အ.ထ.က (၂) ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသုိ႔ စစ္စိမ္းေရာင္ ေဖာကားတစ္စင္းဝင္လာသည္။ေက်ာင္းခန္းမ်ားေရွ႕မွျဖတ္၍ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းရွိရာသုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းသြား၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ရုံးခန္းေရွ႕အေရာက္တြင္ ကားရပ္သြားၿပီးဆင္းလာသည္ကစစ္သားႀကီးနွစ္ဦး။တစ္ဦးကလက္ေမာင္းေပၚတြင္ အရစ္သုံးရစ္နွင့္။က်န္တစ္ဦးကတပ္ရင္းနံပါတ္ အမွတ္အသားမွတစ္ပါးဘာမွမပါ။
စစ္သားႀကီးႏွစ္ဦးေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံးခန္းသုိ႔ဝင္သြားၿပီး ခဏအၾကာတြင္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္အတူ ျပန္ထြက္လာသည္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကဦးေဆာင္၍ ေက်ာင္းခန္းမ်ားရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္ရဲေဘာ္ႀကီးႏွစ္ဦးတုိ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာစဥ္လိုက္တစ္ထပ္တည္းလုိက္ပါသြားသည္ကစာသင္ခန္းထဲမွ စာသင္လက္စဆရာ၊ဆရာမမ်ား၊ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔၏ေသြးပ်က္တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားေသာမ်က္လုံးမ်ား။ မိမိတုိ႔အခန္းကုိေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္သက္ျပင္းေတြၿပဳိင္တူႀကိတ္ခ်မိၾကသည္။မေအာင့္ႏုိင္ေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က “ေဟးးးးး” ဟုပင္ အသံထြက္သည္အထိေပ်ာ္သြားၾက၏။
ဆ႒မတန္း(A) ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကအခန္းထဲသုိ႔ဝင္သြားျပီးစစ္သား ႀကီးနွစ္ဦးကအခန္းေရွ႕မွာရပ္ေစာင့္က်န္ေနခဲ့သည္။ အတန္းပုိင္ဆရာမနွင့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိၾကည့္ေသာမ်က္လုံးမ်ား၏တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားမႈကသနားစဖြယ္္္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏မ်က္နွာေပၚတြင္လည္း ျငွဴိးငယ္နာက်င္မႈတုိ႔ျဖင့္ မႈန္မႈိင္းလွ်က္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္အတန္းပုိင္ဆရာမတုိ႔ မ်က္လုံးခ်င္း ျဖတ္ကနဲဆုံမိလုိက္ၾကသည္ နွစ္ဦးစလုံးတစ္ဦး၏အၾကည့္ကုိတစ္ဦးကမခံရဲဟန္ျဖင့္ ကမန္းကတန္းပင္ မ်က္နွာလႊဲလုိက္မိၾက၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကဆရာမေဘးတြင္ရပ္၍ ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိေဝ့ဝဲၾကည့္လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကဆရာႀကီး၏မ်က္လုံးေတြကုိ ရင္မဆုိင္ရဲဟန္ျဖင့္ ကမန္းကတန္းပင္ ေခါင္းေတြကုိေအာက္သုိ႔ငုံ႕ ခ်ပစ္လုိက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံမွ ဘာသံမွ်ထြက္မလာေသာအခါ အတန္းတစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကေၾကာက္ မက္ဖြယ္ႀကီးစုိးေန၏။ အတန္ၾကာေတာ့မွေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ေခ်ာင္းဟန္႕သံ
ံမပီမသတစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာခဲ့၏။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ၏ေခ်ာင္းဟန္႕သံကလည္ေခ်ာင္းမရွင္းသျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္မျဖစ္ေသာ္လည္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အတြက္ ဗုံးတစ္လုံးေပါက္ကြဲလုိက္သလုိဆတ္ကနဲတုန္သြားသည္အထိ လန္႔ျဖန္႔သြားၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္မွ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏တုန္ယင္လႈတ္ခတ္ေသာ အသံထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။
“မေအးေအးခ်ဳိ”
“အီး…ဟီး…ဟီးးးး”
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ေခၚသံနွင့္အတူဆက္တုိက္ထြက္ေပၚလာသည္က ေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ဆုိ႕နင့္ေၾကကြဲစြာေအာ္ငိုလုိက္ေသာအသံ။အတန္းပုိင္ဆရာမကငုိခ်လုိက္ေသာေက်ာင္းသူဆီသုိ႔ ကမန္းကတန္းေျပးသြားၿပီးပခုံးေပၚမွ အသာေပြ႕ဖက္ေဖးမေပးထားလုိက္သည္။ဆရာမထံမွ မ်က္ရည္မ်ားကငုိေနေသာေက်ာင္းသူေလး၏ေခါင္းေပၚသုိ႔ ေပါက္ကနဲက်၏။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏အသံထပ္မံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
“ေမာင္သူရဦး”
“အီး….ဟီး……..ဟီးးး”
ေနာက္ဆုံးတန္းမွ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ငုိသံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ငုိေနေသာေက်ာင္းသားကုိေဘးမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားကဝုိင္းဝန္းေပြ႕ဖက္ နွစ္သိမ့္ၾကျပန္သည္ နာမည္အေခၚမခံရေသာ္လည္းေက်ာင္းသူအခ်ဳိ႕၏မ်က္နွာေပၚတြင္ မ်က္ ရည္တုိ႔ ဝဲသူအခ်ဳိ႕၊စီးသူအခ်ဳိ႕။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ဆုိ႕နင့္ေၾကကြဲစြာေသာအသံမ်ားက ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနဆဲ။
“မသင္းသင္းႏုိင္”
“မခုိင္ဝါေသာ္”
“ေမာင္ေနႏုိင္”
ေက်ာင္းခန္းတြင္းဝယ္ ငုိသံေတြ တျဖည္းျဖည္းစည္ကားလာသည္။မ်က္ရည္ေတြ တစစႏွင္႕ ေခ်ာင္းစီးကုန္ျပီ။
× × × × × × ×
“သမီး..ေဖေဖမရွိတုန္းကုိလိမ္လိမ္မာမာေနျပီးစာႀကဳိးစားေနာ္။ေမေမ့ကုိလည္းဆုိင္ကူေရာင္းေပး။ ၾကားလား”
“အီး..ဟီး..ဟီး..”
ဝမ္းနည္းဆုိ႔နင့္ေနမႈေၾကာင့္ ေဖေဖ့စကားကုိျပန္မေျပာႏုိင္ပါ။ေခါင္းမွပင္ျပန္ညိတ္မျပႏုိင္ဘဲမ်က္နွာကုိလက္ဝါ္းႏွင့္အုပ္ၿပီး ငုိခ်လုိက္မိသည္။
“ဟဲ့..မငုိရဘူးေလ။ေအာ္..ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ။အငယ္ေတြေတာင္မငုိဘဲနဲ႔။”
ေမေမ၏ေဒါသမပါေသာအဆူအေငါက္စကားကုိဂရုမစုိက္ႏုိင္ပါ။ဖခင္ကုိလနဲ႔ခ်ီခြဲရမည့္ သားသမီးတစ္ ေယာက္ကဒီလုိဝမ္းနည္းခြင့္မရွိဘူးလား။ဝမ္းနည္းရင္ ဒီလုိငုိခြင့္မရွိဘူးလား။လနဲ႕ခ်ီခြဲရ၍ ဝမ္းနည္းျခင္းဆုိတာထက္ စိတ္ပူျခင္းဒဏ္ကုိမခံႏုိင္၍ငုိျခင္းဆုိသည္ကပုိမွန္လိမ့္မည္။
မပူဘဲေနပါ့မလား။ဖခင္သြားသည့္ခရီးကရန္ကုန္မဟုတ္။
မႏ ၱေလးမဟုတ္။ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမဟုတ္။လမ္းမရွိေသာေတာ၊လွ်ဴိ၊ေျမာင္၊ေတာင္ ဘယ္ဟာရယ္လုိ႔ မွန္းဆမရေသာခရီး။ထုိ႔ျပင္ ဖခင္၏အသက္ကုိထုတ္ယူသြားႏုိင္ေသာရန္သူမ်ားရွိသည့္ေရွ႕တန္း။ဖခင္ကုိမိမိတုိ႔ က်ိန္းေသ ျပန္ေတြ႕ရပါမည္ဟုဘယ္သူကမွ အာမမခံႏုိင္ေသာ အႏၱရာယ္ကြင္း။
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာေနရာမ်ဳိးကုိလနဲ႔ခ်ီၿပီးသြားမည့္ဖခင္အားဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ျပဳံးရႊင္စြာ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ပါ။
“ငါ့ သမီးကလည္းကြာ..စစ္သားသားသမီးျဖစ္ၿပီးစိတ္ေပ်ာ့လုိက္တာ။ေဖေဖတစ္ေယာက္တည္းသြားမွာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔။က်န္ခဲ့မွာကလည္းသမီးတုိ႔၊ေမေမတုိ႔ တင္မွမဟုတ္္ဘဲနဲ႔။တပ္ရင္းတစ္ရင္းလုံးအတူတူသြားၾကမယ္။သမီးတုိ႔လုိ႔မိသားစုေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ခဲ့မယ္။အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲသမီးရဲ႕။ငုိစရာလား”
ေဖေဖက ၿပဳံးရႊင္ရယ္ေမာစြာေျပာေလ။ကုိယ္ကငုိခ်င္ေလ။ေဖေဖကမိသားစုနွင့္ခြဲရမွာမုိ႔ဝမ္းနည္းေနေသာ္ လည္းသမီးျဖစ္သူ၏ပူပင္လြမ္းဆြတ္ေသာမ်က္ရည္အတြက္ ပီတိျဖစ္ေနသည္ကလည္းသိသာပါသည္။ေဖေဖဒီလုိထြက္တုိင္း ျပန္မွျပန္လာပါေတာ့မလားဟုေတြးပူရေသာစစ္သားသားသမီးဘဝကုိေၾကာက္လြန္းလွျပီ။သုိ႔ေသာ္ ရင္ထဲမွာရွိသည္အတုိင္းေဖေဖတုိက္ပြဲက်မွာစုိးရိမ္လုိ႔ေပါ့ဟု ႏႈတ္ကဖြင့္မေျပာရဲ။နိမိတ္ဆုိတာကရွိေသးသည္မဟုတ္လား။
သည္ေတာ့….
“ဒီတစ္ခါျပန္လာရင္ စစ္သားမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လားေဖေဖ”
ရႈိက္ငုိသံတစ္ဝက္နွင့္ေျပာလုိက္ေသာမိမိ၏စားအဆုံးတြင္ ေဖေဖကလက္ၾကမ္းႀကီးနွင့္မိမိကုိေပြ႕ဖက္ ေကာက္ခ်ီလုိက္ျပီးတဟားဟားနွင့္ေအာ္ရယ္ေနပါေတာ့သည္ ။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလငါသမီးရယ္..။ေဖေဖ့အတြက္ စုိးရိမ္ေနတာလား။မပူနဲ႔သမီးငါ့သမီးတုိ႔ရ္ွိလုိ႕ကုိေဖေဖ့ကေနာက္တန္းကုိမေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာမွာ။ၾကားလား။”
“ေဖေဖ………ကတိေနာ္”
“စိတ္ခ်ပါသမီးရဲ႕။ေဖေဖကတိေပးပါတယ္။ေဖေဖျပန္လာမယ့္ရက္ကုိသာေစာင့္ေန။ျပန္လာတဲ့ေန႕က်ရင္ တစ္ မိသားစုလုံးရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကမယ္။ဟုတ္ျပီလား”
ေဖေဖ့ကုိေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ရင္းကမ်က္ရည္တုိ႔ကုိသုတ္ရသည္။
× × × × × × ×
“ေစာေဝလင္းနဲ႔ေအာင္ထူးက်သြားျပီတဲ့”
ေမေမကကပ္လွ်က္လုိင္းခန္းမွ အန္တီေထြးေထြးကုိလွမ္းေအာ္ရင္ တဘက္ေလးကုိဆြဲယူျပီးကမန္းကတန္းထြက္သြားသည္။ခဏအၾကာအန္တီေထြးေထြးလည္းတံခါးပိတ္ျပီးသုတ္တီးသုတ္ျပာထြက္သြားျပန္သည္။လုိင္းခန္းတစ္တန္းလုံးေအာ္ဟစ္ငုိယုိသံ၊ေျပးလႊားစီစဥ္သံတုိ႔ ခ်က္ခ်င္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြား၏။
အို…ဦးေစာေဝလင္းနဲ႔ဦးေအာင္ထူးႀကီးတို႔ က်သြားျပီတဲ့။
ေဖ့ေဖ့ရဲ႕တပည့္ေတြလည္းျဖစ္၊မိိမိကုိလည္းခ်ီပုိးထိန္းေက်ာင္းခဲ့ေသာလူေပ်ာ္ႀကိီးေတြကုိမ်က္စိထဲတြင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေနာက္ေၾကာင္းျပန္ျပသလုိ ျမင္ေယာင္လာျပီးမ်က္ရည္တုိ႔အလုိလုိက်လာခဲ့သည္။
ေရွ႕တန္းစထြက္မည့္ေန႕က
“ဟဲ့..ေကာင္မေလး..စစ္သားသားသမိီးလုပ္ျပီး
ဖေအေရွ႕တနး္ထြက္တာကုိငုိရသတဲ့လား။ဘာလဲ။ေရွ႕တန္းကေနေနာက္မိန္းမရလာမွာေၾကာက္လုိ႔လား။”
“ဟုတ္တယ္ေစာေဝလင္းရ။မီးမီးကသူ႔အေဖကုိေရွ႕တန္းထြက္တုိင္းမိန္းမရလာမယ္မွတ္ေနတာ။ဒီမွာမီးမီး။ မပူနဲ႔။ညည္းအေဖလုိရုပ္ဆုိးႀကီးမေျပာနဲ႔။ဦးေအာင္ထူးလုိေအာင္ရဲလင္းနဲ႔တူတဲ့သူေတာင္ ေရွ႕တန္းခဏခဏထြက္ေနတာဘယ္ တုန္းကမွ မိန္းမမရခဲ့ဘူး။ၾကားလား”
“ဘယ္ရပါ့မလဲေအာင္ထူးရ။မင္းကေရွ႕တန္းေရာက္ရင္ အျမဲတမ္းမူးမူးၿပိီးေမွာက္ေနေတာ့ မိန္းမပိုးခ်ိန္မွမရွိတာ။ငါတုိ႔ကေတာ့ ပိုးစရာကုိမလုိဘူး။မလုိခ်င္လုိ႔ ရြာထဲကင္းလွည့္ဆုိရင္ေတာင္ လူေျပာင္းေပးဖုိ႔ ဆရာ့ကုိေတာင္းဆုိရတယ္။”
“ဘာလဲ..ရြာထဲကတုိင္းရင္းသူေတြကတဏွာရူးလာျပီဆုိျပီးလန္႔ကုန္မွာစုိးလုိ႕လား”
“ဟား..ဟား…ဟား…..”
စစ္သားဘဝကုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္း၍ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတတ္ေသာ၊အခ်ိန္ျပည့္ အေနာက္အရႊတ္စကားမ်ားျဖင့္ စကားႏုိင္လုေနတတ္ေသာေဖေဖ့ကုိခ်စ္တဲ့တပည့္နွစ္ေယာက္။အျပီးအပိုင္ ျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ရုပ္ကလာပ္မရွိေသာအသုဘအိမ္တြင္ စစ္သားဇနီးသည္တုိ႔ မ်က္ရည္မ်ားေတြ႕ဆုံပြဲက်င္းပၾကသည္။ လင္သားဆုံးရႈံးသြားေသာဇနီးသည္ကုိအားေပးနွစ္သိမ့္ရင္းဘယ္ေန႔သတင္းဆုိးေရာက္လာမလဲဟုပူပန္ေသာစိတ္ေၾကာင့္ ေသာကမ်က္ရည္ေတြကုိေရာလႊတ္ၾက၏။
× × × × × × ×
ေဖေဖတုိ႔ ယခုထြက္သြားသည့္ေရွ႕တန္းကေလာက္ကုိင္…တဲ့။
ေရွ႕တန္းမွာတုိက္ပြဲေတြဘယ္လုိျဖစ္ေနသည္ေတာ့မသိ။လုိင္းခန္းမ်ားတြင္ ငုိသံေတြရက္စိတ္စိတ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဲ့ေသာမိသားစုေတြညပင္မအိပ္ႏုိင္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနေသာအခ်ိန္ကာလ။ငုိသံတစ္ခါထြက္လာတုိင္းကုိယ့္ငုိခ်ိန္ဘယ္ေတာ့က်ပါ့မလဲဟုရင္မေနရေသာအေျခအေန။
ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ္လည္းစိတ္ကမေျဖာင့္။ေရွ႕တန္းမွ အက်အဆုံးစာရင္းဝင္လာခဲ့လွ်င္ တပ္ရင္းမႈးရုံးမွ မိသားစုကုိအေၾကာင္းၾကားသည္။ထုိသုိ႔အေၾကာင္းၾကားခါနီးလွ်င္ က်ဆုံးေသာရဲေဘာ္၊ဒဏ္ရာရေသာရဲေဘာ္၏သားသမိီး၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားရွိေနပါကေက်ာင္းသုိ႔လိုက္ေခၚျပီးမွ မိသားစုကုိအသိေပးၾကသည္။
ေန႕စဥ္က်ဆုံး၊ဒဏ္ရာရသတင္းကဝင္ေနေသာအခါ ေက်ာင္းသုိ႔ သက္ဆုိင္ရာေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားကုိလုိက္ေခၚရေသာတပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးနွင့္ စစ္တပ္မိသားစုသုံးေဖာကားႀကီးကေက်ာင္းသုိ႔ေန႔စဥ္ ေရာက္ေနရေတာ့သည္။
ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔စစ္ကားစိမ္းစိမ္းႀကီးဝင္လာျပီဆုိလွ်င္ ေရွ႕တန္းထြက္ေနေသာစစ္သည္သားသမီးမ်ားအတြက္ ကံစမ္းမဲပင္။
တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးနွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတုိ႔ဝင္ေသာအခန္းသည္ ခ်က္ခ်င္းအမဂၤလာအခန္းအျဖစ္သုိ႔ေျပာင္းလဲသြာသည္။ငုိယုိသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆူပြက္သြားသည္။မ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္းေခ်ာင္းစီးကုန္သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးပါးစပ္မွထြက္လာေသာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၏ နာမည္သည္ ထုိအမဂၤလာေန႔အတြက္ ကံစမ္းမဲေပါက္သူပင္။နာမည္ေခၚလုိက္သည္နွင့္ ဘာကိစၥဟုထပ္ေမးေနစရာမလုိ။မိမိတုိ႔၏ဖခင္ ေရွ႕တန္းမွာကံၾကမၼာဆုိးေတြ႔ျပီျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပေနစရာမလုိဘဲအလုိအေလ်ာက္သိရျပီးသား။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မိိမိတို႔စစ္သည္သားသမီးမ်ားေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔ မိမိတို႔စစ္တပ္ကားႀကီးဝင္လာကတည္းကတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားတတ္ေနခဲ့ျပီ။ခုဆုိလွ်င္ေဖေဖကေရွ႕တန္းမွာမဟုတ္လား။ေနာက္ျပီးေတာ့ က်ဆုံး၊ဒဏ္ရာရစာရင္းေတြ ေန႔စဥ္ဝင္လာေနေသာ ျပင္းထန္လွသည့္ ေလာက္ကုိင္ေရွ႕တန္း။ယခင့္ယခင္အေခါက္မ်ားထက္ ေက်ာင္းတြင္းသုိ႔စစ္ကားႀကီးအေရာက္စိတ္လွသည့္ ေရွ႕တန္း။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏႈတ္မွမိမိတို႔နာမည္အေခၚမခံရပါေစနွင့္ဟု တထိတ္ထိတ္ဆုေတာင္းေနရသည္။ထုိကံစမ္းမဲကုိမိိမိတုိ႔ စစ္သည္သားသမီးမ်ားမည္သူမွ် မေပါက္ခ်င္ၾကပါ။
ခုလည္းေဖေဖေရွ႕တန္းသြားေနသည္။စစ္ကားႀကီးကားလည္းတစ္ရက္ျခား၊နွစ္ရက္ျခားဆုိသလုိေက်ာင္းကုိေရာက္ေရာက္လာသည္။တပ္ၾကပ္ႀကီးလည္းေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္အထိရင္းနွီးေနၾကၿပီ။ေဖေဖကျပန္မလာေသး။
ေဟာ..ေျပာရင္းဆုိုရင္းေက်ာင္းထဲကုိစစ္ကားႀကီးဝင္လာျပန္ျပီ။
ဘုရား..ဘုရား…ကၽြန္မကံစမ္းမဲမေပါက္ပါေစနဲ႔ဘုရား။
သက္ဦးေမာင္
(ဆရာသက္ဦးေမာင္အား ေလးစားစြာ credit ေပးပါသည္ )
No comments:
Post a Comment