ဆရာဂ်မ္း အလြမ္းေျပ

စာေပႏွင္႔ အႏုပညာ


အေရွ႕ဆီကေရာင္နီျဖာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ

တို႕ဗမာျပည္အေမွာင္တြင္း

သူေခါင္းေဆာင္လို႕လင္း

စိတ္ရင္းမွန္လို႕သစၥာတည္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အာဇာနည္

တို႕ျပည္ေကာင္းေအာင္

သူသည္ပိုး

သူ႕ဂုဏ္ဘယ္မညႇဳိး

႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္သူ႕မူရာ

ငယ္ငယ္ထဲကပါ

ဗမာျပည္သူ အခ်စ္ပန္း

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဦးေအာင္ဆန္း။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေလးဆယ္နီးပါး ေလာက္က သားအႀကီးကုိသင္ေပးခဲ့ ေသာ ကေလးကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္။ ေက်းဇူးရွင္၏ ေက်းဇူးတရားကုိသိ တတ္လာေအာင္ လမ္းညႊန္ျပသခဲ့ သည့္ကဗ်ာ။ သားႀကီးကုိကဗ်ာသင္ ေပးခဲ့စဥ္က ကဗ်ာရွင္မွာ အသက္ ထင္ရွားရွိေနေသးသည္။ အခု ေျမး ငယ္ေတြကိုသင္ေပးေနစဥ္မွာ ကဗ်ာ ရွင္မရွိေတာ့ၿပီ။ သူခ်စ္ေသာေျမႏွင့္ အေဝးတစ္ေနရာမွာ လူ႕ေလာကကို ေရာ၊ သူခ်စ္ေသာကဗ်ာႏွင့္ ပရိသတ္ ကိုေရာ ေက်ာခိုင္းစြန္႕ခြာသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။သူဆိုသည္ကား ျပည္သူခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး။

ဆရာတင္မုိးကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေလာက္ကတည္း က ပန္းလက္ေဆာင္ စာစီစာကံုးေရး သူ ကုိရင္ဂ်မ္းအျဖစ္ ထိေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဖန္မီးအိမ္ ကဗ်ာရွင္အျဖစ္ ေတြ႕ရၿပီး မဂၢဇင္းေတြ မွာ သူ႕ကဗ်ာေတြကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖတ္႐ႈခြင့္ရခဲ့သည္။ ကဗ်ာအေရး ေကာင္းသူသာမက အက္ေဆး (ယခင္ အေခၚစာတမ္း/အစမ္းစာ) လည္း အေရးညက္ေညာသူျဖစ္သည္။ သူေရးခဲ့သည့္(စိန္ဒိုးသံ၊ ျမဒိုးသံ)အက္ ေဆးဆိုလွ်င္ ႀကိဳက္လြန္း၍ (ဟိုတုန္း က ေကာ္ပီယာမေပၚေသး) လက္ေရး ျဖင့္အစအဆံုးကူးယူခဲ့ဖူးသည္။ သည္ အက္ေဆးကိုေရးေဖာ္ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေထြးေအာင္(မန္းတကၠသိုလ္) လည္း အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့သည္။ 'သခ်ဳႋင္းကုန္းမွာ'ဆိုေသာ အက္ေဆး မွာ ေက်ာင္းသံုးျပ႒ာန္းခ်က္တြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားအားလံုးဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ဆရာ့စာ၊ ဆရာ့ကဗ်ာအေၾကာင္း မေျပာမီ၊ ဆရာ့ဘဝျဖတ္သန္းမႈကို တင္ျပလိုပါသည္။ ဆရာ့အမည္ရင္းမွာ ဘဂ်မ္းျဖစ္ပါသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၉၅ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၃ ရက္ေန႕တြင္ ဦးဘအို၊ ေဒၚစံထယ္တို႕ မွ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ ကံၿမဲရြာတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ ငယ္ငယ္က ကဗ်ာ ေရးရာတြင္ ကံၿမဲနန္းျမင့္ႏြယ္အမည္ ျဖင့္ေရးသားခ့ဲပါသည္။ ဇဂ်မ္းရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ စတင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဇဂ်မ္းအထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္လာ ခ်ိန္တြင္ ဆရာက ဇဂ်မ္းေျမမွပန္း မ်ား ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဇဂ်မ္း အ.ထ.က ေက်ာင္းတဲ့၊ ပန္းအလွေထာင္ေသာင္း ပြင့္ေတာ့မည္' ဟု ဂုဏ္တင္ဖြဲ႕ဆိုခဲ့ သည္။ ဆရာေတာ္ဦးအာစရ၏ မႏၲေလးေက်ာင္းတုိက္၊ ေရစႀကိဳ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တို႕ တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ဆရာ ၏ပထမဆုံးကဗ်ာစာအုပ္မွာ ဖန္မီး အိမ္ကဗ်ာမ်ားျဖစ္သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ အတြက္ စာေပဗိမာန္ဆုကို ဆြတ္ခူး ခဲ့သည္။ ဆက္လက္၍ ေလွတစ္စင္း ႏွင့္သီခ်င္းသည္၊ ပန္းေစ်းခင္း၊ စိမ္း လန္းေသာအိပ္မက္၊ ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္း၊ ပုဂံေက်ာင္းကေခါင္း ေလာင္းသံ၊ ပိေတာက္မွသရဖီသို႕ စာ အုပ္မ်ားအျပင္ ကေလးမ်ားအတြက္ အေမ့ေက်ာင္း၊ ထီးကေလးနဲ႕မနီ၊ ပူစီ၊ ပ်ဳိးခင္းေတးသံ စသည့္ကေလးကဗ်ာ စာအုပ္မ်ားေရးသားခဲ့သည္။ ထီးက ေလးနဲ႕မနီ စာအုပ္မွာ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္ အတြက္ အမ်ဳိးသားစာေပဆုကို ဆြတ္ ခူးခဲ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္၌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရသည့္အခ်ိန္ တြင္ ဆရာ့အေၾကာင္းကို တေစ့တ ေစာင္းသိခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သနပ္ခါး ေကာင္းေကာင္းထြက္ေသာ ရွင္မ ေတာင္သည္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္တြင္ရွိ သည္။ ေက်ာက္စရစ္ေျမကုန္းေခါင္ ေခါင္တြင္ ထန္းေတာႀကီးမ်ားေနရာ ယူထားသည္။ ယုန္ေပါသျဖင့္ ည အခ်ိန္ကားမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ယုန္ ကေလးမ်ား ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေန သည္ကုိ မၾကာခဏေတြ႕ရတတ္ပါ သည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ဝင္ေပါက္ဟုေျပာ ရမည့္ တမာတန္းေရာက္လွ်င္ ခရီး သည္ကားမ်ားကုိ ထန္းသီးမုန္႕အလု အယက္ေစ်းေခၚသံမ်ားၾကားရတတ္ သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္သြားခ်ိန္ မွာေတာ့ ဆရာ၏ ေရစႀကိဳလြမ္းခ်င္း မ်ားကိုၾကားေနရသည္။ ဆရာ့လို ေရ စႀကိဳမွာ ေက်ာင္းေနခဲ့သူမဟုတ္ပါဘဲ ေရစႀကိဳမွာ ေနခိုခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္ သည္ပင္ ရွင္မေတာင္၊ တမာတန္းတို႕ ကုိတမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနဆဲျဖစ္သည္ ကို ဝန္ခံလိုပါသည္။

ရွင္မေတာင္ ေတာင္ညိဳရိပ္

ထန္းညိဳရိပ္တေဝေဝ

ယုန္လိုက္သံ ေအာ္သံဟစ္

ေက်ာက္စရစ္ေျမ၊

ေတာလမ္းက ေကြ႕ကာေခြ

ေတာေျခကေကာက္ကာေကြ႕

လွည္းတန္းတအီအီနဲ႕

ေျမညီညီတမာတန္း

လြမ္း၍မေမ့။

ေရစႀကိဳၿမိဳ႕တြင္ အေလာင္းမင္း တရားႀကီးတည္ထားကိုးကြယ္သည္ ဆုိေသာ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသည္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းပါးထိပ္တြင္ရွိသည္။ ေရစႀကိဳတြင္ ေနစဥ္က ေဖာင္ေတာ္ဦး ရင္ျပင္ေပၚမွ ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္တစ္ ေၾကာကုိ မၾကာခဏေငးေမာျဖစ္ခဲ့ သည္။ စက္တပ္ေရယာဥ္ေတြေပါမ်ား ေနသည့္ ၾကားက ရြက္ေလွတစ္စင္း တေလ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အခါတြင္ ဆရာ၏ကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီးထဲက စာ ပုိဒ္ကုိေျပး၍သတိရေနမိခဲ့သည္။

ေလွငယ္ငယ္

ရြက္ညိဳေဖာင္းရယ္နဲ႕

ေရလယ္မွာ

တက္အိုတစ္ေခ်ာင္းေပေပါ့

အေဖအို အေမအိုတဲ့

ေနညိဳညိဳေရစႀကိဳက ေျပာင္းခ့ဲရ

ကံေကာင္းလွ်င္အေနေတာ္၍

ေငြေပၚကာ ေၾ<ြကးၿမီဆပ္ႏိုင္ငဲ့။

ဆရာ့ကဗ်ာေလးမ်ားသည္ ေက်း လက္ရနံ႕မ်ားသင္းေနသလို သဒၵါ လကၤာရမ်ားလည္း ထံုမႊမ္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကံၿမဲ ကိုေအးေက်ာ္၏ ႐ုပ္ေသးပြဲသြားရ ေအာင္ သီခ်င္းလိုပင္ ေက်းလက္လံုမ ပ်ဳိ၊ လုလင္ပ်ဳိတို႕၏ စ႐ိုက္သဘာဝ ကိုလည္း ထင္သာျမင္သာရွိေအာင္ ဖြဲ႕ ဆိုတတ္သည္။ ႏွလံုးသားမွသည္ နား ကိုသာမက မ်က္စိသို႕ပင္ေရာက္ ေအာင္ ပို႕သည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ ၾကည့္ပါ။

သေျပညိဳပင္ပ်ဳိအုပ္မွာ

လွည္းျဖဳတ္လို႕ေနရာယူ

ပြဲၾကည့္တူတူ။

ေဆာင္းေလက ကလူ၊

ႏွင္းျမဴကအဝဲ။

ေစာင္ၿမိတ္တို

တစ္ထည္တည္းဟာမို႕

ေမာင့္ေရႊကိုယ္နံ႕သာခဲရယ္နဲ႕

လူပံုမွာတူစံုႏႊဲရတယ္၊

ေမ့တတ္ႏိုင္ပဲ။

ေက်းလက္ပြဲခင္းမ်ားသည္ ေက်းလက္လုလင္ပ်ဳိ၊ လုံမပ်ဳိတို႕ အတြက္ မဟာသမယအခါေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ အခြင့္အလမ္းရွိေသာ္လည္း အခြင့္အေရးမယူတတ္ၾက။ စည္း ေစာင့္တတ္ၾကသည္။ ပကတိျဖဴစင္ ႐ိုးသားၾကသည္။ ႐ိုးလြန္းေတာ့ အ၊ ဆိုေသာ သဘာဝကိုလည္း ဆရာက လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထား။ ေခ်ာင္က်က် ေခါင္လွသည့္ ေတာသူေတာင္သားတို႕ ကမူ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကုိပင္ စၾကာမင္းေလးလား၊ ဦးႏုလား၊ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေနဝင္းလား၊ သူတို႕အမွန္တကယ္ မသိ။ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ပ်ံေနသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံ ရွိသည္ဆိုတာကိုပင္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဟု အေၾကာက္အကန္ ျငင္းေနၾကသူေတြလည္းရွိသည္။ အဲ သည္လို လူစားမ်ဳိးေတြကို က႐ုဏာ မ်က္စိျဖင့္ ေက်းလက္ကသူတုိ႕ကဗ်ာ တြင္ဆရာက ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာျဖစ္ ႏိုင္ပါဘူးကြာဟု၊ အခါခါ ျငင္းေန တုန္း၊ ျဗဳန္းကနဲ ဗံုးႀကဲခံလိုက္ရေတာ့ တယ္''ဟု ဟာသေႏွာကာေျပာတတ္ သည္။

ဆရာ့ကဗ်ာအေၾကာင္း ေျပာမည္ ဆိုလွ်င္ ေဆးလိပ္လည္းတို၊ ေနလည္း ညိဳၿပီ၊ ငါ့ကုိျပန္ပို႕ၾကပါေလ''ဆိုသည့္ သံုးေၾကာင္း ကဗ်ာေလးကို ခ်န္လွပ္ ထားခဲ့၍မရ၊ ဆရာေရးစဥ္က ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းပဲေရးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေထာင့္စံု၊ ဘက္စံုက အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေန ၾကေၾကာင္း၊ အင္းစိန္ေတာရေရာက္ သြားၿပီး ေရွ႕ကစီနီယာသမားက သူ႕ ကဗ်ာေလးကို နံရံတြင္ေရးခဲ့သည္။ ဖတ္႐ႈလိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေဝဒနာ ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုတြင္ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ဟဝန္ခံဖူး သည္။ ကဗ်ာဆိုသည္မွာ စိန္ေကာင္း တစ္ပြင့္လို အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖာထြက္ ေနသည္ဆိုေသာ ဆရာမင္းသုဝဏ္၏ အဆိုအမိန္႕ကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္သည္။

ဆရာႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေပါင္း သင္းဆက္ဆံဖူးသူမ်ားက ဆရာ၏ ႐ုိးဂုဏ္ႏွင့္စာရိတၱကိုေလးစားၾကည္ ညိဳၾကသည္။ ဆရာ့စာ၊ ဆရာ့ကဗ်ာ မ်ားတြင္ ဤသေဘာကို ထင္ထင္ ရွားရွားေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ ''ဆရာ မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ၾသဝါဒစကားတစ္ခုရွိ တယ္ဗ်။ လူဆိုတာ ေသခါနီး ျပန္စဥ္း စားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္သာဓု ေခၚသြားႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိလုပ္ႏိုင္ ခဲ့ဖို႕ႀကိဳးစားရမယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတြအတြက္ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ရွက္စရာမျဖစ္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတုန္းပါဗ်ာ''ဟု ဆရာေမာင္ဝံသကုိ ခရီးတစ္ေၾကာင္း တြင္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ သူ႕ခံယူခ်က္ကို လွစ္ၾကဴးေဖာ္ျပထားေသာ ကဗ်ာကို အမွတ္-၃ ပဲခူးအထက္တန္းေက်ာင္း ေရႊရတုမဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားခဲ့သည္။

တို႕ဘခင္သည္

လူရွင္႐ုတ္ရက္၊ ေခတ္အပ်က္၌

တက္ေစ်းမေထာင္၊

ကုန္မေလွာင္၍

မေခ်ာင္မလည္၊

ေနရသည္တည့္။

တို႕အေဖကား၊ ေရႊေငြဥစၥာ

အာဏာမင္းစက္၊

ရာထူးမက္ဟု

သားရွက္မခံေတာ့ပါၿပီ။

တို႕အေဖကား

ေနရာတစ္ခု၊ ရလိုမႈတြက္

အလုအယက္၊ ေျခကိုဖက္ဟု

သားရွက္မခံေတာ့ပါၿပီ။

ငါ၏စိတ္ထား၊ ငါ့စကားသည္

သားတို႕တန္ေဆာင္

သားတို႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ ဆရာသည္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ သည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဂုဏ္ထူးေမာင္ သိန္းႏုိင္ ေဆး႐ံုတက္စဥ္ကလည္း 'ေလာကနယ္ပယ္၊ ဘယ္ေလာက္ က်ယ္က်ယ္၊ သူငယ္ခ်င္းသာအခ်စ္ ဆံုး'ဟု မွတ္မွတ္ရရေရးခဲ့သည္။ ကဗ်ာဆရာနီေမာင္(အင္းဝ)ကြယ္လြန္ စဥ္ကလည္း မ်က္ရည္စက္ႏွင့္အတူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ထြက္ခဲ့သည္။ မ်က္ရည္စြန္းေသာ အလြမ္းစာ အလြမ္းကဗ်ာကို ေတာင္သမန္က လြမ္းဂူရိပ္ ဟုကမၸည္းတင္ထားသည္။

အင္းဝကနီေမာင္

ၾကည္ေအာင္တို႕ေသြး။

သေဘာေကာင္းလွခ်ည့္

ေတာေက်ာင္းထြက္ပီသ

ၿပံဳးစစေလး။

မႏၲေလးစာေပဝိုင္း

တိုင္းေက်ာ္တို႕ျပည္ေက်ာ္

ေရးေဖာ္ႀကီးတစ္ေယာက္။

အေဝးကငါျပန္လာေတာ့

နီေမာင္ဒီေကာင္

မရွိရွာေတာ့ဘူးတဲ့

လြမ္းစရာ သူ႕ဂူေရာက္

မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္။

ဆရာသည္ ဆရာႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာမ်ားႏွင့္ငယ္စဥ္ ကတည္းက ကံေကာင္းေထာက္မ စြာရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လူ ကိုယ္တိုင္လည္း ျမင္ဖူး ၾကည္ညိဳခဲ့ သူျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ ေတာ္မႈိင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာလြန္း အတၴဳပၸတၱိ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဋီ ကာ စေသာ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို ဖတ္ရသည့္အခါ 'ကြမ္းအစ္တစ္လံုး၊ ေသွ်ာင္တစ္ထံုးႏွင့္၊ ရင္ဖံုးအက်ႌ၊ ဖ်င္ ပင္နီႏွင့္၊ ေယာထည္ပုဆိုး၊ မွင္ေၾကာင္ ထိုးႏွင့္၊ အဖိုးကဝိပညာရွိ'အစရွိေသာ ကဗ်ာမ်ား၊''ျမန္မာ့ေသြးေပပ၊ ႏႈတ္ ခမ္းေမြးတစ္ေတာင္ေက်ာ္နဲ႕၊ ကေလာင္ေမာ္စိန္တစ္ေခ်ာင္းရယ္နဲ႕၊ ေသာင္းျမန္မာနယ္တ႐ိုး၊ ေဒါင္းလံ လႊင့္မိုး' (ေတာ္လွန္ေရးစာဆိုေတာ္ ႀကီး) စသည့္ ကဗ်ာမ်ဳိးမ်ား၊ ဆရာ့ ကေလာင္ဖ်ားမွ စိမ့္ယိုလာခဲ့သည္။ ဤကဗ်ာသည္ ေက်ာင္းသံုးျပ႒ာန္း ခ်က္တြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။

ဆရာသည္ ေလာက၏ အလွ အပမ်ားကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕တတ္သလို အျမင္မေတာ္ေတြ႕လွ်င္လည္း ေထ့ တတ္၊ ေငါ့တတ္၊ သေရာ္တတ္ သည္။ ျပည္သူ႕က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ ေရွာက္ကူညီလိုေသာ ေစတနာမရွိဘဲ၊ ဒယ္ဒီ၊ မာမီဆႏၵအရ ေဆးေက်ာင္း တက္လာေသာ ေဒါက္တာေဂ်ာ္နီ-ေမာ္လီစံုတြဲကိုလည္း ေတာင္သူလယ္ သမား၊ အလုပ္သမားတို႕၊ ေဒါက္တာ ေဂ်ာ္နီ၊ ေမာ္လီလင္မယား တန္ခိုးထြား ေအာင္၊ မ်ားမ်ားဖ်ားနာၾကပါကုန္' ဟု အေသာအေထ့ျဖင့္ ကလိခဲ့သည္။ ထိုမွ်မကေသး၊ ေဂ်ာ္နီေခတ္ အမည္ ျဖင့္ ကဗ်ာျပဇာတ္ကိုေရးဖြဲ႕ကာ သေရာ္ခ့ဲေသးသည္။ ကုိယ့္အေၾကာင္း ကိုသာစဥ္းစားသူတုိ႕ကုိ ၿပိတၱာမ်က္ ရည္ ကဗ်ာျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့သည္၊ မည္မွ်ပင္ အာဏာပိုင္စိုးသူျဖစ္ပါေစ၊ အႏၲိမဘဝ၌ အုတ္ဂူတြင္ လဲေလ်ာင္း ရပံုကို အုတ္ဂူကရယ္လိမ့္မည္ ေခါင္း စီးေပးလ်က္ ေအာက္ပါအတိုင္း သတိ ေပးခဲ့သည္။

မေန႕ကတို႕ႏုိင္ငံ

ကံၾကမၼာစီရင္သူတို႕

အုတ္ဂူမွာကမၸည္းထိုး

ေသမ်ဳိးပါလား။

ဒီေန႕ေခတ္တြင္

ရာဇပလႅင္မွာ ငါအရွင္တဲ့

ရယ္ခ်င္ခ်င္အၿပံဳး႐ုပ္နဲ႕

ငုတ္တုတ္ဂူမ်ား။

လြန္ခဲ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္ခန္႕က အင္း စိန္ေတာင္သူကုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ေန ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ထဲအသြားအျပန္ ဆရာ့ အိမ္ေရွ႕က အၿမဲျဖတ္သြားရသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ဆရာသည္ ျပည္ပသို႕ ေရာက္ေနသည့္အခါျဖစ္သည္။ ဆရာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည့္ ကသြယ္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ တစ္ခါတစ္ရံထိုင္ျဖစ္ ပါသည္။ ကသြယ္စမ္းေရစီး၊ ဘယ္ စခန္းအေျခအထိ စီးမလဲ၊ သူ႕ခရီး ငါမသိႏုိင္ဟူေသာ ဆရာ့ကဗ်ာကို က သြယ္ေခ်ာင္းက ျပန္လည္ရြတ္ျပေန သည္ဟု ခံစားမိပါသည္။ ကဗ်ာေရး ခ်ိန္တြင္ ဆရာ့ဇနီး စန္းက ဆရာ့ အား ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာ့ ကဗ်ာေတြမွာ ဇနီးသည္အားတမ္းခ်င္း မ်ားက လႊမ္းမိုးခဲ့သည္ဟုထင္ပါ သည္။ ကႏၲာရႏွစ္မ်ား ကဗ်ာစာအုပ္ တြင္ ဆရာ၏အလြမ္းေျခရာမ်ားကို အတိုင္းသားေတြ႕ေနရသည္။ ၁၉၉၅ ခုတစ္ခုေသာ ေဆာင္းညေနခင္းတြင္ သမီးႀကီး မိုးမိုးစံႏွင့္အတူ မင္းႀကီး လမ္း၊ ဟိုက္ပတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပံုကုိ ဆရာကေၾကကြဲ ဖြယ္ေျပာခဲ့ပါသည္။

သမီးစံက

အထီးက်န္ဖေအအိုကို

စိတ္ပ်ဳိေအာင္ မေမာမပန္းဘဲ

ေတာလမ္းရွိရာေခၚခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဆရာ သည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သားသမီးေတြကိုစြန္႕ကာ ျပည္ပသို႕ ထြက္ခြာခဲ့ရသည္။ ျပည္ပေရာက္ရွိစဥ္ မွာလည္းကဗ်ာေတြေရးျဖစ္သည္။ ညစာစားပြဲတစ္ခုမွာ ျမန္မာစာေတြနဲ႕ စားရပံုကို 'ဘူးရြက္ခ်ဳိ ဟင္းခ်ဳိေသာက္ အမဲေျခာက္ဖုတ္ဝါး၊ ေျပာင္းဖူးခ်ဳိခ်ဳိ စား၊ အညာဆန္ဆန္၊ အညာသံေတြ နဲ႕၊ ဝါရွင္တန္ကညေနစာပါလား'ဟု ဆရာက ျပန္ေျပာျပသည္။ ပြဲသိမ္းၿပီး ကိုယ့္ေနရာအသီးသီးျပန္ခ်ိန္မွာ အိပ္ မက္ကႏိုးလာသူပမာ ကိုယ့္ျပည္ကို လြမ္းတခဲ့ရပံုကို ပြဲသိမ္းလို႕ အခ်ိန္ တန္ ရထားနဲ႕ျပန္၊ ကားနဲ႕ျပန္၊ ရင္ခုန္ သံကိုယ္စီနဲ႕ ကိုယ့္ျပည္ကိုလြမ္းစိတ္၊ ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္၊ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထည့္လို႕လြယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္တယ္မသိ၊ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ စက္၊ မအိပ္ရက္တဲ့ညပါလား''ဟု ေျပာခဲ့သည္။ သည္မွ်မကေသး၊ အာ႐ံု ထဲမွာျမင္လာ၊ ၾကားလာေသာ အညာ ၏ပံုရိပ္ကုိလြမ္းစကားဆိုခဲ့သည္မွာ ဤသို႕...

ပေလြသံကေလးကႏြဲ႕ေႏွာင္း

ေစာင္းသံကေလးက

လြင္လြင္ခ်ဳိတဲ့

တဲရိပ္ညိဳအညာစခန္း

ငါမလြမ္းဘဲေနပါ့မလား။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက

ဗံုးၿမီးေဟာင္း

ေရအိုးစင္ေလးကလည္း

ငယ္ရြယ္စဥ္ကမလွမပတဲ့

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးကုိလည္း

သတိရစရာ။

အေျမာက္ဆံေၾကးအိုးကို

သေျပပန္းထိုးၿပီး

ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့

အေမ့အေၾကာင္းကိုလဲ

မလြမ္းဘဲမေနႏိုင္။

ဆရာ့ကို လူကိုယ္တိုင္မဆံုဖူး ပါ။ ဆရာ၏အခ်ဳိ႕ ကဗ်ာေတြကုိ ႀကိဳက္သျဖင့္ အလြတ္ရေနသည္။ ျမင္ ဆရာအျဖစ္ ခံယူရင္း ကဗ်ာေတြစမ္း ေရးျဖစ္ပါသည္။ ဆရာစမ္းသပ္ေရး သည့္ ပုရစ္ေကာက္ လို ကဗ်ာမ်ဳိး က ကာရန္ယူပံုမ်ဳိးကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လက္မခံႏုိင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကႏၲာရႏွစ္ မ်ား(ေနာက္ဆံုးထုတ္)တြင္မူ ကာရန္ ကုိလက္မလႊတ္ေသာ္လည္း စာလံုးေရ ပါဒကုိ စိတ္ႀကိဳက္ခ်ဲ႕ယူထားသည္ကို သတိထားမိသည္။ လူငယ္တစ္ ေယာက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခန္းကဗ်ာတြင္မူ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာ၏ အျမင္ကုိ ရိပ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရပါ သည္။ ဆရာ့ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေရးလွ်င္ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါ သည္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍သာ ဆိုႏိုင္ပါ သည္။ ယေန႕ တစ္မ်ဳိးသားလံုး စိတ္ ဝင္စား အေလးထားေနသည့္ ဧရာ ဝတီ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ပညာရွင္မ်ား မီးေမာင္းထိုးျပေနသည့္ ျမစ္ဆံုႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ဆရာ သည္ ဝတၱရားေက်ပြန္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ ပါသည္။

သည္ေနရာ၊ သည္ေဒသသို႕ ဆရာေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ ျမစ္ဆုံကဗ်ာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ တင္ျပရင္း ဆရာ့အားဦးၫႊတ္လုိက္ရ ပါသည္။

စိမ္းလဲ့သီတာ

ယိမ္းႏြဲ႕သည္ေနရာက

ၾကည္ျပာျပာျမစ္ညာစခန္းပါပဲ

ေသာင္ကမ္းေခြကာလည္၍

ဧရာဝတီအမည္လွေပေပါ့

ေနဝါရီမပီမသမွာ

ခဏေတြေဝရာက

သည္ေသာင္ျပာ

သည္ၿမဳိင္တြင္းဆီက

ႏုိင္ငံကုိ သူဖန္ဆင္းတယ္လုိ႔

ရင္တြင္းမွာသည္အလြမ္းရယ္နဲ႔

ကမ္းစပ္သုိ႔ဆင္း။

သန္းထြန္း(စကု)