ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေကာင္းႏွင့္ အဆုိး၊ အဆုိးႏွင့္ အေကာင္း

Published on Saturday, 31 March 2012 02:48

Written by တာကာယူကီ ကာဆူဂါ

Hits: 501

ဂ်ပန္သတင္းေထာက္တဦး၏ မွတ္စုမ်ား-အပိုုင္း (၈)

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ ေရာက္တုုိင္းလည္း ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနကို အကဲခတ္ရတယ္ေလ၊ တေယာက္ေယာက္က က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို လုိက္ပို႔ေပးတဲ့ ဧည့္လမ္းညြန္တို႔ စကားအခ်ီအခ်ေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနမလား၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သိကြ်မ္းခြင့္ရတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေျပာေနဆုိေနတာေတြကို နားေထာင္ေနမလား ဆုိတဲ့ သံသယနဲ႔ပါ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆိုခြင့္ကို ကန္႔သတ္ထားတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆုိတာက အပမ္းေျဖအနားယူရာေနရာလည္းျဖစ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ဖလွယ္ရာေနရာဆိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ရဲေတြ၊ သတင္းေတြေပးေတြ က်င္လည္ က်က္စားတာလည္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြပဲလို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။

ေျပာရရင္ ႏွစ္ေတာင္အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အေမရိကန္လူမ်ဳိး သတင္းေထာက္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က လွ်ဳိ႔၀ွက္ေသာသမုိင္း ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း စာအုပ္တအုပ္ေရးဖူးပါတယ္။ ဂ်ပန္ဘာသာျပန္ကို ရွႈိဘန္ရွာ Shobunsha စာအုပ္တုိက္ကေန ထုတ္ေ၀ေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာက ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိး ၀တၳဳေရးဆရာ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲ George Orwell (1903-50) ရဲ႔ အေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္မွာ ေျခရာခံရင္း စာအုပ္ေရးခဲ့တာပါ။

ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲဆုိတာက ျမန္မာျပည္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ၅ ႏွစ္ေလာက္ ရဲအရာရွိဘ၀နဲ႔ အမွႈထမ္းခဲ့တဲ့ သူပါ။ အေမရိကန္လူမ်ဳိး စာေရးဆရာ အမ်ဳိးသမီးက ျမန္မာျပည္ဟာ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၿပီး ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲ ေရးခဲ့တဲ့ ၁၉၈၄ ဆုိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္၀ထၳဳထဲကလို အာဏာရွင္ရဲ႕ မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ ေစာင့္ၾကည့္တာကိုခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံဘ၀ပါပဲလို႔ ရုပ္လံုး ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲရဲ႕ ၁၉၈၄ ၀ထၳဳထဲက ကမၻာထဲ ေရာက္သလိုခံစားရတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရး ကြန္ယက္ႀကီးဆုိတာကုိလည္း သူက အၾကြင္းမဲ့ သေဘာတူပါတယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ငယ္အမည္ျဖစ္တဲ႔ “ျမန္မာျပည္လက္ဖက္ရည္ဆုိ္င္ထဲမွာ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲကို ရွာေဖြျခင္း” အဂၤလိပ္လိုေတာ့ "Finding George Orwell in a Burmese Teashop."ေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အထုိက္အေလွ်ာက္ေတာ့ လြတ္လပ္မွဳရွိတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက လြတ္လပ္စြာေျပာေရးဆုိခြင္႔ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ကန္႔သတ္ကန္႔သတ္ သာမန္လူေတြကေတာ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရတယ္လို႔ကို မယူဆၾကပါဘူးလို႔ သူတို႔က ဆိုတာပါ။ ၁၉၈၄ ၀ထၳဳထဲက အေျခအေနနဲ႔ မတူပါဘူးလို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံမ်ားေလ့လာေနတဲ့ Developing Economies အင္စတီက်ဴ႕က တုိရွီဟီရို ကူဒို Toshihiro Kudo က ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ့္နဲ႔ အျမင္တူပါတယ္။

ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲရဲ႕ ၀ထၳဳတအုပ္လံုးမွာ အဓိက အသားေပးထားတာက ေစာင့္ၾကည့္ေရးကိရိယာ တယ္လီစခရင္ "telescreen" ဆုိတာႀကီးပါ။

ဆိုဖီယာ တကၠသိုလ္ Sophia University က ပါေမာကၡ ကီ နီမိုတုိ Kei Nemoto ေျပာတာက ၿဗိတိန္မွာဆုိရင္ လံုၿခံဳေရးကင္မရာေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီးတပ္ထားတယ္။ အဲဒါကမွ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲေျပာတဲ့ အစိုးရရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေရးကိရိယာ ျဖစ္ဦးမယ္၊ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံက ေစာင့္ၾကည့္မွႈပံုစံမူကြဲတမ်ဳိးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့တ့ဲ။

ျမန္မာျပည္ကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ သြားသလဲ၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံုစံနဲ႔ သြားသလဲဆုိတဲ့အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သတင္းေထာက္အေနနဲ႔ သြားတာလား၊ တုိးရစ္အေနနဲ႔ သြားတာလားေပါ့။ သတင္းေထာက္တေယာက္က အစိုးရတရပ္ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးလို႔ တံဆိပ္တပ္ထားဖူးရင္ အဲဒီတုိင္းျပည္အေပၚမွာ သူ ဘယ္လိုျမင္မလဲ ဆုိတာကလည္း ေမးစရာေတာင္မလုိပါဘူး။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးသားျပတုိက္မွာ ျမန္မာျပည္ေတြ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ျခေသၤရုပ္ထုႀကီးတရုပ္ ရွိပါတယ္။ ၈ မီတာေလာက္ ျမင့္တဲ့ ေရႊခ်ထားတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ထုႀကီးေပါ့။ အဆမတန္ႀကီးမားလြန္းတာရယ္၊ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ထုရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္က အံ့အားသင့္စရာပါပဲ။ ျခေသၤရုပ္ထုရဲ႕ ပႏၷက္ခံုႀကီးက လူ႔တရပ္စာ ေလာက္ရွိၿပီး တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ တခါးမႀကီး တခ်ပ္လည္းရွိတယ္။ ဗမာဘုရင္ေတြ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဘုရင္ေတြက ပႏၷက္ခံုႀကီးရဲ႔ အေနာက္ဘက္ ေလွခါးထစ္ေတြကေန တက္လာ၊ တံခါးမႀကီးအေနာက္ဘက္မွာ ရပ္ၿပီး ဗိုလ္ပါပရိသတ္ေတြကို ရွႈ႕စားေတာ္မူမယ္ေပါ့ေလ။

က်ေနာ့္ကို လုိက္ပို႔တဲ့ ဧည့္လမ္းညြန္က “ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြက ျမန္မာမင္းဆက္ကို ဖ်က္သိမ္း၊ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားလည္း အိႏၵိယကို ပါေတာ္မူခဲ့၊ အခုျမင္ေနရတဲ့ ျခေသၤ့ရုပ္တုႀကီးလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ” ကို ေျပာျပပါတယ္။

ျခေသၤ့ႀကီးေဘးမွာလည္း ဆုိင္းဘုတ္တခုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ရုပ္တုႀကီးကို ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ေမာက္ဘက္တန္က ျပန္ပို႔ေပးခဲ့တာလို႔ ေရးထားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရုပ္ထုမွာ နဂိုက တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ရတနာေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ျပန္ပါမလာေတာ့ပါဘူး။ ဒီအထြတ္အျမတ္ရုပ္ထုႀကီးဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ အရွက္ရ စရာလည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။

အမ်ဳိးသားျပတုိက္ႀကီးကို ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျခေသၤ့ရုပ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အသက္ ၇၇ ႏွစ္အရြယ္ သမုိင္းေၾကာင္းေတြ ေရးတဲ့ ျမန္မာစာေရးဆရာတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္က ၿဗိတိသွ်ေတြအေပၚမွာ ျမန္မာေတြစိတ္နာေနသလားလို႔ ေမးေတာ့ သူက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ၿပီးခဲ့တာေတြကို အတိတ္လို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေတြအေပၚမွာလည္း အာဃာတစိတ္မရွိပါဘူးတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာဘုရင္ေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း ထုိင္းနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းတုိင္းျပည္ေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဴးေက်ာ္ခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ဆင္ျဖဴေတာ္ေတြကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကတာပါပဲလို႔ အဲဒီစာေရးဆရာက ေျပာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၿဗိတိသ်အစိုးရက ခ်န္ထားခဲ့တဲ့အေမြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာ အခုအခ်ိန္ထိ မေျဖရွင္းႏုိ္င္ေသးတဲ့ ျပသနာေတြ ရွိေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္ေတြက ကရင္လူမ်ဳိးေတြကို ရာထူးႀကီးေတြ ေပးၿပီး ဗမာလူမ်ဳိးေတြကို ဖိႏွိပ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တနည္းနဲ႔ေျပာရင္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ျမန္မာျပည္က တုိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးညီညြတ္ၿပီး အဂၤလိပ္ကို မေတာ္လွန္ႏုိင္ေအာင္ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခါ၊ ဒီမုိကေရစီအစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အခါမွာ ကရင္နဲ႔ တျခားတုိင္းရင္းသားေတြက သီးျခားလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ခြဲထြက္ေရးတို႔အတြက္ ေတာင္းဆုိရင္း လက္နက္ကို္င္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီမုိကေရစီအစိုးရက တုိင္းျပည္အေျခအေနကို မထိန္းနုိင္တဲ့အဆံုးမွာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္လိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အုိင္တီကုမၼဏီက ဥကၠ႒တေယာက္က “စစ္တပ္က တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲမွာကို ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ အာဏာသိမ္းရတာဆုိၿပီးေတာ့ တက္လာတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ အရွိန္အ၀ါကို တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္လည္း ရခဲ့တယ္” လို႔ေျပာပါတယ္၊

ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သက္ဆုိးရွည္ေနရတာက အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အေမြဆိုးကေန အေၾကာင္းခံခဲ့တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါပဲ။

ၿဗိတိသွ်အေမြကို ေဖ်ာက္ပ်က္ပစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ ျမန္မာျပည္တခြင္ ကုိယ္ပိုင္ကားနဲ႔ ဘက္စ္ကားနဲ႔ ခရီးသြားတဲ့အခါမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြန႔ဲ ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳရတာမို႔ပါ။ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ ေတာင္တက္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညြန္က ကားဒရုိင္ဘာနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထုိင္ၿပီး။ ေမာင္းထား ဆရာ၊ ဟိုးထားဆရာ - စသျဖင့္ အခ်က္ေပးရင္း လိုက္ပါခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳပါ။ ကားဆရာက ညာဘက္ကေန ကားေမာင္း ေနရတာဆုိေတာ့ ေရွ႕ဘက္ကေန လာေနတဲ့ ကားကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူးေလ။

ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ၿဗိတိသွ်အစိုးရရဲ႕ ဓနသဟာရ ႏုိင္ငံမ်ားအဖြဲ႔ထဲ မ၀င္ခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရက်ေတာ့ ၿဗိတိသွ်အေမြျဖစ္တဲ့ ဘယ္ေမာင္း စနစ္ကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၿပီး၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ညာေမာင္းစနစ္ကို ေျပာင္းလဲလုိက္တာလို႔ ဧည့္လမ္းညြန္က ရွင္းျပပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒါ - ေဗဒင္ဆရာေတြ ေဟာတဲ့အတုိင္း လိုက္လုပ္တာလို႔ ဆုိၾကေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အဂၤလိပ္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပဲ ဆုို္င္တယ္လို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။

ဂ်ပန္က မုိင္နီခ်ိ သတင္းစာမွာ ၁၉၉၆ ဂြ်န္လေလာက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္က ေပးစာ ေဆာင္းပါး တပုဒ္မွာေတာ့ အဲဒီတုုန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမွုတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ (State Law and Order Restoration Council) ဆုိတာကို ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲ ေပးတဲ့ နာမည္က်ေနတာပဲလို႔ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစိုးရထုတ္ျပန္တဲ့ ဥပေဒ ၁/၉၀ ထဲက ပုဒ္မေတြကိုလည္း ေဂ်ာ့ခ်္အုိ၀ဲ ၀ထၳဳထဲက စာသားေတြ က်ေနတာပဲလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သေရာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျဗိတိန္မွာ ပညာသင္ၿပီး ၿဗိတိသ်အမ်ဳိးသားတဦးနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ အေမြေတြကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတြက္ကေတာ့ အေနာက္ပံုစံ ဒီမုိကေရစီ တရားေတြေဟာ၊ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲအေၾကာင္းေျပာတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မလိုမုန္းထားစိတ္ျဖစ္ၾကတာကလည္း သဘာ၀က်တယ္လို႔ ဆုိရမလားပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေတြေခတ္မွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားေတြ သူတုိ႔ကို မေတာ္လွန္ႏုိင္ေအာင္သံုးခဲ့တဲ့ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး မဟာဗ်ဴဟာကိုပဲ ဒီမုိကေရစီလွႈပ္ရွားမွႈကို ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ စစ္အစိုးရက ျပန္ၿပီး အသံုးျပဳခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေျခစိုက္ သံတမန္တဦးကလည္း ျမန္မာအစိုးရဟာ တကၠသိုလ္ေတြကို နယ္ျမိဳ႕ေတြမွာ လုိက္ဖြင့္ထားၿပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြ မစုမိေအာင္၊ ဒီမုိကေရစီလွႈပ္ရွားမွႈမွာ အေရးပါတဲ့ေနရာကေန မပါႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ေနျပည္ေတာ္ကို ေရႊ႔ထားတာကလည္း ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ခြဲထားခ်င္တာက အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္အစိုးရေရာ၊ စစ္အစိုးရေရာ၊ ဘုရင္ေတြေရာ၊ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြက အတူတူနဲ႔ အႏူႏူခ်ည္းပဲလို႔ ဆုိရမလိုပါပဲ။ ၁၉၈၄ ၀ထၳဳထဲက အေကာင္းေတြက ဆိုးဖုိ႔ျဖစ္ၿပီး၊ အဆိုးေတြက ေကာင္းဖုိ႔ျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့ ေဂ်ာ့ေအာ္၀ဲရဲ႕ စာသားဟာ ျမန္မာျပည္အတြက္္က ဒက္ထိကို မွန္ေနပါတယ္။

(Mainichi Japan) January 28, 2012

ေနသြင္