သံ႐ံုးသိမ္း ေသနတ္သမားနွင့္ အင္တာဗ်ဳးျခင္း
အဲဒီလုိ ဘာ ID မွ မရွိတာကုိက ကံေကာင္းသြားတယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။ တျခားသတင္းေထာက္ေတြ သံ႐ံုးေရွ႕ေျပးေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔လုိ မေျပးနုိင္တဲ့က်ေနာ္က ႐ံုးခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ ဆက္ရင္းနဲ႔ NGO သတင္းရပ္ကြက္ဆီကေန သံ႐ံုးဖုန္းနံပတ္တခု ရလိုက္ပါတယ္။ ရမ္းသမ္းၿပီးနွိပ္ထည့္လုိက္ေတာ့ “ဆ၀ါဒီခပ္” ဆုိၿပီး ဖုန္းကုိင္တဲ့လူက ထုိင္းလုိေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူ႔အသံ ထုိင္းအသံ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို ရိပ္မိတာနဲ႔ ထုိင္းလုိျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ “က်ေနာ္ DVB ကပါ။ အဲ …” ဆုိၿပီး စကားဆက္ဖုိ႔ အရွိန္ယူေနတုန္း။ “DVB ေနာ္ေ၀လား။ ဘယ္သူလဲမသိဘူး” ဆုိၿပီး ဖုန္းကိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ျပန္ေမးပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ့္သတင္းေထာက္အမည္ ”ထက္ေအာင္ေက်ာ္” ဆုိတာကို ေျပာရမယ့္အစား ေမ့ၿပီးေတာ့ အမည္ရင္းျဖစ္တဲ့ “၀င္းထိန္ပါ … က်ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အဲဒီ … ဟုိကိစၥ ဘာေျပာလုိ႔ရမလဲ၊ ေနာက္ဆုံးအေျခေန” ဆုိၿပီး အစီစဥ္တက်မဟုတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္သြားပါတယ္။
”ေၾသာ္ … ေနာ္ေ၀းအသံကိုလား။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္တုိ႔သိမ္းထားတယ္။ သံ႐ံုးကို စီးထားလုိက္ၿပီ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေသခ်ာ ေမးခြန္းဆက္ေမးရမယ့္အစား အေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ပီပီ “ဒီနံပါတ္က သံ႐ံုးနံပါတ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္” ဆုိၿပီး သြားေမး မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ဟုိဖက္ကပုဂၢိဳလ္က စိတ္ဆုိးၿပီး ဖုန္းခ်မသြားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စေမးတဲ့ ေမးခြန္းကၾကည့္ပါဦး၊ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြအကုန္လုံး ေျပာထားခဲ့ဗ်ာ” တဲ့။
“က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာနုိင္ေသးဘူး။ စတိတ္မန္႔ထဲမွာ ပါသေလာက္ပဲ ေျပာနုိင္ဦးမယ္။ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံး လႊတ္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္းထားပါတယ္။ ခင္ဗ်ား စတိတ္မန္႔ ရၿပီးၿပီမုိ႔လား” လုိ႔ ျပန္ေမးပါတယ္။ မရေသးရင္ Fax နံပါတ္ေပး၊ သူပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုးက ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ဖြင့္ထားရတာဆုိေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့အရပ္ဆီ Fax နံပါတ္ေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒါနဲ႔ အသံနဲ႔ လိုခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာညာ ညွိရတာ တမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ေမးမယ္၊ ခင္ဗ်ားေျဖဗ်ာ ဆုိၿပီးေျပာေတာ့ “အုိေက” လုိ႔ သူကဆုိပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘယ္အဖြဲ႔ကလဲ။ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ၀င္စီးတာလဲ ဆုိၿပီး စေမးျဖစ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ လက္ေအာက္ခံမွမဟုတ္ဘူး။ Vigorous Burmese Students Warrior စြမ္းအားျမင့္ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔။ ဘယ္အဖြဲ႔နဲ႔မွ မဆုိင္ဘူး။ အခုမွ အသစ္ဖြဲ႔တဲ့အဖြဲ႔” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ၀င္သိမ္းလဲဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားတဲ့ လူေတြမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ေသနတ္နဲ႔ အာဏာသိမ္းၿပီး ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပဲ။ ျပည္သူဘက္က လူေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္သိမ္းတာလုိ႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ေျပာပါတယ္။
ဒီကိစၥကိုခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္လုိေျဖရွင္းမွာလဲ။ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ညွိမွာလားဆုိၿပီး ဆက္ေမးေတာ့ “မိထားတဲ့ ဓားစားခံေတြကိုဖမ္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို ျပန္ဆုတ္မယ္။ ထုိင္းနဲ႔ ညွိမယ္။ ထုိင္းကုိ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာသံ႐ံုးဟာ ျမန္မာပုိင္နက္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လက္နက္ခ်ဖုိ႔ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ မဟာမိတ္ God Army လည္း ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ Mediator လုိင္းကေန ၀င္ေပးနုိင္ရင္ေကာင္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ အားလုံးေသကုန္မယ္။ လက္နက္ခ်ဖို႔မရွိဘူး” ဆုိၿပီး အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။
တကယ္က အဲဒီလုိ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္း ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဒီလူ တကယ္ေျပာေနတာေရာ ဟုတ္ရဲ့လား။ သံ႐ံုးနံပါတ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိၿပီး သံသယ ထပ္၀င္လာျပန္ပါတယ္။ “ခင္ဗ်ား သံ႐ံုးထဲကေျပာေနတာ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားနာမည္နဲ႔ တာ၀န္ကုိ ေျပာနုိင္မလားဗ်။ က်ေနာ္ အတည္ျပဳခ်က္ ယူခ်င္လုိ႔ပါ” ဆုိၿပီး သြားေမးမိျပန္ပါတယ္။
”နာမည္။ နာမည္က အကုန္လုံးသိေနၿပီဗ်။ By Name နဲ႔ေတာင္ Fax ေတြ၀င္လာေနၿပီ။ က်ေနာ့္နာမည္ ေဂ်ာ္နီပဲ” ဆုိၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေျဖပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္သံေတြ၊ မွန္ျပဴတင္းကြဲသံေတြ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ”ဒါပဲေနာ္။ က်ေနာ္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရဦးမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ အဲဒါဟာ အေတြ႔အႀကံဳ နုေသးတဲ့ သူပုန္လူထြက္ခါနီး သတင္းေထာက္ေပါက္စနဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ျမန္မာသံ႐ံုးကုိ စီးထားသူ ေသနတ္သမားတုိ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး အင္တာဗ်ဴးပါပဲ။
တကယ္ကေတာ့ နုိင္ငံတကာ သတင္းဌာနေတြမွာဆုိရင္ ဒီလုိ အၾကမ္းဖက္စီးနင္းမႈေတြ၊ ဓားစာခံကိစၥေတြအတြက္ အထူး သတင္းေထာက္ေတြ ရွိတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဒီ ဘာသာရပ္အတြက္ အထူးေလ့က်င့္ထားတဲ့ သတင္းသမားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာသတင္းေလာကမွာေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ ဒါမ်ဳိးေလ့က်င့္ထားတာ၊ ဒီဘာသာရပ္ကုိ သင္ၾကားတယ္ဆုိတာမ်ဳိး မၾကားမိေသးပါဘူး။ ေနာက္တခါ ဒီလုိျဖစ္ရပ္ဟာ ဆယ္နွစ္ေလာက္ၾကာမွ တခါေလာက္ ေပၚတဲ့ကိစၥမ်ဳိးဆုိေတာ့ ခန္႔မွန္းဖုိ႔ သိပ္မလြယ္။ နီးတဲ့လူ၊ ဖုန္းရတဲ့လူကပဲ ေမးလုိက္တာ သဘာ၀က်တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါက အခုမွ စဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလုပ္္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိပါ။ ဒီအင္တာဗ်ဴး ၿပီးသြားတဲ့အထိ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ယုံတ၀က္၊ မယုံတ၀က္ျဖစ္ေနဆဲ။ က်ေနာ္ေဘးမွာနားေထာင္ေနၾကတဲ့ ကိုတင့္ေဇာ္နဲ႔ ကိုမင္းေဇာ္ေရႊတုိ႔ကေတာ့ လက္မ ေထာင္ျပေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က အစအဆုံး ၾကားရတာမဟုတ္။ က်ေနာ္ေမးေနတဲ့ အသံပဲၾကားရၿပီး ဟုိဘက္ကေျဖသံကုိ မၾကားနုိင္။ အဲဒီကာလ DVB ဟာ ဆင္းရဲေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အသံဖမ္းစက္ၾကား ခ်ိတ္ေပးတဲ့ ေဒၚလာ ၃၀ တန္ ၾကားခံကိရိယာကုိေတာင္ မ၀ယ္နုိင္ေသး။ ဘန္ေကာက္ဗ်ဴ႐ုိတာ၀န္ခံ ကိုခင္ေမာင္၀င္း ဆင္ေပးထားတဲ့ ကုိယ္ဘာသာ ေဘးမွာ အေပါက္ေဖာက္ထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းကုိ ၀ုိင္ယာႀကိဳးအသြယ္သြယ္နဲ႔ဆက္ၿပီး အသံဖမ္းေနရတဲ့အဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေအာ္စလို႐ံုးက ဖုန္းေခၚလာခ်ိန္ကုိေတာင္ မေစာင့္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္ကပဲ အရင္ ေခၚၿပီး သံ႐ံုးကို စီးထားတဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဳးရထားတဲ့အေၾကာင္း၊ အျမန္ပုိ႔ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိ႐ံုး တာ၀န္က် သတင္းအယ္ဒီတာက ကုိ၀င္းနုိင္ဦး (ေနာက္ပုိင္း RFA ကို ေျပာင္းသြားသူ) ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္း က်ေနာ္အင္တာဗ်ဳးရတာကို အေတာ္အံ့ၾသေနပုံရပါတယ္။ က်ေနာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း အံ့ၾသေနတုန္း။
အဲဒီကာလေတြဟာ အခုေခတ္လုိ အြန္လုိင္းဆက္သြယ္ေရး သိပ္မေကာင္းေသးတဲ့အတြက္ တေနရာနဲ႔တေနရာ ဆက္သြယ္ အႀကံဉာဏ္ေတာင္းဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ေသးပါ။ ဆုိလုိတာကေတာ့ အခုေခတ္မွာ ဆုိရင္ ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူတဲ့အျပင္ ရံုးခန္းေတြလည္း စနစ္တက်ရွိတဲ့ေနတဲ့အတြက္ အေရးႀကီး အင္တာဗ်ဳးတခုခု မလုပ္ခင္မွာ ဘယ္လုိေမးခြန္းေတြ ေမးသင့္တယ္ဆုိတာကုိ အယ္ဒီတာေတြ။ တာ၀န္ရွိ သူေတြနဲ႔ တုိင္ပင္အႀကံဉာဏ္ေတာင္းဖုိ႔ လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီကာလကေတာ့ ေျမေအာက္တပုိင္းသတင္း ဌာနလုိျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္ေဘးမွာ ေမးျမန္းတုိင္ပင္ဖုိ႔ ဘယ္အယ္ဒီတာမွမရွိ။ ေနာ္ေ၀းကလူေတြကလည္း အိပ္ရာက မထေသးဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရလုိက္ပါ။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ဖုန္းရဖုိ႔ပဲ နင္းကန္ေလွ်ာက္ေခၚေနၿပီး (ဖုန္းရမယ္လုိ႔ သိပ္ထင္မထားေပမယ့္) တကယ္လုိ႔ ဖုန္းရရင္ ဘာေတြေမးမယ္ဆုိတာကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားဖုိ႔ အားနည္းခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ည ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာလႊင့္တဲ့ အဲဒီ အင္တာဗ်ဳးကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္ အိမ္္ျပန္လာပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ဆီ ၀င္လာတဲ့ဖုန္းေတြက မနည္းလွ။ အဲဒီထဲမွာ အခု ၂၀၁၂ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလအတြင္း ျမန္မာနုိင္ငံဆီ သြားေရာက္ေလ့လာေနၾကတဲ့ ABSDF ဥကၠ႒ေဟာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ နုိင္ေအာင္နဲ႔ ကိုမုိးသီးဇြန္တုိ႔က ထိပ္ဆုံးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တျခားသတင္းဌာနက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သတင္းေထာက္ေတြ။ သူတုိ႔ အဓိကေမးတာက ဘယ္နံပါတ္နဲ႔ရလဲ။ အဲဒီနံပါတ္ ေပးနုိင္မလားေပါ့။ တကယ့္ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ABSDF အရန္ ဗဟုိေကာ္မီ၀င္ ျဖစ္ေနတုန္း။ ကုိနုိင္ေအာင္က ဥကၠ႒၊ ကုိမုိးသီးဇြန္က ဒု ဥကၠ႒ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေတာင္းတာကို က်ေနာ္မေပးလုိ႔ ဘယ္သင့္ေတာ္ပါ့မလဲ။ တဖက္ကလည္း ကုိယ့္သတင္းရင္းျမစ္ကုိ မေပးခ်င္ျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ တကယ္ေခၚလုိ႔ရတဲ့နံပါတ္နဲ႔ ေခၚလုိ႔မရတဲ့ နံပါတ္ ႏွစ္မ်ိဳးကုိတြဲၿပီး “အဲဒီနံပါတ္ ႏွစ္ခုစလုံးကုိသာ ေခၚၾကည့္ပါ။ တလုံးမဟုတ္ တလုံးရနုိင္ပါတယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီးေပးလုိက္ပါတယ္။
တျခားသတင္းဌာနေတြက လုပ္ေဖၚ ကုိင္ဖက္ေတြကိုလည္း ဒီလုိပဲ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာလား။ ကံဆုိးတာလား မေျပာတတ္။ က်ေနာ္ကလဲြၿပီး ဘယ္သူမွ ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ အင္တာဗ်ဳး မရလုိက္ပါဘူး။ ကံဆုိးတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ဘယ္သူမွမရဘဲ က်ေနာ္တဦးတည္းသာ အင္တာဗ်ဳးရတဲ့အတြက္ က်ေနာ္နဲ႔ ကုိေဂ်ာ္နီတုိ႔ နဂုိကတည္းက အဆက္သြယ္ ရွိထားလားဆုိၿပီး သံသယ ၀င္ၾကတဲ့အမႈပါ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔ည ၁ နာရီခဲြေလာက္မွာ ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔က်ေနာ္ ဖုန္းတခါ ထပ္ရလုိက္ပါေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ ေသနုိင္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ကိုေဂ်ာ္နီဟာ သူ႔ရင္ထဲရွိတဲ့ စကားေတြအားလုံးကုိ အဲဒီညက ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။
“ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသလူအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ဒီကိစၥကို ေဆာင္ရြက္တာပါ။ က်ေနာလည္း AB ရဲေဘာ္ေဟာင္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕တန္းမွာတိုက္ေနတာ နွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ မထူးလာဘူးဗ်ာ၊ ပြန္း (စစ္တုရင္ ကစားပြဲမွ စစ္သည္႐ုပ္) ေတြနဲ႔ တိုက္ေနလို႔ ဘာမွမထူးဘူး၊ Key ေတြ၊ ထိပ္မွာထိုင္ပီး အမိန္႔ေပးေနသူေတြကို ရွင္းပစ္နိုင္မွ ျမန္မာနိုင္ငံအေျခေနက ေျပာင္းမွာဗ်” ဆုိတဲ့ စကား အပါအ၀င္ လက္ရွိနုိင္ငံေရး အေျခအေနအေပၚ သူ႔အျမင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ စစ္မတုိက္ဘဲ ဆယ္မီနာေတြ၊ အစည္းေ၀းေတြပဲ လုပ္ေနၾကၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း၊ ေငြျဖဳန္း လုပ္ေနျကတယ္ဆုိၿပီး ကုိေဂ်ာ္နီေျပာသြားတာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။
AK 47 တဖက္၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံ တဖက္နဲ႔ ကမာၻေက်ာ္သြားသူမ်ား
ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ကိုေဂ်ာ္နီဟာ ေသကံမေရာက္ အေသက္မေပ်ာက္ဆုိသလုိ အဲဒီေန႔နံနက္ ေအာက္တုိဘာ ၂ ရက္ေန႔မွာ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ ညွိနႈိင္းမႈေတြ အားလုံးအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ထုိင္း ဒု နုိင္ငံေရး၀န္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ဓားစာခံေတြနဲ႔ အစားထုိး လဲလွယ္ကာ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ေတာထဲအထိ လုိက္သြားမယ္လုိ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရလုိက္ပါတယ္။
“ဒီလူေတြက အသက္နဲ႔ရင္းၿပီးလုပ္ ေနခ်ိ္န္မွာ ငါက ရဲအဖမ္းခံရမွာစိုးလုိ႔ သံ႐ံုးေရွ႕ မသြားရဲဘူးဆုိတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး” ဆုိၿပီး ကုိယ္ဖာသာ ရဲေဆးတင္ၿပီး အဲဒီေန႔က သံ႐ံုးေရွ႕ကုိ အရဲစြန္႔ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္လည္း သတင္းယူရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာပါပဲ။ သံ႐ံုးထဲ ရဟတ္ယာဥ္ဆင္းမရလုိ႔ အလံတုိင္ႀကီးကုိ ခုတ္လွဲလုိက္တာ၊ ေဆး႐ံုဖက္အသြားမွာ ကားဘီး ႏြံနစ္လုိ႔ မုိးေပၚေသနတ္ေထာင္ေဖာက္တာ၊ ေနာက္ဆုံး လုံမဏီပန္းၿခံေဘးက ရဲသင္တန္းေက်ာင္းေရာက္မွ အားလုံးအဆင္ေျပၿပီး ဓားစာခံေတြကို လႊတ္ေပး၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံတဖက္၊ AK ေသနတ္ တဖက္ကုိင္ၿပီး လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပ၊ နုိင္ငံျခားေရး ဒု ၀န္ႀကီးနဲ႔အတူ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚတက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ တကယ္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါပဲ။
အဲဒီျဖစ္စဥ္တခုလုံးကုိ Live ပုံစံနဲ႔ အသံဖမ္းစက္ထဲ ေျပာထည့္ထားၿပီး လုိသေလာက္ တည္းျဖတ္ပုိ႔လုိက္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ့သတင္းဟာ အဲဒီညက အေတာ္လူသိမ်ားသြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အသံလႈိင္း မၾကည္တဲ့ DVB ကုိ လူေတြခဲရာခဲဆစ္ နားေထာင္မႈ တုိးလာေစတယ္လုိ႔လည္း သိရပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းဟာ က်ေနာ့္ သတင္းေထာက္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးပုိ႔ဖူးတဲ့ Live သတင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရဟတ္ယာဥ္ တက္သြားၿပီး နာရိီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက သံ႐ံုးေဘးရွိ အေဆာက္အဦမွာ သတင္းစာရွင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီရွင္းပဲြအတြက္ သတင္းေထာက္ေတြ စုေနတဲ့အထဲ မေန႔ညက က်ေနာ္နဲ႔ ခ်င္းမုိင္မွာေတြ႔မယ္လုိ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ကိုေအာင္ေဇာ္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သူက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဧရာ၀တီအျပင္ RFA အတြက္ သတင္းပုိ႔ေနသူပါ။ နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြအၾကား အမ်ဳိးမ်ဳိး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေနၿပီး ရဟတ္ယာဥ္ဟာ မဲေဆာက္ဘက္က KNU ဥကၠ႒ရွိတဲ့ နယ္စပ္ဆီသြားတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ မဲေဆာက္က အေ၀းႀကီး။ သူတုိ႔က God Army စခန္းရွိတဲ့ ရတ္ခ်ပူရီက ကမာပုေလာစခန္းဆီ သြြားတာပါ” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ၀င္ေျပာမိပါတယ္။ “မင္းက ဘယ္လုိသိတာလဲ” ဆုိၿပီး ကင္မရာေတြက က်ေနာ့္ဖက္ လွည့္လာပါတယ္။ သတင္းေထာက္ကေန သတင္းဖန္တီးသူ ျဖစ္သြားမွာစုိးတာနဲ႔ ဟုိလုိလုိ ဒီလုိလုိေျပာၿပီး ေလွ်ာခ်လုိက္ရတာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါတယ္။
ရတ္ခ်ပူရီ ေဆး႐ံုကုိ ၀င္စီးျပန္ၿပီ
ကမာၻေက်ာ္သြားတဲ့ သံ႐ံုးစီးနင္းမႈျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ စြမ္းအားျမင့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား အဖြဲ႔နဲ႔ God Army စခန္းရိွရာ ကမာပုေလာေဒသဆီ န၀တတပ္ေတြက အႀကီးအက်ယ္ ထုိးစစ္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ေတြ ခံခဲ့ရတဲ့ ထုိးစစ္ထက္ အဆမတန္မ်ားတဲ့ တပ္အင္အားနဲ႔ ထုိးတာျဖစ္ၿပီး လက္နက္ႀကီး အလြန္အကြ်ံ သုံးခဲ့ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေတြလုိ ဆုတ္လမ္းမထားဘဲ ကမာပုေလာစခန္းမွာ ခံစစ္ေသသေဘာနဲ႔ ေနရာယူထားတဲ့အတြက္ အေတာ္အထိနာခဲ့တယ္လို႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္သိခဲ့ရပါတယ္။
ဒဏ္ရာရ လူနာက မ်ားျပား၊ ေဆး၀ါးက မလုံေလာက္၊ ကြ်မ္းက်င္ေဆးမႉးကလည္း မရွိတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ထုိင္းနုိင္ငံထဲ ဆရာ၀န္ရွာဖုိ႔ ထြက္လာရာကေန ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုဆီ ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဒါေတြကို မသိပါဘူး။ “နန္စူစန္ဖမားေတြက ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုကုိ ၀င္စီးထားျပန္ၿပီ” ဆုိၿပီး ထုိင္း TV မွာ သတင္းစၾကားလုိက္တာပါ။ ဒီသတင္းၾကားေတာ့ ရတ္ခ်ပူရီကုိသြားဖုိ႔ က်ေနာ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခမေနက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့။ သံ႐ံုးစီးနင္းမႈ သတင္းအပုိ႔ေကာင္းလုိ႔၊ ေဂ်ာ္နီနဲ႔ အင္တားဗ်ဳးအရေကာင္းလုိ႔ စတဲ့အခ်က္ေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သိပ္မယုံေတာ့ပါ။ ကီလုိ ၈ ဖက္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ DVB ႐ံုးကုိ ပိတ္ၿပီး ႐ံုး၀န္ထမ္းေတြအားလုံး ေျမေအာက္လွ်ိဳးၿပီး ကုိယ္လွိ်ဳ႕၀ွက္ခန္းေတြကေန သတင္းပုိ႔ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။
လ်ွဳိ႕၀ွက္တယ္ဆုိေပမယ့္လည္း ေနတဲ့ေနရာပဲ လွ်ဳိ႕၀ွက္ၿပီး သတင္းယူရတဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာနေတြ၊ ဆယ္မီနာခန္းမေတြဆုိေတာ့ သိပ္မထူးပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီသတင္းမၾကားခင္ တရက္ကေတာင္ ဘန္ေကာက္ ဟိုတယ္တခုမွာ က်င္းပတဲ့ အာဆီယံ ခရီးသြားတုိးျမင့္ေရးေဆြးေႏြးပဲြမွာ န၀တရဲ႕ ခရီးသြား၀န္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴး လုိက္ပါေသးတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီသြားနုိင္ဖုိ႔ ID ခုိင္တဲ့ အေဖာ္လုိက္ရွာရင္း မေန႔က သတင္းစာရွင္းပဲြမွာ အတူတူတက္ခဲ့သူ (အဲဒီအခ်ိန္က RFA မွာ ယာယီ တာ၀န္ထမ္းေနသူ) ေဒၚတင္ထားေဆြနဲ႔ အဆက္သြယ္ ရလုိက္ပါတယ္။ RFA ဗီယက္နမ္ဌာနက သတင္းေထာက္တဦး၊ ထုိင္းကားဆရာ၊ ေဒၚတင္ထားေဆြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၄ ဦး ရတ္ခ်ပူရီကုိ ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ တနာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ေဆး႐ံုး၀င္း ၀င္ေပါက္အားလုံးကို ပိတ္ထားၿပီး အားကစားကြင္း ရွိတဲ့ဖက္မွာ သတင္းေထာက္ အမ်ားႀကီးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းစဥ္ကလုိမ်ဳိး အင္တာဗ်ဳးမ်ား ရမလားဆုိၿပီး လက္ကုိင္ဖုန္းတလုံးနဲ႔ ဟိုဆက္ ဒီဆက္ လုိက္ေမးခဲ့ေပမယ့္ ဘာအင္တာဗ်ဳးမွ မရလုိက္ပါဘူး။
ညေန ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္ DVB ပထမအႀကိမ္ အသံလႊင့္ခ်ိန္အတြက္ သတင္းပုိ႔တဲ့အထိ အေျခအေနက ဘာမွ သိပ္မထူးျခား။ ဒါေပမယ့္ ညနက္လာတာနဲ႔အမွ် ထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြဘက္က လႈပ္ရွားမႈဟာ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးထက္ ဖမ္းဆီးၿဖိဳခဲြေရးဘက္ နည္းနည္းယိမ္းလာသလားလုိ႔ သံသယ၀င္စရာ ျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ထုိင္းသတင္းေထာက္ေတြ အပါအ၀င္ က်ေနာ္စကားေျပာခြင့္ရခဲ့တဲ့ ထုိင္းျပည္သူေတြရဲ႕ အျမင္ဟာ ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းစဥ္ကနဲ႔ မတူေတာ့ပါ။ ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းမႈဟာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာလုိ႔ သူတုိ႔က ျမင္ၾကၿပီး ကိုေဂ်ာ္နီတို႔ အဖြဲ႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ “ဒီး ဒီး” လုိ႔ လက္မ ေထာင္ျပခဲ့သူေတြပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ေက်ာင္းသားတပုိင္း သတင္းေထာက္ေတြကိုလည္း သူတုိ႔က ေလးစားေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ အခု ရတ္ခ်ပူရီ ေဆး႐ံုကိစၥမွာေတာ့ သူတုိ႔အျမင္က အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြကို ဒုကၡေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္ ျမင္လာေနပါတယ္။ ေျဖရွင္းသူေတြကလည္း သံ႐ံုးတုန္းကလုိ နုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ကုိင္တြယ္တယ္ ဆုိတာထက္ အမ်ဳိးသားလုံၿခံဳေရး ျပႆနာအျဖစ္ ရႈျမင္ပုံရၿပီး ကုိင္တြယ္ပုံေျပာင္းသြားတာလည္း ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ထုိင္းသတင္းေထာက္ေတြ ၾကားမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ေဆး႐ံုထဲ TV ႐ုိက္ခြင့္ရတဲ့ ထုိင္းခ်ယ္နယ္က Footage ေတြကို အမ်ဳိးသားလုံၿခံဳေရးအတြက္ဆုိၿပီး လုံၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႔က အရင္စစ္ေဆးၿပီး၊ ေဆး႐ံု၀င္းထဲက ေသနတ္သမားေတြနဲ႔ ဓားစာခံ အေျခအေနေတြကို အေသးစိတ္ေလ့လာၿပီးမွ မီဒီယာမွာျပဖုိ႔ ေပးလုိက္တာကို ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဆင္ဆာမရွိဘူးဆုိတဲ့ ထုိင္းနုိင္ငံမွာ ဒီျဖစ္စဥ္ကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ တမ်ဳိးပါပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ ည ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ေဆး႐ံု၀င္းတံခါးေရွ႕က သတင္းေထာက္ေတြကို ေနာက္နည္းနည္း ဆုတ္ေပးဖုိ႔ေျပာၿပီး သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ကာလုိက္ပါတယ္။ တခါ ည ၁ နာရီေလာက္မွာ ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္ဆုတ္ခုိင္းၿပီး သံဆူးႀကိဳး၀ုိင္းကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ဲ႕လာပါတယ္။ ဆုိလုိတာကေတာ့ ကင္မရာနဲ႔ ေဆး႐ံု၀င္း တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေအာင္ ဖန္တီးၿပီး ၀င္ရွင္းဖုိ႔ျပင္ေနတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးပါ။
သူတုိ႔ က်ဆုံးသြားေလၿပီ
ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္မွာ “၀ုန္း” ဆုိတဲ့ ေပါက္ကဲြသံႀကီးၾကားရၿပီး အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ လန္႔သြားပါတယ္။ အသံဖမ္းစက္ကုိ Pause လုပ္ထားေပမယ့္ အဲဒီအသံကိုဖမ္းဖို႔ အခ်ိန္မမီလုိက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ငယ္သံေတြ အဆက္မျပတ္ၾကားရၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚမွာလည္း ရဟတ္ယဥ္အသံေတြ ဆူလုိ႔။ က်ေနာ္လည္း တျခားသတင္းေထာက္ေတြလုိ လွဲအိပ္ၿပီးေနရာယူ၊ အသံဖမ္းစက္ကုိ အေပၚေထာင္၊ မ်က္စိက ေဆး႐ံုဘက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီလုိ ေနရာယူေနစဥ္ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚက မီးဆလုိက္က က်ေနာ္ေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ထုိးေနသလားလုိ႔ ထင္ရေအာင္ကုိ လင္းထိန္လြန္းလွပါတယ္။
ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ေသနတ္သမားတဦးကုိ ရဟတ္ယာဥ္က လုိက္ရွာေနတယ္ဆုိၿပီး သတင္းေထာက္ေတြအၾကား ေျပာသံၾကားေတာ့ ပုိလန္႔သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Live လႊင့္ေနတဲ့ TV ေတြအားလုံးကုိ လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က တားဆီးၿပီး လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ပုံကုိ႐ုိက္ေနတဲ့ ထုိင္းကင္မရာသမား ၂ ဦးကုိလည္း အဲဒီတပ္ဖြဲ႔က တားဆီး၊ ဟိန္းေဟာက္၊ ေသနတ္ျပ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာကို က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ထုိင္းသတင္းေထာက္ေတြေတာင္ ဒီလုိ အေဟာက္ခံေနရရင္ ငါ့လုိ ဘာ ID မွမရွိတဲ့ ျမန္မာဆုိရင္ေတာ့ ေသနတ္သမားနဲ႔ ႀကံရပါလားဆုိၿပီး နွိ္ပ္ထည့္လိုက္ရင္ ဒုကၡဆုိၿပီး ေၾကာက္စိတ္က၀င္၊ တဖက္ကလည္း အသံေတြကို ရေအာင္ဖမ္း၊ ျမင္ကြင္းေတြကို မွတ္မိေအာင္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ္စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရပါတယ္။
အံ့ၾသဖုိ႔ ေကာင္းတာကေတာ့ ေဒၚတင္ထားေဆြပါပဲ။ သူပုန္လူထြက္ခါစ က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ေၾကာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးေနစဥ္မွာ သူက ဘာမွမေၾကာက္ဘဲ မုန္ဘုိင္းတယ္လီဖုန္းနဲ႔ FRA မနက္ပုိင္း အစီစဥ္အတြက္ Live သတင္း ပုိ႔ေနပါတယ္။ DVB ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ ေအာ္စလုိကလူေတြ အိပ္ေကာင္းတုန္း။ မနက္ပုိင္း အစီစဥ္လည္း မရွိေသးတဲ့အတြက္ အသံေတြ ဖမ္းထား႐ုံကလဲြၿပီး ဘာမွ မလုပ္နုိင္ခဲ့ပါဘူး။ တနာရီေလာက္ ရႈပ္ယွက္ခပ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အားလုံး အုိေကသြားၿပီ၊ ဓားစာခံေတြကို ကယ္တင္လုိက္နုိင္ၿပီလို႔ လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေသနတ္သမားေတြကုိ ဘယ္လို အေရးယူသလဲဆုိတာကိုေတာ့ အတိအက် ေျပာမသြား ပါ။ ေသနတ္နဲ႔ခုခံလုိ႔ ပစ္သတ္လုိက္ရသလုိလုိ၊ လြတ္သြားတဲ့တဦးကုိ လုိက္ဖမ္းေနဆဲျဖစ္သလုိလုိနဲ႔ သိပ္မရွင္းလွ။ ေဆး႐ံု၀င္းထဲကုိလည္း သတင္းေထာက္ေတြကို ၀င္ၾကည့္ခြင့္ မေပးေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခေနအရပ္ရပ္ဟာ အားလုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီလုိ႔ ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရနုိင္္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တညလုံး အိပ္ေရးပ်က္ထားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ဟာလည္း ေဆး႐ံုး၀င္းထဲ ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရမယ့္ ေန႕လည္ပုိင္းအထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ ညေနပုိင္း သတင္းမပုိ႔ခင္ေလးမွာ ၀င္လာတဲ့သတင္းေတြအရ VBSW နဲ႔ God Army က ရဲေဘာ္ ၁၀ ဦးစလုံးကို လုံၿခံဳေရးအဖြဲ႔က အေသပစ္သတ္လုိက္ၿပီး အျဖဴေရာင္ပိတ္စေတြနဲ႔ စည္းထားတဲ့ အေလာင္း ၁၀ ေလာင္းကုိ ျပသထားတာ TV မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းသိရတဲ့ အခ်က္ေတြအရ သံ႐ံုးစီးနင္းမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကိုေဂ်ာ္နီဟာ ကမာပုေလာ တုိက္ပဲြအတြင္း ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ ရထားတဲ့အတြက္ ဒီေဆး႐ံုစီးနင္းမႈမွာ မပါဘူးလုိ႔ သိရပါတယ္။ VBSW အဖြဲ႔မွ ကိုေဗဒါက ဦးေဆာင္ၿပီး God Army တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ God Army ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ကမာပုေလာစခန္းဟာ န၀တရဲ႕ ထုိးစစ္တင္မကဘဲ ထုိင္းလုံၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈကိုပါ ခံရၿပီး တလေလာက္အၾကာမွာ ကမာပုေလာစခန္း က်သြားပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ၈ လ ၀န္းက်င္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ God Army တပ္မႉး ၂ ဦးျဖစ္တဲ့ ေဂ်ာ္နီနဲ႔ လူသာထူး အပါအ၀င္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ တဒါဇင္ခန္႔ ထုိင္းစစ္တပ္ဆီမွာ လက္နက္ခ်တယ္ဆုိၿပီး သတင္း၀င္လာပါတယ္။ ၂၀၀၁ ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလအတြင္း ဆုုန္ဖြန္း (Suan Phung) ၿမိဳ႕က နယ္ျခားေစာင့္တပ္ရင္း စခန္းထဲမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အဲဒီသတင္းစာရွင္းပဲြက်မွ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ God Army တပ္မႉး ၂ ဦးကို က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
သံ႐ံုးကုိ ၀င္စီးတဲ့ VBSW အဖြဲ႔မွ ကုိေဂ်ာ္နီကုိေတာ့ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးခြင့္ မရလုိက္ပါဘူး။ သူဟာ ကမာပုေလာစခန္း က်ၿပီးေနာက္ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈ မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ KNU တပ္မဟာ ၄ ေဒသကေန တပ္မဟာ ၆ နဲ႔ မဲေဆာက္ ေဒသဘက္ရွိ တပ္ေပါင္းစု ဗဟုိဘက္ကုိ သြားနုုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီလုိသြားနုိင္ဖုိ႔ KNU ဗဟုိက ကုိယ္စားလွယ္တဦးနဲ႔ NLD-LA ဗဟုိက ကုိယ္စားလွယ္တဦးတုိ႔ ေဟြးနန္းေခါင္ရြာကေန တပ္မဟာ ၄ ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ထဲ၀င္ၿပီး ကုိေဂ်ာ္နီနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔လာေခၚမယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ လာေခၚမယ့္ရက္ မတုိင္မီ ၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ ဇူလုိင္လအတြင္းမွာ ကိုေဂ်ာ္နီ ထူးဆန္းစြာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတယ္လုိ႔ နယ္စပ္သတင္းရပ္ကြက္ေတြက ေျပာပါတယ္။ သူ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က လုံး၀သတင္းမရဘဲ ၂၀၀၂ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလက်မွ ဒီသတင္းကုိ VBSW အဖြဲ႔က ထုတ္ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကုိေဂ်ာ္နီအေၾကာင္း သတင္းမၾကားရေတာ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ။
No comments:
Post a Comment