ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ဆရာၾကီးမင္းသိခၤအေၾကာင္း တစ္ပိုင္းတစ္စ

08/04/2012

 

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး   အတြင္းတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ထူူးထူး ျခားျခား ထြက္ေပၚလာတဲ့ နံရံကပ္ပိုစတာ  တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္

အမွတ္ရမိပါ တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးလွည္း ေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တစ္ ပါတီ

စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏ္ၵျပတိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကပါ ၿပီ။

တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ က်ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြ၊ ျပည္သူ႔ ေသြးေတြဟာ စုစည္း

လိုက္ရင္ ျမစ္ႀကီးအျဖစ္ ခ်င္းခ်င္းနီရဲသြား မယ့္ အခ်ိန္ပါ။

ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ တပ္မေတာ္သား ေတြ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပူးေပါင္းလာၾကပါ ၿပီ။ အစိုးရ

၀န္ထမ္းေတြ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုဖို႔ လမ္းမေပၚ ထြက္လာၾကပါ ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက တုိက္ ပြဲ၀င္ ပိုစတာေပါင္းစံု ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အလန္႔တၾကား

ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ပိုစတာ တစ္ခုကေတာ့ ““ေက်ာ္ဟိန္းဘာလဲ ဘယ္ လဲ၊ ေမာင္သာရ

ဘာလဲ ဘယ္လဲ” ရွစ္ေလးလံုး မတိုင္ခင္တုန္းက ဆရာေမာင္သာရ ေရးတဲ့

““ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ”” ဆိုတဲ့စာအုပ္ဟာ

အလြန္နာမည္ႀကီးပါ တယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းက ပရိသတ္အင္အား ႀကီးတဲ႔ ႐ုပ္ရွင္းမင္းသား၊ ေမာင္သာရက ပရိသတ္ေတာင့္တဲ့ စာေရးဆရာ၊

လူထု က ျပည္သူက သူတို႔ခ်စ္တဲ့ သူတို႔ေလး စားတဲ့ ဒီ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒီစာေရးဆရာ ကို သူတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲၾကားမွာ အတူယွဥ္တြဲ

ျမင္ခ်င္ရွာၾကပါလိိမ့္မယ္။

တျခား တျခား ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ တျခားတျခား စာေရး ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ

တုိက္ပြဲ၀င္ေနတာ ျမင္ေနရေလေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဦးေက်ာ္ ဟိန္းနဲ႔ ဆရာေမာင္သာရတို႔ကိုလည္း လူ ထုႀကီးက တုိက္ပြဲၾကားမွာ ေတြ႕ခ်င္ရွာပါ

လိမ့္မယ္။ ဒါက ျပည္သူလူရဲ႕ ဆႏ္ၵပါ။ လူထုက ဒီလိုဆႏ္ၵျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူထု က အဲဒီအႏုပညာသည္ေတြကို ခ်စ္လို႔ ျမတ္ႏုိးလို႔

တန္ဖိုးထားလို႔ပါ။

ဒီအတြက္ ဦးေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ ဆရာ ေမာင္သာရတို႔ ဘက္မွာလည္း သူ႔အ ေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိခဲ့လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္

လက္ခံေပးခဲ့ၾကပါ တယ္။

ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့ အႏုပညာသမား မွန္ရင္ စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ အႏုပညာ ရွင္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္က ျပည္သူကို ျပန္ခ်စ္ဖို႔ပဲ

မဟုတ္လား။ အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းမွာျပည္ သူခ်စ္တဲ့စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ဟာ ဒီမိုကေရစီ ေဟာေျပာပြဲေတြ ေန႔ မနားညမနား

ဖိတ္ၾကားခံရပါတယ္။ ဒီအတြက္ စာနယ္ဇင္းသမဂၢ(ဗဟို)နဲ႔သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ သပိတ္ေကာ္မ တီေတြက စီစဥ္တာ၀န္ယူ

ၾကပါတယ္။ လူထု လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့သူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ စင္ျမင့္မွာ ရဲရဲတင္းတင္း ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။

၂၆ ႏွစ္တာ မဆလ ေခတ္ရဲ႕ အနိ႒ာ႐ံု ေတြကို မေၾကာက္တမ္း မရြံ႕တမ္း ေ၀ဖန္ ထုိးႏွက္ခဲ့ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း  ဖိတ္ၾကားခံရလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔ သာမက ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ပါ ထြက္ၿပီး ေဟာခဲ့ ရပါတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ မအူပင္ သပိတ္ေကာ္မတီက တကူးတက လာ ေရာက္ ဖိတ္ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာင္ ေတာ္ က်ဴရွင္ဆရာ၊

စာေရးဆရာတစ္ဦး မအူပင္မွာ ေဟာေျပာဖို႔ လုိက္သြားၾကပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မအူပင္ ဒီမိုကေရစီ ေဟာေျပာပြဲ

သြားၾကမယ္ဆို တဲ့ သတင္းက ဆရာမင္းသိခၤဆီကုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဆရာမင္းသိခၤက ကၽြန္ ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ သပိတ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ၃၃ လမ္း၊ ေရႊၾကည္ ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို

သူကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း လုိက္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ သူေဟာေျပာရာ

စင္တုိင္း စင္တိုင္းမွာ ပရိသတ္ကလည္း  ၀က္၀က္ကဲြျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။

ဆရာမင္းသိခၤမအူပင္သြားေပမယ့္  ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူ႔ရဲ႕ စာေပ လုပ္သား တ႐ိုတေသ ေပးအပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက

အႏူးအၫြတ္ေမတၱာရပ္ခံ မွာၾကားပါတယ္။ ““ေမာင္ရင္တို႔ႏွစ္ေယာက္  ကိုယ့္ဇာတိ မအူပင္ေရာက္ရင္ ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕

စာေပလုပ္သား ကဒ္ကို မီး႐ႈိ႕ဖ်က္စီးေပးၾကပါ””တဲ့။

ဆရာခနဲ႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာ ဆရာေတြလည္း ပြဲအေတာ္မ်ားမ်ား တြဲ ေဟာဖူးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ က ဗိုလ္တေထာင္သစ္စက္

တစ္ခုမွာ ဆရာခနဲ႔အတူ ေဟာခဲ့ရပါတယ္။

ဆရာမင္းသိခၤေဟာေျပာပြဲတုိင္းဟာ စစ္သားေတြ။ စစ္ကားႀကီးေတြ၊ သံဆူး ႀကိဳးေတြ ေဘးက ၿခံရံ ေစာင့္ၾကပ္ၿပီး ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ရတဲ့

ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာ မင္းသိခၤက တပ္မေတာ္သားေတြကို တုိက္ခုိက္ၿပီး မေျပာပါဘူး။ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္နဲ႔ စစ္တပ္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္

အာ ဏာရွင္လက္တစ္ဆုပ္စာကိုသာ ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေဟာေျပာတာပါ။ ဆရာခရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြဟာ မွ်တတယ္လို႔ လူထုက

ယူဆၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ တပ္ မေတာ္သားႀကီးေတြငိုၿပီး ၿငိမ္နား ေထာင္ေနတာ၊ တခ်ိဳ႕စစ္သားေလးေတြ လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးၾသဘာေပးကာ

ဆရာခရဲ႕ စင္တိုင္းလုိက္လိုလိုမွာ ေတြ႕ေန ရပါတယ္။

အဲဒီ ဆရာခက သူ႔ရဲ႕ စာေပလုပ္သား ကဒ္ကို သူ႔ဇာတိ မအူပင္မွာ မီး႐ႈိ႕ခိုင္းလို႔ ကၽြႏ္ေတာတို႔ကလည္းေအာင္ျမင္ခမ္းနား စြာ မီး႐ႈိ႕ၾကတာပါပဲ။

စက္တင္ဘာ(၁၆)ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာမသိမ္းခင္ ႏွစ္ ရက္အလို ကန္ေတာ္ကေလး ဖဆပလ ရပ္ကြက္ (စစ္၀န္ႀကီး႐ံုးေရွ႕က

ဆရာ မင္းသိခၤ ေဟာေျပာပြဲကေတာ့ မဆလ စစ္တပ္နဲ႔လူထုအႀကီးအက်ယ္ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ခဲ့တဲဲ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း တစ္ပြဲလို႔ ဆိုရ မွာပါ။

စက္တင္ဘာ(၁၆)ရက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ တခ်ိဳ႕ေတာထဲ ေရာက္၊

တခ်ိဳ႕ ေထာင္ထဲေရာက္ ကၽြန္ ေတာ္တို႔က NLD  ဌာနခ်ဳပ္ ၿခံႀကီးထဲမွာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗဟို႐ံုးအဖဲြဲ႕မွဴးက ဆရာ ဦး၀င္းခက္ပါ။

ေဒၚစမ္းစမ္းေအာင္ခ်က္ ေကၽြးတဲ့ ဒီမိုကေရစီထမင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တိုကင္ယူၿပီး စားၾကရပါတယ္။ ဆရာ မင္းသိခၤလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔

အတူတူ ပါပဲ။

ဆရာမင္းသိခၤ တစ္႐ံုးလံုးရဲ႕ ေ၀ယ်ာ ၀စၥ ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းအကုန္ လုပ္ပါတယ္။ ေသာက္ေရအိုးေတြ ေရ ျဖည့္တယ္။

ၿခံတစ္ၿခံလုံး အမႈိက္ေတြ သူ ရွင္းတယ္။ တံျမက္စည္း လွည္းတယ္။ ဆရာခမွာ သာမာန္မာနမရွိသလိုပါပဲ။ ေအာက္ေျခ အလုပ္ေတြ

မညည္းမျငဴ ဘဲ သူဒိုင္ခံလုပ္ေနတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြက ေန႔တုိင္း NLD  ၿခံ၀လာလာၿပီး ဆရာမင္းသိခၤကို အပ္ဖို႔၊ ထုတ္ေပးဖုိ႔ခ်ည္း  ေျပာေနပါတယ္။ ၿခံထဲ၊

႐ံုးထဲကိုေတာ့ သူတို႔ ၀င္ၿပီး မဖမ္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အသိမေပးရ ေသးဘူး။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက

ဆရာမင္းသိခၤ NLD  ၿခံထဲမွာ ရွိေနတာ ကို သိေနၿပီ။ ထြက္အဖမ္းမခံရင္ ဌာနခ်ဳပ္ ပါ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာရွာႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔

ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ကာယကံ ရွင္ကိုယ္တုိင္ကေကာ။ ကာယကံရွင္က ေကာ ဘာလုပ္မလဲ။ မင္းသိခၤ ဘယ္လဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာခက ရဲရဲ၀့့ံ၀ံ့ ထြက္ အဖမ္းခံလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထားရစ္ခဲ့ပါေတာ့ တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းပါတယ္။ အလြမ္း ေတြကို အင္အားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ၾက ပါစို႔။

from -http://www.hotnewsweekly.com/archives/7875
(၂၀၀၇ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ေ၀းေရးထားတာပါ။ းီလိုေ ဆာင္းပါးမ်ိဳး ျပည္တြင္းထုတ္ဂ်ာနယ္ မွာ 

ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ အခါမွာ ပါလာရင္ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္   ေတာ္ေတာ္ေလးရိွေနၿပီ ေျပာရမွာပါ။)

ေအာင္ေ၀း`