by Nang Aung Htwe Kyi on Sunday, May 13, 2012 at 2:55pm ·
မွတ္မိသေလာက္ေျပာျပရရင္ က်မအပါအဝင္ ေထာင္အတြင္းမတရား ဖမ္းဆီးစြပ္စြဲျပီး ညွင္းပမ္းႏိွပ္စက္မႈ႕ မ်ဳိးစံုခံေနၾကရတဲ့အထဲကမွ ေက်ာင္းသားအေယာက္၂၀ ခန္႕(အားလံုးမမွတ္မိေတာ့ပါ) ကို ဒုတိယအၾကိမ္ လက္ေတြမွာ ယမ္းေပ်ာ့ေတြနဲ႕ ကပ္ခ်ည္ျပီးျဖတ္တဲ့ေန႕မွာေပါ့။ ကိုေအာင္ဖိုး(ကိုေအးသက္လတ္) ကိုေျခ ေထာက္ျဖတ္တာ မျပတ္ဘဲတြဲေနေသးတာကို ဒါးနဲ႕မသံုးဘဲ လက္နဲ႕ဆြဲ ျဖတ္တယ္။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ျပီး က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိတာကေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ၾကရင္ သူတို႕လက္ထဲကဝါယာႏွစ္ပင္ပူးလိုက္တာနဲ႕ ကိုယ့္လက္ကိုလည္ပင္းနားဆြဲကပ္ျပီးတခါထဲ အေသခံလိုက္ေတာ့ဖို႕ဘဲေလ။
ကံေကာင္းျခင္ေတာ့လဲ .. ေသကံမေရာက္ေသးေတာ့လဲ .. ေနာက္တေယာက္ကိုမိုင္းခြဲမျဖတ္ခင္ေလး အခ်ိန္မီ ေလး KIA ကဗိုလ္မႈးပန္းေအာင္ေရာက္လာျပီး ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ဆိုျပီးေဘးမွာေျခေထာက္ျပတ္ေနတဲ့ကို ေအာင္ဖိုးကိုျမင္သြားေတာ့အေျခအေနေတြကို ဘယ္သူမွမေျဖလဲ သိသြားတာေပါ့။ေနာက္ဗိုလ္မႈးပန္းေအာင္ က က်မတို႕အားလံုးရဲ႕လက္မွာခ်ည္ထားၾကရတဲ့
ယမ္းေပ်ာ့ေတြျမင္သြားေတာ့ သံေခ်ာင္း..ငါ မငယ္ကိုေမးစရာရွိ တယ္..ေျပာလို႕က်မကိုသီးသန္႕တဲထဲေခၚေတြ႕တယ္။ သံေခ်ာင္းတို႕ေတြအားလံုးကိုမင္းတို႕အားလံုးထြက္..ငါ မငယ္ နဲ႕ဘဲေတြ႕ျခင္တယ္ဆိုလို႕ အားလံုးထြက္သြားၾကတယ္။
မငယ္.. မင္းတို႕ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ..ရွင္းရွင္းေျပာပါ ဆိုလာေတာ့ က်မကေျပာလိုက္တယ္ ... ဒူကမာၻ ျဖစ္ ေစျခင္တာေတြကို ျဖစ္ေအာင္ညွင္းလာရင္ျဖစ္ကုန္မွာဘဲ..ခုလဲတေယာက္ကိုေျခေထာက္ျဖတ္တယ္ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကလဲတေယာက္ကိုလက္ျဖတ္တယ္လို႕ဆိုေတာ့. ငါစိတ္မေကာင္းဘူး..ငါစိတ္မေကာင္းဘူး ခက္ၾကျပီေကာမင္းတို႕ေတြ ဆိုျပီးမင္းဘာမွမျဖစ္ဘူး လို႕ေျပာတယ္။ေသတာေတြရွိလားေမးေတာ့ ေသကုန္ၾကျပီ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့မသိဘူး၊မ်ားတယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ဗိုလ္မႈးပန္းေအာင္သံေခ်ာင္းနဲ႕စကားေျပာတယ္။မင္းတို႕အခုခ်ိန္ကစျပီး စစ္ေၾကာေရးေတြရပ္ တဲ့။
သံေခ်ာင္းလဲ ျပန္ေတာ့ေျပာတယ္ .မသဲကြဲဘူး။ေနာက္ေတာ့ဒူကမာၻ႕ ကအခ်ဳပ္သားေတြအားလံုးအတြက္ေဆးကုသခြင့္ေပး မယ္။စစ္ေၾကာေရးေတြအကုန္ရပ္ဖို႕ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေျပာေတာ့ မွ သံေခ်ာင္းတို႕ ေအာင္ႏိုင္တို႕ မ်ဳိးဝင္းတို႕ သေဘာတူလက္ခံလိုက္ၾကတယ္။မိုင္းခြဲလက္ျဖတ္ပြဲၾကီးတရားဝင္ရပ္ဆိုင္းသြားေတာ့တယ္။KIA ရဲ႕ေက်းဇူးပါ။
အဲ့ဒီကစျပီးျပင္းထန္တဲ့စစ္ေၾကာေရးေတြ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္းမႈ႕ေတြသိပ္မရွိေတာ့ဘဲမၾကာခင္မွာရပ္စဲသြားပါတယ္။
အဲ့ဒီတုန္းကေထာင္က ေက်ာင္းသားတပ္အလည္မွာရွိတဲ့ လက္ခ်ာေဟာထဲမွာျဖစ္ျပီးေယာက်ာၤးေလး ေတြအတြက္ျဖစ္တယ္။လက္ခ်ာေဟာေဘးက
စာဖိုေဆာင္ကမိန္းကေလးေတြအတြက္ျဖစ္တယ္။ေနာက္ေတာ့အသံေတြၾကားတာကေတာ့စစ္ေၾကာေ၇းေတြျပီးဆံုးသြားျပီ ၊ ေထာင္ေရႊ႕မယ္ဆိုတာေတြေပါ့။ မွန္ပါတယ္ ၊မၾကာခင္မွာဘဲ ေထာင္ကို အလံတိုင္ကုန္းအေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကိုေရႊ႕ၾကရပါတယ္။အဲ့ဒီမွာ က်မတို႕မိန္းကေလးေတြအတြက္ သပ္သပ္အကန္႕ေလးျဖစ္ေပ
မဲ့ေထာင္သားေတြအားလံုးအတူတူ တေဆာင္ထဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။အဲ့ဒီေထာင္ကုန္းမွာၾကေတာ့မွ စစ္ေၾကာေရးေတြျပီးသြားျပီဆိုတဲ့အတြက္လြတ္လပ္မႈ႕အနည္း ငယ္ရလာတယ္။
ေထာင္သားေတြကို သူတို႕ရဲ႕ေက်းကြ်န္ေတြလိုမ်ဳိးတတပ္လံုးရဲ႕အလုပ္ လုပ္ခိုင္းၾကေတာ့တာပါ ဘဲ။ေထာင္သားအားလံုးကိုသံေျခက်ဥ္းေတြခတ္ထားတယ္။၂၄ နာရီေျပာတာေနာ။စျပီးဖမ္းဆီးထားတဲ့ေန႕ေတြ ကတည္းကေန သူတို႕ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့အထိ ေျခကြင္းစြပ္မင္းသားမ်ားဘဝနဲ႕ေန႕စဥ္ညဆက္ပါ။ ၇ လ ၊၈ လ ကာလလံုးလံုးေျခက်ဥ္းေတြ၊ေျခေထာက္ၾကိဳးတုတ္၊လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္၊မ်က္လံုးကိုအဝတ္နဲ႕ တင္းၾကပ္စြာစည္းထားတာခံခဲ့ရပါတယ္။ေနာက္ဒီေထာင္ကုန္းကိုစျပီးေရႊ႕တဲ့ေန႕ကစျပီး က်မတို႕မိန္းကေလး ေတြကဘဝတူေတြအတြက္ထမင္းခ်က္ေပးၾကရတယ္။
တေယာက္နဲ႕တေယာက္စကားေျပာခြင့္ေတြရလာၾကတယ္။အားလံုးလဲတေယာက္နဲ႕တေယာက္နီးစပ္ရာမွာၾကတာေပါ့။
က်မဆို နန္းေစာကိုငါမ်ားေသခဲ့ျပီးနင္လြတ္သြားရင္ေက်းဇူးျပဳျပီးငါ့အိမ္ကိုဆက္သြယ္ေပးပါလို႕ မၾကာခဏသတိေပးမိတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္အသတ္ခံရဖို႕တြက္ထားမိတာကေတာ့
လက္ျဖတ္ပြဲၾကီးထဲပါဝင္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကစတာပါဘဲ။
ေထာင္ကုန္းေပၚမွာေျပာင္းေရႊ႕ကတည္းက က်န္းမာသူေတြကေန႕စဥ္ေက်းက်ြန္ေတြလို
အလုပ္သြားလုပ္ေနေပမဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ လူမဆန္တဲ့စစ္ေၾကာေရးကာလမွာ ေျချပတ္ လက္ျပတ္ျဖစ္ေနသူေတြနဲ႕ လူစဥ္ေတာင္မမီျဖစ္သြားရ တဲ့ကိုၾကီး (ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္) တို႕ေတာ့ဒီေထာင္ကုန္းေပၚမွာဘဲ
က်မတို႕မိန္းကေလးေတြနဲ႕အတူ အျမဲရွိေနတာေပါ့။
တရားလက္လြတ္ႏိွပ္စက္ခံထားရတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ဘက္လံုးေျဖာင့္မတ္လို႕မရႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ဒုတ္ေခ်ာင္းေလးကိုအားျပဳျပီးအျမဲေရလာေတာင္းေသာက္တိုင္းငါတို႕အေၾကာင္းတေန႕ျပန္ေျပာျပပါလို႕ေျပာတိုင္း ဟုတ္ကဲ့လို႕အျမဲျပန္ေျဖေပးခဲ့ရတယ္။တကယ္ေတာ့က်မကိုယ္တိုင္ကေတာင္
နန္းေစာကိုမွာၾကားေနရတဲ့အေျခအေနကို ကိုၾကီးကိုမဖြင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕တေန႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရယ္၊ကိုခ်ဳိၾကီး၊ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း၊OK ၊ကိုေက်ာ္ေဝ တို႕ကို လူသတ္ကုန္းေခၚ သြားၾကတယ္။က်မတို႕ေထာင္ကုန္းကေနဆိုလူသတ္ကုန္း (ဆိုင္းေရာ္ကုန္း - အာသံကုန္း) ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရတယ္ေလ။ကိုၾကီးဆီကအၾကည့္တခ်က္ရလိုက္တယ္။ထမင္းခ်က္တဲ့ေနရာမွာဘဲ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာနဲ႕ သူတို႕ကိုေက်ာခိုင္းေနမိလိုက္တယ္။နည္းနည္းၾကာမွ လူသတ္
ကုန္းဘက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူတို႕အားလံုး ကုန္းထိပ္ကိုေရာက္ေနျပီျဖစ္တယ္။
က်မတို႕မိန္းကေလးေတြအားလံုးလဲ ဆိတ္ျငိမ္စြာနဲ႕အေတြးကိုယ္စီနဲ႕စားဖို ေဆာင္တြင္းမွာဘဲ အလုက္ဆက္လုပ္ေနၾကတယ္။ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ မခ်ဳိက ျပန္လာၾကျပီေျပာလို႕ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တအုပ္ၾကီးျပန္လာေနတာေတြ႕ရတယ္။သက္ျပင္းခ်မိတယ္။
ေအာ္.. က်မတို႕ဘဝ စစ္အာဏာရွင္ ၾကီးေတြကိုေတာ္လွန္ဖို႕လာကာမွဘဲ
ဖက္ဆစ္စစ္အာဏာရွင္ေလးေတြနဲ႕ၾကံဳေနရပါလားေနာ္လို႕။
ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းနဲ႕OK ကိုေတြ႕ေတာ့သူတို႕မ်က္ႏွာၾကည့္တာနဲ႕တခုခုေတာ့ျဖစ္ခဲ့ျပီလို႕
သိလိုက္တယ္။ေသြးပ်က္ ေျခာက္ျခားေနတဲ့ မႈပ်က္ေနတဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းမ်က္ႏွာကိုျမင္ေတြ႕ရတယ္။
OK လဲေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ေပါ့။ေနာက္ မွာကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါလာတယ္။သူ႕ကိုယ္မွာေသြးစြန္းေနတာေတြ႕ရတယ္။
ေတာ္ေတာ္ၾကာခပ္လွမ္းလွမ္းကကိုခ်ဳိၾကီးကိုေတြ႕ရတယ္။ျမတ္စြာဘုရားတမိတယ္။
ကိုခ်ဳိၾကီးလက္ျပတ္ေနျပီေကာ။ဗိုလ္မႈးပန္းေအာင္တားျမစ္ ထားတဲ့ၾကားကသူတို႕လက္ျဖတ္ျပစ္္ျပန္ျပီ။ ကိုေက်ာ္ေဝတေယာက္ေတာ့အဲ့ဒီေန႕ကထာဝရျပန္မလာေတာ့ ပါဘူး။ ရက္စက္စြာေခါင္းျဖတ္သတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္။အဲ့ဒီေန႕ရဲ႕လူသတ္ကုန္းေပၚကအျဖစ္အပ်က္က
ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းကိုတြင္းထဲမွာေခါင္းငိုက္စိုက္ထားထားျပီး ကိုေက်ာ္ေဝကိုေခါင္းျဖတ္သတ္ျပီးလည္ျပတ္ကေသြး ကို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကိုေသာက္ခိုင္းတယ္။ကိုခ်ဳိၾကီးလက္ကိုဒါးနဲ႕ခုတ္ျဖတ္ျပီး လက္ျပတ္ကို ကိုထြန္းေအာင္ ေက်ာ္ကိုကိုက္ထားခိုင္းတယ္တဲ့။
ခံစားခ်က္ေတြထံုၾကင္လာတယ္။ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြကင္းေဝးလာတယ္။
ကိုယ့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့လဲလို႕အေတြးနက္လာတယ္။
ဒီေန႕မနက္အိပ္ယာထေတာ့လဲထံုးစံအတိုင္းေပါ့ ။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းရယ္ ရွင္သန္မႈ႕အတြက္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ တဝက္၊ မေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တဝက္နဲ႕ ရင္တြင္းနာၾကင္မြန္းသိပ္မႈ႕ေတြနဲ႕ ဘဝတူ AB-NB ေထာင္နန္းစံေတြအတြက္ ထမင္း ခ်က္ဖို႕ျပင္ဆင္ရျပန္တယ္။ဒါေပမဲ့ဒီေန႕က်မတို႕ABSDF-NB ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အ တြင္းမွာမတရားသျဖင့္ဖမ္းဆီးစြပ္စြဲ ႏိွပ္စက္ညွင္းပန္းမႈ႕ေတြတနင့္တပိုးခံစားခဲ့ၾကရတဲ့ ကံသီလို႕အသက္
ရွင္ေန ၾကေပမဲ့ ႏွစ္၂၀တိုင္ ဘဝေသ သမိုင္းမဲ့ခဲ့တဲ့ ဘဝတူေတြ တသက္ေမ့မရႏိုင္တဲ့ေန႕၊
လူမဆန္စြာရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံခဲ့ရသူေတြရဲ႕ က်န္ရစ္သူမိသားတစုအတြက္ေျဖမဆယ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ေန႕၊ျမန္မာတိုင္းရင္းသား
အားလံုးရဲ႕ အထြတ္အျမတ္ေန႕၊ ျပည္ေထာင္စုေန႕ ဒို႕မေမ့ဆိုတဲ့ကဗ်ာလိုဘဲေလ …။
တကယ္ပါ ျပည္ေထာင္စုေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္။က်မတို႕အတြက္ေတာ့ရင္ထဲမွာနင့္နင့္နဲနဲ ကဗ်ည္း ထိုးခဲ့တဲ့ေန႕ပါ။
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕တကြအျပစ္မဲ့တဲ့စစ္မွန္ေသာေက်ာင္းသား ၁၅ ဦးရက္စက္စြာေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရတဲ့ ေန႕ျဖစ္ပါတယ္။
မနက္ပိုင္းအိပ္ရာထ စားဖိုေဆာင္ဝင္ ထမင္းခ်က္ဖို႕ျပင္ ပံုမွန္ေပါ့။ေယာက်ၤားေလးေတြကေတာ့တာဝန္ေတြခြဲျပီး တတပ္လံုးအတြက္ထင္းေခြ၊ထင္းခြဲ ၊သစ္ပင္ခုတ္၊လႊဆြဲ စတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႕
ထူးျခားတဲ့ေနာက္ထပ္အလုပ္အသစ္ တခုက ေထာင္နဲ႕ မီတာ၂၅၀ (ခန္႕မွန္းေျခ) အကြာမွာ
မွန္းေျခ ၄ မီတာ ၃မီတာပတ္္လည္ ။အနက္မွန္းေျခ ၃ မီ တာခန္႕ရွိတဲ့က်င္းၾကီးတခုတူးတဲ့အလုပ္ပါခြဲေဝလုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။
စိတ္မသက္မသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ ေသနပ္ကိုင္ထားတဲ့အေစာင့္ေတြက
က်မတို႕တေတြကို သတၱဝါတေကာင္ေလာက္ေတာင္မွတန္ဘိုးမထားဘဲ တူးၾက အဲ့ဒါမင္းတို႕အားလံုးစုေနရမွာကြ ၊လို႕ေျပာေျပာျပီးရီၾကပါတယ္။ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕မွန္းမသိတဲ့အဲ့ဒီက်င္း ၾကီးၾကည္႕တိုင္းရင္ထဲမြန္းၾကပ္လာတတ္တယ္။
တေန႕လံုးဒီလိုဘဲ။အားလံုးပံုမွန္အလုပ္သြားၾကတယ္။ေန႕လည္ခင္းပိုင္းအလုပ္နား အားလံုး ေထာင္ကုန္းျပန္လာ ထမင္းစား။ေနာက္အသီးသီးျပန္အလုပ္ဝင္ၾက ။က်မတို႕မိန္းကေလးေတြက ညေနစာတြက္ပံုမွန္ျပင္ၾကတာေပါ့။ က်မကအမွတ္တမဲ့ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ရဲေဘာ္တစုေပါက္တူးေတြနဲ႕လူသတ္ကုန္းတက္သြားၾကတာ။ထိတ္ကနဲ
ျဖစ္မိတယ္။ဘာလဲ၊ဒီေန႕လား၊ငါ့အလွည့္လား၊ရင္ထဲမွာဆို႕နင့္လာတယ္။လည္ေခ်ာင္းမွာတစ္ဆို႕ေနတယ္။
မခ်ဳိ နဲ႕နန္းေစာကိုၾကည့္မိတယ္။ဒီလိုဘဲ။ပံုမွန္ပါဘဲ။မဟုတ္တန္ပါဘူး။မဟုတ္ပါေစနဲ႕။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွိန္မွိန္ေလးနဲ႕ဆု ေတာင္းမိတယ္။ေထာင္သားေတြကိုအလုပ္အေစာၾကီးသိမ္းျပီးျပန္ေခၚလာၾကတယ္။
ရင္ေတြၾကပ္လာတယ္။ထမင္းေစာေစာေကြ်းဘို႕ေျပာလာလို႕ က်မတို႕ျပင္ဆင္ၾကတယ္။အားလံုးကိုထမင္းေကြ်းျပီးတာနဲ႕အားလံုးေထာင္ ထဲမွာေနၾကဖို႕အမိန္႕ေပးလာတယ္။ထူးျပီ။တအားထူးျခားေနျပီ။အကဲစမ္းျပီးေထာင္မႈးကိုေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ က်မတို႕မိန္းကေလးေတြထမင္းမစားရေသးလို႕ က်မတို႕ေရာေထာင္ထဲအခုဝင္ရမလားဆိုေတာ့
က်မကိုၾကည့္ျပီးစားမေနနဲ႕ .. မထူးဘူးတဲ့။အသက္ရႈၾကပ္လာတယ္။
ဟုတ္ကဲ့လို႕ဆိုျပီးအားလံုးေထာင္ထဲဝင္လိုက္ၾကတယ္။
လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႕ရဲေဘာ္ေတြခါတိုင္းထက္ပိုမ်ားေနတယ္။ေထာင္ထဲေရာက္တာနဲ႕အားလံုးပံုစံထိုင္ၾက တယ္။ေျခေထာက္ၾကိဳးခ်ည္ရတယ္။လက္ေနာက္ျပန္ၾကိဳးျပန္တုတ္တယ္။မ်က္လံုးေတြအဝတ္စေတြနဲ႕ျပန္စည္း ရတယ္။ဒီတခါၾကိဳးတုတ္တာခါတိုင္းထက္တင္းၾကပ္တယ္ေလ။ရင္ထဲမွာတလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနျပီ။ဇြတ္အတင္းမဟုတ္ဘူး .. မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဟာလက္တကမ္းမွာမွန္း သိေနတယ္။အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို မွန္းတြက္လို႕ရေနတယ္ေလ။ေနာက္ေတာ့ေျပာလာတယ္။အားလံုးတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနၾကဖို႕။အသံမထြက္ နဲ႕၊မလႈပ္နဲ႕။အားလံုးနံရံဖက္ကိုမ်က္ႏွာမူဖို႕။ေသခ်ာပါျပီ။ဒီေန႕ဟာက်မရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႕ပါ။
ရင္ထဲကထံုၾကင္မႈ႕ ေတြမ်ားေတာ့ ခံစားခ်က္မဲ့သြားတယ္။
ဝင္လာတဲ့အသံေတြၾကားရျပီးတခ်ိဳ႕နာမည္ေတြေျပာျပီးဆြဲေခၚထုတ္သြားသံၾကားရတယ္။ေျခသံက်မနားရပ္ သြားျပီး က်မလက္ႏွစ္ဘက္ကိုလာဆြဲထူတယ္။က်ားေလး(ေအာင္စိုး)လာဆြဲထူတယ္။မငယ္ထ .. အသာတ ၾကည္လိုက္သြားေနာ္..တဲ့။ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႕မွာတယ္။က်မ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့ရင္ထဲမွာလွပ္ဟာသြား တယ္။ခံစားခ်က္မဲ့သြားျပီ။ထံုၾကင္မႈ႕ကအႏိုင္ယူသြားျပီ။အဲ့ဒီအခ်ိန္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုဖြင့္ဟလို႕ေျပာမရဘူး။စကား လံုးရွာလို႕မရေတာ့ဘူး။ဘာဆိုဘာမွမရွိသလို..မသိေတာ့သလို..ရင္ထဲဟာေနတယ္။
အေမ .. အေမဆိုျပီးတမိတယ္။ေျပာမွားဆိုမွားတာေတြခြင့္လႊတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရွိခိုးမိတယ္။ေအာင္စိုးကိုဘိ နပ္ကေလးေတာ့စီးခြင့္ေပးပါေတာင္းဆိုမိတယ္။ေအာင္စိုးကလည္းဘိနပ္ယူျပီးဝတ္ေပးရွာပါတယ္။
ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးဘဲေပါ့လို႕ နားလည္လိုက္တယ္။မ်က္လံုးပိတ္ထားေတာ့ေအာင္စုိးဆြဲေခၚရာလိုက္ဖို႕ေျခစ လွမ္းတုန္း ေျပးဝင္လာတဲ့စစ္ဘိနပ္သံနဲ႕အတူမဟုတ္ဘူး..မငယ္မဟုတ္ဘူးတဲ့။
နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..မယံုၾကည္ႏိုင္ဘူး.. ေအာင္စိုးကဝမ္းသာသံနဲ႕ မငယ္ထိုင္ေန မလႈပ္နဲ႕ေနာ္ ျငိမ္ျငိမ္ေနေနာ္..တဲ့။က်မျပန္ထိုင္လိုက္တုန္း ခင္ခ်ဳိဦး ထ တဲ့ဆိုျပီးဆြဲထူလိုက္တယ္။
မခ်ဳိ က်မနားကထြက္ခြာသြားတာ ထာဝရခြဲခြာသြားတာပါ။ထမင္းေတာင္မစားသြားရဘူး။
ခဏၾကေတာ့လံုးဝတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။အျပင္မွာ ၁၅ ဦးကိုတန္းစီထားခိုင္းတယ္။လူျပန္စီစစ္တယ္ထင္တာဘဲ။ ထြက္ခြာသြားၾကတဲ့ေျခက်င္းသံေတြၾကားရတယ္။တေျဖးေျဖးေဝးသြားျပီေလ။သြားၾကျပီေလ..ေလွ်ာက္လွမ္းသြား ၾကျပီ..တေနရာကိုသူတို႕သြားၾကျပီ..အခ်ိန္မတိုင္ေသးဘဲ ဇြတ္အတင္းပို႕ေဆာင္ေပးလိုက္ၾကျပီေလ။
ေထာင္အတြင္းမွာေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။အခ်ိန္မသိဘူး။ေသနပ္သံတခ်က္ၾကားတယ္။ခဏေတာ့ေနာက္တခ်က္ထပ္ၾကားတယ္။
၁၅ ဦးမွာေသနပ္သံက ႏွစ္ခ်က္ဆိုေတာ့.ဘယ္သူျဖစ္မလဲေပါ့။ေနာက္ေတာ့မွသိရတာက
မ်က္ျမင္သက္ေသေတြေျပာၾကားခ်က္အရ မခ်ဳိနဲ႕ေဌးျမင့္ဝင္းကိုေသနပ္နဲ႕ျပစ္ျပီး က်န္၁၃ ဦးကိုေခါင္းျဖတ္သတ္ ပါတယ္တဲ့။
ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့မ်က္ျမင္သက္ေသကဘဲအတိအက်ထပ္ေျပာျပတာကေတာ့ မခ်ဳိ္ကိုမသတ္ ခင္မွာတကိုယ္လံုးဝစ္လစ္စလစ္ခၽႊတ္ျပီးမွသတ္တာျဖစ္တယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ဒါကေတာ့က်မကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ၾကိမ္ တိုင္တိုင္ဖုန္းဆက္ေမးလို႕သိရတာပါ။သူကအစမွအဆံုးကိုယ္တိုင္ျမင္္ခဲ့တဲ့သူပါ။
ဘယ္သူဆိုတာနာမည္ကိုထပ္ကာတလဲလဲမေျပာပါရေစနဲ႕ေတာ့။ကာယံကံရွင္အတြက္မေကာင္းလို႕ပါ။
အဲ့ဒီညမွာအားလံုးေစာေစာအိပ္ယာဝင္ၾကရတယ္။ညေတာ္ေတာ္နက္ေတာ့သတ္ျဖတ္မႈ
႕ေတြကိုအေတြ႕အၾကံဳအေနနဲ႕အရက္ေတြမူးျပီးေျပာတာေတြ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္
သဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။စဥ္းစားလို႕မွမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘဲ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဘဲျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ရက္စက္လွပါလား။ဒုတိယတသုတ္ရွိေသးတယ္ေျပာေနၾကျပန္တယ္။
ေတြးထားလိုက္ျပန္ပါတယ္။ဒုတိယတသုတ္ဆိုရင္ေတာ့ေသခ်ာပါျပီေပါ့။ေထာင္ေဘးနားကေတာင္ကုန္း က်င္းအၾကီးၾကီးတူးခိုင္းထားတာဒီ ဒုတိယသုတ္အတြက္လား .. လားေပါင္းမ်ားစြာအေတြးနက္ျပီးအိပ္မရေတာ့ဘူး။
ေနာက္တေန႕မနက္ ၁၃ ရက္. ၂ လ. ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေပါ့။
ထံုးစံအတိုင္းထမင္းခ်က္ၾကတယ္။မခ်ဳိ တေယာက္ေလ်ာ့ေနေတာ့.. ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရျဖစ္ရတယ္။ခုဆိုေတာ့ ေထာင္ထဲမွာမိန္းကေလး ၃ေယာက္က်န္တယ္ေပါ့။က်မရယ္၊တူးတူးရယ္။နန္းေစာရယ္ေပါ့။ေန႕လည္ေလာက္ ၾကေတာ့ IO ရုံးကလာေခၚတယ္။ မငယ္ လိုက္ခဲ့ပါဆိုေတာ့ သြားပါျပီ . ဒီတခါေတာ့ေပါ့။ကိုညီညီ(စမား)၊ကိုေက်ာ္ ႏိုင္ဦး၊ကိုဂ်ဳိးျဖဴ ၊ကိုတိုးၾကည္ နဲ႕က်မတို႕ ၅ ဦး သူတို႕ေခၚေဆာင္ရာလိုက္ခဲ့ၾကတယ္။မ်ဳိးဝင္းရဲ႕တဲ ထင္ပါတယ္။
ယိုးဒယားသတင္းေထာက္ ယင္ဒီး နဲ႕ေတြ႕ဆံုခိုင္းပါတယ္။
အဲ့ဒီေန႕ရဲ႕ယင္ဒီး နဲ႕ေတြ႕ဆံုမႈ႕ကို Nation သတင္းစာ မွာေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။
၁၉.ဝ၂.၁၉၉၂ မွာညၾကီး မငယ္လိုက္ခဲ့ပါဆိုျပန္ေတာ့ .. ေအာ ..ခက္ဘဲခက္ရပါေတာ့တယ္။သတ္ျပီထင္တယ္ဆို တဲ့စိတ္နဲ႕ဘဲေထာင္အျပင္မွာရပ္ေနရတယ္။ေနာက္ေယာက္ျပီးတေယာက္ ေခၚထုတ္လာေတာ့ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ဘို ဘို၊ကိုညီညီ(စမား)၊ကိုရဲလင္း ၊ညီညီေအာင္ ၊ဝဏၰေဇာ္ နဲ႕ က်မ တို႕(၇) ဦးကို မ်ဳိးဝင္းမွေခၚေတြ႕ပါတယ္။အ ေၾကာင္းကေတာ့ မိဘေတြဆီစာေရးခိုင္းျပီးျပန္လာေခၚခိုင္းတာ။စာက ကိုေမာင္ေမာင္(ေရႊကရဝိတ္)ကယူသြား ေပးတယ္။ အဲ့ဒီညမွာဘဲ စိုးဝင္းသန္းကိုခုတ္သတ္တာေပါ့။ သန္းေဇာ္ပါတယ္သတ္ဖို႕သြားၾကေတာ့။
၁၉. ဝ၃.၁၉၉၂ မွာမိဘ (၇) ဦး ABSDF-NB ကိုေရာက္ရွိလာၾကတယ္။က်မ အေမလာေတြ႕တယ္။
၂၀.ဝ၃.၁၉၉၂ မွာ အေမနဲ႕ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ေပမဲ့လဲ မိဘေတြနဲ႕ျပန္ထဲ့ေပးမယ္ဆိုတဲ့ဂတိကို ဖ်က္ခဲ့တယ္။မိဘမ်ားရဲ႕
ေတာင္းပန္မႈ႕ေတြရယ္၊က်မအေမအိုရဲ႕ ေအာင္ႏိုင္ကိုဒူးခ်ေတာင္းပန္မႈ႕ေတြ၇ယ္ေၾကာင့္ေနာက္ဆံုးေတာ့
၂၄.ဝ၃.၁၉၉၂ မွာ က်မတို႕ (၇)ဦးကို ABSDF-NB ေထာင္မွလႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
က်မတို႕ေထာင္ကလြတ္ျပီးတာနဲ႕ အေမ့ကိုျမန္ျမန္ျပန္ၾကဖို႕ေျပာရတယ္။ၾကာၾကာမေနၾကဖို႕ေျပာရတယ္။ဆို ေတာ့ ခဏဘဲသားသမီးျပန္လာေခၚတဲ့မိဘ (၇)ဦး သားသမီးမပါဘဲျပန္ၾကရရွာတယ္။ဒီအခ်ိန္ေထာင္ထဲမွာ ေက်ာင္းသား (၅၅) ဦးအက်ဥ္းက်ခံေနရစဲျဖစ္တယ္။တရက္ေတာ့ညၾကီးတပ္ထဲမွာမီးေတြ လင္းလာတယ္။
ေျပး လႊားေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားရတယ္။
အဲ့ဒီညက ၂၁.ဝ၅.၁၉၉၂ ျဖစ္ျပီး ရာဇဝင္ေျမာက္ ABSDF-NB ေထာင္အတြင္းမွ ေက်ာင္းသား (၅၅)ဦးေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၾကပါတယ္။
က်မတို႕မိဘလာေခၚလို႕ ေထာင္ကလႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ (၇)ဦးနဲ႕မ်ဳိးဝင္းသေဘာအရလႊတ္ထားေပးတဲ့
ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္ နဲ႕ မိုးေဇာ္ထြန္းတို႕(၉)ဦးညတြင္းျခင္းဘဲ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းျခင္းခံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
နန္းေအာင္ေထြးၾကည္။
(မေနာေျမမွေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၃)ဆက္ေရးပါမည္။
ေထာင္နဲ႕ မီတာ၂၅၀ (ခန္႕မွန္းေျခ) အကြာမွာ မွန္းေျခ ၄ မီတာ ၃မီတာပတ္္လည္ ။အနက္မွန္းေျခ ၃ မီ တာခန္႕ရွိတဲ့က်င္းၾကီးတခုတူးထားတာပါ။
No comments:
Post a Comment