ျပည္တြင္းဒီမိုကေရစီႏွင့္ ျပည္ပအကူအညီ

အေ၀းေရာက္ သတင္းေထာက္တဦး ေရးသားသည္။ 

“သူစိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ။ စစ္အစိုးရနဲ႔ သူဆက္ေဆြးေႏြးၿပီးေစ့စပ္ခ်င္ပံုမေပၚေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကိုေတာင္ စကားသိပ္ေျပာခ်င္ပံု မေတြ႕ရေတာ့ဘူ။ တကာႀကီးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ ႀကိဳးစားထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္တယ္” ဆိုင္းမပါဘံုမဆင့္ ဆရာေတာ္က ညဥ္းၫူလိုက္သည္။

                 ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခန သတိရေနပါ၏။ ဆရာႀကီးေရးသားခ့ဲေသာ ဝတၳဳေဆာင္းပါးမ်ားစြာကို ဖတ္ရႈဘူး ေသာ္လည္း၊ ကၽြန္ေတာ့စိတ္တြင္ ထာဝရစြဲေနသည့္စာမွာ ဝတၳဳ လည္းမဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးလည္းမမည္၊ ေၾကာျ္ငာဆန္ဆန္ စာပိုဒ္ တစုသာ ျဖစ္ပါသည္။

               ၇၀စုႏွစ္လည္ပိုင္းတြင္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ ေခတၱေရာက္ရွိခိုက္၊ ဟံသာဝတီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ အမႈေဆာင္ အယ္ဒီတာ ဦးေက်ာ္ျမင့္တို႔ထံ အလည္အပါတ္ သြားေရာက္ခ့သဲ ည္။ ေရာက္တုန္း ေရာက္ခိုက္သတင္းစာတေစာင္ကို ေကာက္ကိုင္ ဖတ္လိုက္ ေသာအခါ၊ အမွတ္မထင္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ေၾကာ္ျငာတိုကေလးကိုေတြ႕လိုက္ ရသည္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လဲ

ေၾကာ္ျငာ၏ဆိုလိုရင္းမွာ “ယခင္က ကၽြႏု္ပ္ကလည္း သူမ်ားကိုသိခ်င္ခဲ့သည္၊ ကၽြႏု္ပ္ကိုလည္း သူမ်ားကသိေစခ်င္ခဲ့သည္။ ယခုမူ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း သူမ်ားကိုမသိခ်င္ေတာ့၊ သူမ်ားကလည္း ကၽြႏု္ပ္ ကိုမသိေစခ်င္ေတာ့ပါ” ဟူ၏။

ကၽြန္ေတာ္ဝန္ခံထားပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းဆရာႀကီး ေရးသားခ့ဲ့သည့္ အတိုင္း “ကၽြႏု္ပ္ကလည္းသူမ်ားကိုမသိခ်င္ေတာ့၊ သူမ်ားကလည္း ကၽြႏု္ပ္ကိုမသိေစခ်င္ေတာ့ပါ။”

ေစ့စပ္ေရးဆရာေတာ္

ထူးထူးဆန္းဆန္း ညနက္မွတယ္လီဖံုးမည္လာ၏။ ေန႔ခင္းပိုင္း ဆုိလွ်င္  မၾကာခနတယ္လီဖံုး လာတတ္ေသာ္လည္း၊ ညပိုင္း၌ အၿမဲ တမ္း တိတ္ဆိပ္ေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အထူးအာရံုစိုက္ႏိႈင္ သၫ့္ ညပိုင္းတြင္သာ ကၽြန္ေတာ္တည္းျဖတ္ ထုတ္ေဝေနေသာ The Burma Review စာေစာင္ကို ေရးသားျပင္ဆင္၏။

အဆက္မျပတ္မည္ေနေသာ တယ္လီဖံုးကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ ေသာအခါ တဘက္မွစကားေျပာေနသူမွာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ဘာမင္ဂ္ဟင္မ္ (Birmingham) ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းထိုင္ ေသာ ဆရာေတာ္ဦးေရဝတျဖစ္ေနသည္။ “သူစိတ္ေျပာင္းသြားၿပီ။ စစ္အစိုးရနဲ႔ သူဆက္ေဆြးေႏြးၿပီးေစ့စပ္ခ်င္ပံုမေပၚေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကိုေတာင္ စကားသိပ္ေျပာခ်င္ပံု မေတြ႕ရေတာ့ဘူ။ တကာႀကီးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ ႀကိဳးစားထားသမွ်

သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္တယ္” ဆိုင္းမပါဘံုမဆင့္ ဆရာေတာ္က ညဥ္းၫူလိုက္သည္။

ဆရာ ေတာ္မွာ ဒီဇင္ဘာလလည္ပိုင္း၌ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ၾကြသြားခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္မွ ျပန္ၾကြလာၿပီးေနာက္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္သို႔ေလ ယာဥ္ဆိုက္သည္ႏွင့္ တည္းခိုရာေဟာ္တယ္သို႔ပင္ မသြားေသးဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့ထံဖံုးဆက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆရာေတာ္ကဆိုသည္။

ဆရာေတာ္ေျပာေသာ “သူ” ဆိုသည္မွာ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျဖစ္သည္။

မၾကာမွီကပင္ ဆရာေတာ္ဦးေရဝတ၏ ေစ့စပ္ေပးမႈေၾကာင့္  ျမန္မာျပည္စစ္အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ႏွစ္ႀကိမ္

တိုင္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ေတ႔ဆြ ုံေဆြးေႏြးခ့ၾဲက၏။ ဆရာေတာ္မႀကိဳးစားမီွ လပိုင္းအလိုကလည္း အေမရိကန္အစိုးရ၏ အားေပးတိုက္တြန္းမႈ ျဖင့္၊ ကြန္ဂရက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ မစၥတာေဘလ္ရစ္ခ်ပ္ဒ္ဆင္န္ (Congressman Bill Richardson) က ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ၫွိႏႈိင္း ေစ့စပ္ရန္ႀကိဳးစားခ့ဲေသး၏။ သို႔ရာတြင္ စစ္အစိုးရက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ခဲ့ေခ်။

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ျဖစ္သည္။ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမည္သူႏွင့္မွ်မေတြ႔ရ၊ စကားလည္းမေျပာေစရဘဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားခ့ၿဲပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အမည္ကိုပင္ လူသိရွင္ၾကားေခၚေဝၚ ျခင္းမရိွခ့ၾဲက။ ထိုစစ္အစိုးရက တိုင္းသိ ကမၻာသိ သူတို႔အက်ဥ္း သားႏွင့္ တရားဝင္ေတြ႕ဆံုေသာအခါ၊ ျပည္သူအမ်ားစုကအားရ ဝမ္းသာႀကိဳဆိုခ့ၾဲကသည္။

ႏိုင္ငံတကာအစိုးရမ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႕မ်ားက၊ နံမည္ေက်ာ္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ သူ႔ပါတီအားအာဏာလႊဲေျပာင္းေပးေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမေအာင္ျမင္ေသာအခါ၊ အနည္းဆံုး ဒီမိုကေရစီေခါင္း ေဆာင္ႏွင့္ စကားေျပာပါဟု ေတာင္းဆိုလိုက္ၾက၏။

ထိုေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကၽြမ္းက်င္ပါးနပ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ေျပာဆို ႏႈိင္ေသာ ဆရာေတာ္ဦးေရဝတေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ ေပၚလာရန္လမ္းစေပၚခ့ဲရသည္။

သို႔ရာတြင္ ရုတ္တရက္ အဆက္အစပ္မရွိေသာ သတင္းတရပ္ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဇေဝဇဝါျဖစ္ခ့ရဲ ျပန္သည္။

၁၉၉၅ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္း၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ခင္ပြန္းက ဇနီးသည္တာဝန္ေပးခ်က္အရ၊ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတရပ္ ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ ထိုသတင္းစာရွင္း လင္းပြဲတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ တက္ၾကြစြာ ပါဝင္ေနေသးေၾကာင္း ျဖင့္ ထပ္ေလာင္းဂတိေပး ေျပာၾကားလိုက္၏။

“က်မအေနနဲ႔ တာဝန္သိသိ သစၥာရိွရိွ လုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတ့ဲ မူဝါဒကိုအၿမဲလက္ကိုင္စြဲထားၿပီး၊ တက့စဲ စ္မွန္တ့ဲ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေရးႀကိဳးပမ္းေနသူမ်ားန႔ ဲ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် တခ်ိန္လုံး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လုပ္ကိုင္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္” ဟု ဝန္ခံေျပာၾကားေလသည္။

တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ သူအပါအဝင္၊ အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကပါ၊ ဓမၼဓိဌာန္က်ေသာ ႏိုင္ငံ ေရးေဆြးေႏြးမႈမ်ားျပဳလုပ္ျခင္းကသာ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရး ႏွင့္၊ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ျပန္လည္ထူေထာင္ႏႈိင္ေရး လွ်င္ျမန္စြာျဖစ္ထြန္းႏႈိင္မည္ဟု ၁၉၉၄ခုႏွစ္ ကုလသမဂၢက ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသၫ့္အတိုင္း၊ စစ္အစိုးရေခါင္း

ေဆာင္မ်ားႏွင့္ေတ႔ြဆုံေဆြးေႏြးခ့ျဲခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကရွင္းလင္းတင္ျပထား၏။

ထို႔ျပင္ “က်မလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားကိစၥ တစံုတရာအတြက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သၫ့္လွ်ိဳ႕ဝွက္ သေဘာတူညီခ်က္တခုကိုမွ် မလုပ္ခ့ရဲ ုံအျပင္၊ ေနာင္လဲလုပ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ” ဟု ေၾကျငာလိုက္သည္။

ယင္းေၾကျငာခ်က္မွာ မည္သူ႔ကိုရည္စူး၍ ေၾကျငာျခင္းျဖစ္ပါသနည္း။ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ရည္ရြယ္သည္ဆိုပါက၊ ယင္းသို႔ေတ႔ဆြ ုံေဆြးေႏြးမႈကို ျပည္သူတို႔ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရိွေနၾကၿပီး၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေၾကေၾကနပ္နပ္ျဖင့္ သေဘာတူညီခ်က္ရသည္ကိုၾကၫ့္ျမင္လိုၾကသူသာ အမ်ားစုျဖစ္၏။ အလားတူပင္ တကမၻာလံုးမွ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူမ်ားကလည္းလိုလားေတာင့္တခဲ့ၾကသည္။

ဤသို႔ေၾကျငာခ်က္မွာ သူႏွင့္လပိုင္းအတြင္းကပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးခ့ဲေသာ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္မ်ားအားရည္ၫႊန္းသည္ကားလံုးဝမျဖစ္ႏႈိင္။ ေဆြးေႏြးေဖၚ ေဆြးေႏြး ဘက္မ်ားကို ႀကိဳတင္အသိမေပးထားပါက အထင္အျမင္လြဲမွားမႈမ်ား ျဖစ္လာႏႈိင္သည္ဟုေတြးပူမိရသည္။

ထိုသို႔စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ားရွိေနစဥ္၊ တပါတ္ခန္႔အၾကာ၌၊ ဆရာ ေတာ္ဦးေရဝတက ဖံုးလွမ္းဆက္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏အသံက စိတ္လက္မခ်မ္းသာေၾကာင္းျပသေန၏။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း၊ တိုင္းျပည္၏ေရွ႕ေရးအတြက္၊ ရင္ေလးမိရပါသည္။

အေမရိကတြင္ျပန္လည္ဆံုၾကစဥ္က

ဆရာႀကီးေၾကးမုံဦးေသာင္းႏွင့္ အေမရိကန္ဗီြအိုေအ၌ အမႈထမ္းခဲ့ေသာဦးတင္ျမ (စာေရးဆရာေမာင္တင္ျမ) တို႔မွာကၽြန္ေတာ္၏ ဆရာသမားမ်ားလည္းျဖစ္၊ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးႏွင့္ တြဲဘက္လွ်က္ ျမန္မာျပည္၌ ဒီမိုကေရစီျပန္လည္ထြန္းကားေရးအတြက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၌ ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွစ,ကာႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားခ့ဲသည္မ်ားကိုလည္း၊ ကၽြန္ေတာ့တသက္တာ ေမ့ႏႈိင္ဘြယ္ရာမရွိပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး ကြယ္လြန္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္သည္။

ဦးတင္ျမက ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္သြားၿပီးေနာက္ မက်မ္းမမာျဖစ္ကာ ကြယ္လြန္သြားရွာ၏။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာဦးေသာင္း ေသဆံုးေသာအခါတြင္မူ ရံုးမွခြင့္ယူလွ်က္ ဖေလာ္ရီဒါသို႔ သြားေရာက္ၿပီး သၿဂႋဳဟ္ႏိႈင္ခ့ဲ ေသးသည္။

စာေရးဆရာ ေအာင္ဗလဟုလည္း လူသိမ်ားေက်ာ္ၾကားေသာ ေၾကးမံုဦးေသာင္းက သတင္းႏွင့္ျပန္ၾကားေရးဌာန၌ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးအျဖစ္၎၊ ဦးတင္ျမက The Working People’s Daily သတင္းစာ၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္၎ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနခ့ဲၾကစဥ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကယင္းသတင္းစာ၌ သတင္းေထာက္ေပါက္စကေလး အျဖစ္ အမႈထမ္းခ့ဲ၏။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံးထက္ေစာ၍

ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ပသို႔ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးဦး အေမရိကတြင္ျပန္လည္ဆံုမိၾကေသာအခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္း၌ဆႏၵျပပြဲမ်ားႏွင့္ ၈-၈-၈၈အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ၿပီး ေနာက္၊ စစ္တပ္က ထပ္မံအာဏာသိမ္းၿပီးစ အခ်ိန္ျဖစ္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမြးဖြားရာမိခင္တိုင္းျပည္အတြက္ မည္သို႔အေထာက္ အကူ ျပဳႏိႈင္ၾကမည္ကို ေဆြးေႏြးခ့ၾဲကသည္။ ဦးတင္ျမမွာအေမရိကန္အစိုးရ၏ ဝန္ထမ္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ေပၚေပၚထင္ထင္

လုပ္ကိုင္၍မျဖစ္ႏႈိင္။ သူကေနာက္ပိုင္းမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မကၽြမ္းက်င္ေသာ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားကို တာဝန္ ယူ၏။ ဦးေသာင္းကေဟာေရး၊ ေျပာေရး၊ ေရးသားေရးတြင္ေရွ႕တန္းမွရပ္တည္ခ့ၿဲပီး၊ စာေပထုတ္ေဝေရးႏွင့္ လိုအပ္သမွ်ေသာ

ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈအားလုံးကိုမူ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခံခ့ဲ့သည္။

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကို ေထာက္ခံ အားေပးၿပီး၊ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ကူညီႏိႈင္ေသာ ႏိုင္ငံတကာသံတမာန္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ ဆံုေဆြးေႏြးရာ၌၎၊ အေမရိကန္ကြန္ဂရက္အမတ္မ်ားႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ားထံ ျမန္မာစစ္အစိုးရအား ဖိအားေပးေရး အကူအညီ ေတာင္းခံရာ၌၎၊ ထိုအခ်ိန္ကလူရြယ္တဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျဖတ္လပ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စြမ္းစြမ္းတမန္ ႀကိဳးပမ္းႏိႈင္ခဲ၏ ။

၁၉၈၉ခု ဇူလိုင္္လတြင္ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕၌ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာမ်ား စုစည္းေဆြးေႏြးပြဲျပဳလုပ္၏။ ကမကထျပဳသူမ်ား၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ အရ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္ေရာက္ခ့ဲသည္။ ထိုအစည္းအေဝး၏ ထူးျခားေကာင္းမြန္ခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္ ဖြ႔ဲစည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရန္ အစီအစဥ္မပါဝင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ား ႏိုင္ငံေရး အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတိုင္း ဖြ႔ဲစည္းပံုေရးဆ ြဲ

ေရး မပါပါက၊ အစည္းအေဝး အထမေျမာက္ဟု မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ကေလွာင္ေျပာင္ေျပာျပၾက၏။

အစည္းအေဝး၌ ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖ႔တြဲ ခု ဖြဲ႕စည္းၾကမည္ ဆိုေသာအခါ၊ ဦးေသာင္းေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ မပါပါရေစႏွင့္ဟု ေတာင္းပန္ခ့ၾဲက၏။ သို႔ရာတြင္ စာေပထုတ္ေဝေရးတြင္ အကၽြမ္းတဝင္ရွိေသာကၽြန္ေတာ့ကို စတိမွ်ဝင္ကူပါဆို သျဖင့္အေရး မႀကီးလွေသာ အဖ႔ြဲ၀င္တေနရာကိုယူလိုက္ရသည္။

အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္ မၾကာမွီ အက်ိဳးတခုရရိွခ့ဲသည္။ ထိုခ်ီကာဂိုအဖ႔ြဲဖြဲ႔ၿပီးရက္ပိုင္းအတြင္း၊ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဖမ္းဆီးလွ်က္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထား လိုက္ေလ၏။ ယင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့မွာအေတာ္ပင္စိုးရိမ္ပူပန္ သြားရသည္။ စစ္အစိုးရက သူတို႔အားဆန္႔က်င္သူမွန္သမွ် ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ေနလွ်င္၊ အရွိန္အဝါ ရစျပဳေနေသာ ဒီမိုကေရစီႀကိဳးပမ္းမႈ

သဲထည္းေရသြန္ ျဖစ္သြားႏိႈင္၏။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က့ဲသို႔ သတၱိရွိၿပီး ႏိုင္ငံေရးအျမင္က်ယ္စြာျဖင့္ ဦးေဆာင္မႈေပးႏႈိင္သူတ ေယာက္အား၊ ဤက့သဲ ို႔ႏႈတ္ပိတ္ဖိႏိွပ္ထားျခင္းကို၊ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေန၍ မျဖစ္ႏႈိင္ပါ။

ဖမ္းဆီးသည့္သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ီကာဂို အဖြ႔ဲသားမ်ားကိုဖုံးဆက္ၿပီး၊ အသင္းအေနႏွင့္ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔ က်င္ေဝဖန္သည့္ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ရန္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္အသင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စိတ္မဝင္စားသက့ဲသို႔ အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္ကိုႀကံဳရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားတႀကီး ျဖစ္လိုက္ရ၏၊ ကၽြန္ေတာ့အေနႏွင့္ လက္မေလွ်ာ့ႏႈိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္

မည္သည့္အလုပ္အကိုင္ကိုမွ် မယူဘဲ၊ ဇြဲနဘဲႏွင့္ဒီမိုကေရစီအေရး လုပ္ေနျခင္းမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏႈိင္ေသာ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ကို၊ ျပည္သူတရပ္လံုးက အတိအလင္းထုတ္ေဖၚေၾကျငာၿပီး ဆန္႔က်င္လာေသာအခါ၊ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္သိသိသစၥာရွိရွိသူတို႔ေနာက္

မွရပ္တည္၍ ကူညီေဆာက္ရြက္ရန္ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္လွ်က္ ျပည္ပသို႔ထြက္လာျခင္းမွာ ကိုယ္က်ိဳး ရွာရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ သက္သက္သာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့လိမ့္မည္ မဟုတ္မွန္း သိေသာအခါ၊ သူတို႔ကအဖြဲ႕၌ ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္ေသာ ဒုဥကၠဌႏွင့္ တိုင္ပင္ပါဟု တိုက္တြန္းၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္တခါဘူးမွ် မေတြ႕ဘူး စကားလည္း တလံုးမွ်မဟဘူးေသာ ဒုဥကၠဌထံ ဖံုးဆက္လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ပ်ားရည္ႏွင့္ ဝမ္းခ်ရန္သူတို႔ တိုင္ပင္ထားၿပီးျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္မည္။  

ထင္ခဲ့သည့္ အတိုင္းလည္း၊ ၾကက္တူေရြးကေတာ္ေတာ္၊ မယ္ေဘာ္ကကဲ၊ဆိုသက့ဲသို႔ပင္။  ဒုဥကၠဌက“ဘလာဘလာ…ဘာညာ” ျဖင့္မစားေကာင္းသည့္အသီး၊ က်ီးဘဲထိုးထိုး၊ ပိုးဘဲကိုက္ကိုက္ဆို သည့္ပံုမ်ိဳးတရားခ်၏။ သႏၶိဌာန္ခ်ထားၿပီးသည့္ ကိစၥတခုကို လြယ္ လြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖ်က္လိုက္ရိုးထံုးစံ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေပကပ္ ၍ေျပာသည့္အျပင္၊ ကၽြန္ေတာ္တဦးထည္းဆက္လက္လႈပ္ရွားမည္

ဟုထုတ္ေဖၚေၾကျငာလိုက္သည့္အခါ၊ ေလသံေပ်ာ့လာၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ လႈပ္ရွားရသည္ကို ပိုမိုႏွစ္ သက္ေသာ္လည္း၊ မတတ္သာလွ်င္တဦးထည္းခ်ီတက္ရန္ဝန္ေလး သူမဟုတ္ပါ။ ဒုဥကၠဌက အသစ္ဖြဲ႕စည္းထားသည့္အသင္းအေနျဖင့္၊ လူသိမ်ား ထင္ေပၚၿပီး အသိအမွတ္ျပဳလာႏႈိင္ေစရန္၊ ေၾကျငာ

ခ်က္အတိုတခု ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ျပန္ေပးပါမည္ဟု ဂတိေပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖၚရန္ ေလာခ့ ဲ လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တရက္ညေနပိုင္းအထိ ဘာသံမွ် မၾကားရပါ။ သူတို႔တေတြ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္ဟု အေၾကာင္းျပ

လာပါ၏။

အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္၊ ထိုအခ်ိန္က ျပည္ပေရာက္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနၾကသူမ်ားတြင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေလးစားသူ၊

ေထာက္ခံအားေပးသူ၊ အမွန္ပင္ရွားပါးလွပါ၏။ ယခင္အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား၏ သားသၼီးအေတာ္မ်ားမ်ားပင္ ႏိုင္ငံရပ္ ျခား၌အေျခခ်ေနထိုင္ေနၾကသည္။

အသက္ အရြယ္ အေတာ္ရေန ၾကၿပီျဖစ္ေသာ ထိုသားသီၼး အခ်ိဳ႕သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ပါတ္သက္လွ်င္ “ဒီေကာင္မေလးက....” ဟူေသာအသံုးအႏံႈး မ်ားသံုးကာႏွိမ္ခ်ေနၾကသည္ဟု သိရ၏။ ယခင္ထိပ္တန္းႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦး၏သား၊ ကၽြန္ေတာ့ မိတ္ေဆြျဖစ္သူကမူ “သူဘာနားလည္၊ ဘာေျပာတတ္လို႔လဲ” ဟုအတိအလင္းေဝဖန္ေလ၏။

လန္ဒန္သို႔ေရာက္စဥ္ခင္မင္ရင္းႏီွးခ့ေဲ သာ ျမန္မာျပည္သားမစၥတာဆင္မ္ဆင္န္ (Mr. Simpson) က၊ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ္တိုင္လဲမလုပ္ႏႈိင္ဘဲ၊ အလဟႆ မနာလ ိုသဝန္ တိုေနၾကတယ္” ဟုအဂၤလန္ေရာက္အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚထားရွိေနၾကေသာ သေဘာထားမ်ားႏွင့္ ပါတ္ သက္၍ ညီးတြားခ့ဲေလသည္။

သူတို႔ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ။ ကိုယ့္ဒီမိုကေရစီဘက္သားမ်ားအား ဒုကၡေပး ညွဥ္းပမ္းလာသည္ကိုမူ၊ လက္ပိုက္၍ၾကည့္မေနႏႈိင္ပါ။

ေနာက္တေန႔ ဒုဥကၠဌထံမွ ေၾကျငာခ်က္ထြက္မလာေသာအခါ၊ ဆရာဦးေသာင္းႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ဦးတင္ျမကို ဖံုးလွမ္းဆက္လိုက္၏္။

ဦးတင္ျမကလည္း မဆိုင္းမတ ြ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းဆီး သည့္ကိစၥႏွင့္ ပါတ္သက္၍ စစ္အစိုးရအား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရႈံ႕ခ် ေၾကာင္းႏွင့္၊ သူ႔ကိုသာမက ဖမ္းဆီးထားေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားအားလံုးကိုပါ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေပး၏၊ ယင္းေၾက ျငာခ်က္ႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံတကာေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း စစ္အစိုး

ရ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပသူမ်ားအား ရက္ စက္စြာ သတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းရန္ ေတာင္းဆိုဘို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံခ့ဲသည္။

ထိုညက ညဥ္႕နက္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မ်ားေနခ့ဲ၏။ ေရးသားထားေသာ ေၾကျငာခ်က္ကို၊ ဖေလာ္ရီဒါရွိ အသင္းဥကၠဌ အားဖံုးျဖင့္ဖတ္ျပကာ သေဘာတူညီခ်က္ရယူရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျပဴတာျဖင့္ရိုက္ကာ၊ ခ်ီကာဂိုမွ အသင္းအတြင္း ေရးမႉးထံ ေနာက္တေန႔ အေရာက္၊ ညတြင္းခ်င္းစာတိုက္မွပို႔ရ၏၊ သို႔ျဖင့္ အတြင္းေရးမႉးလက္မွတ္ႏွင့္ ကန္႔ကြက္စာမ်ား အေရးႀကီး

ေသာကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားထံ ေပးပို႔ႏိႈင္ခ့ပဲ ါ၏။ ထူးျခားသည္မွာ မည္သည့္  ျပည္ပျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားကမွ၊ ဤဖမ္းဆီး သည့္ကိစၥကို အေရးတယူလုပ္ကာ၊ ရံွဳ႕ခ်ကန္႔ကြက္မႈမရိွခ့ၾဲကျခင္းေပပင္။ 

(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)

(ဤ ေဆာင္းပါးသည့္ ေဆာင္းပါးရွင္၏ အာေဘာ္မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ေနာင္လူမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးတစံုတရာရွိမည္ဟု ယူဆပါသျဖင့္ ေဖၚျပေပးလိုက္ပါသည္။ မိုးမခအယ္ဒီတာ)