သာဓု ေခၚႏုိင္ၾကပါေစသတည္း

Written by ယုယ

Monday, 06 August 2012 17:15

“သားရယ္၊ အဘမွာ ပိုက္ဆံ တစ္ရာပဲပါလို႔ ကားခကို ဒါေလးပဲ ယူပါေနာ္” “ဟာ ရတယ္ ဘႀကီး။ တစ္ရာလည္း မေပးနဲ႔ေတာ့” ႏြမ္းပါးဟန္ ရွိေသာ အဘိုးအိုႏွင့္ စိတ္သေဘာ ထားေကာင္းေသာ အထူးကား စပယ္ယာေလးတို႔ ၾကားမွာ အလွဴေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလွဴႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ လက္ေကာက္သံ တခၽြင္ခၽြင္ မၾကားရ။ ဟန္းဖုန္းသံ တညံညံ မျမည္။ သတင္းစာထဲ ေက်းဇူးတင္လႊာ မပါဘဲႏွင့္ လွဴျဖစ္သြားသည္။ ေဘးနားရွိ ခရီးသည္ အားလံုးလိုလိုမွာ စပယ္ယာေလးအား ခ်စ္ခင္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ အဘိုးအိုကမူ တတြတ္တြတ္ႏွင့္ ဆုေပးေနရွာ၏။ “အစ္မ၊ ဒီနားမွာ ငါးဆယ္တန္ေလး တစ္ရြက္ ျပဳတ္က်တာ ေတြ႕မိလား ဟင္” “မေတြ႕မိပါဘူး ကေလးရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “အဲဒီ ငါးဆယ္က သား မုန္႔ဖိုးေလ” “ဒါဆို ဒီေန႔အတြက္ သားမွာ စားစရာ မုန္႔ဖိုး မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟုတ္လား” “ဟုတ္ကဲ့” “ကဲ ဒါဆို အစ္မက  သားစားခ်င္တဲ့ ငါးဆယ္တန္ မုန္႔တစ္ခု ေကၽြးလိုက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ေတာ့ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးကို မေပ်ာက္ေအာင္ သိမ္းရမယ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ အစ္မ” သူတို႔ရပ္ကြက္က လက္လုပ္ လက္စားမ်ားသည္။ အဲသည္လို ကေလးေတြ ဆုိမွေတာ့ မုန္႔ဖိုးရသည့္ ေန႔ဆိုသည္မွာ မဟာ ကံထူးရွင္ ျဖစ္သည့္ေန႔ပင္။ အခုလုိ ငါးဆယ္တန္ မုန္႔ႀကီး အလကား စားရသည့္ေန႔ဆို ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ။ အင္တာေန ရွင္နယ္ေက်ာင္း တက္ခြင့္ရ သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ကဲ့သုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရေတာ့သည္။ မုန္႔ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ၀မ္းသာအားရ ေျပးထြက္ သြားေသာ ကေလးငယ္အား ၾကည့္ရင္း လမ္းေဘးမုန္႔ဆိုင္ အေသးစား ပိုင္ရွင္ ကေလးမ ခမ်ာ အလွဴႀကီး ေပးလုိက္ရ သကဲ့သို႔ ခံစားေနရ၏။ “အဘြား ခေရပန္း တစ္ကံုးကို ဘယ္ေလာက္လဲ” “တစ္ကံုးကို တစ္ရာပါ သမီးရယ္။ အဘြား ဒီေန႔ ေရာင္းမေကာင္းလို႔ သံုးကံုး ႏွစ္ရာသာ ယူသြားပါေတာ့” လွည္းတန္းပလက္ ေဖာင္းေပၚမွာ ခေရပန္းကေလးေတြ သီေရာင္းေနေသာ အဘြားအိုထံမွ ပိုက္ဆံငါးရာ ျဖင့္ ပန္းတစ္ကံုးသာ ယူသြားေသာ ေက်ာင္းသူေကာင္ မေလးအား အဘြားအိုက ေမတၱာ ပို႔ေပးေနသည္။ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ပန္းကံုးေပးစရာ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး မရွိပါ ဘဲႏွင့္ ပိုက္ဆံ ငါးရာေပးကာ အဘြားအိုထံမွ ပန္းကံုးတစ္ကံုး အားေပးသြားသည္။ “ပန္းတစ္ကံုး ဘယ္လုိ ေရာင္းလဲ” “သံုးကံုးႏွစ္ရာပဲ ယူပါ ေတာ့ သမီးရယ္” “မ်ားလိုက္တာ။ အရင္ကဆို တစ္ကံုးငါးဆယ္ တည္းပါ။ ေစ်းေတြကလည္း ႀကီးလိုက္တာေနာ္။ အလကား ရတဲ့ ပန္းေတြသြားေကာက္ ၿပီးေတာ့။ အိမ္ကလူအတြက္ ယၾတာေ ခ်စရာရွိလို႔သာ ၀ယ္ရတာ” အ၀တ္အစား ေျပာင္ ေျပာင္လက္လက္ႏွင့္ မိန္းမက စကားကို တရစပ္ေျပာ ေနသည္။ အဘြားအိုကလည္း ဘုရားတရားႏွင့္ ေနသူပီပီ မုသားစကားကို မဆို။ “မနက္ အေစာႀကီး ကေလးေတြနဲ႔ လုမေကာက္ ႏုိင္လို႔ သူတို႔ဆီက တစ္ဆင့္ ျပန္၀ယ္ ထားရတာပါ သမီးရယ္။ ကဲ ကဲ၊ အရင္းအတိုင္းပဲ ယူသြားပါကြယ္” လက္ေကာက္မ်ား၏ ထိ႐ိုက္သံႏွင့္ အတူ ဆူမိုနပန္း သမားႀကီးကဲ့သို႔ ျပည့္ေဖာင္း ကားေနေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းမွ ႏွစ္ရာတန္ အစုတ္ ကေလးျဖင့္ ခေရပန္း ေလးကုံးႀကီးမ်ားပင္ အားေပး သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားမည္းမည္းႀကီးေပၚသို႔ တက္ကာ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းထြက္သြား၏။ အဘြား အုိကမူ ေစာေစာကကဲ့သို႔ မေလ်ာ့ေသာ ေမတၱာမ်ား ပို႔ သေနေလ၏။ “လက္ဖက္ရည္တစ္ ခြက္ေပး။ ဘယ္ေလာက္ က်လဲ” “ငါးေထာင္က်တယ္” “ဟယ္ နင္တို႔ကလည္း ေစ်းတက္တာ ျမန္လိုက္တာ။ မေန႔ကပဲ တစ္ေထာင္ဆို” “ကုန္ေစ်းႏႈန္း အတက္ ၾကမ္းတာ သိသားနဲ႔” “ကဲ ကဲ၊ ဒါဆိုလည္း ငါ့ခ်က္ယူမလား” “ဟာ အေဒၚ့ခ်က္ေတာ့ မယူခ်င္ပါဘူး” “ခ်က္လက္မွတ္ကို ေျပာတာပါ ေကာင္ေလးရဲ႕။ ငါ ေရးေပးလိုက္မယ္။ မနက္ ျဖန္က်ေတာ့ ဘဏ္မွာ သြား ထုတ္ေပါ့။ စမူဆာေလးပါ ထည့္ေပးလိုက္ဦးေနာ္” “ကရင္ေလးေရ၊ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ကို သံုးေထာင္တန္ စမူဆာ ထည့္ေပးလိုက္ ေဟ့” အနာဂတ္ ကာလ ေရာက္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။ စိတ္မႏွံ႔ ျဖစ္ေနရွာေသာ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ကို လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးေပါက္က ေန႔စဥ္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ စမူဆာ အလကား ေကၽြးသည္။ သို႔ ေသာ္ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္က အလ ကားဆို လက္မခံ။ တကယ္ ေပးဖို႔လည္း သူ႔မွာ မရွိ။ ပါးစပ္ႏွင့္ေရာင္း၊ ပါးစပ္ႏွင့္ ေပး။ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ သေဘာ တူၾကသည္။ ထိုသို႔ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ လာစားတိုင္း ယခုကဲ့သို႔ပင္ ေနာက္ေနက်။ ငါးေထာင္တန္ အထပ္လိုက္ ၾကဲႏုိင္ေသာ အလွဴမ်ဳိးမဟုတ္။လွဴခ်င္စိတ္ကလည္း ႐ိုး႐ိုးရွင္း ရွင္း။ ပါမစ္ေတြ က်ပါေစ။ ဟမ္းဖုန္းကို တစ္ေယာက္ တစ္လံုး တစ္အိမ္လံုးကို သံုး ႏုိင္ပါေစ။ ဆုိက္ကနက္ကား ႀကီး စီးရပါေစဆိုသည့္ ဆု ေတာင္းသံကိုမူ မၾကားရ။ ပံုမွန္ေလး ေရာင္းရေတာ္ၿပီဟူ ၍သာ ဦးေပါက္တို႔ရင္ထဲမွာ ရွိသည္။ ေဒၚ၀ိုင္းစိန္ကမူ သူ႔ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္ရင္း- “ျမန္ျမန္လုပ္ပါဟဲ့။ ဒီမွာ ဗိုက္ဆာလွၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြထက္ နင္တို႔ ဆိုင္က ေကာင္းလို႔ လာအားေပး ေနတာ သိရဲ႕လား” သူ႔၀မ္းစာေလး သူယူ ရင္း ထြက္သြားခါနီးမွ “ဟဲ့ ဘဏ္မွာ ပိုက္ဆံ  သြားထုတ္ရင္ ၀ိုင္းစိန္ ကုမၸဏီလို႔ ေျပာၿပီး ထုတ္လိုက္၊ လူ တုိင္းသိတယ္။ ဟုတ္ၿပီ လား” သည္ကိစၥက အေတာ့္ကို ခြက်သည့္ကိစၥ။ အပတ္ စဥ္ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ ေလာက္ အဲဒီအသံကို ၾကား ၾကရသည္။ ဓားေသြး ေက်ာက္တံုးထမ္း၍ ေအာ္ေနသည့္ ဘႀကီးတစ္ဦး အသံက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္ ႏွင့္။ အသက္ထက္ ခႏၶာ ကိုယ္က ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ေနသည့္ ဘႀကီးအား  သူတို႔ မိသားစု ကူညီခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဓားေသြးသည့္ကိစ္ၥဆိုသည္ မွာ ခဏ ခဏလုပ္ရန္ မျဖစ္ ႏုိင္။ အဘ အသံက မၾကား မခ်င္းေအာ္ေနမည့္အသံမ်ဳိး။ တစ္စတစ္စ ပိုက်ယ္လာသည္။ “အဘ ဓားေတြ ေသြး ပါတယ္။ အဘကို ကူညီပါ” သူတို႔ မိသားစုကလည္းသည္ အသံၾကားရၿပီ ဆိုလွ်င္ ေနမထိထိုင္မသာ။ တိုက္ပံုအက်ႌတစ္ပတ္ႏြမ္း ကေလးႏွင့္ အဘ ပံုစံက တစ္ခ်ိန္က အရာရွိ၊ ယခုမူ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးတစ္ဦး လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခင္ က သူ႔နားမွာ ေႁခြရံသင္း ပင္းမ်ား တစ္ပံုႀကီး ရွိေကာင္း ရွိခဲ့လိမ့္မည္။ ဆရာ၊ ဆရာ ႏွင့္ တစ္ရာတည္းရာေနမည္။ ယခုမူ ပါ၀ါလည္း မရွိ။ ဆရာလည္း နတိၳျဖစ္သြား ေလမလား မသိ။ သို႔တည္းမဟုတ္ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စီးပြားေရး သမားဆိုသည္မွာ တစ္ခ်က္ မွားသည္ႏွင့္ တစ္သက္ ရွာ မွ် ကုန္ေရာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သိကၡာရွိရွိ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနေသာ ဘႀကီး၏ စိတ္ကို ေလးစားရ မည္။ ဟုိလူ႔လိမ္ သည္လူ႔ ေကာက္ႏွင့္ရေသာ ငါး ေထာင္တန္တစ္ထပ္ထက္ အဘ လက္ထဲက ေခၽြးစို႔ေန ေသာ ႏွစ္ရာတန္၊ တစ္ရာတန္ အႏြမ္းကေလးေတြက ပိုသန္႔ရွင္းသည္။ အသက္ႀကီး  လာသည္ႏွင အမွ် ႐ိုးသားမႈ ပို၍ႀကီး လာသင့္သည္ဟု အဘ ေတြးမွတ္ ထားပံုရသည္။ ဘႀကီး အသံၾကား တိုင္း ဓားေသြးရလြန္းသျဖင့္ သူတို႔အိမ္က ဓားေတြလည္း လံုးပါးပါးကုန္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔အိမ္က လူေတြကို မွာထားရသည္။ ဓားကိုင္လွ်င္ ေသခ်ာ သတိထားကိုင္။ အဘ လာေနသေရြ႕ သူတို႔အိမ္က ဓားေတြ ထက္ေနမွာပင္။ “အဘ ဓားေတြ ေသြး ပါတယ္။ အဘကို ကူညီပါ” သူတို႔ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ေရတစ္လီတာကို ေလးရာႏွင့္ ၀ယ္ေသာက္ ၾကရသည္။ ထို ေရကို ထည့္ထားသည့္ ဘူးခြံ ကိုမူ ကေလးေတြက ေတာင္းသည္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဆင့္ ျပန္ေရာင္းသည္။ ထိုသည္ပင္ ေက်ာင္းနားမွာရွိသည့္ ကေလးမ်ား၏ စီးပြားေရး။ သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္း သည့္အခ်ိန္ဆို အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾက၏။ သို႔မွသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားေတြ မျပန္မီ ေတြ႕မွာ။ ေႏြရာသီဆို တစ္ညေနတည္း မွာပင္ သူတို႔အတြက္ ေႁမြေရခြံ အိတ္တစ္လံုးစာခန္႔ အသာ ေလး ရ၏။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ ေတာ့ ေလးငါးဘူးေလာက္ ပင္ မရခ်င္။ ေစ်းကြက္ကို သိလာသျဖင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေတြကလည္း မ်ားလာ သည္။ လူႀကီးေတြကပင္ အလုအယက္ ေစ်းကြက္လု ခ်င္လာသည္။ သည္ၾကား ထဲ ေက်ာင္းအေပါက္၀မွ ေက်ာင္းေစာင့္ေတြကို ေဆး လိပ္၊ ကြမ္းယာႏွင့္ ဖားရ ေသးသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေက်ာင္းနားကပ္ခြင့္ မေပး။ ခပ္ေ၀းေ၀းက လွမ္းေမွ်ာ္ ရသည္။ ေရဘူးေကာက္ၿပီး သည္ႏွင့္ မျမင္သာသည့္ ေနရာျပန္ေျပးရသည္။ အထုပ္ ႀကီးေတြ ထမ္းလိုက္ေျပး လိုက္က မသက္သာ။ ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လည္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ လုပ္ၾကရသည္။ မလုပ္လွ်င္ ေရဘူးမရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္။ “အစ္မႀကီး အဲဒီေရဘူးေလး သားကို ေပးပါလား” ေရသန္႔ဘူးကိုင္ထားေသာ ေကာင္မေလးက ဘာေၾကာင့္ ေတာင္းမွန္းမသိ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေရဘူးထဲမွာ ေရေတြ က်န္ေသးသည္။ “ဟဲ့ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ” “သား ေရာင္းစားမလုိ႔ ပါ” “တစ္ဘူး ဘယ္ ေလာက္ရလဲ” “သံုးဆယ္” “ကဲ အစ္မကို ဒီေရဘူး ျပန္ေရာင္းလုိက္တယ္လို႔ သေဘာထား ေရာ့ ငါးဆယ္ ယူ” “သားမွာ ျပန္အမ္းစရာ ႏွစ္ဆယ္ မရွိဘူး အစ္မရဲ႕” “ကဲပါ ျပန္မအမ္းနဲ႔ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္တယ္လို႔ မွတ္လိုက္” “ဟာပြတာပဲ ေန႔တုိင္း အဲဒီလို ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္ တဲ့သူ ရွိရင္ေကာင္းမွာပဲ။ သြားမယ္ေနာ္ အစ္မ” ေက်ာင္းသူေလးက သူ႔ မုန္႔ဖိုး အနည္းငယ္ကို လွဴလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕ကိုယ္သူလည္း လွဴသည္ ဟု မေတြးမိ။ ကေလးတစ္ ေယာက္၏ရယ္သံ၊ ေပ်ာ္ရႊင္သံကို ခပ္တိုးတိုး နားစြင့္ လုိက္႐ံုသာ။ သီလရွင္ေလး သံုးပါးႏွင့္ သီလရွင္ဆရာႀကီးတစ္ ပါး ဆန္လွဴခံႂကြလာသည္။ ဟိုအရင္ကမူ အိမ္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆန္လွဴေလ့ ရွိသည္။ ဆန္ကလည္း လွဴ ႏိုင္သည့္အေျခအေန မဟုတ္ လား။ ယခုမူ ပိုက္ဆံသာ လွဴႏုိင္ၾကေတာ့သည္။ ပိုက္ ဆံဆိုရာတြင္ မ်ားမ်ားစားစား လည္း မလွဴႏုိင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လာလိုက္သည့္ ဆရာေလးေတြ။ သီလရွင္ဆို သည္မွာ ဆြမ္းခံစားလို႔ရသည္ မဟုတ္။ ဆန္အလွဴခံၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားၾက ရသည္။ ဟိုအရင္ကမူ လူမ်ားက ပိုက္ဆံလွဴေလ့ မရွိ။ တခ်ဳိ႕ဆရာေလးေတြက မူ စားရန္ လိုသေလာက္ ဆန္ကိုယူထားၿပီး ေစ်းသည္ တစ္ဦးတေလထံမွာ ဟင္း ခ်က္စရာေလးျဖင့္ လဲယူ တတ္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ယခုမူ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ပိုက္ဆံလွဴသျဖင့္ ထိုသို႔ လုပ္စရာမလိုေတာ့ေပ။ (ပိုက္ ဆံဆိုလုိ႔ အထင္မႀကီးေလ ႏွင့္။ ဆရာေလးတို႔၏ ႏွီးဗန္း ကေလးထဲတြင္ ငါးက်ပ္တန္၊ တစ္ဆယ္တန္ကေလးမ်ား သာ မ်က္ႏွာရၾကသည္။ ႏွစ္ရာတန္ဆိုသည္မွာ မေပၚ တစ္ခါ ေပ်ာက္တစ္လွည့္။) “ဒါနရွင္မ်ားရွင္” ဆရာေလးတို႔ အလွဴခံ ေနက်အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အိမ္ရွင္ က ထြက္မလာေသး။ တခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြက ဆရာေလးမ်ားကို ေရေအးေအး ဒါမွမဟုတ္ အေအးကပ္ေလ့ ရွိသည္။ အေအးကပ္ေလ့ ရွိေသာ ဒကာမႀကီးကို ေစာင့္ရင္း အုတ္ခံုတြင္ ထုိင္ကာ သီလ ရွင္အငယ္ဆံုးေလးက သူ အလွဴခံရေသာ ပိုက္ဆံေလး မ်ားကို ေရတြက္ေနသည္။ “ေလးရာ၊ ေလးရာ ေလးဆယ့္ငါး၊ ေလးရာ့ငါး ဆယ္” ပိုက္ဆံေလးမ်ားကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရျပန္ သည္။ “ေလးရာေလးဆယ့္ ငါး၊ ေလးရာ့ငါးဆယ္” အိမ္ရွင္အစ္မႀကီးက ဆရာေလးလုပ္ေနပံုကို ေသ ခ်ာၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနသည္။ ေရေနပံုက ထပ္ေရေလ ပိုက္ ဆံေတြက ပိုလာေလမလား ဟု အထင္ႏွင့္။ “ဆရာေလး ေလးရာ့ ငါးဆယ္အေႂကြလဲမလား” “မလဲပါဘူး ဒကာ မႀကီး” “ငါးရာေပးမယ္ေလ” သီလရွင္ေလးမ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး “လဲမယ္” အိမ္ရွင္အစ္မႀကီးက ျခံထဲကေန ပိုက္ဆံကို လွမ္း ယူရင္း “အခုေန ပိုက္ဆံယူ ထားလိုက္ရင္ ဆရာေလး ဘာမွလုပ္ မရေတာ့ဘူးေနာ္” ဟု ေနာက္ေနသည္။ သီလ ရွင္ေလးခမ်ာ တကယ္ယူ လုိက္ေလမလားဟန္ျဖင့္ သူ႔ပိုက္ဆံေလးကိုလက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ ကိုင္ထားေသးသည္။ အိမ္ရွင္ က ငါးရာတန္ေလးေပးမွ သူ႔အလွဴခံ ပိုက္ဆံေလးမ်ား ကို လႊတ္ေတာ့သည္။ အိမ္ရွင္အစ္မႀကီးအိမ္ ထဲအ၀င္ သီလရွင္ခပ္ငယ္ ငယ္တစ္ပါးက လွမ္းေျပာ လုိက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကားေစခ်င္သူမွာ မၾကား ေတာ့။ “ဒီမွာေတာ့ သံုးရာ့ငါး ဆယ္ေနာ္” သူတို႔ေတြ ဘြဲ႕ႏွစ္ခု သံုးခုရၿပီးသားပင္။ သို႔ေသာ္ အေရးၾကံဳေသာအခါ အဂၤလိပ္စာကို Latter တစ္ ေစာင္ပင္ ခပ္သြက္သြက္ မေရးႏုိင္ၾက။ ကိစၥမရွိ။ ပိုက္ဆံ။ ေလာကႀကီးမွာ ပိုက္ဆံရွိလွ်င္ အလုပ္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္လို႔ရသည္။ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ဘာသာ ျပန္ရန္ သူတို႔ပန္းဆိုးတန္းကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾက၏။ ပန္းဆိုးတန္းေအာက္ လမ္းတြင္ ဘာသာစံုျပန္ေပး ႏိုင္ေသာ ဘာသာျပန္ဆိုင္ေတြ ရွိသည္။ ထိုေနရာသို႔ သြား လိုက္႐ံုႏွင့္ ကိစၥျပတ္သည္။ သူတို႔ ေရာက္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ ဘာသာျပန္ေပး သည့္ ဘႀကီးက အခန္း၏ ေထာင့္တစ္ခုမွာ ထိုင္ေန၏။ သူ႔အေနာက္တြင္ လက္ႏွိပ္ စက္႐ိုက္သည့္ ဘႀကီး။ ထို ေနာက္မွာ အိမ္သာ။ ၁၂ ေပ အက်ယ္ခန္႔ရွိေသာ အခန္း ထဲတြင္ အလုပ္ေပါင္းစံု အပ္ ႏုိင္ေအာင္ လူေတြက စုျပံဳေန ရ၏။ ေနာက္ အေပၚထပ္သို႔ တက္ရေသာ ေလွကား၏ ေအာက္တြင္ ဘႀကီးတစ္ ေယာက္။ လက္ႏွိပ္စက္တစ္ လံုးႏွင့္။ (ထိုင္ေနေသာအခါ ေခါင္းကို မထိ႐ံုတမည္ေလး။ မတ္တတ္ရပ္လွ်င္ ေခါင္းငံု႔ ရပ္ရေသာအျမင့္) အေပၚကို တက္သြားသည့္အခါတိုင္း သူ႔ေခါင္းကို နင္းသြားသလို ခံစားရရွာမည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ေခါင္းနာသည္ထက္ ဗိုက္ဆာ သည္က ပိုအေရးႀကီးသည္။ ဘြဲ႕ေတြ ဤမွ်ရၿပီးမွ သူ႔ဆီဘာသာလာျပန္သည္ကို ဘႀကီးက က႐ုဏာ ေဒါေသာႏွင့္ ေမးခြန္းေတြ ေမးေန၏။ ကိုယ့္ဆီ ပိုက္ဆံလာေပးသည့္ သူကို မႀကိဳဆိုဘဲ ဆံုးမေနေသာ ဘႀကီး၏ ေစတနာကို သူတို႔နားလည္လိုက္သည္။ ဘႀကီးကမူ(ဟိုေခတ္က) ဘြဲ႕တစ္ခုသာ ရထားသည့္သူ။ သူတို႔ ဘႀကီးဆီတြင္ ဘာသာျပန္ၿပီးသည့္အခ်ိန္ ေနာက္က အဘက လွမ္းေမး သည္။ (ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္ လံုးေတြႏွင့္။) “သမီးေလး၊ လက္ႏွိပ္ စက္ ႐ိုက္မလား” ဤကဲ့သို႔ Latter တစ္ ေစာင္ခန္႔ဆိုလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ မမေတြက ကီးဘုတ္ေပၚ လက္ကေလးခပ္သြက္သြက္ ေျမႇာက္လိုက္႐ံုႏွင့္ ငါးမိနစ္ ေလာက္ဆို ၿပီးႏိုင္သည္။ သို႔ ေပမဲ့လည္း ဘႀကီး၏ မ်က္ လံုးေတြကတစ္ဆင့္ သား သမီးေတြကို ဆန္ဖိုးေလး ေပးခ်င္သည့္၊ ေျမးအတြက္ ေက်ာင္းအက်ႌေလးေတြ ၀ယ္ေပးခ်င္သည့္ ဆႏၵေတြကို ျမင္ေနရ၏။ သူတို႔လည္း ငါးမိနစ္ေလာက္ႏွင့္ ၿပီးမည့္ ကိစၥကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မက အခ်ိန္ ေပးလိုက္ၾကသည္။ စာလံုးေလးတစ္လံုး မွားလွ်င္  ျပန္ျပင္ရန္ မလြယ္သည့္ လက္ႏွိပ္စက္ကိုပင္ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ အပ္ႏွံလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကမူ အခ်ိန္ မရွိသျဖင့္ အေပၚထပ္က ကြန္ပ်ဴတာ၏ ေခတ္မီ ျခင္းကိုပဲ အားကိုးလိုက္၏။ ေနရာထားပံုကိုက ကြန္ ပ်ဴတာမမေတြက အေပၚမွာ အဲကြန္းႏွင့္။ ဘႀကီးတို႔ကမူ သူတို႔၏ လက္ႏွိပ္စက္ႀကီး ေတြႏွင့္ ေအာက္ထပ္တြင္ ၾကပ္ၾကပ္ညပ္ညပ္။ (လက္ ႏွိပ္စက္ဆိုသည္မွာ  အဲကြန္း ႏွင့္ ထားစရာ မလိုဘဲကိုး။ လူေတြကမူ ပူတတ္တာခ်င္း အတူတူပင္။) စာရြက္ေတြ ဘာသာျပန္ၿပီး အသီးသီး ထြက္လာသည္။ လက္ႏွိပ္ စက္ဘႀကီး၏စာရြက္က ၾကာ ေသာ္လည္းမွန္၏။ ကြန္ပ်ဴ တာမမေတြကေတာ့ အမွားက ေသာက္ေသာက္လဲ။ မွား လည္း လက္ကေလး တစ္ ခ်က္ႏွိပ္႐ံုျဖင့္ ျပန္ျပင္၍ ရသည္ဆုိသည့္ စိတ္ႀကီးက သူတို႔ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္း ၿပီးသား။ ဘႀကီးကမူ မွား၍ မျဖစ္ဘူးဆိုသည့္ အသိရယ္၊ ႐ိုက္လာသည့္ သက္တမ္း ရယ္၊ ကၽြမ္းက်င္မႈရယ္၊ အၿငိဳျငင္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူးဆို သည့္ခံစားမႈရယ္ေၾကာင့္ အမွားမပါ။ လက္ႏွိပ္စက္ ဘႀကီး ကို တစ္ရြက္ငါးရာႏွင့္ အား ေပးလိုက္ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴ တာစာစီက ေလးရာ။ ငါးမိနစ္ေလာက္အာ႐ံုစိုက္႐ံုနဲ႔ ရသည့္ေလးရာႏွင့္ မိနစ္ႏွစ္ ဆယ္ၾကာေအာင္ ေခၽြးတစ္ လံုးလံုး လုပ္ခဲ့ရသည့္ငါးရာ က ပိုတန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခၽြးစက္ေတြက တစ္ရာသာ တန္သတဲ့လား။ ထိုအခ်ိန္ မွာပဲ ေလွကားေအာက္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဘႀကီးက စာလာ႐ိုက္သူကို ေမွ်ာ္ေန သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္ညႇိဳး ညႇိဳး။ ဟိုဘႀကီးေတြ အလုပ္ ျဖစ္ေနပံုကို အားက်ေသာ မ်က္လံုးေတြႏွင့္။ သူ႔စိတ္ ေတြကသာ လက္ႏွိပ္စက္ ေပၚအခါခါ ေရြ႕လ်ားေန သည္။ လက္ကေတာ့ တစ္ ေန႔လံုး နားေနရ၏။ လက္ႏွိပ္ စက္ဆီက အသံတေဂ်ာက္ ေဂ်ာက္ကို ၾကားခ်င္ေနမိ သည္။ စက္ကလည္း ပိုင္ရွင္ ႏွင့္အတူ အနားရေနသည္ကို ေပ်ာ္မည္မထင္။ တစ္သက္ လံုးလက္တြဲလာသည့္ သူ႔ သခင္၏စိတ္ထဲ ဘယ္လို ခံစားေနရမည္ဆိုသည္ကို စက္ကေလးကလည္း နား လည္ေနသည္။ သူ႔ပိုင္ရွင္ စိတ္ထဲ အိမ္ကမိန္းမ လက္ ျဖန္႔တာကို ျမင္ေနပံု၊ မီတာခ၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ေဆး။ (အဂၤါနံေတြ က ဆက္တိုက္ဆိုသလို ႐ုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြအတိုင္း က်လာသည္။) သတိ ကုန္ ေစ်းႏႈန္း  ဆိုသည့္ သူ႔အိမ္ နံရံက စာတန္းေလးကလည္း အေတြးမွာ ဟိုပ်ံဒီပ်ံ။ သူ လုိက္မမီသည္မွာ ၾကာခဲ့ပါ ၿပီ။ မီလိုမီျငားလိုက္ေလ ငွက္ေမြးေလးလို ေလထဲေပါ့ ပါးစြာ ပ်ံ၀ဲေလပင္။ ဘႀကီး စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနခ်ိန္ ေကာင္ေလးတစ္ ေယာက္ေရာက္လာသည္။ “ကြန္ပ်ဴတာ စာစီခ်င္ လို႔” ဘႀကီးမ်က္ႏွာ ၀င္းခ နဲျဖစ္ၿပီးမွ မိုးအံု႔သြားသည္။ ေခတ္မီျခင္းဆိုသည္မွာ သူတို႔ လို အဘိုးႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္ေတာ့ေပ။ ကားအိုကား ေဟာင္းေတြက့ဲသို႔ သူတို႔ေတြ ကိုလည္း ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္သြားသျဖင့္ ႏုပ်ဳိျခင္း ေတြ လဲေပးလွ်င္ ေကာင္း မည္။ ေကာင္ေလးကလည္း ထူးထူးျခားျခား ဘႀကီး မ်က္ႏွာကို သတိထားမိ သြားသည္။ “အဲ...အဲ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွိပ္စက္ ႐ိုက္ခ်င္လို႔” အသံၾကားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘႀကီးလက္ ေတြက ေရႊလက္အိတ္ပိုင္ရွင္ ဂိုးသမားေတြလို အသင့္အေန အထားႏွင့္။ ေကာင္ေလးက ဘႀကီးဆီမွာပဲ အားေပးလိုက္ သည္။ ေကာင္ေလး စိတ္ထဲ ေတြးေနသည္ကို ဘႀကီး သိပံုမရ။ ႐ံုးေရာက္လွ်င္ ႐ိုက္ခ သံုးရြက္အတြက္ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာသာရမည္။ ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲ က စိုက္ရမည့္ သံုးရာကို စိတ္ တြက္ တြက္ေနမိသည္။ သည္ေန႔လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့။ ေရေႏြး ၾကမ္းေလးလည္း ေကာင္းပါ ၏။ ကင္ဆာတို႔၊ ႏွလံုးေရာဂါ တို႔ကိုပင္ ကာကြယ္ႏိုင္သည္ ဆို၏။ က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီၫြတ္သည္ မဟုတ္လား။ “ကန္စြန္းရြက္” တိုက္ခန္းတြဲေပါင္း မ်ားစြာ ရွိသည့္ေနရာတစ္ခုသို႔ ကန္စြန္းရြက္သည္ေလး၏အသံ က ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ အသံ ကလည္း ႏွစ္သံ။ တစ္ေယာက္က ခပ္ငယ္ငယ္။ တစ္ေယာက္က ခပ္ရြယ္ရြယ္။ ဗန္းေလးေတြထဲမွာ ကန္စြန္း ရြက္အစည္းေလးေတြ အစီအရီ ေနရာခ်လို႔။ “၀ယ္မလား” “မင္းစားခ်င္၀ယ္ ေလ။ တစ္ခါတေလ အေပၚကို ေခၚၿပီးမွ တစ္စီးသံုးရာေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနမွျဖင့္” “အိုေတာ္၊ မလုပ္ ေလာက္ပါဘူး။ ကေလးေတြ ပဲဟာ” ေလးထပ္၀ရန္တာမွ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚ၏။ “တက္လာလို႔ရလား” ေကာင္မေလးႏွစ္ ေယာက္က ေခါင္းညိတ္ျပ သည့္။ ေျခသံခပ္သြက္သြက္ ကိုၾကားရ၏။ ငယ္ရြယ္သူမို႔ သြက္လက္ေနျခင္းျဖစ္သလို၊ ေစ်းေရာင္းရေတာ့မည္ ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္လည္း ေျခ ေထာက္မ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ ေနျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ “တစ္စည္း ဘယ္ေလာက္လဲ” “ငါးဆယ္ပါအစ္မ။ ဘယ္သူ႔ဆီက အားေပးမွာလဲ ဟင္” မိန္းကေလးငယ္ႏွစ္ ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္လံုးေတြက တလက္ လက္ေတာက္ပလို႔။ “အစည္းႀကီးတဲ့ သူဆီ က ၀ယ္မွာေပါ့ေအ” “တူတူပါပဲ၊ အစ္မရဲ႕” “ကဲ ကဲ ေနာက္တာပါ ကြယ္။ ေရာ့ တစ္္ေယာက္ကို တစ္ရာဖိုးစီ ယူမယ္” ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္လံုး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ကန္စြန္းရြက္ႏွစ္စည္း ထုိး ေပး၏။ သူတို႔ ၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းစိမ္းေလးေတြက လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို စပ္စုခ်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ “ကေလးတို႔ ေက်ာင္း တက္လား” “တက္တာေပါ့ အစ္မ ရဲ႕။ သူက သံုးတန္း၊ သမီး က ငါးတန္းေလ” “ငါးတန္းလည္းဆိုေသး၊ စကတ္နဲ႔ပါလားေအ့” “ဟုတ္တယ္ အစ္မေရ၊ ဆရာမကို မနည္းေျပာထား ရတယ္။ လကုန္မွပဲ ထဘီ ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ေလ” ေကာင္မေလးေတြက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကန္စြန္း ရြက္မ်ား ေရာင္းရေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုး လုပ္ရေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ အေမ့ကိုပင္ ဟင္းခ်က္စရာ အတြက္ ျပန္ေပးရေၾကာင္း၊ တစ္စီးေရာင္းလွ်င္ ႏွစ္ဆယ္ ခန္႔ျမတ္ေၾကာင္း၊ တစ္ေန႔ အစီးႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေတာ့ ေရာင္း ရေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ေရာင္းရရန္ အတြက္ ညေနေစာင္းသည္ အထိ ေလွ်ာက္ရေၾကာင္း စံုေနေအာင္ေျပာသြားသည္။ “ေရာ့၊ ဒါက တုိက္ခန္းေပၚ တက္လာရလို႔ တစ္ေယာက္တစ္ရာစီ ပိုယူ” “သြားမယ္ေနာ္ အစ္မ။ ေနာက္လည္း အားေပး။ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ အေပၚ ကို တက္ရတာဖိုး မယူပါဘူး အစ္မရ။ ေမာမွ မေမာဘဲ” ေကာင္မေလးေတြ မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ေတြ အစုလိုက္ အျပံဳလုိက္။ ေလွကား ေပၚမွ ဆင္းသြားေသာ ေျခသံမ်ားႏွင့္ အတူ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြကပါ ဆူညံေန၏။ “ေပ်ာ္စရာႀကီးေဟ့၊ မုန္႔၀ယ္စားမယ္” “ငါကေတာ့ ေဘာပင္ မင္ကုန္ေနၿပီဟ၊ တစ္ရာတန္ တစ္ေခ်ာင္း၀ယ္ဦးမယ္” လူတိုင္းတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ရွိသည္ ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္း ကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္တြင္ လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေသး ေသးကေလးေတြရွိသည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကိုမွ် မထိခိုက္ႏိုင္ေသာ သူတို႔ ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ အျဖဴထည္သက္သက္မွ်သာ။ သိန္းေလးရာတန္ မဟုတ္။ တရားမွ်တစြာ စဥ္းစားလွ်င္ တစ္ေန႔ ေလးရာတန္ သူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးမ်ား ျပည့္၀သင့္ပါသည္။ ဒီေန႔ သူ႔ေမြးေန႔။ ခပ္ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုး။ ဆီမီး ပူေဇာ္။ မိဘကို ေမတၱာပို႔။ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါအေပါင္း ကို ေမတၱာပို႔။ စိတ္ခ်မ္းသာ စရာ နံနက္ခင္းပါပဲ။ “အမႈိက္ပစ္မလား” ကေလးတစ္ေယာက၏ ေအာ္သံ ခပ္စူးစူးထြက္လာသည္။ သူ႔အေမက “အမႈိက္ပစ္မယ္ေဟ့” သူတုိ႔ဟာသူတို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနသည္ပင္။ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူအသံကို တူလို႔။ အမႈိက္လွည္းကေလးက အိမ္ ေရွ႕မွာရပ္။ ေနာက္ ကေလး တစ္ေယာက္က အိမ္ထဲကို ၀င္လာၿပီး အေမ့ဆီက အမႈိက္ ထုပ္ေတြ ၀ိုင္းသယ္ေပးသည္။ အေမက ႏွစ္ရာတန္ေလး တစ္ရြက္ကို ကေလး အေဖ လက္ထဲထည့္ေပး၏။ သူ႔စီးပြားေရးႏွင့္ သူ  ဟန္က် လို႔။ သူ႔မွာသာ အေတြးေတြ တစီတတန္းႏွင့္။ ကေလးက မသကာ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္။ အမႈိက္နံ႔ကို ႐ွဴရင္းႀကီးျပင္း ရသူမို႔ ေသးေကြးေနသလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေရာဂါပိုး ေတြပဲႈာာကညန (ပိုးမႊားယဥ္ ပါးသည္) ျဖစ္ေနသလား။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ပိုးေလာက္က ေတာ့ သူက ခံႏိုင္ရည္ရွိသြား မလား။ စဥ္းစားရင္း သတိရ လာသည္။ အမႈိက္က အေရး မႀကီး။ သူတို႔အတြက္ ဗိုက္က အေရးႀကီးသည္။ သူ႔ေမြးေန႔အတြက္ အလွဴေလးတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ လုိက္၏။ သူ႔လက္ထဲမွာ အထုပ္ေလးတစ္ထုပ္။ ကေလးကို လွမ္းေပးလိုက္ သည္။ ကေလးႏွင့္ ကေလး အေဖ မ်က္ႏွာက ျမန္မာမီနီ ၀က္ဂြန္ ၀ယ္ခြင့္ရသည့္လူလို အျပံဳးမ်ဳိးႏွင့္။ ေမြးေန႔ရွင္က လည္း သူမ်ားအတြက္ လို အပ္သည္ကို လွဴလိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အျပည့္။ ကေလးကမူ အိတ္ ထဲပါသည့္ မုန္႔အစံုကို ၾကည့္ ရင္းေပ်ာ္ေနသည္။ စကား တစ္ခြန္းပင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လုိက္ေသး။ “ေကာ္ဖီမစ္ ႏွစ္ထုပ္ပါတယ္ အေဖရ။ အေဖနဲ႔ အေမ တစ္ထုပ္စီေပါ့။ မုန္႔ေတြက လည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ညီေလးဖို႔လည္း ခ်န္ထားရဦး မယ္” “မုန္႔ဗ်ဳိ႕ မုန္႔၊ အဲ... အမႈိက္ဗ်ဳိ႕ အမႈိက္” လူနာတင္ကား တစ္စီး၏ အသံက အဆက္မျပတ္ ေအာ္ျမည္ေနသည္။ မည္ သည့္ကားကမွ လမ္းဖယ္ မေပးၾက။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားေတြကလည္း မွန္ကို အလံုပိတ္ၿပီး အဲကြန္းေတြႏွင့္ ဇိမ္က်ေန၏။ သူတို႔၏စီး ပြားေရး၊ ႀကီးပြားေရးေတြကို စဥ္းစားရင္း ေဘးပတ္၀န္း က်င္ကိုလည္း အာ႐ံုမစိုက္ ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး ခပ္ျဖည္း ျဖည္း၊ ခပ္ေႏွးေႏွး သြားေန ေသာ ဆိုက္ကားဆရာႀကီးက သူ႔ဆိုက္ကားကို လမ္းေဘး ခ်ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို အခါမွ ေအာက္ဆီဂ်င္ အျပည့္ ရသြားသည့္ အဆုတ္ေရာဂါ သမားတစ္ေယာက္လို လူနာ တင္ကားခမ်ာ လ်င္ျမန္စြာ ေမာင္းထြက္သြားေလသည္။ လူနာတင္ကားကို ေနရာဖယ္ ေပးလိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ဆိုက္ ကားက မီးပြိဳင့္ထပ္မိ သြား ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အတိတ္ကို သူ႔စိတ္က ျပန္ေရာက္သြား ၏။ အကယ္၍ ယခုေခတ္ ကဲ့သို႔ သူတို႔ရြာမွာ ေဆး႐ံု၊ ေဆးခန္းေတြ၊ လူနာတင္ ယာဥ္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့လွ်င္ သူ႔မိန္းမႏွင့္ ဗိုက္ထဲက သူ႔ကေလး အသက္ဆံုး႐ႈံးရမည္မဟုတ္။ ရြာမွာရွိသည့္လွည္းက ဘီးႏွစ္ ဘီးတည္းရယ္။ လမ္းက လည္း ခ်ဳိင့္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ ကတၱရာ  လမ္း၊ ကြန္ကရစ္လမ္းမ်ား ကဲ့သို႔ မေကာင္းသည္က အမွန္ပင္။ မရမက ႐ုန္းေပး ခဲ့ေသာ ခ်စ္သားႀကီးမ်ားကို ေက်းဇူးတင္လွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာ သာ မေပးခဲ့ေပ။ အေတြးက နယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္...။ ဆုိက္ကား ေပၚမွ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခရီး သည္က- “ဦးေလးႀကီး ေဆး႐ံုကို ျမန္ျမန္နင္းပါ။ ဒီမွာ ဗိုက္နာ လွၿပီ။ ေမြးေတာ့မလား မသိ ဘူး” “ေၾသာ္၊ ေအးပါ ကေလးမရယ္၊ ေရာက္ေတာ့ မွာပါ။ ဦးေလးျမန္ျမန္နင္း ေပးပါ့မယ္။ ကြန္ကရစ္လမ္း ဆိုတာ လွည္းလမ္းထက္ ေတာ့ နင္းရတာ ျမန္ပါ တယ္”              ယုယ (ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂)