မင္းတို႔ၪာဏ္အျမင္ တစ္မုိက္တစ္ထြာမွ်ရယ္နဲ႔ ျငင္းဖို႔သန္လွ်င္ မုိက္ရာက်ပါလိမ့္ . . .

Written by ေမာင္ေသြးခြၽန္

Wednesday, 19 September 2012 14:29

သူတို႔ ျပန္လာၾကေလၿပီ။ သူတို႔ဆိုတာ 'ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔'လို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ ABSDF အဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ ဥကၠ႒ေဟာင္းမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္၊ ကိုမိုးသီးဇြန္နဲ႔ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ လူတစ္စုပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ၂၀၁၂  ခုႏႇစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းမႇာ ျပည္ေတာ္ျပန္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကို ခရီးဦးႀကိဳျပဳလုိက္တာကေတာ့ '၉၂ ပါေဂ်ာင္ ရႇင္းတမ္း' ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ခုႏႇစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္မႇာ ေအဘီေျမာက္ပုိင္းျပန္ ရဲေဘာ္မ်ားက ၁၉၉၂ ျပည္ေထာင္စုေန႔ လူသတ္ပြဲ ႀကီးအေၾကာင္းကို '၉၂ ပါေဂ်ာင္ရႇင္းတမ္း'အျဖစ္ သတင္းစာ ရႇင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းေဒသက ABSDF အတြင္း ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ေတြကို 'ေထာက္လႇမ္းေရး'လို႔ စြပ္စြဲၿပီး ငရဲသားေတြက အဘေခၚရေလာက္ေအာင္ ႏႇိပ္စက္ညႇဥ္းပမ္း သတ္ျဖတ္ခဲ့ပုံေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကားသိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရရင္ ရႇစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခိုသြားခဲ့ကာ ABSDF အဖြဲ႔ ေပၚလာပုံကစၿပီး ABSDF ဖ႐ိုဖရဲ ၿပိဳကြဲသြားပုံအထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္ျခည္မျပတ္ခဲ့ပါ။ ၉၂ ပါေဂ်ာင္ရႇင္းတမ္းရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႔ ဆိုႏုိင္တဲ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ႕ 'ကြၽန္ေတာ္ လူကက္ဆက္' ရင္ဖြင့္ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ စာတမ္းကို ၁၂ေဖေဖာ္ ၀ါရီ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ေန႔စြဲနဲ႔ အြန္လုိင္းေပၚက ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Pupular New တဂ်ာနယ္နဲ႔ Messenger  ဂ်ာနယ္ေတြမႇာ တရား၀င္ေဖာ္ျပလာတာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပန္းခ်ီထိန္လင္း ေကာက္ေၾကာင္း အပုိင္းအစမွ် ျခစ္ရာေပးလုိက္တဲ့အေပၚမႇာ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ေသြးေရာင္လႊမ္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ုံ ႐ုပ္ပုံမ်ားအျဖစ္'ေအာင္မိုး၀င္းေရးတဲ့ ေျမာက္ပုိင္းေဒသမႇ အ႐ိုးတြန္သံမ်ားကို'ရႇာေဖြေတြ႔ရႇိခဲ့ၿပီး ရင္တလႇပ္လႇပ္ စုတ္တသပ္သပ္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔မႇာ ကိုေအာင္မိုး၀င္းရဲ႕ 'အ႐ိုးတြန္သံမ်ား'စတင္ ပဲ့တင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အႀကိဳ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၁ ရက္အထိဆိုရင္ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား (အပုိင္း-၉) အထိ အေတာ္အသင့္ ျပည့္စုံတဲ့ သမုိင္းမႇတ္ တမ္းမ်ားဆက္ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းမႇာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေတာင္ပုိင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ႏုိင္ ေအာင္ကိုထက္ေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ 'သူပုန္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး' ဆိုတဲ့ စာတမ္းရႇည္ႀကီးကိုလည္း ရႇာေဖြေလေတြ႔ရႇိေလဆိုတာ လို ဖတ္မႇတ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၃ကေန ၂၀၁၂ ုခုႏႇစ္ ဇြန္လ ၇ ရက္အထိ (အပုိင္း ၁၉ မႇ၃၃ အထိ) ေအဘီ-ေတာင္ပုိင္းရဲ႕ ပုံရိပ္မ်ားကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္မႇတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အားလုံးပဲ ျမည္းစမ္း ဖတ္႐ႈၿပီးျဖစ္ေလာက္တဲ့ ေမာင္ေမာင္ (ေရႊကရ၀ိတ္) ရဲ႕ 'ဟသၤာ ကိုးေသာင္းပုံျပင္' စာအုပ္ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ဇူလုိင္လထဲမႇာ စာေပစိစစ္ေရး ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ တရား၀င္ ထုတ္ေ၀လာပါတယ္။ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ႐ႈျမင္သုံးသပ္ခ်က္ကို၆-၇-၁၂ ထုတ္ 'မႏၲေလးအလင္းဂ်ာနယ္'မႇာ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားသိဖတ္မႇတ္ခဲ့ရတာေတြကို အႏႇစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအဘီေျမာက္ပုိင္း လူသတ္ပြဲႀကီးရဲ႕ တာ၀န္ရႇိသူတစ္ဦးအျဖစ္ 'ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္'ရဲ႕ အမည္ကို တညီတညြတ္တည္း ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ရႇိ သိျမင္သကဲ့သို႔ပင္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သိျမင္ႏုိင္စြမ္းအား အဆမတန္ပို၍ ႀကီးမားေသာ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရကလည္း ဧကန္မုခ်သိေနမႇာပါပဲ။ ဒီလိုအေျခအေနမႇာ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လက္ကမ္းခဲ့တာဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ သေဘာထားႀကီး ပုံကို ျပတာလား၊ ဘာလားညာလား စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျမာက္ပုိင္းျပန္ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားကေတာ့ ' . . . ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရႇိေနသည့္ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ အပါအ၀င္ လူပုဂိၢဳလ္ ၁၃ ဦးကို ညႇဥ္းပမ္း သတ္ျဖတ္မႈမ်ားအတြက္ တာ၀န္ရႇိသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း စြပ္စြဲထားသည္။ ယင္း ျဖစ္စဥ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမႈဖြင့္ တရားစြဲဆိုမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း၊ အမႈဖြင့္ရာတြင္ အျခားသူမ်ားအား စြပ္စြဲတုိင္ၾကားသည့္အမႈကို လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ အမည္တပ္ကာ စြဲဆိုေသာ အမႈကို ခြင့္မျပဳေသးေၾကာင္း . . .' ၆ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂ ထုတ္ ၇ ရက္ သတင္းဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏႇာ ၂၇ မႇာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အမႈဖြင့္တာကို ခြင့္မျပဳဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနသူမ်ား၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူမ်ားက ထူးျခားျဖစ္စဥ္အျဖစ္ မႇတ္တမ္းတင္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ (ေအဘီ-ေျမာက္ပုိင္း လူသတ္ပြဲ သမုိင္း ရႇင္းတမ္းက သူ႔လမ္းသူထြင္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။) အခု ကြၽန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္နဲ႔ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ရဲ႕ ဂ်ာနယ္ေတြထဲက အင္တာဗ်ဴးအေျဖစကားမ်ားအေပၚ ေျမာ္ျမင္သုံးသပ္ၾကည့္ခ်င္တာပါပဲ။ သူတို႔ႏႇစ္ေယာက္လုံးဟာ ေအဘီရဲ႕ ဥကၠ႒ေဟာင္း ႏႇစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့တာကို ၾကည့္ရင္ ေအဘီမႇာေနရာ (အာဏာ) လုခဲ့တာ ထင္ရႇားသိသာလႇပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏႇစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ပါလ်က္ ေနာက္လုိက္ေတြကို စြန္႔ခြာခဲ့သူမ်ားအျဖစ္လည္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းကို ေက်ာခုိင္းခဲ့သူမ်ားလို႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္မႇာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ သူတို႔ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မယ္လို႔ ေျပာေနပါပေကာလား။ ကယားျပည္နယ္ ေလာပိတက လွ်ပ္စစ္မီးထုတ္ယူၿပီး ကယားျပည္နယ္ကိုေတာ့ ေမႇာင္ႀကီးခ်ခဲ့တာေတြ၊ ရခုိင္ေက်ာက္ျဖဴေဒသက စြမ္းအင္ေတြ တ႐ုတ္ကို ေရာင္းစားလုိက္ၿပီး ရခုိင္ေဒသ ေမႇာင္ႀကီးက်ေနတာေတြ စသည္ျဖင့္ ဒါေတြကို ဗမာျပည္သူ အမ်ားစုႀကီးကလည္း တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ထပ္တူ မလိုလားၾကပါဘူး။ 'သမဂၢါနံတေပါသုေခါ'လို႔ ဘုရားေဟာခဲ့တာပဲ။ လိုရင္းအဓိပၸာယ္ကေတာ့'ဦးညြတ္မႇ ခ်မ္းသာမည္' ဒီေတာ့ ကိုယ့္သမုိင္း ကိုယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ စမ္းပါ။ ေက်ာင္းသားထုႀကီးရဲ႕ ညီညြတ္ေရးကို မိမိအတၲ၊ မိမိေနရာ၊ မိမိအာဏာအတြက္ ၿဖိဳခြဲခဲ့တာ ဘယ္သူ  ေတြလဲ၊ ကုိယ့္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းခဲ့တာ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ညီညြတ္ေရး မရႇိဘဲနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္၊ အခုေရာ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်င္း ညီညြတ္ၾကလို႔လား။ ငါတို႔ မိဘျပည္သူေတြမႇာျဖင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျပည္ေတာ္၀င္ခန္းကို သေျပပန္းနဲ႔ လက္ကမ္းႀကိဳမယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လုိက္ရတာ ေစာင့္လုိက္ရာ မင္းတို႔ကေတာ့ ညီအစ္ကိုခ်င္း ရဲေဘာ္ခ်င္း ေသြးေခ်ာင္း စီးေအာင္သတ္ၿပီး မိဘျပည္သူေတြကို ေက်းဇူးဆပ္လုိက္တယ္ေပါ့ေလ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျပည္ေတာ္၀င္ခန္းနဲ႔ေတာ့ တစ္လမ္းစီ၊ တျခားစီပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ဒီေန႔ျမန္မာ့ေျမမႇာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္မယ္လို႔ လြယ္လြယ္ေလး ေျပာလုိက္တဲ့အေပၚမႇာ သူတို႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚ ဘယ္ေလာက္ ရႇိ မရႇိ ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္က စလုိက္ရေအာင္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ရခိုင္-႐ိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ေျပာခဲ့တာေတြကို အစဆြဲထုတ္ၾကည့္ရေအာင္။ ''အဓိကေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည္တြင္းစစ္က ႏႇစ္ ၆၀ ေက်ာ္ၿပီေလ၊ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း နာတာရႇည္ ျပႆနာေပါ့။ ၈၈ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာထဲကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ တုိင္းရင္းသားေတြဘ၀နဲ႔ သူတို႔ ေတာင္းဆိုမႈကို ဘာလဲဆိုတာ ပိုနားလည္လာသလို တုိင္းရင္းသားေတြဘက္ကိုလည္း ဗမာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတြဟာ မဟာဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိး မရႇိပါဘူးဆိုတာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရႇင္းျပခြင့္ ႀကဳံတာေပါ့။ ၂၄ ႏႇစ္အတြင္းမႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အျမတ္အစြန္းတစ္ခုက အဲဒါေပါ့'' (၁၀ စက္တင္ ဘာ ၂၀၁၂ ထုတ္ Messenger မႇ) ပင္လုံစာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားကို တုိင္းရင္းသားမ်ား မခံစားရေသးေၾကာင္းနဲ႔ ''နဂိုတုန္းက ကိုယ့္ႏုိင္ငံေလးေတြနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေတြအားလုံးဟာ ကိုလိုနီလက္ေအာင္ေရာက္မႇ ျမန္မာျပည္ေျမပုံႀကီး ျဖစ္သြားတာကိုး''လို႔ ဆက္ေျပာထားပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္မတုိင္ခင္က ရႇမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္စတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြ ေနထုိင္ရာ နယ္ေျမေဒသမ်ားဟာ ႏုိင္ငံ (state) အဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီလား၊ (ကြၽန္ေတာ့္မႇာ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ သတိထားၿပီး ေျပာေနရပါတယ္။) ဒီေန႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာေနရာမႇာ တုိင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆိုေနတဲ့ တန္းတူေရးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္အေပၚ လုိလားေထာက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမုိင္းအမႇန္တရားကိုျပန္ၾကည့္ရင္ ကိုလိုနီေခတ္မတုိင္မီကတည္းက ဗမာဘုရင္ေတြေခတ္ကတည္းက တုိင္းရင္းသားေတြဟာ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရင္ကို သစၥာခံ႐ုံပါပဲ။ အခြန္အေကာက္ လက္ေဆာင္ပ႑ာ ဆက္သ႐ုံပါပဲ။ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူအႀကီးအကဲကို ဖယ္ရႇားၿပီး ဗမာေတြက သြားအုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ဳိး မရႇိခဲ့ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပုိင္း အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၂ ခုႏႇစ္ေနာက္ပုိင္းမႇာ စစ္အာဏာရႇင္ေခတ္ျဖစ္တဲ့အတုိင္း တုိင္းရင္းသား နယ္ေျမေတြမႇာ စစ္တပ္ေတြပို႔ထားၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စစ္တပ္ကပဲ ႀကိဳးကုိင္ျခယ္ လႇယ္စီမံအုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။ တန္းတူေရးကို ေျပာရင္ စစ္အာဏာရႇင္စနစ္လက္ေအာက္မႇာ ဗမာလူမ်ဳိးဆိုတာလည္း တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ တန္းတူဖိႏႇပ္ခံရတာပဲ။ ဗမာကမႇ ဗမာ၊ ဗမာခ်င္း စစ္ဗုိလ္ ျမန္မာက အရပ္သားဗမာကို အနီးကပ္ ဖိႏႇိပ္တာပိုလို႔ေတာင္ ခံရပါေသးတယ္။ ေထာင္က်တာလည္း ဗမာေတြ အမ်ားစု၊ ေသေတာ့လည္း ဗမာေတြ အမ်ားစုပါပဲ။ စစ္အာဏာရႇင္စနစ္ လက္ေအာက္မႇာ ဗမာျပည္သူေတြလည္း ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ေစသည္ကြၽန္ထြန္သည့္ႏြားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတြနဲ႔အတူ စုေပါင္းၿပီး အာဏာရႇင္ဆန္႔က်င္ေရး လမ္းေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီလမ္းေကာင္းေပၚ အတူတူ တုိက္ပြဲ၀င္ခ်ီတက္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘာသာစကားကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဗမာေတြကပညာ သင္ၾကားေရးကစၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္း ပိုျမင့္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ခံစားေနၾကတာလို႔ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေခတ္စနစ္အရ ကံၾကမၼာရဲ႕ သားေကာင္ေတြျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ကယားျပည္နယ္ ေလာပိတက လွ်ပ္စစ္မီးထုတ္ယူၿပီး ကယားျပည္နယ္ကိုေတာ့ ေမႇာင္ႀကီးခ်ခဲ့တာေတြ၊ ရခုိင္ ေက်ာက္ျဖဴေဒသက စြမ္းအင္ေတြ တ႐ုတ္ကို ေရာင္းစားလုိက္ၿပီး ရခုိင္ေဒသ ေမႇာင္ႀကီးက်ေနတာေတြ စသည္ျဖင့္ ဒါေတြကို ဗမာျပည္သူအမ်ားစုႀကီးကလည္း တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ထပ္တူ မလိုလားၾကပါဘူး။ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ေျပာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ေျမပုံႀကီးကိစၥကို ရႇင္းျပဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ေရာက္မႇ ဒီေျမပုံႀကီး ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကို အနီးဆုံးထားၿပီး ျပန္ၾကည့္ရင္ အေလာင္းဘုရားေခတ္ ျမန္မာျပည္ ေျမပုံဟာ လက္ရႇိ ျမန္မာျပည္ေျမပုံထက္ ပိုႀကီးပါတယ္။ ပိုၿပီးက်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ အာသံ၊ မဏိပူရ၊ အယုဒၶယ၊ ဇင္းမယ္၊ လင္းဇင္းအထိပါပဲ။ စစ္တုိက္ၿပီး နယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္ခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူေျပာဆိုေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကိုလိုနီေခတ္မတုိင္မီက ျမန္မာျပည္ ေျမပုံကို မႇန္မႇန္ကန္ကန္ သိေစခ်င္လို႔ တင္ျပလိုက္တာပါ။ (ဘုရင့္ေနာင္ေခတ္ ျမန္မာျပည္ေျမပုံက အေလာင္းဘုရားေခတ္ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးေတာ့ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ပါေသးတယ္) ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္က တုိင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ''သူတို႔ရဲ႕ တုိင္းျပည္ျပန္ရခြင့္ ေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း သူတို႔က လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတာ ျဖစ္တယ္''လို႔ ဆက္ေျပာထားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တုိင္းျပည္ . . .ဆိုေတာ့ . . .သတိထားၿပီး ေျပာၾကရေအာင္ တုိင္းရင္းသားေတြက သီးျခားခြဲထြက္ၿပီး 'တုိင္းျပည္၊ ႏုိင္ငံ' တစ္ခုစီအျဖစ္ ထူေထာင္ဖို႔ လုပ္ေနတာလား၊ ဥပမာ ကရင္သမၼတႏုိင္ငံဆိုပါစို႔၊ ဒီေန႔ အေလာင္းဘုရားေခတ္ (ပေဒသရာဇ္ ေခတ္) က အေျခအေနေတြနဲ႔ လုံး၀မတူျခားနားတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ကိုလိုနီေခတ္ ႏႇစ္ေပါင္းတစ္ရာခန္႔၊ လြတ္လပ္ၿပီး ႏႇစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔၊ ဒီႏႇစ္ေပါင္း ၂၀၀ နီးပါး ကာလႀကီးမႇာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား သူ႔နယ္ကိုယ့္နယ္ ေရာေႏႇာေန ထုိင္ရာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကရင္နဲ႔ မြန္၊ မြန္နဲ႔ ပအို႔၀္၊ နယ္ေျမေတြ ထိစပ္ေန႐ုံမွ်မက မြန္ေဒသမႇာ ကရင္ရႇိသလို ကရင္နယ္မႇာလည္း မြန္နဲ႔ ပအို႔၀္ကို ေတြ႔ရမႇာပါပဲ။ ရႇမ္း နဲ႔ ကခ်င္၊ ရႇမ္းနဲ႔၀၊ ကိုးကန္႔ဆိုတာက ပါလာေသး။ ခ်င္းမႇာလည္း ဖလမ္းခ်င္းနဲ႔ တီးတိန္ခ်င္း မတူျပန္ဘူး။ ဗမာေတြကလည္း ၀န္ထမ္းေတြေရာ စီးပြား၀မ္းစာရႇာသူေတြေရာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုဆိုသလို တုိင္းရင္းသားေဒသေတြမႇာ အေျခခ်ေနၿပီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ရန္ကုန္ဆိုတာ ေရႇးတုန္းက မြန္တို႔ရဲ႕ ဒဂုန္ပဲ။ မြန္တုိင္းျပည္ မြန္ႏုိင္ငံ ထူေထာင္မယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္က ဗမာေတြကို ႏႇင္ထုတ္လို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါေတာ့မလား။ ဒီေန႔ ကရင္ျပည္နယ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ ၾကည့္လုိက္ပါဦးေတာ့။ ဒီေကဘီေအရယ္၊ ေကအင္ယူရယ္၊ အျခားေသာ လက္နက္ကုိင္ ကရင္အဖြဲ႔ေတြရယ္ သီးျခားစီသူ႔နယ္ကုိယ့္နယ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ျပည္ေထာင္စီ ခြဲထုတ္လုိက္လို႔ ကေတာ့ ျဖစ္လုိက္မယ့္ ျပႆနာေတြ လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡေတြ၊ မီးခိုးမဆုံး မိုးမဆုံး ျဖစ္လုိက္မယ့္ စစ္ပြဲေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာခ်ိန္ေတာင္ရေတာ့မႇာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို စစ္မီးေတာက္ေလာင္ျပာက်မယ့္အေရးကို တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း မလိုလားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ 'တန္းတူေရးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းခြင့္'ကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနၾကတာပါ။ ဒါက တရားမွ်တတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈပါ။ ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္ကလာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တာ မႀကိဳက္ရင္ ဗမာကလည္း ရႇမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္ စတဲ့တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ မႀကိဳးစာသင့္ပါဘူး။ ရပ္ရြာထဲက အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုခ်င္းမႇာေတာင္(ေဆြမ်ဳိးအရင္းခ်ာမႇာေတာင္) သူ႔အိမ္တြင္းေရး ကိုယ္က ၾသဇာ၀င္ေပးတာမ်ဳိး မသင့္ ေတာ့ေပဘူး။ သူေက်နပ္ လက္ခံသေလာက္သာ အႀကံၪာဏ္ေပး ကူညီတာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္တင္ျပခဲ့တာေတြက တုိင္းရင္းသားအေရးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေရႇးပေ၀သဏီ ဘုရင္ေခတ္၊ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေတြကတည္းက အတူတကြ ေနထုိင္လာၾကတဲ့ ျပည္ေထာင္စုသားေတြအတြက္ ေျပာခဲ့တာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုဖြား တုိင္းရင္းသားေတြထဲမႇာ ႐ိုဟင္ဂ်ာ မပါဘူးဆိုတာပါပဲ။ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္ကေတာ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလိုေျပာဆိုထားပါတယ္။ ''ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္ အတုိင္းအတာနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္သူတို႔က ျပည္နယ္ေတာင္းပုိင္ခြင့္ ရႇိတယ္၊ ရခုိင္၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရႇမ္း၊ ကရင္ ရႇိသလိုေပါ့''(ေရႇးကတည္းက ရႇိခဲ့တယ္ဆိုရင္ ျပည္နယ္ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရႇိတယ္တဲ့) ''အဲဒီမႇာ ရႇင္းရမႇာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အခု ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ ေျပာေနတဲ့ လူမ်ဳိးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ၊ ရခုိင္ေတြလို အဲဒီကာလကတည္းက အေျခစုိက္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတာမ်ဳိးဆိုရင္သမုိင္းကိစၥ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ အဲဒီလိုမ်ဳိးရႇိတယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔လည္း ျပည္နယ္ေတာင္းပုိင္ခြင့္ ရႇိတယ္''(၁၀-၉-၁၂ထုတ္ Messenger ဂ်ာနယ္မႇ) သမုိင္းကိစၥ နားမလည္ရင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာအေရး ေဆြးေႏြးေတာင္းဆိုပုိင္ခြင့္ လုံး၀မရႇိပါဘူး။ ႐ိုဟင္ဂ်ာဆိုတဲ့ စကားလုံး စတင္ေပၚေပါက္ လာတာေတာင္ သမုိင္းေခတ္ေတြနဲ႔ေျပာရင္ ဘာမႇမၾကာေသးပါဘူး။ ၁၉၅၁ ခုႏႇစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ထုတ္ ဂါဒီယန္သတင္းစာ(The Guardian) မႇာ ပါလီမန္အမတ္ မစၥတာဂါဖားရ္က သူတို႔ကို ဘဂၤါလီလို႔ေခၚရင္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံက ေျပးလာသူေတြမႇန္း သိသြားမႇာစိုးလို႔ '႐ိုဟင္ဂ်ာ'လို႔ တီထြင္ သုံးႏႈန္းလုိက္တာပါ။ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို႔ မေခၚမီ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ (မူဂ်ာဟစ္ = ဘာသာေရး သူရဲေကာင္း) လို႔ ေခၚဆိုခဲ့ပါတယ္။ လူမ်ဳိးေရးဘာသာေရး အသြင္ဖန္တီးခဲ့တာ သူတို႔ဘက္ စခဲ့တာပါ။ ျပႆနာအားလုံးရဲ႕ အရာရာကို သူတို႔ဘက္ကပဲ စခဲ့တာပါ။ ဒီေန႔ ရခုိင္႐ိုဟင္ဂ်ာအေရး မေပၚေပါက္မီကပင္ ၂၁ မတ္ ၂၀၀၉ ခုႏႇစ္ ေန႔စြဲနဲ႔ သမုိင္းသုေတသန ဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမႇဴး ဦးျမင့္သိန္းက 'ရခုိင္ေဒသအတြင္းသို႔ မြတ္ဆလင္မ်ား ၀င္ေရာက္လာျခင္းႏႇင့္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရႇားမႈ အဆင့္ဆင့္' ဆိုတဲ့စာတမ္းကို ေရးသားတင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ (ထိုစာတမ္းကို မိတၲဴမ်ားစြာပြား၍ လက္ဆင့္ကမ္း ဖတ္မႇတ္ေလ့လာေနၾကေပၿပီ) စာတမ္းရဲ႕ အႏႇစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာဆိုတာ တုိင္းရင္းသား မဟုတ္၊ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီေခတ္ဦးက ပင္လယ္ယာလုပ္ကုိင္ဖို႔ ေရာက္လာရင္း ပြားမ်ားလာကာ ၁၉၁၁ ခုမႇာပင္ စစ္ေတြခ႐ုိင္ရဲ႕ လူဦးေရ ၇၇% မႇာ ဘဂၤါလီ႐ိုဟင္ဂ်ာမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြ ေသြးထိုးေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ၁၉၄၂ ခုႏႇစ္မႇာ အႀကီးမားဆုံး အဓိက႐ုဏ္းႀကီးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္မ်ားမႇာ ရခုိင္ရြာေတြ မီး႐ႈိ႕ခံရၿပီး ရခုိင္လူမ်ဳိးႏႇစ္ေသာင္းခန္႔ ေသဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာတုိ႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္နဲ႔ ရေသ့ေတာင္ အေနာက္ဘက္ျခမ္း တစ္ခုလုံးကို Arkistan အာကစၥတန္အမည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ရန္ ျဖစ္သည္လို႔ ဆရာဦးျမင့္သိန္းက တင္ျပထားပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး အမည္ခံၿပီး တုိင္းရင္း သားမဟုတ္ဘဲ ျပည္နယ္ေတာင္းျခင္း၊ ႏုိင္ငံထူေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားျခင္းမ်ားဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို ထိပါးေစာ္ကားလာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ ႏုိင္ေအာင္တို႔ မိုးသီးဇြန္တို႔က ထုိင္းမႇာလည္း ဗမာေတြ ငါးသန္းေလာက္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနတာပဲတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒီဗမာငါးသန္းက ယိုးဒယားမႇာ ျပည္နယ္ မေတာင္းပါ။ ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြက ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာကို လႊမ္းမိုးထားသလို မဲေဆာက္ကို အပုိင္ႀကံဖို႔ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မႇားပါ။ ယိုးဒယားရြာေတြကို မီးမ႐ႈိ႕ပါ။ ယိုးဒယားေတြကုိ မသတ္ပါ။ လုပ္ခလစာ မႇန္မႇန္ရဖို႔ေတာင္ ႐ုန္းကန္ေနရရႇာတဲ့ ေရႊဗမာေတြပါ။ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ စကားတစ္လုံး ေျပာတတ္႐ုံနဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တုိင္းရင္းသားအေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ႐ိုဟင္ဂ်ာအေရးေတြကို ဘယ္လိုပါ၀င္ေျဖရႇင္းမႇာလဲလို႔ ေမးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။