ဒါေၾကာင့္လဲ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ပဲရွိေသးတဲ့ က်မဟာ ဘယ္အရာကိုမွ ပဓန မထားဘဲ ဆန္႔က်င္ လိုစိတ္ တခုတည္းအားကိုးၿပီး ေတာ္လွန္အံုႂကြမႈထဲကို ပါ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ့ က်မဟာ မတ္လ အေရးေတာ္ပံုတုန္းက ထဲထဲ၀င္၀င္ မပါျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္အားေပး အဆင့္ကေန ဇြန္လ အေရးေတာ္ပံုမွာေတာ့ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔ကေတာ့ တိုက္ပြဲထဲမွာ ျပည္သူနဲ႔ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္းမိသြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ျပည္သူေတြမွာ အေၾကာက္တရား ဖယ္ရွားလိုက္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္း သားေရာ၊ ျပည္သူေရာရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စည္းလံုးညီညြတ္ရင္ ဦးေန၀င္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြကို ဖယ္ရွားႏိုင္မယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစိတ္ဓါတ္က ၈ ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ဖို႔ အစပ်ဳိးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဇြန္ေက်ာင္းေတြပိတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အစုအဖြဲ႔နဲ႔ ကိုယ္ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနၾကပါ တယ္။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႔ ကိုေအာင္ဒင္ဦးေဆာင္တဲ့ (BYLF) လို႔ေခၚတဲ့ ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး လူ ငယ္တပ္ဦးမွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဇူလႈိင္လအတြင္း က်မတို႔ေတြရဲ႕ နယ္အႏွံ႔ စည္း႐ံုးေရးခရီးစဥ္ စတင္ပါ တယ္။ အဲဒီ့အရီးစဥ္ဟာ က်မတို႔အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာလည္းေကာင္းသလို ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ညဘက္ လာဖမ္းရင္ ထြက္ေျပးလို႔ရေအာင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ညမအိပ္ပဲလည္း ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အားလံုး တညီတညြတ္တည္း တိုက္ပြဲေခၚထားတဲ့ ၾသဂုတ္လကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ က်မတို႔အ တြက္ တကယ့္ကို ရင္ခုန္လႈပ္ရွားလာပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြက တကယ္ျဖစ္လာမွာလား။ မျဖစ္လာဘူးလား။ သိခ်င္စိတ္ ေတြနဲ႔ က်မတို႔ ရင္ခုန္ေနၾကပါတယ္။ က်မရယ္၊ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးရယ္၊ ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္ရယ္ က်မတို႔ ၃ ေယာက္ ည မအိပ္ဘဲ ဖန္ေခ်ာင္းေတြသံုးၿပီး ဆန္႔က်င္စာေတြကို ႐ိုက္ႏွိပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖန္ေခ်ာင္းသံုးၿပီး စာ ႐ိုက္တယ္ဆိုတာက အရင္ဦးဆံုး ဖေယာင္းေဖာက္ (ဖေယာင္းစာရြက္ေပၚစာေရးျခင္း) ၿပီးရင္ မွန္ျပားေပၚမွာ စာကူးစက္ မွင္ကို ညီညီညာညာျဖစ္ေအာင္သုတ္၊ ေဖာက္ထားတဲ့ ဖေယာင္းစကၠဴကို မတြန္႔၊ မေခါက္၊ ျပန္႔ေနေအာင္ ခုနက မွန္ျပား ေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္း၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီေပၚကေန ဖန္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းလွိမ့္ေပးရတယ္။ တခါလွိမ့္ဖို႔ လူ ၂ ေယာက္ေတာ့ လိုပါတယ္။ တေယာက္က စာရြက္ေရြ႕မသြားေအာင္ ထိမ္းေပးရၿပီး၊ တေယာက္က ဖန္ေခ်ာင္းလွိမ့္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၃ ေယာက္သား အလွည့္နဲ႔လုပ္ၾကရတယ္။ အေပၚကတြန္းရတာျဖစ္လို႔ ဖေယာင္းစကၠဴက အၾကာႀကီးမခံဘူး။ စုတ္္ျပဲသြား တတ္တယ္။ ဖေယာင္းတရြက္ကို အရြက္ ၂၀၀ နဲ႔ ၃၀၀ ၾကားမွာပဲရတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖန္ေခ်ာင္းကိုလဲ ဂ႐ုစိုက္ရ တယ္။ အားသိပ္ျပင္းသြားရင္ က်ဳိးသြားမယ္။ အားေပ်ာ့လြန္းသြားရင္ စာမထင္တတ္ေတာ့ဘူး။ မနက္က်ရင္ေတာ့ ညက ႐ိုက္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို လိုင္းကားကိုစီးၿပီး လူစည္တဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ ကားေပၚကေန ၾကဲခ်တာမ်ဳိး၊ လက္ဘက္ ရည္ဆိုင္ေတြက စားပြဲေတြေပၚမွာ အထပ္လိုက္ခ်ခဲ့တာမ်ဳိး အပါအ၀င္ က်မတို႔ ဉာဏ္မီသမွ်ေတာ့ က်ဳိးစားေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်မရဲ႕ေေမေမက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမကို လူခြဲတဲ့ အေနနဲ႔ေရာ၊ က်မကို ေထာက္လွမ္းေရးလိုက္ေနတယ္လို႔ ယူဆတာေရာေၾကာင့္ က်မ အေဒၚရွိေနတဲ့ သံုးခြၿမိဳ႕ကို ပို႔လိုက္ပါတယ္။
သံုးခြၿမိဳ႕ကိုသြားရလို႔ က်မစိတ္မညစ္ပါဘူး။ သံုးခြၿမိဳ႕ရဲ႕ လူအစည္ကားဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ သံုးခြေဈးထဲမွာ က်မ တကိုယ္ ေတာ္ စာေတြလိုက္ကပ္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သံုးခြၿမိဳ႕မွာရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက က်မနဲ႔ အတူပူးေပါင္းပါ၀င္လာ ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံုးခြၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆန္႔က်င္စာရြက္ေတြ ပလူပ်ံသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲပဲ က်မသံုးခြၿမိဳ႕ကေန ၾသဂုတ္ ၇ ရက္ေန႔ညေနမွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သံုးခြကိုေရာက္မွ က်မ သိလိုက္ရတာက ၆၂ ခုႏွစ္ သမဂၢ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ကိုကိုးကြၽန္းျပန္ ဦးစိန္၀င္းကို ဇူလႈိင္လကုန္ပိုင္းထဲက ထိမ္းသိမ္းထားတယ္ဆိုတာပါပဲ။
အဲဒီညမွာေတာ့ က်မတို႔ အိမ္မွာ ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္လာအိပ္ၿပီးေတာ့ မနက္ျဖန္ေခၚထားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း အား ပါးတရ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ၆ ရက္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့ က်မကို ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပၾကပါတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလို ပါပဲ၊ ရင္ခုန္သံေတြက ျမန္လြန္းေနပါတယ္။ ၁၀ တန္းကမွ က်သြားရင္ ျပန္ေျဖလို႔ရေသးတယ္။ ဒီပြဲဆိုတာက မျဖစ္ေတာ့ ဘူးဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ျပန္ေစာင့္ရမွာလဲ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အာမမခံႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ က်မ အေဖလို ၆၂ ခု မ်ဳိး ဆက္ေတြလည္း လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနပါတယ္။ အစဥ္အလာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ သတင္းစာသမားေတြ၊ ၆၂ မ်ဳိး ဆက္ေက်ာင္းသားေဟာင္းတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ထိမ္းသိမ္းထားခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
၈ ရက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ မနက္ခင္းစာ စားၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကထြက္ၾကပါတယ္။ အေမတားျမစ္ေနတဲ့ ၾကားက ေန ထြက္လာၾကတာပါ။ က်မတို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ကားေတြေရာ လူေတြပါ ပံုမုန္အတိုင္း သြားလာေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မရဲ႕ေမာင္ေလးက “အားလံုးကေတာ့ ပံုမွန္လိုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေလးတို႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ေျပာပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္ကေတာ့ ၀ါးလံုးမတိုမရွည္တစ္ေခ်ာင္းလိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေနပါတယ္။ မ်က္လံုးကလည္း မရပ္မနား ၀ါးလံုးကိုရွာေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘယ္သူလာ ထိုးထားမွန္းမသိတဲ့ ၄ ေပနီးပါးရွည္တဲ့ ၀ါးလံုးကို သူေတြသြားေတာ့မွာ သူက “ကရိယာ တန္ဆာပလာေတြ အားလံုးျပည့္ စံုသြားၿပီ။ ဒီတခါကားလာရင္ စီးမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ေတြ႔တဲ့ ကားတက္စီးလာလိုက္တာ ပုဇြန္ေတာင္ေဈးမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ အငယ္ေလးတို႔ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (အခသ) အဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီ့လူအုပ္ေတြထဲမွာ က်မ ေမာင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ၾကည္ တူး၊ သက္ခိုင္ တို႔ကိုလည္း ေတ႔ြလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔လဲ ကားေပၚကေန ကမန္းကတမ္း ဆင္းၾကပါတယ္။ အ ေရးထဲ ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္ရဲ႕ မဟာတုတ္ေတာ္ႀကီး ေမ့က်န္ေတာ့မလို႔ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။
ကားေအာက္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ ေပါင္းစည္းမိသြားၾကပါတယ္။ အငယ္ေလးက “အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္အံုးမ လား” လို႔ အားလံုးကို လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။ က်န္သူေတြက တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလိုပါပဲ “စၾကမယ္ေလ” လို႔ ေအာ္ လိုက္ ၾကပါေတာ့တယ္။
အရင္ဆံုးေမာင္ေမာင္ႂကြယ္က သူယူလာတဲ့ ၀ါးလံုးမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံကို လႊင့္ထူလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေလ ထဲမွာ အားပါးတရ ေ၀ွ႔ရမ္းလိုက္ၿပီး ကားလမ္းမေပၚဆင္းၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း ဆင္းသြား ၾကၿပီး လက္ခုပ္ေတြ သံၿပိဳင္တီးၾကပါတယ္။ က်မက လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ဖင္ထိုင္ခံုပုေလးေပၚမွာ မတ္တပ္ ရပ္ “ဒီေန႔ဟာ အင္မတန္ ထူးျမတ္တဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတိုင္းျပည္လံုး မဆလ ကြၽန္အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၾကပါ” လို႔ ေျပာၿပီး ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္တို႔ လမ္းေပၚက အုပ္ စုထံ ဆင္းသြားခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ ရင္ခုန္သံအေတာ္ျပင္းတယ္ဆိုတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခံု ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေျခေထာက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း က က်မ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္ လမ္းမေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ေဈးသည္ေတြ၊ ကားေစာင့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြ၊ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြ၊ အ ေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပုဇြန္ေတာင္လမ္းမေပၚ ေရာက္ေနသူေတြက လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ပုဇြန္ေတာင္ေဈး ၀န္းက်င္မွာ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံေနပါတယ္။ က်မတို႔လူစု လမ္းမေလ်ာက္ၾကေသးပဲ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ေႂကြးေၾကာ္သံ ေတြတိုင္လိုက္၊ အငယ္ေလးက မတရားမႈေတြကို ငံုခံေနတာဟာ အာဏာရွင္ကို အားေပးအားေျမဳာက္လုပ္ေနတာ ျဖစ္ တယ္။ ဒါေၾကာင့္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ၾကပါလို႔ ေအာ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနပါေသးတယ္။ ေအာ္လို႔ အားရေတာ့မွာ က်မတို႔ ပုဇြန္ေတာင္ေဈးေရွ႕ကေန ေရေက်ာ္လမ္းမဘက္ကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ေရေက်ာ္လမ္းမႀကီးေပၚမွာလည္းပဲ ခဏရပ္ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေအာ္လိုက္၊ ပါလာတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြက စည္း႐ံုးေဟာေျပာလိုက္နဲ႔ လုပ္ၾကပါတယ္။
ေရေက်ာ္ဘက္ကေန လမ္း ၄၀ ၊ အဲဒီကေန ေရေက်ာ္ဘက္ကိုျပန္၀င္၊ ေရေက်ာ္ထဲကို ထပ္ပတ္ နဲ႔ က်မတို႔ ပုဇြန္ေတာင္၊ ေရေက်ာင္ဘက္ကို ၂ ပတ္၊ ၃ ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ေနာက္က လူအုပ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာေနပါၿပီ။ တိုက္ေတြေပၚကေန၊ ျခံ၀န္းထဲကေန၊ လမ္းမေပၚကေန ေအာ္ဟစ္အားေပးေနတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြက ညံစီေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြ တိုက္တဲ့ေရေတြ၊ ျပည္သူေတြေႂကြးတဲ့ မုန္႔ေတြကို က်မတို႔ ဆႏၵျပသူေတြက လက္ခံယူၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ အဖိုးႀကီးေတြ၊ အဖြားႀကီးေတြ မ်က္ရည္က်တာကိုေတာင္မွာ ေတြ႔လိုက္ရပါေသးတယ္။
ပုဇြန္ေတာင္မွာ ပတ္ခ်ာလည္ေနရင္းက အငယ္ေလးတို႔က ေရေက်ာ္ေမာင္ေအးကဖီး ေရွ႕ကေနၿပီး မဟာဗႏၶဳလ လမ္း ဘက္ ကိုေဖာက္ထြက္ဖို႔ အၾကံျပဳလာလို႔ စစ္ေၾကာင္းက မဟာဗႏၶဳလလမ္းဘက္ဆီကို ဦးတည္လိုက္ပါတယ္။ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းကိုေရာက္ေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္္ေလာက္အထိ ခ်ီတက္လာတဲ့ အျခားစစ္ေၾကာင္းေတြက ရွိေနပါတယ္။ က်မ တို႔ စစ္ေၾကာင္း ပန္းဆိုးတန္းမွတ္တိုင္နဲ႔ စိန္ေပါလ္မွတ္တိုင္ၾကားမွာ ေရွ႕တိုးလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ က်မက စစ္ေၾကာင္း အေျခ အေနၾကည့္ေနတုန္း က်မတို႔ BYLF မွာ အတူတူလႈပ္ရွားတဲ့ E ေမဂ်ာက မအိတို႔နဲ႔ေတြ႔လို႔ က်မ စစ္ေၾကာင္းထဲက ခြဲထြက္ လိုက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ က်မ လိုက္သြားတာကိုေတ႔ြေတာ့ က်မေမာင္နဲ႔၊ ေမာင္ေမာင္ႂကြယ္တို႔လဲ မေနခဲ့ဘဲ လိုက္လာပါတယ္။ က်မတို႔ေတြ စစ္ေၾကာင္းေတြထဲကေန မလိုက္ေတာ့ဘဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ရပ္ၾကည့္အားေပးေနသူ ေတြၾကားထဲ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး ဆူးေလထိပ္ အထိသြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မ ဘ၀မွာ အဲဒီကာလတုန္းကပဲ လူပင္လယ္ကိုေတြ႔ ျမင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ လူေတြအားလံုး စည္းကမ္းတက်၊ စီးဆင္းေနလိုက္တာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးတမွ်ပါပဲ။ လႈိင္းလံုးေတြ ေအး ေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးဆင္းေနတဲ့ ပင္လယ္၊သမုဒၵရာ လိုမ်ဳိး ဘယ္သူမွ တိုးေ၀ွ႔ေက်ာ္တက္ေနတာမရွိပဲ၊ လူစုႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕၊ တေရြ႕ေရြ႕။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြက တျဖည္းျဖည္း ညီညီညာညာ ျဖစ္လာလိုက္တာ ပင္လယ္တစင္းရဲ႕ ေတးသံလား ထင္ မွတ္ရပါတယ္။ လက္ခုပ္တီးအားေပးေနတဲ့ အသံေတြက မိုးလံုးဟိန္းမွ်ပါပဲ။
ၾသဂုတ္ေနလည္း တေျဖးေျဖးေရြ႕လာေတာ့မယ္။ ဆူးေလထိပ္ကလူေတြလည္း လွည့္ပတ္ခ်ီတက္ေနၾကပါတယ္။ ဆူးေလ ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းတေလ်ာက္ ခ်ီတက္သြားတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတြင္း၀န္႐ံုးထဲက စစ္သားတခ်ဳိ႕ စကားမ်ားတယ္လို႔ ၾကားခဲ့ေပမဲ့၊ ေဆြးေႏြးညိႇဳႏႈိင္း ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ အတြင္း၀န္႐ံုးဘက္က အေျခ အေနတင္းမာတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ အားလံုးက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ တရားပြဲက်င္းပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကပါတယ္။
ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ႕က ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ေနတဲ့ စစ္သားေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔က သဲအိတ္ေတြၾကားထဲကေန ျပည္သူေတြ ကိုၾကည့္ေနတာပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၀င္းႀကီးထဲမွာေတာ့ ဘရင္းကယ္ရီယာေတြရွိပါတယ္။ လူေတြက တေျဖးေျဖး ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွွ႕ကို ခ်ဲတြင္လာခ်ိန္မွာ အသင့္အေနအထား ရွိေနတဲ့ စစ္သားေတြက အသာပဲၾကည့္ေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြက လည္ဘက္ကလည္း “ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ဒို႔စစ္သား”လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေကာင္းခ်ီးေပးသံၾကားလို႔ မ်က္ရည္၀ဲတဲ့ စစ္သား ရွိတယ္လို႔ ျမင္တဲ့သူေတြေျပာျပၾကပါတယ္။
ဆႏၵျပလူအုပ္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ တရားပြဲေတြ စတင္ခ်ိန္မွာ အားလံုးေအးခ်မ္းေနၾကပါတယ္။ စစ္သားေတြက လည္း သူတို႔ေနရာမွာပဲသူတို႔ ေနၾကၿပီး ျပည္သူေတြကေတာ့ သူတို႔တရားသူတို႔ေဟာေနၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ၃ ေယာက္လဲ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ က်မေမာင္နဲ႔ ေမာင္ႂကြယ္တို႔က မျပန္ခ်င္ေပမဲ့ က်မျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ညေန ၆ နာရီေလာက္ မွာ ထျပန္လာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ထျပန္ခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြက ထမင္းနဲ႔ အေအးေတြေတာင္ စတင္ေ၀ငွေနပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ အုပ္စုေတြကလည္း သမိုင္း၀င္ ေရႊတိဂံုဘုရားဘက္ကို သြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ က်မကေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး ဒီေန႔ေတြ႔ခဲ့ ရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မူ႔အေၾကာင္း အေဖနဲ႔ အမကို ျပန္ေျပာျပခ်င္ေနပါေတာ့တယ္။
က်မတို႔ေမာင္ႏွမ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး မိသားစုထမင္းစားက်ပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေျပာ သမွ် အေဖနဲ႔ အေမက နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး BBC သတင္းဌာနက ထုတ္ျပန္ေၾကညာတဲ့ သတင္းကို က်မတို႔အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးနားေထာင္ေနၾကပါေသးတယ္။ BBC သတင္းမွာ က်မတို႔ ရန္ကုန္ တၿမိဳ႕တည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပား ျဖစ္ပြားခဲ့တာျဖစ္လို႔ က်မတို႔ ေၾကနပ္၀မ္းသာခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ရပ္ ကြက္တည္းက လူႀကီးေတြလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေသးဘဲ သူတို႔ျဖတ္သန္းဖူးခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း စားျမံဳ႕ျပန္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အားလံုးဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ၀မ္းသာေက်နပ္ေနၾကပါတယ္။
အားလံုးရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ ဟာ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာပဲ သ တင္းဆိုး တခုကိုလက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနၿပီတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႔ လက္ခံလို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ၾကားရတဲ့ သတင္းမွားမ်ား ေနလားလို႔ သံသယ၀င္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ည သန္းေကာင္ မွာ အာဏာရွင္ေတြဟာ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြကို လက္နက္ေတြနဲ႔ ျပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ BBC က အတည္ျပဳေပးခဲ့ေတာ့ က်မတို႔ အံႀကိတ္၊ မ်က္ရည္က်မိၿပီး အာဏာရွင္ရဲ႕ ရက္စက္ဆိုးယုတ္မႈေတြကို အဆံုးထိတိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး ျပည္သူေတြဟာ အာဏာရွင္ေတြကို လံုး၀ လက္သင့္မခံေတာ့ပါဘူး။ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္အံတုလာခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃ ႏွစ္ၾကာျမင့္လာပါၿပီ။ က်မ တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးလည္း ရင့္က်က္လာခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္သူေတြရဲ႕အားကို မခံႏိုင္တဲ့ အာဏာရွင္ ၃ ဆက္တိုင္တိုင္ က်ဆံုး သြားခဲ့ပါၿပီ။ အခုအခ်ိန္ဆိုတာက အာဏာရွင္ေတြကလည္း ေသလုေသခင္ အာဏာကို ျပန္ရွင္သန္ေအာင္ အားထုတ္ေန သလို၊ က်မတို႔ ျပည္သူေတြဘက္ကလည္း အာဏာရွင္စနစ္အၿပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားဖို႔ စည္းလံုးညီညြတ္စြာ တိုက္ခိုက္သင့္ တဲ့ အခ်ိန္လို႔ပဲ က်မ သံုးသပ္မိပါတယ္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
khin nyein thit ေဖ့စ္ဘုတ္မွ …
No comments:
Post a Comment