စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

သတင္းေဆာင္းပါး —

စစ္ အဆံုးသတ္သြားျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏အစ ျဖစ္ပါမည္လား။ သည္ေမးခြန္းအတြက္ အေကာင္းဆံုး အေျဖကို ဒုတိယကမၻာစစ္က ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

အဏုျမဴဗံုး ၾကဲခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟီရိုရွီးမား ၿမိဳ႕နယ္ကို ေတြ႔ရစဥ္

၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၆ ရက္ ႏွင့္ ၉ ရက္တို႔တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ဟီ႐ုိရွီးမားႏွင့္ နာဂါစာကီၿမိဳ႕မ်ားေပၚသို႔ အေမရိက,က အဏုျမဴဗံုးႏွစ္လံုးကို ႀကဲခ်လိုက္ျခင္းအားျဖင့္  ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးသည္ အဆံုးသတ္အေန  အထားသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရသည္။ စက္တင္ဘာ ၂ဝ ရက္တြင္ ဂ်ပန္က မဟာမိတ္မ်ားအား တရားဝင္ အညံ့ခံ လိုက္သည္ကိုး။ သို႔ဆိုလွ်င္အေမရိကန္ တို႔၏ အဏုျမဴဗံုးက ဒုတိယကမၻာစစ္ ကို အဆံုးသတ္ေစခဲ့သျဖင့္ သည္ စစ္ဆင္ေရးကို ေအာင္ပြဲဆင္စစ္ဆင္ ေရးတစ္ခုအျဖစ္ ျမင္ရမည္လား။ သို႔ တည္းမဟုတ္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစသည္ ထိုအဏုျမဴဗံုးစစ္ဆင္ေရး ေၾကာင့္ လမ္းပြင့္ခဲ့ေလသလား။
ထိုေမးခြန္းမ်ား၏ အေျဖမွာ “ႏိုး” ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အားလံုးသိၾက သည့္အတိုင္း ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသည္မွစ၍ ကမၻာႀကီးအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေသာ ျပႆနာမွာ အေမရိကႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု ၾကားက စစ္ေအးတိုက္ပြဲပင္။ စစ္ေအး တိုက္ပြဲ မည္သည့္အခါတြင္ ၿပီးဆံုး သနည္းဟုေမးလွ်င္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲခ်ိန္တြင္ ၿပီးဆံုး သည္ဟု ေျဖေကာင္းေျဖႏိုင္ပါလိမ့္ မည္။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးခ်ိန္ခြင္ လွ်ာကို မွ်ေျခမွာ ရွိေနေစေရးအတြက္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲမဟုတ္သည့္ စီးပြားေရး အားၿပိဳင္ပြဲ ဆက္လက္ေပၚထြက္လာခဲ့ ျပန္သည္မဟုတ္ပါလား။ စစ္၏အဆံုး သတ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏အစဟု မည္သို႔မွ် မဆိုႏိုင္ေသာ သက္ေသမ်ား က တစ္ပံုတစ္ပင္။
အဏုျမဴဗံုးကိစၥကိုပင္ ျပန္ေတြး ၾကေစခ်င္သည္။ ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီး ဆံုးရန္ သို႔မဟုတ္ အေမရိကန္ႏွင့္ မဟာမိတ္မ်ားက ဂ်ပန္ကို ေအာင္ႏိုင္ ရန္ ထိုအဏုျမဴဗံုးစစ္ဆင္ေရးသည္ လိုအပ္ခဲ့ပါသလား။ သည္အေမးကို  စစ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္သူမ်ား၊ သုေတသနပညာရွင္မ်ားက စူးစမ္း ခဲ့ၾကဖူးၿပီ။ အဏုျမဴဗံုးစစ္ဆင္ေရး လိုအပ္ခဲ့သည္ဟု ေတြးသူမ်ားက ေထာက္ျပသည္မွာ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္တြင္ ဂ်ပန္စစ္ ဝန္ႀကီးဌာနက စစ္သံု႔ပန္းမ်ားအားလံုး အားကြပ္မ်က္ရန္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ျခင္း ႏွင့္ ထိုစဥ္က လူဦးေရသန္း ၈ဝ သာ ရွိေသာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ စစ္လႈံ႔ေဆာ္ေရး ေႂကးေၾကာ္သံတြင္ အင္ပါယာႏွင့္ ႏိုင္ငံအတြက္ လူသန္း ၁ဝဝ ေသဆံုး သြားရႏိုင္ေၾကာင္း ပါဝင္ေနျခင္းတို႔ကို ေထာက္လွ်င္ ဂ်ပန္ကိုအႏိုင္ရရန္ ကုန္းေၾကာင္းမွ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္ျခင္းသည္ ႏွစ္ဖက္အက် အဆံုးမ်ားႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ အဏုျမဴဗံုး ေဖာက္ခြဲျခင္းမွာမူ (အထူးသျဖင့္ အေမရိကဘက္တြင္) သည္မွ် အက် အဆံုးမ်ားမည္ မဟုတ္ဟု ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ အဏုျမဴဗံုးစစ္ဆင္ေရး ကို မလိုအပ္ဟု ယူဆသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ သူတို႔က ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ား၏ အသက္အေျမာက္အျမား ဆံုး႐ံႈးရန္ မလိုသည့္အျခားေသာ နည္းလမ္းမ်ား စြာျဖင့္လည္း စစ္ကိုအဆံုးသတ္ႏိုင္ ေစမည္ဟုေထာက္ျပၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ပန္ကို အညံ့ခံလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ရန္ ႏိုင္ငံတြင္းသို႔ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ ေရး စီမံကိန္းသည္ အေမရိကတြင္ ရွိေနခဲ့သည္မွာ ဂ်ာမဏီ အညံ့ခံၿပီး ကတည္းက ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေထာက္ျပၾကသည္။ ဂ်ာမဏီက ဥေရာပတြင္ တစ္ႏိုင္ငံၿပီး တစ္ႏိုင္ငံ သိမ္းပိုက္ေနသကဲ့သို႔ ဂ်ပန္ကလည္း တ႐ုတ္ႏွင့္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား အပါအဝင္ အာရွတစ္ခြင္အား သိမ္းေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္က အေမရိကပိုင္ ဟာဝိုင္ယီ ကၽြန္းရွိ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဂ်ပန္က ဝင္ေရာက္ဗံုးႀကဲရာမွ ဒုတိယကမၻာ စစ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေသာ အေမရိကသည္ ဂ်ပန္ကို ကုန္းတြင္း မွ ဝင္ေရာက္ရန္အစီအစဥ္ကို ခ်မွတ္ ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
အေမရိက၏ အစီအစဥ္တြင္ အဏုျမဴဗံုးကို စမ္းသပ္ထုတ္လုပ္ရန္ ႏွင့္ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲရန္လည္း ပါဝင္ခဲ့ သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေမ ၈ ရက္ တြင္ နာဇီဂ်ာမဏီ လက္နက္မခ်မီ မွာပင္ ဂ်ပန္ကုန္းတြင္းသို႔ အိုလံပစ္ႏွင့္ ကို႐ုိနတ္စစ္ဆင္ေရး (Operation Olympic and Coronet)မ်ားျဖင့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ထိုးေဖာက္ သိမ္းပိုက္ရန္ အေမရိက က စီစဥ္ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္တြင္ လည္း ေလေၾကာင္းမွ ဗံုးႀကဲရန္ စီစဥ္ ခဲ့သည္။ မက္ဟန္တန္ပေရာဂ်က္ Manhattan Project ကို ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက  စတင္ခဲ့ သည္။ စစ္အင္ဂ်င္နီယာ တပ္မွဴးႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္စလီဂ႐ုိ႔စ္ Leslie Groves က ဦးေဆာင္ကာ အဏုျမဴ ဗံုး ထုတ္လုပ္ရန္ စတင္ျပင္ဆင္ခဲ့ရာ တြင္ အေမရိက၏ ျပည္နယ္အစံုတြင္ သုေတသနႏွင့္ ေလ့က်င့္မႈအစံုကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
႐ူပေဗဒပညာရွင္ ေရာဘတ္အိုပင္ ဟိုင္းမား Robert Oppenheimer က “ေကာင္ေလး Little Boy”ႏွင့္ “ၤFat Man လူဝႀကီး”အမည္ရွိ အဏုျမဴဗံုး ႏွစ္လံုးကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ႐ုိ႔စ္က ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီတြင္ ေကာ္မတီတစ္ခုကို ဖြဲ႕ကာ ဂ်ပန္၏ မည္သည့္ၿမိဳ႕မ်ားအား ခ်ိန္ ရြယ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္ဌာန ခ်ဳပ္ႏွင့္ စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာက် သည့္ ဟီ႐ိုရွီးမားအပါအဝင္ ေလး ေနရာကို ေရြးခဲ့ၾကရာ ကိုကူရာ၊ နီဂါတာႏွင့္ က်ိဳတိုတို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ိဳတိုကို နာဂါစာကီႏွင့္လဲခဲ့သည္။ အဏုျမဴဗံုးမႀကဲခင္ကတည္း က ေလေၾကာင္းျဖင့္ ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္မႈ မ်ား ျပဳေနခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္၏ ၿမိဳ႕ေပါင္း ၃၅ ၿမိဳ႕သို႕ ဗံုးႀကဲမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စာမ်ား ႀကဲႏွင့္ခဲ့ေသာ္လည္း အဏုျမဴ ဗံုးဟုမေဖာ္ျပခဲ့။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ်ႏွင့္ ကေနဒါတို႔အား သေဘာ တူညီခ်က္အရအသိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ဗံုးႀကဲသည့္ အစီအစဥ္အားလံုးကို အေမရိကကပင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ဂ်ပန္ကို ဗံုးႀကဲျခင္းသည္ ဂ်ပန္ကို ေအာင္ႏိုင္႐ံုသက္သက္ စစ္ေရးဗ်ဴဟာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ယူေကႏွင့္ တ႐ုတ္တို႔၏ သေဘာတူညီမႈျဖင့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၂၆ ရက္တြင္ ဂ်ပန္အား အေမရိကန္က ရာဇသံေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္ သည္။ တစ္နည္း ဂ်ပန္ကို မည္သည့္ နည္းႏွင့္မဆို တိုက္ေတာ့မည္။ သည္ ေနရာတြင္ သုေတသီမ်ားက ေထာက္ ျပသည္မွာ  ဟီ႐ိုရွီးမားအား ဗံုးႀကဲၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္  ၇ ရက္တြင္ ႐ုရွက ဂ်ပန္ကို စစ္ေၾကညာကာ ဂ်ပန္ပိုင္အာရွနယ္ ေျမမ်ားအတြင္း ႐ုရွတပ္သား ၁.၆ သန္း၏ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာျခင္း ကသာ အေမရိက၏ အဏုျမဴဗ်ဴဟာကို တြန္းအားေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ပင္။ ဂ႐ို႕စ္၏ အစီအစဥ္မ်ားတြင္ ၾသဂုတ္ ၁၉ ရက္တြင္ ေနာက္ထပ္ အဏုျမဴဗံုးတစ္လံုး၊ စက္တင္ဘာႏွင့္ ေအာက္တိုဘာလမ်ားတြင္ ေနာက္ထပ္ အဏုျမဴဗံုး ၃ လံုးက်စီ ႀကဲခ်ႏိုင္ေရး ပါဝင္ခဲ့သည္။ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္ နာဂါစာကီၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ဗံုးႀကဲၿပီးသည့္တိုင္ မည္သည့္တံု႔ျပန္မႈမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဂ်ပန္သည္ ၾသဂုတ္ ၁၉ ရက္တြင္  အညံ့ခံေၾကာင္း တံု႕ျပန္ခဲ့ရာမွ ဂ႐ို႕စ္၏ အစီအစဥ္မ်ား ရပ္ဆိုင္းသြားရသည္။
မူလကတည္းက ဂ်ပန္ကို ဝင္တိုက္ရန္ စစ္ေရးဗ်ဴဟာအား အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသားမ်ားကိုပါ အသိေပးဆြဲေဆာင္ခဲ့ေသာ အေမရိက စစ္တပ္သည္ သူ၏နည္းပညာ အသာ စီးရမႈကို ႐ုရွအား ထုတ္ျပခ်င္ေနခဲ့ သျဖင့္သာ အဏုျမဴဗံုးကို အသံုးျပဳ ခဲ့သည္ဟု ေထာက္ျပသူမ်ားရွိခဲ့သည္။ ရုရွစစ္သည္ ႏွစ္သန္းနီးပါး၏ စြမ္းရည္ ထက္ “ေကာင္ေလး”ႏွင့္ “လူဝႀကီး”၏ စြမ္းရည္က သာလြန္ေၾကာင္း ျပသႏိုင္ခဲ့ သျဖင့္လည္း သည္ကိစၥအၿပီးတြင္ နယ္ေျမက်ဴးေက်ာ္စစ္ဟူ၍ မရွိသည့္ တိုင္ စစ္ေရးနည္းဗ်ဴဟာႏွင့္ နည္း ပညာ ျဖည့္တင္းမႈမ်ားကို အၿပိဳင္ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲက စတင္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဏုျမဴဗံုးသည္ စစ္ကို အက်ည္းတန္စြာ အဆံုးသတ္  ေစခဲ့သကဲ့သို႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲဟူသည့္ ေသာကသစ္ကိုလည္း ေမြးဖြားေပး ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ဆိုရေပ မည္။ အဏုျမဴဗံုး၏ ေနာက္ဆက္တြဲ သည္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးႏွစ္သိန္းခန္႕ကိုသာ အဆံုးစီရင္ေပးခဲ့ျခင္း မဟုတ္မူဘဲ   ကမၻာသူကမၻာသားမ်ား၏ ေသာက ကင္းေဝး ၿငိမ္းခ်မ္းလံုၿခံဳေရးကိုပါ အဆံုးသတ္ေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စစ္အဆံုးသတ္ သြားျခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အစ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတိျပဳၾကရပါမည္။
သို႔ျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားၾကသူအားလံုး အေနျဖင့္လည္း သည္ျဖစ္ရပ္အား နမူနာထားကာ ဆင္ျခင္သင့္ၾကလွပါ သည္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးသည္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္တြင္းစစ္အဆံုး သတ္ေရးသည္လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံ၏ ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အလံုးစံု အာမခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သတိ ခ်ပ္သင့္လွပါသည္။ ေနာက္ကြယ္တြင္ အျခားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို စြဲကိုင္လ်က္ စစ္အဆံုးသတ္ေရးကို သာ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ ေသာကကင္းေဝး ၿငိမ္းခ်မ္းလံုၿခံဳေရးကို အာမခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ တာဝန္ရွိသူမ်ားအားလံုးႏွင့္ ေထာက္ခံ အားေပးၾကသူမ်ား အားလံုးက သတိထားႏိုင္ၾကပါေစဟုလည္း ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္။
စစ္သာမက ေသာကမ်ားပါ အဆံုးသတ္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းအားျဖင့္သာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေအာင္