Monday, June 4, 2012

“၀ိဋဋဴဘ နဲ႔ ဖုတ္သြင္းရထား”


by Soe Min on Monday, June 4, 2012 at 9:18am ·
          ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ခဲ႔တဲ႔ ျပက္လုံးခြင္ထဲမွာ လူျပက္ေတြ ဇာတ္ထုပ္အၿပိဳင္ခင္းၾကေတာ႔ ေခါင္းေပါင္းစအနီႀကီး ပတ္ၿပီး ဓါးတ၀င္႔တင္႔နဲ႔ “က၀ိမူလ ညွိယူဆလိုက္ေတာ႔ ၀ိဋဋဴဘတဲ႔ေဟ႔..။” ဆို သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ျပတာ ေတာ္ေတာ္ရယ္ရပါတယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းမသိေပမယ္႔ အဂၤုလိမာလတို႔လို လူဆိုးလူသြမ္းႀကီးလို႔ပဲ မွတ္ထားလိုက္တာေပါ႔။ ေနာင္ကို ဘုရားေဟာက်မ္းဂန္ေတြ ဖတ္မိတဲ႔အခါမွသာ အခုေခတ္မွာ အရမ္းလူေျပာမ်ားလာတဲ႔ Genocide လို႔ေခၚတဲ႔ လူမ်ဳိးျပဳတ္ေအာင္ သတ္ျဖတ္တတ္သူ အၾကမ္းဖက္သမားႀကီးမွန္း သိလာရပါတယ္။ လူမ်ဳိးေရးပဋိပကၡ အဓိကရုဏ္းဆိုတာမ်ဳိးဟာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက ရွိခဲ႔ၿပီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကယ္ခၽြတ္တာေတာင္ မလြတ္တဲ႔သူေတြ ရွိခဲ႔တယ္ လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ အခုလည္းပဲ ရွိခဲ႔၊ ရွိဆဲ၊ ရွိလတၱံေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ျမင္လာလို႔ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္စြာ ဆင္ျခင္နွလုံးသြင္းနိုင္ၾကစိမ္႔ေသာငွာ ပုလိပ္ကိုျပန္ေခၚမယ္႔အစား အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ လုပ္ၾကည့္ၾကတာေပါ႔ေနာ္။ အဲသည္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေရးသူရဲ႕သေဘာထားကို တိတိက်က် သိခ်င္သပဆိုရင္ေတာ႔ ကုလသမဂၢက ဘန္ကီမြန္းႀကီးတို႔ကို အတုခိုးၿပီး “မိမိအေနနဲ႔ လြန္စြာမွပင္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္မိပါေၾကာင္း။” လို႔ မီဒီယာေတြမွာ ဓါတ္ပုံသတင္းေလးပါလာေအာင္ လုပ္ရေကာင္းမလား မသိဘူးဗ်။ ဒါလည္း ဘယ္ဘက္ကိုမွ မလိုက္ပဲ ၾကားေနတဲ႔သေဘာထားပဲ မဟုတ္လား။ လူၾကားလည္း ေကာင္းတယ္။ တာ၀န္လည္း ကင္းတယ္ေလ။
          ျပႆနာရဲ႕အစကေတာ႔ သာ၀တၳိျပည့္ရွင္ ပေႆနဒီေကာသလႅမင္းႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိုတခါေျပာတဲ႔ ဗႏၶဳလကို ေသနာပတိခန္႔တဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္၊ ဘုရားတကာေရေျမ႔ရွင္ႀကီးေပါ႔။ သူ႔တိုင္းျပည္က ၀ိသာခါတို႔၊ အနာတပိဏ္တို႔၊ သုပၸ၀ါသာတို႔က ေန႔စဥ္ ရဟုန္းသံဃာ ငါးရာ၊တစ္ေထာင္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးေနတဲ႔ ဥပႆကာ၊ ဥပႆကီႀကီးေတြ လို႔ သိလိုက္ရေတာ႔ ကိုယ္က ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ေနလ်က္နဲ႔ အဲသေလာက္မွ မလိုက္ႏိုင္ရင္ သိကၡာက်ေတာ႔မေပါ႔ လို႔ေတြးၿပီး သူလည္းပဲ ေန႔စဥ္ သံဃာတစ္ေထာင္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးပါအံ႔ လို႔ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေလွ်ာက္ထားသတဲ႔။ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးေသာ္လည္းပဲ ရွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွာ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ရွိေနတာနဲ႔ ဆြမ္းမ်ားခ်က္ထားေသာ္လည္းပဲ သံဃာမ်ားၾကြလာေသာ္လည္းပဲ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးမယ္႔သူမရွိ ဆြမ္းခ်ိန္လြန္လို႔ ေက်ာင္းျပန္ၾကြရပါသတဲ႔။ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းဆိုေတာ႔ သံဃာမ်ားက မၾကြေတာ႔ပဲ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္တစ္ပါးတည္းသာ မပ်က္မကြက္ ဆက္လက္ဆြမ္းစားၾကြပါသတဲ႔။ သတိရလာတဲ႔တေန႔က်မွ ဆြမ္းစားေဆာင္ မင္းႀကီးေရာက္တဲ႔အခါ အလဟႆျဖစ္ကုန္တဲ႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ေတြဟာ မင္းဘ႑ာထဲကမို႔ ဘုရားရွင္ထံ ကြန္ပလိန္းတက္ပါသတဲ႔။ အစကတည္းက သဒၵါတရားနဲ႔လွဴတာမဟုတ္ပဲ သူမ်ားနဲ႔စာ သာခ်င္စိတ္နဲ႔လွဴတာမို႔ အယူေတြ အေတြးေတြကလည္း လြဲေခ်ာ္ျပန္တာေပါ႔။ “ငါသာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေယာက္ဖ။ ၀ရီး၊ ဦးႀကီး၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္လိုက္ရင္ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ရဟန္းမ်ားက ငါ႔ကို ဗီအိုင္ပီအမ်ဳိးေနရာက ဆက္ဆံမွာပဲ။” ေတြးသတဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကပၸိလ၀တ္က သာကီ၀င္ေတြဆီမွာ သမီးကညာေလးမ်ားရွိရင္ ဆက္စမ္းပါဦး ဆိုၿပီး မစဥ္းမစား အေတာင္းလႊတ္လိုက္သတဲ႔။ သာကီ၀င္ဆိုတဲ႔အမ်ဳိးက သူမ်ားေသြးအေႏွာမခံႏိုင္လို႔ ကိုယ္႔ေသြးသားအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ ေပးစားေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္ထုံးစံရွိမလဲ။ သို႔ေသာ္လည္း သာ၀တၳိရဲ႕ အင္အားကရွိေသးေလေတာ႔ သာကီ၀င္မင္းသားတစ္ပါး ကၽြန္မနဲ႔ညားၿပီးေမြးတဲ႔ ၀ါသဘခတၱိယာဆိုတဲ႔ ကေလးမေလးကို ထီးဓေလ႔နန္းဓေလ႔ေတြ သင္ေပးၿပီး ဂ်င္းထည့္လႊတ္လိုက္သတဲ႔။ သူငယ္မကေလးက ငယ္လည္းငယ္ ေခ်ာလည္းေခ်ာေတာ႔ ဟိုက ငါေတာ႔ ဘုရားအမ်ဳိးျဖစ္ပဟဲ႔ဆိုၿပီး ဖူးဖူးမႈတ္လို႔ထားတာ သားကေလး ၀ိဋဋဴဘေမြးလာပါေလေရာတဲ႔။
          အဲသည္မင္းသား အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ ဘားမားကမ္ပိန္းကေန တိုင္းရင္းသားအခြင္႔အေရး
ေတာင္းခိုင္းလို႔ရမွန္းမသိေသးေတာ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ သြားလည္ခ်င္တယ္ခ်ည့္ပဲ ပူဆာသတဲ႔။ မယ္မယ္ဘုရားက ကိုယ္႔၀မ္းနာကိုယ္သာသိတာမို႔ အတန္တန္တားေသာ္ျငား သားေတာ္ေလးကလဲ သူ႔အမ်ဳိးမွ သူ႔အမ်ဳိး ခ်စ္လြန္းလို႔ မရရေအာင္ သြားေလတယ္တဲ႔။ သည္အခါမွာေတာ႔ သူ႔အိမ္သူ႔ဘာသာေနေနတဲ႔ သာကီ၀င္မင္းမ်ဳိးေတြကို Racist ျဖစ္တယ္။ Xenophobic ျဖစ္တယ္။ လူ႔အခြင္႔အေရးခ်ဳိးေဖာက္တယ္ လို႔ ၀ိုင္းစြပ္စြဲၾကေတာ႔မွာပဲ။ သူတို႔ဘက္က စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔လည္း အမ်ဳိးအရင္းႀကီးစစ္စစ္ျဖစ္တဲ႔ ဘုရားရွင္ႀကြခ်ီလာတုန္းကေတာင္ ရွိခိုးရမွာစိုးလို႔ ပတ္ေျပးေနၾကတာ မဟုတ္လား။ အခုဟာက ကၽြန္ကေပါက္တဲ႔ သေဘာက္မသားကို မင္းရိုးစိုးနြယ္ေတြက ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရွိခိုးစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆိုၿပီး အသက္ႀကီးတဲ႔သူေတြကသာ အေတြ႔ခံ အရွိခိုးခံၿပီး ငယ္တဲ႔သူေတြကို ေတာ္ရာထြက္ေရွာင္ခိုင္းထားသတဲ႔။ ၀ိဋဋဴဘခမ်ာမလည္း ေနပူေတာ္ေရာက္သြားတဲ႔ ၀န္ထမ္းေပါက္စကေလးလို သူကခ်ည့္ လွည့္ပတ္ကန္ေတာ႔ေနရလို႔ ၾကာေတာ႔ တင္းလာတာေပါ႔။ ေတာ္ၿပီ။ မေနဘူး။ ျပန္မယ္ဆို ေလဆိပ္ေရာက္ကာမွ ဟန္းဖုန္းက်န္ခဲ႔လို႔ ပီေအေလးတစ္ေယာက္ကို သြားအယူခိုင္းလိုက္တဲ႔အခါ သူထိုင္တဲ႔ေနရာေတြကို ၾကက္တုတ္ေကြးမိမွာစိုးလို႔ ႏြားႏို႔နဲ႔ေဆးခ်ေနတာကို ေတြ႔သြားတယ္ဆိုပဲ။ ဗူးတစ္ရာအေပါက္ မဟုတ္လား။ ဟိုျပန္ေရာက္ၿပိး မၾကာဘူး။ ခမည္းေတာ္က မယ္ေတာ္ကို “သူ႔ကိုသူ အမွန္ေလးပါတဲ႔” လို႔ ေဂ်ာက္ဂ်က္သီခ်င္းဆိုၿပီး ေပါက္ကြဲေတာ႔တာပဲ။ သူ႔ကိုလည္း မင္းသားအေဆာင္အေယာင္တို႔ ႏႈတ္သိမ္းလို႔ ကၽြန္ေယာက်ၤားအေဆာင္အေယာင္နဲ႔သာ ထားေတာ႔သတဲ႔။ ကိုယ္႔ဘာသာ အမ်ဳိးမစစ္လို႔ အားငယ္ေနရတဲ႔ၾကားထဲ မတူသလိုမတန္သလိုလည္း ဆက္ဆံခံရဆိုေတာ႔ ေအာက္ကိုးႀကီးနဲ႔ ကင္းတက္ခ်င္တဲ႔ ၀ိဋဋဴဘဟာ “တေန႔ ငါ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လို႔ကေတာ႔ ဒင္းတို႔သာကီ၀င္ေတြ လည္ေခ်ာင္းေသြးနဲ႔ ေျခေဆးပစ္လိုက္ဦးမယ္။” ဆိုၿပီး အႀကီးႀကီး ၿငိဳးမာန္ဖြဲ႔သြားသတဲ႔။
           လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းျဖစ္တဲ႔ မတရားအႏိုင္က်င္႔မႈျပႆနာကို လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ မေျဖရွင္းပဲ တစ္ေဆြလုံးတစ္မ်ဳိးလုံး မပါပါေအာင္ ဆြဲထည့္ခ်င္ၾကတဲ႔သေဘာဟာ မီးေလာင္ရာ ေလပင္႔ေပးတဲ႔သေဘာရွိပါတယ္။ အစကတည္းက သူ႔ဘာသူ မေက်နပ္ရင္ ဘႀကီး၊ ႀကီးေတာ္၊ မေက်နပ္ဘူး။ မိုက္ရင္ထြက္ခဲ႔။ စိန္ေခၚေျဖရွင္းရဲတဲ႔ စိတ္ဓါတ္မရွိပဲ။ သတၱိရွိရင္ ခင္ဗ်ားအမ်ဳိးေတြနဲ႔ က်ဳပ္အမ်ဳိးေတြနဲ႔ခ်မလား ဆိုတာလိုပဲ။ ေနာက္ပါအင္အား လက္နက္ေလးျမား အားကိုးရွိမွ သတၱိစြမ္းျပခ်င္တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ႔။ လက္ညွဳိးမေကာင္း လက္ညွဳိး၊ လက္မ မေကာင္း လက္မ၊ ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္တတ္ပဲ နင္မဟုတ္ နင္႔အေဖ ရိုးမယ္ဖြဲ႔အျပစ္ရွာတဲ႔ ဥာဥ္လည္း ပါမွာေပါ႔။ ကၽြန္မသားက စတဲ႔ျပႆနာဟာ သာကီ၀င္ေတြ တစ္မ်ဳိးလုံးျပဳတ္ၾကဖို႔ ဖန္လာပါတယ္။
           ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္းတို႔မည္သည္ ႏိုင္ငံေရးအရႈပ္အေထြးတို႔ကိုလည္း မွီၿပီးမွ ျဖစ္တတ္ေသးတာကိုလည္း သင္ခန္းစာယူစရာ ဆက္ေဟာျပရပါဦးမယ္။ အစတုန္းက တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္လို႔ ေဘာဒါေဘာ္ခ်က္ခ်င္း ေခၚယူေစာင္႔ေရွာက္ကာ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ခန္႔ထားတဲ႔ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီးဟာ တိုင္းျပည္မွာ ပါ၀ါေတြသိပ္စြမ္းလာေတာ႔ ငါ႔အာဏာသိမ္းရင္ ခက္ရေခ်ရဲ႕လို႔ ေအာင္႔ေမ႔ေနတုန္း မလိုသူေတြ ေသြးထိုးစကားေၾကာင္႔ သားသုံးဆယ္ႏွစ္ေယာက္ပါ ခ်န္မထားေတာ႔ပဲ သတ္လိုက္သတဲ႔။ (ေတာ္ေသးရဲ႕။ တို႔ဆီကဆို အက်ယ္ခ်ဳပ္ေလာက္ပဲထားတာ) သားေတြကို ခ်န္မထားေသာ္လည္း တူေတာ္ေမာင္ကို ခ်န္ထားမိတဲ႔အတြက္ ေကာသလႅမင္းႀကီးလည္း ဂိမ္းအိုဗာသြားပါတယ္။ ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ ခန္႔ထားတဲ႔ ဗႏၶဳလရဲ႕တူ ဒီဃကာရာယနက မင္းတရားႀကီး မင္းေျမွာက္တန္းဆာငါးပါးခနအပ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားထံ၀င္သခိုက္ သူ႔ထက္ ေမႊႏိုင္စြမ္းသူ ၀ိဋဋဴဘကို ဘိသိက္သြန္းၿပီး နန္းတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ သာကီ၀င္မင္းမ်ဳိးေတြ ေသြးေခ်ာင္းစီးကုန္တယ္ဆိုတာ ဂ်ာမနီက ဂ်ဴးေတြလိုပဲ ေနမွာေပါ႔။ သိပ္ေတာ႔ အံ႔ၾသစရာ မေကာင္းေတာ႔ပါဘူး။ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ကုန္ေတာ႔မွ  ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေရႊျပည္ေအး တရားေဟာလို႔လည္း မရေတာ႔ဘူး။ ၀ိဘက္ၾကမၼာ မေျပးသာ လို႔ပဲ တရားနဲ႔ေျဖၾကရေတာ႔တယ္။
          အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ႔ မ်က္စိေအာက္တင္ တစတစ ႀကီးထြားလာတဲ႔ မီးေတာက္ႀကီးသုံးခုကို ျမင္မိသား။ ေကအိုင္ေအ အေရး၊ ရိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးကိစၥေတြေလ။ အသာအယာ တို႔ကာပင္႔ကာ ရယ္ကာေမာကာ ေရးသားလာေပမယ္႔ ေပါ႔ေသးေသး မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ေလးႀကီးႀကီးျဖစ္လာတာ ျမင္ရတဲ႔အခါ အစက ေျပာခဲ႔သလိုပဲ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေကအိုင္ေအဆိုတာ ကခ်င္လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္သိမိသေလာက္ကေတာ႔ ေလာက္ကိုင္က ကိုးကန္႔တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားလိုပဲ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံနဲ႔လို႔ ျမင္မိတယ္ဗ်။ သူတို႔ေတြအကုန္ တရုတ္ျပည္ဘက္ကူးရင္ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ ကူးလို႔ရၾကတယ္။ ေရ၊ မီး။ ဖုန္း၊ အင္တာနက္၊ ဘာသာစကား၊ ေငြေၾကး၊ စံေတာ္ခ်ိန္၊ အားလုံး ပီကင္းေရႊၿမဳိ႔ေတာ္ႀကီးနဲ႔ စံကိုက္ထားတာ။ ေလာက္ကိုင္ အန္န္ဂ်ီအိုက ဆရာ၀န္မကေလး လိုက္ဇာမွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ႔အခါ ယူနန္ျပည္နယ္မွာ ထရိန္နင္ဆင္းၿပီးမွ အလုပ္၀င္ရပါသတဲ႔။ ေဒသခံေတြကလည္း ကိုယ္ဘက္က၀န္ထမ္းေတြကို ေလာင္ျမန္ လို႔ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ျမင္တင္း လို႔ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ သူတို႔လို က်ဳံးေကာ္ရန္ (တရုတ္လူမ်ဳိး) မဟုတ္ဘူးလို႔ အခိုင္အမာဆိုတယ္။ ရွမ္းရွိတယ္။ ကခ်င္ရွိတယ္ ဆိုေပမယ္႔လည္း အဲသည္ ဒီဘက္ေရာက္ တရုတ္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ၾကတယ္။ လိုင္ဇာနဲ႔ေလာက္ကိုင္ မတူတာကေတာ႔ ကိုးကန္႔ေဒသဟာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီးကတည္းက ျမန္မာစစ္တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔အစည္း၊ ဌာနဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြအားလုံး။ သူတို႔နယ္ထဲကို အ၀င္ခံတယ္။ တေလးတစား ဆက္ဆံတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုယ္တိုင္လည္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တို႔၊ ညီလာခံတို႔ တက္တယ္။ အေရြးခံတယ္။ ဟိုကေတာ႔ နဂိုကတည္းက ျမန္မာအ၀င္မခံတဲ႔ၿမဳိ႔။ အရင္ကနဲ႔ကြာသြားတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ရပ္စဲထားတဲ႔ အပစ္အခတ္က အရင္လိုျပန္ျဖစ္သြားတာ။ ျပႆနာေတြကေတာ႔ ဟိုးေရွးေရွး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခင္ကတည္းက စ ခဲ႔တာဆိုေတာ႔ အခု ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ လက္ထဲေတာင္ ေရာက္လာၿပီေလ။ အဲဒီေတာ႔ ဟိုးအရင္ ျပႆနာျဖစ္တဲ႔ မူလဘူတကို ျပန္မသြားပဲနဲ႔ အေျဖထြက္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ ရိုဟင္ဂ်ာကိစၥလည္း အတူတူပဲ။ အခု မီးေတြပ်က္ေနတာေတာင္ ေကအိုင္ေအ လက္ခ်က္ဆိုေတာ႔ ဆုံမွတ္တစ္ခုေတာ႔ ရွိေနသလိုပဲ။ ျပည္တြင္းသုံးမီတာယူနစ္ရဲ႕ ဆယ္ပုံတစ္ပုံပဲသုံးၿပီး မီတာခဆယ္ဆ ေပးေဆာင္ေနရတဲ႔အတြက္ ရခိုင္သားေတြ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈေလွ်ာ႔ခ်ခ်င္ရင္ ေငြမေခ်းပဲ မီးကို သူမ်ားနည္းတူေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ ဆိုတဲ႔ အလုပ္ရုံေဆြးေႏြးပြဲကေလးကလည္း ရခိုင္မွာ လာဆုံေနျပန္ေရာ။ (ေတာ္ဦးမွ။ ေတာ္ၾကာ ငါတရားခံျဖစ္ေနမယ္)
           ဘဂၤလားနယ္စပ္မွာ ရွိေနခဲ႔တဲ႔ စစ္တေကာင္းသားေတြဟာ ပထမအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲ အၿပီးမွာကတည္းက ရွိခဲ႔တယ္တဲ႔။ ရွင္မျဖဴကၽြန္းအေရးအခင္းနဲ႔ စလိုက္တာ၊ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ အႏိုင္ရခဲ႔ရာက ဓႏုျဖဴမွာ က်ဆုံးလို႔ စစ္ၿပီးတဲ႔ေနာက္ အဂၤလိပ္ေတြက ရခိုင္နဲ႔တနသၤာရီကို သိမ္းယူၿပီး နတ္ျမစ္၀ကိုေတာ႔ သူတို႔ဘက္က ကူတိုက္ေပးတဲ႔ ေသာ္တလီေမာင္ညဳိဆိုတာကို အုပ္ခဳ်ဳပ္ခြင္႔ေပးခဲ႔သတဲ႔။ အဲသည္မွာ နတ္ျမစ္အေရွ႔ျခမ္းကို လယ္ယာေျမေတြ ခ်ဲ႔ထြင္ဖို႔ စစ္တေကာင္းသားေတြ ေခၚယူလုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ စီးပြားေရးေတြေကာင္းလာလို႔ အလုံးအရင္းနဲ႔ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္လာခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ၁၉၃၅ ေရာက္ေတာ႔ တြဲေရးခြဲေရးျပႆနာမွာ ခြဲေရးအႏိုင္ရၿပီး ဂဠဳန္ဦးေစာနဲ႔ ဆာကားခ်ုပ္တဲ႔စာခ်ဳပ္အရ သုံးနွစ္တိတိ၀င္ခြင္႔ေပးလိုက္ရတာ သည္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ကုလားရြာေတြရဲ႕အစပါပဲတဲ႔။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးျဖစ္လို႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဆုတ္ခြာတဲ႔အခါမွာ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္က သူတို႔ယူမသြားႏိုင္တဲ႔လက္နက္ေတြကို အဲဒီနယ္စပ္မွာရွိတဲ႔ ျမန္မာမဟုတ္သူေတြကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ရစ္ၾကဖို႔ဆိုၿပီး ဘုရားတကာရန္တိုက္ ေပးပစ္ခဲ႔ရာက သူတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္လာေလတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရလို႔ ျပည္တြင္းေသာင္းက်န္းမႈေတြ ျဖစ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အဲဒီဘဂၤါလီမူဆလင္ေတြက သူတို႔ဖို႔လည္း သီးျခားျပည္နယ္တစ္ခုေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုလာၾကသတဲ႔။ အဲသည္တုန္းကေတာ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ မူဂ်ာဟစ္ေတြလို႔ပဲ ေခၚေခၚေနၾကသား။ သူတို႔တေတြက ယာရွင္ကို ေမ်ာက္ေမာင္းသလို ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေတြ အေပၚ လက္နက္အားကိုး အႏိုင္က်င္႔မႈေတြ ျပဳလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ျမန္မာ႔တပ္မေတာ္ကေခ်မႈန္းလိုက္တာ ဘဂၤလားျပန္ေရာက္သြားသတဲ႔။ အခုေတာ႔ တဖုံႏြဲလို႔ တႏွဲဆင္ၿပီး ရိုဟင္ဂ်ာနံမယ္သစ္ေပးလို႔ ေျမာက္ဦးေရႊျပည္ႀကီးေတာင္ အလႅာအရွင္ျမတ္က သူတို႔ကို အပိုင္စားေပးထားသလို စာတမ္းေတြ တင္တင္ေနၾက၊ တိုင္းရင္းသားအခြင္႔အေရးေတြ ေတာင္းေနၾကဆိုေတာ႔ တေကာင္းအဘိရာဇာကတည္းက အေျခခ်ေနထိုင္သူ ကိုယ္ေတြက သမိုင္းမရွိ၊ ရာဇ၀င္မရွိ၊ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ေတြမို႔လား။ အဲလိုစာတမ္းမ်ဳိးေတြကို ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ျဖဴးၿပီး အဲသည္လူေတြအတြက္ လူ႔အခြင္႔အေရးေအာ္ေနတဲ႔သူေတြမွာ အိမ္ေတြယာေတြ၊ မ်ဳိးရိုးဇစ္ျမစ္၊ ဇာတိရပ္ရြာေတြ ရွိၾကတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္႔ဘာသာပဲ ေခၚထားလိုက္ၾကပါလား။
           တကယ္ေတာ႔ ျပႆနာအားလုံးရဲ႕ဇစ္ျဖစ္ဟာ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ လာေပါင္းဆုံပါတယ္။ ကိုယ္႔အက်ုိးစီးပြားအတြက္၊ ကိုယ္႔ပါတီအာဏာရေရးအတြက္ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးကို ေရာင္းစားခဲ႔မယ္ဆိုရင္ အဲသလိုပဲ ျဖစ္တတ္တာေပါ႔။ ကိုးကန္႔ေရာ၊ ဘဂၤါလီေရာ ဘယ္သူေတြ မဲဆြယ္တုန္းက လက္ခံလိုက္တာလဲ ျပန္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကိုယ္လုပ္တဲ႔အန္န္ဂ်ီအိုက အဲသည္လူေတြကို အားေပးေထာက္ခံရမွာမို႔ အဲသည္စာမ်ဳိးေရးတယ္။ အဲသည္သတင္းမ်ဳိးလႊင္႔တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အဲသည္လူေတြလိုပဲ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံမရွိ၊ သမိုင္းမရွိ၊ ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ႔ဘ၀မ်ဳိးေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ႔ပါဘူး။ သည္လိုအျဖစ္အပ်က္ အဓိကရုဏ္းမ်ဳိးဆိုတာ ကိုယ္႔ထက္အင္အား အဆမတန္ႀကီးတဲ႔ အိႏၵိယမွာေတာင္ ဟိႏၷဴဘက္ေရာ မူဆလင္ဘက္ကေရာ လူသန္းနဲ႔ခ်ီ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ႔ၿပီးမွ နွစ္ဘက္စလုံးကေလွ်ာ႔ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာပါ။ ကိုယ္ေတြဆီမွာ အဲသည္ေလာက္ရင္းစရာမရွိေသးပါဘူး။ သင္ခန္းစာယူနိုင္ကာမွ တန္ကာက်ပါမယ္။ ေရွးေရွးက ဇနကၠဇာတ္ေတာ္မွာ မင္းေလာင္းရွာတဲ႔အခါ မင္းေျမွာက္တန္ဆာငါးပါးကို ဖုတ္သြင္းရထားေပၚတင္ၿပီး အဓိ႒ာန္နဲ႔ အရွာထြက္ပါသတဲ႔။ အခုေခတ္ေရာက္ေတာ႔မွ ကိုယ္ကမင္းေလာင္းျဖစ္ခ်င္တိုင္း ဖုတ္ၿပိတ္တေစၦ၊ ကေ၀မွင္စာ မာၾတာ ယကၡိုဳက္ေတြ ကိုယ္႔ျပည္တြင္းသြင္းလို႔ ပလႅင္ေပၚတက္မထိုင္ျဖစ္ေအာင္ ေနာင္လာေနာက္သားညီငယ္ညီမငယ္မ်ားအတြက္ မဆိုစေကာင္းဆိုစေကာင္း ေတာက္တဲ႔ေခါင္းေပါင္းေပါင္းၾကသည္ရွိေသာ္ အမွာစကားေလး ပါးခဲ႔ခ်င္တာပါပဲ။ သတၱ၀ါအားလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

No comments: