အမ်ိဳးသားညီလာခံဓါတ္ပံုေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သံတူေၾကာင္းကြဲ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးဟု တင္ထားသနည္း။ လက္ရွိ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးသည္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါမ်ားသာ ေျပာင္းလဲ သြားေသာ္လည္း သြားေနသည့္လမ္းသည္ ယခင္နဝတ အစိုးရလက္ထက္က က်င့္သံုးခဲ့သည့္ နည္းလမ္းေဟာင္းပံုစံ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
အဘယ္ကဲ့သုိ႔ တူညီပါသနည္းဟု ေမးေသာ္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ သံုးသပ္ၾကည့္ရာဝယ္……… ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ တဖက္မွ တစည ပါတီကို အမာခံပါတီ အေနျဖင့္ ပါဝင္ေစခဲ့ေသာ္လည္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ အျပတ္အသတ္ျဖင့္ အနုိင္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးျခင္း မျပဳခဲ့ဘဲ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ National Convension (အမ်ိဳးသားညီလာခံ) ကို ေခၚယူက်င္းပခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ေခၚယူက်င္းပရန္အတြက္ နဝတ အစိုးရဘက္မွ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းကာ အာဏာရွင္စိတ္ႀကိဳက္ နားလွည့္ပါးရိုက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
တပိုင္းတစ ခြဲထြက္အဖြဲ႔မ်ားကို လူမ်ိဳးစု ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ၿပီး ယင္းတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ဆက္လက္ တက္ေရာက္ျခင္း မရွိသည္မွ အစျပဳကာ ရပ္နားထားၿပီး ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္က်င္းပခဲ့ကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို တဖက္သတ္ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းခဲ့ၾကသည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ယင္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒအရ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ၾကၿပီး ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြ ကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ ယင္းတို႔၏ အမာခံ ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီမွ အျပတ္အသတ္ အနုိင္ရရွိေအာင္ နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ စနစ္တက် ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
NLD နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား လႈပ္ရွားခြင့္မေပးပဲ ႀကံ့ဖြ႔ံအႏိုင္ရရွိေရးအတြက္ စီစဥ္ထားေသာေၾကာင့္ ၁၉၉၀ ခုနွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြနဲ႔ မတူျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲေျပးတာ ပထမ ဆိုသလို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိမွ ေရွးယခင္အတုိင္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ကမ္းလွမ္းၿပီး National Convension (အမ်ိဳးသားညီလာခံ) တစ္ခုကို ထပ္မံက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ေနျပန္သည္။ ဤျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုတြင္ မိမိတို႔ ျမင္နုိင္သည္မွာ ေနာက္ခံကားခ်ပ္အေနျဖင့္ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေနာက္ခံႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအမည္ခံ အရပ္သား လႊတ္ေတာ္အစိုးရတရပ္ ျဖစ္ေနသည္။
ယခင္က နုိင္ငံေရးအရ တင္းၾကပ္ထားၿပီး ယခုအခါ နုိင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္မႈအခ်ိဳ႕ကို ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ၿပီဟု ေျပာ၍ကား မရေသးေသာ အေျခအေနျဖစ္သည္။ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအခ်ိဳ႕ က်န္ရွိေနေသးျခင္း၊ တပ္တြင္းမွ အေျခအေနမွန္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားေနသူ ေလတပ္မွ အရာရွိသံုးဦးအား ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းႏွင့္ အျခားအျခားေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာတို႔သည္လည္း ျဖစ္ပ်က္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ခံအေျခအေန ေျပာင္းလဲေသာ္လည္း သြားေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာေတာ့ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရွိေနပါသည္။ ဤတြင္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ေမးစရာ ေမးခြန္းတစ္ခု ေပၚလာပါသည္။ ယင္းကား မိမိတို႔ တုိင္းျပည္အတြက္ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကသည္မွာ အဘယ္နည္း။ ဦးေနဝင္းလက္ထက္ အာဏာသိမ္းခံခဲ့ရစဥ္ ကတည္းက မိမိတို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည့္ နုိင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္သည္ ဒီမုိကေရစီေလာ၊ ဖက္ဒရယ္ေလာ။ ယခုမူ ဒီမုိကေရစီအစိုးရ ျဖစ္သြားသည္ဆုိသည္ႏွင့္ပင္ မိမိတို႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ ေရာက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။
ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္တိုင္း ဖက္ဒရယ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးရန္ အေလးသာမည္ေလာ။ ဤသည္ကို သမုိင္းနမူနာ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေစာ္ဘြားမ်ားမွ တင္သြင္းေသာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးမူ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ႀကီးမူကိစၥတြင္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္ေသာ စစ္တပ္က လက္မခံဘဲ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ တြင္ အာဏာသိမ္းကာ ဘီလူးက ကျပခဲ့ပါသည္။ ယခု ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒတြင္ကား ဘီလူးက ကျပရန္ မလိုသေလာက္ ၿပီးျပည့္စံုေနပါသည္။
အေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္အရ ျပည္ေထာင္စုအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိနုိင္သည္ ဆုိသည္ႏွင့္ပင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းနုိင္ခြင့္ အျပည့္အဝ ရရွိထားျပီး ျဖစ္ပါသည္။ဤအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ မိမိတို႔တုိင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား မည္သို႔ ေတာင္းဆိုၾကမည္နည္း။
No comments:
Post a Comment