Tao Kae Noi လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း
*တစ္စုတစ္စည္းထဲ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ျပန္တြဲေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္*
*တစ္စုတစ္စည္းထဲ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ျပန္တြဲေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္*
ဒီ Tao Kae Noi ေရညိွေလးကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္… လြန္ခဲ့တဲ့
၁၀ ႏွစ္ေလာက္က ထင္တယ္… သူေဠးေလးေရညိွဆိုျပီး နာမည္ၾကီးလာတာ… ေရညိွထုပ္ေလးက
အရသာမ်ိဳးစံုပဲ… ကိုက္လိုက္ရင္ ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေလး… စားသာစားျပီး တစ္ခါမွ
ေရညိွထုပ္အိတ္ေလးေပၚက အက်ီ ၤ အနီဝတ္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးအေၾကာင္း တစ္ခါမွ
စိတ္ဝင္တစားမရွိခဲ့ဘူး… အမွတ္မထင္ စပ္စုမိရာမွ သိလာရတဲ့ ဒီေရညိွထုပ္ေလးရဲ႕
ေနာက္ကြယ္က ပဲ့ကိုင္ရွင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းေလးကလည္း
စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာမို႔ သိသေလာက္ေလး ျပန္မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္ေနာ္…
Tao Kae Noi ကို စတင္တည္ေထာင္သူဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံသား Aitthipat Kulapongvanich ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြကေတာ့ အတိုေကာက္ Tob (ေတာ့ဘ္) လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အေဖက ကုမၺဏီပိုင္ရွင္မို႔ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက်ေနရတဲ့ ေတာ့ဘ္ ကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အြန္လိုင္းဂိမ္းကစားတာ မက္တယ္။ ဂိမ္းထဲမွာ ရတဲ့အမွတ္ေတြကို ျပန္ေရာင္းရာကေန ပိုက္ဆံကို စရွာတယ္။ (ကုိယ္ေတြျမန္မာျပည္မွာ Level ျမင့္ TownHall အဆင့္ျမွင့္ထားတဲ့ COC ဂိမ္းအေကာင့္ေတြကို ျပန္ေရာင္းသလိုမ်ိဳး/ Dota မွာ ပစၥည္းေတြေရာင္းသလိုမ်ိဳး).. သူက အြန္လိုင္းဂိမ္းမွာ ဆရာတစ္ဆူ… ဂိမ္းထဲမွာ သူမ်ားမရႏိုင္တဲ့ ရွားပါးပစၥည္းေတြ လက္နက္ေတြ ရတတ္တယ္… အဲဒီဟာေတြကို ျပန္ေရာင္းခဲ့တယ္။ အြန္လိုင္းဂိမ္းကေန ပိုက္ဆံရွာရာကေန ့သိန္း ၁၆၀ ေလာက္ဝင္ေငြရွိခဲ့ျပီး ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးဝယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါက ေတာ့ဘ္အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနတုန္းအရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အခ်ိန္ျပည့္ဂိမ္းကစားေနတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းစာကို မလိုက္ႏုိင္ဘူး။ အတန္းေတြပ်က္ စာေတြမလိုက္ႏုိင္လို႔ အထက္တန္းမွာ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခဲ့ရတယ္။
ေတာ့ဘ္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဖခင္ကုမၺဏီဟာ အက်ဥ္းအက်ပ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခက္အခဲေတြ အရႈံးေတြမ်ားလာခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေတာ့ဘ္ရဲ႕မိဘေတြဟာ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနကို ေတာ့ဘ္ကို ေျပာမျပဘဲဖံုးကြယ္ထားခဲ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေတာ့ဘ္က သူရဲ႕မိခင္ကို မုန္႔ဖိုးေတာင္းတယ္။ ေတာ့ဘ္မိခင္ကေတာ့ သားအတြက္ ပိုက္ဆံကို တစ္အိမ္လံုးအႏွံ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ေငြစေၾကးစေလးေတြ ရွာေဖြျပီးေပးခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ မိခင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး အိမ္တြင္းမွာတစ္ခုခုျဖစ္ေနျပီလို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိသြားတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အဆင္သင့္ထုတ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ မိခင္က ဒီေန႔မွာ မ်က္ႏွာညိွဳးေနတာကို။
ေနာက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အေၾကြးေတြကေတာ့ နစ္သထက္နစ္လာခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္တို႔မိသားစုေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ျခံကို ဘဏ္မွာ အေပါင္ထားရတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အေျခအေနကို သိလာတဲ့ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံကို ရသေလာက္ရွာရမယ္ဆိုျပီး အခြင့္အလမ္းေတြကို အလုပ္အကိုင္ျပပြဲေတြမွာ လိုက္ရွာခဲ့တယ္။ အဲဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ့ဘ္က ျပပြဲတစ္ခုမွာ သစ္အယ္သီးေလွာ္စက္ကို ေတြ႔ျပီး သူျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ဂိမ္းပစၥည္းေတြကို အကုန္ေရာင္းထုတ္ျပီး စက္ကို ဝယ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ေျပာင္းဖူးသုပ္၊ သစ္ခ်သီးကို ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႔ေလွာ္သမ်ိဳးပဲ ဘန္ေကာက္မွာ သစ္အယ္သီးေလွာ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေလးေတြကို ေစ်းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕အေဖကေတာ့ ေတာ့ဘ္ကို သက္သက္မဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေငြျဖဳန္းတယ္လို႔ပဲ ယူဆျပီး ေက်ာင္းျပီးေအာင္သာ တက္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး။ Lecture လည္းမလိုက္ ေက်ာင္းလည္းမသြား သစ္အယ္သီးနဲ႔ ၾကီးပြားဖို႔ၾကံတယ္။ သစ္အယ္သီးကေတာ့ အရသာေကာင္းေပမဲ့ ထင္သေလာက္မေရာင္းရဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖရဲ႕ကုမၺဏီဟာ ေဒဝါလီခံလိုက္ရတဲ့အျပင္ ေနတဲ့အိမ္ကလည္း ဘဏ္ကို အတိုးမွန္မွန္မဆပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ခ်ိတ္ပိတ္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာ့ဘ္မိဘေတြကလည္း အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရုတ္ကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့တယ္။ မိဘေတြအၾကိမ္ၾကိမ္ တရုတ္ျပည္ေခၚတာကို ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္အေမဟာလည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဦးေလးျဖစ္သူကို ေတာ့ဘ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုရင္း တရုတ္ျပည္သို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။
ေတာ့ဘ္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ သူေရာင္းတဲ့ သစ္အယ္သီးေလွာ္ဟာ စားေကာင္းေပမဲ့ ဝယ္သူနည္းျပီး ဘာေၾကာင့္မေရာင္းရလဲဆိုတာ။ တစ္ရက္မွာ သူေစ်းသြားတယ္။ အျခားေစ်းသည္ေတြ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ ဘာေၾကာင့္ေရာင္းေကာင္းတာလဲဆိုတာ စနည္းနာဖို႔… မွတ္စုထုတ္ဖို႔ ေဘာပင္နဲ႔ စာအုပ္ေလးလည္း လက္ထဲမွာကိုင္လို႔ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဝယ္သူေတြကို လာပါ ဝင္ၾကည့္ပါနဲ႔ ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလွ်ာ့ေစ်းဆိုျပီး ဝယ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အျမည္းေကြ်းရင္း ဝယ္သူရွာၾကတယ္။ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ သူ႔ရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ေလးမွာ ခ်ေရးတယ္။ ေစ်းအိမ္သာနားအေရာက္မွာ အလွဴခံအဖြဲ႔တစ္ခုကို သတိထားမိတယ္။ အိမ္သာတက္ျပီးထြက္လာတဲ့လူေတြက ပိုက္ဆံအေၾကြေတြကို အလွဴခံတဲ့ပံုးေတြထဲ လွမ္းထည့္တဲ့အခါ ေတြးမိတာက ပရဟိတဆို လွဴၾက ပိုက္ဆံထည့္ၾကတယ္ေပါ့။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ အလွဴခံတဲ့ အဖြဲ႔ေနာက္တစ္ဖြဲ႔။ ဒါမဲ့ သူတို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ အလွဴေငြသိပ္မရဘူး။ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခ်က္ လွ်ပ္စီးလက္သလို ဝင္လာတယ္။ မဟုတ္ဘူး… ပရဟိတမို႔ လူေတြ ပိုလွဴတာမဟုတ္ဘူး။ အဓိကက ေနရာ… အခ်က္အျခာက်တဲ့ေနရာျဖစ္ရမယ္။ လူသြားမ်ားတဲ့ေနရာ တစ္နည္း လူေတြ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ေနရာ ျဖစ္ရမယ္။ ေစ်းအိမ္သာက တစ္ခါတက္ရင္ ၃ ဘတ္ ေပးရတယ္။ အိမ္သာကအထြက္ ျပန္အမ္းတဲ့အေၾကြေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္သာအေပါက္ဝက အလွဴခံပံုးထဲကို ထည့္လွဴလိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သစ္အယ္သီးဆုိင္ေလးရွိရာ Supermarket က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီ သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာင္က်တဲ့ဆိုင္ေလးကို ေနရာေျပာင္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုတယ္။ Supermarket က လည္း ေတာ့ဘ္ေတာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေနရာလြတ္ရွိတဲ့အတြက္ ေနရာငွားေပးလိုက္တယ္။
ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဆုိင္ေလးကလည္း အခ်ိန္တိုအတြင္း ေရာင္းေကာင္းလာခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္နဲ႔ မေရာင့္ရဲပါဘူး။ သူရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က ျမိဳ႕အႏွံ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲေလးေတြဖြင့္ဖို႔။ ဆိုင္ခြဲမ်ားမ်ားဖြင့္ေလေလ ေငြရပိုမ်ားေလလို႔ ေတာ့ဘ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္ကေန ႏွစ္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ လူငွားနဲ႔ထားတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုင္ခြဲေတြ ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္အထိမ်ားလာတယ္။ ေတာ့ဘ္က franchise လည္း ေပးပါေသးတယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ေပါ့။
တစ္ရက္ ေတာ့ဘ္ ေရညိွခ်ပ္ေလးေတြထုပ္ထားတဲ့မုန္႔ေလးတစ္ခုကို စားမိတယ္။ အဲ့ေရညွိထုပ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေတာျမိဳ႕ေလးကို သြားရင္း လက္ေဆာင္ဝယ္လာတဲ့မုန္႔ေလးတစ္ခု… ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚမွာ မေရာင္းဘူး။ စားလို႔ေကာင္းတယ္… ဒါေပမဲ့ စားခ်င္ရင္ နယ္ကို တကူးတကသြားဝယ္စားမွ ရႏိုင္တယ္။ သူစဥ္းစားတယ္… သစ္အယ္သီးေလွာ္လုပ္ငန္းက အဆင္ေတာ့ေျပတယ္။ သို႔ေပမဲ့ သစ္အယ္သီးက ေရာင္းတဲ့သူလည္း မ်ားတယ္။ အျမတ္လည္း မ်ားမ်ားစားစားမရဘူး။ သစ္အယ္သီးေလွာ္တစ္ခုထဲေရာင္းေနလို႔ ၾကီးပြားမွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုျပီး ေရညိွတြဲေရာင္းဖို႔ စစဥ္းစားတယ္။ ဒါမဲ့ စဥ္းစားသာစဥ္းစားတာ ေရညွိအေၾကာင္း နားလည္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္… ဘယ္ေလာက္အပူခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေၾကာ္ရမလဲဆိုတာေပါ့။ ေတာ့ဘ္ ေရညွိအရြက္ၾကမ္းကို ပံုးလုိက္ဝယ္တယ္။ ေၾကာ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာမျပ နည္းမက်ဆိုသလို ေရညွိပံုးၾကီး တစ္ပံုးသာကုန္သြားတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ေရညွိေၾကာ္အေနအထားကို မရဘူး။ တူးသြားလိုက္ ခါးသြားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေရညွိေတြလည္း တစ္ပံုးျပီးတစ္ပံုးကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေရညွိဝယ္စရာပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႔ ေတာ့ဘ္ ဂိမ္းကစားတုန္းက ဝယ္ခဲ့တဲ့ကားကို ေရာင္းျပီး ေရညွိပံုးေတြထပ္ဝယ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔နားမွာ ရွိေနျပီး သူ႔ကို အားေပးခဲ့တာကေတာ့ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဦးေလးပါပဲ။ အနားမွာရွိေနေပးျပီး သူနဲ႔အတူ ေရညွိေတြလိုက္ေၾကာ္လို႔ လက္မွာလည္း ဆီပူမိထားတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရညွိကို ၾကြ႔ပ္ၾကြပ္ရြရြေလးျဖစ္ေအာင္ေၾကာ္တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ေရညွိထုပ္ေတြကို Shopping Mall ေတြမွာ စတင္ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေရညွိက စားေကာင္းတဲ့အတြက္ ဝယ္တဲ့သူေတြကလည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေပါ့။
တစ္ေန႔ သူ႔ရဲ႕အေဖကို ဖုန္းဆက္တယ္။ သူရဲ႕လုပ္ငန္းအဆင္ေျပေနတယ္။ အေၾကြးေတြဆပ္ျပီး သူတို႔ မိသားစု တစ္ေန႔အတူတူ ျပန္ေနႏိုင္ေတာ့မယ္ေပါ့။ သူ႔အေဖျပန္ေျပာတာက “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး သားရယ္… တရုတ္ျပည္ကိုသာ လာျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ပါ… အေဖတို႔နဲ႔ အတူလာေနပါ” တဲ့… ေတာ့ဘ္က အေၾကြးက ဘယ္ေလာက္မို႔လဲလို႔ သူ႔အေဖကို ျပန္ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႕အေဖျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ့ ဘတ္သန္း ၄၀ တဲ့။ (ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို သိန္းေပါင္း ၁၆,၀၀၀ နီးပါးရွိပါတယ္။ ) မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ရယူဖို႔ၾကိဳးစားမိေနတာမ်ားလားလို႔ စိတ္ဓာတ္က်သြားခဲ့တယ္…
ေတာ့ဘ္စိတ္ဓာတ္ေတြလံုးဝက်သြားခဲ့တယ္။ တရုတ္ျပည္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ျပီးေအာင္ေျဖမယ္ဆိုျပီး အတန္းေတြ ျပန္တက္တယ္။ အဲ့ေန႔ညဘက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကူးေပးထားတဲ့ lecture recording ေလးတစ္ခုကို နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ရင္း 7-Eleven စတိုးဆိုင္ေလးမွာ ညဘက္အဆာေျပစားမို႔ မုန္႔ထြက္ဝယ္တယ္။ Lecture က စီးပြားေရးအေၾကာင္း… Marketing Mix ကို ရွင္းျပေနတာ။ Marketing Mix ဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းကြက္မွာ ဘယ္လိုထိုးေဖာက္ရမလဲ စဥ္းစားတတ္ေအာင္လုပ္ေပးတာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ 7Ps ေတြ 8Ps ေတြ သီအိုရီအသစ္ေတြထြက္ေနျပီျဖစ္ေပမဲ့ အဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Product, Price, Promotion နဲ႔ Place ဆိုျပီး 4Ps ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ Product ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္… ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းကြက္ထဲထည့္ဖို႔ ေရာင္းစရာပစၥည္း Product ရွိရမယ္ေပါ့။ Price ေစ်းသတ္မွတ္မယ္… ေစ်းဝယ္သူေတြကို ပရိုမိုးရွင္းေလွ်ာ့ေစ်းအစီအစဥ္ေတြလုပ္ျပီး ဆြဲေဆာင္မယ္။ Place ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ကုိ စားသံုးသူေတြဆီအေရာက္ပို႔တာေပါ့။ ကိုယ့္ပစၥည္းကို စိတ္ဝင္စားျပီး ဝယ္ယူဖို႔အလားအလာရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ ထုတ္ကုန္ကို ထားရွိရမယ္ေပါ့။ Lecturer က Place အေၾကာင္း ရွင္းျပေနစဥ္မွာပဲ ေတာ့ဘ္က သူ႕ေရညိွကို 7-Eleven မွာ တင္ေရာင္းဖို႔ အေတြးေပါက္မိတယ္။ သူ႔ထုတ္ကုန္ရွိရာ စားသံုးသူမလာႏိုင္ရင္ ဝယ္သူရွိရာကို သူ႔ပစၥည္းအေရာက္ပို႔မယ္။ 7-Eleven ဆိုင္က ဒီမွာဆို ABC နဲ႔ Grab & Go စတုိးဆိုင္ေလးေတြလိုပဲ။ မုန္႔ေတြ၊ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေလးေတြ တိုတိုထြာထြာေရာင္းတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံအႏွံ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ 7-Eleven ရွိတယ္။
သူရဲ႕ ေရညိွေတြ ေနရာအႏွံမွာရွိတဲ့ စားသံုးသူေတြဆီကို ေရာက္ရမယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး 7-Eleven ရံုးခ်ဳပ္ကို သူ႔ရဲ႕ထုတ္ကုန္ ေရညွိထုတ္ကို ယူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ 7-Eleven က တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးကေန ေတာ့ဘ္ရဲ႕ေရညွိထုပ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း 7-Eleven ရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႔ ကိုက္ညီမႈမရွိတဲ့အတြက္ ေရာင္းခ်ခြင့္မေပးႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ ေတာ့ဘ္က လက္မေလွ်ာ့ဘဲ သူ႕ေရညိွကို စားၾကည့္ပါ။ အရသာကို ၾကိဳက္သြားမွာပါဆိုေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူးဟုသာ ျငင္းပယ္လိုက္တယ္။ ခဲေလသမွ် သဲေရက်သလိုျဖစ္သြားတဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ရံုးခန္းကအထြက္မွာ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ေရညွိကို တင္ခြင့္မရႏုိင္တာလဲကို ေမးလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးက အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ျပန္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ 7-Eleven ဆိုတာ ေန႔စဥ္အိမ္သံုးပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ အဆာေျပမုန္႔ေလးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူဝယ္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ ဖြင့္ထားေပးျခင္း ျဖစ္တယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ အထုပ္က အၾကီးၾကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ စင္ေပၚမွာ ေနရာယူလြန္းတယ္။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က ေရညိွထုပ္က ၾကီးတဲ့အတြက္ တစ္ခါစားစာထက္မ်ားသလို ေစ်းကလည္းၾကီးတယ္။ 7-Eleven မွာ ဝယ္တဲ့ ေစ်းဝယ္သူအမ်ားစုက ေစ်းသက္သက္သာသာဝယ္ယူခ်င္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယသမားေတြမ်ားတယ္။ တတိယအခ်က္က ထုတ္ပိုးပံု… ေတာ့ပ္ရဲ႕ ေရညွိထုပ္အိတ္ခြံဒီဇိုင္းက ရိုးစင္းလြန္းတယ္။ ပလတ္စတစ္အၾကည္ပဲ သံုးထားတဲ့အတြက္ ေစ်းဝယ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အေၾကာင္းအရင္းကို သိသြားတဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ေရညွိထုပ္ေတြကို အိတ္လွလွေလးနဲ႔ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ေရညွိေတြကိုလည္း အထုပ္ၾကီး မထုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္ခါစားစာပဲ ထည့္ေတာ့တယ္။ စားသံုးသူေတြအတြက္ အျမင္လည္းလွ ေစ်းသက္သာတဲ့ Tao Kae Noi ေရညွိထုပ္အသစ္ေလးေတြ ေရာက္ရွိလာပါျပီ။ ေရညိွထုပ္အတြက္ အိတ္လွလွေလးဆိုေတာ့ နာမည္လွလွေလး၊ logo လွလွေလးေပးဖို႔လည္း လိုလာျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းနာမည္ကို Tao Kae Noi လို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
Tao Kae Noi နာမည္ေပးျဖစ္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ေတာ့ဘ္သစ္အယ္သီး စေရာင္းခဲ့တဲ့ေန႔ရက္မ်ားထဲက တစ္ရက္… အိမ္အျပန္မွာ ေတာ့ဘ္အေဖက သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔မွာ ေတာ့ဘ္ဟာ Tao Kae ျဖစ္မွာလို႔ ေနာက္ေျပာင္တဲ့သေဘာေျပာလိုက္တာကုိ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ အမွတ္မထင္ၾကားမိတယ္။ Tao Kae /ေထာင္ကဲ/ ဆိုတာ တရုတ္ဘာသာစကားကေနဆင္းသက္လာတဲ့ စကားလံုး… အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သူေဠးတဲ့။ Noi /ႏြိဳင္/ ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းလို ေသးေသးေလးလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ Tao Kae Noi ဆိုေတာ့ သူေဠးေလးေပါ့။
ေတာ့ဘ္သူ႔ရဲ႕ ထုပ္ပိုးမႈအသစ္နဲ႔ ေရညွိထုပ္ေလးရရျခင္း 7-Eleven ကို ျပန္သြားတယ္။ ဒါမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးက အလုပ္မအားလို႔ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေတာ့ဘ္ကို ထြက္မေတြ႔။ ဇြဲမေလွ်ာ့တဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ အားတဲ့အထိေစာင့္မယ္လို႔ ေျပာျပီး ရံုးခန္းအေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ သံုးေလးနာရီသာၾကာသြားတယ္။ ေတာ့ဘ္ကို ဘယ္သူမွထြက္မေတြ႕သလို အေရးတယူေတာင္မရွိ။ ေတာ့ဘ္စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္လွည့္ခဲ့တယ္။ နမူနာအျဖစ္ ယူလာတဲ့ ေရညိွထုပ္ေတြကို လည္း 7-Eleven ရံုးခ်ဳပ္ရဲ႕ ဓာတ္ေလွကားမွာ ထားပစ္ခဲ့တယ္။ ရံုးခ်ဳပ္အခန္းက ေန႔လည္စာစားျပီး ျပန္ဝင္လာတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ ထုပ္ပိုးမႈလွလွေလးနဲ႔ေရညွိထုပ္ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ထုပ္ယူျမည္းက်ရင္း ေနာက္ဆံုး တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးကေတြ႔သြားျပီး ေတာ့ဘ္ကို ေခၚေတြ႕ခဲ့တယ္။
ရံုးခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးက ေတာ့ဘ္ရဲ႕ ေရညွိထုပ္ကို စိတ္ဝင္စားတာမို႔ စက္ရံုကို လိုက္ေလ့လာမည္။ 7-Eleven စံႏႈန္းႏွင့္ ကိုက္ညီမွသာ စင္ေပၚေရာင္းခ်ခြင့္ျပဳႏုိင္မယ္တဲ့။ သို႔ေပမဲ့ ေတာ့ဘ္မွာ စက္ရံုေဝးစြ… ခုေရညွိထုပ္ေတြကိုေတာင္ သူတစ္လွည့္ သူ႕ဦးေလးတစ္လွည့္ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ေၾကာ္ရံုသာ တတ္ႏုိင္သည္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ အေသးစားစက္ရံုဖြင့္ဖို႔ ေငြလိုသည္။ လိုေသာေငြကို ဘဏ္ကေန ေခ်းမည္ဟုဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေတာ့ဘ္ရဲ႕ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲမ်ားသည္ တစ္လကို သိန္း ၄၀၀ အထိ လည္ပတ္ေငြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ အထက္တန္းမေအာင္ေသာလူငယ္ေလးတစ္ဦးကို မည္သည့္ဘဏ္ကမွ ေငြထုတ္မေခ်းရဲၾက။ ၾကံမရတဲ့အဆံုး ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲမ်ားအားလံုးႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုင္စင္အား ထုတ္ေရာင္းျပီး ေရညွိစက္ရံုေလးတစ္ရံုေထာင္ရန္ အတြက္ ေနရာငွားသည္။ ဝန္ထမ္းေခၚသည္။ 7-Eleven မွာ တာဝန္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးအား စက္ရံုကို လာေရာက္ေလ့လာရန္ဖိတ္ေခၚသည္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ 7-Eleven မွ တစ္ဆင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ေရညိွျဖန္႔ႏုိင္ေလျပီ။
7-Eleven ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ သူ႔အေဖ၏အေၾကြးမ်ားအားလံုး အေၾကဆပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၂၂ ေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ အခုဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္လည္း ေတာ့ဘ္ရဲ႕ ေရညွိကို အရသာမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္သာမက ကမာၻမွာလည္း ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္ အငယ္ဆံုး Billionaire တစ္ဦးအျဖစ္ ေတာ့ဘ္က စာရင္းဝင္ထားသည္။ အခ်ိန္တိုတိုျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသူ၊ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတစ္ဦးအျဖစ္လည္း ေက်ာ္ၾကားသည္။ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၇ တြင္ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၃၃ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္သည္။
“Do not give up whatever happens, if we give up then we are finished for sure.” (Aitthipat Kulapongvanich)
#MelC (မယ္စီ)
Tao Kae Noi ကို စတင္တည္ေထာင္သူဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံသား Aitthipat Kulapongvanich ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြကေတာ့ အတိုေကာက္ Tob (ေတာ့ဘ္) လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ အေဖက ကုမၺဏီပိုင္ရွင္မို႔ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက်ေနရတဲ့ ေတာ့ဘ္ ကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အြန္လိုင္းဂိမ္းကစားတာ မက္တယ္။ ဂိမ္းထဲမွာ ရတဲ့အမွတ္ေတြကို ျပန္ေရာင္းရာကေန ပိုက္ဆံကို စရွာတယ္။ (ကုိယ္ေတြျမန္မာျပည္မွာ Level ျမင့္ TownHall အဆင့္ျမွင့္ထားတဲ့ COC ဂိမ္းအေကာင့္ေတြကို ျပန္ေရာင္းသလိုမ်ိဳး/ Dota မွာ ပစၥည္းေတြေရာင္းသလိုမ်ိဳး).. သူက အြန္လိုင္းဂိမ္းမွာ ဆရာတစ္ဆူ… ဂိမ္းထဲမွာ သူမ်ားမရႏိုင္တဲ့ ရွားပါးပစၥည္းေတြ လက္နက္ေတြ ရတတ္တယ္… အဲဒီဟာေတြကို ျပန္ေရာင္းခဲ့တယ္။ အြန္လိုင္းဂိမ္းကေန ပိုက္ဆံရွာရာကေန ့သိန္း ၁၆၀ ေလာက္ဝင္ေငြရွိခဲ့ျပီး ကိုယ္ပိုင္ကားတစ္စီးဝယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါက ေတာ့ဘ္အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ေနတုန္းအရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အခ်ိန္ျပည့္ဂိမ္းကစားေနတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းစာကို မလိုက္ႏုိင္ဘူး။ အတန္းေတြပ်က္ စာေတြမလိုက္ႏုိင္လို႔ အထက္တန္းမွာ ေက်ာင္းကေန ထြက္ခဲ့ရတယ္။
ေတာ့ဘ္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဖခင္ကုမၺဏီဟာ အက်ဥ္းအက်ပ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခက္အခဲေတြ အရႈံးေတြမ်ားလာခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေတာ့ဘ္ရဲ႕မိဘေတြဟာ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနကို ေတာ့ဘ္ကို ေျပာမျပဘဲဖံုးကြယ္ထားခဲ့တယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေတာ့ဘ္က သူရဲ႕မိခင္ကို မုန္႔ဖိုးေတာင္းတယ္။ ေတာ့ဘ္မိခင္ကေတာ့ သားအတြက္ ပိုက္ဆံကို တစ္အိမ္လံုးအႏွံ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားမွာ သိမ္းထားတဲ့ေငြစေၾကးစေလးေတြ ရွာေဖြျပီးေပးခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ မိခင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာအေျခအေနကိုၾကည့္ျပီး အိမ္တြင္းမွာတစ္ခုခုျဖစ္ေနျပီလို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ရိပ္မိသြားတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အဆင္သင့္ထုတ္ေပးေလ့ရွိတဲ့ မိခင္က ဒီေန႔မွာ မ်က္ႏွာညိွဳးေနတာကို။
ေနာက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အေၾကြးေတြကေတာ့ နစ္သထက္နစ္လာခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္တို႔မိသားစုေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ျခံကို ဘဏ္မွာ အေပါင္ထားရတယ္။ အိမ္ရဲ႕ အေျခအေနကို သိလာတဲ့ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံကို ရသေလာက္ရွာရမယ္ဆိုျပီး အခြင့္အလမ္းေတြကို အလုပ္အကိုင္ျပပြဲေတြမွာ လိုက္ရွာခဲ့တယ္။ အဲဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ့ဘ္က ျပပြဲတစ္ခုမွာ သစ္အယ္သီးေလွာ္စက္ကို ေတြ႔ျပီး သူျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ဂိမ္းပစၥည္းေတြကို အကုန္ေရာင္းထုတ္ျပီး စက္ကို ဝယ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ လက္ဖက္ေျပာင္းဖူးသုပ္၊ သစ္ခ်သီးကို ေက်ာက္စရစ္ခဲနဲ႔ေလွာ္သမ်ိဳးပဲ ဘန္ေကာက္မွာ သစ္အယ္သီးေလွာ္ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေလးေတြကို ေစ်းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕အေဖကေတာ့ ေတာ့ဘ္ကို သက္သက္မဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္း ေငြျဖဳန္းတယ္လို႔ပဲ ယူဆျပီး ေက်ာင္းျပီးေအာင္သာ တက္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး။ Lecture လည္းမလိုက္ ေက်ာင္းလည္းမသြား သစ္အယ္သီးနဲ႔ ၾကီးပြားဖို႔ၾကံတယ္။ သစ္အယ္သီးကေတာ့ အရသာေကာင္းေပမဲ့ ထင္သေလာက္မေရာင္းရဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔အေဖရဲ႕ကုမၺဏီဟာ ေဒဝါလီခံလိုက္ရတဲ့အျပင္ ေနတဲ့အိမ္ကလည္း ဘဏ္ကို အတိုးမွန္မွန္မဆပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ခ်ိတ္ပိတ္ခံလိုက္ရတယ္။ ေတာ့ဘ္မိဘေတြကလည္း အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တရုတ္ကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့တယ္။ မိဘေတြအၾကိမ္ၾကိမ္ တရုတ္ျပည္ေခၚတာကို ေခါင္းမာစြာ ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ေတာ့ဘ္အေမဟာလည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဦးေလးျဖစ္သူကို ေတာ့ဘ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုရင္း တရုတ္ျပည္သို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။
ေတာ့ဘ္စဥ္းစားလုိ႔မရဘူး။ သူေရာင္းတဲ့ သစ္အယ္သီးေလွာ္ဟာ စားေကာင္းေပမဲ့ ဝယ္သူနည္းျပီး ဘာေၾကာင့္မေရာင္းရလဲဆိုတာ။ တစ္ရက္မွာ သူေစ်းသြားတယ္။ အျခားေစ်းသည္ေတြ ဘယ္လိုေရာင္းလဲ ဘာေၾကာင့္ေရာင္းေကာင္းတာလဲဆိုတာ စနည္းနာဖို႔… မွတ္စုထုတ္ဖို႔ ေဘာပင္နဲ႔ စာအုပ္ေလးလည္း လက္ထဲမွာကိုင္လို႔ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဝယ္သူေတြကို လာပါ ဝင္ၾကည့္ပါနဲ႔ ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလွ်ာ့ေစ်းဆိုျပီး ဝယ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အျမည္းေကြ်းရင္း ဝယ္သူရွာၾကတယ္။ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ သူ႔ရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ေလးမွာ ခ်ေရးတယ္။ ေစ်းအိမ္သာနားအေရာက္မွာ အလွဴခံအဖြဲ႔တစ္ခုကို သတိထားမိတယ္။ အိမ္သာတက္ျပီးထြက္လာတဲ့လူေတြက ပိုက္ဆံအေၾကြေတြကို အလွဴခံတဲ့ပံုးေတြထဲ လွမ္းထည့္တဲ့အခါ ေတြးမိတာက ပရဟိတဆို လွဴၾက ပိုက္ဆံထည့္ၾကတယ္ေပါ့။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ အလွဴခံတဲ့ အဖြဲ႔ေနာက္တစ္ဖြဲ႔။ ဒါမဲ့ သူတို႔အဖြဲ႕ကေတာ့ အလွဴေငြသိပ္မရဘူး။ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခ်က္ လွ်ပ္စီးလက္သလို ဝင္လာတယ္။ မဟုတ္ဘူး… ပရဟိတမို႔ လူေတြ ပိုလွဴတာမဟုတ္ဘူး။ အဓိကက ေနရာ… အခ်က္အျခာက်တဲ့ေနရာျဖစ္ရမယ္။ လူသြားမ်ားတဲ့ေနရာ တစ္နည္း လူေတြ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ေနရာ ျဖစ္ရမယ္။ ေစ်းအိမ္သာက တစ္ခါတက္ရင္ ၃ ဘတ္ ေပးရတယ္။ အိမ္သာကအထြက္ ျပန္အမ္းတဲ့အေၾကြေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္သာအေပါက္ဝက အလွဴခံပံုးထဲကို ထည့္လွဴလိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ သစ္အယ္သီးဆုိင္ေလးရွိရာ Supermarket က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီ သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာင္က်တဲ့ဆိုင္ေလးကို ေနရာေျပာင္းေပးဖို႔ေတာင္းဆိုတယ္။ Supermarket က လည္း ေတာ့ဘ္ေတာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေနရာလြတ္ရွိတဲ့အတြက္ ေနရာငွားေပးလိုက္တယ္။
ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဆုိင္ေလးကလည္း အခ်ိန္တိုအတြင္း ေရာင္းေကာင္းလာခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္နဲ႔ မေရာင့္ရဲပါဘူး။ သူရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က ျမိဳ႕အႏွံ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲေလးေတြဖြင့္ဖို႔။ ဆိုင္ခြဲမ်ားမ်ားဖြင့္ေလေလ ေငြရပိုမ်ားေလလို႔ ေတာ့ဘ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္ကေန ႏွစ္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ လူငွားနဲ႔ထားတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုင္ခြဲေတြ ဆယ္ဂဏန္းေက်ာ္အထိမ်ားလာတယ္။ ေတာ့ဘ္က franchise လည္း ေပးပါေသးတယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ေပါ့။
တစ္ရက္ ေတာ့ဘ္ ေရညိွခ်ပ္ေလးေတြထုပ္ထားတဲ့မုန္႔ေလးတစ္ခုကို စားမိတယ္။ အဲ့ေရညွိထုပ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေတာျမိဳ႕ေလးကို သြားရင္း လက္ေဆာင္ဝယ္လာတဲ့မုန္႔ေလးတစ္ခု… ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ေပၚမွာ မေရာင္းဘူး။ စားလို႔ေကာင္းတယ္… ဒါေပမဲ့ စားခ်င္ရင္ နယ္ကို တကူးတကသြားဝယ္စားမွ ရႏိုင္တယ္။ သူစဥ္းစားတယ္… သစ္အယ္သီးေလွာ္လုပ္ငန္းက အဆင္ေတာ့ေျပတယ္။ သို႔ေပမဲ့ သစ္အယ္သီးက ေရာင္းတဲ့သူလည္း မ်ားတယ္။ အျမတ္လည္း မ်ားမ်ားစားစားမရဘူး။ သစ္အယ္သီးေလွာ္တစ္ခုထဲေရာင္းေနလို႔ ၾကီးပြားမွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုျပီး ေရညိွတြဲေရာင္းဖို႔ စစဥ္းစားတယ္။ ဒါမဲ့ စဥ္းစားသာစဥ္းစားတာ ေရညွိအေၾကာင္း နားလည္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္… ဘယ္ေလာက္အပူခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုေၾကာ္ရမလဲဆိုတာေပါ့။ ေတာ့ဘ္ ေရညွိအရြက္ၾကမ္းကို ပံုးလုိက္ဝယ္တယ္။ ေၾကာ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာမျပ နည္းမက်ဆိုသလို ေရညွိပံုးၾကီး တစ္ပံုးသာကုန္သြားတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ေရညွိေၾကာ္အေနအထားကို မရဘူး။ တူးသြားလိုက္ ခါးသြားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေရညွိေတြလည္း တစ္ပံုးျပီးတစ္ပံုးကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေရညွိဝယ္စရာပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႔ ေတာ့ဘ္ ဂိမ္းကစားတုန္းက ဝယ္ခဲ့တဲ့ကားကို ေရာင္းျပီး ေရညွိပံုးေတြထပ္ဝယ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔နားမွာ ရွိေနျပီး သူ႔ကို အားေပးခဲ့တာကေတာ့ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ဦးေလးပါပဲ။ အနားမွာရွိေနေပးျပီး သူနဲ႔အတူ ေရညွိေတြလိုက္ေၾကာ္လို႔ လက္မွာလည္း ဆီပူမိထားတာလည္း မနည္းပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရညွိကို ၾကြ႔ပ္ၾကြပ္ရြရြေလးျဖစ္ေအာင္ေၾကာ္တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ေရညွိထုပ္ေတြကို Shopping Mall ေတြမွာ စတင္ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေရညွိက စားေကာင္းတဲ့အတြက္ ဝယ္တဲ့သူေတြကလည္း ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေပါ့။
တစ္ေန႔ သူ႔ရဲ႕အေဖကို ဖုန္းဆက္တယ္။ သူရဲ႕လုပ္ငန္းအဆင္ေျပေနတယ္။ အေၾကြးေတြဆပ္ျပီး သူတို႔ မိသားစု တစ္ေန႔အတူတူ ျပန္ေနႏိုင္ေတာ့မယ္ေပါ့။ သူ႔အေဖျပန္ေျပာတာက “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး သားရယ္… တရုတ္ျပည္ကိုသာ လာျပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ပါ… အေဖတို႔နဲ႔ အတူလာေနပါ” တဲ့… ေတာ့ဘ္က အေၾကြးက ဘယ္ေလာက္မို႔လဲလို႔ သူ႔အေဖကို ျပန္ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ သူ႕အေဖျပန္ေျပာလိုက္တာကေတာ့ ဘတ္သန္း ၄၀ တဲ့။ (ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို သိန္းေပါင္း ၁၆,၀၀၀ နီးပါးရွိပါတယ္။ ) မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ရယူဖို႔ၾကိဳးစားမိေနတာမ်ားလားလို႔ စိတ္ဓာတ္က်သြားခဲ့တယ္…
ေတာ့ဘ္စိတ္ဓာတ္ေတြလံုးဝက်သြားခဲ့တယ္။ တရုတ္ျပည္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ျပီးေအာင္ေျဖမယ္ဆိုျပီး အတန္းေတြ ျပန္တက္တယ္။ အဲ့ေန႔ညဘက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကူးေပးထားတဲ့ lecture recording ေလးတစ္ခုကို နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ရင္း 7-Eleven စတိုးဆိုင္ေလးမွာ ညဘက္အဆာေျပစားမို႔ မုန္႔ထြက္ဝယ္တယ္။ Lecture က စီးပြားေရးအေၾကာင္း… Marketing Mix ကို ရွင္းျပေနတာ။ Marketing Mix ဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းကြက္မွာ ဘယ္လိုထိုးေဖာက္ရမလဲ စဥ္းစားတတ္ေအာင္လုပ္ေပးတာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ 7Ps ေတြ 8Ps ေတြ သီအိုရီအသစ္ေတြထြက္ေနျပီျဖစ္ေပမဲ့ အဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ Product, Price, Promotion နဲ႔ Place ဆိုျပီး 4Ps ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ Product ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္… ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းကြက္ထဲထည့္ဖို႔ ေရာင္းစရာပစၥည္း Product ရွိရမယ္ေပါ့။ Price ေစ်းသတ္မွတ္မယ္… ေစ်းဝယ္သူေတြကို ပရိုမိုးရွင္းေလွ်ာ့ေစ်းအစီအစဥ္ေတြလုပ္ျပီး ဆြဲေဆာင္မယ္။ Place ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ကုိ စားသံုးသူေတြဆီအေရာက္ပို႔တာေပါ့။ ကိုယ့္ပစၥည္းကို စိတ္ဝင္စားျပီး ဝယ္ယူဖို႔အလားအလာရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ ထုတ္ကုန္ကို ထားရွိရမယ္ေပါ့။ Lecturer က Place အေၾကာင္း ရွင္းျပေနစဥ္မွာပဲ ေတာ့ဘ္က သူ႕ေရညိွကို 7-Eleven မွာ တင္ေရာင္းဖို႔ အေတြးေပါက္မိတယ္။ သူ႔ထုတ္ကုန္ရွိရာ စားသံုးသူမလာႏိုင္ရင္ ဝယ္သူရွိရာကို သူ႔ပစၥည္းအေရာက္ပို႔မယ္။ 7-Eleven ဆိုင္က ဒီမွာဆို ABC နဲ႔ Grab & Go စတုိးဆိုင္ေလးေတြလိုပဲ။ မုန္႔ေတြ၊ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေလးေတြ တိုတိုထြာထြာေရာင္းတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံအႏွံ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ 7-Eleven ရွိတယ္။
သူရဲ႕ ေရညိွေတြ ေနရာအႏွံမွာရွိတဲ့ စားသံုးသူေတြဆီကို ေရာက္ရမယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး 7-Eleven ရံုးခ်ဳပ္ကို သူ႔ရဲ႕ထုတ္ကုန္ ေရညွိထုတ္ကို ယူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ 7-Eleven က တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးကေန ေတာ့ဘ္ရဲ႕ေရညွိထုပ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း 7-Eleven ရဲ႕ စံႏႈန္းနဲ႔ ကိုက္ညီမႈမရွိတဲ့အတြက္ ေရာင္းခ်ခြင့္မေပးႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ ေတာ့ဘ္က လက္မေလွ်ာ့ဘဲ သူ႕ေရညိွကို စားၾကည့္ပါ။ အရသာကို ၾကိဳက္သြားမွာပါဆိုေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူးဟုသာ ျငင္းပယ္လိုက္တယ္။ ခဲေလသမွ် သဲေရက်သလိုျဖစ္သြားတဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ရံုးခန္းကအထြက္မွာ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ေရညွိကို တင္ခြင့္မရႏုိင္တာလဲကို ေမးလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီးက အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ျပန္ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ 7-Eleven ဆိုတာ ေန႔စဥ္အိမ္သံုးပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ အဆာေျပမုန္႔ေလးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူဝယ္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ ဖြင့္ထားေပးျခင္း ျဖစ္တယ္။ ေတာ့ဘ္ရဲ႕ အထုပ္က အၾကီးၾကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ စင္ေပၚမွာ ေနရာယူလြန္းတယ္။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က ေရညိွထုပ္က ၾကီးတဲ့အတြက္ တစ္ခါစားစာထက္မ်ားသလို ေစ်းကလည္းၾကီးတယ္။ 7-Eleven မွာ ဝယ္တဲ့ ေစ်းဝယ္သူအမ်ားစုက ေစ်းသက္သက္သာသာဝယ္ယူခ်င္တဲ့ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယသမားေတြမ်ားတယ္။ တတိယအခ်က္က ထုတ္ပိုးပံု… ေတာ့ပ္ရဲ႕ ေရညွိထုပ္အိတ္ခြံဒီဇိုင္းက ရိုးစင္းလြန္းတယ္။ ပလတ္စတစ္အၾကည္ပဲ သံုးထားတဲ့အတြက္ ေစ်းဝယ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အေၾကာင္းအရင္းကို သိသြားတဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ ေရညွိထုပ္ေတြကို အိတ္လွလွေလးနဲ႔ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ ေရညွိေတြကိုလည္း အထုပ္ၾကီး မထုတ္ေတာ့ဘဲ တစ္ခါစားစာပဲ ထည့္ေတာ့တယ္။ စားသံုးသူေတြအတြက္ အျမင္လည္းလွ ေစ်းသက္သာတဲ့ Tao Kae Noi ေရညွိထုပ္အသစ္ေလးေတြ ေရာက္ရွိလာပါျပီ။ ေရညိွထုပ္အတြက္ အိတ္လွလွေလးဆိုေတာ့ နာမည္လွလွေလး၊ logo လွလွေလးေပးဖို႔လည္း လိုလာျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းနာမည္ကို Tao Kae Noi လို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
Tao Kae Noi နာမည္ေပးျဖစ္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ေတာ့ဘ္သစ္အယ္သီး စေရာင္းခဲ့တဲ့ေန႔ရက္မ်ားထဲက တစ္ရက္… အိမ္အျပန္မွာ ေတာ့ဘ္အေဖက သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔မွာ ေတာ့ဘ္ဟာ Tao Kae ျဖစ္မွာလို႔ ေနာက္ေျပာင္တဲ့သေဘာေျပာလိုက္တာကုိ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ အမွတ္မထင္ၾကားမိတယ္။ Tao Kae /ေထာင္ကဲ/ ဆိုတာ တရုတ္ဘာသာစကားကေနဆင္းသက္လာတဲ့ စကားလံုး… အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သူေဠးတဲ့။ Noi /ႏြိဳင္/ ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းလို ေသးေသးေလးလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ Tao Kae Noi ဆိုေတာ့ သူေဠးေလးေပါ့။
ေတာ့ဘ္သူ႔ရဲ႕ ထုပ္ပိုးမႈအသစ္နဲ႔ ေရညွိထုပ္ေလးရရျခင္း 7-Eleven ကို ျပန္သြားတယ္။ ဒါမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးက အလုပ္မအားလို႔ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေတာ့ဘ္ကို ထြက္မေတြ႔။ ဇြဲမေလွ်ာ့တဲ့ ေတာ့ဘ္ကေတာ့ အားတဲ့အထိေစာင့္မယ္လို႔ ေျပာျပီး ရံုးခန္းအေရွ႕မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ သံုးေလးနာရီသာၾကာသြားတယ္။ ေတာ့ဘ္ကို ဘယ္သူမွထြက္မေတြ႕သလို အေရးတယူေတာင္မရွိ။ ေတာ့ဘ္စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္လွည့္ခဲ့တယ္။ နမူနာအျဖစ္ ယူလာတဲ့ ေရညိွထုပ္ေတြကို လည္း 7-Eleven ရံုးခ်ဳပ္ရဲ႕ ဓာတ္ေလွကားမွာ ထားပစ္ခဲ့တယ္။ ရံုးခ်ဳပ္အခန္းက ေန႔လည္စာစားျပီး ျပန္ဝင္လာတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ ထုပ္ပိုးမႈလွလွေလးနဲ႔ေရညွိထုပ္ေတြကိုေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ထုပ္ယူျမည္းက်ရင္း ေနာက္ဆံုး တာဝန္ရွိသူအမ်ိဳးသမီးကေတြ႔သြားျပီး ေတာ့ဘ္ကို ေခၚေတြ႕ခဲ့တယ္။
ရံုးခန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးက ေတာ့ဘ္ရဲ႕ ေရညွိထုပ္ကို စိတ္ဝင္စားတာမို႔ စက္ရံုကို လိုက္ေလ့လာမည္။ 7-Eleven စံႏႈန္းႏွင့္ ကိုက္ညီမွသာ စင္ေပၚေရာင္းခ်ခြင့္ျပဳႏုိင္မယ္တဲ့။ သို႔ေပမဲ့ ေတာ့ဘ္မွာ စက္ရံုေဝးစြ… ခုေရညွိထုပ္ေတြကိုေတာင္ သူတစ္လွည့္ သူ႕ဦးေလးတစ္လွည့္ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ေၾကာ္ရံုသာ တတ္ႏုိင္သည္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ အေသးစားစက္ရံုဖြင့္ဖို႔ ေငြလိုသည္။ လိုေသာေငြကို ဘဏ္ကေန ေခ်းမည္ဟုဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေတာ့ဘ္ရဲ႕ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲမ်ားသည္ တစ္လကို သိန္း ၄၀၀ အထိ လည္ပတ္ေငြရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ အထက္တန္းမေအာင္ေသာလူငယ္ေလးတစ္ဦးကို မည္သည့္ဘဏ္ကမွ ေငြထုတ္မေခ်းရဲၾက။ ၾကံမရတဲ့အဆံုး ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ သစ္အယ္သီးဆိုင္ခြဲမ်ားအားလံုးႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုင္စင္အား ထုတ္ေရာင္းျပီး ေရညွိစက္ရံုေလးတစ္ရံုေထာင္ရန္ အတြက္ ေနရာငွားသည္။ ဝန္ထမ္းေခၚသည္။ 7-Eleven မွာ တာဝန္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးအား စက္ရံုကို လာေရာက္ေလ့လာရန္ဖိတ္ေခၚသည္။ ေတာ့ဘ္တစ္ေယာက္ 7-Eleven မွ တစ္ဆင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ေရညိွျဖန္႔ႏုိင္ေလျပီ။
7-Eleven ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ သူ႔အေဖ၏အေၾကြးမ်ားအားလံုး အေၾကဆပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၂၂ ေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ အခုဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံအပါအဝင္ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္လည္း ေတာ့ဘ္ရဲ႕ ေရညွိကို အရသာမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္သာမက ကမာၻမွာလည္း ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္ အငယ္ဆံုး Billionaire တစ္ဦးအျဖစ္ ေတာ့ဘ္က စာရင္းဝင္ထားသည္။ အခ်ိန္တိုတိုျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသူ၊ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတစ္ဦးအျဖစ္လည္း ေက်ာ္ၾကားသည္။ ယခုႏွစ္ ၂၀၁၇ တြင္ ေတာ့ဘ္ အသက္ ၃၃ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္သည္။
“Do not give up whatever happens, if we give up then we are finished for sure.” (Aitthipat Kulapongvanich)
#MelC (မယ္စီ)
No comments:
Post a Comment