စစ္ေျမျပင္မွာ သတင္းယူျခင္း
စစ္ပူလုိ႔ ဒီလုိရႈပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ၾကားထဲ ဗီဒီယုိကင္မရာတလုံးကုိင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔စခန္းဆီ ေရာက္လာသူက ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္း (အခု လူ႔အခြင့္ေရးပညာေပးဌာန-ျမန္မာႏိုင္ငံ [HREIB] ညႊန္မႉး)။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ သူဟာ က်ေနာ္တို႔ အမွတ္ ၁ တပ္ရင္းရဲ႕ တပ္ဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္တဲ့အျပင္ DVB သတင္းေထာက္အျဖစ္လည္း စတင္တာ၀န္ထမ္းေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံအၿပီးမွာ ေတာင္ပုိင္းစစ္ေဒသ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္
တာ၀န္ေပးခံရသူ ကိုေဌးေအာင္ (၀ဲဘက္အစြန္ဆုံး) ကုိ ဥကၠ႒ ကုိႏိုင္ေအာင္နဲ႔အတူ
ေတြ႔ရစဥ္
ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ NGO ေတြ၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေနၿပီး မင္းသမီးစစ္ေျမျပင္ဆီ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြ ၀င္ခြင့္မရလို႔ သူ၀င္လာတာျဖစ္တယ္၊ ေရွ႕တန္းကပုံေတြ လုိခ်င္တယ္၊ ဒါဟာ ABSDF တခုလုံးအတြက္ျဖစ္တယ္၊ ဒီပုံေတြကုိ သူယူသြားၿပီးျပႏိုင္မွ မင္းသမီးေဒသက စစ္ပဲြအေျခေနကို တမာၻလုံးက သိႏိုင္မယ္ဆုိၿပီး ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းက ရွင္းျပပါတယ္။ သူရဲ့ရွင္းျပခ်က္ကုိ စစ္ေဒသ ေကာ္မတီ၀င္အားလုံးက လက္ခံတဲ့ အတြက္ သူကုိေရွ႕တန္းရွိ ကုိဆလုိင္းေယာေအာင္တို႔ တပ္ေတြရွိရာ ဆင္ျဖဴတုိင္အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးေရးတာ၀န္ဟာ ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ က်ေနာ္အေပၚ က်လာပါတယ္။
စစ္ျမင္ျပင္ဆီ သတင္းသြားယူမွာဆုိေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းဆီ သြားသလုိမ်ဳိး ဒီတုိင္းထသြားလို႔ မျဖစ္။ ဒီေတာ့ ကိုရဲမင္းေအာင္ (အခု ဖင္လန္ႏိုင္ငံ) ဦးစီးတဲ့ တပ္စိပ္တစိပ္ကိုေခၚၿပီး ေလွတဆင့္၊ ကားတဆင့္နဲ႔ ဆင္ျဖဴတုိင္ရွိ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြဆီသြားၿပီး သတင္းယူဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆင္ျဖဴတုိင္နဲ႔ လယ္ေအာ္ဖက္အထိ န၀တတပ္ေတြက ေရာက္ေနၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္တုိက္ပဲြေတြျဖစ္ ေနပါၿပီ။ KNU ဆီ ကား
အကူညီေတာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကုိ ဆင္ျဖဴတုိင္ဆီ စစ္ကူသြားမယ့္အဖြဲ႔ထင္ၿပီး 4-Wheel ကားတစီး ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ကာ အမိုေက်းရြာအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ အမိုေရာက္ေတာ့ ရြာထဲမွာလူေတြ သိပ္မရွိေတာ့။ အကုန္လုံးနီးပါး ထုိင္းနယ္စပ္ဘက္က ေဘာတီေက်းရြာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စခန္းအနီးက ထီးထာရြာေတြဘက္ ေျပးသြားၿပီလို႔ သိရပါတယ္။
ရြာလယ္ရွိ KNLA တပ္ရင္း ၁၀ တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးရဲ့ အိမ္မွာ ခဏတည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ စက္ေလွတစီးနဲ႔ တပ္ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ အမိုေဟာင္းရြာဆီ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိပ္ေရာက္လာပါတယ္။ စစ္ပူကာလဆုိေတာ့ ေသနတ္ေတြကုိင္ၿပီး ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစုံနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တုုိ႔အဖြဲ႔ကုိ စစ္ကူလာတဲ့အဖြဲ႔ခ်ည္း အားလုံးက ထင္ေနလို႔ မနည္းရွင္းျပေနရပါတယ္။
ABSDF ၂၀၃ တပ္ရင္းမွ တပ္မႉးေဟာင္းတဦး KNU ဆီ ေျပာင္းၿပီး တပ္ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္မွာ ရိကၡာမႉးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီတုိက္ပဲြ မတုိင္မီကတည္းက တပ္ရင္း ၁၀ စခန္းဆီ က်ေနာ္ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ လာေရာက္လည္ပတ္ဖူးပါတယ္။
ေတာင္ပုိင္းစစ္ေဒသ တာ၀န္ခံ ကိုေဌးေအာင္နဲ႔ ေကာ္မတီ၀င္တခ်ဳိ႕ကုိ ေပါင္းစည္းေရးညီလာခံ ရွင္းလင္းပဲြအတြင္း ေတြ႔ရစဥ္
တနသၤာရီျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္း ထားရွိၿပီး အေပၚခမ္းလွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ စစ္ေရးျပကြင္းနဲ႔ တပ္ရင္းရံုးကုိ စနစ္တက်ထားရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔သိတဲ့ KNU တပ္မႉးငယ္တခ်ဳိ႕၊ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ကို တပ္ရင္းရုံးဆီ လုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ တပ္ရင္း ၁၀ မႉး ဗုိလ္မႉးႀကီးကက္နက္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရပါတယ္။
ပထမပုိင္းမွာေတာ့ ဒီေလာက္စစ္ပူေနတဲ့ၾကားထဲ စစ္ကူလာတာ မဟုတ္ဘဲ သတင္းလာေမးတဲ့အဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို သူလည္း သိပ္သေဘာက်ပုံမရ။ ဒါေပမယ့္ ထား၀ယ္စကားနဲ႔ နႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ သူ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို DVB သတင္းေထာက္မွန္း မွတ္မိသြားပါတယ္။ KNU တပ္မႉးေတြထဲမွာ ထား၀ယ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေပမယ့္ ကရင္စကားနဲ႔ ဗမာစကားကိုသာ အသုံးမ်ားလို႔ ထား၀ယ္သားမွန္း အခ်င္းခ်င္း သိပ္မသိၾကပါ။
က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ဆုိရင္ ရင္း ၁၀ တပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉး ကက္နက္၊ စစ္ေၾကာင္းမႉး ဗိုလ္မႉးဒါးေက်ာ္ (အခု တပ္မဟာ ၄ မႉး)၊ ေဆးတပ္ဆြယ္မႉး ဗုိလ္လက္၀ါးတို႔ ၃ ဦးကလဲြရင္ က်န္တဲ့ ထား၀ယ္-ကရင္ တပ္မႉးေတြ၊ ပဒုိေတြ ထား၀ယ္စကားေျပာတာ သိပ္ၾကားရ ေလ့မရွိပါဘူး။
ထား၀ယ္စကားနဲ႔ အဲဒီလုိေျပာလို႔ အဆင္ေျပတဲ့အခါမွာေတာ့ စစ္ပဲြအေျခေနကို ျပင္ပမီဒီယာက သိခြင့္ရဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြ ၀င္ခြင့္ကုိ ထုိင္းနယ္စပ္ရွိ တပ္မ ၉ က ပိတ္ထားတ့ဲ့အတြက္ သူတို႔ကိုယ္စား ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္း ၀င္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္း ႐ုိက္ခ်င္ေၾကာင္း အေသအခ်ာ တင္ျပေတာ့ ဗုိလ္ကက္နက္က က်ေနာ္တို႔အဆုိကုိ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။
မီးစိမ္းျပတာနဲ႔ ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းက ကင္မရာထုတ္ၿပီး ဗုိလ္ကက္နက္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ဗ်ဴးေတာ့တာပါပဲ။
က်ေနာ္လည္း ေဘးကေန ၀င္ေထာက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိေထာက္ၿပီး ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြထဲ ဒီထုိးစစ္ဟာ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္း၊ ကန္ခ်နပူရီ-ထား၀ယ္ ကားလမ္း စီမံကိန္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနသလားဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ၀င္တာကုိ က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရင္းအရာခံဗုိလ္နဲ႔ ေနာက္တန္းရွိ ရဲေဘာ္ ၁၀ ဦးေက်ာ္ကုိ တပ္ရင္းေဘာလုံးကြင္းအတြင္း ေသနတ္ကုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းၿပီး ဆက္ရုိက္ပါတယ္။
ဒီလိုရုိက္လို႔ေကာင္းတုန္း ဒီတပ္ရင္းရံုးရဲ့ အေရွ႕ဖက္ ၃ ကီလုိမီတာခန္႔ အကြာေလာက္က လက္နက္ႀကီးအသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ လူနာေလွတစီး ရင္း ၁၀ ဂိတ္ဆီ ဆုိက္လာပါတယ္။ ဒီလူနာကို ဗီဒီယုိ ရုိက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ KNU ဘက္က သိပ္မႀကိဳက္။ အေသအခ်ာ စဥ္းစားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ တုိက္ပဲြတခုမွာ ကိုယ့္ဘက္က ဒဏ္ရာရတဲ့ ရဲေဘာ္ပုံကုိ ဘယ္တပ္မႉးက မီဒီယာကုိ ျပခ်င္ပါ့မလဲ။
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ အလုပ္အတူတူလုပ္ေနတဲ့ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းကေတာ့ ဒီလုိအခ်ိန္ကုန္ခံ စဥ္းစားေနပုံမရ။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္တဲ့သေဘာနဲ႔ ဒဏ္ရာရ စစ္သည္ပုံကို ရေအာင္ရုိက္ယူသြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရွ႕က တုိက္ပဲြကလည္းျပင္းလာ၊ ဒဏ္ရာရသူကလည္း မ်ားလာတဲ့အျပင္ ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္ကုိေတာင္ စြန္႔ခြာရမယ့္ အေျခေနမ်ဳိးအထိ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့အတြက္ တပ္ရင္းမႉးနဲ႔အဖြဲ႔ အေတာ္အလုပ္ရႈပ္ကုန္ၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္စိပ္ကုိ ဘယ္သူကမွ ဂရုမစိုက္နုိ္င္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔စီးလာတဲ့ ေလွကိုလည္း လူနာအေရးေပၚပုိ႔ဖို႔ ဆဲြသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔မွာ ျပန္စရာေလွမရွိေတာ့။ အခ်ိန္ကလည္း ညေန ၅ နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ မူလလာစဥ္က စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ABSDF တပ္ေတြရွိရာ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ လယ္ေအာ္ဘက္အထိသြားၿပီး သတင္းယူဖို႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
စစ္ပူခ်ိန္မွာ ကတိတည္ဖို႔မလြယ္ပါ
ဒီလုိနဲ႔ ရင္း ၁၀ ဌာနခ်ဳပ္ကေန အမိုရြာဆီ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ကားလမ္းၾကမ္းအတုိင္း ျပန္လာလို႔ လမ္းမွားစရာ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္ အေျခေနက ပုံမွန္မဟုတ္။ ဆင္ျဖဴတုိင္ဘက္က န၀တတပ္ေတြ နယ္ကြ်ံၿပီး ဒီကားလမ္း၀န္းက်င္ဆီ ေရာက္လာႏိုင္သလုိ KNU ဖက္က စစ္ကူလုိက္လာတဲ့တပ္ေတြနဲ႔ လမ္းမွာတုိးၿပီး လူမွားပစ္ခံရႏိုင္တဲ့ အေျခအေန ရွိေနပါတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဘာတပ္နဲ႔မွ မတုိးဘဲ ည ၆ နာရီခြဲေလာက္ ေမွာင္စျပဳခ်ိန္မွာ အမုိရြာဆီ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိပ္ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အသြားတုန္းက စခန္းခ်ခဲ့တဲ့ ရင္း ၁၀ တပ္ေထာက္ ဗုိလ္ႀကီးအိမ္ေဘးက အိမ္ေသးေသးတအိမ္မွာ စခန္းခ်ၿပီး တပ္ေထာက္ဗုိလ္ႀကီးအိမ္မွာပဲ ထမင္းေတာင္းစားရပါတယ္။
စစ္ပူကာလ ရွင္းလင္းပဲြဆီ တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ တပ္မႉးမ်ားနဲ႔ ရဲေဘာ္မ်ား
ေန႔ခ်င္းျပန္ဆုိၿပီး ထြက္လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔မွာ ဆန္နဲ႔ရိကၡာေတြ ဘာမွ ပါမလာပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ မုိးလင္းေတာ့ ေလွႀကံဳတစီးကုိတားၿပီး ကုိေအာင္မ်ဳိးမင္းနဲ႔အတူ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃ ဦး လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ တပ္စုမႉး ကိုရဲမင္းေအာင္နဲ႔ အဖဲြ႔ကိုေတာ့ ေလွမဆံ့တဲ့အတြက္ အမိုမွာပဲ ခဏေနခဲ့ဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေရာက္ၿပီးမွ တပ္ရင္းေလွကုိ အႀကိဳလႊတ္လုိက္မယ္လို႔ေျပာၿပီး ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမိုကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းၿပီးတာနဲ႔ ၀န္မ်ားလို႔ ေလွမႏိုင္ဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြ ဆင္းေပးပါဆုိၿပီး ေလွသမားက ေဖာက္ပါေလေရာ၊ ေလွသမားကို ၾကည့္ရတာ မ်က္စိမ်က္နွာ အေတာ္ပ်က္ေနၿပီး န၀တ ထုိးစစ္ကုိ အလြန္ေၾကာက္ေနပုံရပါတယ္။ သူဟာ ဆင္ျဖဴတုိင္ဘက္ကေန ပစၥည္းေတြသယ္ၿပီး ထီးထာဘက္ ေျပးဆင္းလာစဥ္ KNU က တားကာ က်ေနာ္တို႔ကုိ ထည့္ေပးလုိက္တာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ KNU ေရွ႕မွာ က်ေနာ္တို႔ကုိ လက္ခံလာေပမယ့္ အခု KNU တပ္မရွိတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ “က်ဳိးဖုိး တပ္” ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ပုံမျပဘဲ ေလွေပၚက ေမာင္းခ်ေနပါၿပီ။
အားနာတတ္တဲ့ ေမာင္က်ဳိးဖုိးေတြကလည္း နွစ္ခါမေျပာရပါဘူး။ “အေရးေပၚ သတင္းပုိ႔စရာရွိတဲ့သူကုိသာ ရေအာင္ သယ္သြားေပးပါ” လို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃ ဦး ေလွေပၚကဆင္း၊ မင္းသမီးစခန္းဆီ ကုန္ေၾကာင္းခရီးရွည္ ေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္လုိက္ပါတယ္။ အမုိနဲ႔ မင္းသမိီၾကား ေလွစီးၿပီး၊ ကားစီးၿပီး မၾကာခဏ က်ေနာ္သြားဖူးေပမယ့္ ကုန္းေၾကာင္းတခါမွ မေလွ်ာက္ဖူးပါ။ သစ္ေမာင္ခုိကားလမ္းရဲ႕ ဖုန္ထူထူကုိ ေနပူပူေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ဖို႔ အားတင္းလုိက္ပါတယ္။ ဖုန္ထူ ေနပူတဲ့အျပင္ စစ္ကလဲ ပူခ်ိန္။ က်ေနာ္တို႔အင္အားကလည္း ၄ ဦးတည္းဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ဂဏာမၿငိမ္လွ။
သတိ ၀ိရိယႀကီးစြာနဲ႔ တနာရီနီးပါး ေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္ကူလုိက္လာတဲ့ KNU စစ္ေၾကာင္းႀကီးတခုနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ တည့္တည့္ႀကီး သြားတုိးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာဆက္သြယ္ေရးစက္မွ မပါတဲ့အတြက္ ဒီလမ္းေပၚ သူတို႔လာေနမွန္းလည္း ႀကိဳသိမထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတာက စစ္ေၾကာင္းေရွ႕မွာ ဆုိင္ကယ္တစီး ေရွ႕ေျပးပါလာလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ “က်ဳိးဖုိး၊ က်ိဳးဖုိး” လို႔ ေအာ္ၿပီးေျပာေတာ့ ဆုိင္ကယ္စီး ကရင္ဗုိလ္က က်ေနာ့္ကုိ မွတ္မိသြားပါတယ္။
စစ္ပဲြမျဖစ္မီေလး တပ္ရင္းစစ္ေရးျပကြင္းအတြင္း ေတြ႔ရတဲ့ အမွတ္ ၁ တပ္ရင္းမွ တပ္စုတခု
သူမ်ားေတြ ေရွ႕တန္းကုိ စစ္ကူသြားဖို႔ တက္လာခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီေရွ႕တန္းကေန စစ္မတုိက္ဘဲ ျပန္လာသူေတြလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလုံလွ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစစ္ေၾကာင္းကို ဦးစီးလာတဲ့ ဗုိလ္ဒူးနာ (အခု ရင္း ၁၀ တပ္ရင္းမႉးလို႔ ထင္ပါတယ္) ဟာ အရင္ DAB စစ္ေၾကာင္းတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔ဖူးသူျဖစ္တဲ့အျပင္ DVB သတင္းေထာက္မွန္းလည္း က်ေနာ့္ကုိ သိေနသူျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ ခဏ ရပ္စကားေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ “ေလွအဆင္မေျပလို႔ က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္း၊ တပ္ရင္းေလွ ဒီေန႔ပုိ႔ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္မမီႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း” ပါ၀င္တဲ့ စာတုိတေစာင္ေရးၿပီး အမိုမွာ က်န္ေနတဲ့ ကုိရဲမင္းေအာင္တို႔ တပ္စိပ္ဆီ ပုိ႔ေပးဖို႔ ဗုိလ္ဒူးနာနဲ႔အတူ က်ေနာ္ေရးေပးလုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ စစ္ပူခ်ိန္မွာ အရင္လုိ ေအးေအးေဆးေဆး စာသြားေပးေနဖို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရပါ့မလဲ။ အဲဒီစာကုိ သူလက္ခံရရွိျခင္း မရွိသလုိ ဗိုလ္ဒူးနာနဲ႔လည္း သူမေတြ႔လုိက္ရတဲ့အတြက္ အဲဒီေန႔ ညေနအထိ သူတို႔ ေလွေစာင့္ေနခဲ့ၾကေၾကာင္း။ အခ်ိန္မီ ေလွေပၚမလာလို႔ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ကတိမတည္သူေတြအျဖစ္ သူျမင္ခဲ့ေၾကာင္း ကုိရဲမင္းေအာင္က ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အေစာဆုံးေျပးဖို႔ တာ၀န္ေပးအပ္ျခင္းခံရသူ
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဒါေတြကိုမသိ၊ စာေပးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုန္ထူထူ ေနပူပူကုိ ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ ထပ္ေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထီးထာရြာစပ္နားဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အရင္လို လုံၿခံဳေရးဂိတ္ေတြ၊ ရြာသူရြာသားေတြ သြားလာေနတာ မေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးႀကီးပါပဲ။
အမွတ္ ၁ တပ္ရင္း အ၀င္၀မွာ ေတြ႔ရတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းမွ အိမ္တခ်ဳိ႕
ထီးထားရြာထဲ ေရာက္တဲ့အထိ ေျခာက္ကပ္ကပ္။ ဒါဟာ မေန႔မနက္ပုိင္းက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ထီးထားကိုျဖတ္ၿပီး အမိုရြာဆီ တက္သြားစဥ္ကနဲ႔ တျခားစီ။ မေန႔က စည္းကားေနတဲ့ရြာလယ္မွာ ဒီေန႔ လူသံတိတ္ဆိတ္လို႔။ KNU ကားတစီးစ၊ နွစ္စီးစ ျဖတ္သြားတာ၊ အရပ္သားကားတစီးစ၊ နွစ္စီးစ ပစၥည္းေတြသယ္ၿပီး ထြက္သြားတာကိုသာ ျမင္ေနရပါတယ္။ အရင္က က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေကာ္ဖီအေၾကြးေသာက္ေနၾက ထီးထာ အထက ေက်ာင္းေရွ႕က ေနာ္ေဖာေကလာဆုိင္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
လူမရွိတဲ့ဆုိင္မွာ ခန နားေနစဥ္ ဆုိင္ကယ္တစီးနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ကရင္ေထာက္လွမ္းေရးက တပ္ၾကပ္တဦးကုိ တားၿပီး သတင္းေမးျကည့္ေတာ့ ထီးထာ ဟုိဖက္ကမ္း၊ အရင္က က်ေနာ္တို႔စခန္းေဟာင္း ေမာင္ေတာ္ဖက္ဆီ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းတခု လာေနပုံရတယ္လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ န၀တစစ္ေၾကာင္းဟာ ေမတၱာ၊ ဆင္ျဖဴတုိင္ဘက္က တေၾကာင္းတည္းမဟုတ္ဘဲ အရင္က်ေနာ္တို႔ ေတာခုိရာလမ္းေၾကာင္း ဘန္းေခ်ာင္းဘက္ကေန အမရာစခန္းဆီ ေနာက္ေက်ာဘက္ကပါ ေနာက္တေၾကာင္း ထပ္ထုိးလာတဲ့သေဘာလို႔ ယူဆရပါတယ္။
စခန္းဆီျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စခန္းေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကုိေဌးေအာင္ကို က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ေတာ့ အေျခအေနဟာ ထီးထာက တပ္ၾကပ္ေျပာတာနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း၊ တနသၤာရီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းဆီ န၀တတပ္ေတြ မၾကာခင္ ေရာက္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိတယ္လို႔ သူတို႔ ခန္႔မွန္းထားေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
“က်န္တဲ့ကိစၥေတြကို မင္းေမ့ထားလုိက္ေတာ့။ ေဟာဒီ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းက လူေတြကို ဦးစီးၿပီး ထီးခီဖက္ အျမန္ဆုတ္ေရး ျပင္ဆင္ပါ” လို႔ ကုိေဌးေအာင္က က်ေနာ္ကုိ တာ၀န္ေပးပါတယ္။ တကယ္က ဒီတာ၀န္ဟာ ကုိမင္းေအာင္ (အခု အေမရိကန္) ကုိ ေပးထားတဲ့တာ၀န္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းႏိုင္ငံထဲရွိ NGO ေတြ၊ အလႈရွင္ေတြ၊ ဗဟုိဖက္က တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ကုိမင္းေအာင္က စခန္းကို ျပန္မေရာက္ေသးပါ။
ဆုိလုိတာကေတာ့ န၀တ ထုိးစစ္ဟာ က်ေနာ္တို႔မွန္းထားတာထက္ ပိုေစာၿပီး မင္းသမီးေဒသအထိ ေရာက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ဆုိရင္ေတာ့ န၀တ ထုိးစစ္ကို ေရွ႕တန္းစခန္း အဆင့္ဆင့္ကေနခုခံတုိက္ခုိက္ၾကတဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္တာ လမ္းေလွ်ာက္ခရီးဟာ လနဲ႔ခ်ီ ၾကာႏိုင္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းသမီး ခုခံစစ္မွာ ဘာေတြျပင္ဆင္မႈ အားနည္းခဲ့သလဲေတာ့ မသိပါ။ သတင္းတပတ္၊ ၁၀ ရက္ေလာက္ အတြင္း န၀တစစ္ေၾကာင္း ေရာက္လာဖြယ္ရွိေနတဲ့အတြက္ ဒီလုိ အျမန္မဆုတ္လို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ထီးထာမွာ ေတာင္ရြာသားေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားမိသားစုေတြခ်ည္း ဆုတ္လမ္းပိတ္ၿပီး က်န္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ ျပန္မေရာက္ခင္ကတည္းက အိမ္ေထာင္သည္ လုိင္းတခုလုံး အထုပ္အပုိးကုိယ္စီနဲ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းကို ဦးစီးရသူ သုိ႔မဟုတ္ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ရြာသူႀကီး ႏွစ္ဦးကေတာ့ ကုိလွေရြ (အခု ဒိန္းမတ္) နဲ႔ ဦးစုိး၀င္း (အခုအေမရိကန္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ ခရီးထြက္ႏိုင္ဖို႔ တညလုံး ပစၥည္းေတြ သိမ္းရပါတယ္။ က်ေနာ္ တာ၀န္ယူ သယ္သြားရမယ့္အထဲမွာ ရံုးပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ အေရးႀကီး စာရြက္စာတန္းနဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြထည့္ထားတဲ့ သြပ္ျပားေသတၱာ တဒါဇင္ေက်ာ္၊ လက္နွိပ္စက္ေတြ၊ မီးစက္ေတြ၊ ဗီဒီယုိစက္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းရွိ အိမ္အမိုးေတြကေန ခြာထားတဲ့ သြပ္ျပားခ်ပ္ေရ ၅၀ ေက်ာ္ေတာင္ ပါေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးဘဏ္တုိက္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္ထဲက စာအုပ္ေတြ သယ္ယူသြားေရးကိုလည္း ျပင္ရပါတယ္။ သမုိင္းဆုိင္ရာ အေရးႀကီးစာအုပ္ေတြကိုပဲ သယ္မယ္လို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေဒါင္းအုိးေ၀၊ ေခတ္ၿပိဳင္အပါအ၀င္ လစဥ္ထုတ္စာေစာင္ေတြ၊ ဗဟုိကထုတ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီအေျခခံ၊ လူ႔အခြင့္ေရးအေျခခံ စသည္ျဖင့္ လက္တဖ၀ါးစာရွိ ပညာေပးစာအုပ္ငယ္ေတြကိုေတာ့ န၀တ စစ္သားေတြ ေရာက္လာရင္ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ဆုိၿပီး တပ္ရင္းအလယ္ ကုကၠိဴပင္ႀကီးေအာက္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဒီအတုိင္းျဖန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။
မိသားစုေတြအားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ခ်ိန္၊ ပစၥည္းေတြအားလုံး အဆင့္သင့္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ အေရးေပၚ ကားလုိက္ရွာေတာ့ စစ္ပူတုန္း လက္က်န္သစ္ေတြ ခုိးသယ္ဖို႔ေရာက္လာတဲ့ ထုိင္းသစ္ကားတစီးနဲ႔ တုိးပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေသနတ္ထုတ္မျပလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ အေရးေပၚအေျခေနအရ က်ေနာ္တို႔ကုိ ထီးခီးစခန္းဆီ လုိက္ပုိ႔ေပးဖို႔ ေသနတ္ျပ ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ နဲ႔ အေပးအယူ တည့္သြားပါတယ္။ အဲဒီကားေပၚ ပစၥည္းေတြတင္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕နဲ႔ ကေလးငယ္တခ်ဳိ႕ကိုတင္ၿပီး ထီးခီးစခန္းဆီ က်ေနာ္တို႔ တက္လာေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကရင္ရြာသူရြာသားေတြ အမ်ားႀကီးလည္း ထီးခီးဆီ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ KNU ခ႐ိုင္ရံုးကေန ထီးထာကလူေတြကို ထီးခီးဆီ တရား၀င္လာခြင့္ မေပးေသးတဲ့အတြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ တဲထုိးၿပီး ယာယီစခန္းခ် ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကားႀကီး ထီးခီးက ေက်ာင္းသားရံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပဒုိနီးနီ အပါအ၀င္ KNU အရာရွိတခ်ဳိ႕ လာၾကည့္ၿပီး စစ္မေရာက္ခင္ ႀကိဳေျပးလာသူေတြအျဖစ္ က်ေနာ့္ကုိ အျပစ္တင္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာသြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေျခေနကုိ ရွင္းမျပႏိုင္ေတာ့။ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကုိ အျမန္ခ်။ ပါလာတဲ့ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားရံုးေဘးမွာ ယာယီအမုိးလုပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းက အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ေနရာျပင္ေပးရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ဒီလုိ ျပာယာခတ္ၿပီး ျပင္ေနေပမဲ့ ထီးခီးရွိ KNU တာ၀န္ရွိသူေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ န၀တစစ္ေၾကာင္း ေတာ္႐ုံနဲ႔ ထီးခီးကို ေရာက္လာမယ့္ပုံ မရွိေသးဘူးဆုိတဲ့ အထာမ်ဳိးနဲ႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ေကာလာဟလ သတင္းေတြအရဆုိရင္ အမိုအထိပဲ န၀တက ထုိးစစ္ဆင္ၿပီး ထီးခီးဖက္ကုိ မထုိးဘဲ ခ်န္ထားမယ္လိုလုိ သတင္းေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေတြကို အစိီစဥ္အတုိင္း ဆက္လုပ္ေနၿပီး အေရးႀကီးပစၥည္းေတြကို ထုိင္းနယ္ေျမထဲရွိ ဖုနန္းလြန္ရြာက ထုိင္းေထာက္လွမ္းေရးအိမ္နဲ႔ ေဟြးနန္းေခါင္ရြာရွိ က်ေနာ္တို႔ ယာယီရံုးခန္းဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ေတြဆီ အျမန္ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။
မင္းသမီးခစန္းမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသမီးသမဂၢ (BWU) အစည္းေ၀းတခု
ညေနမုိးခ်ဳပ္ခါနီးမွာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တက္လာၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လုိင္းက မိသားစုေတြအားလုံး ထီးခီရံုးဆီ ေရာက္လာျကပါတယ္။ ပ်ဳိးပန္းေ၀ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ အသက္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ ေပါင္းလုိက္ရင္ လူဦးေရ ၆၀ ေက်ာ္ ၇၀ ေလာက္အထိ ရွိမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment