စစ္ေျပး ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားဆီသုိ႔
မွတ္တမ္းေတြအရ ထီးခီးရံုးဆီ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းက မိသားစုေတြ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန႔လုိ႔ သိရပါတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ထီးခီးမွာ ၃ ရက္ေလာက္ ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ န၀တ တပ္ေတြ ထီးခီးစခန္းအနီးထိ ေရာက္လာေနၿပီလုိ႔ သိရတဲ့အတြက္ မိသားစုေတြကို ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ထြက္ခြင့္ KNU က ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ ၃ ရက္တာ အတြင္း ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဓိက အခက္ခဲကေတာ့ အိမ္သာမရွိျခင္း၊ ေသာက္ေရ၊ ခ်ဳိးေရ မလုံေလာက္ျခင္းနဲ႔ ကေလးသူငယ္ေတြ ဖ်ားနာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ႀကံဳလာရေတာ့မယ့္ ဒုကၡသည္ စခန္းရဲ႕ ေရွ႕ေျပးလကၡဏာေတြလုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။
KNU က မိသားစုေတြ၊ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေတြ ထုိင္းနယ္စပ္ဘက္ ထြက္လာေတာ့ အမ်ဳိးသမီး၊ ကေလးသူငယ္နဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ေလာက္ပဲလက္ခံမယ္၊ လူငယ္ အမ်ဳိးသားေတြကုိ လက္မခံဘူးဆုိၿပီး ထီးခီး လံုၿခံဳေရးဂိတ္မွာရွိတဲ့ KNU စစ္သားေတြက တားထားပါတယ္။
“သူတို႔ေတြခ်ည္း မျဖစ္ဘူး။ လုိအပ္တာေတြ စီမံခန္႔ခြဲဖုိ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြလည္း လုိက္ဖုိ႔လုိတယ္” လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ မရပါဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရွ႕ပုိင္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ထုိင္း ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ဗုိလ္က ဆုိင္ကယ္တစီးနဲ႔ ေရာက္လာတာနဲ႔ တုိးၿပီး သူ႔ဆုိင္ကယ္နဲ႔ က်ေနာ္ လုိက္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ထီးခီး ဂိတ္မွာ က်န္ေနခဲ့ ပါတယ္။
ထီးခီးဂိတ္ကေန ဖုနန္းလြန္ ရြာက ထုိင္းရပ္ကြက္နဲ႔ ကရင္-မြန္ ရပ္ကြက္ၾကားရွိ သတၳဳမုိင္းေဟာင္း ေရကန္ႀကီးအနီးက ယူကလစ္ပင္တန္း ေအာက္ဆီ တနာရီနီးပါး လမ္းေလွ်ာက္ရၿပီး အဲဒီေနရာအေရာက္မွာ စခန္းခ်ဖုိ႔ ထုိင္း လုံၿခံဳေရး တပ္ေတြက ေနရာေပးပါတယ္။ ေနရာေပးတယ္ဆုိေပမယ့္ ဘာမွမရွိတဲ့ ယူကလစ္ပင္တန္း ေအာက္မွာ ေနဖုိ႔ ေျပာတာပါ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ပါလာတဲ့ သြပ္ျပားေဟာင္းေတြ။ ၀ါးလုံး ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္သလုိ အမုိးလုပ္ၿပီး ေျမႀကီးမွာပဲ အိပ္ၾကရပါတယ္။
KNU မိသားစုေတြ၊ တျခား အရပ္သား မိသားစုေတြလည္း ဒီလုိပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ အမိုးေတာင္မရွိဘဲ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဒီလုိပဲ
အိပ္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ NGO အဖြဲ႕တခ်ဳိ႕ ေရာက္လာၿပီး အျဖဴ – အစိမ္း စင္းေၾကာင္းပုံပါတဲ့ ပလတ္စတစ္ စေတြ၊ ဆန္နဲ႔ ရိကၡာတခ်ဳိ႕ လာေ၀ေပးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ထီးခီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕လည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းဆီ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး၊ ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ထုိင္းစစ္သားေတြ ကိုယ္တုိင္ (ေဒသအေခၚ ထုိင္း ျပည္သူ႔စစ္ ေအာ္ေစာ္ေတြ) စခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး အမ်ဳိးသမီး၊ ကေလးသူငယ္နဲ႔ သက္ႀကီး ရြယ္အုိေတြမွအပ အမ်ဳိးသား လူငယ္ေတြကို လက္မခံဘူး။ ျမန္မာနယ္ထဲ ျပန္၀င္ရမယ္ ဆုိၿပီး အားလုံးကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဦးစုိး၀င္း ၂ ဦးကုိေတာ့ စီမံခန္႔ခြဲေရးအတြက္ မျဖစ္မေန ခ်န္ထားေပးပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ေနခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီစခန္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား မိသားစုေတြ ေနခြင့္ရတဲ့ေနရာက ေျမာက္ဘက္ အစြန္မွာျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေဘးမွာ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ေရကန္တခု ရွိပါတယ္။ မိသားစုေတြကို စနစ္တက် ေနရာခ်ေပးထားေပမယ့္ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ အုိး မလုံေလာက္ တာ၊ ထင္းမရွိတာ၊ ေရခပ္ဖုိ႔ ေနရာေ၀းတာ၊ ေသာက္ေရမရွိတာ၊ အိမ္သာမရွိတာ၊ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ေနရာ မရတာ စသျဖင့္ ျပႆနာေတြ စုံေနတာပါပဲ။
ဒီလုိ ျပႆနာမ်ားစြာနဲ႔ ႀကံဳေနရတဲ့ၾကားထဲ ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ တခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တုိ႔
ဒုကၡသည္ စခန္းဆီ ေရာက္လာၾက ျပန္ပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ပုိ႔စ္ သတင္းစာက ရတ္ ဘခ်ဳိကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနေပမယ့္ တျခားသတင္းေထာက္ေတြကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။
သူတုိ႔နဲ႔ အတူ တပ္မ ၉ က အရာရွိေတြ ပါလာၿပီး သတင္းစာရွင္းပဲြ သေဘာမ်ဳိး လုပ္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့
ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းက စိတ္ကူးသစ္ ေပၚသြားၿပီး သူ႔ဗီဒီယုိ ကင္မရာကို ျပန္ယူမသြားေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္ဆီမွာ အပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလုိတာကေတာ့ စခန္းတြင္း ထူးျခားခ်က္ေတြကို က်ေနာ္က ဗီဒီယုိရုိက္ထားရမွာျဖစ္ၿပီး လူႀကံဳရွိတုိင္း ဘန္ေကာက္က သူ႔ဆီ ပုိ႔ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ေျမျပင္ သတင္းေထာက္မွ ဒုကၡသည္ သတင္းေထာက္အျဖစ္သုိ႔
အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ဗီဒီယုိ ကင္မရာကုိင္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း က်ေနာ္ ဟန္ေရးျပေနေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဗီဒီယုိ ရုိက္နည္း တခါမွ မသင္ဘူးေသးပါ။ ရုပ္ေသ ကင္မရာ ရုိက္နည္းကိုလည္း က်ေနာ္ မသင္ဘူးပါ။
ဒီလုိပဲ သူမ်ားရုိက္တာကို ၾကည့္ဖူးရံုနဲ႔ ခလုတ္ႏွိပ္တတ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္ဆုိၿပီး ရမ္းတုတ္ေနျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားရုိက္ထားတဲ့ ပုံေတြကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရုပ္ေသ ကင္မရာ ရႈေဒါင့္ယူတာ သိပ္ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး မျဖစ္ေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ – ဗီဒီယုိ ကင္မရာ ရုိက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဗီဒီယုိ ဆုိတာ ပုံေတြ လႈပ္ေနရမယ္လုိ႔ပဲ နားလည္ ထားတဲ့အတြက္ ကင္မရာကို တခ်က္မွ ၿငိမ္ၿငိမ္မထားဘဲ Zoom ကုိ အနီးအေ၀း တခ်ိန္လုံး ကစားၿပီး အရပ္ရွစ္မ်က္နွာကုိ လွည့္ပတ္ ရုိက္ေနခဲ့ပါတယ္။
“ခင္ဗ်ားတင္ မကဘူး၊ ဗမာ အေတာ္မ်ားမ်ား ကင္မရာ စကုိင္ကိုင္ခ်င္းမွာ ဒီလုိပဲ လက္ မၿငိမ္ၾကဘူး။ Zoom ကစားၾကတာ ကလည္း အလြန္အကၽြံပါပဲ” လုိ႔ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဘာကုိ ဆုိလုိမွန္း က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ ၂၀၀၆ ေႏွာင္းပုိင္းမွာ DVB – TV အတြက္
ကင္မရာ သင္တန္းတက္ရတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဗီဒီယုိ ကင္မရာဟာလည္း ရုပ္ေသ ကင္မရာလုိပဲ ပုံ တကြက္ကုိ အနည္းဆုံး ၁၀ စကၠန္႔ ၾကာေအာင္ ၿငိမ္ၿပီး ရုိက္ဖုိ႔လုိအပ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ တည္္းျဖတ္တဲ့အခါ အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Zoom ကစားတာကို လုံး၀ေရွာင္ဖုိ႔၊ ျဖစ္နုိင္ရင္ ရုိက္ကြက္တုိင္းအတြက္ သုံးေခ်ာင္းေထာက္တုိင္ (Tripod) ကုိ မပ်က္မကြက္ သုံးဖုိ႔၊ Tripod မသုံးဘဲ Zoom ကစားတာေတြ႕ရင္ လက္ညိႇဳးျဖတ္ပစ္မယ္လုိ႔ေတာင္ အေမရိကန္ သင္တန္းဆရာက ေျပာဖူးတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
ေနာက္တခါ စတုိရီ တခုအတြက္ အေျခခံရုိက္ကြက္ ၅ ခုပါဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ အဲဒါေတြကေတာ့ အနီးကပ္ရုိက္ခ်က္ (Close up)၊ အလယ္အလတ္ ရုိက္ခ်က္ (Medium shot)၊ ျမင္ကြင္းက်ယ္ရုိက္ခ်က္ (Wide shot)၊ သရုပ္ေဖာ္ရုိက္ခ်က္ (Establishing shot) နဲ႔ ပခုံးေက်ာ္ ရုိက္ခ်က္ (Over the shoulder shot) တုိ႔ ျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒီဆရာက ရွင္းျပပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဗီဒီယုိကင္မရာ စကုိင္ခ်ိန္ကေန ၁၀ ႏွစ္ ၾကာပီးမွ ဗီဒီယုိ ရုိက္နည္းကုိ သိခြင့္ရတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ “ဘာမွမသိရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔အညီ၊ ဘာမွမသိဘဲ ေလွ်ာက္ရုိက္ထားတဲ့ ပုံေတြကိုပဲ ေကာင္းလွၿပီလုိ႔ က်ေနာ္က ထင္ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ဖုနန္းလြန္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ သီတင္းတပတ္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေနရာဟာ နယ္စပ္နဲ႔ သိပ္နီးတဲ့အျပင္ ေသာက္ေရ၊ ခ်ဳိးေရလည္း အဆင္မေျပတဲ့ အတြက္ ေနရာသစ္ဆီ ေျပာင္းရမယ္ဆုိၿပီး ေအာ္ေစာ္ (ထုိင္း ျပည္သူ့စစ္) ေတြဆီကေန အမိန္႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္တင္တဲ့ကား (နယ္စပ္မွာေတာ့ ႏြားတင္တဲ့ကားလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္) ၅ စီးေလာက္ ေရာက္လာၿပီး ဒုကၡသည္ေတြအားလုံးကို အဲဒီကားေပၚ ေမာင္းတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ ဒုကၡသည္အားလုံး တေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ဒီအတုိင္း တက္သြားေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က်ေတာ့ အဲဒီလုိ တက္လုိ႔မျဖစ္ပါဘူး။ ရံုးပစၥည္းတခ်ဳိ႕၊ သြပ္ျပားတခ်ဳိ႕ကုိလည္း တင္ရပါေသးတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ဖုနန္းလြန္ရြာကေန ၂ နာရီနီးပါး ကားေမာင္းရတဲ့ ဖုမ၀မ္ဆုိတဲ့ ရြာအနီးက ေရကန္ႀကီး တခုဆီ က်ေနာ္တုိ႔
ဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ ေရကန္ႀကီးတခု ရွိတာကလဲြရင္ ေနေရးထုိင္ေရးက ဖုနန္းလြန္ထက္ေတာင္ အေျခအေန ပုိဆုိးပါတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မွာေတာ့ ဒီလုိပဲ ေရကန္ေဘး တေလ်ာက္မွာ ျဖစ္သလုိစခန္းခ်လုိက္ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာ္ေစာ္နဲ႔
ကရင္ဒုကၡသည္ ေကာ္မတီက ဒုကၡသည္ေတြကုိ လူစုခြဲၿပီး ရပ္ကြက္အလိုက္ ေနရခ်ေပးပါတယ္။ ေရကန္ေဘးက ေတာအုပ္ငယ္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး ေနရာခ်ေပးတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာခုတ္ ရွင္းလင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ ၂ ရက္ေလာက္ လုပ္အား ေပးလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိရွင္းၿပီးမွ စခန္းအစြန္ဆုံး ေရကန္ေထာင့္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ေနရာယူလုိက္ပါတယ္။
ေရးရင္းနဲ႔ သတိရလာတာက က်ေနာ္တုိ႔မွာ လူဒုကၡသည္ေတြအျပင္ ဘုန္းႀကီးဒုကၡသည္ တပါးလည္း ပါလာပါေသးတယ္။
ေရွ႕ပုိင္းအခန္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း တပ္ရင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဦးပဥၨင္း သန္းေဇာ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေတြနဲ႔အတူ သကၤန္း၀တ္နဲ႔ပဲ လုိက္ပါလာတဲ့အတြက္ ဒီေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာ ယာယီ ေက်ာင္းအျဖစ္ ခုနက သြပ္ျပားေဟာင္းေတြနဲ႔ တဲတလုံး လုပ္ေပးထားရပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ စားစမရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔႔ မိသားစုေတြဟာ ဘုန္းႀကီး အတြက္ေတာ့ မေမ့ၾကပါဘူး။ အာရံုဆြမ္းနဲ႔ ေန႔ဆြမ္းအခ်ိန္မီ ပုိ႔ေပးနုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေန
ပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းရဲ႕ အျခားတဘက္ မ်က္ႏွာမွာ
ဖုမ၀မ္စခန္းမွာ သီတင္း ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီး နည္းနည္း တည္ၿငိမ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ နယ္စပ္ ေတာထဲက က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး၊ ဘန္ေကာက္မွာေရာက္ေနတဲ့ ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ကိစၥေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္ စခန္းဟာ နယ္စပ္နဲ႔ ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ေ၀းျပီး နယ္စပ္ ေတာင္ေက်ာဆီ တက္သြားတဲ့ ကားလမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဒီေနရာဟာ မင္းသမီးစခန္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ ၂၀ ကီလုိ အကြာေလာက္မွာ ရွိတဲ့ ေဘာယကၡ KNU နယ္စပ္ဂိတ္စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒိီစခန္းဘက္ကေန KNU အဖြဲ႔၀င္ မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ေရွ႕ပုိင္းမွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ ဖုနန္းလြန္ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ေတာထဲ ျပန္ပုိ႔ခံလုိက္ရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြထဲက ဆရာေအာင္ျမင့္၊ ကုိသိန္းေဆာင္၊ ကိုမင္းေဇာ္ေရႊ၊ ကုိကုိဦးအပါ၀င္ တပ္ဖြဲ႕၀င္ တဒါဇင္ေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ရွိရာ ဖုမ၀မ္ စခန္းဆီ ေရာက္လာၾကပါတယ္။
သူတုိ႔ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ အတုိင္းဆိုရင္ ၁၉၉၇ မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ အမရာက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားစခန္းနဲ႔ ထီးထာက KNDO ကုန္းကုိ န၀တ က လက္နက္ႀကီးနဲ႔ စတင္ပစ္ခတ္ၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲ သိမ္းပုိက္ခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆင္ျဖဴတုိင္ – အမုိ ဘက္ကေန နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ဆင္းလာတဲ့ တျခား စစ္ေၾကာင္းတခုကလည္း ထီးခီး စခန္းဆီ ေရာက္လာၿပီး လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ခတ္တဲ့အတြက္ ထီးခီးက KNU လက္က်န္အဖြဲ႕ေတြ အားလုံး နယ္စပ္မ်ဥ္း တေလ်ာက္ အျမန္ ဆုတ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထီးခီး- အမရာခီး ကေနတဆင့္ အခု က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္း ေနာက္ေက်ာက ေဘာယကၡ ၀န္းက်င္ဆီ ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ စစ္တုိက္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး ဖုနန္းလြန္ စခန္းကေန ထီးခီးဆီ သူတုိ႔ကို ပုိ႔လုိက္ေပမယ့္ န၀တ ဘက္က လက္နက္ႀကီးေတြ ထီးခီးစခန္းထဲ က်တဲ့အထိ သူတုိ႔ကို KNU က လက္နက္ ထုတ္မေပးဘူးလုိ႔ ေက်ာင္းသား ေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဘာယကၡကေန ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ၀င္မယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚ KNU ေအာက္ေျခ တပ္မႉးတခ်ဳိ႕က နားလည္မႈ လြဲၿပီး ေမာက္ေမာက္မာမာ ဆက္ဆံတာ၊ ေသနတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။
ကိုသိန္းေဆာင္တုိ႔အဖြဲ႕ ဖုမ၀မ္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ထြက္ၿပီး ထုိင္းထဲမွာ လႈပ္ရွားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနရတဲ့ ဘဝေတာ့ စာမဖြဲ႕ျပ ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ စိတ္ညစ္ ရပါတယ္။ ေနကပူ၊ အမုိးကမရွိ၊ ေျမႀကီးကလည္း ေန႔ပူ။ ညေအးဆုိေတာ့ ဖ်ားနာသူကလည္း အေတာ္မ်ား၊ စားစရာကရွားပါး၊ ေဆး၀ါးက မလုံေလာက္။ ဒီၾကားထဲ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုက လူနည္းစုလုိ ျဖစ္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ကလည္း သိပ္မေသးလွ၊ ေတာထဲမွာ ေနတုန္းကလည္း လူနည္းစုျဖစ္ေပမယ့္ သီးျခားစီ ေနတာဆုိေတာ့ ဒီခံစားခ်က္မ်ဳိး သိပ္မျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡသည္ စခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ထဲ လုံး၀ ၀င္လုိက္ရသလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ အတြက္ ေနရထုိင္ရ အေတာ္က်ဥ္းက်ပ္သလုိ က်ေနာ္ခံစားရပါတယ္။
ဒီလုိ စိတ္ညစ္ေနရံုနဲ႔ မၿပီးဘူး၊ ထြက္ေပါက္ရွာမွ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး ေျပးေပါက္လုိက္ရွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကို ေတာတုိးၿပီး ေက်ာ္လုိက္ရင္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ လယ္ကြင္းကိုေက်ာ္ၿပီး တနာရီေလာက္ ဆက္သြားရင္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ယာယီရံုးခန္း ရွိတဲ့ ေဟြးနန္းေခါင္ရြာဆီ ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ သိလာရပါတယ္။
အဲဒိီလမ္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာေအာင္ ေလ့လာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ကုိမင္းေအာင္ တေယာက္ ေဟြးနန္းေခါင္က တဆင့္ ဖုမ၀မ္ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္း ကေန ထြက္ေျပးခ်င္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္လုိက္သည္ ျဖစ္ျခင္း၊ ကိုမင္းေအာင္ကုိ အားလုံးလဲႊအပ္ခဲ့ၿပီး “သတင္းေထာက္အလုပ္မ်ား ဆက္လုပ္ႏုိင္ရန္နွင့္ စစ္ေဒသ တာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္” လုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ကုိမင္းေအာင္ ၀င္လာတဲ့ ခုိးလမ္းကတဆင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဆီ က်ေနာ္ တက္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ႏုိင္ငံျခားေရး ဌာနရံုးခန္းဟာ ဘန္းကပိ ဘက္ကုိမေရာက္ေသး ပါဘူး။ The Mall နမ္မ၀မ္ ကုန္တုိက္ဘက္မွာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ရံုးကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စစ္ပဲြနဲ႔ ဒုကၡသည္ အေျခအေန ထူးျခားခ်က္ေတြကို စာေရးၿပီး DVB ေအာ္စလုိရံုးဆီ
Fax ေပးပုိ႔ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိရံုး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ေဒါက္တာ ေအာင္ခင္၊ စက္ဆရာက ေစာ နယ္ဆင္ကူး ပါ။ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ကုိနယ္ဆင္ကူး (ဖုိးခြားလုိ႔ အမ်ားကေခၚၾကၿပီး အခုခ်ိန္အထိ DVB မွာ တာ၀န္ထမ္းေနဆဲ) ဖုန္းေခၚလာၿပီး Fax နဲ႔ ပုိ႔ထားတဲ့ သတင္းေတြကို အသံနဲ႔ လုိခ်င္တဲ့အတြက္ မၾကာခင္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ကိုယ္တုိင္ က်ေနာ့္ကုိ ေမးမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ အသံနဲ႔ တခါမွ မေျပာဖူးေသးဘဲ စာနဲ႔ေရး၊ Fax နဲ႔ ထုိးတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ရိိွပါေသးတယ္။ အခု အသံနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိေတာ့ ရင္ေတြတုန္လုိ႔။
“မရဘူးကြ။ မင္းေျပာတဲ့ အသံထဲမွာ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ခဏခဏ ပါေနတာ အက္ဒစ္ ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ခက္လိမ့္မယ္။ အစအဆုံး ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေျပာပါ” ဆုိၿပီး ေဒါက္တာေအာင္ခင္က က်ေနာ့္ကုိ ေမာင္းပါတယ္။ ၃ ခါတိတိေျပာမွ ၅ မိနစ္စာေလာက္ အင္တာဗ်ဳးတခု ၿပီးသြားပါတယ္။ အဲဒီကာလဟာ အခုေခတ္လုိ ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္ မဟုတ္ေသးတဲ့အတြက္ အသံေတြကို တိတ္ေခြေပၚတင္ၿပီး အက္ဒစ္လုပ္ရတာေၾကာင့္ အေတာ္ လက္၀င္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ က်ေနာ့္ သတင္းေထာက္ဘ၀မွာ ပထမဆုံး အသံနဲ႔ ပုိ႔ဖူးတဲ့ သတင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး စာနဲ႔ပုိ႔တဲ့ အဆင့္ကေန အသံနဲ႔ပုိ႔တဲ့ အဆင့္ဆီ တက္ဖုိ႔ ပထမ ေျခလွမ္းလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေအာင္ခင္က သတင္းေထာက္ ေပါက္စ က်ေနာ့္ရဲ႕ သတင္းေပးပုိ႔ခ်က္ေတြ တုိးတက္ လာေၾကာင္းနဲ႔ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရဲ႕ အားေပးစကား တခြန္းဟာ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနသူ တဦးအတြက္ အလြန္တရာ တြန္းအား ျဖစ္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္ကုိဗ်ဳးၿပီး လႊင့္လုိက္တဲ့ စစ္ပဲြဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာ အသက္ ၁၂ နွစ္ အရြယ္ အမႊာ ညီေနာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ God Army (သို႔မဟုတ္) ရြာသူမုိဒုိလို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားသခင္ တပ္မေတာ္ အေၾကာင္းဟာ အေတာ္ ေပါက္သြားတယ္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္သိရပါတယ္။
ေဂ်ာ္နီနဲ႔ လူသာထူး ဆုိတဲ့ ဆံရွည္ – ေဆးလိပ္ဖြာ အမႊာညီေနာင္ တပ္္မႉး ၂ ဦးဟာ လွ်ာအနက္ေရာင္ ရွိတဲ့အတြက္ က်ည္မေပါက္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနာက္လုိက္ေတြက ေျပာပါတယ္။ သတင္းေထာက္ တဦးအေနနဲ႔ ယုံဖုိ႔ ခက္ေပမယ့္လည္း ဒီလုိ ဒ႑ာရီ ဆန္ေနတာကိုက ပရိသတ္အတြက္ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment