ေဒါင္းေလ၊ ေဒါင္းလြင့္ ႏွင့္ ေဒါင္းေရေပၚဆီ မ်ားသို

-

တုံခ်ိခ်ိ အေမအုိနဲ႔ အေမ့ကုိ ကံ႐ွိသေလာက္
လူ႕ဘဝမွာ သက္တမ္းေစ့ေလး ေနနုိင္ေစဘုိ႔
ေကာ္ဖီေရာင္ အသားအေရနဲ႔ မဝေရစာ ဘဲစားရလုိ႔
အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ပိန္လွီလွီ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အရင္းျပဳၿပီး
အိမ္သားေတြ မရိပ္မိေအာင္ အလုပ္ေကၽြး ျပဳေနတဲ့
ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္ အ႐ြယ္ နွမငယ္ကုိ
ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ အစြန္ အဖ်ား က်ဴးေက်ာ္ ကြက္သစ္ၾကားမွာ
ခဏ ဆုိၿပီး ထားရစ္ခဲ့ကာ ေနဝန္းနီနီ ေပၚထြက္တဲ့
သူရဲေကာင္း ေတာ္လွန္သူေတြ႐ွိတဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ ေျမကုိ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တေလွၾကိီးပုိက္ျပီး သူဆုိက္ဆုိက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ခဲ့တယ္ေလ။

ျမိဳ႕အနားမွာက်က္စားတဲ့ ကုိကုိျမိဳ႕သား
ေတာထဲေရာက္စ
ေတာသဘာဝ သိပ္မက်ေသးေတာ့
ေတာသူေတာင္သား တုိင္းရင္းသားေတြ
႐ွာေဖြမွ်တ ေကၽြးခဲ့ၾကတဲ့
အသားငါးဖါးေတြကုိ
ငါးဆုိရင္လည္း အ႐ုိးကမ်ားေသး
ေမ်ာက္ဆိုရင္လည္း ေခ်းကခါးေသး
ဝါးမ်ိဳမက် ေထြးအံရဘူးၿပီ။

အတန္းေက်ာင္းတက္စဥ္က ကုိလူလည္ျမိဳ႕သားေတြနဲ႔
အတူေနခဲ့ဘူးေတာ့ မ်က္လုံးေလး နဲနဲက်ယ္ျပီး
လူေရလည္ခဲ့ ဘူးသူ ဘိုစာေလး စကားမွာညွပ္ေျပာ
ရက္္စ္ ေအာ္ နုိး ေပါ့ေနာ…

ေအာ္….ေနာက္ဆုံးေတာ့ တုိက္ေဖၚတုိက္ဖက္ ငတ္ေဖၚငတ္ဖက္
ကုိေဒါင္းနဲ႔ ငွက္ကုိ နယ္ျခားနဲ႔ ေတာင္ၾကားမွာခ်န္
ေတာထဲမွာ အေနခက္ ျမိဳ႕ကုိ တက္ခဲ့ရျပန္ျပီ။

မာက်ဴရီမီးမ်ားရဲ႕ေအာက္ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားရဲ႕ အေကြ႕အေကာက္
ၿမိဳ႕သူမ်ားရဲ႕ မာယာေတြၾကား မနစ္ပါးေအာင္ လူးလြန္႕႐ုံးကန္
အခ်ိန္တန္ ေတာ့ အတြဲကေလးနဲ႔ျငိ ဒါေပမယ့္ေလ…
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အနစ္အမြန္းမခံ သင္တန္ သင္ ဖတ္တန္ ဖတ္
အဲဒါမွ အငတ္ခံရတဲ့ ဘဝ က တရံမလပ္ လြတ္မယ္မဟုတ္လား။

အေကြ႕ အေကာက္ အနိမ့္ အျမင့္ အတက္ အဆင္း
အလိမ္ အက်စ္ အဆင့္ဆင့္ကုိ အႏွစ္ႏွစ္ ျဖတ္သန္း
ရမ္းေရာ္ကာ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္ ေအာ္… အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ႐ွိေတာ့မွာပါလား….

တခ်ိဳ႕လည္း အာဇာနည္ အျဖစ္ ေသရစ္ခဲ့ၾကၿပီ

တခ်ိဳ႕လည္း ေျခလက္ ကုိယ္အဂၤါ စြန္႔ခဲ့ရၿပီ
တခ်ိဳ႕လည္း ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ

တခ်ိဳ႕လည္း အကယ္ဒမစ္ (Academic) ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ
တခ်ိဳ႕လည္း စစ္ေရးကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း နုိင္ငံေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း သတင္းသမား (Journalist) ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း NGO ေတြျဖစ္ခဲ့ ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း Project နဲ႔ လုပ္စားတဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း နုိင္ငံတကာဆုရတဲ့ လူ႕အခြင့္ေရးသမားေတြ ျဖစ္ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း (နုိင္ငံေရး) အဖြဲ႕ၾကီးေတြမွာ အေကာင္ၾကီးေတြ ဒါရုိက္တာ ၾကီးေတြ ျဖစ္ၾကျပီ
တခ်ိဳ႕လည္း အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားေတြ ျဖစ္ၾကၿပီ
တခ်ိဳ႕လည္း ……………
တခ်ိဳ႕လည္း ……………
တခ်ိဳ႕လည္း ……………ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္ၾကၿပီ….

ဒီလုိနဲ႔ သူတို႔ကုိယ္ သူတုိ႔

ျပန္ကာျမင္ၾကည့္ ငါဆရာလုိ႔ ထင္မိ

ငါသာသိတယ္လုိ႔ ထင္ေယာင္ ငါ အေကာင္ အေကာင္ ေပါ့၊

ဒါေပမယ့္
သူတုိ႕ေမ့ သူတုိ႔မသိေတာ့တာက…

အဟာရျပည့္ေအာင္ ထမင္းရည္ေတာင္
မွန္ေအာင္ မေသာက္ႏိုင္တဲ့ အေမအုိ
ဘဝ တပါးကုိ ေျပာင္းသြားၿပီး ဆုိတာရယ္၊

တမိသားစုလံုး ရဲ႕ ဝန္ကုိ မႏိုင့္အႏုိင္ ထမ္းရင္း
ေအ့စ္ လို႕ အေခၚ ကုိယ္ခံအား က်ဆင္းတဲ့ ေရာဂါနဲ႕
မရဏ မင္း ေခၚရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္
လုိက္သြားရ႐ွာတဲ့ ႏွမ ငယ္ရယ္၊

ေလာကဓံရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ အႏွိပ္စက္ မွ်မတတဲ့ ကံၾကမၼာ ေတြေၾကာင့္
လူ႕ေဘာင္ကုိစြန္႔ခြါ သာသနာ့ ရိပ္ကုိ
ခုိဝင္သြားတဲ့ ေမာင္ဘြား ေ႐ႊဝါေရာင္ အေရးခင္းမွာ
ျပည္သူဘက္က မွ်တခံစားမိျပီး ေမတၱာသုတ္ရြတ္ကာ စႀကံ ၤေလွ်ာက္
မီးလွ်ံေတာက္တဲ့ အၾကည့္ေတြရယ္ လက္မွာကြယ္ ဝါးလုံးအဆစ္ပိတ္
ထုိဝါးလုံးပိတ္နဲ႕ (မင္းညီေမာင္) ဒို႔ ဘုန္းဘုန္း ထိပ္ကုိ႐ြယ္
သက္ညွာမယ္ ဒင္း (စြမ္းအား႐ွင္) တို႔ စိတ္မကူးဘဲ
အုံး ကနဲခြဲ ဘုံး ကနဲလဲျပီး ဦးေခါင္းေတာ္က ေသြးေတြရယ္
ျမိဳ႕ရဲ႕လယ္ ေပတရာလမ္းကုိ ေသြးပင္လယ္ အျဖစ္ လႊမ္းကာေလ
မရဏာ လမ္းကုိ ျပည္သူေတြအတြက္ ေ႐ွ႕ကႂကြလွမ္း
ႂကြလွမ္း သြားျပီဆုိတာရယ္၊

အဲဒီလုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အေမ
ႏွမငယ္ နဲ႔ ေမာင္ဘြား ဘာရယ္ ေၾကာင့္ မ်ား
လူ႔ျပည္မွာေန မအားဘဲ ေသ… ေသ သြား ၾကသလဲ ဆုိတာ
သူတုိ႔ေမ့ သူတုိ႔ မသိ (အခုေတာ့)
သူတုိ႔ သိလည္း မသိခ်င္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ။

ေမာင္း၊ ၈၈