စစ္ပြဲေတြကို အမွန္တကယ္ ရပ္တန္႔သြားဖို႔ဆိုလွ်င္

Posted by Phoe Cho on September 22, 2013

စစ္ပြဲေတြျဖစ္တိုင္း ကိုယ္နဲ႔စိတ္ဆင္းရဲ ရသူေတြဟာ ျပည္သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြျဖစ္တိုင္းျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ထားပစ္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ရွင္သန္မႈအတြက္ သူတို႔ဟာ စစ္ပြဲေတြၾကားထဲက ေျပးလႊားရင္း သူတို႔မိသားစုေတြနဲ႔ တသက္တာ ခြဲခြာသြားၾကရတယ္။ လင္ေသတဲ့ မုဆိုးမေတြ၊ သားေပ်ာက္မိခင္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ လာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုဟာ စစ္ကို မလိုလားၾကပါဘူး။

ဓါတ္ပုံ.. ေဂ်ပုိင္/ဧရာ၀တီ

ဒါျဖင့္ ဘယ္သူေတြကမ်ား စစ္ကိုလိုလားလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ စစ္ေၾကာင့္အက်ဳိး ျဖစ္ထြန္းခဲ့သူေတြက စစ္ကိုလိုခ်င္ၾက ပါတယ္။ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အက်ဳိးရွိႏိုင္လို႔လားလို႔ ေမးရင္ေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ ေလရူးသုန္သုန္ဝတၲဳထဲက ဇတ္လိုက္ေက်ာ္ ရက္ဘတ္တလာေျပာသလိုပဲ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ စီးပြားရွာလို႔အေကာင္းဆံုး၊ သူေ႒းျဖစ္ဖို႔အျမန္ဆံုးဆိုတဲ့ လူစားေတြအတြက္ေတာ့ စစ္ဟာ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းပါတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ေျပာရင္ စစ္မက္ကင္းေဝးတာ၊ ျပႆနာေတြမရွိတာ၊ အားလံုး ေအးခ်မ္းေနတာပါ။ စစ္မက္ကင္းေဝးဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုးေတာ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲရပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ ပကတိအေျခအေနအရေတာ့ ကမၻာႀကီးမွာလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ စစ္ေအးေခတ္မွာလဲ အေမရိကန္နဲ႔ ရွရွားရဲ႕ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ ကမၻာ့ျပည္သူေတြ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ေနခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ျပည္သူေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ၿငိမ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို က်င္းပတဲ့ပြဲအတြင္းမွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက အေနာက္အုပ္စုကို စစ္ကိုဖန္တီးသူေတြ၊ စစ္နဲ႔ႀကီး ပြားခ်မ္းသာလာသူေတြအျဖစ္ စြပ္စြဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကေန ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စု ခြဲထြက္လာပါတယ္။ ဒီလိုခြဲထြက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စုတြင္းမွာပဲ တရုတ္နဲ႔ ရွရွားရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈက ျပင္းထန္လာျပန္ပါတယ္။ တရုတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေဆြးေႏြးရမည့္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ ရွရွားကေတာ့ လက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရးဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို တင္လာၾကပါတယ္။

စစ္ေအးကာလအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးေနရင္းက အုပ္စုႀကီး ၃ စု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမယ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းအရာအားလံုးကို ျခံဳငံုေဆြးေႏြးမွာ တကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာျပည္ဟာလည္း လြတ္လပ္ေရးနဲ႔အတူ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းေဒသခံ ျပည္သူေတြဟာ စစ္ရဲ႕ဆိုးက်ဳိးေတြကို ခါးစည္းခံခဲ့ရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား မ်ဳိးႏြယ္စုေတြနဲ႔ အာဏာရအစိုးရၾကား တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ နားလည္မႈမရွိၾကတဲ့ အခါမွာ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ သက္တန္းလည္း ရွည္ၾကာလာပါတယ္။ ၁၉၆၂ ဝန္းက်င္မွာ ကမၻာတဝွမ္းလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ တာစူေနတာမို႔ ၁၉၆၂ မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔အတြက္ ၁၉၆၃ ခု၊ ဇြန္လ ၁ဝ ရက္မွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာ္စီ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေၾကညာခ်က္အေပၚမွာ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးက ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။

ပထမဦးဆံုးအေနႏွင့္ သခင္စိုး ဦးေဆာင္ေသာ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ၃ ႀကိမ္ေတြ႔ဆံုၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီမွ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲကို ရပ္စဲေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ၈ ႀကိမ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ္လွန္ေရးေကာ္စီဘက္က အပစ္အခတ္ရဲစဲေရးႏွင့္ အပစ္ရပ္ထားစဥ္ စည္းရံုးေရးလုပ္ငန္းအားလံုး ရပ္ဆိုင္းထားရမယ္လို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးေကာင္စီ (ေကအိုင္စီ)၊ ေကအန္ယူ၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ကရင္နီအမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရးပါတီ အစရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားႏွင့္ ေတြဆံုညႇိႏႈိင္းခဲ့ေသာ္လည္း ေျပလည္ေအာင္ ညႇိႏႈိင္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိတဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရခဲ့တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရခဲ့ျခင္း၏ အဓိကအခ်က္အျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အစစ္အမွန္ရလိုခဲ့မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအေနနဲ႔ မတူညီတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတအေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးႀကီးမထားဘဲ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြရေအာင္ ေသြးခြဲေခ်ာ့ ေမာ့တာ၊ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္တာေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကို အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဟာ အရင္ေသြးခြဲေခ်ာ့ေမာ့တဲ့နည္းလမ္းကိုပဲ ဗ်ဴဟာေျပာင္းၿပီး သံုးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉၊ မတ္ ၁၄ ရက္မွစတင္ၿပီး ဗကပ ႏွင့္ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔ထားသည့္ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔မ်ားမွ စတင္ပုန္ကန္ကာ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔မ်ားက နဝတနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔ေတြက အထူးေဒသ (၁) အျဖစ္တရားဝင္ ရရွိခဲ့သလို စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကို လည္းရယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ဝ တပ္ဖြဲ႔ေတြရဲ႕ ပုန္ကန္မႈကိုရင္ဆိုင္ရၿပီး ဗကပ ၿပိဳကြဲခဲ့ရပါတယ္။ ဝ တပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ နဝတအစိုးရနဲ႔ အျပန္အလွန္ သေဘာတူညီခ်က္ရရွိခဲ့ၿပီး ‘ဝ’ အထူး ေဒသအျဖစ္ ထူေထာင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုအား စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းၿဖိဳခြင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ေတာတြင္းကို လက္နက္ကိုင္ဖို႔အတြက္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲကမွ အမ်ားစုဟာ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္တဲ့ ေဒသ၊ မာနယ္ပေလာမွာ အေျခခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ မာနယ္ပေလာဟာ လက္နက္ကိုင္ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ ဗဟိုခ်က္မ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကအန္ယူဟာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္ နံပါတ္(၁) ျဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ဦးေဆာင္တဲ့ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြဟာ အျခားတိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို မိမိလက္နက္မိမိကိုင္ထား၊ ကိုယ့္နယ္ေျမကိုထိမ္းထား၊ ေဒသဖြ႔ံၿဖိဳးေရးကို လက္တြဲလုပ္မယ္၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးတာေတြကိုေတာ့ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရတက္လာခ်ိန္မွ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္အရယူၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြေပးကာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲခဲ့ေပမဲ့ ေကအန္ယူ ဘက္မွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္တဲ့ ကရင္လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ခရစ္ယန္ကိုးကြယ္တဲ့ ကရင္လူမ်ဳိးၾကား သပ္လွ်ိဳကာ ေသြးခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။

ၿမိဳင္ႀကီးငူ ဆရာေတာ္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး KNUနဲ႔ DKBA ဆိုၿပီး ကရင္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ၂ ဖြဲ႔ ကြဲရပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုမွာ KIA (ကခ်င္လြတ္ ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္) က နဝတအစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နဝတ အစိုးရအေနနဲ႔ ေျခမႈန္းစရာလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ ေကအန္ယူ တဖြဲ႔ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၉၅၊ ဇန္နဝါရီလဆန္းမွာ မာနယ္ပေလာ က်ခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီရဲ႕ အေမြခံ နဝတ အစိုးရဟာ သူတို႔ကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္သူေတြကို တစစီ ၿဖိဳခြဲလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့အခ်ိန္က ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ဟာ အစစ္အမွန္ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကို ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ DKBA နဲ႔ အစိုးရ တိုက္ပဲြျဖစ္ပြားတာက ျပန္လည္စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္မွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကခ်င္စစ္ပြဲေတြကေန ဒီေန႔အထိျဖစ္ပြားေနတဲ့ စစ္ပြဲေတြက သက္ေသခံပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ အစိုးရဘက္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနေပမဲ့ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔ေတြကေရာ၊ ျပည္သူလူထုကပါ သံသယနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ။

လက္ေတြ႔မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြအေပၚမွာ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းမႈေရာ လုပ္မွသာ ေရရွည္တည္တံတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေျပာၾကတဲ့အခါမွာ အင္အားႀကီးသူက မိမိအသာရေရးကို ဦးမတည္ဘဲ မိမိသေဘာထားႀကီးေၾကာင္းနဲ႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ ျပသႏိုင္ရင္ေတာ့ မရႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအရသာကို ျပည္သူေတြ ခံစားလာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မွားယြင္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သယံဇာတေတြ အမ်ားအျပားထြက္ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အဆင္းရဲဆံုး၊ က်ရႈံးစာရင္း ဝင္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စကားလံုးက်ည္ဆံေတြနဲ႔ အျငင္းပြားေနၾကမဲ့အစား အားလံုးလက္ခံယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံဥပေဒတခုအေပၚမွာ အာဏာကိုအညီအမွ်ခြဲေဝႏိုင္ရင္၊ သယံဇာတကို အားလံုး ခြဲေဝသံုးစြဲႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ သာယာဝေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံတခု မျဖစ္ေပၚရမွာလဲ။ တကယ္ကိုၿငိမ္းခ်မ္းလိုတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အားႀကီးသူဘက္က သေဘာထားႀကီးမႈကိုျပသရင္း၊ အင္အားနည္းသူက နားလည္သေဘာေပါက္မႈကို ျပသခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တေန႔မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ခံစားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ခင္ၿငိမ္းသစ္