုု အတြင္းပိုုင္းမွာ လုုပ္ေနသူေတြ အသိဆုုံးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ (၃)ဖြဲ႕လည္း ေဖေဖာ္ဝါရီ ေနာက္ပိုုင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ မတက္ေတာ့ပါဘူး။
မတ္လကုုန္မွာ စာခ်ဳပ္မူၾကမ္းကိုု ႏွစ္ဖက္ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ အတည္ျပဳႏိုုင္တဲ့ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕ လည္း ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေရာင္ျခည္ ျပန္သန္းလာျပီ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပန္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုုိနဲ႕ ေလာခီးလာညီလာခံျဖစ္လာပါတယ္။ ညီလာခံအတြင္းမွာ NCCT မွာ ပါခဲ့တဲ့ ကိုုယ္စားလွယ္ေတြ ေဝဖန္ခံရတယ္ဆိုုတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သေဘာတူခဲ့တဲ့ မူၾကမ္းကိုု လက္မခံပဲ ထပ္မံျပင္ဆင္ဦးမယ္ဆိုုတဲ့ ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ ယခင္ရွိျပီးသား NCCT ေနရာမွာ SD ဆိုုျပီး ဆရာမေနာ္စီပိုုးရာစိန္ ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕သစ္နဲ႕ အစားထိုုးလိုုက္ပါတယ္။
အစိုုးရထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားစရာေတြျဖစ္သြားပါတယ္။ ယခင္သေဘာတူခဲ့တဲ့ မူၾကမ္းကိုု လက္မခံတဲ့ အျပင္ ေဆြးေႏြးမယ့္ အဖြဲ႕သစ္နဲ႕ ေခါင္းေဆာင္သစ္ကိုု ဖြဲ႕စည္းလိုုက္တယ္ ဆိုုတဲ့ အေပၚမွာ အစိုုိးရ အေနနဲ႕ သိုု႕ေလာသိုု႕ေလာျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
NCA ကိုု တကယ္ပဲ ဆက္ေဆြးေႏြးသင့္သလားဆိုုတဲ့ အထိ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တိုု႕လိုု နည္းပညာအရ အေထာက္အကူေပးတဲ့ သူေတြၾကားမွာေတာင္ ဆက္ေဆြးေႏြးလိုု႕ ျဖစ္ပါဦးမလားလိုု႕ စဥ္းစားခဲ့ၾကတာ ရွိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေအာင္မင္း ရဲ႕စိတ္ရွည္သည္းခံမႈကိုု အသိအမွတ္ျပဳရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သူအေနနဲ႕ အားမေလ်ာ့ဘဲ SD ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ အျမန္ဆုုံးေတြ႕ႏိုုင္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲပါယ္။
ခ်င္းမိုုင္မွာ ဆရာမေနာ္စီပိုုးရာစိန္ဦးေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕နဲ႕ ေတြ႕ဆုုံျပီး အေျဖရွာဖိုု႕ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ခ်င္းမိုုင္အစည္းအေဝးအတြင္း အားလုုံးပါဝင္ေရးဆိုုတဲ့ မူအေပၚမွာ Flexibility ရွိရွိနဲ႕ လုုပ္သြားမယ္ဆိုုတဲ့ စကားကိုု SD ေခါင္းေဆာင္ေတြဆီက ရခဲ့တဲ့ အတြက္ အစိုုးရအေနနဲ႕ NCA ညိွႏိူင္းမႈကိုု SD အဖြဲ႕သစ္နဲ႕ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးဖိုု႕ ဆုုံးျဖတ္လိုု္က္တာျဖစ္ပါတယ္။
SD နဲ႕ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမွာ ဆရာမေနာ္စီပိုုးရာစိန္ အေနနဲ႕ ရရွိထားျပီးတဲ့ NCA မူၾကမ္း မပ်က္ပ်ယ္ေရးအတြက္ အားစိုုက္ထုုတ္ခဲ့တာကိုုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ၾကိဳးပမ္းခ်က္ေတြကိုုလည္း အသိအမွတ္ျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုုနဲ႕ NCA ပါအခ်က္အလက္မ်ားကိုု ဒုုတိယအၾကိမ္ သေဘာတူညီမႈ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ NCA လိုု႕ေျပာရင္ စာခ်ဳပ္တစ္ခုုတင္မကဘဲ သူ႕ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ အစည္းအေဝး ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆုုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကလည္း စာခ်ဳပ္နည္းတူ သက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။ အခုုကြ်န္ေတာ္တိုု႕ JMC လုုပ္ငန္းေတြမွာလည္း စာခ်ဳပ္အျပင္ အစည္းအေဝး ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုု ကိုုးကားေနရဆဲပါ။
အဓိက ဆိုုလိုုခ်င္တာက NCA ကိုု သေဘာတူညီမႈ ရခဲ့တာ (၂)ၾကိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္း မဟုုတ္ပါဘူး။ စာခ်ဳပ္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားအေပၚမွာ ဝိဝါဒကြဲလိုု႕ လက္မွတ္မထိုုးခဲ့ၾကတာမဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုးကန္႕စစ္ပြဲရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြ အေပၚမွာ ယုုံၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ေရး ထိခုုိက္ခဲ့ရျပီး အားလုုံးပါဝင္ေရးဆိုုတဲ့ ၾကိဳးပမ္းမႈေတြမွာ အမ်ားၾကီးထိုုခိုုက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေသးစိတ္အခ်က္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ အခ်ိန္ယူျပီး ေရးပါ့မယ္။
မူၾကမ္းအတည္ျပဳခဲ့ တဲ့ (၂) ႏွစ္ေျမာက္ေန႕မွာ ႏွစ္ဖက္ကေခါင္းေဆာင္ေတြအားလုုံးရဲ႕ ပိတိဖုုံးျပီး ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကိုု အခုုထိျမင္ေယာင္ေနဆဲပါ။
ျမန္မာျပည္ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ...........

Wednesday, March 29, 2017

တနသၤာရီလူမ် ဳိး၊ ထားဝယ္လူမ် ဳိး

တနသၤာရီလူမ် ဳိး၊
ထားဝယ္လူမ် ဳိးဟာ
ျမန္မာနိင္ငံ၏ပထဝီနိင္ငံေရးအရ သီးျခားလူမ် ဳိးမ်ား
ျဖစ္ႀကသည္မွာသံသယ
ျဖစ္စရာမလိုပါ။
ျမန္မာနိင္ငံဟုမေခၚဆို
မသတ္မွတ္ခင္ကတည္းက
ျမန္မာမာလူမ် ဳိးဟူ၍
ေပၚေပါက္မလာခင္ကတည္းက
ပင္တနသၤာရီလူမ် ဳိး၊
ထားဝယ္လူမ် ဳိးဟူ၍သီးျခား
ရွိနိင္ေပသည္။
ပုဂံမင္းဆက္မ်ားကိုႀကည့္
လွ်င္ အေနာ္ရထာအေရွ႕ကမင္းမ်ားမွာ
ျပဴမင္းမ်ားသာျဖစ္ေနေသး၍
ျပဴနိင္ငံေတာ္သာျဖစ္ေနမွာပါ။
အေနာ္ရထာမင္းသည္ပင္လွ်င္
သမိုင္းမွာျပဴမင္း၊ျမန္မာမင္းဟု
ုနွစ္မ် ဳိးေခၚခံ
မွတ္တမ္းတင္ခံရသည္၊
မ် ဳိးရိုးဆက္သက္ပံုအရ
ျပဴ နဲ႔ျမန္မာစပ္၍ေလာ၊
သို႔တည္းမဟုတ္ျပဴနိင္ငံ
ေတာ္မွျမန္မာနိင္ငံေတာ္ဟုစပ္ကူးဆဲေလာ။
။သို႔ရာတြင္ထိုေခတ္ကျမန္မာနိင္ငံဟုေခၚတြင္သည္ထက္ပုဂံျပည္၊သထံုျပည္ဟုသာ
မွတ္တမ္းျပဳသျဖင့္
တနသၤာရီသည္ပင္
နိင္ငံေတာ္မဟုတ္
္ျပည္အျဖင့္ေခၚႀကေပမည္။
ျမ့ဳိ ုျပထူေထာင္ေခတ္ေပကိုး။
ပုဂံျပည္နဲ႔တနသၤာရီျပည္တို႔ကို
လံုးဝျခားနားထားသည္မွာ
ထိုေခတ္အေခၚတလိုင္းျပည္ျမိ့ဳျပ အမ်ားရွိေနျခင္းပင္။
အခုေခတ္နိင္ငံထူေထာင္
္ေနထိုင္ႀကသည့္ေခတ္တြင္
တနသၤာရီသည္စစ္ေတာင္းျမစ္နဲ႔
ပါခ်န္ျမစ္အတြင္းကို
တနသၤာရီတိုင္းဟုသတ္မွတ္ခံရ၍တနသၤာရီအင္ပါယာအျဖင့္ဟုေျပာနိင္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္မြန္ျပည္နယ္ဟု
သတ္မွတ္ေပးသျဖင့္
တနသၤာရီသည္မလြဲေတာင္တျခမ္းနဲ႔ပါခ်န္ျမစ္အျခားသာက်န္ေတာ့၏။
ပထဝီနိင္ငံေရးပါ။
သခၤါရေပတကား။
စိတ္ဝင္စားစရာက
တနသၤာရီျပည္၊
္၊တနသၤာရီလူမ် ဳိးသီးျခား
တထီးတနန္းရွိပါလ်က္ကယ္နဲ႔၊ျမန္မာနိင္ငံထဲကို
ိုတလိုင္းျပည္မ်ားျခားေနပါလ်က္ကယ္နဲ႔ဘာေႀကာင့္သြတ္သြင္းခံလိုက္ရပါသလဲ။
ျမန္မာကတနသၤာရီကို
ကိုလိုနီျပဳ ထားသေလာ။
မြန္သည္ပင္ျမန္မာ၏ကိုလိုနီျပဳ ခံခ့ဲ၍ဒီတနသၤာရီအထိတိုင္ျမန္မာမ်ားေပါက္ေရာက္လာကာတနသၤာရီသည္ျမန္မာမ်ား၏ကိုလိုနီျပဳ ခံခ့ဲရေလသေလာ။
စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလွသည္၊ တနသၤာရီလူမ် ဳိးရွိေႀကာင္း၊
ထားဝယ္လူမ် ဳိးရွိေႀကာင္း
တြင္သာအခ်ိန္မကုန္ခံပဲ
တနသၤာရီသည္ျမန္မာမ်ား၏
ကၽြန္ျပဳခံေနရသေလာ၊
ထားဝယ္သည္ျမန္မာမ်ား္၏
ကၽြန္ျပဳခံရသေလာဟုသာ
ဆက္၍ေတြးႀကပါကုန္၊
ေရးႀကပါကုန္၊
မိမိ၏လူမ် ဳိးဓေလ့စရိုက္ကို
အျခားလူမ် ဳိးတမ် ဳိး၏
အလႊမ္းမိုးခံေအာက္မွ
လြတ္လပ္စြာေဖာ္ထုတ္
္ဂုဏ္ယူနိင္ႀကပါေစ။

ရဲရင့္ (ခ) ကိုသန္း စိုး(ခ) ကိုသစ္လြင္ ရဲ့ ကေနဒါမွာ ေနေနရတဲ့ အေျခေနေတြ

ရဲရင့္ (ခ) ကိုသန္း စိုး(ခ) ကိုသစ္လြင္ ရဲ့ ကေနဒါမွာ ေနေနရတဲ့ အေျခေနေတြ ကို ေမးလာတဲ့ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ား ရဲ့ အေမး ေတြ ကို က်ေနာ္ ့အျမင္ သေဘာ ထားေတြ မေျပာေနေတာ့ဘဲ့၊ ကေနဒီယန္ တေယာက္ ေရးခဲ့တဲ့ ေအာက္ ေဖၚျပပါ ပိုစ္ ကို ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ ၾကပါလို ့ဘဲ့....လက္တို ့လမ္းညြန္း ေပးပါရေစဗ်ာ။
(စာၾကြင္း အေနႏွင့္ ေပါ့။ ကေနဒါမွာ နားလည္မွဳ ့ႏွင့္ ေနေန ရတယ္ ဆို တဲ့ အေနထားကိုက နားလည္ ေအာင္ နဲနဲ ရွင္းျပေပးထားခ်င္တာပါ။ နာလည္မူ ့ႏွင့္ ေနေနရတာ ဆိုတာက တျခား ေနထိုင္ခြင့္ အေနထားေတြထက္ အလြန္ ကို နိပ့္နိုပ့္ က်က်ေနရ တယ္ ဆိုတာ ကို သိထားေစခ်င္တာပါ။ နားလည္ မူ ့ႏွင့္ ေနေနရတယ္ ဆို တာမ်ိဳး က ဘာေတြဘဲ့ျဖစ္ျဖစ္ တလ တခါ လူဝင္မူ ့ၾကီးၾကပ့္ေရး ကဖြင့္ ထားတဲ့ ေနရာသူတို ့လာဘို ့ေခၚထားတဲ့ ေနရာ ကို သြားျပီး မျဖစ္မေန ကို လက္မွတ္ထိုး အေၾကာင္းၾကားျပီးေနေနရတာ ကို ေျပာတာပါ။ တခါေလာက္ ပ်က္ကြက္တာ တို ့ေနာက္ က်တာတို ့ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာင္ ခ်က္ျခင္းဖမ္းခ်ဳပ့္တာ ေတြ၊ ျပန္ပို ့တာ ေတြ လုပ့္တတ္ၾကပါတယ္။ ကိုသစ္ ကိုယ္ တိုင္လည္း ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး၊ အေတြ ့ၾကံဳ မ်ိဳး ကို သူ ့ဘက္က ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္ မဟုတ္ဘဲၾကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္။အထိမ္းသိမ္းေတာင္ ခံခဲ့ရဘူးပါတယ္။ အဲ လို အေျခေနမ်ိဳး ကေနမွ တဆင့္ တက္ျပီး ေတာ့ ဒုကၡသည္ ခံယူတာတို ့၊ တရာဝင္ ေနထိုင္ခြင့္ ရွိသူအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားတာတို ့(PR) ၊ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူႏိုင္မူ ့တို ့ဆိုတဲ့ လူဝင္မူ ့ အဆင့္ ေတြ အဆင့္ ဆင့္ ရွိေနၾကတာပါ။
ေနာက္ေအာက္ ေဖၚျပပါပိုစ္မွာ ပါတဲ့ အလုပ့္လက္မဲ့ (he was unemployed) ဆိုတာက သူ ကေနဒါ ဘက္ကို အေမရိကားကေန ထြက္ လာတဲ့ အစဦးပိုင္းက အခ်ိန္ေတြပါ ၊ ကေနဒါ အစိုးရကလည္း တရာဝင္ အလုပ့္လုပ့္ခြင့္ မေပးေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေဖၚျပပါေဆာင္းပါးကို ေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ့္လက္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့တာ ကို ေျပာထားတာပါ။ အခု ့လက္ရွိ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကိုသစ္ ဟာ ကေနဒါႏိုင္ငံ ေအာ္တာရီယို ျပည္နယ္ရဲ့ ဖုန္း ကုပ႑ီ တခု ့ျဖစ္တဲ့ (BELL Company) ကြ်မ္း က်င္သူ အလုပ့္သမားအျဖစ္ ၁၀ စုႏွစ္ တခု ့ေက်ာ္ ကို လုပ့္ခဲ့တဲ့ အေတြ ့ၾကံဳရွိ လုပ့္သက္ရွိေနတဲ့ ကြ်မ္း က်င္ သူ ျဖစ္ အသက္ ေမြး ေနသူ ျဖစ္ေနပါျပီ။ က်န္တာေတြ ကို ေတာ့ ကိုယ့္ ဘာသာ ကိုယ္ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါလို ့သာ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစဗ်ာ။)
ေအာင္မိုး(ကေနဒါ)
_________________________________
National Post:
Hijacker likely in Canada for good
By Stewart Bell
Thursday, June 28, 2007
A Burmese pro-democracy activist who hijacked an airliner and held 50 passengers hostage has lost a court challenge against Canadian immigration authorities who want to deport him for terrorism.
Than Soe had argued he was not a terrorist because he did not intend to harm anyone when he hijacked a Burma Airways flight in 1989 and forced it to land in Thailand, but the Federal Court dismissed his case.
Despite his legal win, there appears to be little chance the convicted hijacker, who entered Canada illegally in 2003, will be deported any time soon because of the Burmese military junta's abysmal human rights record.
The United Nations High Commissioner for Refugees says Mr. Soe, also known as Ye Yint and Thit Lwin, faces torture or indefinite detention in Burma for his role in the hijacking and pro-democracy activism.
Mr. Soe admits he hijacked the airliner, held hostages and demanded, among other things, the release of Burmese political prisoners. But he fears he will be tortured if Canada sends him home.
The case has become the latest terrorism-related challenge to Canada's refugee system. Canadian immigration policies make it difficult to deport even known terrorists to countries where they might be mistreated.
In October, 1989, Mr. Soe and another student named Ye Thi Ha hijacked a Fokker-28 passenger plane shortly after it left the Burmese town of Mergui for the capital Rangoon. They ordered the pilot to divert the plane to U-Tapao, Thailand.
Upon landing, they released the 30 oldest and youngest passengers but held the remaining 50 as hostages and reportedly threatened to blow the plane up with grenades unless Burma agreed to release all its political prisoners.
The hostages were eventually released and Mr. Soe surrendered to Thai authorities. Twenty-two at the time of the hijacking, Mr. Soe was sentenced to six years imprisonment. He was released after 2½ years, pardoned by the Thai government and made his way to the United States on a scholarship. From there he fled to Canada.
The Immigration and Refugee Board in 2004 declared him inadmissible due to his past connections to terrorism and a deportation order was issued, but Mr. Soe appealed to Stockwell Day, the Minister of Public Safety, to let him stay on the grounds that his presence in Canada would not be detrimental to the national interest.
The President of the Canada Border Services Agency recommended against the amnesty, writing in a briefing note that "Mr. Soe did commit a terrorist act. He did hijack a plane and people could have been injured or killed. This fact cannot be ignored.
"Mr. Soe has been upfront and honest about his hijacking. He presently does not appear to be a danger to Canadian society; however, his presence in Canada clearly goes against our national interest. Canada should not harbour individuals who had admitted to committing terrorist acts."
He added that there was no compelling reason to grant Mr. Soe refugee status because he was unemployed, had no family in Canada and he could request to return to Thailand, where he had been pardoned.
Mr. Day accepted the CBSA's recommendation on March 27, 2006, and denied the appeal. But Mr. Soe challenged the Minister in court and on April 30, 2007, Justice Michael Phelan tossed out the decision, saying Mr. Day had failed to consider the UNHCR's report.
"For all these reasons, the application for judicial review is allowed, the Minister's decision is quashed and the matter is remitted to the Minister for re-determination," the judge wrote.
A separate legal challenge heard by a different judge ended in the government's favour on Tuesday when Justice Michel Shore upheld an IRB decision that found Mr. Soe inadmissible to Canada for terrorism. Mr. Soe will now likely undergo an assessment to determine whether he faces a risk if Canada returns him to Burma.
Also called Myanmar, Burma is ruled by a military junta that suppresses all dissent and opposition with brute force. Nobel Prize winner Aung San Suu Kyi, who leads the...
မူရင္းလင္း(ခ္) ကေတာ့
Learn about whistleblowers and the new Federal Accountability ActOpen Letter to the Prime MinisterOpen Letter to Senators'Deadly Silence'
david-kilgour.com

save the brotherhood






ရဲရင့္ကိစၥ ကို ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ ႀကိဳးစားေပးသူမ်ားအားလံုးအား save the brotherhood teamမွ လႈိက္လွဲစြာ ေက ်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ကိုသစ္ ကိုယ္စား ေျပာၾကားလိုပါတယ္။
ကိုသစ္ အတြက္ ေရွ ႔တဆင့္ တိုးလုပ္ေဆာင္ရ န္ လို အပ့္ လာ ပါသျဖစ္
လက္မွတ္ေကာက္ယူ ေပးပို ့ျခင္း လွဳပ့္ရွားမူ ့ ကို စတင္ လုပ့္ေဆာင္ ေနၾကျပီျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပး အေၾကာင္းၾကားအပ့္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ကိုသစ္ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္မ်ားမွ မိမိတို ့ ႏွင့္ နီး စပ့္ရာ သူ မ်ားထံ မွ လက္မွတ္ မ်ား ကို ေကာက္ယူ စုေဆာင္း ေပး ၾက ျပီးလွ်င္ ကေနဒါ ႏိုင္ငံ လူမူ ့ၾကီးၾကပ့္ ေရးဝန္ၾကီး၊ ထံ လိပ့္ စာ တပ့္ ကာ မိတၱဴမ်ား ကို ကေနဒါ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ့္ ၊ ကေနဒါ ပါလီမန္ မိတ္ေဆြမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံ အဖြဲ ့ ဥကၠ႒၊ ကေနဒါ လြတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ႏွင့္ ေရွ ့ေန စသည့္ သက္ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားထံ သို ့ ေပးပို ့ ေတာင္းဆို ေဆာင္ ရြက္ ေပးသြားႏိုင္ ပါေၾကာင္း နိုင္ငံတကာေရာက္ ကိုသစ္ ၏ ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြအေပါင္းတို ့အား အသိေပး နႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းတို ့ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈသည္ ယၡဳ ေဆာင္ ရြက္ ေနေသာ လွဳပ့္ရွားမူ ့ အတြက္ အလြန္ပင္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း အသိေပးအပ့္ပါသည္။
လုပ့္ေဆာင္ရန္ မ်ားမွာ
၁။ ၊။ ေအာက္ ေဖၚ ျပပါ (Petition)ေမတၱာ ရပ့္ခံ ေတာင္းဆို စာ အား (print) ပံုႏိုပ့္ ကူးထုတ္ ယူပါ။
၂။ ။ စာ ထုတ္ယူျပီးလွ်င္ မိမိႏွင့္ နီးစပ့္ရာ (မည္သူမဆို) လက္မွတ္ထိုးေပးရန္ ဆႏၱရွိသူမ်ားထံမွလက္မွတ္မ်ား ကို ေကာက္ခံရယူျပီး လွ်င္ ေအာက္ေဖၚ ျပ ပါ လိပ့္ စာ မ်ား အတိုင္း ေပးပို ့ႏိုင္ပါသည္။
(The Honourable Ahmed D. Hussen
Minister of Immigration, Refugees and Citizenship
365 Laurier Avenue West
Ottawa, Ontario
K1A 1L1
Email: Minister@cic.gc.ca
Telephone: 613-954-1064
Fax: 613-952-5533 )
မိတၱဴ ကို (cc)
1)Right Honorable Justin Trudeau
Prime Minister of Canada
Office of the Prime Minister
80 Wellington Street
Ottawa, ON K1A 0A2
URL: pm.gc.ca/eng/connect
Fax 1 613 941 6100
2) The Honorable Bruce Stanton
Chair, Canada - Myanmar Parliamentary Friendship Group
Deputy Speaker, Chair of Committees of Whole
Email:bruce.stanton@parl.gc.ca

(သို ့မဟုတ္ပါက)
Myo Lwin Aung
(3-17 Derrydown Road,
North York - Ontario
M3J-1R2
Canada
moethihaaung@gmail.com ) သို ့လည္း ေပးပို ့ႏိုင္ၾကပါသည္။
ေအာက္ ေဖၚ ျပပါစာ မွာ၊ ပံုနိုပ့္ ထုတ္(print) ယူရမည့္ စာ ျဖစ္ပါသည္။
The Honourable Ahmed D. Hussen
Minister of Immigration, Refugees and Citizenship
365 Laurier Avenue West
Ottawa, Ontario
K1A 1L1
Email: Minister@cic.gc.ca
Telephone: 613-954-1064
Fax: 613-952-5533
Dear Sir,
With regard to the case of Mr. Than Soe, a Myanmar asylum seeker living in Canada since 2003, we would like to urgently seek your kind intervention to prevent his potential removal from Canada to Myanmar. He would suffer irreparable harm if he were deported to Myanmar.
Our grave concerns argue strongly against his removal at this time in the absence of rule of law in Myanmar where no government officials can guarantee his safety, so his life would be in imminent danger. As you may well be aware that Myanmar’s three security ministries, Home Affairs, Border Security, and Defense, are still under the direct control of the military.
We would like to see Canada’s humanity and generosity in allowing Than Soe to remain in our country despite his ineligibility for asylum and the complexities of the case. We would also like to acknowledge Than Soe’s diligence in adhering to the conditions of his stay and remaining a productive, tax-paying resident.
Since 2010 Myanmar has been undergoing what has often been referred to as ‘the triple transition,’ from war to peace, military rule to democracy, and from a closed, centrally planned to a market economy. The country has made very significant reform progress since 2012. Areas of progress include the release of hundreds of political prisoners in 2011 and 2012, the freeing of the media in 2012, liberalization of the economy, and free and fair elections in 2015 which saw the opposition National League for Democracy, led by Nobel Peace Laureate Daw Aung San Suu Kyi, win a strong majority.
However, the dominant international narrative that basic human and civil rights are no longer a concern because the government is now headed by Daw Aung San Suu Kyi is in fact to overestimate the power of an individual leader, underestimate the long-term institutional decay of decades of military rule, and disregard events in Myanmar since the NLD came to power in April 2016.
In early 2017 Myanmar’s reform process is in a period of stall. As of January 2017 there are 250 political prisoners in Myanmar, up from 64 during the NLD’s first month in power, April 2016. Many are people charged with criminal defamation by officials of the NLD government.
2016 and early 2017 have seen the worst fighting in the country in over a decade, involving clashes between the Myanmar army and ethnic armed organizations in Kachin and Shan States. Armed conflict and the draconian response by the Myanmar military against Rohingya civilians has attracted global attention and stands to have destabilizing effect well beyond Myanmar’s borders. Among the multiple roots of Myanmar’s current instability, two stand out.
First, the entire security apparatus and several other core state functions remain under the control of the Myanmar military. These functions are not truly under the control of the civilian government led by State Counselor Daw Aung San Suu Kyi. In a context of poor relations between State Counselor Daw Aung San Suu Kyi and the military, the result resembles rule by two governments, creating competition and instability, allowing for a continuation of the abuses of power which have characterized Myanmar’s history.
Second, Daw Aung San Suu Kyi has been unwilling or unable to provide significant and definitive moral and political leadership on the core issues of human rights, rule of law, and armed conflict. In December 2016, a dozen fellow Nobel Peace Laureates published an open letter denouncing Daw Aung San Suu Kyi’s silence and lack of moral leadership specifically on the persecution of the Rohingya minority, while the UN has issued a report stating that the actions of the Myanmar army in Rakhine State may amount to crimes against humanity. Indicative of the current policy incoherency and political uncertainty, foreign direct investment has fallen and economic growth has slowed in 2016. In the long-run Myanmar is likely to right itself and continue on a path of economic and political reform, however currently the overall context in Myanmar is one of increasing, rather than declining, conflict, wavering on reform, and political instability.
Should he return, Mr. Than Soe could be charged under numerous laws. Any of those charges could insert Than Soe into a very weak justice system in which fundamental rights of defense are not consistently available.
In addition to affecting the everyday lives of Myanmar citizens, the weakness of rule of law has been demonstrated in prominent cases involving the murder of journalists. Nothing demonstrates the perilous absence of rule of law and guaranteed rights than the assassination on January 29, 2017 of the country’s most prominent constitutional and human rights lawyer, U Ko Ni, legal advisor to Daw Aung San Suu Kyi and the NLD. Should Than Soe return and be arrested, there is no guarantee that he would receive a prompt and fair trial or access to competent defense. Further if he is unlawfully detained, he would not have access to any means of redress.
There is no denying fact that the general sense of improvements has already emerged in the country under the civilian leadership. However, the military is still in full control of very critical ministries and the elected body has still been encountering a wide array of challenges, especially in the areas of protecting human rights, adopting democratic principles, and implementing justice and rule of law.
Here are a few of the numerous examples that can lead to question the state of human rights, democracy, and rule of law in that country:
“The Myanmar Army detained Par Gyi, 49 years old journalist, on 30 September 2014. Five days later, the journalist was shot to death. Autopsy reports showed that Par Gyi was tortured before he was killed”. “ It’s totally unacceptable, said Myanmar’s incoming information minister Pe Myint on the court recommendations to close the case of a freelance journalist who was killed while in military custody in 2014” [Southeast Asian Press Alliance (SEAPA), March 30, 2016: https://www.seapa.org/courts-drop-par-gyi-murder-case/ ].
A reporter working with Myanmar’s Eleven Media Group was killed in the northwest of the country in late 2016. [Asia Correspondent: December 13, 2016: https://asiancorrespondent.com/…/burma-journalist-killed-r…/].
“5 villagers were killed during interrogation by soldiers in Shan State in June 2016”. [The Reuters: July 20, 2016: http://www.reuters.com/…/us-myanmar-military-massacre-idUSK…]
Ko Ni, a prominent Myanmar human rights lawyer and Aung San Suu Kyi’s advisor was shot in the head in broad daylight at Yangon International Airport on 29th January 2017. [Radio Free Asia: January 30, 2017: http://www.rfa.org/…/prominent-myanmar-rights-lawyer-killed…]
A recent report from a local newspaper in February 2017 showed that a Myanmar man who starred in Rambo V movie was arrested and has still been held in prison for his role in the movie.
These are only selected few of a number of cases in Myanmar. Among them, only a handful of cases targeting rights promoters have been investigated. In many cases, the perpetrators have never been brought to face justice. Rights promoters, democracy activists, and land rights defenders for the farmers have still been threatened and arrested even under the new administration.
Relatively few political exiled or refugees have returned since the suspension of the blacklist at the end of 2012. Over 100,000 refugees remain in camps in Thailand, and few have moved to return. UNHCR originally estimated that there would be 15,000 refugee returns in 2016, only 71 returned. Originally 191 had signed up to return, but many were deterred by the lengthy pre-departure screening process in the camps carried out by the Myanmar authorities. The screening was to determine whether the refugees were Myanmar nationals and eligible for return. It involved over 20 representatives from four ministries and union, state, and local government. A recent survey determined that 80% of them do not want to return, citing concerns over safety and security. Among political asylees in third countries, only a small number have returned to live and work but the vast majority remain in the country of resettlement. Although the government has changed, the repressive state apparatus and security concerns which motivated departures in the first place to a great extent remain in place.
Under these circumstances, your kind intervention would certainly save Than Soe’s life.
Sincerely,
Case Number: My Pre- Removal Risk Assessment UCI: 5348-8994
No./ Name/ Address/ Phone Number/ Email/ Signature
ေလးစားစြာျဖင့္
(မွတ္ခ်က္။ ။ လက္မွတ္ ေကာက္ခံရာ တြင္ပို အဆင္ ေျပ ေစရန္ႏွင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အတြင္းမွ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ မ်ားအတြက္ ျမန္မာ ဘာသာျဖစ္ ေရးသားထားေသာ စာ ကို မၾကာမွိ ထုတ္ျပန္ ေပးပို ့လာပါမည္။ သို ့ေသာ္ ကေနဒါ ႏိုင္ငံမွ သက္ဆိုင္ရာ မ်ားထံသို ့ေကာက္ခံရရွိေသာ လက္မွတ္မ်ားျပန္လည္ေပးပို ့လာသည့္ အခါ ျမန္မာ လို ေရးသားထားေသာ စာ အားထည့္ ပို ့ေပး ရန္ လိုအပ့္ မည္ မဟုတ္ပါ။)
ေအာင္မိုး (ကေနဒါ)